'Saai.. Saai.. Saai..' was het enige wat er uit Sils mond kwam terwijl hij langs het meer liep. Op zo een twintig meter afstand liep Tie. De zwarte panter had al lang begrepen dat zijn meester neit bepaald in zijn nopjes was vandaag. Vanochtend was Sil woedend tegen Tie ingegaan en daarna was de panter duidelijk uit de beurt van zijn baas gebleven. Sil stopte even en op bijna het zelfde moment stond Tie stokstijf. Sil draaide zich langzaam om en keek recht in de twinkelende oogjes van het dier. Sil beet zijn tanden op elkaar. Hij had gewoon zijn dag niet. 'Kom dan. Kom dan hier Tie.' Sil wist niet of het de toon of de blik in zijn ogen was die Tie deed bewegen maar hij was blij dat de zwarte pluizenbol op hem af kwam rennen en vrolijk langs zijn voet met Sil verder liep. Sil glimlachte en stopte bij eens tel struiken. Hij keek even op zijn horloge en zag dat het al bijna vijf uur was. Vreemd. Normaal gesproken was hij rond deze tijd altijd bij het park te vinden in plaats van plekken als deze. Sil grijnsde en plofte op de grond neer. Ondanks zijn woede voelde hij zich nou niet bepaald anders. Hij was vandaag gewoon zichzelf. Geen gedachtes die door zijn hoofd spookte, geen angsten die hem over namen, geen onverwachte wendingen van zijn kant. Gewoon Sil. Maar dat maakte deze dag er niet beter op! Het bleef saai en.. Het was gewoon saai. Een ijzige windvlaag streek door de haren van de jongen. Sil was gewoon gekleed, geen speciale kleding. Gewoon zijn oude winter jas met bond kraag en een dikke spijker broek. Niks speciaals. Sil sloot zijn ogen en genoot van de koude wind die langs hem streek. Zacht begon hij te neuriën om vervolgens over te gaan tot zingen. Zoals eigenlijk altijd als hij ging neuriën.

'All the way. Army of love. Beautiful Day. Bulletproof. Butterfly Cry. Creationist. Creepshow. Fragile. Hurt Me. I Want Nothing. Love Is Dead. She's In Parties. Strange Boy. The Creationist. Up Up Up. Walking On Air.'

Sil hield op toen hij Tie zacht in zijn voet volde bijten. Sil trok zijn voet terug maar opende zijn ogen niet. Zingen bracht hem altijd tot bedaren, hij deed het om zichzelf te zijn. Hoe ver hij ook van huis was, als hij zong, was hij zichzelf! Nog een knabbel aan zijn voet deed Sil geërgerd zijn ogen openen. 'Wat is er Tie?!' zei hij bits tegen het diertje dat meteen zijn kopje terug trok. Sil zuchtte en schudde zijn hoofd terwijl hij zijn hand uitstak om het dier te aaien. Tie sprong naar voren en stopte zijn kopje diep in de jas van Sil. Sil keek verbaasd toe terwijl het diertje langzaam zijn hoofdje draaide. Sil volgde de beweging van Tie. Zijn ogen werden groot en meteen stond hij op. Recht voor hem stond een jongen.. 'Mijn excuses! Ik had je niet gezien..' hij was eraan gewend dat Tie bang was voor nieuwe mensen. Maar zo bang had hij de panter nog nooit gezien. Wie was deze jongen? Wat maakte Tie zo bang?

Sorry voor de titel..
Only Tristan

Tristan lag plat op zijn rug naar de lucht te staren, waar af en toe wat wolken voorbij kwamen drijven. Hier buiten werd hij niet gestoord door allerlei mensen die hem als een of andere dierentuin beest zagen, als een attractie op de kermis. Hij had verwacht dat na een tijdje de interesse van de mensen wel zou verdwijnen maar het tegendeel bleek waar. Het gerucht had zich verspreid en bijna overal waar hij was, hoorde hij de gesprekken achter hem over hem gaan. Als hij alleen was had hij er zelden last van, slechts af en toe een branderig gevoel bij zijn litteken maar dat kon je negeren. Maar zelfs met 1 oog zag je de mensen je nakijken en snel elkaar wat toefluisteren. Tot nu toe had hij zich naar bijna elke les gesleept maar hij kreeg er steeds minder zin in. De grond was koud en hij was er niet echt op gekleed, maar zo had hij tenminste het gevoel dat hij nog leefde. Beter die kou voelen dan helemaal niets. Hij hoorde ergens voetstappen. Tristan keek geïrriteerd op, was hij eindelijk alleen dan waren er natuurlijk altijd anderen die zijn rust probeerden te verstoren. Maar ze leken hem niet gezien te hebben. Tristan zag ook een zwarte panter. Hij besloot op te staan toen de twee voorbij waren gegaan. Hij liep weer terug om naar bed te gaan omdat het steeds kouder werd en al een beetje begon te schemeren. Altijd probeerde Tristan voor de anderen ergens te zijn zodat hij niet al die blikken hoefde te zien.

