Een man zat in de shuttle. Een man die net iets anders was dan de rest van de mannen die zich in de shuttle bevonden. Of eerder gezegd, jongens. Het waren eerder jongeren die hier zaten. De man had kort zwart haar die wat wilderig stond. Zijn ogen waren gesloten en zijn kind rustte op zijn hand. Het was ergerlijk zo veel lawaai ze maakte. Het litteken van de man was verborgen gebleven voor de leerlingen maar ze keken hem al raar aan zonder dat ze dat ding zagen. Xanxus had zijn ogen nors gesloten toen ze de tweede halte bereikte. Shadra, de meest somberste planeet in het universum vond hij. En op het moment dat de deur open ging kwamen er een stel leerlingen binnen. Alle stoelen, behalve degene naast Xanxus, waren bezet. Een shadraans meisje stapte in en bleef kort twijfelen toen ze de man zag. Xanxus opende kort een oog en keek het meisje aan. "Ik bijt niet...." sprak hij kort maar krachtig en het meisje ging voorzichtig zitten. Even snoof Xanxus en keek toen weer het raam uit. De neutrale planeet kwam uiteindelijk in zicht. Een naam hadden ze niet echt voor het ding, maar hij wist dat daar de school lag waar hij de komende tijd zou verblijven. Zwijgzaam wachtte hij tot het gevaarte zijn landing had afgemaakt en wachtte geduldig tot alle leerlingen de shuttle it kwamen. Een tas waarmee mensen doorgaans gingen sporten was het enige wat de man tevoorschijn haalde. Zoveel kleding had hij niet nodig. Hij was immers niet zo vaak in deze vorm. Maar mensen zouden raar opkijken wanneer de liger zomaar binnen zou walsen. Met zijn witte blouse netjes in zijn zwarte spijkerbroek gestopt en daarop een zwarte stropdas. Over zijn schouders hing losjes een jack. Zijn tas was over zijn rechterschouder geslagen. De persoon keek kort rond. "Hier kan ik me wel zien wonen..." sprak hij zacht en grinnikte. Hij knikte en twee figuren sprongen van de shuttle af. De chaffeur keek verbaasd op en had niet eens gemerkt dat die twee er waren geweest. Een hagelwitte leeuw en tijger stonden naast Xanxus op het platform. "De toren...." sprak hij zachtjes. "Ik vind hem wel geen zorgen, Zen...." sprak hij tegen de tijger. "Ik weet het zeker, Zus..." sprak hij tegen de leeuw. De twee sprongen daarna naast de shuttle de lucht in en verdwenen. Zwijgzaam liep hij het platform af.

Het enige wat Xanxus deed was het volgen van zijn instict. Hij had zijn ogen half gesloten en keek geen leerling in de ogen. Ergerlijk, hoe de jeugd van tegenwoordig kon zijn. Echter waren er wel altijd kinderen waar hij het beter mee kon vinden. Hij had gehoord over het schoolhoofd die hier huis hield. Hij hoopte maar dat die alles behalve erger was dan hem. Zo moeilijk was dat niet. Het was de korte slaap en weinige rust die hij de afgelopen tijd had gehad. Eerst twee dagen reizen op Nova, om de shuttle te halen die ook nog eens een halve dag deed over het aankomen bij SSA. Ergerlijk. Maar Xanxus wilde zijn eerste indruk niet verpesten door zijn kant die alles maar als negatief zag. Maar de grimas op zijn gezicht kon hij niet onderdrukken. Hier heeft dus dat miezerige paarse katertje gelopen, Ichi. De naam alleen al deed hem licht grommen. Echter hield hij zich in en liep hij rustig verder alsof er niets aan de hand was. Met nog steeds zijn tas over zijn schouder geslagen liep Xanxus in zijn menselijke vorm de trap van de toren op. Na een paar kamers gepasseerd te zijn stopte hij. Hij keek naar de deur die er tussen hem en de kamer stond. "Novaanse energieën..." sprak hij zwijgzaam. Hij klopte voorzichtig op de deur van de kamer die langzaam open ging tot een kier. "Excuseer mij, is de legendarische magician van het licht aanwezig?" sprak hij met een duidelijke en heldere stem. Hij bleef netjes voor de deur staan voor hij binnen kwam. Een disciplinaire kant van hem, pas handelen na toestemming. Zwijgzaam wachtte hij voor de deur op een reactie voor hij daadwerkelijk binnen zou komen.

