De witte pootjes van haar kat trippelden voor het meisje uit, terwijl ze rustig naar buiten liep. Haar witte, lange haren dansten licht op de wind die sneeuwvlokken in haar gezicht blies. Lichtblauwe ogen keken vrolijk, maar voorzichtig naar de grond, terwijl ze probeerde niet uit te glijden over de samengestampte sneeuw op het pad. Het lukte het meisje redelijk, maar de kat voor haar glibberde en gleed een beetje vooruit, als een mislukte schaatser. De absurd lange nagels van het beest probeerden zich vast te klampen in het mengsel van modder en samengepakte sneeuw, maar vonden geen houvast. Sissend en blazend klauwde de lilawitte poes in het rond, terwijl haar baasje doodkalm door bleef lopen. Het was ook Chime’s eigen schuld, had ze die morgen Ayane maar niet moeten bespringen als een of andere ninja. ‘Wat ben jij nou voor een baasje, me gewoon laten uitglijden op dit vreselijke spul?’ De stem van de kat was bijna kinderlijk, iets wat erg grappig contrasteerde met haar moederlijke gedrag over Ayane. De haren van de kat waren overeind gaan staan, en de pluizige witte staart stak vervaarlijk omhoog. Voorzichtig keek Ayane in de twee kwade, nu vuilrode ogen van de kat. Het was en bleef een demon, alleen was dat pas zichtbaar als ze een woedeaanval kreeg zoals nu. Haar baasje ging langzaam door haar knieën, aaide zachtjes over het pluizige kopje van de poes. ‘Ik draag je wel, oké? Maar dat komt er van, als je me vroeg wakker maakt.’ Tevreden sloot de poes haar ogen, maar ze spinde nog niet. In plaats daarvan drukte ze haar kopje dicht tegen de hals van het meisje aan, mauwde zacht. ‘Jaja, het is al goed, het is al goed.’ suste Ayane Chime, terwijl ze haar dicht tegen zich aanklemde. De kat trok haar nagels weer in, en langzaam schuifelde het meisje verder, nu met de kat in haar armen. ‘Je had niet meegehoeven, weet je. Je haat water, en daar is er nogal veel van bij de-’ Een kleine prik van nagels in haar onderarm weerhield haar ervan verder te praten. ‘Ik ga mee, anders kom jij in de problemen. En ik heb geen hekel aan water, gewoon aan sneeuw, en ijs, en regen, en rivieren.’ Het witharige meisje schudde langzaam haar hoofd. Watervrees dus, ging het door haar hoofd, maar ze was wel zo verstandig die woorden niet uit te spreken. Chime had een ego wat haar al meerdere krassen over haar armen had bezorgd. Om eerlijk te zijn wilde Ayane soms dat de kat ergens in een hoekje ging liggen slapen zodat ze eens geen kwaad aan kon richten, maar Chime was van het soort demon wat eigenlijk nooit sliep. Tevens ook van het soort dat drie generaties kon overleven, dus in feite zat het meisje nog wel even met de kat opgescheept. Vooral omdat Chime een nieuwe hobby had ontdekt sinds ze op SSA waren aangekomen; Ayane in de problemen brengen, en dan het liefst op zo’n manier dat ze uren moest nablijven. Even beet het meisje op haar lip, staarde ze uit over de bevroren waterval. Het bracht haar terug naar Cassia, naar de kleine waterval die ze had kunnen zien vanuit haar slaapkamerraam. Zo bleef ze een tijdje staan, niet wetend wat ze verder moest.

