Nu er niemand met een waterspuit achter hem aan liep, kon hij alles doen wat hij wilde. Hij had ook geen dossier, dat ging moeilijk. Hij was nog nooit op een school geweest, had alleen thuisscholing gehad. Een beetje dan, voor de basisdingen. En wat magie betreft… Dat probeerde hij verborgen te houden, was als de dood voor zijn eigen kracht. Hij kreeg er gewoon rillingen van, de kleur deed hem teveel denken aan… Brr, niet aandenken. Hij sprong gewoon in het rond, en deed wat hij niet laten kon. Hij had de lesuren omgedoopt tot slaapuurtjes, en in de avonden ging hij er gewoon op uit. Hij was het meest actief tijdens dagenraad, maar in de avond voelde hij zich toch meer op zijn gemak. Voornamelijk omdat hij dan beter kon zien dan iedereen, en niemand hem kon zien. Hij kon goed sluipen, kon zich geheel geruisloos voortbewegen. Als hij dan geen schoenen aanhad, maar dat moest nu wel. Vreselijke… Aan voet vast zittende dingen dat het waren! Hij voelde zich er lomp en onhandig in. Maar het moest maar zo.
De gangen die een beetje werden verlicht waren allemaal nogal verlaten. Hij had zich niet de moeite gedaan om schoenen aan te trekken, had zelfs een korte broek aan. Hij zou toch niet naar buiten gaan. Het was dat hij hier nu zo zinloos achter een ding aan zat te hupsen omdat hij niet kon slapen. Er waren teveel mensen in de slaapzaal die snurkten. Nog maar te zwijgen over het beknelde gevoel dat hij zijn staart aandeed. Maar dat ding moest verborgen blijven voor de buitenwereld. Het accentueerde het feit dat hij niet zo menselijk was als hij leek te veel. En hij moest een mens zijn. Of ja… Zo goed als dat ging. Want nu hij niet werd gecorrigeerd, viel hij eigenlijk weer een beetje terug naar zijn oude gedrag. Weliswaar vele malen minder agressief, maar wel weer zo dierlijk als kon.
Zo sprong hij nu achter een vliegje aan, wilde het vangen. En natuurlijk weer op vieren ‘benen’. Handen ook op de grond geplaatst, sprong iedere keer weer op het insect af. Maar hij slaagde er maar niet om het te pakken. Grommend sprong hij op het ding af, sloeg ernaar met zijn handen. Maar het vliegje slaagde er heel kundig in om alles te ontwijken. Ging gewoon ongestoord door. Hij praatte niet zoveel als het niet hoefde, zo ging hij niet zinloos lopen vragen of het ding eventjes stopte met vliegen. Het luisterde toch niet. En doordat het meer irritatie begon te worden, en niet meer zozeer vreugde, zou hij eerder zijn mond houden dan dat hij dolblij een spelletje aan het spelen was.
Hij had het verschil in belichting eigenlijk helemaal niet opgemerkt. Was te gefocust geweest op het vangen van zijn bron aan irritatie. Gromde zoveel als hij wil, het lage gegrom dat achter uit zijn keel kwam. Vond het allang niet leuk meer. Zo was hij er ook zo op gefixeerd geweest dat hij helemaal niet doorhad waar hij nu precies naartoe was afgedwaald. Pas toen een hels licht alles eventjes verlichtte, de lichte warmte op zijn wangen voelde, stopte hij. Liet het vliegje voor wat het was. Hij draaide zijn hoofd in de richting van de plaats delict. Hij spotte het gestalte vrij snel. Een meisje. Zijn mondhoeken trok hij naar achter, was niet blij. Als hij nu katten of handen oren had gelegd, had hij deze fel in zijn nek gelegd.
’Gedraag je zoals een mens, niet als een of ander beest,’ echode de stemmen van zijn pleegouders weer door zijn hoofd. Hij ging rechtstaan, vond het nu al niets om alleen maar op zijn voeten te lopen. Hij bleef eventjes staan, waarna hij toch maar dichter naar haar toeliep. Hij kon haar goed zien, zij kon dat waarschijnlijk niet. Hij bleef een paar meter van haar vanaf staan. ‘Je hebt mijn vliegje verbrandt,’ siste hij. Zíjn vliegje. Hij had nog wel een glimp opgevangen van het kleine insectje dat gewoon in het vuur vloog. Zijn dood met openarmen tegemoet ging. Vreemd beestje ook.

» Hij is een beetje useless, sorry daarvoor :c
» Maar ik wist nou niet hoe lang Yelena nou was x')

De ander was kleiner dan hem, maar ook niet heel erg veel. Hij was altijd al aan de kleine kant geweest, en alle dingen die in zijn leven waren gebeurd waren nou ook weer niet echt handig. Als ze hem nou iets hadden gegeven waardoor hij twee meter werd, dan had hij er geen moeite mee gehad. Maar het enige wat hij eraan over had gehouden… Nou, hij waardeerde het niet echt. Ja, hij was er vrij luchtig en soepel over. En als het mocht zou hij het zo tegen iemand vertellen. Hij had nooit echt een idee kunnen scheppen over hoe het eruit had kunnen zien als hij wel normaal was opgevoed. Als hij niet zo kapot gemaakt zou zijn. Hij beschouwde zichzelf ook helemaal niet als iets vreemd, het was doodnormaal voor hem. Maar hij had makkelijk praten: want hij was de vreemde. Iedereen zou hem vreemd aankijken als ze wisten wat hij allemaal had of kon enzovoorts. Hij was het zich echter niet bewust. Het was dat het hem was verteld dat hij het moest verbergen, zo goed als mogelijk, en dat hij het daarom nog niet tegen iemand had verteld. Of te koop had gelopen met zijn staart. Zelfs nu had hij hem om zich heen gewikkeld, zijn shirt er keurig overheen.
