Met een smak gooide de jonge vrouw de deur van de shuttle dicht zodat het ding helemaal trilde. De piloot begon luidkeels tegen haar te schreeuwen dat ze het rustiger aan moest doen en als blikken konden doden zou hij nu ter plaatse tot as vergaan zijn onder haar blik. Katherine was woest, wilde iets kapot gooien of iemand eens een goede mep verkopen. De meeste mensen die haar kenden zouden zeggen dat ze helemaal niet meer zichzelf was en aan de ene kant was dat ook zo. Haar groene ogen waarin normaal de pretlichtjes op en neer dansden, spuwden bijna vuur en haar gezicht was vertrokken tot een woedende grimas. Deze keer was hij echt te ver gegaan, had gezorgd dat de mensen rondom haar nu duidelijk zagen dat ze een shadraanse was. Percy had het recht niet om te eisen dat ze met hem trouwde en moest al zeker niet proberen haar te bedreigen. Haar vader maakte het goed en zijn toestand was weer stabiel. Op het moment dat de conclusie kwam dat hij terug beter zou worden had de man haar apart genomen en had gezegd dat als ze niet met hem trouwde hij de gezondheid van Jonathan Pierce terug achteruit ging laten gaan. Het enige wat Katherine daarop gereageerd had, was een slag in zijn gezicht. Niemand bedreigde een lid van de machtigste familie van het oosten van Shadra, ookal gedroeg ze zich soms als een Novaan. De roodharige vrouw had er nog een heel deel beledegingen in haar moedertaal naar zijn hoofd gesmeeten toen ze hem de deur uitschopte. Als die ellendeling ooit nog een stap in haar huis durfde te zetten zou ze het hem betaald krijgen en het was zeker geen pretje om haar toorn te voelen.

Overal waar Katherine kwam, werd het een stuk donkerder en verwelkten de bloemen. Als haar woede wat minder was zou ze aan Norwood kunnen vragen of hij de bloemen terug wilde laten groeien, want zo van die dode bloemen gaven niet echt een goed gevoel bij de leerlingen. Nu ze aan de leraar woudmagie dacht: ze had de man al een tijd niet meer gezien in de gangen als de les afgelopen was en evenmin in de lerarenkamer. Zou hij ziek zijn ofzo? Zonder het zelf echt te beseffen liep ze richting de trappen die naar de kerkers leidden terwijl haar rode haren als een vuurzee achter haar aan golfden. De dunne hakken van haar schoenen brachten een regelmatig getik voort terwijl ze dieper en dieper onder het kasteel terecht kwam. Hier was het donker, voelde ze zich haar in haar element. Haar voetstappen, opgejaagde ademhaling en wegrennende dieren waren de enige geluiden die te horen waren. Bij de gedachte aan de verschillende dieren die hier rondliepen gleed er een rilling over haar rug, maar de woede die ze voelde zorgde ervoor dat ze niet gillend wegliep. Katherine moest iets stukmaken of op zijn minst tegen iemand kunnen uitvliegen. Ze stopte met lopen toen ze een andere aanwezigheid voelde die ze niet kende. Malaika zou haar niet snel in de kerkers begeven, Savador had het te druk met zijn werk en Norwood was op de een of andere manier verdwenen. Na een tijdje wist ze welke magie soort ze voelde, aarde. De hoeveelheid was te groot voor een leerling, maar te klein voor een LM, dus moest het wel een van haar collega's zijn. Licht hyperventilerend van onderdrukte woede wachtte de jonge vrouw af totdat de persoon zich bekent zou maken.


Master Laurent

Hij had haar bedreigd, had het lef gehad om zoiets te doen. De klap die ze in zijn gezicht gegeven had, had ervoor gezorgd dat zijn hoofd helemaal naar links geslagen was en de vorm van haar hand er vuurrood in gestaan had. Als ze goed had doorgeslagen moest er op dit moment een grote blauwe plek ter hoogte van zijn wang staan. Na die woede-uitbarsting had Katherine haar spullen gepakt, aan de buurvrouw gevraagd ofdat ze voor Jonathan Pierce wilde zorgen en had de eerste de beste shuttle terug naar de school genomen nadat ze Percy een heel deel verwensingen naar het hoofd had gegooid. Op dit moment was die woede wat minder, maar nog niet helemaal weg. De mensen die ze tegenkwam voelden gewoon dat ze kwaad was en dat ze voor even niet in haar buurt moesten komen. Haar groene ogen die altijd zo vriendelijk stonden, straalden niets anders dan woede en een tikkeltje verdriet uit. Ze had Percy altijd al sympathiek gevonden, had zelfs op het punt gestaan om hem te vergeven als ze in Shadra aankwam. Nee, in plaats van met een gelukkig gevoel thuis te komen, kwam ze door zijn toedoen echt woest terug. Echt, de meeste flensen zouden zich nu omdraaien als ze haar aura voelden , maar blijkbaar dacht de persoon die earthmagic beheersde daar anders over. Katherine kneep haar ogen tot spleetjes toen de man zichtbaar werd. Wacht even, had hij nu echt serieus twee verschillende kleuren van ogen? Apart, maar hij stond er wel mee. "Zie ik eruit alsof alles goed gaat?" Snauwde ze als antwoord op zijn vraag. Even schrok ze van de toon waarop ze het zei, maar ze probeerde zich zo goed mogelijk te herstellen. Een lichte bries zorgde ervoor dat haar haren en stukje opvlogen en beschaamd keek ze naar de grond. Het was net alsof dat briesje een teken was geweest, een afkeuring in de vorm van gefluister. "Sorry." In dat ene woordje hoorde je hoeveel spijt ze had van haar lichte uitbarsting. Katherine kende de man niet eens en hij had er niet voor gezorgd dat ze woest was. Niet kwaad of woedend, maar echt woest. De jonge vrouw kon veel verdragen, maar niemand deed haar vader iets aan om haar te krijgen. Na een tijdje keek ze terug op en krulden haar lippen om in een geforceerde glimlach. "Katherine Pierce, lerares dark magic," stelde ze zich voor en ze stak haar hand uit die nog wat trilde van ingehouden woede. Op haar gezicht was geen spoor te ontdekken van de woede die ze in haar binnenste voelde, ze had niet voor niets geleerd om haar emoties te verbergen.