Met haar benen gekruist zat ze op een steen die nat was van het water. -Over water gesproken het was hier vreselijk vochtig en het leek wel als of het water nooit eindigde-, Met 2 oren luisterde ze naar de ritmische geluid van het water dat steeds in het meer plensde en achter haar rug naar beneden vloog. Met 2 ogen die gesloten waren en 2 oren die zaten te luisteren naar het geluid en haar lichaam was helemaal ontspand en deze meisje in het blauw probeerde haar hoofd helemaal leeg te laten ook al lukte dat niet.
Vandaag had ze wat simpels aangetrokken zo als een broek en een blauwe vest en kleine strikjes in haar haar, niks bijzonders dus. Nihal slot haar ogen zo dicht mogelijk en probeerde haar hoofd leeg te maken wat jammer genoeg niet wou lukken omdat ze steeds aan Sasori moest denken en hoe hij haar kuste in een kroeg toen ze met een milkshake en een ijsje zaten te genieten. Ze schudde haar hoofd lichtjes om de gedachten van haar af te dwingen.
Voor het eerst sinds ze hier zat kwam Sennar in beweging en ging tussen haar benen liggen en ze voelde hoe hij doordringen naar haar keek, voorzichtig haalde ze haar hand door zijn vacht en herrinerde zich hoe ze hem voor het eerst had gezien toen haar ouder haar uit de weeshuis kwamen ophalen en een kleine rode vosje bij zich hadden, toen ze hem voor het eerste keer had aangeraakt was er een vonk tussen hen gekomen. Haar hoofd werd een beetje leger en Nihal haalde diep adem en probeerde de trilling van uit de aarde voelen wat haar redelijk lukte want meteen voelde ze hoe de krabben over de grond bewogen in het water en alles wat op een steen stond. Deze meisje blaasde haar adem uit, deed haar ogen open en zag alles met andere ogen, langzaam tilde ze haar hand op en één meter voor haar kwamen stukken steen uit de grond het leek net vloeistof die in de lucht bewoog. De meisje voelde trillingen onder iemands voeten die hier naar toe kwam. langzaam sloot ze haar ogen en concertreerde zich op de trillingen...Het kwam steeds dichter bijer en toen het heel dicht bij was en toen gebeurde het, met een ruk draaide ze zich om met geslote ogen en stuurde de vloeistof die meteen tot scherpe stukken uit de grond vormde en toen Nihal haar ogen open deed zaten de stukken in de muur vast een paar meter van de jongen van daan en een zucht verliet haar mond, ze had gemist 'Wie ben jij!?' Zei ze scherp en en keek pas naar de persoon die haar mik persoon was.

Vrolijk liep Allen tussen de bomen door. Hij had al dagen een liedje in zijn hoofd en ook nu floot hij zachtjes een versimpelde versie van de melodie. Zijn broer was helemaal gek geworden van hem, omdat hij de hele tijd hetzelfde stukje herhaalde, maar dat kon hem niet schelen. Dus nu was hij naar buiten geschopt door Charlie en zijn kamergenoten. Wat hij ook niet erg vond. De lucht was koel en het was frisjes, maar de wind deed hem goed. En het was een leuk liedje, vrolijk en goed om op te dansen. Het maakte hem nog vrolijker. Hij had het dan ook in de discotheek voor het eerst gehoord. Hij hoorde water stromen en liep in de richting van het geluid. Langzaam werd het geluid harder en hij zag nu de bron van het geluid. Water donderde naar beneden van grote hoogte en veroorzaakte luid geraas. Hij zag een meisje zitten bij het water en naderde haar nog meer. Op een ontspannen tempo wandelde hij verder, benieuwd naar het kind dat hier zo zat. Ze bewoog stukken steen omhoog en omlaag, duidelijk een aardmagician. Doordat de stenen in het water zaten leek het haast alsof de vloeistof zelf bewoog. Hij was nu op een paar meter afstand van het blauwharige meisje en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Ze begon zich om te draaien en hij stak zijn hand al op als een begroeting. In plaats van een vriendelijke verwelkoming bleef het stil. Toen kwamen er grote stukken aarde op hem afvliegen en hij sprong geschrokken opzij. De scherpe punten vlogen zoevend langs hem heen, zijn oren suisten van de snelheid en boorden zich in de bomen naast hem. Hij keek haar sprakeloos aan, had ze hem nou echt geprobeerd te raken? Door zijn sprong opzij was hij uit zijn evenwicht geraakt en hij stond even te wankelen. Toen stond hij weer stevig en keek opzij naar de geraakte bomen. Allen had instinctief gereageerd en tegelijk met zijn sprong opzij een gloeiend scherm van licht gevormd. Daarmee waren de brokstukken die hem hadden kunnen raken verbrand en op de grond gevallen. Maar hij was te geschrokken om dat te beseffen dus het felle schijnsel van zijn lichtmagie bleef de plek verlichten. Het kind zuchtte, was nog teleurgesteld dat ze had gemist ook. Als de pijlen hem hadden geraakt was hij nu zo ongeveer doorboord geweest. Oke, dat was misschien overdreven. Maar het was niet erg fijn geweest in ieder geval.

Ook gezellig, dacht je een leuk meisje te zien, werd je meteen aangevallen. Verontwaardigd blies hij zijn haar uit zijn gezicht toen ze begon te praten. 'Wie ben jij!?' vroeg ze scherp. Zo, even rustig zeg. Dit plekje was niet haar eigendom. Hij had alle recht om hier te zijn. Hij merkte nu pas dat het felle licht van hem afkomstig was en liet rustig de magie wegglijden. ''Ik ben iemand die gewoon rustig rondliep en toen werd aangevallen. Heeft niemand je ooit manieren geleerd? Dat was namelijk niet echt beleefd, schatje,'' Zijn plagerige stem schalde over de open plek. Zijn jongensachtige, charmante grijns verscheen weer en hij keek haar half boos, half plagerig aan. Hij was nog steeds verontwaardigd dat hij zomaar was aangevallen, maar zijn optimistische natuur maakte dat hij de humor van de situatie ook wel in kon zien. Hij grinnikte toen hij zag dat zijn broek onder de modderspetters zat. Hij was in een grote plas smeltwater geland, wat zat alles toch weer mee vandaag.''Mijn naam is Allen. En jij? Wie ben jij en wat was de reden voor deze ruwe begroeting, jongedame?'' Hij maakte een stijf beleefd buiginkje na het noemen van zijn naam, kwam weer naar boven en keek haar aan gevolgd door een spottend lachje. Ja hoor, hij was een heuse gentleman. Tenminste, dat speelde hij nu eventjes. Allen had wel manieren, als het hem zo uitkwam. Hij had nu impulsief zo gereageerd, zoals hij dat wel vaker deed. Hij dacht niet goed na over wat hij zei, antwoordde voor hij had bedacht of het wel slim was dit te zeggen. Dat veroorzaakte zeker bij leraren veel problemen.