Zodra hij het term beest hoorde veranderde zijn houding, die eerst gewoon nieuwsgierig maar toch ook weer terughoudend was – hij was en bleef schuw van aard. Hij wist precies waar haar ogen zaten, beantwoordde haar blik met fel tot spleetjes geknepen ogen. ‘Het is geen beest,’ gromde hij, ‘Als er iemand hier een beest is ben jíj het, jij verbrandt hem zomaar!’ Het laatste gedeelte van de zin was gesnauwde, toonde aan hoezeer hij de term wel niet haatte. Ze hadden hem zo genoemd. Een wild beest. Hij was niet meer en niet minder. En ontembaar in hun ogen geweest in het begin. Toen de agressieve trekjes alles overnamen. Hij beet wat hij bijten kon, ogen probeerde uit te krabben. Het absurde idee van hem africhten was ineens opgedoken bij een van de twee. En daarom kon hij zichzelf nu enigszins inhouden.
Hij knipperde twee keer achter elkaar met zijn ogen bij het horen van haar vraag. Was dat dan niet duidelijk? Ach, hij was ook niet de slimste. Wel had het ervoor geholpen dat zijn houding ineens weer was omgeslagen. Zo wilde hij haar zonet nog in de haren vliegen, haar eens laten zien wat een echt beest was. Maar zo had hij ook zijn korte concentratie. Hele korte concentratie. Het was waar dat hij dingen uitermate snel oppikte, maar omdat hij niet goed kon opletten drong het soms toch niet tot hem door. Dat was zijn grote probleem wat studeren betreft, niet dat hij het deed. Maar zelfs als hij het wilde doen was er dan wel iets wat hem tegen werkte. En niet alleen zijn missende motivatie dus.
‘Nee,’ antwoordde hij nogal droog, zijn gezichtsuitdrukking die het alleen nog maar versterkte, ‘Ik ben een inbreker, nou goed?’ Zelfs hij had de connectie, zonder een vraag, kunnen leggen dat vrijwel ieder kind dat hier in dit gebouw rondliep hier ook op school moest zitten. Anders was het wel erg vreemd, wat moesten ze hier anders? Hij zou nooit vrijwillig zijn vrijheid opgeven om opgesloten te zitten in een gebouw, vooral omdat hij er erg op gesteld was. Hij keek op wanneer ze weer wat zei, hield zijn hoofd een tikje schuin. Hij rolde met zijn ogen. Alsof hij daar wat aan had. ‘Ik heb niets aan sorry,’ merkte hij nors op, ‘Zorg maar dat je een nieuw voor me vindt. Dat vliegje was namelijk mijn nachtelijke snack.’ Natuurlijk zou het niet zijn honger stillen, het ging gewoon om het spelletje dat hij dan zou winnen. Maar hij zou dan later weer opzoek gaan naar eten. Als hij honger had, dan zou hij eten. Hij at vrijwel alles, had geen afkeur jegens groentes of wat dan ook. Zolang die honger maar gestild werd.
Het drong nu pas tot hem door dat hij dat beter niet had kunnen zeggen, hij mocht zo’n opmerkingen niet maken. Echte mensen aten geen vliegjes, die zaten keurig aan tafel en aten met mes en vork. Zo was het hem geleerd. ‘Dat was een grapje, trouwens,’ voegde hij er maar snel met een hese stem aan toe. Snel… Zorg voor afleiding, zodat ze er niet meer aan hoeft te denken – zodat ze het niet verdacht zou gaan vinden. ‘Maar waarom zit jij hier dingen in de fik te steken? Dadelijk steek je nog meer vliegjes in de fik. Míjn vliegjes.’ Bij deze had hij alle vliegjes omgedoopt tot zijn eigendommen. Of zij dat nou wilde of niet. Zij zou ze toch alleen maar in de fik steken, stom meisje. Waarom zou je voedsel zomaar helemaal verschroeien? Het was hartstikke veel waard! Of ja, in zijn ogen dan.

Hij klemde zijn kaken op elkaar, kon het niet helpen dat zijn lip omhoog krulde. Het zou ook niet veel schelen of hij stond daar te grommen. Alles aan zijn houding was gewoon dreigend. Liet zijn tanden zien, die abnormaal scherp waren. Alsof hij speciaal naar de tandarts was gegaan om voornamelijk zijn hoektanden te laten bijslijpen, omdat hij het mooi vond of iets dergelijks. Maar hij gebruikte ze ook waar ze bedoeld voor waren, het afrijten van de huid van zijn prooi. Nou kon hij dat niet echt bij een vliegje, maar het was vaag genoeg dat hij bij een onschuldig persoon de hele huid van zijn onderarm eraf had getrokken. Gewoon omdat ze hem niet snapten, hij was net zoals de meeste dieren onbegrepen. Ze dachten dat hij agressief was, hij was ergens gewoon doodsbang. Hij wist niet wat die hele vreemde wereld betekende, raakte in de war en wist niet meer wat hij moest doen. Nu snapte hij het wel wat beter, maar hij had gewoon een kort lontje. En daar viel helaas niets aan te doen.
Gelukkig voor haar had hij zich lang genoeg kunnen inhouden en was zij er op tijd bij geweest met haar afleiding. Hoewel ze het zelf niet echt door zou hebben, maar hij was haar niet in de haren gevlogen. En daar ging het uiteindelijk toch om. Hij fronste zijn wenkbrauwen. Hij hoorde het sarcasme wel in haar toon, maar waarom zou je een sarcastische opmerking maken tegenover een antwoord dat al sarcastisch van zichzelf was? Wedstrijdje in sarcasme? O, uitdaging aanvaard! Mooi niet dat hij ging verliezen, en als zeker niet tegen een meisje. ‘Nee, persoonlijk denk ik dat school toch wat beter is.’ Zo, zeg daar maar eens wat tegen terug. Trots op het gevoel dat hij aan de winnende kant zat, kreeg hij een brede grijns op zijn gelaat. Hoezo humeur dat snel omsloeg; het ene moment dreigde hij nog met zijn witte tanden, om daarna heel blij en tevreden te zijn.
Vrijwel al zijn zintuigen werden geprikkeld bij het opmerken van de muis. Alles in hem schreeuwde om het diertje te vangen, en dan trots deze aan het meisje te geven – zodat hij een welverdiende beloning zou krijgen. Maar haar reactie op het muisje in de hoek waren genoeg om hem hiervan te weerhouden. Ze had het al vreemd gevonden dat hij zo’n punt maakte om een vliegje, dus zou het dan niet erg verdacht zijn als hij ook zonder enige moeite een muis in zijn mond droeg? Dan maar negeren. Maar hoe? Met zijn concentratie was het nogal een probleem. Gelukkig was zij daar om afleiding te bieden, keek haar met zijn helderblauwe kijkers aan. Ergens wilde hij haar weer in de haren vliegen omdat hij niets terug kon zeggen op haar woorden, hij wist gewoon niets.
