''Het lijkt me moeilijk om niets over je ouders te weten,'' sprak hij. Bedachtzaam op een teken van verdriet of woede bleef hij haar aankijken. ''Ben je niet benieuwd naar wie ze waren en waarom ze niet voor je konden zorgen?'' Hij besefte dat dit best wel eens een gevoelig onderwerp kon zijn voor dit meisje. ''Sorry... als je er niet over wil nadenken of wil praten, je hoeft echt niet te antwoorden.'' Hij keek haar bedachtzaam aan, twijfelde even. Toen reikte hij voorzichtig zijn hand uit naar de hare en omvatte haar hand met de zijne. Ze glimlachte lichtjes 'tja je bent altijd nieuwsgierig over zulke dingen maar je moet er mee leren omgaan.' Zei ze simpel en dacht aan de kinderen die in de tijd haar broertjes en zusjes waren geweest en hoe ze altijd samen hebben gespeeld, het toen zo gezellig maar later werd het een hel voor haar en wou ze zo snel mogelijk eigenlijk weg van dat plek. en nu zit ze hier naast Allen en verteld hem haar verleden terwijl ze dat aan niemand heeft verteld behalve Sennar en haar ouders. 'Nou nu weetje heel veel over mij maar ik weet niks van me schiet doel dus vertel op.' Zei ze met een glimlach en wou eigenlijk weten hoe Allen was opgegroeid...het was vast vreselijk om steeds verwisseld te worden met je broer of dergelijke ook al kan je met hem dan veel beleven.

'Tja je bent altijd nieuwsgierig over zulke dingen maar je moet er mee leren omgaan.' zei Nihal. Met een vriendelijke lach accepteerde hij haar antwoord. Hij snapte het niet helemaal, maar dat zou ook niet kunnen. Hij zou nooit echt weten hoe het was. Het was iets wat hij alleen kon proberen te begrijpen. Te serieus om je voor te stellen als je nooit iets in die richting had meegemaakt. Hij hield nog steeds haar hand vast, bracht warmte op haar over. Zijn handen waren altijd wel redelijk warm door zijn lichtmagie. Hij vond het bijzonder dat ze hem alles zo open had verteld, het voelde zo vertrouwd om met haar te zitten praten. En nu moest hij zijn verleden vertellen. Niet dat het zo bijzonder was, tenminste Allen vond van niet. Dat zijn grote familie toch speciaal was kwam niet in hem op. Voor hem was het zo normaal, zijn broers hoorden gewoon bij hem. ''Ik heb een vrij grote familie...Dus bij mij thuis was het altijd druk en vol en gezellig.'' Hij dacht aan het afscheid van hun zusje Kate en hoe hun moeder had lopen huilen. Soms was dat mens zo overdreven gevoelig, soms was ze zo streng, maar toch hield hij van haar. ''Oke, hier komt de opsomming... Fabian, Alexander, Mathijs en Daniël, dat zijn de oudere broers. Charlie natuurlijk. En dan ook nog Kate, mijn jongere zusje.'' Hij was volkomen blij geworden toen hij over zijn familie sprak. Maar toen bedacht hij dat het misschien pijnlijk was voor haar, ze had immers geen echte familie en keek weer iets serieuzer. ''Ik heb een gelukkige jeugd gehad. Samen met Charlie kwam ik elke dag wel in de problemen, terwijl Kate ons eruit probeerde te houden. We hadden lol, maakten nooit ons huiswerk en slaagden telkens op het randje. Veel feestjes natuurlijk, samen dansen en plezier maken.'' maakte hij het verhaal snel af.''Zo. Is dat genoeg informatie?'' vroeg hij. Er was nog zo veel meer dat hij kon vertellen. over de streken die hij en zijn broer uithaalden. Over hoe ze onder hun straffen uitkwamen. Maar misschien wilde ze helemaal niet verveeld worden met die verhalen. En daarbij was dit onderwerp, happy family, misschien niet echt iets om met haar over te praten. Hij wist het allemaal niet zeker en besloot af te wachten hoe ze op zijn korte samenvatting reageerde. Als ze er verdrietig van werd zou hij er zeker niet meer over doorpraten. Want hij wilde juist dat ze vrolijk was, dat ze lachte en dat hij lachte. En dat ze straks samen naar het kasteel zouden lopen, afscheid zouden nemen. Dat hij haar dan een andere keer mee kon sleuren naar de disco om eens uit te testen hoe goed ze danste.

''Ik heb een vrij grote familie...Dus bij mij thuis was het altijd druk en vol en gezellig.'' Ze keek hem glimlachend aan, het was altijd leuk om van iemand anders te horen krijgen dat ze een grote familie hadden, misschien had ze ook een grote familie maar dan wist ze er niks van ''Oke, hier komt de opsomming... Fabian, Alexander, Mathijs en Daniël, dat zijn de oudere broers. Charlie natuurlijk. En dan ook nog Kate, mijn jongere zusje.'' Hij was volkomen blij geworden toen hij over zijn familie sprak. Maar toen bedacht hij dat het misschien pijnlijk was voor haar, ze had immers geen echte familie en keek weer iets serieuzer. ''Ik heb een gelukkige jeugd gehad. Samen met Charlie kwam ik elke dag wel in de problemen, terwijl Kate ons eruit probeerde te houden. We hadden lol, maakten nooit ons huiswerk en slaagden telkens op het randje. Veel feestjes natuurlijk, samen dansen en plezier maken.'' maakte hij het verhaal snel af.''Zo. Is dat genoeg informatie?'' vroeg hij. en ze knikte 'Gezellige familie heb jij.' Zei ze met een glimlach en er kwamen kuiltjes in haar wangen en ze keek naar het water. 'Weetje soms heb ik het gevoel dat ik niet helemaal erd magican ben.' Zei ze zacht en keek weer naar het water die een beetje bewoog. En ze voelde het warme hand van Allen.

