It’s my life, and it’s now or never…

Mizuki betrad de shuttle weer, ze had de vakantie doorgebracht bij haar broer die terug was vertrokken naar Shadra sinds hij Zuki niet meer had gezien. Dus ze had een drietal weken daar gezeten en zij had ook niet meer van Mineko gehoord, dus ze was vertrokken. Ze had veel lol gehad met haar broer, ze was blij dat ze hem weer eens had gezien, voor hem had gekookt, zijn lievelingsgerecht. Allerlei gedachten spookten door haar hoofd toen ze in de shuttle zat en deze ook vertrok. Ze miste Mineko maar hij had gezegd dat het gedaan was, dus daar nam ze vrede mee. Ze zou verdergaan met haar leven, zoals het moest. De shuttle vloog voorbij Nova, haar tweede thuis naast Shadra, daar woonde een groot deel van haar familie. Eindelijk arriveerde ze in Starshine en ze schrok hoe hard het hier was verandert. Ze keek met grote ogen rond, het was hier veel beter nu. Ze stapte af de shuttle en betrad met haar blote voeten het vochtige gras. Het kietelde aan haar voeten maar dat deerde haar niet, normaal wel sinds ze autisme had, maar vandaag kon niets haar schelen, ook het feit niet dat haar haar los alle kanten opvloog. Vandaag zou ze naar het meer gaan, dus dat deed ze dan ook…

Een aantal minuten later na een hevige renpartij, arriveerde ze aan het meer en ging ze met een hevige plof zitten. Het was avond en de zon ging onder, ze had geen zin om nu al naar de slaapzaal te gaan dus bleef ze gewoon zitten. Maar het was wel een enorme vermoeiende trip geweest die ze nooit zou vergeten, Sasori was echt lief voor haar geweest, dat zou ze nooit vergeten. Maar hij had zeker een last te dragen net zoals zij, ze waren beiden hun geliefde kwijt geraakt. Maar ze ging niet als een schoothondje achter hem aanlopen zoals ze vroeger deed, ze was veranderd. Ze was niet meer de Mizuki van vroeger, de emotionele Mizuki bestond niet meer, ze was hard geworden dankzij de woorden van Sasori: “Wees sterk en word hard.” Die woorden bleven in haar hoofd hangen voor enkele tijd en ze betrapte zichzelf erop dat ze zat te zingen bij zonsondergang. Ze stopte abrupt toen ze voetstappen hoorde in de verte…

(open)

Rustig liep hij door een bos. Dit was een bekende droom. Al dagen spookte het door zijn hoofd, of hij nou wakker was of sliep. Hij naderde een open plek, rustige fluitmuziek kwam hem tegemoet drijven. Alles was goed, er was niets om je zorgen over te maken. Hij zag een ranke gestalte zitten en voelde de onverklaarbare neiging om naar haar toe te gaan en met haar door de wildernis te dwalen. Dat was wat hij moest doen, hij moest het meisje bereiken en haar zeggen dat hij van haar hield. Hij moest haar omhelzen, vasthouden en nooit meer laten gaan. Het was een prachtige dag, vredig en helder. Maar de sfeer veranderde. Zoals telkens. Onweerswolken pakten zich samen boven de open plek en het meisje stond op. Hij wilde roepen, maar iets verstikte zijn gil. Hij wilde rennen, maar zijn benen leken wel weg te zakken in de grond. Ze verliet hem en hij wist niet wat hij kon doen om het te stoppen. Nog een keer draaide het sprookjesachtige figuur om. Hij herkende de blauwe ogen, het lange bruine haar. Hij wilde haar naam noemen, zeggen dat alles goed zou komen. Maar de donder verbloemde zijn geschreeuwde woorden. Hij sloeg wild om zich heen, op zoek naar een manier om te ontsnappen uit deze verstikkende droom. Hij wilde niet dat het waar was. Maar dat was het wel, ook wakker worden zou niets oplossen...~

Dit tafereel was te bekend. Hij zweette van inspanning, had zichzelf helemaal in de deken gewikkeld en probeerde daar nu uit te worstelen. Hij lag met zijn hoofd diep in het kussen, kreeg haast geen adem door de dikke stof. Wild draaide Mineko zich om en met een luide dreun viel een glas water van het kastje af. Het was al middag, maar hij was weer in slaap gevallen. Een windvlaag blies door het open raam en de gordijnen gleden een stukje open. Licht viel door de half gesloten gordijnen en doorboorde zijn onrustige slaap. Hij gromde wat onverstaanbare woorden en duwde zichzelf overeind. Hij had een bonzende hoofdpijn en zijn neus zat volkomen dicht. Hij snoot zijn neus voor de honderdste keer, het was een onbegonnen taak. Hij had er al pakken zakdoekjes doorheen gejaagd deze weken. Mineko verfrommelde het zakdoekje en wierp het in de richting van de prullenbak. hij had echter niet genoeg kracht achter de worp gezet en het papiertje landde naast een paar andere gemiste pogingen. Het was echt iets voor hem om midden in de vakantie ziek te worden. Hij trok een trui aan en begon moeizaam de propjes op te ruimen. Het ging al wat beter, de eerste paar dagen was hij nauwelijks uit bed geweest. Maar hij was nu al te lang ziek geweest, te lang binnen opgesloten. hij wilde naar buiten, echte frisse lucht inademen. Het had net geregend en de vensterbank was nat. Hij sloot het raam, maar besloot toch naar buiten te gaan. Hij zou misschien beter rustig aan kunnen doen. Het was waarschijnlijk slimmer om helemaal uit te zieken, uit te rusten. Maar de zon daalde en gaf een prachtige glans aan het landschap. Hij wilde weg uit deze krappe ruimte. De neiging om naar buiten te gaan was weer eens sterker dan de wijsheid. Hij nam zijn dikke jas en maakte zich klaar om te vertrekken. Zette de capuchon op en sloeg een warme sjaal om. Hij zou zichzelf niet nog zieker maken. Door het lange stilzitten was hij verstijfd en stram liep hij over de gangen. Hij liep straal langs de eetzaal. Aan een groot bord vol eten moest hij nu niet denken en daarbij zou hij enkel mensen aansteken. Hij kon beter uit de buurt van grote massa´s blijven nu. Alleen Miku en Eillish mochten langskomen in zijn naar ziekte ruikende kamer, hopelijk zouden ze vanavond wegblijven. Want hij wilde niet dat ze zich ongerust zouden maken om hem, terwijl hij enkel een ommetje maakte. De deur opende geluidloos en Mineko ademde dankbaar de frisse lucht in. Hij liep vlug weg van de kasteelmuren en genoot van de ruimte en de lucht. Het gevoel van de wind tegen zijn wangen was onbetaalbaar. Hij liep naar het meer, naar het plaatsje waar hij en Mizuki vaak samen zaten. Hadden gezeten. Want hoe het nu tussen hen zat was niet duidelijk.

Mineko wandelde langzaam verder, toen hij als in een droom muziek hoorde. Een hoge meisjesstem zong een helder lied. Het deed hem denken aan zijn droom, maar toen hij de bron van het geluid naderde stopte de zang opeens. Hij liep verder en zag een tenger meisje zitten. Dit moest een hallucinatie zijn. het kon toch niet echt zo zijn dat... Nee, dat zou te toevallig zijn. Hij aarzelde even, maar zette door. Hij stond nu op een paar meter afstand en ''Hallo?'' vroeg hij. Door de verkoudheid was zijn stem vreemd vervormd. Hij herkende zijn eigen geluid niet meer, schor en hees klonk het. ''Sorry dat ik je stoor, ik ben Mineko trouwens, maar ik hoorde je lied daarstraks. Je zingt echt heel mooi... Het doet me denken aan-'' Hij hield op voordat hij de zittende persoon af zou schrikken met een verhaal waar ze niet om had gevraagd. Waarbij hij waarschijnlijk zou gaan huilen en niet uit zijn woorden zou komen. Gevoelig onderwerp, lastig om over te spreken, al helemaal met een vreemde. Hij herkende het meisje niet, maar ze deed hem wel aan iemand denken. De manier waarop ze zat, de zangstem, het was aangenaam bekend. Maar door zijn verstopte holtes hoorde hij bij lange na niet perfect en had haar stem niet herkend. En door de invallende duisternis werd haar gezicht aan het oog onttrokken. Dus Mineko stond daar, zijn handen diep in zijn zakken en voor een keer geen koptelefoon op, te wachten tot de onbekende zichzelf voorstelde.