Eten. Voor hem. Hij voelde zich weer net zoals vroeger, toen hij ook gewoon voedsel toe gegooid kreeg. Ving het zonder enige problemen rustig op, geen onnodige trucjes doen voor zoiets onnodigs. Ze had het in een keurig boogje naar hem toe gegooid, hij had het zonder enige problemen kunnen vangen. Hij peuterde een beetje aan het papiertje, beet er vervolgens aan en trok het zo er vanaf. ‘Fwustwaties?’ Hij had er niet echt rekening meer gehouden dat hij zijn mond vol had, met chocola. Man, wat smaakte dat goed. Hij had inderdaad niet veel in zijn leven gegeten. En vooral geen snoepgoed of iets in die zin. En aangezien hij honger had, en niet echt veel manieren, was het ook niet erg vreemd dat hij nu gewoon met zijn mond vol aan het praten was.
‘School of deze plek?’ Hij stopte met eten, niet dat er nog veel over was. En naar zijn mond kon je beter niet kijken, want dat was nu een typisch voorbeeld van hoe een mond van een kleuter eruit zag als deze een boterham met chocopasta op had. ‘Deze plek lijkt me vrij logisch: vliegje. En school… Tja, ik ben hier gewoon naartoe gestuurd door mensen.’ Simpeler kon hij het niet brengen, en hij wist eigenlijk ook niet echt hoe hij het anders moest zeggen. Het was zo luchtig als maar kon, maar hij maakte er ook geen punt van. Hij wist immers niet dat zijn leven ook anders had kunnen zijn. ‘En jij?’

Het was waar dat hij nogal vaak honger had. Maar hij was ook ongelofelijk actief, en zolang hij er niet door aankwam was alles toch goed? Hoewel hij niet echt veel kon doen door de lessen, moest dan maar heel verveeld gaan zitten en wachten tot het voorbij was. Meestal viel hij ook nog eens in slaap, die saaie stemmen van docenten werkten gewoon beter dan een slaapliedje! Hoe verzon je het toch. Misschien zou het ook daadwerkelijk meer zin hebben om je docent op te bellen en te vragen of deze de stof nog eens uit wilde leggen, dan dat je bij je mama ging zeuren dat deze een liedje moest zingen. Nou wist hij niet echt hoe het moest zijn als iemand slaapliedjes voor je zong, hij had het nooit ervaren. Maar hij probeerde er wel altijd een beeld van te scheppen in zijn hoofd. Nou was hij een vrij fantasierijk persoon, leefde als het waren in zijn eigen wereldje. Maar iedereen die wist wat hij had meegemaakt was al blij dat hij blij kon zijn. Helaas waren de mensen die het wisten erop gebrand dan hun de enige bleven, want het zou voor onnodige problemen zorgen. Het feit dat hij geen dossier had zou al voor problemen zorgen. Zijn gedrag in het algemeen, alles gewoon. En toch hadden ze hem naar een school gestuurd waar geen van de twee pleegouders toezicht kon houden bij hem, lekker logisch – nietwaar?
Haar houding, de manier waarop ze de woorden uitsprak – kortom haar toon. Weer kwam die dreigende houding. Alsof zij zo goed was, hij zou haar zo met de grond gelijkmaken als hij wilde. Het was gewoon dat hij er nog geen goede reden voor had gevonden. Maar die houding was onacceptabel, toch? Dus dan had hij het volledige recht om haar iets aan te doen. Ze kon zoveel vuurballetjes op hem afschieten als ze wilde, ze zou dan toch snel genoeg merken dat het geen nut had. Het had zijn pleegouders eerst ook erg verbaasd dat hij geen enkel litteken had. Maar zijn eerst ‘afwijking’ had ervoor gezorgd dat littekenweefsel iets zinloos was voor hem, hij had het niet nodig. Als je lichaam abnormaal herstelde, waarom wist hij nog steeds niet precies, dan was de kans op littekens klein. Enorm klein. Meestal kwamen ze juist door een lange herstelperiode, omdat de huid erin faalde om volledig te herstellen. Maar bij hem herstelde alles zonder enige moeite.
‘Ik versla je zonder enige moeite!’ snauwde hij, overduidelijk weer eens beledigd en daardoor boos op de ander. Hoe durfde ze. ‘Wacht maar af, ik maak je met de grond gelijk,’ gromde hij. Nu ging het niet echt om fysieke kracht, maar meer om hoe sarcastisch iemand kon zijn. En nu hij er eens goed over nadacht had zij niets meer in de vorm van sarcasme terug gezegd. Dus dat maakte hem toch de winnaar? Ja, dat was waar ook! ‘En ik heb bovendien toch al gewonnen, lekker puh.’ Stak zijn kin de lucht in, en als hij nu zijn staart had mogen onthullen die ook. Was trots op zijn eigen prestatie, dat hij weer eens iemand had laten zien hoe goed hij wel niet was.
Hij fronste zijn wenkbrauwen, snoof; leek niet gediend te zijn van het feit dat ze zijn eerdere vraag – weliswaar in de vorm van één woord – had genegeerd. ‘Waarom zou ik jouw vragen beantwoordden als je niet eens de moeite neem om de mijne te beantwoorden?’ merkte hij op, verorberde nog eventjes de laatste stukje chocola om vervolgens het propje papier in zijn handen te houden – nam natuurlijk niet de moeite om zijn mond al schoon te maken, ‘Maar oké, ik doe vriendelijk en beantwoord je vragen.’ Met een vloeiende beweging van zijn tong wist hij zo zijn lippen weer schoon te krijgen, alsof het niets was. Was het ook niet, het was zijn manier van schoonmaken. ‘Ik heb niet echt veel in mijn leven gedaan, gewoon gezeten eigenlijk… Maar Dennis en Ayla vonden dat het nodig was dat ik meer mensen leerde kennen.’ Meer mocht hij niet zeggen, dus deed hij dat ook niet. Hij had zijn pleegouders nooit met de termen papa of mama aangesproken, alleen bij voornaam. Hij mocht niet eens hun achternaam hebben; hij was een dier en dieren hebben geen achternamen.