(Luce.....it's your turn....)

Al het werk van die dag zat er op. De stapeltjes papieren lagen netjes geordend op de tafel, Luce was namelijk nog als erg strikt daar in. Zolang het niet netjes was, kon ze niet werken. Ze had allemaal mapjes, ordners en bakjes waar alles op categorie ingedeeld was, op volgorde waardoor ze het zo had. Daarbij kon haar fotografisch geheugen ook we een handje bij helpen. Hoewel dat in dit geval vrijwel nooit nodig was. Luce wist zo waar het te vinden was. Je zag het haast nooit in een rommeltje, Luce was geen sloddervos, geen chaoot. Alles moest netjes opgeborgen en opgeruimd zijn. Van chaos in haar hoofd hield ze ook niet van, Dus als ze ooit in de war wordt gebracht, zou ze het ook goed zijn. Luce borg de laatste stapeltjes papier weer op. Liep langs de badkamer en liet het bad vollopen. Hier had ze nu echt behoefte aan. Een warm bad, boekje erbij, heerlijk. Terwijl het water het bad langzaam liet vollopen ontstaken een aantal kaarsjes plots aan. Luce zelf was alweer in de slaapkamer om de nodige spullen te pakken. Terwijl het water van zelf stopte, de laatste kaarsjes aansprongen kwam Luce met wat handdoeken en een setje nieuwe kleding de badkamer weer in. Plaatste haar bril op een wastafel, stak haar haar in een knot en liet haar kleding van haar af glijden. Uiteindelijk stapte ze het heerlijk bad in, en begon met een boekje lezen. Gewoon optimaal ontspannen, niks mis mee toch? Uiteindelijk was de knot uit haar haar gegleden, zwaar haar was erg vervelend, en hingen de lokken losjes in het water. Luce zelf verdween een moment onder water, nadat het boekje naast het bad terecht kwam. En toen ze boven kwam, schrok ze van een geluid. Geklop op de deur. Wie zou dat nu kunnen zijn? Fealwen misschien, of Lesaiah en in een uitzonderlijk geval Fynn, de enige die ze tot nu toe had ontmoet. Luce hoorde nu ook nog een mannenstem duidelijk door haar vertrekken gaan. Misschien was het wel die van het duister. Alleen bij het idee alleen al kreeg ze kippenvel. Ze had het niet zo op dat duistere gebeuren. Totaal niet haar gebied. Net zo als vuur en water elkaar niet lagen, lagen ook licht en duister elkaar niet. "Een moment, ik kom er aan." Riep ze zo vriendelijk als ze kon. Maar het idee dat het wel eens die Alejandro kon zijn, of hoe zijn naam ook was, zo erg had ze zich er nog niet eens in verdiept, deed haar zwaar rillen. Luce wikkelde haar haar in een handdoek, waarna ze de andere grotere handdoek om haar lijf heen wikkelde. Haar slofjes aan haar voeten deed en naar de deur liep. Misschien niet de beste outfit, maar goed, zij kon er verder ook niks aan doen. Luce liep haast met overvloedige zelfvertrouwen naar de deur, Bij de deur bleef ze er achter staan en liet haar hoofd verschijnen in het kiertje. "Waar kan ik u mee helpen?" Een aardig vriendelijk lachje stond om haar lippen, terwijl ze de man voor haar aandachtig bekeek.

