Eigenlijk was het best wel typisch voor hem om te vergeten waarom hij ook al weer naar iemand toe was gegaan. Zo was hij uiteindelijk vergeten te vragen wat het huiswerk nou was, had hij het maar aan iemand anders gevraagd; maar zijn concentratie was ver te zoeken geweest. Het kwam zelfs op dat punt waar hij gewoon zijn hoofd op zijn schrift legde en zichzelf begon te haten omdat hij het niet eens kon opbrengen om ergens anders aan te denken. Aan dingen voor school, waar hij normaal nooit moeite mee had. Nou was alles wel erg verwarrend geweest… Alles.
Voor het eerst in zijn leven had hij maar eens wat opgeschreven, zodat er wat stond en dat het leek alsof hij het afhad. Normaal klopten altijd al zijn antwoorden, had hij netjes gewerkt; met dat meisjeshandschrift van ‘m. En nu? Nu had hij maar heel slordig wat opgeschreven, iets wat logisch klonk. Hij weigerde simpel weg om die woorden: ‘Weet ik niet’ of ‘Snapte ik niet’ in zijn schrift te zetten. Uiteindelijk wist hij het wel, als hij die concentratie maar kon vinden, maar dat lukte hem dus niet. Gedachtes waren heel ergens anders, zorgde ervoor dat hij soms gewoon afwezig voor zich uitstaarde. Zijn potlood dan mishandelde door er zachtjes op te bijten, een langzame pijnlijke marteling voor het voorwerp. Arm ding. Hij was nooit echt een potlood… Knager geweest, om het zo maar te noemen, maar nu deed hij het ineens wel. Er klopte iets niet, aan hem.
Dat was het! Het waren gewoon zijn hormonen, het kon niet anders. Logisch dat hij niet meer in staat was om ergens anders aan te denken… Maar… Hij was al zestien en betekende dat niet dat je die periode nu wel een beetje voorbij moet zijn? Dat het allemaal een beetje is uitgewerkt? Wat was het dan; het feit dat het zijn eerste keer was geweest? Waarschijnlijk. Dat moest het wel zijn, want er hadden geen verdere bedoelingen bij gezeten. Ze waren gewoon vrienden en de enige reden dat ze het hadden gedaan was zodat ze het hadden gedaan. Niets anders. He-le-maal niets.
En waarom had hij nu dan zoveel moeite met het vastpakken van die deurknop? Hij stond daar maar en het leek wel alsof hij daar nu al dagen stond. Terwijl het eigenlijk maar een paar secondes waren. Wat hield hem tegen? Het was onbeleefd om niet te komen, hij moest wel. Ze zou hem vast niet voor de gek houden, want anders had ze dat vast allang gedaan. Hij was een makkelijke prooi, dat wist hijzelf ook wel. En ondanks dat ze er al vele malen voor had kunnen zorgen dat hij niet meer normaal door de gangen kon lopen; had ze het niet gedaan. Waarom wist hij niet, maar ergens stelde hij het heel erg op prijs.
Hij kon dit. Hij kon dit en dus ging hij het ook gewoon doen. Met een licht trillende hand pakte hij de deurknop vast, drukte deze naar onder en deed de deur open. Waarschijnlijk had hij hem open gegooid als hij meer zelfvertrouwen had gehad, want die gedachtestroom van zonet was wel erg motiverend. Zo motiverend dat het bijna sarcastisch leek. ‘Wren?’ begon hij aarzelend, ‘Ik ben toch niet te vroeg?... O-Of te laat?’ Ze zou hem vast weer de kamer uitduwen als hij te vroeg was en hij zou een klap krijgen als hij te laat was. En ze zou waarschijnlijk cynisch gaan doen als het goed was. Stiekem voorspelde hij vrijwel altijd haar reacties, om er zeker van te zijn dat hij iets goed deed. Best grappig en ook… Vaag.

Geen opmerking, geen klap. Enkel een commando die ervoor zorgde dat hij zich niet meer kon bewegen. Blijf? Hij was toch zeker geen hond, of wel soms? En toch luisterde hij er naar, bewoog hij niet. Hij kon zich niet bewegen en dat kwam niet alleen door dat commando, kwam ook door de persoon die het zei. Kon het niet helpen dat hij met grote ogen naar haar keek, kon gewoon zweren dat alles in slow motion leek te gaan wanneer ze zich had omgedraaid zodat ze hem die o zo bekende blik kon geven. Het had ook niet veel gescheeld of zijn mond was opengevallen door het feit dat alles in slow motion ging. Waarom ging het zo sloom? Waarom leek het allemaal op zo’n vage tienerfilm? Zo’n scene waarin dat meisje zich dan omdraaide en dan… Ho wacht nee. Dat meisje moest mooi zijn. Wren was niet mooi. Of wacht… Misschien was ze dat wel… Nou, ze was niet lelijk. Laten we het zo zeggen, maar ook weer niet knap genoeg om die rol te kunnen krijgen. Ja, dat was het. En toch gebeurde het.
Zelfs toen hij weer in beweging mocht komen bleef hij eventjes staren, stond nog steeds te zeer vast bij al dat slow motion gebeuren. Pas toen er een hele zin over haar lippen kwam knipperde hij met zijn ogen, liep de kamer verder in en deed de deur achter zich dicht. ‘Sorry,’ mompelde hij zachtjes, ‘Het was niet mijn bedoeling… Om te vroeg te zijn.’ En ook om zo te staren, dat ook, maar dat hoefde zij niet te weten. Het zou wel niets zijn, misschien had hij vandaag teveel gestaard. Want hij had wel erg veel voor zich uit zitten kijken in het niets, zo veel dat sommige mensen soms als debielen voor zijn gezicht met een hand gingen wapperen. Of een vingerknip, die ervoor zorgde dat hij opschrok uit zijn gedachtes. Dat was ergens altijd zo vervelend, zette hij zichzelf altijd weer voorschut met zijn schrikacties; maar veel kon je er ook niet echt aan doen.
Hij keek eventjes naar de hoesjes van de Dvd’s, liep vervolgens naar ze toe en pakte er eentje vast. Hij voelde hoe een koude rilling over zijn rug kroop enkel bij het lezen van de titel al. Van het plaatje dat was afgedrukt. Brr… Nee, dat ging hem niet worden. Volgende dan maar. Hij legde de ander weer terug, pakte een willekeurige en keek ernaar. Weer zoiets wat hem niet aanstond. Waarschijnlijk zou hij al nachtmerries gaan krijgen van die plaatjes, dat wist hij zeker. Mocht hij dit wel kijken? Hij was zestien… Maar misschien was het pas voor achttien jaar en ouder? Zag hij Wren eigenlijk wel vooraan. Nou, deze dan dus ook niet. Next.
Hij hoorde haar vraag niet echt, kon alleen maar ernstig kijken naar de Dvd’s; ging ze allemaal zorgvuldig na. Las bij sommige de achterkant, om dan vervolgens toch weer een andere te pakken. Uiteindelijk was hij ze allemaal nagegaan en ze hadden hem allemaal evenveel angst aangejaagd enkel met hun titels. O god, wat moest hij nu doen? Hij kon moeilijk beginnen te zeuren dat hij niets leuks kon vinden, dat zou nogal grof zijn. Hij slaakte uiteindelijk een zucht, sloot zijn ogen en pakte maar een willekeurige film. Op hoop van zegen dan maar. Een filmpje, gewoon de hele tijd je handen voor je ogen houden en dan was het klaar. Dan kon hij weglopen en gewoon gaan slapen.
Hij draaide zich om, aarzelend. ‘Ehm… Als het kan dan graag,’ antwoordde hij met een hese stem. Waarom bracht hij zichzelf altijd in dit soort situaties, want eigenlijk was het wel zijn eigen schuld. Vanaf het moment dat hij haar kamer was ingestapt en was gaan zeuren over haar verjaardag had hij deze vloek over zichzelf uitgesproken. Was het vloek? Ja… Vanuit sommige oogpunten. De meesten eigenlijk. Maar hij had geen andere keus; Wren was de enige vriendin die hij had. Want Nina kende hij ook amper en die kende hij overigens via Wren. Meer had hij niet. Misschien moest hij echt eens gaan proberen wat meer vrienden te maken… Want hij wist eigenlijk niet of hij het wel ging overleven op deze manier.

