Het licht dat tussen de bladeren doorstraalde, op de groene planten; een Woud-magiër was hij niet, maar zelfs hij kon ontroerd raken door dit soort beelden. Vooral wanneer hij bedacht dat hij vaak met Claus was gaan wandelen, rennen, spelen, voor hij zich op zijn studie stortte en hen verder uit elkaar dreef. Als je er zo achteraf op terug keek was het allemaal heel duidelijk dat het zijn schuld was, was het walgelijk en gemeen wat hij gedaan had; maar op het moment zelf had het echt de beste keuze geleken, had hij er niets aan willen veranderen. Als je het doorhebt, is het al te laat. Sebastian had lange tijd gewenst dat hij de tijd terug kon draaien, alles opnieuw doen om zijn fouten recht te zetten, maar hij had ook geleerd dat zoiets niet mogelijk was. Dat alles dan alleen nog maar slechter eruit tevoorschijn zou kunnen komen. Hoe vaak hij ook terug zou gaan, zijn spierziekte zou nooit verdwijnen. Zijn vader zou niet overleven. Zijn moeder zou niet uit de dementie terugkomen. En wie weet wat er met zijn broer zou zijn gebeurd in al die jaren, dat ze elkaar niet eens een postkaartje stuurden op hun verjaardag. Aangezien ze tweeling waren was het vrij gemakkelijk die datum te onthouden.
Op de een of andere manier was het niet in hem opgekomen een bankje op te zoeken, maar was hij tegen de stam van een boom gaan staan, die desondanks toch nog in het zonlicht stond. De lente was dan wel begonnen, maar de bomen waren nog niet helemaal klaar met de inhaalslag. Dit was zo'n achterblijver, zo'n eentje waar je onder kon gaan staan zonder dat de koele schaduw de zonnestralen - die nog niet zo sterk waren rond deze tijd van het jaar - blokkeerde. Ergens vroeg hij zich af tot in hoeverre hij hier nog écht van kon genieten..

Hij wendde zijn magie aan om het zonlicht een krachtbron voor zichzelf te maken, om als het ware zichzelf op te laden zoals koudbloedige dieren dat op warme stenen doen. Je kon hem in een zeker opzicht helemaal met die koudbloedigen vergelijken; even stijf, onderkoeld en rustig. Zijn politieke carrière had diepe stempels op hem achtergelaten. Hij had hoog in de politieke rangorde gestaan, tot hij alles in zijn carrière verloor door het grote verdriet dat hij probeerde te verdringen, de dood van zijn vader, het vertrek van zijn broer. Onder het mom van zijn ziekte hadden ze hem eruit gestuurd en hij was de eerste om daaraan vast te houden. Hij kon nog niet toegeven dat het aan zijn falen lag; dan zou hij zijn vaders voetsporen bezoedelen. Zijn vader was zo mogelijk nog bekender geweest in de politiek, achter de schermen hadden vader en zoon veel werk verricht voor Nova. En nu? Nu gaf hij een stel gedemotiveerde pubers les, die woordenboeken ondersteboven vasthielden en niet eens wisten hoe je het licht aandeed zonder een schakelaar te gebruiken, of hoe je genezing onder de knie kon krijgen. Hij was god dankbaar dat hij zoiets geleerd had.

Zijn ogen vlogen open toen hij meende een sterke energiebron voorbij te voelen komen. Daarbij was zijn eigen Lichtmagie helemaal niets en dat wilde wat zeggen; geen derderangsstudentje, geen stagiair. Zijn blauwe ogen scanden de omgeving, al zag hij slechts silhouetten doordat hij tegen de zon in moest kijken. Onbewust begon hij met zijn vingers aan de ring om zijn vinger te draaien, zoals altijd wanneer hij in gedachten verzonken raakte. De ring, ja, de ring die hij zelf gemaakt had tegen zijn ziekte. Dat ding moest ook flink wat magie uitstralen, aangezien hij het pas vervangen had. Maar wie was die persoon daar, wat deed een Licht-magiër in 's hemelsnaam in Kovomaka's Gardens? Hingen dat soort personen niet eerder op Nova rond?

