Nii-chan - Deidara

Het zou zeker niet zijn opgevallen voor mensen die geen aandacht aan Huoriel besteden. De tranen in haar ogen waren nauwelijks zichtbaar en ze moest haar best doen om ze te beperken. Het had geen nut om openbaar te huilen, vooral niet na deze boodschap. De brief lag nog altijd in haar handen, gisteren had ze hem gekregen en niet eerder gelezen dan dit moment. Haar moeder... al 2 jaar geleden overleden, maar nu kreeg ze de brief pas? Het kan dat je op een bepaalde datum een brief wilt laten verzenden, ook al ben je overleden. Huoriel's vingers pakten de brief krampachtig vast, terwijl ze hem weer van voor begon te lezen.

Liefste,

Het is misschien een schok voor je om deze brief te krijgen, om hem te lezen terwijl je weet dat ik heen ben. Maar ik wil niet dat je nog langer om mij treurt. Ik ken je lang en goed genoeg om te weten dat je het niet zal accepteren, mijn dood niet onder ogen wilt zien en elke nacht vurig wenst dat ik terug zal komen. Dat is niet nodig, lieverd. Ik zal altijd bij je zijn, niet in levende lijven maar als je moeder, in je hart.

De reden waarom ik deze brief heb verstuurd, is iets totaal anders. Ik weet dat je er nu klaar voor bent om te weten. Beloof me, dat wat het ook is, ga het zoeken. Rust niet voordat je hem gevonden hebt.

Toen ik en jou vader in verwachting waren van jou, waren we erg gelukkig. Een kindje, ons geluk kon niet op. Echter, toen jij werd geboren was je niet alleen. Er was nog een baby. Een broer.
Wij hebben hem niet zelf opgevoed, de mentale emoties waren te sterk en we hebben hem afgestaan. Ik weet niet waar hij nu is, hoe hij heet of welke krachten hij heeft.
Maar beloof me, zoek je geluk. Ga op zoek naar je tweelingbroer en wees voorzichtig.

Kus, mam.

Het besluit was simpel om te nemen. Het was het laatste wat ze voor haar moeder kon doen. En dat deed ze.

Het meer, Deidara's favoriete plek. Het was weer prachtig weer voor een eindje te gaan zwemmen. Hij liep naar het meer toe en deed zijn t-shirt uit om weer het water in te duiken. Hij genoot van het zalige water dat hem verkoeling bracht. Hij had nu op dit moment zoveel zin om iets op te blazen. Hij dook onder water en nam een kleien vogeltje en hij riep "KATSU" Een hoop bellen kwamen naar de oppervlakte en het vogeltje barstte uit elkaar in een zee van vlammen die het water naar omhoog duwden maar hij zich bevond. Zo geraakte hij snel naar het oppervlakte en zelfs hoger. Hij viel weer naar beneden met een een grote plons daarna. Hij grijnsde en ging weer naar de oever om daar dan te gaan zitten. Hij dacht even aan zijn ouders, hoe zouden ze geweest zijn als hij niet ten vondeling was gelegd? Hij wist het niet en het kon hem op dit moment niet schelen sinds ze niet de moed hadden om voor hem te zorgen en hem in Shadra voor een deur hadden gelegd bij een bejaard koppeltje. Die hadden hem wel goed verzorgd en daaraan had Deidara veel te danken. Maar hij vond het enorm spijtig dat ze waren heengegaan, de vrouw al wat sneller dan de man. Hij geeuwde eens en zag dan een meisje in de verte met een brief in haar hand gedrukt. Hij vroeg zich af wat die brief was. Hij stond op en nam zijn gerief bij zich "Hey meisje" zei hij met een grijns. "Is er iets mis?" Hij keek het meisje met een lichtelijke vragende blik aan.

