Sil keek even om zich heen en liep toen met een diepe zucht de kerkers binnen. 'Tie!' waar was dat beest? Hij had werkelijk niks aan dat dier. De laatste tijd werd het steeds erger. Hij hield nog steeds van Tie maar het bleef een lastig.. Dier. Hij zuchtte nog eens. Hij haatte dit soort plekken. Koud, kil en donker. Nee, niks voor Sil. Hij stopte even om zijn ogen aan de donkere ruimte te laten wennen. Hij keek even om zich heen en merkte op dat het hier vol met spinnenwebben hing. Nee, hierna zou hij hier nooit meer komen. 'Tie?! Als je niet snel komt laat ik je hier achter!' Tie zou ook wel weten dat Sil het niet meende, hij zou het niet eens kunnen. Sil hoopte maar dat hij nu niemand tegen kwam. Normaal gesproken was hij aardig en lief maar nu kon hij elk moment een woede uitbarsting krijgen. Dat had hij altijd in dit soort ruimtes. Nog een zucht weergalmde tegen de muren van de kerkers. 'Tie, laatste waarschuwing!' weer niks. Met pijn in het hart draaide Sil zich om en liep richting de uitgang. Ineens hoorde hij een zacht gepiep. Meteen draaide hij zich om en zocht de ruimte af. Geen Tie. Nog een piepje bereikte Sils oren. 'Tie?' dit keer bleef het stil. Sils hart bonsde in zijn keel en hij keek angstig rond. Meestal piepte Tie als hij bang was of als hij iemand niet vertrouwde.. Of hij had honger.. Sil twijfelde nog even maar liep toen verder de kerkers in. Het werd iets donkerder en hij hoorde de kindergeluiden van de school steeds zwakker worden. Hij begon kleinere stappen te nemen en hij hoorde zijn ademhaling sneller gaan. Maar verder hoorde hij niks meer. Geen gepiep, geen gejank. Niks! Sil merkte dat hij bang begon te worden. Niet van wegen de ruimte maar door het feit dat Tie zich ineens stil had gehouden. Sil begon weer wat sneller te lopen en voelde ondertussen met zijn voeten de grond af of hij iets kon voelen wat Tie had achtergelaten. Al was het maar de bal die hij vast had gehad toen hij weg rende. Een klein, zacht- bijna onhoorbaar- piepje galmde door de kerkers en meteen stond Sil dood stil. Op een zachte fluistertoon riep hij: 'Tie?' angstig keek Sil om zich heen. Meteen was hij volledig bewust van wat er komen kon. Hij had al veel meegemaakt en hij zou er niet vreemd van staan te kijken als dit ook zo een moment was waarop alles mis ging. Sil voelde de woede weer opborrelen maar zodra hij een zwarte gedaante zag opdoemen uit de gang voelde hij zich weer normaal. Rustig en stil. Hij hurkte neer en pakte de panter op. 'Waar was je nou?' Tie wurmde zichzelf los en sprong op de grond Sil keek verbaasd hoe de panter weer wegrende. Even twijfelde hij maar na nog even met zijn ogen gerold te hebben rende hij achter het diertje aan. Na een paar minuten gerent te hebben doemde er een gedaante op. Een meisje. Tie ging naast haar staan en van verbazing viel Sils mond open. Zag hij dat goed? Wilde Tie hem voorstellen? Tie had normaal gesproken een hekel aan andere mensen. Sil maakte als gewoonlijk een knikkend gebaar en zei rustig: 'Met wie heb ik het genoegen?' Sil was gewend andere zo te begroeten, al wist hij niet helemaal waarom Tie dit meisje zo leuk vond..

