Mineko liep met een blije lach over de gangen. Hij had Mizuki al een paar dagen niet gezien, maar vandaag had hij volkomen leeg gelaten qua planning. Speciaal voor haar. Een hele dag voor hen samen. Het was zo druk geweest, de lessen hadden veel van hem gevraagd en daardoor had hij geen tijd gehad om veel aandacht aan Mizuki te besteden. Telkens als ze samen waren voelde hij zich zo blij, zodra hij weg was verlangde hij weer terug naar haar armen om zich heen. Hij had nu al een grote lach op zijn gezicht. Die leek er haast op vast te zijn gelijmd. Hij was altijd al vrolijk, hyper en blij geweest, maar sinds hij Mizuki had leren kennen was het alleen erger geworden. Zijn hart bonsde in zijn keel en hij zond iedere toevallige voorbijganger zijn warme lach toe. Zo ontzettend blij. Het straalde gewoon van hem af. Alleen maar omdat hij wist dat hij op weg was naar haar. Hij arriveerde bij haar kamer, de deur was dicht. Vrolijk klopte hij drie keer op de deur en stond toen ontspannen te wachten tot het meisje open deed. Het meisje van zijn dromen. Het was slechts een kwestie van tijd voordat ze naar buiten kwam en dan zou hij haar in zijn armen sluiten. Om haar voor de komende uren niet meer los te laten. Maar de verwachte geluiden van voetstappen kwamen niet. De deur bleef potdicht. De doodse tilte werd onderbroken door een zacht kuchje. Hij draaide zich om en keek recht in de ogen van een jong meisje. Ze zond hem een sympathieke, maar vooral medelijdende lach toe. Hij keek haar niet begrijpend aan, de vrolijkheid die hij eerst had gevoeld was nu vermengd met onzekerheid. Wat was er aan de hand? Waar was Mizuki? Hij moest haar vinden, deze dag zou perfect verlopen. En niets zou hem daarbij stoppen.

''Ze is er niet hoor,'' Haar woorden deden hem lachen. Dat moest een grapje zijn. Of dat kind bedoelde dat Mizuki al ergens anders heen was gegaan. Toch? Hij keek haar nderzoekend aan. In de war gebracht door haar serieuze gezicht, vol medeleven. ''W-wa..wat?'' bracht hij stotterend uit. Ookal had hij in zijn hoofd al allerlei aannemelijke scenario's en redenen voor haar afwezigheid, hij voelde dat het niet klopte. Hij begreep het niet. Ze zou er moeten zijn. Maar zijn vriendin had vast een goede reden om weg te zijn, was waarschijnlijk bezig met iets heel belangrijks. ''Waar dan?'' vroeg hij direct. Dwingend. Hij moest haar vinden, moest weten waar ze was. Hij had er weer alle vertrouwen in. Hij zou haar vinden, alles zou goed komen. Dat hield hij zichzelf voor. Een sprookjesverhaal. Even leek het erop dat alles verkeerd ging, maar toen kwam de held, hij dus, en redde de wereld. Eind goed, al goed. En hij zou Mizuki vinden, snel en zonder problemen. Ze was waarschijnlijk in de bibliotheek. Of misschien naar buiten gegaan. Het was ook zulk mooi weer. Het voorjaar was aangebroken, de sneeuw smolt en bloemen kwamen langzaam maar zeker te voorschijn. Een zacht waterig zonnetje bescheen de grasvelden prachtig. En daar zouden ze samen van gaan genieten. ''Geen idee, ze was gisteren opeens haar koffers aan het pakken... En vanochtend is ze in stilte vertrokken.'' Hij hapte naar adem, kon het haast niet geloven. Was ze weg? Weggegaan zonder afscheid te nemen, zonder hem te vertellen waar ze heen ging. Hij kon het haast niet geloven. Onderzoekend keek hij het jonge meisje voor zich aan. Loog ze? Was het een grapje? Het was een grapje, toch? Het kon niet waar zijn. Dat mocht niet. Hij had haar nodig. Maar het meisje keek hem doodserieus aan, geen spoortje van een lach. Niets wat kon verraden dat dit slechts een geintje was geweest. Zijn hoofd tolde, hij kreeg het benauwd. Een drukkend gevoel op zijn lichaam. Een steek in zijn hart. Ze had hem verlaten. Was weg gegaan. Waarom. Had hij iets verkeerd gedaan of was er iets aan de hand? Misschien zat ze in de problemen en had ze hulp nodig. Hij sloot zijn ogen en haalde schokkerig adem. Mineko probeerde woorden tot logische zinsconstructies te vormen, maar was niet in staat helder na te denken. Hij knikte wezenloos en zag hoe het meisje ongemakkelijk opzij keek. Die had natuurlijk ook wel iets beters te doen dan te wachten op een hysterische jongen. Hij had het gevoel dat hij opgesloten zat in zijn eigen lichaam, door de schok niet in staat om in beweging te komen of ook maar een geluid te maken. Het meisje glimlachte nog lief en wenste hem sterkte. Hij wist nog een keer te knikken en slikte moeizaam. ''Heeft ze nog iets gezegd?'' kreeg hij er eindelijk uitgeperst, maar de gang was al verlaten. Hij was alleen. De stilte bezorgde hem een naar gevoel. Hij voelde zich zo ontzettend in de steek gelaten.

Geen enkele redelijke gedachte drong op dit moment tot hem door. Dat ze misschien terug zou komen. Dat er iets ernstigs aan de hand kon zijn. Nee. Alles waaraan hij kon denken was zijn gedrag van de laatste maanden. Wat had hij verkeerd gedaan? Want dat het zijns chuld was stond in zijn ogen vast. Hij had haar weggejaagd. Afgeschrikt door iets te zeggen of te doen. Of door juist iets te laten. Was het te snel gegaan? Had hij zich te veel opgedrongen? Wat het precies was wist hij niet. Maar het idee dat Mizuki nu ergens anders was, onbereikbaar voor hem, was verstikkend. Hij begon op de automatische piloot te lopen. Zijn voeten voerden hem naar de uitgang van de school. Hij duwde de deur open, probeerde de tranen terug te dringen. Maar het verdriet was te groot, tranen vertroebelden zijn blik. Hij duwde iemand opzij, hardhandiger dan hij anders zou doen. En er volgde van zijn kant niet eens een excuus. Hij liep verder en verder, tot hij niet verder kon. Een groot water hield hem tegen en hij liet zich teneergeslagen op de grond zakken. Een traan liep over zijn wang en liet een zout spoor achter op de bleke huid. Nijdig veegde hij die weg, hij wilde niet huilen. Dat zou bevestigen dat het echt was. Dat dit geen droom, of liever gezegd nachtmerrie, was. Dat hij in de werkelijkheid door iemand die hij zo vertrouwde was verlaten. Zonder een afscheid, zonder een reden. Hij zag haar mooie gezicht voor zich en weer kwamen de tranen omhoog. Hij knipperde, maar het was tevergeefs. De tranen begonnen nu vrijelijk te stromen. Hij voelde zich leeg, vertrapt en verscheurd. Alsof hij een marathon had gelopen. Hij was kapot van verdriet. Mineko ttrok zijn knien op en sloeg zijn armen om zijn benen heen. Zo bleef hij zitten. Huilend, met betraand gezicht. Zijn hart gebroken in kleine stukjes. Alsof een nijdig kind zich met een hamer had uitgeleefd op zijn porseleinen hart. Hij had zich volledig afgesloten van de buitenwereld, in zijn hoofd gonsden alle dingen die hij had gezegd tegen Mizuki rond. De kou leek hem niet te deren, maar het besef dat ze weg was verscheurde hem van binnenuit.
[Open voor iedereen :3]

Haar vader lag dood in een dooskist en Mizuki huilde. Ze had het nooit voor haar vader gehad maar ze moest erbij zijn. Ze veegde haar tranen weg en bekeek haar koffers die ze weer had ingepakt voor weer naar SSA te vertrekken. Ze keek haar moeder en Sasori vol tranen aan en knuffelde hen beiden. Dan vertrok ze naar de shuttle om weer terug te gaan. Haar aanwezigheid op Shadra was niet nodig dus ze had onnodig haar koffers genomen. Ze deed de deur van de shuttle open en ze besloot in te stappen. De rit duurde 45 minuten en 39 seconden en ze stuurde een sms naar Mineko. ‘Ik was even weg. Het spijt me, mijn familie had me nodig. Mizuki xxx’

Ze verstuurde de sms en besloot dan afwezig uit het raam te kijken. Het had geen zin, ze had hem verlaten zonder enige rede. Hij zou haar vast niet vergeven. De tranen begonnen weer te lopen en ze snikte het uit. Maar hij had het zo druk gehad en haar afgewimpeld. Dus ze had nooit haar mond kunnen opendoen om het te zeggen dat haar vader was gestorven. Ze keek naar haar koffer en haalde er een koekje uit met chocolade en suiker. Ze stopte het in haar mond en met een luide knal landde de shuttle. Ze vluchtte naar de eerste plek die in haar opkwam: het stille meer.

Ze liep zonder te kijken naar het stille meer en tranen vloeiden over haar gladde wangen. Ze snikte en toen viel ze over een gedaante recht in het meer. Ze sproeide het water uit haar mond dat ze binnengekregen had eenmaal ze boven water was. Ze zwom naar de kant en ze zette zich naast de gedaante die zich helemaal had verstopt en lag te snikken. Ze sloot haar armen om de jongen en ze zei zachtjes met een gesmoorde stem: “Wat is er?”
Helaas had ze Mineko niet herkend en ze boog zich ongerust over de jongen: “Je kan het me gerust vertellen.” Ze glimlachte en ze veegde de tranen die ze voor Mineko had gehuild weg. Maar al snel kwamen er meer. Ze haalde haar hand weg en begon in de verte te staren mat betraande ogen en een vuurrood gezicht. Ze wou dat ze het hem had kunnen vertellen voordat hij weeral weg was. Ze had het gewoon moeten roepen, gillen, schreeuwen. Ze nam een brownie uit haar koffer en at die op. Ze nam er dan eentje voor de jongen en legde die zorgvuldig voor hem neer. “Voor als je honger hebt.”

