'Dus je gaat het me echt niet vertellen? Echt nooit?' echt nooit.. Juist ja, dat klonk onlogisch.. Iedereen sprak zijn mond wel eens voorbij. Iedereen, zonder uitzonderingen. Leya dus ook. Als er iets was wat Tári had geleerd in al die jaren, was het wel dat na lang zeuren mensen gek werden, en er dingen uit gooide die ze niet hadden willen zeggen. Ook al was ze nu niet echt in de stemming om Leya zo ver te krijgen, het zou wel iets typisch zijn.. Gewoon net zolang zeuren tot dat ze gek werd en haar vertelde wat ze wilde horen. De hele waarheid. Ze hield er niet van als er tegen haar gelogen werd, zelfs niet als het maar een kleine leugen was. Ook al loog Leya niet, ze verzwijgende dingen. Dat was iets wat een irritatie punt opwekte. 'Kap er nou maar gewoon over, want je komt het toch niet te weten.' Tári had er even moeite mee, maar het lukte. Ze hield haar lach in. Het zou haar niet lukken? Er was maar heel weinig dat mislukte als ze het wilde weten, heel erg weinig. Misschien zelfs bijna niks. Ze had genoeg geduld om jaren te wachten op het antwoord, maar op dit moment wilde ze het zo snel mogelijk horen. Misschien moest ze zich er nu bij neer leggen, dan kon ze er straks op terug komen. Misschien als het gesprek tussen de twee makkelijker ging? Dat het niet de hele tijd twijfelend was. Zo voelde het tenminste. Tári had nou eenmaal niet het idee dat dit gesprek voor beide prettig was.
'Jammer, ik hoopte dat ik je er mee kon helpen..' ze meende wat ze zei, misschien niet op de positieve manier, maar ze meende het wel. Helpen was nou eenmaal een woord waar je meerdere bedoelingen mee kon hebben. Tári had daar nou zelden goede bedoelingen mee, al leek het op dit moment toch ergens de "goede: kant op te gaan, zoals andere dat zo leuk konden zeggen. Voor haar was het eerder de slechte kant. Behulpzaam.. Juist ja, dat was absoluut niet iets waar ze aan dacht als ze aan zichzelf dacht. Nee, dat was gewoon.. Afschuwelijk. Zij en behulpzaam? dat zou ongeveer het zelfde werken als water en vuur, warmte en kou; het ging niet samen en dat zou het ook nooit gaan, je moest ermee leren leven.
'Dat is ontzettend aardig van je en dat waardeer ik ontzettend, maar dat hoeft niet.' Tári grijnsde wat onaardig en zei bitser dan bedoelt was: 'Dat zeggen de meeste, maar over het algemeen is hulp wel iets waar je je soms aan over moet geven.' ze liet haar blik naar het meer glijden: 'Doe je dat niet gaat het soms fout. Mij hoef je het niet te vertellen, maar vertel het in elk geval aan iemand. Aanvaard hulp.' aan de bitse toon was te horen dat het niet helemaal gemeend was. Maar haar woorden waren niet geheel een leugen. Nee, er zat wel degelijk een kern van waarheid in, het was alleen niet echt en grote kern.
'Ik ken nog maar een aantal mensen, ik ken Jake, Sasuke .. als ik het goed uitspreek en een of andere Pancho. Aparte naam dat laatste, maar het zal allemaal wel.. Ken jij één van hen wellicht ook?' daar had Tári al snel een antwoord op, niet heel erg moeilijk: 'Niet echt, nee. Ik heb wel eens wat gehoord over hen, maar nee, ik ken ze niet persoonlijk.' nieuwe mensen kwam ze sowieso niet graag tegen, maar als ze ze tegen kwam vergat ze ze ook niet snel. Als ze ze al vergat. Als ze zo terug dacht waren er niet heel veel mensen die ze zich niet meer kon herinneren..
'Ah dat is nou jammer..' Tári trok haar wenkbrauw op en keek Leya vragend aan: 'Hoezo is dat jammer?' vaak en snel hield ze zichzelf niet voor de domme, maar soms moest het wel. Enkel om het juiste antwoord te krijgen en toch ook weer niet zomaar iets in de lucht te roepen.
'Ah nee, misschien wist je wel wat leuke feitjes over ze. Maar helaas, Leya haalde nonchalant haar schouders op. Tári kon haar lach niet inhouden. En sprak: 'Dus.. Je wilde leuke feitjes? Dat is een geldige reden.' ze hoefde niet verder te vragen. Haar vermoedens waren juist geweest, dus de rest kon ze zelf wel invullen, niet? Dat leek haar wel zo tenminste. 'Dus vandaar..,' Leya glimlachte naar Tári. Tár kreeg de grijns niet van haar gezicht. Het enige wat er gebeurde was dat het veranderde in een glimlach, al leek het ergens toch nog steeds op de grijns. Dat soort dingen had ze soms, dan kreeg ze een grijns niet van haar gezicht af. Dan kon ze enkel de grijns veranderen in een glimlach, tenzij je haar boos kreeg. Dan verdween de grijns maar al te graag, vaak maakte het dan plaats voor haat.
'Maar, ondanks het nieuw zijn en de berg schoolwerk.. Vindt je het hier wel leuk? En gaat het verders goed?' je zag er niks van, je kon het niet aan haar merken, maar haar hele lichaam reageerde op die zin. Had ze..?! Misschien werd het tijd dat ze dat lieve glimlachje aan de kant schoof en stopte met haar medeleven. Als dit nog lang zo door ging, begon ze het meisje nog aardig te vinden.. 'Op zich is het wel leuk hier hoor, absoluut. Het gaat prima.' juist ja. Een blinde zou nog kunnen zien dat ze het loog. Ze formuleerde haar antwoord verkeerd. Het was gewoon te makkelijk. Tári zou zichzelf blind verklaren als ze nu niet zou zien dat Leya loog. 'Dat klinkt niet echt alsof je het meent.' ze was tenminste eerlijk. Dat kon ze nu niet bepaald van Leya zeggen. Normaal waren de rollen omgekeerd..
'Na ja.. Het is hier altijd beter dan daar waar mijn echte ouders wonen.' Leya sloeg haar ogen even neer en slaakte een korte, diepe zucht. Tári keek haar vragend aan. Dit klonk als de waarheid, nee, dit was de waarheid.
'Waarom? Waarom is het hier beter dan bij je echte ouders?' ze verbaasde zich erover dat ze, ondanks ze zichzelf nog had gezegd minder meelevend te doen, nog steeds zo meelevend reageerde. Het paste gewoon niet bij haar.. Ze zou zichzelf op honderd verschillende manieren kunnen beschrijven, maar het woord "meelevend" kwam er echt niet in voor..
'Nou simpel gezegd, mijn ouders waren vreselijke mensen en vernederde mijn broer en ik al te graag,' Tári slikte even: 'Wat deden ze dan zoal?'
'Vernederde ons, sloegen ons, schopte ons en dan nog iets waar ik het liever niet over heb. Maar mijn broer was dus de enige waar ik troost bij kon vinden, helaas ben ik die in het bos ook kwijtgeraakt. Doordat het al behoorlijk laat was ben ik onder een boom in slaap gevallen, toen vond een man mij en heeft me meegenomen naar zijn huis. Daar heeft hij een tijdje voor me gezorgd samen met zijn vrouw. Helaas kon ik er niet meer blijven en moest ik daar dus weg,' Tári wende haar blik af. Ze zuchtte even en slikte. Fijn.. Nu werd het misschien echt tijd om boter te worden, anders begon ze straks haar verhaal ook nog te vertellen.. 'Ik snap het..' mompelde ze. Ze hoopte dat Leya haar niks zou vragen.. Als ze dat wel zou doen had Tári voor haar gevoel een groots probleem..

