Allen pakte snel zijn handschoenen en propte ze in zijn zakken. Zijn vuurrode haar werd met een paar simpele halen in model gedaan. Hij keek in de spiegel en knikte goedkeurend. Een andere jongen grinnikte en Allen sprong op hem af. Na een kort stoeigevecht verliet Allen dan toch echt hun slaapzaal. Hij liep door de volle gangen onder het fluiten van een vrolijk deuntje. Onderweg begroette hij iedereen, of hij ze nou kende of niet. De kerstsfeer maakte iedereen aardiger en zelfs hij en zijn broer probeerden soms wat minder problemen te veroorzaken. Dat was meestal tevergeefs, ze waren gewoon magneten voor problemen. Maar toch zou hij voor niets in de wereld een saai en onbenullig leventje gaan leiden. Hij was geen grijze muis, die graag in de massa verdween, geen studiebol die graag in de bibliotheek zat. Nee, hij was gewoon zichzelf en dat betekende grappen maken, de leraren irriteren, met meisjes flirten en je zonder na te denken in avonturen storten. Bij de discotheek waren ze nu al bekend, bij de bibliothecaresse eerder berucht. Ze mocht hem echt niet, dat oude mens. Als hij haar ontzettend vriendelijk groette, zelfs een boek pakte en het een beetje doorbladerde, kon er geen lachje vanaf. En dan het oneindige gesst en gezucht als je ook maar adem haalde. Het was vrij amusant om te zien hoe mensen snel een andere studieplek opzochten als je binnen kwam. Maar vandaag zou hij gaan kijken of er buiten nog wat te doen was. Hij wandelde over het besneeuwde pad en trok snel zijn handschoenen aan. Hij liep naar een bankje aan het meer en veegde het grootste gedeelte van de sneeuw eraf. Toen sloot hij kort zijn ogen en met behulp van zijn lichtmagie Het water verdampte en een stoomwolkje steeg op. Snel ging hij op het uiteinde van de bank zitten. Mensen dachten dat hij en zijn broer dom waren of geen kennis bezaten omdat ze in de lessen nooit iets uitvoerden, behalve lol maken. Maar ze beheersten wel degelijk hun magie, hadden wel kennis, maar hij had geen zin om moeite te doen als hij zonder ook een voldoende haalde. Hij keek naar de leerlingen die in de verte over de paden wandelden en probeerde te bedenken wat hij nu zou gaan doen. Hij keek even naar het bevroren meer, ja het zag er mooi uit, dat klopte wel. Maar na een halve minuut begon het kijken hem te vervelen en wilde hij iets gaan doen. Gelukkig hoorde hij voetstappen en het zachte gekraak van iemand die over de sneeuw heen liep. ''Vrolijk kerstfeest!'' zei hij en met een charmante lach draaide hij zich half om. Zijn ogen zochten verwachtingsvol de nadere gedaante, hopend dat het een interessant persoon betrof. ''Ik ben Allen,'' vervolgde hij vrolijk.
-Elveria please en...de titel... sorry -

Ademwolkjes verschenen op het raam, terwijl Elveria keek naar de warmte binnen. Ze was expres even naar buiten gegaan om stoom af te blazen. Ze zuchtte even, het was vreselijk stom om zonder jas en handschoenen naar buiten te gaan, het was stervenskoud! Ze sloeg haar armen om zich heen, en stpate de krakende sneeuw in. De helemel was kraakwit, bijna net zoals de sneeuw, er zou dus meer sneeuw aankomen. Ze keek hoe haar ademwolkje langzaam in het niets oplostte. Ze liep verder, zachte voetstappen in de sneeuw achterlantend. Overal zag ze mensen sneeuwballen gooien, het was echt gezellig hier, maar Elveria had er helemaal geen zin in, ze had het koud en was stikchagarijnig. Ze kreeg een sneeuwbal vol in haar gezicht en een jongen keek haar lachend aan.''Rot toch op!'' snauwde ze. De jongen haalde onverschillig zijn schouders op en hij ging verder met iedereen bekogelen. Ze liep verder. Ze zag iemand op een bankje zitten, en voor dat ze zich had willen omdraaien en weg wilde lopen, had hij zich al omgedraaid. Ze zuchtte geergerd, aljesblieft geen gesprek aanknopen bad ze, maar haar wens werd niet verhoord.'Vrolijk kerstfeest' Konk het opgewekt en Elveria draaide met haar ogen.'Ik ben Allen' Sprak hij daarna. Elveria zag niets anders dan naast hem op het bankje ploffen, en dat deed ze ook. Ze rilde even van de kou.''Ik ben Elveria, en jij ook vrolijk kerstfeest.'' Zei ze op een neutrale toon. Het was hier vreselijk koud, ze had gewoon binnen moeten blijven zitten.