Met een slaperig hoofd keek hij op van de boeken die voor hem op het bureau lagen. Haalde de leesbril van zijn neus en wreef eens slaperig in zijn ogen. De hele nacht had hij zich over de boeken gebogen. Over mappen en dossiers. Laurent leunde achterover in zijn stoel en staarde een paar tellen naar het plafond. Hij was pas net twee dagen op de Academy en wilde niet als een of andere malloot over komen die nergens kaas van gegeten had. Hij had wel dergelijk een goede opleiding gevolgd. Eerst vooral gericht op de aardemagie op zich om zich daarna meer op het vak als leraar te richten. Geen verkeerde keus bleek maar weer want het lot was hem gunstig gestemd door hem deze kans te bieden. Dat het echter zo veel tijd ging vergen had hij niet verwacht. Maar wat was erger? Nu wat meer doen zodat hij niet voor schut stond voor de klas. Of een klas vol leerlingen die dachten dat er een of ander ongemanierd, ongeschoold persoon onzin stond uit te kramen? Met een zucht rekte hij zich uit en gooide de bril op het bureau. Haalde het lint uit zijn haar waarmee zijn sneeuwwitte lokken vastgebonden waren en woelde eens door zijn lange haar om het daarna weer vast te binden. Abrupt stond hij op en schoof de stoel naar achter om zich naar het raam te benen. Zijn handen liet hij op de vensterbank rusten terwijl zijn ene helblauwe en andere wijnrode oog de talloze sneeuwvlokken volgden die in een gestaag tempo naar beneden dwarrelden. Taste met zijn linkerhand naar het wijnglas dat nog op het bureau stond. Onaangeroerd. Nam het glas in zijn hand en hief het glas. Zag zijn eigen weerspiegeling in de bolling van het glas. Zijn gezicht, ietwat uitgerekt met de twee verschillende ogen. Wat hadden zijn zusjes hem er altijd mee gepest. Net zoals de kinderen in zijn klas. Vreselijk. Vreselijk had hij het gevonden. Tot er ooit iemand was die had gezegd dat ze het mooi vond. Met een glimlach dacht hij terug aan die goede oude tijd. Toen alles nog zo heerlijk en gemakkelijk was. Zonder ook maar enige kopzorgen. Inderdaad. Kopzorgen. Misschien was het even goed voor frisse lucht. Hij zat immers al zo lang op zijn kamer dat het weer eens tijd werd. Laurent nam een slok van de bloedrode wijn waarna hij het glas weer op zijn bureau neer zette. Griste zijn winterjas van zijn stoel en deed hem al lopend aan. Hij zag menig leerling hem nakijken. Natuurlijk. Niemand kende hem hier nog. En daarnaast. Was hij niet echt onopvallend. Met een vriendelijke glimlach knikte hij hen die hij tegenkwam toe. Haalde de handschoenen die nog in de zakken van zijn jas zaten tevoorschijn en trok ze aan nog voor hij buiten kwam. Meteen blies de koude wind in zijn gezicht. Koude sneeuwvlokken plakten in zijn haar en aan zijn jas. Zo nu en dan moest hij zijn ogen dichtknijpen om het ijskoude witte goedje niet in zijn ogen te krijgen. De voetstappen die hij achterliet in de witte sneeuw verdwenen al snel weer. Het landschap veranderde altijd zo wanneer de sneeuw viel. Leek het wel te betoveren. Laurent stak zijn in leren handschoenen gehulde handen in zijn zakken en liep. Waarheen wist hij zelf niet. Onderzocht de omgeving rondom de Academy. Er was nog zo veel te zien aangezien het zo ontzettend groot was. Volgens zeggen moest hier in de buurt ook een waterval zijn. Het zou hem benieuwen of die ook geheel bevroren zou zijn. Wat hem echter meteen op viel was de aanwezigheid van een ander. Niet dat dat erg was. Want gezelschap ging hij nooit uit de weg. Het was sowieso nog allemaal zo nieuw voor hem. Maar een uitdaging ging hij niet uit de weg. Het was immers wat hij gewild had al die tijd. Hij was dan ook niet verbaasd toen hij uiteindelijk de gestalte van een meisje zag. Een meisje met haar nog langer dan dat van hem maar met een kleur die aardig overeen kwam met de zijne. Hij volgde haar blik. Zag de bevroren waterval en haar schoonheid. Prachtig. ”Beeldig nietwaar?” Doordat de wind ietwat was afgenomen dwarrelden de sneeuwvlokken in een trager tempo naar beneden waardoor ze niet in langer in zijn gezicht striemden. Langzaam maar zeker maakte hij zijn blik van de waterval los en draaide zich ietwat richting het meisje naast wie hij enkele meters van haar af had plaats genomen.

