nihal schudde zijn hoofd en hij haalde opgelucht adem. 'nee nooit...' Hij ontspande weer en luisterde verder. ''Nou misschien ook wel.' ze keek bedenkelijk en hij had de neiging om haar de sneeuw in te smijten. Het was nu overduidelijk dat ze een grap maakte en hij geloofde haar niet weer. Vanaf nu zou hij op zijn hoede zijn en niet alles meer geloven wat ze vertelde. Een sip gezichtje was geen bewijs dat ze de waarheid sprak. Die meid had trouwens wel lef. Humor ook. Dingen die hij in een meisje waardeerde, in iedere persoon eigenlijk. Nihal was een interessante gesprekspartner gebleken en hij had zeker geen spijt van het feit dat hij op haar af was gekomen. Ook al was hij toen bijna doormidden gespiest door stenen. Dat ze hem zo durfde te bedotten verbaasde hem wel. En het amuseerde hem. Het was een goede grap geweest, hij had haar zelfs bijna helemaal geloofd. Wat heel wat zei, zelf was Allen vrij ervaren in grappen en herkende het meestal wel. Al doorzag hij leugens minder snel, hij was te positief en vrolijk om dat te registreren. 'Als boeken ook mee doen dan ja en zo niet dan nee.' Ze zweeg en aaide de kop van Sennar 'Als je zo graag me verleden wilt weten dan kan ik het je wel vertellen maar het is niet echt heel erg leuk.' Ze zweeg alweer en haalde diep adem. Hij lachte bemoedigend, maar bleef op zijn hoede. Deze keer zou ze maar beter de waarheid kunnen vertellen. 'Ik leefde 11 jaar in een weeshuis, ik weet niet hoezo of waarom...Toen ik 11 was werd ik mee genomen door mn pleegouders en toen kreeg ik ook Sennar als welkom geschenk.' Ze zweeg weer kort en hij knikte. Dit verhaal klonk al een stuk aannemelijker dan de vorige versie. 'Beter gezegd ik heb problemen met me vader.' zei Nihal zachtjes en keek toen weg. ''Problemen met je vader? Man, lijkt me echt rot.'' Zelf had hij een goede band met zijn ouders.. Zijn vader kon soms streng zijn, vooral wanneer ze weer eens te ver waren gegaan. In zijn ogen dan. Maar hij was nooit echt slecht geweest. kon lachen om hun grappen en hun ruige gedrag. ''Slaat hij je?'' vroeg Allen rechtdoorzee. Hij zou allerlei nette formuleringen kunnen gebruiken om het beleefd te laten klinken. Maar dat deed hij niet, hij vroeg gewoon direct wat hij wilde weten. Aan al dat nutteloze gelul had niemand iets. ''En je moeder dan? Doet die er niets aan?'' vroeg hij peinzend. Dit was net in hem opgekomen en hij had het meteen hardop gevraagd. Hij hoopte dat hij Nihal niet kwetste of verdrietig maakte met zijn open gedrag. Maar ze was niet echt een overgevoelig persoon, dat idee had hij tenminste.

''Problemen met je vader? Man, lijkt me echt rot.'' Even knikte ze kort en keek nog steeds niet naar de jongen. ''Slaat hij je?'' Niks bewoog meer in haar lichaam en zachtjes gleed haar hand naar haar arm waar vroeger blauwe plekken zaten. ''En je moeder dan? Doet die er niets aan?'' vroeg hij peinzend. Nihal draaide met een ruk haar hoofd en keek boos, wat dacht die jonge wel, haar moeder heeft haar juist gered van haar vader door haar hier heen te hebebn gestuurd. Met een ruk stond ze op van de bank en Sennar sprong in haar armen en de bank verdween 'Wat in mijn familie gebeurd zijn jou zaken niet.' Zei ze boos en ging naar het meer toe waar de stenen licht begonnen te trillen. Nihal stopte net voor hem meer en keek hoe het zachtjes bewoog daardoor werd ze vaak rustig en nu was dat wel het geval. Eigenlijk was haar vader nog niet zo slecht alleen hij kon zijn woede niet beheersen en ging dat allemaal op haar. De meisje hief haar hand omhoog waardoor paar stenen omhoog kwamen en een andere vorm kregen. Eigenlijk had ze veel van hem geleerd over aarde besturen en dat soort zaken 'maar kan jij eigenlijk meer dingen met light dan mij met kleurstof beschieten.' Vroeg ze lichtjes om een andere onderwerp te beginnen.

Nihal ontweek zijn blik nog steeds, al zag hij haar knikken. ''Slaat hij je?'' vroeg hij. De vraag bleef in de lucht hangen en Nihal leek aan iets terug te denken. Ze gleed met haar hand over haar armen, alsof er iets was wat hij niet zag. Alsof er iets geweest was, vroeger. Blauwe plekken, nam hij aan. Ze bevestigde niet dat ze was mishandelt, maar ontkende ook niet. Zijn overpeinzing, die hij automatisch hardop had uitgesproken maakte iets los bij Nihal. Woedend draaide ze zich naar hem toe en keek hem dan felle ogen aan. Hij schrok, had niet verwacht dat het zo verkeerd zou vallen. Ze sprong op van de bank en een seconde later zakte de stenen vorm de grond in. Allen sprong wankel op, viel bijna, maar bleef overeind staan. ''Wat in mijn familie gebeurd zijn jou zaken niet.'' zei ze kwaad. Hij hief verontschuldigend zijn handen op. ''He, Nihal... Je kunt wel kwaad worden op mij, maar dat helpt niets.'' zei hij, zo kalm en beheerst mogelijk. Hij was niet echt licht ontvlambaar, ondanks zijn haarkleur. Maar als mensen boos werden zonder dat hij iets fout deed, maakte dat woede bij hem los. Het was onterecht en hij had moeite om zijn stem onder controle te houden. Ze kon hem veel flikken, mocht hem beschieten of banken zomaar laten verdwijnen. Maar om hem nou zo ontzettend boos toe te spreken, terwijl hij het allemaal goed bedoelde en alleen wilde helpen. Dat was in zijn ogen onzin. Dat het voor Nihal gewoon gevoelig lag, drong wel langzaam tot hem door. Problemen met je familie waren ook niet echt prettig. Je familie, de mensen waarop je zou moeten en kunnen bouwen. Als je daar een echt probleem had. Dat moest moeilijk zijn. ''Ik weet niks van jouw thuissituatie af en ik hoef het ook niet eens te weten. Ik wilde je alleen maar steunen. Maar dat zal ik wel laten, het hoeft ook niet meer.'' zei hij ijskoud. Zijn stem trilde lichtjes, maar hij liet geen medelijden doordringen. Tenminste, nauwelijks iets. Als je goed keek, hem goed bestudeerde, dan zag je wel dat hij haar wilde helpen, wilde steunen. Zo'n vrolijk meisje die zo'n last moest dragen, dat was gewoon verkeerd. Maar Nihal stond met haar gezicht naar het meer gekeerd, stond vlak bij de rand van het water. Nu hij haar zo zag staan, terwijl ze de aarde op en neer bewoog. Nu kon hij haar niet in de steek laten. Ze stond er zo alleen, zo klein bij de machtige waterval. Hij zette een paar aarzelende stappen in haar richting en kwam uiteindelijk naast haar staan. ''Sorry,'' zei hij zachtjes. 'Maar kan jij eigenlijk meer dingen met light dan mij met kleurstof beschieten?' vroeg Nihal. Ze wilde duidelijk een ander onderwerp aansnijden en hij besloot het maar zo te laten. Er nu over doorgaan zou alleen maar woede of tranen opwekken. ''Je kunt zo veel met licht.'' zei hij vriendelijk lachend. ''Warmte opwekken, apparaten ontregelen...Dingen laten ontploffen of verbranden...'' zei hij. Zijn lippen krulden om tot een vrolijk lachje. ''En met aardmagie? Naast mensen bekogelen met modder en zandkasteeltjes bouwen?'' vroeg hij plagerig. Hij stal haar vraag schaamteloos, met een charmant lachje wachtte hij haar reactie af. Ze verdiende het dat hij haar ook weer terugplaagde. Met haar nepverhaal over een sekte en haar stoelverdwijntruc. Ze had humor. Alleen moest hij het onderwerp familie maar even vermijden, dat was blijkbaar gevoelig.

