De weg was bekend voor Luce, ze was immers wel eens naar Eric toe gegaan, hier op SSA. Het enige wat vreemd was, was dat ze hier nu niet naartoe ging voor Eric, maar voor zichzelf. Het was nu haar beurt, haar kans en die moest ze waarmaken. Ze had toen een enkele Legendarische Magician gezien, maar echt kennen deed ze ze niet. Dus alles was nieuw, iedereen was nieuw en Luce lichaam gierde van de zenuwen. Ze vond het spannend, eng ook wel, maar het zou haar wel lukken, hoopte ze. Luce zuchtte even toen ze haar koffers bijeen had geraapt, de spullen er in had weten te krijgen en haar kamer op Nova achter zich sloot. Natuurlijk zou ze snel weer een dag op Nova zijn. Maar ditmaal ging ze weg om zich ergens anders te vestigen. Een nieuw begin, nieuwe kansen en een ander leven. Luce had zelfs in haar stoutste dromen niet durven dromen dat zij, in hoogst eigen persoon, een Legendarische Magiër zou worden. Wat zouden haar ouders en zusje trots zijn op haar. Dus Luce zou met een grote stralende lach de planeet verlaten. Al zou het voelen als haar eigen huis verlaten. Nova was haar thuis. Gelukkig had ze enkele spullen al vooruit gestuurd en was het alleen nog de beurt aan zichzelf en haar laatste persoonlijke spullen. Om het echt haar thuis te maken, daar op SSA. Op de weg naar de shuttle toe besefte Luce dat ze het belangrijkste was vergeten, het belangrijkste van alles. Snel draaide ze zich om en in een soort lichtflits was Luce terug met een foto tegen zich aan gedrukt, hoe zou ze die nou kunnen vergeten, van alles wat ze had. Luce bekeek de familie foto even kritisch en stopte hem toen in haar koffertje. Goed. Dit was het dan. Hier had ze al die tijd zo hard voor gewerkt. Al die moeilijke tijden achter zich gelaten. Na jaren in opleiding was het Luce echt gelukt. Zachtjes floot ze even tussen haar tanden door. Een zacht vriendelijk geluid verliet haar lippen en binnen een mum van tijd kwam Felix aan lopen. "Kom Felie, laten we gaan." Klonk haar stem zachtjes door de gang heen, terwijl ze bukte om de oranje kater op te pakken. Het beest liet zich makkelijk oppakken en dat terwijl Luce hem nog niet eens zo lang had. Het moest gewoon haar gezelschap zijn op Starshine Academy. Met de kater in de ene hand en haar koffer die ze in de andere hand mee trok liep Luce richting de deur van het gebouw waar ze al die jaren woonde en in opleiding had gezeten. Een zucht verliet Luce haar lippen. "Op naar een nieuw begin, Felie, op naar een nieuw begin." Ze glimlachte en gaf de kater een kus op zijn kop. Zette het beestje op de grond die vervolgens haar stappen volgde. Het avontuur ging nu echt van start. Een grote taak lag nu op haar schouders, en daar Luce met de volle 120% voor, als het niet meer was. Gewoon zoals ze al die jaren had geknokt voor haar magie, zo ging ze er nu voor knokken om het allemaal goed te doen.

De shuttle die al keurig voor haar klaar stond bracht haar naar haar nieuwe plek. De man hielp Luce prima de shuttle in, waarna, nadat ze zat, Felix op haar schoot sprong. Luce aaide hem met alle liefde die ze kende, Felix viel in slaap op haar schoot. Gelukzalig leunde Luce achterover. Het kwam allemaal goed, het kwam gewoon allemaal goed. Ze was al een klein beetje wegwijs op de academy. De reis duurde over het algemeen niet lang. Het was een van de planeten die het dichtst bij SSA stond. Maar de zenuwen die door het lichaam van Luce gierde maakte de reis enigszins lang. De reis ging echter wel goed verder. Toen Luce weer op vaste grond stond haalde ze even opgelucht adem. Zijzelf hield niet heel erg van vliegen. Ze stond liever met beide benen op de grond. Zodra haar koffertje de shuttle uit was pakte ze de hendel beet en trok hem achter zich aan. Over het pad liep Luce op het kasteel af. Het was best vreemd om het pad zelf af te lopen. De paar keren dat ze er was geweest liep er iemand haar altijd voor. En het was behoorlijk raar om Eric niet meer voor zich te hebben. Alles kwam immers nu echt op haar af, en zelfs zij kreeg iemand onder haar hoede. Iets wat haar ergens bang maakte, maar ook iets waar ze zin in had. Een nieuwe uitdaging en Luce leefde immers op uitdagingen. De een na de ander. En de grootste was nog steeds altijd haar worsteling met haar eigen magie. Die ze dan ook nog elke dag onder hield. Elke dag weer wat oefende. Want als klein kind liep ze altijd voor met de leerstof, haar ontwikkeling en alles, op een uitzondering na. Luce had gewoon geen aanleg gehad voor magie. Het kwam mondjesmaat tevoorschijn. Maar ze vocht er voor, bleef vechten tot ze er haast bij neer zou vallen. En kijk haar nu eens. Ze stond voor de deur van het kasteel van SSA. Voorzichtig als ze was deed ze hem open, pakte Felix op en liep het laatste stuk naar haar nieuwe thuis. Haar kamer in de toren, haar kamer: Cahaya. Terwijl Luce naar de toren liep probeerde ze de weg te herinneren die ze wel eens met Eric had gelopen. Door de toren heen wist ze zo. Maar zodra ze de trap op liep kreeg ze wel een probleem, welke deur was nou van haar? Hoe stom kon dit zijn. Ze wist het prima, ze had het thuis op Nova vaak genoeg gezien en opgenoemd. Het fotografisch geheugen van haar had haar op dit moment erg in de steek gelaten. Hoe kon ze dit nu vergeten?! Luce zuchtte. Liet haar koffer op een van de trede staan en leunde tegen de muur aan. Drukte Felix tegen zich aan. "Felie, hoe kan ik dit nou weer vergeten?" Luce drukte haar hoofd even in de zachte vacht terwijl ze zachtjes een kus in zijn nek gaf. Dit was echt stom, oer stom en het kon natuurlijk alleen Luce overkomen.