Nog altijd diep in gedachten verzonken was Huoriel gaan zitten. Het gras rond het meer was vaker vochtig, zo ook vandaag.
Een broer. Haar tweelingbroer. En ze moest naar hem opzoek. Waar in hemelsnaam kon ze beginnen? Op school? Op Raven? Op een van de andere 7 planeten?
Het zou nog een heftige zoektoch kunnen worden, maar wanneer zou ze moeten beginnen? Het schooljaar is nog aan de gang en het is niet praktisch om nu al vakantie in te schaffen omdat ze zo nodig haar tweelingbroer wilt zoeken.
Ja, ze wilt het. Niet omdat het een 'eis' is van haar moeder, maar ook omdat ze zelf wel haar tweelingbroer wilt ontmoeten.
''Hey meisje'', hoorde Huoriel iemand zeggen. Ze draaide haar hoofd naar degene die haar aansprak. Ja, ze kende hem wel. Deidara, een Wood magician die er van houdt om dingen op te blazen.
''Hi, Deidara,'' zei ze beleefd. Normaal reageerde ze nooit op mensen die haar aanspraken en ze had het al te veel gedaan de laatste tijd. Zou ze dan toch eindelijk veranderen en niet bang zijn voor mensen die haar aanspraken?
''Is er iets mis?'' vroeg hij. Ze schudde haar hoofd, als teken dat er niet iets mís was.

Deidara dacht even aan zijn ouders, hoe zouden ze geweest zijn als hij niet ten vondeling was gelegd? Hij wist het niet en het kon hem op dit moment niet schelen sinds ze niet de moed hadden om voor hem te zorgen en hem in Shadra voor een deur hadden gelegd bij een bejaard koppeltje. Die hadden hem wel goed verzorgd en daaraan had Deidara veel te danken. Maar hij vond het enorm spijtig dat ze waren heengegaan, de vrouw al wat sneller dan de man. Hij was kwaad op zijn ouders, ze hadden hem gewoon achtergelaten terwijl hij toch gewoon door hen verzorgd had kunnen worden? Het enigste van wat hij van zijn ouders had was zijn hoofdband met het teken van zijn familie dat achter zijn bles verstopt zat. Hij gromde lichtjes en dan zag hij een meisje met een brief in haar hand geklemd. Hij keek nieuwsgierig naar de brief, hij vroeg zich af wat er in stond, maar dan zou hij aandringen dacht hij dus hij keek het meisje met een glimlach aan. "Hey meisje'', zei Deidara tegen het meisje. Ze draaide haar hoofd naar degene die haar aansprak. ''Hi, Deidara,'' zei ze beleefd. "Jij kent mij.. Hm?" zei hij met een grijns 'Is er iets mis?'' vroeg hij. Ze schudde haar hoofd, als teken dat er niet iets mís was. "Wie ben jij dan.. En kan ik je ergens mee helpen.. Hm?" zei hij, twee vragen ineen, hij hoopte dat het niet al te ingewikkeld voor haar was. Hij kon al wel eens lastige vragen stellen, hij wist dat goed genoeg.

Deidare bleek voor een momentje in zijn gedachten verzonken te zijn. Grappig, dat had Huoriel vaak genoeg. Meestal was dat de plek waar ze zich thuis voelde en dus ook dagenlang kon rondhangen. Haar gedachten en haarzelf, mooier kon het niet. Nouja, misschien als ze de 'missie' van haar moeder kon vervullen, was het perfect. Dan had ze iemand waar ze goed tegen kon praten, iemand die hetzelfde was als haar. Iemand waarmee ze is gemaakt, waar ze samen 9 maanden in een krappe ruimte heeft doorgebracht. Een zucht ontsnapte vanuit haar lippen.
''Jij kent mij.. Hm?'' vroeg Deidara. Huoriel grinnikte in zichzelf. Wie kende hem nu niet? Een opvallend verschijnsel, bekend om de explosieve kracht die hij bezat. Net toen ze antwoord wilde geven, vervolgde Deidara zijn zin, ''Wie ben jij dan.. En kan ik je ergens mee helpen.. Hm?'' vroeg hij uiteindelijk.
Fijn, een dubbele vraag. Daar had Huoriel vaak moeite mee, niet wetend welke ze eerst moest beantwoorden.
''Ja, je bent best berucht op school. Ik ben Huoriel, van Razen.''
Verbaasd om zichzelf nestelde ze zich beter in het gras. Een kleermakerszit was vermoeiend voor haar, aangezien haar benen net iets te lang waren voor haar postuur en ze deze moeilijk kwijt kon. Ze sloeg haar armen om haar opgetrokken benen heen en keek zijdelins naar Deidara.
''Wat betekend het symbool op je hoofdband?'' vroeg ze plots.

