Het meisje sloot haar hand uiteindelijk om de hare, hoewel het haar niet gemakkelijk af leek te gaan. Ergens begreep Fealwen precies hoe je je moest voelen als je je hand in die van iemand anders moest leggen, hoe het was om al het vertrouwen dat je op jezelf richtte plots aan de zorg van iemand over te laten. Maar Mizore was haar Opvolgster en ze stond er op dat het meisje haar zou vertrouwen. En hoewel ze alle tijd van de wereld had, wilde Fealwen op tijd beginnen met het opbouwen van een band. Anders had je er nog niets aan. De huid van het meisje was ijskoud. Was ze altijd zo bevroren of kwam dat slechts door haar transformatie van net? Fealwen was ervan onder de indruk geraakt; hoe oud zou Mizore zijn? Ze had zeker te weten veel geoefend met haar magie en het was fijn om te weten dat Aura haar niet met de een of andere onwetende gek opgescheept had. Haar leermeesteres had goede keuzes gemaakt, zoals iedereen goede en slechte keuzes kon maken in zijn of haar leven.
Ze had Mizore niet expres gedwongen haar hand in de hare te leggen; ze kende de weg niet goed en had de kennis van het meisje nodig om haar teleportatie toe te passen. Eigenlijk was het heel simpel, ze kon het niet precies uitleggen wat er allemaal gebeurde, maar zodra je het onder de knie had was het ontzettend gemakkelijk. Het ging vanzelf, hoe verder je vorderde, hoe sneller je dingen doorkreeg. Bij Mizore zou dat niet al te lastig zijn. Fealwen had haar ogen gesloten en Mizore vertrouwt toen het om de plek ging. Samenwerking was essentieel in het leven, ze hoopte dat Mizore dat levensmotto in haar gedoe zag. En anders was ze gewoon te sneaky en moest ze opener doen.
'We zijn er,' verzuchtte Fealwen, die Mizores hand weer losliet. Genoeg contact voor vandaag, ze wilde Mizore niet gelijk overloaden met van alles en nog wat. Fealwen ademde de frisse lucht diep in, keek even naar de hemel. Het zou spoedig gaan regenen, of miezeren tenminste. Dat zou het alleen maar leuker maken. Sneeuw lag op het grasveld en het bovenste laagje van het meer was bevroren; wat wilde je ook anders in de winter? Rustig draaide ze zich naar haar leerling toe, glimlachte ontzettend lichtjes. 'Ben je er klaar voor? Er is hier genoeg ijs om mee te beginnen, denk ik zomaar.' Een bevestigend antwoord en ze zouden kunnen beginnen.

|| M I Z O R E||

Mizore dacht aan hoe het meer er voor de laatste keer uit had gezien toen ze hier was geweest. Dat was in de zomer, dus ze dacht er niet bij na dat het meer een beetje bevroren was en er hier en daar sneeuw lag. Het maakte haar ook niet veel uit. Ze was aan de kou gewent en had er geen moeite mee. Hitte daar had ze meer moeite mee, maar dan ook alleen als het extreem heet zou zijn. Een lekkere warme zomerdag vond ze zelf ook wel prettig. Tijdens deze gedachte had ze niet eens gemerkt dat ze van plaats waren verwisseld. De warme hand van Fealwen lied de hare los waardoor haar gedachte afgeschut werd. Het meer zag er wat grijzig en somber uit. Mede doordat de wolken wat grijzig waren, wat mede betekende dat er nattigheid op komst was. Het lichtelijk bevroren meer en de sneeuw op het gras vorderde de sfeer ook niet echt. Fealwen draaide zich naar haar toe en vroeg of ze klaar was. Echt klaar voor iets was Mizore nooit. Meestal omdat ze eigenlijk alles impulsief deed. Dat had ze al heel haar leven zo gedaan. Zo had ze bijna haar vader vermoord, uiteindelijk haar moeder, in de cel gekomen, haar dorp half uitgemoord, weer de cel in, maar ook gewoon goede dingen, zoals Savador een zoen gegeven. Haar gedachte dwaalde weer af. Ze liep een paar passen van Fealwen vandaan in de tegenovergestelde richting van het meer. Ze balde en stekte haar handen een paar keer en keek Fealwen aan. 'Gaat uw gang. Ik ben er klaar voor.' Mizore hield iedere beweging in de gaten die Fealwen deed. Ook om niks te missen van dingen die zij ook kon leren maar ook omdat ze wilde weten wat ze kon en hoe ze het deed.

[x.x flut postje... Hoop dat je er iets mee kunt.]

De kou was overal om haar heen, maakte haar ontzettend bewust van het water. Een irritant trekje van haar eigenlijk; overal waar ze kwam voelde ze altijd eerst war het water overal was, hoe ze dat kon gebruiken, hoe sterk ze het voelde.. Het was een tic geworden sinds ze begonnen was met overdreven veel oefenen, om niet aan Kendal te denken. Ze was een aansteller, ja, dat gaf ze best toe, maar ja..
Mizore was overduidelijk begonnen aan haar rek en strek oefeningen. Op zich wel een goed idee hoor, maar ze had geen zin om dat te doen. Ze had al veel te veel geoefend, het was teveel een routine. Ergens was dat niet gezond, maar dat was wat de Legendarische Magicians waren. Mensen met een overload aan magie. Het mocht misschien leuk klinken, al die macht en al die zeggenschap, maar ergens was het ook verschrikkelijk. Ze gaf al die mensen die geweigerd hadden groot gelijk. Triest maar waar. Ja, ze was dol op wat ze deed nu, maar als ze een gelukkig leven met Kendal gehad had was ze even gelukkig geweest en had ze hem ook niet zo erg hoeven missen nu. Het voelde zo.. Zo..
'Ik ben er klaar voor,' meldde Mizore de verlossende woorden. Fealwen draaide even met haar schouders, haar onbewuste ritueel even iets losmakend. Teveel een routine.
Fealwen stak haar hand beheerst uit en hing hem stil boven het wateroppervlak. 'Je hebt bewezen dat je van water ijs kan maken,' begon Fealwen, ze strakte haar vingers langzaam en soepel. Je moest het niet te snel doen; water luisterde vanzelf wel, het had af en toe alleen wat tijd nodig. 'Van ijs water maken is ook niet zoiets lastigs, maar ik stel voor dat we dat eerst doen. We hebben hier genoeg om het werkoppervlak steeds iets te vergroten.' Ze kon ze prima de reikwijdte van de krachten van haar leerlinge testen. 'Dit is wat ik bedoel,' zei Fealwen, die haar ogen sloot en haar hand onmogelijk stil liet hangen. 'Je concentreert je op de substantie van het ijs en dan op hoe je die wil hebben..' Haar stem was zachter geworden, ze was totaal gefocust. Want hoe goed ze het ook kon; het verliezen van je concentratie zou alles tot één grote blunder maken.

Mizore's woorden dat ze klaar voor de oefening was had blijkbaar Fealwen uit haar gedachte gehaald. Het rekken en strekken van haar handen waren eigenlijk niet als opwarming bedoeld, maar gewoon om simpel even haar gewrichten in haar hand te laten bewegen.
Fealwen begon langzaam de oefening uit te leggen. Uit beleeft heid deed ze het niet maar eigenlijk wilde ze steeds verder haar hoofd naar beneden laten zakken of een faceplam doen. Werkelijk, zo simpel? ging het in haar hoofd om. De oefening die Fealwen haar gaf had ze ook al duizenden malen gedaan. Het was namelijk niet zo dat ze geen water kon besturen maar gewoon liever geen water wilde besturen. Dat had ze uit respect voor Savador zichzelf aangeleerd. Mizore bleef op de zelfde plaats staan en plaatste haar handen net voor haar buik met de rug van haar hand naar onderen toe. Het water van het meer ontdooide en bevroor weer net zo snel. Mizore deed dat een paar keer en keek toen naar Fealwen. 'Ik ken de basis allang. Ik zou graag dat je wat meer een uitdaging zo geven. Ik houd van moeilijk, niet van dingen die ik al ken.' zei ze op normale toon. Het was niet beledigend of neerbuigend naar Fealwen gericht. Ze vond het alleen jammer dat ze nu zo'n simpele opdracht kreeg die ze op haar gedeelte van de planeet al als bijna tiener leerde. Mizore hoopte dat Fealwen nu met moeilijkere opdrachten aan kwam. Ze dacht even terug naar de watermagie lessen die ze gehad had en dat die ook niet erg moeilijk voor haar waren geweest. Mizore maakte een zit beweging zonder dat er iets onder haar was. Hoeveel Mizore met haar kont zakte zoveel ijs kwam er ongeveer net zoveel ijs uit de grond waarna ze dus uitkwam dat ze op het ijsblok zat. Haar rechter been sloeg zich over het linker en lied haar handen op haar bovenbeen rusten. 'Dus. Wat word de volgende opdracht?' zei ze terwijl ze naar het ontdooide meer aan het kijken was.