Hij kon het niet helpen dat hij het papiertje krampachtig met zijn handen begon te verfrommelen toen ze een beetje dat muisje begon te martelen. Zij mocht wel gewoon met haar prooien spelen? Als hij het deed kreeg hij altijd straf, en dan nog wel in de ergste voor die er bestond: natgespoten worden. Hij volgde het dier met zijn ogen wanneer het voor zijn heen en weer werd gezwaaid. Zijn spieren spanden zich aan, alles in hem schreeuwde om gewoon uit te halen. Net als een kat, die heel onwetend een spelletje aan het spelen was met zijn eigenaar.
‘Waarom stel je zoveel onnozele vragen? Waarom wil je eigenlijk dingen over me weten? Waarom voer je me en laat je al zien dat ik een beloning krijg? Is vervelend niet, als iemand zoveel vragen stelt.’ Hij was weer een chagrijnig. Hij mocht geen antwoorden geven op dat soort vragen van zijn pleegouders, dus deed hij het ook niet. Nog steeds bang dat hij natgespoten zou worden, hoewel die twee er helemaal niet waren om hem nat te spuiten. ‘Ik… Ik zit in de groeispurt, ben je dan zo dom? Daarom moet ik goed eten, meer niet. En iedereen mag hobby’s hebben. Ik persoonlijk denk dat vliegen vangen een normalere hobby is dan gewoon zomaar andermans spullen in de fik te steken. Doe niet net alsof ik zo vreemd ben terwijl je zelf ook voor geen meter tikt in dat domme hoofd van je!’ Hij wilde dat propje gewoon tegen haar hoofd gooien. Het liefste een steen erachteraan. Maar dat mocht niet, want dan was hij stout. En als hij stout was werd hij gestraft, en hij haatte het om gestraft te worden.

Zijn lippen die omhoog krulden, en zijn mondhoeken die hij naar achter trok. Het scheelde niet veel of hij zou gaan grommen, zoals hij dat altijd deed. Dreigend diep uit zijn keel zou hij het geluid laten opstijgen. Mensen konden het alleen als dreigend ervaren, maar dat was het lang niet altijd. Soms deed hij het ook omdat híj anderen wilde corrigeren. Nou begreep hij de omstanders wel, hij was zijn volledige menselijkheid nog niet verloren. Hij was gewoon een geval apart. Was misschien iets té uniek als je het aan anderen vroeg, maar hem kon het niet schelen. Hij was zoals hij was, en hij kende niet anders. Hij was, voor zover hij zich kon herinneren, altijd al zo geweest. Dat anderen het vreemd vonden begreep hij niet, omdat hij niet zo erg veel kon inleven. Hij vond zijn staart het gewoonste ledemaat van de wereld, katten en honden hadden er toch ook een? En er waren nog zoveel meer dieren die hem ook hadden! Dus waarom zou het vreemd zijn als hij er ook eentje zou hebben, dan hoorde hij er toch juist alleen nog maar meer bij? Of lag dat nou weer aan hem.
Waarom moest ze hem zo irriteren, zo plagen? Was dat waar zijn pleegouders bang voor waren, dat men hem niet zou begrijpen? Hij was weliswaar een onbegrepen ziel, en niemand zou hem ooit volledig begrijpen. Maar zou het juist niet erger zijn als hij niet de ware stand van zaken blootgaf? Men het enigszins kon proberen te begrijpen, snapte dat hij hier niet voor had gekozen. Hij wist dat hij hier niet voor had gekozen, hij was gedwongen alles maar te ondergaan. Vandaar dat hij alles maar nam zoals het kwam, goed of slecht. Je moest blij zijn dat je überhaupt iets kreeg. En het waren immers de kleinigheden die de grootse dingen zo groots maakten, toch? Nou was hij ook iemand die meer de kleinigheidjes waardeerde, omdat hij nooit zoveel had gehad in zijn leven. Wist echter niet beter en beschouwde teveel dingen als wonderen. Terwijl hijzelf het grootste wonder was van allen, in een bepaalde oogpunt. Alles wat hij kon, dat hij hier nog stond – mentaal ongelofelijk sterk in vergelijking met de andere experiment objecten – was best knap. Of niet soms?
‘Ik rijt je zo aan stukken!’ snauwde hij, ‘Daag me niet uit!’ Normaal zou hij de uitdaging allang aan zijn gegaan, had hij vast en zeker al haar tere huidje doorboord met zijn scherpe tanden. Maar hij was afgericht, en het zat er te diep in gegriefd dat hij nat gespoten zou worden. Iets wat hij haatte aangezien hij als de dood was voor water, alleen de kleur al maakte hem soms bang. Nu was hij gewend aan zijn ogen, en zijn haar, maar het bleef toch een probleem. Zijn magie bleef de grootste. ‘IK WIN MET ALLES!’ Had het misschien iets te hard geschreeuwd, zijn stem die oorverdovend echode door de kerkers. Het deed gewoon pijn aan zijn eigen oren. Maar die drang om altijd de beste te zijn, dit te bewijzen door te winnen, was altijd enorm sterk geweest. En omdat het ergens een menselijk trekje was, was het dus niet gecorrigeerd. Jammer genoeg niet, want het zorgde alleen maar voor problemen.
Hij snoof, maar bleef haar nog steeds strak aankijken. Staarwedstrijdjes, daar deed hij nogal vaak aan. Helaas werkte dit niet hetzelfde in de mensenwereld als in de dierenwereld. Want bij hem ging het om het veroveren van een territorium. Won hij het wedstrijdje, dan had hij het volle recht om de ander weg te jagen. Maar mensen snapten dit blijkbaar niet, wie was hier nou eigenlijk dom? Hij knipperde twee keer achter elkaar met zijn ogen. Wacht… Wat zei ze nou? ‘Je… Je draait mijn woorden om,’ merkte hij zachtjes op, keek haar ergens nogal verloren aan. Waarom deed ze dat? Hij snapte het niet, wild het dolgraag snappen maar het ging gewoon niet. Zo keek hij meestal altijd als iets te ver ging voor zijn dierlijke manier van denken, kon niet echt snel linkjes leggen in zijn hoofd. Zijn ogen dan groot, en zo verloren als maar kon. En het feit dat ze hem erop wees dat hij ergens toch stout bezig was hamerde er ook hard in. Hij wilde dolgraag braaf zijn, dolgraag vrienden maken en dergelijke. Hij wilde wel normaal zijn, maar het lukte hem gewoon niet. En helaas was er niet echt veel wat hij eraan kon doen.