'The Library' zoals het werd genoemd. Het was een venootschap van magische wezens die constante kennis opdeden om later als adviseur van een van de legendarische magiers te mogen dienen. En de tijd voor Xanxus was daar. Hij moest nu de rol op zich nemen. Hij had verwacht dat hij voor Eric kwam te staan. De jonge man die door Ichi werd geadviseerd. Het enige wat ze Xanxus hadden meegegeven was dat Ichi zijn taak verzuimde en dat hij die moest opvernemen. En nu stond hij daar, voor de deur van Cahaya, de kamer der licht. Het was onbeschrijfelijk hoe het voor hem voelde. Spanning, sensatie en lichte nerveusiteit. Hij bleef nerveus als hij voor een hoog persoon kwam. Het maakte hem echter alleen maar allerter op zijn etiquette en net gedrag. Ineens drong een stem bij hem te binnen. "Een moment, ik kom er zo aan" klonk een vriendelijke vrouwenstem. Xanxus keek even beduusd. Een vrouw? Eric was toch een....vandaar dat Ichi zijn taak verzuimde. De stakker, gek op vrouwen maar als puntje bij paaltje kwam durfde hij niet. Altijd verwacht dat dat paarse verwaande nest een grote mond had. Xanxus hoorde vlak na de woorden water. "Bad?" mompelde hij. Misschien was het niet zo handig om hier te blijven. Misschien was het beter om op een later moment terug te komen. "Ik kan ook later terugkomen..." sprak hij kalm terug. Maar hij hoorde al voetstappen.

Hij stond er bij als een ex-soldaat, een veteraan. Enkel een weekendtas gevuld met een drietal setjes kleding, tandborstel en pasta en hooguit een kam. Dat was het enige wat Xanxus nodig had. De badruimte zou hier wel beschikbaar zijn, in het schoolgebouw. Xanxus vond het prettiger om als menselijk lichaam zich op te frissen. Het was makkelijker en sneller.
Daarnaast stond hij recht overeind en onthulde zijn kleding maar een klein gedeelte van de spiermassa er onder. Echter wisten maar weinig mensen echt dat hij een veteraan was. En bij The Library al helemaal geen persoon. Xanxus hoorde de voetstappen naderen. Als ze serieus waar naar hem toe kwam in niet meer dan.......nee, ze kleedde zich toch wel aan, toch? Zwijgzaam wachtte hij tot ze zichtbaar was. Echter een hoofd gehuld in een handdoek kwam tevoorschijn. Niet aangekleed dus. "Pardon mevrouw, Ik kom namens 'The Library' sprak hij. Gestuurd voor vrouwe Luce Lior...." sprak hij kalm terwijl zijn hand naar de binnenkant van zijn vest ging en daar een envelop tevoorschijn haalde. Op de envelop stond een zegel van het venootschap. Iets waar de legendarische magician van het licht ongetwijfeld van af wist, het bevond zich namelijk op Nova. "Als het goed is heeft u een brief ontvangen...." sprak hij. "Desnoods is dit een kopie daarvan..." legde hij geduldig uit. "Ik zie echter dat ik ongelegen kom, ik kan ook over een uurtje terug komen. Indien dit beter uitkomt..." vervolgde hij kalm en met een warme stem. Met zijn hand nog steeds om de handvat van zijn weekendtas geklemd keek hij naar Luce wachtend op een reactie.

