PartyCrashers~

Stiekem had hij neiging om te gaan zingen. Misschien omdat hij dat altijd deed als hij dingen zocht? Zolang hij niet het gevoel had dat mensen naar hem luisterden ging het goed. Had hij dat gevoel wel dan… Tja, dan begon hij te stotteren, struikelde hij over zijn eigen woorden en één keer was het zelfs zo erg geweest dat hij was begonnen met huilen omdat hij zo bang was. Natuurlijk was het zonde, als je van jezelf een mooie zangstem had moest je die gebruiken; maar hij was hier echter niet toe instaat. Of ja, hij had gewoon vreselijke plankenkoorts en was niet echt in de wieg gelegd om veel aandacht te kunnen verdragen. Dus dat ging hem gewoon niet worden.
Hij was zich maar half bewust van de aanwezigheid van het meisje, ondanks dat ze daar gewoon zat op het bed. Dat hij haar zo snel kon vergeten zeg, wist stiekem niet eens meer waarom hij nog naar goede kleren zocht. Zachtjes neuriën? Ja, dat kon wel. Uiteindelijk fluisterde hij de woorden ook zachtjes, maar wel zo zachtjes dat waarschijnlijk alleen hij het zou kunnen horen; omdat hij zich nog steeds ergens bewust was van haar aanwezigheid, wist alleen niet meer wat ze hier nou deed of wat dan ook. Het zou vast een verband maken tussen hem en die kleren… Want het waren meisjeskleren en voor zover hij wist was hij geen meisje. Of wel soms? Nee, nee… Nee. Gewoon… Hij was een jongetje, klaar.
Als hij aan het praten was geweest zou hij vast aan het haperen nu, aangezien zijn gedachtes dat nu ook deden. De meeste meisjes die hij kende droegen altijd wel normale kleren, vooral omdat het in de streek – waar hij was geboren en getogen – altijd vrij frisjes was. God, zijn reactie op Nina was ook zo volwassen geweest als maar kon. Realiserend dat Wren enkel ondergoed aanhad maakte het nog erger. Hij ging ook vrijwel nooit zwemmen in het openbaar omdat hij gewoon wist dat hij het niet aankon: meisjes in bikini’s. Hij was een kneus die enkel zijn bril miste, anders was het plaatje compleet geweest.
Zijn shirt werd niet geaccepteerd, wel aangenomen maar niet geaccepteerd en het voelde net alsof ze hém gewoon afwees. Hij kon haar enkel met grote ogen aankijken. Maar… Maar… Zijn shirt was perfect! Zelfs nog beter dan die stomme kast. Stomme kast, een beetje ervoor zorgen dat ze zijn shirt niet goedkeurde. Als dat ding niet uitkeek ging hij het nog een trap geven. ‘Ik ben schoon,’ merkte hij op, ‘Dus mijn shirt ook!’ Meneer was beledigd. Ook eens voor het eerst in zijn leven dat hij dat ook liet blijken. Waarom was hij nou precies beledigd? Omdat zijn shirt beledigd was. Kwam je aan zijn shirt, dan kwam je aan hem.
Kleine tweestrijd in zijn gedachtes. De ene kant die zei dat hij het moest laten voor wat het was en de andere kant die zei dat hij haar gewoon moest dwingen het aan te trekken. Hij wist het niet zo goed, normaal zou hij altijd voor optie één zijn gegaan, maar ergens klonk optie twee ook wel weer goed. Afwezig zette hij een stap naar achter, moest eventjes nadenken over wat hij nou precies wilde doen. Wren daarin tegen leek niet echt na te denken en ging gewoon vrolijk verder.
Zijn blik die afdwaalde naar onder, naar zijn shirt. Zijn shirt… Arm shirt… Hij balde zijn handen tot vuisten, haalde diep adem. Oké, beslissing genomen. Hij zakte door zijn knieën, pakte zijn shirt van de grond en ging weer rechtstaan. ‘Wren,’ begon hij rustig, ‘Jij gaat mijn shirt aantrekken, of je het nou leuk vindt of niet.’ Mondhoeken die omhoog krulden, hield zijn hoofd een tikje schuin. Ja, hij zou haar dwingen. Ze moest en zou dat shirt aantrekken, want het was gewoon onacceptabel wat ze had gedaan. Zijn shirt een beetje afwijzen.
Nee, hij wachtte niet op een reactie; pakte haar bovenarm gewoon vast en trok haar mee. Hij bracht het shirt naar zijn mond, klemde het tussen zijn kaken en pakte haar toen met zijn beiden handen vast. Iedere hand één bovenarm. Misschien iets te hardhandig zette hij haar neer op het bed, pakte het shirt weer vast met beiden handen en hief het omhoog. Hief zijn armen rustig op, om ze vervolgens snel te laten zakken en het shirt over haar hoofd heen te trekken. Vervolgens ging hij recht staan en zette hij zijn handen in zijn zij. ‘Zo, perfect.’ Keek naar haar, trots met het eind resultaat. Hij was een genie, gewoon een genie.

» I don't even know anymore D:

Ja, sorry hoor. Wren liet het shirt simpelweg weer los, keek met een dronken melancholie hoe het naar de grond fladderde en daar zielloos ineen zeeg. Jammer. Luca begon te protesteren dat hij niet vies was en zijn shirt dus ook niet, wat Wren vrolijk negeerde. Net was zij ook vies geweest, terwijl ze toch alleen maar gemorst had op ze bank… en op het tapijt… en in het krat… en misschien een beetje op haar eigen shirt… Maar haar broek was nog schoon geweest! En meneer ging haar niet wijsmaken dat hij schoon was. Pff, ze schoot er bijna van in de lach! Hij had zich zo angstvallig aan haar arm vastgeklampt dat je eerder zou denken dat hij in zijn broek geplast had! Nee, doeg! Als Luca schoon was, dan was zij net zo glimmend wit als Mozes die met Tien Geboden van de berg afgehuppeld kwam. Ze negeerde zijn geschokte, beledigde blik gewoon en begon verder te zoeken. Er moest iets in die kast zitten wat ze aankon, Luca had hem per slot van rekening goedgekeurd. Er kon niets mis mee zijn. Plus, het kwam haar bekend voor, dus er moest iets inzitten dat ze kon dragen.
Het geluid van de film op de achtergrond was weggevallen voor het geluid van het hoofdmenu, maar ze lette er allang niet meer op. Het drong gewoon niet meer tot haar door. De geluiden die dichtbij waren, waren onnatuurlijk hard maar de geluiden ver weg waren net het gezoem van langsrazende auto’s op een snelweg die net op genoeg afstand ligt. Ze vroeg zich ook niet meer af hoe het einde nu ook alweer ging; boeiend. Dat was allemaal van het verleden. Tieners stonden er al om bekend dat ze niet goed vooruit konden denken en dus alleen maar rekening met het heden hielden; haar heden had zich verkleind tot vijf minuten. Daarna verloor ze haar interesse weer, het was eigenlijk best knap dat ze nog niet geprobeerd had Luca ergens te ditchen en zelf lol te gaan hebben. Zelfs het feit dat ze in haar ondergoed was zou haar nu niet stoppen; ze had het nauwelijks door. Ze wist alleen dat Luca wilde dat ze een vies shirt aan ging trekken en dat was een definite no. Menogusta. Ze ging zijn shirt dus zó niet uit eigen vrije wil aandoen!
Hij was gaan staan. Whatever, alsof het haar wat uitmaakte. Hij moest lekker doen wat hij wilde, zolang zij er maar geen last van had. Dit kastje was ook alweer bijna leeg, hoe snel ging dat? En nog steeds niets. Echt niets. ‘Wren.’ ’Nee-hee,’ antwoordde ze geïrriteerd, keek niet eens op. ’Ik ben bezig.’ Resoluut bleef ze doorgaan. Leeftijd leek wel teruggedraaid naar vijf jaar zeg, op precies zo’n toon was haar stem nu. ‘Jij gaat mijn shirt aantrekken, of je het nou leuk vindt of niet.’ ’Echt niet.’ Wrens stem was nu ontzettend zeurderig en iets in haar geloofde niet dat Luca serieus was, hoe serieus zijn stem ook klonk. ’HE!!’ gilde ze toen hij plots haar armen vastpakte en haar meesleepte naar het bed. Ze was niet sterk, ze was onder invloed en ook nog eens afgeleid. Het enige wat ze pas met een vertraging van ongeveer vijf seconden ging doen was tegenspartelen, hoewel ze haar armen niet kon bewegen. ’NEE! NEENEENEE!’ Ze schudde daarbij overtuigend met haar hoofd, wilde het niet. Niet zijn vieze shirt. Nooit. ‘Zo, perfect.’ Wren was opgehouden met trappen omdat ze allerlei spullen die om en onder haar bed lagen omver schopte. Ze was nooit opgeruimd geweest. ’STOMME LUCA!’ riep ze in zijn gezicht, had van pure frustratie zelfs traantjes in haar ogen. Wat een lief, schattig, verwend meisje. ’JE BENT STOM! EN.. EN.. EN GEMEEN! JA, GEMEEN!’ Ze sloeg haar armen over elkaar en keek demonstratief opzij, was door de drank ontzettend kinderachtig aan het worden. Waarom deed hij dat nu weer? Het sloeg nergens op, helemaal nergens! En het was gemeen. En vals. Plots kreeg ze een idee, greep naar haar kussen en smeet het naar zijn hoofd. ’DAT MOET JE NIET DOEN! JE BENT ZO, ZO, ZO GEMEEEEEN!’ Hij zou het weten ook. Ze bukte en greep met haar linkerhand nog meer spullen, die ze gelijk lanceerde. Allemaal richtte ze op Luca. Dat snoezige paar ballerina’s, die kwijtgeraakte mascara, haar nieuwe tas; allemaal zeilden ze door de lucht op hun nieuwe doelwit af. Pennen, potloden, potjes crème, alles vloog uit haar handen tot ze om zich heen niets meer kon vinden en haar armen om zichzelf heen sloeg, totaal chagrijnig. Alsof ze dit ooit toe zou laten. Ze liet zichzelf op het bed terugvallen en draaide Luca resoluut haar rug toe. ’Gemeen,’ mompelde ze nog. Man. Eigenlijk was ze best moe. Maar ook chagrijnig en niet te vergeten boos. Hoe kon hij zoiets doen? Het lag eigenlijk best lekker zacht op het bed.. En het was al laat, de film was al lang en breed afgelopen… Wren ging een gaap tegen, krulde zich nog meer op. Pff, Luca hoefde ze voorlopig niet meer te zien. Ze ging gewoon wachten tot hij zich zou verontschuldigen en hem eerst negeren, tot hij op zijn knieën door het stof was geweest. En dan zou ze weer overeind komen. Als ze niet eerst… in slaap viel… tenminste…

Het boeide hem niet of ze bezig was. Ze had zijn shirt beledigd en hem dus ook en daar zou ze voor boeten. Hij was groter. Hij was… Was hij eigenlijk wel ouder? De meeste mensen schatten hem altijd vijftien of veertien zelfs door zijn gedrag en kleding soms. Kon hij het helpen dat hij voor liefde had gekregen, met dank aan zijn moeder, voor felle kleurtjes. Zijn oogkleur was dan ook nog weer eens extreem blauw en met zijn blonde haar… Tja, het paste tenminste wel goed bij elkaar. Zo moest je het maar bekijken, altijd proberen positief te blijven en aangezien hij niet zo’n pessimist was – eerder juist een optimist – was het wel gemakkelijk voor hem.
Ergens was het ook mede nieuwsgierigheid geworden. Niet dat het vast super speciaal zou zijn, Wren in zijn shirt, maar op het moment dacht hij echt dat er dan wonderen zouden gebeuren. Regenbogen uit het niets op de achtergrond, glittertjes overal en eenhoorns all over the place. Ja, zijn gedachtes klopten voor geen ene meter meer. Niet dat hij dat zelf echt door had, bij hem leek het zo logisch als maar kan. Hij was een genie op het moment en dat kon niemand meer ontkennen. Of ja, hij zou ze gewoon negeren en vrolijk weghuppelen terwijl hij een of ander willekeurig liedje zong. Nee, hij was niet meer nuchter. Allang niet meer, maar het leek steeds erger te worden.
Die schaapachtige glimlach en zo was er ook gekomen enkel door de gedachte aan suikerspinnen. Hij hield van suikerspinnen en van felle kleuren. Regenboogeenhoorns! Ja, die moesten er komen, dan zou alles perfect zijn. Kon hij er op eentje rijden en dan ook samen met Wren – die zijn shirt aanhad en dan gingen ze gewoon heel het universum door, door de ruimte met ook nog een of andere kat die regenboogjes achter zich aanhad en kon zingen. Ja, dat was fijn. Leuke gedachte, maar het kon alleen waarheid worden als hij Wren dat shirt aantrok. Dus moest het maar, the sacrifice had to be made.
Spartelend, spastisch kind. Dat gebruikte hij momenteel om Wren te omschrijven. Ze gilde en schreeuwde ook nog wat af, over dat hij gemeen was of zo? Hij negeerde het echter gewoon, moest en zou die eenhoorn krijgen. Zo, armpjes nog door de mouwen en voilà! Perfect, nu was alles perfect. Nou waar bleef die eenhoorn? Eenhoorn? Waar zijt gij? Geen eenhoorn? Nee? Ah, dat was nou jammer zeg, maar ja; zijn shirt stond haar nog steeds goed – in zijn ogen.
De realisatie dat hij een kussen tegen zijn gezicht had gekregen kwam nogal laat, waarna hij haar nogal dom aankeek. ‘En jij bent -’ Hij kon zijn zin niet afmaken, moest bukken voor het volgende object dat ze gooide. ‘Jij -’ Hij kreeg alweer niet de tijd om zijn zin af te maken, kreeg uiteindelijk niet eens meer de tijd om wat te zeggen. Rende naar de kast en verstopte zich achter een kastdeur – door deze helemaal op te doen en er zelf achter te gaan staan. Waarom bekogelde ze hem nou? Was ze boos dat er geen eenhoorn was gekomen? Als er iemand boos mocht worden dan was hij het, want die eenhoorn was ten eerste voor hém bedoeld en ten tweede wilde zij zijn shirt niet eens aantrekken en dan was hij sowieso niet gekomen! Nu hadden ze tenminste nog een beetje hoop kunnen hebben, maar die was nu ook gewoon… Verpletterd. En zo.
Wanneer de jongen overtuigd was dat de kust veilig was kwam hij weer tevoorschijn. Nu lag ze daar maar, als een kleine, opgerolde Wren. Ging ze nou slapen omdat ze geen spullen meer had om mee te gooien? Nou, hij dat spelletje kon hij ook spelen! Hij liep zo naar het bed toe, pakte het deken vast en gooide het over haar heen, waarna hij haar wegrolde. ‘Je bent… Een worst. Aardappel. AARDAPPELWORST.’ Ja, hij was echt een genie.
Hij claimde zo zijn plekje op het bed, was te lui om een andere slaap plaats te zoeken. Koud had hij het niet, eerder juist te warm. Dus dat deken was ook niet nodig, mocht ze wel houden. Anders was ze geen worst meer, of aardappel… Of wat dan ook. Aardappelworst. Zouden regenboogeenhoorns dat eten? Aten ze dan kleine Wrennetjes op? Nou, in dat geval was het maar goed dat er geen was gekomen. Want stiekem, hoewel het heel onlogisch klonk, had hij toch liever een Wren dan een eenhoorn.

» Alsjeblieft... Stel me geen vragen hierover ;}

Ze wilde dat lelijke, stinkende, vieze shirt niet aan! Het zou vastplakken aan haar lichaam en straks kreeg ze het nooit meer uit, moest ze voor altijd rondlopen in Luca’s shirt en kon ze nooit meer leuke jurkjes met roesjes aan, of Gothic Lolita kleren die ze juist zo leuk vond vanwege de donkere kleuren, ook vaak blauw. En natuurlijk zouden haar prachtige ballerina’s niet matchen met zo’n veel te wijd en te groot shirt. Het liet haar weer eens dubbel en dwars realiseren hoe klein en tenger ze eigenlijk wel niet was, het shirt slobberde om haar lichaam en Luca’s handen konden gemakkelijk haar polsen omsluiten en haar armen door de gaten in het shirt dwingen. Ze kon niet eens wat terug doen, omdat haar woorden hem niet meer leken te raken. Daar ging de effectiveness van haar aanval.
Wat nou dat ze zijn shirt niet aan wilde trekken, hé, wat nou? Wat maakte dat nou uit? Ten eerste was het zijn shirt, ten tweede was hij een meisje en zij een.. was hij een jongen en zij een meisje! En ten derde, het was haar stijl niet; ze had het niet zo op van die overdreven felle kleurtjes, die stonden blonde jongetjes goed, geen duivelse meisjes. Pure evil behoorde geen suikerspinkleurtjes te dragen. Nooit. Niemand had haar ook ooit dat soort kleding aangeraden, want het vloekte met haar haren. En wat had ze nu aan? Luca leek het echter geweldig te vinden, prachtig, ronduit geniaal. Hij keek veel te blij en was ook nog eens zo overtuigd geweest van zijn eigen gelijk dat hij haar het shirt aangedaan had. Alsof ze het zelf niet kon. Nou ja, ze kon het wel maar ze deed het gewoon niet. En voor netjes vragen was ze akelig goed immuun. Het enige wat ze nog kon doen was zoveel mogelijk spullen naar zijn hoofd smijten, zelfs haar kussen. Ze moest en zou hem laten zien dat ze het hier totaal, absoluut niet mee eens was. Dat ze zich niet zomaar liet dicteren wat ze aan moest doen, al was het kwaad al geschied. Wren probeerde alles wat ze kon vinden naar zijn hoofd te smijten, zelfs toen hij de kastdeur al opengedaan had en erachter was gaan staan. Toen ze niets meer kon vinden stopte ze pas, of in ieder geval, toen ze geen zin meer had om verder in het duister rond haar voeten te tasten. Met bijna het meest chagrijnige hoofd dat ze ooit getrokken had draaide ze zich daarna op haar zij en ging midden op het bed liggen. Puh. Ze zou hem eens negeren.
Een worst, een aardappel. Heel fijn, maar ze had geen honger. In gedachten haalde kleine Wren haar neus op, bleef pontificaal op het bed liggen en negeerde Luca helemaal. Ze had geen energie meer om terug te praten, om zijn shirt uit te doen, om te bewegen. Haar hoofd begon zo langzaamaan pijn te doen, nu de eerste alcohol zijn werking begon te verliezen en haar het begin van een kater bracht. Niet dat ze daar nu over nadacht. Al snel was ze weggezonken, sliep al bijna voordat Luca de deken over haar heen smeet en haar opzij duwde. Loom gingen haar ogen even open, maar de warme druk van de deken was te vertrouwd en te lekker warm om haar zich los te laten worstelen uit het kluwen waar ze nu in lag. Luca was ondertussen ook gaan liggen, maar ze had het niet eens door. Ze was al weggesoezeld, snurkte godzijdank nog niet. Als ze verkouden was kon ze niet klinken alsof ze een boom aan het doorzagen was, zeer oncharmant. Nou, wat een gezellig feestje was dit geweest, concludeerde haar brein, dat zich zo langzaamaan alleen nog de tijd kon terugdenken toen ze nog geen alcohol ophad. En de eerste seconden van de film voordat ze Luca had gecommandeerd waren best leuk geweest. Toen was het stil geworden. En daarna awkward.
In haar slaap bewoog ze, rolde wat meer naar het midden zodat ze met haar rug bijna tegen Luca’s arm aanlag; slechts de deken zat er nog tussen. Ze had het niet door, mompelde wat vaags en sliep verder, met dromen waar ze zich toch niets meer van zou kunnen herinneren. Ergens rond negen uur ’s ochtends, de tijd die ze meestal even gebruikte om naar het plafond te kijken en zich te bedenken dat het heerlijk was dat het weekend was en dat ze nog langer kon blijven liggen, deed ze haar ogen even open. Ah, het plafond. Net zoals thuis, toen haar moeder een keer naar boven gestormd had en haar haar bed uitgesleept had omdat ze naar school moest. Tot bleek dat het toch echt zaterdag was en ze helemaal nergens naartoe hoefde. Hier gebeurde dat gelukkig nooit, al zag ze mensen als Luca nog best vroeg opstaan om huiswerk te gaan maken. Nou ja, zolang zij er maar niet wakker van werd, van al die nerds. Op de etage had je er gelukkig niet zoveel, dus ze kon rustig blijven liggen. Wren deed haar ogen weer dicht, merkte niets van Luca’s aanwezigheid en het T-shirt waar ze normaal echt niet in sliep. De hoofdpijn die op kwam zetten bracht haar ook niet aan het denken; als ze terugkwam van het stappen had ze daar ook last van, zou daar dus wel aan liggen. Toch?

Natuurlijk was er ergens nog die stem die zei dat alles wat hij op het moment dacht gewoon… Onlogisch was. Stiekem waren het er zoveel meer, maar hij had geen zin om ze te tellen. Echter was er die eenzame, maar toch o zo luide, stem die er keihard een liedje doorheen zong. Hij wist niet meer zo goed welk liedje, maar het klonk leuk. Hij zou nog bijna mee neuriën of zo. O er waren trouwens ook stemmetjes die zeiden dat hij een idioot waren, maar zelfs die werden overstemd door dat zingende ding. Niet dat hij het erg vond, maakte alles wel wat leuker. Zo had je ook altijd die achtergrondmuziek in films die alles al gelijk wat spannender of leuker maakte. Dus niets mis mee, toch?
Kiezen: of ze gooit dingen naar je, of ze commandeert je rond zo als alleen zij dat kon… Geef hem dan toch maar optie één, want ergens gaf het hem het recht om dingen terug te gooien. Zelfverdediging, echt waar! Was dan wel weer jammer dat hij niets bij de hand had, anders zou hij ook nog echt wat naar haar hebben gegooid in deze staat. Was wel weer zoiets voor hem. Nou, niet voor de normale hij; maar voor de Luca die niet normaal na kon denken en gewoon… Gewoon… Gek was. Prettig gestoord, want geef toe: hoe kun je een achtergrondmuziekje nou niet leuk vinden? Het was GEWELDIG.
Dat deken mocht ze hebben, hij had zijn eigen… Warmte… En zo. Kon hij eigenlijk wel slapen met dat liedje in zijn hoofd? Kon hij überhaupt wel bij iemand in bed slapen? Hij was extreem bewegelijk in het begin, gewoon omdat hij geen goede positie kon vinden om te slapen en uiteindelijk als hij dan sliep bewoog hij gewoon niet meer. Dat zorgde er dan later wel voor dat hij pijn kreeg in zijn nek en als het weekend was kon hij zich dan nog omdraaien om op zijn andere kant te slapen. Anders had hij pech en moest hij maar hopen dat hij die spieren in zijn nek een beetje soepel kon maken met een warme douche; want stiekem was dat het enige wat hielp.
Linkerzij, buik, rechterzij, buik, rondje zodat hij op zijn rug kon liggen, toch weer linkerzij, rechts… Links… Het ging zo maar door en hij werd er niet echt blijer op, mompelde soms boos wat en ging dan weer anders liggen. Je kon het eerder een avondhumeur noemen, in plaats van ochtend. Hij kon er gewoon niet goed tegen dat hij altijd zoveel moeite had met inslaap komen. Echter viel het wel weer mee dat hij geen ruzie had met een deken; soms had hij het veel te warm, deken weg, super koud en zo door. Vreselijk gewoon.

Nee, nee… Hij wilde nog niet wakker worden… Hij was zo moe en meestal ging hoofdpijn altijd weg als hij ging slapen, dus waarom zou hij dan wakker worden? Hoewel dit een ander soort hoofdpijn was dan degene die hij normaal altijd had. Om alles eventjes te omschrijven: hij voelde zich bagger, super slecht en bleh. Eventjes kneep hij zijn ogen strakker dicht, voelde dat het meer pijn deed zo en opende ze uiteindelijk maar half. Eventjes beeld scherpstellen, perfect.
Met een hand greep hij naar zijn hoofd, liet een zacht en gedempt – doordat hij zijn lippen op elkaar hield – kreuntje horen dat aangaf dat hij pijn had. Wat had hij in godsnaam gedaan om dit te veroorzaken? Knipperde een keer, kwam langzaam overeind. O, zijn haren zaten een beetje door de war. Charmant zeg. Het was goed te zien dat hij er al moeite mee had om zijn ogen maar half open te houden, kijkend naar zijn blik.
Welk jaar is het? Hoelang had hij geslapen? Door de hoofdpijn viel die pijn in zijn nek gemakkelijk te verwaarlozen, keek om zich heen. Hé… Wren… Hoe was zij hier gekomen? Geteleporteerd of zo? Wacht. Hij had hier geslapen en het was overduidelijk dat zij ook had geslapen, in zijn shirt nog wel. ‘Wren?...’ Oké, hij vroeg het net alsof hij niet zeker wist of zij het wel was, hoewel hij het meisje nu wel goed genoeg kende om haar overal – wat voor kleren ze ook aanhad – te herkennen. Echter was er nog een vage reactie nodig van de andere kant om ervoor te zorgen dat hij echt zou gaan trippen en waarschijnlijk zou zij dat dan ook doen en dan kreeg je weer zo’n situatie als die ene keer met vuur… Dat was best vaag geweest.

» TELEPORTING SLEEPING WREN.
» Hopelijk kun je er wat mee ;}

Lichtvlekken op het plafond, in de vormen die ze allang herkende nu ze hier alweer bijna een jaar op school zat. Die ene vlek bijvoorbeeld, die varieerde de hele tijd omdat de boom die hem veroorzaakte de ene keer wel bladeren had, dan weer minder en zo verder. Die andere hing af van de hoeveelheid wolken en die ene helemaal in het hoekje daar liet haar zien hoe goed ze haar gordijnen de vorige avond dichtgedaan had. Die ene was nog best groot, nu ze erover nadacht. Eigenlijk zaten haar gordijnen maar deels dicht, aangezien ze de vorige middag één gordijn dichtgedaan had tegen de felle zon en de ander opengelaten had om toch nog wat frisse lucht door haar open raam binnen te laten. De zon die nu allang op was en keihard naar binnen scheen, die hoofdpijn triggerde. Roes uitslapen, okay, met een kater wakker worden? Jammer. Ze moest wel erg veel gedronken hebben vorige nacht met uitgaan, want ze kon zich helemaal niets meer herinneren van een discotheek of wat voor muziek ze gedraaid hadden. En damn, het deed echt zeer aan haar hoofd. Wren haalde haar neus op, wikkelde zichzelf dichter in de dekens. Slapen dan maar. Ze wilde er niet uit. Dit was haar bed, haar kamer, haar weekend. Niemand die dat ging verstoren.
Midden op het bed lag ze dus, helemaal ingewikkeld in de deken en haar haren alle kanten op uitgewaaierd, zowel naar de grond als naar de zijkant. Die ene nacht dat ze bijna gestikt was in haar haren, dat was eng geweest. Door het gedraai waren de haren in blauwe strengen om haar keel gewikkeld en toen ze op wilde staan en uitvond dat het haar vast zat onder het kussen en om haar nek bleef hangen.. Niet fijn, niet fijn. Sindsdien probeerde ze zo weinig mogelijk te bewegen voor ze ging slapen. Van die awkward situaties had ze wel vaker als ze geslapen had, al had ze nooit echt een totaal poofy kapsel ofzo. Dat was door het gewicht van haar haar niet mogelijk. Het kon echter wel een grote klittenbos zijn, dat haatte ze zo! Soms donderde ze ook wel eens achterover haar bed uit, als ze op moest schieten en eigenlijk al te laat was. Haar bed was altijd korter dan ze zich herinnerde. Niet dat haar geheugen zo goed was, hoe kon ze de disco nu vergeten? Die jongen achter de bar was zo leuk, had hij vrij gehad ofzo? Anders moest ze het gewoon nog weten. Discotheek, discotheek.. ze kon zich nog wel flitsen van licht herinneren, en geluid, maar allemaal op een veel kleinere schaal dan in de disco.. Laat maar. Ze zou er vanzelf wel achter komen als ze het aan iemand vroeg.
'Wren?...' 'Wat,' geeuwde ze nogal mompelend, zich nog niet realiserend dat er normaal niemand was om tegen te praten als ze wakker werd. Ze stak uitgebreid haar armen boven haar hoofd uit om zich uit te rekken, haalde een hand door haar haren om ze uit haar gezicht te krijgen en ging rechtop zitten. Haar blik viel als eerste op wat ze aan had. Het was geen pyjama. Niet haar pyjama sowieso. Had ze Luca deze niet een keer zien dragen? Ja, ze onthield wel eens wat mensen droegen. Luca's kleding was ook vaak zo opvallend. Oké, dat was al punt 1 van de vreemdheid. 'Huh?' kwam er nogal dom uit, in zo'n stem die aangeeft dat je nog niet wakker bent. Ze schraapte haar keel om haar stem normaal te krijgen, keek toen opzij. 'Ik snap het nie-' Dit was geen hallicunatie. LUCA?!' krijste ze. 'WAT DOE JIJ HIER?' Ze greep de deken en pakte die vast, ook al zou dat helemaal niets helpen. Hij had haar toch al in haar ondergoed gezien. Wat een geweldig geheugen had ze ook. 'Ik kan me niet herinneren dat je mijn kamer in mocht!' voegde ze eraan toe. Was niet eens gelogen, want ze kon zich praktisch niets meer herinneren. Ja, wel dat ze film ging kijken met Luca... en dat ze drank had, maar daarna?
'Hoe.. Wat.. Hoe ben je hier binnengekomen?!' Paniek alom, wat was dit voor Paranormal Activity? Ze had haar stem weer zachter gemaakt, wilde niet dat iemand kwam kijken waarom ze gilde. Niemand mocht dit weten. Top secret. 'Je moet weg hier,' concludeerde ze, meer voor zichzelf dan dat ze tegen hem sprak. Straks ging alles en iedereen hierover roddelen en dat wilde ze echt niet hebben, no way!

Het was allemaal zo vaag, heel vaag. Alsof er gewoon een gedeelte van zijn herinneringen weg was geknipt, compleet was gewist en hij was niet instaat om dat stuk terug te vinden. Wat nu dan? Toch proberen die herinneringen terug te krijgen of gewoon gaan zitten en staren, niks doen dus, hoewel dat wel moeilijk ging. Waarom zou dat dan moeilijk zijn? Door het simpele feit dat Wren daar lach en hij zo dom was om wat te zeggen, waardoor de kans dat ze wakker zou worden gewoon ontzettend groot was geworden. Misschien kon hij nog vluchten? Nee, hij zou waarschijnlijk omvallen als hij ook maar aanstalten zou maken om op te staan, dus dat ging hem niet worden.
Waar kwam die duizeligheid eigenlijk vandaan? Het ebde wel al weg, dus de schade was nog beperkt, maar het was gewoon fijn om te weten waarom hij er was. Wat de oorzaak was geweest van dit gevolg. Hij kon vast nog wel grip krijgen op de herinneringen die het dichtst bij waren, die voor dat zwarte… Stuk. God, wat waren dat voor vreselijke beelden? Waar kwamen – O ja… Die vage film, die hij alles behalve leuk had gevonden. Had op goed geluk maar wat gepakt in de hoop dat het mee zou vallen, maar uiteindelijk bleek de verhaallijn ook nog eens slecht te zijn – in zijn ogen – en werd er gewoon rond gespoten met ketchup of zo.
Oké, focus. Niet naar Wren kijken. Wat heeft naar Wren te maken met focussen, eerder niet focussen. Oké, ze had toevallig zijn shirt aan. Wacht, wat? Als zij zijn shirt aanhad… Wat had hij dan – Alles werd gewoon met de minuut vager en vreemder en ergens trok het hem ook in verlegenheid. Nee, hij was niet chubby of zo… Maar gewoon, hij had er ook nooit van gehouden als mensen naar hem keken als hij ging zwemmen. Er was gewoon die bepaalde verlegenheid waardoor hij er niet goed tegen kon. Dat ze ergens anders naar keken, hij was nou echt niet zo belangrijk of… Opvallend. Nee, echt niet – ondanks zijn felle kleurtjes altijd en overal.
Bij het horen van haar stem leek het alsof er een stroomschok door hem heen ging, verstijfde gewoon; kon enkel nog voor zich uitkijken. Het zou nu enkel nog maar een kwestie van realisatie zijn, van haar kant, voordat de hel voor hem uitbrak. Zou ze hem slaan? Hem proberen te laten stikken met een kussen? O er waren zoveel mogelijke negatieve uitkomsten, positieve waren er niet: want het was Wren. Hij kneep zijn ogen dicht en kroop een beetje ineen bij het horen van haar gekrijs. ‘W-Weet ik niet,’ bracht hij binnensmonds uit, kon er niet echt anders op reageren.
‘Ik kan me niet eens herinneren dat ik je kamer in ben gegaan,’ merkte hij op, opende zijn ogen langzaam – aarzelend – om vervolgens gelijk weg te kijken. ‘Ik kan me nog maar de helft herinneringen, of misschien zelfs minder, van wat er precies is gebeurt.’ Dus aangezien hij dat niet wist, kon hij ook niet weten hoe hij hier überhaupt was gekomen. Laat staan waarom hij het in zijn hoofd laten opkomen, gewoon eventjes haar kamer binnen lopen. Dat was gewoon belachelijk en ze had al het recht om boos op hem te zijn, maar wat had er nou precies voor kunnen zorgen dat hij het had gedaan? Hij kon zich niet herinneren dat hij was gaan slapen, dus slaapwandelen leek hem stug. En ook het feit dat hij vrijwel nooit slaapwandelde zorgde ervoor dat die theorie als onwaar werd verklaard.
Ietwat verbaasd knipperde hij tweemaal met zijn ogen, keek naar het meisje. Hij moest weg? Dat was ook wel een resoluut genomen beslissing, maar oké. ‘Oké,’ kwam er zachtjes over zijn lippen, stem een beetje hees. Rustig stond hij op, negeerde de duizeligheid en liep naar de deur. ‘Dan… Ga ik maar?’ Hij had er geen problemen mee, ze krijste toch alleen maar en het maakte hem alleen maar bang. Daarbij had hij vast nog wel wat huiswerk liggen of zo.

» Hij is zinloos en meh en derp, but it has been so long D:

Luca hier, vervaagde herinneringen en waarschijnlijk een kater. Ze snapte het niet. Ze snapte het echt niet. Hoe kon dat allemaal zo gekomen zijn zonder dat ze het doorgehad had? Ja, alcohol, maar verder? Luca was helemaal niet de persoon om iemands kamer binnen te dringen en dan op hetzelfde bed in slaap te vallen. Om eerlijk te zijn, misschien wilde ze wel helemaal niet weten wat er gebeurd was. En hoe ze zijn shirt aangekregen had. Haar eerste natuurlijke reactie was krijsen zodra ze doorhad dat ze niet alleen op haar kamer was, hoewel ze haar stemgeluid heel snel weer dempte; wat nou als er iemand kwam kijken? Nu kon ze nog faken dat ze een nachtmerrie had gehad, niemand zou de eerste keer komen kijken. Maar als ze bleef gillen was ze er helemaal bij. Niemand mocht dit weten. Niemand zou erachter komen. Wat voor roddels zouden er dan komen? Dat ze met Luca film was gaan kijken - al bijzonder voor het solitary wezen dat ze meestal was - en dan ook nog geëindigd was op haar eigen kamer, nog steeds mét Luca? Het was te eng. Ze kon er niets mee, dus ze moest hem wegwerken voordat iemand kwam kijken. Goddank was het weekend.
Hij kon zich dus blijkbaar niets meer herinneren. Of nou ja, vrij weinig. Wren zuchtte. 'Ik kan me de film nog herinneren maar niet het einde of zo.. Voor de rest is het allemaal nogal vaag en leeg en onnuttig.' Hetzelfde dus. Zolang hij maar niet loog. Ook al was Luca daar geen persoon voor, ze zag hem nu niet aan voor de eerste de beste pedobear. Waarom zat ze in 's hemelsnaam in niets anders dan haar ondergoed en zijn shirt? Dit kon nooit goed komen. 'Oké. Dan.. ga ik maar?' reageerde Luca op haar conclusie dat hij moest verdwijnen. Eerst protesteerde ze niet, het was goed als hij wegging. Maar toen liep hij naar de deur.
'NONONONONO,' riep Wren plots, hoopte dat ze hem afbrak in zijn bewegingen, rende zowat naar de deur toe zonder te letten op de staat waarin ze haar bed achterliet en greep zijn hand vast. Schudde haar hoofd even. 'Ben je gek ofzo?' siste ze toen naar hem, waarna ze hem wegtrok van de deur. 'Je gaat toch niet weg door de deur?' Door de minachtende toon waarop ze het zei zou je nog bijna gaan geloven dat niemand ooit door de deur wegging. 'Stel je voor dat iemand je mijn kamer ziet verlaten in de vroege ochtend maar niemand heeft je binnen zien komen. Nou?' Ze dwong hem haar aan te kijken, ging toen verder. 'Dat is een ramp! Weet je wat? Je gaat gewoon zo..' Opnieuw sleepte ze hem mee, naar het grote raam in haar kamer, dat in iedere kamer op deze etage zat. Dat zwaaide ze open. Laatste keer dat ze dat zo vroeg in de ochtend had gedaan, was haar wekker eraan gegaan. 'Hop. Eruit.' Ze duwde hem richting het raam. 'Jouw etage is vier verdiepingen lager.'
Nee. Dit was geen flauwe grap. Ze meende het. Als Air Magician - en met dank aan dagen, weken, maanden oefening - kon ze een beetje vliegen. Bijna iedereen hier op de etage kon vliegen, zij had er alleen niet zoveel talent voor als de meesten. Kwam misschien door haar gebrek aan fantasie. Ze had even niet overwogen, met haar slaaphoofd, dat Luca géén Air Magician was en dus ook niet kon vliegen, ze nam het gewoon aan. En nu stond ze op het punt hem uit het raam te duwen en een hasta la vista reis te wensen. 'Nou. Kom op,' zei ze resoluut, gaf hem nog een duwtje. 'Het is niet zo moeilijk als het lijkt.'

Het was eigenlijk nog zinloos om vat te krijgen op de verloren herinneringen en toch weerhield die gedachte de jongen er niet van om het toch te proberen. Ze moesten er vast nog wel zijn, ergens in zijn hoofd en het was een kwestie van tijd voordat hij het zich weer kon herinneren. Alles wat nu zwart en vaag was, zou later weer kleur krijgen en verscherpt worden. Echter kon het geen kwaad om het proces een beetje te versnellen, toch? Gewoon hard nadenken en dan moest je uiteindelijk wel wat terug krijgen voor je wilskracht. Het feit dat je het zo graag wilde weten, dat moest och wel iets waard zijn? Dat je zo hard je best deed.
Door het gekrijs van het meisje was hij wel meteen goed wakker, dacht zelfs dat hij nog eens doof ging worden door haar. Zou hij ook zo hoog kunnen schreeuwen? Hij had nog niet de volledige baard in de keel en om eerlijk te zijn was zijn stem nog steeds best hoog, vooral als hij zong was het duidelijk te horen dat zijn stem nog niet helemaal ontwikkeld was. Voor een jongen dan, bij meisjes maakte het werkelijk niets uit of hun stem nou hoog was. Bij jongens daarentegen kon het beschamend zijn, maar bij hem was het niet hoog genoeg om gênant te zijn.
Het grootste mysterie bleef nog hoe het kwam dat Wren zijn shirt aan had en niet hijzelf. Wat was er in godsnaam gebeurt dat dingen zo… Door de war gehaald… Waren. Gedachtes functioneerden momenteel te gebrekkig om mooie vloeiende zinnen te maken. Als hij echt haar kamer in was gelopen, tijdens een slaapwandeling, dan had hij never nooit zijn shirt bij het meisje aan kunnen doen. Dat was gewoon onmogelijk. Hij moest dus een soort van bij bewustzijn zijn geweest, maar wat had ervoor kunnen zorgen dat hij toch alles vergeten was? Dingen niet wist, de oorzaak niet kon bevatten. Soms waren raadsels leuk, maar deze was gewoon onaangenaam en vervelend.

Hij bevroor wanneer hij het meisje ineens, hysterisch gewoon, hoorde roepen. Hij had enkel de kleurklink vastgepakt, kwam niet verder door haar geschreeuw. Wat was er nu weer verkeerd? Moest ze hem eerst nog kleineren, zoals altijd, voordat hij weg mocht? Dan had hij zijn dagelijkse dosis gehad en als hij eerlijk was, was het ook gewoon beter als ze het nu gewoon deed: dan was hij er vanaf. Ja, hij had het wel al geaccepteerd. Hij was niet een dominant typ en zij wel, dus het kleine meisje genaamd Wren domineerde hem zonder enige problemen en hij had er niet eens meer moeite mee. Wat een geweldige wereld was dit toch.
Ze pakte zijn hand vast, trok hem weg bij de deur. Zijn reactie bestond enkel uit haar een blik toe te werpen, grote ogen en een glim van onbegrip en verbazing in zijn erin. Een deur was er toch voor gemaakt dat je op je gemak een kamer kon verlaten, of binnen kon komen. Maakte het haar juist niet gek dat ze die functie ontkende?
Oooh, het probleem was niet de functie van de deur maar het feit dat iemand hem kon zien. ‘Is het eigenlijk nog wel een vroege ochtend?’ merkte hij op terwijl hij fronste, keek haar aan. ‘Wat als het allang -’ Hij kon zijn zin niet afmaken, werd meegesleurd naar het raam. Negeerde ze hem nou? Nou, eigenlijk maakte het niet echt veel uit want hij kon er toch niet tegenin gaan, hij kon nooit tegen het meisje ingaan. Dat was gewoon mentaal onmogelijk, fysiek kon hij haar prima aan; echter was hij te zwak op mentaal gebied om zich echt te verzetten tegen het meisje.
Hij werd gedwongen om een stap dichter naar het open raam te zetten wanneer ze hem duwde in een poging zijn evenwicht te bewaren. Werd daardoor ook gedwongen om uit het raam omlaag te kijken, dat was gewoon een reflex. Ogen die groter werden, ging snel weer rechtstaan. Hij keek over zijn schouder naar Wren wanneer ze zei dat het “maar” vier verdiepingen omlaag was. ‘M-Maar?...’ kwam er zachtjes over zijn lippen. ‘Wren ik… I-Ik k-kan niet – Ik weet n-niet of je h-het -’ Hij kwam niet uit zijn woorden, moest nog eventjes bijkomen van dit alles. Dacht ze nou werkelijk dat hij Spiderman was of zo?
Nog een duwtje zorgde ervoor dat een klein, hoog kreet ontsnapte uit zijn keel, had het gevoel alsof hij ieder moment uit het raam kon vallen. ‘Ik kan niet vliegen!’ schreeuwde hij ineens, gilde net niet. ‘Ik heb het nooit gekund en het gaat ook nooit gebeuren!’ Hij draaide zich naar het meisje toe, pakte haar schouders vast. ‘Het spijt me,’ bracht hij met een trillende stem uit, ‘Maar ik kan niet vliegen!’ O en natuurlijk ging hij met zijn vaagheid nu huilen. ‘Vergeef me…’ fluisterde hij, keek haar aan met tranen in zijn ogen. Het voelde op het moment echt aan alsof het een wereldramp was dat hij niet kon vliegen, waarschijnlijk omdat hij niet helemaal zichzelf was. En omdat hij die angstgevoelens nog eventjes weg moest werken.

Waarom had ze zijn hand vast moeten pakken? Ze had zijn hand niet moeten pakken! Dat voelde zo vreemd.. Haar hand hoorde niet in de zijne, ze hadden helemaal niets met elkaar gemeen alleen deze awkward gebeurtenis dan en nu pakte ze zijn hand... Maar het kon niet anders, want hij mocht echt niet door die deur. Onder geen enkele bedinging. Wat als hij de gang opliep - zonder shirt - en mensen zagen haar staan, naar buiten rennen om hem terug te halen - wat er trouwens ook heel verkeerd uitzag - in zíjn shirt? Wat moest dat wel niet allemaal voor roddels naar boven laten komen? Mensen maakten al fun van haar, omdat ze zo chagrijnig was en altijd straf kreeg. De bijnaam 'ijswatermeisje' was ze nog steeds niet kwijt. Oké, hij noemde haar niet zo. Dat was lief. Maar al die andere mensen? Die vonden haar maar duivels en vreemd en.. Nee. Gewoon nee. Hij zou niet door die deur gaan.
Ze probeerde haar gedachten af te leiden van zijn warme hand om de hare door snel te lopen en hem een zetje te geven naar het raam. Het was een prachtige dag, niet teveel wind, geen regen, hagel, of sneeuw; perfect weer om te vliegen. Er zou geen probleem moeten zijn. En voor mensen zou het niet zo vreemd zijn als hij gewoon naar zijn eigen kamer zou vliegen, daar waren immers ook ramen. Dus. Dan zou niemand weten dat zij.. iets vaags gedaan had met Luca. Film kijken. En toen was het misgegaan. Ze moest zijn shirt ook nog teruggeven. Hoe moest ze dat doen? Niet nu, dan keek hij! En ze had alleen haar ondergoed aan.. Nee. Dat ging ze niet doen. Ze zou het wel een keer inpakken en aan hem geven, dan zou niemand het doorhebben. Hoe verkeerd klonk het, dat ze zijn shirt had?
Ze negeerde zijn woorden, iets over de ochtend en dat soort dingen. Lekker boeiend. Daar had ze toch helemaal niets aan? Hij moest weg. Nu. Zodat ze haar gedachten op een rijtje kon zetten. Het was gewoon heel onnatuurlijk om met een jongen in hetzelfde bed wakker te worden en er zeker van te zijn dat er vreemde dingen gebeurd waren, maar niet zulke vreemde dingen. Het was verontrustend en ze was aan het panikeren; had even tijd alleen nodig. En dat ging alleen als Luca nu wegvloog, smooth door het raam. Niemand die iets zou merken. En dat was ook de bedoeling. Ze praatten immers al genoeg over haar. En ook al deed ze altijd alsof het haar niets kon schelen, maakte ze nog hardere opmerkingen terug en was ze ronduit vervelend, het raakte haar wel. Niemand, behalve Nina en Luca en misschien dat Alan kind, leken haar te mogen. Iedereen negeerde haar, keek haar vuil aan of praatte achter haar rug. Of in haar gezicht. Ze vond het niet leuk, maar ze had het aan zichzelf te danken; iedere keer weer. En om nu haar gedrag op te geven? Nee. Gewoon nee. Dat zou ze niet lang volhouden. Trouwens, het zou waarschijnlijk ook niet lang meer duren voor Luca haar achter zou laten en naar mensen zou gaan die hem niet domineerden. Mensen die populair en schattig waren. Waarom stak dat haar?
Nu gedroeg ze zich echt vreemd, de paniek dwong haar totaal hysterisch te zijn en niet na te denken; om dwingend te zijn en echt totaal niet aardig. Aardig doen en kijken of hij dan wel bij haar zou blijven? Dat was niet eens een optie. Dat kon ze niet. Dus duwde ze hem richting het raam, zei dat hij wel kon vliegen, die vier verdiepinkjes. Helemaal niets. 'M-maar..' stribbelde Luca tegen. Wren trok een wenkbrauw op, keek hem aan. 'Wat? Kom op. Gewoon uit het raam. Het is niet moeilijk.' Ze wilde net haar arm opheffen om hem nog een duw richting het raam te geven toen hij ontzettend zielig begon te stotteren, woorden uitsprak die ze nauwelijks tot een zin kon verwerken met haar halve slaaphoofd. De hoge kreet uit zijn keel was gewoon te vreemd, maar ze kon niet lachen omdat hij te bang leek. Doodsbang. Waarom? Hij kon toch gewoon vliegen? 'Maar ik kan niet vliegen!' Het eerste wat door haar hoofd schoot was dat ze hem zijn mond moest laten houden, niet zo gillen, maar toen drong de boodschap tot haar door. 'Niet?..' Ze was bevroren in haar bewegingen, Luca draaide zich om en greep haar schouders vast. Ze liet zich een beetje door elkaar schudden, staarde hem aan. 'Je kan niet..' Geez. Ze had hem bijna naar zijn dood geduwd. Dan was Luca weg. Door haar. Zonder dat hij er zelf iets mee te maken had gehad. Luca.. weg.. door haar? Ze knipperde geschokt met haar ogen, leek een moment ook te moeten huilen toen ze hem recht aankeek. De jongen zelf had tranen in zijn ogen, vertelde haar dat hij niet kon vliegen en verontschuldigde zich zo hartbrekend..
Nee. Wacht. Had ze nu medelijden? Ze ging niet huilen. Wrens huilen niet. Ze knipperde nogmaals heftig met haar ogen, kreeg de opkomende tranen en schuldgevoelens weg. Hij had het moment van zwakte duidelijk kunnen zien, maar ze was bezig het nu weer te coveren. Hij mocht toch niet weten dat ze vanbinnen zwak kon zijn, medelijden kon hebben? Nee. Ze was ronduit vals en klein en lawaaierig. Zo kende hij haar. Zo kende iedereen haar en zo zou ze altijd zijn. 'Oh.' zei ze, haar stem trilde nog en ze kon zichzelf wel slaan. Nu moest het eruit zijn, nu moest het moment van zwakte wel over zijn! 'Wat een teleurstelling.' Ze schudde zijn handen van haar af, ze waren te warm, ze brandden! 'Maar je moet hier weg. Moet ik dan vliegen?' Ze rolde met haar ogen en zuchtte, blij dat dit lukte. Waarom was ze een moment zo KO geweest? Dat paste niet bij haar! Normaal kon ze het goed verbergen! 'Ik kan namelijk wél vliegen,' meldde ze, om de twijfel niet in haar ogen door te laten breken. Het kostte veel moeite, vliegen, maar ze kon het. Zeker te weten. Ze had ook lang gedaan over het uiterlijk van haar vleugels, naarmate ze meer kracht in haar vliegkunst stopte waren ze krachtiger en dus ook wat mooier geworden: ook al waren haar vleugels gemaakt van lucht en dus eigenlijk half-doorzichtig. Nee. Haha. Ze had echt geen vleugels uit haar rug groeien zoals sommige freaks! Ze had zichzelf geleerd lucht in de vorm van vleugels aan haar lichaam te hechten zodat ze kon vliegen: en man, wat kostte dat veel energie. Maar het kon en ze kon dus ook het uiterlijk van haar vleugels bepalen. Deels, dan. Doorzichtigheid viel niet zo goed te bestrijden en om nou condensatie te gebruiken voor een wolkenwitte kleur... Wren sloot haar ogen, concentreerde zich op de lucht. 'Even wachten. Dan gaan we zo.' Hij moest weg, ze moest gewoon even bijkomen.. Met dit snelkloppende hart kon ze niet eens fatsoenlijk vleugels oproepen. Slechts omdat ze weigerde te falen in front of Luca lukte het, al duurde het wat langer dan normaal. Damn you, concentratie. Uiteindelijk kreeg ze het voor elkaar de lucht aan haar rug vast te hechten, deels om haar heen maar op haar schouderbladen. Van daaruit werd het makkelijker; de vorm van vleugels, veren, vleugelpennen; prima te doen. Zo. Klaar. 'Nou. Gaan we nog?' Haar 'vleugels' uitgeslagen, het paste niet bij haar, maar hé: zo werd je een Lucht Magician.

Ze had toch ook net zo goed zijn shirt terug kunnen geven? Dan had hij het gewoon aan kunnen trekken en weg kunnen gaan zonder dat iemand vreemd op zou kijken. Oké, hij kwam wel uit haar kamer… Dat was misschien een tikje vreemd – ja, hij begon langzaam alweer helder te denken – maar daar viel vast wel iets op te bedenken. Hij die Wren bijles gaf? Nou, met de grote achterstand die ze had gekregen door al dat gespijbel was het ergens best logisch. Of dat er een of ander eng ding – Nee, wacht… Hij zou waarschijnlijk eerder om iets beginnen te gillen dan zij. Hoe beschamend dat ook was: het was wel de waarheid. Hij was zwak en werd snel bang, werd zelfs geïntimeerde door een klein meisje. Zij daarin tegen stond haar mannetje misschien iets té goed. Aangezien hij haar nou niet vaak met anderen had gezien… Nina die ene keer dat hij een soort was flauw gevallen, maar daarnaast… Ze ging nog met hem om en hij snapte eigenlijk nog steeds niet waarom hij haar nog kwam opzoeken.
Misschien had hij allang vele andere vrienden gehad als hij niet bij haar was blijven rondhangen. Beïnvloedde het dat beeld dat mensen van hem hadden? Ja. Ze zagen hem als vreemd omdat hij uit vrije wil met Wren omging, met haar praatte en haar gescheld en dominante gedrag verdroeg. Waren bang dat ze met dat “virus” besmet zouden worden als ze te dichtbij hem kwamen. Verpestte hij al de andere mogelijke vriendschappen met het feit dat hij vrienden wilde zijn met Wren? Ja. Ja, dat deed hij en juist daarom liet hij haar niet alleen. Het was oneerlijk en ergens had hij een absurde connectie in zijn hoofd gelegd over haar gedrag en het feit dat ze niet veel vrienden had. Of hij het haar ooit zou vertellen? Waarschijnlijk niet, hij zou een tik tegen zijn voorhoofd krijgen of zo en dan wat gemene, felle woordjes en alles zou weer precies zo gaan zoals altijd. Zinloos dus, het was zinloos om ernaar te vragen.
Iedereen kon wel aardig zijn en Wren was ook aardig; alleen op haar aparte, ietwat vreemde manier. Natuurlijk deed ze soms gemeen en beledigde ze hem terwijl het niet eens nodig was: maar ergens had hij niet veel anders van zichzelf verwacht als hij in haar schoenen stond. Of… Kleine Luca… God, dan zouden mensen waarschijnlijk gewoon flauwvallen van zijn schattigheid. Hij had die grote blauwe ogen, die onschuldig en onwetendheid en dan ook nog eens klein zijn? Nee, dat zou teveel zijn geweest. Dan had hij mensen waarschijnlijk nog een allergie gegeven voor schattigheid. Vooral met de soort kleren die hij droeg.

Oké, ze duwde hem zonet het raam uit. Had er bijna voor gezorgd dat hij dood was gegaan, want dat hij zo’n val overleefde was vrij klein. Om vervolgens niet eens een verontschuldiging te krijgen, dat zij hem bijna de dood in had gejaagd. Nee, het was enkel teleurstellend dat hij niet kon vliegen. Nou sorry dat hij een lopend waterpistooltje was. Natuurlijk waren dit weer simpele gedachtes en zou hij het nooit echt tegen haar kunnen zeggen, maar dat hij er over kon denken was al genoeg voor hem; had hij ergens wel nog iets van zelfstandigheid.
Hij wist niet eens waarom hij per se weg moest, maar oké: het was zinloos om een discussie te beginnen met Wren. En voor hem wat het altijd zinloos om een discussie te beginnen want hij verloor ze toch altijd: werd altijd te zeer overtuigd door de ander en kon geen vast standpunt hebben. Als hij een kant zou moeten kiezen zou het nooit lukken. Hij was niet zwart, of wit; hij was grijs wat dat betreft. En daarom kon hij altijd moeilijk kiezen welke kant hij moest kiezen, zelfs als hij alleen keek naar de argumenten: want beiden partijen hadden eigenlijk wel een beetje gelijk.
Zijn blik dwaalde af, naar beneden. Dan vloog zij maar, aangezien hij het niet kon. Wat dat betreft was het enige wat hij kon spiderman spelen, maar dan met water… Soort van. Hij wist het ook niet. Wanneer hij opkeek zag hij enkel een Wren die zich probeerde te concentreren, of zo zag het er in ieder geval uit. Toen vroeg ze om een kleine pauze, maar hij snapte het eventjes niet meer en toen ze zei dat ze konden gaan snapte hij helemaal niets meer. ‘Maar…’ Kwam er voorzichtig over zijn lippen, ‘Hoe ga je vliegen? Je hebt niet eens vleugels.’
Wren Airlines had vertraging of het toestel, Boeing 737 Wren, was kapot. Wist hij veel dat haar vleugels onzichtbaar waren en hij ze dus niet kon zien. Hiermee gewoon vroeg om een afsnauwing van haar kant. Hij kon het toch niet gewoon voelen, of wel soms?

» Sorry dat het een tijdje duurde, maar mijn inner Luca pestte me D:

Eigenlijk moest Luca haar ontzettend dankbaar zijn; hij kreeg de special treatment! Als er iemand anders überhaupt al zo dichtbij haar was gekomen dat hij in haar kamer beland was - ze kon het nog steeds niet geloven - dan had ze diegene gewoon haar kamer uitgegooid en tegen iedereen gezegd dat hij gek was, dom en vaag. Ze zou zich immuun gemaakt hebben voor vreemde opmerkingen en dergelijke, gewoon hebben gezegd dat het niets was want dat was het ook. Maar met Luca wist ze niet zeker of ze mensen daarvan kon overtuigen: hij was namelijk de enige die al langer met haar omging dan.. zeg maar, iedereen die geen Nina was. Het was bijzonder. Het was iets wat niemand wilde. Niemand leek te willen weten of ze ook aardig kon zijn. Dus ja. Dan was ze het niet, simpel toch?
Maar nu moest Luca zijn mond even houden en haar haar vleugels halfdoorzichtig in plaats van onzichtbaar laten krijgen, anders zou hij haar nooit geloven! Ze wist zeker dat, als ze zijn arm zou pakken en uit het raam zou springen, dat hij per ongeluk haar vleugels zou verwoesten of zelf zou springen of.. hij zou haar in ieder geval niet vertrouwen. Wie vertrouwde haar nu wel? Ze vond het al bijzonder dat hij niet had geroepen dat ze gek was - ze had hem echt niet for real uit het raam willen duwen! - en weg was gerend. Ze zweeg, concentreerde zich nog steeds. Eindelijk kregen haar vleugels wat body, al waren ze nog steeds niet echt wit of écht vleugels die vogels of zo zouden hebben. Zo goed zou ze waarschijnlijk nooit zijn.
'Ik heb niet eens vleugels,' quotte ze hem, haar stem een beetje zeurderig. 'Ik ben een Lucht Magician,' zei ze daarna, kreeg het voor elkaar naar hem te glimlachen alsof dat alles verklaarde. 'Ik heb heus wel wat gedaan in de tijd dat ik hier op school zat.' Het was schokkend. Het was waar. Wow. Nu moest ze Luca dus uit haar kamer krijgen. 'Maar. Kom nou.' Ze pakte zijn hand vast en trok hem weer mee naar het raam, ging zelf op de rand staan. 'We moeten nu echt weg. Jij weet wel waar je kamer zit?' Ze stond op de rand en ging nog wat naar voren, zodat ze gemakkelijk voorover kon vallen. De kamer was hoog, het hoogste van alle verdiepingen: daar zaten de Air Magicians vanzelfsprekend. Hopelijk had Luca geen last van hoogtevrees. Hij moest haar concentratie echt niet verbreken, dan ging het mis. 'Dus, houd me vast, doe maar wat je zelf het beste vindt.' Ze haalde haar schouders op, maar keek hem niet aan. Ze wist niet wat er dan ging gebeuren, maar misschien zou ze haar concentratie dan helemaal kwijtraken. Bijna niemand wist immers dat ze kon vliegen, voor haar was dit best iets bijzonders om te laten zien. Niet dat hij dat zou weten. Ze begon met haar voet op de vensterbank te tikken. 'Ben je klaar?' Gelukkig was zijn shirt veel te lang voor haar en kon ze het gemakkelijk als een jurk gebruiken, anders was ze nog in haar ondergoed gaan vliegen. Gelukkig was ze zo klein! Nooit gedacht dat ze dat ging zeggen.

Zijn blik was best bijpassend geweest, bij zijn vraag. Natuurlijk zou ze de vraag opvatten als dom, want al de vragen die hij stelde aan haar waren dom. Dat was gewoon Wren logica en daar viel weinig aan te doen, niemand mocht aan haar twijfelen. Ze was waarschijnlijk superieur in haar eigen kleine… Wren wereldje. Klein… Wren was klein… Dus dan moest haar wereld toch ook klein zijn? Dan was alles precies groot genoeg voor haar. Misschien werd haar constante dominante gedrag wel getriggerd door het feit dat ze klein was, overal naar moest opkijken. Wilde ze niet dat mensen over haar heen liepen omdat ze toevallig niet zo’n geluk had qua lengte. Hoewel… Klein had zo ook wel iets. Het was schattig. Oké, dat ging dus nooit werken want dat schattige beeld van haar was allang – Oké, het was er nog… Toen ze opgerold lag met dat deken was ze best schattig geweest. Als ze hem niet afsnauwde of uitschold was ze ook schattig. Nee, dat was incorrect. Noem hem gek, maar zelfs als ze gemeen deed vond hij haar ergens nog schattig. Nee, tijd doorbrengen met Wren was inderdaad niet zo goed voor zijn gezondheid.
Nou, ergens was het wel goed geweest. Het meisje was een geweldige afleiding en hij had al te vaak te horen gekregen dat hij te hard zijn best deed wat scholing betreft. Kon ook zijn dat hij daarom niet veel vrienden had, was altijd te druk bezig met huiswerk of vooruitwerken en keek niet achterom naar mogelijk sociaal contact. Niet dat hij niet sociaal was, hij kon prima opschieten met anderen; maar zij moesten het echter wel in zich hebben hem weg te sleuren van zijn werk. En als er iemand was die daarin gespecialiseerd was, dan was het Wren wel. Oké, ze kwam niet expres naar hem toe en trok hem weg, maar zij was de enige waarbij hij kon komen aankloppen met vragen dus veel keus had hij niet. Echter duurde het dan nooit lang of er gebeurde iets waardoor hij gewoon vergat dat hij nog huiswerk moest maken. Niet dat zijn school prestaties erdoor verslechterd werden, hij werkte gewoon wat minder vooruit: was niets mis mee.
Hoe zou het eigenlijk met Wren gaan wat school betreft? Ze had een soort van beloofd minder te spijbelen, dus misschien dat haar resultaten nu ook beter waren? Ergens vond hij die gedachte best fijn, had hij haar misschien een soort van geholpen. Alhoewel ze het zichzelf nog niet realiseerde, op lange termijn zou ze er vast veel baat bij hebben. De reden dat hij zo hard zijn best deed was omdat hij niet zo wilde eindigen als zijn moeder, ja hij hield veel van haar: maar alsnog wenste hij iedere dag opnieuw een betere toekomst te hebben dan haar.
Hij knipperde tweemaal met zijn ogen wanneer haar stem zijn gedachtestroom onderbrak. Een blik gevuld met onbegrip kwam op zijn gelaat, kon haar eventjes niet volgen. Ja, hij wist dat ze kon spelen met lucht; maar je had toch echt vleugels nodig om te vliegen. Dat was gewoon natuur en zo. Wetten. Wetten van de natuur, ja. Hoewel magie daar vrijwel altijd tegen in ging, dus laat maar. Dit ging niet werken zo.
Zijn wijsvinger plaatste hij op zijn kin bij het horen van haar vraag, dacht eventjes na. ‘Natuurlijk weet ik waar mijn kamer is maar… Het raam is niet open…’ Wreef uiteindelijk met een hand over zijn kin, dacht nog dieper na. ‘En het is onmogelijk om hem van buiten af te openen… Dus…’ Hij stopte met nadenken toen hij haar zag, kon het niet helpen dat hij gewoon handelde zonder na te denken. Pakte haar hand vast, trok haar met misschien ene iets te harde ruk naar achter. ‘W-Wren, je valt dadelijk nog uit het raam!’ Intonatie hoger dan normaal, stem dus half overgeschoten.
Realisatie in… 3… 2… 1… Liet haar hand gelijk los, keek naar alles behalve haar. ‘Sorry, i-ik… Ik was vergeten dat j-je kon vliegen en… Zo…’ Hij had soms echt een stotter… Stamel probleem en het was alles behalve prettig. Het gaf ergens ook aan dat hij alles behalve klaar was om te gaan. ‘En trouwens… Wat als ik te zwaar ben?’ Zei hij nou dat hij dik was? Nee, maar het was nu wel duidelijk dat met zijn lengte enzovoort; hij zonder enige moeite te zwaar zou kunnen zijn voor een meisje met haar bouw. Vleugels waren toch alleen afgestemd op haar en niet op hun beiden? ‘D-Dan vallen we alsnog… Te pletter. En dat is niet zo fijn. Denk ik.’ Natuurlijk is dat niet fijn, wilde zichzelf uitschelden – maar kon dat niet omdat scheldwoorden slecht waren dus vond hij zichzelf gewoon dom.

» Dat krijg je dus als ik een post niet in ene keer mag afmaken D:

Haar voeten op de rand van het raam, haar armen over elkaar en haar blik stellig naar buiten gericht. Ze zag eruit alsof ze wilde gaan springen, maar als er iemand was die niet suïcidaal was dan was het Wren. Ze zou zichzelf nooit vermoorden, ten eerste durfde ze dat niet en ten tweede vond ze dat ze deze wereld nog lang niet hoefde te verlaten. Echt niet. Luca leek echter wel te denken dat ze ging springen - of ging falen, maar omdat ze Luca nog langer wilde kennen ging ze voor optie 1 - en greep haar hand vast, trok haar naar achteren. Hij trok net iets te hard, vooral haar lichte lichaampje had het niet aan zien komen en ze vloog een stukje achteruit. 'Luca!' Ze klonk geschrokken, haar ogen waren groot en haar mond stond een beetje open. Ze kon haar concentratie net op tijd vastgrijpen, voor haar vleugels uiteen vielen. Bijna. Dammit. Hij liet haar los, ze gebruikte haar hand om zichzelf overeind te helpen en keek hem even chagrijnig aan. Het was dat ze hem echt niet via de deur weg wilde hebben, anders...
En ja hoor, daar ging hij weer stotteren en verlegen doen. Zeker, het was schattig, maar nu kon ze het even niet hebben omdat hij haar ability om te vliegen ontkende. 'Ik kan prima vliegen en jij gaat daar niet aan twijfelen,' meldde ze hem, voor ze weer naar het raam liep en weer op de rand ging staan. Als ze nog lang wachtte zag iedereen haar nog vertrekken en dat was nog vreemder dan hem via de deur wegsturen. Geez, dat hij maar van die domme vragen bleef stellen! Echt zo vervelend, ze wilde echt dat hij haar eens zou geloven.. al vertelde ze vaak vreemde dingen, echt liegen, dat kon ze niet goed. Daar was ze gewoon te bot voor!
Ze draaide zich half om, probeerde hem recht aan te kijken en had onbewust een soort puppyface getrokken; grote ogen, bijna een pruillipje. Als je haar niet kende kon ze er heel schattig uitzien. 'Luca, geloof me nou!' Zelfs haar stem was wat minder ruw dan normaal. En nee, ze deed het niet eens expres. Maar daar ging hij weer, zeurderig praten, en nu irriteerde het haar echt. Het was dat het Luca was; anders had ze hem écht het raam uitgeduwd. 'Sukkel,' was het enige wat ze antwoordde op zijn stotterende vragen. 'Het zijn geen échte vleugels. Ze zijn van Lucht. Duh. Natuurlijk kan ik ze sterker maken. Natuurlijk ga ik dat doen.' Haar schattige uitdrukking was weer verdwenen, had plaatsgemaakt voor haar normale uitdrukking. Jammer hoor. 'Nou. Houd je vast en dan gaan we. En anders duw ik je gewoon naar buiten.' Ze was beledigd, ja, maar dit keer zei ze dat niet direct. Misschien omdat ze niet wilde toegeven dat hij haar beledigd had, maar waarom zou ze dat niet willen? Ze wilde gewoon dat hij vond dat ze het goed deed, dat hij niets te klagen had. Dat hij nog met haar om zou blijven gaan ook al had hij daar zo weinig reden toe.

Bedankt automatische handelingen. Had het meisje gewoon een soort van op de grond gegooid zonder het te willen, kon haar enkel schuldbewust aankijken met grote blauwe ogen en een lichte blos op zijn wangen. Natuurlijk wilde hij haar wel helpen, maar de kans dat ze alles behalve zijn hulp wilde was groot. Voelde hij zich weer eens zinloos in de situatie, het was allemaal beter geweest als hij er gewoon helemaal niet geweest. Al de problemen waren ook ontstaan door het feit dat hij hier was en weg moest. Kon wel begrijpen waarom ze niet wilde dat andere mensen hem zagen, niet zo. Hoewel… Ergens wilde hij dat mensen het wel zagen, maar dat kwam enkel door die zachte stem op de achtergrond die zei dat ze zich schaamde voor hem. Dat ze hem kende enzovoorts.
Misschien was dat ook wel zo, want hij was nou niet echt… Nou, trek hem een jurkje aan et cetera en je kon hem zo omtoveren tot een meisje. Hij was niet de grootste en zijn stem was nog steeds niet helemaal klaar met… Omlaag gaan, of hoe je dat noemt. Natuurlijk zaten er dagen tussen dat hij dankzij dat hele proces schor was, zijn stem erdoor overschoot en noem het maar op. Echter was hij nog lang niet klaar met dat soort poespas en het zou vast nog wel een tijdje duren voordat hij er klaar mee was. Wie weet had hij wel een antistof gemaakt tegen hormonen, als dat al kon en dat dat de reden was dat hij er zo lang over deed. Nee, wacht… Nee, die theorie was gewoon een wanhopig verzinsel.
Zijn blik dwaalde af naar de grond. ‘Ik twijfel ook niet…’ murmelde hij zachtjes, ‘Het is gewoon dat…’ Hij had niet perse hoogtevrees, maar hij stond het liefst wel met zijn beiden voeten op de grond. Het was vaak genoeg voorgekomen dat hij lelijk was gevallen en daarom nam hij liever iets té veel maatregelen. Je wist maar nooit! Wie weet zou ze haar concentratie verliezen of zo en zouden ze alsnog vallen.
Aarzelend keek hij op, kon het niet helpen dat hij zijn ogen gelijk neersloeg bij het zien van haar blik. Sinds wanneer waren Wrens instaat om zo te kijken? Ergens maakte het hem bang, door het feit dat het vreemd was en aan de andere kant zorgde het er ook voor dat hij eventjes niet meer goed kon nadenken. Niet dat hij dat momenteel sowieso kon, maar het werd er niet beter op door die blik van haar kant. Was te druk bezig met wat er allemaal omging in zijn hoofd dat hij haar niet eens hoorde, vandaar dat hij gewoon doorging met dat lichte getwijfel.
”Sukkel.”
Het woord zorgde ervoor dat hij met een ruk opkeek, ietwat fel zelfs. Het was dat ze doorging met praten anders had hij het echt nog gewaagd om te zeggen: zegt wie? Of hoe noemde je mij nou? Enzovoorts. Als het moest kon hij wel bijten, hij was tenslotte geen blaffende hond, meer een stille die gehoorzaam luisterde naar al de bevelen van zijn baasje. En Wren was een soort van zijn baas op het moment. En ondanks die gehoorzaamheid kon iets er soms wel voor zorgen dat er iets knapte en dat je het dus gewoon eventjes niet meer pikt. Ja, hij wilde het nog steeds zeggen; maar nu was zij degene die irritant was en bleef doorgaan met praten.
‘En wat dan?’ Jep, hij was nog steeds beledigd door dat ene woord. ‘Dezer dagen kunnen ze zo achterhalen wie het zou hebben gedaan en we weten allebei dat ik zo’n val nooit overleef. En zo’n houding, attitude of hoe je het wilt noemen gaat je niet veel goeds brengen in de bajes.’ Zij kon schattig doen. Hij ook. Zij kon gemeen doen. Hij ook. Niet dat het perse gemeen was, maar hij vond het gewoon onnodig dat ze hem een sukkel had genoemd. Hij was geen sukkel… Toch?
Blik die weer afdwaalde, wist niet zo goed wat hij nu nog moest doen. Ergens wilde hij verder gaan, voelde zich fijn bij het feit dat hij weldegelijk tegen haar in kon gaan, maar ergens wilde hij ook gewoon stoppen en alles vergeten. Niet alleen door het feit dat hij bang was voor haar, nog steeds – wel wat minder dan eerst, maar hij… Hij wilde die prille vriendschap niet kapot maken, niet omdat hij beledigd was door maar één woord. Dat was zonde en… Hij wilde Wren gewoon niet kwijt, dat was alles.
‘H-Hoe moet ik… Me vast houden, als ik vragen mag?’ hoopte dat hij de vraag nog snel genoeg had gesteld zodat zij geen reactie kon geven op zijn eerdere woorden. Misschien dat als ze het begrip eerder had gebruikt, vaker had gebruikt… Misschien dat hij er dan niet zo fel op had gereageerd, maar nu… Nu was het gewoon onprettig.

» Luca needs to stand up some more for his rights.
» Daarbij heeft ze hem bij deze nog nooit eerder sukkel genoemd o3o Ik kon het niet meer terugvinden, je spamt teveel lieverd. Ik denk dat ze hem wel ooit idioot heeft genoemd, maar dat is anders ;o

Nog even en ze ging gewoon echt zelf vliegen, al was het maar om hem te bewijzen dat ze het kon. Zodat hij wel met haar mee zou gaan. Kon hij haar niet vertrouwen? Vliegen was heus niet zo eng, hij was toch ook in een shuttle hier gekomen? En met haar durfde hij niet mee. Het was gewoon vals. Haar puppyblik hielp ook al niet, hoe gemeen kon het worden! Luca was normaal zo beïnvloedbaar, maar nu? Ze wilde dat hij gewoon zijn armen om haar middel zou slaan of zo en dat ze konden gaan vliegen en dat het dan klaar was en gewoon... dat. Gewoon dat. Dan zou het allemaal wel weer goed zin en kon ze verder gaan met hem afkatten en sociaal isoleren. Dan kon hij haar beste vriend van het andere geslacht zijn ook al kwam ze niet over alsof ze hem aardig vond. Maar nee.. natuurlijk niet.
Wren kon nu alleen nog maar beledigd zijn, noemde hij zonder er verder bij na te denken 'sukkel'. Ohohoh, tegenaanval, nu werd ze bang. Ze trok haar wenkbrauw verder omhoog, deels om de verrassing te verbergen. Dit ging ze niet leuk vinden. En ja, daar kwamen nog meer. Dat moorden wel uitgevonden konden worden en dat haar houding in de gevangenis.. haar houding? Was er iets mis met haar houding? Ja, natuurlijk, maar niet vanuit haar opzicht. Voordat ze echter terug kon gillen vroeg Luca al iets, maar die vraag liet ze even vallen.
'En.. en..' Er flitsten allerlei beledigende woorden en opmerkingen door haar hoofd, zo snel dat ze er niet uitkwam. Moest ze hem echt nog meer beledigen? Echt waar? Ze had er zin in, ze zou het ook gedaan hebben ware het niet dat.. Misschien had hij wel een soort van gelijk? Hier ging ze niet verder over denken. Volgende vraag. 'Nou. Uhm. Sla gewoon je armen om m'n middel of zo, of iets in die richting of weet ik veel. Je kan vast wel iets verzinnen.' Ze keek hem niet meer aan, bleef wegkijken. 'Dus. Kom op.' Nog steeds weigerde ze hem aan te kijken, gewoon omdat ze niet wist wat haar blik zou zijn. Gewoon omdat ze het even niet vertrouwde. 'Anders ga ik zelf.' Dat was nu juist onnuttig, omdat het hele doel was hém hier weg te krijgen, maar ze moest wat zeggen. Ze moest gewoon wat zeggen. Ze ging al bij het raam staan, concentreerde zich volledig op de vleugels en probeerde niet aan Luca te denken of wat hij ging doen. Ze moest alleen maar zorgen dat ze niet zouden vallen; dus de lucht moest sterker worden. En als ze zich ook maar één moment af zou laten leiden.. Wren ademde rustig in en uit, concentreerde zich alleen maar op haar ademhaling. Dat was het enige wat ze nu nog hoefde te doen en als dat fout ging... Maar, dat wist Luca niet!

Misschien kwam het door die hoofdpijn die maar bleef aanhouden. Anders dan normaal, erger dan normaal. Net alsof iemand constant te hard op zijn voorhoofd drukte of zo, terwijl hij tegen de muur aanstond. Nee, het voelde niet aan alsof hij tussen twee muren werd geplet, net niet. Het enige wat hij kon bedenken dat dit had kunnen veroorzaken was dat vage drankje dat Wren voor hem had gepakt. Zou ze het met opzet hebben gedaan? Had het er daadwerkelijk voor gezorgd dat hij vreemd ging doen en een zwart gat in dat filmpje van herinneringen ontstond? Hij wist het niet en zou het ook nooit weten en ondanks die gedachte wilde hij het wel weten. Dat is dan weer zoiets menselijks; nieuwsgierigheid. Hoe hadden alle rassen elkaar anders gevonden? Alles en iedereen was nieuwsgierig, ook al werd er gezegd dat het niet zo was. Als het niet zo was waren ze hier nu namelijk niet, had alles er heel anders uit gezien. Saaier, dat zeker.
Hij had het niet moeten zeggen, had zijn mond moeten houden. Zoals hij dat altijd deed, maar iets in hem had gezegd: Luca, jongen, kom eens in opstand. Niet dat het een echt protest was, meer een subtiele hint. Of hij zich ooit irriteerde aan haar? Ja zeker, of hij toegaf aan die irritatie: nee. Wren was de enige die hij had en het kwam voornamelijk door het feit dat hij het ergens gemeen vond om haar te gaan negeren – niet dat hij het in zich zou hebben – dat hij nog met haar omging. Natuurlijk was hij wel instaat om andere mensen te vriend te maken. Oké, hij was een tikje aan de verlegen en terughoudende kant: maar dat betekende toch niet dat iedereen gelijk hoefde te mijden? Ook wist hij wel dat Wren ervoor zorgde dat mensen hem nou wel mijden, gezien het feit dat haar naam nogal… Bekend is, laten we het daarop houden.
Moest hij haar vasthouden?... Dat wilde hij niet. Of ja, ergens wel – maar juist omdat hij het ergens wilde wilde hij het niet. Logisch, heel logisch ja. Het was gewoon vreemd en hij wist niet wat hij ervan moest vinden, natuurlijk zou hij haar belediging door toch weg te gaan door die deur en dat wilde hij niet. Voornamelijk ook omdat ze hem dan ging vermoordden, want ja; voor dat soort dingen zag hij haar nog steeds aan. Dus dan maar eventjes eraan geloven, verstand op nul zetten en… Gewoon doen.
Oké, hij had dus heel dom zitten staren met grote ogen naar het meisje en stopte pas toen ze weer wat zei, fronste als reactie op haar woorden. Als zij alleen ging dan… Dat was nog onlogischer dan waarover hij eerder had zitten denken. Uiteindelijk besloot hij om toch maar weer zijn mond te houden en er niks over te zeggen, haalde enkel diep adem. Een paar tellen gingen voorbij waarna hij toch in beweging kwam, treuzelde nogal toen hij naar haar toe liep zodat hij achter haar kon gaan staan. Zijn blik op oneindig gericht liet hij zijn armen om haar middel glijden, kon het niet helpen dat hij haar nogal stevig vastpakte; hij wilde gewoon niet vallen, dat was alles. ‘O-Oké… Doe je… Ding maar, of hoe je het wilt noemen.’ Kon het niet helpen dat hij zijn ogen dichtkneep na het zeggen van die woorden, hij zou waarschijnlijk toch alleen maar gaan gillen als hij alles kon zien wat er ging gebeuren.

» Nogmaals mijn excuses dat ik er zo... Onacceptabel lang over deed, maar Luca is echt gewoon een pain in the *ss wat posts maken betreft D:

Ze kon vliegen. Ze kon het. Ze kon het. Waarom dacht ze dat nog? Natuurlijk kon ze vliegen! Ze kon alles als ze het wilde! En de dingen die ze niet kon negeerde ze gewoon. Punt uit. Wren bleef naar Luca kijken, hij had een beetje een wazige blik maar dat kon best door de alcohol komen.. Zij had immers ook last van een soort hoofdpijn die niet door studeren of slecht slapen kwam. Ze had geslapen als een roosje trouwens, dus dat had er helemaal niets mee te maken. Wren flipte haar haren naar achteren in een gebaar dat Luca moest vertellen dat hij op moest schieten, al was dat er totaal niet vanaf te lezen en ging ze ervan uit dat hij de hint wel begreep. Dat moest maar gewoon. Hij was blond. Ja. En? Dat was geen excuus. Zij had blauw haar en ze was nog steeds niet de slimste. Dus.
Ergens wilde ze tegen hem zeggen dat hij nu echt eens een keer wat moest zeggen, maar aangezien ze hem net al beledigd had beet ze praktisch op haar lip om de woorden binnen te houden. Het kostte moeite, zoveel moeite! Ze was niet gewend dat ze haar mond hield, al helemaal niet voor iemand die zo gemakkelijk te imponeren viel. Dat was het juist nu, stiekem. Omdat ze hem ieder moment zou kunnen imponeren maakte het haar ook veel minder uit dat het dit moment misschien niet ging lukken. En hij keek zo... in het nauw gedreven. Lichtelijk angstig. Verward. En? Pech.
Wren had zich omgedraaid naar het raam en keek stoïcijns uit over de wijde wereld die zich onder hun voeten uitstrekte. Ze stond weer op de vensterbank, niet van plan zich er nu door Luca af te laten trekken, en concentreerde zich uit alle macht op haar vleugels van lucht. Ze had al haar concentratie echt nodig, vooral omdat ze ze nog een beetje zichtbaar wilde maken voor meneer de Zeur. Pff, wat ze wel niet voor hem overhad. Haar mond was een rechte streep geworden en zoals ze daar stond leek het net alsof ze de hele wereld veroverd had en er nu bloedserieus over aan het uitkijken was. Ja, echt. Wren de Conquerer. Klonk wel lekker, toch?
Bijna was ze afgeleid, toen Luca achter haar kwam staan en nog net dat ene slepende moment wachtte voor hij zijn armen om haar middel liet glijden. Best wel ironisch, qua lengteverschil. Het zag er net uit alsof een bruggertje met een rugzak ging torsen waar ze zelf drie keer in kon. Ach ja. Het ging om het idee; hij moest weg en zij ging ervoor zorgen omdat er no other way out was. Het was de enige optie! Wren haalde even diep adem, sloot haar ogen snel en opende ze direct weer, vastbesloten. Ze ging bewijzen dat ze dit kon. De Lucht activeerde bijna toen ze haar vleugels het commando gaf uit te slaan en tegelijkertijd zette ze zich af tegen de vensterbank om met een ietwat klunzige sprong het luchtruim in te gaan. Niet dat Luca daar al teveel op lette, hoopte ze. Het had gracieuzer gekund.
[Le skip~]
'Is het hier?' Wren had de neiging Luca te poken, maar ze had nog steeds haar aandacht nodig - en geleidelijk aan steeds meer, ze zou het niet lang meer volhouden op deze manier - en wilde snel weten waar ze naartoe moest. 'Kom op!' Ze klonk nog niet paniekerig, maar wel een beetje dwingend. 'Ik kan niet voor eeuwig vliegen! Tien minuten is wel zo'n beetje de uiterste limiet.' Zonder last, voegde ze daaraan toe. Ja, ze kon vliegen. Maar goed? Dat had ze nooit beweerd. En ook niet voor lang. Ze was een freaking beginneling! Hoe werd er van haar verwacht dat ze meer kon dan iemand die van nature vleugels had? 'Luca!' Wren probeerde achterom te kijken maar kreeg alleen beweging in haar haren. 'ANTWOORD. NU.' Agressieve Wren-tactiek? Terug. Maar als hij niet opschoot hadden ze écht een probleem en dat was geen grapje.

Oké, misschien had hij zijn handelingen twee keer moeten overzien: want als de zwaartekracht dadelijk echt haar naam ging waarmaken dan zou hij eindigen bij haar benen. Daar nogal heel zielig aan gaan hangen en dat was niet de bedoeling. Misschien zou hij uiteindelijk toch vallen. Als hij haar te strak vast zou houden om haar middel zou ze waarschijnlijk stikken. Dilemma, o het dilemma toch! Het zou niet lang duren of hij zou hier niet eens meer over hoeven na te denken omdat hij het niet meer kon veranderen. Niet dat het nog eerlijk was om nu nog te veranderen, hij had zijn keuze al gemaakt en begon er nu toch weer over te twijfelen.
Hij was bang haar luchtpijp af te knijpen als hij zijn armen om haar nek sloeg; niet als ze zo stonden, maar met die zwaartekracht en zo… Je wist maar nooit. Een van haar armen vastpakken was gewoon… Dat vroeg gewoon om problemen. Benen was ook geen optie, dus was eigenlijk haar middel eigenlijk de enige optie. Na alles nog eens overzien te hebben trok hij de conclusie dat deze keuze alsnog de beste was. Als hij haar te stevig vast zou houden zou ze dat vast wel aangeven, het was Wren en niet een verlegen meisje. Tja, Wren was nou alles behalve verlegen. Haar uiterlijk sprak haar innerlijk op vele manieren tegen en in het begin had hij haar ook aangezien voor een lief en slim meisje… Had hij er eventjes naast gezeten.
Wren was brutaal, rebels en had daarbij ook gewoon een grote mond. Natuurlijk vroeg hij zich soms wel eens af hoe haar omgang was met docenten. Vast niet goed, want als er één ding was waar volwassenen niet goed tegen konden dan was het een protesteren kind. En hoe Wren zichzelf ook zag: ze was en bleef een klein meisje dat nog steeds volgens de wet een kind was. Of puber, kon ook. Misschien dat haar gedrag slechts werd veroorzaakt door die fase. Hij had er nooit zoveel last van gehad, hormonen op zich leken niet in hem voor te komen. Misschien wel in lichte maten – en dan ging het ook gelijk weer de gênante kant op, maar ze waren er wel en daar ging het om. Het gaf immers aan dat hij gezond was.

Zijn ogen openen zou hij dus niet doen, pas als hij zeker wist dat kust veilig was. Ze waren: ready for take off. En dat vond hij helemaal niet leuk. Hij was nog nooit echt met zijn voeten van de grond af geweest, ja hij was hier naartoe gekomen met een shuttle, maar dat was toch anders. Er was toch iets geweest waarop hij kon staan, dat was er nu niet. Nu was er enkel Wren en om zijn aandacht volledig op haar te richtten… Laten we het erop houden dat zijn hormonen zich dan wel soms kenbaar lieten maken. Geen optie dus. Dan toch maar zijn ogen openen?... Vooruit dan maar.
Langzaam opende hij zijn ogen, kon het niet helpen dat ze gelijk groot werden en hij geschrokken naar adem hapte, ook gelijk zijn greep op het meisje verstevigde. Zijn timing was weer eens perfect. Paniek. Een en al paniek was het enige wat er in hem opkwam. Hij… Zij… Ze… O god, hij ging dadelijk nog flauwvallen hierdoor. Hij voelde die vage kou al bij zijn wangen, die niet veroorzaakt werd door de wind, maar door het feit dat gewoon al het bloed naar beneden stroomde. Op een niet goede manier dan.

- Voer hier een skip in -

Nee, hij voelde zich niet goed. Slapjes zelfs, maar ondanks dat hield hij haar zo stevig vast als maar kon: zodat hij niet naar beneden zakte. Gelukkig was er een gedachte die hem wel een beetje kon afleidden van al het gebeuren, maar hij wilde er liever niet aan denken… Het was verkeerd in zoveel manieren om aan dat soort dingen te denken gewoon… Verkeerd. Waar dacht hij dan precies aan? Engelen. Engelen hadden vleugels, waren meestal meisjes en ook schattig. Qua uiterlijk kwam Wren er nu zoveel mee overeen maar ze was geen engel, alles behalve. En toch kon hij het niet helpen om de gelijkenis te leggen hij kon het gewoon niet helpen.
Hij werd pas volledig uit zijn gedachtes getrokken wanneer hij zijn naam hoorde. Oh, Wren… Het was Wren maar. ‘Antwoord?... Waarop?...’ Het kwam nogal zachtjes over zijn lippen, leek er nog steeds niet helemaal bij te zijn. ‘Het is goed, als we nu landden dan… Niemand zal ons zien, daar ben ik van overtuigd. Dus alsjeblieft, zet me neer.’ Nee, hij had niet meer de kracht om zijn woorden ook maar enige kracht bij te geven; was meer gefocust op alles binnen houden. Ondanks dat hij nog helemaal niks had gegeten wist hij gewoon dat er niet veel meer voor nodig was om ervoor te zorgen dat het toch ging gebeuren. Wat gebeuren? Hij die moest overgeven.

» Miep. Kijk maar of je er wat mee kan, zo niet dan laten we het hier maar bij ;D ?

Zijn armen waren stevig om haar middel gewrongen, maar ze concentreerde zich er niet op en hield zich alleen bezig met het in stand houden van de vleugels. Ten eerste zou ze er nooit overheen komen als het mislukte, niet lichamelijk en al helemaal niet mentaal, en ten tweede wilde ze stiekem wel een beetje indruk maken op Luca met haar geweldige skills die hij nooit achter haar gezocht had, dus ze kon niet falen. Ze zou niet falen. Puh. Jammer, zwaartekracht. Dat ging dus mooi niet door. Haar pretty face zou niet eindigen in de modderige aarde en Luca zou ook niet bovenop haar vallen. Dat zag er verkeerd uit, haar rug zou breken en gewoon nee. Trouwens. Nee. Ze ging er niet verder aan denken. Wrens gezichtsuitdrukking was zo ondertussen zeer ingespannen, ze concentreerde zich uit alle macht. Tijd om de vogels te laten zien dat ze een concurrent hadden.
Ze merkte niet eens dat Luca zijn greep om haar middel verstevigde, of weigerde het eerder te merken. Stel je voor, hij zou haar best af kunnen leiden want.. Nee, nee, nee! Niet aan denken! Wren onderdrukte de neiging haar hoofd te schudden en haar ogen dicht te knijpen om gedachten te verdringen, bepaalde gedachten die ze helemaal niet kon gebruiken. Niet dat ze het echt erg vond om haar geachten rond te laten springen, maar soms wilde zelfs zij niet zeggen wat er allemaal door haar hoofd flitste. Hoe groot haar mond en haar attitude ook waren, er waren grenzen. Niet dat iemand nog dacht dat ze die had, die indruk had ze totaal weggehaald. Ze wist nog wel hoe hoopvol die leraar gekeken had toen er een klein, schattig meisje het lokaal binnenkwam. Ze kon zich nog beter herinneren hoe de muur van de gang eruit had gezien.
'Antwoord?' Ja, helder licht. Antwoord. Wren onderdrukte de neiging om te zuchten en wachtte tot Luca van de schok van het hele vlieggebeuren bekomen was en eindelijk iets nuttigs zei. Even wilde ze hem pesterig antwoorden dat dat niet het plan was, maar iets in zijn stem.. het haalde haar over. En hij zei alsjeblieft, natuurlijk. Dat kon ze niet negeren. 'Please, fasten your seatbelts,' mompelde Wren terwijl ze met een lichte knik van haar hoofd bevestigde dat ze gingen landen. Hij was nu weer lief, dus netjes landen zat er wel in.

- LANDING -

Jeez. Ze had meer moeten oefenen. Ballast maakte het echt veel moeilijker, ze had echt lang geen tien minuten gevlogen en ze voelde zich nu al zo moe. Wren dacht dat haar voeten al bij de grond waren toen ze haar aandacht van de vleugels ineens losliet en naar voren viel door Luca's plotse gewicht. Haar voeten konden net bij de grond, maar ze had er even geen rekening mee gehouden dat het extra gewicht achter haar ook al bij de grond was en dus, toen zij wat naar voren boog in een natuurlijke reactie om te veren, dat gewicht wat mee naar voren nam. Kortom, ze viel om. Recht op haar gezicht. Ze stak haar handen nog voor zich uit, maar dat had weinig zin. Plof. Jammer, Wren. Nog zo je best gedaan.
Zo snel mogelijk drukte ze zichzelf weer half omhoog, ondanks het feit dat ze deels naar beneden gedrukt werd. 'BLEGH!' gilde ze praktisch, er even geen rekening mee houdend dat ze niet ontdekt wilde worden. Aarde op haar gezicht, in haar haren. Dat haatte ze. Ze begon spastisch een hand door haar lange blauwe haren te halen in de hoop het er wat uit te borstelen en negeerde Luca. Dit was crisis! Uiteindelijk gaf ze het op, keek Luca lichtelijk ontevreden aan. Maar, de missie was geslaagd. Dat was het belangrijkste. 'Dus.' was het enige wat ze verder nog zei, terwijl ze hem aankeek alsof hij nu wel een beetje het voortouw mocht nemen en kon beslissen wat er verder ging gebeuren. Op de een of andere manier kwam het niet in haar op simpelweg weg te lopen en hem hier alleen achter te laten.

~Hoop dat je er wat mee kan :3

Ver, heel ver, op de achtergrond was er een stemmetje. Zwak, niet perse aarzelend, maar – als hij het goed hoorde – wel een tikje hees. Die stem die zei dat hij dit voor altijd vol moest houden. Wat was dat dan precies? Nou… Zijn armen om haar middel… Natuurlijk wist hij dat die stem eigenlijk wilde schreeuwen, maar hij onderdrukte het zelf. Als hij het zich te zeer zou realiseren, dat hij het ergens wel prettig vond om haar zo vast te houden, dan zou hij waarschijnlijk schrikken van zichzelf; haar loslaten en… Tja, wat daarop zou volgen op dit moment was niet zo fijn.
Daarbij waren er ook altijd nog haar gezellige haren die hem afleiding boden. Hij zou er nog eens in stikken of zo, het was zoveel. Hoe ze het ooit voor elkaar had kunnen krijgen om haar haar zo lang te krijgen was ergens best… Bijzonder, want veel meisjes met zo’n ongelofelijk lang haar had hij niet vaak gezien. Nee, Wren was niet de enige, maar wel een van de weinige. Daarbij kon hij zichzelf geen wereld voorstellen met lang haar. Als je huiswerk probeerde te maken zou het toch de hele tijd in de weg zitten? En was het ook niet hartstikke warm in de zomer? Nou dan was het in de winter wel lekker warm en kon je het eventueel als sjaal gebruiken als je deze was vergeten – maar dat was dan weer vreemd en daarom deden meisjes het niet. Hoewel hij het best wel grappig zou vinden en er uiteindelijk wel de logica in van zou kunnen zien, nou was zijn kijk op de wereld ook soms wel eens apart.

-x-

Zijn evenwichtsgevoel was hij eventjes kwijt, gezien het feit dat dit alles gewoon nieuw voor hem was en hij eraan moest wennen. Dus wanneer het meisje haar evenwicht verloor wanneer ze op de grond kwamen, deed hij dat ook gezien hij te traag met verwerking was op het moment om haar los te laten. Dus vielen ze gezellig voorover en kon hij haar een lekker gaan pletten. Echter werd dit voorkomen door die simpele reflex: liet haar middel toch los en plaatste zijn armen naast haar op de grond – kreeg dit wel succesvol voor elkaar en kwam toen maar snel overeind.
Eenmaal overeind klopte hij zijn… Broek af. Langzaam keek hij op wanneer hij haar iets hoorde zeggen, had het gegil genegeerd. Ietwat schuldbewust keek hij weg. ’S-Sorry… Je bent nu helemaal… Vies, dankzij mij,’ murmelde hij zachtjes, keek uiteindelijk weer naar haar. Eerst twijfelde hij, maar vervolgens pakte hij – zonder te vragen – een pluk haar van haar vast en begon er met zijn andere hand een beetje… Wat het ook was, viezigheid, uit te halen. ‘I-Ik help je wel,’ zei hij ietwat snel, begon ijverig een beetje aan haar te pulken om al het vuil eruit te krijgen. ‘Het spijt me, a-als ik… Als ik niet zo…’ Zijn stem stierf langzaam weg, totdat hij uiteindelijk nog maar zweeg en een beetje onhandig aan haar haar bleef friemelen – want echt geconcentreerd was hij niet meer.

Modder. Aarde. Plantjes. Ongedierte. Nee, geen ongedierte, toch? Er kropen toch geen maden in haar haren? Dat ging je nu toch niet menen hé! Wren was al haar aandacht voor Luca een moment lang kwijt terwijl ze uit alle macht probeerde zich weer enigszins toonbaar te maken. Serieus, waarom nu? Had ze net zo cool mogelijk Luca naar beneden vervoerd: hij was al onder de indruk geweest van haar vleugels, dus waarom een keer geen goede indruk maken? Nee, tuurlijk niet. Bij de Grande Finale moest ze face first in de modder storten. Charmant. Op het moment vond ze het heel jammer dat haar haren zo lang waren, want ze zaten zowat totaal onder de aardkruimeltjes. Nee, waarom! Ze keek best wanhopig toen ze een pluk uitstrekte tot hoever haar arm ging - wat niet de volledige spanwijdte van haar lokken was - en keek naar alle bungelende stukjes aarde die ze er nog uit zou moeten verwijderen. Haar kleding kon haar even niet boeien, het ging om haar kapsel! Ze was altijd trots op haar haren, omdat ze zo'n aparte opvallende kleur hadden en een indrukwekkende lengte. Dat vond ze nu echt leuk aan zichzelf. Maar nu was dat ook verpest en moest ze Luca aankijken, die net nog leuk om haar middel gehangen had maar nu moest zien hoe ze gevallen en verpest was. Op de een of andere manier voelde het heel stekend dat uitgerekend híj haar zo moest zien, terwijl...
Met een zucht liet ze haar handen naast zich vallen, waar een paar seconden geleden nog Luca's handen hadden gestaan toen hij over haar heen viel. Ze haatte het als mensen te dichtbij kwamen, maar het was zeker van de schrik dat ze nu even moest slikken om weer rustig te worden. Het was vreemd om hem zo direct aan te kijken, vooral als hij boven haar hing! Ze was zich rotgeschrokken, dat moest het zijn. 'Ik krijg het er niet uit,' mompelde ze, keek echt diep ongelukkig door deze ontwikkeling. In plaats van het verwachte bloeddorstig en boos; nogal iets anders dus. Ze staarde naar haar knieën, die ze wat had opgetrokken, zodat ze nu als een zielig hoopje op de grond zat, alsof ze net in elkaar geslagen was en zelfs de kracht niet meer had haar armen om haar knieën te slaan, die toch al zo dichtbij waren. Damnit, de alcohol was schijnbaar nog niet helemaal uitgewerkt. Ze had niet door dat Luca naar haar keek, realiseerde zich pas weer dat hij er nog was om haar in al haar gevallen 'schoonheid' te bewonderen toen hij sprak en ongevraagd een pluk haar pakte. Enigszins geschrokken keek ze hem aan, recht aan. Ze probeerde zijn blik te vinden en vast te houden, had niet eens door dat haar eigen blik van verbazing naar dankbaarheid ging. Zo keek ze nooit; het was ook geen bewust gestuurd proces want Wrens brein kénde die hele uitdrukking niet eens. Hij hielp haar? Hij lachte haar niet vierkant uit? 'D-dankje,' mompelde Wren, ook niet gewend aan dat woord. Ze voelde zich op het moment heel breekbaar, zoals ze zat en keek en sprak. Echt heel ver weg van haar normale attitude, die haar volgens Luca zojuist nog in de gevangenis had kunnen krijgen. Alsof er werkelijk een klein, schattig meisje in haar zat. Puh, echt waar?
En weg was de concentratie, zodra zijn vingers plukken haar probeerden te scheiden van aarde en blaadjes. Het was herfst, dus een paar mooie rode blaadjes sierden als een colourblockend geheel haar blauwe haren. 'Het spijt me, a-als ik..' Luca stotterde, maakte zijn zin niet af. 'Wat? Als wat?' vroeg Wren, tot haar grote opluchting wat aan kracht in haar stem winnend. Nog steeds klonk ze kleintjes en zieligjes, wat voor Luca zeker een grote verrassing moest zijn; misschien vond hij haar nu wel eng omdat ze toch niet helemaal was zoals hij had gedacht. Ach ja. Het beste ervan hopen dan maar? En eerst al die rotzooi uit haar haren krijgen!

Hoe dingen zo snel konden escaleren. Niet dat dit een slechte… Wacht, waren escalerende dingen niet altijd slecht? Volgens hem wel en dit alles was niet perse slecht. Het was gewoon snel gegaan, dat was alles. Het enige moment was Wren nog aan het vliegen en het andere moment lag ze in de modder en… Wat er nog allemaal op de grond lag, het was moeilijk om te onderscheiden. Modder was altijd zoiets dominants geweest wat dat betreft. Het bleef overal aan kleven, zorgde er soms voor dat alles dezelfde kleur kreeg zodat je dingen niet meer kon onderscheiden en het was ook nog eens ongelofelijk glibberig en gewoon vies. Bleh.
Vooral het valgedeelte was snel geweest. Het ene moment hapte hij nog naar adem omdat hij viel en het andere moment hield hij deze in omdat hij te dichtbij was en er ergens die vage gedachte door hem heen ging, zich afvragend of zijn adem wel fris zou ruiken. Wie weet had dat drankje – waar dus echt wel alcohol in had gezeten – er wel voor gezorgd dat Wren acuut zou stikken als ze het zou ruiken of zo. Hij wilde en hoefde het eigenlijk niet te weten en daarom hield hij zijn adem dus gewoon in, liever het zekere voor het onzekere. Toch? Waarom hij er precies op een moment zoals dat aan dacht wist hij niet. Misschien omdat hij dat altijd deed? Juist op momenten waarop het een gewoonte was om op hol slaande gedachtes te krijgen, dacht hij weer aan hele niet relevante zaken. Terwijl in de meest normale situaties zijn gedachtes soms wél op hol sloegen. Typisch.

Haar houding was anders dan normaal. Niet dat hij er een expert in was: maar zo’n drastische verandering merkte iedereen op. Stiekem was hij er vrij slecht in en dat zorgde soms ook wel eens voor de nodige problemen, maar nu twijfelde hij er niet aan.
Best lomp, hij stond nog geen minuut of hij hurkte alweer voor haar neer zodat hij een pluk haar kon pakken en met de “grote schoonmaak” kon beginnen. Ergens vroeg hij zich af hoe ze dit in godsnaam onderhield. Zijn haar was soms wel een statisch, hoe zou dat bij haar zijn? Gelijk een afro of zou ze echt dingen kunnen roosteren met haar haren: zoveel haar betekend ook veel elektriciteit toch, het geeft schokken af en wie weet waren die schokken van haar wel zo erg dat ze er echt dingen mee kon verbranden. Geinig, zou hij wel eens een keer willen zien. Misschien moest hij eens een paar ballonen zoeken en die stiekem tegen haar haren wrijven als een gek, maar dat zou ze hoe dan ook merken en dan zou hij weer een probleem hebben en laten we het maar niet doen. Dat was het beste voor iedereen.
De concentratie die er voorheen was geweest was in één klap verdwenen wanneer ze die speciale twee woorden zijn. Nee, hij had ze nooit verwacht van haar te horen; was er zelfs van overtuigd dat ze ze niet kende. Nou, hij zat er dus naast. Dat was nu wel duidelijk. ‘Geen probleem,’ antwoordde hij op het bedankje, wist niet echt hoe hij er anders mee om moest gaan. Het was gewoon vreemd, een Wren die niet gemeen deed of ondankbaar.
And she’s back. Of ja, ze kwam langzaam weer terug. De Wren die hij kende en niet deze… Die schattige versie, die hij stiekem liever had, maar ergens had hij toch liever weer die andere en… Hij wist het niet. ‘Ik kan proberen om… Modder bestaat voor een gedeelte uit water en ik beheers water magie,’ praten ging hem wel een stuk beter af tegenover deze versie, dat was wel zo, ‘Alleen ben ik geen prof dus er is een kans dat ik er enkel vocht aan onttrek. M-Maar dan kun je het er wel gemakkelijker afkrabben of zo.’ Nee, dat geaarzel en gestotter was niet gelijk weg te halen, maar het was overduidelijk wel minder omdat hij zich meer op zijn gemak voelde. Geen druk of wat dan ook. Bij mevrouw dominante Wren was hij altijd bang iets fout te doen, maar nu… Nu niet echt nee.

Damnit. Damnit! Waarom moest ze nu weer voor Luca's neus in de modder vallen? Ze kon bijna haar wangen rood voelen worden, schaamde zich rot op het moment. Ja, zelfs Wren kende schaamte. Normaal wist ze het te verbergen of te negeren, maar nu was alles gewoon te awkward. Zijzelf zat nog op de grond, in haar lelijke kleding bedekt door vieze modder. Met het gezicht alsof ze ieder moment in traantjes uit kon barsten en een stemmetje dat klonk alsof ze in tweeën ging breken. Blijkbaar kon Luca daar niet tegen, want hij hurkte ondanks alle viezigheid gelijk naast haar om haar te helpen. Dat was.. echt heel erg lief. En voor ze het door had, had ze dankje gezegd. Die woorden. Die woorden die ze nooit had kunnen uitspreken rolden nu over haar lippen terwijl ze ze niet eens wílde zeggen.
En weg keek ze weer. Haalde doelloos haar vingers door haar haren terwijl ze voelde dat Luca dat ook deed. Watermagie, modder, water onttrekken blablabla.. Ze kon zich niet concentreren op zijn gezicht en op zijn stem, ze kon alleen maar wegkijken en zich afvragen waarom ze zich zo ontzettend verlegen voelde. En lag het nu aan haar of klonk ook hij anders dan normaal? Al dat gestotter, al die onzekerheid. Zoals op het lanceringsplatform, toen ze beiden uitgeflipt waren vanwege Grey's gedoe met vuur. Oh, ze was bang geweest.. maar Luca was grappiger geweest zo. Schattiger. Nee. Nee! Zo moest ze niet denken, hij was gewoon bang van haar en daarom bleef hij bij haar en daarom hielp hij haar en.. Ze durfde niet meer. Nu durfde ze helemaal niet meer te kijken.
'Doe maar,' mompelde ze uiteindelijk. 'Maar als..' De bedreiging stierf op haar lippen en ze maakte hem niet af. Ergens vond ze niet dat het haar recht was nu en.. Het kon even niet. Ze haalde zelf haar handen uit haar haren en plaatste ze op haar knieën, op de grond, om haar middel, terug op haar knieën.. Ze wist niet waar ze ze moest laten en daarom fladderden ze een beetje rond als vogeltjes zonder doel. Damnit. Zo wilde ze niet overkomen!

Het was allemaal zijn schuld. Als hij er niet was geweest zat ze nu niet onder de modder, dan was ze hier niet eens geweest. Dan was alles gewoon nog normaal geweest en had hij weer bange Luca kunnen zijn en zij dominante Wren die hem had omgedoopt tot haar mannelijke slaaf. Klaar. Wacht, zag hij zichzelf echt zo? O god, wat zielig. Zelf híj vond het. Dat de mensen om hem heen het zo vonden was een ding, maar hijzelf? Misschien betekende het ergens ook wel wat: acceptatie. Nee, natuurlijk had hij hier niet voor gekozen. Ze had hem gewoon misleid met haar schattige uiterlijk en hij was in haar val gelopen als een blind iemand.
Misschien was ze wel ontvoert door aliens en was hij het vergeten en was dit Wren helemaal niet! Want veel van de vorige nacht kon hij zich nog steeds niet echt herinneren als hij eerlijk was. Je weet maar nooit, misschien bestonden ze echt en hadden ze nu Wren ontvoert en een mislukte clone hier gedropt. Het was gewoon vreemd, dat andere gedrag en het ook invloed op zijn gedrag. Natuurlijk gaf het zijn zelfvertrouwen een boost, zeg nou zelf: als degene die altijd tegen je gilde en schreeuwde je ineens bedankt, dan is het toch logisch dat je je goed gaat voelen? Nee, het steeg niet naar zijn hoofd, maar het hielp zijn zelfvertrouwen wel een beetje. Voor hoelang het zou duren was een goede vraag, maar ergens hoopte hij voor lang.

Hij had toch moeilijk gewoon doei kunnen zeggen en weg kunnen lopen? Zo was hij niet, hij was een persoon dat gaf om zijn medepersonen en ondanks dat hij twijfelde over de menselijkheid van het meisje voor zich – aliens… Altijd die aliens weer – voelde hij zich zowat gedwongen om haar te helpen. Zij had hem toch ook wel eens geholpen? Hij kon zich eventjes niet bedenken wanneer, maar vast wel eens een keer. En er was altijd nog de toekomst: ze zou nog genoeg tijd hebben om alles ooit recht te zetten wat dit betreft.
‘Als wat?’ De lacherige ondertoon in zijn stem was niet te missen, hij lachte haar niet uit; maar het was gewoon komisch in zekere zin. Altijd weer die dreigementen, ergens kon hij er wel om lachen. Had het alleen nooit gedaan omdat hij bang was dat ze hem serieus zou wurgen als hij het deed, maar haar houding was nu zo anders dat hij het niet meer voor zich kon houden. ‘Ik heb je gewaarschuwd, dus je hebt niet het recht me een tik tegen mijn voorhoofd te geven als het niet goed gaat.’ Zij onzeker of nerveus, hij kreeg ineens het zelfvertrouwen dat hij nooit had gehad. Dit werd met de minuut vreemder en vreemder.
Hij stond op, ging achter haar staan en zakte weer door zijn knieën. Zonder te aarzelen pakte hij al haar haren vast, alsof hij een paardenstaart in haar haar ging maken. ‘Ik probeer eerst dit gedeelte eventjes, daarna is je pony aan de beurt.’ Stel het zou misgaan? Als hij voor haar stond kon ze hem recht in zijn gezicht slaan, ondanks dat ze er niet het recht toe had: maar hij hield er – ondanks dat hij nu abnormaal veel zelfvertrouwen had – wel nog steeds rekening mee. Rustig liet hij zijn hand naar beneden glijden, totdat hij het einde van haar haar bereikte en liet het toen los. Toen kwam wat spastisch gezwaai met zijn hand en daarna keek hij naar het resultaat waarna hij fronste. ‘Zoals ik al zei… Ik kan alleen het vocht eraan onttrekken, maar zo is het wel gemakkelijker eruit te halen. Denk ik.’ Hij wachtte eerst op een antwoord, wie weet wilde ze niet eens dat hij aan haar pony kwam. Je weet maar nooit.

» Good to know: als Wren nerveus is, is Luca awesome. Is Wren normaal, dan is Luca bang. NATUURWET.
» En past dit liedje niet ergens bij Wren o3o ?

PROFILE MAGICIAN