» HAHA. Luca's haar is ook zo mooi ;}
» Sorry als ik dingen door de war gooi qua volgorde, maar mijn brein weigerde dienst.

Ze wist toch dat hij geen suiker mocht? Of ja, niet teveel; anders zou hij altijd zo hyper worden en daar zou zij zich weer aan irriteren. Vooral aangezien ze zich ook al scheen te irriteren aan hem als hij gewoon zichzelf was, maar aanpassen had niet geholpen. Waarschijnlijk dat als hij zich zo ging gedragen als haar zou ze zich nog meer irriteren, omdat hij haar dan wel in de reden zou vallen en ze leek niet het soort persoon dat tegenspraak duldde. Of althans: niet van hem. Nou was hij ook niet echt een persoon die snel iemand tegensprak, of een protest leverde, gewoon omdat hij te bang was voor de reactie van de ander. Hij was nooit echt de meest zelfverzekerde persoon geweest op aarde. Dus hij zou van zichzelf sowieso nooit tegen iemand ingaan.
Hij had eerder al eens aangegeven dat hij geen suiker mocht, maar nou was hij ook niet echt iemand die snel dingen zou eten met veel suiker… Of ja… Hij had genoeg zelfkennis om te weten dat hij van snoepjes af moest blijven, maar ze waren gewoon zo lekker! Dan kon je ze toch moeilijk laten liggen? Want ze hadden gewoon zo’n leuke kleurtjes en dankzij zijn moeder had hij een voorliefde gekregen voor felle kleuren, niet zo fel dat het pijn deed aan je ogen; maar wel… Nou, zijn kledingstijl vertelde toch genoeg? En snoepjes hadden ook leuke kleuren dus hield hij ervan, maar hij mocht er niets van hebben want dan werd hij zo irritant als de pest.
Mede dankzij haar geïrriteerde opmerking had hij maar wat gepakt, anders had hij nu nog staan aarzelen. Later, ondanks dat hij nog zo tegen zichzelf had gezegd dat hij het niet moest doen, keek hij alsnog eventjes op het hoesje. Scream? Oké… Het viel wel mee, maar zijn Engelse woordenschat was groot genoeg om dat woord zonder enige moeite te vertalen. Gingen er mensen schreeuwen? Hij wilde niet doof worden, maar als die mensen zouden schreeuwen… Zou het niet zo opvallen als hij ging schreeuwen. Wetende dat hij ook begon te schreeuwen bij Bambi dat die moeder sneller moest rennen en zo ging het de hele film door. Hij had geschreeuwd tegen ieder willekeurig hert, had die honden zowat gesmeekt om die moeder te sparen. God, hij leefde zich teveel in.
Aarzelend pakte hij het drinken van haar aan, keek ernaar. Hij wist niet wat Wren zo in haar vrije tijd dronk, maar zo erg kon het toch niet zijn? Hoewel het wel zo was dat alcohol ervoor zorgde dat je niet meer zo goed groeide, mits je het op jonge leeftijd dronk. Wren een alcoholiste? Nee, dat was ook weer zo overdreven. Hij draaide het flesje rond, wilde weten wat er allemaal inzat. Nee, eigenlijk niet. Niet alles; alleen de hoeveelheid suiker. Percentage, beetje rekenen… Als hij sloom zou drinken zou het wel gaan… Dacht hij dan.
Hij wilde haar bedanken, maar hij kreeg er de kans niet voor. Ze was boos door de afstandsbediening, omdat deze niet naar haar luisterde. ‘Wacht eventjes,’ merkte hij zachtjes op, zette het flesje op de tafel en keek naar het ding. Hij ging op de bank zitten, slaakte een zucht. Ergens wilde hij doen alsof alles het niet deed, dat de afstandsbediening kapot was en ze daardoor niet de film konden kijken. Maar dat zou ook zo flauw zijn. Hij zou het wel uitzitten. Waarvoor? Vreemd genoeg voor Wren en door zichzelf.
Hij drukte eventjes op een knopje, gewoon het menu knopje. Dat kon zelfs hij nog. Tergend sloom, zelf een uitstel van executie makend, begon hij de ondertitel in de stellen om vervolgens toch maar op start te klikken. Hij keek eventjes naar Wren, die zou vast wel weer geïrriteerd raken als hij de reclame niet doorspoelde. Zou hij het wagen? Nee… Nee, dat kon hij niet. De gevolgen waren te angstaanjagend. Doorspoelen dan maar. Reclame een… Reclame twee… Reclame drie… Blik dwaalde weer af naar Wren… Bleef ietwat afwezig naar haar kijken. Waarna zijn blik weer terugschoot naar het scherm. Reclame… Eh… Tel kwijt. Huppelepup dan maar. Uiteindelijk zette hij hem weer op pauze. ‘Nu is het wel goed denk ik.’ Stem was weer een hees, wat hem ergens irriteerde; maar hij kon er niet echt veel aan doen.

