---

In alle ophef had hij zojuist een leerling ontvangen die nogal van streek was geweest, na één of ander incident tijdens een les. Het was ook altijd hetzelfde, hoeveel moeite hij er ook in stopte. De jeugd van tegenwoordig leek alles op te willen lossen door middel van geweld. Het domste wat je kon doen, meteen in de aanval gaan. Iemand de mond snoeren en vervolgens manipuleren was zoveel beter. Efficiënter, ook. Maar zo intelligent waren de tieners van deze tijd niet, dat wist hij onderhand wel. Het joch had hij de kans gegeven om zijn verhaal te laten doen. Uiteraard weer wezenloos geklaag waar hij verder weinig mee kon, niet veel verschillend als de rest die hier woedend of half in tranen aan kwam na een gevecht in een klaslokaal. Ironisch, hoor. Als ze dan zo graag met elkaar op de vuist wilden, dan deden ze dat maar buiten. Beter was het natuurlijk als ze het helemaal achterwege lieten, scheelde hem ook weer wat werk. De leerling had hij vervolgens naar de ziekenzaal gestuurd, waar hij een aspirientje kon halen en een beetje kon bijkomen. Tegen zijn wil in, want hij gunde leerlingen die het ook maar waagden een heisa te maken liever een lege cel in de kerkers dan een glas water en een kalmerende pil. Dat was wel een groot nadeel aan zijn werk als Schoolhoofd; gebeurde er iets waar hij normaal niks mee te maken had, dan moest hij zich er ook in mengen. Hoe weinig het hem ook kon schelen. Nu was de rust gelukkig weder gekeerd, en zat Savador half op de vensterbank voor het raam, nippend aan een wijnglas terwijl hij strak over het buitenterrein uit keek. Nog lichtelijk geïrriteerd. Werkelijk, die jongelui konden zich geen half dagje koest houden. Van de week had hij ook al in moeten grijpen om twee vechtjassen uit elkaar te houden. Ongenoegd keek hij op toen er geklop door het kantoor klonk, gevolgd door een snibbige reactie vanachter de deur waar hij 'laat me los' of iets dergelijks uit kon opmaken. Alles behalve gewild liep Savador naar de deur van het kantoor en zwaaide die tot een kleine kier open. Zijn slangachtige ogen staarden streng op Tsukimiya neer, toen naar de leerkracht die haar in bedwang hield. Hij knikte even ten teken dat hij het vanaf hier van hem over zou nemen en nam Tsukimiya met zachte dwang zijn kantoor binnen. Savador zei niets, beende enkel door de kamer. Zonder haar aan te kijken schoof hij een stoel voor zijn bureau, om haar in stilte te gemanen dat ze plaats moest nemen. Ze was veranderd sinds de laatste keer dat hij haar had gezien. Feller dan toen ze hier haast beschroomd en verlegen een kopje thee met hem kwam drinken. Zelfverzekerder. En teveel van dat laatste was alles behalve goed wanneer je je nog in de puberfase bevond, daar had hij vanaf het moment dat hij hier zijn allereerste les had gegeven ervaring mee. Daarbij was het bekend geworden dat ze familie van Norwood bleek te zijn, een zusje nog wel. En ondanks dat hij in eerste instantie absoluut niets tegen het meisje had gehad, kon het een automatische afkeer jegens haar oproepen. Maar in positiever opzicht was ze er ook knapper op geworden, vrouwelijker - dat kon hij niet ontkennen. Toch stelde het hem niet bepaald tevreden. Ze had er duidelijk een zooitje van gemaakt, en dat plezierde hem allerminst. 'Zo,' verbrak Savador de stilte op zijn bekende bittere toon en de onvermijdelijke striktheid in zijn stem. Hij stond inmiddels weer voor het raam, met zijn rug naar Tsukimiya toe, en hield zijn wijnglas in een elegante positie vast. Zijn bleke hand iets opgeheven, zijn vingers lichtjes om de steel geklemd. Behalve de pink, die tegen de rand van de voet van het glas rustte. Zoals het een Shadraanse gentleman betaamde. Hij bracht het langzaam naar zijn smalle lippen om er geluidloos een kleine slok uit te nemen. 'Ik heb vandaag al een hoop klachten over je moeten aanhoren, Vavendyor. En ik kan nu niet echt zeggen dat het me verzadigd.' Hij kon er niets aan doen dat hij haar achternaam met walging in zijn stem uitsprak. Niet zozeer omdat hij walgde om haar, niet echt. Eerder omdat het hem teveel aan Norwood deed denken. Het maakte hem al misselijk als hij alleen al aan die bebrilde kop van hem dacht. Met een strenge uitdrukking op zijn bleke gelaat keerde Savador zich uiteindelijk naar het meisje om. 'Leg maar uit,' beval hij op dezelfde rigide manier als de strikte expressie op zijn gezicht.