(sorry D:)

De stappen die hem naderden werden straal genegeerd. Diegene moest maar gewoon doorlopen, hem met rust laten. Hij moest alleen zijn. Moest nadenken. Iets kwam tegen hem aan en verschrikt keek hij op. Met vertroebelde ogen door de tranen zag hij iemand wankelen. Was het een jongen? Nee, aan de lange haren te zien niet. Een meisje? Of toch een lerares? Hij wist het niet. En zijn gedachtestroom ging zo tergend langzaam. Flarden van lieve complimentjes die Mizuki hem in had gefluisterd klonken in zijn oren. Hij was niet in staat helder na te denken. Reageerde te langzaam en tegen de tijd dat hij zich helemaal in de juiste richting haar omgedraaid was er een plons te horen. Hij keek twijfelend links en rechts. Waren er geen andere mensen om te helpen? Voor deze ene keer stond hij niet te springen om te helpen, om alles en iedereen met zijn positieve visie op te beuren. Voor een keer stond er geen grote lach op zijn gezicht bij het vooruitzicht nieuwe mensen te leren kennen. Er kwam iemand naar boven gesparteld. Zwart druipend haar omlijste een onduidelijk gezicht. Vaag. Ergens bekend. Maar zijn ogen waren rood en geirriteerd van het huilen, nog steeds stroomden er oncontroleerbaar tranen uit zijn ooghoeken. Hij herkende haar niet. Had nu wel bepaald dat het een leerlinge was. Maar verder dan dat kwam hij niet. Het meisje kwam naar de kant gewaad en klom voor hem omhoog. Hij negeerde haar. Dat was hard, maar hij hoefde geen gesprek. Nee, hij moest vrolijk zijn wanneer hij iemand ontmoette. Ga weg, wilde hij schreeuwen. Laat me met rust, ik wil alleen zijn. Woorden die hij wilde spreken, maar niets kwam uit zijn mond. Hij hoorde hoe het meisje zich naast hem liet zakken. Dus toch. Hij keek haar niet aan, draaide haar behoorlijk bot zijn zeegroene haar toe. Wilde niet dat zijn betraande wangen zouden worden opgemerkt. Dat zou alleen maar ongewenst gezelschap veroorzaken. Misschien, heel misschien zou ze weglopen als hij haar maar niet aankeek. Twee armen sloegen zich om hem heen, natte kleren plakten aan de zijne en lieten donkere afdrukken achter. Een beeld van Mizuki die hem omhelsde schoot door hem heen. Hij had een foto gemaakt met de zelfontspanner. En die foto stond op zijn kastje te pronken. Niet aan denken nu. Niet huilen. Doen alsof alles goed gaat. Dat het totaal ongeloofwaardig zou zijn aangezien de sporen van zout water op zijn wangen te zien waren drong niet tot hem door. Dat meisje moest weg. De enige die hij nu wilde zien was zijn blinde zusje. Zij zou hem helpen. Miku zou een goede reden bedenken. Zou een plan verzinnen.

''N-nee, niets...'' stotterde hij. Wanhopig proberend overtuigend te klinken. Ontweek nog steeds haar blik, alleen de zijkant van zijn gezicht was voor haar zichtbaar. Veegde verwoed over zijn wang, beseffend dat het een verloren zaak was en gaf het maar op om de bewijzen te wissen. “Je kan het me gerust vertellen.” Een ongeruste, bezorgde stem. Het voelde alsof ze een moeder of oudere zus was die zich om hem bekommerde, nadat hij was geplaagd. Nadat hij huilend binnen was gekomen. Maar de bezorgdheid maakte hem alleen maar verdrietiger. Deed hem denken aan Mizuki. Die ook altijd aan hem dacht. Als hij honger had kwam zij uit de schaduwen tevoorschijn met eten. Als hij blij was, was zij er om mee te dansen en springen. Wás. Want nu blijkbaar niet meer. Hij wilde het niet geloven. Het kon niet. Mocht niet waar zijn. Maar eerst moest hij dit meisje duidelijk maken dat al deze aandacht leuk was, maar echt niet nodig. Dat het niet hielp. ''Het, ehm, het gaat wel weer... Sorry van je kleren.'' mompelde hij zachtjes, zijn stem gevuld met verdriet en pijn. Die laatste opmerking liet een sprankje, een flintertje van de oude Mineko zien. In een paar minuten was zijn hele houding omgeslagen. Van extreem blij naar volledig ellendig. Maar toch moest hij nog even zijn verontschuldigingen aanbieden voor iets wat helemaal niet zijn schuld was geweest. Hij had hier gewoon tussen de bomen gezeten, op het gras, starend naar het water. En zij was aan het dromen geweest. En was op wonderbaarlijke wijze in het water beland. Echt zo'n onhandige actie, typisch iets voor Mizuki. Struikelen over een kastje, of over een drempel. Het was allemaal al gebeurd. Sommige mensen hadden gewoon een beroerd evenwichtsgevoel. Mineko beet op zijn lip. Dat zou hij niet meer zien. Hij zou haar nooit meer troosten, nadat ze was gevallen. Die twee woorden hadden zo'n groot effect op hem. Nooit meer. Nooit meer voor haar koken. Nooit meer samen naar de sterren kijken. Nooit meer samen niets doen. Zo veel dingen die hij nog wilde doen, met haar mee wilde maken. Naast hem was het even stil, toen een koffer die werd open geritst. Mineko gluurde opzij en zag een wel heel bekende koffer. Het trof hem als een bliksemschicht. Dit was precies de koffer die Mizuki ook mee had gedragen toen hij haar ontmoette. Was dit een droom.Of hoe noemde je dat nou. Een hallucinatie. Hij had wel eens gehoord over mensen die door vochttekort allemaal meertjes gingen zien. Dat je zag waarnaar je het allermeeste verlangde. Een donkerbruin stukje gebak werd voor hem neergelegd. Perfect gesneden. Ook al precies zoals Mizuki. Nee. Dit kon niet waar zijn. Het moest een luchtspiegeling zijn. Hij stak aarzelend zijn hand uit, wilde het aanraken om zeker te zijn van de echtheid. De melodieuze, vriendelijke stem leidde hem weer af. Nee, dit was niet de bedoeling. Ze moest weg, weg. Hij knipperde verwoed met zijn ogen. Weg tranen. Weg illusie. Maar telkens wanneer hij weer zijn ogen opende was ze er nog. Precies hetzelfde meisje met de o zo bekende gelaatstrekken. Die hem toe had gesproken alsof hij een vreemde was. Hij snapte er helemaal niets van. Hij bracht zijn handen omhoog en wreef verward in zijn ogen. Wat was er toch aan de hand. Vanmiddag nog, een paar uur geleden, was ze weg. En nu leek het erop dat ze naast hem zat. Waarom was ze weg geweest? En was dit de echte Mizuki? Het meisje waarom hij zat te huilen, waarvan hij uit de grond van zijn hart hield? De brownie liet hij onaangeroerd staan. Kon het gewoonweg niet aan om het te proberen. Was bang voor wat er zou gebeuren. Bijna alsof de aarde dan open zou scheuren en dit prachtige meisje weg zou laten zakken. Of dat ze dan in een duivel veranderde. ''Ik... Jij... Ehm, nee. Ik hoef niet. Maar toch bedankt, M-'' Zijn stem was onvast, zelfs hees. Van de melodieuze ondertoon was slechts een vaag spoor over, weggevaagd met zijn tranen. Het laatste woord stokte in zijn keel en hij kuchte verontschuldigend. Bijna had hij haar naam genoemd. Maar ook dat zou de betovering verbreken. Hij nam haar nogmaals goed in zich op.

Als dit een droombeeld was kon hij maar beter nog een laatste keer al haar fijne details in zich op nemen. Kon maar beter genieten van deze hoogstwaarschijnlijk denkbeeldige ontmoeting. Want hij zou er nog lang mee moeten doen. Tot zijn hart ophield met slaan. Want tot dan zou hij aan haar denken. Zijn brein had een wel erg precieze geestverschijning voor hem tevoorschijn getoverd. Want elke kleine beweging bootste perfect na hoe zij zich had bewogen. Alles klopte. En dat was alleen maar nog beangstigender. Hij was niet in staat dit allemaal te bevatten. Ze was weggegaan, weer teruggekomen om hem te troosten of zo leek het in ieder geval. Hij veegde een traan van zijn kaak weg en hield zichzelf voor dat het maar nep was. Het meisje met de betraande wangen voor hem was niet echt hier. Die was ergens ver weg, ergens zonder hem. Had hem verlaten. Hoe zeer hij ook wilde dat ze echt terug was, zijn hart kon het niet accepteren. Te bang voor de teleurstelling als ook deze hoop als houvast verdween. Dan maar liever geloven dat ze hem haatte, dat hij haar nooit meer zou zien en proberen om weer op te krabbelen. Want als hij bleef hopen, zou hij vast blijven zitten in zijn verdriet. Het was een natuurlijke beschermingsmaatregel van zijn geest. Om zichzelf te beschermen ging hij uit van het slechtste scenario.