» Ja ja, reclame komt normaal voor menu shizzle.
» Maar ik was te lui om dat te realiseren terwijl ik het typte en om het aan te passen >U
» It's all the same in the end.
» En sorry voor zinloosheid en zo ;o

In zijn gehele leven was de jongen nog nooit in aanraking geweest met het genre horror. Gewoon omdat hij er nooit over nadacht, hij had wel andere dingen aan zijn hoofd. Zoals de dementie van zijn moeder die steeds erger was geworden en hij maar hopen dat het ooit allemaal goed zou komen. Ergens had hij gewoon deelgemaakt van een hele trieste televisie serie, waarin hij wellicht wel de hoofdrol speelde. Natuurlijk was er een tijd geweest waarin hij niet zo blij was als nu, maar je leert ervan. Het waren meestal de verwende kindjes die altijd zo zeurderig deden. Hij wist hoe het kon zijn als alles je tegen stond, als niets meer aan jouw kant leek te staan. Man, daar werd je gewoon spontaan depressief van en dat was iets wat je niemand toewenste.
Hij verblindde zichzelf simpelweg, zodat hij al die nare dingen niet meer hoefde te zien. Niet meer hoefde op te merken, ze gewoon kon uitwissen. Natuurlijk bleef alles op het gebied van zijn moeder gevoelig, maar de rest maakte hem niet meer zoveel uit. Hij was er wel gelukkiger op geworden, zorgelozer. Gewoon vrijer. Als hij nu nog steeds voor zijn moeder had moeten zorgen was hij hier nu vast niet geweest. Hoewel hij liever bij zijn moeder was momenteel dan hier… Hij wilde helemaal geen horrorfilms kijken, nee bedankt, maar het moest nou eenmaal. Hij durfde zelfs niet eens na te denken wat voor mogelijke reactie Wren zou kunnen hebben als hij nu wegliep.
Ergens irriteerde het hem, haar gedrag. Hij kon veel hebben en had toch nog toe ook veel getolereerd, maar hoe ze nu deed was een beetje… Lomp. Alsof hij achterlijk was, dom; een idioot die niets wist. Hij wist best wel wat popcorn was, hallo. Bovendien: ze beval al de hele tijd. En ondanks dat het ergens iets voor haar was om zo te doen, had ze het voorheen nooit gedaan. Of ja, niet zo stug als nu. ‘Wren,’ bracht hij zachtjes uit, ‘Ik ben geen hond.’ Oké, dat was ook best droog; maar het zou waarschijnlijk wel… Nee, waarschijnlijk niet eigenlijk. Hij keek haar zijdelings aan, richtte zich toen weer op het televisiescherm. Tja, als je mensen leert kennen raak je ook langzaam je angsten voor ze kwijt. Wren was allang niet meer zo eng en dreigend als ze eerst was geweest.
Er was een reden voor dat hij niets pakte, simpelweg omdat hij het niet vertrouwde. Hij zou er wel vanaf zien vanavond; als ze eenmaal gedachteloos begon te eten zou ze vast en zeker alles wel zelf wegwerken. Hij was niet nodig. Hij slaakte een diepe zucht. ‘Als jij het zegt,’ maar eigenlijk geloof ik je voor geen meter, voegde hij er nog in zijn gedachtes aan toe. Om uiteindelijk maar weer op het play-knopje te drukken van de afstandsbediening en deze keurig op het tafeltje te zetten. Pakte zijn flesje weer en leunde naar achter tegen de leuning van de bank… Dinges. Hij wist het niet en het deed er momenteel ook niet toe.

» Woof 'nd Derp.

Er viel een stilte na zijn opmerking. Natuurlijk, hij sprak haar een soort van tegen en dat was ze niet gewend. Misschien dat ze daarom niet wist hoe ze erop moest reageren, waarschijnlijk. Hij wist het anders ook niet. Ze zou vast wel weer een typische Wren opmerking die hem herinnerde aan zijn plaats in hun relatie, als ze het eenmaal verwerkt had. Zijn lichte protest dat eens zelfverzekerd overkwam. Had het te maken met het feit dat… Nee, dat kon niet. Die hele kus had niets betekend, helemaal niets. Het was waar dat hij sindsdien moeite had met concentratie en schijnbaar zorgde het er ook voor dat je dingen in slow motion zag. Alles op dit gebied was onbekend terrein voor de jongen, dus het zou heel goed kunnen dat het er allemaal gewoon bij hoorde. Vast wel. Dat moest gewoon want er was niets anders mogelijk, toch?
Omdat hij zich uiteindelijk te ongemakkelijk begon te voelen bij de stilte startte hij de film maar, in de hoop dat het ervoor zou zorgen dat die stilte weg zou gaan. Nou niet die stilte perse, maar dat ongemakkelijke gedeelte. Stiltes waren niet erg, zolang ze maar niet ongemakkelijk waren. Hij kon niet goed tegen ongemakkelijke situaties, maar daar konden vrij weinig mensen tegen dus zo erg was het niet. Wat deed je om een ongemakkelijke situatie te beschreiden? Je zoekt naar afleiding en nu dus in de vorm van de film. Het start knopje was altijd gemakkelijk te vinden, bijna even gemakkelijk als het aan en uit knopje. Kortom: hij had de film dus zonder enige moeite kunnen starten en vroeg zich ook af wat Wren nou precies had gedaan waardoor het niet werkte bij haar.
Ze zei wat: één simpel woordje. En toch zorgde het ervoor dat hij zich vrijwel gelijk niet meer kon focussen op het televisiescherm. Zijn ogen werden groter, staarde wat voor zich uit. Wacht… Had ze nou echt… Hij had gedacht dat ze dat soort woorden niet eens deel uitmaakten van haar woordenschat, dat ze ze niet kende en daarom niet gebruikte. En nu had ze er eentje van gezegd. Nou wist hij niet of het gemeend was, maar ze had tot nu toe nog nooit tegen hem gelogen. Dus dan zou ze dat toch ook niet ineens gaan doen, zo plotseling? Zou wel erg vreemd zijn ergens, om ineens iets te gaan doen wat je normaal nooit deed. Dus het moest wel gemeend zijn.
Om zelf nog wat meer afleiding te vinden van al dit verwarrende gedoe nam hij maar snel een slok van dat… Drankje. Hij had de naam wel gezien, maar herkende het niet en wist niet echt wat het nou precies was; hij wist alleen dat hij het kon hebben qua suiker. Een nieuw flesje, voor hem blijkbaar, maar hij was nog niet eens klaar met zijn eerste. Wat nu? Niet echt nadenkend liet hij zo al de vloeistof die nog in zijn flesje zat, wat meer dan de helft was, door zijn keel glijden. Slecht plan, maar er was nu geen uitweg meer. Waarom deed hij dit eigenlijk? Omdat hij bang was dat ze beledigd zou zijn als hij het nog niet ophad, of omdat ze zich anders overbodig zou voelen. Hij wist het niet, hij wist het echt niet. ‘Dank je,’ bracht hij met een hese stem uit, had pijn aan zijn keel gekregen door zijn domme actie. Hij was ook zo’n genie soms.