'Kap er nou maar gewoon over, want je komt het toch niet te weten.' Dit was gewoon de waarheid, de kei harde waarheid en Tári moest dit maar onder ogen zien te komen want Leya zal het toch niet vertellen. Of ze het nou laf vond of niet, het maakte haar niets uit. 'Jammer, ik hoopte dat ik je er mee kon helpen..' Ja nou dat is dan jammer, maar ze hoeft echt geen hulp. Punt uit. Dit was haar beslissing en daar kon zij helemaal niets aan veranderen. 'Dat is ontzettend aardig van je en dat waardeer ik ontzettend, maar dat hoeft niet.' Het was een echt gemeende zin en ze hoefde écht geen hulp van iemand. Ze vond het maar nutteloos. Waar konden ze haar mee helpen? Naar een psycholoog of wat dan ook sturen? Veel plezier daarmee, maar nee. Dat gaat niet gebeuren. 'Dat zeggen de meeste, maar over het algemeen is hulp wel iets waar je je soms aan over moet geven.' De toon waar ze op sprak boeide Leya haar totaal niet, als zij op die manier wilde praten dan deed ze dat toch? Had zij geen problemen mee. 'Doe je dat niet gaat het soms fout. Mij hoef je het niet te vertellen, maar vertel het in elk geval aan iemand. Aanvaard hulp.' 'Ah een ding dat scheelt. Ik heb het al aan iemand verteld. Tadam verholpen. En nu wil ik graag over iets anders praten.. Danku,' zei ze toen tegen haar en glimlachte wat zwak naar Tári. Ze wilde er gewoon helemaal niets meer over horen, het was haar beslissing en als zij deze beslissing neemt is dat zo en valt er niets aan te veranderen.
'Ik ken nog maar een aantal mensen, ik ken Jake, Sasuke .. als ik het goed uitspreek en een of andere Pancho. Aparte naam dat laatste, maar het zal allemaal wel.. Ken jij één van hen wellicht ook?' Hopend dat Tári een van hen kende en ze dan achter een aantal leuke feitjes zou kunnen komen keek ze haar aan. Maar al gauw schudde ze haar hoofd.. Balen. 'Niet echt, nee. Ik heb wel eens wat gehoord over hen, maar nee, ik ken ze niet persoonlijk.' Daar was de bevestiging. Balen, ontzettend erg balen. Ze had er op gehoopt maar helaas. 'Ah dat is nou jammer..' Dat was wederom een echt gemeende zin. Leya zag hoe Tári een wenkbrauw optrok en hoorde hoe ze 'Hoezo is dat jammer?' aan haar vroeg. Dat was toch niet zo moeilijk te raden? En toch al helemaal niet voor een Shadraan? Maar misschien had ze het mis. 'Ah nee, misschien wist je wel wat leuke feitjes over ze. Maar helaas,' sprak ze wederom weer tegen Tári en haalde nonchalant haar schouders op. Plots begon Tári te lachen waardoor ze fronste. Was het dan werkelijk waar zó grappig? Of was het gewoon omdat ze het begreep? 'Dus.. Je wilde leuke feitjes? Dat is een geldige reden.' Oké gelukkig vroeg ze daar NIET over verder. Dat scheelde weer een hele hoop waarvan ze gek zou kunnen worden. 'Dus vandaar..,' zei ze nuchter en glimlachte naar haar. Een echt gemeende glimlach. Een glimlach die niet heel veel anders was dan haar fake-glimlach, maar je kon ergens wel zien dat dit een échte glimlach was. Misschien zat het hem in de ogen? Leya had eigenlijk helemaal geen idee.
'Maar, ondanks het nieuw zijn en de berg schoolwerk.. Vindt je het hier wel leuk? En gaat het verders goed? Dat was weer die vraag die ze gewoon oprecht wilde beantwoorden en dus ook wel deed.. ergens. 'Op zich is het wel leuk hier hoor, absoluut. Het gaat prima.' Het was hier echt leuk dat zeker, het was alleen behoorlijk eenzaam als je in je eentje was en geen vrienden had. Je huisdier, als je dat zo kon noemen, al een tijdje niet meer hebt gezien.. 'Dat klinkt niet echt alsof je het meent.' Oké volledig gemeend was het misschien dan niet, maar wel een beetje. 'Na ja.. Het is hier altijd beter dan daar waar mijn echte ouders wonen.' Oké dit was misschien iets teveel informatie die ze op dit moment aan Tári vertelde, maar het boeide haar echt helemaal niets op dit moment. 'Waarom? Waarom is het hier beter dan bij je echte ouders?' Dat was best logisch als je hoorde wat ze haar broer en haar aandeden. Het vreselijkste is dan nog wel dat ze haar geweldige broer nu kwijt was.. 'Nou simpel gezegd, mijn ouders waren vreselijke mensen en vernederde mijn broer en ik al te graag, sprak Leya toen en focuste zich op de groene grassprietjes die heen en weer gingen door de windvlagen. 'Wat deden ze dan zoal?' Tári kon beter vragen: Wat deden ze niét? 'Vernederde ons, sloegen ons, schopte ons en dan nog iets waar ik het liever niet over heb. Maar mijn broer was dus de enige waar ik troost bij kon vinden, helaas ben ik die in het bos ook kwijtgeraakt. Doordat het al behoorlijk laat was ben ik onder een boom in slaap gevallen, toen vond een man mij en heeft me meegenomen naar zijn huis. Daar heeft hij een tijdje voor me gezorgd samen met zijn vrouw. Helaas kon ik er niet meer blijven en moest ik daar dus weg,' ratelde ze plots in een stuk door. Woeps, misschien weer wat teveel gezegd? 'Ik snap het..' Toen viel er een stilte die ze liever niet had. [b]'Maar ehm.. Ja. Ergens hoop ik dat mijn broer nog leeft, maar zeker weten doe ik niet.'

'Dat zeggen de meeste, maar over het algemeen is hulp wel iets waar je je soms aan over moet geven.' de zin kwam er bitser uit dan ze had gewild, maar er kwam wel meer op een bitse toon uit haar mond dan verwacht. Het kon haar eigenlijk ook helemaal niks schelen. 'Doe je dat niet gaat het soms fout. Mij hoef je het niet te vertellen, maar vertel het in elk geval aan iemand. Aanvaard hulp.' hulp.. Iets wat ze zelf voor geen goud aan wilde nemen, ze vroeg zich wel af waarom ze dan wel wilde dat Leya hulp aanvaarde. Alsof ze er iets om gaf dat het kind met problemen zat. Het waren toch niet haar problemen? Waarom voelde het dan wel zo?
'Ah een ding dat scheelt. Ik heb het al aan iemand verteld. Tadam verholpen. En nu wil ik graag over iets anders praten.. Danku,' Tári kon het niet laten te grinniken. Ze had er eigenlijk een hekel aan, mensen die van onderwerp wilde veranderen. Oke, ergens deed ze het zelf ook vaak genoeg, dus waarom zou ze het andere eigenlijk niet toestaan? O wacht even.. We hadden het over Tári.. Al zou het het laatste zijn wat ze deed, nee, mensen het zelfde behandelen als zij behandelt wilde worden, kon iedereen wel vergeten.
'Ik ken nog maar een aantal mensen, ik ken Jake, Sasuke .. als ik het goed uitspreek en een of andere Pancho. Aparte naam dat laatste, maar het zal allemaal wel.. Ken jij één van hen wellicht ook?' lang hoefde ze daar zeker niet over na te denken. Ze kende de drie niet. Niet persoonlijk althans: 'Niet echt, nee. Ik heb wel eens wat gehoord over hen, maar nee, ik ken ze niet persoonlijk.'
'Ah dat is nou jammer..' Tári trok haar wenkbrauw op en keek Leya vragend aan. Ze kon zelf wel raden waarom ze het jammer vond, maar ze wilde toch een bevestiging van haar vermoedens: 'Hoezo is dat jammer?' ja natuurlijk, vragen was het makkelijkst. Dus waarom zou ze gaan gissen terwijl ze het net zo goed kon vragen? Dan was ze er ook nog eens zeker van.