(Flut D:)

Het zwartharige meisje was blijkbaar niet zo blij met zijn kerstwens. Na kort uiting te hebben gegeven aan haar irritatie plofte ze naast hem neer. Ze rilde van de kou, vond je het gek, ze droeg niet eens een jas. ''Ik ben Elveria, en jij ook vrolijk kerstfeest.'' Neutrale toon, geen emotie te horen. Nou die was ook in een goed humeur. Tijd om daar eens wat aan te doen. Zijn ogen fonkelden en zijn grijns werd nog breder. ''Wat ben jij ontzettend vrolijk zeg!'' Hij boog voorover en schepte een beetje sneeuw op zijn handschoen. ''Je bent zeker dol op sneeuw, dus daarom klink je zo blij...'' zei hij plagerig en hij reikte haar de sneeuwbal toe, alsof het een ontzettend kostbaar bezit was. Toen hij zag dat ze echt heel erg rilde werd zijn toon wat serieuzer. ''Kom...Geef me je handen eens,'' zei hij, met een bijna bezorgde toon. Hij wilde niet dat het kind hier ter plekke zou bevriezen. Vlug trok hij zijn gebreide handschoenen uit. Hij frommelde de dingen in zijn zak en stak zijn warme handen uit. Als ze hem vertrouwde kon hij een deel van de kou wegnemen met zijn magie. En als ze weer wat was opgewarmd zou haar hart misschien ook ontdooien, bedacht hij met een lachje. Hij floot een vrolijk deuntje en wachtte af of ze het aan zou durven. ''Of ben je bang voor me?'' vroeg hij zachtjes, haalde zijn hand door zijn haar gevolgd door een knipoog. Toen stak hij snel zijn hand weer uit, ze moest natuurlijk wel een kans hebben om haar moed te bewijzen. Dat was bij sommige mensen dé manier om iets voor elkaar te krijgen, gewoon zeggen dat ze iets niet durfden en meteen kwam hun trots naar boven. Want wie was er nou bang voor een roodharige, slungelige jongen, als die je hulp aanbood? Hij had weliswaar met een ontzettend mooie lach en een supersexy lichaam , maar was echt niet bedreigend. Hij grinnikte om zijn eigen gedachten, als zijn broer hier zou zijn was het gevecht om het meisje nu begonnen. Dan zouden ze hun scherpe opmerkingen en charmante lachjes gebruiken om met elkaar te wedijveren om de trofee, oftewel meisje. Zijn gesprekspartner zag er zeker niet verkeerd uit met haar zwarte haar en felle rode ogen.

De ogen van Allen fonkelden en zijn grijns werd nog breder. ''Wat ben jij ontzettend vrolijk zeg!'' Hij boog voorover en schepte een beetje sneeuw op zijn handschoen. ''Je bent zeker dol op sneeuw, dus daarom klink je zo blij...'' zei hij plagerig en hij reikte haar de sneeuwbal toe, alsof het een ontzettend kostbaar bezit was. Elveria keek hem met een grimgras aan. De jongen zag dat ze echt heel erg rilde werd zijn toon wat serieuzer. ''Kom...Geef me je handen eens,'' zei hij, met een bijna bezorgde toon. Vlug trok hij zijn gebreide handschoenen uit. Hij frommelde de dingen in zijn zak en stak zijn warme handen uit. Elveria keek hem wantrouwend aan, en keek even naar beneden.De jongen wachtte, en floot ondertussen een vrolijk deuntje, dat Elveria wel al wat warmer maakte. ''Of ben je bang voor me?'' vroeg hij zachtjes, haalde zijn hand door zijn haar gevolgd door een knipoog. Ze stak plagend haar tong uit. Zijn hand schoot snel weer naar voren. Zonder enige onzekerheid, legde ze haar ijskoude handen. Ze keek hem smalend aan, zo van,Ik durf het wel hoor. Zijn handen waren warm, de hare koud. Ze zuchtte even en staarde weg. Waarom had ze nou voor Dark Magic gekozen, ze wilde liever Fire of Earth, maar dat kon hier gewoon niet, want ze kwam van de planeet Shrada. Allen leek ook een in gedachten, dus verbrak ze de stilte.''Hebben ze op jou planeet sneeuw?'' Vroeg ze, belangstellend. Sneeuw was leuk, maar ook ijskoud. Als hij een Light of Fire Magican was, dan was daar weinig kans mee. Maar Elveria kende de planeten niet zo goed, ze had zich er nooit in verdiept, het boeide haar niet. Een windvlaag streek door haar zwarte korte haren, en ze richtte haar rode ogen vragend op Allen.

(Sawry voor de laatheid D:)