-- Jaa doel gehaald. 1045 woorden (:
Ohja, open voor elke LM die wil

- Yay! :3 Proberen hoeveel woorden ik kan halen >D -

Het moest anders kunnen, dat moest gewoon. Ze zat in haar stoel en staarde naar de muur, naar het schilderijtje wat daar hing. Het vervloekte ding maakte haar weer eens verdrietig, zoals wel vaker, maar dat was helemaal niet de bedoeling. Het behoorde een fijne herinnering aan Cassia te zijn, aan de plaats waar ze gewoond had met Kendal voordat.. Het was geschilderd met kwaliteitsverf en leek wel een beetje impressionistisch; de streken van het penseel waren duidelijk te zien en van veraf was duidelijk dat de schilder het schitterende water van de rivier vast had willen leggen, met als bruine vlekken de huizen aan de overkant. Het standpunt van degene die het schilderij bekeek, was hetzelfde als het hare op het moment dat ze hem voor het eerst gezien had. Ze kon het zich nog zo goed herinneren. Het was vroeg in de ochtend geweest, de lucht was felblauw en de zon nog maar net op; de wolken waren dunne strepen aan het hemelgewelf en vaag waren er nog enkele sterren te zien geweest, als gaatjes in het blauw. De maan stond lijnrecht tegenover de zon, was slechts nog een vage schaduw van de volle pracht die ze getoond had de nacht ervoor. Het gras was bevochtigd met dauw, wat als kristalletjes glinsterde op de groene sprietjes. De wind was een aangenaam briesje dat door haar felrode haren speelde en haar zomerjurkje golfde zachtjes mee. Ze had haar handen tot vuisten gespannen en keek naar het water, dat verleidelijk en gevaarlijk glinsterde, alsof het haar uitdaagde. Het wás ook haar uitdaging; haar verloren herinnering, die haar zo doodsbang had gemaakt voor water dat Aura haar met behulp magie had moeten leren haar angst te overwinnen; voor het grootste deel dan. En nu moest ze het zelf proberen. Het moment was daar, de tijd was gekomen of hoe je het ook wilde noemen, het kon haar nu niet schelen. Ze moest het doen, helemaal zelf, ze moest. En ze zou.. ze kon het niet. Fealwens geheven hoofd zakte een beetje, haar gespannen vuisten verslapten een beetje. Haar schouders zakten wat naar beneden, haar hele houding vertelde dat ze het opgegeven had. Zo stond ze een tijdje, maakte zichzelf voor van alles en nog wat uit in haar hoofd toen ze plots meende iets te horen; een stem, meegedragen door de bries, over het water, haar kant op. Voorzichtig sloeg ze haar ogen op, knipperde er even mee om aan het felle zonlicht te wennen. Een figuur stond aan de andere kant van het water, riep iets naar haar. Ze kon hem niet verstaan, probeerde hem dat duidelijk te maken met gebaren. De jongen aan de overkant leek haar te begrijpen en stak toen begroetend zijn hand op, begon te zwaaien. Ze kon zijn gezicht niet helemaal zien maar deed een paar stappen dichter naar de waterkant toe om hem beter te kunnen zien. Zijn lach.. Ze stak aarzelend haar hand op, zwaaide terug. Vandaag was het haar niet gelukt. Maar morgen zou ze zeker teruggaan. Zo ging het ook; ze kwam de volgende dag terug, en de weken erna. Op windstille dagen waarop de vogels en insecten geen geluid maakten kon ze hem verstaan. Zijn stem was aangenaam, niet te hard, maar hard genoeg; precies goed. Net zoals steeds meer aan hem, zo ontdekte ze in hun gesprekken. Er was een.. klik, een vonk die oversprong, of hoe noem je dat? Feit was dat ze terug bleef komen en dat hij haar aanspoorde om te oefenen, wat ze dan ook deed. En uiteindelijk bereikte ze de overkant. De kant van de rivier die ze nu weer zag, haastig neergeklad op het schilderijtje. Zo mooi, zo herkenbaar, zo.. pijnlijk. De onregelmatige vlekken leken soms uitgelopen, alsof dat door de vele tranen kwam die ze om deze herinnering geplengd had. Ze zou nooit meer aan die andere kant komen, ze wist dat ze daar niet meer thuishoorde, ze had er niets meer te zoeken. Fealwen sloeg haar ogen neer, bewoog met haar vingers langs de ring die ze altijd om haar vinger droeg, ook al was het al zolang voorbij. Kendal was niet meer; ze had te laat geleerd om iemands leeftijd stil te zetten. De zachte neus van Bela raakte haar hand aan; de hond en de vrouw verstonden elkaar na al die jaren feilloos en zonder woorden, het dier voelde altijd haar humeur aan. De witte hond was al die tijd haar steun en toeverlaat, de versterking van haar wat integere persoonlijkheid. Ze wist nu al dat ze niet meer zonder hem zou kunnen, maar gelukkigerwijs had ze zijn leeftijd wel stil kunnen zetten. Ze kon niet nog iemand kwijtraken.
'Nee, Bela!' Fealwen verhief haar stem en probeerde weer eens om het dominante karakter van haar hond te overheersen met haar eigen stem. De hond was opgestaan van zijn plaats naast haar stoel en rende naar de deur, duwde die open. 'Kom terug!' Fealwen schoot overeind uit de zachte fauteuil en stond op, liep op een snel tempo naar de deur waar Bela net door verdwenen was. Als Bela zo doorging met wegrennen zou ze nog haar dagelijkse tijdje oefenen uit moeten stellen, waar ze echt geen zin in had. De regelmaat en de orde in haar dag weerhielden haar ervan dat moment opnieuw te beleven, opnieuw en opnieuw en opnieuw. Bela's luide blaf galmde door de gang, hij was stil blijven staan na een flink stuk de trap opgerend te zijn. Niet dat Ilma nu zo laag lag, maar dit kwam bijna in de buurt van Neara's kamer! 'Bela!' Fealwen begon sneller te lopen, zag de witte vacht al verschijnen nadat ze nog een bocht in de kronkelende trap genomen had. 'Stop met blaffen,' vroeg ze van de hond, haar stem op een normale toon en niet dwingend. Bela keek om, alsof hij haar smeekte om verder te gaan. Fealwens blik zei hem genoeg. Nu pas keek ze, bij wie hij had staan blaffen. Al snel zag ze de oorzaak ervan; een vrouw met zwart haar en een bril, duidelijk te oud om een leerling te zijn, met een kat in haar armen; Bela ging gek als hij een kat zag. Van de vrouw ging een krachtige energiebron uit; overduidelijk Light Magic. Zou zij de opvolgster van Eric zijn? Dan was zij niet meer de nieuwste hier! Toch keek Fealwen tegen al haar collega's op. voelde ze zich minder ervaren en slim dan hen. De laatste vergadering had dat maar weer eens bewezen, ze wist niet eens wat hier allemaal aan de hand geweest was. 'Mijn excuses vanwege Bela,' zei Fealwen rustig tegen de vrouw, ging naast Bela staan. 'Aangenaam kennis te maken, ik ben Fealwen Eira Downsia Awyr Fel'dan, ook wel bekend als de Vrouwe van het Water. Mag ik vragen met wie ik de eer heb?' Ze knikte met haar hoofd als groet en wachtte even op een antwoord. 'Kan ik je trouwens ergens mee helpen?' Het zou onbeleefd zijn weer weg te lopen, zelfs al wilde ze gaan oefenen. Voor één keer moest dat dan maar.

Luce voelde zich inmiddels gewoon dom. Ze was er al eens geweest. Eric had vaker uitgelegd waar de kamer lag, Luce moest het zomaar kunnen vinden, gewoon zonder moeite. maar haar zenuwen speelde natuurlijk parten. Nee haar hoofd had dat ene detail vergeten. Iets wat haast onmogelijk was door haar fotografisch geheugen, maar het bleek te kunnen zo bleek maar. Luce drukte Felix iets dichter tegen zich aan. Ze voelde zich gewoon net zo dom en net zo eenzaam als toen ze eind 30 was geweest. Alleen iets minder alleen doordat ze Felix had, maar die leek er niks om te geven en wist zich uit haar sterke greep te springen. Sprong op de koffer en ging rustig zichzelf wassen. Erg fijn, dacht Luce, dat de enige die ik heb me ook nog eens zo laat staan. Dit was gewoon frustrerend. Vroeger had er iemand haar op staan wachten en zou wellicht wel gaan zoeken naar haar als ze niet op tijd kwam. Maar er was nu niemand boven Luce die haar kwam zoeken omdat ze er nog niet was. En dit maar was ze gewoon vergeten welke kamer! Ze wist alleen de naam. Maarja, daar had je in dit gebouw ook niet veel aan. Het was net zo onbekend als toen ze eind 30 was, alleen dan iets minder onbekend. Het was gewoon anders, maar de gevoelens waren bijna het zelfde te noemen. Oke eigenlijk niet eens zo dichtbij het zelfde. "Het was ergens rond de leeftijd van 29. Luce was zielsgelukkig, zo dacht zij. Het was haar leven. Ze had geen enkele zorgen meer. gewoon geen één. Caspian Belial was haar man. Haar vriend en haar steun en toe verlaat. Ze had hem leren kennen toen ze bijna 20 was. Hij had haar opgevangen, naar haar geluisterd en ze voelde dat ze met Cas de wereld aan kon. Maar het was anders. Jaren lang gedroeg hij zich als de perfecte man. Hij was dan wel 12 jaar ouder dan Luce, maar liefde kent geen leeftijdsverschil, toch? Nou ja, Luce was dus hopeloos verliefd op die man. Alleen zat er aan die liefde ook een keerzijde. Één die Luce niet goed onder ogen kon zien. Het was een kant die niemand wenst in een relatie. Maar Luce ontkende het. Die blauwe plekken kwamen van een heer tegen de stoel aan lopen, Luce was immers toch een kluns, niet waar? Of het was een ongeluk tijdens het oefenen van haar magie. Hoewel het allemaal niet waar was. Cas hield niet van magie, enkel als het duister was, wat wil je bij een Shadraan. En hij hield niet van bijdehante opmerkingen. Dus Luce gedroeg zich gewoon als een stomme domme griet. Alles in die tijd werd bepaald door Cas. Haar kleding, haar dag indeling, wat ze at, echt alles. Goed, ik dwaal wat af. Luce was alleen thuis geweest. Cas was aan het werk, ook wel beter bekend als vrouwenhandelaar. Luce was op het foute type gevallen, had geen contact meer met familie, maar dat wilde ze ook niet. Ze had nooit kunnen bevatten dat haar ouders het haar hadden aan gedaan. Ze had een zusje gekregen die alle aandacht kreeg. Jaren had Luce die aandacht gehad. En ineens stond ze nu voor de deur van Cas. Luce was echter niet van haar stuk gebracht. Of zo deed ze, ze was goed geworden in acteren. Haar zusje had haar juist in de war gebracht. Ze was weer vertrokken en Luce had verbouwereerd in de deuropening gestaan. Ze was alleen, en Cas zou nooit bedenken dat ze het zou doen. Maar ze ging het wel doen. Door haar zus voelde ze zich alleen. Ze zat elke dag weer opgesloten in dit huis, mocht niks doen. De eenzaamheid drong langzaam door bij Luce, steeds dieper en dieper. Ze werd steeds ongelukkiger. Ze wilde er weg. Maar ze zou nooit terug naar huis kunnen gaan. Haar ouders zouden haar nooit meer toelaten. Zo mager als ze was geworden, zo anders dat ze was. Een totaal ander kind. Haar haren in wilde pieken met verschillende kleuren erin. Maar ze ging het doen. Op een dag was ze gewoon weg gegaan, had alles achter gelaten. Het voordeel was dat Cas haar als een ander kende, niet haar echte naam. Hij zou haar nooit terug kunnen vinden. En daar stond ze toen. Als een klein kind voor de deur van haar ouders. Zo eenzaam, zo ongelukkig en niet wetend wat te doen." Geblaf haalde Luce uit haar herinnering. Ze had er nooit meer aan gedacht nadat ze er uiteindelijk een plekje aan had gegeven. Maar die eenzaamheid kwam terug. Ze kon niet meer terug naar haar ouders, niet naar haar lieve zusje en niet meer naar de geborgenheid thuis. Het was een totaal andere situatie, maar het deed haar er gewoon aan denken. Het was misschien ook maar goed dat dat geblaf haar eruit had getrokken. Luce schudde even met haar hoofd. Wakker worden dame. Het gesis van Felix deed haar echt wakker worden. "Hou op Felie!" klonk haar zachte stem ijzig in de oren van de kater. Ze pakte de kater, met zo zijn temperament, op en keek naar beneden waar een hond, gevolgd door een vrouwe, naar boven kwam. Ze glimlachte even vriendelijk. Ze vroeg zich af of het misschien wel een collega zou zijn. 'Aangenaam kennis te maken, ik ben Fealwen Eira Downsia Awyr Fel'dan, ook wel bekend als de Vrouwe van het Water. Mag ik vragen met wie ik de eer heb?' Luce keek even naar de vrouwe. Rode korte pieken, niet heel groot maar zeker niet onaardig. Luce toverde een van haar glimlachen op haar gezicht. "Aangenaam, Ik ben Luce Nessa Suniva Lior. Ik ben sinds kort Vrouwe van het Licht, ik ben de opvolgster van Eric." Luce knikte ook met haar hoofd. Hoe ging ze dit nou uitleggen als Fealwen ging vragen wat ze deed op de trap met een koffer, zonder enige aanleiding tot iets doen. 'Kan ik je trouwens ergens mee helpen?' Jahoor, daar kwam de vraag. Ze had het immers kunnen verwachten. 'Om eerlijk te zijn, ik hoop het.' Luce haalde even beschamend haar hand door haar haar terwijl ze even naar de grond keek. "Ik, uhm, weet niet meer waar mijn kamer moet zijn." Luce keek aarzelend naar Fealwen op. "Het stomme is, dat Eric me het duidelijk heeft uitgelegd, maar ik weet nu niet meer of het de 4e, 5e of misschien wel de 6e of 7e deur is. Ik ben het gewoon even kwijt. Zo stom." Luce lachte even verlegen. Dit was toch wel echt dom om haar eigen kamer te vergeten. Cahaya was voor haar toch zo te vinden, dat moest toch. Alleen die stomme zenuwen steeds.