''Je kunt zo veel met licht.'' zei hij vriendelijk lachend. ''Warmte opwekken, apparaten ontregelen...Dingen laten ontploffen of verbranden...'' zei hij. Zijn lippen krulden om tot een vrolijk lachje. ''En met aardmagie? Naast mensen bekogelen met modder en zandkasteeltjes bouwen?'' vroeg hij plagerig. Wat zou het toch fijn geweest om ook licht te kunnen bezitten want met aarde kon je niet echt veel was haar mening ook al had ze weel les gehad en wist ze hoe ze een aardbeving kon maken 'euuh je kan een aardbeving veroorzaken en barsten veroorzaken verder niet echt heel erg veel bijzonders en oja heel handig je kan er meubel stukken mee maken zonder je handen vies te maken.' Ze lachte kort en har schouders werden wat rechter 'en ik kan voelen hoe iemand zich voelt door de trillingen en als ik me ogen dicht doe en alleen op de trilligen luister kan ik ook gewoon zien en nu ben ik bezig om steen om me hele lichaam krijgen als een soort pak dat me beschermd tegen stoten.' rattelde ze verder en vergat eigenlijk dat ze net boos was op die jogne die voor haar stond.
'Dus eingelijk kan aarde ook heel nuttig zijn hoor en ik kan iemand heel erg mee pesten.' Ze lachte met en lieve glimlach die haar gezicht versierde.

Nihal begon een vrolijk monoloog over de mogelijkheden van aardmagie. Vooral de eerste mededeling bracht een verbaasde lach op zijn gezicht. Dit was iets waar hij zelf niet zo snel aan had gedacht. 'Euuh je kan een aardbeving veroorzaken en barsten veroorzaken verder niet echt heel erg veel bijzonders en oja heel handig je kan er meubel stukken mee maken zonder je handen vies te maken.' Nihal lachte kort en leefde al wat meer op. Hij knikte vrolijk, snapte alles wat ze zei. En hij vond het nu al een stuk beter klinken dan zand rondstrooien. ''En ik kan voelen hoe iemand zich voelt door de trillingen en als ik me ogen dicht doe en alleen op de trilligen luister kan ik ook gewoon zien en nu ben ik bezig om steen om me hele lichaam krijgen als een soort pak dat me beschermd tegen stoten.'' babbelde Nihal blij verder. Ze leek alweer helemaal opgevrolijkt, was niet meer zo verdrietig of boos. Ze was nu alweer veranderd, leek wel een kast vol verschillende persoonlijkheden te hebben. En dat maakte hem enigzins terughoudend, bij iemand die zo snel van houding kon veranderen wist je nooit wat nou echt was. Hij hoopte dat de vrolijke, plagerige Nihal ook de echte was. Dat het niet een of ander toneelstukje was. Want in dat geval zou hij het wel met haar kunnen vinden, sowieso als vrienden, misschien als korte flirt of, de kans was klein, maar altijd aanwezig, als langer durende partner. Hij had het niet zo op zichzelf vastpinnen in een relatie, maar eens in de zo veel tijd kwam hij een meisje tegen waarmee hij wat langer deed, die langer zijn tijd vast kon houden. Die zijn aandacht meer dan waard was. 'Dus eigenlijk kan aarde ook heel nuttig zijn hoor en ik kan iemand heel erg mee pesten.' zei ze lief en ze lachte vriendelijk. Hij grinnikte lichtjes. ''Dat heb ik gemerkt, ja. Je hebt nu alles wat je noemde laten zien... Behalve het aardbeving-en barsten-gedeelte...'' Hij grijnsde uitdagend, alsof hij haar niet geloofde. Dit was een dare, een uitdaging. ''Of is dat te moeilijk? Kan je het alleen in theorie?'' Hij plaagde haar wat, probeerde haar te triggeren om het te laten zien.Hij geloofde heus wel dat ze het kon, maar zou ze het ook doen? Hij was gewoon nieuwsgierig, wilde het graag zien. ''Kom op, Nihal...Laat de aarde maar beven,'' sprak hij enthousiast. Uitdagend. Nu wel geïnteresseerd in haar aardmagie. Dit was beter dan een of ander zandsculptuurtje. Veel beter.

''Dat heb ik gemerkt, ja. Je hebt nu alles wat je noemde laten zien... Behalve het aardbeving-en barsten-gedeelte...'' Hij grijnsde uitdagend, alsof hij haar niet geloofde. Dit was een dare, een uitdaging. ''Of is dat te moeilijk? Kan je het alleen in theorie?'' Nihal keek na denkend naar Allen, het was lastig om een aardbeving niet te ver laten gaan. Vaak gebeurde het wanneer ze echt boos was. ''Kom op, Nihal...Laat de aarde maar beven,'' sprak hij enthousiast. Uitdagend. Ze keek hem strak aan maar niet lang omdat ze meteen daarna haar ogen sloot en probeerde te voelen of er andere mensen in de buurt waren door de trillingen maar nee. Rustig ging ze zitten en met een hand op de grond die paar stenen raakte en met de andere hand hield ze Sennar tegen haar lichaam. Ze haalde paar keer diep adem en de grond begon te bewegen, het zou niet ver komen alleen rond Allen en haar. Toen ze het genoeg vond bracht ze haar hand van de grond af en stond rustig op en keek met een pesterige lach 'en heb je genoten van je massage.' en en liep naar hem toe, zelf had ze geen last gehad van de aardbeving ook al was die niet heftig.