Hij richtte zijn blik op de grond, voelde hoe hij een brok in zijn keel kreeg. Ze moest niet zo intimiderend rondjes om hem heen lopen. Dat zorgde ervoor dat zijn vluchtinstinct – ondanks dat hij toch meer een roofdier was – werd aangewakkerd. Alles maakte zich klaar om te rennen, weg te vluchten indien nodig. Pupillen die voor één enkele tel eventjes kleiner werden, hartslag die eventjes sneller werd. In een vloeiende beweging draaide hij zich om, ving de muis zo op met een hand. Als hij langere nagels had gehad had hij de huid van het beestje zo doorboord. Maar hij zou er niet van eten, dat nooit. Hij zou nooit zich gaan gedragen als een of andere aaseter, hij was zelf prima instaat om zelf zijn voedsel te verkrijgen. Nu had hij wel die chocolade opgegeten… Maar dat was een vorm van beleefdheid, dat was heel wat anders.
Zijn blik dodelijk en kil, alsof hij werkelijk meende haar ermee te kunnen doden. Hij liet het diertje uit zijn hand vallen, leek er niet meer om te geven. Eveneens als het papiertje. Het zou allebei toch vergaan. Hij ging weer recht staan, hield zijn hoofd een tikje schuin. ‘Mijn kracht?’ echode hij haar een beetje onbegrijpend na. Over welke kracht had ze het? Die vervloekte blauwe… Dinges die soms uit zijn vingers kwam? Wat hem doodsangsten aanjoeg? Nee, dat kon het waarschijnlijk niet zijn. Met een ruk keek hij op, schoot weg. Rustig… Blijf rustig… Het is maar vuur, niets aan de hand. Ze bedoelde het vast – Opnieuw moet hij wegduiken, keek haar aan met een blik die gewoon vroeg waar ze in godsnaam mee bezig was. ’Eerst vriendelijk vragen, dan pas actie ondernemen.’ Weer die regeltjes van zijn pleegouders. Maar oké. ‘Hou -’ moest weer wegduiken, ‘Zou je -’ en opnieuw, ‘KAP ‘T!’ Dit was de druppel. Hij probeerde vriendelijk te zijn, maar ze stopte gewoon niet. Als vriendelijk vragen niet ging, dan maar gelijk actie ondernemen. Hij kwam dichterbij de grond, in een snel tempo, plaatste zijn handen op de grond en zette zich af. Dan zou hij haar haren er maar uittrekken… Hij vloog haar letterlijk aan, plande erop haar gewoon op de grond te kunnen duwen. Zijn beweging zou te snel zijn voor haar om nog een stom vuurtje op hem af te schieten, stom kind dat ze was. Maar nu was het de vraag of ze zou verstijven, of toch nog mans genoeg was om te ontwijken.

» Ik beloof dat je zijn naam in volgende post krijgt c:

Als hij niet was afgericht zou hij het meisje waarschijnlijk al de ogen hebben uitgekrabd, letterlijk. Kon hij ook nog een beetje lachen, hoe zij maar zielig probeerde de weg te vinden – maar dat ging nogal moeilijk als je blind was. Wat dat betreft was hij nogal sadistisch, maar ergens was het ook begrijpelijk. Zoals een echt roofdier vond hij het uiterst amusant om met zijn prooien te spelen. Zoveel als mogelijk, vond het gewoon het leukste wat er bestond. Natuurlijk werd hij dan wel boos als iets hem ontsnapte, onoplettend als hij was door zijn korte concentratie. Maar dan was het ook weer zijn eigen schuld, en weigerde hij toe te geven dat het door hemzelf kwam. Zo schoof hij erg vaak de schuld op andere dingen, meestal hetgeen wat hem had afgeleid. Want dat was wel zo simpel, en de reden waarom dat deze de schuld kreeg ook. Het had weer met winnen en verliezen te maken dat hij dat deed, simpelweg omdat het als een soort van verlies aanvoelde als hij toegaf dat het zijn schuld was. Dat hij er zelf voor had gezorgd dat zijn welverdiende speeltje was ontsnapt. Niet dat deze ver zou komen; het zou waarschijnlijk doodgaan aan een hartaanval, of door de wonden die het had opgelopen. Zo ging het nou eenmaal. Maar wat hem nog het meeste dwars zat, was dat hij zijn welverdiende snack was misgelopen. En niets was belangrijker in zijn leven dan eten.
Hij kon alles en iedereen verslaan, overal in. Nu waarschijnlijk niet in een intelligentie test, want erg slim was hij niet. Het grootste probleem wat hij nog had was het omschrijven van zijn gedachtes, omdat deze zo hectisch waren als maar kon. Als hij de beurt kreeg om antwoord te geven, leek hij zijn eerdere geplande antwoord totaal te zijn vergeten. Wist hij wel wat het moest zijn, maar wist niet hoe hij het moest verwoorden. Stond hij daar voor maar wat voor zich uit te staren. Dat was ook de nummer één reden waarom de meesten hem dommer inschatten dan hij eigenlijk was. En natuurlijk ook zijn korte lontje. Omdat hij zo snel boos werd nam niemand hem serieus, dreven ze maar de spot met hem. Het was altijd hetzelfde liedje, en er was niets wat hij aan het melodietje kon veranderen. Waarschijnlijk was dat omdat hij het zelf niet zou begrijpen, gewoon dacht dat iedereen om hem heen stom was. Wat hij ook dacht, hij mocht anderen gewoon niet. Er was nog nooit iemand echt oprecht lief tegen hem geweest, alleen die nepliefde van Ayla. Hij had het wel door. Met al zijn dierlijke trekjes was het gewoon appeltje eitje om bij iemand te zien of deze iets meende of niet. Hij was een soort van levende leugendetector, kon zo zien wanneer iemand loog. Simpelweg omdat zijn of haar houding dan al de woorden zou moeten tegenspreken in dit geval. Zo simpel was het.
Waarom lachte ze nou? Er was toch helemaal niets grappigs aan, of zag hij de humor er niet van in? Maar het ging om zijn woorden, als hij ze grappig had bedoeld had hij dat vast wel geweten. En dat was dus niet zo, dus dat betekende… Dat ze hem uitlachte! Hoe durfde ze, hem zomaar uitlachen! ‘Spot. Niet. Met. Me,’ siste hij, deed zijn uiterste best om zich in te houden. Dat idee van een persoon die hun wellicht zag en hem misschien nat zou spuiten als hij zich liet gaan weerhield hem ervan om haar iets aan te doen. Pas als hij er een goede reden voor had mocht hij uithalen, anders moest hij gewoon maar alles verdragen. Vreselijk was het, moest maar een beetje afwachten totdat hij een reden had om een bepaalde handeling te mogen doen. Als je werkelijk voor alles een geldige reden voor nodig moest hebben… Dan zou je toch niets meer mogen doen? En dan was er gelijk ook niets meer aan, toch?
Hij sloot zijn ogen, begon in zichzelf tot tien te tellen. Ze vroeg er gewoon om… Er was nog nooit iemand geweest die er zo erg om had zitten vragen, smeken leek het zelfs. Ze wilde gewoon dat hij haar iets aandeed. Dat hij haar kapot maakte, al haar botten brak. ‘Ik win altijd,’ bracht hij op een monotone toon uit. Hij kon dit wel, hij had ergens wel zelfbeheersing. Maar het was maar een kwestie van tijd voordat hij deze zou verliezen, die figuurlijke emmer was nu zo erg vol geworden dat er niet veel water mee voor nodig was om ervoor te zorgen dat alles overstroomde. En dat zou het punt zijn waarop hij gewoon eventjes doei zou zeggen tegen die regeltjes en gewoon zou doen waar hij zin in had.
Zo, nu was ze ineens niet meer zo onverschillig qua houding. Had haar tegen de grond moeten drukken, daarna was ze pas gestopt met dat kinderachtige gedoe. Zelfs die ene opmerking had hem mateloos geïrriteerd. Alles aan haar irriteerde hem gewoon. ‘You’re the one shooting fireballs at me. So I guess you better take it easy… Sweetie.’ Mondhoeken die omhoog krulden, tot een brede glimlach waarbij hij zelfs zijn tanden bloot glimlachte. O, wat voelde het goed om dat te zeggen. Zijn woordenschat was niet groots, maar hij kende wel de nodige woorden. Het werd pas een probleem als iemand moeilijke woorden ging gebruiken, want die kende hij meestal niet. Dan stond hij daar maar, met zijn o zo intelligente blik.
Hij had gemakkelijk in dezelfde positie kunnen blijven, maar dat was onnodig geweest. Als ze nu gewoon lief zou doen, zou inzien dat ze niet zo met hem moest spotten; dan was het wel genoeg. Hij rolde eventjes een stukje over de grond, waarna hij overeind kwam. Weliswaar in kruippositie maar dat was gewoon omdat hij het fijner vond om toch dicht bij de grond te zijn. Hij knipperde twee keer achter elkaar met zijn ogen. Die woorden hadden niet de betekenis die ze moesten hebben. Ze was boos. O, natuurlijk. Enkel omdat hij sterker was. Hoe kinderachtig kon je zijn? Zelf was hij geen haar beter op dat gebied, was misschien zelfs de slechtste verliezer allertijden. Maar alsnog vond hij het kinderachtig van de ander. ‘Als wat zie ik er dan uit?’ snauwde hij, keek haar met een vuile blik aan, ‘Ik ben godverdomme een gewone jongen en meer niet! Wat moet ik anders zijn?!’ Waarom snapte ze het niet? Hij was normaal. Doodnormaal. Natuurlijk was hij wat aparter dan anderen, maar dat maakte hem alleen maar unieker. En dezer dagen was het normaal om ernaar te streven een individu te zijn. En dat was hij. En wat voor eentje zeg.
Hij ging rechtstaan, keek ongeïnteresseerd toe naar hoe ze iets… Vaags aan het doen was. Háár wereld? De wereld was van niemand. Dat was een ding waar hij vol van overtuigd was. Hij was van iedereen en niemand kon hem opeisen. Nou snapte hij dat hele figuurlijke taalgebruik niet echt, maar erg belangrijk was het ook niet. Een voet die naar achter schoof, ging stevig staan. Balde zijn handen krampachtig tot vuisten en liet een zacht gegrom opstijgen vanuit zijn keel. Draakje, wat leuk. Dacht ze nou werkelijk dat zoiets hem pijn kon doen? Voor letsel zou zorgen? Wonden die hij zou krijgen zouden binnen een minuutje weer weg zijn, dom kind. Maar het ging er meer om dat zijn shirt heel moest blijven, anders kon hij zijn staart niet meer verbergen. En die moest verstopt blijven.
Hij rende gewoon op het… Ding af. Zette zich op het laatste moment af, plande erop om er zo overheen te springen. Maar hij was langzamer dan gepland. Voelde hoe de rand van zijn broek werd weg geschroeid, eveneens als zijn huid vanaf zijn knieën tot aan zijn voeten. Hij hapte geschrokken één keer naar adem, probeerde de brandende pijn te negeren. Stom vuur ook. Hij kwam op de grond terecht, eerst zijn handen – maakte een koprolletje, maar zodra hij druk op zijn benen moest zetten ging het mis. Hij kon niet opstaan, en het voelde net alsof hij blind was. Hij was zo dom geweest om recht in het felle licht te staren. En dat had nu als resultaat dat hij tijdelijk niet echt veel meer kon zien. Maar als hij had kunnen zien wat de schade was had het hem vast niet bevallen. Vanaf zijn knieën tot aan zijn voeten was zijn hele huid weggebrand, alles was open en het prikte verschrikkelijk. Maar het zou toch zo weer weg zijn, maar de tijd dat hij pijn had… Was een onprettige tijd.