'Ah nee, misschien wist je wel wat leuke feitjes over ze. Maar helaas,' Leya haalde nonchalant haar schouders op. Eigenlijk klonk het best wel vreemd. Dat iemand als Leya- een meisje dat in Tári's ogen graag andere hielp- op deze manier achter "leuke feitjes" wilde komen. Je zou toch eerder verwachten dat Leya het gewoon zo zou laten, de dingen die ze wist gewoon vast hield en aan de rest niet meer dacht?
Tári kon haar lach niet inhouden, wat als reactie had dat Leya begon te fronzen. 'Dus.. Je wilde leuke feitjes? Dat is een geldige reden.' het was een prima reden. En ook nog eens een bevestiging voor haar eigen antwoord. Misschien was ze toch beter in raden dan ze dacht.
'Dus vandaar..,' sprak Leya nuchter en glimlachte naar Tári.
'Maar, ondanks het nieuw zijn en de berg schoolwerk.. Vindt je het hier wel leuk? En gaat het verders goed?' weer een vraag waarbij ze zich af vroeg waarom ze het meende. Weer zo een vraag waarbij ze zich lam schrok van haar eigen reactie. Ze hield zichzelf maar gewoon voor dat ze het niet echt meende, al was dat makkelijker gezegd dan gedaan..
'Op zich is het wel leuk hier hoor, absoluut. Het gaat prima.' misschien was ze dan wel niet de beste op het gebied van mensenkennis, maar een blinde zou nog kunnen zien dat Leya nu loog. Ze stelde de zin gewoon verkeerd, dat was alles.. 'Dat klinkt niet echt alsof je het meent.'
'Na ja.. Het is hier altijd beter dan daar waar mijn echte ouders wonen.' dat trok dus overduidelijk Tári's aandacht. Nu begon ze dus nieuwsgierig te worden. 'Waarom? Waarom is het hier beter dan bij je echte ouders?' het was zeker niet niets, dat je niet meer bij je biologische ouders wilde wonen. Ook al wilde ze dat zelf ook niet meer. Niet na alles wat ze hadden gedaan..
'Nou simpel gezegd, mijn ouders waren vreselijke mensen en vernederde mijn broer en ik al te graag,'
'Wat deden ze dan zoal?' ergens wist ze dat al haar interesse zo meteen weg was gevaagd.. Althans, dat was iets waar ze nu zeker van dacht te zijn, alles kon veranderen, ook haar gedachtes..
'Vernederde ons, sloegen ons, schopte ons en dan nog iets waar ik het liever niet over heb. Maar mijn broer was dus de enige waar ik troost bij kon vinden, helaas ben ik die in het bos ook kwijtgeraakt. Doordat het al behoorlijk laat was ben ik onder een boom in slaap gevallen, toen vond een man mij en heeft me meegenomen naar zijn huis. Daar heeft hij een tijdje voor me gezorgd samen met zijn vrouw. Helaas kon ik er niet meer blijven en moest ik daar dus weg,' ratelde Leya achter elkaar. Tári wende haar blik af. Ze slikte even en zuchtte. Het werd zo langzamerhand tijd om eens boter te worden.. Op deze manier ging ze het niet vol houden. Ze vroeg zich alleen af of dat botter worden nut zou hebben, of het haar zou helpen.. 'Ik snap het..' de stilte die viel.. Had vreemd genoeg twee kanten. Ergens haatte ze de stilte, maar ergens genoot ze er ook van.
'Maar ehm.. Ja. Ergens hoop ik dat mijn broer nog leeft, maar zeker weten doe ik niet.' Tári blies de lucht uit haar neus en keek Leya met een giftige blik aan. 'Waarom zou je erop hopen? Als je van het beste uitgaat, kun je enkel gekwetst worden..' ze kon zich wel degelijk voorstellen hoe Leya zich voelde. Ze stond op, probeerde de steek die door haar been ging te negeren. 'Als hij nog had geleefd, had je heus wel iets van hem gehoord!' Tári klemde haar kiezen op elkaar n wende haar blik af. 'Dood is dood, Leya.' het had haar ook altijd moeite gekost die zin te onthouden, maar zo langzamerhand was het haar wel duidelijk. Niks bleef voor eeuwig, overal kwam een keer een einde aan. Iets waar ze maar graag genoeg misbruik van maakte, maar ook iets waar ze veel aan te danken had. Op de negatieve manier..

Ik ben te lui om weer met kleurtjes te werken, dus doe ik 't anders.

'Ah een ding dat scheelt. Ik heb het al aan iemand verteld. Tadam verholpen. En nu wil ik graag over iets anders praten.. Danku,' sprak leya toen tegen Tári, wanneer zij haar al vrijwel meteen hoorde grinniken. Was het dan zo grappig? Of klonk het grappig? Ze had werkelijk waar geen idee, ze liet het maar voor wat het was en ging er niet verder op in. Dat zou misschien alleen maar gezeur veroorzaken. Dus liet ze het voor wat het was en was ze de verstandige van het stel. Geen antwoord op dat, hm dat scheelde ook alweer een hele hoop gedoe.
'Ik ken nog maar een aantal mensen, ik ken Jake, Sasuke .. als ik het goed uitspreek en een of andere Pancho. Aparte naam dat laatste, maar het zal allemaal wel.. Ken jij één van hen wellicht ook?' Ze wilde altijd wat leuke feitjes van bepaalde mensen weten en als andere dat mensen haar dat konden vertellen was het alleen maar beter, want anders zou ze er zelf weer naar moeten vragen of iets in die richting. En heel eerlijk? Ergens was ze daar toch echt veelte lui voor. Maar helaas schudde het meisje haar hoofd en zei ze: 'Niet echt, nee. Ik heb wel eens wat gehoord over hen, maar nee, ik ken ze niet persoonlijk.' Dat is nou super jammer en ja.. dat zei ze dan ook gewoon recht voor zijn raap. 'Ah dat is nou jammer..' Meteen viel het haar op dat Tári haar aankeek met een opgetrokken wenkbrauw. Was het dan zo raar om zo achter leuke feitjes te komen? Of lag dat gewoon aan haar? 'Hoezo is dat jammer?' Dat was toch best logisch? Tári was tenslotte een Shadraan, dus je zou verwachten dat ze het wel zou snappen? Maar misschien is ze stiekem gewoon een dom blondje? Bij die gedachte grinnikte ze even om zichzelf. 'Ah nee, misschien wist je wel wat leuke feitjes over ze. Maar helaas,' nonchalant haalde Leya haar schouders op toen ze dat tegen Tári zei en keek haar tenslotte aan. Ze nam al meteen aan dat zij het wel zou snappen, maar dat bleek dus niet zo te zijn. Misschien moest ze echt stoppen met vooroordelen trekken? 'Dus.. Je wilde leuke feitjes? Dat is een geldige reden.' Meteen begon ze te grijnzen, en was ze blij dat het meisje niet weer verder begon te vragen naar iets. Want eigenlijk zag ze Tári daar toch echt voor aan, het leek wel alsof het kind alles uit haar probeerde te wringen zodat ze het misschien later tegen haar kon gebruiken? Misschien moest ze die gedachte maar van haar afschudden want anders zou het alleen maar fout gaan en gaat Tári het sowieso tegen haar gebruiken. Gewoon aardig blijven, dat is wat ze moet doen. 'Dus vandaar..,' was het enige wat leya nog uit haar mond kreeg. Althans het enige zinvolle.