“Wat is er?” vroeg Mizuki.
''N-nee, niets...'' stotterde hij. Wanhopig proberend overtuigend te klinken. Ontweek nog steeds haar blik, alleen de zijkant van zijn gezicht was voor haar zichtbaar en toen herkende ze Mineko. "M-Mineko?" vroeg ze zachtjes als bevestiging en ze veegde verwoed haar gezicht schoon. Maar er kwam er snel weer een grote lading van tranen. Ze zakte in en haar handen omsloten haar hele gezicht. ''Het, ehm, het gaat wel weer... Sorry van je kleren.'' mompelde hij zachtjes, zijn stem gevuld met verdriet en pijn. Dezelfde pijn die zij voelde, en hetzelfde verdiet dat zij meemaakte. Ze zei niets meer en de brownie die lag er onaangeroerd bij. Normaal was die allang verdwenen als Mineko die nog maar zag liggen. Ze voelde nog meer verdriet in haar opkomen. Had ze dan werkelijk iets verkeerd gedaan? ''Ik... Jij... Ehm, nee. Ik hoef niet. Maar toch bedankt, M-'' Zijn stem was onvast, zelfs hees. Ze snikte en verbergde zich nu helemaal voor de wereld. Ze stond op en keek over het meer heen. Ze deed haar slippers uit en ging in het water staan. Al huilend, tranen liet ze nu rijkelijk vloeien. Het had toch geen zin om ze tegen te houden. “Ben ik echt maar een waanbeeld voor je?” ze draaide zich om en keek hem vol verdriet aan. Ze liep naar hem toe en nam voorzichtig zijn hand vast. Bang voor wat er zou gebeuren. Ze wou niet meer doen dan dit. “Ik was weggeweest omdat mijn vader was gestorven gisteren. Ik ging ernaar toe om er even steun te geven. Maar dat had ik niet mogen doen, ik had je het eerder moeten vertellen… Het spijt me, ik snap het als je me niet meer wilt, omdat ik je heb achtergelaten, maar het deed te veel pijn om het je te zeggen. Om je te verlaten.” Haar ogen keken recht in die van Mineko, hopend dat hij zou beseffen dat ze wel degelijk Mizuki zelve was. Hem kussen kon ze niet meer opbrengen. Ze had hem te hard gekwetst, zijn hart was gebroken, dat zag je zo aan zijn betraande gezicht. Het deed haar ook pijn en ze liet zijn hand los, omdat ze bang was. Bang voor de afwijzing, bang voor de breuk tussen hen. Ze zakte in en ze verloor haar bewustzijn. Haar gedachten waren een en al wirwar en het werd haar te veel. Daar lag ze dan, bewusteloos, voor Mineko, voor de brownie die zij had gemaakt, eigenlijk speciaal voor hem. Tranen op haar gezicht vonden een weg naar de grond…

(veel plezier? :3)

Ze had zijn naam genoemd. Zou ze dan toch echt terug zijn? Nee natuurlijk niet, wees hij zichzelf terecht. Juist in zijn fantasie zou ze dit zeggen. Zou ze zijn naam kennen. De verwarring werd steeds groter. Alle gebeurtenissen volgden elkaar op een veel te hoog tempo op. Eerst was hij zo ontzettend vrolijk geweest. Toen zonder waarschuwing de plotselinge verdwijning van Mizuki. En nu zag hij haar weer zitten, net als hij met betraande ogen. Of ze er echt was? Hij kon het gewoon niet geloven. Een flintertje hoop werd snel en resoluut uitgedoofd, de positieve gedachten werden weggeduwd. Niet aan denken, de teleurstelling zou hem breken. Het meisje, of de geestverschijning zoals hij haar in zijn hoofd noemde, had haar handen voor haar gezicht geslagen. Bang, verdrietig. Gepijnigd, net als hij.

Het meisje stond op en vol verwarring keek hij toe hoe ze het water instapte. Hij snapte er werkelijk niets van, wilde om uitleg vragen. Maar de betovering zou dan verbroken worden, zo hield hij zichzelf voor. Ze zou dan uiteenvallen en in de lucht oplossen. Dus hij staarde enkel gehypnotiseerd naar haar slanke vormen. Tegen de zakkende zon tekende het lange zwarte haar zich fijn af. En hij staarde maar, met waterige ogen, naar haar betoverende silhouet. Haar zachte stem deed hem aarzelen. Was ze het echt? Hij begon te twijfelen aan zijn eigen theorie. Kreeg weer hoop dat ze er echt was, nu en hier naast hem stond. Op haar vraag gaf hij schorvoetend antwoord. ''Ehm... Ze zeiden het. Dat je weg was. Echt weg... Jij... Opeens, zonder iets te laten weten, voor altijd... en ik...'' de onsamenhangende woorden gafen uitdrukking aan zijn verwarring. Hij had hoofdpijn gekregen van het huilen, de liters vocht die hij had verloren en de schok. Het was een slechte combinatie geweest op zijn verstand. ''En je verscheen weer... Ik kon het gewoon niet geloven. Wilde het wel, maar het leek net een... droom.'' Hij zuchtte terneergeslagen. Hij had het gevoel dat hij alle tranen al gehuild had, dat al het verdriet op was. Maar toch volgde er nog meer tranen, nog meer pijn. Over zijn hele lichaam. Het voelde alsof iets hem vanbinnen opat, uitgehold en verscheurd achter zou laten als het klaar was.

Zijn hand werd vastgepakt en in een reflex trok hij zich een stukje terug. Zijn vingers klauwden zich in schok in de hare. Hij kon het nog steeds nauwelijks geloven. Ze was echt. Haar warmte, haar zachte huid. Hij vlocht zijn vingers in de hare. Langzaam ontspande hij een beetje, zijn greep verslapte tot een normale sterkte. Het voelde onwennig, al had hij dit een paar dagen geleden nog automatisch gedaan. Alles was veranderd. Veranderd in een paar uur. In die korte tijd was alles omgeslagen en nieuw. Een nieuwe wekelijkheid die hem niet goed beviel. Twee diepbedroefde mensen. De liefde die eerst zo ontzettend logisch en voor e hand liggend had geleken. Die zo soepel was gegaan, als vanzelf, als voorbestemd. Nu was alles anders. Nu was haar aanraking naast vertrouwd ook beangstigend. Het gaf hem een beklemmend gevoel. Zijn hand was gevangen. Vreemde, verwarrende gevoelens. Liefde gemixt met woede. Want ze was weggegaan. Zonder iets te laten weten. Hij had het moeten horen van een toevallige voorbijganger. Die hem simpelweg had medegedeeld dat Mizuki stiekem was vertrokken. Hij zat in dubio. Zijn hand wegtrekken of haar maar gewoon laten begaan. Hij luisterde naar haar uitleg. Al na de eerste woorden opende zijn mond zich van de schok. Alsof al het voorgaande nog niet genoeg was, nu kwam er ook nog een pas gestorven vader bij. Medelijden in zijn ogen. En vanbinnen woede op zichzelf. Waarom had hij dit niet geweten? Het was gisteren al gebeurd. Vertrouwde ze hem niet, had ze het daarom niet verteld? Het lag aan hem. Hij had haar moeten opzoeken, moeten steunen. Met haar mee moeten reizen. Dat hij het niet had geweten, was nu even vergeten. Hij sloot zijn ogen. Toen hij ze na een paar seconden weer opende was zijn hele houding vol zelfhaat, vol verachting voor zijn onwetendheid. Had hij gedacht dat ze hem in de steek had gelaten. Maar in werkelijkheid was het andersom geweest. Hij had bij haar moeten zijn. Zijn schuld. In Mineko's ogen was dit het enige logische. Dat hij de schuldige was. De gecompliceerde mix aan emoties werd nu nog ingewikkelder. Een cocktail van haat, woede, liefde, angst. Verwarring en bezorgdheid. Medelijden. En verdriet, pijn van dat hartverscheurende verdriet.

