Joseph stond stilletjes in de hoek van de kamer, een doodse stilte had zich in Angani gevormd. Op Josephs gezicht was een haast vermoeide maar geconcentreerde uitdrukking te zien, zijn donkere ogen waren onopvallend op de vrouw gericht. Geplaatst in de grote stoel die voor het ruime, hoge raam stond staarde Neara naar buiten. Haar benen over elkaar geslagen, en haar hoofd leunend op haar hand. Het masker dat ze normaal droeg was verdwenen, haar wenkbrauwen in de starende blik naar elkaar toe getrokken in een haast wanhopige uitdrukking. Ze haatte het gevoel van onwetendheid, het gevoel wat je bracht als je niet met de situatie om kon gaan. Sommige werden boos, haar irriteerde het en bleef het steken totdat ze een oplossing had gevonden. Haar ogen sloten zich, kantelde haar gezicht naar beneden bij de knijpende en stekende gedachtes. Hoe kon hij het doen, maar hoe had ze zichzelf zo kunnen verliezen. Wie of wat was hij precies. Wat was het nou precies wat haar zo blind had kunnen maken voor haarzelf. Misschien was het maar goed uit gekomen dat ze elkaars bloed nu wel konden drinken, maar toch merkte ze telkens als ze iets hoorde wat met hem te maken had of als ze zijn zware stem opving in haar uitgestrekte gehoor bleef haar aandacht steken. 'Vrouwe,' de zachte stem van Joseph deed haar opschrikken, haar hoofd optillen en haar ogen openen. Een lichte frons ontstond op de butler zijn gezicht, maar verder reageerde hij niet op het ongepaste gedrag van zijn Vrouwe. 'Ik ga even uit,' voordat Joseph verder kon spreken had Neara al haar zegje gezegd, stond ze op en liep ze naar de deur. De butler bleef doodstil staan, keek Neara na terwijl deze de deur uit liep op haar onhoorbare passen en de trap afging. Haar gedachtes ver weg, haar zilveren ogen voor zich gericht zonder iets te zien. Zachte muziek viel in haar oren, een stem die duidelijk tegen zichzelf sprak vulde haar gehoor. Ietwat verbaasd bleef ze voor de deur van Cahaya staan. Ze was hier nog nooit geweest, de enige keer dat ze met Clera werkelijk had gesproken was in haar eigen kamer. En ook Eric had ze enkel hierheen gebracht waarna ze na enkele secondes het vertrek weer had verlaten. Gevloek, gestumpel. Met en lichte frons keek ze naar het hout van de deur, waarna ze een besluit probeerde te maken. Of in haar eentje haar humeur weg duwen, hoe dat wist ze nog niet. Het knagende gevoel moest weg, zo ver weg gestopt en niet enkel achter een masker. Of ze kon kijken wat Eric aan het doen was, maar dan was ze waarschijnlijk gedwongen tot een gesprek. Vriendelijk, haar irritaties binnen houden omdat Eric nou niet het perfecte typ mens voor haar was. Haar hand duwde de deurklink in, had besloten om niet het ergste te verwachten. De deur zwaaide open, waarna ze naar een in wit bedekte kamer keek met middenin een blonde man die stond te stoeien met een bus verf.


Mon Éric <3

Ja, dit was een wijs besluit. Het zou hier al honderd keer leuker zijn als zijn kamer tenminste ook een vrolijk kleurtje had. Met speciale tape had hij alles afgeplakt, hij had zakken gedaan over alles wat maar vies kon worden. Het enige was er nu nog moest komen, was het verven zelf. Of schilderen. Of sprayen. Hoe het dan ook zou gaan. Hij keek zijn binnenhuisarchitect aan, die nogal chagrijnig keek. ‘Okee, okee, je mag gaan. Ga maar terug naar Nova. Ga maar naar je afspraak, ofzo.’ Hij gaf hem een knipoog en een schuin lachje, waarop de homoseksuele man bloosde en snel de kamer verliet.
Zonder hem zou dit een hele opgave worden, dat wist hij ook wel. Maar een goede voorbereiding was het halve werk, en die was nu gelukkig al gedaan. Nog een paar kleine dingetjes. Eerst, een muziekje. Swingend op muziek die nog niet aanstond liep hij naar de stereo, deed er veel langer over dan werkelijk nodig was. Hij had dan ook niet bepaald zin in het klusje.
Zodra de stereo aanstond met wat muziek van een jaar of twintig geleden, maakte hij wat moves over de vloer, de helaas niet zo soepel gleed vanwege alle vuilniszakken die elke vierkante centimeter bedekten. Na een minuut of wat liep hij half meemurmelend met de tekst die hij te lastig vond om echt te onthouden naar zijn keuken. Hij moest tenslotte wel eerst even wat eten en wat drinken. Op een lege maag kun je niet werken, wel?

Met moeite sleepte hij zich weg uit de keuken, liet zijn vieze vaat staan en sjokte naar de woonkamer. Het ienieminibeetje discipline wat hij had riep hem, en bovendien was de cd inmiddels afgelopen. Stom ding. Waarom ging hij niet automatisch door? Dat zouden ze moeten uitvinden. Met grote oogjes en een pruillip naar zijn apparaat bleef hij er even voorstaan, zoekend naar de ‘open’ knop. Hij tikte er wat met zijn vinger tegenaan, maar het stomme ding ging niet open. Na wat klauwen met zijn nagels kwam het ding, uit het niets, héél gewillig naar buiten zetten. Tja, dat kreeg je er nou van. Met een lekker-puh grijns verwisselde hij de cd en deed een andere erin. Meeblèremuziek, geweldig!
Hij draaide het volume omhoog en ook met zijn eigen stem hielp hij het aantal decibels omhoog. Met een sherlock holmes houding sloop hij richting de verfspuitbussen, bang dat ze hem anders op zouden merken. Met een zucht draaide hij zich plots naar hen om. ‘Wij gaan… aan de slag!’ Hij greep de grootste, de gele, die de onderlaag van de muur zou worden.
Met een theatraal gebaar trok hij de dop eraf en smeet hem bij de andere bussen, waarbij hij met een weggedraaid angstig hoofd zijn arm zo ver mogelijk uitstrekte en op de muur richtte. Heel zachtjes drukte hij op het knopje. Geen reactie. Iets harder drukte hij op het knopje. Nog steeds geen reactie. Hij draaide het ding naar hemzelf toe, en inspecteerde het spuitgaatje. Daar was niets mee mis. Dat ding zat toch volgepropt met luchtdruk? Magie enzo? Het knopje zou toch alles vrij moeten laten komen? Wat was er mis?
Hij krabbelde er even aan en zette vervolgens zijn beide duimen erop. Zijn hoofd schoot opzij toen de deur open ging, een brede grijns op zijn gezicht. ‘NEARA! Jij mag me even helpen. Kijk, als je op het knopje drukt dan-’ Zijn vingers drukte het knopje in, en inderdaad, de barrière voor de veiligheid van kinderen werd verbroken en hij spoot heel zijn eigen hals en gezicht onder met knalgele verf. Wat verdwaasd veegde hij met zijn andere hand de verf er gedeeltelijk af. ‘-spuit hij verf.’ Vervolgde hij droogjes, voordat hij bulderend van het lachen de bus verf naar haar smeet. Bijna viel hij om van het lachen, terwijl hij met zijn handen gebaarde naar haar, de bus verf en de muur. Ook zij mocht het even gaan proberen.


I TRIED

De grijs op zijn lippen deed haast een alarmbelletje in haar geest rinkelen, en de lichte verbaasde glans in haar ogen werd enkel en alleen maar versterkt toen hij door sprak. Met de deurknop nog in haar handen staarde ze met haar lippen van elkaar af naar het tafereel. De blonde haren van hem leken nu drastisch in de minderheid met de gele kleur die zich op zijn lichaam had verspreid. De reactie die ze hierop moest geven kon ze niet in haar op krijgen, wist niet of ze zachtjes moest lachen of geïrriteerd moest raken. Bezorgd moest zijn of hem in zijn doen laten en door lopen. Die verdomde Savador hield haar zelfs bezig terwijl hij niet eens in de buurt was. Een klein glimlachje ontstond op haar lippen, krulde haar mondhoeken lichtjes om om haar gehele gezicht een warmere uitstraling te geven. Als Savador het kon, kon zij het ook. Hij bepaalde haar leven niet, zeker nu niet. 'Als mijn ogen me niet bedriegen, heb je mijn raad toch opgevolgd. Hoewel onder de uitspraak "het vertrek iets persoonlijker te maken" niet zo letterlijk is bedoeld,' de glimlach op haar lippen leek haast vrolijk, en alsof hij werkelijk met zichzelf de muur wilde bedrukken had ze haar ogen op zijn vergeelde huid gericht terwijl ze naar binnen liep. Voor haar leek de gegooide bus vaart te minderen en haast zweverig als een veertje in haar uitgestoken hand te vallen. De glimlach op haar lippen bleef, werd nu ook weerspiegeld in haar ogen enkel en alleen omdat Eric zo'n lol leek te hebben in het hele geheel. De man leek in hun gehele gezelschap wel de tiener van alles, en hoewel ze zich onderhuids vaak dood ergerde aan zijn onverschillige houdingen - waarschijnlijk omdat hij niet werkelijk de intelligentie bevatte van een LM waarvan zij vond dat iedere LM die enigszins moest bezitten - had hij zo zijn punten die ze mocht. En die ze op dit moment hard nodig had, en kon gebruiken. Terwijl Eric half omviel van het lachen en naar de muur wapperde ging haar blik mee met zijn aanwijzing. 'Ik zal je helpen,' het besluit kwam er zachtjes uit, waarna haar ogen zich weer op hem vestigde. 'Aangezien ik bang ben jou in alle kleuren van de regenboog aan te treffen. Maar in dit ga ik niet verven,' alsof ze het dagelijks deed, dat verven, glimlachte ze vol vertrouwen naar hem om de bus met een boogje terug te gooien en zich om te draaien. Vluchtig, maar niet zonder de soepele elegantie in haar spieren, liep ze de kamer uit, de trap op terug naar Angani.
Even later kwam ze terug, verscheen soepeltjes en vastberaden in de deuropening. Het witte gewaad had ze verruild voor een verschijning die niet werkelijk bij haar paste. Een ouderwetse, getailleerde tuinbroek die losjes zat vanaf haar heupen omhoog waaronder een simpel shirt was aangedaan met korte mouwen. 'Dus, wat zijn je ideeën?' haar houding nog steeds zo kalm als het maar zijn kon, de glimlach op haar lippen waarbij ze een van de bussen pakte en deze bekeek. Een eerste aanwijzing dat ze dit nog nooit werkelijk gedaan had. Maar zo moeilijk kon het niet zijn. Als ze het tot LM had geschopt, was een simpele kamer verven met bussen op laat staan luchtmagie niet zo'n probleem. En met haar vrouwelijke intuïtie voor creativiteit en kleur zou ze hier vast wel wat afleiding in kunnen vinden.

WAAROM HEB IK DIE INTUÏTIE NIET??

Grijnzend probeerde hij zichzelf staande te houden, zijn lichaam nog steeds schuddend van het lachen. Maar ze had gezegd hem te helpen, wat in principe al heel positief was. Hij wist wel dat hij gezellig gezelschap was, maar niet bij iedereen viel hij in de smaak. Toch hadden ze zich de vorige keer ook vermaakt, waarom zou dat deze keer niet zo zijn? Deze keer hadden ze weliswaar een iets ander doel voor ogen; namelijk de muur in leuke kleuren schilderen. Maar ach, hij had de grootste luchtmagician aan zijn zijde, hij hoefde zich geen zorgen te maken.
Zijn ogen werden jongensachtig onschuldig, een lieve blik vooraan, toen ze zei dat ze bang was om hem in alle kleuren van de regenboog aan te treffen. Hij onderdrukte een verlangen om zijn lichaam in het licht te laten verkleuren en hem werkelijk regenboogkleurig aan haar tentoon te stellen, want hij had zo’n gevoel dat ze niet dezelfde humor had als hij. Hij moest haar wel te vriend houden.
Moeiteloos ving hij de bus verf, hoewel hij krampachtig zijn vingers bij de spuitknop vandaan hield. Hoewel hij al helemaal onder zat hoefde het van hem ook niet erger dan dat te worden. Met vrolijke ogen keek hij haar na toen ze vertrok, haar sierlijke gestalte die eerder de trap op leek te zweven dan te lopen.
Gelijk toen ze uit zicht was zette hij de bus op de grond, voorzichtig. Vervolgens draaide hij zich om naar de badkamer en trok in een vloeiend gebaar zijn shirt over zijn hoofd, dat nu toch al helemaal smerig was. Ach, wie weet kreeg de wasmachine het eruit, en anders zou hij even een bezoekje brengen aan de watermagie lerares. En desnoods aan een knappe laatstejaars, zo’n cassiaanse exotische schoonheid die hij vast wel kon verleiden om hem even te helpen.
Vluchtig zette hij de kraan aan en spetterde water in zijn gezicht en hals, om de verf eraf te krijgen. Hij keek in de spiegel naar de vreemde, waterige verfdruppels die nu over zijn borst liepen. De verf leek erin gevangen, kronkelde met vreemde vormen in het water. Normale mensen hadden dit waarschijnlijk niet in zo’n detail kunnen zien, maar hij was niet voor niets legendarisch. Hij zag altijd alles, of het nou donker of licht was. Geen enkel detail ontging hem.
Dus ook niet het strakke figuur van Neara dat zelfs in deze vodden er nog doorheen leek te schijnen, de vrouwelijke verleiding van haar afstralend. Hij kon zich op het moment geen betere werkpartner bedenken, wat weergeven werd in zijn stoute glimlach die hij over haar heen liet glijden toen ze binnenliep.
Hij liet heel even zijn zelfbeheersing zakken en zijn gezicht vertrok naar een uitdrukking dat hij op het moment hele andere ideeën had dan een kamer verven, maar snel liet hij het weer verdwijnen. Het was zo kort geweest dat hij niet zeker was of ze het wel opgevangen had, maar dat zou hij vanzelf merken. Als ze de subtiele hints niet op zou vangen zou hij in de loop der tijd wel met iets minder subtiele hints komen.
Vervolgens richtte hij zijn blik op de muur, en na een enkele seconden verschenen ingewikkelde lijnenpatronen die een soort van tribal-achtige indruk gaven, die samen een zon vormen die langs een kleurrijke wereld opkwam. Ook liet hij enkele seconden de kleuren verschijnen die het uiteindelijk zouden worden. Nadat hij het had laten zien liet hij alles weer vervagen en keek haar aan. ‘Mijn binnenhuisarchitect heeft er enkele oud-puffoonse spreuken op los gelaten, dus als het goed is zou het niet zo moeilijk moeten zijn en zou de verf niet op de verkeerde plaatsen terecht moeten komen. Maar nou is er een probleem, hij is niet zo perfectionistisch als ik. Ik ben normaal ook niet perfectionistisch, eigenlijk.’ Hij keek even alsof hij iets stoms had gezegd, schudde met zijn hoofd en ging verder. ‘Maargoed, met mijn oog voor detail – ik mis in principe niks - kan ik geen enkele millimeter missen. En ik voel bovendien de magie ook niet aan. Ik voel wel dat er één of ander krachtveld hand, net als ik jou kracht om je heen voel stralen, maar ik voel niet precies wat hij nou uitgespookt heeft. Dus voor we binnen met verven, kun je even laten zien en misschien bijwerken wat hij gedaan heeft?’
Duidelijk, maar niet al te fel liet hij de kleuren weer van de muur af stralen en keek haar aan. Ook de lijnen eromheen liet hij weer verschijnen en langzaam liep hij op de muur af, voelde aan het krachtveld dat ervoor hing. Hij had in principe gewoon op zijn man willen vertrouwen, maar hij kon nu net zo goed haar even de hemel in prijzen en haar machten waarderen, dat zou ze nooit verkeerd kunnen vinden.

Zodra ze terug kwam en haar blik oprichtte naar Eric toen ze de deur achter zich sloot vielen ook haar de druppels water met verf erin vermengt die langs zijn ontblote borst gleden op. 'Die manier is er ook om geen verf op je goeie kleding meer te krijgen,' geamuseerd bleef ze naar de glijdende druppels kijken, om daarna haar blik op te richten in die van Eric. Zelfs zijn veranderde blik in zelfs deze vodden die ze droeg deed haar manier van bewegen en kijken niet veranderen. Hij mocht kijken, hij mocht denken wat hij wilde. Ergens waren haar bedoelingen ook op dat punt gericht, was dit enkel een wraak actie om dingen die totaal niets te maken hadden met haar blondharige collega. Alsof ze niets had gezien liep ze door naar de verschillende verfbussen, zakte hier door haar knieën en bekeek de kleuren samen met de beknopte gebruiksaanwijzing. Met haar ene arm over haar gebogen knieën liggend hield ze een van de flessen in haar hand. Eric had niet bewogen, iets wat ook niet nodig was geweest. De verandering in magie en de verschijning in haar ooghoeken deden haar opkijken naar de muur. Pas na enkele woorden bevestigde ze haar blik in die van Eric. Zonder te spreken liet ze hem uitpraten, hoewel haar ogen terug naar de muur dwaalde alsof de luchtspreuken als een simpel prentenboekje voor haar op de muur lagen. Al even sierlijk en rustig rechte ze haar benen weer zodra hij uitgesproken was. 'Hij zal wel als het waren een gedetailleerde verdedingsspreuk gebruikt hebben. Om als het waren als schilt te dienen tussen de verschillende vlakken,' ze was naar de muur toe gelopen, waarbij nu haar hand over de onvoelbare lijnen streelde. 'Ik zal kijken of hij ergens stukken gemist heeft of dat de spreuken niet de lijnen gevolgd hebben,' deelde ze mee, iets wat haar zinnig leek aangezien ze niet met de meest intelligente LM in een kamer stond. Met rustige stappen, ze hadden alle tijd van de wereld, liep ze langs de muren. Haar vingers streelde over het ongeverfde patroon, volgde geen lijnen en leken enkel haar contact te behouden met de muur. Hier en daar kroop haar hand naar een andere plek, vormde deze wel precies een lijn ter wijziging van de spreuk. 'De gaten zijn niet groot, maar met deze verfbussen waar nogal veel druk op staat aan magie hadden ze denk ik wel een groot punt gemaakt. Heb je de bussen zelf gekocht of heb je ze laten uitkiezen?' even sprong haar blik naar Eric, waarna ze het laatste stukje muur afronde. 'Als je wilt kan ik je de lijnen laten voelen, zodat je ze zelf kunt oplichten en precies weet waar ze lopen?' met haar hand nog tegen de muur draaide ze haar gezicht weer naar Eric toe. 'Daarna zullen de kleuren gewoon met de verf gedaan moeten worden. De spreuken zijn zo afgesteld dat ze de verf zelfs afstoten mocht deze in een mogelijk spetteren op een ander vlak komen,' de spreuken waren als het waren onzichtbare muren, ondoordringbaar voor vocht en dus de verf. Ze staken uit de muur, zo ver dat het haast onmogelijk moest zijn om een kleur op een verkeerd vlak te krijgen. Maar ondanks dat ze zo'n stuk van de muur af kwamen als een barrière, kon het menselijk lichaam zich er moeiteloos tussendoor en doorheen bewegen.