De pluizige staart van Chime hing langs haar arm naar beneden, kriebelde haar op haar been, door haar maillot heen. De kat had haar ogen uit tevredenheid gesloten, spinde zachtjes. Het geluid was kalmerend, bekend voor Ayane. Ze viel er bijna iedere nacht mee in slaap, en werd er mee wakker. Tenzij Chime eerder wakker werd, dan moest Ayane het doen met een ninjasprong op haar buik. Zoals vanmorgen gebeurd was, en waar ze nog steeds kwaad om was. Niet dat dat vanbuiten te zien was, daar was ze veel te voorzichtig voor. Ayane was niet het type dat ermee te koop ging lopen dat ze ruzie met iemand had, loste het meestal heel discreet op. In feite haatte ze ruzie, haatte het feit dat zij meestal de oorzaak ervan was. Of eigenlijk verantwoordelijk voor de oorzaak, omdat Chime toch echt meer kwaad deed dan zij. Hoe ging je dat uitleggen, dat je er niet voor kon zorgen dat je kat deed waar ze het best in was, kattenkwaad uithalen? Als dat bekend werd, zouden ze Chime waarschijnlijk terugsturen naar Cassia. En dat zouden beide vreselijk vinden. Chime vooral omdat ze een voorkeur had voor drogere, warmere plekken, en Ayane omdat ze dan, ondanks alle problemen die het beestje haar veroorzaakte, haar beste vriendin zou verliezen. Geen van beiden wilden dat. Dus moest Ayane maar overal de schuld op zich nemen, want daar achtte Chime zich te goed voor. Nee, een demonenkat had betere dingen te doen dan straf krijgen. Meer dingen uithalen bijvoorbeeld. Zacht zuchtte ze, blies ze een paar sneeuwvlokken uit haar gezicht. ‘Zo erg ben ik nu ook weer niet, weet je.’ mopperde Chime verontwaardigd, een met een frons keek Ayane neer op de witte, pluizige kat in haar armen. ‘Hoe vaak moet ik je nog zeggen niet in mijn gedachten te pulken? Die zijn van mij, ik ga toch ook kijken hoe jij denkt over muizen en musjes?’ Een zacht gesputter van Chime over “dat ze daar toch niet over nadacht” werd door Ayane straal genegeerd, nu was het wel even genoeg geweest. Het meisje had haar helblauwe ogen alweer op de bevroren pracht van de waterval gericht, de dwarrelende sneeuwvlokken die zich samenklonterden tot een dikke laag witte pluis op de grond. Prachtig vond ze het, had ze altijd al gevonden. Geen wonder dat haar eerste magietrucje een sneeuwvlok maken was. Op dat standpunt was er altijd een discussie tussen Chime en Ayane. De een vond de kou verschrikkelijk, de ander vond het prachtig. Ondanks dat had ze wel een dikke winterjas aan, waren haar handen in lichtgrijze, suede handschoenen gehuld. Het was dan ook niet vreemd dat ze de nagels van Chime in haar hand niet voelde, tenminste, in het begin niet. De kat had het altijd eerder door als ze bezoek kregen, Ayane was niet zo oplettend. Omdat haar baasje het niet opmerkte, sprong de witte kat met tegenzin uit haar armen. ‘Hee,’ sputterde het witblonde meisje tegen, ‘Zo bedoelde ik het niet,’ Met een draai die bijna in een film thuishoorde draaide ze zich om, op hetzelfde moment dat er een stem klonk. Haar haren bleven een beetje achter, waardoor het net leek alsof ze in een overdreven dramaserie speelde. ‘Oh,’ was haar eerste reactie, en de witte kat keek de vreemdeling vrolijk aan. Zoals gewoonlijk vond Chime dat zij de meeste aandacht mocht opeisen, en begon daarom maar meteen terug te praten. ‘Niets mooi, het is vreselijk. Koud, nat, en nog glibberig ook. Hoe jullie dit seizoen leuk kunnen vinden is me echt een compleet raadsel.’ Meteen daarna voelde ze twee gehandschoende handen om haar middel, pakte Ayane haar kleine lastpost weer op. ‘Chime, heb je dan echt geen manieren? Bedankt hoor, nu sta ik voor paal’ siste ze haar kat in het oor, terwijl haar wangen langzaam maar zeker rood werden. Daarna keek ze weer op, een wat verlegen, beschaamde blik in haar blauwe ogen. ‘Ehm, sorry voor dat. Chime weet niet zo goed wanneer ze haar mond moet houden. Maar ik vind de waterval heel mooi hoor, dat klopt.’ Ze keek haar gezelschap niet echt aan, wist alleen aan de stem dat het een man was. Ayane was niet echt heel erg verlegen, gewoon wat onzeker. Vooral als Chime zo deed.