---

Eigenlijk had hij niet eens tijd voor lui die het zelf te bont maakten of ze te moeten ontvangen als ze weer eens de klas waren uitgestuurd. Hoe kon je je als ouder nog op straat vertonen bij zulk robuusk gedrag van je nageslacht? Schandelijk - gewoonweg schandelijk. Vroeger verliep het wel zo; ouders waren beschroomd als hun kind met de ezelshoed op in de hoek van de klas had moeten staan, werden het gesprek op het schoolplein, en bovendien had het als gevolg dat de leerlingen die zich wel gedroegen verboden werden om enig contact met de onruststoker te mogen leggen. Niet meer bij elkaar spelen, geen gesprekje, niet eens een blik. Als zijn eigen kind een rebel was zou hij direct maatregelen treffen voor het te laat was. Voor het niet meer te redden viel, zoals de meerderheid van die snotters hier op zijn school, die maften en schaften onder zijn kosten en gaan en staan waar ze maar wilden. En dan nog steeds een brutale mond. Het was onvergeeflijk. Een strafkamp, strikte thuisstudies, steeds meer verplichtingen en steeds minder vrij tijd. Dát was hoe je een onhandelbaar kind aan moest pakken. Niets soft gedoe en begrip, dat hielp allemaal niets. Kinderen waren backstabbers, verrassend bruut als ze op veel te jonge leeftijden al konden zijn. Hij kon die zwartgallige momenten uit zijn jeugd nog haarscherp herinneren. Maar Tsukimiya was in het eerste geval totaal niet zo iemand geweest. Hij wilde er het fijne van weten.
Het was nog een meevaller dat ze bereid was gewoon mee te werken, als hij concludeerde hoe de leerkracht haar bijna letterlijk mee had moeten sleuren. Een wilde bok. Zijn slangachtige ogen bekeken haar even streng terwijl hij haar statig naar haar stoel bracht. Niet in zijn aanwezigheid. Zeer zeker niet in zijn aanwezigheid, daar zou hij hoogst persoonlijk voor zorgen. Savador stond voor het raam, en stopte in een langzame handeling aan zijn achterzijde zijn overhemd in zijn broek. 'Meneer, wilt u me aanspreken bij me voornaam?' vroeg Tsukimiya op beleefde wijze. Over zijn schouder wierp hij haar even een scherpe blik toe. 'Nee,' luidde zijn simpele antwoord streng. Hij draaide zijn hoofd weer terug, haalde zijn smalle lippen weer van elkaar met een zacht ademteugje voor hij weer begon te spreken. 'Ik spreek mijn leerlingen niet aan bij de voornaam,' vulde hij zijn eigen norse woorden kalmpjes aan. Waarom zou hij ook? Het was niet zo dat hij een goede band met de studenten had, dus zag hij ook geen reden om communicatie persoonlijker te maken. Uiteindelijk keerde hij zijn lichaam naar het meisje toe om haar te verzoeken hem de nodige uitleg te verschaffen. 'Er valt niet veel te zeggen meneer, ik verloor mijn beheersing...en mijn controle waardoor de leerlingen slachtoffer van werden,' begon Tsukimiya. 'Dat was niet mijn bedoeling. Maar voor de leerkracht...' Ze kapte haar woorden abrupt af toen ze zich leek te beseffen dat ze iets teveel gezegd had. Savador trok een enkele wenkbrauw op terwijl hij langzaam bij het raam vandaan liep, richting zijn bureau. 'Sorry meneer...dat bedoelde ik niet,' voegde Tsukimiya er op een meer timide toon aan toe. 'Klaarblijkelijk dus wel,' sprak hij kortaf. 'Je hebt het de leerkracht immers niet bepaald makkelijk gemaakt.' Zwijgend zeeg Savador in elegante houding neer achter zijn bureau, zijn ene been over het andere geslagen en zijn wijnglas delicaat opgeheven. Zijn goudkleurige ogen staarden Tsukimiya een tijdje roerloos aan. 'Je bent veranderd,' concludeerde hij plotseling zacht, behalve haar uiterlijk ook doelend op haar innerlijk. 'Waarom ben je veranderd?' Alsof iemand ooit antwoord kon geven op zo'n complexe vraag. 'En door wie? Of, wellicht moet ik zeggen: voor wie?' Savador zweeg weer terwijl hij Tsukimiya met kalme afwachting aan bleef staren.

