Huiswerk. Hij moest echt alles inhalen, die paar dagen dat hij er niet was geweest omdat hij ziek was geweest. Verhoging… Het moest hem ook echt weer overkomen. En als hij Wren toen niet tegen was gekomen, dan liep hij nu vast nog steeds met koorts rond. Hij was alweer een paar dagen beter, maar hij had niet echt de tijd gehad om alles alweer in te halen. Al de theorie die hij had gemist, moest alles weer inhalen. Sommige mensen zouden vast zoiets hebben van; ik snap het, dus hoef ik de opgaves er niet meer bij te maken. Hij moest echter alles hebben, iedere opgave moest hij bijzijn. Gewoon omdat hij bang was dat hij iets zou vergeten, of niet zou snappen. En er was toch geen betere manier dan leren, door vragen over de desbetreffende stof te beantwoorden? Dat was het nut van overhoren, of niet soms? Vast wel. Want hij wist zo één twee drie niet waar het anders voor moest dienen.
Agenda, opzoek naar volgende opgaves. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Wacht… Hij hield de agenda dichterbij zijn ogen, probeerde te lezen wat er stond. Het was niet dat zijn handschrift onleesbaar was, het was vrij netjes. Voor een jongen dan. Maar hij kon het niet ontcijferen door al het gekras. Welk getal moest het voorstellen, werkelijk? Hij haalde diep adem, slaakte vervolgens een diep zucht; om daarna zijn voorhoofd op zijn boek te leggen. Hij was al moe van al het werken, had zelfs kramp in zijn hand, en dan nu ook dit nog? Waarom moest alles hem altijd zo tegen zitten. Het was allemaal zo vermoeiend gewoon. Wat kon hij nu eigenlijk nog doen? Hij wist het niet.
Hij was eventjes zo blijven zitten, waarna hij gewoon overeind schoot. Er moest iemand anders zijn die het wel goed genoteerd had! Hij raapte zijn spullen bijeen, propte het in zijn tas en wist niet hoe snel hij wel niet weg kon komen. Alleen wist hij niet echt wie hij het kon vragen. Hij had niet echt vrienden, was altijd te druk bezig geweest met studeren enzovoorts. En mensen hadden hem dus gedoopt tot diehard nerd, kortom iemand waarmee ze niet wilden omgaan. Wacht… Er was een hele kleine kans, maar als ze het niet wist zou hij het gewoon aan iemand anders vragen. Maar hij voelde zich wel het meest op zijn gemak bij het meisje, gewoon omdat hij haar wat beter kende. Oké, dan ging hij het gewoon proberen.
Hij wist op welke etage ze zat, dat moest toch wel heel wat zeggen? Nou, eigenlijk had hij het meer gegokt. Want ze had zowel aanleg voor vuur als lucht magie, als hij het zich goed herinnerde. Maar ze was als de dood voor vuur, dat wist hij maar al te goed. Vooral als je terugkeek naar die panieksituatie op het lanceringsplatform. Dus dan moest ze wel op de lucht etage zitten, als je een beetje logisch nadacht. En hij hoefde haar naam enkel maar te zeggen tegen iemand en die wist gelijk waar ze te vinden was, dus zo moeilijk was het niet geweest. Een beetje aarzelend maakte hij de deur open, op een kiertje. Keek naar binnen, maakte hem verder open. ‘Wren, ik had een vr-’ hij kapte zijn zin af, keek nogal verbaasd naar alles, ‘Ik heb het gevoel dat ik je stoor…’ Het moest wel zo zijn, maar de situatie had nogal iets vreemds. En ergens was het ook beangstigend, en dan ook weer zielig. Hij wist eigenlijk niet zo goed wat hij van het beeld moest vinden.

» Derp.

Het eerste woord wat in hem opkwam toen hij alles achter de deur zag was: vreemd. Het was niet dat hij allerlei marteltuigen enzovoort had verwacht te vinden daar, hoewel hij Wren er wel voor aanzag om zoiets mee te slepen naar haar kamer, maar dit was nou ook weer niet echt normaal. Ergens riep het een vrij triest beeld op. En hij wist eigenlijk niet zo goed wat hij moest zeggen. Als hij er niet naar zou hebben gekeken zou hij vast zijn vraag hebben afgemaakt, om daarna pas te verstijven. Zijn mond viel nog net niet open. Ergens maakte hij zich wel zorgen om haar, want dit was toch vrij… Ziek. Alsof er mentaal een steekje los zat of iets dergelijks.
De manier waarop ze naar hem keek, ergens verbaasd. Nou, als hij haar was geweest had hij waarschijnlijk ook wel zo gekeken. Hij had haar betrapt op het doen van… Iets. Hij was momenteel te onthutst om de linkjes te kunnen leggen wat het precies was, terwijl het zo overduidelijk was. Erg zou het waarschijnlijk niet zijn. Hoewel hij haar er eerst nog voor aan had gezien marteltuigen in haar kamer te hebben, zou hij haar er wel niet voor aanzien om ze te gebruiken op echte levende mensen. Eerder op een of andere knuffeldier. Hij kende haar nu wel lang genoeg om dat wel te weten, ze had hem zelfs geholpen toen hij koorts had. Maar dat was misschien ook wel zo omdat hij haar had gered van de verdrinking.
Jarig? Was ze jarig geweest? Nog voor hij echt de kans kreeg om het goed tot zich te laten bezinken werd hij de kamer in getrokken, hapte één keer geschrokken naar adem. Gelukkig was zijn evenwichtsorgaan weer helemaal hersteld, anders was hij nu weer op de grond gevallen. Ergens voelde het net alsof hij tegen zijn zin vastgehouden werd, vanaf het moment dat die deur dichtging. Vraag. Keek haar enkel aan. ‘Wren,’ was het enige wat hij kon zeggen. Uiteindelijk liet hij zijn tas van zijn schouder op de grond vallen, ging op de rand van het bed zitten. ‘Je bent jarig geweest, maar voelde niet de behoefte om het mij te vertellen?’ Ja, ergens voelde hij zich beledigd. Niemand moest alleen zijn op zijn of haar verjaardag. En toch sloot ze zich zo af.
‘Ik was dolgraag gekomen op je… Feestje. Maar dan moet ik er wel van op de hoogte zijn. En nee dank je, ik hoef niet.’ De enige reden dat hij niet wilde, was dat hij wist hoe het dan zou eindigen. Hij die hyper door de kamer aan het springen was, aan een stuk ratelend over van alles en nog wat. Hij had problemen met suiker, grote hoeveelheden ervan. Hij keek op. ‘Bij deze dan gefeliciteerd, maar ik… Ik heb natuurlijk niets voor je.’ Ergens voelde hij zich alsnog een beetje schuldig. Hij had er niet eens naar gevraagd… Dus ergens was het ook zijn schuld.

» Worst post ever. Sorry ><

Hij had nou ook niet echt veel verjaardagsfeestjes gehad. De Alzheimer van zijn moeder had vrij vroeg ingezet, en daarvoor was ze al ietwat wantrouwig tegenover mensen. Bovendien leek ze altijd een triest iets rond zich te hebben, aura misschien? Het stootte mensen af in ieder geval. Hij had ook niet echt veel vrienden gehad op zijn vorige school. Ondanks het feit dat hij gewoon eruit spatte door zijn kleurrijke kledingstijl, was er voor de rest niet echt veel speciaals aan hem. Hij zei vrij weinig, en was altijd druk bezig met van alles en nog wat. Toen kwam de periode waarin hij eigenlijk alleen nog maar sliep tijdens schooluren. En daardoor waren ze uiteindelijk ook erachter gekomen wat er nou precies voor had gezorgd dat zijn cijfers ineens zo drastisch waren gezakt. Zijn prestaties gewoon te slecht voor woorden waren, belabberd was het gewoon.
Oké, alles aan de situatie werd alleen maar vreemder. Haar protest was zowaar niet echt overtuigend geweest. Normaal zou hij altijd terug hebben gedeinsd door haar werende woorden, gewoon door haar houding en haar intimiderende gedrag. Ondanks dat ze kleiner was liet hij zich alsnog de les door het meisje lezen. Hij was niet echt bang voor haar, maar hij kon gewoon niets ertegen in brengen. Maar nu wel, en hij had er niet eens zoveel problemen mee. ‘Niemand hoort alleen te zijn op zijn of haar verjaardag,’ merkte hij op, ‘Het is je speciale dag. Dat moet je vieren. Gewoon omdat je jezelf er ondanks alles toch weer een jaartje verder doorheen hebt gesleept, daar moet je trots op zijn!’ En hij wenste het gewoon niemand toe om zich zo eenzaam te voelen, zoals hij zich altijd had gevoeld. Die eenzaamheid was vreselijk. Dan was je helemaal alleen op de wereld, en niemand was er om je te troosten. Helemaal… Alleen…
Hij krulde zijn mondhoeken omhoog bij het horen van haar woorden. ‘En ook als je het niet doet, ik kom gewoon,’ glimlachte hij. Hij wist nu welke dag het was, en dat zou hij niet meer vergeten. Het was tenslotte maar de enige verjaardag die hij hoefde te onthouden. Die van zijn moeder probeerde hij eigenlijk meer te vergeten, gewoon omdat alle herinneringen aan haar te pijnlijk bleven. En vrijwel alles herinnerde hem eraan, wat niet echt veel hielp. Hij spotte de foto, maar zei er niets van. Het enige wat hij erover kon zeggen was: hé, daar ben je nog kleiner. Dus ook automatisch schattiger, en vooral met die grote glimlach op haar smoel. Maar als hij dat zou zeggen… Dan zou hij hier nooit meer levend wegkomen.
Wat moesten ze nu eigenlijk doen? Hij mocht niet eten van die taart, want dan zou het misgaan. Opmerkingen maken over die foto zou ook verkeerd uitpakken. En hij had geen cadeautje voor haar… Nee, dit ging niet echt de goede kant op. Hij keek haar zijdelings aan wanneer ze wat zei. Keek vrijwel gelijk weer weg, kon het niet helpen dat zijn wangen gewoon vuurrood werden. Waarom had ze dat moeten zeggen? Het wreef het er alleen nog maar verder in dat hij zoveel gemist had in zijn zestien jaartjes. Hij lag ver achter op iedereen. Uiteindelijk kwam hij haar weer aarzelend onder ogen. ‘Wren, i-ik…’ bracht hij nogal zwakjes uit, ‘Ik… H-Heb nog nooit echt… Gewoon omdat… Ik heb nog nooit iemand… G-Gekust…’ Hij was weer gaan wegkijken vanaf het moment dat hij probeerde meer dan enkel haar naam over zijn lippen te krijgen. Het hele onderwerp trok hem in verlegenheid. Maar dat hadden dingen op dat gebied altijd gedaan. Hij was niet het type dat er gewoon om lachte, nee hij wilde het allemaal niet horen. Gewoon omdat hij er niet tegen kon. ‘Ik zou je dolgraag iets… Willen geven m-maar…’ Oké, stop nou maar. Ze snapt het nu wel.

Hij schaamde zich dood. Als Wren er nu niet bij had gezeten had hij zich waarschijnlijk opgerold tot een klein balletje gevuld met schaamte. Ergens had hij getwijfeld of het een grapje was of niet. Maar alsnog, hij was toch al rood door de vraag alleen al; dus waarom zou je het niet erger maken? Hij was ook zo’n genie. Hij wist het er alleen maar erger op te maken voor zichzelf, dat deed hij altijd. Het leek wel een slechte hobby. Nou had hij niet echt hobby’s, op zingen na natuurlijk. Maar dat durfde hij niet echt in het openbaar, of ja… Zodra hij wist dat mensen hem hoorden klapte hij gewoon dicht, kreeg geen enkel geluid meer uit zijn keel. Kon dan enkel nog maar staren met grote ogen, om vervolgens weg te rennen. En nu had hij eigenlijk ook wel zo’n wegren momentje, gewoon omdat hij zich doodschaamde voor zichzelf. Het feit dat hij gewoon… Geen ervaring had met dat soort dingen. O god, nu kwamen al die biologie lessen weer bovendrijven. Als perse hij werd uitgekozen om dingen voor te lezen, en dan ook nog dat hoofdstuk… Dat was echt het gênantste moment uit zijn gehele leven. En natuurlijk moest iedereen hem uitlachen omdat hij, iemand van al veertien destijds, moeite had met het uitspreken van dat soort woorden.
Hij kon het niet maken om zich nu te gaan verstoppen, of weg te rennen. Dat zou al zijn woorden zo ongelofelijk tegenspreken. Eerst gezellig zeggen dat niemand alleen mocht zijn op zijn of haar verjaardag, om er dan vervolgens vandoor te gaan door één simpele opmerking. En hij was waarschijnlijk ook wel sarcastisch geweest, maar dat was pas te laat tot hem doorgedrongen. Zoals dat altijd zo ging. En op het moment kon hij niet echt meer helder nadenken, wist niet eens waarom hij maar zo zielig door bleef hakkelen; want praten kon je het niet echt noemen. Het was gewoon zielig, en ze zou hem vast niet uitlachen enkel uit medelijden. Dat was dan wel weer een plus puntje, maar voor de rest was er nog niet echt iets positiefs geweest aan de situatie. Helemaal niets eraan, het werd alleen maar erger.
Hij keek haar zijdelings aan, kon het niet helpen dat zijn blik gewoon bestond uit pure verbazing. Wacht… Oké, dat kon ook. Hij wist niet echt waarom, maar hij had haar er eigenlijk wel voor aangezien om dit soort dingen allang achter de rug te hebben. Wren kennende, die zou het zeker nog bij een willekeurig persoon doen; gewoon zodat ze het had gedaan en niemand haar erom kon uitlachen. Zou het zelfs doen om te bewijzen dat ze het weldegelijk kon. Of ja, zo zag hij het. Best grappig idee eigenlijk, maar hij wist wel dat zijn ideeën over het meisje soms iets té waren. Maar ja, wat deed je eraan?
‘E-Echt niet?’ was het enige wat hij eigenlijk kon zeggen. Het duurde niet lang of hij slaakte een diepe zucht. ‘Gelukkig,’ zijn stem trilde nog een beetje, eveneens als zijn handen, ‘Dan ben ik niet de enige…’ Ergens voelde het als een grote opluchting dat hij niet de enige was, wist hij in ieder geval dat het helemaal niet zo vreemd was als hij dacht. ‘Maar Wren… Waarom niet?’ Hij had zo zijn redenen om dit nog nooit gedaan te hebben, hij had er simpelweg de tijd niet voor. En hij zou waarschijnlijk een klap krijgen als hij het waagde te proberen bij een meisje. Hij werd altijd die vriend… En dan niet de vriend vriend, maar goede vriend waartegen je kon zeuren. Dat soort vriend: Friendzone vriend. Maar hij kon het gewoon niet helpen dat hij wel van haar had verwacht dit te hebben gedaan, waarom precies… Ja, wist hij veel. Het was gewoon zo, hij kon ook bepaalde verwachtingen hebben van personen.

» Ughe, hopelijk kun je er wat mee. Hij is nogal zinloos D:

Hij wist eigenlijk niet zo goed waarom, maar hij had toch wel verwachtingen gehad van het meisje. Maar iedereen had altijd verwachtingen van anderen, dus waarom zou hij het dan niet mogen hebben? Bovendien had hij het zelf nooit echt goed door dat hij die verwachtingen maakte in zijn hoofd. Eveneens als vooroordelen hebben over anderen. Ergens had hij ook wel vooroordelen over Wren, maar hij was weer zo’n persoon dat de blind was om dat in te zien. Hij was erg blind wat dat betreft, zag de simpelste dingetjes gewoon niet. Zo was het hem ook niet opgevallen dat ze hem daadwerkelijk normaal behandelde, zelfs enig medeleven toonde. Ze had zelfs toegegeven dat zij in ongeveer hetzelfde schuitje zat als hij, en nog kon hij het niet zien. Gewoon omdat dat altijd al zo was geweest. Misschien kwam het omdat hij het ergens niet wilde zien, omdat het dingen misschien ingewikkelder zou maken. Maar dat was toch geen ramp? De wereld zou er toch niet door vergaan? Maar eeuwige drama’s waren zo vermoeiend en dan gaf je al snel op omdat je er geen zin in had.
Bovendien had hij vanaf dag een zijn plaats al geaccepteerd bij haar. Zij was degene die alles bepaalde, en hij was maar een simpele jongen die haar zou volgen als het moest. Hij zou nooit protesteren, en als hij dit al deed was het gewoon zo zwakjes dat ze het gewoon negeerde. Maar dat protesteren was gewoon omdat hij gewoon een jongen bleef, en het was ergens wel beschamend dat een meisje zo gemakkelijk de baas over je kon spelen. Natuurlijk schaamde hij zich wel voor hun… Relatie, als je het zo kon noemen. De manier waarop ze met elkaar om gingen. En het was te danken aan Wren dat hij nog niet was omgedoopt tot haar slaafje, want waarschijnlijk had ze dat nog niet overwogen. Want er was eigenlijk niet veel voor nodig om dat voor mekaar te krijgen. Voor niemand niet. En hij was al ietwat bang voor haar, hoewel dat angstgevoel wel al begon weg te ebben, maar alsnog. Dat was punt één dat nodig was om iemand je persoonlijke butler te maken.
Hij slikte, wist eigenlijk niet zo goed wat hij op die vraag moest antwoorden. ‘N-Nou, ik… Ik dacht dat je… Dat je wel al wel al zover zou zijn, weet je wel.’ Zijn stem was nog steeds zachtjes, en trilde ergens. Niet te geloven dat hij zo erg in verlegenheid werd getrokken door dit alles. Dat hij er al over praatte met haar, het was vreemd. Maar ergens was hij er wel van overtuigd dat ze het niet door zou vertellen, net zoals die ene keer dat ze bijna was verdronken. Hij had het toen ook niet aan iemand verteld… En zij was op dit gebied precies hetzelfde als hem, dus zou het een beetje dom zijn om het dan toch rond te bazuinen. Want hij kon net zo goed te bal terugkaatsen.
Hij knipperde met zijn ogen. Wacht, plande ze er nou op om… God, ze was echt gek. Hij bleef nog eventjes zitten, maar uiteindelijk stond hij op. Hij moest weglopen, maar het ging niet. Maar ergens, hoe verkeerd het ook was, had ze wel gelijk. Dan was hij er wel gelijk van af. En hoe vaak zou hij de kans nog wel niet krijgen? Niet meer zo vaak waarschijnlijk. En het was niet dat Wren lelijk was of zo, ergens was ze eigenlijk best wel… Mooi. Op haar kleine schattige manier dan. Waarom dacht hij hier eigenlijk over na? Hij draaide zich uiteindelijk een kwartslag, keek naar haar. ‘W-Wren, ik weet niet of i-ik wel… Ik weet niet eens h-hoe of… Of wat…’ Nee hij wist echt niet wat hij moest doen. Natuurlijk wel iets, maar alles wat hij waarschijnlijk zou doen zou lomp zijn. En dat wilde hij niet.

Hij kon gewoon niet weglopen. Hij wilde dolgraag, ontsnappen uit de situatie. Maar het ging gewoon niet. Het kwam niet zozeer doordat het Wren was… Nou, misschien wel een beetje. Maar niet door haar dominante commanderende gedrag, nee dat niet. Het zou best gemeen zijn als hij nu gewoon weg zou lopen. En hij had immers wel de leeftijd ervoor, om dingen zoals dat te doen. Hoewel hij nog wel erg achterlag met duizend en één dingen bij leeftijdsgenoten, hij kon het beter maar proberen in te halen. Hield dat dan in dat hij het gewoon moest doen? Hij kon er wel niet over gaan zeuren of dit hun gedrag jegens elkaar zou aanpassen. Ze deden het enkel zodat het klaar was, geen gezeur meer. Kon hij ook trots zeggen dat hij het eens had gedaan, niemand zou hem natuurlijk geloven. En zou hier ook weer bij komen kijken dat hij er niet meer over mocht praten? Dat was ook zo geweest met dat hele verdrink incident. En je kon er nou niet echt trots op zijn om met iemand als hem te hebben gekust, toch? Maar gold dat ook niet andersom; iedereen zou hem voor gek verklaren. Dat hij überhaupt nog met het ‘duivelse’ meisje omging was onbegrijpelijk. Maar het viel eigenlijk wel mee, ze was helemaal niet zo duivels als ze dachten. Mensen verdienden een kans, en Wren was een persoon; een mens. En daarom verdiende ze een kans.
Films? O god, nee. Moest ze nou uitgerekend daar over beginnen? Hij was meer het jongetje geweest dat naar sprookjes keek, en dan met die diertjes zoals Bambi erin. En dat zou hij nog steeds doen. Bovendien had hij niet echt een filmgeschiedenis. Want die films waarin werd gekust… Gezoend… Hij was altijd de persoon die wegkeek, ongemakkelijk begon te lachen en er gewoon ergens door in verlegenheid werd getrokken. Daarom keek hij er niet naar. Leek hij net een of andere gekke fan of zo. Maar hij wist niet precies waarom, maar hij kon er gewoon niet zo goed tegen. Hij ergerde zich er ergens ook altijd aan als hij het mensen in het openbaar zag doen. En dan uitbundig. Dat hoefde hij niet te zien, en er waren vast meer mensen die die mening deelden. Dat ze dat lekker thuis deden of op een plek waar mensen ze niet konden zien. Het was nogal ongepast in zijn ogen.
Hij kon nergens aan terug denken. Dat was het probleem, en juist ook weer de oplossing; aangezien hij tegelijkertijd ook aan niets moest denken. Oké, instructies. Dat had hij nodig. En toch was het beter als hij een voorbeeldje had, hoewel hij dan wel weer zo dom ging doen als eerder omschreven. ‘D-Dat hoeft ook niet,’ wist hij zwakjes uit te brengen. Eventjes nadenken – O nee, wacht dat mocht niet. God, dit alles leek zoveel ingewikkelder dan verwacht! Hoe ging dit hem ooit lukken? Nee, niet dat soort dingen afvragen. Gewoon gedachtes op nul en doen.
‘Gewoon… Ogen dichtdoen en- en…’ Ja, en dan wat? Nou, doe maar gewoon wat. Hij zette nog aarzelend een stapje dichterbij, vond de afstand ergens te groot. Wat zou hij toch eens doen… O ja, die pluk haar achter haar oor. Natuurlijk, begin daar maar mee. Hij hief een trillende hand op, probeerde het echter te negeren. Voorzichtig, alsof hij bang was dat ze hem zou bijten als hij het fout deed, deed hij de opstandige blauw pluk haar achter haar oor zoals ze had gezegd. En… Nu? Improviseren. Hij moest zijn andere hand kwijt, die voelde nu zo lomp aan. Onwillekeurig plaatste hij hem op haar bovenarm, wist niet zo goed waar hij hem anders moest laten.
Nu kon hij er niet meer onderuit komen, nee. Dat zou gewoon te erg zijn als hij nu toch weg zou rennen. Dan zou ze hem waarschijnlijk voor eeuwig haten, of uitlachen. Waarschijnlijk het tweede, Wren kennende. En het zou ook niet lang duren of iedereen zou het weten, dat hij op het laatste moment er toch vanaf zag om een meisje te kussen. Dat zou echt het toppunt van gênante… Dingen, of incidenten, zijn. Wat wist hij nog meer? Ogen dicht en gewoon doen; ja dat was het enige wat hij nog kon bedenken. Doen dan maar, want erger kon hij het toch niet maken. Of misschien wel… Nee, niet aan denken. Doe het nou gewoon dan ben je er vanaf.
Hij kwam dichterbij, aarzelend. Wat als hij haar pijn zou doen? Wat als zij hem zou bijten? Ze had destijds gezegd dat ze niets kon beloven. Uiteindelijk kneep hij gewoon zijn ogen dicht, hoopte op het beste. Het komt goed, het komt goed, het komt goed. Dat was het enige wat er nog echt omging in zijn gedachtes. Of ja, dat overstemde alles. De rest was pure chaos. Uiteindelijk drukte hij zijn lippen wel tegen de hare, maar zo zacht als maar kon. En er zou ook niet veel voor nodig zijn om die afstand weer te vergroten. Hij was bang, en zat gewoon in zijn hoofd te tellen. Hoelang moest hij dit eigenlijk doen? O nee, hij was dat vergeten te vragen. Ehm… Wachten totdat zij aangaf dat het goed was? Dat was eigenlijk wel het enige wat hij kon doen. Oké, dan doen we dat.

Hoe was hij eigenlijk in deze situatie beland? Was ergens wel weer typisch iets voor hem om te doen. Maar het leek ook alsof het meisje het erom deed. Eerst half verdrinken, hem daarna meesleuren zodat ze een beetje amateuristisch met elkaar konden dansen en nu… Moest hij haar kussen. Het was allemaal alleen maar geëscaleerd, vanaf het moment dat hij haar had ontmoet. Dat hij per ongelijk dat ijsje in haar gezicht had geduwd, onwetend over haar persoonlijkheid. Haar hele Wren-zijn. Misschien was dit alles haar wraak wel jegens hem. Maar zou ze zich zo in de nesten werken enkel om zichzelf een beetje te kunnen wreken op hem? Nee, daar zag hij haar niet voor aan. Hij zag haar wel aan voor onmenselijke dingen, ergere dingen meestal; maar er waren grenzen. En eigenlijk waren zijn gedachtes meer hilarisch dan echt gemeend.
Oeps. Misschien had hij iets teveel haren gepakt. Maar veel kon hij er nu niet meer aan doen. En dit was de eerste keer dat hij dit soort dingen deed, het voelde vreemd en het maakte hem bloed nerveus. Zijn hart dat gewoon tegen zijn borstkast hamerde, het deed gewoon pijn. De lichte blos op zijn wangen die aangaf dat zijn hart overuren maakte. En die twijfelende blik. Wat als dit wel een val was? Wat als ze alles had gelogen? Nee, dat kon niet. Zo erg was ze niet. Nee, echt niet. Maar wat als… Nee. Gewoon niet aandenken en doen. Dan komt alles wel goed. Want wat kon er nou fout gaan? Oké, dat was te sarcastisch. Maar momenteel waren er veel van dat soort sarcastische vragen die zich vormden in zijn hoofd.
Zijn hand gleed van haar arm af wanneer ze deze in beweging bracht, legde hem plaatste hem toen maar – meer onbewust – op haar middel. Nou ze deed weldegelijk wat, maar hij moest nog steeds die handeling uitvoeren waar dit alles om ging. Het lengte verschil tussen hun twee overbruggen vroeg om zowel aanpassing van beiden kanten. En toen die afstand uiteindelijk helemaal overbrugt was wist hij niet zo goed wat hij moest doen. Begon maar wat te tellen. Één, twee, dr – Ho wacht waarom moest… Oké, hij twijfelde teveel. Ergens had ze wel gelijk met haar handeling, en daarom deed hij er niets aan. Maar het zorgde er wel voor dat hij zich in ene keer wel kon ontspannen, het gaf dus aan dat hij het voor de rest wel goed deed. En dat voelde als een grootse opluchting.
Uiteindelijk werd alles toch gestopt, omdat zij stopte. Hij was gestopt met tellen, was de tel kwijt geraakt. Zijn ogen die zich langzaam openende, voelde hoe hij al zijn grip verloor. Armen die losjes langs zijn lichaam hingen, staarde vlak naast haar in het niets. Wat… Was er nou precies gebeurd? Ergens was het allemaal veel te snel gegaan. Zijn blik schoot naar het meisje wanneer ze begon te lachen. Zijn lichte blos die alleen maar erger werd, en zijn ogen die zich groter maakten. W-Wacht, was het toch allemaal maar een slechte grap geweest? O nee, dan had hij zichzelf hopeloos voorschut gezet!
Ze zei wat. Iets wat aantoonde dat zijn gedachtes fout waren. Het duurde niet lang of hij moest zelf zachtjes grinniken. Ja, het was ergens inderdaad wel grappig. Maar door de adrenaline die door zijn aderen pulseerde kon hij al niet echt meer helder denken. Misschien was bij haar hetzelfde probleem opgetreden. ‘Je lach klinkt leuk,’ merkte hij ineens op, keek haar eventjes aan – totdat hij zich realiseerde wat hij precies had gezegd om daarna gelijk weg te kijken. ‘I-Ik bedoel: je hebt mensen die lachen als een zeehond. En sommigen die lijken… te stikken en sommigen die- die klinken alsof ze huilen… Maar… Maar d-die van jou klinkt vr-vrij normaal.’ Lekker, je hebt het toch weer eens voor jezelf verpest. En net nu het zo goed ging. Nu hij zich eindelijk een beetje normaal bij haar gedroeg, deed hij weer iets stoms waardoor hij niet normaal kon praten. Hij was ook zo’n genie.

Waarom was hij zo rustig? Hij was gewoon abnormaal rustig en hij wist niet hoe het kwam. Normaal zou hij altijd in paniek raken in situaties als deze, dit was hij ook in begin bijna zo geweest, maar nu was hij zo rustig als maar kon. Pas toen Wren alles stopzette leek alles weer fatsoenlijk te werken, kwam die chaos in zijn hoofd opkijken en dit was niet prettig. Tot het punt waarop hij die opmerking maakte over haar lach ging alles nog goed, maar de echte realisatie was pas echt daarna gekomen. Toen kwam de goeie oude Luca weer tevoorschijn. Die altijd bang was voor de ander, niet tegen haar in durfde te gaan en toch zo gek was om haar een… Verjaardagscadeau te geven. Alles bleef nog steeds vreemd aan dit hele gebeuren. Ja, hij had nu eindelijk een meisje gekust; maar moest hij daar wel blij mee zijn? Niet dat hij iets tegen Wren had – Oké, misschien had hij wel wat tegen haar; maar hij haatte haar niet. Nee, absoluut niet. Hij mocht haar… Met mate… Ongeveer… Hij wist het eigenlijk niet. Het was ook allemaal zo verwarrend op het moment.
Hij knipperde twee keer achter elkaar bij het horen van haar woorden. Hij wist niet precies waarom, maar ze kwamen ongelofelijk hard aan. Bijna pijnlijk te noemen. Waarom? Hij had werkelijk geen idee, connecties liggen ging nou eenmaal moeilijk met een overdosis aan adrenaline. Het was gewoon zoveel dat het meer verdovend werkte dan dat het ervoor zorgde dat hij hyper werd. Hij wist ook wel dat het niets betekende… En die opmerking over haar lach was er gewoon uitgefloept. Zij had dat soms toch ook wel eens? Het was onmogelijk dat mensen het niet hadden en als ze het al hadden; dan durfde hij te wedden dat het bluf was. Dat ze gewoon logen over het feit dat ze het zo bedoeld hadden.
O, als ze eens wist dat hij geen grapje maakte… Dan zou hij echt verdoemd zijn. Zou ze hem waarschijnlijk alsnog een klap geven, voor gewoon wat woordjes. Ergens voelde het als een opluchting dat ze het verkeerd opvatte, maar alsnog… Ergens klopte iets niet. Wilde hij gewoon zeggen dat het niet zo was, ondanks dat hij wist wat de mogelijke consequenties waren. Maar zijn lage zelfvertrouwen kennende zweeg hij er verder maar over. Hij wreef met een hand over zijn nek, wendde zijn blik af. ‘Het viel inderdaad wel mee,’ mompelde hij zachtjes, kon eindelijk weer eens normaal praten. Daar had hij stiekem best lang voor nodig gehad.
Hij pikte haar opmerking pas te laat op om er nog tegenin te gaan. Het voorstel was er al en het zou onbeleefd zijn om te weigeren. Het ging immers nog steeds over haar verjaardag en hij kon nu gewoon niet al de kracht uit zijn eerdere woorden ontnemen door het af te wijzen. ‘T-Tuurlijk,’ glimlachte hij uiteindelijk maar, een tikje nerveus. Wat moest hij nu doen? Nu was hij verplicht om met het meisje films te gaan kijken, een hele avond lang, en wie weet wat daar allemaal van zou komen? Hij durfde er niet over te twijfelen dat haar smaak qua films nogal luguber zou zijn… En als er één ding was waar hij niet tegen kon: dan waren het wel horrorfilms, maar dat kon hij niet zeggen. Dan zou hij zichzelf weer voorschut zetten. Hij was een jongen van zestien, die moest daar wel tegen kunnen. ‘Wanneer, waar en hoe laat?’ vroeg hij uiteindelijk maar, hoopte dat ze het zo vroeg zou willen doen als mogelijk. Dan was hij er tenminste eerder vanaf.

» Sorry, hij is nogal zinloos >A<