» Meeeh. Zo zinloos als maar kan, maar ik wist niets >A<

Hij kon het nog steeds niet bevatten… Ze had zich zowaar verschuldigd. Was dit een ander universum, een parallelle wereld waarin een vriendelijke Wren leefde? Was ze misschien ontvoerd door aliens en was dit een falende dubbelganger? Of was ze ziek? Waarschijnlijk de laatste optie, aangezien bij de eerste twee zijn fantasie nogal op hol sloeg. Echter bleef het wel zo dat het meisje nooit uit zichzelf, nuchter en wel, vrijwillig een excuses zou aanbieden voor iets. Nooit. Kortom: er moest iets mis zijn. Ergens voelde hij zich nu geroepen om uit te vinden wat er precies mis was, maar de film… Hoewel hij liever detective speelde dan dat hij een of andere enge film keek.
Hij wist niet precies hoeveel suiker erin zat en wist ook niet hoeveel hij dus van dat drankje mocht drinken; maar het was de enige afleiding die hij momenteel had. Hij durfde niet aan die popcorn te zitten, je wist maar nooit en hij wilde het Wren niet aandoen om haar op te schepen met een hypere hij. Dus zat er niets anders op dan sneller drinken en zich meer op de smaak ervan te focussen dan de film. Man, wat schreeuwden die mensen wat af zeg. Dat gegil allemaal. Als hij eerlijk was vond hij de verhaallijn eigenlijk helemaal niet zo goed en daardoor werd al gelijk de hele film wat minder. Jippie.
Zij het wel zo dat er stukjes bleven die nog steeds ranzig en eng bleven in zijn ogen. Zo kromp hij soms een beetje in elkaar, keek met een pijnlijke blik toe. Om vervolgens maar snel weer een slokje te nemen van zijn drankje. Afleiding, alsjeblieft werk gewoon. Het werkte met mate, soms moest hij echt gewoon wegkijken. Ook moest hij zichzelf inhouden om niet te gaan schreeuwen. En dan in de trans van: “NEE, GA DAAR NIET HEEN.” Waren die meisjes dan werkelijk zo dom? De achtergrond muziek vertelde gewoon dat er iets mis was daarbeneden! Maar… Zij hoorden niet echt dat achtergrond muziekje, dat was dan wel weer zo.
Een vraag zorgde ervoor dat hij met een ruk opzij keek. Hoe hij het vond? Werkelijk, van al de vragen die ze kon verzinnen? Alle flauwe opmerkingen die ze kon maken? ‘Ik eh… Het is wel… Ehm… Eigenlijk is….’ Hij kreeg de tijd niet om een goede mening, nog zin te vormen; een gil klonk, die hij niet had zien aankomen. Het ging meer automatisch dan dat hij het zich echt realiseerde, maar voor hij het zich doorhad klampte hij zich bang aan het meisje vast, keek met grote ogen naar het televisiescherm. ‘W-Was dat de film? Wren, zeg me dat het de film was!’ Wat als er net zo’n gast als dat hier rondliep, op SSA? O, dan zou hij nooit meer deze kamer verlaten. Nooit!

» Hij is kort, maar je kunt er waarschijnlijk wel wat mee n_n

Het was vast maar ketchup. Gewoon ketchup niets anders. En toch kon hij het niet helpen dat hij een soort van pijn voelde wanneer er weer iets pijnlijks gebeurde bij een persoon. Natuurlijk was dat ook iets natuurlijks, zelfs als iemand in zijn of haar vinger sneed bij een serie als GTST voelde hij het nog. Waarschijnlijk had iedereen dat wel een beetje, alhoewel hij begon te denken dat die “reflex” bij Wren een beetje gedood was. Zo had je ook die knipper reflex van je oog als je voor het eerst probeert lenzen erin te krijgen. Nou had hij geen lenzen, maar hij kende er verhalen van. Hij had het zelf soms geprobeerd bij zijn moeder, toen ze het zelf niet meer kon, maar het idee dat hij haar oog zou uitsteken door te lomp te zijn met zijn hand was zo beangstigend dat hij haar maar een bril had gegeven. Het was best vreemd, want normaal hoorde dat soort dingen altijd andersom te gaan… Nou, had hij ook weer iets tragisch in zijn leven meegemaakt.
Die vraag was eigenlijk gewoon… Hoe kwam ze er in godsnaam op? Zou ze werkelijk een like a sir antwoord van hem verwachten of zo? Dat hij ineens heel serieus ging vertellen wat hij van de film vond, die hij eigenlijk barslecht vond. Noem hem een criticus, maar de film was gewoon echt slecht. Ja, gil maar. Laat je ledematen maar kapot gaan, ga maar dood, spuit wat ketchup rond. Als je er maar blij van wordt, niet? Bovendien was hij geen fan van de verhaallijn. Dat was zijn mening. Ging hij die aan haar vertellen? Nee, natuurlijk niet! Dan maakte hij zijn naam als vage, blonde nerd weer waar. Stiekem zouden ze van haarkleur moeten wisselen, paste alles veel beter. Want voor een blond persoon was hij stiekem best slim en deed hij abnormaal veel zijn best op school… Waar hij nu was… Dat is zo vreemd om uit te leggen eigenlijk. Laat dan ook maar, te moeilijk.
Daar zat hij dan, zichzelf helemaal vastklampend aan Wren haar arm. Misschien was zijn greep wel zo stevig dat hij al haar aderen in haar arm dichtkneep waardoor dit dus zou zorgen voor een afgestorven arm, of zo. Hij zou er de rest van de avond vast nog wel vreemd door worden aangekeken, door het meisje dan. En dan zou het de volgende dag allemaal weer goed zijn, of ja… De volgende keer dat ze elkaar weer zagen. Was ook zo met dat ijsje geweest. Eerst had hij haar gezicht gewoon een beetje zitten versieren met het spul en daar hoorde hij nu ook niets meer over. Misschien dat ze er wel nog eens aandacht… Maar er iets over zeggen niet.
Hij bleef haar arm vasthouden, wel iets losser, maar loslaten durfde hij niet. Zijn blik was ietwat geïrriteerd, moest ze nou altijd zo doen? Natuurlijk was het ook gedeelte uit schaamte, de rollen hadden omgekeerd moeten zijn. Zij was degene die bang moest zijn en hij moest dan die jongen zijn die er niets aan vond, maar het was duidelijk dat het nu totaal omgedraaid was. ‘Wrehen,’ kwam er zeurderig over zijn lippen, schudde een beetje aan haar arm, ‘Doe nou niet zo!’ Irritatie gemengd met angst. Wat als het niet van de film was gekomen? Wat als er echt zo’n figuren rondliepen hier op de academie? Je wist het immers maar nooit met die Shadranen…
Zijn ogen werden groter, keek haar aan. ‘E-Echt?’ Wat was hij weer goedgelovig bezig. ‘Dan moeten we die persoon vangen! Wat… Wat als hij iemand iets aandoet – Wacht… Je maakt maar een grapje, is het niet?’ Hij liet haar arm los, keek weg. Tuurlijk. Natuurlijk! Hij was ook zo slim. Om zichzelf af te leidden van het ongelofelijke gênante moment van zonet sloeg hij alles wat nog in het flesje zat zo achterover, zette het op het tafeltje en pakte het andere flesje wat Wren daar neer had gezet. Ook bij deze aarzelde hij niet, maakte het vrijwel gelijk open en nam er een flinke slok van. Oké, wow… Hij wist niet precies wat of wanneer, maar dit maakte hem duizelig. Zelfs als hij gewoon zat draaide alles een beetje. Niet meer doen dus.