Het maakte Mizuki bang dat ze besefte dat ze nog van Mineko hield. Haar gedachten dwaalden elke nacht naar hem als ze sliep en ze droomde elke keer over hem. Het schrikte haar een beetje af, maar misschien waren haar dromen waar, maar al snel schudde ze haar hoofd, het was gedaan nu. Ze mocht geen hoop hebben. Ze moest sterk zijn, ze moest vol houden. En dan gebeurde het, tranen stroomden over haar wangen terwijl ze zichzelf had opgedragen sterk te zijn. Ze veegde ze snel weg en zong een liedje terwijl de zon onderging. En toen hoorde ze een stem achter zich en ze stopte abrupt met zingen. ''Hallo?'' vroeg de jongensstem achter zich, maar ze kon er niemand in herkennen, misschien was de persoon ziek, want het klonk hees en schor, dus dat was een verkoudheid. ''Sorry dat ik je stoor, ik ben Mineko trouwens, maar ik hoorde je lied daarstraks. Je zingt echt heel mooi... Het doet me denken aan-'' Hij hield op en Mizuki draaide zich om en reageerde erop “Het doet je denken aan..?” Ze schrok en sprong haast omhoog. Was dat nu Mineko?! Ze had de naam gehoord maar toen was het niet echt tot haar doorgedrongen, de laatste tijd was ze vaker met haar gedachten bij het koken van genezende hapjes die toch lekker zoet waren en dus makkelijk naar binnen te werken waren. Ze keek hem ongelovig aan en zei zachtjes, “Mizuki” want hij herkende haar niet, vast doordat het nu al zo donker was. Ze nam een van haar brownies, perfect in een vierkantje gesneden en legde die in zijn handen. “Iets voor tegen de verkoudheid zit er in maar je zal het niet proeven, maar het helpt wel.” Ze raakte niet goed uit haar woorden zoals de oude Mizuki, die verlegen meid die soms haar uitbarstingen had. Maar dat was ze nu grotendeels niet meer, ze was moediger en sterker dan vroeger. Ze keek hem heel eventjes aan en ze ging weer zitten, en met een beweging liet ze haar voeten in het water zakken, perfect op temperatuur, zoals altijd. “Als je wilt, mag je erbij komen zitten… Mineko.” Zijn naam uitspreken was een moeilijke opdracht voor haar, want ze zou zo in tranen kunnen uitbarsten en dat wou ze niet. Ze wou sterk zijn en niet huilen. Maar een traan verliet haar oog en ze depte die snel weg met een zakdoekje uit haar tas, hopend dat Mineko het niet had gezien.

(ik moet er weer inkomen)

Het meisje draaide zich om en Mineko zag een lief gezichtje. “Het doet je denken aan..?” herhaalde het meisje hem zangerig. Hij schudde zijn hoofd lichtjes, om aan te geven dat het niets interessants was. Maar het kind sprong geschrokken op, even dacht hij dat hij iets verkeerd had gedaan. Verontrust keek hij haar aan. “Mizuki,” sprak ze haar naam uit. Zijn mond viel bijna open van verbazing en opluchting. Verbazing dat hij haar hier had gevonden. Maar ergens ook beangstigd omdat de situatie zo erg op zijn droom leek. En het einde van die droom was niet bepaald prettig te noemen. Zou ze weglopen? Zou ze zijn geroep horen? Hij hoopte het maar, hoopte dat alles goed zou komen. ''Ehh... hoi...'' sprak hij plotseling verlegen. Hij keek blozend naar zijn voeten en frommelde met een hand aan de touwtjes van zijn jas. Een o zo bekende vorm werd uit een tas gehaald. De befaamde brownies van Mizuki. “Iets voor tegen de verkoudheid zit er in maar je zal het niet proeven, maar het helpt wel.” Hij keek haar aan en een glimlach brak door. Zoals de zon plotseling warm en goedgezind tussen de wolken door schijnt en met zijn zachte stralen de aarde verwarmde. Zijn bleke en zieke gezicht werd meteen een stuk minder zombieachtig nu een liefdevolle lach aanwezig was. Hij pakte het stukje eten aan en raakte zachtjes haar warme hand. Hij was ''Dankjewel.'' sprak hij simpel, maar oprecht en nam een klein hapje van het baksel. “Als je wilt, mag je erbij komen zitten… Mineko.” Een zakdoekje werd uit de tas gevist en gebruikt om een traan weg te werken. Mineko zag het maar besloot niets te zeggen. Hij wilde haar niet afschrikken en waarschijnlijk wilde Mizuki niet dat hij het zag. ''Graag,'' mompelde hij. Hij liet zich naast haar zakken en keek naar haar voeten die sierlijk in het water hingen. ''Hoe... hoe gaat het met je? Ze zeiden dat je terug was naar je broer. Hoe maakt hij het? Hij klonk oprecht geinteresseerd, hoopte hij. Want hij gaf echt heel veel om wat er met haar en haar familie gebeurde. Alleen was zijn stem nu danig vervormd, dat het een raar effect gaf. ''I missed you...'' fluisterde hij zachtjes en raakte heel licht haar hand aan. Keek dan opzij, aan de ene kant bang voor hoe ze zou kunnen reageren, maar ook benieuwd. Want hij wist niet goed wat zij voelde, kon nauwelijks geloven dat ze hem nog zou willen na al het gedoe dat had plaatsgevonden.

Mizuki vond het raar, Mineko stond opeens weer voor haar neus, gezond en wel. Ach ja, niet echt gezond, maar hij stond wel voor haar neus. “Het doet je denken aan..?” herhaalde het meisje hem zangerig. Hij schudde zijn hoofd lichtjes. Ze kende hem goed genoeg om aan die houding te weten dat het niet belangrijk voor hem was, maar wel voor haar, dat zou hij goed genoeg moeten weten. “Mizuki,” sprak ze haar naam uit. Zijn blik maakte haar bang, herkende hij haar echt niet meer? Dat kwetste haar, maar ze hield zich sterk omdat ze haar broertje had beloofd. Ze ging sterker zijn dan ooit. Maar tot haar enorme verassing veranderde Mineko’s houding naar iets wat ze niet echt begreep… Hij was… Verlegen? Ze snapte het niet, had ze dan misschien toch nog hoop? Vast niet. ''Ehh... hoi...'' sprak hij plotseling verlegen. Hij keek blozend naar zijn voeten en frommelde met een hand aan de touwtjes van zijn jas. Ze keek hem wat wantrouwend aan maar ze haalde haar schouders op. Ze nam een brownie met geneesmiddel in uit haar tas en overhandigde die aan Mineko: “Iets voor tegen de verkoudheid zit er in maar je zal het niet proeven, maar het helpt wel.” Zei ze en een glimlach brak door op Mineko’s gezicht. Ze snapte hem echt niet meer en ze deed er ook niet echt meer moeite voor om hem te begrijpen. Want jongens waren inmiddels toch vreemd, maar Mineko zag haar nog graag, dat drong wel tot haar door en dat deed haar zweven. Hij had wanneer dat ze de brownie gaf aangeraakt en haar hele lijf tintelde helemaal. Dus haar gevoelens voor hem waren er nog. ''Dankjewel.'' sprak hij simpel, maar oprecht en nam een klein hapje van het baksel. “Als je wilt, mag je erbij komen zitten… Mineko.”

Blijkbaar vond hij het altijd lekker als ze kookte dus deed ze dat vaker de laatste tijd, ze maakte vanalles. Een traan verliet haar oog en ze depte die snel weg met een zakdoekje uit haar tas. 'Graag,'' mompelde hij. Hij zette zich naast haar en het viel haar op hoe hij naar haar voeten aan het kijken was. Waren haar voeten dan zo interessant? Maar ze sprak de vraag niet uit, ze wou hem niet wegjagen, dat was wel het laatste dat ze wou op dit moment. ''Hoe... hoe gaat het met je? Ze zeiden dat je terug was naar je broer. Hoe maakt hij het?” zei hij maar de oprechtheid in zijn stem viel Mizuki niet op. Ze was er ook niet bij met haar gedachten. Ze dwaalde wat af en pas na een tijdje antwoorde ze met een zangerige stem: “Het gaat goed met me, en met mijn broer ook sinds dat hij zijn vriendin kwijt is geraakt is hij wel verandert, maar dat ben ik ook sinds je me had verlaten.” Ze klonk afwezig, de laatste woorden waren misschien hard, maar dat zag zij door haar ogen, ze dacht dat Mineko haar had verlaten en ze snapte niet goed waarom hij hier zelfs was. Waarom hij naast haar zat. ''I missed you...'' fluisterde hij zachtjes en raakte heel licht haar hand aan. Echt reageren deed ze er even niet op, want ze was gefocused op nadenken en dan kon ze niet aan multitasking doen. Maar na een aantal minuten drongen de woorden tot haar door en reageerde ze door zachtjes in zijn hand te knijpen en te zeggen: “Ik heb je ook gemist. Maar ik snap vele dingen niet. Je had me verlaten want ik was even weg. Dus ik had er al op gerekend dat je me niet meer wou zien, laat staan met me spreken. En nu opeens ben je hier en zeg je dat je me hebt gemist. Ik heb het gevoel dat ik jou niet verdien. Ook al hou ik van je. “ De tranen stroomden ondertussen over haar wangen en ze maakte van zichzelf een bolletje en ze sloot zichzelf van de wereld af. Ze hield van hem ja, maar ze had niet het gevoel dat ze zijn liefde verdiende, zelfs zijn aanwezigheid was ze volgens zichzelf niet eens waard.