Nihal ontspande zich een beetje en bekeek de jonge die daar stond en haar richt doel was geweest ''Ik ben iemand die gewoon rustig rondliep en toen werd aangevallen. Heeft niemand je ooit manieren geleerd? Dat was namelijk niet echt beleefd, schatje,'' Zijn plagerige stem schalde over de open plek. En de meisje rolde met haar ogen, want moest die vent van haar...het was niet haar schuld dat de jonge in de weg stond. Nihal keek de stukken in de boom het kon bijna niet missen! zei ze tegen zich en zo wist ze zeker dat de jonge het ontweken had ''Mijn naam is Allen. En jij? Wie ben jij en wat was de reden voor deze ruwe begroeting, jongedame?'' Hij maakte een stijf beleefd buiginkje na het noemen van zijn naam, Nihal keek met half samen geknepen ogen naar de jonge maar stond uit eindelijk op en Sennar ging naast haar staan 'Nou Allen, ik was met een neiuwe techniek bezig en jij kwam er gewoon tussen maar goed Mijn naam is Nihal en dit is Sennar.' Ze wees naar haar vosje die nieuwsgierig keek. 'het was echt niet mijn bedoeling om jou te raken hoor.' Zei ze met een stem als of ze niks verkeerds had gedaan en haar ogen stonden onschuldig. Nihal bekeek met haar blauwe ogen de jonge, hij had oranje haar en zag er best schattig uit maar niet zo leuk als Sasori maar toch had hij iets wat haar interesseerde. 'Dus hoe oud is me schiet doel?' Vroeg ze daarna plagerig en haar ogen vonkelde mee.

Het meisje rolde met haar ogen na zijn vrolijke opmerking. Ze nam het allemaal wel erg serieus hé? Het was gewoon als grapje bedoeld geweest. Echt boos was hij ook weer niet. Allen werd niet zo snel kwaad, zag altijd de positieve kant van een gebeurtenis in. Zelfs midden in de winter was zijn kijk op het leven zonnig. Het meisje stond op en een klein rood beest kwam naast haar te staan. Hij keek even naar het dier en besloot dat het een vosje was. Ach, dat was weer eens wat anders dan een hond of kat. 'Nou Allen, ik was met een nieuwe techniek bezig en jij kwam er gewoon tussen, maar goed. Mijn naam is Nihal en dit is Sennar.' Het vosje werd aangewezen en die keek op zijn beurt nieuwsgierig naar hem. Nihal en Sennar. Oke, leuk. Maar hij hoefde de naam van haar huisdiertje toch niet te onthouden? Het was niet dat hij ermee zou praten ofzo. 'Het was echt niet mijn bedoeling om jou te raken hoor,' sprak Nihal onschuldig. Hij knikte, keek haar daarna peinzend en bedenkelijk aan. ''Mijn oprechte excuses. Sorry dat ik in je schietterrein liep en niet eens gespietst ben, lieverd.'' Hij maakte een verontschuldigend gebaar en dan een klein neerbuigend lachje. ''Maar het is niet alleen mijn schuld. Jij hebt iets fout gedaan en mikte ook nog eens slecht. Oefening is volgens mij inderdaad hard nodig, Nihal. En een excuus zou ook wel wenselijk zijn.'' Allen sprak rustig en zelfs beleefd. Als zijn woorden niet zo spottend waren geweest, zou je zweren dat hij haar vriendelijk toesprak. Zijn ogen fonkelden, leken twee grote poelen waar een helder licht op scheen. Zijn blik was zoals altijd open, vrolijk en plagerig. 'Dus hoe oud is mijn schietdoel?' vroeg Nihal plagerig. Een brede grijns verscheen op zijn gezicht toen hij haar plagerige toontje hoorde. Hij hield er wel van als een meisje van zich af kon bijten. Als ze een scherp antwoord klaar hadden op elke opmerking. Dat was veel beter dan stille, blozende giechelende leerlinges. ''Dus ik was wel je doel, ik heb het wel door. Je wilde me gewoon raken.'' Hij trok een zielig gezicht, zelfs inclusief pruillipje en grinnikte toen hij het niet langer volhield om verdriet te veinzen. ''Ik ben 16 jaar, maar toch echt géén schietdoel,'' sprak hij loom en hij grijnsde charmant naar haar. ''Anders zou ik wel uit rood met witte cirkels en puntentellingen bestaan, nietwaar? Dus onthoud het goed; mensen zonder schietschijfmotief zijn niet om op te mikken, Nihal.'' Hij hield zijn rechterhand omhoog en maakte een gebaar in haar richting. Zo vuurde hij drie kleine lichtkogeltjes recht op haar af. Ze zouden in vuurwerk uit elkaar spatten als ze iets raakten, waren volkomen ongevaarlijk. Hij wilde haar natuurlijk niet beschadigen. Hij grinnikte, haalde zijn hand door het feloranje haar dat voor zijn ogen hing. Het bleef even netjes zitten, maar sprong toen weer terug voor zijn ogen. Hij was benieuwd of ze een weerwoord zou hebben op zijn geplaag. Ze was best wel leuk en interessant, helaas vloekte haar blauwe haar bij het zijne. Hij grinnikte zachtjes toen hij dat bedacht. Dat had hij wel vaker, van die hele domme gedachtes, die je nooit, maar dan ook nooit hardop zou zeggen. En dat hij er dan hardop om moest lachen. ''Jij komt van Erd, toch?'' Half constatering, half vraag. Want hij had haar bezig gezien met de aarde, maar ze kon ook een mixje oftewel halfbloedje zijn. Daar was niets mis mee, het leek hem juist handig om twee verschillende magiesoorten te beheersen.

''Mijn oprechte excuses. Sorry dat ik in je schietterrein liep en niet eens gespietst ben, lieverd.'' Hij maakte een verontschuldigend gebaar en dan een klein neerbuigend lachje. ''Maar het is niet alleen mijn schuld. Jij hebt iets fout gedaan en mikte ook nog eens slecht. Oefening is volgens mij inderdaad hard nodig, Nihal. En een excuus zou ook wel wenselijk zijn.'' hoorde ze hem zeggen en baalde haar vuisten, heo durfde hij zo tegen haar te praten. Ze was een perfecte richter en als hij haar neit hand ontweken was het raak nog ook en dit was wel de eeste keer dat ze aarde als vloeistof gebruikte ''Dus ik was wel je doel, ik heb het wel door. Je wilde me gewoon raken.'' Hij trok een zielig gezicht, zelfs inclusief pruillipje hoorde ze hem zeggen en glimlachte even toen ze het gezicht zach, met deze jonge kon je tenminste lachen en dat vond ze tenminste fijn. ''Anders zou ik wel uit rood met witte cirkels en puntentellingen bestaan, nietwaar? Dus onthoud het goed; mensen zonder schietschijfmotief zijn niet om op te mikken, Nihal.'' Hij hield zijn rechterhand omhoog en maakte een gebaar in haar richting. Zo vuurde hij drie kleine lichtkogeltjes recht op haar af. Nihal ontweek het lenig en kwam recht voor hem staan en glimlachte lief 'nou weetje ik heb wel rood-wit verf bij me..Dus als je wil kan ik op je even een schietschijf tekenen en kan ik verder gaan met oefenen.' Zei ze met plageriege stem en hoorde hem grinniken, haar gevoel zei dat eht over iets anders ging maar dat kon haar niks schele ''Jij komt van Erd, toch?'' vroeg allen 'NEE JOH ik kom van Cassia.' zei ze spottend en daarna weer rustig 'natuurlijk van Erd jochie.' En ze haalde haar hand door zijn haar als of hij een kleine kind was.