Nihal twijfelde duidelijk. Hij bleef staan met een uitdagend lachje op zijn gezicht. Afwachtend. Zij zou nu moeten kiezen of ze zou bewijzen dat ze het kon. Als ze het al kon. Aardbevingen waren in Allens ogen grote allesvernietigende dingen. Onstuitbare natuurkrachten. En die waren niet direct gelinkt met een klein blauwharig meisje. Die zag er zo, tja, onschuldig uit. Niet echt alsof ze de aarde kon doen trillen. Nihal keek hem even aan, strak. Hij keek vrolijk terug, alleen al het vooruitzicht dat ze heel misschien zou doen wat hij had gevraagd maakte hem blij. De blauwe ogen van het meisje hielden zijn blik vast tot ze haar ogen sloot. Ze concentreerde zich en liet zich toen soepel zakken. Met het vosje op haar schoot, dicht tegen zich aangedrukt. En haar andere hand raakte de grond aan, maakte contact met haar eigen element. Dat was ook wel logisch, zo werd het een stuk makkelijker om je magie te sturen. plotseling begon de aarde te schokken. Vooral de eerste Niet heel heftig, maar het deed hem toch trillen op zijn benen. 'En heb je genoten van je massage?' vroeg ze met een pesterige lach. Ze stond op en deed een paar stappen in zijn richting tot ze voor hem stond. Hij knikte en kwam nog iets dichterbij haar staan. De afstand tussen hen was nu klein, maar nog net niet ongemakkelijk. ''Niet slecht, zeker niet slecht.'' zei hij met een zuinig lachje. Dit hield hij echter niet lang vol en al snel verscheen er weer een brede grijns op zijn gezicht. Hij was gewoon te vrolijk om zo streng of treurig te kijken. Alleen in het uiterste geval, als het echt nodig was, kon hij zijn grijns onderdrukken. Als er bijvoorbeeld kans was op straf, dan veranderde Allen meteen in een soort onderdanig engeltje. Nou, alleen als er kans was dat de straf dan minder zou worden. Als dat geen mogelijkheid was bleven Charlie en hij gewoon spottend en uitdagend staan lachen. ''En als ik het goed begrijp...Je kan stoelen maken, je kan trillingen veroorzaken.'' Hij zweeg even kort, bedacht hoe hij dit het beste uit kon leggen. Dit suffe idee, een beeld wat hem in een flits voor ogen was gekomen. Een massagestoel. Ja, dat was het wood wat hij zocht. Het was een niet echt serieus bedoelde vraag. Meer een hypotetische, zou-het-mogelijk-zijn-om... vraag. Allen had de gewoonte aangeleerd om alle ideeën die in hem opkwamen te vermelden, soms kon daar nog iets nuttigs uitkomen. Dat was tenminste zo bij zijn broer, Charlie. Al hoefde hij dan nauwelijks iets uit te leggen, ze begrepen elkaar met een enkele blik en een klein lachje. Nihal moest dit stomme idee natuurlijk wel uitgelegd krijgen, voor ze hem al helemaal aan zou zien voor een gestoord persoon. ''Kun je dat dan combineren en een massagestoel maken?'' vroeg hij. Triomfantelijke lach, hij had het uitgelegd zonder dat het al te vaag en onbegrijpelijk werd. En dan nog een klein stapje dichterbij, de ruimte weer iets verkleinend. Het was een halve toenaderingspoging, een manier om uit te zoeken of ze hem zag zitten. En verder was het gewoon leuk om te zien hoe iemand reageerde als het ongemakkelijk werd. Want voor sommige meiden was dit al ongemakkelijk, gewoon iets dichterbij een jongen staan dan normaal gesproken. Blozen, stotteren. Boos worden of juist heel hyperactief en overvriendelijk. Sommigen werden verlegen en bang. Het was allemaal mogelijk. Nihal, ze was zeker leuk. Je kon met haar lachen, ze was niet bang voor een grapje. Ze hield van een feestje en zag er zeker goed uit. Een prima meisje om zijn tijd mee door te brengen dus. Nu was het alleen nog een kwestie van afwachten hoe ze zou reageren. Hij lachte loom naar haar, uitnodigend.

''Niet slecht, zeker niet slecht.'' zei hij met een zuinig lachje. Dit hield hij echter niet lang vol en al snel verscheen er weer een brede grijns op zijn gezicht. Nihal haalde haar schouders op, nu pas merkte de meisje dat het afstand tussen hun in kleiner was maar nog niet ongemakkelijk maar iets zei in haar dat hij dat wel ging doen. ''En als ik het goed begrijp...Je kan stoelen maken, je kan trillingen veroorzaken.'' Hij zweeg even kort, En Nihal keek met half dicht geknepen ogen naar hem, wat wou hij ermee zeggen...of beter gezegd wat was deze jonge van plan. ''Kun je dat dan combineren en een massagestoel maken?'' vroeg hij. Triomfantelijke lach, Ze keek hem daarna recht in de ogen. Het was geen slechte idee om ze samen te combineren maar wat het probleem was het koste veel moeite. Ze zag hoe de jongen nog dichterbij was gekomen en er steeg even wat bloed naar haar wangen maar het verdween al snel 'Dus je wil dat ik je ga vermaken met ene massage stoel en me krachten verbruik.' begon ze luid nadenken en keek toen sluw naar Allen 'Goed maar dan wil ik wel wat voor terug, namelijk toen ik 14 was geworden had i kvan me moeder een ketting gekregen en die gaf lange tijd licht maar toen de mens die het ketting had verlicht stierf was het lichtje ook gedoofd dussss...' Zei ze mysterieuze en hield even pauze 'Ik wil dat je mijn ketting weer verlicht en zo lang je leeft zal hij branden.' haar ogen vonkelde en keek vragend naar de jonge en zette nog een stap dichterbij.