-- Whahaha, ik wilde het halen en heb mezelf overtroffen!
Alleen het staat nu wel vol met bullshizzel en geblablabla. Sorry :$
En succes met lezen! haha

- Oe~ Dat gaat wel lukken >D Ik ben dol op lezen~ Het is leuk om meer over Luce uit te vinden :3 En in mijn stukje staat ook veeeel gezeik, maar anders kom ik niet aan zoveel woorden xD *gaat proberen nog een lapje tekst te produceren* -

Gelukkig werden haar gedachtes nu afgeleid van het schilderijtje. Soms wilde ze dat ze zich van het ding kon ontdoen; ze hield helemaal niet van het impressionisme, dat was gewoon ronduit lelijk omdat mensen het in een paar minuten tot een meesterwerk wilden maken. Het was complete toeval; één ding anders en het hele schilderij was veranderd geweest! Natuurlijk wel zo realistisch, maar het sprak haar niet aan. Want één ding anders, één ding meer geleerd en ze had Kendals dood kunnen voorkomen. Maar de kunst van het stoppen van een leeftijd was lastig en het had een tijd geduurd voor ze die gekend had; om het maar zo te zeggen, het had een heel leven gekost. Zijn leven. Haar hand gleed onbewust even naar achteren, wilde Bela's warme vacht als steun om haar eraan te herinneren dat de hond er nog was, dat deze nog bestond en niet verdwenen was met het stof van de tijd. Ze moest echt nog terug naar Cassia, het graf van Kendal bezoeken. Hoewel het pijn deed, bracht het ook voldoening, om te weten dat hij nog ergens was en dat ze haar belofte aan hem volhield; ze zou hem nooit vergeten. Net zoals ze Bela niet zou vergeten, maar die was er nog. Die zou niet weg mogen gaan, het zou haar breken. En dan te bedenken dat ze de hond eerst niet gewild had.
Ze had Bela gevonden en mee naar huis genomen, zoals Aura haar gevonden had aan de kant van het water. Opgekruld, verward, verhongerd; ze had voor het dier gezorgd en uiteindelijk had Bela haar niet meer willen verlaten. Ze had het gezelschap wel leuk gevonden, had het nodig gehad om eerlijk te zijn; Kendals verlies was nog zo vers.. Maar de natuur moest beter zijn voor de hond en ze wilde geen levend wezen bij zich vasthouden zonder dat het dat wilde. Pas nadat Bela terug bleef komen besefte ze, dat het dier juist niet bij haar weg wilde. Vanaf die tijd waren ze onafscheidelijk.
De kat siste heftig en werd het zwijgen opgelegd door de vrouw die er nogal timide uitzag. Zou die kat voor haar net zoiets zijn als Bela was voor haar? Misschien wel, misschien niet. Daar kon ze wel achter komen, als ze wilde. Maar die informatie was nu totaal niet relevant. Fealwen haalde een hand door haar korte haren en keek de vrouw geïnteresseerd aan, nam haar uiterlijk in zich op. Ze zag er inderdaad rustig uit, die indruk kreeg ze. Zwart, lang haar en een bril op haar neus, die er helemaal niet nerderig uitzag. Dat kon je ook nog treffen. Ze straalde veel Light Magic uit en ergens had Fealwen het idee dat ze ouder was dan zijzelf was. Luce Nessa Loir dus. Mooie naam, niet al te lang, zoals de hare was. Lekker veel namen ertussen, hoppakee. Dat leken wel meer LM's te hebben, maar waarschijnlijk had dat te maken met de leeftijd; ze kwamen allemaal uit zo'n tijd, dat het nog gewoonlijk was. De vrouw had een koffer bij zich, best weinig voor als ze hier nieuw was. Of was de andere bagage er al? Dan zou ze toch zo door moeten kunnen lopen, maar ze zag er helemaal niet zo resoluut uit. Ze ging ook in op haar vraag of ze hulp nodig had, al leek ze daar niet al te blij mee. Haar vraag kwam dan ook aarzelend. Fealwen glimlachte en knikte. De vrouw leek zo verlegen dat ze haar koele houding maar even liet varen, dat kon zo arrogant overkomen. 'Dat kan gebeuren! Toen ik eerste keer hier kwam had ik gelukkig Bela die me redde met zijn geweldige reukvermogen,' zei Fealwen, die even door Bela's haren woelde. 'Ik ben hier ook nog niet zo lang, ik weet nog goed hoe zenuwachtig ik was toen ik hier binnenliep,' bekende Fealwen. Ze knipte met haar vingers om de koffer te laten zweven en ging naast Luce staan. 'We moeten nog een stukje omhoog, dan zijn we bijna bij Cahaya.' Ze wilde niet al te dominant overkomen maar deed het toch; ze ging niet met zoveel mensen om en zodra mensen een beetje verlegen deden had ze de neiging dominanter te doen.. als Bela in de buurt was. Haar ontmoeting met Alejandro was heel anders geweest; hij nam direct de leiding. Al snel waren ze bij de deur, die Fealwen met een polsbeweging open liet zwaaien. Water in de lucht was toch zo handig. 'Hier is het, ik denk dat het je nu al een stuk bekender voorkomt?' Ze bleef buiten de deur staan, wilde niet zonder uitnodiging naar binnen lopen. Bela bleef braaf naast haar zitten, al keek hij een beetje wantrouwend naar de kat.