» Noworries, volgende post is hij weer zo goed als nieuw c:
» En ik beloof je dat je dan ook zijn naam krijgt, maar ik wilde mijn post niet te lang maken D:
» En sorry, hij is nogal useless ><

Ondanks dat hij niet geheel menselijk was, bleef hij een jongen. Hij was nog niet echt in die puberende periode gekomen, zou die waarschijnlijk ook nooit echt krijgen. Niet iedereen hoefde het zo heftig te hebben, misschien had hij het ook wel; maar minimaal. Want niets kon hem veranderen, zelfs hormonen niet. Bovendien zouden die, kijkend naar zijn dierlijke instinct, alleen maar voor één ding zorgen. Die drang die vrijwel alle mannelijke dieren op een bepaald moment kregen, om ervoor te zorgen dat hun soort niet uitstierf. En dat zou dus waarschijnlijk alles overstemmen bij hem. Vandaar dat het van belang was dat die hormonen niet te veel op hol zouden slaan, want tot een bepaalde hoeveelheid van de stof zou hij nog gewoon controle hebben. Zo weinig zelfcontrole had hij nou ook weer niet. Bovendien wist hij niet echt veel van dingen op dat gebied, maar als je alles op instinct deed moest het toch wel goed gaan? Want hij handelde voor het grootste gedeeld vanuit zijn instinct, had niets anders waar hij op kon rekenen. En tot nu toe had het altijd gunstig voor hem uitgepakt. Hij wist niet wat vreemd en normaal was. Voor hem was hijzelf normaal, terwijl niemand hem ooit zo zou zien. En dan ook echt niemand.
Ze had hem een beest genoemd. Grote fout, hele grote fout. ‘IK BEN GEEN BEEST!’ brulde hij gewoon, voelde hoe al zijn spieren zich zozeer aanspanden dat het gewoon pijn deed. O, wat wilde hij graag al haar haren uit haar kop trekken. Één voor één, haar laten leidden als een kip. Een simpele onnozele kip, die ook altijd zo’n pijn moest ondergaan als de veren eruit moesten. Zo zou hij haar haren eruit trekken, langzaam en pijnlijk. Eveneens als het maken van wonden. Gewoon zodat hij ervan kon genieten, haar pijn. Hij was ergens wel een sadist, maar dit kwam ook mede door zijn instinct. Je kon zijn instinct vrijwel de schuld van alles geven, maar toch was niet alles zijn schuld. Het was ook mede te danken aan het feit dat hij gewoon een nogal apart persoon was van zichzelf, zelfs al was dit alles hem niet aangedaan; dan zou hij alsnog een wonderbaarlijk karakter hebben. Natuurlijk wel wat anders dan nu, misschien wat zeurderiger. Aanstelleriger of zo. Want vuil? O, hij wist niet echt wanneer je iets vies moest noemen. Wat hem betreft rolde hij nog een paar rondjes in de modder gewoon omdat het grappig was.
De huid op zijn benen was op bepaalde plekken compleet weg geschroeid, zijn aderen waren zelfs al zodoende aangetast dat het bloed zich er een weg uit wist te banen. De blauwe vloeistof sijpelde over zijn kuiten heen, wat normaal rood had moeten zijn was blauw. Hij had een paar eerste- en tweedegraads brandwonden op zijn onderarmen. Maar alsnog was deze pijn nog niet zo erg, het zou pas erg worden wanneer alles zou herstellen. Dat was altijd het ergste van dit alles. Hij probeerde op te staan, voelde de grond onder zijn voeten niet meer; enkel en alleen pijn. Zijn benen die trilden, kon er niet genoeg druk op zetten om echt overeind te komen. Uiteindelijk bleef hij maar liggen, het enige wat hij gewoon kon doen was nu wachten… Wachten totdat zijn lichaam de schade zou herstellen zoals alleen deze dat kon.
Hij hoorde haar stem ergens vaag op de achtergrond, maar deed geen moeite meer om te ontcijferen wat ze zei. Ze zou vast toch helemaal blij zijn door het feit dat ze hem had weten te raken, hem nu zo zou zien liggen. Weerloos, kwetsbaar. Tuurlijk, sleep hem maar naar een plekje met meer licht zodat je de schade die je hebt aangericht beter kan bekijken. Een bredere verrukte grijns op je gelaat kan laten komen, enkel omdat je nu gewonnen hebt. Nee, zijn gedachtestroom was niet echt positief. Het voelde als een verlies, en hij haatte verliezen. En tegen de tijd dat hij hersteld zou zijn, zou zij hem allang hebben gesmeerd of zo. Hij wist het gewoon zeker, twijfelde niet eens. Wist hij veel dat hij er zo naast zat als maar kon.
Hij negeerde haar vraag, rolde op zijn zij. Die tintelingen… Dat betekende maar één ding. Het zou niet snel duren of het hele… Gedoe zou gebeuren. Zou hij weer eventjes moeten creperen van de pijn. ‘Hou gewoon je mond,’ het klonk nogal vreemd aangezien hij zijn kaken op elkaar geklemd hield. Probeerde de steeds ergere pijn bij zijn wonden te negeren. Tintelen werd branden, en branden groeide uit tot helse pijn. Hij kroop een beetje ineen, trilde een beetje. Het was altijd vreselijk om dit proces te doorstaan. Hij had hier nooit om gevraagd, maar het ging gewoon uit zichzelf. Zelf wist hij de reden niet waarom dit altijd zo gebeurde, maar deze was eigenlijk vrij simpel. Als je wonden eerder herstelden had je minder kans op een infectie, en omdat zijn afweer systeem lager was dan dat van de gemiddelde mens; was dit de manier van zijn lichaam om dat te compenseren. Nou was dit alleen zo gekomen door de experimenten, maar alsnog; dat had er ook voor gezorgd dat zijn weerstand lager was.
Wat was haar naam? Waarom had ze het ook moeten zeggen toen hij er niet bij was met zijn hoofd, er meer op gefocust was om niet te gaan schreeuwen. Zweet dat parelde over zijn gehele huid die zichtbaar was, alles was klam. Het kostte altijd veel te veel energie om zich te herstellen van grote dingen. En omdat het erg lang geleden was… Had hij eigenlijk geen conditie meer hierin. Hij ging rechtop zitten, keek om zich heen. Ze was er nog, leek ergens geschrokken. En ook bleker dan eerst, of dat lag aan hem. ‘Yelena?’ bracht hij weifelend uit. Hij zweeg een paar tellen, waarna hij gewoon overeind schoot. ‘IK HEB GEWONNEN!’ riep hij blij uit. Of ja gewonnen, zo kwam het op hem over. Ze deed zowaar aardig, wat ergens best vreemd was door het eerste beeld wat ze bij hem had gevormd. ‘Zoals ik al zei: ik, Sen, win altijd,’ sprak hij trots, zette zijn handen in zijn zij en stak zijn kin in de lucht. O, wat was hij weer eens trots op zichzelf. Gewoon omdat hij had gewonnen. Klein kind dat hij was.

Een van de vele dingen die hij had overgehouden aan de experimenten. Hij wist niet beter, dacht eerst ook dat het alles wat er mis aan hem was het normaalste ter wereld was. Voor zover hij wist had hij daar altijd al gezeten, vanaf begin af aan. Het was zijn “thuis”. Wist hij veel dat hij gewoon verkocht was omdat hij ongewild was, men hoopte nog wat geld aan hem te kunnen verdienen. Altijd die eeuwige hebzucht naar macht, en macht kon je beter verkrijgen als je een hoop geld had. Hij had zijn bekeuring, van bestaan, afbetaald. Gewoon door zichzelf te laten verkopen, hij was nog maar een kind geweest. Een baby eigenlijk, in zijn eerste levensjaar. Hij was nooit normaal opgevoed, ze waren vrijwel gelijk begonnen. Omdat hij het jongste levende wezen was wat ze ooit hadden kunnen bemachtigen daar, wilden dolgraag dingen op hem uitproberen. Zijn lichaam had zich er ook op aangepast, en dat was nu heel duidelijk geworden. Het waren niet alleen de stofjes die in hem werden gespoten die ervoor hadden gezorgd dat hij zo was geworden, dat hij dit nu kon. Het was ook mede om te overleven. En er konden soms knap vreemde dingen gebeuren als het om overleven ging.
Hij had het altijd gehaat, het herstellingsproces. Het was pijnlijk, pijnlijker dan de eigenlijke wond. Het vergde ongelofelijk veel van hem, vroeger was het zelfs zo geweest dat hij er soms door was flauwgevallen. Nou was het ook zo dat ze hem daar expres wonden gaven om te kijken hoe hij zich herstelde. Vonden het maar wat leuk om hem te porren met een mes. Wat dat betreft was hij wel de lieveling geweest, ze hadden niet eens echt dure dingen nodig gehad om “leuke” dingen te doen bij hem. Een wapen was al genoeg. En dan kon het ook nog eens met een doodnormale vork of iets dergelijks. Zolang het maar een wond was waarvan je het letsel buiten kon zien. Zo was het saai om hem een harde klap op zijn hoofd te geven, want dan kon je het niet goed zien door zijn haren. Ze hadden echter nooit de tijd genomen om zijn haren af te knippen, waren ze dan weer te lui voor. Maar door al dat dierlijke gen was het zo gekomen dat zijn haar na een bepaalde tijd stopte met groeien, nogal vroeg. Korte vacht, geen lange. En daarom had hij later ook nooit meer naar de kapper gehoeven, want zijn haar groeide toch niet meer.
Een van zijn mondhoeken krulde omhoog, waardoor er zich een scheve grijns op zijn gelaat vormde. Hij had haar reactie wel verwacht. ‘Het zou best vreemd zijn als ik in jouw dromen voor zou komen,’ merkte hij op, ‘Je kent me niet eens!’ Ze kenden elkaar echt amper. Elkaars namen. En dat ze zich aan elkaar irriteerden, of ja; hij irriteerde zich mateloos aan haar houding. Aan alles van haar gewoon, ze was irritant. Ze meende zich teveel, alsof ze zo goed was. Hij had nu wel mooi gewonnen, en dat zou hij er lekker ingaan wrijven. Zou haar leren om zo… Zo te doen! Hij won altijd, met alles. Hij was een goede winnaar, maar een slechte verliezer. Het enige trekje dat je als echt menselijk kon beschouwen aan hem. Voor de rest was hij nog gewoon een echt dier. Opgesloten in een mensen lichaam, en het enige dierlijke lichaamsdeel dat het had weten mee te nemen was een staart.
Hij knikte instemmend. Het wilde inderdaad wel graag weg van deze plek. ‘We kunnen inderdaad maar eventjes naar een plek gaan met frisse lucht. Het stinkt hier naar mijn bloed,’ mompelde hij. En hij had een afkeur tegen de geur van zijn eigen bloed. Gewoon omdat het aangaf dat hij ergens toch weer wel had verloren, hij was geraakt. En dat was niet fijn, want normaal was hij altijd zo snel dat niets of niemand hem kon raken. Maar zij had hem wel geraakt, en ergens viel dat zwaarder dan hij had verwacht. Het had niet eens aangetoond dat hij verloor, hij had uiteindelijk wel gewonnen. Soort van… Het was meer een gelijkspel geworden. Had hij daar eigenlijk wel vrede mee? Ja, momenteel wel. Want hij was wel de beste, dat had ze zelf gezegd. Ja, dan was het wel goed zo.
Hij was haar meer onbewust gevolgd dan bewust, was nogal erg afgezonken in zijn gedachtes. Hij keek op bij het horen van haar vraag, knipperde twee keer achter elkaar met zijn ogen; keek haar daarna eventjes met grote ogen aan. Onsterfelijk? Hij? Hij lachte eventjes zachtjes, lachte haar niet uit – vond het gewoon ergens best hilarisch dat iedereen dat altijd scheen te denken. Hij schudde zijn hoofd. ‘Nee, nee… Ik ben verre van onsterfelijk!’ beantwoordde hij haar vraag, ‘Ik ga later gewoon dood aan ouderdom hoor! En ik kan ook doodgaan aan een simpel griepje trouwens. En zoals je kon zien heeft het tijd nodig, als je me was blijven aanvallen; of een mes rechtstreeks in mijn hart steekt of me door mijn hoofd schiet; ben ik ook opslag dood hoor. Niets onsterfelijks hier hoor.’ Hij ging uiteindelijk gewoon op de grond zitten, deed er niet echt moeilijk over. ‘Maar vertel jij mij nou eens; waarom doe je ineens aardig tegen me?’ Zijn blije houding was verdwenen, keek haar met grote vragende ogen aan; probeerde haar daarmee nog meer over te halen om te antwoorden. Maar het was nog steeds aan haar om het ook echt te doen, als ze er geen zin in had dan deed ze het niet. Zo simpel was het.