Genoeg informatie, gelukkig. Hij zou nog honderden verhalen kunnen vertellen over de streken die hij had uitgehaald en dan zouden ze hier nog uren zitten. Maar om dat nou meteen, bij de eerste eerste ontmoeting allemaal te doen was weer wat minder. Allen leefde sowieso meer in het heden, wat hielp het nou om alleen maar aan vroeger te denken. Je kon er nu toch niets meer aan veranderen. 'Gezellige familie heb jij.' zei ze met een schattige glimlach. Hij dacht even na en knikte toen. Het was echt zo. Zijn familie was gezellig, druk. Soms te druk. Dat je nergens een plekje kon vinden om alleen te zijn. Daardoor had Allen geleerd zich behoorlijk goed af te sluiten, als hij zich echt ergens op focuste leek hij niets van de buitenwereld op te vangen. 'Weetje soms heb ik het gevoel dat ik niet helemaal erd magican ben.' zei ze. Hij volgde haar blik en zag het water zachtjes op en neer golven. ''Hmm.. dat zou goed kunnen. Zou natuurlijk ook je blauwe haar verklaren,'' peinsde Allen. Ja, in zijn belevingswereld hoorde blauw absoluut niet bij aarde. Aarde was saai, bruin, modderig. Onopvallende kleuren en dito mensen. Dat het heus niet altijd zo was kon hij nog wel aannemen. Maar het bleef gek, een aardmagier met felblauw haar. En dan ook nog eens een band met water. Dat kon geen toeval zijn. De detective-neiging kwam naar boven, allerlei theorieën en verklaringen rolden door zijn hoofd. De een nog gekker dan de ander. ''Misschien kwam je vader van Cassia.'' Hij had automatisch aangenomen dat ze het over water had, een impulsieve actie natuurlijk. Maar hij vond het gewoon logisch. Nihal had blauw haar, ze had daarstraks ook allerlei dingen met stenen in water en vloeibare steen gedaan. Dus daaruit kwam voor hem wel naar voren dat ze best half Cassiaan kon zijn. Zou ook weer verklaren waarom ze af was gestaan, in sommige gebieden waren mixrelatie's en de daaruit volgende kinderen echt not done. Hij zweeg heel kort en glimlachte toen. Hij zou het nooit te weten komen, wat haar echte achtergrond was. Ze wist het zelf niet eens, dus waarom en hoe zou hij het moeten weten. ''Of je moeder natuurlijk.'' Hij keek haar aan, maakte dit haar verdrietig dan zou hij stoppen. Hij was nog steeds op zijn hoede, wilde de sfeer niet verpesten. Ze zaten net zo gezellig samen, haar hand in de zijne. Ontspannen naar de zonsondergang te staren. Hij had geen zin om dat te veranderen in een huilbui of weer een woede-uitbarsting van haar kant. Dus keek hij goed naar haar gezicht en probeerde de emoties uit haar blauwe ogen af te lezen.

''Hmm.. dat zou goed kunnen. Zou natuurlijk ook je blauwe haar verklaren,'' peinsde Allen. En ze keek hem aan, natuurlijk had ze nog nooit in kind gezien die erd kon beheersen die blauw haar had behalfe zich zelf natuurlijk. Ze kreeg meteen de neiging om nu meteen op te springen en rennen naar de eerste beste raket naar Erd en meteen beginnen met onderzoek. ''Misschien kwam je vader van Cassia.'' Ze knikte en opende haar mond 'Daar had ik ook al zo een vermoede op maarja ik kan me onderzoek pas starten als we vakantie hebben.' Ze keek weer naar het water en genoot van de stilte die er nu heersde en allebei waren druk met nadenken ''Of je moeder natuurlijk.'' Hij keek haar aan, en ze knikte nadenkend en bloosde lichtjes. Ze voelde zich zo anders met hem in de buurt en niks kon haar nog schelen behalfe Allen.

Gelukkig bleef Nihal nog steeds kalm, geen spoortje verdriet te bekennen. Hoe ze zich diep vanbinnen voelde wist hij natuurlijk niet, maar dit was een goed teken. Hij nam dus maar gewoon aan dat dit een veilig onderwerp was. Haar woorden sterkten hem in die overtuiging, ze klonk helemaal niet depri. Haar woorden klonken hem als muziek in de oren. Onderzoek. Ze wilde een onderzoek starten naar haar ouders. Enthousiast keek hij op, zag het al helemaal voor zich. Allen kon zich helemaal vinden in dit plan. Natuurlijk zouden ze alles vinden waarnaar ze zochten. De ouders van Nihal. Haar afkomst. Haar familiegeschiedenis. In zijn hoofd stond Nihal al bij haar ouders. Een vrouw met lang blauw haar, dat was de cassiaanse moeder. Haar vader was een bruinharige, lange man. De typische Erdling. En ze begroetten elkaar, de vrouw huilde, had spijt. Echt een happy ending zou het worden. Hij had zichzelf al helemaal in dit avontuur geplaatst, wilde koste wat het kost mee. Zijn fantasie ging met hem op de loop, allerlei mogelijke instanties waar ze om hulp konden vragen schoten door zijn hoofd. Of die er ook waren op Erd wist hij niet natuurlijk. Maar dat zouden ze wel oplossen. Want ja, in zijn hoofd was het al zeker dat ze samen gingen. Dat wist Nihal misschien nog niet, maar ze had geen keus.
Ze bloosde, hij grijnsde toen hij dat opmerkte. ''Dan zullen we geduld moeten hebben tot de vakantie,'' zei hij vrolijk, zonder erbij na te denken. Hij glimlachte breed bij de gedachte van een nieuw project. Hij hield niet van stilzitten, was blij als hij iets spannends kon doen. ''Hebben ze geen dossieradministratie of iets dergelijks bij het weeshuis?'' vroeg hij. Niet echt een vraag waar zij antwoord op zou weten, maar daar dacht hij pas over na nadat het al gezegd was. ''Want dat is een goed beginpunt voor je zoektocht.'' De zon zonk langzaam omlaag, de wolken kleurden rood en zachtroze. Tussen de dichte bomen door zag hij de zon steeds lager zakken, het veroorzaakte een spookachtige glans op het water dat naar beneden stortte. Hij keek weer opzij naar het meisje en lachte warm naar haar.

''Dan zullen we geduld moeten hebben tot de vakantie,'' zei hij vrolijk, en ze keek hem verbaasd aan. Wou hij mee met haar om onderzoek te starten? was ze in slaap gesukkeld ofzo en dit allemaal was een droom? Het zou wel wat dingen verklaren maar op een manier wist ze zeker dat dit geen droom was maar verkelijkheid. ''Hebben ze geen dossieradministratie of iets dergelijks bij het weeshuis?'' vroeg hij. Ze keek in Allens blauwe ogen en dacht hard op na 'Misschien in de kamer van de directrice...maar toen ik daar heen gestuurd werd had ik het nooit gezien...' Ze keek weer voor zich uit en probeerde te herrineren hoe de kamer ook al weer uitzag, heel bijzonder was het niet er hingen wel paar schilderijen en daar achter kon een kluis zijn of misschien ook niet? Nihal was hopeloos ''Want dat is een goed beginpunt voor je zoektocht.'' De zon zonk langzaam omlaag, de wolken kleurden rood en zachtroze. Tussen de dichte bomen door zag hij de zon steeds lager zakken, het veroorzaakte een spookachtige glans op het water dat naar beneden stortte. Hij keek weer opzij naar het meisje en lachte warm naar haar. Ze glimlachte terug naar de jonge en bedacht zich dat hij eigenlijk heel handig zou zijn bij dit speurtocht. 'het zou heel handig zijn als je mee komt!' Zei ze enthousiast en lachte breed.

Kamer van de directrice. Oke, dat was inderdaad een goed begin. Ze zouden eerst via de normale weg, door met de leiding te praten proberen toegang te verschaffen tot de dossiers. Maar als dat niet lukte, was er nog geen probleem. Dan zou Allen het op een andere manier regelen. Sloten openmaken met een combinatie van lichtmagie en een haarspeld. Het was lastig, maar hij begon steeds geoefender te worden. Allen was heus geen inbreker, echt geen crimineel. Al zou je dat niet geloven als je sommige volwassenen hoorde tieren. Die noemden hen gespuis, dieven. Deden alsof je een misdadiger was als je alleen wat leven in de brouwerij bracht. Maar sloten kraken kwam gewoon heel erg vaak van pas bij hun stunts. Hij verheugde zich er nu al op. Dat het ook jammerlijk kon mislukken. Dat de speurtocht ook zonder enig resultaat kon aflopen. Allen wilde er niet aan denken. Zijn positief ingestelde brein ging aan die mogelijkheid dan ook gewoonweg voorbij, negeerde de optie falen. Nihal zou haar ouders terugvinden en dat was hoe het zou gaan. Anders niet. Ze zou gelukkig worden, haar ouders zouden geweldige mensen zijn. De een van Cassia en de ander van Erd. Onder druk van de maatschappij hun lieve kind afgestaan, maar altijd benieuwd geweest naar hun dochter. Ja, je zou kunnen zeggen dat Allen nog in sprookjes geloofde. Dat hij onwijs naïef was. Dom. En dat was ook wel een beetje zo, hij dacht niet aan de negatieve kanten van een plan. Dacht sowieso niet echt goed na voor hij iets deed.En dat maakte het leven juist zo leuk, doen waar je zin in had. Plezier maken, feesten. Volwassenen gek maken met één enkele opmerking. Of leerlingen, van die serieuze saaie nerds.
Nihal was gelukkig anders. Humor was volop aanwezig. Een grote mond, niet bang voor hem. Het enige minpunt was dat toneelstuk, dat masker. Het gevoel dat hij niet zeker wist of hij naar de ware Nihal keek. Of dat ze weer loog, een spel met hem speelde. Zo ontzettend frustrerend. Mensen die hun gevoelens verborgen. Nihal sprak weer en met een blije lach keek hij op. 'Het zou heel handig zijn als je mee komt!' Het enthousiasme in haar stem werkte aanstekelijk. Maakte hem zo mogelijk nog enthousiaster. ''Ja natuurlijk ga ik mee.'' zei hij vrolijk. ''Dat wil ik niet missen. Samen gaan we het beste detectiveduo ooit vormen en je afkomst uitvinden.'' Haast kinderlijk enthousiasme. Samen een bezoek aan Erd brengen en daar vinden wat ze zochten. Het plan maakte hem vrolijk. In de eerstvolgende vakantie zou hij haar meeslepen. Dat het eigenlijk haar plan was, dat zij alles zou moeten bepalen maakte niet uit. Hij was gewoon van plan haar te helpen en alles tot een perfect einde te brengen.

''Ja natuurlijk ga ik mee.'' zei hij vrolijk. ''Dat wil ik niet missen. Samen gaan we het beste detectiveduo ooit vormen en je afkomst uitvinden.'' Haast kinderlijk enthousiasme waar ze om moest lachen, het was altijd leuk te zien hoe mensen zo enthousiast konden zijn als of het een kind was die iets bijzonders kreeg...okkeej misschien waren ze nog kinderen maar eigenlijk bedoelde ze; kind kind...okeej dat was raar dacht ze in zich zelf maar het vloog gewoon in haar hoofd...Uiteindelijk nergeerde ze die gedachten en bracht zich terug naar het verleden toen er een meneer aan de deur kwam en zij van haar vader naar buiten meost gaan om te oefenen, die man ging pas weg toen het avond was en hij was heel erg boos geweest. Nihal schudde haar hoofd, hier moest ze echt en nacht slapen misschien dat er nog iets in haar hoofd schoot of zo iets dergelijks. Ze sloot haar blauwe ogen en probeerde te herrineren hoe die man er uit zag...Hij was groot dat is zeker en hij was ook erg slank en goed gebouwd maar verder kon ze er niks uit maken, sinds de dag wanneer ze die meneer had gezien dacht ze een paar glimpen op te vangen van hem maar echt nooit had ze er op gelet en op een dag was hij gewoon verdwenen in het niets..het was tone allemaal zo misteriuze. Toen Nihal haar ogen weer open deed was het al donker geworden en met veel tegen zin stond ze op en glimlachte kalm 'Ik denk dat we beter terug naar het kasteel kunnen?' Het leek er meer op dat ze het vroeg dan iets vast stelde maar daar lette ze niet op, ze hoopte alleen dat Ze samen met Allen gewoon gezellig terug kunnen lopen.

Ze lachte om zijn enthousiasme. Dat was duidelijk. Maar was het uitlachen of was ze gewoon geamuseerd, blij dat hij blij was. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes en nam haar aandachtig in zich op. Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat het aardig bedoeld was. Ondertussen had Nihal haar ogen gesloten, leek diep in gedachten verzonken. Hij zat doodstil, zonder geluid te maken. Hij was bang haar te laten schrikken, uit haar overpeinzing te halen. Zo zaten ze een tijdlang gemoedelijk te zwijgen. Hij keek weer opzij, zag dat ze nog steeds haar ogen had gesloten. Hij bleef haar gezicht bestuderen, nam elk detail in zich op. Om hen heen werd het steeds donkerder, de zon zakte langzaam weg. Ze opende haar ogen weer en zodra hij dat doorkreeg draaide hij zich weg. Blozend keek hij in de verte. Het was nu te donker om nog losse bomen te kunnen onderscheiden, alles was tot een grijze massa versmolten. Hij besefte dat het voor haar al helemaal moeilijk zou zijn om nog iets te onderscheiden, hij kon een beetje lichtmagie gebruiken om zijn zicht te verbeteren. 'Ik denk dat we beter terug naar het kasteel kunnen?' vroeg Nihal, hij knikte onmiddellijk. Hij stond op en wachtte tot zij ook stond. ''Kom, ik zal de weg verlichten.'' Het was te donker om nog goed te kunnen zien en de losse boomwortels konden je lelijk ten val brengen. Toen legde hij zijn arm om haar schouder, zachtjes en voorzichtig. Om haar niet te laten schrikken. Hij hield zijn vrije hand met de palm naar boven en een klein lichtje verscheen. Een cirkel van ongeveer vijf meter werd fel verlicht. Het grillige schijnsel gleed over de bomen. De omgeving kreeg een spookachtige glans en de duisternis om hen heen werd nog duidelijker door het contrast met zijn licht. Hij hoopte maar dat ze niet bang was in het donker. Het lichtje flikkerde even, ging twee keer bijna uit toen hij zijn hand weghaalde, maar bleef toen een meter voor hen zweven. ''Oke, let's go.'' zei hij vrolijk en hij zette zichzelf in beweging. In de nachtelijke stilte klonk alles zo veel harder, hun voeten deden takken luidruchtig knappen en de sneeuw kraakte. Hij hield haar vrij stevig vast om te zorgen dat ze niet zou struikelen. Mocht ze toch bijna vallen dan zou hij haar opvangen en overeind houden. Zo wandelden ze door de stille nacht heen, soms klonk er een uil en op een gegeven moment dacht hij zelfs een wolf te horen huilen. Hij hoopte maar dat die dieren bang waren voor licht en geluid, dan zaten ze in ieder geval goed.

Allen stond op en wachte tot ze zelf ook opstond. Toen ze naast hem stond verdwenen de stoelen en Sennar ging naast haar lopen ''Kom, ik zal de weg verlichten.'' Voor het eerst merkte ze dat alles best wel eng uitzag in het donker, ze knikte zonder enige aarzeling en voeldeh oe de jonge zijn arm over haar schouders zachtjes en voorzichig neerlegde en ze voelde oe de bloed naar haar wangen steeg...alweer, dit was nou echt vervelend namelijk ze kon wel haar lichaam beheerse en laten doen waar ze zin in had maar naast leuke jongens veriest ze soms de touwtjes uit haar handen en dan komen verschielende reacties die ze niet wou laten zien . Hij hield zijn vrije hand met de palm naar boven en een klein lichtje verscheen. Een cirkel van ongeveer vijf meter werd fel verlicht. Het grillige schijnsel gleed over de bomen. De omgeving kreeg een spookachtige glans en de duisternis om hen heen werd nog duidelijker door het contrast met zijn licht. Ze keek naar de schaduwen en voelde door de grond allemaal trllingen en kreeg een betere zicht over de terein. ''Oke, let's go.'' zei hij vrolijk en ze knikte onzeker, ook al kon ze bijna alles zien oor de trillinegn en de lichtbol van Allen het was toch betje eng. Voorzichtig liep ze samen met allen door het bos en elke keer als ze erges op stapte klonk het vreselijk luid voor haar gevoel. Soms hoorde ze een uil die op zoek was naar prooi en het leek wel als of ze net een wolf hoorde huilen, haar kleine lieve vosje dook in elkaar van angst en ze voelde zich net zo maar liet weinig van zien. 'okeejdi is bzar om z te lopen en al die dieren te horen.' Zei ze met een korte lachje o haar gezicht en keek doorzoekend naar de bos.

Ze liepen langzaam tussen de dichte bomen door. Takjes bleven haken aan zijn jas en braken af. Nu in het donker leek alles zo veel dreigender. Allen voelde zich hier niet veilig. Daarstraks, een half uur geleden. toen was het allemaal nog lieflijk geweest, ongevaarlijke en mooie natuur. Sereen en absoluut niet eng. Maar toen hij een wolf hoorde huilen naar de maan ging er onwillekeurig toch een rilling door hem heen. Hij keek even omhoog en zag een roofvogel rondcirkelen. Alle nachtdieren roerden zich en het bos kwam tot leven. Uilen, wolven, hij zag zelfs een enkele vleermuizen rondcirkelen. Een muis schoot voor hun voeten weg, opgeschrikt door hun lawaai en nu op zoek naar een veilige plek met zo veel vijanden. Hij was verwonderd door de hoeveelheid leven in het bos. Terwijl de meeste mensen al sliepen, was hier geen moment rust. De nachtdieren werden juist wakker en actief, dit was hun moment. en het voelde vreemd om daar zo bij te zijn. 'Okeej dit is bizar om zo te lopen en al die dieren te horen.' zei Nihal met een korte lach. Hij knikte, maar bedacht toen dat ze dat niet zag, aangezien ze om zich heen keek. ''Ja, het is best vreemd, maar...'' Hij wilde nog verder spreken, maar lette niet goed op. Een grote boomwortel bracht hem kort uit evenwicht, maar hij wist overeind te blijven. Hij stapte in die poging echter in een ondiep gat en verzwikte zijn enkel. Hij slaakte een gedempte pijnkreet en het licht flikkerde en ging uit. hij steunde even op haar, maar liet haar toen los. ''Blijf hier staan,'' zei hij kort. Hij wilde niet dat ze in het donker rond zou banjeren en misschien zelf ook ergens struikelde of iets dergelijks. Hij zakte neer op de grond en wreef over zijn voet. ''Shitshitshit.'' Voor hij er erg in had was de vloek al uitgesproken. Hij hoopte maar dat Nihal wat dit betreft niet net als Kate was. Die begon altijd ellenlange monologen over hoe schelden niets oploste en het juist erger maakte. De gedachte aan zijn zusje leidde hem af van de pijn. Hij kwam weer tot rust en de pijn zakte weg. Het zou wel weer moeten gaan nu. Dat hoopte hij in ieder geval. Het lichtje verscheen weer, iets zwakker dan daarnet en hij grimaste naar haar. Het was te zien dat het pijn deed, maar hij wilde niet zielig lijken. En aan medelijden had hij toch niets.

''Ja, het is best vreemd, maar...'' Hij wilde nog verder spreken, maar lette niet goed op. Een grote boomwortel bracht hem kort uit evenwicht, maar hij wist overeind te blijven. Hij stapte in die poging echter in een ondiep gat en verzwikte zijn enkel. Hij slaakte een gedempte pijnkreet en het licht flikkerde en ging uit. Nihal schrok zich rot en even steunde Allen op haar maar snel zakte hij naar beneden ''Blijf hier staan,'' zei hij kort. Ze grinnikte even en zakte met hem naar beneden en haalde har tover stok uit haar riem en richte die op de enkel en raakte met haar hand die van Allen ''Shitshitshit.'' hoorde ze hem vloeken en glimlachte lichtjes, haar staf begon licht te geven en sprak zachtjes een spreuk er uit om het te genezen. Ze bedankte in haar gedachten haar moeder die dit haar leerde. Toen haar stok op hield met licht geven hielp ze hem omhoog komen 'laat me raden, je bent de klunzige uit je familie of zo iets.' Ze glimlachte naar hem en sloeg haar arm om zijn middel om het te helpen om verder te lopen. 'een ding moet ik je wel zeggen ik hoor die geluiden nu minder sinds jij bent gestruikeld.' Ze had een brede glimlach en leide hem door de bos zonder dat hij struikelde door de rillingen kon ze alles zien en dat was handig. Ze concerteerde zich voor zich en keek via haar oog hoeken naar Allen. Ze kon niet echt medelijden laten zien of iets dergelijks en ze wist niet of hij dat erg vond.

Nihal grinnikte om zijn bevel, maar liep gelukkig niet verder. Hij keek weer op van zijn voet en zag tot zijn verassing haar gezicht. Haar hand raakte zachtjes de zijne en toen voelde hij een vreemd gekriebel door zijn been trekken. Ze had een lichtgevende stok uit het niets tevoorschijn getoverd, zo leek het wel. En nu was die op zijn voet gericht. Het veroorzaakte een vreemd gevoel in zijn voet en toen hij nog een keer voorzichtig langs zijn enkel streek tintelde de huid. Het licht van de stok viel weer weg en Nihal trok hem overeind. Soepel bewoog hij mee en tot zijn verbazing kon hij gemakkelijk al zijn gewicht op zijn voet laten rusten. Een paar seconden geleden was hij nog bang geweest dat hij continu op haar zou moeten steunen, maar nu was alle pijn verdwenen. 'Laat me raden, je bent de klunzige uit je familie of zo iets.' zei ze. Hij grinnikte, ze kreeg zo wel een heel verkeerde indruk van hem. Normaal gesproken was hij helemaal niet klunzig, slechts een beetje slungelig omdat zijn lichaam nu echt in een groeispurt zat. Maar de combinatie van omstandigheden was niet goed uitgepakt en nu had hij meteen het predicaat klunzig verdiend. een beetje onwennig liep hij naast haar mee. Het voelde vreemd en tegennatuurlijk om na een lelijke verwonding weer vrolijk rond te huppelen. ''Hmm, dat valt wel mee hoor. Ik lette niet goed op en tja, de boomwortel viel me aan zonder enige waarschuwing.'' Hij haalde vrolijk zijn schouders op. Het boeide hem niet echt wat ze van hem dacht. Nou, wel wat ze van hem dacht, maar niet of ze hem klunzig vond. Ze was door hem afgeleid van de geluiden in het bos, dat was dan weer positief. ''Dat was de bedoeling, Nihal, alles om je af te leiden. En bedankt trouwens,'' zei hij grinnikend.''Hoe heb je dat geleerd?'' vroeg hij verwonderd. Een wond genezen koste best veel energie, dat wist hij wel. En Nihal had het met een of andere stok gedaan, bevatte die energie of zo? Want ze leek nauwelijks vermoeid, al kon dat ook schijn zijn en verborg ze het voor hem. Ze had haar arm om hem heen geslagen en dankbaar liet hij zich door haar leiden. Hij zou wel een lichtje kunnen vormen, maar het was eigenlijk niet meer nodig. Want ze waren in een minder dicht begroeid gedeelte gekomen en de maan bescheen de grond duidelijk.