-- Beg, volgensmij krijg ik het niet nog eens voor mekaar

Luce, denk na. Was het nou de 4e of de 5e... Denk na, Luce, DENK NA! Luce werd er ergens helemaal gek van. Hoe kon het nu gebeuren dat ze het niet meer wist. Ze had er thuis zo lang naar gestaard, zolang naar gekeken. Ze had het in haar dromen wel tig keer gelopen, en elke keer kwam ze iut bij Cahaya. Alleen als ze het in het echt deed natuurlijk niet. En aan haar kat had ze ook niks. Die lag liever lekker op de koffer te snurken. Nouja, eigenlijk gewoon in zijn eigen mandje, maar die stond in haar kamer, en Felix nam ook niet de moeite om daar gewoon heen te lopen met zijn reuk vermogen, tsja, honden doen dat eenmaal eerder en Felix is maar een kater. Een lui beest, dat wel. Hoe dan ook, Luce hield wel veel van hem, maar ze waren gewoon nog niet zo op elkaar ingespeeld. Ze had zijn leeftijd stop weten te zetten, net zo als dat bij haar was gebeurd. Maar ze waren allebei te koppig om hier aan toe te geven. Allebei te koppig om ook maar iets te doen. En daarom paste het beestje zo goed bij Luce. Het liet haar af en toe wel inzien dat ze weer te koppig bezig was en eens even moest dimmen. En soms had ze de momenten dat ze het leuke schattige beestje wel uit het raam kon gooien. Alleen deed ze dat nooit, daarvoor hield ze teveel van hem. Luce zuchtte. Waar was hij nou. Kamer 1, 2 en 3 waren het zeker niet. Haar kamer lag vrij hoog wist ze te herinneren. 1,2 en 3 waren dus laag in de toren, niet voor haar bestemd. En ze wist van de keren dat ze wel eens langs was gekomen (dat waren misschien 3 keer in 136 jaar) dat ze vrij veel trappen moest oplopen. Maar zelfs haar fotografisch geheugen wilde dat niet meer tevoorschijn laten komen. Ze kon wel zeggen dat ze kortom uitermate teleurstellend bezig was. Het honden geblaf klonk van veraf maar kwam steeds wat dichterbij. Alsof er een hond op haar af kwam rennen. Luce had het nooit zo met dieren, dus het is al heel wat dat ze Felix had. Ze greep Felix op van de koffer en drukte hem even tegen zich aan nadat ze zijn gesis gesmoord had. Tevens hoorde Luce lichte voetstappen de trap op komen. Er kwam dus ook nog iemand aan die waarschijnlijk bij die hond hoorde. Luce glimlachte even vriendelijk bij het zien van de vrouw, die zich voorstelde, waarop Luce het zelfde deed. 'Dat kan gebeuren! Toen ik eerste keer hier kwam had ik gelukkig Bela die me redde met zijn geweldige reukvermogen,' Luce glimlachte nog even. "Felix is te eigenwijs om ook maar een beetje mee te helpen," zuchtte ze. 'We moeten nog een stukje omhoog, dan zijn we bijna bij Cahaya.' Luce keek even hoe Fealwen haar koffer meenam. Overbodige moeite vond Luce, ze had hem prima zelf mee kunnen nemen. Ze glimlachte dankbaar. Hoe stom zou ze er nu uitzien, dat een ander haar naar haar kamer moest brengen. Waarschijnlijk heel dom. Nog meer trappen om hoog, nog meer deuren ging ze voorbij. En ineens zag ze de deur die bij haar een soort flashback bezorgde. Als ze gewoon zelf had door gelopen dan had ze het zo kunnen vinden. Zonder dat ze er zo dom uit had gezien. Luce voelde zich inmiddels ontzettend dom. 'Hier is het, ik denk dat het je nu al een stuk bekender voorkomt?' Luce knikte even beschamend. Knipte even met haar vinger waardoor de koffer vanuit de lucht in een flits in haar kamer stond. "Dankje wel, Fealwen. Ik had daar misschien nog wel een poosje gestaan als jij er niet was geweest. Ik voel me nu zo dom dat ik dat vergeten ben. Of ook maar überhaupt vergeten kan." Luce stapte naar binnen en zette Felix neer op een groot katten slaap/krab geval. Zoals ze wel verwachtte sloot hij meteen zijn ogen en snurkte verder op de krabpaal. Het was een nogal uitgebreid ding, een beetje te veel van het goede, maar goed. "Kom binnen, let alleen niet op de troep. Ik heb het laten overkomen maar het moet dus nog allemaal uit gepakt worden." Luce deed een stap opzij om Bela en Fealwen binnen te laten. Daarbij lag Felix inmiddels hoog genoeg voordat Bela iets kon doen, hoopte Luce. Luce liep verder de kamer in. De vele ramen zorgde voor veel licht in de kamer, enkele lampen schenen bij. De kamer was precies zoals ze hem eerder had gezien. Geheel de inrichting van Eric, alleen enkele dingen mistte. Er stond nog een grote bank, in de lichte kleuren van de rest van het interieur. "Ga gerust zitten, Wil je wat drinken?" Luce keek haar even vragend aan. Aan de kamer moest ze nog wel het een en ander doen, maar het eerste wat ze moest doen.. Luce liep, terwijl ze wachtte op een antwoord resoluut naar de koffer, waar ze een foto uit haalde. Een familie foto genomen op Cassia. De mooie blauwe kleuren van het water daar sierde de achtergrond van de foto. En op de foto zelf stond een gelukkig gezinnetje. Ouders van eind 40 begin 50. Een zwartharig meisje met een bril van rond de 30 en nog een kleiner meisje dat ergens tegen de 20 aan ging zitten. Luce liep naar een van de vensterbanken en plaatste het lijstje midden in het vensterbank. Perfect. Ze streek even over het lijstje heen toen ze weer wakker werd geschud door de stem van Fealwen.

- Waah, we gaan gewoon lekker veel random praten >D Desnoods een epic gevecht, kun je lekker over in detail treden xD -

Waarom bleef zij altijd de jongste van het stel Legendarische Magicians hier? Ze was net over de tweehonderd en voor de meeste mensen was dat onmogelijk oud, maar Lesaiah en Alejandro hadden al redelijk wat jaren meer. Neara zat zelfs al in de driehonderd. Fealwen voelde zich echt een onervaren nieuweling, ondanks het feit dat zij niet eens als laatste gekomen was hier. Ze kende zelfs haar leerling nog maar net en had er geen enkele notie van wat Aura het meisje al geleerd had. Ze was echt niet goed bezig, ze had meer tijd nodig om hier gewend te raken. Nog steeds kon ze verdwalen, kende alleen de traptreden van de Toren nog maar. De weg naar een lokaal moest je niet aan haar vragen, net zoals de weg naar Oak's Field. Ze kon er helemaal niets van! En iedereen hier scheen voorbereid te komen en van alles te weten, terwijl zij geweldig naar binnen huppelde om er vervolgens achter te komen dat zij hier de meest onervaren Magician was, die bovendien haar eerste vergadering nog eens grandioos verknalde ook. Ze was zeker de slechtste Magician ooit, die voor haar planeet moest zorgen.. Maar ze mocht haar hoofd niet laten hangen, dat was niet waarvoor Aura haar opgeleid had! Ze was niet - zoals ze later gehoord had dan - uit het water gevist om hier een beetje rond te hangen en te doen alsof ze professioneel was, ze moest het leren. Ze moest en ze zou het kunnen, al konden alle nieuwelingen het drie keer zo goed als zijzelf. Haar Watermagie had haar ook veel tijd gekost; het was Kendal geweest die haar echt de trigger had gegeven om zo ontzettend goed te worden, naast het feit dat Water goed gevoeld had. Misschien moest ze die weer zoeken, die trigger. Een manier om zichzelf zodoende te motiveren dat er ook echt iets van kwam. Luce's stem schudde haar wakker en deed Fealwen opkijken. Bela beukte ook tegen haar aan, alsof hij doorhad dat ze totaal aan het afdwalen was. Lieve hond. Fealwen wierp een blik op de kat, die overduidelijk Felix heette en glimlachte. 'Katten staan wel vaker bekend om hun koppige karakter,' vond ze. Gelukkig had zij een trouwe, aanhankelijke Bela; anders zou ze niet op eigen benen durven staan.
Zo, ze waren er. Fealwen liet de koffer dalen, die bijna onmiddellijk in een lichtflits verdween, hoogstwaarschijnlijk de kamer in. Anders wist ze ook niet waar Luce haar spullen wilde laten. Nog een knikje op het bedankje, het was nog zo vreemd om zoveel met andere personen om te gaan en echte gesprekken met hen te voeren. Dat was ze helemaal niet zo gewend, na al die tijd alleen geweest te zijn. Na Kendal had ze nooit echt meer aan anderen kunnen wennen, vond het veel beter als ze alleen was. 'Kom binnen, let niet op al de troep,' werd ze uitgenodigd. Luce was echt een nette vrouw, dat merkte ze wel. 'Bedankt,' zei Fealwen, die Bela voor liet gaan en toen zelf naar binnen stapte. De hond zou wel begrijpen dat hij Felix op eigen terrein niet aan mocht vallen. Zijzelf had ook nog niet alles uitgepakt, had veel in haar tas laten zitten. Ze kon zich niet helemaal settlen en dat sprak duidelijk uit de staat waarin haar kamers verkeerden. Half ingericht, het stuk van haar dat haar dwong zich hier thuis te voelen, en half ongepersonaliseerd; het stuk van haar dat terug wilde naar Cassia of in ieder geval naar de stilte, al wist ze dat het zinloos was om eenzaam op een hoekje van de planeet te zitten. Zo zou ze nooit wat voor haar volk kunnen betekenen. Fealwen nam voorzichtig plaats op de bank, keek de lichte vertrekken rond. Ze was nooit bij Eric op bezoek geweest, dus ze wist totaal niet hoe dat eruit zag. De enige kamers die ze gezien had waren die van de Vrouwe van het Woud en de Vergaderzaal. Iets te drinken.. Thee, misschien? Thee was een populair goedje op Cassia, hoewel koffie ook veel gedronken werd. Persoonlijk hield ze er niet zo van, was van zichzelf wakker genoeg. Ze voelde helemaal geen behoefte aan sneller werkende hersenen, die haar herinneringen alleen maar scherper naar boven brachten. Luce had ondertussen een foto uit haar koffer gepakt en die neergezet. Veel water, overduidelijk Cassia, anders zou ze het ook niet weten. 'Thee zou heerlijk zijn met dit koude weer,' antwoordde Fealwen, zag dat Luce opschrok. Ze focuste haar blik erop, probeerde te zien wie erop stonden. 'Een familiekiekje?' vroeg ze geïnteresseerd aan de zwartharige vrouw.