Haar verklaring ging voor de rest grotendeels langs hem heen. De ingewikkelde gedachten en gevoelens namen hem te veel in beslag. De warme hand was verdwenen nog voor hij zelf had kunnen beslissen dat hij even wat afstand en ruimte nodig had. Hij keek haar onderzoekend aan. Want de reden waarom ze hem los liet was niet duidelijk voor hem. Had haar verontschuldigingen maar deels opgevangen. Zag de angst in haar ogen en probeerde tevergeefs een geruststellende lach te vormen. Ze begon te wankelen en stortte onverwachts ineen. Hij sprong overeind, ving haar hoofd op met een versterkte luchtstroom. Daarna plaatste hij voorzichtig zijn hand onder haar hoofd en liet haar langzaam zakken. Hij had instinctief gehandeld, zijn luchtmagie in een reflex opgeroepen. En nu boog hij zich twijfelend over het meisje heen. Bewusteloos, dat was duidelijk. Maar of het medisch was of psychisch wist hij niet. Misschien was het verdriet haar te veel geworden. Maar misschien was er iets anders, iets ernstigers aan de hand. Iets waarvoor ze een dokter moest zien, medische hulp nodig had. Hij drukte zijn vinger in haar nek om zo haar hartslag te controleren. Het ging snel, maar alles werkte nog gewoon. Dat dacht hij tenminste. Was geen dokter, had enkel een paar verplichte lesjes EHBO gehad op de basisschool. Hij zuchte vertwijfeld en keek op haar neer. De tranen die haar wangen bedekten. De natte, verwarde haren. En de gevoelens die door hem heen gingen waren zo divers. Hij wilde haar vasthouden en troosten. Maar aan de andere kant was zijn eigen pijn en verdriet ook al genoeg, eigenlijk te veel voor zijn lichaam. De stress, de woede. Het was echt funest voor hem. Kon er absoluut niet goed mee omgaan momenteel. Hij stond op en wankelde naar het meer. Om dan zijn onafscheidelijke zakdoek te voorschijn te halen en nat te maken. Hij kwam snel weer terug en bette haar wangen met het ijskoude water. Met zijn vrij kleine watermagie in combinatie met zijn luchtmagie had hij de temperatuur doen dalen. Toen legde het ijskoude lapje op haar voorhoofd en leunde over haar heen. Raakte haar wang zachtjes aan en legde toen aarzelend zijn warme hand op haar schouder. ''Mizuki...'' zei hij bezorgd. ''Open alsjeblieft je ogen.'' Smekend aan een bewusteloos meisje. Een duidelijk bewijs van zijn wanhoop. ''Ik kan het niet aan je nog een keer te verliezen. Kom terug.'' Hij had nu echt haast het gevoel alsof ze hem weer verliet. Het drukkende, verstikkende gevoel van verlies. Alsof zijn lichaam ook een steentje bij wilde dragen drupte een traan naar beneden. In slowmotion zag hij hoe het water uiteenspatte op haar wang en zich bij de andere tranen voegde. Ze moest nu haar ogen openen. Moest weer levendig en blij zijn. Dat dat laatste niet zo snel zou gebeuren wist hij ook wel. Maar hij verlangde zo erg terug naar het moment dat alles nog goed en gelukkig was geweest. Dat gevoel kon hij zich nu nauwelijks meer voorstellen, al was het pas zo kort geleden. De wereld leek nu koud en deprimerend. En als ze weer bij bewustzijn was. Pas dan kon hij verder nadenken over zijn ingewikkelde gevoelens. Nu maakte hij zich enkel zorgen, had de bezorgde, liefhebbende Mineko in zich het even volkomen overgenomen. Geen plaats meer voor woede of twijfel. Alleen nog wanhoop, de angst dat ze niet meer wakker werd. Of hem weer zou verlaten, weg zou vliegen met de wind als een storm rozenblaadjes.

''Mizuki...'' zei hij bezorgd. ''Open alsjeblieft je ogen.'' Smekend aan een bewusteloos meisje. Een duidelijk bewijs van zijn wanhoop. ''Ik kan het niet aan je nog een keer te verliezen. Kom terug.''
Het duurde even voordat de woorden haar ogen weer lieten openen en meteen sprak ze: "Je had... Het zo druk... School gaat voor, mijn problemen... " Meer kreeg ze er niet meer uit. Ze zette zich recht en begon op de brownie te knabbelen die voor Mineko lag. Afwezig keek ze naar de horizon, met vochtige ogen. De wereld is een teef, hadden ze haar altijd gezegd, maar zij wou het nooit geloven. Alles kwam volgens haar altijd op z'n pootjes terecht. Alles kwam goed, maar nu ging het gewoon niet meer. Ze nam een scherp stuk plastiek in haar hand en ze begon te koken van woede. Vol haat voor zichzelf. Bloed drupte langzaam uit haar rechterhand die ze had dichtgeknepen tot een vuist. Ze opende haar hand weer en stukjes plastic vielen uit haar hand. Ze deed verband rond haar hand en zei zachtjes: " Het spijt me, misschien kan je het me niet vergeven maar weet dat ik van je hou. Dat ik je voor geen meter kwijt wil, maar als ik je moet loslaten van jou. Dan moet dat." Ze nam hem voorzichtig vast en kuste hem op zijn voorhoofd en dan op zijn mond. “Mineko, jij moet beslissen. Ik ga je niet dwingen.”
Ze wist eigenlijk niet meer goed over wat ze bezig was maar wat ze wel wist dat is dat ze Mineko moest loslaten als hij dat wou. Maar zij wou dat overduidelijk niet. Tranen liepen weer uit haar ogen en ze keek hem aan en begon te zingen: “When I was just a little girl. My Mama used to tuck me into bed. And she read me a story. It always was about a prince, a cinder's dress. And how a guy would save her. And end up with the glory. Someday I'm gonna find someone. Who wants my soul, heart, and mind. Who's not afraid to show he loves me. Somebody who will understand. I will be there for him. Just as long as he, will be there for me.”
Ze haalde adem en glimlachte “Ik heb jou gevonden, je begrijpt mij, je geeft om mij en je laat zien dat je van me houdt. Ik ben er voor jou, als jij er ook voor mij bent. “

(met dank aan Nikolai voor het awesome liedje :3)

Hij hapte opgelucht naar adem toen ze haar donkere ogen opende. Ze was er nog. Ze was er weer, ze was terug. Hij zou blij moeten zijn. Maar waarom voelde hij zich dan zo vreemd? Zo verward? Hij probeerde de losse emoties uit de grote brij met gevoelens te vissen, maar alles liep door elkaar heen. Hij wilde blij zijn, lachen en haar kussen. Wilde dolgraag dat ze samen weer gelukkig werden. Dat alles weer ging als vanouds. Maar iets hield hem tegen, iets blokkeerde de weg terug naar hun oude, vanzelfsprekende liefde. Die was er nog wel. In zijn hart was zij nog altijd aanwezig. Hij hield van haar. Maar alles was zo verwarrend, hij wist gewoon niet wat hij voelde en waarom. "Je had... Het zo druk... School gaat voor, mijn problemen... " De woorden staken in zijn hart. Het was dus inderdaad zijn fout. Hij had het moeten zien. Het was zijn schuld dat ze dacht dat hij het te druk voor haar had. Het was inderdaad druk geweest, school, lessen. Het leren had veel van hem geëist. Maar dat zij haar problemen voor hem had verzwegen, omdat het te druk was geweest. Dat ze hem niet had willen belasten met haar moeilijkheden. Dat Mizuki de last alleen had willen dragen, bang om hem te overbelasten. Hij kon het niet geloven. Hij was haar vriendje. Stond altijd voor haar klaar. Het was de bedoeling dat hij haar beschermde, niet andersom. Zo was het altijd gegaan. Miku had hij sinds kinds af aan beschermd en geholpen. ''Nee. Denk dat nooit meer... Mizuki, nooit gaat er iets voor jou, school al helemaal niet. Al kom midden in de nacht naar me toe, ik zal er zijn.'' Hij veegde met zijn vinger een traan van haar wang. ''Nooit meer zoiets denken, hoor je me?'' fluisterde hij zachtjes. Hij had het gevoel dat zijn woorden niet echt tot het meisje doordrongen. Keek omlaag en zag bloed naar beneden druipen. Had ze... Was ze gewond geraakt tijdens haar val? Een stuk gekarteld plastic viel echter naar beneden, bevlekt met bloed. Ze had het zichzelf aangedaan. Expres. Nu begon ze doodleuk haar hand te verbinden. Hij keek onthuts naar haar bewegingen. Alsof het vanzelfsprekend was wat ze had gedaan. In zijn ogen was dit vreemd, heel vreemd. Sprakeloos luisterde hij naar haar. Woorden gleden langs hem heen, vormden een onbegrijpelijke massa. Vlochten zich aaneen in bizarre zinnen. Niets was nog te begrijpen, zlefs de simpelste zin werd een raadsel zonder oplossing. Pas toen haar lippen de zijne raakten ontwaakte hij uit zijn verdoving. Zijn ogen sperden zich geschokt open, maar hij bleef doodstil zitten. Hij herinnerde zich weer hoe hij moest bewegen en deisnde achteruit. Ook Mizuki ging iets naar achteren en begon weer te praten. Hij lette goed op, focuste zich enkel en alleen op haar woorden. “Mineko, jij moet beslissen. Ik ga je niet dwingen.” zei ze zachtjes. ''I-ik weet niet goed... Ehm...Hoe ik me voel, wat ik precies voel. Alles is een grote warboel, ik..'' Hij keek haar verontschuldigend aan. ''Ik heb de tijd nodig om na te denken.''
Het waren clichewoorden, hij wist het. Maar het was waar, hij was in de war. Wist nauwelijks wat boven en beneden was. Alles leek opeens op losse poten te staan, alles was vreemd en anders. Niets leek nog zoals het vroeger was. Hij zag haar tranen en reikte haar een schoon doekje aan. Een zacht gezang begon en bracht hem tot rust. De verwarrende gedachtes verdwenen naar de achtergrond en hij liet zich meevoeren op de muziek. De melodie gaf hem kracht, vulde de leegte op die hij vanbinnen voelde. Tranen kwamen niet meer al bleef het verdriet wel aanwezig. Hij was helemaal op, alle zoute tranen hadden zijn ogen al verlaten. “Ik heb jou gevonden, je begrijpt mij, je geeft om mij en je laat zien dat je van me houdt. Ik ben er voor jou, als jij er ook voor mij bent. “ Hij bloosde en keek weg. ''Ik weet het echt niet. Er is zo veel gebeurd, ik dacht dat je me in de steek had gelaten. Ik voel me schuldig, ik ben opgelucht dat je terug bent... Ik... Ik weet niet wat ik precies voel... Geef me de tijd om alles rustig te ordenen.'' Hij beet zachtjes op zijn lip. Hij sprak haar vandaag voor het eerst sinds drie dagen echt. ''Sorry. Sorry dat ik je zo lang alleen heb gelaten. Sorry dat ik...dat ik niet weet hoe... niet weet wat ik voel en wat ik wil.'' Zijn hoofdpijn was nog erger geworden. Het schuldgevoel knaagde aan hem. Mineko voelde zich bijna alsof hij het was die haar vader had doen sterven. Alsof alles wat was gebeurd zijn schuld was. Omdat hij haar de afgelopen drie dagen nauwelijks had gesproken. Geen diepe gesprekken in ieder geval. Een hallo, een kus, een omhelzing. Elkaar vragen hoe het gaat, maar allebei niet echt luisteren naar het antwoord omdat het een automatisme was geworden. Allebei antwoorden met goed, en met jou? omdat een ander antwoord ongewenst is, omdat dit was hoe het hoorde. Een ritueel zonder inhoud. Ze waren in een soort sleur gekomen, hadden al meer dan twee weken geen tijd meer gehad voor echt een diepzinnige uitwisseling van gedachten en gevoelens. En nu had hij daar spijt van. Voelde zich slecht, schuldig. Omdat ze zo langs elkaar heen hadden geleefd.
[stom laatste stukje is stom, sawry D:]