Elveria was zoals hij had verwacht eerst wantrouwig geweest. Tja, met zijn plagerige aard was hij ook niet echt de ideale vertrouwenspersoon. Maar hij bedoelde het goed, wilde Elveria echt helpen. Na zijn ultieme argument, vermeende angst, stak ze kort haar tong uit. Maar het werkte wel, ze legde haar koude handen in de zijne. Door zijn lichtmagie had hij het niet snel koud, het was alsof zijn lichaam licht opzoog en omzette in warmte. Hij wist niet precies hoe het werkte, maar dat boeide hem ook niet. Hij was nooit echt geïnteresseerd in theorieën, had liever praktijk. Lekker iets doen. Dus als hij warm bleef door een soort kacheltje van zijn magie vond hij dat allang prima. Ze keek hem aan, smalend. Ze had haar moed bewezen, bravo. Zijn ogen schitterden blij en met een triomfantelijke glimlach vouwde hij zijn handen om de hare. Hij omvatte haar verkilde handen met de zijne en wreef voorzichtig over haar huid heen. Ze keek weg, zuchtte zachtjes. Hij concentreerde de warmte op zijn handen, die hitte uit begonnen te stralen. Zijn vingers tintelden van de magie die erdoorheen liep. Hij was helemaal gefocust op het verwarmen van haar handen, het op de juiste temperatuur houden van zijn magie. Wilde namelijk niet dat ze zich zou branden ofzoiets. Haar stem deed hem opschrikken. De temperatuur liep nu snel op, zijn handen werden steeds heter. Vlug trok hij zijn handen weg voor hij haar pijn deed. Hij had haar vraag maar half gehoord, iets over sneeuw en planeten. Zijn hersenen draaiden rondjes probeerden er een logische vraag van te maken. ''Ehm...Als je vraag was of er op Nova ook sneeuw is, dan is het antwoord nee, nauwelijks. Heel soms, maar dat zijn echt uitzonderingen. Hoewel je ook warmte uit iets kan trekken met magie. En dan wordt het dus kouder, in theorie zou je dus sneeuw kunnen maken. Dat kost wel veel energie, snap je?'' Hij drukte zijn handen in de sneeuw om zo het teveel aan warmte te verliezen. Luid siste de sneeuw en stoom steeg op. Een afdruk van zijn hand bleef achter, omringd door sneeuw. ''Heb je het alweer wat warmer?'' vroeg hij toen vriendelijk. Hij lachte charmant naar haar. Dit meisje van Shadra was wel leuk om mee te praten. Hij was aardig geweest, had haar geholpen. Maar dat betekende voor hem helemaal niets. Hij vloog zorgeloos door het leven heen, flirtte met meisjes, maakte plezier. Ook Elveria was een leuk kind, vast gezellig om plezier mee te maken. Zijn jongensachtige glimlach had al veel meisjes tot een nachtje plezier verleid. Maar een relatie was nooit echt lang bij Allen. Hij was te veel gehecht aan zijn vrijheid, wilde niet aan een persoon vastzitten. Of het moest een heel geweldig iemand zijn. De perfecte partner. Vrolijk, zorgeloos. Met humor, veel humor. En een passie voor feesten. ''Shadra, nietwaar?'' vroeg hij. Een bijna retorische vraag, dit kind was overduidelijk een darkmagician. Hij grinnikte, meestal gingen duister en licht niet zo goed samen. Maar hij zou vanzelf wel zien of ze net zo duister was als de shadranen over het algemeen waren. Zijn ogen gleden even onopvallend over haar lichaam, ze zag er goed uit. Als hij haar in de disco tegen kwam, zou hij zeker geen nee zeggen tegen een dansje of twee. Misschien zou hij haar zelfs meevragen, ooit. Hij had immers wat van haar te goed nu hij haar had geholpen. Mensen die op de bewering van angst reageerden, hadden meestal ook de neiging om te proberen weer quitte te komen staan. Om een gunst met een andere gunst te beantwoorden. Als ze gewoon bedankte was het wat hem betreft ook goed. Hij hoefde niet zo nodig al dat gedoe met goedmaken en terugbetalen. Elveria moest gewoon een beetje dankbaar zijn, laten zien dat ze het waardeerde. Dat was voor hem al genoeg. Hij gaapte kort, sloeg zijn hand voor zijn mond. Gisteren was het weer eens laat geworden in de discotheek en hij had er een lichte kater aan over gehouden. De frisse lucht had zijn hoofdpijn grotendeels weggevaagd, maar de vermoeidheid bleef. Vanavond zou hij misschien wat vroeger moeten gaan slapen. Dat zou verstandig zijn. Wat al meteen duidelijk maakte dat er weinig kans was op die gebeurtenis. Verstandig doen, vooruitdenken. Dat was allemaal zo ontzettend saai. Allen leefde in het nu en nu praatte hij vrolijk met Elveria, waar hij zich nu dan ook volledig op zou focussen.
geen probleem hoor ^^

Allens ogen schitterden blij en met een triomfantelijke glimlach vouwde hij zijn handen om de hare. Hij omvatte haar verkilde handen met de zijne en wreef voorzichtig over haar huid heen. Hij concentreerde de warmte op zijn handen, Elveria hield wijs haar mond, de handen van de oranje harige begonnen hitte te stralen. Zijn vingers tintelden van de magie die erdoorheen liep, ze voelde het. Hij was helemaal gefocust op het verwarmen van haar handen, maar Elveria kon zich niet meer inhouden.''Hebben ze op jou planeet sneeuw?'' Haar stem deed hem opschrikken. De temperatuur liep nu snel op, Ze voelde hoe het ging prikken, zijn handen werden steeds heter. Vlug trok hij zijn handen weg voor hij haar pijn deed. Ze keek hem verontschuldigend aan. Hij leek even in de war, hij had haar waarschijnlijk maar half gehoord. ''Ehm...Als je vraag was of er op Nova ook sneeuw is, dan is het antwoord nee, nauwelijks. Heel soms, maar dat zijn echt uitzonderingen. Hoewel je ook warmte uit iets kan trekken met magie. En dan wordt het dus kouder, in theorie zou je dus sneeuw kunnen maken. Dat kost wel veel energie, snap je?'' Hij drukte zijn handen in de sneeuw om zo het teveel aan warmte te verliezen. Luid siste de sneeuw en stoom steeg op. Een afdruk van zijn hand bleef achter, omringd door sneeuw. ''Heb je het alweer wat warmer?'' vroeg hij toen vriendelijk. Hij lachtte charmant, en ze glimlachtte terug.''Ja, bedankt Allen.'' zei ze vriendelijk, ze ze staarde even naar het verlichtte kasteel dat een en al gezelligheid uitstraalde. Het bleef een lange tijd stil, Allen was blijkbaar diep in gedachten, en totaal afwezig, en Elveria dacht ook na. Hij had wel wat, mar ze had over hem gehoord, vele keren. Een relatie zou bij hem nooit lang duren, en hij had al vele meisjes gehad. Ze zuchtte in stilte. De lucht werd donkerder, en langzaam vielen er witte zachte sneeuwvlokken uit de hemel. Elveria had het, dankzij de warmte die Allen haar had gegeven, weer helemaal warm, en ze was er blij mee. Ze knoopte haar Jack, dat om haar middel zat, weer los en deed het om. Het was dun, maar het hield enige warmte. Ze staarde een tijdje in de sneeuw. Allen wendde zich weer tot haar, hij was blijkbaar klaar met denken, maar zijzelf eigenlijk niet.''Shrada, niet waar?'' vroeg hij, belangstellend. Ze knikte even afwezig. Ze hief haar hand op, richtte haar donkere rode ogen op de plek waar zijn handafdruk was, en prevelde iets binnensmonds. De afdruk begon een te sissen, en hij werd donkerder, tot hij bijna volledig zwart was. Veel spreuken wist Elveria niet, maar ze deed haar best. Ze wendde haar blik weer tot hem, maar haar concentratie was nog op de afdruk, evenals haar hand. Maar ze had er genoeg van, en ze liet het los. Ze glimlachtte verlegen naar de roodharige jongen.''ik weet niet zoveel, ik ben er pas sinds kort.''