Zodra Luce de kamer binnen was gekomen had het op de een of andere manier voor thuis aan gevoeld. Iets wat vreemd was, maar aan de andere kant ook niet raar. Dit was immers haar nieuwe thuis. Alleen de dozen en de tassen moesten nog uitgepakt worden. Maar dat kwam wel allemaal nadat ze alleen was en eens even kon neuzen en uitzoeken. Er moest toch nog genoeg gebeuren hier. De bank moest zeker nog anders staan, en zo waren er nog meer dingen die wel veranderd konden worden. En natuurlijk de eigen touch van Luce zelf moest er komen. Ergens in een van de dozen moesten kussens liggen. Die kon ze er dan op liggen en ergens moesten ook wat kaarsen liggen. Goed, dat kwam later wel. Eerst eens Fealwen een beetje leren kennen, dan had ze in ieder geval iemand hier. Ze had Bela en Fealwen binnen gelaten. Dat was immers wel zo netjes om te doen en daarbij, Fealwen had haar geholpen, dus voor Luce was het iets als een verplichting. Naar Felix hoefde ze niet meer om te kijken. Die lag alweer te dromen over van alles en nog wat, maar waarschijnlijk het meest over het eten dat hij straks zal krijgen. Klein vreetdiefje dat het was. Terwijl ze langs heem heen liep aaide ze het beestje liefdevol over zijn rug heen. Ze had haar inmiddels gevraagd of ze iets te drinken wilde. Terwijl Luce de familiefoto pakte en neer zetten luisterde ze, na even uit haar gedachten gehaald te worden, naar wat Fealwen wilde drinken. Ze glimlachte. "Thee komt er aan!" Glimlachte ze. Terwijl ze naar het keukentje in het appartement liep luisterde ze naar Fealwen, die de foto opmerkte. 'Een familiekiekje?' Luce zette even haar bril af en legde hem op het keukenblok. "Ja, dat was een goede tijd." Terwijl ze dat zei begon ze het water te laten koken. Met enige invloed van licht kon ze de warmte beheersen en was het water zo heet genoeg. "Fealwen, wat wil je voor smaakje, ik heb hier citroen, aardbei, groene thee of fruitmix." Nog aardig wat keus. Terwijl ze even wachtte op het antwoord en vervolgens het zakje kruiden in de thee deed liep ze naar de slaapkamer om zich snel te verkleden in een dikke trui die fungeerde als een jurk en een dikke legging met een paar heerlijke zachte laarzen. Tegen de tijd dat ze terug kwam uit die kamer was de thee klaar en kon Luce de thee samen met een koekje terug lopen naar de kleine woonkamer. Ze glimlachte terwijl ze de thee op de salon tafel plaatste. Daarna ging ze zelf in een van de fauteuils ging zitten. "Ben je al lang hier?" Vroeg ze vervolgens nieuwsgierig. Zijzelf was de nieweling en waarschijnlijk ook het meest onervaren van iedereen. Ze zou zich er misschien nog wel uit kunnen redden,Eric had haar genoeg geleerd. En ze zou waarschijnlijk wel de jongste zijn met haar 236. Al vond Luce dat al wel aardig oud. Zeg maar heel erg oud. De dingen die zij mee had gekregen van huis uit bestonden al niet meer en alles was zogezegd moderner. Iets waar Luce niet echt in mee ging. Ze had al die jaren wel moeite gehad om mee te gaan. Voornamelijk omdat dat niet het geen was waar ze aan gewend was, en Luce was echt gesteld op geborgenheid van thuis. Dus het liefst hield ze dat zo veel mogelijk vast. Voorzichtig blies Luce wat in het kopje thee. Hoewel dat eigenlijk niet hoefde, Luce had hem precies warm genoeg gemaakt om te drinken, maar ook net te warm om niet te snel af te koelen tot koude thee.. Precies zoals het hoorde. "Koekje?" Ergens had Luce wel eens gewild om er als een oma bij te zitten. Vol trots kunnen kijken naar haar kinderen en diens kinderen. Maar sinds C. ook maar uit haar leven was verdwenen waren alle mannen dat. Ze hoefde het gewoon niet meer. Die tijd was de rottigste van haar leven. Ze had hier als oma kunnen zitten, hoewel ze nu dat te oud zou zijn, als haar kind een kans had gekregen, maar voor het zich ook maar ontwikkeld had was het weggehaald. Het moest van C. en in die tijd vond zij het ook maar beter zo. Maar achteraf is het altijd spijt hebben, altijd.

Ze begon op een oude schooljuffrouw te lijken, een oude schooljuf die alle verslagen bij iedereen afleverde. Zo'n chagrijnig mens dat je het liefst in de kast wilde opsluiten. Op het feit na dat je Lesaiah niet echt chagrijnig kon noemen, en ook niet echt in een kast wilde opsluiten. Tenzij je wilde dat ieder levend wezen zich tegen je keerde, natuurlijk. Ze kon desnoods ieder mogelijk mythisch wezen scheppen en ergens loslaten op een onschuldig dorp omdat een inwoner iets had gedaan wat haar niet zinde, maar zo wraakzuchtig was ze niet. Bovendien had ze het veel te druk. Er was nog maar een dag over, dan moest ze verdomme al naar Gren. Met Alejandro, van alle mensen. Haar eigen keuze, maar alsnog. Haar haren in een losse staart over haar linkerschouder, deinden zacht mee met haar losse passen. Danspassen, improvisatie. Het was haar natuurlijke manier van lopen, zodat ze precies wist waar ze op stond. Flynn had het vast amusant gevonden, zo'n manier van lopen. Misschien had hij haar weer ten dans gevraagd op zo'n moment, zoals ze af en toe midden in een training hadden gedaan. Oefengevecht werd Weense wals, twee tevreden leermeesters werden teleurgesteld door hun leerlingen. 'Stomme tradities,' Zacht mompelde ze de woorden in haar mond, het was precies wat haar conclusie was geweest. Stomme gewoonten, gebruiken, verplichtingen. Ze begon halverwege de trappen te neuriën, later zacht te zingen zonder te beseffen wat. Het was net nagelbijten, verslavend gewoon. Je zong gewoon liedjes na die je kende, maakte er een a capella versie van, versierde hem met je eigen uithalen en daarna wist niemand meer van wie het liedje nu echt was. 'Wouldn't have been such a lie, because I started to cry,' Het galmde hier een beetje na, als een echo die van heel ver weg kwam. Haar beheerste stem van normaal kon een geweldig niveau bereiken als ze zich volledig concentreerde op het zingen, maar nu niet. Ze kon zich gewoon niet focussen, de concentratie was ze volledig kwijt. Alejandro, papieren, het feest, wat er op het ijs gebeurd was. Zoals verwacht had ze vannacht amper geslapen. Als je de vrouw van dichtbij bekeek zag je heel licht de uitwerking van slapeloosheid. Iets doffere ogen, een bijna onzichtbare bleke teint. De hele nacht had ze liggen woelen. Eerst was het warm geweest, toen weer koud, toen weer warm, toen weer koud. Uiteindelijk was ze half in slaap gevallen, om alleen maar nachtmerries te hebben over Norwood en Savador. Over wat er met Aageth zou gebeuren. Dat Ferost haar beschuldigend aankeek, haar de rug toekeerde. Dat laatste was het ergst geweest, dat het leek alsof hij haar niet vertrouwde. Het liefst was ze de hele dag in bed blijven liggen, maar ze moest zich voorbereiden op een paar dagen afwezigheid. Oftewel; Afmelden van afspraken, mensen informeren. Wat papieren afgeven, dingen die ze nog moest doen. Geen ziek dagje voor de leider van een planeet, nee, zij moesten al het leed maar op hun schouders nemen. Nog steeds zingend liep ze Cruinne langs, voorbij Neara's kamer, langs Dorchadas. Naar Cahaya, Eric moest wat papieren tekenen. Daarna moest ze maar naar Ilma. Om raad te vragen. God, ze stond op instorten. Ze was zwaar gestrest, had geen idee wat ze moest doen. 'How the hell does a broken heart, get back together when It's torn apart? Teach yourself to start, beating again.' Zacht zingend liep ze onbewust van de andere mensen in het vertrek Cahaya binnen. Ze had haar zintuigen even uitgeschakeld, in ieder geval degenen die haar voor aanwezigheid waarschuwden. 'This little bluebird won’t come here anymore... So I went looking for her, and I found you- Eric, kun je dit even tekenen?' Afwezig legde ze een aantal papieren op het hoekje naast de deur, keek amper de kamer door. Het enige wat opviel, was iets wittigs en pluizigs. 'Bela? Wat doe jij nu hier, ga terug naar Fealwen.' Haar vermoeide, gestresste hoofd registreerde nog niet dat er nog meer mensen waren. Even stond ze daar wat daas, daarna nam ze een paar passen naar binnen. 'Oh,' mompelde ze bij zichzelf, 'Dat zag ik niet aankomen.' Met wat moeite wekte ze een halve glimlach op. 'Fealwen,' Vriendelijk groette ze de vrouwe van het water, 'En Er-' Ze kapte haar zin af toen ze de blonde man niet zag zitten. 'Vertel me alsjeblieft dat we niet in de problemen zitten.'