''Nee. Denk dat nooit meer... Mizuki, nooit gaat er iets voor jou, school al helemaal niet. Al kom midden in de nacht naar me toe, ik zal er zijn.'' Hij veegde met zijn vinger een traan van haar wang. ''Nooit meer zoiets denken, hoor je me?'' fluisterde hij zachtjes. Ze knikte maar ze had haar hand al verwond voor het echt doordrong dat ze verkeerd bezig was. Ze werd kwaad op haarzelf: “Waarom doe ik dit? Ik weet dat ik je kwijtraak en ik zou niet zo mogen doen, maar toch doet het zo’n pijn…”. Ze zette zich neer op haar knieën en begon weer te huilen. “Mineko, jij moet beslissen. Ik ga je niet dwingen.” zei ze zachtjes. ''I-ik weet niet goed... Ehm...Hoe ik me voel, wat ik precies voel. Alles is een grote warboel, ik moet er over nadenken.” Die woorden braken haar hart en ze begon nog harder te huilen. Ze schreeuwde het uit van verdriet en ging op de grond liggen. Ze krulde zich op in een bolletje en ze bleef onstopbaar huilen. ''Ik weet het echt niet. Er is zo veel gebeurd, ik dacht dat je me in de steek had gelaten. Ik voel me schuldig, ik ben opgelucht dat je terug bent... Ik... Ik weet niet wat ik precies voel... Geef me de tijd om alles rustig te ordenen.''
Ze beet de tanden op elkaar en keek Mineko vol verdriet aan. Zonder hem wou ze gewoon niet verder: “Ik… Wil… Niet… Zonder jou… Verder…” het kwam er allemaal uit en ze schreeuwde verder uit puur verdriet, alsof haar leven zou weggezogen worden als hij er niet meer was. ''Sorry. Sorry dat ik je zo lang alleen heb gelaten. Sorry dat ik...dat ik niet weet hoe... niet weet wat ik voel en wat ik wil.'' Opeens veranderde alles en stond ze op. Ze keek Mineko ontzet, zelfs teleurgesteld aan, zelfs misschien wat kwaad, alles door elkaar. Ze gaf hem een klap in zijn gezicht en begon te gillen “Weet je wel niet hoeveel je mij kwetst?! Ik deed alles voor je! Ik gaf alles op voor jou als je mij nodig had!” Er volgde nog een klap die ze op Mineko’s gezicht had gemunt: “Ik wou dat ik niet was teruggekomen! Ik was speciaal teruggekomen voor jou!” Ze was razend en dat zou Mineko vast gemerkt hebben.

Ze had gelukkig zelf ook beseft dat het nergens op sloeg om zichzelf opzettelijk te verwonden. Of dat zei ze tenminste. Maar ergens kon hij het ook wel begrijpen. Misschien dat wanneer je lichamelijke pijn ervoer, de emotionele pijn naar de achtergrond verschoof. Als het ware minder leek te worden. Want pijn van een wond was nog beheersbaar, geneesbaar. Maar het voelde nu alsof zijn hart in kleine stukjes was gescheurd en werd aangevreten door een giftige mix van emoties. Nee, hij mocht niet zo denken. Het was niet goed om jezelf te verwonden. Om jezelf nog eens extra pijn te doen. Hij had wel gehoord over mensen die uit misère zichzelf begonnen te snijden. Emo's, als hij het zich goed herinnerde, was het etiket geweest die op zulke mensen werd geplakt. En zijn Mizuki mocht geen verdrietige, bloedende emo worden.
Mizuki reageerde op zijn aarzelende woorden niet zo rustig als hij had gehoopt. Hij had gewenst dat ze het zou begrijpen. Dat ze het zou accepteren. Hem zijn tijd zou gunnen. Het tegendeel was waar. Mizuki leek even sterk te blijven, de woorden te kunnen accepteren. Maar nog voor hij was uitgesproken stortte ze volledig in en begon hysterisch te huilen. Hij stotterde maar verder, praatte steeds zachter. Kon het eigenlijk niet aanzien dat ze daar zo kapot lag te gaan van verdriet en pijn. De neiging om nu op te geven en gewoon zijn armen liefdevol om haar heen te slaan was groot. De verleiding om te melden dat hij voor altijd bij haar zou blijven, dat er niets aan de hand was vrat aan hem. Een stemmetje melde hem dat hij haar moest kussen. Hij boog zich iets over haar heen. De tranen die maar bleven stromen maakten het ook niet gemakkelijker. Maar hij moest volhouden. Als hij nu toegaf en deed alsof alles weer goed was. Als hij nu fluisterde dat hij het zeker wist, dat hij zijn gedachten op een rijtje had staan. Dan zou hun relatie voor altijd vernietigd zijn. Nooit meer zou hij haar dan gemeend kunnen vertellen hoe veel hij van haar hield. Een nieuw begin van hun relatie gebaseerd op leugens. Dat kon niet gaan werken. Zou maar een tijdelijke oplossing zijn. Liegen was sowieso niets voor hem, hij kon het niet en wilde het ook niet. Als je opgroeide met een zusje die alleen door naar je aura te kijken al kon vertellen of het de waarheid was, leerde je zelfs liegen om kleine dingetjes wel af. leugentjes om bestwil, hij had er moeite mee. Zeggen dat iets goed was of leuk, terwijl hij anders dacht. Het kon wel, maar vrijwillig deed hij het niet.

Dus hij stotterde en hakkelde maar. Hoorde hoe Mizuki begon te schreeuwen. Die gil reet hem als een bliksemschicht doormidden. Ze begon met duidelijke tussenpoze te praten. De woorden deden de tranen in zijn ogen weer verschijnen. Al had hij het idee gehad dat al het zoute water op was, toch bleek er nog een voorraadje achter te zijn gehouden. Zijn mond was droog, zijn wangen nat. Hij praatte gepijnigd verder. Hoe moeilijk het ook was om dit aan te zien, hij moest er doorheen. Het was ook voor haar. Want zou ze echt, écht gelukkig worden van een vriendje dat loog en zijn gevoelens wegstopte.
De volgende reactie van Mizuki verbaasde hem nog meer. Hij wist wel dat ze soms plosteling kwaad kon worden. Zo had hij haar de eerste keer ontmoet. Woedend om haar vader. Haar nu gestorven vader. En nu was die woede tegen hem gericht. Een scherpe pijn vlamde op in zijn wang toen haar hand zijn gezicht raakte. Ze begon te schreeuwen. Boze woorden van een gekwetst meisje. Hij Kromp ineen, een schuldbewuste uitdrukking. Een geschokte uitdrukking op zijn gezicht. Waar eens non-stop een blije lach had gesierd, stond nu een verkrampte, gepijnigde grimas geëtst. Waarom had hun geluk niet kunnen voortduren? Waarom hadden ze niet happily ever after kunnen zijn? Hij haalde met horten en stoten adem. Zijn wang gloeide, een rode afdruk stond duidelijk afgetekend tegen zijn bleke huid. Een andere tik volgde. Precies op dezelfde plek. Hij bracht zijn hand omhoog, voor een fractie van een seconde leek het alsof ook hij een uitval zou doen naar het gezicht van de ander.. Maar hij wreef echter met een triest gezicht over zijn wang. ''Ik heb als sorry gezegd. Ik hoop dat het genoeg is voor jou. Dat je mijn woord geloofd als ik zeg dat het me spijt.'' Hij lachte flauwtjes, duidelijk niet blij. ''Ik spreek vanuit mijn hart. Ik ben eerlijk tegen je. Altijd. Vroeger, nu en in de toekomst. Voor eeuwig. En het spijt me dat ik je pijn heb gedaan. Het doet mij pijn je zo te zien. Maar als dat nodig is om... om,'' Mineko zichtte en keek bang in haar richting. Bang voor nog een woedende klap. Ze mocht boos zijn, schreeuwen, tieren en gillen. Maar haar kracht kon ze beter net als de eerste keer op de grond uitoefenen. Niet dat hij zo'n fan was van vandalisme of vernieling. maar het leek hem een redelijk goed alternatief voor nog zo'n mep. Hij keek haar voorzichtig aan, probeerde haar met zijn ogen te kalmeren. Toen vervolgde hij onzeker zijn monoloog. Rustig, kalm. Hees en zachtjes. Net te verstaan. Langzaamaan verzamelde zijn stem weer kracht nu hij over iets praatte waar hij volledig in geloofde. ''Nodig is om te zorgen dat ik weet wat ik precies voel. Dan moet dat maar. Echt, ik ontvang liever honderd klappen, dan dat ik mezelf geen tijd gun om na te denken.Wat wil je liever? Dat onze relatie voortaan gebaseerd zal zijn op leugens en pijn, verdriet en woede? Ik neem liever mn tijd om alles te verwerken, het is zo snel gebeurd allemaal, dan dat ik mijn emoties opkrop en wegduw. Dus sla me maar, ga je gang... Doe het als dat is wat je echt wil. Schreeuw zo hard als je kan.'' Hij draaide haar zijn andere, nog ongeschonden wang toe. ''Maar dwing me niet, dwing me alsjeblieft niet om iets te zeggen of doen wat ik niet wil, waar ik niet zeker over ben.'' Hij haalde diep adem en zweeg. Opgelucht dat hij alles had gezegd wat hij wilde. En bang voor haar reactie. Het was een heel verhaal geweest. En hij hoopte dat ze het kon begrijpen. Hij begreep haar woede. Voelde zich onwijs schuldig voor de fouten die hij had gemaakt. Samen hadden ze het behoorlijk verpest. Terwijl alles zo goed leek te gaan, zo gelukkig. Was er blijkbaar ergens toch iets is geweest. En alleen door rustig te herstellen konden ze zorgen dat dit een stabiele ondergrond werd voor hun relatie, die ze samen zouden bouwen. Begrijp het. Begrijp het alsjeblieft. Hij smeekte haar met zijn grote, groene ogen. Met elke vezel van zijn lichaam. Probeerde door het schild van pure, nietsontziende woede heen te dringen.