Maar op de terugweg kwam hij de jongen tegen. Het zwarte dier was bezig om de tenen van de jongen op te knabbelen die aan het neuriën was, een liedje wat Tristan niet kende. ‘Eet smakelijk’ mompelde Tristan naar de overmaatse kat. Hij wilde al weer verder lopen toen de jongen zijn ogen opende, hem zag en overeind sprong. Instinctief trok Tristan zijn capuchon verder over zijn hoofd heen, het was de laatste tijd een gewoonte geworden, hij hoefde wat hem betreft niet meteen gezien te worden als een of andere exotisch beest. Hij draaide zijn hoofd iets, zodat zijn litteken niet meteen zou opvallen, allerlei trucjes had hij geleerd om het zo goed mogelijk te verstoppen, al zat het op een moeilijke plek. Vooral als hij weer niet goed oplette en tegen een deurpost aanknalde viel het op. Dan keek meteen iedereen in de buurt naar je. En het geroddel ging natuurlijk dan weer met een sneltrein vaart door de gangen heen. 'Mijn excuses! Ik had je niet gezien..' Tristan mompelde iets terug, wat niet helemaal duidelijk te verstaan was. De panter leek nogal zenuwachtig met Tristan in de buurt. Die had hem natuurlijk wel al gezien. Tristan kende zowel de jongens als de zwarte kat niet. De jongen leek hem niet zoveel ouder dan hijzelf was, misschien een nieuweling hier op SSA.

De jongen zei wat terug maar het was onmogelijk te verstaan. De reactie die hij had getoond door meteen naar zijn capuchon te grijpen was.. Apart. Ach ja, iedereen zijn eigen trekjes toch? 'Tie, zeg eens hoi..' het pantertje keek een beetje schuw over de kraag van de Sils jas heen. Tie maakte een zacht piep geluidje en sprong op de grond om vervolgens naar de jongen toe te lopen. Sil trok een wenkbrauw op. Hij keek de jongen glimlachend aan. Tie had het nooit op andere, vreemde mensen.. Tenzij hen iets dwars zat. Ja, het was nou eenmaal een vreemd beest. Tie gaf de jongen een klein kopje en ging vervolgens schattig tussen beide inzitten. Sil grinnikte zacht. Hij stak zijn hand uit en zei zacht: 'Silmaril du Bois. Noem me maar gewoon Sil. Dat is stukken makkelijker.' Sil slikte even en bekeek de jongen si goed. Er was duidelijk iets wat hij verborg. Sil sloeg zijn ogen neer. Hij begon weer is te staren. Slechte gewoonte! 'Met wie heb ik het genoegen?' vroeg hij terwijl hij nog steeds wachten tot de jongen zijn hand zou pakken en zou schudde. Sil sloot zijn ogen en dacht diep na. Bij de meeste mensen viel het niet op als ze iets verborgen. Nam William... Sil had het pas begrepen toen hij het had verteld.. Al was dat neit helemaal expres gegaan.. Sil glimlachte bij de gedachte. William had iets verborgen wat hij eigenlijk niet kon helpen. Hij kon het niet meer terug draaien. Waarom zouden mensen zichzelf eigenlijk verbergen? Sil keek de jongen weer aan. Zijn ogen stonden vriendelijk end e houding die hij eerst had aangenomen door de vervelende dag waren vervlogen. Tenminste, zolang de jongen in zijn gezelschap was.