-Invasion-

Bela was begonnen met het verkennen van de kamer, op die manier die alleen hij had. Nieuwsgierig heen en weer lopen, snuffelen, weglopen, erachter komen dat het toch niet zo interessant was in die hoek als in die andere hoek en weer teruggaan. Zijn witte, lange vacht deinde op en neer en hij leek zich helemaal uit te leven in zichzelf met alleen al het ruiken van de geuren in Cahaya. Tja, Water en Licht hadden dan ook niet echt een natuurlijke haat tegen elkaar of wat dan ook. Water kon eigenlijk wel met alle magiën overweg, alleen niet met Vuur. Ergens was ze wel blij dat ze de Heer van het Vuur nog niet tegengekomen was, want dat zou in een ruzie ontaardt kunnen zijn, of misschien gewoon in een 'ignore-mode'. Nee, als nieuweling had ze niet direct mot willen hebben met de één of andere Heer van het tegenstrijdige Element. Ze was alleen nog maar mensen tegengekomen met wie ze wel op kon schieten. Alejandro, misschien een beetje een vreemde, simpele man, maar hij bedoelde het niet verkeerd en ze had bij hem altijd Bela nog achter de hand; Lesaiah, kende ze niet zo goed, maar ze was veelal vrolijk en netjes, hoewel ze er de laatste tijd steeds vermoeider uitzag; en nu Luce, die ze nog helemaal niet kende, maar die prima aardig overkwam. Dus Fealwen zag het steeds meer zitten, hoe langer ze hier was. Als ze zichzelf nu maar in kon passen en kon wennen aan haar nieuwe rol, dan zou alles wel goed komen. Zolang ze zich maar gedroeg, niet al te domme dingen zei en haar best deed voor Cassia. Het voordeel aan zoveel taken was in ieder geval dat ze zich niet op Kendal hoefde te concentreren, misschien kon ze eindelijk eens een dag doorbrengen zonder aan hem te denken.. 'Thee komt eraan!' Fealwen knikte, wachtte netjes af. Ze sloeg haar benen over elkaar en probeerde netjes te gaan zitten, niet alsof ze hier al helemaal thuis was. Dit waren haar vertrekken niet, al deed Bela anders vermoeden. Een goede tijd.. Fealwens blik gleed even naar de grond, bijna verloor ze zichzelf in haar slecht getimede gedachten. Dat gevoel kende ze maar al te goed. Citroen, aardbei.. Aardbei was een beetje zoet, groene thee was wel lekker en ze voelde zich niet vrolijk genoeg voor Fruitmix. Die naam alleen al deed vermoeden dat er heel veel smaak en kleur aan zat; en zo voelde ze zich nu helemaal niet. Citroen was zuur, dat was het misschien ook niet helemaal. God, ze moest niet zoveel nadenken over de smaak van haar thee! Gewoon één kiezen. 'Groene thee, graag,' antwoordde ze, probeerde het simpel te houden al was het een rommeltje in haar hoofd. Alles begon zowat door elkaar te lopen; ze moest snel weer gaan oefenen met haar magie, dan kon ze alles weer op een rijtje krijgen. Luce kwam vrij snel weer terug, net toen Bela besloten had dat hij nieuwsgierig genoeg was geweest en aan Fealwens voeten was gaan liggen. In haar hoofd zat ze al af te tellen tot dat ophield; de hond was zo druk, ondanks het feit dat hij al veel ouder was dan de gemiddelde hond werd. 'Ik ben hier.. een maand of wat voor jou gekomen denk ik, dus ik ben hier ook nog vrij nieuw,' antwoordde Fealwen rustig. Nieuw, ze was nog zo nieuw.. niet afdwalen, daar had ze het al vaak genoeg met zichzelf over gehad. 'Ik schijn ook de jongste hier te zijn,' vertelde Fealwen met een lichte lach op haar gezicht. 'Tweehonderdacht is hier nog vrij weinig.' Hoe oud zou Luce zijn? Stiekem hoopte ze jonger, al wist ze vrijwel zeker dat dat niet zo zou zijn. 'Koekje?' Dankbaar pakte Fealwen er eentje. 'Dankjewel,' zei ze, omdat ze er niet meer op te zeggen had. 3..2..1.. Ja, daar ging Bela weer. Zijn aangename warmte verdween bij haar voeten, zoals ze al had kunnen verwachten. De hond spitste zijn oren toen hij in de hoek van de kamer stond, alsof hij iets hoorde. Vreemd dier, dacht Fealwen, hoewel ze het ontzettend schattig vond. Wacht.. Nu meende ook zij een stem te horen, duidelijk zingend omdat de tonen zoveel varieerden. Zo praatte je niet tegen jezelf. Een paar zinnen uit een liedje dreven de kamer binnen toen de deur openging en Lesaiah er stond. Fealwen kon het niet laten om te bedenken dat ze er moe uitzag, al kwam dat maar door kleine dingen en door haar onoplettendheid. Ze zei Eric's naam, maar die was hier al niet meer. Bela keek enthousiast naar de Vrouwe van het Woud, blafte kort en werd ook opgemerkt. 'Bela? Wat doe jij hier? Ga terug naar Fealwen,' vond Lesaiah. De hond hield zijn kop even schuin en besloot toen te doen wat de vrouw vroeg, al had hij waarschijnlijk alleen maar de naam van zijn bazinnetje gehoord. 'Lesaiah,' groette Fealwen haar, bleef de vrouw bezorgd bestuderen. Dat kon toch niet helemaal goed komen zo. Ze zat waarschijnlijk nog met de kwestie van Norwood.. 'Nee, geen problemen,' haastte Fealwen zich te zeggen. Straks maakte Lesaiah zich nog drukker! 'Luce hier is net nieuw, ze is de Opvolgster van Eric en dus de nieuwe Vrouwe van het Licht. Niets aan de hand,' legde ze snel uit. Fealwen was opgestaan en liep naar Lesaiah toe, vertrouwde het niet helemaal. Ze zag er echt niet uit alsof ze erbij was met haar hoofd!

~ ~

Felix opende een oog en volgde de hond nauwkeurig. Van af zijn torenhoge krabpaal bekeek hij de boel eens even goed. En zodra het beest ook maar iets te dicht in zijn buurt kwam gingen zijn haren de lucht in. Een zacht gesis verliet dan zijn bekkie. Luce waarschuwde hem met een blik, grote ogen en haar lippen zacht op elkaar geperst. Felix' haren gingen meteen weer naar beneden en verborg zijn kop tussen zijn poten, net goed. 'Groene thee, graag,' Luce rommelde wat in de potjes, gooide wat van de kruiden bij het water en liet het even intrekken. Voor zichzelf had ze al de citroen te pakken gehad. Ze vond het heerlijk en ergens bracht het haar tot rust. Haar bril hield ze even onder een dun straaltje water om deze daarna met een schone doek schoon te poetsen en terug te zetten op haar neus. Haar haar werd in een losse vlecht gebonden en Luce wist zich snel te verkleden. Toen de thee getrokken had nam ze deze mee met een koekje. Geluk dat ze alvast wat had achtergelaten en mee gebracht had. Niets ging in dit koude weer boven een kopje thee met een koekje, zo vond Luce tenminste. 'Ik ben hier.. een maand of wat voor jou gekomen denk ik, dus ik ben hier ook nog vrij nieuw,' Luce knikte kort. Hoelang zou het duren voor je niet meer nieuw was? Een aantal jaar? Tiental jaren of misschien wel een halve eeuw. Immers, Eric had ook redelijk lang gezeten, toch? Misschien werd je hier wel lang als 'nieuw' aangeduid. Het zou zo maar kunnen. 'Ik schijn ook de jongste hier te zijn, Tweehonderdacht is hier nog vrij weinig.' Luce glimlachte. "Als iedereen dat vrij weinig vind, ben ik wel benieuwd wat ze dan normaal vinden. Ik zelf ben tweehonderd zesendertig Ook niet heel oud, als ik het zo hoor. Maar ik heb genoeg mee gemaakt." Luce had op zijn minst wel gedacht dat ze de jongste was, maar blijkbaar kon het jonger. Luce keek even naar de hond, die bij Fealwen lag. Maar nadat ze nog geen tel had gekeken stond de hond al op. Luce glimlachte. "Maar heb je het wel naar je zin hier? Of zijn er dingen die jij mij kan bijpraten, aangezien er even niemand van Nova is geweest." Misschien was het stom om hier over te beginnen. Maar Luce was altijd vrij veel van het weten van. Dus ze wilde ook graag weten waarin ze terecht kwam. Wat ze wel niet gemist had, in de paar dagen dat ze hier zou komen, sinds Eric opgestapt was. Het waren misschien maar een paar dagen geweest, maar dat kon al genoeg zijn. Luce keek om toen ze een stem, voor haar onbekend, zingend op de gang hoorde. Waarna de zingende stem over ging in een pratende stem. Blijkbaar gericht op haar kamer, aangezien ze duidelijk de naam 'Eric' hoorde. En papieren ondertekenen. Luce fronste even. 'Bela? Wat doe jij hier? Ga terug naar Fealwen,' Luce ging anders zitten waardoor ze net de deur kon zien. En daar stond een vrij vermoeid uitziende vrouw met een stapeltje papieren dat inmiddels op een tafeltje naast de deur lag. Luce keek de vrouw vragend aan terwijl ze Fealwen begroette, en andersom. Waarna ze doorging naar Er... Blijkbaar had ze nog steeds Eric hier verwacht. Jammer maar helaas, hij was er niet meer. 'Vertel me alsjeblieft dat we niet in de problemen zitten.' Luce fronste en keek even van de vrouw naar Fealwen. Wat voor probleem zou er nou kunnen zijn. 'Nee, geen problemen, Luce hier is net nieuw, ze is de Opvolgster van Eric en dus de nieuwe Vrouwe van het Licht. Niets aan de hand,' Luce stond op en liep naar de vrouw toe. "Luce Lior." Ze glimlachte vriendelijk en stak haar hand uit. "Kan ik het misschien voor je tekenen?" Vroeg ze vriendelijk. "Kom verder binnen." Nog even en heel het kamertje zat vol. Niet dat het zou passen, aangezien haar spullen nog overal en nergens stonden in dozen. Alleen het nodige was er al uit. Luce liep voor de vrouw uit naar het kamertje toe. Gezellig, een theekransje.