''Ik heb als sorry gezegd. Ik hoop dat het genoeg is voor jou. Dat je mijn woord geloofd als ik zeg dat het me spijt.'' Hij lachte flauwtjes. ''Ik spreek vanuit mijn hart. Ik ben eerlijk tegen je. Altijd. Vroeger, nu en in de toekomst. Voor eeuwig. En het spijt me dat ik je pijn heb gedaan. Het doet mij pijn je zo te zien. Maar als dat nodig is om... om,'' Mineko zichtte en keek bang in haar richting. Mizuki viel op de grond en ze reageerde op niets meer. Ze had de energie niet meer om nog iets te doen. Ze keek doelloos voor zich uit. . ''Nodig is om te zorgen dat ik weet wat ik precies voel. Dan moet dat maar. Echt, ik ontvang liever honderd klappen, dan dat ik mezelf geen tijd gun om na te denken.Wat wil je liever? Dat onze relatie voortaan gebaseerd zal zijn op leugens en pijn, verdriet en woede? Ik neem liever mn tijd om alles te verwerken, het is zo snel gebeurd allemaal, dan dat ik mijn emoties opkrop en wegduw. Dus sla me maar, ga je gang... Doe het als dat is wat je echt wil. Schreeuw zo hard als je kan.'' Hij draaide haar zijn andere, nog ongeschonden wang toe. ''Maar dwing me niet, dwing me alsjeblieft niet om iets te zeggen of doen wat ik niet wil, waar ik niet zeker over ben.''
Ze reageerde niet meer en ze keek naar de grond. Ze bekeek haar hand en haalde het verband er met een snok af zodat haar hand brandde. Ze smeet het in het water, net zoals het rekketje in haar haar. Ze wreef haar haren overhoop terwijl ze hem aankeek. “Ik voel me… Niet goed…” Ze hield haar hand op haar voorhoofd en wankelend stond ze recht. “Hou.. Je.. Nog… Van… Me?” de vraag kwam er uit en ze knuffelde Mineko en begon te jammeren “Het spijt me zo dat ik wegging, het spijt me zo dat ik je heb geslagen. Ik wil je niet kwijt, ik wil gewoon dat je bij me blijft. Dat je eerlijk bent, net zoals ik eerlijk ben tegen jou. Ik wil jou voor geen meter verliezen.” Ze verloor grip en ze viel weer op de grond, alsof haar benen pudding waren. Met een harde knal stootte ze tegen een steen en ze wreef over haar geschaafde been. “Ik heb het verpest hé? Je verlaat me … Ik dacht dat jij diegene was, voor mij ben jij nog altijd die persoon waarbij ik voor altijd bij wil blijven… “
Ze barstte weer in huilen uit en ze wreef met een uitdrukking van pijn en verdriet over haar been: “Verlaat me niet!”

Ze reageerde rustig. Alsof ze geen kracht meer had om nog iets te doen. Nog iets te zeggen. Niet de kracht om haar hand op te heffen en hem opnieuw aan te vallen. Maar in plaats van zich daar blij om te maken, keek hij haar onderzoekend aan. En meteen toen hij dat deed sloeg zijn stemming om. Bezorgdheid wakkerde aan. Ze zag er niet goed uit, echt niet. Lijkbleek en trillerig. Ze ontweek zijn blik en begon toen het verbandje los te maken. De wond bloedde nauwelijks meer, gelukkig. Maar toch was het niet zo'n bemoedigend gebaar. Ook haar haar werd losgegooid. Mineko lette nauwkeurig op. Mizuki bevestigde zijn gedachten. Ze voelde zich niet goed. In zijn hoofd kwam het binnen als ontzettend, verschrikkelijk slecht. En dat was niet zonder reden, het was aan haar ook wel te zien. Ze stond te wankelen, nadat ze stuntelig overeind was gekomen. Twee natte armen sloegen zich wederom om hem heen, hij rilde even van de kou, maar liet haar begaan. Nu ze zo stond te wankelen was het maar beter dat ze wat houvast had en daarbij, dat moest hij eerlijk bekennen, vond hij het ook wel prettig om weer dichtbij haar te zijn. Hij had haar gemist. Hij aaide zachtjes door haar geklitte haar. ''Natuurlijk,'' fluisterde hij sussend. ''Je hebt mijn hart gestolen en nog steeds niet terug gegeven.'' Zachte lieve woordjes, in de hoop haar te kalmeren. Maar geen leugens. Hoe zeer het hem ook verleidde. Het zou zo makkelijk zijn om gewoon nu meteen zijn lippen op de hare te drukken. Maar hij wist dat hij dat niet kon en mocht doen. ''Ik hou van je ogen, ik hou van je haar. Ik hou van elke beweging die je maakt, van alles wat je zegt. Ik hou nog steeds van jou, Mizuki.'' Hij praatte zachtjes, als een kalmerend beekje. Als een slaapliedje om een kindje tot rust te brengen. Het effect ging echter verloren toen Mizuki begon te jammeren. “Het spijt me zo dat ik wegging, het spijt me zo dat ik je heb geslagen. Ik wil je niet kwijt, ik wil gewoon dat je bij me blijft. Dat je eerlijk bent, net zoals ik eerlijk ben tegen jou. Ik wil jou voor geen meter verliezen.” Hij bleef in rustige, continue bewegingen haar haar kammen met zijn vingers. Maar voor hij door had wat er gebeurde glipte ze uit zijn handen vandaan en viel op de grond. Voor hij wat kon doen had ze er weer een verwonding bij. Het leek haast wel of hij haar ongeluk bracht, bedacht hij met een grimmige blik. Hij kon het niet helpen, zijn mond viel letterlijk open van verbazing toen ze verder praatte. En beweerde dat hij haar zou verlaten. Ze had hem niet goed begrepen. Door haar woede en verdriet was wat hij echt had bedoeld niet doorgedrongen. Wanhopig hurkte hij bij haar neer en hief zijn handen beschermend op. ''Nee, Mizuki, nee. Ik... Ik heb het je al gezegd... Er is te veel gebeurd in te snelle tijd en i-ik heb tijd nodig...'' Hij werd knalrood en stopte met praten midden in zijn zin. “Verlaat me niet!” zei ze met gepijnigde uitdrukking op haar behuilde gezicht. Hij legde zijn hand op haar schouder en kneep er zachtjes en geruststellend in. Toen bracht hij zijn andere hand naar haar gezicht en tilde die omhoog, zodat ze hem recht in zijn ogen aan moest kijken. ''Mizuki. Ik verlaat je niet. Ik...nee, nooit.'' Hij liet haar weer los, nog steeds een beetje rood en opnieuw huilend. Verdrietig omdat hij haar had teleurgesteld, pijn had gedaan. Omdat hij niet meteen weer de oude was. En dat wel wilde. Maar het lukte gewoon niet, de pijn en het verdriet hingen als een deken over hem heen. Hij keek omlaag, zat nog steeds gehurkt voor haar. Ze was ongelukkig terecht gekomen, iets had haar knie open gehaald. Hij had het gevoel dat deze dag al zo lang duurde. Omdat er zo veel was gebeurd. In enkele uren had hij Mizuki verloren gewaand en nu was ze weer terug. Hij had hoofdpijn van het huilen en van het nadenken. Want de emoties waren onoverzichtelijk, als een kluwe draden. Alles liep door elkaar heen en was een warboel.