Nihal ontweek zijn lichtbolletjes met gemak en die vlogen door tot ze de waterval raakten. Drie fonteintjes van licht barsten uit toen ze contact maakten met het stromende water. Doordat de kogeltjes tegen een vloeistof aan waren gekomen gaf het een vrij bijzonder effect. Het kleine lichtvuurwerk zorgde kort voor een fel gekleurd schijnsel over de open plek. Ze kwam recht voor hem te staan met een lieve glimlach op haar gezicht. Hij keek met een blije lach omlaag naar het meisje, hij en zijn broer waren behoorlijk lang en slungelig. 'Nou weet je, ik heb wel rood-wit verf bij me...Dus als je wil kan ik op je even een schietschijf tekenen en kan ik verder gaan met oefenen.' Haar plagerige stem bracht een grote tevreden lach op zijn gezicht. Dolblij dat het een meisje was met een grote mond. Dat was stukken beter dan een zwijgend saai grijs muisje. 'NEE JOH ik kom van Cassia.' zei ze spottend. 'Natuurlijk van Erd jochie.' En ze stak haar hand omhoog en haalde die door zijn haar. De oranje lokken spong meteen weer terug in model, dat was het probleem niet. Het probleem was dat hij ouder was, ouder en langer. En dat ze hem als een klein jochie behandeld had. Hij was even stil, door deze move in de war gebracht. Toen verscheen zijn lach weer en hij begon zijn plagerige opmerking op lieve, onschuldige toon.
''Trouwens, rood met witte verf? Is dat dan niet gewoon roze, Nihal?'' vroeg hij grijnzend. Dit soort nutteloze opmerkingen kwamen altijd als eerste bij hem op en dan sprak hij ze ook meteen uit. Het was alsof hij een of ander schakeltje miste waardoor hij niet goed nadacht over wat hij zei of deed, maar meteen handelde. ''En roze...dat staat denk ik niet heel mooi bij mijn haar, dus laat maar zitten,'' Hij veegde met zijn hand naar rechts zodat zijn haar net niet voor zijn ogen viel, maar net er langs. ''Al staat het vast wel heel leuk bij blauw haar,'' zei hij met een grijns en hij schoot nu op grote snelheid een bolletje licht op haar af. Van deze korte afstand en met deze snelheid was het onmogelijk te missen. Ze stond zo dichtbij, haast op hem, dat ze alleen door een wonder zou kunnen ontsnappen aan zijn bolletje felroze licht. Kleuren licht maken was helemaal niet zo lastig, hadden hij en zijn broer ontdekt als ze weer eens aan het kloten waren. Gewoon een kwestie van de juiste lichtgolven filteren en dan verzamelen. Er zou een kleine roze lichtontploffing volgen als Nihal werd geraakt. ''Dus jij mag wel de schietschijf zijn, het kleurtje staat je goed.'' sprak hij blij.

''Trouwens, rood met witte verf? Is dat dan niet gewoon roze, Nihal?'' vroeg hij grijnzend. Nihal rolde met haar ogen en deed een stap van hem vadaan, hij was een lange tijd stil geweest en dat vond ze raar ''En roze...dat staat denk ik niet heel mooi bij mijn haar, dus laat maar zitten,'' Hij veegde met zijn hand naar rechts zodat zijn haar net niet voor zijn ogen viel, maar net er langs. ''Al staat het vast wel heel leuk bij blauw haar,'' zei hij met een grijns en hij schoot nu op grote snelheid een bolletje licht op haar af. Met een ruk kwam een steen omhoog net voor het in haar gezicht kwam, de bollen ontplofte toen ze in aanraking met de steen kwamen en zelf bekeek nihal de kleur, het was een afgrijzelijke kleur die ze niet kon uitstaan ''Dus jij mag wel de schietschijf zijn, het kleurtje staat je goed.'' hoorde ze Allen blij zeggen en ze schudde haar hoofd 'nee bedankt..Roze is niet echt mijn kleur Allen.' Zei ze met ene klein glimlach en keek weer naar hem, de steen viel in korreltjes naar beneden. Onder haar kwam een steen te voorschijn die in een stoel veranderde waar ze op ging ziten...'Dus je zit in de 5e zo als ik...interresant en je bent ook nog een light magician en...Wat heb je nog meer in petto.' Vroeg ze half interresserend, half verveeld en keek met haar grote ogen naar de gedaante.

Het meisje had razendsnel een blok steen omhoog laten komen, zo ontzettend voorspelbaar eigenlijk. Aardmagie, gaap. Die lessen waren altijd zo slaapverwekkend en saai. Het bestond alleen maar uit steen, steen en nog eens steen. Ohja als je geluk had ook nog wat aarde, blegh. Nou was Allen sowieso niet echt gemotiveerd voor de lessen en vond het allemaal nutteloze en overbodige kennis. Alleen praktijklessen konden soms nog op hun aanwezigheid en met wat geluk aandacht rekenen. Hij en zijn broer experimenteerde graag, brachten dingen in de praktijk. Licht had zo veel meer mogelijkheden, in Allens ogen dan. Ze hadden al vaker dingen doen ontploffen met hun magie, problemen trokken ze nou eenmaal aan als magneten metaal. Een afschuwelijk suikerspinzoete kleur roze verlichtte Nihals gezicht toen de bol explodeerde. 'Nee bedankt... Roze is niet echt mijn kleur, Allen,' zei ze met een klein lachje. De steen brokkelde weer af en viel naar beneden. Ze bracht een steen omhoog, die zich in de vrom van een stoel vormde. Oke, dat was dan weer een pluspunt, dat gaf hij toe. Altijd handig, een stoel op ieder moment. ''Jammer, ik vond het nog wel zo schattig staan,'' zei hij luchtig, wetend dat dit kind echt allesbehalve schattig wilde zijn. Nihal keek hem met grote ogen aan en begon op een half verveeld toontje te praten. 'Dus je zit in de 5e zo als ik...interresant en je bent ook nog een light magician en...Wat heb je nog meer in petto.' Naast verveling was er toch ook interesse te horen. ''Meer, nog veel meer. Ik zit vol verrassingen, honey. Bereid je maar vast voor,'' Charmant grijnsde Allen om het in zijn stijl af te maken. Hij hield zijn hoofd een tikje schuin en keek dan boos naar de stoel. ''Zeg, hebben je ouders je nou echt nooit manieren geleerd? Je blijft maar onbeleefd doen, Nihal.'' Hij schudde zijn hoofd teleurgesteld, maar zijn ogen fonkelden vrolijk. Blij dat hij weer een nieuw onderwerp had gevonden om haar mee te plagen. ''Wel een stoel voor jezelf regelen en je gesprekspartner ijskoud laten staan. Tutututut, dat is niet echt netjes, niet zoals een jongedame zich zou moeten gedragen.'' Hij strekte zijn hand uit en een hologram van een antieke houten stoel verscheen.Doorschijnend, want gemaakt van licht. ''Hier kan ik namelijk niet op zitten, lieverd, hoe mooi het ook lijkt.'' Zijn hand veegde door het licht heen en de illusie verdween. ''Nou? Kom op, ik heb niet de hele dag de tijd,'' voegde hij er snel aan toe, wachtend op haar reactie. Zou ze hem een zitplaats verschaffen?