''Hmm, dat valt wel mee hoor. Ik lette niet goed op en tja, de boomwortel viel me aan zonder enige waarschuwing.'' Hij haalde vrolijk zijn schouders op. Ze glimlachte kort en keek goed naar de weg waar ze heen meosten ''Dat was de bedoeling, Nihal, alles om je af te leiden. En bedankt trouwens,'' zei hij grinnikend.''Hoe heb je dat geleerd?'' vroeg hij verwonderd. en ze haalde haar schouders op 'Voor dat me moeder in de kleren dook om ze te ontwerpen heeft ze gestudeert voor dokter en van haar heb ik alles geleerd ook al vond ik het altijd saai...en dat stok had ik gekregen van me vader omdat ik nooit me kracht kon beheersen en zo bewaar ik het altijd...Het is een handige ding.' Ze durfde hem niet aan te kijken maar keek toch stiekem viah aar oog hoeken naar zijn reactie. Ze keek weer terug naar het pad dat door de maan werd verlicht en dus hoefde ze haar energie niet te verbruiken om te voelen waar alles is. Dus knipperde ze met haar ogen en zag nu alles door haar normale ogen. Ze keek even naar de grond en zag iets wits tussen haar benen heen flitsen en gaf een luide gil en liet Allen meteen los en sprong naar achter...Er was net een rat langs haar benen gerend en daar is ze vreselijk bang voor.

Hij voelde hoe ze onverschillig haar schouders ophaalde alvorens antwoord te geven. Haar moeder, of nou ja pleegmoeder, was dus ontwerpster. Dat klonk in ieder geval beter dan een of ander saai kantoorbaantje, waarbij je enige uitzicht de muur was en je vaste verblijfsplaats een stoffig bureau. Zo zag Allen zichzelf in de toekomst nog niet zitten. Hij hield sowieso niet van stilzitten of aan de toekomst denken. Dus in de stok zat energie opgeslagen, dat klonk handig. Zo kon je, ja dat was weer een typische Allengedachte, zo kon je het feesten veel langer volhouden. Dan kon je een reserve meenemen en dan... Oke, hij zat weer allerlei vreemde dingen en theorieën na te volgen. Hij keek weer naar Nihal en glimlachte. ''Klinkt handig,'' zei hij kalm. ''Dus je moeder is een genezende ontwerpster. En je vader?'' Hij was nu wel benieuwd wat haar adoptievader voor werk deed. Zelf had hij nog geen duidelijke ambities. Zijn baan zou leuk moeten zijn, niet te veel en zeker geen saaie mensen. En het liefste ook nog een beetje redelijk betaald. Met hun grote gezin hadden ze het niet heel breed, kleren die een tweede of derde wilde jongen moesten overleven waren geen uitzondering. Hij was echt geen geldwolf, was vrijgevig en deelde alles met zijn vrienden. Maar hij had ervaren hoe veel gemakkelijker alles werd als je je geen zorgen hoefde te maken. Als je je niet bij elke aankoop moest afvragen of je dit wel kon betalen. Dan was het leven opeens zo veel onbezorgder en vrijer. Impulsieve acties waren dan geen probleem. Dat was zijn ideaalbeeld, een goede baan, genoeg geld, een vrolijke en lieve vrouw aan zijn zijde. En verder wilde en kon hij niet denken. Toekomst. Volwassenheid. Studeren. Allemaal loze woorden en dingen die later wel kwamen. Nu zou hij gewoon van het leven genieten en zo veel mogelijk ervaringen opdoen. Een scherpe gil sneed door de lucht. Zijn ogen flitsten de omgeving door en hij zag een witte staart tussen de struiken wegschieten. Ze waren bijna bij de rand van het bos en blijkbaar zat hier een muizenfamilie. Nihal was geschrokken achteruit gestapt. Bang voor muizen nietwaar? Dat was nou niet iets wat hij zo had kunnen raden. ''Haha, geen reden om bang te zijn. T is zo'n klein beestje,'' zei hij plagerig en met zijn handen een klein stukje uit elkaar gaf hij aan hoe minuscuul de muis was geweest. ''Moet je je voorstellen dat jij de muis bent en plotseling een reusachtig wezen ziet en hoort gillen. Hij is banger voor jou dan jij voor hem.'' zei hij met een wijs knikje. Het was half plagend en toch ook bedoeld om haar een beetje gerust te stellen. Hij snapte er niets van, zulke onrealistische angsten. Waarom zou je bang zijn voor iets wat zo veel kleiner was en je nooit, maar dan ook nooit kwaad zou kunnen doen? Hij grijnsde breed en keek onderzoekend of Nihal nog bang was. Toen keek hij naar beneden en zag in zijn ooghoek een muisje zitten. Hij bukte zich bliksemsnel en in een vloeiende beweging greep hij het diertje vast. Voorzichtig hield hij het in zijn handen opgesloten en hield het iets in haar richting. ''Kijk maar, geen enkele reden om bang te zijn.'' zei hij en hij zette een stap in haar richting, waarbij hij zijn handen uitnodigend naar haar toe stak. Een gedempt gepiep klonk door en hij glimlachte. ''Hij doet niemand kwaad.''

''Haha, geen reden om bang te zijn. T is zo'n klein beestje,'' zei hij plagerig en met zijn handen een klein stukje uit elkaar gaf hij aan hoe minuscuul de muis was geweest. ''Moet je je voorstellen dat jij de muis bent en plotseling een reusachtig wezen ziet en hoort gillen. Hij is banger voor jou dan jij voor hem.'' zei hij met een wijs knikje. Ze keek hem vernietigend aan, HIj moest nu niet beginnen over haar angst anders zou het slecht kunnen eindigen. Ze keek nog steeds een beetje bang rond of ze die gore rat nog kon zien maar blijkbaar was hij meteen weg gerend en dat is ook heel slim van hem anders zou het heel slecht eindigen voor dat beest die haar net aan het schrikken maakte. Ze zag Dat Allen iets zou pakken en keek nieuwsgierig naar wat hij in zijn handen had en het in haar richting hield. Ze keke met een glimlach naar het schattige muisje ''Kijk maar, geen enkele reden om bang te zijn.'' Ze knikte en keek hem plagerig aan 'maar Allen ik schrok net niet van een kleine muisje maar van een enorme rat.' Er liep een rilling over haar rug ''Hij doet niemand kwaad.'' Ze keek hem verbaasd aan, hoe kon hij zo iets zeggen over een rat. Die beesten waren eng..heel eng en ook nog vals dat is heel zeker 'Allen leg het muisje gewoon rustig op de grond en kon laten we gaan.' Zei ze zo rustig mogelijk en probeerde ergens anders over na te denken, toen schoot de vraag van Allen binnen 'Me vader werkt als bouwer op Erd, en hij ontwerpt meubels in zijn vrije tijd door hem ken ik best wel veel ontwerpen.' Ze keek een beetje Zenuwachtig om haar heen.