-- derp o.O

Het was mazzel dat ze lang genoeg in de politiek zat dat ze niet haar mond open liet vallen, al vertelde iemand haar dat Cassia in de brand stond. Politiek gezien kon je haar alles maken zonder ook maar een reactie te krijgen die groter was dan het optrekken van een wenkbrauw. Dit was zo’n moment dat ze twijfelde of het persoonlijk of politiek was. Ze was moe, in de war, gestresst, en dan kreeg ze dit voorgeschoteld. Flynn was al een behoorlijke verassing geweest, hetzij een leuke, maar dit lag heel anders. Ze kende deze persoon niet, haar nieuwe collega was een totaal nieuw persoon voor haar. Het zou weken, maanden duren voordat ze de nieuwe vrouwe van het licht zou kennen, en het zou nog veel langer duren voordat ze haar echt zou vertrouwen. Hoogstwaarschijnlijk zou ze, net als bij Fealwen, haar politiek correcte houding aannemen. Vriendelijk, open, maar details over zichzelf verzwijgend. Meestal kenden politici niet heel veel meer dan de basis van de vrouwe van het woud. Meer dan de basis hadden ze ook niet nodig, vond Lesaiah. Het waren collega’s, geen hechte vrienden. Flynn kende ze al jarenlang, dat was een uitzondering. Maar hij was meer een vriend dan een echte collega, zoals ze al eerder had geconstateerd. Tegenover Fealwen zou ze waarschijnlijk nog politiek koel kunnen doen, zeker omdat ze de vrouw nog niet heel erg lang kende, maar Flynn maakte het voor haar onmogelijk om ook maar een boos woord te spreken. Natuurlijk, ze hadden zo hun ruzies, maar dat waren ook persoonlijke dingen. Politiek gezien was Erd een van de grootste exportafnemers van Gren, dus waren goede banden erg belangrijk. Nova en Cassia daarentegen waren minder grote klanten, dus de banden hoefden niet zo heel close te zijn. Hoe politiek kon het zijn. ‘Luce dus? Ik ben Lesaiah. Vrouwe van het woud. Opvolgster van Ferost.’ Ze moest dat iedere keer zeggen, gezien Ferost dus niet verder had gebazuind dat hij een opvolgster had. ‘Ja, graag, als je ze zou willen tekenen, maakt dat het gedoe een stuk minder.’ Ze glimlachte vriendelijk, probeerde de vermoeidheid die begon op te spelen weg te denken. God, dit kon er ook nog wel bij. Alejandro mee naar Gren, nieuwe collega nummer zoveel, Norwood naar de knoppen, stemmingswisselingen weer onstabiel. Alsof het leven haar geen enkel moment rust wilde gunnen. Glimlachend, maar haar ogen niet meelachend kwam ze verder de kamer in, nam ze de vrouwe van het licht goed in zich op. Zwart haar, een bril – iets wat Lesaiah verbaasde – en een niet onaardige uitdrukking op haar gezicht. Ze schudde de hand van de vrouw, reikte daarna naar de papieren over haar arm. ‘Het zal een beetje raar overkomen, meteen zoiets vragen van een nieuwe collega, maar het moet vandaag. Morgen vertrek ik. Dus alles moet geregeld zijn.’ Ja, als ze niet alles perfect op orde had, dan zou alles op Gren in de war gestuurd worden, en liep ook haar hele plannetje met Alejandro vast.

[size=9]Derpish[/size

Dankbaar pakte Fealwen het kopje warme thee aan, vouwde haar beide handen eromheen in de hoop iets van warmte uit het gekookte water naar haar handen te kunnen laten stromen. Ze blies er zachtjes in, liet de stoom langs haar gezicht strijken. De sensatie van een kopje thee was misschien wel sterker dan wat ook, ze hield zo van deze drank.. Op Cassia was men niet voor niets bekend om de thee. Die werd dan ook veelvuldig als exportproduct verkocht, maar dat was gelukkig niet de belangrijkste bron van inkomsten voor Cassia. Het zou toch wat zijn, dat de economie van een land afhing van de verdorie export van thee. Het was een lachwekkend idee waar ze niet teveel op in zou gaan; dan zou ze straks nog moeten lachen, hardop, en dat was iets wat haar niet vaak overkwam. Kijk, dat het nu gebeurd was bij Alejandro's eerste bezoek, maar wat was er dan ook genialer dan de Heer van het Duister die gillend op de grond lag omdat een hond - genaamd Bela, lief dier - hem wilde likken? Nee, toen had ze het niet meer gehad.
Fealwen keek op naar Luce, die vertelde hoe oud zij was. Hmm, nog iemand die ouder was. Ze kon er niets aan doen zich dom en jong te voelen; ze keek echt tegen al haar collega's op, eerlijk waar. Ze leken allemaal zo zelfzeker, zelfs al kwamen ze hier nog maar net binnengelopen. Net of zij het een of andere 'aura-distributiepoortje' gemist had en daardoor haar gezonde dosis zelfvertrouwen gemist had. Dat soort dingen zouden ook alleen haar overkomen, eerlijk.
Luce stelde een nieuwe vraag, over bijpraten, waar Fealwen even stil van werd. Tja, die soapguide had zij ook wel willen hebben toen ze hier kwam. Maar zou ze Luce daar echt over bij moeten praten? Zij wist er immers ook het fijne niet van en het was zoveel gedoe allemaal, met haat-haatrelaties en dergelijke. Nee, moest ze daar echt aan beginnen? Ze had het idee dat wat zij in de tijd dat ze hier was gezien had nog maar het topje van de ijsberg was.. Ze kreeg gelukkig uitstel van executie doordat Lesaiah binnenviel, arme vermoeid uitziende Lesaiah. Ze kende de vrouw nog helemaal niet lang en als ze een stel vragen zou krijgen over wat haar hobby's waren en dat soort dingen, zou ze alles fout beantwoorden, maar ze voelde zich niet echt bedreigd bij de vrouw. Cassia en Gren hadden het altijd wel goed met elkaar kunnen vinden, dus op dat gebied was er geen probleem. Tussen Gren en Nova moest het op zich ook wel goed gaan, toch? Luce stelde zich ook netjes voor, had waarschijnlijk ook door dat Lesaiah op dit moment niet tot de scherpsten van de maatschappij behoorde. Hoe kwam ze zo moe? Slecht geslapen, ja, maar er was altijd wel een reden waarom je de slaap niet kon vatten. Echter geen onderwerp om nu aan te snijden.
Luce nodigde Lesaiah uit om binnen te komen, wat de vrouw ook deed. Gebeurde hier altijd zoveel? Gelukkig kon Luce wat dingen ondertekenen, dan was dat ook weer opgelost. Lesaiah moest overduidelijk wat slaap inhalen en eigenlijk wilde Fealwen dat tegen haar zeggen ook. Al was ze helemaal niet zo bezorgd, ze herkende hier iets van zichzelf in. Na de dood van Kendal had ze maandenlang nachten gehad waarin ze zomaar wakker werd en dan helemaal niet meer sliep. Slapeloosheid was voor haar iets verschrikkelijks. Vertrekken? Hmm, daar had ze Fealwens aandacht wel een beetje mee. Ze had niets gehoord over belangrijke zaken op Gren, al hield ze dat nu ook weer niet zo goed bij. 'Oh, zijn er ernstige zaken op Gren?' vroeg ze, lichtelijk bezorgd. Misschien dat Lesaiah daarom zo vermoeid was. 'Dan werk je Luce gelijk goed in,' glimlachte ze daarna maar. Bela was naar Lesaiah toegelopen, leek hetzelfde te denken als Fealwen. Rustig nam de roodharige vrouw een slokje thee. 'Heb je hulp nodig met inpakken, Lesaiah?' vroeg ze. Natuurlijk kon de vrouw dat wel zelf, maar ergens was ze wel bezorgd genoeg om even het gedrag van de vrouw te willen onderzoeken. Ja, een vreemde vraag, maar Fealwen kon best impulsief zijn.

Vaagjes..

Luce keek naar het stapeltje papieren. Ze tekenen lukte wel, als ze ze eerst doorlas. Dat was iets wat ze van Eric had geleerd. Altijd alles eerst doorlezen en dan pas tekenen. "Dat komt goed." Luce liet haar binnen komen. De vriendelijkheid die meestal over Luce lag, lag er nog steeds. Ze keek even naar Fealwen, om te zien hoe zij misschien naar Lesaiah keek. Luce was er niet echt gerust op. Ze zag er vermoeid uit, haar glimlach was vriendelijk, alleen haar ogen deden niks. Iets wat meestal juist ander is. Luce keek even naar Lesaiah, en nam haar in zich op. Schrok even uit haar gedachten toen Lesaiah de mededeling bracht, vandaag nog tekenen. Goed, ze zou het zo doen, als iedereen weg was. Dan kon ze even zitten en alles doorlezen. Waar was de tijd gebleven van 'rustig settelen?' Of was dat tegenwoordig verboden. Het stond nog vol met dozen hier, ze had amper plek. Toch knikte Luce voorzichtig. Ze zou het vandaag wel tekenen. Op hoop van zegen dat ze niet zou zeggen, nu meteen alsjeblieft. Moest ze dan gewoon gaan tekenen of toch nog lezen. Ergens in Luce' hoofd begon een soort tweestrijd. Maar zodra Fealwen begon te praten keek Luce naar haar. Problemen op Gren? Tas in pakken? Of Luce zag het verkeerd, of Lesaiah ging weg,, Maar was dat dan voor definitief of tijdelijk? Luce werd enigszins nieuwsgierig en keek naar Lesaiah. Felix echter vond dat niet belangrijk en begon bij het keukentje te miauwen. Luce zuchtte, net op dit moment moest dat beest aan eten denken. Met wat geknip in haar vingers stond er al vrij snel een bakje eten. Hij moest het er maar mee doen, dat beest had immers altijd een slechte timing. Luce liep naar het stapeltje papieren en begon er wat door heen te bladeren. Ja het is en het zou een lange dag worden vandaag. Of ze het wilde of niet..