'Maar, ondanks het nieuw zijn en de berg schoolwerk.. Vindt je het hier wel leuk? En gaat het verders goed?' Waarom moesten mensen nou ALTIJD die vraag stellen? Laat het er gewoon bij en wees niet zo nieuwsgierig naar alles, oké zelf was ze ook behoorlijk nieuwsgierig maar als mensen zeiden dat ze er niet verder over moesten praten stopte ze vrijwel meteen. Alhoewel ze dan nog steeds nieuwsgierig blijft en er achter probeert te komen, maar dan op een andere manier. 'Op zich is het wel leuk hier hoor, absoluut. Het gaat prima.' Was dit volledig gemeend? Nee. 'Dat klinkt niet echt alsof je het meent.' En ja hoor, ze is ook nog eens doorzichtig. Fijn. 'Na ja.. Het is hier altijd beter dan daar waar mijn echte ouders wonen.' Ohgod. Leya, dacht ze in zichzelf, waarom vertelde je dat nou toch? 'Waarom? Waarom is het hier beter dan bij je echte ouders?' Ze wist het! Dat was de reden waarom ze meteen fout begon te denken. 'Nou simpel gezegd, mijn ouders waren vreselijke mensen en vernederde mijn broer en ik al te graag,' zei ze toen weer tegen Tári en slaakte een korte zucht. 'Wat deden ze dan zoal?' Iets wat Tári beter had kunne vragen was: Wat deden ze niet? 'Vernederde ons, sloegen ons, schopte ons en dan nog iets waar ik het liever niet over heb. Maar mijn broer was dus de enige waar ik troost bij kon vinden, helaas ben ik die in het bos ook kwijtgeraakt. Doordat het al behoorlijk laat was ben ik onder een boom in slaap gevallen, toen vond een man mij en heeft me meegenomen naar zijn huis. Daar heeft hij een tijdje voor me gezorgd samen met zijn vrouw. Helaas kon ik er niet meer blijven en moest ik daar dus weg,' ratelde ze in een klap achter elkaar aan. WAT DOE JE NOU WEER LEYA?! Schoot er linea direct door haar gedachten heen. Bah wat walgde ze nu van zichzelf, alles zo zeggen. het leek wel alsof ze medelijden wilde. terwijl ze dat helemaal niet wilde, echt niet. 'Ik snap het..' Wacht.. Zei ze nou werkelijk waar 'Ik snap het..'? Nee dat kon niet.. toch?
'Maar ehm.. Ja. Ergens hoop ik dat mijn broer nog leeft, maar zeker weten doe ik niet.' Toen veranderde Tári en dat merkte Leya en werkelijk waar álles. het geblaas vanuit haar neus, de giftige blik die ze haar gaf en dan de woorden 'Waarom zou je erop hopen? Als je van het beste uitgaat, kun je enkel gekwetst worden..' Ergens had ze wel gelijk, maar ze kon niet zonder hem. Ze kon gewoon niet zonder! 'Als hij nog had geleefd, had je heus wel iets van hem gehoord!' Maar dat was het meest foute wat Tári kon zeggen. 'Lieg niet! Je kent mijn broer niet en weet ook niet hoe hij is! Dus dat kan je niet weten,' ze was verblind van angst dat ze hem echt kwijt was. Totaal niet over alles heen gekomen, maar eigenlijk moest ze er wel overheen komen. Dat was gewoon vele malen beter voor haar. 'Dood is dood, Leya.' 'Daar heb je gelijk in..,' zei ze zachtjes en begon zachtjes te snikken. Nu wilde ze hier weg. Tári was echt niet aardig voor haar, alhoewel ze zich wel zorgen om haar leek te maken. Leya was nog niet zo volwassen en wel-denkend zoals dat Tári is. Zij was echt nog gewoon een kind, wat in alles hoopt en gelooft.

'Op zich is het wel leuk hier hoor, absoluut. Het gaat prima.' antwoordde Leya op haar vraag. Tári had de vraag puur gesteld om.. Om wat eigenlijk? Ze was zelf van haar vraag geschrokken, dus waarom had ze die ene vraag eigenlijk gesteld? Alsof het haar wat kon schelen dat Leya zich niet prettig voelde hier. Alsof haar wat kon schelen dat Leya het hier niet naar haar zin had. Maar als ze zich dan bedacht wat ze als antwoord kreeg, dan begon ze zich nog erger af te vragen wat haar had bezield toen ze de vraag had gesteld. Gewoon.. Leya had gewoon het lef te liegen? Of het lag gewoon aan haar, dat ze zich vergiste, dat gebeurde ook wel eens, toch? Al leek dat haar in dit geval.. Een kleine kans.
'Dat klinkt niet echt alsof je het meent.' nee, het klonk zo gewoon niet. Tári kennende was deze stelling nog.. voorzichtig gezegd. Ze had ook meteen een hele preek klaar kunnen hebben, maar dat leek haar nu vreemd genoeg niet nodig. Ze verbaasde zich erover en ze wilde dat het niet zo was, maar ergens maakte ze zich zorgen. Het klonk als een onmogelijkheid in haar oren. Zeker voor haar doen. Wie maakte zich nou zorgen om.. Om iemand anders? Oke, als het om een van haar vrienden ging, kon ze het nog begrijpen, maar ze kon zichzelf echt niet begrijpen in dit geval.. Ze kon zo maar een iemand bedenken waar ze zich ooit zorgen over had gemaakt. Oke, dat was een leugen. Maar echt zorgen maken? Als in: echt ongerust zijn.. Dan kon ze niet meer dan drie mensen op noemen. Maar dan.. Ze schudde haar hoofd even afkeurend voor zichzelf. Ze moest is leren niet overal zo mee bezig te zijn.. Dat ging ze niet volhouden!
'Na ja.. Het is hier altijd beter dan daar waar mijn echte ouders wonen.' Tári keek even verbaasd en vroeg toen: 'Waarom? Waarom is het hier beter dan bij je echte ouders?' ergens kon ze het zich voorstellen. Ze zou er een moord voor doen als ze nooit meer naar haar ouders zou hoeve. Gewoon, nooit meer in de buurt zijn van die leugenachtige, mismaakte mensen. Ze haatte ze met heel haar hart! Daar kon gewoon niemand wat aan veranderen, het was gewoon zo.
'Nou simpel gezegd, mijn ouders waren vreselijke mensen en vernederde mijn broer en ik al te graag,' Leya slaakte een korte zucht. 'Wat deden ze dan zoal?' deed ze dit nou echt? Maakte het haar echt wat uit? Nee. Waarom had ze dat idee dan wel? Waarom had ze dan toch het gevoel dat.. Dat ze zich zorgen maakte. Ze beloofde zichzelf nu al vast dat ze zichzelf op ging hangen als ze zo door ging..
'Vernederde ons, sloegen ons, schopte ons en dan nog iets waar ik het liever niet over heb. Maar mijn broer was dus de enige waar ik troost bij kon vinden, helaas ben ik die in het bos ook kwijtgeraakt. Doordat het al behoorlijk laat was ben ik onder een boom in slaap gevallen, toen vond een man mij en heeft me meegenomen naar zijn huis. Daar heeft hij een tijdje voor me gezorgd samen met zijn vrouw. Helaas kon ik er niet meer blijven en moest ik daar dus weg,' Tári wende haar blik af. Ze wilde niet dat Leya de pijn in haar ogen kon zien. Ze had er een hekel aan, als ze zichzelf niet kon afschermen voor andere, als ze emoties gedwongen was te tonen aan mensen aan wie ze haar emoties niet wilde tonen.
'Ik snap het..' ze snapte het echt, ook al wilde ze dat ze het niet snapte. Ook al wilde ze dat ze Leya nog een irritante vraag kon stellen, omdat ze het niet snapte.. Ze snapte het en dat had ze zojuist laten weten. Ze wilde dat ze het niet snapte, met heel haar hart..
'Maar ehm.. Ja. Ergens hoop ik dat mijn broer nog leeft, maar zeker weten doe ik niet.' dat was de druppel. Tári blies geïrriteerd de lucht uit haar longen via haar neus, ze wierp Leya een giftige blik toe en sprak bijna sissend: 'Waarom zou je erop hopen? Als je van het beste uitgaat, kun je enkel gekwetst worden..' ze wist dat het pijn kon doen, de waarheid. Maar ze had zo vaak dingen meegemaakt die haar hadden geleerd dat je de waarheid onder ogen moest zien. Als je hoopte op het beste, kon je enkel het slechtste krijgen en teleurgesteld worden of je kon precies krijgen wat je wilde. Maar of je daar veel vrolijker van werd? Zij in elk geval niet.