Nihals wangen werden kort rood, maar al snel zakten haar blosjes weer weg. Ze was dus wel even ongemakkelijk geweest, bedacht hij met een vrolijke grijns. Maar ze had het goed weggestopt, er was niets meer van de korte verlegenheid te zien. Hij grijnsde uitdagend. Ze verdiende zijn aandacht zeker. Als hij daar al aan had getwijfeld, was hij nu zeker. 'Dus je wil dat ik je ga vermaken met ene massage stoel en me krachten verbruik.' zei ze nadenkend. Hij grinnnikte. Ze nam hem echt veel te serieus. Het was een vreemd, niet serieus bedoeld idee geweest. Eerder een soort hypothetische kwestie. Dat ze het zo als echte vraag benaderde amuseerde hem. Ze keek hem sluw aan, had duidelijk een plan in gedachten. En ja hoor, daar kwam het al. De voorwaarde. De ja-maar. Als jij dit doet, dan doe ik dat. 'Goed maar dan wil ik wel wat voor terug, namelijk toen ik 14 was geworden had ik van me moeder een ketting gekregen en die gaf lange tijd licht maar toen de mens die het ketting had verlicht stierf was het lichtje ook gedoofd dussss...' Ze zweeg even. Hij zette nog een klein pasje naar voren, was nu echt erg dichtbij haar. ''Ga verder,'' zei hij zachtjes. Ze raakten elkaar niet aan, maar als hij zijn hand ook maar een klein stukje naar voren zou reiken kon hij haar gezicht aanraken. Hij had de neiging haar blauwe pony uit haar gezicht weg te vegen, net zoals ze bij hem had gedaan. Maar toen ze verder praatte hield hij zich maar in. 'Ik wil dat je mijn ketting weer verlicht en zo lang je leeft zal hij branden.' Ze zette nog een stap dichterbij en hij bracht zijn hand omhoog, kon het niet meer tegenhouden. Hij streek langzaam haar haar opzij, de zachte blauwe haren gleden onder zijn vingers door en glipten weer terug in model. ''Hmm, daar moet ik even over nadenken hoor.'' zei hij loom. Hij grijnsde ontspannen naar haar. ''Geef me even de tijd,'' zei hij met een grijns. Hij ging vlug alle opties na. Hij kon geen echt eeuwig brandend licht maken, had het tenminste nog nooit geprobeerd. En wist dus ook niet zeker of het mogelijk was en wat de gevolgen zouden zijn. Misschien zou het hem voor de rest van zijn leven een klein beetje kracht kosten. En daar had hij geen zin in. Sowieso vond hij zulke overeenkomsten altijd lastig. Je moest veel te veel tegen elkaar afwegen, allerlei opties en bezwaren bedenken. Onderhandelen. Hij hield er heus wel van om zijn n zin te krijgen. Maar dit had hem nogal overvallen. Het was eerder een grapje geweest en hij wist niet goed wat hij nu moest zeggen. Dus hij boog zich nog iets naar haar toe, voelde warme lucht over zijn gezicht glijden. ''Weet je zeker dat je het wil?'' fluisterde hij zachtjes en hij keek haar vragend aan. Hij pakte haar beide handen vast en bekeek haar gezicht. Nu hij zo dichtbij stond zag hij alle kleine details. De kleien vlekjes en plekjes die Nihal uniek maakten. ''Het was niet serieus bedoeld...'' zei hij zachtjes, glimlachend. Een beetje plagerig, dat was toch wel duidelijk geweest? Of had hij in zijn enthousiasme veel te gemeend geklonken en dacht Nihal nu dat hij het meende? Och, het maakte ook niet uit, hij wist toch niet precies hoe je dat deed; een lichtje in een ketting brengen kon hij nog. Maar hoe liet je het dan eeuwig branden? Hij dacht na, probeerde een methode te bedenken. Heel even, voor een milliseconde wenste hij dat hij op had gelet in de lessen. Het enige wat hij kon bedenken was een ingewikkelde spreuk, die energie uit Nihal of het zonlicht zou halen om zichzelf brandende te houden. Maar hij wist niet zeker of hij het ook uit kon voeren en ook niet of hij dat wel wilde.

Ze voelde hoe hij haar pony door zijn vingers aanraakte en daarna weer op hun oude plek gleden ''Hmm, daar moet ik even over nadenken hoor.'' zei hij loom. Hij grijnsde ontspannen naar haar. ''Geef me even de tijd,'' zei hij met een grijns. Ze keek grijzend naar hem, ze had niet eens een ketting die licht gaf maar goed, ze wou kijken hoe lief hij eigenlijk was. Nihal voelde hoe er warme lucht op haar gezicht en kek naar die van Allen en begon weer te blozen maar dit keer kon ze er niks aan doen, ze kon het niet wegstoppen ergens ver achter in. ''Weet je zeker dat je het wil?'' fluisterde hij zachtjes en hij keek haar vragend aan. Hij pakte haar beide handen vast en bekeek haar gezicht. ''Het was niet serieus bedoeld...'' zei hij zachtjes, glimlachend. Een beetje plagerig, Kon ze net horen maar kon eigenlijk neit meer helder denken. 'weet ik...' Zei ze fluisterend en haar ogen schitterde. De meisje bekeek zijn gezicht en dacht bij zich zelf hoe schattig hij eigenlijk was met die blauwe ogen van hem en zijn haar was ook zo lief en het maakte haar niet uit of ze nou met elkaar vloekten of niet. Haar hart begon sneller te bonken 'je moet ook niet alles zo waarnemen wat ik zeg Allen.' haar stem klonk zacht en plagerig. Niemand nam haar serieus dus hoezo zou hij dat dan ook doen, nee haar fantasie is veel te wild...Wat zou die jonge aan haar leuk vinden, iedereen vond haar raar door dat ze steeds een andere mens werd. En iedereen dacht ook dat ze een korte lontje had maar dat is niet zo, eigenlijk is ze een heel gevoelige meisje dat neit zo snel boos word...Okeej ze was soms raar en had zeker paar draatjes los in haar hoofd maar bij iedereen zaten een paar draatjes los en niet alleen bij haar zo als de meesten dachten. Nihal kreeg weer en heldere blik en merkte dat hun lippen paar centimeter van elkaar vandaan waren, net toen ze dacht dat ze niet nog roder kon worden is het nog erger rood geworden, ze wou haar gezicht een andere kant laten kijken maar het leek als of ze gehypnotiseerd was in de ogen van Allen.

Nihal bloosde toen hij zijn hand door haar zachte haar haalde. Hij plaagde haar een beetje en ze gaf hem fluisterend antwoord. 'Weet ik...' Die woorden brachten een lieve lach op zijn gezicht. Ze klonk zo onschuldig en aardig. 'Je moet ook niet alles zo waarnemen wat ik zeg Allen.' plaagde ze hem terug. ''Dus er is geen lichtgevende ketting?'' vroeg hij teleurgesteld. ''Nu weet ik wel wat ik je moet geven als je jarig bent...'' zei hij serieus. Hij glimlachte breed, nam in zijn hoofd de mogelijkheden al door. Als ze niet oppaste zou hij het echt doen. Hoe wist hij nog niet, maar het zou wel lukken. ''En als je zo ontzettend goed liegt...Hoe kan ik je dan niet geloven?'' zei hij met een zielig gezichtje. Hij hield haar handen nog steeds vast en kneep er zachtjes in. Nihal was echt heel leuk. Ze was anders dan de meeste meisjes, ze had humor en lef. Ze maakte net zo hard grappen terug als hij haar plaagde. Ze was open en had gezegd dat ze van feesten hield. dat moest hij nog zien, wat een goede reden was voor een avondje disco. Ze keek hem recht in de ogen en hij kon niets meer zeggen. Zo veel verschillende opmerkingen schoten door zijn hoofd, maar geen enkele werd ook echt uitgesproken. Hij staarde gewoon naar haar, zijn blik was vastgezogen. Hij realiseerde zich wat hij aan het doen was en week iets terug. Hij glimlachte verontschuldigend. Dit meisje verdiende iets beters. Niet zomaar een jongen die enkel van feesten hield. Hij kon het haar niet aandoen, ze wist niet waar ze in verzeild raakte. Hij kon zijn aandacht nooit lang op een meisje, een onderwerp vastzetten. Momenteel had ze zijn aandacht, al zijn aandacht. Maar zou dat morgen ook zo zijn? Hij wist het niet. En sowieso wist hij niet of zij hem wel zag zitten. Ze had hem al gewaarschuwd dat hij niet alles moest geloven wat ze zei. En hij vermoedde dat dat ook voor actie's gold. Misschien was dit allemaal een grap van haar. Of was de dieprode blos gemeend? Hij wist het niet, zijn hoofd draaide overuren in een poging haar te doorzien.

''Dus er is geen lichtgevende ketting?'' vroeg hij teleurgesteld. ''Nu weet ik wel wat ik je moet geven als je jarig bent...'' zei hij serieus. Hij glimlachte breed, nam in zijn hoofd de mogelijkheden al door. Als ze niet oppaste zou hij het echt doen. Hoe wist hij nog niet, maar het zou wel lukken. ''En als je zo ontzettend goed liegt...Hoe kan ik je dan niet geloven?'' zei hij met een zielig gezichtje. Hij hield haar handen nog steeds vast en kneep er zachtjes in. Ze kek naar het zielige gezicht en moest er van lachen. 'ik lieg niet, ik verberg de waarheid Allen.' haar gezicht stond mysterieuze, maar dit wat ze voelde was anders..Ze heeft nog nooit zo goed gespeeld en dit was haar echte gevoel...het was nog erger dan ze bij Sasori had gevoeld. Maar kon ze deze jonge wel echt vertrouwen en voelde hij het zelfde als zij voor hem. Even was haar masker van haar gezicht gezakt en stond daar voor hem een meisje die lief glimlachte en va nwie de ogen straalde als sterren maar er was nog een klein beetje onzeker. Maar en paar minuten later zat haar masker weer aan en glimlachte onzeker. Ze wende haar blik van hem af en liep weer naar het meer waar ze ging zitten en keek naar het water maar haar ze dacht nog steeds aan Allen. Zonder het te merken waren de stenenn aan het trillen en kregen de gezicht van Allen.

Ze lachte om zijn korte zielige gezicht, wat hem ook weer aan het lachen bracht. Hoe kon je nou serieus blijven kijken als iemand zo stond te grijnzen. 'Ik lieg niet, ik verberg de waarheid Allen.' zei ze met een mysterieuze gezichtsuitdrukking. Alsof ze zo veel geheimen had. Zo veel voor hem verborg. Het leek wel alsof ze haar ware emoties achter een show verborg. Was ze bang dat hij haar niet goed genoeg zou vinden als hij uitvond wie ze echt was? Verborg ze iets afschuwelijks ofzo? Was ze diep van binnen een monster? Dan had ze het goed verstopt. Want hij had er werkelijk niets van gemerkt. Ze was even boos geworden om iets wat goed bedoeld was, maar woede was volkomen menselijk. Zelf bleef Allen meestal lang rustig, stond kalm en geamuseerd te wachten tot een woedeaanval voorbij was. Tenzij hij onrechtvaardig werd behandeld. Hij was nogal licht ontvlambaar als het ging om rechtvaardigheid. ''Oh zit dat zo,'' zei hij met een grijns. '' De waarheid verbergen, hé? Ga je me dan ook ooit de waarheid onthullen?'' Ze was nu echt heel schattig aan het lachen en haar ogen hielden zijn blik vastgezogen. Ze maakte hem wel nieuwsgierig met al dat gedoe over geheimen en dergelijke. Ze ging sierlijk zitten en staarde naar het water. Hij stond even te twijfelen maar liet zich toen naast haar zakken. Ze deed iets met de stenen, liet ze wederom trillen. Langzaamaan vormde zich een gezicht. Nieuwsgierig keek Allen toe hoe het gelaat steeds duidelijker werd. En toen, tot zijn grote verbazing herkende hij zichzelf. Hij zweeg, staarde geschokeerd naar het stenen beeld. ''Wow..Nihal...Dat is echt heel cool.'' Hij lachte vrolijk. ''Het is net alsof ik in de spiegel kijk. Of naar mn broer staar natuurlijk.'' Zei hij en hij haalde zijn schouders op. Hij vroeg zich af waarom ze hem had afgebeeld. Was dat een teken, een hint? Hij wist het niet en wist ook geen manier om dat tactvol te weten te komen.
sorry voor de late reactie

NIhal was helemaal in haar gedachten dat ze niet eens merkte dat Allen naast haar kwam zitten en naar de stenen zat te kijken. Ze dacht aan de woorden die hij had gezegd: '' De waarheid verbergen, hé? Ga je me dan ook ooit de waarheid onthullen?'' Zou ze ooit iemand de echte waarheid vertellen? Ze was al altijd geheimzinnig aan het doen, haar hele leven. Eigenlijk had ze nooit anders geleefd. de woorden die ze naast zich hoorde brachten haar weer terug naar De waterval en merkte nu pas dat allen naast haar zat ''Wow..Nihal...Dat is echt heel cool.'' Hij lachte vrolijk. ''Het is net alsof ik in de spiegel kijk. Of naar mn broer staar natuurlijk.'' Ze keek hem niet begrijpend aan, 'Waar heb jij het over Allen?' Vroeg ze met een vragende blik en richte daarna haar blik op de stenen en kreeg een erge blos op haar gezicht. Ze had wel eens gelezen over mensen die zonder er bij nadenken iets maakte van steen maar bij haar was het nog nooit echt gebeurd. 'oooh je bedoelt met die hoofd, dat is niet heel lastig.' Zei ze zacht en durfde de jonge niet aan te kijken wat moest hij wel niet van haar denken nu!

Nihal was echt helemaal in haar eigen wereldje. Pas toen hij begon te praten keek ze hem verward aan. Wist ze niet wat hij bedoelde? Maar ze had het toch zeker zelf gedaan. Ze bracht hem nog meer in verwarring met haar vraag. 'Waar heb jij het over Allen?' Hij staarde naar de stenen afbeelding. Ze volgde zijn blik en bloosde. Ze schaamde zich ervoor. Schaamde ze zich omdat ze hem had afgebeeld. O god, had ze dit nou zonder na te denken gemaakt? Dat was verwarrend, een beetje eng... Maar ook wel een groot compliment. En daarbij was het ook nog eens gewoon een mooi gelukt beeld. Blijkbaar had ze hem grondig bestudeerd. 'Oooh je bedoelt met die hoofd, dat is niet heel lastig.' zei ze zachtjes. Hij knikte en zweeg even. ''Het is toch mooi gelukt.'' Hij keek naar zijn schoenen en veegde met zijn vinger een klein beetje modder weg. ''Nu zal ik iets laten zien,'' zei hij vrolijk. Toen keerde hij zijn handpalm naar boven. Een klein zwevend lichtje verscheen. Hij kwam iets overeind en liet het lichtje boven het water zweven. Hij gaf het nog een klein duwtje en het bolletje begon naar het midden te drijven. Hij zette er wat extra snelheid achter en het lichtje vloog over het wateroppervlakte. Hij bleef rustig zitten en sloot kort zijn ogen om zich te concentreren. Toen stuurde hij het dichterbij de waterval en maakte het lichtschijnsel harder. Door de kleine druppeltjes water die naar beneden stortten werd het licht in verschillende kleuren gebroken. Kleine regenboogjes doorkruisten de lucht. Hij opende zijn blauwe ogen en keek haar opgetogen aan. Vond Nihal het ook mooi? De verschillende kleuren liepen vloeiend in elkaar over. Het was net alsof ze midden in een regenboog zaten. Dit bracht Allen tot rust, hij ademde kalm in en uit. Hij zou het nu vragen. Het werd al later en straks zou ze weggaan. En dit was iets wat hij moest weten. Want een meisje met een vriend, dat was geen goed idee. ''Heb je een relatie?'' vroeg hij kalm. Zijn stem was misschien rustig, maar hij werd rood en ontweek haar blik door weer naar zijn schoenen te staren. Hij haalde zenuwachtig zijn hand door zijn haar en gluurde naar haar reactie in zijn ooghoek.

''Het is toch mooi gelukt.'' Hij keek naar zijn schoenen en veegde met zijn vinger een klein beetje modder weg. ''Nu zal ik iets laten zien,'' zei hij vrolijk. Toen keerde hij zijn handpalm naar boven. Een klein zwevend lichtje verscheen. Hij kwam iets overeind en liet het lichtje boven het water zweven. Hij gaf het nog een klein duwtje en het bolletje begon naar het midden te drijven. Hij zette er wat extra snelheid achter en het lichtje vloog over het wateroppervlakte. Hij bleef rustig zitten en sloot kort zijn ogen om zich te concentreren. Toen stuurde hij het dichterbij de waterval en maakte het lichtschijnsel harder. Door de kleine druppeltjes water die naar beneden stortten werd het licht in verschillende kleuren gebroken. Kleine regenboogjes doorkruisten de lucht. Nihal keek bewonderd naar de spektakel, dit was prachtig...Ze heeft nog nooit zo iets moois gezien 'hhet is prachtig.' Ze kon nauwelijks praten, ze had eigenlijk geen woorden er voor en keek rond naar de regen bogen. "kijk dit was weer handig, sowieso alle andere elementen waren beter dan aarde. Je kon er zo rustig woorden, ze werd net zo rustig als of ze naar water keek dat heen en weer stroomde. ''Heb je een relatie?'' Op die vraag had ze zich niet voorbereid... Haar wangen werden rood en ze keek naar het water, 'eeeh nee ik heb niemand nu.' Zei ze met een onzekere stem en keek hem daarna aan. 'En jij?' Haar stem had wat kracht gevonden en ze keek nu nieuwsgierig naar de jonge die naast haar zat.

Nihal vond het mooi. Hij zag het aan haar. Haar verbaasde, verwonderde blik. Zijn hart danste rond. Waarom maakte dit hem zo blij? Hij voelde zich net een schoolkind, dolblij wanneer de lerares een complimentje of nog beter een stikker uitdeelde. Zo blij voelde hij zich toen ze sprak. 'Het is prachtig.' Zijn ogen glommen van trots, al probeerde hij het zoveel mogelijk te onderdrukken. Hij keek naar de prachtige kleuren, dit maakte hem altijd iets rusitger. Hij was niet echt de meest geduldige en beheerste persoon in de wereld, maar hierdoor kalmeerde hij wel. zo veel dat hij zelfs de gevreesde vraag stelde. Het antwoord liet nog even op zich wachten. Nihal werd knalrood en hij wachtte zenuwachtig af op haar reactie. 'Eeeh nee ik heb niemand nu.' Ze klonk onzeker, maar het antwoord bracht een onbewuste lach op zijn gezicht. Het was duidelijk dat dit was wat hij wilde horen. Tja, Allen was gewoon niet zo goed in het verbergen van zijn gevoelens. 'En jij?' Nieuwsgierig keek ze hem aan en nu was hij degene die lichtjes bloosde. Blozen. Hij had er zo'n hekel aan. En zodra hij zich realiseerde dat hij rood werd, kwam er een kettingreactie op gang en ging het van kwaad naar erger. Hij zweeg even, zag in het water zijn weerspiegeling. Pas toen zijn kleur weer normaal was geworden gaf hij antwoord. ''Nee, niet echt.'' zei hij kalm. Hij zuchtte. ''De meeste meiden hier zijn veel te serieus, te veel bezig met school, leren, cijfers...blablablaa,'' hij zuchte nog eens. Toen klaarde zijn gezicht op. ''Maar er zijn ook nog blauwharige lichtpuntjes, gelukkig...'' Hij sprak tegen haar, vrij luchtig en vrolijk, maar keek haar niet aan. Het was toch een beetje ongemakkelijk om zo open te praten over wat hij wel en niet van een relatie wilde, vooral met een potentiele kandidaat. En al liet hij het zo min mogelijk merken, aankijken lukte even niet.

Ze zag dat de jonge rood werd bij die vraag en haar niet aan keek, Ze kon hem neit kwalijk nemen net had ze ook zo gereageerd maar hij werd wel erg rood wat wel leuk kleurde bij zijn haar. Ze had haar hele leven al een masker op dus was het voor haar niet lastig om haar gevoelens te verstoppen. Uiteindelijk zei de jonge iets wanneer hij minder rood was . ''De meeste meiden hier zijn veel te serieus, te veel bezig met school, leren, cijfers...blablablaa,'' hij zuchte nog eens. En zelf rolde Nihal met haar ogen, zulke meiden kende ze wel heel goed. Toen klaarde zijn gezicht op. ''Maar er zijn ook nog blauwharige lichtpuntjes, gelukkig...'' Ze glimlachte en keek hem aan 'Allen jij moet heel erg aan je mimiek werken.' Er stond een blije lach en stond op. en maakte 2 stoelen van aarde 'dit zit toch ene stuk comfortabeler.' Ze plofte op een van de stoelen en haar vosje ging meteen op haar schoot zitten.