Deidara bleek voor een momentje in zijn gedachten verzonken te zijn, zijn ouders zaten hem enorm dwars, sinds hij ze eigenlijk wel stiekem wou leren kennen. 'Jij kent mij.. Hm?'' vroeg Deidara. Huoriel grinnikte in zichzelf. vervolgde Deidara zijn zin, ''Wie ben jij dan.. En kan ik je ergens mee helpen.. Hm?'' vroeg hij uiteindelijk. Een dubbele vraag, daarvoor was hij ook vrij bekend. 'Ja, je bent best berucht op school. Ik ben Huoriel, van Razen.'' Deidara begon te lachen "Fijn om dat te weten.. Hm" zei hij met een brede grijns. Ze sloeg haar armen om haar opgetrokken benen heen en keek zijdelins naar Deidara.
''Wat betekend het symbool op je hoofdband?'' vroeg ze plots. Deidara haalde zijn bles voor het symbool weg. "Dat is het enigste wat ik nog heb van mijn familie sinds ik ten vondeling ben gelegd geweest omdat ze niet voor me konden zorgen. Het is het symbool van de familie" Zei hij met een glimlach "Ik bleek niet alleen te zijn bij de geboorte volgens het koppel waar ik verbleef. Ze hadden met m'n ouders gesproken." Hij zette zich neer naast Huoriel en geeuwde eens. Hij wist niet eens of hij een broer of een zus had en dat irriteerde hem best wel. Hij keek even naar Huoriel en grijnsde weer. Hij rekte zich enorm hard uit sinds het rond de middag was.

Op het moment dat Deidara de bles weghaalde van het symbool, kreeg Huoriel een vlaag van herkenning. Ze had het eerder gezien, dat symbool. Maar de vraag was, waar had ze het gezien?
''Dat is het enige wat ik nog heb van mijn familie sinds ik ten vondeling ben gelegd geweest omdat ze niet voor me konden zorgen. Het is het symbool van de familie,'' zei Deidara met een glimlach, ''ik bleek niet alleen te zijn bij de geboorte volgens het koppel waar ik verbleef. Ze hadden met m'n ouders gesproken,'' zei hij terwijl hij naast Huoriel ging zitten. Deidara geeuwde en ze keek hem nieuwschierig aan. Iets aan hem was vertrouwelijk, waardoor ze makkelijker met hem praatte. Het verbaasde haar wel, ook op de manier waarmee hij zo open tegen haar sprak.
''Ben je ten vondeling gelegd?'' vroeg ze verbaasd, ''dat is ook niet iets wat je elke dag hoort,'' glimlachte ze wrang. Best wel toevallig. Hij was niet alleen geweest bij zijn geboorte. Zou het? Nee, ze was pas net begonnen met haar zoektocht.
''Op welke planeet ben je geboren?'' vroeg ze dan maar, om toch iets te vragen.

''Wat betekend het symbool op je hoofdband?'' vroeg ze plots. Deidara haalde zijn bles voor het symbool weg. "Dat is het enigste wat ik nog heb van mijn familie sinds ik ten vondeling ben gelegd geweest omdat ze niet voor me konden zorgen. Het is het symbool van de familie" Zei hij met een glimlach "Ik bleek niet alleen te zijn bij de geboorte volgens het koppel waar ik verbleef. Ze hadden met m'n ouders gesproken." Hij zette zich neer naast Huoriel en geeuwde eens. 'Ben je ten vondeling gelegd?'' vroeg ze verbaasd, ''dat is ook niet iets wat je elke dag hoort,'' glimlachte ze wrang. "Nee dat hoor je ook niet vaak, maar mijn ouders konden niet voor twee kindjes tegelijk zorgen en dat is waarom ze mij ten vondeling hebben gelegd voor een deur.. Hm" Hij zweeg weer eventjes en hij sloot zijn ogen, die gedachten aan het oude koppel deden hem weer even glimlachen, het waren echt leuke tijden, zeker toen hij van die mensen technieken leerden die anderen niet konden en hij dus uitblonk in de lagere school op Shadra. ''Op welke planeet ben je geboren?'' vroeg ze dan maar, om toch iets te vragen. "Razen, maar ik ben veel met mijn pleeggezin naar Gren geweest en ze hebben mij daar mijn kleitechnieken laten oefenen. Razen is mijn hoofdplaneet en de planeet waar ik ben geboren." Hij keek haar wat vragend aan, waarom moest ze dat weten? Hij haalde zijn schouders op en keek naar het meer.