'Als hij nog had geleefd, had je heus wel iets van hem gehoord!' naïef. Dat was hoe ze Leya nu zou beschrijven. gewoon, naïef en blind. Ze snapte zelf toch ook wel dat als iemand nog geleefd had, hij of zij allang contact op genomen had?!
'Lieg niet! Je kent mijn broer niet en weet ook niet hoe hij is! Dus dat kan je niet weten,' Tári stond op en keek Leya met de zelfde giftige blik aan. 'Leya, ook al ken ik je broer niet. Geen enkele broer wenst het zijn zus toe om in angst te leven! Om dat te weten hoef ik je broer niet te kennen!' als ze zelf niet wist hoe Leya zich voelde, was ze waarschijnlijk niet zo fel uit de hoek gekomen. maar ze wist precies hoe Leya zich voelde. De gedachtes aan Claus staken als messteken als ze er enkel aan dacht.. Als ze er mee geconfronteerd werd zoals nu, voelde het alsof ze elk moment in elkaar kon zakken en in huilen uit kon barsten.
'Dood is dood, Leya.' het was hard, ja, maar niks meer dan de waarheid.
'Daar heb je gelijk in..,' zei Leya zacht. Tári's mond zakte een stukje open toen Leya zachtjes begon te snikken. Was ze.. Was ze dan toch doorgedrongen? Of was het besef gekomen dat ze gelijk kon hebben? Tári slikte even en wende haar blik af. Tári snapte Leya. Zelf hoopte ze ook nog elke dag, zelf wenste ze ook dat Claus in leven was, dat ze hem ooit mocht ontmoeten, maar zo simpel was het niet! Hopen alleen kon nooit genoeg zijn! Je kon niet enkel hopen.. Dat was.. Onmogelijk. Tári draaide om zodat ze met haar rug naar Leya toe stond. Het zachte gesnik maakte haar onrustig. Ze wist dat bij haar besef er nu ook heel duidelijk was. Dat ook zij elk moment in huilen uit kon barsten. Enkel omdat ze besefte dat zij de gene was die Leya duidelijk had willen maken dat haar broer waarschijnlijk dood was. Met de woorden die ze had gesproken, had ze ook zichzelf gekwetst.. Ze zette haar wijsvingers tegen de zijkant van haar neus en legde haar duimen onder haar kaak. Ze schudde haar hoofd en draaide zich weer om. 'Leya.. Ik..' ging ze nu echt doen wat ze dacht dat ze ging doen? Ging ze echt.. 'Het spijt me.. Het is gewoon.. Ik..' ze klemde haar kiezen op elkaar, wetend dat dit haar eigen schuld was. Als ze in tranen uit zou barsten zou het haar eigen schuld zijn, zij was dan de gene die zo bits had gedaan, die zichzelf had herinnerd aan Claus.
Ze voelde de tranen achter haar ogen branden en het verbaasde haar niks dat binnen enkele seconde al een traan over haar wang naar beneden rolde. Ze sloot haar ogen even en hurkte voor Leya op de grond. 'Het deed me gewoon denken aan..' ze aarzelde even. De enige die tot nu toe over Claus wisten waren Damian en Mats.. Verder had ze werkelijk nog nooit iemand verteld over hem. Lieke had ze het wel eens willen vertellen, maar het was algemeen bekend dat dat kind geen geheimen kon bewaren. 'Het deed me gewoon denken aan mijn eigen broer..' ze opende haar ogen. Het kon Leya onmogelijk zijn ontgaan dat er tranen over Tári's wangen liepen. 'Het spijt me..' het was meer tegen zichzelf bedoeld dan tegen Leya. Ze kende maar een iemand die haar huilend had gezien.. Ze wilde eigenlijk dat niemand anders het zag, maar dit was haar eigen fout en dus ook haar eigen keus geweest..

'Na ja.. Het is hier altijd beter dan daar waar mijn echte ouders wonen.' Dat was gewoon de waarheid. Alles beter dan bij haar eigen ouders wonen, gelukkig heeft ze dat niet lang gedaan maar dat maakt niets uit. De tijd dát ze daar woonde was gewoonweg een hel. Het was dat ze vast kon grijpen aan haar lieftallige broer, want anders had ze zich daar echt niet levend uit gered. De verbaasde blik op het gezicht van Tári liet haar eigenlijk wel lachen, 'Waarom? Waarom is het hier beter dan bij je echte ouders?' Tsja. Er waren zoveel redenen waardoor het hiér gewoon beter was. Het waren zoveel redenen dat ze Tári hoogstwaarschijnlijk gewoon zou gaan vervelen met al haar geklets. 'Nou simpel gezegd, mijn ouders waren vreselijke mensen en vernederde mijn broer en ik al te graag,' het was zeker simpel gezegd. Niet heel uitgebreid uitgelegd met elke reden, nee echt niet. Een korte zucht slaakte ze en tuurde even wat om haar heen. 'Wat deden ze dan zoal?' Zoveel dingen deden ze, dingen waardoor ze de naam 'ouders' echt niet waard zijn. Ze hadden haar en haar broer gewoonweg het leven zuur gemaakt en toch vond Leya het behoorlijk knap dat ze het zo goed door waren gekomen. 'Vernederde ons, sloegen ons, schopte ons en dan nog iets waar ik het liever niet over heb. Maar mijn broer was dus de enige waar ik troost bij kon vinden, helaas ben ik die in het bos ook kwijtgeraakt. Doordat het al behoorlijk laat was ben ik onder een boom in slaap gevallen, toen vond een man mij en heeft me meegenomen naar zijn huis. Daar heeft hij een tijdje voor me gezorgd samen met zijn vrouw. Helaas kon ik er niet meer blijven en moest ik daar dus weg,' ratelde ze in een stuk achter elkaar door. Nooit gedacht dat ze alles zo snel aan iemand zou vertellen en dat terwijl ze het meisje waar ze dit aan vertelde helemaal niet zo goed kende. Ze wist haar naam, hoe oud ze was, welke magie ze bezat en in welke klas ze zat. Meer wist ze niet .. eigenlijk. 'Ik snap het..' Wacht.. zei Tári dat nou echt tegen haar? Zei ze nou echt dat ze dat snapte? 'Kortom.. Mijn leven was een hel toen ik nog thuis woonde.' Het was echt gewoon een hel, een hel waar ze gelukkig uit was komen kruipen en daarna vriendelijk en warm werd ontvangen door een lieftallig gezinnetje. 'Maar ehm.. Ja. Ergens hoop ik dat mijn broer nog leeft, maar zeker weten doe ik niet.' Ergens had ze die hoop nog steeds, misschien was het hoop die behoorlijk onwerkelijk was mar hopen mocht altijd toch? Niemand zou het haar verbieden toch? 'Waarom zou je erop hopen? Als je van het beste uitgaat, kun je enkel gekwetst worden..' Het was misschien de volledige waarheid maar alsnog. Op een of andere manier bleef ze hopen, het hopen was gewoon een menselijk iets. Dat deed elk persoon wel. 'Als hij nog had geleefd, had je heus wel iets van hem gehoord!' Nee dat was niet zo. Haar broer zou niet naar haar zoeken, hij zou geen contact met haar opnemen. Gewoon omdat hij misschien alle vreselijke gedachten over haar ouders weer op zou wekken bij haar en de herinneringen weer tot leven laten komen. Ergens was dat gewoon ontzettend lief en attent van hem, zoals haar broer altijd al was. 'Lieg niet! Je kent mijn broer niet en weet ook niet hoe hij is! Dus dat kan je niet weten,' ze kon het wel uitschreeuwen dat Tári niet mocht liegen. Plots stond ze op en keek ze haar met een giftige blik aan waarna Tári wederom begon te spreken. 'Leya, ook al ken ik je broer niet. Geen enkele broer wenst het zijn zus toe om in angst te leven! Om dat te weten hoef ik je broer niet te kennen!' Zo mocht ze niet over hem spreken! Dat mocht gewoon niet. Woedend was Leya. Woedend gewoon. 'Zo mag je niet over hem spreken..,' mompelde ze tenslotte tegen haar en trilde met haar lippen. Maar toen Tári 'Dood is dood, Leya.' tegen haar zei, brak ze. Ze begon te snikken en blijkbaar raakte dat Tári ook. 'Leya.. Ik..' begon ze toen waardoor Leya opkeek naar haar. Wat moest ze nou toch van haar?! 'Het spijt me.. Het is gewoon.. Ik..' Oké dit was het meest onverwachte, maar toch. Langzaam veegde ze haar eigen tranen weg en keek ze naar Tári die zich verontschuldigde. Meteen toen ze keek rolde er ook een traan over haar wang, wat haar ergens liet schrikken. Tenslotte hurkte Tári voor haar neer en zei ze, 'Het deed me gewoon denken aan..' Ja .. aan wat? Vertel dan? 'Het deed me gewoon denken aan mijn eigen broer..' Dus daarom deed ze er zo over? Dus dat was de reden! 'Dus alles wat je t-tegen me zei, zei je eigenlijk ook tegen j-jezelf?' vroeg ze aan haar en fronste met haar wenkbrauwen, waarna ze opnieuw haar tranen afveegde van haar gezicht. 'Het spijt me..' Even keek ze weg, maar al snel vestigde ze haar blik weer op die van Tári. 'H-Het is al goed..' Stotterend kwam elke zin eruit. Stotterend door de tranen en haar gesnik.