Hij kon niet ontkennen dat hij zich een beetje licht begon te voelen in zijn hoofd, had hij ook maar niet zo snel moeten drinken. Hoewel hij dit niet had als hij gewoon een glas water in ene keer naar binnen werkte, dus waarom was het dan wel zo met dit drankje? Zat er misschien dan toch teveel suiker in? Nee, want dan zou hij nu waarschijnlijk zo irritant als de pest zijn, bovendien werkte het net als energydrank bij hem. En als je er dus teveel van binnen kreeg, kreeg je vast wel een beroerte of zo. Dus dan had hij hier nu allang op de grond moeten liggen, iets in de trans dan… Tenminste niet meer met zijn gedachtes nog hier, hij zou weg moeten zijn op mentaal gebied. Echter was hij er nog steeds, half dan, maar hij was er wel. Het moest dus iets anders zijn… Maar het had wel te maken met dat drankje, daarvan was hij overtuigd. Niet dat hij instaat was om goede connecties te leggen in deze staat, maar toch leuk geprobeerd.
Wel was het duidelijk dat het effect, dat ook licht bij hem plaats vond, vele malen erger was bij Wren. Ze was… Zichzelf niet. Ze giechelde maar en ergens maakte dat hem bang. Normaal lachte ze nooit, maakte ze alleen maar gemene opmerkingen, maar lachen was goed… Toch? Het gaf aan dat blij was en blij zijn is goed. Was ze blij dan? Waarschijnlijk wel, moest hij dan ook blij zijn? Waarom was ze eigenlijk blij? Hij wist het niet en eigenlijk kreeg hij hier best wel hoofdpijn van, van al dat denken over… Dit alles. Een blije Wren was gewoon vreemd en verwarrend, omdat het niet klopte. Het scheen tegen die natuurwetten in te gaan. Welke eigenlijk? De wet die zei dat Wren gewoon gemeen was en niet glimlachte; of ja, niet vriendelijk. En giechelen al helemaal niet. En toch deed ze het nu.
Hij keek haar zijdelings aan. Hij was… Schattig? Ergens wist hij wel dat mensen hem als schattig zagen, maar Wren? Die vond het irritant als ze zelf schattig of klein werd genoemd, dus waarom zou ze iemand anders dan omschrijven met dat begrip? Misschien om hem te pesten, maar waarom zou ze dat nu dan weer doen? Wat had hij dan verkeerd gedaan; dus waarom zei ze het dan toch? Bovendien, gecombineerd met dat gegiechel, kwam het niet echt over als pesten. Ze was zichzelf niet, in alle opzichten. Daar zou het wel aan liggen.
Hij kon enkel een beetje nerveus glimlachen bij het horen van haar woorden. Juist… Alsof dat ooit toegestaan zou worden, door haar. Hij vond alles best, kon toch niet protesteren. Dat was overigens niet alleen zo bij haar, was ook bij zat andere mensen. Mentaal was hij gewoon niet zo sterk, zo kon hij haar makkelijk pijn doen; maar alles op mentaal gebied werkte gewoon tegen. Zo was hij abnormaal snel bang voor mensen hun houding en Wren haar houding was gewoon dominerend. Waarschijnlijk was ze ook nog eens intimiderend als ze wat groter was geweest.
Zijn hart leek een slag over te staan wanneer ze gewoon ongevraagd haar gang ging. Ze was… Te dichtbij. Veel te dichtbij en vreemd genoeg leek alles ineens oncomfortabel. Die bank… Dinges, ging eerst nog wel; maar nu zat hij ineens niet meer goed. Slikken ging moeilijk, was gewoon pijnlijk door die brok in zijn keel. Zijn hart bonkte veel te snel en ook nog eens te hard; waardoor het voor een pijnlijk bedrukt gevoel op zijn borstkas zorgde. Snel, drink iets. Gewoon drinken dan gaat het vast wel weg. Wist hij veel dat het niet lang zou duren of hij zou precies zoals haar gaan doen als hij zo snel bleef drinken. O, flesje leeg. Perfecte smoesje om zijn arm te bevrijdden.
Lege flesje op tafel, nieuw flesje pakken en zijn arm was vrij. Hij dronk weer eens te snel, greep met een hand naar zijn hoofd en kreunde zachtjes. Het ging allemaal eventjes iets te snel en eigenlijk was het zo´n moment van: and this kids, is why you shouldn’t do drugs, maar het ging niet eens over drugs. Het ging over alcohol en stiekem was dit zijn eerste ervaring ermee. Braaf kindje dat hij altijd al was geweest. Uiteindelijk leunde hij gewoon tegen haar aan, zijn kin op haar schouder. ‘Wreeeeen,’ kwam er nogal sloom over zijn lippen, ‘Ik ben duizelig…’ Het zou niet lang duren of hij zou echt helemaal de weg kwijt raken, die alcohol ging gewoon recht naar zijn hoofd toe. Of ja, zo voelde het aan. Hij voelde zich sloom en ook licht in zijn hoofd. En duizelig, dat mocht je niet overslaan. Bovendien was die lichte blos al op zijn wangen verschenen en dit was niet de oorzaak van de aanwezigheid van het meisje.