Huoriel twijfelde sterk of ze het hem moest laten lezen. Welke gevolgen konden er aan vast zitten? Ze kon haar tweelingbroer hebben gevonden, nu al. Maar het kon misschien wel allemaal een flop zijn van een paar pestkoppen. Maar hoe zou hij dan bijna exact hetzelfde verhaal kunnen vertellen als in de brief stond?
Haar blik was weggegleden van Deidara naar het meer. Net als bij de waterval, kon ze hier haar rust vinden. Raar, ze was een vuurmagician van Razen, maar ze vond haar rust bij het water.
''Deidara...'' begon ze haar zin, ''zou je deze brief even willen lezen voor mij?'' vroeg ze toen hij uitgesproken was.

(en nu moet ik naar school, baybayy~)

(jij hebt nog school? O_o gecondoleerd)

"Nee dat hoor je ook niet vaak, maar mijn ouders konden niet voor twee kindjes tegelijk zorgen en dat is waarom ze mij ten vondeling hebben gelegd voor een deur.. Hm" Hij zweeg weer eventjes en hij sloot zijn ogen, die gedachten aan het oude koppel deden hem weer even glimlachen, het waren echt leuke tijden, zeker toen hij van die mensen technieken leerden die anderen niet konden en hij dus uitblonk in de lagere school op Shadra. ''Op welke planeet ben je geboren?'' vroeg ze dan maar, om toch iets te vragen. "Razen, maar ik ben veel met mijn pleeggezin naar Gren geweest en ze hebben mij daar mijn kleitechnieken laten oefenen. Razen is mijn hoofdplaneet en de planeet waar ik ben geboren." Hij keek haar wat vragend aan, waarom moest ze dat weten? Hij haalde zijn schouders op en keek naar het meer. Hij had helemaal geen idee van dat zijn zus hier naast hem zat, maar hij dacht er ook helemaal niet goed bij na op dit moment, zijn gedachten dwaalden constant af en dat hielp hem niet echt met nadenken. ''Deidara...'' begon ze haar zin, ''zou je deze brief even willen lezen voor mij?'' vroeg ze toen hij uitgesproken was. "Hm?" Hij keek op nadat hij uit zijn diepe gedachten was geschrokken. Hij nam de brief uit haar handen en vouwde deze open. "Natuurlijk wil ik even lezen als ik mag.. Hm" Hij begon te lezen..

Liefste,

Het is misschien een schok voor je om deze brief te krijgen, om hem te lezen terwijl je weet dat ik heen ben. Maar ik wil niet dat je nog langer om mij treurt. Ik ken je lang en goed genoeg om te weten dat je het niet zal accepteren, mijn dood niet onder ogen wilt zien en elke nacht vurig wenst dat ik terug zal komen. Dat is niet nodig, lieverd. Ik zal altijd bij je zijn, niet in levende lijven maar als je moeder, in je hart.

De reden waarom ik deze brief heb verstuurd, is iets totaal anders. Ik weet dat je er nu klaar voor bent om te weten. Beloof me, dat wat het ook is, ga het zoeken. Rust niet voordat je hem gevonden hebt.

Toen ik en jou vader in verwachting waren van jou, waren we erg gelukkig. Een kindje, ons geluk kon niet op. Echter, toen jij werd geboren was je niet alleen. Er was nog een baby. Een broer.
Wij hebben hem niet zelf opgevoed, de mentale emoties waren te sterk en we hebben hem afgestaan. Ik weet niet waar hij nu is, hoe hij heet of welke krachten hij heeft.
Maar beloof me, zoek je geluk. Ga op zoek naar je tweelingbroer en wees voorzichtig.

Kus, mam.

