PartyCrashers~

Waarom nu? Zie je wel dat er niets goeds van kwam als je mensen hielp? Ze had hem gewoon uit het raam moeten gooien en zeggen dat hij met water maar wat goochelde.. Of ze had hem nooit uit moeten nodigen voor haar verjaardagsfeestje. Ook nergens voor nodig geweest, ze had het altijd alleen of met haar moeder gevierd. Niets aan de hand. Desnoods kon ze nog naar Yazuki huppelen om háár dag te verpesten zodat haar eigen verjaardag leuk zou worden. Maar ze had niet per se Luca uit hoeven nodigen om film te kijken. Dat was helemaal nergens voor nodig geweest en kijk nu eens hoe het geëindigd was! Op de grond in de modder met haar hele façade en attitude door het slijk gehaald.
Ze probeerde zichzelf weer bijeen te krijgen, maar voorlopig zat dat er nog niet aan te komen. De halve kater van de vorige avond, de viezigheid en het feit dat hij zo lief was om haar nog eens te helpen ook... Opgeteld kwam het zover dat ze hem niet eens meer met de dood kon bedreigen voor hij haar haren verpestte. Ze was ver heen, vér heen. Misschien moest ze aan haar voorhoofd voelen, want dit ging niet goed! Net als die laatste keer dat ze met dat zandkastelen bouwen zowaar aardig was geweest tegen Nariko, het kind dat om de één of andere reden met een sjaal rondhuppelde bij 200 graden Celsius. Ook pure onzin, maar goed. Ze had liefjes naar haar gelachen en haar zandkasteel heel gelaten. Voor een Wren was dat nog een hele prestatie, van andermans spullen afblijven. Ze hield ervan dingen te ruïneren en dan die gezichten te zien, de uit spelden hoeveel ze haar haatten en hoe graag ze haar wilden slaan. En dan kon zij zich omdraaien met een prachtige hair-swing en bedenken hoe leuk haar dag was. Maar dit was dat allemaal niet! Ze voelde zich hulpeloos, ze kon niet eens lieflijk lachen of boos kijken; alles bleef hangen op dat halve pruillipje waar ze zich, als ze erop terug zou kijken, rot om zou lachen. En Luca die steeds maar zelfverzekerder werd en haar zelfs uitlachte toen ze geen bedreigen kon uitten! Moest ze hem schoppen- Nee, daar had ze geen permissie voor. Ach. Laat ook maar! Ze had er allemaal geen zin meer in, als ze nu zou schoppen zou het misgaan en zat ze hier nog alleen in de modder. Normaal zou ze dit soort impulsieve acties wel uithalen, maar nu... Nee. Ze bewoog niet eens toen Luca plots haar haren vastpakte in een soort staart en rustig - als een hulpverlener haast - uitlegde wat hij ging doen. Het vervolgens ook deed. Hij zat aan haar haren! Dat vond ze normaal zwaar irritant, als mensen daar het lef voor hadden. Aan de andere kant, misschien hielp het wel.
Even wachten.. even wachten.. Ja, het werkte dus mooi niet. Lekker dan. Wren liet een diepe zucht opwellen uit haar longen en haalde voorzichtig haar vingers door haar haren. Hé. Wacht. Hij had gelijk. Ze kon het er nu uitkammen, dat was iets goeds. Maar dan moest ze alsnog met haar modderige kloffie door de school kruipen om een kam te vinden.. Dit ging echt een hel worden. Echt waar. Ze keek nu zo mogelijk nog zieliger, alleen al door die gedachte. 'Goed. Je mag m'n pony ook doen,' zei ze uiteindelijk, als reactie van uiterste dankbaarheid. Twee keer 'dank je' ging iets te ver.
'En hoe moet ik nu weer naar binnen? Ik ga écht niet zo naar binnen!' riep ze iets later uit, met een spastisch gebaar naar haar modderige kapsel en kleding. 'Dat weiger ik!'

~Ja, liedje past o: En Luca is echt grappig zo xD Wren helemaal van 'Miiii :c'

Het was bizar, bijna eng, om je te realiseren hoeveel invloed de houdingen van anderen op je hebben. Hoewel je het nog niet eens doorhebt, alleen dieren echt goed zijn in het lezen van houdingen van anderen, heeft het wel een invloed op je. Een persoon die zelfverzekerd in zijn of haar schoenen stond daar zou je eerder geïnteresseerd naar luisteren dan naar iemand die maar wat met zijn of haar haar speelde en naar de grond keek. Ook hadden vele de natuurlijke reactie om terug te deinzen wanneer iemand extreem boos op ze reageerde. Nam je juist geen kwetsbare houding aan wanneer iemand je dreigde een klap te geven enzovoorts.
Langzaam begon hij zich te realiseren wat er aan de hand was. Het kwam door hem en door haar, het was een gevolg dat werd gecreëerd door hun beiden. Ergens had hij het gevoel dat zijn plotselinge zelfverzekerdheid haar dominantie onderdrukte, ervoor zorgde dat dingen niet escaleerden. Definieer escaleren: het erger worden van Wren haar gedrag, hoe dominanter het meisje hoe geprikkelder ze reageert. Waar hij wel geen rekening mee hield was dat hij te maken kon hebben met een mogelijke tijdbom. Wie was die tijdbom? Wren. Voor iemand die gewend is om altijd alles en iedereen af te snauwen wanneer ze iets niet doen zoals zij wilt… Is dit toch vrij vreemd en er zou dus ooit een punt moeten komen waarop al haar mogelijke frustratie over dit alles eruit zou moeten komen. Niet dat Luca daarmee bezig was, die was met zijn gedachtes heel ergens anders.

Zwijgend haalde hij al wat viezigheid uit haar haar toen hij klaar was met het gebruik van zijn magie, kon het niet helpen dat een klein, bescheiden lachje speelde rond zijn mond. Was er niet zozeer van bewust en hij vermaakte zich ook niet in de vorm van… Mocht hij het als leedvermaak zien? Wren die niet boos werd, of was hij gewoon blij van zichzelf? Hij wist het niet. Stiekem voelde hij zich wel een soort van gelukkig, gewoon door de simpliciteit van alles op het moment.
‘Oké,’ sprak hij zachtjes waarna hij weer overeind kwam en haar haren liet voor wat het was. Liep langs haar om vervolgens voor haar te gaan staan. Een stuk of twee tellen keek hij eventjes op haar neer waarna hij door zijn knieën zakte. ‘Doe je ogen maar dicht, wie weet steek ik ze er wel per ongelijk uit,’ merkte hij nogal droog op, waarna hij voorzichtig de haren van haar pony vastpakte. Gewoon hetzelfde trucje zoals de vorige keer, er was eigenlijk niet echt veel aan.
Een frons vormde zich op zijn gelaat wanneer ze begon te klagen. ‘Dan trek je je kleren maar uit en loop je in je ondergoed terug.’ Oké, ergens was dat een opmerking die zijzelf zou hebben gemaakt. ‘Of je gaat in het bos leven, dat kan ook.’ Rustig stond hij weer op, reikte haar een hand toe. ‘Ik heb niet eens een shirt aan en ik klaag ook niet. Gewoonweg omdat ik weet dat het nog veel te vroeg is voor andere kinderen om al wakker te zijn, so no worries.’ Een hartelijke glimlach volgde na het zeggen van die woorden, wilde zijn woorden daarmee wat meer kracht geven, want Wren kennende zou ze hem nooit geloven.

» Mweh, mijn inspiratie voor dit topic raakt op >.<