De lente was begonnen, en wat was er beter dan dat. De zon begon eindelijk te gloeien en de wolken bleven weg. De deprimerende, met vrij weinig licht, maanden waren achter je en een zonnig aantal maanden kwamen iedereen tegemoet. Voor Luce was dit altijd prettig. Licht was haar element. De zon was misschien wel haar grootse liefde. De kracht die ze uit de zon kon halen was zo groot. Ze voelde zich dan ook altijd sterker, fitter en prettiger als de zonnige maanden voor de deur stonden. Daarbij voelde ze zich dus ook altijd minder fit en sterk als het herfst en winter werd, de duistere maanden van het jaar. En nu was het weer zo ver. Het feit dat ze vrolijker was, betekende ook dat ze mensen wat zonniger inzag. Ze vond ze vriendelijker en vertrouwde ze sneller. Hoewel er natuurlijk gevallen bij zaten dat het niet zo was. Luce was gewoon milder. Alleen al in de ochtend stond ze makkelijk op, was ze zo klaar en ging met een grijns werken. En ze had genoeg meegemaakt de laatste dagen. Het genezingsproces van Norwood had aardig wat energie gekost bij Luce en ze had echt een aantal dagen goed bij moeten komen. Maar met Norwood zou het we goed komen, misschien niet helemaal psychisch vanwege de dood van Malaika, maar lichamelijk zou hij helemaal herstellen van de sigma. Met Alejandro zou ze nog wel eens een keer spreken, hoewel het niet haar zaak was want het was niet haar opvolger, maar het feit dat zijn opvolger, een Shadraan, een chromosomen wisseling kon uitvoeren, daar moest gewoon meer toezicht over komen.
Luce stapte ook deze morgen weer vrolijk het bed uit. Tot nu toe had ze al het werk kunnen afronden en had ze tijd voor een heerlijke wandeling in de heerlijk zon. Luce stond eerst bij het raam. Simpel weg te kijken hoe het leven de nieuwe dag in ging. Vogels floten vrolijk, de eerste studenten gingen er op uit. Luce begaf zichzelf naar de douche voor een korte was om zich vervolgens in een lange zomerjurk te hijsen. Ze stapte in wat simpele balerina's en deed een dun vestje aan. Er lag een riempje onder haar buste, die haar lichaam verder accentueerde. Het waren kleding die typisch bij Luce pasten. Heel simpel, maar toch elegant op zijn manier. Ze deed haar haar in een simpele vlecht, plaatste haar bril op haar neus, nam nog een glas thee en begon haar wandeling.

Luce had wel eens gehoord van de Kovomaka's Gardens. Het lag vlak bij Oak's Field. Een klein eindje lopen, maar naar horen zeggen, zeker de moeite waard. Het terrein had ze inmiddels wel verkend, maar dat stukje was nog niet bekend voor Luce. Dus voorzichtig maar zeker vrolijk stapte Luce de zon in, de frisse lentelucht. Ze bleef even een moment staan om de zon op haar gezicht te laten vallen. Ze voelde hoe haar poriën elk lichtstraaltje opnam. Ze ademde gelukkig uit en begon te lopen. Eerst over het schoolterrein en vervolgens ging haar weg verder richting het plaatsje. Ze vond het altijd prachtig om al die planten weer terug tot leven te zien komen, hoe alle dieren zich hebben voortgeplant en al die kleine beestjes hun omgeving verkende. In een rustige, vederlichte pas liep Luce door. Door naar de tuinen van Oak's Field. En zodra ze er kwam, het was werkelijk adembenemend. Ze begon haar wandeling bij en klein paadje. Ze baande een weg tussen de bloemen, de bomen en liet haar gezicht meerdere malen in het zonlicht opwamren. Met een en de zelfde warme, vriendelijke glimlach. Steeds liep ze een beetje verder, weer voelend als een klein kind dat voor het eerst in een park is. Dat alles prachtig vind en er het liefst door heen zou willen rennen. Luce bleef echter in haar pas en liep steeds verder naar de grotere paden in het park. De paden waar de bankjes stonden, die werden omsingeld met bomen. Luce voelde zich steeds vrolijker worden. Blij dat ze van het alles kon en mocht genieten.

Een energie trok haar aandacht na een tijdje. Een energie die ze herkende aan het licht. Iemand van de zelfde soort. Veel minder sterk als die van Luce zelf, maar te sterk om een leerling te zijn. Er waren maar weinig mensen die dat konden zijn. En daarbij voelde de energie niet al te vrolijk aan. Luce glimlach ging wat bezorgder staan. Ze wist wie het was. Ze wist dat ze zich nooit prettig voelde bij het soort, maar mensen van haar eigen planeet behoorde allemaal de zelfde aandacht te krijgen, man of geen man. "Sebastian.." Klonk haar zachte vriendelijke stem achter de boom vandaan. Ze stapte langzaam te voorschijn, zag dat hij tegen het licht in moest kijken en haar wellicht niet goed kon zien. Maar haar stem had waarschijnlijk genoeg gezegd voor hem. "Sebastian, kijk toch eens iets vrolijker. De tijd van het lekkere genieten is aangebroken." Luce, die zich ergens als een moeder voor al haar Novanen voelde, ging naast hem op een bankje zitten. "En stop eens met het draaien van die ring, ik word er nog zenuwachtig van." Ze grinnikte even. Het was duidelijk te voelen dat die jongen niet lekker in zijn vel zat, dat er iets hem dwars zat. Maar daar moest hij zelf mee komen, als hij wilde. Luce zou sowieso een luisterend oor zijn. Voor alle Novanen. Immers hield ze van het volk en ze wilde alles doen om alles en iedereen tevreden te houden. Ook Sebastian.