'Waarom zou je erop hopen? Als je van het beste uitgaat, kun je enkel gekwetst worden..' te vaak had ze eraan moeten geloven, te vaak had ze zichzelf gek gemaakt, enkel omdat ze wilde geloven, wilde hopen maar het niet kon. Ze kon niet eens meer op twee handen tellen hoe vaak ze had gehoopt..
'Als hij nog had geleefd, had je heus wel iets van hem gehoord!' ze kon en wilde niet geloven dat dat niet zo was. Ze kon niet geloven dat Leya's broer dat niet gedaan had.
'Lieg niet! Je kent mijn broer niet en weet ook niet hoe hij is! Dus dat kan je niet weten,' Tári sprong op en keek Leya met een giftige blik aan. Al moest ze het kind kwetsen, ze kon het niet laten het duidelijk te maken.
'Leya, ook al ken ik je broer niet. Geen enkele broer wenst het zijn zus toe om in angst te leven! Om dat te weten hoef ik je broer niet te kennen!' het deed pijn. Het besef dat bij haar eigenlijk het zelfde gold.. Het was pijnlijker dan verwacht, nee het was niet pijnlijker dan verwacht. Het was gewoon pijnlijk, punt uit.
'Zo mag je niet over hem spreken..,' sprak Leya met trillende lippen. Tári slikte en schudde boos haar hoofd. Ze zei echter niks over Leya's opmerking, of ze wilde het tenminste niet.. De woorden kwamen onbewust uit haar mond, de woorden waren gezegd voor ze het echt door had. 'Heb ik het mis dan? Heb ik het fout?!'
Leya brak toen Tári zei: 'Dood is dood, Leya.' Leya begon zacht te snikken, iets wat Tári raakte.
Het gesnik deed haar denken aan alle keren dat ze het had ontkent, alle keren dat zij alle emoties aan de kant schoof, iets waar ze liever niet aan dacht, iets waar ze liever nooit aan dacht.
'Leya.. Ik..' ze had geen idee hoe ze dit ging zeggen, ze had geen idee of ze het wel moest zeggen.. Maar iets zei haar dat als ze het nu niet deed, ze een grote schuld had bij Leya. Over het algemeen kon het haar niks schelen als ze iemand kwetste, als ze het weer eens niet kon laten iemand op zijn ziel te trappen. Ze genoot ervan, de pijn, het verdriet.. Maar dit keer was het anders, ze kwetste zichzelf gelijktijdig, ze kwetste niet enkel Leya..
'Het spijt me.. Het is gewoon.. Ik..' hoe in hemelsnaam? Hoe wilde ze dit ooit uit gaan leggen? Ze zag hoe Leya haar tranen weg veegde. Ze merkte zelf dat er een traan over haar eigen wang rolde. Het was haar dus toch eens niet gelukt.. Ze had er een hekel aan, dat mensen die ze eigenlijk niet eens mocht haar zagen huilen. Vroeger had ze het al erg gevonden als mensen haar emoties zagen tonen, nu was dat gelukkig al zo ontzettend veel minder.
Tári hurkte voor Leya neer. 'Het deed me gewoon denken aan..' ze slikte. Ze stond op het punt iets te zeggen waarvan maar zo weinig mensen het wisten.. Maar zo weinig mensen wisten te vertellen dat Claus bestond.. Zo weinig mensen wisten wie hij was, wat hij voor haar betekende, wat ze altijd had moeten missen..
'Het deed me gewoon denken aan mijn eigen broer..' Tári sloot haar ogen en liet haar hoofd hangen. Het was er in elk geval uit.. of ze er werkelijk zo blij mee was, was ten tweede.. Maar goed.
'Dus alles wat je t-tegen me zei, zei je eigenlijk ook tegen j-jezelf?' Tári slikte en opende haar ogen. Langzaam hief ze haar hoofd en keek recht in Leya's ogen. Langzaam knikte ze. 'Ja.. Al heb ik er een andere reden voor..' ze beet op haar lip: 'Het spijt me..'
Leya keek even weg, maar al snel vestigde ze haar blik weer op die van Tári. 'H-Het is al goed..' Tári knikte dankbaar. 'Dankje..' ze haalde even wat huiverend adem en schudde haar hoofd. 'Maar.. Ik neem mijn woorden niet terug. Sorry, Leya, maar ik meende wel elk woord..' goed gedaan, Tári.. Maak haar vooral weer boos.. Tári zuchtte even en stond weer op, hopend dat ze Leya niet al te erg had gekwetst..

Alle woorden die Tári tegen haar zei kwamen zo ongelooflijk hard aan, alsof Leya geen hart zou hebben. Hallo?! Ook zij heeft een hart, een ziel EN emotie's. 'Lieg niet! Je kent mijn broer niet en weet ook niet hoe hij is! Dus dat kan je niet weten,' riep ze bijna uit. Ze kon gewoon niet geloven dat Tári zo over HAAR broer sprak, zo mocht niemand over hem spreken zelfs zij niet. Maar al gauw werd ze met een giftige blik aangekeken door Tári nadat ze van de bank af was gesprongen. 'Leya, ook al ken ik je broer niet. Geen enkele broer wenst het zijn zus toe om in angst te leven! Om dat te weten hoef ik je broer niet te kennen!' Eh hartstikke leuk en aardig, maar zo mocht ze gewoon niet over hem spreken en dat was dus ook maar gewoon de reden waarom ze het meteen zei tegen haar; 'Zo mag je niet over hem spreken...' Ja haar lippen trilde, maar dat was van woede én verdriet. Ergens was het nog steeds moeilijk te bevatten dat haar lieve, geweldige, aardige en zorgzame broer misschien wel dood was. De dood, bah wat een nare gedachten eigenlijk hè? 'Heb ik het mis dan? Heb ik het fout?!' Misschien wel? Ze wist het niet.. Het was lastig om te bepalen, want echt weten wat ze voelde wist ze niet. 'I-Ik weet niet..' Wat stotterend kwam dat er uit. Eigenlijk stotterde ze behoorlijk vaak als ze verdrietig of woedend was. Zo kon je best goed weten of ze verdrietig of boos was als je haar écht goed kende. Maar toen Tári 'Dood is dood, Leya.' zei druppelde de emmer over en begon Leya zachtjes te snikken. Pff hier kon ze zo niet tegen, ze wilde gewoon géén medelijden ontvangen van anderen. Laat haar lekker haar eigen ding doen. 'Leya.. Ik..' begon Tári toen plots weer, waardoor Leya fronsend naar haar opkeek. Ze had de neiging om een boze reactie als WAT?! te geven, maar dat had geen nut en bracht alleen maar gezeik met zich mee. 'Het spijt me.. Het is gewoon.. Ik..' Wacht.. Zei ze nou echt dat het haar speet? Hoorde Leya dat nou echt uit de mond van deze Shadraan komen? Nee .. echt? Wat onverwachts, zeg. Iets wat ze eigenlijk écht niet had verwacht. Nog steeds was ze aan het snikken toen ze de stem van Tári wederom wat hoorde zeggen: 'Het deed me gewoon denken aan..' Aan wat deed het je denken dan? Vertel het me dan? Oké, dat waren puur gedachten, want het echt uitspreken was gewoonweg harteloos en harteloos was ze niet. Nee dat was ze echt helemaal niet. 'Het deed me gewoon denken aan mijn eigen broer..' Dus zij had ook een broer? Net zo'n broer als zij? Alleen dan een Shadraan in plaats van een Grenaan? 'Dus alles wat je t-tegen me zei, zei je eigenlijk ook tegen j-jezelf?' Wederom kwam het er stotterend uit, had ze nou eerst gewoon even rustig in en uitgeademt was er niets aan de hand en kwam het er .. waarschijnlijk niet stotterend uit. 'Ja.. Al heb ik er een andere reden voor..' Hmn. Ergens maakte Tári haar nu echt onwijs nieuwsgierig, maar er naar vragen zal ze niet. Dat vond ze gewoonweg smakeloos. 'Het spijt me..' 'H-Het is al goed..' Jottem. Wederom stotterend. God wat begon ze zich plots aan haarzelf te ergeren zeg. Maar goed. Ze kon het blijkbaar niet laten? 'Dankje..' Ja en ehm.. wat nu? Maar tenslotte zag ze dat Tári haar hoofd schudde en hoorde haar vervolgens 'Maar.. Ik neem mijn woorden niet terug. Sorry, Leya, maar ik meende wel elk woord..' zeggen. 'Dan doe ik net alsof ik het niet heb gehoord..' Dat leek haar wel het verstandigste. Alhoewel zou ze het liefst uit willen vallen tegen Tári, maar ergens leek dat haar niet goed.