Nihal keek hem boos aan. O zo herkenbaar. Als blikken konden doden dan lag Allen allang onder de groene zoden. Hoe veel leraren hadden hem niet de hel in gewenst. Ontelbare keren had hij rustig een woedeaanval ondergaan. Hij was eraan gewend, schrok niet meer van geraas en getier. Keek enkel geamuseerd naar Nihal en lachte vriendelijk. 'Maar Allen ik schrok net niet van een kleine muisje maar van een enorme rat.' Een rat dus. En dan gigantisch? Pas als het beest langer was dan zijn onderarm zou hij haar angst gerechtvaardigd vinden. Maar dat had je wel vaker met meiden. Onrealistische angsten. Bang voor minuscule spinnen of in dit geval dus een klein nachtdier. En nu beval ze hem de muis neer te zetten zodat ze weg konden. Was het bos dan zo eng? Hij grinnikte en aaide over het zachte vachtje van de muis. ''Doei kleintje,'' zei hij grinnikend en hij zakte door zijn knieen. Hij opende zijn handen en het muisje trippelde van zijn hand af. Het stond stil en keek omhoog. Hij gaf een zacht duwtje. ''Kom op, anders gaat het meisje weer gillen.'' zei hij vrolijk en het beestje verdween tussen de struiken. Hij stond weer op en keek glimlachend naar Nihal. Die vertelde wat haar vader deed, meubelmaker dus. ''Creatieve familie heb je dan,'' zei hij vrolijk. Hij haakte zijn arm door de hare en begon weer te lopen. Al gauw bereikten ze het grasveld en in de verte zag hij het verlichte kasteel al. Straks moesten ze nog wel zorgen dat ze niet gesnapt worden op de gangen. In zulke problemen had hij geen zin, deed liever iets leukers als hij toch straf zou krijgen.

Ze keek het muisje na die net in de struiken verdween en keek daarna naar Allen die naar haar stond te glimlachen. Toen ze uitverteld was over haar vader zei hij: ''Creatieve familie heb je dan,'' zei hij vrolijk. En ze knikte. De jonge haakte zijn arm door die van haar en ze begonnen weer te lopen. Jammer genoeg zag ze al snel de verlichte kasteel en ze keek even twijfelend naar Allen, moesten ze nu echt terug gaan naar hun kamer en dan naar bed gaan, op een manier was het wel handig want morgen had ze de eerste uur les maar...Wie zegt dat ze eigenlijk als gek om 7 uur wil opstaan en dan naar een stomme les van gym wil...Want wie wil nou zo vroeg opstaan en dan nog gaan gymmen , zij niet dat was heel zeker. 'Kunnen we niet wat van je muizen vriendjes halen en dan door de school laten gaan zodat de leraren daar mee bezig zijn terwijl wij naar binnen sluiten.' Zei ze voorzichtig En keek toen naar de ingang. Er werd vast gecontroleerd in de gangen en hoe zouden ze daar langs kunnen gaan? 'nou blijven we hier de hele nacht staan of wat.' Zei ze plagerig en begon richting het kasteel te lopen.

In het kasteel brandden nog wel lichtjes, maar hij wist dat het niet meer de bedoeling was om nu nog op de gangen te zijn. Als je betrapt werd moest je een heel goed excuus hebben. De andere optie was zorgen dat je niet betrapt werd. Hij liep nadenkend naast het meisje, bekeek in gedachten de plattegrond van het gebouw. Stom dat hij die nu niet bij zich had. Ze hadden samen juist perfect alle sluipwegen in kaart gebracht, Charlie was zelfs in de bibliotheek geweest om alles op te tekenen. Maar hij had het plaatje al aardig goed in zijn hoofd en bedacht hoe ze het beste konden lopen. Hij zou haar bij de watermagie-etage afzetten en dan zelf naar zijn kamer gaan. En dat allemaal zonder geluid te maken, zonder leraren te storen. 'Kunnen we niet wat van je muizen vriendjes halen en dan door de school laten gaan zodat de leraren daar mee bezig zijn terwijl wij naar binnen sluipen.' opperde Nihal. Hij grinnikte. ''Maak je geen zorgen, ik heb een route in mijn hoofd waar we zo weinig mogelijk leraren tegen zullen komen.'' sprak hij geruststellend. 'nou blijven we hier de hele nacht staan of wat.' zei ze plagerig en ze liepen samen verder naar het kasteel. Ze arriveerden bij de hoofdingang, maar zoals verwacht was daar een gestalte te zien in het felle licht. De man of vrouw zat rustig binnen in het kantoortje, maar er ongemerkt langs glippen zou lastig worden. Ze konden drie dingen doen: De gok wagen of een andere route kiezen. Of natuurlijk proberen zich eruit te bluffen met een verhaal over hun redenen dat ze nog buiten waren. ''Kom, we nemen de andere kant,'zei hij zachtjes en liep met haar om de hoek van het kasteel. Daar was een minder gebruikte ingang, waar gelukkig geen persoon aanwezig was. Hij duwde de deur open, voorzichtig dat het niet kraakte. Toen flitsten zijn ogen heen en weer om te zien of er iemand in de buurt was. ''De kust is veilig,'' zei hij op fluistertoon en wachtte tot ze naar binnen was om dan de deur achter zich te sluiten.