-- Zooow.
Have fun..
Hij is nogal Derpisch

De ring, het sierraad dat hem in leven hield voor al zolang. Al die tijd dat ook Claus nog bij hem was geweest, vader, moeder. Ergens verbond dat stukje metaal met een flinter steen erin hem aan alle personen die hij liefgehad had in zijn leven, maar die hij allemaal verloren was, door krachten die soms groter waren dan zichzelf, maar lang niet altijd. Anderen dan zijn familie had hij eigenlijk nooit liefgehad, nooit had hij tijd uitgetrokken om van mensen te gaan houden, om zelfs maar meer te weten te komen dan hun naam. Hij was alleen maar geïnteresseerd geweest in de carrière die zijn vader voor hem uitgestippeld had, in hoeveel tienen hij op zijn eindexamen zou kunnen staan. Nooit in de gevoelens van anderen. Nooit in wat zij van hem vonden. Isolement, daarin had hij zichzelf gedwongen. En uiteindelijk had hij zelfs de laatste persoon in zijn ijzige cel eruit gedonderd, zonder het zelf maar door te hebben had hij de deur op slot gedaan terwijl de ander de sleutel verloren was. En zelfs als hij nu de deur wijd open zou zetten; degene die hij wilde zien, had het wachten voor de drempel allang opgegeven. Degene die hij wilde verwelkomen wilde niet eens meer naar binnen.
De energiebron die onmogelijk van een leerling kon zijn, maar eigenlijk maar van een persoon, kwam dichterbij. Zou het echt de Legendarische Magician zijn? Zo’n krachtige magie, hij kon het niet ontkennen, maar ergens kon hij het ook niet helemaal geloven door zijn ‘zien en dan geloven’ filosofie. Een fundament in zijn leven, een steen waarop zijn bestaan steunde. ‘Sebastian,’ klonk er. Luce. Geen twijfel mogelijk. Hij had wel een paar keer met haar gesproken over politieke zaken, had haar al vaker gezien. Net als Eric, die voor haar was geweest. Als politieke topman behoorde je wel de leiders van je planeet te kennen. Hij had alleen niet gedacht dat zij hem nog gekend zou hebben, de man die altijd achter de schermen werkte, die niet over de beslissende woorden maar om de drijfveren achter de beslissingen ging. Haar stem was vriendelijk en zacht, zijn defensieve houding, die hij als een schild optrok tegen de rest van de wereld, verzwakte bijna onmiddellijk. Dat was een kracht, een charisma dat leiders moesten hebben. En zij beschikte er zonder twijfel over. ’Madame Lior,’ groette hij haar, weer politiek correct zoals altijd. Hij zou het ook nooit afleren.
Zijn gezichtsuitdrukking was neutraal gebleven, misschien zelfs enigszins bitter door alle gedachten die hij niet van zich af kon schudden zodat ze in zijn hoofd rond bleven dwarrelen. Toch maakte haar vrolijke opmerking dat zijn mondhoeken wat opkrulden. Ze meende het ook zo goed. Om haar zo te zien, dat maakte eigenlijk dat hij zijn baan in de politiek minder miste. Met iemand zoals Luce hoefde hij zich geen zorgen te maken om Nova. Tegelijk met haar woorden liet hij zijn ring los, werd zich pijnlijk bewust van de tic die hij ontwikkeld had. Keek haar verontschuldigend glimlachend aan. ’Ik had niet verwacht u hier te zien,’ merkte hij luchtig op, al maakte al dat beleefde gedoe zijn taal een stuk stijver. ’Ach ja, de ring. Hij keek er even naar, zuchtte. Misschien zou zij hem wel raad kunnen geven, aangezien zij vast wel meer wist over genezende magie dan hij, al had hij zich er erg in verdiept. ’Zeg, madame, zou u me misschien van dienst kunnen zijn met advies?’ Ging hij weer. ’Zoals u misschien gemerkt hebt is de steen in deze ring een geneeskrachtige steen, maar bijna aan het einde van zijn limiet. En dat gebeurt steeds sneller als ik deze steen gebruik. Eerst hield hij het met gemak tien maanden vol, nu zit hij nog maar aan z’n zevende maand. Weet u misschien een manier om de stenen sterker te maken, of een steen die sterker is?’ Zo, die lange, lastige vraag was eruit. Hij wist niet of hij gelijk over zijn ziekte moest gaan klagen, of ze zoiets wel wilde horen. En hij wist ook zeker dat als hij over zijn ziekte zou beginnen, dat Claus maar een stap daarvandaan was. Hij keek haar even recht aan, richtte toen zijn blik even op de hemel als om te verifiëren of de tijd van het echte genieten wel werkelijk begonnen was. Of de blauwe hemel geen illusie was die zijn eigen brein hem naar believen voorzette. Soms was hij te sceptisch tegenover de wereld. Waar zou Scian trouwens zijn? Zijn trouwe valk had hij losgelaten om het luchtruim te verkennen, maar haar kennende zou ze binnen nu en een paar minuten wel terugkomen. Ze hield er niet van hem alleen te laten. Nee, hij was niet verlaten door allen waarvan hij hield. Hij had Scian nog.