Oow mai gash,,, dit is zo derp// o/0
Sorry btw voor de late reactie en de derpigheid hiervan..

Ergens in haar achterhoofd begon een soort doffe, stekende pijn die zich naar buiten verspreidde. Alsof iemand een ei in haar hoofd brak, en de inhoud liet lopen. Vermoeidheid. Niets dan vermoeidheid. Haar hele lichaam begon te protesteren. Moest ze maar niet pas om half vijf in slaap vallen van nervositeit. Ze had nog een dag, daarna ging ze terug naar Gren, moest ze met Alejandro zitten. Haar acteerwerk zou hier onder lijden, net zoals haar houding het nu deed. Ze wilde gewoon ergens een bank opzoeken en haar hoofd neerleggen, maar zodra ze dat deed, zouden haar gedachten weer opspelen naar dingen waar ze niet aan wilde denken. Aan de dingen die er op Gren waren gebeurd, zoveel jaren geleden. Aan de witte vlekken. Ze had minstens drie uur verspild aan het proberen om iemand te herinneren waarmee ze ooit had samengewerkt. Verder dan de naam van een dorpje was ze niet gekomen. Het was gewoon een onbreekbare muur die haar tegenhield. Alle herinneringen van haar achttiende tot haar twintigste waren uitgewist, met een heel kleine uitzondering. Een bezoekje van Fennon en Flynn, en een heel kleine splinter. Een stekende pijn in haar heup, op de plaats waar nu de tatoeage zat. Dat was alles wat ze zich kon herinneren van haar eerste leerjaren. En omdat ze niets meer wist, kon ze al die kennis ook niet meer herroepen. Geen enkele les was blijven hangen. Misschien had Ferost haar zoveel geleerd dat ze het instinctief deed, en de lessen was vergeten. Dat was de enige positieve verklaring die ze kon bedenken. Er waren een hele hoop negatieve verklaringen, maar daar wilde ze het absoluut niet over hebben. Wilde er niet eens over denken, om eerlijk te zijn. ‘Nee, geen problemen.’ Ze liep op Fealwen toe, ging in een stoel vlakbij haar zitten. ‘Iets waar ik naar uit zou moeten kijken. Het nieuwjaarsfeest op Gren, politiek minder stijf festival. Het enige waar ik tegenop zie is de saaie politici en het feit dat ik Alejandro mee heb gevraagd.’ Ze begroef haar hoofd in haar handen. ‘God, ik heb Alejandro meegevraagd om me te helpen op Gren. Wat is er met me aan de hand?’ Misschien, heel misschien kon een beetje meidenpraat haar helpen. Maar van haar leven lang had ze dat nog nooit echt gedaan, meidenpraat. Ze was opgevoed in een vrouwonvriendelijke omgeving, had haar halve leven in de bossen van Gren verspild, met alleen maar mannen. Het meisje in haar was ze al lang kwijtgeraakt, was soms dapperder dan de meeste mannen. De kleine, lieve, hopeloos romantische Lesaiah die ze ooit was geweest was al lang ergens in een hoekje begraven, om nooit meer aan gedacht te worden. Dat was iets uit een triest verleden, wat toch niet meer dan pijn betekende. En ze wilde het niet hebben over pijn. Er was teveel van geweest in haar leven. Ze verdrong het liever allemaal, dan dat ze ook maar aan een klein dingetje terug moest denken. ‘Fealwen, ik haat hem. Ik haat Alejandro echt. Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig?’ Onbewust vroeg ze om steun, om hulp.

Sja. Ik keek de Hangover while writing this.

Ze wilde geen pijn meer zien, wilde nooit meer herinnerd worden aan haar eigen pijn en deed ook nog eens alles om zichzelf ervan te overtuigen dat ze geen pijn meer kon voelen, geen gevoelens meer had, dat ze het in zich had om zo koud te zijn als het ijs op de bovenste regionen van Cassia. Was het maar zo. Dan zou ze niet nachten wakker liggen, hopend op een fijne droom in plaats van een nachtmerrie gevuld met tranen en verloren hoop waarin haar handen niet ver genoeg konden reiken..
Gelukkig kon Luce de papieren tekenen en was er verder niets aan de hand, dan hoefde ze zich daar geen zorgen over te maken. Wel onhandig voor Luce, dat ze zich niet direct kon settlen, dat ze niet uit kon pakken. Momenteel kon dat Fealwen echter niet zoveel schelen; wat was nu erger, een paar extra dozen op de grond of een paar zorgen van de schouders van een collega afhalen? Ze werd steeds bezorgder dat er iets zou zijn op Gren, stel je voor.. Niet dat de planeet nu ontploft was, dan was dat wel te zien geweest aan Lesaiahs uitdrukking. Vermoeidheid was iets heel anders dan de dood nabij zijn. Luce begon met het doorbladeren van de papieren die haar gegeven waren, waarschijnlijk een hoop taaie kost, waar iedere LM mee te maken kreeg, of ze nu wilden of niet. 'Nee, geen problemen,' antwoordde Lesaiah. Fealwen ademde opgelucht uit, knikte naar de vrouw. 'Gelukkig maar,' vond ze en dat meende ze echt, al wilde ze zo graag koud zijn en doen. Ze was er gewoon niet voor gemaakt, maar no way dat ze dat ooit aan zichzelf toe ging geven. Bela hielp haar met assertief zijn, al kon ze dat niet tegen zichzelf. Er was nog zoveel te leren, zelfs na 200 jaren. De Vrouwe van het Woud ging in een andere stoel zitten, wat Fealwen inderdaad wel een goed idee leek. Ze moest immers niet omvallen, dat was niet de bedoeling. Fealwen draaide zich een beetje naar Lesaiah toe, zodat ze haar recht aan kon kijken, maar ze zei niets en luisterde alleen maar. Een festival dus, meestal maakte dat mensen vrolijk. Zo niet Lesaiah. Verklaring?
Saaie politici, daar kon ze prima inkomen; niemand die daarmee wilde leven. En- Wacht even. Fealwen onderdrukte de neiging haar wenkbrauw op te trekken, aangezien ze zich heel snel realiseerde dat dit serieus was en geen grap. Daarvoor kende Lesaiah misschien nog niet goed genoeg, om zo'n verschil te zien, maar deze was wel erg opvallend. De twee konden elkaars keel wel uit klauwen of zouden het zelf nog doen uit pure frustratie, maar Lesaiah die Alejandro meevroeg? Die hem meevroeg? Ze kon er niet bij, eerlijk waar. De vrouw tegenover haar begroef haar hoofd in haar handen en mompelde nu meer tegen zichzelf. Retorische vragen, waar ze echt geen antwoord op had. Daarom legde Fealwen een hand op Lesaiahs schouder na even getwijfeld te hebben of dat gebaar nog wel iets uitdrukte, maar ze meende het, al kon ze niet direct woorden vinden die alles op zouden lossen. Wat zou immers alles oplossen? Niets, toch? Wat voor loze woorden hadden hem teruggebracht? Geen, naar haar weten. Anders hadden ze haar wel eens eerder mogen vertellen dat Kendal er nog was. 'Hij is een goede keuze voor zo'n festival,' probeerde Fealwen. Misschien dat er nog reden achter de keuze geplakt kon worden. Lesaiah en Alejandro, hopeloze gevallen toch. Als ze al samen naar een feest gingen.. Ze was wel benieuwd wat er van die wapenstilstand ging worden. 'Het is maar een politiek gebeuren, Lesaiah. Als je met een andere Legendarische Magician komt zullen ze daar echt niet van opkijken. Misschien zijn ze zelfs wel onder de indruk dat Shadra en Gren vriendschappelijk genoeg zijn samen naar een festival te komen.' Ze probeerde zo geloofwaardig mogelijk over te komen, maar zij wist ook niet wat er met de vrouw aan de hand was. Ze kon geen gedachten lezen! Uiteindelijk zuchtte ze, kon geen woorden meer vinden die net zo onnuttig waren als zij zich nu voelde. De waarheid zou misschien het beste zijn.. Niet dat iemand er ook maar wat mee kon. 'Om eerlijk te zijn, Lesaiah, weten we geen van allen waar je precies mee bezig bent, maar je zult vanzelf zien wat er gebeurt en waar dat toe leidt.' Zo, meer wist zij ook niet. 'Als je er je best voor doet, komt het vast wel goed,' probeerde ze nog enigszins bemoedigend over te komen. Als om haar goedaardige bedoeling te versterken was Bela opgestaan, drukte zijn natte neus tegen Lesaiahs arm. Lieve hond, zei zoveel meer met één blik dan zij met al haar woorden.