Sorry heb vandaag mijn dag niet met posten -,-

'Tie, zeg eens hoi..' de panter liep naar hem toe, snuffelde even en gaf toen een kopje. Tristan glimlachte licht. 'Silmaril du Bois. Noem me maar gewoon Sil. Dat is stukken makkelijker. Met wie heb ik het genoegen?' ‘Tristan Tulipalo Ignis, gewoon Tristan.’ Hij schudde de uitgestoken hand van de ander. Sil leek te merken dat Tristan iets verborg, dat zag hij aan de starende blik. Gelukkig keek de ander al snel weer weg. Altijd dat gestaar, alsof hij een of ander monster was. Al zag hij er wel zo uit. Hij kon nooit gewoon ergens op school rondlopen zonder nagekeken te worden.

Tristan keek naar de panter van de jongen. Zelf had hij geen huisdier, hij had het zelf al zwaar genoeg, laat staan dat hij dan ook nog eens voor een huisdier zou moeten zorgen. Zijn vader had vroeger wel aparte huisdieren gehad, die altijd maar kort bleven. Want dan werden ze te groot. De meesten waren cadeautjes van handelspartners geweest. Maar van de meeste wisten ze niet hoe ze verzorgd moesten worden, ze kwamen van alle uithoeken van de wereld. ‘Aparte keuze voor een Novaan. Ik had eerder gedacht dat die voor een klein konijn zouden gaan.’ Als Sil dan ook echt een Novaan bleek te zijn, wat hij wel dacht als hij hem zo zag.

Hij bleef zijn litteken goed verborgen houden, dat gedoe altijd als vreemden hem zo zagen. Zelfs zijn vader had hem niet zo kunnen accepteren. Die had meteen een woedende brief naar de Headmaster gestuurd waarin een verklaring werd geëist. Het moment dat iemand het zag, dan was het meteen afgelopen. In plaats van een ander mens werd hij meteen als monster beschouwd. Er werd naar gestaard, mensen begonnen te fluisteren en liepen meestal snel weer weg.

‘Tristan Tulipalo Ignis, gewoon Tristan.’ was het antwoord van de jongen terwijl die de hand van Sil schudde. Sil glimlachte. Normaal gesproken had hij een hekel aan Shadranen. Maar Tristan leek anders. 'Vreemd.. Je achternaam betekend vuur maar je bent een Shadraan..' Sil glimlachte en knikte zacht. Op de een of andere manier had hij het gevoel dat Tristan hem moest gaan vertrouwen.. Sil merkte dat Tristan naar Tie keek. ‘Aparte keuze voor een Novaan. Ik had eerder gedacht dat die voor een klein konijn zouden gaan.’ Sil grijnsde: 'Het was een cadeau. Maar je hebt gelijk, en dan bedoel ik niet omdat het een zwarte panter is. Maar om het feit dat ik een zwart dier kreeg en mijn zus een witte.. Terwijl onze karakters juist anders om zijn..' Sil merkte maar al te goed dat Tristan iets verborg. 'Tristan...' Sil pakte de ogen van de jongen vast en was niet van plan die los te laten voor hij antwoord had. Kalm en vriendelijk vroeg hij: 'Wat verberg je? En waarom?' eerlijk gezegd wist Sil dat hij geen antwoord zou krijgen. Misschien ging het wel te snel.. 'Ik bedoel.. Als je iets verborgen wilt houden.. Misschien moet je dan wat minder moeite doen..' Sil sloeg zijn ogen neer en sloot ze: 'Ik heb al meer gezien dan je denkt. Sterker nog, ik heb dingen gezien die een mens niet hoort te zien.. Dus vertel, wat is het dat je verbergt?' het was misschien een beetje opdringerig maar Sil wilde alleen maar helpen. Bovendien was het praten met iemand die de hele tijd zijn capuchon over zijn hoofd trok neit erg.. Prettig om het maar zo te noemen. Sil maakte een hoofdgebaar dat leek op een kleine buiging en wenkte Tristan dat hij moest gaan zitten. Sil was het gewend de ander altijd eerst te laten zitten voor hij zelf ging zitten. Sil ging zitten en wachtte geduldig op het antwoord dat hij zou krijgen.. Of eigenlijk, welk antwoord.