» Hij is een beetje vaag en useless, snorry D:
» O en er kwam wat vertraging door Pasen en familia en zo x')

Hij dronk inderdaad wel iets te snel, maar hij had geen andere keus. Het leek wel een soort van reflex te zijn; iedere keer als het meisje te dichtbij kwam moest hij zichzelf gewoon afleiden. En aangezien hij een onorigineel persoon was dat niets beters wist begon hij maar te drinken als een gek. Had het ook wel effect? Ja, een beetje. Echter bleef dat benauwde en bedrukkende gevoel op zijn borst daar en dat moest juist weg. Waar het precies vandaan was gekomen wist hij niet en hij was ergens ook te ver weg om nog helder na te kunnen denken, dus laat staan dat hij goede connecties kon maken.
Wren gedroeg zich ook vreemd, dus dan was er toch niets mis mee als hij zich ook een tikje vreemder ging gedragen dan normaal. Natuurlijk was hij al een klein beetje vreemd van zichzelf, maar wie was dat nou niet? Hij was een blonde nerd, beter kon je het niet omschrijven. En Wren was een kleine dictator, daar was ook geen betere omschrijving over mogelijk. Toch? Nu kon hij natuurlijk weer eens niet helder denken, maar alsnog: het was gewoon zo.
Een vaag grinnikgeluidje ontsnapte uit zijn keel. Ze praatte grappig. Sinds wanneer deed ze dat? Zoveel maakte het niet uit, maar op het moment vond hij het te lachwekkend voor woorden. Was het wel zo dat hij niet echt instaat was om echt hard te lachen omdat alles nogal vaag ging, het werd niet goed verwerkt. Hoe kwam dat eigenlijk? Dat niets meer goed leek te werken wat zijn hersens betreft. Had hij iets fout gedaan? Waarschijnlijk… Wat wist hij niet en op het moment boeide het hem ook niet echt, voor het eerst in zijn leven maakte hij zich eens een keer niet zorgen om dodelijk ziektes of zo. Hij was wat dat betreft net een Google pagina; die allemaal enge ziektes aangaf als je intypte wat er met je aan de hand kon zijn als je veel moest hoesten. Zo werkten zijn gedachtes ook wat dat betreft, nu niet dan… Niet dat het erg was. Of ja, zo dacht hij er op het moment over.
Hij negeerde haar woorden gewoon, staarde met een gezichtsuitdrukking die je kon beschrijven als dom naar het plafond. ‘Je flesje is gevallen…’ murmelde hij zachtjes, draaide zijn hoofd een beetje en keek naar het meisje, ‘Nu ben je vies.’ Hij kon het niet helpen dat hij na die woorden moest grinniken. ‘Je bent vies… Ga douchen. Trek nieuwe kleren aan. Ja, trek nieuwe kleren aan!’ Hij was nu alweer vergeten dat ze zonet half aan het stikken was, hij had het niet eens opgemerkt. Was wel typisch voor hem met zijn slechte verwerking op het moment. Hij hoorde die gillende mensen van de film op de achtergrond niet eens meer.
Er zat nog wat in zijn flesjes, sloeg het zo achterover en zette het met een iets te harde klap op de tafel. ‘Kom,’ begon hij nogal langzaam, waarna hij naar het meisje keek, ‘We gaan schone kleren voor je zoeken.’ Hij stond op, iets te snel jammer genoeg. Een duizeligheid die hem overviel, plofte weer neer op de bank. Hij greep met een hand naar zijn hoofd en liet een zacht kreuntje horen. Dit was helemaal niet leuk. Wren was vies en had nieuwe kleren nodig – en dat leek vreemd genoeg heel erg belangrijk, alsof de wereld zou vergaan als ze geen nieuwe kreeg – en hij kon niet eens één seconde rechtop staan. Nee, hij moest niet zo zeuren. Hij moest dit doen, voor Wren.
Zonder te aarzelen pakte hij haar arm vast, trok haar met zich mee toen hij opstond en zette een stap. ‘Nieuwe… Kleren,’ fluisterde hij zachtjes. Nog een stap en nog een. Zie je wel, hij kon nog wel lopen! Echter liet hij haar arm niet los, had het gevoel dat hij acuut zou omvallen als hij dat deed. Waarom wist hij eigenlijk niet, maar goed. Nieuwe kleren, dat was het enige wat nu belangrijk was. Waar haalde je ze eigenlijk vandaan? Hij wist het niet. Een kast misschien? Ja, een kast! Waar was een kast? Dat wist hij ook niet. Hij bleef stilstaan. ‘Wren, ik heb slecht nieuws,’ begon hij met een heldere stem, ‘We zijn… Verdwaald.’ Verdwalen in een kamer? Knap hoor, maar op het moment voelde het net alsof hij ergens anders was. Dus ja, dan was alles mogelijk.
Whut? Nee, sorry hij is erg vaag ;} Maar ik wist niets. Derp.