[Sorry voor de laatheid!]

Ze kende de basis al. Fealwen kon het niet helpen dat ze een glimlach op haar gezicht kreeg. Een opstandige houding. Een duidelijke formulering. Mooi zo. En gelukkig kende Mizore de basis al! Ze was bang geweest dat het meisje helemaal niets kende, aangezien ze door had laten schemeren dat ze liever niets met water te maken had. Fealwen had het alleen wat anders opgevat dan zou moeten. Ze vond het ook goed dat het meisje al zo'n grote kwantiteit water kon besturen, zonder er echt moe van te worden. Haar had dat veel moeite gekost; oversteeg een leerling dan altijd de meester? Misschien was dat wel zo omdat meesters altijd bleven hangen in een bepaald iets, in plaats van de hele tijd te vernieuwen. Leerlingen bezaten die kracht nog wel, om te verbeteren wat ze geleerd had. Zo was het gegaan van Celebrian naar Aura, van Aura naar Fealwen. En zo zou het ook gaan van Fealwen naar Mizore, als ze de situatie zo inschatte. Fealwen probeerde zichzelf aan te zetten tot het aardig vinden van haar leerling, probeerde haar opvallende punten positief aan te stippen. Dat vocht ontzettend tegen haar eigen standpunt, waarin ze zich zo gevoelloos mogelijk wilde houden. Ze miste Kendal, eerlijk, en ze wilde hem ook niet vergeten, maar ze probeerde haar herinneringen aan hem, de gevoelens, ver weg te dringen. Zodat ze ze niet meer zou voelen. Ze deden teveel pijn, zelfs nu nog, zoveel jaren later. Ze wilde al die dingen verdringen, achter zich laten, maar ze zaten aan haar vastgekleefd als een te goed stuk plakband. Daarom probeerde ze zich zo emotieloos op te stellen, wilde ze keuzes maken die harteloos overkwamen, wilde ze de wereld laten weten dat ze haar emoties heel goed onder controle had, voor zover ze ze had. Het tegenovergestelde was waar.
'Volg me,' zei ze tegen Mizore, zonder zich om te draaien naar het meisje, dat op een ijsblok was gaan zitten. Het kwam misschien raar over, omdat ze nog stond waar ze net gestaan had en niet bewogen had. 'Zoek me, vind me, volg me,' sprak ze verder, alsof dat zo verhelderend was. Langzaam werd nu duidelijk dat ze aan het oplossen was; gevorderde magie, jezelf omzetten in water. Op zich was dat totaal niet moeilijk, maar het was heel wat anders om de deeltjes van jezelf niet kwijt te raken, aangezien Fealwen zich in waterdamp aan het veranderen was. Een andere manier van snel reizen, niet de teleportatie manier die ze net gebruikt had, maar iets lastigers. Concentratie was ervoor nodig, kennis van water, je moest ermee kunnen communiceren, het begrijpen, er één mee worden. Het was de bedoeling dat Mizore hetzelfde zou doen en haar zou volgen, maar Fealwen ging ervan uit dat het meisje slim genoeg was om dat te bedenken. Plots ging haar verdwijning snel, wervelden de stukjes die ze geworden was uiteen, verspreidden zich, om één te worden met het eerste wat ze tegenkwamen. Het meer. Fealwen verdween in het meer, begon daar weer bij elkaar te komen. Maar niet voordat ze wist dat Mizore haar gevolgd was, anders verried ze haar plek wel iets te gemakkelijk. Een verdikking in het meer vinden was zo ongeveer gelijk aan kinderspel, eerlijk. Zo'n lage dunk had ze niet van Mizore, nadat ze zeker wist dat het meisje water prima kon beheersen. Haar angsten dat ze die kunst verwaarloosd had, waren gelukkig ongegrond geweest.

Mizore kreeg door dat toen ze in de toren had gezegd dat ze het niet zo op watermagie had Fealwen waarschijnlijk gedacht had dat ze het helemaal niet kon. Mizore was er niet boos om, alleen lichtelijk geïrriteerd door. Als mensen haar onderschatten wilde ze eigenlijk alleen maar het liefst het tegendeel laten bewijzen, maar aangezien dit hun eerste ontmoeting was en eerste training sessie probeerde ze zich er niet te veel van door mee te laten slepen. Een zachte lange onhoorbare zucht kwam uit haar longen die net over haar net geopende lippen gleed. Fealwen sprak met weinig woorden. De eerste woorden die ze zei snapte ze het nog niet geheel. Totdat ze merkte dat ze begon te verdwijnen. De techniek die gebruikt werd herkende ze. Na een paar tellen daar alleen te staan sloot ze haar ogen en bracht ze haar handen die langs haar zijden hingen een stukje omhoog met de binnenkant van haar hand naar boven gericht. Concentrerend op de lucht probeerde ze Fealwen te zoeken. Soms dacht ze even iets gevonden te hebben, maar dat verdween al weer snel. Ze lied haar armen weer zakken en keek rond. Fealwen was verdwenen. Ze wilde waarschijnlijk dat ze de techniek na deed. Ze had een gruwelijke hekel aan deze techniek. Met water magie en een klein beetje woud magie zakte ze als glas water die op het grasveld werd gegoten op het gras en door de grond heen. Met water magie had ze zich vloeibaar gemaakt en zo gedeeltelijk door de grond laten zakken, omdat er te weinig ruimte voor haar in de aarde in deze vorm was moest ze met woud magie wat aarde weg duwen zodat ze er door kon. Dat er onder het gras wat aarde was verschoven kon je moeilijk aan de bovenkant zien of voelen. Een klein nat plasje, wat haar rechter hand moest voorstellen, lag nog boven tussen het gras. Vanuit daar "scande" ze de omgeving om te kijken waar Fealwen weer te voorschijn kwam. Na een paar minuten wachten voelde ze sterke water magie in het meer. Bingo~ Langzaam bewoog ze zich door de aarde heen naar het meer toe. Bij het meer aangekomen bleef ze in water substantie en werd weer vlezig voor Fealwen. Ze maakte met haar handen een bal van lucht die snel tot een steeds grotere bal vormde. Al snel stonden Mizore in de bal samen met Fealwen. 'Ik ben niet zo'n fan van die techniek. Ik houd liever alle lichaamsdelen aan men lichaam zitten als je snapt wat ik bedoel.' Een kleine vermoeidheid sloeg bij Mizore binnen. Water magie koste haar nog het meeste magie.

De techniek op zich vereiste alleen handigheid en net was vol bewezen dat het meisje er prima mee overweg kon. Toch vond Fealwen niet dat ze de basis over moest slaan, herhaling kon nooit kwaad. Ze moest het alleen wel op een aantrekkelijke manier zien te verpakken, iets wat alweer moeilijker was. Het was een uitdaging voor zowel haar als voor Mizore en beide waren van plan te laten zien wat ze konden. Fealwens woorden hadden zo in het dagelijkse cryptogram gekund, vooral omdat ze in het begin helemaal nergens op leken te slaan. Tot ze één werd met de moleculen om zich heen en zowat oploste in de lucht. Ergens was ze blij het beeld van het meer achter zich te laten; het deed haar teveel denken aan die rivier die Kendal en haar van elkaar gescheiden had, die zij uiteindelijk overgestoken was om zijn uitgestoken hand te bereiken, die haar aan de kant trok net toen ze dacht dat ze het niet meer halen zou.. Maar het was de hand van de Dood die hem over de rand getrokken had en haar achtergelaten had. Ze had Bela nu nog maar ze kon niet zeggen dat de hond te vergelijken viel met hem. Ze kon echter niet veel anders dan van het dier houden, al was het allemaal op een andere manier. Ah.. Ze voelde een verandering in de substanties aan de kant van het meer, in één van de substanties om precies te zijn. Mizore was in actie gekomen. In het meer ‘verzamelden’ haar moleculen zich weer, als het ware, al nam ze nog niet haar oude vorm aan; ze bleef van water, al waren haar contouren die van haar oude zelf. Ze hield ervan zichzelf iets te veranderen, het nam ook een deel van je emoties en gevoelens mee. Tijdelijk, welteverstaan. Een minuutje of wat later was Mizore daar ineens, ze vormde een luchtbel om Fealwens watergedaante en haar eigen menselijke gedaante heen. Ze maakte duidelijk wat ze ervan vond en Fealwen knikte, begreep het wel. Sommigen vonden het niet fijn om een deeltje van zichzelf te verliezen in dingen zoals dit maar zij was lang niet altijd als de anderen. Voor zover geschiedenis je kan vormen, had het haar gevormd. En zij had al best een tijd geschiedenis achter de rug. Konden de zonmomenten maar domineren, dat had ze veel liever gehad. Je had het alleen niet voor het uitkiezen met dat soort dingen, een beetje jammer. Fealwen voelde de energie van het water door haar lichaam pompen, had meer zin dan ooit om bezig te zijn met Watermagie. ‘Heb je enige voorkeuren om iets te oefenen? Aangezien we nu toch onderwater zijn lijkt het me wel handig om daar te blijven.’ Haar stem klonk een beetje veraf omdat ze nog steeds in haar watervorm was, het kostte wat meer moeite om adem te halen nu omdat ze in een luchtbel zat maar ze had het ervoor over. Nu mocht Mizore haar stem even laten horen. Fealwen probeerde haar stem menselijker te laten klinken, maar het bleef een nogal vlak geheel. Je leverde best wat in aan deze vorm, ze wist het, maar juist daarom had ze zichzelf erin gespecialiseerd.
‘Waar kom jij vandaan op Cassia?’ vroeg Fealwen, nieuwsgierig of ze de woonplaats van het meisje zou herkennen. Er waren best wel wat dingen veranderd in die tijd dat zij zichzelf van de buitenwereld afgesloten had. Maar misschien? Ze wachtte nog even voor ze buiten de luchtbel ging, bedacht dat ze nog een plaats had die ze aan Mizore wilde laten zien. Ja, in het Meer. Een bundeling van grote kracht. Ze wist niet precies wat er op die plek gebeurd was maar het was een perfecte verbintenis met Watermagie. ‘Kom,’ zei ze, gebaarde met een waterhand die even opging in het water om daarna weer een vorm aan te nemen. Ja, ze commandeerde misschien wat veel, maar zo bleef je wel korter van stof.

Mizore was in haar watervorm naar Fealwen geglibberd. Eerst door de aarde toen door het water waar ze terug naar vaste vorm was gegaan en een luchtbel had gecreëerd. Fealwen was half terug gegaan in haar eigen vorm. Het zag er wat apart uit en haar stem klonk ook wat vreemder. Fealwen vroeg aan haar of ze iets specifieks zou willen oefenen en kort dacht ze na. 'Niet specifiek iets.' antwoordde ze kort. Een wat onverwachte vraag volgde echter. Het dorpje waar ze vandaan kwam. 'Glaciem' zei ze met een redelijk normale stem. Als deze vrouw goed geschiedenis had gestudeerd van Cassia zou ze waarschijnlijk de actie van Mizore ook wel weten. Ze had toen op 15 jarige leeftijd haar halve dorp uitgemoord. Mizore begon zich een beetje af te vragen of de vouw dit verhaal kende en misschien Mizore's verleden wist. Er waren tekeningen en alles overal verspreid van haar toen. Want ondanks dat ze in de zwaarste gevangenis was opgesloten hadden de wachters niet het gevoel dat ze haar al die 50 jaar in haar gevangenis kon houden. Ze hadden ook gelijk want ze had het verschillende keren geprobeerd tot dat het ijsblok vrij kwam. Daar werd ze in gevroren en af en toe maar uitgehaald om te checken of haar gezondheid nog wel goed was. Met lichtelijk doordringende ogen keek ze Fealwen aan om proberen te achter halen of ze de verhalen en al kende van het dorpje. Voor mensen die er uit de omgeving kwamen was het een heel populair dorpje doordat iedereen zijn eigen huizen mocht maken van ijs. Het dorp waar Mizore in opgegroeid was bestond ook voornamelijk alleen maar uit ijs. Plotseling zij Fealwen "kom" wat nog al onverwacht was. Zonder tegen te sputteren ging ze langzaam achter Fealwen aan, terwijl er in haar hoofd een lichte irritatie kwam van het commanderen.

De rust en de stilte van het water omgaven haar zoals iedere keer weer. Het bleef haar beangstigen, de vrees zat te diep geworteld om hem ooit nog volledig kwijt te raken. Ze kon echter wel in de buurt komen van water zonder 'm te freaken; in haar eeuwige strijd om emoties voor zichzelf te houden en ze nooit, maar dan ook nooit meer de overhand te laten hebben was ze al wel zo ver gekomen. Om geen pijn meer te voelen, wits ze, of zo had ze zichzelf overtuigd, moest je ook geen vreugde of geluk meer voelen. Ze gedroeg zich vlak, probeerde haar gezicht vlak te houden, wilde net zo rustig worden als het water zelf. En dat nooit meer veranderen. Ze commandeerde om niemand dichterbij te laten, al wist ze wel dat zij juist de persoon was die onder zo'n last als eenzaamheid zou breken. Ze had Bela nodig gehad, altijd al, kon niet meer buiten het dier. Ze had de neiging om te wensen dat Bela maar een paar meter weg was, dat de hond gemakkelijk aan kon komen rennen zodra ze uit het water oprees en naar hem riep.
Ze bewoog buiten de waterbubbel van Mizore, behield haar mensachtige vorm om niet te lastig te volgen te zijn in het steeds donker wordende water. Fealwen verzette haar gedachten, richtte haar aandacht op wat ze aan Mizore wilde laten zien. Pas de tweede keer dat ze bij dit Meer gekomen was, had ze het gevoeld. Misschien leek het niet zo bijzonder, maar ze hoopte dat een watermagician als Mizore in zou zien wat het was en hoe bijzonder het was. Een krachtbron in het Meer, op de bodem, een soort epicentrum van Watermagie waar op de een of andere manier een dwingende straling vanuit ging, die haar aantrok. Als je erop lette, dan. En dat terwijl er eigenlijk alleen maar een vage blauwe gloed was die de bron indiqueerde. Fealwen was dat nog nooit tegengekomen in een gebied waar zoveel mensen waren, te pas en te onpas. Soms zorgde dat er alleen maar voor dat de bron leegmaakte in een poging het meer schoon te houden, stralend blauw, en het water van magie te blijven voorzien. Als zo'n bron wegging, vooral een zo krachtige, was dat een rampscenario. Maar dat zag ze nog niet gebeuren; het was niet dat er nu spontane kampeerpartijen van meerdere maanden achtereen waren hier. Gelukkig was de bron hier sterk en onaangetast, al voelde je hem pas als je het water aanraakte. Ze had Aura er nog nooit over gehoord, twijfelde of iemand wist van de kracht die hier in het water zat. Je zou er voor jezelf veel energie uit kunnen halen, maar dat was niet nodig. Kracht kon je ook zelf ontwikkelen.
Haar vraag leek opeens niet meer zo vrolijk en normaal toen Mizore antwoordde. 'Glaciem.' Ze fronste lichtjes, ergens deed die naam in combinatie met die van Mizore een belletje rinkelen. Vaagjes. Ze was lang geleden niet erg up-to-date geweest, had altijd alleen of met Aura afgelegen gewoond en had zich in haar verdriet niet in de wereld verdiept. Aura vertelde zo af en toe wel eens wat en waarschijnlijk kende ze daar 'Glaciem' van. Tot haar leermeesteres haar aanleerde dingen bij te houden. Het leek nog niet zo lang geleden, maar toch was het alweer een tijd terug dat ze iets gelezen had over Glaciem en de ramp van het ijsdorpje. Abrupt vroeg ze zich af of deze Mizore familie was van de mensen daar, ze meende dat degene die met dat ongeluk te maken had ook Mizore had geheten. Ze draaide zich half om, minderde vaart nu ze bijna bij de bron waren. Even vergat ze dat ze nog in haar watervorm was en dat haar gezicht zo ongeveer uitdrukkingsloos was. 'Dat.. gebeuren?' Ze klonk lichtjes ongelovig: hoe kon ze nog.. leven? Het was lang geleden. 'Maar ik heb wel van Glaciem gehoord.' Ze stopte helemaal, nu ze er bijna waren, hing bewegingsloos in het water. Ze had er maar een paar dingen over gehoord en gelezen, wist eigenlijk niet hoe het afgelopen was allemaal. Wist er nog maar vrij weinig van. Tegenwoordig wist ze bijna alles over Cassia, wat haar als leidster ook betaamde, maar haar geschiedkundige kennis ging nogal eens over de kleinere incidenten heen. Uiteindelijk besloot ze er maar niet teveel over door te gaan, wist er toch geen goede vraag over. Niet echt een onderwerp waar je blij over kon vertellen en het echte vertrouwen tussen hen miste nog. Ze vroeg zich af of ze nog wel iemand kon vertrouwen. Na een stilte besloot ze van onderwerp te veranderen. 'Voel je het?'

~Sorry voor de late reactie