Maar zo nieuwsgierig als dat zij was wilde ze graag weten hoe het met de broer van Tári zat. Zal ze ..? 'Ehm.. Ik ben nu best nieuwsgierig naar de relatie tussen jou en je broer. Dus .. eh. Zou je vertellen wat er precies is gebeurd?' Leya vroeg het wel op zo'n manier dat Tári wist dat ze het niet per se hoefde te vertellen als ze dat niet wilde. Na ja. Eigenlijk wilde ze het wel per se weten, want misschien kon ze er dan achter komen waarom Tári zo was. 'Alhoewel ik het wel .. erg graag wil weten,' mompelde ze onwijs zachtjes in de hoop dat ze het ergens niet had gehoord. 'Misschien wel iets te graag,' mompelde ze er wederom achterna.

'Dan doe ik net alsof ik het niet heb gehoord..' Tári lachte even en knikte. 'Dat moet je zelf weten. Maar houd het in je achterhoofd, voor het geval dat.' Tári stond op en strekte haar benen even, waarna ze weer naast Leya op de bank ging zitten.
Ze verbaasde zich er niet over dat Leya het liever niet gehoord had. Ze zou het zelf ook negeren waarschijnlijk, gewoon puur omdat ze het niet wilde geloven. Ze kon prima snappen hoe Leya erover dacht.
'Ehm.. Ik ben nu best nieuwsgierig naar de relatie tussen jou en je broer. Dus .. eh. Zou je vertellen wat er precies is gebeurd?' Het was haar duidelijk dat Leya het zo zei dat het duidelijk was dat ze het niet per se hoefde te weten. Tári dacht even na. Zou ze het uitleggen? Ze zou Leya vertellen hoe het zat? Eigenlijk was ze het meisje wel een hele hoop verschuldigd. Ze had vrijwel alles uit haar gekregen en tot slot had ze Leya ook nog eens lekker gekwetst.. Juist ja, dat was misschien genoeg om het te vertellen? In haar ogen dus niet. Er waren te weinig mensen die het wisten..
'Alhoewel ik het wel .. erg graag wil weten,' Tári keek verbaasd op en grijnsde.
Misschien.. Nee, waarom zou ze het Leya vertellen? 'Misschien wel iets te graag,' Ze schoot in de lach en schudde haar hoofd. 'Een beetje nieuwsgierig, Leya?' Tári schudde haar hoofd. Haar aandacht werd getrokken door Terra die in de verte aan kwam rennen. Tári spreidde haar armen. 'Ach ja, ik geloof dat ik je heel wat verschuldigd ben, niet?' Ze kneep haar ogen tot spleetjes en zag vaag dat Terra iets in haar bekje hield. Tári hield haar hoofd iets schuin. Het was zeker niet het dode musje van toe straks. 'Zeg me alsjeblieft niet dat je weer een cadeautje hebt..' Ze mompelde het dusdanig hard dat het onverstaanbaar moest zijn. Ze wende zich tot Leya en glimlachte even.
'Ik en mijn broer hebben nooit een band gehad.. Dat kwam niet omdat we elkaar niet mochten, of omdat we ruzie hadden of zo iets dergelijks..' Tári slikte even en schudde haar hoofd. 'Dat kwam puur en alleen maar omdat ik hem nooit heb gekend. Ik moest van mijn oppas horen dat ik een broer had.. Ik heb hem nooit gezien en ik heb geen idee of hij nog leeft, of hij me heeft gezocht of iets in die richting.. Ik weet niks van hem. Enkel dat hij Claus heet en dat hij mijn broer is.. Meer weet ik niet van hem..' Ze zuchtte even. 'Heb ik je een redelijk antwoord gegeven? Of heb je nog vragen?' Terra kwam bij het tweetal aan en nu pas was goed te zien wat het dier in haar bekje had. Het dier droeg een dikke tak bij zich, die ze over de grond sleepte als ze liep. Tári trok haar wenkbrauw op. 'Ik zou bijna gaan denken dat je een hond aan het worden bent.. Wat moet je in hemelsnaam met die tak?!' Ze keek het dier met een vragende blik aan. Ze bukte zich uiteindelijk en pakte de tak aan. Ze zuchtte even. Terra hief haar kopje en ging op haar achterpoten staan. Tári wierp een kille blik naar het diertje, al bedoelde ze het niet gemeen. Terra gromde even en ging weer normaal staan. 'Kan jij me uitleggen wat een Tasmaanse duivel met een tak moest, Leya?' Ze keek het meisje vragend aan, wetend dat Leya er ook nooit een antwoord op zou hebben..

Flut..

Leya zag hoe Tári kort met haar hoofd knikte en hoorde haar wat lachen nadat ze 'Dan doe ik net alsof ik het niet heb gehoord..' tegen haar had gezegd. Dat was waarschijnlijk het verstandigst, althans in haar ogen leek het verstandig. Geen gezeur meer aan haar kop en dan hoefde ze het niet per se te geloven. Hopen. Dan had ze nog steeds die hoop die ze nu ook nog heeft. 'Dat moet je zelf weten. Maar houd het in je achterhoofd, voor het geval dat.' In haar achterhoofd houden zou ze het sowieso wel, want die blik en die woorden die het meisje net allemaal tegen haar zei kan ze gewoonweg niet vergeten. Al zou ze het nog zo graag willen, die woorden kan ze gewoon niet meer vergeten. 'Die woorden zullen sowieso wel achter in mijn hoofd blijven rondzweven..' Dat was de waarheid en niets minder dan de waarheid.