"Ik kan ook later terugkomen..." O wat klonk dat heerlijk. Een super aanbod eerlijk gezegd. Maar nee, Luce was het bad al uit, ze had liever dat ze alles meteen afhandelde. Anders kwam het later allemaal op het zelfde moment. En dat was niet iets waar Luce van hield, alles op het laatste moment. Dus wikkelde Luce zich in een handdoek, ze wilde de man des ondanks niet te lang laten wachten, wikkelde haar haar in een doel en trippelde uiteindelijk in haar slofjes naar de deur. Waar ze behendig haar hoofd tevoorschijn liet komen bij de kier van de deur. Keek de man even vragend uit. Nu niet precies wetend of ze hem moest kennen, of het een LM was, of totaal iemand anders. "Pardon mevrouw, Ik kom namens 'The Library' sprak hij. Gestuurd voor vrouwe Luce Lior...." Luce knikte. "Aangenaam." Ze glimlachte. De naam kwam haar op het eerste moment niet echt bekend in de oren. Ze wachtte daarom ook tot de man verder ging met praten. Misschien dat het dan wat helderder werd. Als het goed is heeft u een brief ontvangen. Desnoods is dit een kopie daarvan.. Ik zie echter dat ik ongelegen kom, ik kan ook over een uurtje terug komen. Indien dit beter uitkomt..." Luce hersens begonnen meteen te spinnen. Brief, kopie, The Library.. Ze had echt geen idee. Misschien lag hij nog bij de ongeopende brieven. De brieven die er niet al te belangrijk uit zagen. Tenminste niet een prioriteit hadden. "O, natuurlijk." Antwoordde Luce zo natuurlijk mogelijk, ja door de jaren heen had ze wel het een en ander geleerd aan acteren. "Kom binnen. Als u even een moment hebt, ben ik zo weer bij u." Ze glimlachte vriendelijk, en deed de deur open. Zodra de man binnen was glimlachte ze nog eens, duwde de deur ditmaal beter dicht en trippelde weer richting de badkamer. "Ik ben zo weer bij u hoor." Uiteindelijk sloeg ze de deur dicht en liet alle kaarsen uit gaan. Goed, nu moest ze goed nadenken. En snel handelen. Het zou vreemd zijn als ze nergens van wist. Maar hoe dan ook deed de naam even geen belletje rinkelen. Ze trippelde meteen weer door naar de slaapkamer waar ze zich vrij snel weer in één van haar prettigste outfitjes hees. Een simpel jurkje op een legging, met een riempje net onder haar buste. Waarna ze vlug naar haar bureautje trippelde om daar tussen de ongeopende brieven zocht. Uiteindelijk vond ze de brief, waarom een logo stond met de sierlijke letter erbij. Ineens ging er een belletje rinkelen van de naam. Luce scheurde de enveloppe open en liep terug naar de kamer waar de man zat. Verdorie, haar bril lag nog in de badkamer, nu kon ze het niet lezen. Luce zuchtte. "Het spijt me, ik heb nog geen tijd gehad om de brief door te lezen," biechtte ze op. "Maar goed, ik ken het uiteraard wel, The Library" Luce glimlachte naar de man, terwijl ze de brief op de salon tafel neer legde. "Eerst eens beginnen met u naam? Hoe mag ik u noemen?" Ze glimlachte vriendelijk. Hoe had ze die brief over het hoofd kunnen zien?!

-- derpisch...