''Natuurlijk,'' fluisterde hij sussend. ''Je hebt mijn hart gestolen en nog steeds niet terug gegeven.'' Zachte lieve woordjes, wat Mizuki normaal zou kalmeren maar dat deden ze niet. Ze rilde van de kou en ze niesde vrij hard en vaak. Ze keek Mineko aan en dan weer keek ze weg. ''Ik hou van je ogen, ik hou van je haar. Ik hou van elke beweging die je maakt, van alles wat je zegt. Ik hou nog steeds van jou, Mizuki.'' Hij praatte zachtjes, maar nog steeds reageerde ze niet en keek ze zwijgend naar de wonde op haar been dat haar been al helemaal een nieuw kleurtje had gegeven. Wanhopig hurkte hij bij haar neer en hief zijn handen beschermend op. ''Nee, Mizuki, nee. Ik... Ik heb het je al gezegd... Er is te veel gebeurd in te snelle tijd en i-ik heb tijd nodig...'' Hij werd knalrood en stopte met praten midden in zijn zin. “Verlaat me niet!” zei ze met gepijnigde uitdrukking op haar behuilde gezicht. Hij legde zijn hand op haar schouder en kneep er zachtjes en geruststellend in. Toen bracht hij zijn andere hand naar haar gezicht en tilde die omhoog, zodat ze hem recht in zijn ogen aan moest kijken. ''Mizuki. Ik verlaat je niet. Ik...nee, nooit.'' Mizuki keek met haar ogen niet in de richting van Mineko en ze trok haar hoofd weg zodra ze kon. Ze negeerde de kneep in haar schouders en ze staarde recht voor zich uit. Ze wou niets zeggen, haar hart was een hoopje gruis, alsof er iemand op was gaan staan en was gaan springen. Tranen rolden over haar wangen terwijl haar handen helemaal onder bloed zaten door haar been. Maar het deerde haar allemaal niet meer. Mineko zei wel dat hij van haar hield, maar waarom deed hij dan zo? Waarom kreeg ze geen kus? Waarom kreeg ze geen knuffel? “Ik weet het nu, ik ben niet meer mooi.”
Ze zuchtte diep en keek voor zich uit. “Waarom knuffel je me niet, waarom kus je me niet, waarom zeg je dan dat je van me houdt als je dat geeneens doet.” Ze keek hem niet aan, want het had toch geen effect. Alleen stroomden de tranen wel uit haar ogen. Ze nam een zakdoek en snoot haar neus en smeet die vervolgens ergens weg. Het kon haar niet schelen waar. Ze wreef nog eens enorm hard in haar haar en keek dan naar het water. Ze vroeg zich af waarom Mineko zei dat hij van haar hield als hij niet eens dierf om haar te knuffelen. Ze was blij dat ze had gevraagd. Maar ze zou vast geen knuffel krijgen of een kus. Want daar hoopte ze op, en dromen werden geen werkelijkheid… Dat bewees deze situatie…

Zijn woorden werden genegeerd, zijn blik ontweken. Hij zag gefrustreerd hoe ze zich van hem weg draaide. Waarom sloot ze zich zo voor hem af? Het leek wel of alles wat hij zei langs haar heen ging. Dat ze al zijn woorden verkeerd opvatte. Niets, maar dan ook niets, van zijn woorden had het gewenste effect gehad. Hij wilde dat ze rustig werd. Dat ze hem begreep. Hem steunde in zijn beslissing. Maar in plaats daarvan staarde ze langs hem heen. Mizuki leek alleen maar verdrietiger geworden. Dit was werkelijk een dag vol rampen en ongeluk. Vol met miscommunicaties en de onmogelijkheid om zijn gevoelens aan haar uit te leggen. De dag die voor hem zo hoopvol en blij was begonnen, zou zo te zien eindigen in een tranenwaterval. Bloed stroomde als rode tranen uit haar been, alsof haar lichaam nog eens extra wilde benadrukken dat ze gebroken was. Ze beweerde dat ze niet meer mooi was nu. Hij zweeg verbaasd. Dacht ze nou echt dat hem daar om ging? Om het feit dat ze mooi was? Dat lichamelijke schoonheid de enige voorwaarde voor zijn liefde was? Hij voelde zich, eerlijk gezegd, een beetje beledigd. Alsof hij een of andere player was, die alleen met de mooiste meiden ging. Die vrouwen versierde en dan weer liet zitten. Nee. Dat was werkelijk het tegenovergestelde van hem. Een vrolijke, verlegen jongen. Die van meisjes en jongens met diepgang hield. Hij hield van Mizuki, in godsnaam. Waarom geloofde ze dat niet? Was het niet aan hem te zien? . “Waarom knuffel je me niet, waarom kus je me niet, waarom zeg je dan dat je van me houdt als je dat geeneens doet.” Vroeg Mizuki nu. Hij staarde als verdoofd naar de waterrand en begon langzaam te antwoorden. ‘Is dat wat liefde inhoud voor jou? Alleen onze lichamen? Aleen contac? Een kus bewijst mijn liefde voor jou niet. Denk je dat ik alleen van je hou als ik je aanraak?’ Hij zuchtte en keek wanhopig hoe Mizuki maar huilde en huilde. ‘En wat denk je nou van me? Zie je me echt als een...Als iemand die alleen naar uiterlijk kijkt? Dat ik werkelijk alleen van je houden zal als je er prachtig uit ziet? Ik ben niet zo'n persoon. En als liefde voor jou schoonheid is... Als dat jouw visie is op liefde…dan, dan heb ik me aardig vergist.’ Een eenzame traan droop over zijn wang. Hij hief een vinger op en veegde het water weg. ‘Heb ik deze tranen gehuild, dit verdriet gevoeld, voor iemand die denkt dat liefde gelijk staat aan een kus? Iedereen kan je kussen Mizuki. Iedereen kan je omhelzen. Maar betekent dat ook dat ze onvoorwaardelijk van je houden? Ik vraag je enkel wat tijd om na te denken… Ik kus je niet, maar ik hou van je. Ik zeg het je nog één keer. Geloof je me op mijn woord? Ik. Hou. Van. Je. Nog steeds, altijd. Maar nu vraag ik me af of ik daar wel goed aan heb gedaan. Je luistert niet naar me, begrijp je het dan niet? Ik heb tijd nodig, maar dat betekent niet dat mijn hart niet meer van jou is, niet meer voor jou klopt.’ Hij zweeg en slikte moeizaam. Zijn keel was droog geworden van het huilen en het praten. Hij hoopte dat dit tot haar door zou dringen. En dat ze zijn lichte woede en verontwaardiging niet als een aanwijzing zou zien voor het feit dat hij zogenaamd niet meer van haar hield. Dat het misschien een beetje onsamenhangend was drong niet tot hem door. Hij had gewoon verteld wat hij voelde. Zijn verontwaardiging, zijn verbazing over haar opvattingen over liefde. Zo had hij haar nooit horen praten.

‘Is dat wat liefde inhoud voor jou? Alleen onze lichamen? Aleen contac? Een kus bewijst mijn liefde voor jou niet. Denk je dat ik alleen van je hou als ik je aanraak?’ Hij zuchtte en keek wanhopig hoe Mizuki maar huilde en huilde. ‘En wat denk je nou van me? Zie je me echt als een...Als iemand die alleen naar uiterlijk kijkt? Dat ik werkelijk alleen van je houden zal als je er prachtig uit ziet? Ik ben niet zo'n persoon. En als liefde voor jou schoonheid is... Als dat jouw visie is op liefde…dan, dan heb ik me aardig vergist.’ Een eenzame traan droop over zijn wang. Hij hief een vinger op en veegde het water weg. ‘Heb ik deze tranen gehuild, dit verdriet gevoeld, voor iemand die denkt dat liefde gelijk staat aan een kus? Iedereen kan je kussen Mizuki. Iedereen kan je omhelzen. Maar betekent dat ook dat ze onvoorwaardelijk van je houden? Ik vraag je enkel wat tijd om na te denken… Ik kus je niet, maar ik hou van je. Ik zeg het je nog één keer. Geloof je me op mijn woord? Ik. Hou. Van. Je. Nog steeds, altijd. Maar nu vraag ik me af of ik daar wel goed aan heb gedaan. Je luistert niet naar me, begrijp je het dan niet? Ik heb tijd nodig, maar dat betekent niet dat mijn hart niet meer van jou is, niet meer voor jou klopt.’ Hij zweeg en Mizuki glimlachte en keek hem eindelijk aan. "Natuurlijk niet, ik test je, inderdaad ik hou niet van je om wat de buitenkant geeft, maar wat er vanbinnen zit." Ze stond op en porde hem in zijn buik. Ze keek hem aan "Natuurlijk neem maar alle tijd. Ik hou ook van jou Mineko, zal ik altijd doen." Ze veegde haar tranen weg en glimlachte. Ze knuffelde hem en trok hem dicht tegen zich aan. "We blijven dan gewoon vrienden tot jij zeker weet wat je wilt?" Ze keek hem glimlachend aan met wat vochtigere ogen en ze knuffelde hem weer. "Ik zal altijd van je houden, ik zal altijd op je wachte, voor altijd als het moet." Ze gaf hem dan een kusje op zijn voorhoofd "Je bent een schatje van een jongen." Langzaam liet ze hem los. "Ik laat je los." zei ze zachtjes.

Even was het stil. Even was hij bang dat ze het weer verkeerd op zou vatten. Maar nee. Een glimlach vormde zich op haar gezicht. Hij keek verbaasd toe. Het was gelukt. Dat was wat hij de hele tijd had gehoopt. Maar terug lachen ging niet. Daarvoor gebeurde het te plotseling. Ze sprak woorden die de magische lach toch op zijn gezicht kregen. Een opgeluchte lach. Het voelde alsof er een gewicht van zijn schouders was weggenomen nu hij hoorde dat ze het snapte. Ze porde hem en hij luisterde verder naar haar. Ze veegde haar tranen weg en omhelsde hem. Hij sloeg voorzichtig zijn armen ook om haar heen. Haar vertrouwde geur, de zachte zwarte haren. Allemaal zo bekend. Ze trok hem tegen zich aan en hij haalde opgelucht adem. Alles was even, heel even zoals het eerst was. Geen problemen. Alleen een instinctieve omhelzing. "We blijven dan gewoon vrienden tot jij zeker weet wat je wilt?" Hij knikte. Woorden stokten zijn keel. Een enkele traan liep nog over zijn wang. Nu eerder van opluchting en verlichting dan van verdriet. Het was nog wel aanwezig. Hij was nog wel verdrietig en verward. Maar alles was zo veel beter dan een minuut geleden. Toen had het even geleken alsof zijn eigen vertrouwde Mizuki verander was in een vreselijk kind. In iemand die alleen naar uiterlijk en lichamelijk contact keek. Godzijdank was het niet echt. Hij geloofde haar op haar woord. Want waarom zou ze liegen? Nee, Mizuki kon hij vertrouwen en geloven. Als zij tegen hem zou liegen zou zijn wereld ineen storten. Ze was een pilaar die het plafond omhoog hield, op afstand hield. En hij wist niet zeker of hij het zou houden zonder haar. Wist eigenlijk wel zeker van niet. Daarvoor had ze al te veel plaats in zijn hart ingenomen. Haar lippen drukten zich zachtjes op zijn voorhoofd en hij bloosde lichtjes. Ze liet hem los en ook hij trok met een zekere tegenzin zijn armen weg. ''Ik kom terug Mizuki. Je zult niet lang hoeven te wachten,'' fluisterde hij. ''Je bent niet alleen. We zijn samen. En we gaan er samen doorheen komen. Samen lossen we dit op. Maar we hebben even een pauze nodig.'' Haalde zijn hand door een zeegroene lok die voor zijn ogen hing en maakte zijn gezichtsveld weer vrij. ''Je bent te kostbaar om zomaar weg te laten glippen. We beginnen opnieuw. En deze keer nog beter.'' Beloftes van een mooie toekomst. Ze zou moeten wachten, maar daarna zou het allemaal goed komen. Beter dan goed. Perfect. Hij haalde kalm adem, probeerde zijn ademhaling als focuspunt te nemen. Door die kalm te houden werd hij zelf ook rustiger. Het was een simpele meditatietechniek die hij uitvoerde als hij zich ergens druk over maakte.