---

Het was bijna eng hoe er een totaal ander meisje voor zijn neus zat dan de Tsukimiya die hij kende. Een rebels meisje dat een ware ravage had aangericht in een lokaal, een ophef had veroorzaakt voor de leraar, de leerlingen niet ongeschonden had achtergelaten en haar magie gebruikt had voor onterechte doeleinden. Niet langer meer het introverte stille meisje dat hij op zijn kantoor uitgenodigd had voor een kop thee. En uiteraard had hij veel liever dat laatste gehad dan de jonge vrouw voor hem, ook al mocht haar makeover haar er volwassener op hebben gemaakt. Hij was er niet voldaan over. Dat moest Tsukimiya ongetwijfeld ook gemerkt hebben. Niet alleen omdat ze zich behoorlijk misdragen had; ook om het feit dat ze zonder na te denken haar luchtmagie in haar tirade geworpen had. Magie - dat was niet iets waar lichthartig mee kon worden omgegaan, alles behalve. Wie weet wat er had kunnen gebeuren. Een leerling was dan tot weinig in staat; het was niet onmogelijk om een medeleerling het leven te ontnemen. En zulke incidenten gebeurde in deze onvergefelijke wereld. Veelal met de reden dat de ongelukkige dader zijn eigen krachten niet kende. Wat dat betreft had Tsukimiya dom geluk gehad. Erg veel geluk. Eigenlijk gunde Savador het haar niet dat ze er zo gemakkelijk van af was gekomen. Van je eigen fouten leerde je immers, en het effect was des te aangrijpelijker als het een traumatische herinnering naliet die je hele leven in je geheugen gegrifd zou staan. Misschien was dat iets te overdreven; dan dacht je op z'n minst nog na voor je het een tweede keer ging doen. Maar dat was niet het geval: er waren geen gewonden gevallen, een enkele leerling was wat overstuur geraakt, maar daar bleef het ook bij. Dat feit moest hij zich aannemen. Norwood zou het hoe dan ook nog te horen krijgen. Het was al ondenkelijk dat dit eerst zo lieve zwijgzame meisje familie van hem was, maar Tsukimiya's grandioze misstap moest toch ook heel wat over de ongetwijfeld matige opvoeding zeggen. Typisch.
Wat dacht het meisje nu wel niet; dat hij leerlingen werkelijk bij de voornaam aan ging spreken? Hij dacht het niet. Allereerst moesten ze zijn respect maar verkrijgen met voorbeeldig gedrag, eens een keer overwegen om hun astrante houding aan te passen. Zelfs dan zou het nog steeds de vraag zijn of hij het daadwerkelijk zou doen. Persoonlijk worden met je grootste rivalen bleef immers ongewoon. Nu rekende hij Tsukimiya niet onder zijn grootste rivalen - nog niet, althans - maar door haar zonde van vandaag voelde hij niet echt de aanleiding om haar wensen op te volgen en haar bij haar voornaam aan te spreken. Andere keer, wellicht, als ze kon bewijzen dat dat vreedzame meisje nog niet geheel verdwenen was. Zoals ze zich zojuist gedragen had was ze hard op weg om haarzelf ook bij het groepje van zijn ergste rivalen te voegen. Vandaag verdiende ze het simpelweg niet. Dat zijn opmerking hoe ze was veranderd als een klap in haar gezicht aan leek te komen, probeerde ze met alle macht weg te drukken. Zinloos. Ze moest immers wel weten dat hij haast alles kon zien, haast ook alles scheen te weten. Ook bepaalde dingen die hij niet behoorde te weten over zijn leerlingen. Meestal waren het vermoedens of puur toeval, of hij was gewoon zo zeker over iets dat hij het als feit concludeerde. Dat had je met een IQ veel hoger dan het niveau dat men als hoogbegaafd aanduidde. Een genie wilde hij zichzelf niet graag noemen, zo abnormaal was het immers niet meer als je er je hele bestaan al mee geleefd had. Het kwam er ondanks dat toch aardig dicht bij in de buurt. 'Ik verander voor niemand, meneer,' gaf Tsukimiya zachtjes antwoord op zijn vragen, opnieuw een mislukte poging om het weg te stoppen. Savador was intussen van zijn plek achter zijn bureau overeind gekomen en liep kalm naar de kast tegen de muur alsof hij het meisje totaal negeerde. 