'Ehm.. Ik ben nu best nieuwsgierig naar de relatie tussen jou en je broer. Dus .. eh. Zou je vertellen wat er precies is gebeurd?' Eigenlijk was dat gewoon de nieuwsgierigheid die sprak. Niet zijzelf, oké ja toch wel. Zij was diegene die - die woorden daadwerkelijk uitsprak, maar alsnog nam de nieuwsgierigheid binnen in haar - haar lichaam over. Die wilde dat ze het uitsprak en het aan Tári vroeg, anders had ze het misschien wel nooit gevraagd? 'Alhoewel ik het wel .. erg graag wil weten,' wat zachtjes mompelde ze dat. Ergens in de hoop dat Tári het niet gehoord zou hebben, maar toen ze die grijns op het gezicht van het meisje zag moest ze er toch echt aan geloven. Ze had het gehoord. 'Misschien wel iets te graag,' opnieuw zachtjes mompelde ze het. Maar wederom had ze het gehoord, want tsja.. Ze schoot in de lach en schudde uitbundig met haar hoofd. Dan was er geen ontkomen van dat ze het gehoord zou hebben, jammer genoeg. 'Een beetje nieuwsgierig, Leya?' Zachtjes beet Leya op haar lip en knikte kort met haar hoofd. Nieuwsgierig? Een beetje? Heel veel! Heel erg nieuwsgierig zelfs! Er was bijna geen houden meer aan. 'Een beetje? Heel erg zelfs..,' zei ze opnieuw tegen Tári. Een glimlach verscheen op haar gezicht, maar die verdween alweer behoorlijk gauw. 'Ach ja, ik geloof dat ik je heel wat verschuldigd ben, niet?' Ergens wel ja. Maar dat zal ze maar niet zeggen, want anders zou ze het misschien niet meer vertellen? Dus zei ze maar niets en wachtte ze gewoonweg af. 'Zeg me alsjeblieft niet dat je weer een cadeautje hebt..' Fronsend keek ze naar Terra die aan was komen lopen. Ieh. Weer iets doods.
'Ik en mijn broer hebben nooit een band gehad.. Dat kwam niet omdat we elkaar niet mochten, of omdat we ruzie hadden of zo iets dergelijks..' Met een luisterend oor keek Leya het meisje aan. Ze was nu vooral aan het luisteren en wachtte eerst af totdat het meisje was uitgepraat, want dan zou ze er op reageren. 'Dat kwam puur en alleen maar omdat ik hem nooit heb gekend. Ik moest van mijn oppas horen dat ik een broer had.. Ik heb hem nooit gezien en ik heb geen idee of hij nog leeft, of hij me heeft gezocht of iets in die richting.. Ik weet niks van hem. Enkel dat hij Claus heet en dat hij mijn broer is.. Meer weet ik niet van hem..' Aha. Dat was dus de reden waarom ze daarnet nog iets zei van 'Als hij nog leefde zocht hij wel naar je.' Ergens heel onlogisch als je het haar vroeg, want uit deze context verstond ze toch echt ook nog een sprankeltje hoop dat Claus nog leefde. 'Heb ik je een redelijk antwoord gegeven? Of heb je nog vragen? Had ze nog vragen? Nee eigenlijk niet echt? Toch? 'Hmn. Maar als ik dit zo hoor weet je dus niets meer dan dat hij Claus heet?' vroeg ze met gefronste wenkbrauwen aan haar. Plots kwam Terra nu nog dichterbij en toen zag ze pas echt wat het beestje in haar bek had vastgeklemd. Was .. Was dat nou een dikke tak? Ze keek beter en knikte toen met haar hoofd. 'Ergens ben ik benieuwd of onze broers nog leven..,' sprak ze met een nuchtere ondertoon in haar stem. Het was de waarheid. Ze was er ontzettend benieuwd naar en als ze nog leefde, waar woonde ze dan?
'Ik zou bijna gaan denken dat je een hond aan het worden bent.. Wat moet je in hemelsnaam met die tak?!' Goede vraag Tári die je daarnet aan jouw Tasmaanse duivel stelde. Kijkend van Tári naar Terra, waardoor ze opmerkte dat Tári de dikke tak pakte nadat ze zich er overheen bukte. Het beestje ging op haar achterpoten staan en tenslotte gromde het beestje. Oké gelukkig. Terra gromde dus ook gewoon naar Tári, alhoewel die er vrijwel niets om leek te geven. Geen wonder ook eigenlijk. Vervolgens stond het beestje weer normaal en hoorde ze het meisje 'Kan jij me uitleggen wat een Tasmaanse duivel met een tak moest, Leya?' zeggen. Goede vraag. Ehm.. Ja? 'Goede vraag, Tári. Nee ik heb geen idee. Hebben Tasmaanse duivels niet iets weg van honden? Want misschien wil ze dan dat apporteer-spelletje spelen?' Nonchalant haalde zij haar schouders op, iets anders dan dit wist ze ook niet.

'Zeg me alsjeblieft niet dat je weer een cadeautje hebt..' Ze mompelde het dusdanig hard dat het onverstaanbaar moest zijn. Ze wende zich tot Leya en glimlachte even.
'Ik en mijn broer hebben nooit een band gehad.. Dat kwam niet omdat we elkaar niet mochten, of omdat we ruzie hadden of zo iets dergelijks..' Tári slikte even en schudde haar hoofd. 'Dat kwam puur en alleen maar omdat ik hem nooit heb gekend. Ik moest van mijn oppas horen dat ik een broer had.. Ik heb hem nooit gezien en ik heb geen idee of hij nog leeft, of hij me heeft gezocht of iets in die richting.. Ik weet niks van hem. Enkel dat hij Claus heet en dat hij mijn broer is.. Meer weet ik niet van hem..' Ze zuchtte even. 'Heb ik je een redelijk antwoord gegeven? Of heb je nog vragen?' Ze hoopte dat ze een goed antwoord had gegeven. Eigenlijk hoopte ze er vooral op dat Leya geen vragen meer had, maar als ze vragen had, zou Tári ze wel beantwoorden. Leya had haar ook een hele hoop verteld.
'Hmn. Maar als ik dit zo hoor weet je dus niets meer dan dat hij Claus heet?' Leya stelde de vraag met gefronste wenkbrauwen. Tári knikte. 'Ja.' Een kort, simpel antwoord vond ze nu wel genoeg. Leya had antwoord op haar vraag, dus Tári hoefde niet weer een heel verhaal te beginnen.
Terra kwam bij het tweetal aan en nu pas was goed te zien wat het dier in haar bekje had. Het dier droeg een dikke tak bij zich, die ze over de grond sleepte als ze liep. 'Ergens ben ik benieuwd of onze broers nog leven..,' Sprak Leya met een nuchtere ondertoon. Tári glimlachte enkel, gaf geen antwoord op Leya's woorden.
'Ik zou bijna gaan denken dat je een hond aan het worden bent.. Wat moet je in hemelsnaam met die tak?!' Ze keek het dier met een vragende blik aan. Ze bukte zich uiteindelijk en pakte de tak aan. Ze zuchtte even. Terra hief haar kopje en ging op haar achterpoten staan. Tári wierp een kille blik naar het diertje, al bedoelde ze het niet gemeen. Terra gromde even en ging weer normaal staan. 'Kan jij me uitleggen wat een Tasmaanse duivel met een tak moest, Leya?' Ze keek het meisje vragend aan.
'Goede vraag, Tári. Nee ik heb geen idee. Hebben Tasmaanse duivels niet iets weg van honden? Want misschien wil ze dan dat apporteer-spelletje spelen?' Nonchalant haalde Leya haar schouders op. Tári keek even naar de stok en zuchtte toen.
'Ik kan het bijna niet geloven, maar als we het niet proberen weten we het nooit.' Tári ging weer staan, iets wat haar zo langzamerhand moe maakte. Het opstaan en weer zitten, de hele tijd lang. Ze keek Terra nog een keer aan en gooide de stok toen weg. Vrijwel meteen ging ze weer zitten. Terra keek haar even vragend en wat beledigd aan, maar rende toen wel achter de stok aan. Tári grinnikte even en zei: 'Volgens mij was dat niet helemaal wat ze wilde.. Maar we hebben genoeg tijd iets anders te bedenken, tegen de tijd dat Terra terug is met die stok zijn we al wel even verder..' Terra sleepte de stok over de grond en het moest het diertje dus ook behoorlijk wat moeite kosten het helemaal hierheen te slepen..