Het gebied was werkelijk prachtig hier. De bloemen die op hun eigen tempo zich lieten verwarmen en uit kwamen. De bomen met al hun knoppen, waar strakjes als het iets warmer wordt wel duizenden blaadjes uit kwamen. De bloemen die fier zouden blijven staan, enkel de kans hebbend om geplukt te worden door kinderen, leerlingen of volwassenen. Wellicht dat er een enkele keer een dier tegen aan stond, maar dat was dan het enige nare. En alle genoten ze van haar element, licht. Niets kon Luce blijer maken dan de lente. Zomer was ook heerlijk, zeker weten, de zon was dan op zijn aller best. Maar dan gingen de planten, bloemen en bomen langzaam naar de herfst toe. In de lente leefde alles op. De mens, de dieren en het planten leven. Luce snoof de geur van de bloemen op, plukte er een en stopte deze in haar vlecht. De steel van het bloemetje verwikkelde ze in haar vlecht waarbij de bloem aan het uiteinde van haar vlecht kwam, en verborg zo har stiekje. Terwijl Luce vroliik door wandelde voelde ze een energie bron aan, eentje die ze kende. Ze had hem eerder meegemaakt. Het duurde even, maar na wat logisch denken wist ze het zeker. Ze moest hem alleen nog maar zien. Luce stapte langs een boom en ving de blonde plukken op. Ze draaide om een volgende boom heen en zag zijn bril. En nog een boom verder zag ze het complete plaatje. Haar vermoedens uitte ze hard op door zijn naam te noemen. Ze glimlachte vriendelijk naar de jongen man, waarna ze achter de laatste boom vandaan kwam. Ze sprak hem toe op zijn niet zo heel vrolijke gezicht en ging naast hem zitten. Waarna ze hem wees op het feit dat hij als een gek aan zijn ring zat. ’Ik had niet verwacht u hier te zien,’ Luce glimlachte en richtte haar blik op het park. "Niet iedereen hoeft altijd maar te weten waar ik ben. Ik vind het soms heerlijk om gewoon een uitstapje te maken." Ze keek om naar Sebastian. ’Ach ja, de ring.' Luce keek even naar de ring. Eentje die haar bekend voor kwam, maar waarvan wist ze zelf niet goed. Ze had genoeg soorten ringen gezien, met genoeg soorten stenen. De ring kon van alles zijn en van alles betekenen. ’Zeg, madame, zou u me misschien van dienst kunnen zijn met advies?’ Luce keek hem even vragend aan. "Natuurlijk." ’Zoals u misschien gemerkt hebt is de steen in deze ring een geneeskrachtige steen,' Natuurlijk, dacht Luce, hoe had ze er niet op kunnen komen.. '..maar bijna aan het einde van zijn limiet. En dat gebeurt steeds sneller als ik deze steen gebruik. Eerst hield hij het met gemak tien maanden vol, nu zit hij nog maar aan z’n zevende maand. Weet u misschien een manier om de stenen sterker te maken, of een steen die sterker is?’ Luce keek even naar de ring. Vouwde haar hand uit. "Laat hem eens even zien." Bedoelend dat de ring in haar hand moest komen. Ze wachtte tot hij de ring in haar hand had gelegd. "Vertel eens wat over je ziekte, Sebastian." Ze keek hem vriendelijk aan en hoopte dat het zou doen. Zodra ze meer informatie had over zijn ziekte, kon ze misschien meer met de steen dien. Ze had vaker in de opleiding voor de geneeskunde met stenen gefrommeld. Wellicht had hij de verkeerde steen. Maar dat kon ze alleen vast stellen als hij iets meer kon vertellen over de steen. Misschien had het ook een andere oorzaak, ze wist het niet. Immers was geneeskunde een van haar favoriete dingen om te doen. En andere mensen helpen deed ze graag.

-- meeh, flopperdeflop