Waarom voelde hij zich zo? Realisatiepunt lag abnormaal laag en alles leek veel te snel te gaan. Alsof hij een schildpad was en alles om hem heen een collibrie of zo. En geloof me, dat is ongelofelijk vervelend als alles zo langs je flitst en je ziet ze niet. Bovendien zou het ook irritant zijn voor de andere partij, die van de collibries, omdat hij zo ongelofelijk sloom was en ze maar op het moesten wachten. Wel lief dat ze hem niet achterlieten, leuke vogeltjes. Maakte dat Wren ook een vogeltje? Ja, eigenlijk wel. Ze had blauwe haren en was klein, kijkend naar het feit dat ze ook nog eens lucht magie beheerste… Ja, ze was gewoon een vogel! Dat hij zich dat nog niet eerder had gerealiseerd.
Maakte dat haar een grappig vogeltje? Een grappig en schattig vogeltje. Ja, dat was ze. Was deze school dan haar kooi? Waarschijnlijk wel, want fijn vond ze het hier niet. Vooral als je keek naar het feit dat ze eerst niet naar de lessen wilde gaan en hij het vreemd genoeg voor elkaar had gekregen om haar toch te laten gaan. Hoe hij dat voor elkaar had gekregen wist hij nog steeds niet, maar zo belangrijk was het ook niet. Zolang ze maar ging, dan was alles wel goed. Hoewel hij haar nog steeds niet tegen was gekomen in de lessen, misschien loog ze wel tegen hem… Echter had ze nog nooit tegen hem gelogen. Dus waarom zou ze het dan ineens wel doen? Dat zou wel erg vreemd zijn en voor wat opschudding zorgen, maar misschien was dat juist wat ze wilde. Vond ze het maar saai dat alles zo gewoontjes was; hoewel deze situatie alles behalve normaal was.
‘Jawel,’ reageerde hij een tikje geïrriteerd op haar woorden, vatte het niet op; dacht dat ze bedoelde dat het niet op de grond was gevallen. Ach, die alcohol toch. Hij werd er een beetje wazig door. ‘Ja-wel!’ schreeuwde hij zowat toen ze opmerkte dat ze niet vies was. ‘Je stinkt en bent plakkerig en bent gewoon VIES.’ Misschien had hij dat laatste woord wat minder kracht moeten geven, maar dan moest ze maar niet zo zeuren. Vies was vies en zij was een vieze vogel. Bah, vieze Wren. En dat ze er toen wel zo’n probleem van maakte toen hij haar vies maakte met dat ijsje en nu was ze nog viezer dan toen en was het ineens geen probleem. Gekke vogel die ze was.
Hij negeerde haar woorden, maar voelde zich maar wat goed toen hij haar eindelijk van die bank kreeg. Eindelijk, gerechtigheid! Hij was hier de jongen en zij het meisje. Hij hoorde de touwtjes in handen te hebben en daarbij had hij dus ook het recht om te oordelen wat wel moest en niet. Normaal was het altijd anders geweest, was hij zo onzeker en bang als maar kon voor haar en was zij… Een vogel, maar nu leek hij ineens niet meer bang te zijn. Of het kwam door de gillende mensen op de achtergrond, of het kwam door het feit dat hij meer zelfvertrouwen scheen te krijgen door dat drankje. Oké, die laatste onthouden: was wel handig eigenlijk.
‘Jij botst tegen mij op,’ merkte hij op, ‘Dus jíj moet uitkijken.’ Hij wierp haar eventjes een ietwat felle blik toe, keek toen weer weg en probeerde zijn zicht op scherp te stellen. Verdorie, het lukte niet. Oké, focus. Hij kon dit wel. Nou, hij had het gevoel dat hij op het moment alles kon. Hij kon zelfs Wren aan! Dat bewees hij nu wel door zo naar haar te hebben gekeken en door de manier waar op hij praatte. Weg was die angst. Zo… Poef.
Hij wist niet zo goed waarom, maar toen ze stilstonden begon hij ineens een benauwd gevoel te krijgen en dan was er ook die stekende pijn in zijn borstkas. Kwam waarschijnlijk door het feit dat hij zich nu bewust werd van het feit dat het meisje zijn arm vasthield en hij dat ergens verrassend fijn vond, maar het hem ook bloednerveus maakte. Normaal zou het hem ook in verlegenheid hebben getrokken, echter zorgde de alcohol er nu gelukkig voor dat het niet gebeurde. Bovendien bloosde hij toch al door dat spul en had hij een vage glans in zijn ogen gekregen… Een beetje glazig eigenlijk.
De jongen had de woorden niet echt meegekregen, waardoor hij nogal schrok wanneer ze hem zomaar een kant optrok. Wist ze dan niet dat het hier vol kon zitten met monsters… Of zo. Allemaal slechte en gevaarlijke dingen waarvoor je moest uitkijken en daarom wilde hij ook niet meer lopen. Echter dacht Wren hier weer eens niet aan en trok ze hem gewoon mee, maar een protest kwam niet. Hij stond te zeer stil bij hoe hij zich nou precies voelde, dat vage gevoel wat hij maar niet kon omschrijven. Alsof hij het nu wel kon omschrijven met zijn korte concentratie en noem het maar op.
Langzaam keek hij op bij het horen van haar stem. O, ze stonden stil. Hij keek naar de kast, dacht eventjes na. ‘Neeeee,’ liet hij vervolgens langzaam over zijn lippen komen. De kast was niet door zijn keurig gekomen. ‘Deze kast is niet goed. Zoek maar een andere.’ En als ze het niet deed dan zou hij haar er wel toe dwingen, want stiekem was hij daar nu best wel tot instaat. Het was duidelijk: alcohol had een vreemd effect op hem.

Haar beledigde blik deed hem niets. Ha! Helemaal niets, lekker puh. Normaal zou hij zich waarschijnlijk schuldig hebben gevoeld, of zou hij bang zijn geweest dat ze boos op hem zou worden. En een boze Wren bleef toch echt zijn ergste nachtmerrie, alhoewel hij die nu vergeten leek te zijn. Vaag gedoe ook en als hij helder had kunnen denken en naar zichzelf had kunnen kijken zou hij zich waarschijnlijk wel schamen… En ergens ook trots zijn. Ja, natuurlijk ook wel trots: dat hij het weldegelijk in zich scheen te hebben om een protest te leveren tegen het meisje was heel wat. Dus dan mocht hij wel trots op zichzelf zijn, vond hijzelf dan.
Jammer dat de pogingen allemaal falend waren, kon zijn blik maar niet goed op iets focussen. Wel was het zo dat hij het geluid van die film allang niet meer hoorde en dat scheelde al enorm anders was er nog een afleidende factor in het spel gekomen en alles leek op het moment afleiding te bieden. En dan vooral de handen van het meisje die zich hadden geïnstalleerd op zijn arm en deze nogal stevig vasthielden. Alsof ze zou omvallen als ze los zou laten. Haar handen waren zozeer aanwezig dat hij nergens anders aan kon denken, enkel dat brandende gevoel dat ze leken te veroorzaken.
Hij schudde zijn hoofd. ‘Nop, niet goed,’ beantwoordde hij haar vraag nogal zinloos. Ach, of hij hem nou antwoordde of niet: hij zou er niet nuchterder op worden. Dat was zeker. Hij keek nogal dom toe hoe Wren het keukenkastje mishandelde door ertegen te trappen. En fronste toen. ‘Je moet meneer kast niet pijn doen, hij kan er ook niets aan doen dat hij lelijk is.’ Oké, die opmerking was vaag in alle opzichten en waarschijnlijk zou hij er Wren hersenschade meegeven als het meisje er te lang bij stil zou staan. Of ze zou op het moment te ver weg zijn om zelfs daar nog helder over na te kunnen denken en gewoon een andere domme opmerking terug maken en zo zou alles doorgaan. Een oneindige put was het, gevuld met zinloze opmerkingen.
Een commando, echter reageerde hij er niet op en was het meer zo dat hij meeliep omdat zij hem meetrok. Hij liet zich gewoon leidden, had niet echt meer veel energie om zich los te trekken. O, een obstakel. Normaal zou hij als man… Jongen… Zijnde moeten optreden en moeten gaan van: laat mij dit regelen. Om dan vervolgens gigantisch te falen en dan zou de vrouw alsnog die deur zelfstandig openmaken en dan zei die man altijd: ja, maar ik heb het voorwerk gedaan! Grappig films waren dat toch altijd, hij hield van comedy. Hoewel hijzelf niet echt grappig was en het soms niet doorhad als iemand een grapje maakte. Zo reageerde hij ook de meerderheid van de keren op een retorische vraag. Wat nogal irritant kon zijn voor de persoon die hem stelde.
Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en bekeek de kast onderzoekend. Hmn. Hij wist het nog niet zo zeker hoor, deze kast had ook niet echt wat hij zocht… Het leek wel alsof hij de jury speelde bij Holland’s Next Topmodel of zo. Hij bleef eventjes kijken, twijfelde enorm. Wel, niet… Wel… Of toch niet? Ergens had die kast inderdaad wel iets, maar of het ook hét was wist hij niet zeker. Voordeel van de twijfel geven dan maar? Ja, dat was wel zo lief. ‘Deze kast is perfect.’ Het oordeel was gevallen en was goed. De kast was goedgekeurd en zou gespaard worden. Het was niet zozeer hemzelf die de kast iets ergs zou aandoen, eerder de voeten van Wren.
De jongen staarde naar de kast, hoorde haar woorden aan. Probleem. Alweer. Echter dacht hier niet lang over na. ‘Trek je kleren uit,’ kwam er zonder enige moeite over zijn lippen. Misschien een beetje verkeerd? Welnee! Het was volkomen normaal om dat soort dingen te zeggen, doe toch niet zo mal. ‘Dan regel ik de rest.’ Hij zocht haar met zijn blik, schonk haar een glimlach toen hij haar eenmaal spotte op het bed. Vervolgens maakte hij de maakte hij de kast open en het duurde niet lang of hij begon dingen over zijn rug heen te gooien. Nee. Nee. Nee. Misschien – Nee. Waarom zat hier niets tussen? Hij bleef maar een beetje doorgooien met die kleren, zonder enig succes. Uiteindelijk stopte hij, draaide zich om. ‘Er is vertraging opgelopen,’ merkte hij op, bedoelde daarmee dat hij gewoon geen goede kleren kon vinden. Nou, dan had ze maar pech.