'Door vele ervaringen veranderd iemand,' sprak het meisje verder terwijl hij met een bleke vinger langs de ruggen van allerlei mappen die hij er netjes op alfabetische volgorde opgeslagen had liet gaan. 'U weet daar toch van?' Met een doffe klap kwam het leerlingendossier op het bureau terecht, toevallig op de allereerste pagina waar alle gegevens stonden. Tsukimiya Vavendyor. De foto linksbovenaan leek verreweg niet meer op het meisje dat onder dezelfde naam in zijn gezelschap verkeerde. Savador zette zijn handen op de armleuningen van Tsukimiya's stoel en boog zich dicht naar het meisje voorover. 'En ik denk van wel,' zei hij griezelig kalm, doelend op haar eerste reactie en doelend op de foto die het tegendeel bewees. Zijn ravenzwarte lokken gleden in de gebogen positie waarin hij stond langs zijn schouder naar beneden, en in de aanhoudende stilte staarden zijn slangachtige ogen een lange tijd in de twee verschillend gekleurde ogen alsof hij op deze korte afstand dat ze van elkaar verwijderd waren diep in haar ziel wilde graven, hongerig naar nog meer sappige feitjes die hij vroeg of laat toch wel te weten kwam. Niet enkel de foto van voor haar makeover ontkrachtte haar woorden; ook gewoon het simpele feit dat ze hier op zijn kantoor zat, eruit was gestuurd om een daad die de oude Tsukimiya nooit zou uitvoeren. Haarzelf langer verdedigen was nutteloos. Uiteindelijk verwijderde Savador de afstand van hun gezichten en rechtte in een langzame beweging zijn rug. 'Ondanks dat het totaal niet aan de orde was om het klaslokaal in een wervelwind te transformeren, je medeleerlingen tot last te zijn en je leraar te teisteren - moet ik wel zeggen dat je een dosis lef gekweekt hebt om je nieuwe persoonlijkheid te introduceren,' sprak hij terwijl hij streng op haar neer bleef kijken. 'Maar spijtig als het is ben ik daar minder verwonderd door dan de vraag en de aanleiding waarom?' Traag deed Savador een paar passen achteruit en zeeg zonder zijn blik van Tsukimiya af te scheuren met zijn achterste neer op de rand van zijn bureau. Hij sloeg zijn armen kalm voor zijn borst over elkaar. 'Waarom deed je zoiets?' definiëerde hij zijn vraag op een zachtere toon. Er moest toch een duidelijke reden achterliggen waarom je een lokaal op zijn kop zette. En die reden had hij vandaag nog niet gehoord.

---

Zover hij zich kon herinneren had hij wel meerdere leerlingen gehad met het probleempje hun eigen magie maar moeilijk te kunnen beheersen. Wervelwinden of mini-vuurzeeën vormden daarbij in benarde situaties veelal het resultaat, en het was niet echt om die schade-toebrengende uitbarstingen, maar de leerling zelf. Zij hadden de controle in de hand als ze wisten hoe. Dat werd in basisstapjes behandeld in alle lessen, dus behoorden ze het gewoon te weten. Maar ja, je had er bar weinig aan als je die lessen niet bijwoonde, zoals bij veel astrante spijbelaars het geval was. Ziek melden om lekker lui op de ziekenzaal te kunnen liggen, of je eigen gang te gaan in het duistere bos. Controle was op de een of andere manier altijd wel te vinden. Je moest er alleen het geduld en het begrip ervoor hebben. Magie was iets dat een eigen wil kon hebben, ja, en ondanks dat leerlingen geen superpowers hadden baarde Savador zich toch zorgen over de gevolgen van zo'n uitbarsting. De precieze limiet van je eigen krachten was immers maar moeilijk aan te duiden, en bij Tsukimiya moest het precies hetzelfde geval zijn. Toch kon hij haar ook moeilijk verbieden om geen magie te gebruiken tijdens de lessen. Het was juist voordelig om het wel te doen, om te leren en je krachten te verbeteren door middel van praktijk. Maar niet op deze wijze, bij Medusa.
Kennelijk voelde Tsukimiya zelf ook al de bui hangen, want vrolijk werd hij hier bepaald niet van. Helemaal niet als ze het probeerde af te wimpelen alsof het allemaal wel meeviel. Het viel nu eenmaal niet mee, dat was het punt. Daarbij probeerde ze dingen voor hem verborgen te houden, en daar kon hij niet tegen. Vroeg of laat kwam hij er toch wel achter. Was het niet door zijn eigen scherpe intuïtie, dan wel met behulp van Saethion die technisch gezien zijn ogen en oren waren op plaatsen in het kasteel waar hij zich niet bevond. Op die manier was hij werkelijk overal en nam hij de frapantste dingen waar. Meningen van leerlingen over hem, onacceptabele daden die niet aan het licht waren gekomen en smoesjes en roddels over andere medestudenten die iets geflikt hadden. Savador negeerde Tsukimiya's bedeesde houding straal, ze had zichzelf immers zelf in de nesten gewerkt. Zo kalm mogelijk trok hij haar dossier uit de kast om het voor haar neus op het bureau neer te kwakken. Kon ze zelf even bedenken of haar eigen woorden waar waren of niet. Alsof hij daadwerkelijk een slang was kon hij haar ongemakkelijkheid bijna voelen op het moment dat hij zich dicht naar haar toeleunde. Hoe ze automatisch iets naar achter week, haar blik overal op kon richten behalve op zijn starende slangachtige ogen. Zijn staren hield zonder pardon gewoon aan, of ze hem nu aankeek of niet. Het punt moest duidelijk zijn. Geheimpjes? Leugens om van een feitelijk standpunt af te draaien? Denk er nog niet eens over na. Zoveel verstandiger. Uiteindelijk boog hij zich weer van haar af en keek streng op haar neer. Daarbij zag hij dat ze nu haar fout kennelijk in zag en beschaamd haar ogen neersloeg bij zijn strenge woorden. Een beetje voldaan krulden zijn mondhoeken om tot een klein glimlachje. Succes.
'Ik...Het....,' begon Tsukimiya haar verhaal hakkelend nadat hij haar gevraagd had om een uitleg. 'Het was niet mijn bedoeling, om mijn magie te gebruiken. Master....zo erg ben ik nu ook weer niet.' Minachtend trok Savador een enkele wenkbrauw op terwijl hij haar met over elkaar geslagen armen aanstaarde. Op zijn gezicht stond een uitdrukking die de indruk wekte dat hij totaal iets anders dacht. 'Werkelijk,' zei hij alles behalve overtuigd.
'Vrijwel iedere les heeft een deel praktijk waarbij je je magie wel moet gebruiken.' Hij wist ook niet helemaal zeker of hij dat laatste stuk van haar zin moest geloven. Als ze werkelijk veranderd was, had ze zich hoogstwaarschijnlijk ook een ander karakter aangenomen waar ze zich kostte wat het kost aan wilde houden. Zonder dat het ook maar een beetje leek op haar ware karakter. 'Ik was gewoon diep gekwest vanbinnen, de leerkracht zei iets...wat er mee te maken had en....ik....knapte gewoon.' Hij merkte dat haar stem steeds zachter werd naarmate ze verdersprak, hoe ze haar hoofd op zo'n wijze liet hangen zodat hij haar gelaat niet kon zien, en hij schatte erop dat het enkel was om een gebroken uitdrukking verbergen te houden. Roerloos bleef Savador zitten, vrijwel niets aan zijn houding veranderd. Nog altijd lag de strenge blik in zijn ogen en verroerde hij zich niet, zelfs de hooghartigheid leek hij nog uit te stralen. Maar van binnen voelde hij ergens het begrip er wel voor, wist hij dat dit niet volledig geacteerd was om hem een ander verhaaltje van de werkelijkheid op te leggen. 'Wat is er gebeurd?' gunde Savador haar op een veel zachtere toon de kans om het nu allemaal aan hem uit te leggen, wat er ook in het verleden gebeurd mocht zijn waardoor ze haar magie nauwelijks in controle kon houden en het gevoelig lag.

Twaalf jaar: zolang had hij zich in totaal al op het gebied van educatie en lesgeven gewaagd, inclusief alle opleidingen. En daarbij was hij genoeg in contact gekomen met de jeugd van tegenwoordig. Het tienerleven van nu zou hard zijn, je moest je plaats vinden, populair genoeg overkomen om niet als een eeuwig muurbloempje te eindigen tot je diploma-uitreiking, meegaan met de rest en what else. Het was niet bepaald vreemd voor hem om bepaalde 'fases' van tieners te evenaren. Al die onnodige inspanningen had hij zelf in zijn jeugd ontweken. Hij was wel verstandiger geweest dan die onverbeterlijke klonen, hoe hard ze hem er ook op hadden aangepakt. Maar enfin, 'fases' waren de verscheidende stadia van een doorsnee tiener. Het ene jaar dit, het andere jaar dat. Misschien was dit ook niets meer dan een fase voor Tsukimiya. Daar kon hij haar niet op aanspreken, het was gewoon puberaal gedrag. Maar het feit dat ze er minder bedaard op was geworden en hele lokalen op hun kop zette, kon hij simpelweg niet accepteren.