''Meer, nog veel meer. Ik zit vol verrassingen, honey. Bereid je maar vast voor,''Ze moest bijna van kotsen, met zijn stem maar ze hield zich net in . Hij hield zijn hoofd een tikje schuin en keek dan boos naar de stoel. ''Zeg, hebben je ouders je nou echt nooit manieren geleerd? Je blijft maar onbeleefd doen, Nihal.'' 'nee inderdaad ik heb geen manier voor me schiet doel' Zei ze plagerig en Sennar sprong op haar schoot en nestelde zich. ''Wel een stoel voor jezelf regelen en je gesprekspartner ijskoud laten staan. Tutututut, dat is niet echt netjes, niet zoals een jongedame zich zou moeten gedragen.'' Hij strekte zijn hand uit en een hologram van een antieke houten stoel verscheen.Doorschijnend, want gemaakt van licht. ''Hier kan ik namelijk niet op zitten, lieverd, hoe mooi het ook lijkt.'' Zijn hand veegde door het licht heen en de illusie verdween. ''Nou? Kom op, ik heb niet de hele dag de tijd,'' 'Hmm.' Zei ze nadenkend en richte zich naar Sennar 'en wat denk je zullen we hem een stoel geven of niet?' Zei ze vragend en rekte de tijd, Sennar maakte wat beweging en Nihal liet een arm zalige kruk te voorschijn komen uit de grond 'Goed genoeg uwe majesteit.' zei ze met een vereerde stem en haar ogen stonden uitdagend wachtend op zijn reactie. Haar rechte had aaide haar vosje die met dezelfde blik naar Allen keek 'Nou zo als ik al zei, ik heb geen respect voor me voor mijn doelen.' herhaalde ze nog een keer.

Hij was nu blijkbaar officieel omgedoopt tot haar schietdoel, wat ook wel weer een originele bijnaam was. Stukken beter dan vuurtoren of winterpeen, dat was allemaal zo afgezaagd en voor de hand liggend. 'Hmm.' Zei ze nadenkend en richte zich tot het vosje. Ging ze nou het beest om raad vragen? 'En wat denk je zullen we hem een stoel geven of niet?' Zei ze vragend en rekte de tijd. De vos maakte een kleine beweging en Nihal begon haar aardmagie los te laten. Algauw stond er een armzalig krukje op de grond. Minachtend keek Allen ernaar. 'Goed genoeg uwe majesteit.' zei ze met een vereerde stem en haar ogen stonden uitdagend wachtend op zijn reactie. ''Hmm, wij, de koning, zijn niet ontevreden.'' sprak hij. In meervoud naar zichzelf verwijzend zoals echte edelen dat ook deden. ''Maar dat is niet echt goed voor onze rug. Een leuning graag. En snel een beetje. Wij hebben een druk schema.'' zei hij op een neerbuigende toon. 'Nou zo als ik al zei, ik heb geen respect voor me voor mijn doelen.' herhaalde ze nog een keer. Haar vosje keek al net zo uitdagend naar hem. Het was een leuk gezicht om te zien hoe het meisje precies hetzelfde deed als haar huisdier. ''Geen respect voor je rechtmatig heerser, dat is zeer kwalijk. Wij zijn toevallig wel de koning hoor,'' sprak hij deftig. Hij ging schuin zitten op de stoel en zette zijn ellebogen op zijn schoot. Dan leunde hij naar voren in het kommetje van zijn handen en keek haar deftig aan. Hooghartig als een echte kroonprins. ''Heb jij broers of zussen, o schone jonkvrouwe?'' vroeg hij dan charmant. Hij had besloten dat prinsje spelen ook wel leuk was. |En dan mocht zij zijn lieftallige jonkvrouwe zijn. Of wilde ze een gewone derderangs burger zijn? Dat kon ook.

''Geen respect voor je rechtmatig heerser, dat is zeer kwalijk. Wij zijn toevallig wel de koning hoor,'' Zei hij deftig en ze moest bijna kotsen 'nope voor zo een jonge heb ik geen respect en mij maakt het niet uit of je een koning bent in jou fantasie.' Zei ze met een normale maar ook een tikkeltje arrogante stem ''Heb jij broers of zussen, o schone jonkvrouwe?'' Nihal rolde met haar ogen 'mij niet gezien met broer of zus.' Zei ze lachend en streelde Sennar, Ze had geen broer of zussen maar misschien had ze er wel een maar die kwam vast wel van haar biologische moeder. 'en heb jij een broer of zus?' vroeg ze om de gesprek verder te laten gaan en keek verveeld rond zich, veel bijzonders was hier niet.

(flut en inspiloos)

Hij keek haar minachtend aan, door en door prinselijk. 'Nope voor zo een jongen heb ik geen respect en mij maakt het niet uit of je een koning bent in jou fantasie.' Zei ze met een normale maar ook een tikkeltje arrogante stem. Hij keek haar beledigd aan. ''Jij was anders degene die mij tot majesteit en koninklijk schietdoel benoemde, simpele ziel. Als ik zo vrij mag zijn dat even op te merken.'' Hij schudde lachend zijn hoofd. Geen broers of zussen dus. Meteen de verwachte tegenvraag. Kom op zeg, wees eens origineel en verzin een eigen vraag. Maar goed. In zijn geval was dit wel een slimme vraag. Nu moest hij kiezen of hij zou vermelden dat hij een tweelingbroer had. Een broer die als twee druppels water op hem leek. Liefkozend ook wel kloontje genoemd. Hoe vaak hadden ze hun namen verwisseld, ontelbare keren. Als iemand onwetend het tweede deel van de tweeling tegen kwam, kon die het bijna nooit laten er gebruik van te maken. Hij besloot gewoon te vertellen over Charlie, maar diens identieke uiterlijk liet hij gemakshalve maar even achterwege. ''Jep, een broer genaamd Charlie. Bijna net zo knap als ik,'' zei hij met een grijnsje. Nihal verveelde zich duidelijk. Net zo'n korte concentratieboog als hij. hij wilde haar wel eens meeslepen naar de disco, bedacht hij met een vrolijke lach. Hij floot de eerste tonen van het vrolijke liedje dat nog steeds in zijn hoofd rondsprong en ging verzitten. Deze stenen kruk zat nog niet eens zo slecht, hij miste alleen een leuning. ''Nihaaal?'' vroeg hij, haar naam langgerekt uitsprekend. ''Maak er alsjeblieft een leuning bij...Of anders'' Een speels lachje voorspelde niet veel goeds. ''Anders kom ik bij je zitten hoor,'' En hij stond vlug op. Hij zette een stap in haar richting, vrolijk lachend. Hij was weer eens impulsief bezig, dacht niet na over hoe zijn woorden op een ander over konden komen. ''Kies zelf maar,'' sprak hij triomfantelijk. Hij zou geen seconde aarzelen om haar van de stoel af te tillen. Met fysieke kracht en zijn lengte zou hij een krachtmeting gemakkelijk winnen. Tenminste, als er geen magie bij gebruikt zou worden. Of hij zou gewoon naast haar gaan zitten op de smalle stoel, dat paste prima. Ach, dat was van latere zorg. Eerst maar eens afwachten of ze niet gewoon zou doen wat hij vroeg.

''Jep, een broer genaamd Charlie. Bijna net zo knap als ik,'' Zei Allen met een grijns en Nihal dacht even naar de gezicht, ze heeft wel eens gehoord dat hier iemand is die een tweeling is. ''Nihaaal?'' vroeg hij, haar naam langgerekt uitsprekend. ''Maak er alsjeblieft een leuning bij...Of anders'' Een speels lachje voorspelde niet veel goeds. ''Anders kom ik bij je zitten hoor,'' En hij stond vlug op. Hij zette een stap in haar richting, vrolijk lachend. Hij was weer eens impulsief bezig, dacht niet na over hoe zijn woorden op een ander over konden komen. ''Kies zelf maar,'' sprak hij triomfantelijk. Nihal keek geschrok naar Allen, die joneg moest ver van haar blijven 'blijf daar staan.' haar stem trilde maar haar ogen lachten naar hem 'ook goed je hebt gewonnen.'Ze hief haar handen triomfantelijk omhoog en lachte. De stoel veranderde in een comfortabele stoel en de meisje wachte af tot de jonge er op zou zitten en dan zou ze de stoel in aarde laten verdwijnen. Sennar deed zijn mond open en het leek als of hij gaapte maar eigenlijk lachte hij hem uit.

Sennar gaapt Klik

Het meisje leek geschrokken te zijn van zijn actie. 'Blijf daar staan.' zei ze. Hij trok zijn wenkrbauw op. Hij had niet verwacht dat ze zo...bang zou reageren. Haar stem trilde, al lachten haar ogen nog steeds. 'Ook goed je hebt gewonnen.' Nihal hief haar handen op en lachte. Hij twijfelde, vond het vreemd. Waarom reageerde ze zo nederig? Het krukje vervormde tot een comfortabele stoel, maar Allen bleef nog even vragend staan. Hij snapte het niet, iets wat hem irriteerde. Hij was voorbereid geweest op allerlei reactie's, maar dat ze meteen zou luisteren en zou gehoorzamen had hij niet verwacht. Nihal leek daar veel te eigenzinnig voor. Het vosje gaapte en zag er nu echt ongelofelijk schattig uit. Aarzelend zette hij een stap achteruit, probeerde te bedenken wat haar reden was. Wat ze in haar schild voerde. Allen wist dat het iets heel simpels moest zijn. Maar wat. Hij kon zich geen houding geven en stond nu stijfjes naast de stoel. Toen hij zich liet zakken besefte hij het opeens. Het werd duidelijk, dit was een van de oudste en simpelste trucjes, iets wat in de kleuterklas al gedaan werd. Wat stom dat hij daarin was getrapt zeg. Hij kon zichzelf wel voor zn kop slaan. Stom,stommer dan stom. Als Charlie hem nu zou zien zou die helemaal dubbel liggen. Hij strekte zijn arm uit om zijn val te breken, zodat hij in ieder geval niet ook nog eens gewond raakte. Bloed steeg naar zijn wangen. Deels van woede, deels van schaamte. Hij raakte met een harde klap de grond, maar ving het grootste deel van de klap op met zijn arm. Het enige wat hij eraan over zou houden was een schaamtegevoel, een paar blauwe plekken en een bemodderde broek. Hij bleef op de grond zitten, blozend. ''Touché, Nihal, touché,'' sprak hij toen lachend. Hij wreef over zijn elleboog en trok een gek gezicht. ''Maar nu kom ik dus echt bij je zitten en zeg niet dat ik je niet had gewaarschuwd.'' Hij kwam lenig overeind en klopte wat aarde van zijn broek af. Toen stond hij stil, wachtend tot ze klaar zou zijn met lachen. Want dat had hij wel verdiend eigenlijk. Dat ze hem recht in zijn gezicht uitlachte. Hij was een belangrijke regel vergeten. Vertrouw nooit een vreemde en al helemaal niet als het om stoelen gaat. Die zou hij vanaf nu wel onthouden.

''Maar nu kom ik dus echt bij je zitten en zeg niet dat ik je niet had gewaarschuwd.'' Hij kwam lenig overeind en klopte wat aarde van zijn broek af. Toen stond hij stil, wachtend tot ze klaar zou zijn met lachen. Nihal lag helemaal dubbel, dit was gewoon geniaal ook sennar maakte geluiden die op lachen. Ze wist zeker dat de jonge die stoel neit meer zou vertrekken. Toen ze klaar was schoof ze op met Sennar en liet voor Allen een plekje vrij zo dat hij kon zitten 'geen zorge dit keer is het veilig.' Zei ze met een glimlach en Sennar bewoog enthousiast met zijn staart die steeds langs haar neus kwam waardoor ze bijna moest niezen, uiteindelijk sprong Sennar van haar schoot en ging naar Allen om hem te besnuffelen, zo te zien was hij nieuwsgierig geworden naar de jongen die net was gevallen. Nihal droogde meteen het aarde dat op zijn broek nog was en die viel er makkelijk van af. NIhal keek hoe sennar allen schattig besnuffelde en glimlachte lichtjes.

Nihal alg zoals verwacht helemaal stuk te gaan. En hij zou zweren dat ook dat vosje aan het lachen was, geniepig beest. Langzaam werd ze stil en schoof een stukje opzij. 'Geen zorgen, dit keer is het veilig.' zei ze en hij beantwoorde haar glimlach vriendelijk. Het rood was bijna helemaal van zijn wangen verdwenen, gelukkig maar. Want blozend zag hij naar zijn mening eruit als een soort overgare tomaat, niet echt aantrekkelijk. Ja, hij dacht wel aan zijn uiterlijk. Lelijk zijn was gewoon niet leuk en ook niet handig. Dat een blozende jongen er ook lief uit kon zien ging er bij hem niet in. Blozen was beschamend. Oke, genoeg over dat nutteloze onderwerp. Allen legde zijn hand in zijn nek en gaapte kort. Toen begon hij rustig in haar richting te lopen en liet zich naast Nihal op de stenen stoel zakken. Tot zijn verassing sprong het vosje meteen op hem af. Het begon hem te besnuffelen en zijn staart schoot opgewonden heen en weer. Het was echt heel schattig, zoals dat beestje zat te snuffelen. De aarde was van zijn broek afgegaan zag hij nu, had Nihal dat voor hem gedaan? ''Bedankt,'' zei hij verrast. Misschien zou ze niet begrijpen wat hij bedoelde, misschien was het vanzelf gegaan. Maar in dat geval maakte het ook niet uit. Dan zou ze gewoon denken dat hij een random opmerking had gemaakt. Hijkeek het vosje recht in de ogen en lachte vriendelijk en bewonderend. Toen hief hij voorzichtig zijn hand op en krabbelde Sennar achter zijn oor. ''Zo Nihal, ben je al lang op SSA?'' vroeg hij nieuwsgierig. ''Heb je al leuke mensen ontmoet? De hoofdmeester misschien?'' Hij grinnikte toen hij terugdacht aan hun eerste ontmoeting met Savador. Die was al meteen behoorlijk chagrijnig geworden, niet echt een man met humor. Wat het alleen maar leuker maakte om hem dwars te zitten.

''Bedankt,'' Ze knikte glimlachend en keek toe hoe hij Sennar achter zijn oor krabte. ''Zo Nihal, ben je al lang op SSA?'' vroeg hij nieuwsgierig. ''Heb je al leuke mensen ontmoet? De hoofdmeester misschien?'' De meisje dacht aan haar eerste keer toen ze de hoofdmeester had gezien 'hmm 2 jaar als niet minder is en ja ik heb paar leuke mensjes ontmoet.' Zei ze met een glimlach en keek naar haar vosje, Terwijl ze keek dacht ze aan Allen, hij was best knap en met hem kon je lachen zonder echt voor moeten schamen. De meisje in het blauw maakte de stoel wat groter zodat het op en bank leek en ging wat breder zitten en lachte even 'heb jij zelf een diertje?' vroeg ze nieuwsgierig en zag hoe Sennar tussen hun in kwam liggen en genoot van de warmte die uit hun lichamen kwam.

Sennars vacht was pluizig en lekker zacht. Ook de kleur beviel hem wel. Mooi bijpassend bij zijn haar. 'Hmm 2 jaar als niet minder is en ja ik heb paar leuke mensjes ontmoet.' Zei ze met een glimlach en keek naar haar vosje. De steen verbreedde zich en de stoel vormde nu een bankje. Hij zag hoe ze iets ruimer ging zitten, maar zelf schoof hij niet verder weg. Het was wel prima zo, niet te dicht bij elkaar, niet te ver weg. Haar lichaam warmde het zijne in de koude lucht. Het was hartje winter en de besneeuwde omgeving zorgde voor een sprookjesachtige sfeer. 'Heb jij zelf een diertje?' vroeg ze nieuwsgierig. Hij grinnikte toen een oud grapje van zijn broer in hem op kwam. ''Hmm, zo zou je het kunnen noemen... Ik heb dus een tweelingbroer, als dat ook onder huisdieren valt? Hij is in ieder geval net zo mooi als Sennar hier en net zo irritant als een aap.'' Hij knipoogde, glimlachte. Dit was een slechte grap, heel slecht zelfs. Maar de herinneringen brachten automatisch een lach op zijn gezicht. Hoe Charlie had verteld dat hij een huisdier had. En hoe Allen toen de volgende dag met een halsband naar school was gekomen. Ze hadden al zo veel goede momenten beleefd samen en er zouden er hopelijk nog veel meer volgen. Hij hield van zijn broer, hoe irritant die ook kon zijn. Ze maakten samen problemen en kwamen er samen weer uit. Nooit, maar dan ook nooit zou de een de ander in de steek laten. Natuurlijk was er ook rivaliteit tussen hen, als het om een leuke meid ging bijvoorbeeld. En natuurlijk pesten ze elkaar met ongeveer elke mogelijkheid. Maar stiekem hielden ze van elkaar, al zou hij dat nooit hardop toegeven. ''Heb je nog interessante hobbies?'' vroeg hij charmant. Hij draaide zijn hoofd iets weg en keek verdrietig. ''Naast onwetende en onschuldige mensen in een hinderlaag lokken en beschieten zonder sorry te zeggen...'' Mompelde hij zachtjes, maar wel zo dat ze het kon horen. Toen keek hij haar weer aan, terwijl zijn ogen vrolijk fonkelden. Dit zou hij haar niet gauw vergeven, al was hij helemaal niet kwaad. Hij zou het niet vergeten, dat was het juiste woord eigenlijk. Zodra hij de kans had zou ze hier weer een opmerking over kunnen verwachten. Misschien zou hij zelfs zijn broer inlichten, als die haar dan tegenkwam stond het garant voor flauwe en droge opmerkingen. Maar hij zou zijn broer niet te snel over Nihal vertellen, dan zouden ze gaan zitten rivaliseren om haar aandacht. Nihal was wel leuk, vast heel gezellig om een nachtje mee te gaan stappen. Hopelijk was ze niet zo'n saaie grijze muis, bang voor feesten en harde muziek. Gaap.

'Hmm, zo zou je het kunnen noemen... Ik heb dus een tweelingbroer, als dat ook onder huisdieren valt? Hij is in ieder geval net zo mooi als Sennar hier en net zo irritant als een aap.'' Ze keek hem aan, het was nog al een slechte grap wat hij maakte maar dat begreep hij zelf wel geloofde ze. Maar door die glimlach meost ze zelf ook glimlachen. Blijkbaar hielden de broers heel erg van elkaar en het zou misschien zo erg kunnen zijn als de ene uit had met een vriendin dat ze wel met elkaar zouden gaan nemen ofzo...Hé dt kon wel gebeuren en eigenlijk was ze stiekem jaloers op hoe ze met elkaar omgingen, ze wou veel liever een broer of zus dan een vader die je de hele tijd sloeg als je thuis was. Bij de weeshuis was iedereen elkaar broer/zus en daar was ze vroeger wel redelijk gewend aan...Maar sinds ze een familie had was alles veranderd. ''Heb je nog interessante hobbies?'' vroeg hij charmant. Hij draaide zijn hoofd iets weg en keek verdrietig. ''Naast onwetende en onschuldige mensen in een hinderlaag lokken en beschieten zonder sorry te zeggen...'' Mompelde hij zachtjes, maar ze kon hem eigenlijk duidelijk horen. de meisje haalde haar schouders op en zei zacht op dezelfde toon 'dramatisch doen, met aarde frutselen tot ik een leuke vormpje heb en een beetje ver van mensen blijven zo dat ze je niet kunnen lastig vallen.' Op het laats had ze een verdrietig toon gekregen maar eigenlijk was het gespeeld, niemand kende haar echte ik...Iedereen had haar wel anders ontmoet, Ilyasviel had haar rustig ontmoet, Sasori had haar juist druk en verlegen ontmoet en deze jonge kende haar als een grappen maker en op mensen schieter zonder sorry te zeggen...Alleen de kinderen die sinds haar jongte haar kennen kende haar echt en verder niemand...Oh wacht daar was nog Sennar die haar hielp in lastige tijden. Eigenlijk wou ze net vragen of hij nog leuke hobby's had maar net voor ze haar mond wou openen sloot ze hem meteen, het was dom om dezelfde te vragen dan leek ze wel een na-aper en dat wou ze zeker neit zijn...Misschien vonden haar sommige mensen na-aper omdat ze blauw haar had zo als veel kinderen die hier woonden maar haar haar was zo sinds haar geboorte dus ze kon er ook niks aan doen 'en waar ga jij het liefst uit?' vroeg ze nieuwsgierig en keke hem recht in de ogen.