-faal-

Nihal glimlachte vriendelijk naar hem. 'Allen jij moet heel erg aan je mimiek werken.' zei ze vrolijk. Hij keek haar wat bevreemd aan. Waar had ze het over? Toen drong tot hem door dat hij stom was gaan zitten grijnzen toen hij over haar had gepraat. Hij grijnsde breed. ''Misschien was het wel de bedoeling,'' zei hij met een uitnodigend lachje. ''Je moet me niet onderschatten, lieverd.'' Het was allemaal niet zo gepland, maar eigenlijk ook helemaal niet verkeerd. Nu wist ze dat hij interesse had. Voor zover dat nog niet duidelijk was geworden uit zijn uitdagende woorden, zijn flirterige opmerkingen. Ze stond op en hij bleef even rustig zitten. Ze vormde weer twee stoelen, vlak naast elkaar. 'Dit zit toch een stuk comfortabeler.' zei ze en hij knikte bevestigend. Soepel kwam hij overeind en zakte op de vrije stoel neer. Hij draaide zich half naar haar toe en glimlachte charmant. ''Welke lessen volg je allemaal?'' vroeg hij. Hij was wel benieuwd wat ze allemaal in haar vakkenpakket had gekozen. Had ze nog aanleg voor andere magiën behalve aard? ''Naast het zandbak en moddertaartjes vak...'' Plagerig schetste hij wat de lessen aardmagie volgens hem inhielden. De laatste regenboog loste op, de zon was aan het ondergaan en zijn lichtbron werd zwakker. En nu, zo in de winter ging dat veel sneller dan in de zomer. Nog even en ze zouden in het donker zitten. Hij liet het kleine lichtbolletje verdwijnen. Nu er niet veel zonlicht meer was koste het steeds meer energie om de sterkte hoog te houden. Eerst had hij vooral kracht geput uit de zonnestralen, die verzameld en gebundeld in een punt. Maar nu kon dat niet meer en hij had geen zin om vermoeid te raken nog voor de feestjes begonnen waren.

Ze keek toe hoe de regen boogjes langzaam verdwenen en genoot van de rust, en dacht bij zich zelf over de woorden die Allen gezegd: ''Misschien was het wel de bedoeling,'' zei hij met een uitnodigend lachje. ''Je moet me niet onderschatten, lieverd.'' Bij die worden had ze een huiver gekregen. Maar op een of andere manier is dit eigenlijk best fijn geweest. ''Welke lessen volg je allemaal?'' Ze schrok op uit haar gedachten en keek even verward maar toen ze zijn glimlach zag en glimlachte bij de volgende zin: ''Naast het zandbak en moddertaartjes vak...'' Ze glimlachte plagerig en liet een barst in zijn stoel komen 'Nouja ik volg nog wat water gedoe en verder alle vakken waar je kan slapen.' Haar glimlach was rustig en misschien ook een beetje verlegen maar dat zag je nauwelijks. 'En wat volg jij of neemt je broer alle lessen over?' Ze ging wat makkelijker zitten en keek toe hoe de zon onderging, het was prachtig om zo iets te zien en de slaap zou haar nu ook niet snel raken omdat ze in de pauze bij geschiedenis had geslapen.

-sorry voor laat reactie-

Nihal was weer in gedachten verzonken en schrok op toen hij een vraag stelde. Wat zou hij graag weten waar ze aan dacht. Het zou af en toe zo handig zijn om in iemand anders gedachten te kunnen zien. Dan wist je in een klap wat een ander van je vond. Wat een ander bezig hield. Hoe je iemand kon helpen. Maar hij kon zich ook voorstellen dat het verschrikkelijk was als je altijd ieders gedachten kon lezen, te veel indrukken, te veel informatie. Oke, waarom dacht hij hier ook alweer aan? Zijn gedachten hadden weer een vreemd pad gevolgd tussen allerlei associaties om zo hier, bij dit vreemde onderwerp uit te komen. Een barst schoot door zijn stoel en hij hief onschuldig zijn handen op met een charmante grijns. Ze zou hem zo weer naar beneden kunnen laten storten en daar had hij geen behoefte aan. Watermagie. dat paste wel bij haar. Dankzij het blauwe haar natuurlijk, maar ook iets anders. Gewoon haar uitstraling. Mysterieus als een diepe glinsterende poel water. Door het licht was het nauwelijks zichtbaar, maar soms ving je een glimp op van de zandbodem. Een korte blik op haar echte gevoelens, die Nihal daarna weer achter een masker verstopte. En slapen tijdens de lessen. Zo herkenbaar. Soms, na een korte nacht,vielen zijn ogen wel dicht. Maar over het algemeen was hij de les bezig met uittesten hoe ver je bij een bepaald leraar kon gaan. 'En wat volg jij of neemt je broer alle lessen over?' vroeg Nihal met een vriendelijke lach. In het zachte licht van de ondergaande zon glansde haar haar prachtig. Het kreeg een soort gloed, waardoor het nog meer zijn aandacht trok. Hij schudde lachend zijn hoofd. ''Nee, jammer genoeg weten ze hier allemaal dat er twee kopieën rondlopen. Dus Charlie kan geen lessen van me overnemen. Officieel heb ik lichtmagie, dat sowieso... En verder weet ik niet precies wat er allemaal op mijn rooster is gezet. Ik let niet echt goed op, zoals je misschien wel kan voorspellen. maar misschien kom ik dan ook eens kijken bij aardmagie of water. Kunnen we samen oefenen.'' zei hij met een verleidelijk lachje. Hij keek even kort naar de zon, zag hoe die steeds verder naar beneden zakte. Het zou weldra donker zijn en eigenlijk moesten ze maar eens terug gaan naar het kasteel. Maar ze zaten zo lekker, de sfeer was goed en vertrouwd. En hij vond het meisje leuk. Dus de gedachte om weg te gaan werd meteen verworpen. Hij zou gewoon voorzichtig moeten zijn op de gangen en niet betrapt worden. Want hij had gehoord dat Savador het niet echt waardeerde wanneer je zo laat nog op de gang was. niet dat hij bang was voor de hoofdmeester, maar straf was ook niet echt handig wanneer je liever vrij rondhuppelde. Als hij dan al straf zou krijgen, zou dat om iets beters zijn dan te laat op de gangen rondhangen. Want dat was zo ontzettend amateuristisch.

Hij schudde lachend zijn hoofd. ''Nee, jammer genoeg weten ze hier allemaal dat er twee kopieën rondlopen. Dus Charlie kan geen lessen van me overnemen. Officieel heb ik lichtmagie, dat sowieso... En verder weet ik niet precies wat er allemaal op mijn rooster is gezet. Ik let niet echt goed op, zoals je misschien wel kan voorspellen. maar misschien kom ik dan ook eens kijken bij aardmagie of water. Kunnen we samen oefenen.'' zei hij met een verleidelijk lachje. Ze keek hem met een diepe blos aan maar het verdween weer snel. met water was ze een kluns maar op een of ander manier kon ze er wel mee omgaan...Als ze boos werd werden har vingers van ijs en water kon ze ook een beetje bewegen...MIsschien was haar bio moeder wel heel goed met water magie of was ze vol bloed en haar vader was dan vol bloed met aarde...Dit viel nou echt zo tegen...Dat onzeker heid was echter niks voor haar. Ze vond het fijn wanneer ze zeker van iets was...Misschien moest ze eens een onder zoek gaan starten en dan als eerst bij haar weeshuis wanneer ze vakantie hadden, Wie weet was ze misschien van een vrouw die heel beroemd was of juist heel veel kinderen had. 'Jammer dat ik geen tweeling heb..Altijd handig bij geintjes of dergelijke.' Zei ze lachend en keek naar de blauwe ogen van Allen.

Ze bloosde na zijn toespeling op het feit dat hij haar in de les tegen zou kunnen komen. Snel zakte het bloed echter weer weg van haar wangen. Hij glimlachte vrolijk. Dit alles was wel vermakelijk en hij moest toegeven dat Nihal behoorlijk bijzonder was. Lekker bijdehand en bruisend. Aan humor had ze geen gebrek en ze had tot nu toe altijd een weerwoord klaar gehad. Er zat hem echter iets dwars. Ze leek telkens zo anders. Alsof ze iets voor hem verborg, haar echte emoties achter een sluier van mysterie van hem weg hield. En dat vond hij vervelend. Nu vroeg hij zich telkens af wat echt was en wat niet. Of ze loog of dat haar woorden gemeend waren. Hij wilde haar echt geloven. Maar als ze telkens verhalen verzon. Telkens dingen zei en die daarna weer tegensprak. dan maakte ze het hem wel erg lastig. 'Jammer dat ik geen tweeling heb..Altijd handig bij geintjes of dergelijke.' zei ze lachend. Hij grinnikte en keek haar enthousiast lachend aan. ''Handig is het zeker. Al is het weer minder fijn wanneer mensen je met Charlie aanspreken en je niet geloven wanneer je je echte naam verteld.'' zei hij. ''Elk nadeel heeft zo zijn voordelen. We hebben wel dubbel zo veel plezier.'' Hij keek haar even aandachtig aan. ''Hoe was het om in een weeshuis op te groeien? Weet je überhaupt iets van je biologische ouders af?'' Hij sprak kalm, zonder al te veel dwang of nieuwsgierigheid. Hij wilde haar niet dwingen om over dit onderwerp te praten als het te veel pijn deed. Maar hij was ook zeer zeker bereid om naar haar te luisteren en haar te steunen.

''Handig is het zeker. Al is het weer minder fijn wanneer mensen je met Charlie aanspreken en je niet geloven wanneer je je echte naam verteld.'' zei hij. ''Elk nadeel heeft zo zijn voordelen. We hebben wel dubbel zo veel plezier.'' Hij keek haar even aandachtig aan. ''Hoe was het om in een weeshuis op te groeien? Weet je überhaupt iets van je biologische ouders af?'' Hij sprak kalm, zonder al te veel dwang of nieuwsgierigheid. Dat vnd ze redelijk fijn en glimlachte even toen ze begon te vertellen 'Nouja alle kinderen die daar wonnen lijken je broer of zussen en verder moet je zelf leren hoe je me je eigen gevoel moet omgaan daardoor kan ik goed toneel spelen...' Ze zweeg en keek hem even twijvelent aan 'nee ik weet niks over me bio ouders omdat ik daar sinds me geboorte leefde.' Ze zweeg 'maar goed ik ben er overheen gekomen en heb me eigen leven, ik moet alles zelf leren waardoor ik een wil heb gekregen en ik weet hoe de wereld in elkaar zit ...' Ze glimlachte verlegen en begon wat met haar leuning te spelen door hem steeds van vorm te veranderen.

Ze begon te praten en hij luisterde aandachtig naar haar levensverhaal. 'Nouja alle kinderen die daar wonen lijken je broer of zussen en verder moet je zelf leren hoe je me je eigen gevoel moet omgaan daardoor kan ik goed toneel spelen...' Hij knikte in de stilte en zond haar een warme lach toe. Hij waardeerde het dat ze nu zo eerlijk vertelde. Of in ieder geval leek het heel echt en puur. Maar hij was er bijna honderd procent zeker van dat ze deze keer de waarheid vertelde, het klonk gewoon zo echt. Maar als ze goed toneel kon spelen, dan...Nee dit was niet het moment om aan Nihal's oprechtheid te gaan twijfelen. Hij zou gewoon luisteren en aannemen dat ze eerlijk was. Hij hoopte echt dat hij haar kon vertrouwen. En hij hoopte dat ze hem vertrouwde. Hij was misschien niet de meest serieuze persoon op deze school, maar dat betekende niet dat hij haar zou verraden of haar vertrouwen zou beschamen. Hij zou dit voor zich houden, wat hem werd verteld ging niet de hele school door. Tenminste niet als het zoiets serieus was. 'Nee ik weet niks over me bio ouders omdat ik daar sinds me geboorte leefde. Maar goed ik ben er overheen gekomen en heb me eigen leven, ik moet alles zelf leren waardoor ik een wil heb gekregen en ik weet hoe de wereld in elkaar zit ...' Hij knikte nogmaals en een kleine glimlach speelde om zijn lippen. Geen extreem blije lach, alsof haar verhaal niets was. Want het was behoorlijk heftig, tenminste voor Allen. Hij kon zich echt niet voorstellen dat je niets of niemand van je familie kende. Natuurlijk waren zijn broers wel eens irritant. Natuurlijk had hij soms de neiging om ze te vermoorden. Maar hij wilde ze voor geen goud missen. De grote gezellige keuken, volgepropt met warme lijven. Hij had zo veel fijne herinneringen aan zijn jeugd. Er was altijd wat te doen, altijd iemand om mee te spelen. En hij kon zich echt niet voorstellen dat hij dat allemaal zou moeten missen. Hij had medelijden met Nihal, al kon hij duidelijk zien dat ze dat niet echt nodig had. Ze was sterk genoeg om voor zichzelf te zorgen en wat koop je van medelijden? Niets. Hij keek hoe ze de leuning van de stoel veranderde. Hoe moest hij hier nu op reageren, zonder haar verdrietig te maken? Hij twijfelde even en besloot toen maar gewoon te antwoorden. ''Het lijkt me moeilijk om niets over je ouders te weten,'' sprak hij. Bedachtzaam op een teken van verdriet of woede bleef hij haar aankijken. ''Ben je niet benieuwd naar wie ze waren en waarom ze niet voor je konden zorgen?'' Hij besefte dat dit best wel eens een gevoelig onderwerp kon zijn voor dit meisje. ''Sorry... als je er niet over wil nadenken of wil praten, je hoeft echt niet te antwoorden.'' Hij keek haar bedachtzaam aan, twijfelde even. Toen reikte hij voorzichtig zijn hand uit naar de hare en omvatte haar hand met de zijne. Hij glimlachte naar haar, probeerde van haar gezicht af te lezen waar ze aan dacht.