Zijn ogen werden groot "Dat kan niet..." mompelde hij haast onverstaanbaar. Dat kon niet, hij geloofde het niet en wilde het ook gewoon niet geloven. Het was gewoon toeval vast. Hij sloot de brief en gaf hem met trillende hand terug aan Huoriel. Hij zweeg een staarde met een glazige blik naar het meer.

(Haha, nee moest mn rapport ophalen (: Nu officieel vakantie Very Happy

, eigenlijk al vanaf 29 juni, maar dat terzijde.)

Angstig wachtte Huoriel af hoe hij zou reageren. Hij was een explosief type en het zal niet verbazend zijn als hij zelf een tikkende tijdbom bleek te zijn.
Het was erg ongeloofwaardig dat hij haar broer was, maar het toeval kon ook een rol spelen. Of het lot had ze net op dit moment bij elkaar gebracht, net toen Huoriel de brief aan het lezen was. Maar dan zou ze, zonder het te weten, heel wat jaar bij elkaar op school hebben doorgebracht.
Woede begon in haar op te spelen. Waarom hadden haar ouders niet eerder verteld dat ze niet alleen was? Dat ze ergens in het stelsel een tweelingbroer had rondlopen?
En als Deidara al haar broer kon zijn, waarom zou híj het dan wel weten en Huoriel niet?
''Dat kan niet...'' mompelde Deidara zacht, alhoewel de spitse oren van Huoriel het hadden verstaan.
''En waarom zou dat niet kunnen, Deidara?'' vroeg Huoriel liefjes.

. ''Deidara...'' begon ze haar zin, ''zou je deze brief even willen lezen voor mij?'' vroeg ze toen hij uitgesproken was. "Hm?" Hij keek op nadat hij uit zijn diepe gedachten was geschrokken. Hij nam de brief uit haar handen en vouwde deze open. "Natuurlijk wil ik even lezen als ik mag.. Hm" Hij begon te lezen..
Zijn ogen werden groot "Dat kan niet..." mompelde hij haast onverstaanbaar. Dat kon niet, hij geloofde het niet en wilde het ook gewoon niet geloven. Hij las hem nog eens en nog eens en vouwde dan de brief op en gaf hem dan weer aan Huoriel. ''En waarom zou dat niet kunnen, Deidara?'' vroeg Huoriel liefjes. "Waarom konden ze dan wel voor jou zorgen en niet voor mij? Waarom legden ze me te vondeling terwijl ze wel perfect voor jou konden zorgen.. Hm?" Hij keek Huoriel vragend aan. "Hebben ze nooit over mij gesproken..Hm?" Nu was hij wel wat opgefokt en geïrriteerd door het feit dat zijn ouders nooit contact hadden gezocht, nooit kaartjes hadden gestuurd, nooit over zijn zus hadden gesproken. Hij werd er een beetje kwaad van. Hij keek Huoriel aan en vroeg dan "Van wanneer heb je die brief?" vroeg hij zachtjes, maar nog steeds kwaad, kwaad op hun ouders dat ze nooit de moeite hadden genomen om toch contact te zoeken, contact te zoeken met hem..

''Ik weet het ook niet, echt niet.''
Huoriel legde haar hand op Deidara's arm, hopend dat hij een beetje af zou koelen. ''Misschien is het helemaal niet zo, daar zullen we achter moeten komen. Ik heb geen idee waarom ze jou hebben afgestaan, maar mijn- onze moeder is er niet meer,'' zei Huoriel treurig.
Als het echt waar zou zijn, had ze haar broer gevonden. Iemand waarmee ze zou kunnen praten en waar ze terecht zou kunnen als ze zich niet lekker in haar vel voelde. Waarmee ze mooie momenten kon delen, maar ook de minder mooie.
''Ik heb deze brief vanochtend gekregen, volgens een systeem waar je de datum van verzenden kan bepalen,'' zei ze. Huoriel vond het serieus akelig voor Deidara dat ze hem ten vondeling hebben gelegd, terwijl ze haar wel hebben opgevoed.
''Als je wilt, kunnen we naar mijn vader gaan. Misschien kan hij ons meer informatie verschaffen over dit,'' zei ze, doelend op de brief en de situatie.