In stilte zat hij naast haar, wachtend op een antwoord. Mizuki was duidelijk diep in gedachten verzonken, pas na een tijd kwam het antwoord. Het ging goed met haar. Of dat was wat ze zei. Het was in ieder geval een opluchting dat ze niet meteen brak. Ze melde afwezig dat ze was veranderd sinds hij haar had verlaten. Pijn vlamde op in zijn lichaam. Want terugdenken aan de dingen die tussen hen fout waren gegaan was lastig, nog steeds. De neiging om sorry te zeggen was aanwezig. Maar hij wilde niet denken aan het verleden, aan de pijn en het verdriet. Aan alle tranen die over zijn gezicht waren gestroomd. Zijn neus kriebelde en hij voelde dat hij moest gaan niezen. Hij probeerde het nog in te houden, maar greep dan een zakdoekje uit zijn jas en hoestte. Was duidelijk nog steeds ziek. Het was een aantal minuten stil en Mineko zat te snuffen, snoot af en toe zijn neus, maar wist niet wat hij moest zeggen. Ze pakte zijn hand vast en kneep er zachtjes in. Hij sloot zijn verkrampte vingers om haar hand en nam de warmte in zich op. Dit kleine contact verwarmde hem van binnenuit al. “Ik heb je ook gemist. Maar ik snap vele dingen niet. Je had me verlaten want ik was even weg. Dus ik had er al op gerekend dat je me niet meer wou zien, laat staan met me spreken. En nu opeens ben je hier en zeg je dat je me hebt gemist. Ik heb het gevoel dat ik jou niet verdien. Ook al hou ik van je. “ De woorden lieten hem even sprakeloos achter. Hij zette razendsnel zijn gevoelens op een rijtje en was verbaasd dat hij het nu opeens zo zeker wist. Dit kleine moment had het laatste restje twijfel weg genomen. ''Ik... Nee. Ik zou degene moeten zijn die je vertelde dat ik zo'n lief, fantastisch meisje niet verdien. Ik hou van je, Mizuki, en dat weet ik nu heel zeker. Ik zal je niet meer loslaten, ik zal er zijn om je op te vangen als je struikelt. Ik ben er voor je, als je dat wilt.'' Hij aaide zachtjes over haar rug, hield haar hand met de andere nog steeds vast. Begon zachtjes te fluiten. Een bekende melodie vol spijt en een vraag om vergiffenis.

I'm sorry for your pain
I'm sorry for your tears
for all the little things i didn't know
I'm sorry for the words i didn't say
but what i still do
I'm still loving you...
Hij aaide haar haar, begon het dan kalm te vlechten. Bleef ondertussen zachtjes zingen. Probeerde haar te kalmeren. De tranen moesten stoppen. Hij hield te veel van haar om haar pijn te zien lijden. Wilde haar beschermen tegen elke bedreiging en was nu zelf hetgeen wat haar pijn deed geworden. Het stak om te weten dat ze huilde om hem, vanwege zijn fouten. ''Niet huilen, laat me je gezicht zien. Ik hou te veel van je om je pijn te zien lijden...'' Hij keek haar liefdevol aan en streelde haar sluike haar. ''Alsjeblieft?''

Liedje: https://www.youtube.com/watch?v=vi1YnHaivcQ

Het antwoord van Mizuki kwam laat, zoals de laatste tijd wel van haar gewoonte was. Ze sloot zich de laatste tijd veel af en dat zag je meteen aan de uitdrukking op haar gezicht, die gewoon zo hard werd als steen. Pas na een tijd verliet het antwoord waarop Mineko wachtte haar mond: “Het gaat goed met me, en met mijn broer ook sinds dat hij zijn vriendin kwijt is geraakt is hij wel veranderd, maar dat ben ik ook sinds je me had verlaten.” Het kwam er moeizaam en traag uit. Ze was misschien wat hard, maar zo voelde ze zich wel… Verlaten… Achtergelaten. Maar ze keek niet meer achterom naar het verleden, dat was immers gedaan en je kon niet veranderen van wat er was gebeurd. Al had Mizuki spijt, ze kon de tijd niet terugdraaien en dat wou ze ook niet, want het verleden maakte van haar wat ze nu was. Een redelijk stabiel en sterk persoon. Dus ze zei zachtjes hetgene wat op haar lever lag: “Ik heb je ook gemist. Maar ik snap vele dingen niet. Je had me verlaten want ik was even weg. Dus ik had er al op gerekend dat je me niet meer wou zien, laat staan met me spreken. En nu opeens ben je hier en zeg je dat je me hebt gemist. Ik heb het gevoel dat ik jou niet verdien. Ook al hou ik van je. “ Maar nu was dat beeld helemaal terug ineengestort toen ze Mineko zijn woorden hoorde: ''Ik... Nee. Ik zou degene moeten zijn die je vertelde dat ik zo'n lief, fantastisch meisje niet verdien. Ik hou van je, Mizuki, en dat weet ik nu heel zeker. Ik zal je niet meer loslaten, ik zal er zijn om je op te vangen als je struikelt. Ik ben er voor je, als je dat wilt.'' Mizuki draaide haar hoofd naar Mineko en zei met een krop in haar keel: “Je verdiend veel beter dan mij. Ik ben een huilebalk en het enigste wat ik kan is… Koken, maar er zijn er dan weer mensen die dat beter kunnen dan mij.”
Hij aaide zachtjes over haar rug, hield haar hand met de andere nog steeds vast. Hij zong een lied en Mizuki kromp ineen, ze schokte enorm hard en huilde nu nog meer dan ze ooit had gedaan. Ze voelde zoveel emoties door elkaar dat ze er gek van werd. Mineko vlechte haar haren en zei dan: ''Niet huilen, laat me je gezicht zien. Ik hou te veel van je om je pijn te zien lijden...'' Ze gehoorzaamde hem en liet hem haar betraande gezicht zien. Hij keek haar liefdevol aan en streelde haar sluike haar. Mizuki ging dicht tegen hem aanzitten en gaf hem dan een kus op lippen, zacht en onzeker. Ze trok vlug weg en verstopte haar gezicht weer en ze begon verder te huilen, omdat ze spijt had dat ze dat gewoon had gedaan…

Met kalme bewegingen deed hij haar haar. Het was een normale handeling, maar voelde onwerkelijk. Hoe kon het dat zo iets gewoons zo anders werd wanneer je je zorgen maakte? Waarom werd alles anders wanneer je van iemand hield? “Je verdiend veel beter dan mij. Ik ben een huilebalk en het enigste wat ik kan is… Koken, maar er zijn er dan weer mensen die dat beter kunnen dan mij.” De harde woorden staken hem. gingen in tegen zijn beeld van Mizuki. Een sterk meisje. Met haar problemen, haar zwakheden. Die er met haar autisme het beste van probeerde te maken. Hij bewonderde haar kracht, haar zachtheid. Hoe ze elke handeling zo precies mogelijk uitvoerde. Maar haar onzekerheid kon hij nauwelijks begrijpen. Ze was perfect, waar maakte zich druk om? Niet goed genoeg? Wie had haar dat wijs gemaakt? Hij hield van haar om zo veel dingen. Kleine dingetjes, hoe ze lachte, hoe ze bewoog. Als hij bij haar was voelde hij zich fijn. En een meisje dat daarvoor zorgde, die was alles waard.

Een betraand gezicht werd zijn kant opgedraaid. Hij keek warm in de blauwe ogen. Zijn liefde voor haar was overduidelijk. Het meisje kwam dichter tegen hem aan zitten en hij sloeg een arm om haar heen. Alsof hij haar kon beschermen tegen alle pijn. Haar lippen raakten de zijne. Even stopte zijn hart, de tijd leek stil te staan. Het was een moment wat lang leek te duren, maar voorbij was voor het echt begon. Mizuki was geschrokken van haar eigen daad, verstopte haar gezicht weer en snikte zachtjes. ''M-Mizuki? Niet huilen.. Heb ik iets verkeerd gedaan?'' Hij haalde een smetteloos witte zakdoek uit zijn zak en drukte die in haar hand. ''Lieverd, is er iets wat ik kan doen voor je? Wil je erover praten?'' hij sprak zachtjes, maar bezorgd. Wilde haar beschermen, maar ze verstopte zich voor hem. Hij pakte haar hand vast en schoof tegen haar aan. Omhelsde haar voorzichtig en fluisterde: ''Ik... Ik wil je helpen. Ik wil je vasthouden. Ik wil je blij maken. Maar alleen als...als jij dat ook wil...'' Zijn stem trilde lichtjes en sloeg over, maar hij kreeg het voor elkaar om de woorden zonder te kuchen uit te spreken. En keek dan rustig op het meisje waarvan hij hield neer. Bewonderde haar prachtige, natuurlijke schoonheid. Die verschool zich achter haar verlegenheid, maar hij zag het. En hij hield ervan.

Een betraand, bedroefd gezicht, dat was alles wat er nog van haar over was. Een hoopje ellende. Ze had geen idee van wat ze deed of waardat ze met haar gedachten was. Ze had nu letterlijk gewoon zin om op zijn schoot te zitten en zich weer om te vormen tot een klein bolletje. Mizuki kwam dichter tegen hem aan zitten en hij sloeg een arm om haar heen. Haar gevoelens voor hem waren ook echt, ook al wou ze ze liever doodnegeren dan wat anders. Ze had hem pijn gedaan en andersom hetzelfde. Haar lippen raakten de zijne. Een impulsieve gedachte en ze had ernaar geluisterd, maar ze had er al snel weer spijt van. Mizuki was geschrokken van haar eigen daad, verstopte haar gezicht weer en snikte zachtjes. ''M-Mizuki? Niet huilen.. Heb ik iets verkeerd gedaan?'' Hij haalde een smetteloos witte zakdoek uit zijn zak en drukte die in haar hand. ''Lieverd, is er iets wat ik kan doen voor je? Wil je erover praten?'' hij sprak zachtjes, maar bezorgd. Ze bracht de zakdoek naar haar ogen en ze depte ze droog, net zoals haar wangen. Ze zweeg eventjes om weer rustig te worden. "Je hebt niets verkeerd gedaan, je was zoals elke keer opnieuw weer perfect." Daarna glimlachte ze eventjes en schudde ze haar hoofd. Ze ging dan met haar hand naar zijn kaak. "Ik heb veel dingen verkeerd gedaan en daar heb ik enorm veel spijt van, maar van dit, zal ik geen spijt meer hebben." Ze duwde hem zachtjes omver en bracht dan haar lippen naar de zijne. Ze kuste hem kort en ging dan met haar hoofd op zijn buik liggen. Ze sloot haar ogen en ze genoot eventjes van de rust. Ze had nog niet het volle vertrouwen erin dat hij bij haar ging blijven, maar daar moest ze voorlopig genoegen mee nemen. Ze ging dan weer recht zitten en ze keek naar haar tas. Ze haalde er een flesje water uit en ze begon ervan te drinken eenmaal ze de dop eraf had gehaald. Nadat ze het flesje had leeggedronken stopte ze het weer weg. "Ik kom hier de laatste vaak zo laat op de avond. Ik kan amper nog slapen. Ik denk dat het kwam door alles wat hier was gebeurd. En dan ben ik terug even naar Shadra gegaan om gewoon uit te rusten." Ze had de behoefte om het hem te vertellen, al wist ze niet waarom.

Mizuki had haar wangen drooggemaakt, maar hij kon de sporen nog zien zitten. De zoute tranen van verdriet en verwarring, die daarstraks over haar wangen waren gegleden. "Je hebt niets verkeerd gedaan, je was zoals elke keer opnieuw weer perfect." Dat laatste word verwarmde hem. Al kon hij nauwelijks geloven dat zij hem echt perfect vond, toch bloosde hij zachtjes in het donker. Haar lieve lach deed hem iets erger blozen, maar hij glimlachte gelukkig terug. Haar zachte hand raakte zijn kaak aan en zijn huid tintelde alsof er allemaal kleine schokken doorheen werden gestuurd en zijn lichaam gevoelig maakten voor elke aanraking. "Ik heb veel dingen verkeerd gedaan en daar heb ik enorm veel spijt van, maar van dit, zal ik geen spijt meer hebben." Hij werd naar achteren geduwd en liet zich languit op het gras vallen met een verbaasde blik in zijn ogen. Hij wilde vragen wat ze aan het doen was, maar een kus smoorde zijn vraag. Ze kwam op zijn buik liggen en afwezig speelde hij met haar haar. ''Je bent de beste verassing die ooit in mijn leven kwam, weet je dat? Toen ik je de eerste keer zag, met je sprak. Ik zal het nooit meer vergeten. Ik zal jou nooit meer vergeten...'' Hij keek naar de lucht, liet automatisch wat warme lucht rond hen heen stromen toen hij merkte dat het kouder werd. Het gewicht verdween van zijn borst toen Mizuki overeind kwam. Hij duwde zich een stukje omhoog, tot hij kon zien wat ze deed. Hij was nu kalm, ontspannen. En blij dat ze zo dicht bij hem was, dat ze niet zoals in zijn dromen, zijn nachtmerries wegliep. Hij keek naar haar terwijl ze langzaam het water opdronk. Ze stopte het lege flesje weer terug en begon dan te praten. "Ik kom hier de laatste vaak zo laat op de avond. Ik kan amper nog slapen. Ik denk dat het kwam door alles wat hier was gebeurd. En dan ben ik terug even naar Shadra gegaan om gewoon uit te rusten." Kalm luisterde hij naar haar woorden. Streelde zachtjes over haar rug. ''Ik ben blij dat je wat rust hebt gehad, lieverd. En ik ben nog blijer dat je weer hier bent. Bij mij. Dat ik je weer vast kan houden.'' Hij omhelsde haar zachtjes en drukte een kus op haar voorhoofd. ''Je bent prachtig, geloof me.'' Hij verstrengelde zijn vingers met de hare en hield haar hand stevig vast. ''Echt, je bent perfect, een juweel.'' Hij grijnsde beschaamd, bloosde om de woorden die hij had gezegd. bang dat zij het klef of suf zou vinden.

(sorry examens)

Mizuki veegde haar wangen droog, haar tranen waren kennelijk op want meer kreeg ze er ook niet uit. Ze had ook helemaal geen zin meer om te huilen. "Je hebt niets verkeerd gedaan, je was zoals elke keer opnieuw weer perfect." Hij bloosde, dat zag ze vrij goed sinds zij in het donker enorm goed kon zien, maar toch kreeg hij er een gelukkige glimlach aan. Haar hand ging langs zijn kaak. "Ik heb veel dingen verkeerd gedaan en daar heb ik enorm veel spijt van, maar van dit, zal ik geen spijt meer hebben." Hij werd naar achteren geduwd en liet zich languit op het gras vallen met een verbaasde blik in zijn ogen. Daar moest Mizuki mee lachen, hoe verbaasd zijn blik wel was. Ze kuste hem en ze ging met haar hoofd opzijn buik liggen. Hij begon met haar haar te spelen en ze giechelde zachtjes. ''Je bent de beste verassing die ooit in mijn leven kwam, weet je dat? Toen ik je de eerste keer zag, met je sprak. Ik zal het nooit meer vergeten. Ik zal jou nooit meer vergeten...'' Ze draaide zich op haar buik en keek naar hoe hij naar de lucht staarde. "Nu weet ik dat ja, ik zal dat ook niet vergeten. Hoe jij me rustig maakte. Dan ging ze overeind zitten. Ze nam een flesje water uit haar tas en dronk het helemaal leeg, ze had namelijk erge dorst. "Ik kom hier de laatste vaak zo laat op de avond. Ik kan amper nog slapen. Ik denk dat het kwam door alles wat hier was gebeurd. En dan ben ik terug even naar Shadra gegaan om gewoon uit te rusten." zei ze, ze was heel moe maar ze dierf hem niet te vragen om bij haar te blijven. Streelde zachtjes over haar rug. ''Ik ben blij dat je wat rust hebt gehad, lieverd. En ik ben nog blijer dat je weer hier bent. Bij mij. Dat ik je weer vast kan houden.'' Hij omhelsde haar zachtjes en drukte een kus op haar voorhoofd. ''Je bent prachtig, geloof me.'' Hij verstrengelde zijn vingers met de hare en hield haar hand stevig vast. Ze kneep terug ''Echt, je bent perfect, een juweel.''
"Mag ik je dan iets vragen? Mag ik bij je blijven deze avond?" Ze ging dicht tegen hem aanzitten en gaf hem een kusje op zijn mond en ze gaf er maar meer en meer. Maar toen stopte ze opeens en ze knuffelde hem terug. "Hoe graag wil jij nog bij me zijn? Mineko?" Ze keek hem aan met enige angst, verwarring. Ze kon het niet echt meer begrijpen, maar dat was wel normaal bij haar.

Haar zachte gegiechel werkte aanstekelijk en ook Mineko lachte vrolijk. "Nu weet ik dat ja, ik zal dat ook niet vergeten. Hoe jij me rustig maakte.'' Hij grijnsde breed, dacht terug aan het gat dat Mizuki in de grond had geslagen van woede. Zijn lieve meisje, met haar schattige woede-uitbarstingen soms. Hij hield van haar om wie ze was, elk klein detail dat haar zo uniek maakte. Na nog wat gemeende complimentjes gebeurde wederom iets wat Mineko verraste. "Mag ik je dan iets vragen?'' Hij knikte en glimlachte bemoedigend, vanzelfsprekend mocht zij hem alles vragen wat ze wilde. Even schoot het door hem heen dat dit mischien een vraag was die hij niet wilde horen. Even nam het negatieve in hem het over, bedacht dat ze hem zou vragen weg te gaan. ''Mag ik bij je blijven deze avond?" Hij kon zijn verbazing, opluchting en blijdschap niet goed verbergen. Eerst konden zijn hersenen geen woorden vormen en hij grijnsde doodstil.

''Ehh... N-natuurlijk. Graag. Héél graag.'' Die te blije lach bleef muurvast op zijn gezicht staan, enkel omdat zij bij hem zou zijn vannacht. Ze kuste hem. Eén keer, nog een keer. Vele zachte kusjes volgden. Hij voelde zijn zere keel nauwelijks meer door de verdoving van geluk. Hij wist hoe het kwam dat hij bijna het gevoel had beter te zijn. Endorfine schoot door zijn lichaam, dat wist hij toevallig van zijn moeder, met een grote voorliefde voor biologie. En die hormonen verminderden de pijn. En maakten dat hij het gevoel had te zweven, onder een roes van liefde verdween zijn angst als sneeuw voor de zon. Had toen door dat hij even nogal stil naar Mizuki had gestaard, zonder iets te zeggen. Zag haar lippen bewegen, maar de woorden drongen niet tot hem door. ''Sorry, ik was even... Ehm.. Even te blij, denk ik. Wat zei je, lieverd?'' Hij wreef grijnzend door zijn groene haren. ''Ik kan me niet concentreren als je me zo afleid, schoonheid, dus het is ook jouw schuld.'' Hij knipoogde vrolijk en aaide over haar rug. Kuste haar toen kort en wachtte op antwoord. Was benieuwd wat haar tweede opmerking was geweest. Hun omhelzing hield hem warm. Ergens wist hij dat hij nog steeds ziek was, dat hij beter niet te lang buiten kon blijven. Maar het voelde zo goed nu, om naast haar te zitten. Dus hij wilde niets zeggen over zijn lichamelijke krakkemikkigheid. Wist dat hij hier morgen voor zou moeten boeten, maar dat was later. Nu was belangrijker, nu was zij er. Carpe diem, nietwaar?
*Carpe diem= Pluk de dag

(ik heb latijn gedaan lol)

Haar zachte gegiechel werkte klaarblijkelijk aanstekelijk en ook Mineko lachte vrolijk. "Nu weet ik dat ja, ik zal dat ook niet vergeten. Hoe jij me rustig maakte.'' Zij dacht terug hoe ze woedend was geworden en letterlijk een gat in de grond had geslagen. Ja ze werd onderschat want niemand wist hoeveel macht ze wel niet had in haar armen. "Mag ik je dan iets vragen?'' Hij knikte en glimlachte bemoedigend, wat haar helemaal zelfzekerder maakte. "Mag ik bij je blijven deze avond?"
Hij kon blijkbaar zijn geluk niet op, want zijn glimlach bleef, ook al had ze een negatief antwoord verwacht, dit kreeg ze niet. ''Ehh... N-natuurlijk. Graag. Héél graag.'' zei hij en Mizuki begon hem te overladen met kusjes. "Dankje dankje dankje" riep ze haast, maar ze hield haar waardigheid een miniem beetje. Maar toch vloog ze in zijn armen bijna. "Hoe graag wil jij nog bij me zijn? Mineko?" Ze keek hem aan met enige angst, verwarring, heel opeens was haar humeur weer omgeslagen, ze keek hem bang aan en verstopte zich bijna helemaal op Mineko's schoot. ''Sorry, ik was even... Ehm.. Even te blij, denk ik. Wat zei je, lieverd?'' Hij wreef grijnzend door zijn groene haren. ''Ik kan me niet concentreren als je me zo afleid, schoonheid, dus het is ook jouw schuld.'' Hij knipoogde vrolijk en aaide over haar rug. Kuste haar toen kort en wachtte op antwoord. Ze glimlachte weer en herhaalde haar vraag "Hoe graag wil je nog bij me zijn? En wat heb je die tijd gedaan toen ik er niet was voor je?" Ze keek hem vragend en nieuwsgierig aan. Ze probeerde zielig te kijken door haar ogen groot te zetten en een klein pruillipje te trekken. Ze gaf hem snel nog een kusje en keek hem weer zielig aan.

Mizuki glimlachte en zijn hoofd duizelde van het geluk. Van geluk en misschien was hij ook wel gewoon een beetje duizelig. Want natuurlijk was hij nog steeds ziek, al wilde hij het niet toegeven. Nee, daarvoor was hij te koppig en te blij nu. Niets zou zijn goede gevoel verstoren, het stomme feit dat hij ziek was al helemaal niet. "Hoe graag wil je nog bij me zijn? En wat heb je die tijd gedaan toen ik er niet was voor je?" Nieuwsgierig keken de twee blauwe ogen hem aan. Hij grijnsde, maar even vertrok zijn lach toen een scherpe stekende pijn door zijn hoofd trok. Gauw herstelde hij zich en keek naar haar poging om zielig over te komen. Hij grinnikte geamuseerd om haar schattige pruillipje. ''Nou..'' Een lief kusje onderbrak zijn eerste poging antwoord te geven en leidde hem even af. Dan begon hij toch echt met haar eerste vraag te beantwoorden. ''Ehm mijn eerste antwoord kan ik niet in woorden uitdrukken. Hoe graag ik bij je wil zijn? Al bood iemand me al het goud van de wereld, dan nog zou ik je niet verlaten. Schat, ik ben gelukkig bij je en voel me bij niemand beter.'' Hij trok met zijn vinger een lijn vanaf haar voorhoofd naar haar mond, langzaam met zijn vinger naar beneden glijdend en haar dan zachtjes kussend. ''Toen jij weg was... Ik heb geprobeerd een brief te schrijven, waarin ik je uitlegde dat ik wist wat ik voor je voelde. Dat ik van je hield. Maar ik kon de juiste woorden niet vinden. Ik had nachtmerrie's over hoe onze ontmoeting zou verlopen, over dat je van me wegvluchtte. Daarom durfde ik je niet op te zoeken. Ik heb op het lanceringsplatform staan twijfelen, maar maakte mezelf wijs dat je niet wilde dat ik kwam.'' Hij glimlachte, blij dat alles nu weer goed leek te komen. ''En toen werd ik ziek. Heb ongeveer twee weken in een duistere kamer gelegen en..'' Hij hoestte ruw en beet op zijn lip. ''En toen, de eerste keer dat ik weer buiten was, kwam ik je tegen. En nu zitten we hier samen en ik voel me zo gelukkig...'' Een nieuwe hoestbui onderbrak hem. Hij haalde kalm een doosje uit zijn zak en opende het. Trok een strip met tabletten naar buiten en drukte twee ronde pilletjes op zijn hand. ''Het zijn net snoepjes...'' zei hij met een lachje, om het voor haar wat minder erg te doen overkomen. Hij had dan misschien gedaan alsof zijn ziekte niet erg was, maar in werkelijkheid had hij zelfs medicijnen van de dokter gekregen. Hij dacht even na. Natuurlijk had hij water nodig om de tabletten te slikken. Maar met zijn onbezorgde kop had hij daar niet aan gedacht. Hij keek even naar het meer. Normaal gesproken zou hij gewoon wat water uit het meer halen en gezuiverd opdrinken, maar omdat watermagie niet zijn beste magie was koste dat nu te veel kracht. En dat had hij op dit moment niet bepaald in zijn bleke, zieke lichaam. ''Mies, heb jij wat water voor me?'' Hij merkte dat hij een afkorting van haar naam had gebruikt en keek even bezorgd of ze het erg zou vinden. Hij sloot zijn hand om de twee felrode pillen en keek haar zo onbekommerd mogelijk aan. Hij wilde niet dat ze zich zorgen zou maken om hem.

"Hoe graag wil je nog bij me zijn? En wat heb je die tijd gedaan toen ik er niet was voor je?" Nieuwsgierig keek Mizuki naar Mineko. Hij grijnsde, maar even vertrok zijn lach en ze trok hem dicht tegen zich aan, omdat ze bang was om hem kwijt te raken. Gauw herstelde hij zich en keek naar haar poging om zielig over te komen. Hij grinnikte geamuseerd om haar pruillipje, wat kon ze dit toch fantastisch goed. ''Nou..'' en dan gaf ze hem een kusje, om hem lekker af te leiden, dit kon ze ook geweldig goed blijkbaar. ''Ehm mijn eerste antwoord kan ik niet in woorden uitdrukken. Hoe graag ik bij je wil zijn? Al bood iemand me al het goud van de wereld, dan nog zou ik je niet verlaten. Schat, ik ben gelukkig bij je en voel me bij niemand beter.'' Hij trok met zijn vinger een lijn vanaf haar voorhoofd naar haar mond, langzaam met zijn vinger naar beneden glijdend en haar dan zachtjes kussend. Ze kuste hem terug als antwoord en knikte "ik jou ook niet".
''Toen jij weg was... Ik heb geprobeerd een brief te schrijven, waarin ik je uitlegde dat ik wist wat ik voor je voelde. Dat ik van je hield. Maar ik kon de juiste woorden niet vinden. Ik had nachtmerrie's over hoe onze ontmoeting zou verlopen, over dat je van me wegvluchtte. Daarom durfde ik je niet op te zoeken. Ik heb op het lanceringsplatform staan twijfelen, maar maakte mezelf wijs dat je niet wilde dat ik kwam.'' Ze zuchtte zachtjes "Je hebt jezelf wijsgemaakt dat ik je niet wou zien?! Natuurlijk wou ik dat wel." Er klonk een klein beetje woede in haar stem, maar al snel ebte die weg. ''En toen werd ik ziek. Heb ongeveer twee weken in een duistere kamer gelegen en..'' Hij hoestte ruw en beet op zijn lip. ''En toen, de eerste keer dat ik weer buiten was, kwam ik je tegen. En nu zitten we hier samen en ik voel me zo gelukkig...'' Hij hoestte weer en ze nam een cakeje uit haar zak en toen zag ze de rode pilletjes "Het zijn net snoepjes." Mizuki trok haar neus op voor de pillen "Je weet toch dat die dingen voor ongeveer 50% uit krijt zijn gemaakt? Dat van mij komt rechtstreeks van een plant en niet van een synthetisch extract."
Ze klonk misschien nogal bot, maar ze had het niet met medicijnen die niet natuurlijk waren, je kon nooit weten wat ze met een mens konden doen. ''Mies, heb jij wat water voor me?'' Mizuki hoorde het koosnaampje dat hij voor haar gebruikte en glimlachte eventjes "Zolang je er niet afhankelijk van wordt. Anders eet je mijn voedsel maar." Ze nam een flesje water uit haar tas en overhandigde het aan Mineko, hopend dat ze de juiste beslissing nam.

Mizuki was verbaasd dat hijd acht dat ze hem niet wilde zien. Hij bloosde. Zoiets had hij nou steeds; hij begon met nadenken en dan ging het mis. Hij trok conclusies die nergens op sloegen, maakte zichzelf bang met zijn gedachten. Dus dat ze nu even boos was op hem was geheel terecht. Zijn geruststellende woorden over de medicijnen werkten duidelijk niet. Hij hoorde Mizuki een verachtend geluidje maken. "Je weet toch dat die dingen voor ongeveer 50% uit krijt zijn gemaakt? Dat van mij komt rechtstreeks van een plant en niet van een synthetisch extract." Hij glimlachte zwakjes. Natuurlijk had ze ergens wel gelijk. Natuurlijk wilde hij liever gezond zijn, zonder medicijnen of andere vreemde dingen. Maar dat had hij geprobeerd en het was niet gelukt. "Zolang je er niet afhankelijk van wordt. Anders eet je mijn voedsel maar." Hij knikte opgelucht. Hij had niet bepaald de energie om nu te zitten bekvechten. '"Dankjewel. En ik beloof het. Maar volgens de dokter moet ik de kuur wel afmaken, anders is het alleen maar slechter.'' Hij hield haar hand even vast voor hij het flesje water aannam. Draaide dan de dop eraf en slikte met een behendig gebaar de twee pillen in. ''Zo.'' zei hij en sloot het flesje weer. Hij voelde zich moe, maar gelukkig. Mineko merkte dat hij zich al minder rot voelde nu hij haar zo dicht bij hem had. Het nam zijn zorgen weg, zijn stress verdween grotendeels. Mizuki zorgde dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, dat hij niet zat te piekeren. ''Jij bent het beste medicijn...'' grinnikte hij. ''Ik voel me al stukken beter sinds ik je weer zag.'' Hij zocht haar hand met de zijne. Mineko gaapte zachtjes en sloot even zijn ogen. Hij voelde zich volkomen gelukkig, zou hier zo de nacht door kunnen brengen. De nacht was heerlijk stil en hij luisterde naar haar ademhaling, naar hun ademhaling samen. Want hij ademde mee op haar ritme, volkomen in harmonie met haar.

"Je weet toch dat die dingen voor ongeveer 50% uit krijt zijn gemaakt? Dat van mij komt rechtstreeks van een plant en niet van een synthetisch extract." Mizuki was geïrriteerd en Mineko glimlachte zwakjes en hij zou vast wel goed genoeg weten dat ze gelijk had. "Zolang je er niet afhankelijk van wordt. Anders eet je mijn voedsel maar." Hij knikte en ze voegde er nog aan toe: "En het is véél gezonder." Hij hield haar hand even vast voor hij het flesje water aannam, maar ze trok terug. Hij dronk van het flesje eenmaal de dop eraf was en slikte de twee, naar haar mening, walgelijke pillen binnen. ''Zo.'' zei hij en sloot het flesje weer. Ze pakte het flesje uit zijn handen en stopt het weer in haar tas. Ze zuchte eens lichtjes, ze had geen zin om nu al weg te gaan. Ze had nog zoveel dingen om over na te denken. ''Jij bent het beste medicijn...'' grinnikte hij. ''Ik voel me al stukken beter sinds ik je weer zag.'' Hij zocht haar hand met de zijne. Mineko gaapte zachtjes en sloot even zijn ogen. "Hm... Dan vraag ik me af waarom je die vieze walgelijke pillen slikt als ik het beste medicijn ben en toch je beter doe voelen?" Ze vroeg zich vaak veel te veel af, ook al waren het de vreemdste vragen, ze stelde ze gewoon. Ook zij was gelukkig, maar ze kon het niet goed weerspiegelen. Toch sinds dat hij haar had verlaten voor de eerste keer. Ze had zich compleet afgesloten voor de wereld. Dat had ze zich toch voorgenomen, ze wou zich niet meer zo laten kwetsen. Ze moest sterker worden, voor haarzelf en voor de anderen. Ze keek naar het meer en zuchte weer eens. Ze was moe en ze wou echt gaan slapen..