(nee echt, wat kunnen Shradranen allemaal D:?)

Ze was zo te zien al wat opgewarmd en hij lachte blij. Aan bevroren meisjes had je niets. Die konden niet lachen, niet dansen. Niets leuks aan. ''Ja, bedankt Allen.'' zei ze vriendelijk. Kijk eens aan, zelfs een beleefd bedankje. Wat fijn. Hij knikte kort, knipoogde naar haar. ''Geen probleem, honey. Ik ben er altijd om je op te warmen,'' ze hij met een verleidelijk lachje. Ach, soms kon hij het gewoon niet laten om een beetje te flirten, te zien wat de ander zou doen. En Elveria was nog best leuk. Al wist hij niet hoe ze op een feestje was, dat zei volgens hem best veel over mensen. Je had de meelopers, die pas dansten als het feest in volle gang was. De hoofdpijn-fakers of de vroeggaanslapen-mensen. Die gingen weg net voor het plezier losbarste. Als je een feest vroegtijdig verliet mistte je het leukste gedeelte. Wanneer alleen de echte party-animals nog over waren en iedereen met iedereen danste. Wanneer iedereen lachte en plezier had. en zich er de volgende dag nauwelijks meer van kon herinneren dan een fijn gevoel. En koppijn natuurlijk, altijd een flinke lading hoofdpijn en andere katerverschijnselen. Maar dat was het waard, vond Allen. En je leerde ermee omgaan, met zijn trucjes was je zo van de ochtendhoofdpijn af. Allen zweeg en ook Elveria was in gedachten. Toen ze zuchtte keek hij op om te zien of er iets mis was. Ze deed een dun jasje om, had ze dat nou serieus de hele tijd bij zich gehad. Hij had de neiging om te facepalmen of hardop te lachen, maar hij bleef onbewogen, wilde haar niet afschrikken. Elveria was afwezig, ook toen hij zijn vraag had gesteld. Ze tilde haar hand op en prevelde een spreukje. De afdruk die hij in de sneeuw had gesmolten werd donker. Kleurde zwart en begon te sissen. Dat was duidelijk, Shadra it was. De magie hing nog even in de lucht toen Elveria ophield, maar vervloog algauw in de wind. ''ik weet niet zoveel, ik ben er pas sinds kort.'' zei ze met een verlegen lachje. ''Och, welkom dan nog. Je zult gauw genoeg van alles bijleren. En voor je het weet kan je dingen met schaduwen waarvan je niet eens wist dat het mogelijk was.'' sprak hij bemoedigend. Zelf was hij hier nog niet erg lang, al had hij al wel een reputatie. Die van rebel, grappenmaker. Relschopper en feestbeest. En dat beviel hem prima.''De lessen zijn saai, maar met gewoon een beetje experimenteren en jezelf trainen kom je ook ver.'' Hij grinnikte, dat was hoe zijn broer en hij het deden. In de lessen letten ze echt niet op en studeren alleen als het nodig was voor de overgang. Ze hadden een goed stel hersenen en afkijktechnieken, niet te vergeten. En daarmee kwam je ook al een heel eind. Het waren misschien geen tienen en leerling van het jaar-prestaties, maar zo had je tijd over. en dat kon je gebruiken voor feesten en grappen maken. Gewoon genieten van het leven. ''Heb je broers of zussen? Honden, katten of andere pluizige beesten?'' Snel joeg hij twee van de laatste standaard kennismakingsvragen erdoorheen. ''Oh..En je hobbies?'' voegde hij er met een charmante lach aan toe. Hij wilde wel weten hoe Elveria ongeveer in elkaar zat, dan kon hij veel beter bepalen of ze zijn type was. Want anders was dit allemaal verspilde moeite, zonde van de tijd.
Ik pb je wel even zometeen ^.^