''Ik weet het ook niet, echt niet.''
Huoriel legde haar hand op Deidara's arm, hopend dat hij een beetje af zou koelen. ''Misschien is het helemaal niet zo, daar zullen we achter moeten komen. Ik heb geen idee waarom ze jou hebben afgestaan, maar mijn- onze moeder is er niet meer,'' zei Huoriel treurig. Deidara zweeg, dus zijn ma was al heen gegaan, gezellig. Had hij misschien eindelijk de kans om ze te leren kennen, sterft er al eentje. "Van wanneer heb je die brief?" vroeg hij zachtjes, maar nog steeds kwaad, kwaad op hun ouders dat ze nooit de moeite hadden genomen om toch contact te zoeken, contact te zoeken met hem.. ''Ik heb deze brief vanochtend gekregen, volgens een systeem waar je de datum van verzenden kan bepalen,'' zei ze. ''Als je wilt, kunnen we naar mijn vader gaan. Misschien kan hij ons meer informatie verschaffen over dit,'' zei ze, doelend op de brief en de situatie. "Misschien, maar hij zou me niet eens herkennen Huoriel, hij weet vast niet eens van mijn bestaan af." Hij zweeg weer, hij wist helemaal niet wat hij moest doen. Hij was enorm in de war. Het werd hem allemaal wat te veel. Hij had een tweelingszus waarvan hij niets van wist. Hij had alleen nog maar een vader. "Hebben wij nog broers of zusjes?" zei Deidara op een al wat kalmere toon.

Huoriel moest voor het eerst weer écht lachen.
''Natuurlijk weet vader wel van je bestaan af! Hij is er toch zelf bij geweest, of niet dan?'' vroeg ze glimlachend. Kort daarna besefte ze dat ze niet moest lachen. Ach, soms mag het toch wel?
''Hebben wij nog broers of zusjes?'' vroeg Deidara. Dit was nu net het punt wat ze niet wilde bespreken. Een brok zwelde op in haar keel die ze met moeite probeerde door de slikken.
''Ja... We hebben dat,'' zei ze. Huoriel beet op haar onderlip en keek de andere kant op, om zo zijn blik te ontwijken.
''Een broertje, hij is 15. En k-ky...'' een traan gleed langs haar wang omlaag, waarom moest ze het nu over haar hebben? Over die duivel die haar moeder vermoord heeft?
''Mij-onze moeder was twee jaar geleden opnieuw zwanger geraakt. Bij de bevalling is ze overleden,'' mompelde Huoriel. De duivel die haar moeder van het leven heeft berooft en nu nog vrolijk rondhuppelt op haar twee-jarige beentjes. Tch.

"Misschien, maar hij zou me niet eens herkennen Huoriel, hij weet vast niet eens van mijn bestaan af." Hij zweeg weer, hij wist helemaal niet wat hij moest doen. Hij was enorm in de war. Het werd hem allemaal wat te veel. Hij had een tweelingszus waarvan hij niets van wist. Hij had alleen nog maar een vader. Huoriel moest lachen 'Natuurlijk weet vader wel van je bestaan af! Hij is er toch zelf bij geweest, of niet dan?'' vroeg ze glimlachend. "Geen idee.. Hm" Was zijn simpele antwoord, hij had er geen idee van, hij herinnerde zich er niets van. ''Hebben wij nog broers of zusjes?'' en dan kreeg Huoriel het moeilijk, blijkbaar was dat onderwerp een beetje taboe.. ''Een broertje, hij is 15. En k-ky...'' een traan gleed langs haar wang omlaag. "Ky-?" vroeg hij zachtjes en hij nam een papieren zakdoekje en veegde daarmee Huoriel's tranen weg. 'Mij-onze moeder was twee jaar geleden opnieuw zwanger geraakt. Bij de bevalling is ze overleden,'' mompelde Huoriel. "Je spreek over dat kind alsof hij/zij de moordenaar is. Maar het kan gebeuren dat die derde bevalling te veel is geworden en dat haar hart is bezweken aan het zware gebeuren.. Hm" Hij strekte zijn armen naar Huoriel uit, ook al was hij geen knuffelmens. Toch dacht hij wel dat zijn zusje nood had aan een dikke knuffel."Kom maar.. Hm" zei hij zachtjes.