'Vreemd.. Je achternaam betekend vuur maar je bent een Shadraan..' ‘Grootouders’ gaf Tristan als antwoord. Zijn opa was wel een Raziaan geweest maar voor zaken naar Shadra gegaan. Zo kwam hij aan een nogal ongewone achternaam op Shadra, die op Razen wel voor vaak voorkwam. 'Tristan...' begon de ander. Dat klonk al niet goed, dacht Tristan. 'Wat verberg je? En waarom?' Tristan werd zenuwachtig van het gestaar. 'Ik heb al meer gezien dan je denkt. Sterker nog, ik heb dingen gezien die een mens niet hoort te zien.. Dus vertel, wat is het dat je verbergt?' Zou hij weglopen? Of snauwen dat het niet zijn zaken waren? Dat hij zich erbuiten moest houden. Het was toch geen verhoor? Maar aan de andere kant, waarom niet. Als Sil dacht dat hij wel ergere dingen had gezien dan moest die dat zelf maar weten. Om het te zien was een stuk minder gruwelijk dan het zelf meemaken. Voor de rest van je leven halfblind en verminkt te zijn, door een stom ongeluk ook nog. Als het nu een heldenverhaal was geweest, maar nee, dat was het niet geweest. 10 seconden en zijn leven was verwoest, of in ieder geval, wat er toen nog van over was na die nieuwe vriendin van zijn vader. Tristan trok zijn capuchon van zijn hoofd en keek Sil recht aan. Het was al aan het schemeren maar het rode litteken dat van zijn ooghoek naar zijn oor liep, was nog duidelijk genoeg te zien. ‘Waarom vraag je. Ik ben dat gestaar van mensen zat, dat gefluister achter mijn rug. Dat mensen voor me stil vallen en me aankijken of ik een attractie op de kermis ben. Daarom dus’

(srry moet zo weg)

Het verbaasde Sil een beetje dat Tristan zijn capuchon af trok. Het rode litteken rond zijn oog werd zichtbaar. ‘Waarom vraag je. Ik ben dat gestaar van mensen zat, dat gefluister achter mijn rug. Dat mensen voor me stil vallen en me aankijken of ik een attractie op de kermis ben. Daarom dus’ Sil begreep het. Hij wist hoe Tristan zich moest voelen. Hij glimlachte vriendelijk en zei: 'Ik snap je.. Maar je snapt zelf toch ook wel dat je op deze manier jezelf verbergt?' daar kwam het weer hoor. De preek die hij al zo een twintig keer had opgezegd: 'Je moet je er niet voor schamen.. ik bedoel.. Iedereen moet in zijn leven een tol betalen, het enige verschil is dat sommige hem eerder moeten betalen en er hun leven mee rond moeten lopen.. Veel lachen je uit, hè?! Die mensen hebben stuk voor stuk hun tol nog niet betaald, en zal ik je is iets grappigs vertellen? Die zelfde mensen die je uitlachen, je na kijken en over je roddelen. Zij zullen niet alleen de tol moeten betalen die iedereen betaald.. Maar ook die voor het verpesten van ander mans gevoelens.. Het verbreken van het zelfvertrouwen van een persoon..' het viel nog mee. Tenminste dat vond Sil. Hij had er nog een veel langere preek van kunnen maken. Hij had over drie dagen nog bezig kunnen zijn. Als een soort van automatisme pakte hij het houten kruisje dat verborgen zat onder zijn jas. Hij keek ernaar en glimlachte: 'Weet je.. Ik ben zelf gelovig op gevoed.. De dingen die ik heb meegemaakt..' hij keek Tristan aan: 'Zouden een zonde horen te zijn.. Maar nee, ik heb mijn tol nog niet hoeven te betalen, niet de zelfde tol als jij tenminste.' hij doelde op lichamelijke tol. Zelf had hij al geestelijke tol moeten betalen. Tol die vreemd genoeg zijn karakter kapot maakte. Sil keek even naar Tie die vragend terug keek. Sil glimlachte en zei toen vrolijk: 'Tie vind je aardig..' eigenlijk was het al duidelijk door het vrolijke gespring dat het zwarte pantertje aan de voeten van Tristan uitvoerde: 'Tie wist waarschijnlijk al dat je bang was voor mijn reactie.. Hij is aaibaar.' plakte Sil er lachend achteraan. Hij wilde niet dat Tristan zich verdrietig voelde om zijn uiterlijk. Wat zeg nou zelf, aan zulke wonden kon je zelf over het algemeen niks doen..

Soort van flut..