Allen leek blij met haar bedankje, en ze voelde zich even warm worden, maar hield zich van dat idee af. Hij knikte kort, knipoogde naar haar. ''Geen probleem, honey. Ik ben er altijd om je op te warmen,'' ze hij met een verleidelijk lachje. Elveria stak haar tong speels naar hem uit, ze kende zijn reputatie wel, misschien een keertje, maar neit nu, ze kende hme neit goed, al leek hij wel geintresseerd te zijn in haar. Ze stopte haar handen diep in jaar dunne jack, hij keek even aslof hij zijn hoofd tegende muur wilde slaan, maar ze hield het voor zich. Ze deed een korte demonstratie, van wat ze allemaal kon, bijna niks dus, maar ook dat hield ze voor zich, ze had vele maskers gedragen en die droeg ze nu nog, niemand mocht haar ware aard weten. Ze zei maar vlug dat ze hier nieuw was en dat ze nog maar weinig wist. ''Och, welkom dan nog. Je zult gauw genoeg van alles bijleren. En voor je het weet kan je dingen met schaduwen waarvan je niet eens wist dat het mogelijk was.'' sprak hij bemoedigend.[i]''De lessen zijn saai, maar met gewoon een beetje experimenteren en jezelf trainen kom je ook ver.''[i] Hij grinnikte, en Elveria keek hem even vragend aan, maar knikte. ''Heb je broers of zussen? Honden, katten of andere pluizige beesten? Oh..En je hobbies?'' voegde hij er met een charmante lach aan toe. Elveria dacht even na.''Ik heb een pluizig beest,'' Zei ze knipogend.''Verder heb ik een broertje, maar die zit hiern iet op school. En mijn hobby's zijn...'' Ze dacht even na.''Tekenen, lezen, schrijven, alle Nerd-dingen eigenlijk.'' Niemand was ooit zo geintreseerd in haar, maar niet alleen zij droeg maskers, ook anderen, en dat wist ze maar al te goed. Hoe vaak was ze wel niet bedrogen? Ze keek hem glimlachend aan, en schoof wat dichter naar hem toe.

Na zijn welkomsboodschap leek Elveria iets te willen vragen, maar ze knikte daarna alsof ze het begreep. Hij was nu wel benieuwd naar wat ze wilde vragen. Dingen die voor hem verzwegen werden, maakten hem altijd zo ontzettend nieuwsgierig. Hij stelde alle standaardvragen in een keer, dan was dat ook maar klaar. ''Ik heb een pluizig beest,'' Zei ze knipogend. Hij grinnikte om haar antwoord, fijn. Nu wist hij nog niets over het beest. Pluizig, dat deed hem aan konijnen denken. Of aan een vosje zoals Nihal had gehad. ''Verder heb ik een broertje, maar die zit hier niet op school. En mijn hobby's zijn...'' Ze dacht even na en geduldig wachtte hij af. ''Tekenen, lezen, schrijven, alle Nerd-dingen eigenlijk.' Hij knikte, keurde haar antwoorden goed. Nu wist hij alleen nog steeds niet of ze echt een nerderig grijs muisje was en liever binnen huiswerk maakte. Of dat ze ook los kon gaan. Want er waren genoeg mensen, enthousiast oplettend in de lessen, die wel degelijk van een feest bleken te houden. Ze keek hem glimlachend aan, en schoof wat dichter naar hem toe. In een automatisme tilde hij zijn arm op en sloeg die om haar heen. Zijn hand speelde even door haar korte zwarte lokken en hield haar daarna zachtjes vast. ''Waar is je huisdier nu? en wat is het eigenlijk, naast pluizig?'' Hij gaapte kort. Niet omdat hij haar oninteressant vond, in tegendeel. Maar hij was moe van het late slapen en vroege opstaan. Dit was niet bepaald zijn perfecte ritme. Waarom begonnen de lessen dan ook zo vroeg? Wilden leraren niet uitslapen. Hij sloeg zijn vrije hand voor zijn mond en grinnikte daarna. ''Korte nacht gehad. Maar ben je echt zo'n nerd?'' vroeg hij verbaasd. Hij porde haar zachtjes in haar zij en keek haar met glinsterende vragende ogen aan. ''Geen liefhebber van feesten? Leer je liever,'' Verbazing, een beetje spot. Hij had gewoon geen begrip voor mensen die 24/7 met school bezig waren. Daarom was het ook zo leuk om in de bibliotheek rotzooi te veroorzaken. Mensen die wegvluchtten voor plezier om te gaan leren. Dat was in zijn ogen verspilling van je leven. Je leefde maar een keer en kon dan maar beter genieten. Don't worry, be happy. Dat was een soort van motto van hem geworden.