Only Raelyn

Het was koud hier in de kerkers. Altijd eigenlijk. Raelyn voelde zich hier thuis. Het was haar plek om tot rust te komen. Raelyn was net nieuw op Starshine Academy. Ze voelde zich er niet echt thuis. Ze kon haarzelf niet zijn. Nee, dan werd ze raar aangekeken. Ze was altijd al anders dan de anderen geweest. Stiller. Vreemder. Raelyn wilde er ook niet bijhoren. Ze accepteerde dat ze apart was. Maar, ze wilde op zijn minst dat haar klasgenoten normaal tegen haar deden. Nog geen één had ooit 'hoi' tegen haar gezegd. De enigen van wie Raelyn aandacht kreeg, was van de jongens uit haar klas. Ze floten iedere keer als ze haar zagen. Dan liep Raelyn met een rood hoofd altijd snel door. Ze had niks met jongens en hun vervelende geflirt. Ze mocht jongens graag als vriend, maar niet meer dan dat. Raelyn zuchtte vermoeid. Ze had nog een lange dag te gaan. Wat wilde ze toch graag naar haar planeet. Daar had ze wel vrienden. Hier niet. Plotseling werd het donkerder naarmate Raelyn dieper de kerkers in liep. Ze zag geen hand voor ogen. Gelukkig had ze een olielamp bij haar. Ze stak hem op. Raelyn had het gevoel dat ze niet alleen was. Haar gevoel had gelijk. Er was nog iemand anders. Een zwarte panter kwam naast haar staan. Ze toonde geen angst voor dit dier. Hij was vast van een leerling of leraar hier. 'Met wie heb ik het genoegen?' Een blonde jongen kwam in beeld. Hij knikte ter begroeting. 'Is deze panter van jou?'vroeg Raelyn. Ze keek met haar smaragdgroene ogen naar de jongen. 'Raelyn,' stelde ze zich voor. 'En wie ben jij?' vervolgde ze op een zuivere, vriendelijke toon. Ze keek hem afwachtend aan.

[Moest er even inkomen]

'Is deze panter van jou?' was het eerste wat het meisje vroeg. Sil keek haar vragend aan en vroeg met een scheef hoofd: 'Hoe bedoel je? Heb je hem niet eerder gezien? Ik bedoel.. Tie gaat niet snel uit zichzelf naar andere toe..' aan de reactie van het meisje had Sil al gezien dat ze een beetje verbaasd was.. Of vergiste hij zich: 'Raelyn,' Sil knikte opnieuw waarop Raelyn antwoorden: 'En wie ben jij?' ze klonk zuiver en vriendelijk. Sil glimlachte en zei toen rustig: 'Ik ben Silmaril du Bois, noem me maar gewoon Sil. Dit hier is Tie.' hij wees naar de pluizenbol die vrolijk op en neer sprong. Even twijfelde hij. Sinds wanneer was Tie zo open? 'Hij vind je aardig..' zei Sil op een afwezige toon. Hij keek het meisje even onderzoekend aan. Ze had mooi bruin haar en haar ogen waren bijna smaragd groen. Sil dacht meteen aan zijn zusje. Op hun uiterlijk na hadden de twee meisjes volgens hem best veel gemeen. Sil zuchtte even. Hij had er geen moment bij stil gestaan dat hij zijn zus zo zou gaan missen als hij naar SSA zou gaan. Hij schudde zijn hoofd en keek Raelyn vragend aan: 'Wat doe je hier eigenlijk. Deze plekken staan niet bekend om hun.. Veiligheid.' ineens schoten een paar beelden door zijn hoofd van verhalen die hij had gehoord over de gebeurtenissen van de kerkers en het verleden ervan. Hij ging tegen een van de wanden aan staan en bekeek het meisje van top tot teen. 'Je bent nieuw hier..' wederom was het vrij afwezig maar niet geheel. Sil lachte in zichzelf en sloot zijn ogen even waarna hij zacht begon te neuriën. Zoals gewoonlijk ging het neuriën over in zacht gezang. Zacht, zuiver, prachtig gezang.

'You used to captivate me. By your resonating light. Now I'm bound by the life you left behind. Your face it haunts. My once pleasant dreams. Your voice it chased away. All the sanity in me.'

Hij opende zijn ogen en keek het meisje aan. Hij was benieuwd naar haar antwoorden en benieuwd naar dat wat er zou gaan komen.