Met zijn bleke handen tegen zijn onderbuik in elkaar gevouwen, schonk Savador het meisje de kans om hem te vertellen wat er nu precies aan de hand was. Haar verandering in karakter was al vreemd, maar dat haar verloren controle in haar magie erbij leek te zijn gekomen was eigenlijk totaal nieuw voor hem. Er stond immers niets over in haar dossier en hij had het ook nog niet eerder van haar kant gemerkt. Zijn slangachtige ogen staarden haar lang en roerloos aan. Hij merkte dat ze zich ongemakkelijk voelde nu ze zo direct ondervraagd werd. Ergens wilde hij het ook niet, maar het was nu niet anders. Kwam het nu niet aan het licht, dan konden daar later wellicht nog problemen mee komen. Ernstigere problemen. Bedaard frunnikte Tsukimiya een beetje aan haar mouwen. Dat het wat langer duurde, vond Savador wel erg. Hij kon wel wachten. En het was beter als het meisje de tijd kon nemen om de juiste woorden te vinden dan dat hij haar aan ging dringen. 'Dat...van de magie weet ik niet,' begon ze. 'Sinds ik hier ben aangekomen wilt een deel ervan niet meer luisteren.. Van dat...gedoe.' Ze maakte een zwak gebaar met haar hand. Dat vond hij al frapant. Het klopte gewoon niet. Als ze er eerdere problemen mee had gehad, had hij dat van alle mensen ongetwijfeld het eerst ingezien. Savador bleef echter in dezelfde stijve houding zitten en ging er niet op in. Hij besloot haar eerst uit te laten spreken, want er volgde meer; 'Ik...stelde me teveel bloot schijnbaar, gaf dingen prijs aan iemand die ik dacht....te vertrouwen. hij was lief en vriendelijk....maar hij wou gewoon informatie zo te zien....want..' Ah. Nu kwam de waarheid aan het licht. Kennelijk hetgene waar hij sinds haar binnenkomst al op zat te azen om direct te horen te krijgen, maar dat ze had proberen af te wimpelen door er steeds omheen te draaien. 'Opeens veranderde hij, gebruikte....alles tegen....me.' Waarschijnlijk was ze klaar met haar verhaal, al verroerde hij nog steeds geen vin. In plaats daarvan keek hij in stilte toe hoe ze haar tranen liet lopen, en duidelijk de grootste tevergeefse moeite had om ze tegen te houden. Er gleed een klein trekje over zijn peinzende gezicht. 'Dat spijt me,' sprak hij zacht. De intimiderende strengheid klonk niet langer meer door zijn stem. Het had plaatsgemaakt voor een bepaalde tederheid alsof zijn stemgeluid gelijkstond aan een bemoedigende hand op haar schouder. Huilende meisjes; het was en bleef toch één van zijn zwaktes op pedofiel gebied. Savador plukte een beetje bedenkelijk aan de plooien van zijn overhemd. Hij slaakte een zachte, bijna geruisloze zucht voor hij zich weer tot Tsukimiya richtte. 'Ik ga je geen straf opleggen,' stelde hij haar vast gerust terwijl hij een schone tissue over zijn bureau naar haar toeschoof om haar tranen mee weg te nemen en over haar kapotte lip te deppen. 'Maar ik wil wel dat je eraan gaat werken om de controle over je magie te verbeteren,' voegde hij er met voorwaarde aan toe, de striktheid in zijn stem weer voor even terugkerend. 'Heb je dat voor me over?' Savador wierp haar in stilte bijna een sombere blik toe, zijn wenkbrauwen daarbij iets naar elkaar toegetrokken wat hem een zielige uitdrukking gaf. 'Je zwakke beheersing was eerst niet zo het geval, zover mijn kennis reikt. En wat je wegdrukt, kun je ook weer ophalen, lijkt me. Slechts een kwestie van tijd.' Hij liet zijn overhemd met rust en vouwde zijn handen weer kalmpjes tegen zijn onderbuik. Zijn blik vestigde zich peinzend weer op Tsukimiya voor wat ze nog te doen of te zeggen had.