Daar stond hij dan, voor de deur van de legendarische magician van het licht waar hij ieder moment advies aan zou moeten geven. Ach, door zijn ervaringen heen kon hij dingen redelijk inschatten en daardoor zou hij op zijn minst nog wel van hulp zijn. Zwijgzaam knikte hij. "Eensgelijk..." sprak hij kalm tegen Luce. Dit was dus de persoon die hij zou helpen. Hij kreeg meteen het aanbod om binnen te komen. Even twijfelde hij, het was alles behalve netjes om de kamer van de dame te betreden op het moment dat ze weinig kleren aan had. En al helemaal wanneer je de persoon alleen bij naam kende. In tijden van oorlog waren de vrouwen zelfs gescheiden van de mannen. Op een zeer krachtige en strenge toezicht. Langzaam stapte Xanxus naar binnen en legde zijn tas bij een tafel neer. Het was best aangenaam hier. De kamer was goed verlicht en de magie die er hing sloot zowat aan op zijn gevoel. Hier en daar had de ruimte een triestige nasmaak maar of dat lag aan de kamer, of juist aan de persoon die er regelmatig was kon Xanxus niet opmaken. Hij zag dat Luce de badkamer in verdween na dat ze wat had gezegd. "Haast u niet. sprak zijn stem terug. Kalmpjes liep hij door de kamer. Hij zou zich hier best kunnen zien werken. Zijn ogen ging naar de stapel papieren op haar bureau. Zwijgzaam gingen zijn ogen over de papieren. Ze had alles netjes op orde, iets wat de indruk van Xanxus alleen maar positiever maakte. Hij was zelf ook ordelijk. Het was voor hem echter makkelijk aangezien hij weinig spullen had om te ordenen. Momenteel zou hij dat natuurlijk wel meer krijgen. Mocht hij echt aan het werk gaan voor Luce zou hij haar helpen haar taken te verlichten. En daar hoorde het papierwerk bij. Zwijgzaam keek hij op toen ze de ruimte weer binnen kwam. Ditmaal gekleed in een jurkje met een riem er over heen. Hij glimlachte enkel zwakjes toen ze direct door een paar ongeopende brieven zocht. Het zegel met de sierlijke 'L' van Library er bij werd direct zichtbaar. De ogen van Xanxus gingen weer naar Luce's mond. Hij keek nooit iemand echt diep in de ogen, een gewoonte die hij zich aan had geleerd tijdens de oorlog. Hij durfde de pijn niet te zien van de personen. De ogen die langzaam wit werden op het moment dat hun leven werd ontnomen door de zoveelste spreuk. Het waren gruwelijke tijden en Xanxus liet het achter zich. Hij hield er echter verschillende dingen aan over, en naar de monden kijken was er een van. De woorden van Luce deden hem knikken. "Het is begrijpelijk dat u de tijd nog niet hebt gevonden. De brieven zijn alleen bedoeld als melding dat er iemand aan u is toegewezen. Verder staat er geen tijd en datum in." vertelde hij kalm. Op het moment dat ze vertelde dat ze wist wat The Library inhield knikte hij kalm. Het was te verwachten dat ze dit wist. Het was geen geheim venootschap en daarbij hadden ze goede connecties met de legendarische magicians dus ongetwijfeld had Luce er wel eens van gehoord. Luce sprak verder en zwijgzaam keek hij haar kort aan. Verbaasd over de nogal nette toon tegenover hem. Xanxus glimlachte daarna kalm. "Xanxus....." sprak hij kort maar krachtig. "Mijn naam is Xanxus...." legde hij verder uit. "Verder mag u me gewoon aanspreken met 'jij' " vervolgde hij. Xanxus wist dat wanneer Luce echt wist wat de Library inhield, dat ze tevens door moest hebben dat hij geen echt mens was. Zijn menselijke vorm was handiger op het moment dat hij een reis maakte of wanneer hij taken moest uitvoeren. Hij kon dus alles wat een mens ook kon, maar dan voor een gelimiteerde hoeveelheid. Hij kon hoog uit een dag in deze vorm blijven. En daar tegenover stond dat hij deze vorm dan voor een halve dag niet kon aannemen. En gezien zijn situatie zou hij tegen de eind van de dag wel verplicht zijn uit deze conditie te gaan en weer een halve dag bij te komen. Zwijgzaam ging zijn blik naar het bureau van Luce, om niet te staren. Hij kon soms een doordringende blik hebben waarvan men dacht dat hij dwars door je ziel heen kon kijken. Soms kon Xanxus dat, maar dan las hij het af van je aura. Zwijgzaam wachtte hij op een reactie van Luce voor hij verder zou spreken.

Luce hoorde zijn woorden wel aan, maar dat maakte niet dat ze minder snel ging doen. Het was alleen al beschamend dat ze daar stond in haar handdoek. Het was haar verder nooit echt overkomen, ja met vriendinnen, zover ze die had. Maar met mannen keek ze wel uit, nee en toch stond ze er. Ze had hem ook weg kunnen sturen, ja, maar dan voelde Luce zich ook weer schuldig, dus nu rende ze heen en weer en stond te hannissen om alles aan te krijgen en goed ook. Uiteindelijk had ze zich goed en wel omgekleed, haar haar hingen in vochtige lokken naast haar hoofd, dat kwam later wel. Nu eerst die brief. Zonder echt op de man te letten zocht Luce tussen de enveloppen en vond uiteindelijk de goede envelop.. Luce scheurde hem open en vouwde de brief open, om tot de ontdekking te komen dat ze haar bril was vergeten. Ze verontschuldigde zichzelf meteen en biechtte op dat ze hem nog niet gelezen had. Stom, maar ze was ook niet helderziend. Ze was gewoon nog niet aan veel dingen toegekomen. "Het is begrijpelijk dat u de tijd nog niet hebt gevonden. De brieven zijn alleen bedoeld als melding dat er iemand aan u is toegewezen. Verder staat er geen tijd en datum in." Luce knikte. Al probeerde ze de tekst nog wel te lezen, met geknepen oogjes. Nee dit werd hem niet. Dit was echt nog een moeilijkere klus dan Luce had verwacht. Er kwam in de eerste dagen zoveel op haar af. Maargoed, dat zou Eric vast ook hebben gehad. Luce vroeg hem hoe ze hem mocht noemen. Misschien wel prettig. "Xanxus....." Luce herhaalde hem even, alsof ze zo zijn naam zou onthouden. "Mijn naam is Xanxus.... Verder mag u me gewoon aanspreken met 'jij' " Luce glimlachte. "Nogmaals aangenaa Xanxus, Luce Lior, zoals je denk ik al wel hebt begrepen." Luce stak haar hand even uit om de ontmoeting nog even wat 'officiëler' te maken. "Goed, uhm, als ik vragen mag.." Luce voelde zich echter nog wel wat onzeker. "In welk gedaante zie ik je nog meer..?" Het was zo raar om te vragen, maar Luce wist dat dit niet het enige was wat ze van hem zou zien. Felix voelde zich er echter niet zo prettig bij, bij de man. Alsof hijj zijn territorium moest beschermen. Hij begon zachtjes te blazen, zijn rug was gebold en zijn haren stonden overeind. Luce greep hem in een simpele greep vast en hield hem tegen zich aan. Kriebelde wat achter zijn oren waardoor het beestje iets meer ontspande. Dit werd blijjkbaar nog wat, want Felix liet snel merken wat hij van andere vond, en deze man viel niet heel goed in de smaak.