Verwachtingsvol keek hij naar Neara terwijl ze langs de muren liep, het met haar vingers aanvoelde, maar zonder werkelijk een patroon te volgen. Hij volgde haar hand die af en toe afdwaalde met zijn ogen, en luisterde voor zijn doen geduldig naar haar stem. ‘Ze zijn uitgekozen door mijn persoonlijke binnenhuisarchitect, ik heb dan ook behalve het knopje eigenlijk geen idee hoe ze werken.’ Vertelde hij haar terwijl ze het laatste stuk muur aanraakte en haar taak voltooide. ‘Is goed.’ Antwoordde hij wat beduusd, gezien hij geen idee had hoe hij luchtmagie zou moeten voelen. Het was toch gewoon… lucht?
Hij keek haar vrolijk glimlachend aan terwijl ze de rest van de uitleg gaf, proberend te onthouden wat ze zei. Gewoon verven. Gewoon. Puh. Hij probeerde blasé te kijken toen ze het had over de spreuk. Hij had werkelijk geen flauw idee hoe dat zou werken, maar als zij het zei, dan geloofde hij haar. Wie moest hij anders geloven?
Toen ze het aan hem liet zien, bekeek hij alles nog eens goed. Hij vertrouwde haar dat ze de spreuken goed had bijgewerkt. Maar toen ze het hem vervolgens liet zien grijnsde hij vrolijk. ‘Ik wist wel dat je het kon! Dankjewel.’ Zij hij met een knipoog terwijl hij een hand op haar schouder legde. Vervolgens liet hij deze bij het weglopen langs haar rug naar beneden glijden.
Hij hurkte neer bij de bussen en gooide er één over zijn schouder naar Neara. ‘Als jij nou met roze begint, gezien je toch vrouwelijk bent, begin ik met het mooie diepe blauw.’ Hij draaide zich om en wiebelde met zijn wenkbrauwen. Met een charmante glimlach richtte hij zich vervolgens op de muur. Hij liet moeiteloos de patronen weer verschijnen, waarna hij zijn ogen op het bovenste gedeelte richtte, het gedeelte dan zijn kleur moest worden.
Hij ging op zijn tenen staan, draaide zijn hoofd weg en trok een moeilijk gezicht terwijl hij probeerde het knopje in te drukken. Deze keer ging het soepeler, en kwam de verf inderdaad gewoon precies waar hij hoorde, in plaats van op zijn, inmiddels ontblote, bovenlichaam. Glimlachend maakte hij een vlak van ongeveer een kwart vierkante meter vol, en huppelde haast dansen door naar het volgende. Met jongensachtig prestatiegeluk keek hij naar Neara om trots te laten zien dat het ook lukte.
Helaas was hij iets minder goed in de hand-oog coördinatie dan hij zelf gedacht had. Terwijl hij zijn lichaam naar haar omdraaide draaide ook zijn arm mee, wat als gevolg gaf dat ook de punt van de verfbus naar haar toe draaide. En voor haar zat natuurlijk geen magische spreuk die zorgde dat de verf het niet kon bereiken. Per ongeluk kleurde hij haar shirt ter hoogte van de navel, waarschijnlijk onomkeerbaar, blauw. Pas na een paar seconden besefte hij nou eigenlijk wat hij gedaan had.
‘Oeps.’ Murmelde hij als eufemisme, zijn ogen op de vlek gevestigd, waarna hij op zijn lip beet. Langzaam en onschuldig liet hij zijn ogen omhoog glijden. Zijn stem was nogal schijnheilig en misschien een tikkeltje verleidelijk. ‘Misschien is het voor jou ook een goed idee om je shirt uit te trekken? Anders kan ik je in ieder geval een douche aanbieden. Ik heb een vriendin van me die kennissen heeft op Cassia even laten regelen dat er een fijne regendouche hangt. Handdoeken liggen in het witte kastje naar de jacuzzi. Of je mag ook gewoon zo doorgaan.’ Hij eindigde met een grijns die leek alsof hij in lachen uit moest barstten. ‘Ik kan het ook wel in mijn eentje af als jij wilt douchen, hoor.’ Zei hij vol goed vertrouwen. Als zij er niet was om hem af te leiden en ze de spreuken had geperfectioneerd, dan was er niet waar hij zich zorgen om hoefde te maken. Hoopte hij.