» Mijn concentratie werkte niet echt mee. Dus hij is nogal derpish. Sorry hiervoor D:

Hij zou het ook niet fijn vinden als Wren hem ineens begon te trappen tegen zijn schenen of zo. Zelfs als anderen het deden vond hij het niet leuk en er waren geen uitzonderingen. Dus waarom zou die kast het dan wel ineens fijn vinden? Of dat ding moest volgens Wren een of andere fetisj hebben of zo, maar dat leek hem sterk. Het was een doodnormale kast, niets mis mee dus. Echter was hij niet door de keuring gekomen en moest hij daarom nu boeten van het meisje. Daarom moest hij een goede reden hebben om gestraft te worden en dat was dus: omdat hij er weldegelijk wat aan kan doen. Oké, dan zij het zo. Toch had hij ergens alsnog medelijden met de arme kast.
Kon ze nou ook trucjes met vuurmagie? Als hij het goed had wel. Voornamelijk omdat ook iedere aanraking van haar voelde alsof zijn huid weg schroeide. Het was te warm. Waarom moest ze hem ook aanraken? Ergens was het wel fijn: viel hij niet om, maar dat hij zich er zo bij moest voelen viel weer tegen. Zorgde er ook gelijk voor dat ergens die onzekere aard nog steeds doorschemerde; ondanks zijn hele doorbraak wat zelfverzekerdheid betreft. Hij had zichzelf echt overtroffen: deinsde eens niet terug voor het meisje en ging zowaar tegen haar in. Durfde zelfs over haar oordeel over de kast te twijfelen, wat hij normaal niet eens zou durven; hij zou niet eens durven nadenken over een protest leveren tegenover haar. Wie weet wat ze hem allemaal wel niet zou aandoen. Echter leek hij daar nu geen rekening mee te houden.
Het was maar goed dat hij de kast het voordeel van de twijfel had gegeven; anders was Wren misschien wel uit geflipt. Had ze niet alleen de kast, maar ook hem toegetakeld. Nee, hij hield niet echt van pijn; dus dan ook maar voorkomen dat iemand je pijn doet. Toch?
Oké, zijn woorden waren in vrijwel alle opzichten verkeerd. Hoewel ze in zijn ogen zo normaal waren als maar kon. Hij moest haar toch helpen? Nou, dan moest zij meewerken en dat deed ze dus door haar kleren uit te trekken. In het begin had hij er niet echt bij stilgestaan dat hij hiervoor een klap kon krijgen van het meisje en een harde ook nog eens; later kwam deze wel, echter stemde ze vrijwel gelijk na dat moment in en deed ze het gewoon. Ze protesteerde niet eens, leek er niet eens over na te denken. Vreemd, maar ergens ook wel weer fijn dat hij gespaard bleef.
Ze had moeten wachten op dat bed. Ze had niet naar hem toe moeten lopen, ze had hem niet moeten afleiden. Niet op die manier. Het had niet veel gescheeld of ze hem waarschijnlijk ook bij zijn kraag vastgepakt. Hij moest zijn blik gericht houden op haar gezicht, maar alles in hem schreeuwende om alles gewoon te bekijken. Stomme hormonen, gecombineerd met zijn nieuwsgierigheid. Ergens was het vrij logisch dat dit het meeste was geweest wat hij ooit had gezien van een meisje in zijn gehele leven als hij zijn eerste kus pas een paar dagen terug had gehad.
Hij bleef nogal dom naar haar staren, kon het niet helpen dat hij haar toch bekeek. Wel was zijn blik alles behalve blij en dan ook echt alles behalve. Wat moest hij hier nou van vinden? Had ze altijd al zoveel haar gehad? Man, het was echt lang. Waarom was hem dat nog nooit eerder opgevallen? Als hij niet snel iets deed zou hij waarschijnlijk wel de hele avond blijven staan staren en zij maar een beetje naar kleren zoeken.
Een hand zocht naar de rits van zijn vest, kon zijn blik niet afwendden. Deze eenmaal gevonden trok hij hem naar onder om vervolgens zijn vest uit te trekken en op de grond te gooien. Zijn shirt volgde daarna, gooide deze echter niet op de grond. Hij reikte hem naar haar uit. ‘Hier,’ bracht hij binnensmonds aan, ‘Je leidt me af zo. Dus trek dit aan, dan zoek ik nog een… Broek of zo… Voor je.’ Als ze zou weigeren het aan te trekken zou hij haar wel dwingen. Zag hij zichzelf op het moment nog wel voor aan, moest ze hem maar niet afleiden met haar meisjes… Heid.

» Hij is tenminste eerlijk c:
» En ik durf voor 10 euro te wedden dat Wren niet gaat snappen waarmee ze hem nou afleid XD