''Ik kom terug Mizuki. Je zult niet lang hoeven te wachten,'' fluisterde hij. ''Je bent niet alleen. We zijn samen. En we gaan er samen doorheen komen. Samen lossen we dit op. Maar we hebben even een pauze nodig.'' Haalde zijn hand door een zeegroene lok die voor zijn ogen hing en maakte zijn gezichtsveld weer vrij. ''Je bent te kostbaar om zomaar weg te laten glippen. We beginnen opnieuw. En deze keer nog beter.''
Mizuki glimlachte en ze keek Mineko aan "Ik zal altijd op je wachten". Ze veegde de traan die op zijn wang een weg naar beneden zocht weg. "Kom ik zal je laten." zei ze zachtjes en ze pakte haar tas en keek dan weer naar Mineko. "Of wil je nog met me praten?" Ze keek hem vragend aan. Niet goed wetend wat hij wou. "Dus, ik kom tot de constatatie dat jij me nog wilt maar gewoon een pauze wilt, geen probleem" Ze zette zich neer en keek naar haar koffer die ze naast zich had neergezet. Ze staarde naar het water en streek door haar losse maar enorm natte haar. Maar ze stoorde zich er niet aan op het moment. Ze bleef er met haar handen doorgaan en ze keek naar hoe de zon het water liet glinsteren. Ze keek ernaar en vond het echt prachtig. Ze vroeg zichzelf af hoelang het zou duren voor Mineko zou terugkomen. Ze zuchtte lichtjes en ze keek dan achterom naar Mineko die er gelukkig nog steeds stond. Ze grinnikte en wenkte hem naast haar. "Kom erbij" zei ze zachtjes en ze glimlachte. "Als je tenminste nergens heen moet. Ik wil wat praten met je." Ze keek hem twijfelend aan en dan wendde ze zich weer naar het water. Ze bleef ernaar kijken en vroeg dan "Ben je onrustig of zo?"

Een traan werd zorgvuldig van zijn wang verwijderd. Ze zou op hem wachten. Ze zou op hem wachten. In zijn hoofd herhaalde hij dat zinnetje zo ongeveer tien keer. Het mooiste wat hij ooit had gehoord. Ze wilde hem laten gaan, maar gek genoeg had hij daar geen behoefte aan. Nu alles weer kalm was geworden, nu hij weer kalm was geworden en zij ook niet meer huilde wel te verstaan. Nu was het hier wel vredig en mooi. Kalm staarde hij kort naar de zon die langzaam omlaag zakte. richting het water. Vroeger had hij altijd gedacht dat de zon zou verdrinken, wat zonsondergang een nogal problematische gebeurtenis maakte. Tot zijn vader hem haarfijn had uitgelegd hoe het precies werkte met de ronde wereldbol en de zon waar die omheen draaide. Ja, zijn vader was altijd bereid geweest hem kennis over te brengen. Was dolblij met de nieuwsgierigheid van het kleine jongetje. Dat was het enige geweest wat hij wel goed had gedaan. Zijn vader had hen weggestuurd zodra er ook maar iets over magie bleek. Zijn vader had Miku veracht omdat ze blind was. Maar uitleggen kon hij als de beste. Mineko zou zijn opvolger worden in het advocatenbedrijf. Niet dus. Want iemand met magie was duivels en slecht. Hij zuchtte. Niet aan zijn vader denken nu. Die leefde tenminste nog. Want al had die man hem en zijn zusje zo veel pijn gedaan, haten deed Mineko hem niet. Op het bevel om naast haar te komen zitten reageerde Mineko maar al te graag. Hij liet zich naast haar zakken. ''Een beetje... Te veel prikkels en emoties in één korte tijd denk ik. Ik wil het verwerken, maar het is te veel tegelijkertijd.'' Hij zuchtte en keek opzij. ''Snap je?'' Hij vormde zijn handen tot een kommetje en schepte wat water omhoog. Daarmee maakte hij eerst zijn gezicht schoon en keek toen naar de schaafwond op Mizuki's been. ''Zal ik dat even schoonmaken?'' vroeg hij aarzelend. Hij zou niet zonder toestemming van haar handelen. Maar het zag er wel uit alsof de wond uitgespoeld en ontsmet moest worden.

Hij liet zich naast haar zakken. ''Een beetje... Te veel prikkels en emoties in één korte tijd denk ik. Ik wil het verwerken, maar het is te veel tegelijkertijd.'' Hij zuchtte en keek opzij. ''Snap je?'' Hij vormde zijn handen tot een kommetje en schepte wat water omhoog. Daarmee maakte hij eerst zijn gezicht schoon en keek toen naar de schaafwond op Mizuki's been. ''Zal ik dat even schoonmaken?'' vroeg hij aarzelend. "Ik snap het zeker Mineko, geen zorgen, testjes zijn er om te zien of je wel deglijk niet je gedult verliest en tegen me gaat roepen, of je me juist gaat troosten. Jij hebt die test doorstaan Mineko en ik geef je alle tijd om alles op orde te brengen. Het kan iedereen wel al eens te veel worden. Mij ook hoor. Mij werd het ook te veel toen je twee weken niets van je liet horen. Maar ik begreep het wel. Achja daar wil ik het nu niet over hebben. Ik snap het". Ze grinnikte en bood haar been aan "U doet maar." zei ze expres heel hoffelijk. Ze keek naar haar been dat nog steeds bloedde met een zuur gezich wendde ze zich naar Mineko "Waarom altijd ik he?"
Ze grinnikte en ze spoelde de wonde uit en morste natuurlijk alles per ongeluk op Mineko: "Oeps" zei ze en ze begon te grinniken. Ze stond langzaam op en keek naar de zon. Ze glimlachte, het was hier zo vredig...

(flut)

"Ik snap het zeker Mineko, geen zorgen, testjes zijn er om te zien of je wel deglijk niet je gedult verliest en tegen me gaat roepen, of je me juist gaat troosten. Jij hebt die test doorstaan Mineko en ik geef je alle tijd om alles op orde te brengen. Het kan iedereen wel al eens te veel worden. Mij ook hoor. Mij werd het ook te veel toen je twee weken niets van je liet horen. Maar ik begreep het wel. Achja daar wil ik het nu niet over hebben. Ik snap het" Terwijl hij naar haar luisterde vlamde het schuldgevoel weer in hem op. Waarom had hij haar de afgelopen weken nauwelijks gezien? Dat was zijn eigen domme fout geweest. Hij had enkel oppervlakkig gesprekken met haar gevoerd, zich niet echt geïnteresseerd in wat haar bezighield. Natuurlijk, het interesseerde hem wel, het maakte hem wel iets uit. Maar hij had niet de tijd genomen om er aandacht aan te besteden. Hij had het niet doorgehad, dat ze hem nodig had. Mizuki grinnikte en schoof hem haar been toe. Ze sprak zo overdreven netjes dat hij onwillekeurig grinnikte. Hij bracht wat water omhoog en liet het voorzichtig op haar been lopen. Dat zou vast pijn doen, een schaafwond deed vaak meer pijn dan een echt diepe wond. ''Je bent gewoon zo lekker onhandig, lieverd.'' zei hij plagerig. Alles was nu luchtig, hun gesprek ging niet meer over de problemen. Die waren even vergeten en samen genoten ze van de zon die het landschap mooi aftekende. Mizuki was nu zelf bezig met de wond, wat hem ook wel beter leek. Zo deed hij haar niet nog meer pijn. Hij keek in de verte en voelde plots een plens water over hem heen. Zijn hele trui was nat en waterdruppels gleden van zijn gezicht. Mizuki begon te lachen en hij keek haar even zielig aan, maar algauw verscheen er ook een vrolijke lach op zijn gezicht. Hij schepte snel wat water omhoog en goot het in haar nek. ''Dat verdiende je,'' zei hij met een grijns. verdriet was nu grotendeels naar de achtergrond verdwenen, tot een soort zeurderige pijn. Maar het zou terugkomen, dan zou het voelen alsof zijn hart werd verscheurd. Want hij had Mizuki alleen gelaten end at nam hij zichzelf ontzettend kwalijk. Nu nog niet, nu kon hij maar beter genieten van dit onbezorgde moment.
[same -,-]