Allen knikte, hij keurde haar antwoorden goed. Elveria schoof even wat dichter naar hem toe, alsof zijn lichaam nog meer warmte uitstraalde. In een automatisme tilde Allen zijn arm op en sloeg die om haar heen. Ze schrok even, dit ging wel erg ver, maar ze liet het toe. Zijn hand speelde even door haar korte zwarte lokken, ze voelde zich warm worden onder haar huid, aan blozen deed ze niet. Daarna hield haar zachtjes vast. ''Waar is je huisdier nu? en wat is het eigenlijk, naast pluizig?'' Hij gaapte kort, Elveria dacht even of hij misschien ongeitreseerd was, maar hij legde zijn antwoord alweer netjes uit.''Korte nacht gehad.'' Gewoon, kort, subtiel, daar hield ze van. ''Maar ben je echt zo'n nerd?'' vroeg hij verbaasd. Hij porde haar zachtjes in haar zij en keek haar met glinsterende vragende ogen aan, Ze keek speels terug. ''Geen liefhebber van feesten? Leer je liever,'' Verbazing, een beetje spot. Haar hersenen moesten even alle vragen van Allen verwerken, maar ze kon ze netjes, op tijd beantwoorden.''Alles op een rijtje,'' Begon ze.''Zwart pluizig beest, genaamd cat, naam zegt het al,'' Ze haalde even adem Ze vond het een geweldige naam, gewoon Cat, niet moeilijk, gewoon een standaartnaam.''Verder is ze een zwarte Maine coon, dus erg pluizig.'' Elveria trok even bijde wenkbrauwen op.''Verder, doe ik toch wel als het lukt m'n huiswerk, maar kan het soms vergeten. k ben, laten we het zo zeggen, net zoasl de anderen, ik doe niet goed mn best, maar ook weer niet te slecht.'' Ze staarde even naar haar kistjes, en keek hem toen aan, zijn arm lag verwarmend om haar heen, ze voelde zich wel veillig bij hem, als niemand haar nu maar met hem zag.''Ik houd wel van een feestje, heel veel zelfs,'' Ze knipoogde.''Maar nu jij! Heb je dieren, hobby's, ben je een partyanimal, van welke muziek houd je, en al die standaartvragen.'' Ze vuurde nu, net wat hij allemaal aan haar vroeg, nu op Allenzelf af, hij mocht ook wel eens wat vertellen.

Ze zaten samen op het bankje, haar warme lichaam dicht bij het zijne. De lichtjes die om het meer waren opgehangen gaven een vrolijke, gezellige sfeer. Hij hield van kerst, dat was bij hen thuis altijd een grote bak gezelligheid en warmte. ''Alles op een rijtje,'' Begon ze. Daarna kwam er een gestructureerde opsomming van alle vragen die hij in een keer op haar had afgevuurd. Hij luisterde ontspannen naar haar antwoorden, nam de informatie in zich op. ''Zwart pluizig beest, genaamd cat, naam zegt het al,'' Ze haalde even adem. Allen lachte enthousiast. Een zwarte, pluizige kat. Met de naam Cat. Geweldig. Hij vond het van humor getuigen. Zo'n droge naam geven aan je huisdier. Zo had je elke keer dat je hem moest voeren of roepen een glimlach op je gezicht. ''Verder is ze een zwarte Maine coon, dus erg pluizig.'' Allen lachte vragend, hij kende het ras niet. Ach, dat was ook helemaal niet belangrijk. Als het maar pluizig was, nietwaar? 'Verder, doe ik toch wel als het lukt m'n huiswerk, maar kan het soms vergeten. Ik ben, laten we het zo zeggen, net zoals de anderen, ik doe niet goed mn best, maar ook weer niet te slecht.'' Ze staarde even naar beneden en hij verwerkte alle informatie. Hij was lichtelijk teleurgesteld. Iemand die huiswerk maakte en graag las. Niet echt zijn ideale partner. Boeken waren voor hem haast monsters. Hij kon vrij snel lezen, deed het ook wel als hij werd gedwongen, maar haatte het eigenlijk. Nutteloos naar lettertjes staren. Blegh. ''Ik houd wel van een feestje, heel veel zelfs,'' Ze knipoogde en hij verblijdde weer. Opgelucht haalde hij overdreven zijn hand over zijn voorhoofd, alsof hij had zitten zweten van zenuwachtigheid. ''Mooi!'' kwam hij triomfantelijk tussendoor, alsof dit al een toezegging was voor een nachtje samen stappen. ''Maar nu jij! Heb je dieren, hobby's, ben je een partyanimal, van welke muziek houd je, en al die standaartvragen.'' Hij hief zijn handen op en grinnikte. ''Rustig, rustig. Ik geef al antwoord, een voor een.'' Hij dacht even na, zette alle vragen op een rijtje. ''Dieren, nee, helaas niet. Hobbies, ja... Plezier maken, mensen pesten, problemen maken...Feesten?'' Hij trok zijn wenkbrauw op en grijnsde breed. ''Reken maar van yes! Oh, ik heb verder een tweelingbroer, die bijna net zo sexy is als ik.'' Hij knipoogde naar haar. Ze was zo anders dan de meeste shadranen. Altijd, overal, hoorde je de verhalen. Over duistere gemene mensen van Shadra. Over hoe slechts ze waren. Over gevaarlijke darkmagicians. Nou, Elveria viel nog wel mee. Tot nu toe had hij nauwelijks iets gemerkt van haar zogenaamd duistere achtergrond. Ze was leuk, gezellig en lief. Niet gemeen en ook niet kil.

Allen hief zijn handen op en grinnikte. ''Rustig, rustig. Ik geef al antwoord, een voor een.'' Hij dacht even na, zette alle vragen op een rijtje. ''Dieren, nee, helaas niet. Hobbies, ja... Plezier maken, mensen pesten, problemen maken...Feesten?'' Hij trok zijn wenkbrauw op en grijnsde breed. ''Reken maar van yes! Oh, ik heb verder een tweelingbroer, die bijna net zo sexy is als ik.'' Hij knipoogde naar haar, Elveria draaide speels met haar ogen en bloosde, ze mocht hem, hij had leuke humor, maar ze wist, hij was een Heartbreaker, zijn relaties waren nooit voor lang, hij vond altijd wel weer iemand anders. Ze vond hem aardig, maar leuk?''Heb je gehoord van eht Rozenbal? Heb jij al iemand?'' Vroeg ze maar even, om het gesprek dat ze net hadden even op gang te houden. Ze keek hem glimlachend aan, zij had danslessen genomen, die georganiseerd werd door haar eigen mentor zelf, Master Savador, ze moest er al niet aandenken om hem te zien dansen in het kasteel op Gren, wie moest zijn Valentijn nou zijn?''Ik ben benieuwd wie de verschrikkelijke is van Master Savador, wie wil nou met hem?'' Spotte ze, en haar ogen glimlachte speels, ze zou echt meeleven met zijn valentijn, ze moest er al niet aandenken, en ze grinnikte binnendsmonds.

(Dikste flut eva D:)

Ze bloosde na zijn laatste opmerking en even was het stil. Hij zat ontspannen naast haar, zijn arm nog steeds om haar heen en zijn lichaam verwarmde het hare. Ze doorbrak de stilte met een onverwachte vraag. Het rozenbal op Gren. Een lach kwam op zijn gezicht. Ja, hij had ervan gehoord. En nee, hij had nog niemand. Tenminste, diegene had nog geen ja gezegd. En wist nog niet eens dat ze met hem zou gaan. Anders zou Elveria dit namelijk niet vragen. Of was dit een niet zo heel subtiele hint? Want zodra ze deze vraag stelde was het antwoord in hem op gekomen. Zij ging met hem mee, of ze nou wilde of niet. Nou, ze moest natuurlijk wel willen, anders was er ook niets aan. Maar hij zou haar met flirterige opmerkingen en desnoods een beetje gezeur wel zo ver krijgen. Dat vermoeden had hij. Verwachte niet dat ze zijn grote blauwe ogen kon weerstaan. ''Ik ben benieuwd wie de verschrikkelijke is van Master Savador, wie wil nou met hem?'' voegde Elveria er nog spottend aan toe. Hij grinnikte, zijn impulsieve voornemen om haar mee te slepen naar het bal werd alleen maar sterker. ''Hmm, waarschijnlijk dwingt hij een of andere lerares om met hem mee te gaan,'' zei hij. ''En ja, ik heb al gehoord over het Valentijnsbal. Ik ga met een heel mooi meisje...'' zei hij peinzend. Hij keek haar aan om haar reactie te peilen. Schrok ze? Woede of teleurstelling? Hij ging vlug verder, voordat ze iets kon doen. ''Je kan met haar lachen, saai is ze zeker niet. Ze heeft prachtig zwart haar en die ogen...Een bloedrode zee waarin je wil verdrinken.'' Zijn ogen glinsterden, hij knipoogde kort. Een half plagerige, half verleidelijke lach vormde zich. ''Elveria, darling, ik heb het over jou. Voor als je dat nog niet door had.'' Hij kon het gewoon niet laten om een plagerige opmerking te maken, zelfs nu niet. Zelfs niet tijdens een romantisch verzoek om een date. Hij hield zich in, anders had hij er nog veel meer uitgeflapt. Nu zou hij enkel nog de vraag stellen. Hetgeen waar het echt om ging. Het beslissende moment. Charmante, lieve lach en geen geplaag meer nu. Even serieus zijn. Hij pakte voorzichtig haar hand vast en keek recht in haar ogen. ''Will you be my Valentine?'' vroeg hij vrolijk. Oprecht enthousiast.En benieuwd, zeer benieuwd naar haar antwoord. Als ze al iemand had zou hij een grote blunder hebben begaan. Niet dat hij zich daar lang zorgen om zou maken, hij schaamde zich niet snel en al helemaal niet lang. Maar het zou toch leuk zijn als ze ja zei. Elveria was een leuke meid en als ze nee zei zou hij weer iemand anders moeten zoeken. Hij wilde gewoon met haar gaan en daarmee uit. Met zijn lieve blik probeerde hij haar te overtuigen, te dwingen om ja te zeggen. Hij stuurde in gedachten signalen naar haar. Zeg ja, zeg ja. Was hij wanhopig? Kon hij geen ander meisje vinden? Nee. Maar hij wilde op dit moment Elveria, had daar impulsief voor gekozen. En nu was er geen weg meer terug, alleen maar verder en verder.
De danslessen vinden plaats ná deze ontmoeting. Want anders kon Allen nooit al haar naam weten etc. Dus ze heeft nog geen dansles gehad, al kan ze er al wel van hebben gehoord ofzo ^.^