(geen inspi)

Dat Mizuki zo doorging over zijn gezondheid gaf hem tweezijdige gevoelens. Aan de ene kant wilde hij niet dat ze zich zo met zijn zaken bemoeide als hij al had gezegd dat het goed zou komen. Waarom geloofde ze hem niet? Waarom maakte ze zich zo druk? Niemand mocht zich zorgen om hem maken, hij was er om voor hen te zorgen, maar andersom niet. Hij wilde niet dat iemand voor hem dacht. Nee, hij wilde sterk zijn. Wilde zijn vrienden beschermen, de mensen waarom hij zo intens gaf behoeden voor al het slechte in de grauwe wereld. Maar het warmde ook zijn hart dat ze zo bezorgd was. Om hem. Dat ze het beste voor hem wilde. "Hm... Dan vraag ik me af waarom je die vieze walgelijke pillen slikt als ik het beste medicijn ben en toch je beter doe voelen?" Hij grinnikte om haar vraag, dat kon hij niet helpen. Dat hij lachte was niet slecht bedoeld. Het was juist positief, hij hield van de manier waarop Mizuki haar gedachten en vragen uitte. ''Tja, alle beetjes helpen.'' zei hij kalm. ''En ik wil nou eenmaal zo snel mogelijk weer beter zijn, zodat we samen leuke dingen kunnen gaan doen.'' Hij had in zijn hoofd al een lijst met dingen die hij nog wilde doen. Met haar, natuurlijk met haar. Picknicken, dansen, de zonsondergang zien, lachen, slapen, knuffelen, alle sterren tellen. Kortom; Leven. Genieten van het leven, samen met haar. ''Maak je geen zorgen, ik sta weer naast je te springen voor je het weet.'' Hij dacht even na. Keek dan op zijn horloge. ''Het is al laat...'' fluisterde hij en wreef met zijn duim rondjes op haar hand. ''Wat gaan we doen? Wat wil jij? Dat is wat telt...'' Ze lagen zij aan zij en Mineko strengelde zijn vingers in de hare. Dan wachtte hij tot zij vertelde wat ze wilde. Want dat was voor hem belangrijker dan wat dan ook.
[Sorry voor het flutje -.-]

Mizuki dramde inderdaad door over de medicijnen, maar daaraan was haar moeder gestorven, aan een overdosis medicijnen. Tranen liepen al snel eventjes over haar wangen. Ze veegde ze snel weg "Hm... Dan vraag ik me af waarom je die vieze walgelijke pillen slikt als ik het beste medicijn ben en toch je beter doe voelen?" Mineko grinnikte, terwijl zij hem geïrriteerd aankeek. ''Tja, alle beetjes helpen.'' zei hij kalm. ''En ik wil nou eenmaal zo snel mogelijk weer beter zijn, zodat we samen leuke dingen kunnen gaan doen.'' Ze glimlachte lichtjes en vroeg dan "Zoals?".
''Maak je geen zorgen, ik sta weer naast je te springen voor je het weet.'' zei hij, maar Mizuki begon weer te huilen "Mijn mama zei dat ook toen ze medicijnen moest nemen, maar de dag erna was ze er wel aan gestorven.." Ze zweeg en ze staarde naar het meer en ze probeerde zichzelf weer bijeen te rapen. Het kwam allemaal in orde Mizuki, ja het kwam in orde. . ''Het is al laat...'' fluisterde hij en wreef met zijn duim rondjes op haar hand. ''Wat gaan we doen? Wat wil jij? Dat is wat telt...'' Ze begon te blozen eenmaal ze weer rustig werd en ze keek hem met een kleine grijns aan. Ze liet een van zijn handen los en legde deze op zijn kaak. Ze sloot haar ogen en kuste hem weer. Haar gezicht was nu al zo volledig rood dat ze net een tomaat was. Ze wendde zich al snel af en ze zat met een enorme snelheid al weer recht. Wat was ze nu aan het denken?! Ze schudde haar hoofd en ze legde haar handen snel op haar ogen en begon heftig met haar hoofd heen en weer te schudden. De gedachte moest weg. Dat moest gewoon, ze dierf Mineko niet meer aan te kijken uit schaamte.

De tranen die hij op haar gezicht had gebracht, enkel door een medicijn te slikken verwarden hem. Hij verfrommelde het pakje in zijn zak en besloot het niet meer te gebruiken. Alles om die tranen te voorkomen. Die paar druppels gezouten water die van haar wangen afrolden en dan snel werden weggeveegd. Haastig, zodat hij het niet te veel zou zien. Maar hij merkte haar verdriet wel, wist alleen niet goed wat hij eraan moest doen. Twijfel sloop zijn hart in, nu omdat hij haar blij wilde maken maar niet goed wist hoe. Mizuki informeerde naar de dingen die hij wilde doen met haar, als hij eenmaal beter was. Een warme glimlach gleed over zijn gezicht en een droom, of eerder een herinnering aan een droom, kwam in hem op. Hij zag zichzelf en haar, van achteren fel uitgelicht door de ondergaande zon. Ze waren samen op het strand, al kon hij de bomen achter hen horen ruisen. Dat gevoel van volmaakt geluk stroomde weer als vanouds door zijn aderen nu hij haar zo dichtbij hem had. ''Dansen, zingen, lachen... de zon zien opkomen en samen wachten tot hij ondergaat. Slapen onder de sterren, ijsjes eten, heel hard leren voor een toets. Spanningen voelen om een belangrijk resultaat. Alles. Ik wil met je leven.'' fluisterde hij, op hoog tempo slechts een deel van de dingen die hij met haar wilde delen opnoemend. Hij stelde haar weer gerust. De mantra van maak-je-geen-zorgen begon weer, maar Mizuki begon weer te huilen. Nee, nee... Hij slikte moeizaam. Die tranen waren steken. Ze betekenden voor Mineko dat hij iets verkeerd had gedaan. Iets heel erg verkeerd had gedaan. "Mijn mama zei dat ook toen ze medicijnen moest nemen, maar de dag erna was ze er wel aan gestorven.." De afschuw en pijn was van zijn gezicht af te lezen. Niet tegenover haar moeder, die hij niet had gekend, maar tegenover de dood. Die als een razende maniak door de steden en dorpen raasde en willekeurige mensen, soms prachtige personen, tot zijn slachtoffer maakte. De dood verscheurde niet alleen het leven van zijn slachtoffer maar verwondde de nabestaanden ook, mentaal. Hij waardeerde de cyclus van verval in de natuur, de bladeren die als compost dienden. Maar dat iemand zo plotseling weg kon vallen, deed zeer. Deed hem beseffen dat alles tijdelijk was en hij moest genieten van Mizuki nu hij haar nog had. Hij aaide over haar rug heen. ''Ik gooi ze weg...'' sprak hij langzaam. Dat was een belofte en hij zou de medicijnen zodra hij een prullenbak zag uit zijn zak verwijderen. toen hij Mizuki vroeg wat ze wilde doen, kwam geen woordelijk antwoord. Ze bloosde en kuste hem, hij kuste gretig terug. Na een kort moment van liefdevol samenzijn trok Mizuki zich knalrood weg. Ze schudde haar hoofd. Eén keer, twee keer. Steeds sneller. ''Mizuki... Wat...'' begon hij, maar stopte met praten. Hij legde zijn handen zorgzaam op haar schouders en schoof ze langzaam naar boven. Tot hij haar gezicht vasthad en rustig probeerde haar te doen stoppen met de hypnotische beweging. ''Hé... Kalm maar. Waar denk je aan? Vertel het me. Je hoeft je niet te schamen, liefste.'' Hij kriebelde haar rustig achter haar oor. ''Kijk me aan, schoonheid, het is goed.'' Hij probeerde zo goed mogelijk voor haar te zorgen. Probeerde de juiste woorden en handelingen te doen, om haar te kalmeren en blij te houden. Ze hoefde zich bij hem niet te schamen, echt niet. Hij hield van haar om wie ze was en hoe ze was. Zonder trucage of nepheid, gewoon de hele Mizuki en alles wat daarbij hoorde.

Mizuki had enorme last van haar emoties, ze huilde en daar kon ze weinig aan veranderen. Ze huilde om haar moeder, sinds zij ook medicijnen had genomen, maar door haar alzheimer nam ze ze keer op keer in en stierf ze aan een overdosis. Het was allemaal snel gegaan, iets wat niet in Mizuki's ritme hoorde, de dood van haar moeder had niet mogen gebeuren en dat zorgde ervoor dat zij door het lint ging. Mineko begon de dingen op te sommen die hij samen met haar wou gaan doen, zij luisterde er naar met betraande wangen. ''Dansen, zingen, lachen... de zon zien opkomen en samen wachten tot hij ondergaat. Slapen onder de sterren, ijsjes eten, heel hard leren voor een toets. Spanningen voelen om een belangrijk resultaat. Alles. Ik wil met je leven.'' zei hij op een fluistertoon. Ze begon weer te huilen omdat hij pillen slikte terwijl zij de krachtige en veilige kruiden bij zich had. De herinneringen aan haar moeder kwamen weer boven en dat deed haar weer huilen. Ze vertelde er over en Mineko keek haar vol pijn en afschuw. Mizuki besloot dicht tegen hem aan te kruipen, de warmte deed haar weer een beetje kalmeren. . ''Ik gooi ze weg...'' sprak hij langzaam. Die belofte toverde weer een glimlach op haar gezicht en zei dan met een schorre stem: "Echt? Ik zal je goed verzorgen schatje beloofd. Mineko ging met zijn hand over haar rug wat ervoor zorgde dat ze haar ogen sloot van genot. e bloosde en kuste hem, hij kuste gretig terug. Na een kort moment van liefdevol samenzijn trok Mizuki zich knalrood weg. Ze schudde haar hoofd. Eén keer, twee keer. Steeds sneller. ''Mizuki... Wat...'' begon hij, maar stopte met praten. Hij legde zijn handen zorgzaam op haar schouders en schoof ze langzaam naar boven. Tot hij haar gezicht vasthad en rustig probeerde haar te doen stoppen met de hypnotische beweging. ''Hé... Kalm maar. Waar denk je aan? Vertel het me. Je hoeft je niet te schamen, liefste.'' Ze stopte meteen met de heftige bewegingen sinds ze hoofdpijn kreeg. "V-voor d-dit wel" stamelde ze zachtjes. Ze keek hem niet aan en ze ontweek zijn blik voordat ze helemaal smolt. Ze snapte niet echt waarom hij haar nog een kans gaf. Ze had het zo verpest gehad en toch was hij steeds bereid haar fouten te vergeven. ''Kijk me aan, schoonheid, het is goed.'' zei hij en rustig raapte ze alle moed bijeen en ze keek hem aan "Ik hou van je Mineko, wil je het weer proberen met mij? Ik ga proberen geen fouten meer te maken." Ze nam uit haar tas weer allerlei lekkers dat ze mee had gebracht van thuis, ze had nog wat overschotten van wat ze had gemaakt en ze bood die aan Mineko aan. Er zaten cakejes met allerlei smaken tussen en een uitgebreid assortiment aan cupcakejes. "Voor jou lieve schat en natuurlijk ook dit." Ze gaf hem een liefdevolle kus op zijn lippen.

Zijn belofte om de medicijnen niet meer te gebruiken, te vernietigen als het ware, viel in goede aarde. Bracht een glimlach op haar gezicht, die hij tevreden weerspiegelde met zijn kalme liefdevolle lach. Ze vertelde dat ze hem zou verzorgen en hij geloofde haar voor de volle honderd procent. De mensen bij wie hij zich volkomen veilig voelde, aan wie hij zijn leven toe zou vertrouwen; Zij hoorde daar zeker bij, stond met stip op nummer één. Hij vetrouwde haar kruiden en wijsheid volkomen. Meer dan de dokter, die dacht alles te weten, deed alsof hij de wijsheid in pacht had. Dus hij koos voor haar geneeskrachtige werking, verkoos die nu definitief boven medicatie uit vochtige fabrieken.
Mizuki had een aanval van schaamte, maar gelukkig was ze nu wel gestopt met de beweging van het nee-knikken. "V-voor d-dit wel" stamelde ze zachtjes. Hij keek haar aan, of nou ja wilde dat, maar ze ontweek zijn blik. Ontwijken. Fout. Fout, dacht hij, had hij iets fout gedaan? Was er iets mis en had hij het niet gemerkt. Nee, rustig blijven, probeer eerst maar eens uit te vinden wat er is, daarna kan je gaan zitten stressen en jezelf beschuldigen. ''Kijk me aan, schoonheid, het is goed.'' probeerde hij haar weer te overtuigen om te kalmeren en hem aan te kijken. Een vreugdesprongetje in zijn hart toen het werkte en ze langzaam haar prachtige blauwe ogen naar hem opsloeg. Warmte leek van die blik uit te stralen en hij nam het gretig via zijn groene ogen op. "Ik hou van je Mineko, wil je het weer proberen met mij? Ik ga proberen geen fouten meer te maken." Hij knikte ja, knikte nog eens. Een stralende lach erbij. ''Ik wil niets liever, Mizuki. Niets liever dan het opnieuw proberen'' Hij keek haar aan, vol vertrouwen en warmte. ''Fouten leren ons en maken mensen compleet. Zonder fouten ben je een robot. En daarbij, zolang jij bij me bent maakt het me niet uit wat er allemaal fout gaat, voor mijn part breken we de school af....'' Hij grinnikte en vergrootte blij zijn ogen bij het zien van het voedsel. "Voor jou lieve schat en natuurlijk ook dit." Een zachte kus op zijn lippen. Liefde stroomde door zijn aderen, dat wist hij zeker. Want zijn hart was ermee gevuld en pompte het rond. Andere normale mensen hadden misschien bloed, maar hij wist het zeker; in hem stroomde pure, helrode liefde voor Mizuki. na de kus pakte hij een prachtig chocoladecakeje en brak een stukje af. Hij stak het in zijn mond en de heerlijke smaak maakte hem zo mogelijk nóg blijer. Het volgende stukje bood hij Mizuki aan. ''Wil je ook wat?'' Hij lachte blij. Blij, blijer, blijst. Bij haar was hij gewoonweg opper-blij, voor zover dat een woord was.

Mizuki kreeg weer een glimlach op haar mond dankzij de belofte om zijn medicijnen weg te gooien en in de plaats haar kruidenmengsels te proberen. Dat klaarde haar humeur helemaal. Ze keek hem met een verlegen lachje aan. Mizuki had een aanval van schaamte, maar gelukkig was ze nu wel gestopt met de beweging van het nee-knikken. "V-voor d-dit wel" stamelde ze zachtjes. Mineko probeerde haar blik te pakken te krijgen maar ze ontweek die poging tot hem aan te kijken. ''Kijk me aan, schoonheid, het is goed.'' zijn woorden gaven haar weer vertrouwen, moed. Ze keek hem aan met haar blauwe ogen. "Ik hou van je Mineko, wil je het weer proberen met mij? Ik ga proberen geen fouten meer te maken." Hij knikte ja, knikte nog eens. Een stralende lach erbij. ''Ik wil niets liever, Mizuki. Niets liever dan het opnieuw proberen'' Hij keek haar aan, vol vertrouwen en warmte. ''Fouten leren ons en maken mensen compleet. Zonder fouten ben je een robot. En daarbij, zolang jij bij me bent maakt het me niet uit wat er allemaal fout gaat, voor mijn part breken we de school af....'' Hij grinnikte en vergrootte blij zijn ogen bij het zien van het voedsel. Haar hart sloeg een tel over, hij was zo'n lieve jongen. Hij wou bij haar blijven, het weer opnieuw proberen en dat maakte haar zo gelukkig. Hij bood het voedsel aan dat ze juist uit haar tas had genomen. "Voor jou lieve schat en natuurlijk ook dit." Ze kuste hem op zijn zachte zoete lippen. Na de kus brak hij een stuk van het chocoladecakeje af en stopte het in zijn mond. Het volgende stukje bood hij Mizuki aan. ''Wil je ook wat?'' Ze schudde haar hoofd, ze vond zichzelf te dik dus ze nam geen stukje. Ze wou er prachtig uit zien voor haar schatje die nu voor hem zat. Ze drukte wel weer haar lippen tegen de zijne, terwijl ze haar hand door zijn haar liet gaan. Ze stopte even en ze bond haar haren bijeen met een lint, het lint dat ze aanhad toen ze Mineko had leren kennen. Ze keek hem verlegen glimlachend aan.

Mizuki weigerde het eten, wat hem verbaasde. Even keek hij haar bevreemd aan. Wilde nog vragen waarom niet. Het was namelijk heerlijk. Maar algauw liet hij het los, het zou wel niets zijn. Misschien had ze al gegeten of iets dergelijks. Hij hoefde zich geen zorgen te maken om zoiets kleins. Hij haalde lachend zijn schouders op en nam nog een hapje. Dan kuste ze hem nogmaals en hij voelde hoe ze door zijn groene haren ging met haar hand. Het was een geweldig gevoel om te weten dat het weer goed was, dat ze het samen opnieuw zouden proberen. En deze keer zou alles goed komen, dat voelde hij. Na nog een paar happen was het cakeje al bijna op. De smaak van chocolade bleef in zijn mond rondzweven en hij likte met een grote grijns zijn vingers af. ''Het is heerlijk, je bent echt de beste kok die ik ken.'' zei hij vol enthousiasme en liefde. Mizuki deed haar haar vast met een lintje. Hij keek met een tevreden lach hoe zij bezig was met haar haar. ''Hoe was je dag?'' vroeg hij haar toen het stil bleef. Niet zo zeer omdat de stilte ongemakkelijk was, eerder omdat dit zijn kans was om haar te laten vertellen, zodat hij kon luisteren naar haar stem. Luisteren naar hoe Mizuki praatte werkte kalmerend. ''Vertel me waar je aan denkt...'' Hij keek haar met een geïnteresseerde glimlach aan en wachtte af. Hij wilde haar niet dwingen om te praten, maar was wel benieuwd naar wat ze te zeggen had.
[Heb er maar iets van gemaakt, kon niet echt veel bedenken...]