Hij had geen idee waarom hij weer naar buiten was gelopen, misschien om van het landschap te genieten? Hmm.. Ach, hij kon tenminste wel het gebied van SSA verkennen en dat zou hem wel een stuk helpen al zou hij niet willen verdwalen. Al was hij niet van plan hier rond te blijven lopen. Is kijken, hij zag een groot meer al was het water nu wel bevroren. Ach hij kwam hier niet om te zwemmen of schaatsen dus het maakte weinig uit. Hij wreef even over zijn armen voordat hij zijn ijskoude handen weer terug in zijn iets warmere zakken stopte. Wat verheugde hij zich weer op de Lente, weg van de kou, gladheid en natigheid en niet te vergeten het gevaar om uit te glijden. Zucht, hij had gewoon binnen moeten blijven. Hij liet zich achterover in de sneeuw ploffen en sloot zijn ogen. Hij had zo het gevoel dat er iets aankwam en hij had gelijk, een hond sprong dartelend over hem heen, hij was nog maar klein en zijn vachtkleur was bruin. Kou. Het was niet zijn hond maar gewoon een hond die hier rondzwerft, rond SSA en hij zorgde gewoon voor hem de afgelopen dagen. "Kou.. Ik slaap" hij duwde de hond zacht weg en draaide zich op z'n zij. Blijkbaar vond Kou daar niks aan, hij rende op het ijs af en gleed nogal vaak uit. Hij draaide zich weer op z'n rug in hoop toch in slaap te kunnen vallen ondanks de kou. Veel meer had hij toch niet te doen en hij was te moe helemaal terug te gaan naar zijn kamer. Hij was nog niet zo lang op Starshine Academy, gewoon weg kort. Drie, vier dagen ofzo hij had het niet bijgehouden. Ondertussen begon het te sneeuwen ookal had Nagi het niet door, het sneeuwde maar langzaam toch zag je vlokjes op Nagisa liggen al werden die niet veel groter.

~ Tsukimiya

Hij gaapte, rekte zich uit en liet zich weer tegen de boom vallen. Als hij moest opnoemen waar hij dus écht zin in had was het Lente, warmte, zon. Weg van al die gladheid en de kou en sneeuw. Als je niet als ninja over straat wil zou je neus, oren en die uitsteksels helemaal bevriezen. Winter had geen voordelen. Geen voordelen die hij door had of die hij wou weten, want die 'voordelen' schaatsen, sneeuwballen gooien gold niet voor hem. Al kon dat sneeuwballen gooien we leuk zijn, zucht. Zijn bovenlichaam 'sprong' praktisch gezien overeind toen hij iets in zijn gezicht voelde vallen, het was koud en nattig, sneeuw. Hij veegde het snel uit zijn gezicht en hij hoorde al een meisje naast hem redelijk hard lachen. Haar roze haren waren witter geworden door de sneeuw. Agh. Hij moest ook lachen, al washet puur omdat hij het niet kon laten als hij iemand zo zag lachen. Ze bood haar excuses aan, zelfs al klonk het alles behalven geloofwaardig. "Tsh. Zomaar sneeuw in iemands gezicht gooien." hij grijnsde en liet zicht weer achterover in de sneeuw vallen, hij ging bijna weer overeind door de kou die ineens door zijn lichaam schoot, toch bleef hij liggen hij had toch de puf niet om overeind te komen. Ze wees naar Kou die druk aan het rond dartelen was als een jong veulen. "Nee, maar ik zorg wel voor hem. Al zou ik hem wel van 'mij' kunnen noemen." Het was de waarheid, officeel was de hond niet van hem al behandelde ze elkaar wel zo. "Hij heet trouwens Kou." zijn blik was gericht op de wolken. Hij ging overeind zitten in kleermakerszit en merkte dat ze hem aankeek, ze had kristal blauwe ogen, en waren licht het leek wel op water zo helder waren ze. Hij krabte even achterop zijn hoofd en stopte zijn hand weer in zijn zak die de kou maar niks vond. "Oja, ik heet Nagisa." hij lachte naar haar voordat ineens Kou hem van achteren besprong. Zijn hoofd knalde bijna in de sneeuw al was hij daar nou net niet lenig genoeg voor. Hij deed zijn capuchon af die bij de sprong over zijn hoofd was gevallen. Hij lachte even naar de pup en gaf hem een aai over zijn bol. "Hij vindt het vaak wel erg leuk me te zien 'lijden'" hij moest weer lachen, zijn ogen volgde Kou die het meisje blijkbaar ook een zeer interessant iets vond. "Ben je al lang op SSA?" de vraag vloepte er gewoon uit, hij was er maar een paar dagen bijna een week, hij lette er niet zoveel op zelfs al zou het nogal makkelijk moeten zijn het aantal dagen te onthouden, zeker in het begin. Hij had niets tegen de school maar hij was ook niet direct, super gaaf ofzo. Tenslotte licht het aan de mensen, hij zou het wel goed met haar kunnen vinden. Integendeel tot die 'duistere' leerlingen die altijd hap, grom doen en nooit iemand in hun buurt laten komen. Wat een eenzaam bestaan zou je dan leven, hij zou het echt niet kunnen verdragen om zo te leven. Daarom kon hij het waarschijnlijk ook niet goed met hun vinden omdat ze zich uitsluiten van de rest van de wereld. Agh het was niet zijn probleem dus was het uiterst onverstandig om zich daarmee te gaan bemoeien, het kon hem toch niets schelen al zouden ze iedereen haten. Hij keek weer naar het meisje en wachte af op haar antwoorden, ze lachte al wat minder hard dus ze zou waarschijnlijk kunnen antwoorden.