Huoriel had het niet verwacht dat ze weer over haar zusje moest praten. Ja, ze was de duivel. Nog net kreeg ze mee wat Deidara haar vertelde.
''Je spreekt over dat kind alsof hij/zij de moordenaar is. Maar het kan gebeuren dat die derde bevalling te veel is geworden en dat haar hart is bezweken aan het zware gebeuren... Hm''. Hij strekte zijn armen uit naar haar, om haar in zijn armen te sluiten. ''Kom maar... Hm,'' zei hij. Huoriel liet zich knuffelen door hem en ze legde haar hoofd in zijn nek.
''Het is me allemaal teveel geworden. Mijn moeder is doodgegaan om dat geval op de wereld te kunnen zetten. Had ze niet genoeg aan twee kinderen?'' vroeg ze, ''ik bedoel 3, met jou meegerekend.''
Een traan glipte uit haar ooghoek haar wang over, en ze nestelde zich tegen Deidara aan.
''Nii-chan.''

'Je spreekt over dat kind alsof hij/zij de moordenaar is. Maar het kan gebeuren dat die derde bevalling te veel is geworden en dat haar hart is bezweken aan het zware gebeuren... Hm''. Hij strekte zijn armen uit naar haar, om haar in zijn armen te sluiten. ''Kom maar... Hm,'' zei hij. Huoriel liet zich knuffelen door hem en ze legde haar hoofd in zijn nek.
''Het is me allemaal teveel geworden. Mijn moeder is doodgegaan om dat geval op de wereld te kunnen zetten. Had ze niet genoeg aan twee kinderen?'' vroeg ze, ''ik bedoel 3, met jou meegerekend.''
Een traan glipte uit haar ooghoek haar wang over, en ze nestelde zich tegen Deidara aan.
''Nii-chan.'' Deidara keek haar met een glimlach aan "Nee-chan, je moet de situatie accepteren zoals ze nu is. Het kan geen kwaad, het is nu eenmaal gebeurd en je moet het verleden loslaten. Ook al is het moeilijk.. Hm" Hij gaf haar een dikke knuffel "Je moet niet huilen liefste twinsis. Ik voel je aan, je moet het loslaten." Hij keek haar met een glimlach aan. "Alles komt in orde.. Hm" Hij dacht even na en hij glimlachte. Het voelde goed om zijn zus hier bij zich te hebben. Het maakte alles compleet.

''Nee-chan, je moet de situatie accepteren zoals ze nu is. Het kan geen kwaad, het is nu eenmaal gebeurd en je moet het verleden loslaten. Ook al is het moeilijk.. Hm,'' zei Deidara, terwijl hij haar nog eens knuffelde.
''Je moet niet huilen, liefste twinsis. Ik voel je aan, je moet het loslaten. Alles komt in orde.. Hm.''
Diep van binnen wist Huoriel wel dat haar zusje er ook niets aan kon doen dat hun moeder overleden was bij haar geboorte. Maar het brak haar dat haar moeder weg moest gaan om haar zusje het leven te geven. Maar waarom geloofde ze haar boer dan? Waarom voelde ze aan dat hij gelijk had, terwijl ze het niet wilde?
''Nee, ik kan het niet loslaten. Ze heeft haar vermoord, vermoord!'' riep Huoriel. Ze wrikte zich los van Deidara en tranen stroomden nu over haar wangen.
''Ze was de enigste waar ik me ooit bij op me gemak voelde, degene die niet haar woordje klaar had staan als er iets mis was, degene die me tegen zich aantrok als er iets misging. Terwijl ze niet eens een magician was. Mijn moeder. Onze moeder...''
Een raar geluidje onsnapte haar mond en ze viel tegen Deidara aan, ''het is gewoon moeilijk,'' mompelde ze in zijn haar.

PROFILE MAGICIAN

» Deidara
» Where am I? [Deidara]
» This is who I really am /deidara/
» Just a drink [Deidara]
» Meet my family (deidara)

Nii-chan - Deidara

Nii-chan - Deidara

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen