|| I'm So Curious || Part I

Eindelijk wat vrije tijd. Die 'proef'les met dat meisje was onverwacht en veel te heftig. Nu nog steeds heeft hij moeite met Jirou in te tomen en zijn hoofd bonkt nog steeds als en bezetende. Het is een wonder dat hij het hem is gelukt door Jirou heen te komen en dat zijn wil in een keer zo sterk werd dat hij Jirou de baas kon zijn. Zoals altijd was hij weer diep in gedachten gezonken alleen dit keer niet om zijn verleden of fantasie, nee dat meisje met ravenzwart haar bleef maar in zijn hoofd hangen. Hoe kan ze in een keer zo veranderen en waarom is Jirou zo gek op haar. Hij heeft Jirou in die 17 jaar nooit zo gek zien worden om alleen de aura van een persoon, normaal gesproken gaat hij samen met de emoties van Sayuri maar blijkbaar reageert hij nu ook uit zichzelf. Tijd om weer zijn beheersing te gaan trainen dus.
Onbewust liep hij maar wat rond en kwam bij een klein dorpje terecht. Hij liep er een klein stukje doorheen en kwam toen in een prachtig groot park met overal bloemen die net in de bloei kwamen. Verbaast keek hij om zich heen en liep met kleine pasjes verder zodat dit wonder niet te snel voorbij zou zijn. Om de zoveel meter stonden bankjes met af en toe een verliefd stelletje die aan elkaar zaten te friemelen en niet van elkaar af konden blijven. Achter een afrastering van heggen die allemaal verwoekerd waren van niet bijhouden met snoeien, zag hij grote rode waas liggen. Uit nieuwsgierigheid liep hij er een beetje zoekend naartoe totdat hij het duidelijk zag. Het was een groot veld met alleen maar rode rozen. De rozen begonnen allemaal net uit de knoppen te komen, de een was wat donkerder van kleur dan de andere. Het was als ware een grote versie van zijn eigen rozentuintje die hij had als kind.

De rode roos die hij gedroogd heeft en altijd in zijn zak meedraagd, is de aller eerste bloem die hij heeft gekregen als cadeautje van zijn moeder. Het deed hem aan de tijd denken waarbij hij alles samen deed met zijn moeder. Dat was de beste tijd, de tijd voordat hij de buitenwereld kende en alleen was met zijn moeder. In zijn ogen is het een teken van zijn moeder haar liefde voor hem. Hij dook weer in elkaar van de pijn die Jirou hem nog steeds af en toe gaf. Dat deed hem ook denken aan het andere deel van de roos die hij meedraagd. Zijn moeder heeft hem op zijn 12de uit huis getrapt en dat was net de tijd dat Jirou zich begon te ontwikkelen. Toen hij op zijn 15de de volledige versie van Jirou was, heeft hij bijna het hele dorp uitgemoord. De altijd vriendelijke en lieve Sayuri heeft dit allemaal gezien van binnenuit. Zijn eigen handen die moorden, diezelfde handen onder al dat bloed. Het bloed van zijn moeder. Hij heeft zijn eigen moeder vermoord zonder dat hij dat wilde, Jirou zonder grenzen die moeiteloos zijn eigen moeder de keel door sneed. Dit blijft zijn hele leven bij hem, zijn eeuwige nachtmerrie. Nooit zal hij normaal naar zijn handen kunnen kijken zonder het bloed weer te zien. Het rood van het bloed. Zijn gezegde 'de vergeten liefde, het verloren bloed'.
Die gedachte, de gedachte aan die scene maakte Jirou bloeddorstig en wild. Sayuri schreeuwde het uit van de pijn die het hem opnieuw gaf. De tranen liepen over zijn wangen niet perse van de pijn die Jirou hem gaf maar de pijn van zijn daden. Hij zat op zijn knieën voor de rode bloemen met zijn hoofd naar beneden gebogen. Een paar druppels vielen op zijn hand en keek ernaar. Als hij een mes bij zich had, sneed hij op dat moment zijn handen eraf. Hij haatte het, haatte zijn handen. Als het kon had hij zijn handen overal tegen gesmeten zodat zijn woede was te zien aan de littekens die dan zichtbaar waren. Het enige probleem daarmee is, is dat hij altijd een beschermende luchtlaag over zijn huid heeft en nooit geen enkel wondje heeft gehad. Zijn huid bevat geen enkele onzuiverheid, geen litteken, niks niet.

De hand die hij zo haatte stak hij in zijn zak om zijn moeders eerste en laatste roos te pakken. Hij hield hem met beide handen vast op zijn schoot. Aan de ene kant wilde hij het weggooien, de grond in stampen, verwoesten en aan de andere kant het voor altijd bij zich houden om die herinnering nooit te vergeten, zichzelf altijd daarvoor te straffen. Zonder ook maar iemand te horen, ging iemand naast hem zitten. Hij had zijn lange paarse haar in een staart zitten. Hij plukte een roos en rook eraan waarna hij Sayuri diep in de ogen aankeek. Zijn ogen zo blauw als de zee. Ze keken dwars door hem heen, hij kreeg er een raar gevoel van. Hij wist niet wat het was, het voelde niet zoals het bij Wren voelde. Het voelde dieper, heftiger. Door die verwarring die de jongen hem gaf liet hij zijn moeders roos vallen. Met een vloeiende beweging pakte hij hem op en keek ernaar. Zonder de roos terug te geven, veegde hij de tranen over Sayuri zijn wangen weg en bleef hem op dezelfde manier in zijn ogen kijken.

| RAN |

-Geschreven op
Aziatix - Cold-

Traag liet hij zijn helder blauwe ogen over de voorbijgangers glijden. Moeders die hun kinderen bij de hand hielden. Sommige moeders van wie hun kroost nog zo jong was dat ze nog in een kinderwagen lagen. Hun glinsterende oogjes omhoog geslagen naar de heldere hemel waar de zon hun toelachte en haar stralen hun bolle gezichtjes kietelden. Schater gelach weerklonk uit een passerende kinderwagen. Een lach gevuld met vrolijkheid en geluk. Als de zonneschijn op een donkere, regenachtige dag. Een lach.. Een lach hoorde uit het hart te komen. Niet vervormd of gemaakt, wat helaas maar al te veel gebeurde. Werd gedaan om anderen voor te liegen, pijn te doen, of juist om die ander te beschermen. Wanneer hij rond keek zag hij zo veel gelukkige gezichten. Verliefde stelletjes die hand in hand rond liepen. Of tortelduifjes die samen op een bankje neer gestreken waren en elkaar verliefd aan keken. Voor hen was het leven prachtig. Bestond alleen maar uit liefde, warmte en geluk, het was allemaal als in een sprookje. Echter was dat allemaal niet zo vanzelf sprekend. Tegenwoordig mocht je al lang blij zijn als je gezond was en niets mankeerde. Twee kinderen kwamen lachend en luid schreeuwend voorbij rennen. Twee kleine jongetjes. Hoogst waarschijnlijk broers of elkaar beste vrienden. Om hem heen was alles, maar dan ook alles wat hem ontnomen was. Het maakte hem in eerste instantie boos. Zorgde er voor dat hij iets of iemand wilde slaan. Wilde het uitschreeuwen maar wist dat hij uiteindelijk toch geen geluid over zijn lippen zou kunnen krijgen. Het enigste dat zijn keel verliet was een diepe, trieste zucht. Wat was het lang geleden dat hij zich voor het laatst écht gelukkig gevoeld had. Dat leken wel herinneringen aan een ander leven, een vergeten leven. Een leven dat niet het zijne leek te zijn. Een leven vol mooie herinneringen die echter in de schaduw van alle slechte en negatieve herinneringen waren komen te staan en langzaam maar zeker weg gestopt werden. De herinneringen aan de dikke rookpluimen, de geur van vuur, verbrand hout en het geluid van de loeiende sirenes. Die leken elke keer weer boven aan te staan als hij begon zijn verleden door te spitten. Want zo goed als die dag voor hem begonnen was zo abrupt was alles om geslagen. Had zijn ouders vol trots over zijn voortgang op school willen vertellen. Had ze zo ontzettend graag trots willen maken. Maar helaas.. Die noodlottige dag veranderde zijn leven, voorgoed.. Was ook nog eens zo stom geweest om weg te lopen. Weg van zijn verdriet. Weg van zijn angst. Weg voor zichzelf. Had spijt van zijn daden, maar wist dat het niet meer terug te draaien was. Dat was nou eenmaal het bloed dat aan zijn handen kleefde. Hoe vaak hij zijn handen ook waste. Hoe hard hij ook schrobde. Het zou nooit meer verdwijnen. Het verdriet van het verlies van zijn ouders en broertje had hem tot een zielloos monster gemaakt. Dat wat hij altijd zo veracht had. Het was ondankbaar van hem, dat hij zo met het leven omging wat zijn ouders hem gegeven hadden. Hoeveel moeite en geld ze in hem gestopt hadden en hoe hard ze voor hem gewerkt hadden zodat hij zijn school zou kunnen volgen. Zorgde er ook mede voor dat hij elke avond schreeuwend wakker werd, badend in het zweet. Zag alle gezichten. Zag al het bloed. Dan kwamen pas de tranen. Huilde zich zo iedere avond in slaap om ’s ochtends op te staan en vol walging naar zichzelf in de spiegel te kijken. De neiging zichzelf dan van het leven te beroven met moeite onderdrukkend. Nee, dat was te makkelijk. En dat had hij zeker niet verdiend.

Tegenover hem zaten een jongen en een meisje hand in hand. Haar hoofd leunde tegen zijn schouder terwijl hij haar haren streelde, ondertussen zachte, lieve woordjes tegen elkaar fluisterend. Maakte hem misselijk. Wilde het liefste weg rennen en zich in de schaduw verstoppen. Gewoon zoek raken en nooit meer gevonden worden. Met beide handen pakte hij zijn hoofd vast en leunde voor over. Steunde daarbij met zijn ellebogen op zijn bovenbenen. Probeerde zijn hoofd koel te houden maar kon het niet langer aan zien. Kon niet kijken naar dat geen waar hij het meeste naar verlangde. In een soepele beweging kwam hij overeind van het houten bankje waar hij op zat. Draaide zich resoluut om, om het paar zijn rug toe te keren en beende met ruime passen bij het tweetal vandaan. Wilde nu niets liever dan alles zijn. Een verdwaalde traan rolde over zijn wang. Liet een glinsterend spoor achter op zijn huid. Met een ruw gebaar veegde hij de nattigheid weg met de rug van zijn hand. Wat haatte hij zichzelf. Haatte zichzelf om zijn zwakte, om zijn overgevoeligheid. Om alles wat maar te bedenken viel. Haatte iedere vezel van zijn lichaam. Iedere ademteug die hij uitademde. De zoete geur van verschillende bloemsoorten prikkelden zijn neus. Deed zijn hoofd helderder worden en zorgde voor een bepaalde innerlijke rust. Zorgde er ook voor dat zijn passen kleiner werden, gecontroleerder. Liet zijn blik nu eens over de kleurrijke bloemenbedden glijden. Tot hij een schreeuw hoorde. Het was alsof hij geroepen werd, terwijl niemand zijn naam werkelijk geroepen had. Ran was stil blijven staan. Opnieuw gleden zijn zeeblauwe ogen rond. Speurden naar die ene persoon die het geluid zo even veroorzaakt had. Kon echter niemand ontdekken. Echter, tijdens zijn zoektocht was zijn oog gevallen op een zee van rood. Bracht zijn lichaam opnieuw in beweging. Na het veld bijna genaderd te hebben bleef hij geschokt stil staan. Beelden van bloedspetters tegen lichte muren. Een vloer die doordrenkt was met bloed. Twee handen waar het bloed nog aan kleefde. Hij schudde zijn hoofd om het beeld van zijn netvlies kwijt te raken. Sloot zijn ogen, maar zag nog net de rode roos. Nu stond hij wel bij een veld met rode rozen maar met de roos die hij gezien had was iets. Iets wat hij niet verklaren kon. Toen hij dan ook verder liep tussen de velden door zag hij een jongen. Een jongen met bruin haar die voor het veld geknield zat. Zijn hoofd voorovergebogen zodat Ran zijn gezicht niet kon zien. Hij kende deze persoon niet, nee hij kende niemand hier op deze planeet. Maar iets vertelde hem dat de jongen iets met de schreeuw én met de flashbacks die niet de zijne waren te maken had. Liep geruisloos richting de onbekende. Moest er gewoon naar toe. Te nieuwsgierig en door een bepaald gevoel aangetrokken. Hurkte dat ook zachtjes naast hem neer. Zonder ook nog maar naar hem te kijken. Ook al was die drang ontzettend groot. Plukte in plaats daarvan een rode roos die vlak voor hem groeide. Bracht hem langzaam naar zijn gezicht terwijl hij de bladeren bestudeerde. Snoof er aan en nam de geur diep in zich op. Sloot voor een paar tellen zijn ogen en draaide zijn gezicht toen om naar de jongen. Keek hem recht aan met zijn zeeblauwe ogen. De jongen leek verrast. Moest ook vreemd zijn als zo’n wildvreemde als Ran ineens naast je verscheen en je zo aan staarde. Kon het niet helpen. Bleef maar kijken. Kijken naar die violetkleurige ogen. Zo. Zo fascinerend. Duidelijk verward door zijn aanwezigheid liet de jongen iets uit zijn handen vallen. Als een automatisme pakte hij het op van de grond. Pakte het voorzichtig op. Bijna teder. Bang dat het anders zou breken. Bestudeerde het. Het was een roos. Een bloedrode roos, gedroogd. Deed hem denken aan de flashback. En naar de roos die hij met zich mee droeg. Maakte zijn blik los van de roos om de jongen weer aan te kunnen kijken. Kon geen woord uit zijn keel krijgen. Geen hallo of andere begroeting wat normaal zou zijn. Staarde hem alleen maar aan. Leunde zelfs lichtjes voorover om de ander beter te kunnen bestuderen. Nam ieder stukje huid van zijn gezicht onbeschaamd los. Toch gleden zijn ogen toch telkens weer terug naar de ogen van de jongen. Dan weer eens naar zijn lippen. Zag hoe zijn ogen vochtig waren. Hoe tranen en spoor over zijn huid gevormd hadden. Had de nijging zijn hand uit te steken en de tranen weg te vegen. Wilde hem niet zo zien. Wilde hem niet verdrietig zien. Wilde hem niet zien met pijn. Schoof dichter naar hem toe zonder zijn blik van hem los te maken. Had de geplukte roos laten vallen en hield de roos van de jongen in zijn hand vast. Voorzichtig. Leunde nog verder naar voren en stak zijn hand uit om de tranen van zijn gezicht af te vegen. Zijn gezicht nu nog dichterbij zodat hij nog beter naar hem kon kijken.

Intense gevoelens kreeg hij van die jongen. De jongen die Sayuri zijn gezicht bleef afspeuren en elke keer weer terug kwam naar zijn ogen. Als hun ogen elkaar weer ontmoette, kreeg Sayu kriebels in zijn buik en zijn hart begon sneller te kloppen. Had werkelijk waar geen idee wat dit gevoel nou was, wat moest hij ermee en het aller belangrijkste van alles wie was hij. Waarom zit hij zo naar hem te staren, dit waren allemaal vragen die hij zichzelf vroeg. Op de een of andere manier leek het alsof hij hem kende, de lucht om hem heen voelt bekend. Het leek op de lucht van zijn moeder. Eenzaam en depressief maar diep van binnen vriendelijk. Het leek alsof zijn moeder voor hem zat in plaats van deze jongen. Hij zag haar ook. Van al de dingen die hij in zijn eerste week al heeft moeten doorstaan is hij verzwakt en begon te hallucineren. Hij zag het gezicht van zijn moeder, haar donkerbruine haar, blauwe ogen die vriendelijk naar hem lachte om te verbergen wat ze echt voelde. Hij zag die hele jongen niet meer. Hij wilde haar knuffelen en nooit meer los laten, voor altijd vasthouden. Haar gezicht kwam dichterbij en staarde strak in zijn ogen. Af en toe ging het naar zijn lippen,hals en haar maar direct daarna weer naar zijn ogen. Het voelde vreemd, ze keek echt nooit op die manier naar hem. Toen kwam hij uit zijn droom en schudde even met zijn hoofd en zag de zeeblauwe ogen van de jongen in plaats van de ijsblauwe ogen van zijn moeder.
Ging in plaats van op zijn knieën in een kleermaker zit zitten en probeerde zich van de jongen weg te draaien. Staarde recht voor zich uit naar de bloemenzee en vroeg zich af waarom hij zijn moeder in hem zag, was hij gek geworden ofzo. Waarschijnlijk gewoon te veel stress zei hij in gedachten tegen zichzelf. In diezelfde gedachte ging hij weer terug naar die dag van zijn verdriet. Probeerde elk detail weer te herinneren. Zijn moeder die een schort voor zich had en het avondeten aan het bereiden was. De geur van zijn moeder keuken proberen te herinneren, haar rug waar hij altijd naar keek als ze aan het koken was.

||Flashback| Op haar laatste dag was ze vrolijk het huis aan het soppen. Geen gedachten aan haar verleden en haar mislukte zoon. Ze leefde volkomen in het heden en keek niet meer terug naar het verleden. Jirou was haar die hele dag al ongemerkt aan het bespieden, kijken wat het met haar deed nu hij al wat jaartjes weg was. Op het juiste moment belde hij aan de deur en ze deed met een glimlach open 'kan ik u helpen' zei ze vriendelijk, onwetend dat het haar eigen zoon was. Waarop hij antwoordde 'U zou me kunnen helpen door me wat te eten te geven, heb in geen dagen gegeten' als een zielig hondje zette hij zich voor. Deed alsog hij bijna instorte van de honger. Ze ving hem met alle liefde die ze had op en verzorgde hem, haar blik was echter verandert naar verdriet en pijn. Het deed haar aan Sayuri denken die ze 4 jaar geleden uit huis had gezet. Ze miste hem ontzettend en was met al haar macht naar hem aan het zoeken, maar het leek wel alsof hij van de aardbodem was verdwenen. Ze had overal gezocht, aan iedereen gevraagd die hem eerder had gezien. Niets helpte want iedereen negeerde haar net zo hard en draaide gewoon om en gingen verder alsof ze niet bestond.
Jirou geniette wel van alle aandacht die hij van zijn moeder kreeg, maar op een andere manier dan normaal. Hij wachtte op het juiste moment om haar te vermoorden, te verbrijzelen, in stukken te scheuren. Hoe langer hij in haar buurt was des te moeilijk hij zich in kon houden. Hij wilde deze dag, deze speciale dag, voor altijd herinneren en daarom deed hij het langzaam met geen vuiltje aan de lucht. Op die manier zou iedere moeder meewerken die hun kind is verloren. Ze was voor de laatste keer zijn avondmaal aan het bereiden en keek voor de laatste keer naar haar rug. De warme en comfortabele moeders rug. Geruisloos liep hij naar haar toen en greep onderweg een scherp keukenmes mee. Hij knuffelde haar van achter en zei 'Heb je me niet gemist mam, herken je met niet meer' en zette het mes tegen haar keel aan. Hij liet haar omdraaien om naar hem te kijken. Ze keek geschrokken en was radeloos, ze kon geen woord uiten en je zag haar angst en verdriet in haar ogen. Ze streelde zijn gezicht uit ongeloof. Jirou drukte haar tegen de muur en zonder op een antwoord te wachten vermoordde hij haar alsof ze een wild vreemde was. De muur tegels vol met bloedspetters en zijn handen zo rood als zijn roos met het bloed van zijn moeder. |Flashback||

Sayu zijn gezicht werd langzaam aan minder kalm hoe meer hij in het verhaal kwam. Totdat er alleen maar pijn op stond. Hij stond op en liep bij de jongen vandaan, wilde niet dat iemand hem zo zag. Zo verward van zijn bizare gevoelens voor de jongen en dat hij zich zoveel pijn doet door terug te denken. Een paar meter verderop begon hij weer zachtjes te huilen, zich zo erg aan het inhouden dat hij aan het trillen was. Probeerde het zo veel mogelijk te verbergen maar kon het niet. De jongen deed iets met hem, hij kon zijn emoties bij hem niet inhouden. Kon hem niet negeren of koud op hem reageren, alles kwam er gewoon uit. Wat hem nog gekker maakt, het kon hem helemaal niet meer schelen en begon weer net zo hard te schreeuwen. Dit keer recht voor de jongen, is zijn eerste keer dat hij dit heeft gedaan voor wie dan ook. Zijn tranen werden heviger en kwamen nonstop. Kon niet stil staan, liep heen en weer. Kon het niet meer aan. Gooide alles eruit, maar dan ook letterlijk alles, zijn ogen werden rood. Jirou was door aan het breken, maar dit keer zonder waarschuwing of zonder ook maar iets te voelen. Buiten dat was het ook raar dat hij niks duisters merkte in zijn gedachte en doen, hij was nog gewoon Sayuri, Jirou was nergens te bekennen. Maar had wel de rode ogen van hem. Het lijkt alsof iets hem beheerst, iets van buitenaf. Het houd hem tegen, maakt hem rustig, zorgt ervoor dat hij niks kwaadaardigs kan doen maar waar het vandaan kwam wist hij niet. Hij keek omzich heen met een betraand gezicht nog steeds de pijn ervan af te lezen en zag de jongen weer staan. Toen hij het gezicht zag wist hij het, hij deed het. Hij keek hem met zijn rode ogen strak in zijn ogen en werd meteen kalmer, dacht nergens anders meer aan behalve de zee blauwe ogen. Hij keek nog eens goed naar de jongen en voelde dat de lucht die eerder zo op die van zijn moeder leek toch ook iets anders heeft. Nu hij Semi Jirou is, zijn zijn krachten sterker en kan alles nog beter aanvoelen. Hij voelde nog steeds eenzaam en depressief maar dit keer was er meer. Hij was zwaar emotioneel en heel onzeker over zichzelf. Zo onzeker dat hij niet eens meer weet wie hij is en waarom hij nog leeft. Niks in deze wereld voelt goed en alles zit hem tegen. Alles voelde negatief aan hem. Zijn hele innerlijk voelde anders dan wat hij aan de buiten kant liet zien. Van buiten zag hij er mysterieus en ontoegankelijk uit. Ondanks al dat negatieve over hem en zijn bedriegelijke uiterlijk, was hij prachtig mooi en Sayu voelde zich heel erg aangetroken naar hem. Hij wilde meer van hem weten, weten hoe hij denkt, weten hoe hij voelt, gewoon alles weten.

-Geschreven op
SHINee - The reason-

Vanaf dag één dat hij alleen geweest was had hij een soort van minderwaardigheid complex gekregen. Iets dat met de dag erger en erger leek te worden. Op het laatst had hij gewoon geen respect meer voor zichzelf. Geen respect meer voor zijn lichaam. Niets kon hem nog schelen. De gevoelens van anderen niet, zijn eigen gevoelens niet. Kon hem dan ook niets schelen dat hij zijn lichaam uitputte. Kapot maakte met zijn ongezonde levensstijl van seks, drugs en alcohol. Ondanks dat zorgde hij er wel voor dat hij er goed uit zag. Voor hoever dat mogelijk was in zijn toestand. Meiden vonden hem charmant. Jongens vond hem aantrekkelijk. Aandacht genoeg dus. Ondanks dat het bed altijd gevuld was bleef dat gevoel van leegte. Van eenzaamheid. Hoeveel jongens hij ook verslond. Hoeveel meisjes hij ook versierde. Hoe heerlijk het ook was. Niet kon die leegte vullen binnen in hem. Altijd bleef dat gevoel. Alsof er een gat in zijn borst zat. Een gat waar de hele wereld door heen kon kijken. Een gat dat hem blootgaf. Kwetsbaar maakte. Dat knagende gevoel dat nooit weg ging. Alleen maar erger leek te worden. Het maakte hem kapot. Verwoeste hem van binnen uit. Als een worm, een vieze bacterie, een virus. Het maakte hem ziek. Zorgde ervoor dat hij zijn volle verstand niet meer gebruiken kon. Zorgde er voor dat het beetje mens dat hij nog was ook verdween. Totdat er niet meer dan een omhulsel over bleef. Niets meer. Niets minder. Hij leidde een ruig leven. Dealde in drugs. Dronk hele dagen door alcohol en legde eigenhandig, in koele bloede mensen om als hij daar toe gevraagd werd. En waarom? Omdat hij het geld nodig had. Geld voor nog meer drank. Geld voor nog meer drugs. Dat was het enigste dat hem nog een beetje een goed gevoel kon geven. Waardoor hij nog niet de moed opgegeven had en opgehouden was te bestaan. Er waren soms van die heldere momenten. Momenten waarop er geen drugs in zijn bloed te vinden was. Wanneer hij nog geen druppel alcohol genuttigd had. Op zulke momenten keek hij terug op zijn verleden. Dacht terug aan de momenten waarop hij gelukkig was. De momenten met zijn familie. Zijn gezin. Met hen die hij lief gehad heeft. Hen die naar het hier na maals vertrokken waren en hem achter gelaten hadden. Waarom? Had hij iets verkeerds gedaan? Was dit zijn straf? Waarom. Waarom? Wáárom? Zoveel vragen. Vragen die er voor zorgden dat zijn hoofd bonkte. Bijna uit elkaar leek te knappen.

En nu. Op dit moment. Hier met deze jongen van wie hij zijn ogen niet af kon wenden bekroop een vreemd gevoel hem. Het was alsof hij hem kende. En tegelijk weer niet. Verwarde hem. Hij zag wel vaker aantrekkelijke jongens. Oh ja. En als het aan hem lag gingen die dezelfde avond nog mee naar zijn kamertje om de nacht door te brengen. Niet dat ze aan slapen toe zouden komen. Maar het ging dan puur om de seks. Nog nooit heeft hij er het gevoel van liefde bij gehad. Enkel alleen omdat hij zich fysiek aangetrokken voelde tot een ander. En deze jongen was aantrekkelijk. Nee. Was anders dan aantrekkelijk. Goddelijk bijna. Helemaal perfect in zijn ogen. Zijn ogen die hem aantrokken. De vorm van zijn lippen. De lijn van zijn hals naar zijn schouders, die scherpe kaaklijn. Het waren precies die dingen die hij aantrekkelijk vond. Moest nu dan ook de neiging onderdrukken hem niet hier en nu te bespringen. Hoe in de wereld kon iemand zo ontzettend aantrekkelijk zijn. Damn. Hij leek het zelf niet eens te beseffen. Leek zo onschuldig. Zo puur. Dat maakte hem dus nóg aantrekkelijker voor Ran. Echt de jongen bezat alles maar dan ook álles wat hem gek maakte. De jongen had niet eens echt op zijn aanraking gereageerd. Opnieuw wilde Ran zijn huid aanraken. Die warmte voelen. Wilde de warmte van zijn lichaam voelen. Nu. Merkte ineens de verandering op toen de jongen zijn hoofd even afgewend had en hem opnieuw aan keek. De pijn was van zijn gezicht te lezen. Wilde dat niet bij hem zien. Ook al kende hij hem niet. Hij wilde hem troosten. Hem tegen zijn borst aandrukken en hem vertellen dat het goed zou komen. Hem zachte woordjes toefluisteren. Verzonken in zijn gedachten schrok hij op. Schrok op toen de jongen op stond. Liep van hem weg, waarom? Had hij iets verkeerds gedaan? Verder op bleef de jongen staan. Hoorde hem snikken. Zag zijn handen trillen. Kon het niet aanzien. Stond dan ook langzaam op. Bracht zijn benen in beweging. Liep in zijn richting. Bleef echter geshockt stil staan toen hij zijn schreeuw hoorde. Zijn mond was lichtelijk geopend. Voelde de pijn van de ander. Wilde hem troosten. Ran beet op zijn onderlip. Niet goed wetende wat te doen. Wist gewoon niet wat hij in zulke situaties moest. Zag de verandering bij de jongen wiens beeldige ogen zo juist nog paars geweest waren nu een bloedrode kleur hadden. Kon het niet langer aan. Kon niet langer naar dat betraande gezicht kijken. Kon niet langer kijken dan die pijnlijke blik in zijn ogen. Liep naar hem toe. Zijn passen vloeiend maar ruim. Stond dan ook zo naast hem. Streek teder met zijn linkerhand langs zijn wang om een paar plukjes van zijn bruine haar achter zijn oor te strijken. Streelde met zijn rechterhand over zijn bovenarm. Om hem te kalmeren. Stiekem ook om hem aan te kunnen raken. Maakte zijn blik niet los van hem. Die rode ogen, waar kwam het vandaan. Maakte hem nieuwsgierig. Wilde vragen stellen maar besloot het niet te doen. Niet nu. Vragen waren voor later. Hij wilde nu gewoon.. bij hem zijn. Dat was vreemd. Zachtjes schudde hij zijn hoofd heen en weer waarbij de lok van zijn paarse haar voor zijn ogen viel. Van onder die lok keek hij de jongen doordringend aan. Gleed met zijn linkerhand naar zijn nek. Streelde de blote huid daar. Zijn rechterhand liet de bovenarm van de jongen met rust en verplaatste zich naar de onderrug van de ander. Wreef ook daar eens van boven naar beneden. Voelde hoe zijn hart een extra slag sloeg. De jongen wondt hem op. Op een uiterst vreemde, absurde manier. Een manier die zowel vreemd als zeer prettig was. De drang werd alleen maar groter. Nu al helemaal nu hij zich dichtbij stond. Zijn geur op nam. Zijn duim roerde even de onderlip van de ander voor hij zijn hoofd naar voren bracht en hem tegelijk dichter daar hem toe drukken door hem tegen zijn onderrug aan te drukken. Voelde meteen zijn warmte. Het was zo ontzettend aangenaam. Plaatste zijn lippen op de huid waar de tranen naar beneden gerold waren. Kuste ze weg. Wilde ze niet meer zien. Keek hem toen eens glimlachend aan. Gleed als in een automatisme met zijn hand onder zijn shirt om de blote huid van zijn rug onder zijn slanke vingers te voelen. Gaf hem toen een klein kusje op zijn kaak. Gevolgd door een plotselinge zoen vol op de mond van de jongen. Kon er niets aan doen. Hij bracht dat gevoel naar boven. Kon zich niet meer beheersen. Zijn lippen, ze waren te aanlokkelijk. Schreeuwden om gezoend te worden. Langzaam bracht hij zijn hoofd naar achteren. Wetend dat dit bij de ander niet in goede aarden zou vallen. Niet dat hem dat wat uitmaakte. Hij had van hem gesnoept. En nu wilde hij alleen maar meer.

Op het moment dat hun ogen elkaar weer ontmoette, zag hij een verlangen in zijn ogen. Zo sterk dat het hem naar de jongen toe trok, wilde die verlangens ook kennen, wilde het voelen, prorven, aanraken. Dacht meteen nergens meer aan en keek alleen maar naar die perfecte ogen van hem, de hele gedachten die hem net nog zo boos en verdrietig maakte zijn weg, nergens meer te bekennen. Maar met die verlangen kwam ook iets heel wat anders, het geen waar hij zo lang naar heeft gesmacht. Hij voelde bezorgdheid, de bezorgdheid van een geliefde. Wie was deze jongen, waarom leek hij zo naar me, wat is dit gevoel van binnen. Het voelt warm, hevig en prettig. Hij kent dit hele gevoel niet, het is anders dan de liefde die hij van zijn moeder kreeg. Het verlangen om in zijn aanraking te voelen, zijn warmte te voelen. Hij wilde bij hem zijn en nooit meer bij hem weggaan. Wat waren dit voor een gedachtes, waarom dacht hij hieraan en schudde lichtjes met zijn hoofd. Hij keek naar voren en zag hem nog steeds strak naar hem staren met hetzelfde gevoel, het verwarde hem. Sayuri heeft zich nog nooit in zijn leven zo verward gevoeld, hij wist gewoon niet wat hij moest doen. Daarom bleef hij maar staan, bleef terug staren in de zee. Voordat hij het wist stond hij voor hem, de hand van de jongen op zijn wang. Hij wreef voorzichtig de tranen weg en deed een paar plukken haar achter zijn oor. Nu kon hij goed naar de jongen kijken. Het lange paarse haar wat hij eerder ook al zag, zag er verzorgd en zacht uit. Er hingen veel plukken haar in zijn gezicht wat hem belemmerde om goed naar zijn gezichtsvorm te kijken, wilde de plukken net zoals hij dat deed voorzichtig achter zijn oor doen maar kon het niet. Deze gevoelens. Ze zijn te verwarrend, wil er van weg rennen maar ook weer uitzoeken. Het enige wat hij goed kon zien waren zijn lippen, hij had volle ronde lippen. Ze zagen er zacht uit. Voordat hij het wist was hij uitgebreid naar zijn lippen aan het staren. De jongen was hem aan het troosten, het voelde veilig en prettig. Wilde dat hij niet stopte, moest voor eeuwig doorgaan. Bleven naar elkaar staren, alsof ze met elkaar aan het praten waren door middel van hun ogen. Nog geen woord hadden ze gesproken tegen elkaar. Het voelde fijn, als een hechte familie. Verlangde naar deze familie, was deze jongen maar familie dacht hij. Dan was zijn leven een stuk makkelijker geweest met hem aan zijn zijde. Sayuri die het niet eens meer doorhad dat zijn ogen nog steeds rood waren, hij die niet door had dat alle emotie naar buiten vloeide. Normaal was het niet bij rode ogen gebleven, hij zou zwart haar hebben en een totaal ander persoon zijn geweest. Waarom is dat bij hem niet, het maakte hem nieuwsgierig. Wat waren zijn krachten, kon hij mensen beheersen, beinvloeden.

Hij was blijkbaar niet de enige die in gedachten gezonken was, de jongen schudde lichtjes met zijn hoofd. Er vielen nog meer plukken met haar voor zijn gezicht, hij zag alleen nog maar die doordringende ogen die intens naar hem staarde. Dit keer voelde het anders, hij was iets van plan. Sayuri zijn ogen werden ietsjes groter toen hij voelde dat de hand die zo net nog hem aan het troosten was naar zijn onderrug gleed en hem dichter naar de jongen toe trok. De andere hand gleed van zijn wang naar zijn hals waar het rustig bleef liggen. Zijn hart begon als een bezettende te kloppen, het zweet gleed over zijn slapen heen van spanning. Hij bleef stokstijf staan. Hij wist gewoon echt niet wat hij moest doen met deze gevoelens. Het was eng maar wilde er niet van weg gaan. Voorzichtig streelde de jongen de onderlip van Sayuri, het leek of zijn hart op ieder moment kon ontploffen. Het voelde goed, te goed. De jongen kwam nog dichterbij en hij voelde zichzelf nog verder naar de jongen toe getrokken worden. Hij kuste zachtjes zijn wang, de lippen waarvan hij dacht dat ze zacht waren, voelde als een kussen die je in slaap bracht. Hij sloot zijn ogen om het nog beter te voelen, ging er zonder bij na te denken helemaal op in. Hij kon hem op dat moment alles maken, hij gaf zich over aan de jongen. Voelde zijn shirt omhoog gaan. Zijn warme hand streelde zijn onderrug wat hem opgewondde maakte. Kon er geen genoeg van krijgen, wilde als maar meer, liet zich volledig aan het lot over, niks kon hem nog schelen. Gaf er niks om als anderen hem zo zagen, in de armen van een andere jongen met een nog half betraaand gezicht. De rode ogen die iedereen kon zien. Hij opende zijn ogen even om naar de jongen te kijken, hij glimlachte even en kuste direct erna zijn kaak. Sayu gleed langzaam met zijn handen naar de rug van de jongen, liet zich volkomen meeslepen. Hij was langer dan hem, ongeveer een halve kop. Wilde net zijn hoofd op zijn schouder leggen toen de jongen hem vol op zijn lippen zoende. Die zoen schudde hem wakker, hij liet meteen los en duwde hem hard weg. Bleef even in shock staan met zijn mond nog iets open. Toen hij doorhad wat er nou precies was gebeurt, haalde luidruchtig diep in en liep een heel eind van de jongen vandaan. Was op zijn plaat aan het weven van onrust. Zijn hoofd helemaal op hol geslagen van emoties. Het ene moment was hij nog boos en verdrietig, het andere moment verward en aan een ander soort gevoel overgelaten. Zijn hart klopte onregelmatig, zijn ademhaling ging omhoog, zweet stond op zijn voorhoofd en had van die rare kriebels in zijn buik. Het weven werd ruimer, begon te ijsberen. Was tegen zichzelf aan het praten. 'Wat was dat zo net, Wie is hij, Waarom doe ik dit, Waar is Jirou, AHHHH What The Fuck is dit gevoel, Waar komt hij vandaan, waarom voelt hij zo bekend, Ik wil bij hem zijn maar aan de andere kant ook weer niet....' Hij draaide helemaal door, praatte zo luid dat het heel park het kon horen maar hoe langer hij praatte des te zachter zijn stem werd tot het als een soort van gemompel werd. Plots stond hij stil en draaide zich weer naar de jongen. 'Als je dat allemaal hebt gehoord, geef antwoord ik trek het niet meer word gek, alsjebliefd.' Hij gooide alles er in een keer uit, gaf hem bijna de kant niet de vragen te beantwoorden, daar was hij te onrustig voor. Nouja onrustig, hij was bijna in paniek het was van zijn gezicht af te lezen. De paniek van onwetendheid.

-Gescheven op
KAT-TUN - Yuki No Hana-

Normaal gesproken als hij iemand zag die hij aantrekkelijk vond hoefde hij niet veel moeite te doen. Ran wist wel dat hij aantrekkelijk was. Wist dat meisjes voor zijn mannelijke charmes vielen, dat jongens weg zwijmelden bij zijn zeeblauwe ogen. Had dan ook nog eens geen verkeerd lichaam en had altijd de juiste woordjes klaar met zijn diepe stem. Het was dan alsof hij een bezwering uit sprak die het hoofd van de ander op hol brak. Al dan niet bewust het gebeurde wel. En het was heus niet omdat hij de ander wilde breken. Het deed om de ander pijn te doen. Nee. Hij deed het omdat hij naar de ander verlangde. Hunkerde om diens lichaam te verkennen. De warmte er van te voelen. Had er een hekel aan alleen te zijn. Na het verlies van zowel beide ouders als broertje haatte hij het om alleen te zijn. Toch kon zelfs een knappe jongeman naast hem of een beeldschone dame die leegte niet vullen. Nog nooit was er iemand geweest die hem dat ene gevoel had kunnen geven. Het gevoel dat hij ergens bij hoorde. Dat hij geliefd was. En dan niet geliefd omdat hij er goed uit zag. Nee niet alleen daar om. Maar dat hij ook gewoon geliefd was om de persoon die hij was. Die hij diep, heel diep van binnen was. Want welke misdaden hij ook gepleegd had. Hoe vuil zijn handen ook waren en hoe vervuilt zijn ziel ook was. Ergens was er nog altijd die persoon die hij ooit was. De persoon die hij nu ook was geweest als het noodloot niet toegeslagen had. Een eerlijk persoon. Een persoon dat niet van anderen stal voor zijn eigen goed. Die niet eigenhandig mensen omlegde. Was hij maar nooit geboren geweest. Het was waarschijnlijk alleen maar beter voor de mensheid geweest. Was hij maar diegene geweest die omgekomen was bij de brand in plaats van zijn familie. Het enigste dat hij had. Ooit gehad had. Mensen die om hem gegeven hadden. Die hem liefde gegeven hadden. Dat gevoel. Dat gevoel was hij kwijt. Al die jaren.. Al die jaren in duisternis.. De leegte. Het had hem geen goed gedaan. Nee. Zeker geen goed.

En nu. Nu hij tegenover deze jongen stond. Deze uiterst aantrekkelijke jongen waarbij hij zich in moest houden hem niet letterlijk op te vreten, voelde hij iets. Het was uiterst vreemd te noemen. Een gevoel dat enerzijds zo onbekend was. Nee, vergeten was. Weggestopt. Wist niet meer hoe hij voelde. Het klopte niet. Was raar dat je je zo voelde bij een volkomen vreemde. De meesten waren alleen tijdverdrijf geweest. Maar deze hier. Deze jongen bezat iets wat de anderen niet hadden. Het maakte hem onzekerder dan hij al was. Liet dit dan misschien niet van buiten merken maar van binnen wist hij niet precies hoe te reageren. Vandaar dat hij zijn lichaam van zichzelf liet handelen. Daarbij bijna zijn driften en lusten op hem los latend. Bijna. Bijna was het hem gelukt. Had gezien hoe de jongen van zijn aanrakingen genoot. Hoe hij zijn ogen sloot toen zijn lippen zijn huid hadden geraakt. Echter was er één druppel die de emmer deed overlopen. Het moment dat hun lippen contact gemaakt hadden. Het was alsof de jongen toen wakker werd uit een vage droom. Jammer. Héél jammer. Maar Ran was Ran niet als hij het gewoon nog eens zou proberen. Want hij was nu wel heel erg geïnteresseerd geraakt. Al helemaal op het moment dat de jongen zijn handen naar zijn rug bracht. Wilde meer aanrakingen. Wilde hem. Wilde hem helemaal. Snapte de jongen het dan niet? Had er rekening mee gehouden. Had zo’n reactie kunnen verwachten. Keek echter onschuldig naar de ander. Zijn zeeblauwe ogen zo ontzettend groot als een jong hondje. Hard werd hij tegen zijn borst aan geduwd. Zette een ruime pas naar achteren om zich in evenwicht te houden. Zou wat zijn als hij voor de jongen op zijn bek ging zeg. Even niet wetende wat te doen liet hij zijn armen langs zijn lichaam hangen terwijl hij naar de jongen keek. Het was natuurlijk ook niet alledaags dat een jongen je zomaar zoende. Plots begon hij te praten. Praatte aan één stuk door. Haast onverstaanbaar. Maar tegen wie. Dat het niet tegen hem was, was zeker. Hij had het namelijk over hem. Volgde alle bewegingen die hij maakte. De stappen die hij zette. Het was hem in ieder geval gelukt dat de jongen zijn verdriet vergeten was. Nu leek hij eerder verward. Iets wat Ran dus ontzettend schattig vond. Wilde hem bijna in zijn wang knijpen zo schattig. Moest lachen om zijn woorden. Deed hem goed. Natuurlijk wilde hij bij hem zijn. Dat wilde iedereen toch? Ego. Langzaam maar zeker nam het volume van zijn stem af totdat het niet meer dan een fluistering was. Hij staarde naar de rug van de ander toen hij stil stond en stopte met praten kon hij die goed bestuderen. Zelfs zijn achterkant was aantrekkelijk. Had zijn linkermondhoek opgetrokken in een smirk. De jongen draaide zich om en zonder dat zijn gezichtsuitdrukking veranderde keek hij de jongen aan. Liep op hem af. Rustig en beheerst. Kon zijn blik gewoon niet van hem losmaken. Alsof er niets anders op de wereld bestond dan hun twee. Stond opnieuw vlak voor de jongen. Keek iets op hem neer aangezien hij ongeveer een halve kop groter was. ”Je bent schattig” zei hij lachend waarbij hij zijn ogen sloot en een korte lach uitte. Hoe lang was het geleden dat zo’n geluid zijn keel verlaten had en het ook werkelijk gemeend was. Kon het niet helpen dat hem even zo’n aangenaam gevoel bekroop. Tilde zijn arm op en reikte richting het hoofd van de ander. Haalde eens ongegeneerd een hand door zijn haar. Kon hem niets schelen dat de ander hier weer boos om kon worden. Opende zijn ogen om hem opnieuw recht aan te kunnen kijken. Verwijderde zijn hand van zijn hoofd en kon het daarbij niet laten even langs zijn kaak te strijken met zijn middelvinger en wijsvinger. Om ze nog verder naar beneden te laten glijden langs zijn hals en om uiteindelijk bij zijn sleutelbenen te stoppen. ”Waarom zo veel vragen?” zei hij een tikkeltje speels. Kon het niet helpen. De ander was gewoon te leuk in deze toestand. Knipoogde toen eens en gaf toch maar toe. Anders was het wel erg gemeen van hem niet waar? ”Mijn naam is Satoya Ran, om alvast mee te beginnen. Daarnaast heb ik geen idee waarom je dit doet, waarom denk je er überhaupt over na. Laat je lijden door je hart zou ik zeggen. Ik kom van Cassia waar ik geboren en getogen ben. Op de andere vragen kan ik helaas geen antwoord geven..” zei hij met zijn diepe stemgeluid. Geen moment verdween de grijns rond zijn lippen. ”Nu is het mijn beurt voor vragen, wat is je naam, waar kom je vandaan en waarom ben je zo verdomd a-.” Bijna had hij gewoon gezegd dat hij de ander aantrekkelijk vond. Bijna. Besloot het toch maar even in te slikken. ”..bekend voor mij. Je geeft me het gevoel alsof ik je al jaren moet kennen. En toch..” De glimlach verdween van zijn gezicht en ineens leek hij heel serieus. Want het was waar. De jongen gaf hem een vreemd gevoel. Een gevoel dat niet met woorden te verklaren viel.

Gewoon precies 1234 woorden he

Van jongs af aan heeft hij alleen de liefde van zijn moeder gekend. Dit was echter ook beperkt, ze gingen nooit eens iets leuks doen met zijn tweeën, ze gingen nooit samen de deur uit, ze verbergde alles van hem wat met haar te maken had. Het enige wat hij van haar wist, was dat ze eenzaam was en zelf ook liefde nodig had. Hij probeerde dit altijd aan haar te geven door veel voor haar te doen, nooit dingen te vragen die niet van belang zijn, als ze een pest humeur had liet hij haar met rust. Je kon hem de perfecte zoon noemen, voor hem stond zijn moeder op nummer 1 en daarna pas zichzelf. Toen hij ouder werd, werd de depressie van zijn moeder erger en erger waardoor hij steeds zelfstandiger werd en voor zijn moeder ging zorgen in plaats van zijn moeder voor hem. Hij deed alles, van koken tot het huis schoonmaken, maar merkte dat het niet genoeg was. Daarom was hij altijd blij en vrolijk in de hoop dat zij dat ook zou worden. Het werkte, ze werd weer actiever ging uit zichzelf weer koken en boodschappen doen. Ze deden ook veel samen zoals de was opvouwen en het beddengoed verschonen. Totdat ze de blikken weer zag van de dorpelingen toen ze een keer alleen weg was geweest. Het was nog erger dan ervoor, ze kwam haar kamer niet uit en deed niets anders meer dan eten en slapen, nog even en hij had haar zelfs moeten dwingen te eten. Ze was zich altijd aan het verontschuldigen tegenover hem dat hij altijd alles moest doen en hoe dit prachtige kind zo'n moeder kon hebben. Waardoor hij zich altijd rotter en rotter ging voelen, hij hielt ziels veel van zijn moeder en diep van binnen weet hij ook dat zij dat deed. Hij wilde uitzoeken hoe ze zo is geworden en is dus de roddels stiekem gaan volgen om zo dingen te kunnen uitzoeken. Hoorde van alles, alleen maar over zijn vader, hij plunderde, bedroog, vermoordde, sloopte alle bezittingen en ga zo maar door. Nu hij veel meer wist wilde hij gerust stellen dat hij nooit zo zou worden en nog geen seconde later stond hij met zijn tasje met spullen buiten de deur. De laatste woorden die ze tegen hem zei voordat ze hem eruit schopte was 'Je begrijpt me niet en zult dat ook nooit kunnen'. Hij zal die woorden nooit van zijn leven vergeten, nog steeds denkt hij er dagelijks over na wat hij dan niet begreep en waarom ze hem op straat zette toen hij haar juist wilde helpen.

Doordat hij al vroeg zelfstandig moest zijn, heeft hij nu geen problemen om alleen te leven en zichzelf te onderhouden. Maar of hij gelukkig is, is een ander verhaal. Nooit heeft hij de liefde in de vorm van op iemand buiten je eigen familie gevoeld en weet ook totaal niet hoe het voelt, 'Is dit het gevoel, nee dat kan niet is veel te raar of toch wel' Zo dacht hij de hele tijd na nog steeds niet wetend wat het nou is. Na zijn uitbarsting van vragen kreeg hij een totaal andere reactie dan die hij had verwacht, namelijk een brede lach. Keek later nog een keer en de brede lach veranderde naar een te verlijdelijke grijns, hoe kan iemand zo aantrekkelijk zijn dacht hij bij zichzelf en dit was echt de eerste keer dat hij dit over iemand van hetzelfde geslacht dacht. Verliefd worden kan hij toch niet, hij is toch geen homoseksueel dat kan niet ging hij verder, zichzelf helemaal gek aan het maken. 'Neuuiii dit is gewoon hoe je je voelt als je denkt dat je close met hem word, Já dat is het', maakte hij zichzelf wijs en geloofde hier voor de volle 100% in. Toen hij uit gedachte bij kwam, merkte hij dat de jongen weer in beweging was. Kwam stapje voor stapje dichterbij, de zeeblauwe ogen nog steeds brandend in de zijne, tot hij weer recht voor hem stond. Hij stond zo dichtbij dat hij zijn warmte kon voelen, zijn adem in zijn gezicht en de ogen niet minder intens dan voor zijn uitbarsting. 'Je bent schattig' zijn hij lachend. Zijn blik ging van verward naar soort van beledigd, was hij me nou aan het uitlachen? De schoft, is niks om over te lachen dacht hij. Op het moment dat hij duidelijk wilde maken dat hij geen speelgoed was, stond hij verstijfd met grote verbaasde ogen. De aanraking van zijn hand in Sayu zijn haar liet zijn hart voor de duizendste keer harder kloppen. Ging voorzichtig door zijn haar, hier kon hij best aan wennen het voelde als een grote broer die voor hem zorgt en hem beschermd. Alleen wat hierna kwam voelde weer totaal anders, zijn hand ging uit zijn haar en gleed langzaam langs zijn kaak naar zijn hals en sleutelbeenderen. Hij kreeg er gewoon kippenvel van, niet dat hij het koud heeft ofzo. Nee zijn lichaam deed het vanzelf, hij voelde zijn hart in zijn keel bonken, voelde zich helemaal warm en zo licht als een veertje van binnen. Bij elke aanraking werd dat gevoel erger, wist niet was het was maar wist wel dat hij het nog een keer wilde voelen. Stond half verlamd voor de jongen, 'Waarom zo veel vragen?', kon hij nog maar net horen in zijn dromenland en wist eigenlijk niet hoe hij dat moest beantwoorden. Hij knipoogde en zijn hart sloeg een slag over leek het wel. Serieus hij wilde zich gewoon verrot slaan van verwarring, werd helemaal gek van het onwetende. Verder zei hij nog wat over dat hij van Cassia kwam en zijn hart moest laten leiden wat allemaal maar slecht door kwam door zijn afleidende stemgeluid. Het klonk warm, vriendelijk en senueel tegelijkertijd. Wat hij nooit van zijn leven meer zal vergeten was de naam. Satoya Ran. Zorgde er wel voor dat het bleef hangen, door wat hij hem allemaal heeft aangedaan en hem ooit terug moet pakken. Hem zo gek maken dat hij naar een gesticht kan. Nog steeds met die irritante grijns op zijn kop alsof hij hem nog steeds klein aan het maken is. 'Nu is het mijn beurt voor vragen, wat is je naam, waar kom je vandaan en waarom ben je zo verdomd a-.' Hij stopte even '..bekend voor mij. Je geeft me het gevoel alsof ik je al jaren moet kennen. En toch..'. Hij antwoordde rustig en ontspannen maar een tikkeltje droog op zijn vragen 'Naam: Minami Sayuri of Sayuri Minami hoe je het wilt, afkomt: Puffoon. Maar je komt me helemaal niet bekend voor en heb je ook nooit van mijn leven ergens gezien'. Ookal wist hij dat Ran zeer bekend voor kwam, de lucht was te bekend maar ging dit niet meteen uitgebreid vertellen. Straks is het gewoon overeenkomst, hij heeft vaak zat mensen met bijna dezelfde aura meegemaakt dus waarom zou dat nu niet kunnen.

De grijns ging tijdens het vragen langzaam van zijn gezicht af en werd serieus. Dit was...weird. Al die tijd dacht hij dat Ran hem voor de gek aan het houden was maar nu was het waarschijnlijk iets anders wat hem zo liet lachen. Ach laat dat allemaal maar zitten, hij is al verwarrend genoeg. Nu Ran serieus was en niet meer op zijn hoede als eerst, kon hij hem nog een keer eens goed bekijken zonder die doordringende ogen op zich te hebben. Zijn gezicht was in lang maar in verhouding, de ogen had hij al duidelijk genoeg gezien die waren groot en intens, zijn lippen vol sensueel, had zijde achtig lang paars haar en zijn lichaam was HET perfecte lichaam waar iedere man zat te dromen. Kriebels in zijn buik kreeg hij ervan om hem zo goed te bekijken, keek nog even een paar keer goed naar hem. Voorzichtig ging hij dichterbij hem staan en legde zijn kin op zijn schouder om hem zachtjes te knuffelen, legde een hand op zijn onderrug en de andere tussen zijn schouderbladen. Streelde met zijn hoofd de schouder van Ran om ook tegelijkertijd zijn geur op te nemen en legde teder een kusje in zijn nek. Liet hem ietsjes los om naar zijn gezicht te kijken, streelde zijn lippen met zijn ogen. Wilde ze bevredigen. Nog een paar centimeter afstand werd hij weer wakker, had door wat hij aan het doen was en zijn ogen vlogen bijna uit zijn oogkassen van shock en schaamte. Maar het was al te laat, hij kwam te laat uit zijn droom. Wilde hem weer weg duwen maar het was onmogelijk, merkte hoeveel zwak hij was geworden door deze jongen. Het leek of hij al zijn energie eruit zoog om het daarna op een onverwachte manier terug te geven.

Hehehe have fun

-Geschreven op
Exo M- What Is Love-

Het leek of de ander een spelletje met hem speelde. De onschuldige, onwetende jongen uit hield. Het type jongen waar hij nou juist een zwak voor had. Was niet zo dat hij niet opgewonden werd van sexy jongens, brutale jongens, jongens die wisten dat ze hot waren. Als het ware echte badboys. Het type waar hij zelf ook toe scheen te behoren. Want bepaald een lieverdje was hij niet te noemen. Zo ging hij ook niet met zijn nachtelijke speeltjes om hoor. Haalde naar ze uit. Sloeg bij wijze van zijn klauwen in ze om ze bijna op te vreten. Niet voor niets dat zijn ‘speeltjes’ het er niet ongeschonden van af brachten maar geregeld onder de schrammen, blauwe plekken en zuigzoenen zaten. Want hij was zachts gezegd niet braaf in bed. Nee alles behalve. Hij was letterlijk een beest. Een beest dat zijn prooi lustig besprong. Net zoals nu. Nog maar net kon hij zijn driften in houden. Zou de jongen meteen hier en nu bespringen. Maakte het hem uit dat ze midden in het park zaten. Voor hem maakte het echt niet uit of ze met zijn tweeën op een klein knus kamertje zaten of hier voor het oog van talloze anderen. Wilde zijn hand naar hem uitreiken. Zijn huid strelen. Wilde dat zijn hoofd op hol sloeg net zoals hij zijn eigen hoofd op hol bracht. Nooit heeft het hem wat kunnen schelen dat mensen hem homo noemde. Als hij iemand aantrekkelijk vond ging hij er op af. Kreeg wat hij wilde. Wat hem uiteindelijk nog lukte ook. Dus nu, hier, met deze onweerstaanbare jongen ging precies hetzelfde gebeuren. Of hij wilde of niet. Zou hij voor hem weglopen dan zou Ran hem volgen. Zou hij wegrennen zou hij achter hem aan gaan. Hij zou blijven gaan waar hij ging. Had nou eenmaal iets met hem gedaan dat er voor zorgde dat hij nergens anders meer aan zou kunnen denken. Dus het moest. Het zou gebeuren. Kon dan ook niet anders dan van die uitdagende, speelse glimlachjes aan de ander schenken. Kon het niet behoeden dat de blik in zijn ogen verried dat hij hem meteen hier en nu op wilde vreten. Bespeurde hij bij de ander nou een iets van genot? Van zulke kleine emoties. Daar kon hij al zoveel informatie uit halen. Hij wist dat hij binnen gekomen bij de ander en nu zou hij doorslaan ook. Totdat de ander ook naar hem zou verlangen. En dan zou hij hem teasen. Teasen zoals alleen Ran dat kon. Hij zou hem opwinden. Hem gek maken en hem overal lastig komen val. Tot hij toe zou geven. En zelfs dan. Zelfs dan zou het nog maar de vraag zijn of je met rust gelaten zou worden. Want als Ran eenmaal een object gevonden had. Was het maar beter oppassen voor de ander. Kende geen stop of ho of ook maar het woord pauze. Kon dan ook gerust zeer lange tijd door gaan. Ook al zou de ander niet meer kunnen, een losgeslagen beest. Dat was het.

Minami.. Sayuri. Een prachtige naam. Een naam die behoorde bij zo’n prachtige jongen. ”Sayuri.. fluisterde hij sensueel. Sprak met zijn ogen. Zijn tong die zijn lippen eens bevochtigde zonder de ander te laten rusten met zijn blik. Moest blijven staren. Moest alles goed opnemen. Wilde elk stukje huid dat hij bezat verkennen, en hoe. ”..Yuu..” Opnieuw kwam hij dichterbij. De koosnaam die hij zojuist meteen gegeven had kwam als een tedere fluistering over zijn lippen. Alsof alleen hun twee het konden horen. Op zo’n manier waarop geliefden tegen elkaar spraken. Intens staarde hij naar hem had zich nog nooit zo gevoeld als nu. Ja, hij was wel vaker aangetrokken geweest tot anderen. Had wel vaker anderen willen bespringen maar dit. Dit was iets unieks. Wilde nu meteen de kleding van Yuu’s lijf rukken. Wilde met zijn lippen zijn huid roeren, kennis laten maken. Ontdekken. Zie het als een soort onderzoek. Ja niets ernstigs aan toch? Hij wilde gewoon het lichaam van Yuu een beetje onderzoeken. Kon het niet helpen dat hij hem opnieuw een smirk toe zond. Het was gewoon een automatisme als hij naar de jongen keek. Verdomme. Had hij het dan niet in de gaten. Yuu bracht hem aan het twijfelen. Bracht zijn al zo grote zekerheid nog meer aan het wankelen. Alsof hij niet onzeker genoeg was. Maar wist hij veel. Yuu moest vast denken dat hij een of andere player was die zomaar iedereen zoende. Deels. Dat was het toneelstuk. Dat zorgde er voor dat hij zich even goed voelde. Het was net zoals de drank en de drugs. Hoewel die vaak voor een minder goede nawerking zorgden. Vaak lag hij dan ook half stoned of met een vette kater op bed en bleef daar de hele dag liggen. Zodat hij op een gegeven moment geen besef meer had van dag of nacht. Leefde sowieso in een bepaalde sleur. Het leven had gewoon geen kleur meer. Geen bijzonderheden. Tot Yuu ineens in beeld kwam. Het leek alsof alle geuren en kleuren helderder waren, feller, intenser. De geluiden om hem heen waren duidelijker, luider. Yuu. Het was als vanzelf gekomen dat hij de ander meteen die naam gegeven had. Maar het was gewoon te toepasselijk. Yuu had een bepaalde.. Een bepaalde zachtheid over zich heen. En dat was wat hem mede zo aan trok.
Even was hij afwezig geweest. Was niet zo scherp geweest als daarvoor en niet zo intens bezig geweest om naar de ander te staren. Wat eigenlijk een schande was. Hoe kon hij met zijn hoofd ergens anders zitten als er zo’n schoonheid voor hem zat. Hij wist het wel. Hij wist het wel dergelijk maar kon het tegelijk ook niet helemaal toegeven. Want het was zelfs voor hem nog nieuwe en vreemd en ergens ongemakkelijk. Het maakte hem onzekerder dan ooit. Wilde de jongen door elkaar schudden. Schreeuwen om hem duidelijk te maken waar hij nou mee bezig was. Maar kon het niet. Wilde het niet. Zou hem alles behalve pijn willen doen. Zelfs de tranen die hij gelaten had. De pijn die hij gevoeld had. Hij wilde het niet nog eens ervaren. Wilde dat hij gelukkig was. Al kende hij de jongen nog maar net. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe Yuu hem uitgebreid op nam. Meteen draaide hij zijn hoofd om en staarde hem recht aan. Trok daarbij speels zijn wenkbrauw op. Dus toch. Hij had die blik wel gezien. Wilde hij wel vaker zien. Voor zijn part nam hij elk deel van zijn lichaam op, Ran zou er zeker geen problemen mee hebben. Wat hij echter niet verwacht had was de actie die hij zo ineens ondernam. Zichtbaar verbaasd keek hij op toen Yuu dichterbij kwam. Was verrast. Blij verrast dat wel. Zéér blij. Zijn armen hingen weerloos langs zijn lichaam. Adrenaline schoot door zijn lichaam. Wat was de jongen van plan. Voelde de warmte van zijn lichaam. Uiteindelijk de kin die op zijn schouder bleef rusten. Voelde hoe warme handen zijn om zijn middel sloten. Hoe hij hem knuffelde. Yuu die het initiatief nam. En dat nadat hij hem zojuist weg geduwd had. Een smirk die het midden hield van de lust van een tijger en het moment dat een demon de ziel van een slachtoffer er uit ging zuigen verscheen op zijn gezicht. Hij had het voor elkaar hoor. Niet voor niets ondernam Yuu deze actie. Een hand werd naar zijn onderrug, de ander werd tussen zijn schouderbladen geplaatst. Zo snel, zo warm, zo zacht. Een zachte kreun verliet zijn lippen toen de zachte lippen van Yuu de huid in zijn nek raakten. Nu kon hij zich niet meer inhouden. Yuu had zojuist de laatste sleutel van de kooi van het beest in het slot gestoken en de sleutel omgedraaid waardoor het slot open gegaan was het beest vrij was. Jammer genoeg stopte het snel. Té snel. Wilde meer. En zou meer krijgen. Nu. Zag hoe Yuu zijn lippen op nam. Wilde nu zijn lippen op die van Yuu planten omdat ze zo zacht waren. Wilde er meer van proeven. Hij was degene die hem zou moeten teasen. Absoluut niet andersom.

Ineens kwam Ran in actie. Juist op het moment dat Yuu weer wakker scheen te worden. Zo te zien geschrokken van zijn eigen actie. Tja, was dat even jammer. Nu was het immers al veel en veel te laat. Dan was je bij Ran aan het verkeerde adres. Blijkbaar had Yuu de kracht niet meer hem weg te duwen. Het beste moment dus van Ran om toe te slaan. Zoals hij hele tijd gewacht had zijn prooi te bespringen. Zijn armen kwamen in beweging. Sloten zich om de schouders van Yuu. Dwong hem met kracht naar beneden te gaan. De jongen was nog zo in shock die zou niet veel tegenstribbelen. Des te mooier. Toch gebruikte hij wat van die brute kracht. Merkte hoe zijn ademhaling zwaarder werd. Hoe had hij het de hele tijd uit kunnen houden? Het was nog goed gegaan. Had zich kunnen beheersen voordat Yuu hem aangeraakt had. Hem dat kleine kusje in zijn nek gegeven had. Zelf ging hij op zijn knieën zitten terwijl hij Yuu beval op zijn achterste te gaan zitten. Plaatste zijn armen boven zijn hoofd en hield ze daar bij elkaar. Kroop verder over hem heen totdat hij een soort van op hem zat. Beide knieën aan weerszijde van het middel van de jongen. Hij zou nu niets meer kunnen. En dat was juist wat Ran wilde. Nu was het zijn beurt om toe te slaan. Meteen boog hij zijn hoofd naar voren. Plaatste de eerst zoen meteen op het sleutelbeen van Yuu. Hield zijn lippen even op die plek terwijl hij zijn ogen oprichtte naar de ander. Zijn blik vol lust en iets wat niet veel goeds in hield voor Yuu. Arme Yuu. Zijn lippen maakte hij los van zijn huid. Om ze even verderop in zijn nek te planten. Zoog zachtjes aan de huid om zo een prachtige rode plek achter te laten. Trots keek hij er even naar maar ging meteen weer verder door een zoen op zijn kaak te plaatsen. Elke keer duurde het langer voordat hij het contact tussen de huid van Yuu en zijn lippen verbrak. Gaf hem een kusje op zijn mondhoek. Daarbij zo nu en dan contact zoekende met Yuu. Niet dat die nu veel te zeggen had. Niets eigenlijk. De volgde zoen was op de onderlip van de ander. Beet er zachtjes in en liet daarna weer los. Om zo ineens vol de mond van Yuu te bewerken. Langzaam aan werd hij steeds heftiger kantelde zijn hoofd. Wilde zijn tong de mond van de ander laten verkennen. Maakte één hand los die als een gek naar beneden schoot en onder het shirt van Yuu schoot. Streelde zijn zij, daarbij ook een deel van zijn onderrug. De warme huid maakte hem gek. Zacht wreef hij er over heen. Bleef daarbij zijn lippen op die van Yuu drukken. Liet zijn tong eens langs de onderlip van Yuu glijden terwijl zijn hand eens naar boven gleed naar zijn borst. Uiteindelijk zijn tepel vond en die begon te strelen. Zo nu en dan er zachtjes in te knijpen. Uiteindelijk verliet zijn hand die plek weer. Gleed langzaam over zijn huid naar beneden. Even een stukje over zijn broek heen om hem daarna teder in zijn nek te plaatsen. Precies zo dat hij met zijn duim zijn kaak kon strelen.

[ Geschreven op ;
Mirotic - DBSK ]

Sinds hij zijn eigen naam, Sayuri Minami, heeft gezegd was het weer raak met zijn dodelijk staar. De ogen bleven maar op zijn gezicht branden en zelfs als hij weg keek voelde hij het nog. Hoe langer ze bij elkaar waren des te intenser zijn staar werd. Sayu kon het bijna niet meer uithouden, veel te intens en verleidelijk. Yuu noemde hij hem, het was de eerste keer dat iemand hem een bijnaam gaf en ook nog eens voordat ze elkaar goed kennen. Het is pas de kennismaking. Zelfs zijn moeder gaf hem geen bijnaam, ze zei zijn naam eigenlijk ook amper. Maar aan Yuu kon hij wel wennen, al helemaal op de manier zoals Ran dat zei. Wat deze jongen toch met hem, kan bij hem niet normaal meer nadenken of uberhaupt ergens anders aan denken dan hem. Op zijn eerst zo'n serieuze gezicht verdween weer verdomde grijns, dacht hij er juist net vanaf te zijn was het maar voor korte tijd. In de tijd dat ze elkaar kennen stond er 3/4 van de tijd een grijns op zijn gezicht. Waarom doet hij dat altijd? Wat gaat er in dat hoofd om? Van buiten is er geen grijntje vuil te bekennen, niks waar je aan kan zien hoe hij zich voelt of wat hij van plan is. Alles wat hij doet is zo mysterieus en onverwachts, Sayu kan zich er niet op voorbereiden. Weet niet wat er gaat komen, net zoals de keren hiervoor dat hij hem zo uit het niets bespringt en hem op plekken aanraakt. Ook op de manier hoe hij hem aanraakt, lijkt net alsof hij iets van hem wil. Zowieso weet hij zeker dat die jongen niet iets voor hem voelt, dat kan gewoon niet. Ze zijn beide van hetzelfde geslacht en voor zover dat hij weet kunnen die geen gevoelens voor elkaar hebben. Ondanks dat dat vast stond, wilde hij het liefst in zijn armen kruipen. Zijn aanraking voelen, zich veilig en beschermd voelen. Na een lange tijd alleen te zijn geweest smachte hij ernaar. De warmte van een ander. Eerder dacht hij dat het alleen meisjes waren die hem dat konden geven, maar nu twijfelt hij daaraan. De aanraking van Ran voelde goed. Heel erg goed. Het liefst wil hij dat Ran hem vast houd en niet meer loslaat. Hij merkte dat hij weer in gedachten gezonken was en schudde zijn hoofd even om eruit te komen. Hoe kon hij dat nou van iemand verwachten die eigenlijk nog een vreemde is, het enige wat hij wist was zijn naam en afkomst. Verder niets. Wilde meer van hem weten, hem echt goed leren kennen. Misschien een beetje egoistisch van hem maar hij wil dit gevoel niet verliezen, wil het koesteren en altijd bij zich dragen.

Het opvallende was dat tijdens Sayu zijn klein actie momentje, Ran geen enkele spier vertrok en als het ware stijf bleef staan. Voelde Ran zijn hart zachtjes op zijn borst kloppen. Ran kreunde kort toen Sayu zijn nek aanraakte, het klonk vol lust. Door dat kleine geluidje had Ran hem bijna zover gekregen hem te zoenen. Dit was de eerste keer dat hij zich bijna niet meer kon tegenhouden en een normaal mens zou zo iemand meteen afstoten. Maar hij..hij liet het toe. Tijdens zijn kleine staar naar Ran zijn volle lippen had hij niet eens door dat hij daar eigenlijk op aan het wachten was. Sayuri voelde van binnen iets aan hem veranderen, het eerst depressieve en eenzame gevoel wat van hem kwam was aan het veranderen. Het voelde warmer en intenser, het eenzame werd minder. Van binnen werd hij rustiger, aan de buitenkant was er geen verandering te zien, de eenzaamheid die minder werd maakte plaats voor iets warmers. Kon niet precies ontcijferen wat die warmheid was, het was ver weg. Diep van binnen, alsof hij het had weggestopt om nooit meer te laten zien. Hij wilde meer van deze kant zien. Dat kleine beetje warmte, was echt de beste warmte die hij ooit in iemand heeft gevoelt. Hij wilde weten waarom hij dat verbergd. Sterker nog wil die warmte los maken, het naar boven halen. Wil de volle laag van die warmte voelen, als hij zich nu al bijna niet bij hem weg kan houden hoe zal het dan wel niet zijn. Hij voelde beweging, Ran begon zich weer te bewegen. Zijn armen omarmden zijn schouders en duwde hem met kracht naar beneden. Ran ging op zijn knieën voor hem zitten en trok Sayuri zijn benen over zijn heupen heen. Werd naar achteren geduwd en voelde hoe zijn polsen stevig werden vastgehouden en boven zijn hoofd werden geplaatst en vastgehouden. Hij begin stevig tegen te stribbelen, probeerde zijn handen los te rukken, Ran met zijn dijbenen fijn te knijpen en zo proberen hem weg te duwen. Het plannetje faalde, zijn greep werd niet zwakker maar sterker. Werd zo strak vast gehouden dat hij geen kant meer op kon, het enige wat hij nog kon bewegen was zijn hoofd. Ran kwam dichterbij, hing als het ware over hem heen. Verplaatste zijn benen nog een keer, Sayu zijn benen werden dit keer naar Ran zijn onderrug gedwongen. Was hem hard in zijn rug aan het schoppen. Totdat er lippen op zijn sleutelbeen geplaatst werd. Hij probeerde hem nog te schoppen en zijn handen los te trekken maar zijn kracht werd weer letterlijk uit hem gezogen. Had er geen kracht meer voor. Liet zijn benen rustig op zijn onderrug liggen en deed zijn hoofd lichtjes naar achteren. Waarom voelde het zo goed, is het wel normaal dat je je zo voelt bij een ander. Begon zich veer van alles af te vragen, maar dat was van korte duur want binnen de kortste tijd was hoofd leeg. Kon nergens meer aandenken, voelde alleen de warmte van Ran op zijn lichaam, zijn lippen die zijn sleutelbeen aanraakte. Hij genoot ervan, kon er niks aan doen. Probeerde zich er tegen te werken maar het ging niet meer en gaf zich over. Gaf zich over aan zijn lichaam die naar Ran snakte. Ran stopte zijn zoen en kwam nog een stukje verder naar zijn gezicht toe en legde ze in zijn nek neer. Sayu veranderde zijn hoofdpositie, hij legde zijn hoofd in de van Ran zijn hoofd vandaan zodat zijn nek open werd. Voelde dat Ran lichtelijk zoog wat hem heet van binnen maakte, het bloed kookte in zijn aderen van adrenaline en lust naar meer. Sayuri werd steeds onrustiger en kon naarmate Ran dichter bij zijn lippen in de buurt kwam ook minder inhouden. Hij schoof zijn been voorzichtig over zijn rug op te laten merken dat hij het prettig vind. Ran steeds een stukje verder, dit keer was het zijn kaak die hij ruw zoende. Sayuri zijn hart die het bijna begaf van opwinding. Op elke plek waar Ran kwam bleef hij langer staan, wat hem nog gekker maakte. Kon zichzelf bijna niet meer inhouden. Een kusje op zijn mondhoek, hij kwam steeds dichterbij en kon niet gokken wat hij van plan was. De zoenen werden steeds heftiger en ruwer, ging naar zijn onderlip. Hij beet er zachtjes in. Dat verwachte hij dus totaal niet, hij kent al dit gedoe niet eens voor hem is zo heftig dat hij bijna in tweeën breekt van spanning. Om daarna hem vol op zijn mond te zoenen, in het begin nog zacht en teder wat later heftig werd. Ran kantelde zijn hoofd en deed zijn mond open, Yuu die hem volledig volgde zonder ook maar even tegen te werken deed ook zijn mond open. Voelde de tong van Ran de zijne verkennen. Voelde tegelijkertijd een hand onder zijn shirt. Het streelde zijn zij, van schrik maakte hij zijn ogen groot keek naar Ran die hij met gesloten ogen voor hem zag. Bij het zien van zijn ontspannen gezicht, ontspande Yuu zich ook weer en sloot dit keer ook langzaam zijn ogen. Zoende hem terug, begon Ran zijn tong te strelen met de zijne. De hand die zijn zij streelt gleed naar zijn borst en vond zijn tepel waar hij een paar keer in kneep. Yuu kreunde verleidelijk en maakte een hand los uit zijn greep. Legde deze zacht op Ran zijn wang en gleed zo naar zijn achterhoofd om zich daar te vestigen, zijn benen nu stevig om hem gewikkeld. Ran zijn hand gleed weer over zijn buik naar beneden en legde hem daarna in Yuu zijn nek. Sayuri nog steeds druk bezig zijn mond te verkennen, kantelde zijn hoofd naar de andere kant en gleed met zijn hand terug naar zijn nek om zo via zijn borst naar zijn rug te gaan. Begon hem zachtjes te kussen, steeds een klein kusje op zijn lippen. maakte zijn andere hand ook voorzichtig los en pakte met beide handen zijn gezicht vast, zijn vingers net onder zijn oren, om hem zo iets van hem af te brengen en naar hem te kijken. Hij keek hem vriendelijk en gelukkig aan, lachte er lichtjes bij. Zette zijn voorhoofd tegen de zijne en zei 'Wat doe je met me, heb me nog nooit zo gevoelt.' Nog steeds zo vriendelijk als net waarna hij even fronste. Hij voelde iets achter zijn oor, een onevenheid. Begon de lijn te volgen en kwam er achter dat het een litteken was. Het moet een behoorlijke diepe wond zijn geweest. Duwde voorzichtig Ran zijn hoofd van hem weg zodat hij ernaar kon kijken. Gaf er voorzichtig een kusje op alsof het een nieuwe vond was. 'Hoe ben je aan dat litteken gekomen, het is ook op zo'n vreemde plek. Je moet vast wat hebben meegemaakt om het op die plek te krijgen.' zei hij kalm. Hij wilde hem niet afschrikken door meteen alles te gaan vragen, misschien ligt het wel heel gevoelig hij hem of wil hij er niet over praten. Probeerde er een beetje omheen te draaien zodat het niet zo direct of dwingend klonk. Wilde dat hij zich losser bij hem liet. Hem beter begrijpen.

-Geschreven op
CN Blue - Still In Love-

Het was vreemd. Zelfs voor hem. Normaal gesproken kon hij gewoon op zijn instinct vertrouwen. Hoefde hij geen tel ergens bij stil te staan. Hoefde zelfs niet een beetje maar na te denken. Als het beest eenmaal los was ging die zijn eigen gang. Wat er ook van de ander over bleef. Maar nu. Ergens bleef het allemaal heel erg helder. Alsof de tijger niet uit de kooi kon komen. Geen trek had in de gazelle die hijgend, puffend en steunend op de grond lag. Wachtend op zijn trage, pijnlijke dood. Hoe het dier met angst naar de grote katachtige keek in de veronderstelling dat hij daar zijn einde zou vinden. Maar dat einde bleef uit. Kwam maar niet. Simpel weg, omdat de tijger geen trek had. Net zoals hem op dit moment. Was in een stilzwijgend gevecht met zichzelf. Want deze jongen. Deze Sayuri, beter Yuu genoemd bezat iets. Iets waarmee hij Ran het zwijgen op kon leggen. Hem aan het twijfelen kon brengen. En dat was uitzonderlijk. Want normaal gesproken besprong hij de ander zonder genade. Zonder ook maar aan de gevoelens van de ander te denken. En dat niet alleen. Het kon hem ook nooit wat schelen als de ander lichamelijk pijn leed. Want zou hem het was. Het ging om zijn pleziertje toch? Als de ander er niet van genoot, tja. Dat was eigenlijk niet eens zijn probleem. Zolang hij maar genoot. Het ging alleen maar om hem zelf. Waardoor hij best een egoïstische zak te noemen was. Maar deed hem dat wat? Nee. Want hij had sowieso schijt aan de hele wereld en iedereen die het maar beter wist. Iedereen die het zo ontzettend goed met hem voor had. Iedereen die hem wilde helpen. Allemaal onzin. Niemand wilde hem helpen. Niemand kon hem helpen. Het was al te ver gevorderd. Hij was oud vuil. Want destijds was er ook niemand geweest die naar hem om keek. Hoezo zou dat nu anders zijn? Er was niet iemand die hem lief had. Nee, want hij was vreselijk. Onuitstaanbaar. Misschien zelfs gevaarlijk als hij zijn zin niet kreeg. Dat was snel. Zeer snel. Want hij was snel gepikeerd. Snel op zijn teentjes getrapt. Terwijl hij eigenlijk. Heel diep van binnnen helemaal niet zo was. Nu schold hij anderen uit, sloeg ze, schopte ze, pijnigde ze als ze ook maar iets verkeerd zeiden of deden. En waarom? Omdat hij zichzelf niet in de hand had. Vriendjes bleven dan ook nooit lang. Hielden het maar een korte tijd met hem uit. Vriendinnetjes eveneens. Toch had hij meer met het mannelijk geslacht dan het vrouwelijke. Daar konden zo ontzettend veel redenen voor zijn. Om het makkelijk te houden, hij voelde zich er nou eenmaal meer aangetrokken door. Net zoals.. Net zoals.. Zijn hart leek een moment te stoppen toen hun blikken elkaar opnieuw kruisten. Het was apart. Bijzonder. Vreselijk en maakte hem helemaal gek. Maakte hem kwaad. Woest. Zorgde er voor dat hij iets of iemand wilde slaan. Het liefste de jongen hier. De jongen die al die verwarring veroorzaakte. Voelde zijn hand tintelen. Kon niet wachten die op te tillen en op de huid van de ander te plaatsen. Echter niet om hem een klap te geven. Verdomme. Kon het gewoon niet. En waarom? Ja waarom? Waarom eigenlijk. Wat was dit voor smerig trucje van hem?

Hij kon het niet helpen. Kon gewoon niet van hem afblijven. Kon tegelijkertijd hem ook geen pijn doen. Niet zoals hij dat normaal gesproken deed. Hij leek nu zelfs na te denken. Ja serieus na denken. Iets wat hij bijna honderd jaar niet meer gedaan had. Het moment dat Yuu zijn lichaam aan hem over gaf was een moment van waar genot. Kon het in woorden niet verklaren. Ergens was het wel heel opwindend wanneer hij terug vocht maar als Ran dan eenmaal kreeg wat hij verlangde was hij net als een kind met een lolly. Het moment dat Yuu zijn been om zijn rug sloeg kreunde hij vol genoegen eens tussen zijn zoenen door. Zijn hand die de warme huid van Yuu streelde. Het strelen dat harder werd toen hij Yuu hoorde kreunen. Kantelde zijn bekken toen eens om het idee te krijgen dat hij nog dichter op hem zat. Zijn ademhaling die hortend en stotend ging. Tot het moment dat hun lippen elkaar raakten. Hij had enkel kunnen hopen dat de jongen hem zou volgen dat maakte het allemaal net wat makkelijker namelijk. Want als hij hem zou moeten dwingen zou het hem nog meer energie kosten die hij liever ergens ander voor gebruikte. Echter als het nodig was geweest had hij het ook zeker gedaan want hij moest en zou de jongen proeven. Het was een te lekker snoepje om te laten liggen. Letterlijk. Soepel gleed zijn tong bij Yuu naar binnen. Speelde wat, draaide rustig rondjes. Nog wel. Want lang kon hij dat tempo niet volhouden en bracht het tempo dan ook omhoog. Dan zijn hoofd naar rechts gekanteld en dan weer naar links. Elke keer dat hij zijn tong uit de mond van de ander haalde likte hij langs de onderlip van Yuu of hij probeerde net zijn tong te raken. Elke keer wanneer dat lukte trok er een huivering door zijn lichaam en holde hij zijn rug wat. God wat hij allemaal met de jongen wilde doen. Het was niet goed dat hij het dacht. Als de jongen het toch eens zou weten. Die had ondertussen een hand los gemaakt en die via zijn wang in zijn nek gelegd. Zijn benen omklemden hem stevig. Iets wat Ran niet bepaald rustiger maakte. Yuu ging met hem mee, kantelde eveneens zijn hoofd. Pakte met twee handen uiteindelijk zijn hoofd vast. Elke keer wanneer hij met zijn handen langs de huid van Ran streelde leek het of hij kippenvel kreeg. Het was heerlijk, aangenaam. Hij wilde er meer van. Meer. Nog meer. Die kleine kusjes die Yuu hem gaf. Het was gek makend. Frustreerde hem. Want zoals gewoonlijk wilde hij meer van de jongen. Uiteindelijk stopte hij. En voor deze ene keer stopte Ran ook. Wilde eerst zijn hoofd al weer naar voren brengen om Yuu te zoenen maar werd even op afstand gehouden. De blik in zijn ogen zo gelukkig, zo vriendelijk, zo ontzettend warm. Hier wilde hij meer van. Het was niet meer de lust waar hij zo ineens naar gesnakt had. Het was iets wat de jongen bezat. Die charme, hij was zo.. Zo.. Onweerstaanbaar. Ran wilde hem knuffelen, hem zoenen en hen strelen. Hij wilde zo veel. Maar kon even niets. Kon alleen maar naar hem staren. Naar die pure schoonheid van hem. Voordat hij de vraag kon beantwoorden die Yuu hem stelde voelde hij hoe zijn vingers over het littekens achter zijn oor gleden. Zag daarbij de lichte frons op zijn gezicht. Hopelijk ging hij er niet naar vragen. Het waren namelijk allemaal dingen uit het verleden. Een tijd die hij achter zich gelaten had. Voorgoed. Voelde hoe Yuu de lijn volgde, boog automatisch zijn hoofd als iets opzij om het hem makkelijker te maken. Het voelde aangenaam, hoewel het destijds zoveel pijn veroorzaakt had. Opnieuw huiverderde hij. Kon de zachte kreun niet inhouden op het moment dat Yuu zijn lippen achter zijn oor plaatste. Hoorde amper de vraag nog die er na volgde. Zelfs dat. Dat kleine kusje op een oud litteken. Op een oude wond. Zelfs dat was puur. Leek al het donkere even weg te wassen als sneeuw voor de zon. Zijn blik was echter versteend geraakt. Eerst was het geschockt geweest. Toen een bepaalde blik vol genot en toen. Die leegte. Hij stelde me een vraag. Een vraag die nog nagalmde in zijn hoofd. De neiging het er allemaal uit te gooien kwam boven drijven. Beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij weer rechtop ging zitten om even diep in en uit te ademen. Sloeg zijn handen even voor zijn ogen om ze daarna naar achter te laten glijden door zijn haar heen. Een zucht volgde waarna hij met glazige ogen naar Yuu keek. ”Mijn leven is niet meer dan een lichaam vol met littekens.” zei hij afwezig en kalm. Alle lust leek verdwenen. Het leek weer even terug bij af. Maar toch. Was het anders. Er was iets. Dat ene iets dat hij niet verklaren kon. Ran slikte eens. Wilde de woorden niet uitspreken. Wilde er niet opnieuw aan herinnerd worden. Niet nog een keer op één dag. Automatisch liet hij zich voorover vallen. Liet zijn hoofd op de borst van Yuu rusten. Ook al zou hij hem misschien wel weg willen duwen. Een snik kon hij niet onderdrukken gevolgd door een traan die over zijn wang rolde.

[ Geschreven op;
Jugeunsarang (Dead Love) - A-Ble ]

Ran was aan het veranderen. Sinds dat Yuu alles toeliet en er van genoot begon hij te veranderen. Hij werd ietsjes minder wild, heel ietsjes maar. Bij elke aanraking, elke zoen, elk oogcontact voelde hij dat Ran bedoelingen langzaam aan het veranderen waren. Eerst voelde het aan dat hij een soort van speeltje was, maar nu. Nu begint hij Ran zijn hartslag te voelen, de gevoelens die uit zijn hart komen in plaats van zijn hoofd. Die hartslag die in het begin onregelmatig en zwak was begint nu krachtig te bonken. Dit merkt hij echter niet alleen aan zijn hart maar ook aan Ran zijn manier van doen. Dat was ruw en zonder enig gevoel voor de ander. Zette zijn handen overal neer zonder naar de ander zijn reactie te kijken en of hij het wel leuk vond. Leek alleen maar in zijn eigen wereld bezig te zijn. Zijn eigen gekte te volgen, waar Yuu de reden niet van wist. Ondanks dat ze lichamelijk zo intens met elkaar bezig zijn, weten ze niks over elkaar buiten hun naam en afkomst. Weet niks van de familie waar hij in is opgegroeid, hoe zijn jeugd was of dat ook net zo was als de zijne, of hij uberhaupt wel op Starshine zit, zijn leeftijd, zijn krachten. Er waren nog zoveel dingen die hij wou weten maar wist alleen niet hoe hij deze moest vragen, weet niet of er emotie achter zit of dat hij er wel over wil praten eigenlijk. Onbewust denkt Yuu helemaal niet meer aan zijn eigen problemen, zijn eigen verleden, eigen emoties die overal achter zitten en boven alles Jirou die hij met alle macht wil verbergen. Hij dacht alleen maar aan Ran, wat hij heeft meegemaakt en probeert zijn karakter te ontcijferen. Waarom hij hem zo besprong, waarom hij hem zo aankijkt, waarom zijn manier van doen zo heftig is zonder ook maar 1 rem. Er was zoveel waar hij aandacht toen hun voorhoofden op elkaar steunde en hem aankeek.

Na de lichte frons die hij op zijn gezicht zette toen hij zijn litteken achter zijn oor voelde. Zag hij de zeunwen op zijn gezicht verschijnen. Het maakte hem nieuwsgierig maar aan de andere kant ook voorzichtig. Het was waarschijnlijk iets wat gevoelig bij hem lag, waar hij niet over wilde praten. Maar wat daarna vrijwel weer bijna verdween doordat hij het litteken zorgzaam behandelde en deed alsof het een stukje van zichzelf is wat nooit meer weggaat, waarbij Ran zachtjes kreunde. Niemand zal wel ooit naar dat litteken hebben omgekeken, het zag en onverzorgd en ruw uit. Het was een oude wond, het weefsel was al wit geworden maar verdween niet in de huid zoals het normaal zou doen. Hij wilde eigenlijk vragen waarvan het is, maar liet dit maar achterwege vanwege de reactie die Ran al gaf toen hij fronste. Yuu zijn huid die zo egaal is door zijn eigen beschermlaag. Hij kent het gevoel van een wond niet, heeft er nooit in zijn leven een gehad. Heeft nooit ergens een kleine onevenheid gehad zelfs geen enkele bult of bloeduitstorting. Echt helemaal niets. Zijn wonden vind je alleen in zijn hoofd en in zijn hart, wat hij normaal gesproken verstopt en bijna niet uit hem te krijgen is. Maar wat deze jongen. Deze ow zo aantrekkelijke jongen hem moeilijk maakt het te verbergen. Het liefst gooit hij alles er in een keer uit zonder ook maar een klein detail achter te houden. Alles over zijn dorp, zijn ouders en Jirou.
De vraag, de vraag die hij al probeerde zo min mogelijk druk op te zetten, was al te veel voor hem. Zijn hele gezicht verstijfde. Die hele blik vol verlangen was meteen weg, het zag er nu emotieloos en leeg uit. De hele air om hem heen veranderde 180 graden, eerst depressie, onzekerhied, lust en intensiteit. Nu een grote leegte, een groot gat wat in hem zit. Het leek erop dat het een deel was in zijn leven wat hij wilde vergeten. Er kwam een twijfeling in Ran boven dat zag hij gewoon aan zijn gezicht die maar een paar centimeter van hem vandaan was. Hij beet op zijn onderlip en maakte zich los uit Yuu zijn greep. Hij ging rechtop zitten, zuchte diep en sloeg zijn handen voor zijn ogen wat daarna over zijn haren gleed. Yuu bleef gewoon liggen en steunde op zijn ellebogen om beter naar hem te kunnen kijken. Wat ging er in Ran om, hij fronste lichtjes van een soort van bezorgheid. Hun ogen ontmoette elkaar weer maar keek dit keer anders naar hem. Zijn ogen stonden bedroefd maar aan de andere kant ook leeg en ongeinteresseerd. 'Mijn leven is een lichaam vol littekens' zij hij afwezig. Yuu zijn frons werd dieper en keek hem afwachtend aan. Dat antwoord geeft heel veel weer met hoe hij erover denkt. Het is een onderwerp waar niet over gesproken word en diep in hem ligt.

De frons verdween van zijn gezicht en maakte plaats voor verbazing. Ran liet zich hard op zijn borst vallen waardoor hij weer op zijn rug gedwongen werd. Zijn ellebogen die op de grond steunden en zijn handen niet wisten of hij hem nou moest vasthouden of met rust moest laten. Dit was een heel ander persoon dan die hij net had ontmoet als Ran. Hij die hem op zijn middel vasthield en op zijn borst rustte zat vol emotie en afwijzing. Yuu begon hem een beetje te begrijpen, deze diepe gevoelens verbergd hij door als het ware een masker op te zetten. Dat koele en verleidelijke masker waar hij mensen mee dwingde dingen met hem te doen, of ze het nou wilden of niet.
Hij hoorde hem snikken en keek even naar hem waarbij hij een traan over zijn wang zag lopen. Zijn ogen werden groot en keek even om zich heen van wat hij nou moest doen, er lag iemand op hem te huilen. Niemand heeft voor zijn ogen, laat staan op hem tranen laten vallen. Hij gooide zijn hoofd weer naar achter om naar de lucht te kijken en rustig in en uit te ademen van wat hij nou moest doen. Sloot even zijn ogen om de lucht om Ran heen goed aan te kunnen voelen. Hij voelde overstuur en kwaad aan, de kwaadheid die sterker en sterker naar boven kwam. Opende rustig zijn ogen weer en gleed zijn handen langzaam over Ran zijn rug heen. Veegde de traan weg van zijn wang en deed elke keer de herhalende beweging van zijn hand op zijn slaap leggen en naar achteren over zijn hoor naar zijn achterhoofd glijden. Met zijn andere hand, die nog steeds op zijn onderrug lag, versterkte hij zijn greep en duwde hem dicht tegen hem aan. Verder zij hij niks en keek alleen naar de rozen die nu op gelijke hoogte waren als hem en af en toe naar Ran om te kijken hoe het met hem gaat. Ran duwde af en toe zijn hoofd dieper in Yuu zijn armen en borst maar veranderde verder niet van positie. Yuu had geen tijd gevoel maar het leek alsof ze uren zo lagen en liet ran uiteindelijk los en legde zijn armen langs zijn lichaam. Dwong hem niet los te laten of te spreken. Sayuri zijn blik was ondertussen serieus en kouder geworden, het maakte hem jaloers. Hij wenste dat hij in zijn moeilijkste tijd iemand had om op te steunen en al zijn woede en verdriet eruit te laten zonder dat Jirou ook maar even alles ging verspillen. Hij zij dit keer koel en rustig, naar de lucht starend. 'Gaat het al wat beter, ik weet niet of je het geloofd maar ik weet precies hoe je je voelt.' Met zijn kracht en eigen ervaringen wist hij alles wat er in hem omging. Maar toonde geen medelijden of zwakte. Dit is waarschijnlijk iets waar hij zelf overheen moet komen zonder hulp of steun van een ander. Dit is echter zijn eigen manier van denken wat het mogelijk heeft gemaakt dat hij op dit moment nog leefde en zijn echte karakter door niks is beinvloed of weggeduwd door een ander.

-Geschreven op
SHINee - Better-

Het was verschrikkelijk. In één woord verschrikkelijk gewoon. Des te langer hij de tijd kreeg om na te denken, des te meer tijd om het werkelijk tot hem door te laten dringen. Iets wat niet een positieve invloed had. In zekere zin zelfs een negatieve invloed zelfs. Dat ene zinnetje, die ene beweging, die ene actie van Yuu had ineens zo ontzettend veel los gemaakt. En waarom? Zo bijzonder was het in principe niet. De ander had niet eens iets verkeerds gedaan en toch. Toch voelde hij zich gepikeerd. Het klopte niet in zijn ogen. Want hoe zou het op de ander over komen zoals hij hier nu lag. Zwak, weerloos als een klein kind dat niet met zijn emoties om kon gaan. Dat terwijl hij Yuu zojuist nog letterlijk besprongen had. Hij werd werkelijk waar helemaal gek van zichzelf. Wilde naar zijn hoofd grijpen. Het uitschreeuwen. Was het een oplossing? Nee. Dat zeker niet. Zou hij zich er beter door voelen. Voor het moment wel ja. Tot hij weer de kans kreeg om na te denken. Op het moment dat die gedachtestroom weer op gang kwam zouden de stoppen toch opnieuw weer doorslaan. Het was irritant. Hoogst irritant. Werd dan ook gek van zichzelf. Door de abrupte verandering in zijn hele doen en laten moest ook Yuu waarschijnlijk overdonderd zijn. Had de jongen weer op zijn rug gedwongen door zijn eigen gewicht naar voren te verplaatsen en voor over te leunen om zijn hoofd op zijn borst te laten rusten. Net zoals een klein kind ook zou doen. Dat was hij, een zielig klein kind. En ergens vond hij het nog fijn ook. Voelde zich beschermd. Veilig. Maar het klopte gewoon niet. Kon er niet zo van genieten zoals hij er gewoonlijk van zou genieten. Er was niet eerder iemand geweest die zich ook maar om zijn emoties bekommerd had. Dus waarom nu wel? Het voelde vreemd. Wilde ergens meer maar wilde er ook voor zorgen dat het op hield. Voelde zich er slecht door. Nog zwakker dan hij zich al voelde. Liet het toch maar gebeuren. Want het stelde hem op zijn gemak. Die aanraking van Yuu. Zijn hand die over zijn rug streelde. Hoe hij liefdevol zijn traan weg geveegd had. Maar toch. Beide handen had hij ook op de borst van Yuu laten rusten. Op het moment dat Yuu stopte met zijn handelingen en zijn armen naast zijn lichaam liet liggen kneep hij zacht in het shirt van de jongen. Balde zijn vuisten. De vraag die over de lippen van Yuu kwam. Zo koud. Zo afstandelijk in eens. Zonder ook maar een greintje emotie of medeleven. Totaal verschillend met de jongen die hij zojuist gezien had. Wat was dit? Het maakte hem helemaal gek van binnen. Wat moest hij hier in hémelsnaam mee zeg. Miste tegelijk de aanrakingen van Yuu. Wilde het misschien niet toegeven maar het was wel zo. Zijn vingers die zijn huid roerden. De tinteling die het op zijn huid achter liet. Nam echter niet alle geleden pijn weg. Die zou nooit volledig weg te nemen zijn. Zou voor altijd blijven. Het moment dat Yuu zijn houding veranderd had en gestopt was hem te strelen had hij een bepaalde verandering in hem opgemerkt. Kon niet precies verklaren hoe hij het wist maar op de een of andere manier voelde hij de verandering. Het leek kouder. Stukken kouder dan daarvoor te zijn. Alsof de zonnige middag tussen de rozenvelden plaats gemaakt had voor een koude winteravond. Krachtig schoot hij omhoog waardoor hij weer bovenop hem zat. Keek in de koude ogen. Dit keer leek het een spel van de ander. Had hij hem al die tijd voor de gek gehouden door het onschuldige, weerloze jongetje te zijn. Maar ondertussen.. Hoe had hij daar met open ogen in kunnen lopen zeg! Beide handen maakten zich los van het shirt van Yuu en sloegen naast hem krachtig op de grond. Zijn kaken waren op elkaar geklemd. Hij was kwaad. Kwaad op Yuu, kwaad op alles en iedereen maar vooral kwaad op zichzelf. En niet zo’n beetje ook. Hoe had hij in hemelsnaam zo dom kunnen zijn. Zich zo mee kunnen laten slepen en zich totaal niet in de hand kunnen houden. Opnieuw had hij zijn zwakte getoond. Waarom. Waarom!

Abrupt stond hij op. Negeerde de vraag van Yuu gewoon. Zijn hele houding was gespannen alsof hij op het punt van knappen stond. Was momenteel in staat alles aan gort te slaan. Maar vooral om zichzelf zwaar te pijnigen. Op welke manier dan ook. Met ruime passen beende hij van Yuu vandaan. Wilde weg. Moest weg. Weg van hem. Weg van zichzelf. Het eerste was al een moeilijke opgave maar het tweede zou onmogelijk worden. De enigste manier om van zichzelf af te komen was zich van het leven beroven. Juist datgene dat hij gezworen had niet te doen. Het was een belofte. Een belofte aan zijn ouders. Enkele meters verder op zakte hij door zijn knieeën en uitte een luide kreet. Een kreet voel woede, haat, pijn, verdriet en iets wat niet te verklaren viel. Mensen staarden vreemd naar hem. Wierp ze een dodelijke blik toe Ergens haatte hij Yuu. Dat maakte hij zichzelf maar wijs. Want hij wist wel beter. Hij was veel te nieuwsgierig naar de jongen. Wilde meer van hem. Meer van zijn lichaam. Wilde meer van hem weten. Iets wat gewoonlijk zeer abnormaal zou zijn. Echter had hij zojuist al wel ondervonden dat de jongen alles behalve normaal was. Deed iets met hem wat niet goed voor hem was. Bracht zijn hele leven op hol. Gooide alle regelmaat door elkaar. Nog een traan liep over zijn wang die hij kwaad weg veegde. Nee. Hij zou zich niet meer zwak tegenover hem tonen. Elke keer als hij dat zou doen zou hij zichzelf voor zijn eigen domme zwakte moeten straffen. Want wat had zo’n jongen nou aan zijn pijn en levensverhaal? Inderdaad, helemaal niks. Toch.. Het laatste wat Yuu gezegd had bleef maar in zijn hoofd rond spoken. Moest en zou er achter komen wat hij er mee bedoeld had. Want anders zou het hem blijven achtervolgen. Even abrupt als hij op zijn knieen gevallen was zo abrupt stond hij opnieuw op en beende terug in derichting waar hij zojuist vandaan gekomen was. De plek waar Yuu nog zat. Dit keer keek hij echter niet in het warme gezicht van een onschuldig jongetje. Maar iets geheel anders. Juist dat was iets wat hij totaal niet kon plaatsen. Alles in zijn passen en bewegingen verried zijn ingetoomde woede. De pijn en het verdriet aan de kant geschoven. Nu vooral druk in zijn hoofd met zichzelf. Op het moment dat hij Yuu in de ogen keek trok er een steek door zijn lichaam. Het deed hem pijn maar het moest. Kon niet eens fatsoenlijk na denken man. De blik in zijn ogen was koud. En hard. Voorspelden niet veel goeds. Ja, hij verlangde nog steeds naar hem. Misschien nog wel meer dan straks. Toch. Toch moest het gebeuren. Het ging allemaal als vanzelf. Kreeg niet eens de tijd om zijn handelingen te overdenken want toen werden ze al weer opgevolgd door de volgende handelingen. In een rechte lijn liep hij op Yuu af en greep hem meteen vast bij zijn kraag. Trok hem ruw omhoog en greep toen met beiden handen de voorkant van zijn shirt vast om hem dicht naar hem toe te trekken. Zijn hoofd boog hij naar voren, bracht zijn mond bij zijn oor. Zijn adem die langs de hals van de ander streek. ”Ik weet niet wat je doet en wat je van plan bent maar je gaat me eerst even wat vertellen..” zijn stem diep en bevelend. Geen tel liet hij zijn blik los. ”Je lijkt niet op mij. In geen klein detail dan ook. Je wilt niet op me lijken. En praat niet alsof je me kent. Want dat doe je niet.” De laatste woorden uitgesproken met een lichte trilling in zijn stem. Waarom reageerde hij zijn woede nou op hem af? Hij baalde zo van zichzelf. Haatte zichzelf zo ontzettend erg. Ran zijn gezicht was strak en vol kou en woede. Woede die ecter niet eens voor Yuu bedoelt was. Des te langer hij naar Yuu keek des te rustiger hij zich voelde worden. Slikte eens. Mocht niet toegeven hoe verleidelijk ook. Een zucht volgde waarna hij zijn ogen af wendde en naar de lucht keek. Naar de heldere hemel. Op het moment dat zijn ogen opnieuw die van Yuu vonden brak er iets in hem. Abrupt pakte hij hem vast en sloot zijn armen om hem heen. Zijn kin rustte op Yuu’s schouder. Weer was hij te zwak. Weer verlangde hij naar Yuu. Moest hem gewoon die knuffel geven. Wilde dat fijne gevoel opnieuw ervaren. Echter was er bij Yuu iets veranderd. Juist datgene wat zorgde dat hij nu degene was die onvoorspelbaar was. Ran liet los en vergrootte de afstand tussen hen iets. Fluisterde daarna zacht en amper verstaanbaar ”Het spijt me, ik ga wel..” en maakte aanstalten om te draaien en Yuu met rust te laten. Al zou het hem nooit lukken. Hij zou aan hem blijven denken. Yuu zou hem nog wel lastig komen vallen in zijn dromen. Ran wist verder niks over hem. Iets wat andersom net zo was. En toch.. Nee. Het was allemaal te verwarrend. Iets wat hem allemaal niets goeds deed.

[ Geschreven op;
The SHINee World Intro (Live) - SHINee ]

De lucht waar hij naar keek, voelde vertrouwd. Het was zijn enige thuis die hij nog had. In al zijn zware tijden keek hij naar boven, naar de langzaam voortzettende wolken. De wolken die zacht en comfortabel eruit zagen waardoor hij gemakkelijk tot rust kon komen en in slaap kon vallen net zoals je dat doet in je moeders armen als je niet kan slapen. Maar teglijkertijd waren de wolken koud en hard. Ze veranderde snel van vorm en konden veel schade aanrichten. Overstromingen, brand, verwoesting. De wolken deden hem aan zichzelf denken, hij die vriendelijk en lief is maar tegelijkertijd vol met woede en onvoorspelbaar is.
Dit voelde het anders. Met Ran die op zijn borst ligt, zoekend naar comfort. Het leek alsof hij de langzaam bewegende wolken minder nodig had om tot rust te komen. Zijn hartslag die hij op zijn buik voelt maakte hem gedachteloos. Kon nergens meer aan denken behalve het ritme van de kloppingen. 'Dudung Dudung'. Hij voelde zich voor het eerst in een lange tijd geliefd. Of dit waar was wist hij niet maar dat maakte niet uit, het ging alleen maar om het gevoel. Zonder er ook maar eigenlijk echt diep over na te denken begon hij hem te troosten. Zijn handen die uit zichzelf handelden en over zijn rug en hoofd begonnen te wrijven. Hij voelde dat Ran rustiger werd maar hij zelf ook. Liet al zijn emotie varen, was diep in gedachten gezonken en wist eigenlijk niet eens wat hij allemaal aan het doen was en hoe hij op Ran zijn vragen antwoordde. Voelde Ran zijn greep versterken toen hij zijn handen langs zijn lichaam legde. Voelde de angst door zijn lichaam stromen, Ran die bang was verlaten te worden. Maar deed hier niks op uit, voelde alles maar dacht alleen maar aan zijn eigen gevoelens, hoe hij comfort zocht en wat hij eigenlijk met zijn leven wilde. Had niet door hoe koud en ongeinteresseerd hij er van buiten uit zag en klonk, had niet door dat de jongen die net nog zo vredig op hem lag in paniek raakte. Hoe zijn ademhaling korter werd, hoe hij omhoog schoot, had echt niks door. Lag nog steeds emotieloos naar de lucht te staren alsof hij niet op deze wereld was. Kon alles voelen wat er om hem heen gebeurde maar deed er niks op. Ran die zijn greep losliet en naast zijn hoofd hard op de grond sloeg. Zijn reactie? Hij knipperde niet een keer. Ran zijn hoofd die boven de zijne hing, bleef nog steeds naar hetzelfde punt staren wat op dat moment zijn grote ogen vol met ongeloof en angst waren. Ran die een poging waagde Yuu wakker te schudden, hem te testen, kijken of hij geen illusie was.