Ze liepen rustig naar de hoofd ingang en zagen daar iemand in het kantoortje zitten, het was of een man of een te brede vrouw. en het zou onmogelijk zijn om lang hem/haar te glippen, dan zou je eerder nog in een pot hete water springen dit was net zo gewaagd. Als ze zouden ontdekt worden zou er straf verwacht worden en daar had ze helemaal geen zin in. 'Kom, we nemen de andere kant,'zei hij zachtjes en liep met haar om de hoek van het kasteel. Daar was een minder gebruikte ingang, waar gelukkig geen persoon aanwezig was. Hij duwde de deur open, voorzichtig dat het niet kraakte. Toen flitsten zijn ogen heen en weer om te zien of er iemand in de buurt was. ''De kust is veilig,'' zei hij op fluistertoon En ze kwam voorzichtig naar binnen, het leek hier wel uitgestorven maar niet voor lang want ze voelde lichte trillingen hun kant op komen, het trilling was erg zwak maar als ze hier bleven zouden ze ontdekt worden 'Allen er komt iemand aan, hij is nog ver.' Zei ze zachtjes en bekeek de plek waar ze waren, ze kende dit gedeelte niet heel goed maar probeerde die kaart in haar hoofd te krijgen. Toen wist ze het weer voorzichtig liep ze richting een deur en probeerde he te openen, meteen was hij open en deze gang kende ze wel.

Zacht klonk Nihals stem door de gang. Er kwam blijkbaar iemand aan. Hij spitste zijn oren, maar hoorde nog niets. Hij keek haar verbaasd aan, bedacht toen dat ze natuurlijk trillingen hoorde en knikte vlug. Hij volgde haar toen ze naar een deur liep. Voetstappen echoden nu zachtjes door de gang, al was de persoon waarvan ze afkomstig waren nog ver weg. Nihal opende de deur en hij schoot achter haar aan en sloot met een zachte klik de deur. Hij legde zijn hand op de deurklink en controleerde of de deur nu op slot zat. Zo, gesloten deur, niets aan de hand. Hij keek even rond en knikte. Dit was ook een goede route, zonder langs al te veel kantoren of slaapkamers te gaan konden ze zo naar de watermagie-etage. Hij sloeg zijn arm weer om haar schouder en begon te lopen. Ze bereikten zonder problemen de juiste trap, maar hij bleef op zijn hoede. Al snel bereikten ze de plek waar hij rechtsaf moest en zij rechtdoor. Hij stopte met lopen, twijfelde even. Zou hij haar wegbrengen? Het was nog maar twee minuten lopen, maar stel nou dat er daar nou net iemand was. Dan zou zij problemen hebben zonder hem. En dat druiste tegen zijn solidariteitsgevoel in. Samen uit, samen thuis. Hij wist trouwens niet eens zeker of Nihal rechtdoor moest. Zo goed kende hij dit stuk van de school nog niet helaas. ''Hierheen voor watermagie?'' vroeg hij twijfelend en gebaarde in de richting van de gang.

Hij sloeg zijn arm weer om haar schouder en begon te lopen. Ze bereikten zonder problemen de juiste trap, maar hij bleef op zijn hoede. Al snel bereikten ze de plek waar hij rechtsaf moest en zij rechtdoor. Ze keek naar de twijvelende gezich van Allen en glimlachte, hij twijvelde vast of hij met haar mee zou lopen of niet. Hij hoefde heus niet met haar mee gaan en trouwens ze moest toch niet zo lang lopen ze moest richting het erd etage en die was niet zover weg. ''Hierheen voor watermagie?'' vroeg hij twijfelend en gebaarde in de richting van de gang. Ze keek hem glimlachend 'Ik moet Naar erd jammer genoeg en ik denk als ze jou daar betrappen je erge straf krijgt en dat wil ik niet.' Toen ging ze voor hem staan op haar tenen en fluisterde zachtjes met een fluwele stem in zijn oor 'het was een leuke dag met jou.' Toen ze dat zei gaf ze hem een kus op zijn wang en ging richting haar eigen Etage. Haar wangen waren rood en warm, ze heeft het gedurfd maar wat zou hij nu denken van haar?

Allen stond te wachten, keek ondertussen onderzoekend om zich heen. Wilde niet verrast worden door een nog wakkere leraar. 'Ik moet naar erd jammer genoeg en ik denk als ze jou daar betrappen je erge straf krijgt en dat wil ik niet.' Hij grijnsde stom. Dat was waar ook. Ze was geen watermagician. Hij dacht het nu voortdurend. Door haar blauwe haar, door haar affiniteit met water. Door zijn fantasie over haar biologische ouders. En nu had hij het hardop gezegd. Ze kwam van Erd, natuurlijk. Hoe had hij dat kunnen vergeten? Hij had weer eens niet goed nagedacht voor hij iets zei. ''Oh ja, moddermagiemeisje,'' zei hij vrolijk. Hij voelde zich behoorlijk stom nu. Kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, maar bleef vrolijk lachen. Ze kwam voor hem staan en zijn grijns werd breder toen ze verder sprak. Haar zachte stem gaf hem goed gevoel. 'Het was een leuke dag met jou.' zei ze met tedere stem. En toen tot zijn grote verbazing drukte ze haar lippen op zijn wang voor ze wegliep. In het donker was het niet goed te zien gelukkig, maar hij bloosde lichtjes. Dat was een reactie die hij nou eenmaal automatisch had als een echt leuk meisje dichtbij kwam. Hij had ervaring genoeg, maar zoiets kon hij gewoon nauwelijks stoppen. Gelukkig vonden de meeste meiden het schattig. ''Hmm, laten we het snel nog eens doen.'' zei hij tegen haar rug, toen ze zich had omgedraaid. Ze kon het waarschijnlijk nog wel verstaan, deze uitnodiging om met hem op een date te gaan. Nu hopen dat ze het zou willen. Hij bleef nog even stil staan, keek de duisternis in. Toen zette hij zich in beweging en ging op weg naar zijn eigen etage.
[Topic uit&afgesloten]