Allen leek even na te denken over haar vraag wie Master Savador mee zou nemen.''Hmm, waarschijnlijk dwingt hij een of andere lerares om met hem mee te gaan,'' zei hij. ''En ja, ik heb al gehoord over het Valentijnsbal. Ik ga met een heel mooi meisje...'' zei hij peinzend. Elveria giegelde even schaapachtig en trok haar wenkbrauw op, waar wilde hij heen, hoij bedoelde toch niet haar? Allen keek Elveria aan, en ze bloosde, en staarde weg.''Je kan met haar lachen, saai is ze zeker niet. Ze heeft prachtig zwart haar en die ogen...Een bloedrode zee waarin je wil verdrinken.'' Zijn ogen glinsterden, hij knipoogde kort. Elveria werd rood, bloosde nog harder, en haar giegelheid leek op te houden. Een half plagerige, half verleidelijke lach vormde zich. ''Elveria, darling, ik heb het over jou. Voor als je dat nog niet door had.'' Hij kon het gewoon niet laten om een plagerige opmerking te maken, zelfs nu niet, en Elveria had de neiging om haar tong naar hem uit te steken, maar in deze situatie deed ze het maar niet. Charmante, lieve lach. Hij pakte voorzichtig haar hand vast en keek recht in haar ogen, ze begon weer te giegelen, en bloosde weer, terwijl ze zijn warme handen om haar hand. ''Will you be my Valentine?'' vroeg hij vrolijk. Ze trok haar hand terug, en ging staan, het leek wel of ze ging trouwen, zo voelde het. Ze begon op en neer te trappelen, haar handen als en omgekeerde v voor haar mond en neus, en haar ogen glommen. Ze haalde even adem, en blies haar roodheid weg.''Sorry dat ik zo reageerde, mijn opgewondeheid moest er even uit, mar ik zou eht dolgraag willen.'' Haar giegelheid kwam weer op, en ze proestte het even uit.''Sorry, het moet er even uit,'' Zei ze glimlachend en blij zuchtend streek ze een aantal zwarte haren uit haar gezicht, dat haar zichtveld belemmerde. Haar hele dag was weer helemaal goed, na dat ene uur dat ze elkaar al kende, en dan al uitgevraagd worden, was voor haar een record. Ze realiseerde zich wel, dit was maar voor een maal.

Elveria transformeerde in een enthousiast, giechelend schoolmeisje. Hij beschreef haar met prachtige woorden, alles om haar over te halen ja te zeggen. En daarmee had hij zo te zien een gevoelige snaar geraakt, de juiste dingen gezegd en gedaan. Want Elveria bloosde, ontweek zijn blik. En telkens een schattige verlegen lachje. Ze trok haar hand los en even keek hij teleurgesteld toe hoe ze opstond. Wilde ze niet? Ze stond op en hij dacht even dat ze ijskoud weg zou lopen. Hij was in de war, snapte er niets meer van. Ze had zo... Zo enthousiast geleken, echt alsof ze ja ging zeggen. En nu was ze opgestaan, had ze zich van hem teruggetrokken. Hij werd uit zijn sombere gedachtestroom gehaald toen hij haar opgewonden zag staan trappelen. Ze was er nog steeds, ze wilde het wel, was helemaal niet van plan om weg te gaan. Een opgeluchte, gelukkige lach. Hij was blij dat ze ook blij was. Dat ze niet voor eeuwig samen zouden zijn, dat het maar tijdelijk zou zijn. Dat wist hij wel, maar het was nooit leuk om afgewezen te worden. En daarbij zou het vast heel erg gezellig worden met dit meisje. En misschien, heel misschien, zou het langer duren. De kans was niet groot, maar wel aanwezig. Allen was nogal gehecht aan zijn vrijheid, had geen zin om aan een zeurende vriendin vast te zitten. Hij wilde de vrijheid hebben om te doen en laten wat hij wilde. Verplichtingen waren nou eenmaal niet zijn favoriete bezigheden. Maar dat was de toekomst, hij leefde in het nu. en daar zou hij zich dan ook op concentreren. Het meisje stond nog steeds dolenthousiast voor hem, knalrood en met beide handen voor haar mond geslagen. Het leek net zo'n cliché uit een film. Leuke jongen vraagt meisje uit, meisje flipt volkomen. ''Sorry dat ik zo reageerde, mijn opgewondeheid moest er even uit, maar ik zou het dolgraag willen.'' Ze giechelde weer en hij wachtte rustig tot ze weer kalmeerde. Een bijna triomfantelijke lach op zijn gezicht. Ze had ja gezegd, hij had gewonnen. Maar dat moest hij niet aan haar laten merken, dan leek het net alsof ze een voorwerp was. Een soort trofee. En dat was niet zo, hij beschouwde haar niet als een ding, was reuzeblij dat ze met hem mee ging. ''Sorry, het moet er even uit,'' ze glimlachte en streek wat haren weg uit haar gezicht. ''Mooi zo, ik weet zeker dat het leuk wordt.'' zei hij tevreden. ''Ik begrijp je enthousiasme, je hoeft je niet te verontschuldigen. Je wordt natuurlijk niet elke dag door de leukste jongen op school mee uit gevraagd. Wat zeg ik, de leukste van het heelal.'' zei hij daarna plagerig. Het was een duidelijk sarcastische opmerking. Allen spotte met alles en iedereen. Met leraren, domme mensen en zonder moeite ook met zichzelf. Dat was beter dan te wachten tot een ander het deed. Als je zelf meeging in de plagerijen, om jezelf kon lachen. Ook als je een fout maakte. Dan had je veel minder last van zulke opmerkingen. Dat had hij wel ervaren. En hij had geleerd met iedereen te spotten. Inclusief zichzelf dan. Dus zonder enige moeite, vol puur sarcasme, wees hij zichzelf aan als de allerbeste jongen die een meisje maar kon krijgen. Hij grijnsde spottend, plaagde haar om haar grote enthousiasme. Dat was wel een compliment geweest, zijn ego was erdoor gestreeld. Natuurlijk was het leuk als een meisje zo vrolijk van je werd. ''Kalm aan, ga weer zitten. Valentijnsdag is nog ver weg, bewaar wat enthousiasme voor dan.'' zei hij geamuseerd, nog steeds vrolijk. Zijn ogen keken blij omhoog naar het meisje dat zojuist tot zijn date was gepromoveerd.