Hij keek iets opzij en zag in zijn ooghoek hoe Nihal haar schouders ophaalde. Toen draaide hij zich weer naar haar toe en luisterde geinteresseerd naar haar opsomming. 'Dramatisch doen, met aarde frutselen tot ik een leuke vormpje heb en een beetje ver van mensen blijven zo dat ze je niet kunnen lastig vallen,' sprak het blauwharige meisje. Op het laatst klonk er verdriet door in haar stem. Allen sloeg voorzichtig zijn arm om haar heen. Het was een troostend bedoeld gebaar, hij hoopte dat ze het niet over hem had gehad toen ze sprak over mensen die haar lastig vielen. Nihal opende haar mond, leek iets te willen zeggen, maar bedacht zich. 'En waar ga jij het liefst uit?' vroeg het meisje. ''Hmmm..waar jij ook heengaat,'' zei hij met een veelbetekenend lachje. Het was een grapje, maar ook een soort uitnodiging. Hij hield van gezelschap, alleen was maar alleen. En Nihal leek hem wel geschikt om mee te slepen naar de discotheek voor een wild avondje uit. Als ze er geen zin in had of geen zin had in hem, dat kon natuurlijk ook. Dan mocht ze dat gewoon zeggen, hij zou lachen en zijn schouders ophalen. Kleine teleurstelling, maar het leven was te leuk om je daardoor te laten afleiden. Kom op, hij kende het meisje pas net. Het was echt niet zo dat hij hopeloos verliefd was, daar had hij toch eigenlijk geen tijd voor. Ze was grappig, zag er goed uit en misschien zouden ze samen uit kunnen gaan. Met hem daten was altijd gezellig en vol en druk. Oke, nu dacht hij weer te ver door. Misschien had Nihal al iemand anders op het oog. Maar ook dan was ze welkom voor een wild nachtje dansen, hij hoefde echt geen relatie. gewoon een dans en drinkpartner, dat was ook prima. ''Nee, ik zal even serieus blijven. Er is een disco in het dorp, waar wel goede muziek wordt gedraaid. Het is er druk en gezellig. Zo veel beter dan saai op je kamer zitten om huiswerk te maken,'' Het woord huiswerk werd met een geamuseerd, spottend toontje uitgesproken. Want in zijn ogen was het meeste huiswerk nutteloos, saai en onnodig. Hij haalde grijzend twee handen door zijn rode warrige haar en veegde het uit zijn gezicht. ''Hoe komt je haar zo mooi blauw, Nihal? Niet echt een kleur voor een Erdling, lijkt me,'' zei hij luchtig. Hij vond haar haar mooi, al vloekte het een beetje bij zijn worteltjeshaar. ''Zit het in de familie?'' vroeg hij. Hij was enthousiast, wilde wel wat meer over haar verleden horen. Hij dacht niet na bij wat hij vroeg, zei wat er in hem op kwam. Zo werkte Allen gewoon, impulsief, vrolijk en voor leraren een hel. Hij en zijn broer waren gewoon eersteklas plaaggeesten en dat zou ze nog vaak problemen opleveren. De uren die zij met straf of huisarrest door hadden moeten brengen waren haast ontelbaar. Maar het was het waard. Alleen al het gezicht van een woedende leraar, haast ontploffend en rood als een tomaat. Heerlijk.

Nihal voelde hoe een arm om haar heen geslagen werd en glimlachte lichtjes naar Allen, het was erg aardig dat hij haar wou troosten ''Hmmm..waar jij ook heengaat,'' Zei hij met een veel bekende lachje en het meisje keek naar zijn haar, wat vloekte het toch erg met haar haar samen. Dit was nou precies iets wat ze hat aan haar haar, het vloekt bij heel veel kleuren samen en dus kon ze lastig combineren. ''Nee, ik zal even serieus blijven. Er is een disco in het dorp, waar wel goede muziek wordt gedraaid. Het is er druk en gezellig. Zo veel beter dan saai op je kamer zitten om huiswerk te maken,'' Nihal moest even lachen bij de woorden op het laatst, dacht hij echt dat ze zo een nerd was die de hele avond aan de stomme dingen bezig was waar je snel in slaap zou kunnen vallen. 'heb ik je niet genoeg bekogeld ofzo...Huiswerk is alleen goed om snel in slaap te vallen en verder is het onzin..' Zei zem et een brede lach en merkte dat de jonge nog iets zei ''Hoe komt je haar zo mooi blauw, Nihal? Niet echt een kleur voor een Erdling, lijkt me,'' Ze haalde licht haar schouders op en keek naar Sennar die bijna in slaap was gevallen ''Zit het in de familie?'' vroeg hij. Was het maar zo, dacht ze bij zich zelf 'euhhh het is van mezelf maar en me ouders hebben niks met blauw.' Zei ze zachtjes en keek weg, ze wist alles van haar pleegouders maar van haar bio ouders eigenlijk niks.

Nihal lachtte, was duidelijk geamuseerd door zijn toevoeging over huiswerk. Mooi zo, test doorstaan. Mensen die alleen maar met boeken, kennis, leren bezig waren. Die waren in zijn ogen sowieso gek. en meestal ook nog saai. Al was het wel leuk om ze te jennen, van hun vast ontzettend interessante werk te houden. De zuchtende geluiden als hij de bibliotheekdeuren opengooide, geweldig. ''Heb ik je niet genoeg bekogeld ofzo...Huiswerk is alleen goed om snel in slaap te vallen en verder is het onzin..'' Zei ze met een brede lach. Wow, test glansrijk doorstaan. Met vlag en wimpel. Voor Allen was een zeven zonder te werken zo veel beter dan een mager achtje, als dat studeren betekende. ''Je neemt me de woorden uit de mond, darling. Op een huiswerkvrij leven,'' zei hij met een lachje.
Het onderwerp haarkleur beviel Nihal zo te zien minder goed. Ze haalde haar schouders op en ontweek zijn blik door naar Sennar te kijken. 'Euhhh, het is van mezelf maar en me ouders hebben niks met blauw.' Zei ze zachtjes en keek weg. ''En hoe komt dat? Geadopteerd? Ik vind het trouwens prachtig hoor,'' babbelde hij luchtig. Hij wilde haar niet onder druk zetten of een antwoord uit haar persen. Maar dat was toch niets om je voor te schamen? En dat wilde hij wel even duidelijk maken, voor hem maakte het niets uit hoe haar verleden was geweest. Tenzij ze iemand had vermoord ofzo, maar daar ging hij maar niet vanuit. Hij pakte een lokje van haar haar en boog iets naar haar toe. Het blauw zorgde voor een groot contrast met zijn oranje haar. Het zou leuk zijn om samen een keer naar een feest te gaan. en dan zou hij haar dwingen iets oranjes te dragen, kon hij lichtblauw aan. En dan waren ze helemaal in thema. ''Jammer dat we samen een beetje vloeken.'' grinnikte hij. Toen werd hij weer even serieus. Hij was altijd vrolijk, maakte veel grapjes. Maar kon ook een goed luisterend oor bieden en zou nooit iemand in de problemen laten zitten. ''Maar echt, Nihal, het maakt mij helemaal niets uit hoe het met je ouders zit. Gooi het er maar uit. Zo erg kan het toch niet zijn?'' vroeg hij zachtjes, vriendelijk.

''En hoe komt dat? Geadopteerd? Ik vind het trouwens prachtig hoor,'' babbelde hij luchtig. en zelf was ze wel jaloers op hoe hij dat kon, zelfs na jaren training lukte het haar amper. Ze voelde hoe hij een plukje haar van haar pakte . ''Jammer dat we samen een beetje vloeken.'' grinnikte hij. Zelf grinnikte ze ook kort, dus hij dacht ook aan heo erg ze met elakar vloekten dat was weer eens iets anders. De sfeer veranderde en Allen werd serieus ''Maar echt, Nihal, het maakt mij helemaal niets uit hoe het met je ouders zit. Gooi het er maar uit. Zo erg kan het toch niet zijn?'' vroeg hij zachtjes, vriendelijk. NIhal keek even na denken en daarna of er mensen in de buurt waren maar er was niemand in hun buurt en ze begon zachtjes te fluisteren: 'toen ik 8 was had ik per ongeluk een kind vermoord en was ik in een sekte beland die me tot een wapen en nu ben ik op een missie gestuurd om een jonge te zoeken en hem te vermoorden.' Het leek allemaal zo echt was ze hem zei dat ze er bijna zelf in geloofde. Meteen was haar stemming van geheimzinnig heid veranderd in een vrolijke meisje dat niks had gezegd 'maar de discotheek is inderdaad een leuke plek en de mensen daar draaien goede muziek.' Haar stem klonk vrolijk en ze keek met haar grote ogen naar de jonge.

Nihal was even stil. De sfeer was nu lichtelijk gespannen, de stilte beladen. Het was niet zo'n gezellige, comfortabele stilte. Eerder een lege plek in het gesprek, waarin zij bedacht of ze hem vertrouwde en hij ongemakkelijk afwachtte. Ze keek even of er andere mensen waren, maar er was in de verre omtrek niemand te bekennen. 'Toen ik 8 was had ik per ongeluk een kind vermoord en was ik in een sekte beland die me tot een wapen en nu ben ik op een missie gestuurd om een jonge te zoeken en hem te vermoorden.' Ze fluisterde zachtjes en bij elk woord dat ze zei viel zijn mond verder open. Het was een onwaarschijnlijke opeenstapeling van gebeurtenissen, maar ze vertelde het zo realistisch dat hij nauwelijks aan haar woorden twijfelde. Dit was inderdaad een groot, zwaar geheim. Niet bepaald iets wat hij als antwoord had verwacht. Dat was iets in de trant van; mijn ouders waren te arm en lieten me in de steek en ik woonde in een weeshuis. Niets met moorden en sekten in ieder geval. Hij hakkelde wat. ''Oh..ehm...Jeez...Nihal...wat de-'' Hij was gefrustreerd omdat hij niet onder woorden kon brengen wat hij wilde zeggen. En omdat hij merkte dat hij zonder het te beseffen iets van haar was weggeschoven. Dat hij de neiging had zijn arm van haar af te halen en weg te gaan. Iemand die zo, zonder echt groot verdriet over moorden kon praten. Dat was gewoon ziek. Zo'n persoon had hup nodig. die hoorde niet op een openbare school. Hij staarde haar aan alsof ze een wild beest was, een gevaarlijke tijger. Een tijger opgesloten in een veel te klein kooitje. Angst en medelijden. En een groot vraagteken, wat deed ze hier, met zo'n verleden. En waarom vertelde ze het hem allemaal zo makkelijk. Nu zag hij tot zijn grote verbazing een verandering, ze was weer teruggeswitcht naar het vrolijke meisje. Vertwijfeld staarde hij opzij, niet wetend wat er precies aan de hand was. ''maar de discotheek is inderdaad een leuke plek en de mensen daar draaien goede muziek.''Hij opende zijn mond, maar geen woorden konden vertellen wat hij wilde zeggen. Hij slikte en sloot kort zijn ogen. Toen zuchtte hij vertwijfeld en keek het meisje boos aan. ''Nihal, even geen grapjes nu. Vertel me de waarheid over je ouders en stop met zo idioot te doen,'' De boosheid was duidelijk, maar hij was nog steeds niet zeker van het feit dat ze loog. ''Heb jij iemand vermoord, ja of nee?'' vroeg hij lichtelijk wanhopig. Hij was vrij zeker dat het een leugen was. Maar de onzekerheid maakte hem geïrriteerd.

''Oh..ehm...Jeez...Nihal...wat de-' Hoorde ze Allen zeggen en wist dat haar leugen gelukt was, hij was bang voor haar geworden, de jonge schoon een stukje weg en hij wou zo te merken zijn hand weg halen. Haar kon het niks schelen of mensen van haar bang werden. Ze merkte hoe hij haar verbaast aan keek wanneer ze van stemming veranderde en ze een vraag stelde. De jonge opende zijn mond en wou iets zeggen maar er kwamen geen worden uit zijn mond, hij sloot zijn ogen en ze hoorde een zucht uit zijn mond komen en hij keek haar boos aan. ''Nihal, even geen grapjes nu. Vertel me de waarheid over je ouders en stop met zo idioot te doen,'' De boosheid was duidelijk, en Nihal keek hem onschuldig aan ''Heb jij iemand vermoord, ja of nee?'' vroeg hij lichtelijk wanhopig. Ze schudde haar hoofd en er stond een lichte glimlach 'nee nooit...nou misschien ook wel.' Ze keek bedenkelijk en lachte daarna 'als boeken ook mee doen dan ja en zo niet dan nee.' Ze zweeg en aaide de kop van Sennar 'Als je zo graag me verleden wilt weten dan kan ik het je wel vertellen maar het is niet echt heel erg leuk.' Ze zweeg alweer en haalde diep adem 'ik leefde 11 jaar i neen weeshuis, ik weet niet hoezo of waarom...Toen ik 11 was werd ik mee genomen door me pleegouders en toen kreeg ik ook Sennar als welkom geschenk.' Ze zweeg en haalde diep adem 'Beter gezegd ik heb problemen met me vader.' Zei ze zacht en keek weg. Ze voelde hoe een tong over haar hand heen en weer bewoog als een lik bedoelt.