Flut!

'Hoe bedoel je? Heb je hem niet eerder gezien? Ik bedoel.. Tie gaat niet snel uit zichzelf naar andere toe..' Raelyn keek de blonde jongen even verward aan. 'Maar van wie is deze panter dan?' vroeg ze. Ze keek de jongen vragend aan. De jongen liet een glimlach zien. 'Ik ben Silmaril du Bois, noem me maar gewoon Sil. Dit hier is Tie.' De jongen wees naar de panter die rare bewegingen maakte. Raelyn knikte. 'Dus Tie is van jou,' Het was een bevestiging. 'Aangenaam kennis te maken, Sil,' Raelyn liet een betoverende glimlach zien. Ze was anders dan andere Dark magicians. Ze was vriendelijker. 'Hij vind je aardig..' Raelyn keek verward op. Toen kreeg ze door dat Sil Tie bedoelde. Sil zei het op een wat afwezige toon. 'Wat doe je hier eigenlijk. Deze plekken staan niet bekend om hun.. Veiligheid.' vroeg Sil vragend. Raelyn slikte. De meeste leerlingen vonden haar gestoord als ze zei dat ze graag naar de kerkers ging. Ze lachten haar achter haar rug om uit. 'Ik kom hier graag. In de kerkers kom ik tot rust. Hier word ik niet gepest. Ze durven hier niet te komen,' Haar stem werd steeds zachter. De laatste woorden waren enkel een fluistering. 'Je bent nieuw hier..' antwoordde Sil. Raelyn knikte. 'Ik ben inderdaad nieuw. Een maand geleden ben ik op SSA gearriveerd,' sprak Raelyn. 'Ik voel me hier niet thuis. Ik heb er zelfs spijt van dat ik hier naartoe ben gekomen,' fluisterde ze. Raelyn ontweek de blik van Sil. Ze bleef naar de grond staren. Ze had geen zwart haar zoals de meeste Dark magicians. Zij had donkerbruin haar. Zwart verven was geen optie geweest. Raelyn zuchtte somber. 'In welke klas zit je eigenlijk?' vroeg Raelyn, in een poging iets opgewekter te klinken.

[flut]

De antwoorden die Raelyn gaf waren bijna triest. Ze leken niet eens op hoe hij zich voelde, ze waren nog erger! 'In welke klas zit je eigenlijk?' Sil keek op en zei zacht: 'De vijfde.. Jij?' Sil stak zijn hand uit en knipte in zijn vingers. Hij hoopte dat het lukte.. Een zwak licht ter grote van een tennisbal verscheen tussen hun beide. Tie keek verbaasd naar het balletje licht maar besteedde er verder helemaal geen aandacht aan. 'Sorry, het is hier iets te donker naar mijn smaak..' Sil glimlachte en vervolgde: 'Maar.. Waarom zouden ze je pesten? Ik ben nog neit heel erg lang hier maar lang genoeg om te weten dat dat hier niet snel het geval zal zijn. Oke, er zijn hier wel een paar rotte appels, maar op welke school is dat nou niet het geval?' Sil keek het meisje vragend aan. Hij snapte werkelijk neit waarom ze gepest was of nog steeds gepest werd. Ze was absoluut niet lelijk en qua karakter was er ook weinig tot niks op het meisje aan te merken. 'En weet je.. Als ze het toch doen.. Zijn ze puur jaloers!' Sil wist het zeker, Raelyn was niet zoals andere meisjes die gepest waren, nee zij zouden stuk voor stuk ook gaan pesten en Sil wist dat Raelyn dat nooit zou doen. Sil grijnsde en sloeg zijn ogen neer. De bal licht flakkerde wat terwijl hij dit deed maar het verdween niet. Waarom? Simpel, sinds de eerste keer dat Sil dit trucje geprobeerd had was hij telkens vergeten zijn concentratie op volle 100% op de bal licht te richten, die fout zou hij neit nog eens maken.

Ook flut