-- Sawry voor de late reactie.. *schaamschaam*

Xanxus stond inmiddels in de ruim verlichtte kamer. Het was zeer prettig. Het was hem al opgevallen dat dit terretorium was van iemand anders. Het was een katachtige die hier ergens rondliep. Dat kon hij wel aanvoelen. Zijn ogen gleden door de ruimte. Hij liep langs een paar boeken die er lagen. Hij glimlachte en sloeg er een open. Interesant. Er stonden spreuken in die hij in zijn jaren die hij leefde nog niet gezien had. Ongetwijfeld had Luce of Eric hier aandeel aan gehad. Rustig bekeek hij hoe hij de spreuk zou moeten uitvoeren. Onthouden dus. Hij kende redelijk wat lichtspreuken, maar hij bleef altijd zwakker dan een volleerd magician. Luce zou hem in gevecht met gemak verslaan. Hij was in menselijke gedaante al helemaal zwakker omdat hij in deze vorm door middel van een spreuk moest aanhouden. Zwijgzaam gingen zijn ogen naar Luce die toen weer binnen kwam. Rustig sloeg hij het boek dicht en draaide zich naar haar toe. Om aan te geven dat ze zijn volledige aandacht had mocht ze wat spreken. Hij glimlachte toen ze sprak. "Inmiddels wel..." sprak hij kalm tegen Luce. Het was te begrijpen dat de kater hem kon zien in zijn normale gedaante. De spreuk werkte alleen op magiers. En Felix was een kat, die hem dus aan kon voelen wat hij werkelijk was. Op het moment dat Luce vroeg dat Xanxus zijn andere gedaante kon laten zien. Hij glimlachte. "Dat mag u zeker vragen..." sprak hij. Hij sloot kort zijn ogen. Langzaam begon hij te vervormen. Zijn kleding smolt samen met zijn lichaam. Zijn huid kreeg een donkerder tintje en er groeide zwarte en witte haren op. Zijn kapsel werden dikke witte haren die de manen vormde. Zijn mond groeide wat uit waardoor een de mond van een tijger te voorschijn kwam. Niet veel later stond er een witte tijger met witte manen voor Luce. De ogen gingen open en een stel groene ogen keken naar Luce. "Zoals u ziet, ben ik een Liger." sprak Xanxus zonder moeite. Zijn stem was wat vervormd naar een lagere toon en zijn blik was wat anders. Maar het was geen monsterlijke blik of iets in die trand. Zijn uiterlijk was wat vriendelijker. Hij leek kort te glimlachen. "Rustig maar..." sprak Xanxus kalm tegen de kater die in Luce's armen lag. "Ik zal hier niet overnachten of permanent blijven..." sprak hij vriendelijker. "Ik verblijf in het bos hier op het terrein. Daar voel ik me immers het meest op mijn gemak..." sprak hij om de kater wat te kalmeren. Hij wist echter niet of de kater hierdoor gerustgesteld was. Dat lag per persoonlijkheid van de kat weer anders.