Met beide handen ving ze ietsjes verbaasd de roze spuitbus toen deze met een mooi boogje over Erics schouder naar haar toegeworpen werd. 'Wat zijn we weer cliché,' glimlachte ze geamuseerd maar hartelijk naar de blonde, half naakte man. Even bleef haar blik hem vanuit haar ooghoeken volgen toen hij half huppelend naar de muur toe liep. Nog eventjes keek ze, zag de blauwe verf binnen de lijnen op de muur komen en verdwenen de dwarrelende verfspetters zodra ze bij de muur in de buurt kwamen. Toen richtte ze haar blik op het vage kleurenpatroon, vond haar vinger de drukknop van de verfbus en begon ze aan haar eigen vlakken. De ontspannen glimlach bleef op haar lippen hangen, voelde zich diep van binnen eigenlijk ergens ongemakkelijk onder dit. Dit wat niets voor haar was, dit wat niet haar vertrouwde omgeving was van vergaderingen, adviezen en serieusheid. Hij was niet de omgeving waarin ze zich herkende, maar wat maakte het nu nog uit. Niets klopte meer als je het haar vroeg, niets klopte meer in haar hoofd of in haar ziel. Dus dit maakte niet zo'n groot verschil meer. Zorgvuldig, met de perfectionistische drang, vulde ze het vlak met de zacht roze kleur. Het was zijn ontwerp, en als hij het mooi vond dan zou ze hem ermee helpen. Ze was blij dat ze hier niet niet hoefde te wonen, in ieder geval niet vrijwillig. Ze draaide zich net naar hem toe, wilde langs hem heen lopen om naar het volgende roze vlak te gaan toen hij zich naar haar toe draaide en haar aandacht vroeg. Midden in de draai voelde ze plots de spetters, staarde Eric wat met opgetrokken wenkbrauwen aan alsof ze hem nog steeds vragend aankeek van voorheen toen hij haar aandacht trok. Pas toen draaide haar blik van hem weg naar haar eigen buik, zag de grote blauwe vlek die de spijkerstof van de grote tuinbroek verkleurde. Ze sprak geen woord, leek al even verbaasd naar haar eigen buik te staren bij het zien van de vlek. Pas toen hij ratelend begon te spreken kropen haar zilveren ogen terug naar die van hem. 'Zo gemakkelijk gaat dat niet, meneertje Licht,' glimlachte ze hem bestraffend toe, alsof hij dit expres had gedaan met maar één enkel doel voor ogen; haar ontdoen van haar kleren. Voorzichtig liet ze de banden van de tuinbroek van haar schouders af glijden, waarna ze langs haar heupen en benen naar beneden hingen en de flap voor haar buik zielig voor haar kruis hing. De omtrek van de zelfde flap was op haar simpele witte shirt te zien, als een wit vormpje in de blauwe vlek. 'Creatief,' moest ze hem toegeven, om een bredere glimlach op haar lippen te krijgen. 'Voor elke vlek-' haar hand kwam met de spuitbus vooruit, drukte genadeloos het knopje in en kleurde vanaf zijn heup naar beneden zijn bovenbeen roze. '-krijg je er eentje terug,' nog als de kalmte zelf alsof het de normaalste zaak van de wereld was keek ze op naar Eric. 'Die douche of jacuzzi gebruik ik later wel, beetje zinloos als we de rest van de kamer ook nog moeten doen,' glimlachend liep ze soepeltjes langs hem heen om al even rustig aan de volgende roze leegte te beginnen. 'Ik hoop dat de verf afwasbaar is,' sprak ze kalmpjes met de geamuseerde krulling op haar lippen over haar schouder naar hem, haar ogen op de uitgeschoten spetters die op zijn naakte huid waren gekomen. 'Anders wordt het schrobben,' haar blik schoot haast onschuldig omhoog, glimlachte naar hem en richtte zich toen weer op de muur. 'Wil je alles vandaag doen of in delen?' vroeg ze terwijl de roze verf weer op de muur gespoten werd en de magische muren hun werk deden en de opzij geschoten verfspetters letterlijk opzogen.