Na de woede uitbarsting stond hij op zonder Yuu aan te raken. Yuu die bleef liggen zonder maar een beweging te maken. Op dat moment was het eigenlijk dat hij sliep met zijn ogen open totdat hij een harde schreeuw hoorde een paar meter van hem vandaan. Hij knipperde meteen met zijn ogen een maakte ze iets groter. Bleef nog even liggen en keek om zich heen, voelde met zijn hand op zijn buik en merkte dat de warmte van net weg was. Tilde zijn hoofd op om te kijken en zag dat de kreet die hij net hoorde Ran was die met zijn rug naar hem toe zat. Zijn hoofd naar beneden hangend. Voelde de zware emoties die van hem af kwamen. De verdriet, de haat, het missen, het verlangen. In al die emoties leek het alsof hij naar zijn vroegere zelf keek, voordat hij naar Starshine kwam. De leegte om hem heen was moordend en zorgde ervoor dat je de gekste dingen deed. Liet met een zucht zijn hoofd weer naar achteren vallen en dacht diep na over wat hij zojuist tegen hem had gezegd wat hem zo maakte. Net op het moment dat hij wilde nadenken, hoorde hij harde passen op zich af komen, keek op en zag een Ran die hij niet kent om hem af komen. Yuu zijn blik die niks is verandert en hem koud en bijna hatelijk aan keek. Zag de woede in Ran zijn ogen, zag zijn onzekerheid, kon dwars door hem heen kijken. Maar in plaats van zelf op te staan, zijn blik te veranderen en alles wat Ran zo maakte weer te resetten naar de Yuu die hij niet lang geleden tegen kwam. Wachtte hij af wat hij met hem ging doen, niet om hem te pijnigen maar om de echte persoon te zien die in hem schuld. De Ran die net zo mysterieus was dat hij geen enkele emotie eruit liet buiten zijn verlangens. Liet nu alles eruit komen, hield niks tegen en ook al kon hij hem pijn doen het was het waard. Aan de manier van zijn loop en houding wist hij al dat dit lang verborgen is gebleven, met zijn volle gevoel kwam hij op hem af. Greep hem bij zijn graaf en tilde hem bijna op zijn voeten. Trok hem dichterbij, zo dichtbij dat zijn kin op zijn schouder rustte. Voelde hoe hij dichterbij zijn oor kwam en begin te fluisteren, echter op een andere manier dan hoe hij net in zijn oor fluisterde. Voelde zijn adem in zijn hals, Yuu die zenuwachtig van hem begon te worden kneep zijn ogen dicht en uit reactie probeerde hij dat oor waar Ran bij was te verbergen in zijn schouder. Zijn vraag klonk eisend, wist niet hoe hij dat moest beantwoorden zonder hem nog bozer te maken. Yuu die nu duidelijk merkte dat ze eigenlijk nog vreemden van elkaar zijn, Ran die Yuu niet begrijpt, Yuu die Ran niet begrijpt. Het enige wat Yuu weet is dat ze weldegelijk op elkaar lijken alleen weet hij niet hoe hij dit naar Ran moet brengen zonder hem bij hem weg te jagen. Zijn daden zijn nou niet echt de beste. Ran zijn stem de aan het trillen was, hij kon niet merken of dit nou van woede of verdriet was. Zag de koude staar van Ran in zijn ooghoek. Zag hoe Ran steeds meer begin te twijfelen,zag hem kwader worden er was iets mis met hem en kon niet inzien wat het nou was. Yuu die gepijnigd begon te fornzen, was dit allemaal zijn schuld. Was hij zo anders dan, hij heeft nooit zijn eigen koude gezicht gezien wilde het niet zien omdat het niet de Sayuri was die hij echt is. Hun ogen die elkaar weer ontmoette, Ran die gelukkig al wat rustiger werd. Yuu nog steeds fronzend maar dit keer met goede bedoelingen om hem te helpen. Het voelde niet goed hem zo te zien, het leek alsof hij elk moment iets kon gaan doen.
Ran die naar de lucht keek, het was voor de eerste keer dat hij afwendde van hun oogcontact en niet Yuu. Hij liet zijn frons los en bleef naar hem kijken, zag het tranenspoor op zijn gezicht staan. Zijn gezicht die langzaam rustiger werd, zijn lichaam wat zich begon te ontspannen. Hij die rustig zijn hoofd weer liet zakken om weer naar hem te kijken en plotseling zijn schouders maken en hem naar hem toe trekken. Hij werd stevig vastgehouden en wist dat dit anders was dan alle andere aanrakingen. Deze knuffel kwam recht uit zijn hart, zijn kin die op zijn schouder rustte en op die manier nog meer probeerde Yuu naar hem toe te trekken. Vol verbazing bleef Sayuri staan, liet zijn armen langs zijn lichaam hangen. Ran die zijn greep los liet en steeds een stapje verder van hem vandaan ging waarbij hij zachtjes fluisterde 'het spijt me, ik ga wel'. Die woorden maakte hem angstig, waar gaat hij heen, wat gaat hij doen. Op dit moment wist hij 100% zeker dat Ran niet alleen kon zijn, hij zou zichzelf nog eens wat aan doen. Hij zag Ran steeds verder van hem vandaan gaan en omdraaien om van het veld te gaan. Met een gehaastte beweging rende hij naar hem toe om hem om zijn middel te pakken en hem zacht maar met gevoel van achter te knuffelen. Hij liet zijn hoofd op zijn rug rusten en zei bijna angstig 'Ga niet weg'. Hij wilde nog zoveel van hem te weten komen en als ze nu al afscheid namen bleef hij hier altijd spijt van hebben. 'Ik wil je leren kennen, wil alles van je te weten komen. Wil weten hoe we niet op elkaar lijken en hoe we wel op elkaar lijken'.Zei hij voor de eerste keer in zijn leven, nog nooit heeft hij iemand op deze manier willen leren kennen. 'Het spijt mij, het was niet mijn bedoeling je pijn te doen.' Yuu die zijn greep steviger maakte en met zijn hoofd op zijn schouder duwde om te laten merken dat hij het echt meende.

-Geschreven op
Ernest - Because I'm Weary-

Het hele concept liefde. En houden van. Het was hem in de loop der tijd allemaal ontgaan. Was het als het ware vergeten. Kon zich amper nog herinneren hoe het voelde om geliefd te zijn. Het gevoel dat er iemand was die van je hield. Bepaalde gevoelens voor je had. De liefde van een moeder voor haar kind. Hij was het kwijt geraakt. Wist amper nog hoe het was. Hoe het was in de armen van zijn moeder. Zijn hoofd op haar moederlijke boezem en een hand die zijn haar streelde. Haar vertrouwde geur drong zijn neusgaten binnen terwijl hij langzaam maar zeker de herinneringen op begon te halen. Hoe lang was het wel niet geleden dat hij hier voor het laatst aan gedacht had. Waarschijnlijk waren het jaren. Ja zeker weten dat het jaren waren. De laatste keer.. De laatste keer was de dag. De dag dat hij zichzelf volledig verloor. Vijf jaar.. Het moest vijf jaar geleden zijn. Zijn helder blauwe ogen richtte hij op naar de hemel. Opnieuw dacht hij dat de tranen zouden komen. Maar zijn ogen bleven droog. Was dit dan het helingsproces waar iedereen het altijd over had? Al die tijd had hij de pijn weg gestopt. Weg gewerkt met drugs en alcohol om zich beter te doen laten voelen. En wat was het nut? Uiteindelijk kwam het toch wel weer terug. Bleek zo ook nu maar weer. Met beide handen richtte hij de kraag van zijn dunne jas op. Streek daarna met zijn rechterhand wat van zijn donkerpaarse haar achter zijn oor terwijl hij voorzichtig met de linker over het litteken achter zijn oor streek. Het litteken dat geroerd was door de lippen van een ander. Zo liefkozend. Zo verzorgend. Het was verwarrend. Zelfs voor hem. Normaal dacht hij nooit zo diep na. Meestal dacht hij helemaal niet na als hij eenmaal ‘ bezig’ was. Dan deed hij gewoon zijn ding. Deed wat hij zelf prettig vond. Want wat kon hem die ander nou schelen? Precies. Helemaal niks. Het ging maar om één ding.. Toch? De drang om achterom te kijken was groot. Bijna te groot. Want wat wilde hij het gezicht van Yuu graag nog één keer zien. Want hij was er bijna zeker van dat dit hun eerste en tegelijk ook laatste ontmoeting zou zijn. Want zeg nou zelf. Het was hier zo ontzettend groot hoe groot was de kans dat hij hem nog eens zou zien. Daarnaast kwamen ze beiden van een andere planeet. Ga dan maar eens uitzoeken waar hij vandaan kwam. Want meer dan een naam en zijn planeet had Ran niet. Normaal gesproken was dat al meer dan genoeg geweest aangezien hij nooit lang bij een bepaalde jongen of meisje bleef maar nu. Nu was hij ergens nieuwsgierig. Nieuwsgierig geworden door het aparte gedrag van de jongen maar ook dat geen dat hij met hem deed.

Waarom was hij eigenlijk zo ontzettend aan gedaan door de manier hoe de jongen naar hem keek? Waarom had hij zich er zo ontzettend veel van aangetrokken? Was zou hem het eigenlijk hoe hij keek zolang Ran zijn plezier maar had toch? En toch. Onbewust had hij zijn hand weer tot een vuist gebald. Verdomme he! Kon er niet met zijn hoofd bij. Telkens bleef hij het zich maar afvragen hoe het mogelijk was. Het ergerde hem. Ja dat zeker. Hij had zijn onzekerheid gezien. Zijn grote zwakte. Het was beschamend. Zeer beschamend. Normaal had hij altijd de leidende rol en dit keer. Dit keer was hij het geweest die als een klein kind had liggen janken. Kwam het omdat de jongen zo vertrouwd aan voelde? Dat hij zoveel bij hem los maakte of deed hij iets met hem. Wist niet eens welke magie de jongen had dus wie weet wat hij allemaal uit spookte. Waarschijnlijk was het beter zo. Zelfs toen hij hem die knuffel gegeven had, waarvan zelfs Ran zelf niet wist waar die nou vandaan gekomen was, had hij niet gereageerd. Koud was hij blijven staan. Geen woord had hij meer gesproken. Alsof Ran maar lucht was. Had niet anders gekund dan hem nog een keer te omhelzen. Een laatste keer. En toen was hij omgedraaid. Omgedraaid om te gaan. En Yuu met rust te laten. Yuu.. Als hij aan de naam dacht krulden zijn mondhoek heel lichtjes omhoog. Geen vrolijke glimlach. Eerder een pijnlijke grimas. Wist niet wat hij nou met de jongen aan moest en dat was uitzonderlijk. Zeer uitzonderlijk. Normaal gesproken had hij het allang wel geweten namelijk. Al wilde de ander niet uiteindelijk zouden ze wel toegeven. Maar bij Yuu.. Bij hem was de drang om door te dringen minder. Bijna.. Bijna alsof hij hem geen pijn durfde te doen. Wat in feite nog zo was ook.

Met dat hij zich omdraaide en de eerste pas zette had hij zich het liefste omgedraaid om op de jongen af te lopen en hem opnieuw vast te grijpen. Maar dat zou niets oplossen. Integendeel. Dan zou de jongen helemaal denken dat hij gestoord was en niets wat hij moest doen. Niet dat hij nu ook maar enig idee had van wat hij ging doen. Hij moest hier in ieder geval eerst weg. Daarna. Daarna zou hij goed de tijd krijgen om na te denken. Momenten die voor Ran meestal niet goed waren aangezien zijn gedachtegang een groot brok vol met duisternis was. Het liefste wilde hij gewoon weg. Heel ver weg. Op een plek zijn waar hij helemaal alleen was en niemand hem ooit nog kon vinden. Gewoon verloren raken want wie zou hem nou gaan zoeken. Wie zou hem nou missen? Precies.. Niemand zou hem missen. Er was immers niemand die van hem hield. Niemand.. Zijn handen had hij diep weg gestoken in de zakken van zijn jas en zijn passen begonnen al ruimer te worden. Hoe eerder hij hier weer weg was hoe beter. Tot hij een geluid hoorde. Het geluid van voetstappen die met een grote snelheid zijn richting op kwamen. Nog voordat hij de tijd kreeg zijn hoofd om te draaien om te zien wat er achter hem gebeurde voelde hij hoe twee armen zich om zijn middel sloten en iemand zich tegen hem aan drukte van achter. Een hoofd dat op zijn rug bleef rustten. De warmte van het lichaam van de ander deed hem goed. Meer goed dan hij toe wilde geven. Hoorde zijn stem geluid. Natuurlijk had hij geweten wie het was. Kon er immers maar ééntje zijn. Maar waarom. Waarom deed hij dit. Waarom deze moeite? Zijn stem klonk angstig. Waarom? Waar maakte hij zich zorgen om. Was hij bang voor hem? Was dat het? Dan zou hij hem geen knuffel geven toch? Of vragen hem niet weg te gaan? Ran boog zijn hoofd voor over en staarde even naar de grond. Naar het gras onder zijn voeten. Wist voor een moment niet wat te doen. Slikte eens en wilde spreken maar kreeg geen woorden uit zijn keel. Zijn lippen vormden de woorden maar het geluid bleef achterwege. Gelukkig hoefde hij ook niet te spreken van Yuu vervolgde zodat de stilte opgevuld werd met zijn aangename stemgeluid. Hij werd er door afgeleid. Werd meegenomen op een reis met een onbekende bestemming. Voelde de druk op zijn middel toenemen. Yuu die zich strakker tegen hem aandrukte. Maar zijn woorden. Zijn laatste woorden ontnamen hem zijn adem. Leek alsof zijn hart een slag stil stond. Zijn ogen werden vochtig maar hij zou het niet toestaan opnieuw tranen te laten. Moest zich groot houden. En toch. Die ene traan die opwelde in zijn ooghoek en glinsterde in het zonlicht toen hij zijn huid verliet om enkele seconden later op het gras uit een te spatten. Hij bleef zo staan voor meer dan seconden, langer dan minuten nee het leken voor hem wel uren. En hij zou zo nog dagen kunnen blijven staan was het niet dat hij het gezicht van Yuu wilde zien. Opnieuw in zijn ogen wilde kijken. Hopend dat hij opnieuw in die ogen kon kijken waar hij zo voor gevallen was.

Zijn handen gleden naar zijn middel waar de handen van Yuu hem vast hielden. Even legde hij zijn eigen handen boven op de zijne en maakte ze toen voorzichtig los. Hield daarbij even zijn handen vast en kneep er zachtjes in. Langzaam draaide hij zich om waarbij hij de handen van Yuu even los moest laten. Eenmaal om gedraaid keek hij hem diep in zijn ogen aan. Niet met die lustige blik van zo eerder maar eerder teder. Een kleine glimlach die rond zijn lippen speelde. Liefdevol streelde hij langs zijn wang en bracht zijn hoofd dichter bij die van Yuu. Met gesloten ogen drukte hij zijn lippen op zijn voorhoofd terwijl zijn linkerhand in zijn nek lag en zijn rechterhand op zijn zij. Geen enkele druk die ergens te bekennen was. Hij was voorzichtig alsof Yuu van porselein was. Nadat hij zijn lippen los maakte van zijn huid en weer naar achter stapte om hem te bekijken liet hij zijn linkerhand op de plek waar hij nu ook lag en gleed met de rechter naar een zak in zijn jas. Daar had hij zijn eigen roos bewaard gehouden. Dacht er nu opnieuw aan. Misschien had Yuu toch gelijk. Leken ze toch meer op elkaar dan Ran werkelijk dacht. Kon het niet helemaal geloven maar, maar de jongen gaf hem dat vreemde gevoel dat het wel zo was. Zijn slanke vingers haalde de paarse gedroogde roos te voorschijn en boden die Yuu aan. Met een vlakke hand hield hij hem voor hem en wachtte tot hij hem pakte. ”Mijn gevoel zegt dat er een ander moment komt waarop we dingen bespreken kunnen Yuu..” fluisterde hij zacht terwijl hij hem aan bleef kijken. Van binnen barste hij bijna uit elkaar zo gek werd hij er van. Wist niet eens meer wat hij nou dacht en voelde. En van buiten leek hij de rust zelve. Opnieuw zette hij een stap naar hem toe en omhelsde hem weer. Drukte Yuu daarbij zachtjes tegen hem aan om zijn laatste woorden in zijn oor te fluisteren. ”Starshine Academy. Komt het je bekend voor? Ik zal op je wachten. Tot het juiste moment. Blijf maar naar me uitkijken want ik zal je vinden. En dan..” zijn mondhoeken trok hij iets verder omhoog in een grijns. ”Zul je meer te weten komen.” In welke zin, dat mocht de jongen zelf uitzoeken. Met de rode roos van de jongen in zijn borstzak wist hij het gewoon. Hij voelde het. Dit was niet het einde van hun ontmoeting. Ergens zou hij voortgezet worden. De vraag was enkel waar en wanneer? De tijd zou het leren. Met pijn in zijn hart maakte hij een einde aan de omhelzing en stapte naar achteren. Keek Yuu nog een keer doordringend aan. Nam ieder detail onbeschaamd op. Schonk hem toen een laatste knipoog. ”Vergeet niet je hart te volgen Yuu.” Draaide zich om en stapte bij hem vandaan. Tegen het moment dat de jongen op keek van de roos, was Ran allang weer verdwenen. Echter zijn stem die nog naar Yuu gedragen werd en hem zacht toe fluisterde ”Ik wacht op je Yuu..”.

[Topic Uit]

Vervolgtopic ; I'm So Curious || Part II

[ Geschreven op:
Saranghajimayo ( Don't Love Me ) - FT Island ]

PROFILE MAGICIAN

» || I'm So Curious || Part II
» Just curious. :')
» Really Curious [&Nonie]
» Into the unknown with the clumsy and curious.
» Perhaps we can part as friends||Lie

|| I'm So Curious || Part I

|| I'm So Curious || Part I

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen