Haar passen echode in de verschillende gangen dat ze liep. Haar haren dat tot haar onderrug hangde bewoog soepel en met sierlijke beweging heen en weer bij iedere stille pas dat Tsukimiya stapte. Met haar koptelefoon op haar oren en ogen strak voorzich luisterde ze kalmpjes naar haar lievelings muziek waar haar I-pod vol meestond. Even zuchtte ze kalmpjes terwijl ze even een verloren haartje terug achter haar oor legde samen bij de rest. Miya was zo druk bezig met haar eigen gedachten dat ze niet door had naar waar ze ging, maar half weten waar ze liep nam ze een trap naar beneden. De muziek nog op een redelijk hoge stand klonk in haar oren en als het heel stil was konden de andere het oren. Een koude rilling zorgde ervoor dat ze uit haar gedachten werd getrokken en er voor zorgde dat ze even rond keek. Het was die rilling die ervoor zorgde dat ze pas nu maar besefte dat ze totaal niet wist waar ze was. Even zette ze paniekerig haar ogen weid open. Tsukimiya haalde toen een diepe teug vol met lucht en liet het toen weer ontsnappen. Ze moest kalmeren. Het had helemaal geen zin om in paniek te raken. Maar de trap die ze nog daar straks naar beneden, naar hier had genomen had ze waarschijnlijk al lang achter haar gelaten want toen ze naar achteren keek was de trap weg. Langzaam zette ze haar muziek uit en hangde de koptelefoon rond haar nek. Waar was ze nu toch beland? Nog maar nieuw en toch was ze weer meteen verdwaald. Daarom wou ze niet naar een school maar in haar eigen huis dat ze van buiten kende en al de geheime plekjes wist, waar ze nooit zou kunnen verdwalen. Daar wou Tsukimiya weer haar lessen krijgen. Maar zo te zien hadden haar ouders zich inneens zo onverwacht zich bedacht en haar naar deze school gebracht. Waar ze zelfs nog geen enkel idee had waar voorbeeld de wc's te vinden zouden zijn. En kijk haar nu. Even gleden haar ogen naar de omgeving. Waarschijnlijk zou ze in de kerkers zijn ofzoiets want het was hier veel te koud om een lokaal of zo te zijn. Ze had beter wat warme kleren bij zich. Nouja het zou raar zijn om in de gangen te lopen met winter kleren, maar kijk nu had ze het nodig. Geirriteerd dat ze zo dom kon zijn stapte ze toen uiteindelijk weer verder. Geen idee hebben of ze nu dieper de kerkers in liep of weer dichter bij de trap die haar weer veilig bovengronds zou brengen.
Miya had zelf geen idee meer hoe lang ze hier nu rond liep en haar I-Pod was bijna plat. Zwaar zuchttend liet ze zich tegen een muur op de grond vallen en smeet de I-pod tegen een muur toen ze had gezien dat die nu toch plat was geworden nu ze het nodig had om haar wat te kalmeren. Hoe stom is ze nu toch eigenlijk geworden. abrupt zweeg Tsukimiya toen ze het geëcho hoorde van voetstappen. Hopenlijk geen leeraar. Even nam ze haar lange haren bijeen alsof ze het in een staart ging stoppen maar liet het toen uiteindelijk weer los. Toen ze opkeek omdat de voetstappen waren gestop keek ze recht in de ogen van een jongen."Wat" Mompelde ze wat lichtjes alsof ze alles onder controle had, ondertussen keek ze weer even naar haar I-pod die een barst op het scherm had gekregen. Ah ze zou dat wel weer vermaken. Weer keek ze de jongen aan. Ze zou echt niet aan deze gast toegeven dat ze verdwaalt was, vergeet dat maar. Dacht ze koppig

(Dominic)

Het was koel in de kerkers, maar Dominic merkte er haast niets van. Ten eerste omdat hij een dik vest aan had getrokken en ten tweede omdat de medicijnen zijn zenuwen verdoofden en minder gevoelig maakten. Hij wilde stoppen met de verslavende pillen, de rottige glimmende dingen. De felgekleurde dingen in alle vormen en maten, hij had rode kleine rondjes, langwerpige korrelige pillen, natuurlijk ook stralend witte capsules. Op de potjes stonden de meest uiteenlopende namen van allerlei stofjes, stoffen om hem rustig te houden, stoffen om te zorgen dat zijn lichaam langzaam werd, stroperig aanvoelde. Als je de bijsluiters las vroeg je je bijna af of de bijwerkingen niet erger waren dan de positieve. De doktoren waren het daar over eens, ze wisten dat Dominic gevaarlijk was en beteugeld moest worden. Maar als je zijn voorgeschiedenis niet kende zou je hem eerder als lief en onschuldig bestempelen. Je zou hem geloven als hij met hangende schouders vertelde hoe zijn vader Sophia vermoorde. Hoe zijn vader het mes in de ribben van zijn huilende moeder stak. En hoe de kleine Dominic wegrende en zich verstopte. Als je hem zag wilde je hem beschermen tegen de psychologen en de zusters met hun injectiespuiten. Het was moeilijk om je voor te stellen dat hij iemand had vermoord. En daar maakte Dominic handig gebruik van, hij speelde een spelletje met je, verblinde je met lieve lachjes. Maar vanbinnen was hij de hele tijd bezig met bedenken hoe hij je pijn kon doen, hoe hij je het beste kon raken en vernietigen. Hij liep door de donkere gangen heen, op zoek naar wat rust. Hij had even geen zin om mensen tegen te komen, een iemand in het bijzonder. De persoon die er met haar ijskoude ogen voor had gezorgd dat hij aan aar bleef denken. Het waren geen lieve verliefde gedachtes, maar toch bleef ze door zijn hoofd spoken. En elke keer als hij besloot om een van zijn medicijnen niet in te nemen zag hij weer voor zich hoe hij omver werd geduwd. Dan voelde hij haar hand in zijn nek en kon zichzelf er haast niet meer toe brengen om af te kicken. Net alsof het zonder haar nog niet moeilijk genoeg was geweest om te minderen.

Hij had vandaag bijna alles ingenomen, op een enkel gifgroen pilletje na. Tot nu toe had hij er nog geen last van gehad en alles verliep goed. In de verte hoorde hij hele zachte voetstappen, hoorbaar door de echo's in deze stenen gangen. Even overwoog hij om te keren en de ander alleen te laten. Maar hij bedacht zich, in deze donkere verlaten gangen was het alleen maar makkelijker om een andere leerling te beinvloeden. Hij versnelde zijn pas iets en liep door. Na een tijdje stopte hij om te luisteren, maar hoorde niets meer. Hij liep verder en keek even op zijn kaart. Met zijn potlood zette hij een streepje toen hij een kruising passeerde. Dit was het systeem wat hij gebruikte om niet te verdwalen, hij gaf telkens aan waar hij was, welke gang hij nam en welke afslagen hij passeerde. Het zou vervelend zijn om hier verdwaald te raken. Hij ging de hoek om en zag een meisje op de grond zitten. Ze nam haar haar roze bijeen, leek het in een staart te willen doen. Maar het kind bedacht zich en haar lange haar golfde weer over de slanke schouders. Hij stopte op twee meter afstand en keek verbaasd op haar neer. ''Wat...'' mompelde het kind zachtjes en de echo herhaalde haar woorden fluisterend. Tegen de muur lag een I-pod met een flinke barst in het scherm, die ook het meisje nu opmerkte. ''Sorry dat ik je stoor, meisje met de prachtige haren. Wat doe jij zo alleen in deze koude kerkers?'' Hij glimlachte lief en zijn felblauwe ogen zochten haar gezicht af. Het compliment was eigenlijk gewoon een constatering, haar haar was mooi en dat had ze maar te accepteren. Hij zou nu niet meer weggaan, hoe chagrijnig ze ook zou kijken. ''Mijn naam is Dominic. En jij bent...?'' Hij liet zijn blik weer over haar gezicht glijden, ongegeneerd, dat mocht wanneer je iemand leerde kennen. Toen liet hij zich langzaam zakken en ging ook zitten. Hij leunde tegen de andere muur en glimlachte warm. Tussen hen was een kleine ruimte, de gang was slechts ongeveer een meter breed. Hij zag dat ze niet echt warm was gekleed, ze moest het wel koud hebben. Of was ze soms weer een razenpersoontje die geen last had van kou. Hij zou het haar zo wel vragen, wilde alles van zijn nieuwe slachtoffer te weten komen.

Miya keek de jongen strak aan en liet toen weer haar ogen glijden naar haar I-pod. Mischien zou ze maar een nieuwe moeten vragen aan haar ouders als ze het niet meer kan maken. Als ze het vriendelijk vraagt -wat ze niet altijd is- lukt het wel. Nog eens lief kijken naar haar ouders, karweitjes doen dan kunnen ze niet anders dan luisteren en doen wat ze zegt. Het is zo simpel. Iets wat ze makkelijk aan kan. Ze heeft wel eens ergere problemen meegemaakt. De jongen die nog maar twee grote passen van haar stond keek haar strak aan. Een vreemd gevoel overspoelde haar, alleen wist ze niet wat. Daar moest ze achter zien te komen, en dat zal haar ook lukken. ''Sorry dat ik je stoor, meisje met de prachtige haren. Wat doe jij zo alleen in deze koude kerkers?'' Hij glimlachte lief. Even keek ze hem zo kalm mogelijk aan en probeerde het rare gevoel te negeren. Miya voelde zijn ogen haar gezicht overglijden wat haar een lichtte rilling gaf. Ze wist welke het was. Omdat hij haar een compliment gaf of was het de koude rilling? Ze kon er gewoon geen greep op krijgen en dat frustreerde haar."Ben wat verdwaald geraakt door te druk bezig met mijn muziek." Sprak ze zachtjes want ze had haar echo goed gehoord. Weer keek ze naar haar I-pod, strekte haar arm ernaar en pakte het op en onderzocht de barst, het viel nog wel best mee....Even rilde ze weer door de koude. Vanaf nu zou ze altijd een jasje ofzo meenemen ookal was het warm buiten. ''Mijn naam is Dominic. En jij bent...?'' Hoorde ze hem vragen. Ze keek hem recht aan haar spieren waren lichtjes gespannen. Was het wel slim om haar naam te zeggen? Het kon toch geen kwaad?"euh...aangenaam, de mijne is Tsukimiya, maar zeg maar Miya is korter" Antwoorde ze wat vaagjes, terwijl ze zag dat hij tegen de muur voor haar ging zitten. Ze keek hem strak aan."Ik heb gezegt wat ik hier deed....dus nu jij" begon ze te zeggen. "Wat doe jij hier?" Ze was toch wel nieuwsgierig ookal had ze zo'n gevoel dat ze ver uit zijn buurt zou moeten zijn. Meestal luisterde naar haar gevoel maar ze was verdwaald en nu ze zou straks wel de weg vragen, dus kon ze even goed toch iets langer blijven. Natuurlijk niet te lang want ze kreeg het veel te koud. Waarom moesten kerkers dan ook altijd zo koud zijn. Waarom was er hier geen Airco ofzoiets waardoor het hier warmer zou zijn. Even sloeg ze haar handen bij elkaar en probeerde het wat te verwarmen door er warme adem van haar op te blazen. "Wel euh...Weet je trouwens de weg terug naar boven? Er wacht waarschijnlijk nog iemand op me" Vroeg ze het vlotjes. Het laatste was een vlotte leugen. Voor haar was het een makkelijk spel, liegen. Je zou wel kunnen zeggen dat ze ermee was geboren, dus simpel is het niet om te zien of ze nu loog of niet. En ze deed dat nu omdat ze haar gevoel nu niet echt helemaal negeerde. Gek was ze niet. Deze jonge gast....Het had iets wat haar bezorgt maakte waardoor ze haar spieren opspande. Je zou het vreemd kunnen noemen omdat hij helemaal niks deed, maar ze was niet dom en keek niet alleen naar het uiterlijk. Daar had ze bijna problemen mee gekregen. Een jong meisje had haar lief geleken totdat Tsukimiya had gezien wat dat jonge meisje in staan was. Een grappig zicht was het geweest. Hoe handig dat meisje was, optijd had Miya erop gereageerd. Een plukje haar was voor haar ogen gevallen, die ze nu terug legde terwijl er een andere in de plaats kwam liggen. Wat geirriteerd dat dat zo zou blijven duren liet ze het gewoon hangen terwijl ze terug in de felblauwe ogen van Dominic keek. Als ze een naar gevoel had over deze gast waarom was hij zo vriendelijk. Hij speelde met haar! Nee ze gaat er niet intrappen, waarschijnlijk makkelijker gezegt dan gedaan maar ze moet hier uit deze kerkers en snel ook!

"Ben wat verdwaald geraakt door te druk bezig met mijn muziek." Sprak ze zachtjes, de echo was nu nauwelijks hoorbaar. Verdwaald door muziek, dat betekende dat ze of erg snel ergens in werd meegesleept, of dat ze een grote muziekliefhebster was. Ze pakte het apparaatje op en bekeek de barst in het scherm. Het meisje rilde, had het duidelijk koud. Maar dat negeerde Dominic eventjes, hij zou daar msischien straks op doorgaan. "euh...aangenaam, de mijne is Tsukimiya, maar zeg maar Miya is korter" Ze had even getwijfeld, alsof ze hem niet vertrouwde. Alsof ze bang was wat hij zou doen met haar naam. "Ik heb gezegt wat ik hier deed....dus nu jij" begon ze te zeggen. "Wat doe jij hier?" Hij knikte kort en haalde zijn hand door zijn stijle haar.''Oke, Miya, ik zal het je graag vertellen. Niet dat het zo ontzettend interessant is hoor.’’ sprak Dominic rustig, hij nam de tijd om het inhoudloze verhaaltje te vertellen. ‘‘Ik was hier gewoon wat aan het ronddwalen. Ik ben pas net aangekomen, een paar dagen geleden, dus ben alles nog aan het uitzoeken. Ik zag de trap naar beneden en besloot hier eens rond te kijken. En toen hoorde ik voetstappen in de verte en werd nieuwsgierig, liep verder. En vond jou hier zo zittend met een kapotte ipod. Is hij nog te repareren?’’ Ze sloeg haar handen ineen en blies ertegen, had het duidelijk koud. Zelf had Dominic een warm met wol gevoerd vest aan en daaronder een warm overhemd met daar weer onder een hemd. Zelfs als hij wel alles normaal kon voelen, zou hij het nog niet koud hebben. "Wel euh...Weet je trouwens de weg terug naar boven? Er wacht waarschijnlijk nog iemand op me" Ze sprak vlot, maar hij herkende de tekenen van een leugen. Het was niet erg duidelijk, zeker niet. Maar Dominic was zeer ervaren in liegen en wist beter dan anderen te zien of iemand loog. Maar hij wist het niet zeker en besloot niet door te gaan op het verdachte er-wacht-iemand-op-me stukje. Het was een vrij voor de hand liggend excuus om zo snel mogelijk weg te vluchten, maar kon natuurlijk ook net zo goed de waarheid zijn. Ze streek een pluk haar weg, maar meteen viel een ander lokje naar beneden. Miya was zo te zien zeer geirriteerd toen het niet lukte haar haar te fatsoeneren. ''Ach god, wil je zo graag van me af komen?’’ zei hij zachtjes en hij trok een zielig pruillipje. ‘‘Hmm, je hebt het koud hé? Is dat het?’’ Vlug, voor ze kon antwoorden trok hij zijn vest uit en stak het haar toe. De koude wind die zachtjes langs zijn handen streek zorgde dat zijn huid tintelde. Het was helemaal niet onprettig om de koelte weer te voelen en hij zou zorgen dat ze het warme vest accepteerde. '’Hier, trek aan...’’ Een zorgzame lach sierde zijn gezicht en hij keekhaar verwachtingsvol aan. ''En ja, ik weet de weg wel, denk ik...Als je echt weg wil, breng ik je zometeen naar boven.’’ Hij was duidelijk teleurgesteld dat ze zo snel al weg wilde. Mischien zou het meisje door zijn grote smekende ogen overgehaald worden om te blijven. ''Ah toe Miya, blijf nog even,’’ zei hij smekend. Hij zette zijn liefste lach in en keek haar recht in de ogen.
Wow een smekende Dominic xD

Ze dacht even rustig na. Niet dat veel zin had want doordat de jongen haar de hele tijd kalmpjes aan keek. Uiteindelijk besloot ze toch haar plukje haar voor haar ogen weg te leggen en stak het achter haar oor. Gelukkig hangde er nu geen meer voor haar ogen. Ze vond het altijd wat irritant als er haren voor haar ogen zie hangen want dan let ze bijna altijd daar op. .''Oke, Miya, ik zal het je graag vertellen. Niet dat het zo ontzettend interessant is hoor.’’ Even keek het hem grijnsend aan maar die grijns verdween al snel weer.‘‘Ik was hier gewoon wat aan het ronddwalen. Ik ben pas net aangekomen, een paar dagen geleden, dus ben alles nog aan het uitzoeken. Ik zag de trap naar beneden en besloot hier eens rond te kijken. En toen hoorde ik voetstappen in de verte en werd nieuwsgierig, liep verder. En vond jou hier zo zittend met een kapotte ipod. Is hij nog te repareren?’’ Even keek ze hem rustig aan. Ze vond het wel vreemd. Als hij nieuw was waarom leek het wel alsof hij deze weg van buiten kende. Mischien als ze hier ooit terug wil komen dan moet ze wel een manier vinden om niet opnieuw te verdwalen.Miya wist niet of hij haar leugen had gelooft. Dat zou ze straks wel ontdekken. Ze keek hem voorzichtig aan. Even liet ze haar hand door haar roze haren glijden en trok het er toen weer uit toen hij tegen haar sprak. ''Ach god, wil je zo graag van me af komen?’’ zei hij zachtjes. Even keek ze hem verbaasd aan. Hoe wist hij het, maar al snel werd ze gerust gesteld door het volgden wat hij zij. Ondertussen ontging MIya zijn pruillip niet waardoor ze toch wel een licht schuldgevoel kreeg. Snel probeerde ze dat gevoel te onderdukken. ‘‘Hmm, je hebt het koud hé? Is dat het?’’ Ze wou nee zeggen. Tegen spreken dat ze helemaal geen koud had maar nog voor ze het al te goed besefte had hij zijn jas al uit gedaan en aanbiede. Ze twijfelde. Ze zuchtte wat verslagen en deed het toen lichtjes nerveus aan. De jas rook naar hem. Wat typisch was natuurlijk als hij die de heletijd heeft aangehad. ''En ja, ik weet de weg wel, denk ik...Als je echt weg wil, breng ik je zometeen naar boven.’’ Miya zag zijn teleurstelling en opnieuw overspoelde de schuldgevoel haar.En vooral toen hij begon te smeken ''Ah toe Miya, blijf nog even,’’ Ze keek hem zo afwijkend mogenlijk aan. Ze moest naar haar gevoel luisteren en dat was vluchten. Maar door zo zielig naar haar te kijken werd dat moeilijk en moeilijk. Toen hij haar glimlachend recht in de ogen keek was ze verkocht."Mij best..."mompelde ze geirriteerd omdat deze gast haar heeft met weinig moeite kunnen overhalen. Ze moest daar dringend eens verandering aan brengen. Dit mocht niet nog eens gebeuren. En daar zal ze wel voor zorgen"Maar ik ben niet echt iemand die een gesprek volhoud. Het is maar dat je het weet." Mompelde ze wat rustiger dan eerder. Voorzichtig deed ze zijn jas stevig dicht en voelde haar al wat warmer worden"En euh...Bedankt voor de jas" Het was maar amper hoorbaar omdat ze niet echt vaak iemand bedankte en als ze dat wel deed was het stil dat niet iedereen het zo vaak hoorde."Als we uit de kelder zijn geef ik hem wel direct weer terug" Voegde ze eraan toe terwijl ze zich stevig in de jas nestelde.

Het meisje trok de jas aan na een zachte zucht. Ze had blijkbaar door dat protesteren of weigeren geen zin had. Zo hoefde hij haar ook niet onder druk te zetten om het te accepteren, wat hem weer heel wat tijd bespaarde. En als ze het niet meer zo koud had zou ze misschien ook niet zo snel weg willen rennen. Was hij dan zo eng? Nee, hij had zijn lieve perfecte masker opgezet. Hij had alleen maar aardige dingen gezegd. Ze was waarschijnlijk gewoon altijd achterdochtig, was niet van plan om zomaar iedere vreemdeling te vertrouwen. Dus dan moest hij zorgen dat hij geen vreemde meer was, maar een vriend werd. Dat ze geloofde dat ze hem kon vertrouwen en op hem kon rekenen. Even leek het alsof ze afwijzen dop zijn smeekbede zou reageren, ze keek hem afwijzend aan. Hij keek zo mogelijk nog zieliger en uiteindelijk zwichtte ze. "Mij best..."mompelde ze duidelijk geïrriteerd. Zijn ogen glommen vrolijk en enthousiast lachte hij zijn lieve lach. Als een kind dat een snoepje van zijn ouders heeft gekregen na lang zeuren keek hij haar aan. Dolblij en in staat om haar ter plekke een knuffel te geven. Maar dat deed hij niet, ten eerste omdat ze er niet uitzag alsof ze dat kon waarderen en ten tweede hield hij niet van knuffelen. Dat deed hem te veel denken aan echte simpele ongecompliceerde vriendschap of zelfs liefde. "Maar ik ben niet echt iemand die een gesprek volhoud. Het is maar dat je het weet." Mompelde ze wat rustiger dan eerder. ''Geeft niet, ik zal gewoon een poging wagen... Ik ben allang blij dat je me niet meteen weer verlaat. En anders praat ik wel en luister jij,'' zei hij. Bij zwijgzame mensen was het belangrijk het gesprek gaande te houden, desnoods door zelf allerlei onzin te vertellen, het liefst met een zeer enthousiast gezicht. Meestal kwam de ander dan ook los, begon allerlei dingen te vertellen. Dingen waarvan ze dachten dat de ander het toch niet zou onthouden. Maar Dominic onthield alles en gebruikte het dan ook meteen tegen je als hij de kans had. Ja, hij onthield elke aarzeling, registreerde elke boze blik, zolang je hem wist te boeien was hij gevaarlijk, Ze trok de warme jas dicht en mompelde toen haast onhoorbaar een bedankje. ''Geen probleem, ik kan toch niet onbewogen toekijken hoe iemand bevriest?" Zijn warme blik maakte duidelijk dat hij voor haar zou zorgen. Die gelogen belofte gold alleen zolang hij er zelf zin in had. Nu was ze nog interessant en nieuw, een onbekend speeltje dat zijn aandacht wel vast kon houden. Maar zodra hij alles had ontdekt zou hij een zo pijnlijk mogelijke manier zoeken om haar te laten vallen. ''Als we uit de kelder zijn geef ik hem wel direct weer terug" zei Miya en ze nestelde zich nog steviger in zijn jas. "He, rustig maar, het komt allemaal goed. En ik laat je nog lang niet weggaan hoor!'' zei hij vrolijk en hij knipoogde kort naar haar. ''Oke, ik zal me dan allereerst maar wat beter voorstellen. Ik kom van Shadra en Nova, ja een beetje een ongebruikelijke combinatie, ik weet het. Ik heb een zusje, woonde hiervoor bij mijn oom en tante, maar merkte dat ik steeds meer geïnteresseerd raakte in magie. En nu ben ik hier omdat ik het nog beter wil leren beheersen. Wil jij ook iets vertellen?'' Hij zweeg kort, keek haar verwachtingsvol aan. Over zijn zusje had hij een korte mededeling gedaan, gewoon om alles op te vullen en om haar aan te moedigen ook over haar familie te praten. Maar meer wilde hij niet kwijt over Sophia, het enige meisje dat hem ooit had zien huilen. ''Maar het hoeft niet hoor, als je er niet over wil praten ofzo...'' voegde hij haastig toe. ''Laat je nergens toe dwingen, nooit.'' sprak hij met een oude-wijze-mannetjes-toon en hij lachte scheef naar haar.
Hehe Dominic speelt babbelziek xD

Het ontging Miya helemaal niet dat hij dolblij was met haar ogen waardoor ze toch even verbaast was maar ze was zo slim om dat niet meteen te tonen. Ze kende deze gast niet, en dat had er altijd voor gezorgt dat ze afstandelijk was. En dat heeft haar heel vaak uit de problemen gebracht. Ze zuchtte even gewoon uit zichzelf zonder enige echte betekenis eraan toe te voegen. ''Geeft niet, ik zal gewoon een poging wagen... Ik ben allang blij dat je me niet meteen weer verlaat. En anders praat ik wel en luister jij,'' Even trok ze verbaast haar ene wenkbrauw weer op. Ze had die rare gevoel nog niet kwijt kunnen geraken maar toch verbaaste hij haar iedere keer. Ze snapte haar gevoelens nu en dat verwarde haar. Tsukimiya kreeg zelf moeite om haar gezicht in plooi te houden. Haar instinct zij iets heel anders over Dominic dan dat hij nu deed en ze wist niet wie ze nu eigenlijk echt moet geloven. Het zorgde ervoor dat ze wat verward was."euh ja is goed...." sprak ze nog verward wat ze niet meer zo perfect kon verbergen. ''Geen probleem, ik kan toch niet onbewogen toekijken hoe iemand bevriest?" Zijn bezorgtheid over haar, maakte haar wat nerveus. Miya had altijd zichzelf kunnen redden en nooit heeft er iemand voor haar moeten zorgen zelfs haar ouders wisten dat ze snel volwassen was geworden en bijna geen hulp meer nodig had maar nu dat hij die jas voor haar heeft gegeven was het nogal moeilijk om nu echt goed na te denken. Hij had de waarheid gezegt want hij begon al direct een gesprek aan te knopen "He, rustig maar, het komt allemaal goed. En ik laat je nog lang niet weggaan hoor!'' zei hij vrolijk en hij knipoogde kort naar haar. ''Oke, ik zal me dan allereerst maar wat beter voorstellen. Ik kom van Shadra en Nova, ja een beetje een ongebruikelijke combinatie, ik weet het. Ik heb een zusje, woonde hiervoor bij mijn oom en tante, maar merkte dat ik steeds meer geïnteresseerd raakte in magie. En nu ben ik hier omdat ik het nog beter wil leren beheersen. Wil jij ook iets vertellen?'' Miya had aandachtig geluisterd naar wat hij zei. Soms kon dat haar van nut zijn maar hier kon ze niet echt direct greep op krijgen. Ze twijfelde....Moest ze nu bijna alles verzinnen of....Ze zal sommige dingen gewoon niet zeggen. Maar toch."Euh. Eigenlijk kreeg ik les thuis, maar mijn ouders hebben oppeens besloten om me naar hier te brengen...." Even dachte ze over haar woorden na" Heb geen idee waarom oppeens nu" sprak ze meer tegen haar zelf."Ik kom van puffoon dus lucht, maar heb toch een deel shadra in me omdat mijn vader van daar komt..." Verdorrie waarom flopte er dat gewoon uit. Het zorgde ervoor dat ze nerveus was, "Maar nu ik hier toch ben ga ik zorgen dat ik meer van magie kom te weten" Voegde ze er wat verdwaasd aan toe. Pas nu besefte ze dat ze het al weer wat redelijk warm had gekregen het voelde goed, vooral in deze kerkers. Ze streek even weer door haar roze haren. Ze moest hem goed in de gaten houden."Hoe lang zit je hier eigenlijk wel" vroeg ze toen maar ze probeerde net als hem het gesprek gaande te houden, wat niet zo simpel leek

tuurlijk Xd

Ze was even aan het twijfelen, maar begon toen toch te praten. Het was waarschijnlijk niet de volledige waarheid, mar tenminste wel een deel. Uit ervaring wist Dominic dat het veel lastiger was om overtuigend een volledige leugen te vertellen, dan het was om een aangepaste versie van de waarheid aannemelijk te maken. Ze verzweeg vast en zeker dingen, de pijnlijkste belangrijkste dingen, de dingen waarmee hij haar zou kunnen raken. Maar dit gaf een algemeen beeld van hoe zij was opgegroeid en ook een beetje hoe ze was. Aandachtig luisterde hij naar haar verhaal. Ze had thuis les gekregen, maar moest nu opeens weg. Dat kwam op hem nogal vreemd over, maar ouders waren lang niet altijd logisch. "Ik kom van puffoon dus lucht, maar heb toch een deel shadra in me omdat mijn vader van daar komt..." Puffoon, zweverig, naïef en zo ontzettend irritant. Maar dan ook weer deels van Shadra, de mensen waar hij de minste haat voor voelde. Het was niet zo dat hij enkel mensen van andere planeten ten gronde richtte, maar over het algemeen had hij het minste problemen met in hun buurt zijn. Als hij met een regenboog-en-eenhoorn-meisje in een kleine ruimte zou zitten, was dat niet bepaald prettig voor madam. Dan zou ze met de grond gelijk worden gemaakt en als een hoop brokstukken achtergelaten worden. Nee, soms was hij met dark magicians nog redelijk mild, hij verachtte ze, hij haatte ze. Maar hij had nog iets van een connectie met ze. En daarbij waren er nou eenmaal minder van die ontzettend irritante afschuwelijks naïeve kindertjes op Shadra, wat het hem ook makkelijker maakte om zich in te houden. Gelukkig leek het erop dat Miya niet een van die hyperactieve rotkinderen. Tot nu toe leek ze redelijk gebalanceerd, al was ze even bang geweest voor hem. Het leek er nu op dat ze hem wat meer begon te vertrouwen, wat alleen maar goed was. "Hoe lang zit je hier eigenlijk wel" vroeg ze toen. Hij kneep zijn ogen even dicht en telde de dagen. Hij was hier pas kort, vorige week was hij aangekomen. ''Ehm..ongeveer een week...om precies te zijn een week en twee dagen, oftewel negen dagen.'' Hij zweeg even en keek haar aan met zijn grote blauwe ogen. Ze was slank en redelijk lang. Mooi en een beetje zenuwachtig, dus zeker een goed object voor zijn aandacht. Een leuk speeltje. Het was als een elastiekje, Dominic wilde het blijven uitrekken en kijken wanneer het knapte. Of hij pakte gewoonweg een schaar en knipte het ding doormidden als hij er genoeg van had. Het kwam nauwelijks voor dat hij iemand zonder pijn weg liet gaan. Het oefde zeker geen lichamelijke, zichtbare verwondingen te zijn. Nee, het was zo veel leuker om iemand geestelijk pijn te doen. Om eerst in hun hart binnen te dringen en het dan vanbinnen uit te vernietigen. ''En jij? Het hoeft niet zo precies hoor,'' zei hij vrolijk en hij knipoogde kort naar haar. ''Oh, ik mag natuurlijk zelf ook nog een vraag verzinnen,'' zei hij loom, hij genoot van het vraag-en-antwoordspelletje. ''Wel eerlijk zijn hoor.'' Een plagerige grijns en een veelbetekenende blik. Om haar duidelijk te maken dat hij wist dat ze loog, dingen verzweeg of verzon. Dat hij zelf de laatste was die daar commentaar op mocht hebben was niet van belang, want dat wist zij niet. Of in ieder geval, ze wist het niet zeker. Door de jaren heen waren zijn leugens steeds makkelijker te vertellen geworden. Zonder moeite maakte hij een minder oplettend persoon wijs dat hij een wees was, opgegroeid in een armzalig pleeggezin, waar hij werd geslagen en nauwelijks te eten kreeg. Met smekende ogen en een leuke lach kreeg hij meer voor elkaar dan een ander met goede argumenten. Ja, hij zou een goede acteur kunnen worden, probleem: hij wilde zelf bepalen hoe hij mensen bespeelde, wilde alle touwtjes in handen hebben. Hij begon nu zijn vraag te stellen, of beter gezegd zijn twee vragen. Het was een halve uitnodiging, maar als ze afwijzend zou reageren was er nog niets aan de hand. Hij formuleerde zijn woorden namelijk zo dat het ook als vraag van een aardige vriend opgevat zou kunnen worden. ''Heb je een relatie? En dan vergeet ik nog bijna een hele belangrijke: huisdieren?'' Het klonk misschien een beetje verkeerd, maar op de een of andere manier kreeg hij het toch voor elkaar de vragen vooral nieuwsgierig en lief te laten klinken. Het was gewoon een belangrijk gegeven, mensen met een relatie waren moeilijker, maar als het lukte nog leuker. En Tsukimiya was zeker wel iemand waarbij hij zou kunnen proberen om iets dergelijks voor elkaar te krijgen. Opeens werden zijn ogen groter, een geschokte blik. Hij keek weg, bloosde lichtjes. Ja, de schuchtere jongen die nu pas beseft wat hij in een opwelling heeft gevraagd. Perfect. ''Sorry...Ik...Ehm, dat...Het was niet, tja...''mompelde hij zachtjes. Zodat ze het net zou kunnen horen. De spijt in zijn stem was het duidelijkst te horen, maar ook een vleugje van interesse. Hij keek op, een verlegen lachje op zijn gezicht. Ja, hij was in haar geïnteresseerd en dat mocht ze best weten. Maar als ze hem afwees, wat best realistisch was op dit moment, zou de verlegen lach in combinatie met de roze blosjes zijn huid redden.
Just say yes

Miya vertrwoude Dominic nog niet helemaal, maar het vermindere beetje per beetje. Natuurlijk zou ze niet alle waarheid over haar zelf vertellen want ze heeft zo het gevoel dat hij dat ook niet doet. ze luisterde even of ze toch nog leerlingen kon horen, misschien wzaten ze dichter bij de trap dan ze dacht. Maar niks aan haar houding was te zien dat ze aandachtig luisterde naar de omgeving rond hun. Even keek ze weer recht in die felblauwe ogen van Dominic. Ze moest denken aan een zuiver meer, waar geen vuil in was gesmeten, en het zand en modedder heel diep onderwater was dat je het met blote oog niet zou zien. Zijn ogen lieten haar daar aan denken. Even was ze er zlf in geduwd in die ogen van hem, ok niet letterlijk maar het leek er wel goed op. Vlug liet ze haar ogen weer naar de omgeving glijden en liet het daar een tijdje rusten, om te voorkomen dat het niet nog eens gebeurd. Ze had beseft dat ze daardoor enkele korte seconde niet oplette. En dat was dom geweest omdat ze Dominic nu ook weer niet echt zo goed kende. Vooral omdat ze nieuw was, en dat had altijd vele nadelen; Je weet nooit wanneer en vor wie je moet oppassen en uit de buurt moet blijven, ookal leken ze super lief.''Ehm..ongeveer een week...om precies te zijn een week en twee dagen, oftewel negen dagen.''Even knikte ze alleen maar en keek toen kort weer eens in zijn ogen en dan weer vlug iets boven zijn ogen.''En jij? Het hoeft niet zo precies hoor,'' zei hij vrolijk en hij knipoogde kort naar haar. ''Oh, ik mag natuurlijk zelf ook nog een vraag verzinnen,'' En hij voegde er nog bij dat ze eerlijk moest zijn en grijnsde daar bij. Alarm bellen begon te rinkelen in haar hoofd. Hoe heeft hij ontdekt dat ze bij sommige dingen had gelogen? Miya moest oppassen met hem als ze nog eens over iets zou moeten gaan liegen. maar uitiendelijk ademde ze langzaam in en grijnsde even wat kort toch was het een lieve grijns."Nu eigenlijk al vier dagen denk ik zo ongeveer" sprak ze op wat een bedenkelijke toon maar toch hoorde je toch wel een beetje haar normale melodiueze toon ertussen door. Die ze alleen maar liet horen als ze haar wantrouwen wat was verminderd. Allleen mIya en Dominic die voor haa r zat waren hier de enige in de kerkers. Nog steeds goed in zijn jas genesteld keek ze Dominic aan toen ze merkte dat hij weer iets ging vragen, wat ze goed vond wan zij was in het begin nooit goed met gesprekken gaande te houden.''Heb je een relatie? En dan vergeet ik nog bijna een hele belangrijke: huisdieren?'' Miya haar ogen waren even wijdopen gegaan toen hij vroeg naar haar realties "euh..." sprak ze twijfelnd. Tsukimiya zag dat hij nu pas echt goed besefte wat hij had gezegt en begon wat te stammelen.''Sorry...Ik...Ehm, dat...Het was niet, tja...'' Het ontging haar niet dat hij wat begon te bloezen en wat verlegen werd. Even grijnsde ze wat geamuseerd naar hem en dach er even over na. Zo erg was die vraag nu eigenlijk niet, bedacht ze bij haar zelf."Nee geen relatie's, ben hier nog maar eigenlijk dus doe ik het rustig aan." Toch zou ze alle geheime doorgangen proberen te ontdekken, zo was ze nu eenmaal in gesteld." En een huisdier?... Dat krijg ik nog van men ouders" Dat had ze toevallig eens gehoord toen haar ouders druk in een gesprek waren. Ze was nieuwsgierig wat het zou zijn...Weer keek ze Dominic recht aan terwijl ze een plukje achter haar oor hangde en er toch even mee rond haar vinger liet draaien. Even dacht ze aan haar vader en ging daardoor automatisch naar haar armband die aan haar linker schouder hangde. Ze had het gerkeven van haar vader toen ze geboren was ze kon het pas echt op haar 14de verjaardag dragen omdat het anders te groot was en het afzakte, ze grijnsde even toen ze terug dacht toen ze elf was, ze had toen geprobeerd die armband al aan te krijgen maar werd erdoor gefrustreerd omdat het toen nog veel te groot was."En jij? heb jij geen huisdieren?" JWaarschijnlijk had ook hij geen relatie, raade Miya anders zou hij dat niet gevraagt hebben aan haar."Waarom eigenlijk zo nieuwsgierig?" Vroeg ze nu met haar hele melodieuze stem. Miya was nu wel best nieuwsgierig geworden toch lette ze wel nog aandachtig op maar kwam niet meer zo wantrouwig over. Even wreef ze voorzichtig met haar vingers over de barst op haar Ipod en zuchtte, volgende keer is het maar beter dat ze haar frustratie niet op haar Ipod moet afreageren. Nu zou ze moeten kijken of ze die barst eruit kan krijgen. Hoe lang zaten ze hier nu eigenlijk, ze had hier beneden geen enkel benul van de tijd"Weet jij hoe laat het nu eigenlijk is?" Nomaal zou ze hebben gekeken naar haar Ipod maar die was nogal kapot waardoor ze het maar beter niet nog erger maakte.

Vier dagen, dan was hij hier dus al wel langer, maar niet zo heel erg veel. Ze lachte lief naar hem en hij beantwoorde haar lach met een scheef verlegen lachje terug. Zijn vraag over relaties had het meisje doen twijfelen. Het was ook een beetje raar om dat zomaar te vragen, maar voor Dominic was het wel belangrijke informatie. Meisjes met relaties benaderde je voorzichtiger, anders dan singles. Maar als je dan je doel bereikte was het ook zoveel leuker om te zien hoe een meisje langzaam beseft wat ze zojuist heeft gedaan. En hoe ze daarna wanhopig proberen om ofwel hun relatie te redden of de nieuwe ''relatie'' voort te zetten. In beide gevallen maakte Dominic ze met de grond gelijk. Hij wilde geen relatie, nooit. De enige keer dat hij een meisje redelijk leuk had gevonden, misschien zelfs verliefd was geweest had dat verwende nest een ander gekozen. Ze had een ander boven hem gesteld en dat had zijn trots gekrenkt. En daarnaast had het hem in een kliniek doen belanden, waar hij therapieën onderging en pillen door zijn strot geduwd kreeg. Waar zijn haat zich nog verder had ontwikkeld, zijn haat tegen alle mensen, tegen alles en iedereen.
Ze lachte geamuseerd toen hij zich verontschuldigde en antwoorde toen. Het maakte niet uit of het de waarheid was, het signaal was vrij duidelijk. Ze deed het nog even rustig aan, oftewel; back off stranger. "En een huisdier?... Dat krijg ik nog van men ouders" Hij trok zijn wenkbrauwen vragend op. ''Wat voor een dier dan? En wanneer krijg je het? En nee geen huisdieren, jammer genoeg.'' Op de vraag over relaties kwam Miya niet terug, waarschijnlijk nam ze aan dat hij geen vriendin had. "Waarom eigenlijk zo nieuwsgierig?" vroeg ze, haar zachte stem melodieus. ''Haha, tja...Zit in mn genen denk ik zo. En je bent gewoon interessant,'' Hij haalde zijn schouders op en verbreedde zijn lach. Hij gooide zijn charmes zo onopvallend mogelijk in de strijd. Ze mocht best merken dat hij haar leuk vond, heel leuk zelfs. Maar hij moest oppassen om geen flirtmonster te lijken. Ze pakte haar Ipod op en wreef over de barst heen. ''Geef eens hier?'' vroeg hij vriendelijk en hij stak zijn hand uit. Midden in de lucht hield hij hem stil, ze moest zelf weten of ze hem vertrouwde met haar kapotte apparaat. Hij was geen echte techneut, maar wist wel wat van elektronica af. En daarmee kon hij misschien nog iets voor haar doen. "Weet jij hoe laat het nu eigenlijk is?" Hij trok de mouw van zijn vest omhoog en merkte dat hij geen horloge om had gedaan. ''Ehm...ik weet het niet precies...Maar ik denk dat het bijna drie uur is, als mijn tijdsbesef een beetje klopt.'' Vermoedelijk was het al later, maar dat vertellen gaf meer kans dat ze al weg moest of wilde. Of dat ze het als excuus aangreep om haastig weg te rennen. En dat was iets wat hij niet wilde, niet kon waarderen. Dat mensen weggingen voor hij klaar was en ze liet gaan. ''Heb je een afspraak, Miya?'' vroeg hij, puppyoogjes inzettend om de kasn dat ze nee zei te vergroten. ''Oh, mag ik nog wat vragen? Zing jij? Want..ehm, je stem..'' stotterde hij, kwam nauwelijks uit zijn woorden voor dit complimentje. Hij haalde diep adem en sloot zijn ogen. ''Je stem is erg mooi, Miya.'' zei hij vlug en keek toen weg. Hij bloosde lichtjes en was duidelijk zenuwachtig. Hij moest een beetje onzeker lijken, anders zou het meisje hem als een arrogante kwal zien. Juist de verlegen, onzettend lieve jongens hadden de voorkeur. Dus dat was wat hij speelde, wat hij neerzette. Voor Dominic was het leven een grote film, theaterstuk of dansvoorstelling. Hij was tegelijkertijd de regisseur en de hoofdrolspeler, bepaalde wat anderen deden. Liet ze naar zijn subtiele aanwijzingen luisteren, ongemerkt de choreografie volgen. Liet ze dansen naar zijn pijpen, trok aan alle touwtjes als een poppenspeler. En nu wilde hij Tsukimiya graag aan zijn dansgroep toevoegen. Dan zou hij haar uitbuiten, haar de zwaarste rollen laten spelen. En als ze bijna klaar was brak hij haar en gooide haar weg. Als alles volgens plan ging althans. En misschien zou hij haar sparen, ze was mooi en gehoorzaamde tot nu toe braaf op zijn onhoorbare bevelen. Het zou zonde zijn zo'n goed speeltje meteen weg te gooien, daar wou hij nog wel wat meer plezier mee hebben.

Eigenlijk wou ze wel weten hoe lang ze hier wel al beneden waren. Niet dat ze ergens naartoe moest maar als ze wist hoe laat het was zou ze eigenlijk meer op haar gemak zijn. Via de klok kan ze sneller iets bedenken als ze hier weg wou gaan. Momenteel was ze dat nu ook weer niet direct van plan, maar dingen voorbereiden was altijd handig.''Wat voor een dier dan? En wanneer krijg je het? En nee geen huisdieren, jammer genoeg.'' Even keek ze hem weer kalmpjes aan." Geen idee was toevallig in de buurt toen ze het erover had, waarschijnlijk is het een verassing" Even haalde ze daarbij haar schouders op. ''Haha, tja...Zit in mn genen denk ik zo. En je bent gewoon interessant,'' Even trok ze een wenkbrauw op en dacht nog eens goed over zijn woorden na. Even keek ze twijfelend naar haar Ipod en toen naar zijn uitgestoken hand. Uiteindelijk gaf ze opnieuw toe en gaf haar kapotte Ipod. Straks zou ze wel kunnen kijken voor de precieze tijdstip.Haar ouders kennende zouden ze iets geven wat nu heeft. Ze dacht er even goed na maar kon niet echt direct iets bedenken. ''Ehm...ik weet het niet precies...Maar ik denk dat het bijna drie uur is, als mijn tijdsbesef een beetje klopt.'' Waarschijnlijk had hij wel gelijk. Toch maakte ze zich zorgen, ookal had ze niet echt direct een idee waarom....Ze zou binnekort weer door de school gaan zwerven opzoek naar nieuwe plaatsen waar maar zelden andere leerlingen komen, dat deed ze altijd als ze op onbekende plaatsten was geweest. Was ook altijd handig."nee maar voel me gewoon beter als ik weet hoe laat het is." bekende ze. En als ze buiten ook geen klok had dan keek ze gewoon waar de zon staat. Ze heeft dat geleerd toen ze nog thuis les kreeg. Ze miste het wel een beetje moest ze toegeven.. ''Oh, mag ik nog wat vragen? Zing jij? Want..ehm, je stem..'' Even keek ze hem opnieuw verbaasd aan. Hoe wist hij al die verschillende dingen van haar, ze heeft het er met nooit iemand over. "euh....In mijn vrije tijd zing ik wel....ik zat in een kleine bende bij mij thuis...." Sprak ze nogal waakzaam. ''Je stem is erg mooi, Miya.'' zei hij wat verlegen waardoor ze hem heel even maar vreemd aankeek. "Bedankt" Sprak ze voorzichtig maar toch lief. Ze had geluk gehad dat het geen gast was met een te dikke nek. Ze vond zo'n gasten gewoon stom. Niet dat ze jongens moet hebben die mietjes zijn. En vooral niet dat ze zich anders gedragen. Gewoon hun zelf zijn volstaat voor haar. Even grijnsde ze naar hem. Denk je dat je het kunt reparen?" Vroeg ze toen maar. Ze keek weer naar de lege gangen. Het was stil als je het ademhalen niet meetelt natuurlijk. Rustgevend was het voor haar. Ze genoot altijd van een stilte als ze helemaal niets te doen had natuurlijk. "En wat vind je eigenlijk van de school?" Vroeg ze liefjes, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Maar ah is dat dan niet zo?

Een verassingsdier. Dat was iets wat hij nog nooit had gehoord. Zo vreemd dat het haast wel waar moest zijn. Want Miya leek nou niet bepaald gek en alleen een gek zou zoiets raars verzinnen. Mensen met een geestesziekte, daar had hij tegen zijn zin in wel ervaring mee gekregen. Die waren nog makkelijker te beïnvloeden, voor je te winnen, op te zetten tegen de buitenwereld. Ze gaf hem de Ipod en hij hield zijn hand even stil toen haar huid langs de zijne streek. Toen trok hij zijn hand terug en bekeek het schermpje. Hij haalde zijn vinger langzaam over de barst en sloot zijn hand eromheen. ''euh....In mijn vrije tijd zing ik wel....ik zat in een kleine bende bij mij thuis...." zei ze, waakzaam, wantrouwig. Was ze bang voor complimentjes ofzo? Telkens als hij iets aardigs zei keek ze hem zo twijfelend aan. Alsof ze zich afvroeg waarom hij het allemaal zei. "Bedankt," ze sprak nog steeds voorzichtig, maar met een lieve toon. Ze leek iets ontdooid, leek in de illusie te trappen. ''Denk je dat je het kunt reparen?" Hij keek op en haalde zijn schouders op. ''Ik kan het sowieso proberen, nietwaar? En anders weet ik wel waar je hem kan laten repareren. Ben je al in het dorp geweest? Daar zit een klein zaakje waar ze desnoods het glas kunnen vervangen.'' Hij hield het apparaat op zijn vlakke hand en sloot zijn ogen. Hij voelde de duisternis om hen heen en liet het hem overspoelen. Hij voelde de lichtbronnen, dat waren de fakkels in de gangen. Toen trok hij daar energie uit, even werd het iets donkerder in de gang. Hij balde de energie samen en met een klein lichtflits laadde hij de batterij op. ''Ehm...nu kun je zien hoe laat het is, als je dat nog wil weten...'' zei hij zachtjes. Hij drukte op de aanknop en een vrolijk opstartgeluidje galmde door de gang. ''En ik kan kijken of ik nog wat voor die barst kan doen, misschien kan ik hem wat kleiner maken. Maar als je wil dat het glas weer helemaal gaaf is, moeten we naar de elektronicawinkel toe.'' Ja, hij sprak express over wij, wilde met haar mee en zou het ook niet zomaar accepteren als ze zonder hem wilde gaan. "En wat vind je eigenlijk van de school?" vroeg ze met haar lieve ontzettend irritante toontje. Ach, ze hield in ieder geval het gesprek op gang, wat er op duidde dat ze niet meer zo snel mogelijk voor hem weg wilde rennen. ''Hmm, bijna iedereen is aardig, je kunt zomaar in gesprek raken met een wildvreemde en diegene beter leren kennen. De lessen zijn interessant, je leert heel veel. Het gebouw is dus wel heel groot, je raakt in het begin makkelijk de weg kwijt. Al helemaal als je in de kerkers op onderzoek uitgaat,'' Die wildvreemde was zij dus en hij wilde haar graag beter leren kennen. Hij had gemerkt dat subtiele aanwijzingen beter werkten dan een rechtdoorzee aanpak. Meisjes vonden het leuk als een jongen ze aandacht gaf, met ze flirtte. Nu was hij bij Miya niet echt uitgesproken, vooral omdat ze nog niet echt had laten merken open te staan voor zijn ''liefde''. Hij trok een stuk papier uit zijn broekzak en zwaaide ermee. ''Daarom heb ik altijd een kaart bij me'' zei hij met een charmante lach. De Ipod was nu opgestart en hij hield haar het schermpje voor. 15:12 stond daar in witte cijfers op. ''Nu weet je de tijd in ieder geval... Miya? Jij bent ook een darkmagician toch?'' Na deze retorische vraag wachtte hij niet op antwoord, maar praatte rustig verder. ''Kun je misschien helpen? Samen kunnen we de scheur opvullen en vastmaken.'' Hij kwam overeind en draaide zich om. Toen liet hij zich naast haar weer zakken en pakte haar hand vast. Hij legde hem rustig op het scherm en keek toen verwachtingsvol opzij. Zou ze mee werken? Natuurlijk wel, het was immers haar eigen apparaat. Het neon schijnsel van het schermpje straalde door de gang en gaf de vochtige beschimmelde muren een vreemde gloed. Hij drukte op het vergrendelknopje en de vreemde illusiewereld verdween. Het zachte schijnsel van de fakkels maakte alles weer onschuldig en normaal. Het was nog steeds een kille plek, voor sommige mensen vast beangstigend. Maar de gekke vormen, gedaantes die in de schaduwen van het witte licht waren verschenen, waren weg. Hij lachte zijn lieve, charmante lach naar haar. Om haar te laten zien dat ze speciaal was. Blegh, speciaal? Dat was wat zij moest denken en het leek nu aardig te lukken.

Even dacht ze diep na. Ze zou dan als het misschien lukt om het weer te maken zou ze weer kunnen luisteren naar haar muziek. Het zou veel helpen. Niet dat ze er door geobserdeerd er door is, maar het hield haar altijd als ze kalm moest worden, daarom had ze dat ook gekregen. Ze was vroeger nogal een opvliegend kind geweest, alleen muziek kon Miya rustig krijgen. ''Ik kan het sowieso proberen, nietwaar? En anders weet ik wel waar je hem kan laten repareren. Ben je al in het dorp geweest? Daar zit een klein zaakje waar ze desnoods het glas kunnen vervangen.' Sprak hij waardoor ze weer haar aandacht op Dominic vestigde."Ja, we zullen zien wat we ermee kunnen doen, en anders zullen we naar die winkel gaan waar jij het over hebt." gaf ze hem gelijk. Even dacht ze na ja naar de winkel zou beter zijn dan wachten tot ze haar ouders nog eens ziet. Want dat zou misschien zelfs nog wel een tijdje duren. Ze keek direct weer naar Dominic toen ze zag dat hij zich focuste op haar Ipod, even werd het donkerder in de gang van de kerkers maar dat had ook zo zijn redenen. Ze wist dat Dominic het was, trouwens ze was toch niet bang van het donker. Het zou dom zijn. Even ''En ik kan kijken of ik nog wat voor die barst kan doen, misschien kan ik hem wat kleiner maken. Maar als je wil dat het glas weer helemaal gaaf is, moeten we naar de elektronicawinkel toe.'' sprak hij, weer wou hij iets doen voor haar"Je hoeft echt niet met me mee te gaan hoor, echt niet. Voel je nergens verplicht voor te doen" Het was niet dat ze het niet wou maar hij deed al zoveel voor haar dat ze niet wou dat hij zich er verplicht voor voelde. Dat was wel het laatste dat zij wou. ''Hmm, bijna iedereen is aardig, je kunt zomaar in gesprek raken met een wildvreemde en diegene beter leren kennen. De lessen zijn interessant, je leert heel veel. Het gebouw is dus wel heel groot, je raakt in het begin makkelijk de weg kwijt. Al helemaal als je in de kerkers op onderzoek uitgaat,'' ''Hmm, bijna iedereen is aardig, je kunt zomaar in gesprek raken met een wildvreemde en diegene beter leren kennen. De lessen zijn interessant, je leert heel veel. Het gebouw is dus wel heel groot, je raakt in het begin makkelijk de weg kwijt. Al helemaal als je in de kerkers op onderzoek uitgaat,''ging hij verder. De betekenis van hem drong goed tot haar door. Heel even grinnikte ze."En ik weet hoe dat voeld om verdwaald te zijn, en ook met wildvreemde praten, maar het lijkt totaal niet zo erg als je zou verwachten." Sprak ze wat sarcastisch. Volgende keer moest ze gewoon beter voorbereid zijn.''Nu weet je de tijd in ieder geval... Miya? Jij bent ook een darkmagician toch?'' vroeg hij haar. Ze verwachte wel dat er iets zou achter komen toch knikte ze, Miya had het nog maar juist gedaan toen hij verder vroeg ''Kun je misschien helpen? Samen kunnen we de scheur opvullen en vastmaken.'' Zonder nog iets te zeggen stond hij recht en ging naast haar zitten, nam haar hand vast legde het op het schermpje en keek haar toen aan. Even zweeg ze en keek naar zijn hand die van haar vast had."Laten we dit maar doen, heb geen zin om het anders uit te leggen aan mijn ouders" sprak ze ter bevestiging, en focuste haar toen weer langzaam op haar schermpje. Als dit niet zou lukken zou ze echt naar de winkel in het dorp moeten gaan want nu ze eraan dacht weet ze wel bijna zeker dat ze een preekje van haar ouders zou krijgen dat ze het kapot heeft kunnen maken. Met de hand dat nog vrij was haalde ze een plukje uit haar gezicht weg en legde het weer met een snelle beweging bij de andere plukjes roos haar. Ze was toch wel wat opgelucht dat ze Dominic was tegen gekomen, hij hielp haar zonder dat ze er eigenlijk had achter gevraagd. Weeral had hij het aangeboden en had ze het moeten accepteren,het mag echt haar gewoonte niet worden. Ze was al lang zelfstandig geworden, maar toch kon ze natuurlijk niet alles aan. Ookal wou Tsukimiya dat wel.

"En ik weet hoe dat voeld om verdwaald te zijn, en ook met wildvreemde praten, maar het lijkt totaal niet zo erg als je zou verwachten." antwoordde Miya hem. Hij grinnikte om haar sarcastische toon en keek haar vrolijk aan. Haar warme hand raakte zachtjes de zijne. In zijn hand de Ipod en daaromheen de hare. "Laten we dit maar doen, heb geen zin om het anders uit te leggen aan mijn ouders," bevestigde Miya. Dominic sloot deze keer niet zijn ogen, maar bleef kijken naar het meisje. Miya streek haar haar uit het gezicht en leek er toen klaar voor te zijn. ''Oke, focus je op de schaduw en trek het naar de scheur. Dan zetten we het vast en met een beetje geluk is het weer grotendeels gerepareerd...'' legde hij rustig uit. ''Ben je er klaar voor?'' Zijn ogen richten zich op de Ipod, op haar hand en het schermpje dat hij daaronder kon zien. Hij kneep zachtjes in haar hand als teken dat ze gingen beginnen. Hij voelde het duister en trok het naar zich toe. Dit voelde een stuk beter dan lichtmagie gebruiken. Eigenlijk haatte hij licht, vermeed het gebruik zoveel mogelijk. Maar als hij er een meisje mee kon beïnvloeden was hij wel bereid zijn Novaanse krachten te gebruiken. Als hij iemand ermee kon bespelen was Dominic bereid lief te lachen, aardig en vrolijk te zijn. Hij speelde toneel om zijn zin te krijgen, vond het leuk om te zien hoe mensen deden wat jij wilde. Hij trok schaduwen uit de hoeken van de gang, uit de spleten tussen de bemoste stenen. Heel rustig begon de scheur zich te vullen met pure duisternis. Het was niet zoals een schaduw, het was duistere materie, niet een of andere donkere vlek. Haar kracht voegde zich erbij, maakte het makkelijker, maar nog steeds zwaar. Hij probeerde de scheur af te sluiten, beginnend bij de uiteinde. Langzaam sloot het glas aaneen, werd weer een geheel. De scheur was ongeveer gehalveerd toen hij een zucht liet ontsnappen. Hij kon zijn concentratie niet langer vasthouden en vermoeid liet hij alle duisternis weer los. De scheur was wel kleiner geworden, maar in het midden van het scherm zat nog steeds een diepe barst. Hij leunde met zijn hoofd tegen de muur en kwam even op adem. Het was een grote scheur geweest, nu was hij al wel kleiner, maar niet geheel verdwenen. ''Beter dan dit lukt helaas niet. Maar in die winkel kunnen ze het wel opvullen, het is niet meer nodig het hele glas te vervangen.'' Hij kuchte even, trok zijn hand toen terug en gaf haar de Ipod. ''Kies zelf maar, ik wil best met je meegaan naar de winkel.'' Hij lachte vriendelijk, was er bijna zeker van dat ze het aanbod aan zou nemen. Zijn gezicht was bleker geworden en hij voelde zich een beetje duizelig. Hij dacht even na, herinnerde zich toen dat hij ongeveer een half uur geleden een van zijn medicijnen in had moeten nemen. Zijn pillen zaten in de zak van zijn jas, de jas die zij nu aanhad. Hij grimaste toen een lichtflits zijn blik kort vertroebelde. Hij probeerde zich precies te herinneren wat er op het potje met pillen stond. Als er allerlei termen over agressie op stonden had hij een probleem. Tegenover haar had hij enkel lief en aardig gedaan, maar als Miya die pillen dan zag zou hij heel wat uit te leggen hebben. Nog een felle pijnflits in zijn hoofd nam alle twijfel weg. Hij moest gewoon hopen dat er alleen een paar latijnse namen genoemd werden. ''Miya, in de rechterzak van mijn jas zit een doosje. Zou je die alsjeblieft kunnen pakken...'' Dominic hield zijn stem zo rustig mogelijk, maar het was duidelijk dat er iets an de hand was. Hij kneep zijn ogen dicht en zijn gezicht vertrok van pijn. ''En aan mij willen geven?'' Hij maakte zijn zin met gesloten ogen af, ademde zo rustig mogelijk in en uit. ''Shit...waarom nu,'' fluisterde hij zachtjes, gepijnigd. Dit kwam slecht uit, maar hij moest er het beste van maken. Straks zou hij het uitleggen, niet de waarheid natuurlijk. Hij zou een mooi verhaal verzinnen over epilepsie of een andere onschuldige aandoening. Als hij nou maar zijn medicijn kreeg, dan kwam alles goed. Hij opende een oog, merkte dat het alweer iets beter ging en keek haar aan. Hij wist dat hij nu snel zijn pillen in moest nemen, anders zou de volgende terugval nog erger zijn. Hij dacht terug aan de vorige keer dat hij in deze shocktoestand was geraakt. Toen was het nog erger geweest, hij had niet eens de juiste medicatie bij zich gehad. En was net het enige meisje op de hele school tegengekomen die in plaats van hulp aan te bieden gebruik had gemaakt van zijn zwakte. Yazuki, het meisje waaraan hij niet wilde denken. Het meisje waar hij aan dacht. Het meisje die hem met zijn ijsblauwe ogen had aangestaard. Daar had hij wel van geleerd, nu zaten de rode pillen dus in zijn jaszak. Probleem: Hij had geen beschikking over zijn jas. Dus nu moest hij hopen dat ze meteen het witte potje aan zou geven, zonder eerst de effecten te bekijken.

Miya was lichtjes gespannen. Thuis had ze niet echt geleerd met haar magie om te gaan. Haar ouders hadden altijd gezegd dat dat vanzelf moest gaan. Daarom waren haar ouders eerst tegen scholen. Natuurlijk was ze opgelucht dat ze eindelijk kon leren, toch was Miya op dit moment niet echt zo zeker . ze haalde eve diep adem en luisterde naar wat hij zei. ''Oké, focus je op de schaduw en trek het naar de scheur. Dan zetten we het vast en met een beetje geluk is het weer grotendeels gerepareerd...'' legde hij rustig uit. ''Ben je er klaar voor?'' even twijfelde Tsukimiya nog maar toen hij kneep in haar hand knikte toen en ze haalde langzaam adem. Sloot langzaam haar ogen en concentreerde zich eerst op de schaduwen. Het was lastiger dan ze had gedacht. Even dacht ze zelf dat ze er geen greep op zou krijgen, maar het lukte toch wel. Miya duwde het naar het schermpje dat ze voelde onder haar hand. Miya hijgde lichtjes en voelde dat ze het niet lang meer vol kon houden. En ze had gelijk. Al puffend liet ze het los. Kort daarna volgde Dominic” het spijt me” sprak ze stilletjes. Misschien als ze wat sterk zou zijn geweest dan zou het waarschijnlijk wel helemaal gelukt zijn Miya keek even naar het schermpje de barst was verkleind maar het was nog niet helemaal weg. ''Beter dan dit lukt helaas niet. Maar in die winkel kunnen ze het wel opvullen, het is niet meer nodig het hele glas te vervangen.'' Ze knikte ''Kies zelf maar, ik wil best met je meegaan naar de winkel.'' Tsukimiya was al blij dat hij dit al voor har heeft gedaan. Ze had er zelf helemaal niet om gevraagd. Natuurlijk was Miya blij met zijn hulp, maar zo voelde ze zich dan soms wel dat zij niks kan, wat eigenlijk wel was. Toen ze hier niet op school zat deed ze bijna alles zelf. Even keek ze naar de muur tot ze weer naar Dominic keek en zag dat hij bleker was geworden. Wat gebeurde er met hem? Angstig keek ze hem aan. ”Dominic wat is er?” vroeg ze even nerveus. Twijfelend legde ze haar hand op zijn schouder maar trok die toch dan weer terug. ''Miya, in de rechterzak van mijn jas zit een doosje. Zou je die alsjeblieft kunnen pakken...” Hij zweeg even waardoor Miya even op haar onderlip beet. ''En aan mij willen geven?” Zenuwachtig knikte ze en taste in zijn zakken achter het doosje. ''Shit...waarom nu,'' hoorde ze hem nog vloeken. Al snel had ze het gevonden. Automatisch gleden haar ogen over de tekst. Miya begreep wat er op stond toch vroeg ze er niet achter. Met en snelle beweging opende ze het doosje en nam zijn hand en legde er daar een paar op. Ze had geen idee hoeveel hij er moest nemen dus daarom gaf ze er een paar zodat hij zelf zou kunnen kiezen hoeveel hij er nu eigenlijk nodig had. Even keek ze weer nerveus naar haar IPod nam een goeie hap lucht en werd toen al snel weer wat rustiger. “gaat het met je?” vroeg Miya toen ze zag dat het al wat was verbeterd. Misschien is het beter als we nu al naar de winkel gaan, de frisse lucht gaat je goed doen, denk ik” Sprak Miya. Even twijfelde ze maar besloot toen, nam hem daarom voorzichtig vast en hield hem recht overeind te komen staan, en liet hem toen weer los. Nog steeds was er geen geluid als je die van miya en dominic niet mee telde. Dus dat betekend dat ze toch wel al redelijk ver van de trap waren. Hopelijk wist hij de weg terug dus vroeg ze toen maar” wijs de weg maar” en vroeg helemaal niet naar de pillen alsof ze het zelfs helemaal niet had gezien en had gelezen. Maar ze had het wel gelezen. En verstond het ook. Maar ze was deftig opgevoed dus vroeg ze er niet naar. Als hij het wou uitleggen dan moest hij dat maar zelf doen, ze zou wel merken wanneer hij liegt en wanneer niet. Weer keek ze naar waar de gangen naartoe gingen. Ze weet nu wel beter om hier niet voorbereid naar toe te komen. Misschien zou er in de bib wel een soort kaart of zoiets te vinden zijn. Wanneer ze weer bovengrond is zal Miya er wel eens achter zoeken. Nu moet ze eerst haar scherm repareren, boeken kunnen wel wachten. Soms keek ze nog even naar Dominic, om te zien of die pillen echt wel hebben gewerkt. Het was een slecht gevoel geweest, wat ze had gekregen toen hij hevige pijn had gekregen. Ze had hulpeloos staan toekijken. Dat wil ze echt niet nog eens snel meemaken.

(dus ze weet wel wat er staan maar laat de keuze aan hem om het te zeggen of niet ^^)

Miya's ogen scandden de tekst, hij wist niet hoeveel ze ervan kon begrijpen. Hij wist sowieso niet wat er op stond, wat de tekst was. Was het onbegrijpelijk gebrabbel of stond er in grote letters op wat hem ''mankeerde''. Alsof hij gek was. Dat hij iemand had aangevallen betekende niet dat hij gek was. Dat joch had de waarschuwing genegeerd. Was toch doorgegaan met wat hij zelf wilde. Dus had Dominic de enige logische stap genomen. Hij had zijn dreigement omgezet in de waarheid. Hij moest nu niet aan dat rotjochie denken. Niet denken aan de oorzaak van zijn gedwongen opname in de kliniek. Zelfs zijn charmante lach had niet geholpen met een bebloede jongen in het ziekenhuis. Dus hij was afgevoerd naar een blinkend witte kliniek. Nee, geen aandacht aan besteden. Onbelangrijk. Hij concentreerde zich op zijn adem, probeerde genoeg lucht binnen te krijgen. Zijn arm werd vastgepakt en een paar ronde dingen landden op zijn handpalm. Hij keek ernaar, zag de vage vormen. Probeerde ze te tellen, maar werd misselijk van het nadenken. Hij pakte met zijn andere hand twee pillen vast en bracht ze naar zijn mond. Moeizaam slikte hij ze door, sloot toen zijn ogen. Het zou nog wel even duren voor alles weer goed ging, maar de stofjes die nu vrij kwamen hielpen al een heel eind. De stofjes waarnaar zijn lichaam snakte, aan verslaafd was. In combinatie met impulsonderdrukkende gevallen met lange scheikundige namen. Die pillen waren zijn vijanden en tegelijk zijn vrienden. Hij wilde ze niet nemen, wist dat hij ze haatte. Maar toch snakte hij ernaar, kon gewoonweg niet zonder. “Gaat het met je?” vroeg Miya, bezorgd om hem. Dat was dan weer een voordeel van zo'n aanval, de pijn was moeilijk te faken en wekte een soort beschermingsdrang op bij de meeste mensen. Zijn keel was droog, hij slikte een paar keer voor hij kon praten. Hij keek naar de verpakking, zag de letters door elkaar zweven. Langzaam stopten ze met bewegen, vormden woorden en zinnen. Hij zag het duidelijk staan, grote letters, zwart op wit. Tegen overmatige aggresie. Stopt woedeaanvallen. Als ze dat had gemist, was ze wel heel scheel. Maar toch zei ze niets, testte waarschijnlijk zijn eerlijkheid uit. Nou, als ze een eerlijke bekentenis wilde kon ze lang wachten. Zijn gedachten maalden rond op zoek naar een goede verklaring voor deze medicijnen. Misschien is het beter als we nu al naar de winkel gaan, de frisse lucht gaat je goed doen, denk ik” Sprak Miya toen. Ze trok hem overeind en hij stond stijfjes op. Hij bewoog even zijn hoofd om zijn nek weer los te maken. ”wijs de weg maar” zei ze, hoopvol. Toen begon hij eerst een antwoord te geven op de niet gestelde vragen, een verklaring af te leggen. Woog zijn woorden zo zorgvuldig mogelijk af, al was hij nog steeds een beetje daas. ''Ja...Het gaat al iets beter. Het moet eerst even inwerken. Ik, ehm. Die pillen moet ik op vaste tijden innemen, anders krijg ik last van zulke aanvallen. Dat komt zegmaar omdat ze zwaar verslavend zijn, dus mijn lichaam kan niet meer zonder.'' Hij hapte naar adem en peilde kort haar reactie. Nu kwam het moeilijke deel. Want waarom had hij die medicatie dan nodig? ''Ze zijn zoals je ziet tegen agressie. Denk nou niet dat ik elk moment kan flippen, ik kan me uitstekend beheersen. Ik heb jaren therapie gevolgd en laat me echt niet zomaar gaan. Ik heb me leren beheersen. Ik slik dit omdat ik een jongen in elkaar heb geslagen, ernstig heb verwond, nadat hij mijn zusje had lastiggevallen. Toen sloeg alles door, ik kon er niet tegen haar tranen, verdriet te zien... Ehh Miya, niemand hier op SSA weet dit, dus...Wil je het alsjeblieft voor je houden?'' Hij keek haar aan, volkomen kalm had hij zijn verhaal verteld. Als ze nog vragen had kon ze die stellen. En dan zou hij een passend en overtuigend antwoord verzinnen. Op de vraag waarom hij de dingen in godsnaam was vergeten in te nemen antwoordde hij niet. Natuurlijk, ook daar was een logische reden voor te bedenken. Maar hij hoopte dat dit voldoende zou zijn. ''En de weg...'' Hij haalde het opgevouwde papier uit zijn zak. Met potlood stonden er streepjes, precies van een trap tot deze plek. Hij had het allemaal perfect geregeld. Hij zette een stap en zijn hoofd duizelde. Hij viel iets opzij, hervond zijn evenwicht. Dominic steunde op de muur, zijn ogen gesloten. Het gesuis stopte weer en hij keek haar verontschuldigend aan. ''Sorry, ik ben nog steeds duizelig. Ehm..kan ik je misschien als steun gebruiken?'' Hij stond nu naast haar, wilde zijn arm om haar heen slaan, maar wachtte op toestemming. Eigenlijk was dit ook wel leuk. Impoviseren was een van zijn favoriete bezigheden, iets wat hij bijna altijd deed. Op andere mensen ingaan, op hun emoties inspelen. En het verzinnen van een aannemelijk verzinsel over aggresieproblemen was gewoon leuk. Ja, hij was zo goed. Had alleen zijn zusje beschermd. Hij lachte half naar haar, maar zijn gezicht vertrok weer van de pijn. Hij voelde golven van rust over zich heen stromen. Het voelde als stroop in zijn aderen, langzaam en zoet. De pijn verdween en zijn gezicht klaarde op. ''Oke, de tweede afslag rechts hier.'' zei hij, nadat hij nauwkeurig aanstreepte hoe ze zouden lopen.

Miya keek hem nog even aan. Waarschijnlijk zou hij niet alles zeggen. Er zelfs over zwijgen. Natuurlijk zou ze het hem niet kwalijk nemen, maar toch zou hij dan nu wel moeten weten dat hij haar niet echt nu zou kunnen voorliegen. Maar ze zou niet zeggen wat ze er dan van vond. ''Ja...Het gaat al iets beter. Het moet eerst even inwerken. Ik, ehm. Die pillen moet ik op vaste tijden innemen, anders krijg ik last van zulke aanvallen. Dat komt zegmaar omdat ze zwaar verslavend zijn, dus mijn lichaam kan niet meer zonder.'' Miya keek hem even gewoontjes aan. Reageerde er niet echt op. Ze ze liet gewoon weg niets merken.? ''Ze zijn zoals je ziet tegen agressie. Denk nou niet dat ik elk moment kan flippen, ik kan me uitstekend beheersen. Ik heb jaren therapie gevolgd en laat me echt niet zomaar gaan. Ik heb me leren beheersen. Ik slik dit omdat ik een jongen in elkaar heb geslagen, ernstig heb verwond, nadat hij mijn zusje had lastiggevallen. Toen sloeg alles door, ik kon er niet tegen haar tranen, verdriet te zien... Ehh Miya, niemand hier op SSA weet dit, dus...Wil je het alsjeblieft voor je houden?'' Even zweeg Miya en dacht na."Natuurlijk zeg ik het niet, zo erg ben ik ook weer niet hoor" antwoorde ze luchtig. Ze wist niet of ze hem moest geloven, maar ze zei er natuurlijk niks over. Het was zijn keuze als hij zou liegen ookal vind ze het wel jammer dat hij dat deed. Maar ze leert er mee leven, met mensen die niemand vertrouwen. Zo is de wereld nu toch eenmaal, je kunt er gewoon weg niets aan doen. Net als haar ouders eigenlijk bedacht Tsukimiya bij haar zelf. Ze zou binnekort wel eens met haar ouders erover praten. Beter dan ze verwijten, dat helpt toch nooit, maakt het zelfs erger. Ze keek hoe hij eerst wat sukkelde, hij leunde nu tegen de muur omdat hij nog niet echt recht kon lopen, dus die pilletjes werken maar traag? Daarom neemt zij nooit pilletjes. ''Sorry, ik ben nog steeds duizelig. Ehm..kan ik je misschien als steun gebruiken?'' vroeg hij waardoor ze weer recht in zijn ogen keek"euh ja is goed." Ze ging naast hem staan. En hielp hem weer overeind staan. Haar helder kirstal blauwe ogen bleven eventjes hangen bij die felblauwe van hem maar ze keek toen weer recht vooreind toen hij had gezegt welke afslag ze moest nemen. Gelukkig was hij niet zo'n iemand dat veel ruimte nam zodat ze niet echt moeite had om hem te ondersteunen. Al snel zag ze wat verderop de afslag die ze nodig hadden. Zonder vaart te verminderen stapte ze goed door en nam de eerste afslag naar rechts." Ok waar nu" Vroeg ze terwijl ze hem rustig aankeek"trouwens je hoefde niet te zeggen waarvoor die pillen waren, het zijn niet echt mijn zaken" zei ze vriendelijk. Ondertussen waren ze al bij opnieuw een kruispunt gekomen waardoor ze alle kanten opkeek en toen wachte naar welke kant ze zouden moeten gaan. Miya zou wel eens zien als ze hier terug komt dat zoals Dominic zou doen, alles op papier ofzo zetten of een map nemen. Hopenlijk zouden ze snel weer bovengronds zijn zodat ze naar buiten kan, eens uit de school naar de winkels. De wind in haar haren, dat zou ze als eerste willen voelen.

-srry even geen inspi *.* -

Ze sprak luchtig, deed alsof het allemaal geen big deal was. Alsof hij had verteld over een onschuldige aandoening. Iets waar hij niets aan kon doen. Iets waar zo veel mensen last van hadden. Alsof zijn vermeende agressieaanvallen veel voorkomende en hartstikke normale problemen waren. Ach, ze beloofde in ieder geval niets te vertellen. Ze beloofde niet letterlijk iets, had niets gezworen ofzo. Maar het maakte niet uit. Want als ze haar mond opentrok, het aan iemand vertelde. Dan zou hij haar an stukken scheuren. Met blote handen uiteen rijten. Geestelijk en lichamelijk pijn doen. Niemand verraadde hem ongestraft. Daar zou ze spijt van krijgen. Hij zag haar niet aan voor iemand die makkelijk haar mond voorbij praatte, maar je wist het nooit zeker. Hij vertrouwde nooit iemand, had haar alleen verteld wat ze al wist, als ze kon lezen. Want het had duidelijk op het pakje gestaan. Er was weinig kans dat ze dat had gemist. Dus had hij daarbij een verhaaltje verzonnen. Een verklaring die haar gerust moest stellen. ''Dat hoop ik dan maar...'' was zijn enige commentaar op haar luchtige halve belofte. Een beetje dreiging in zijn stem te horen. Wat haar duidelijk moest maken dat ze zich er beter aan kon houden. Koele stem, het was bijna een dreigement. Maar door zijn opgeluchte lach en zijn grote onschuldige ogen kon het ook doorgaan voor gewoon pure opluchting. Dat hij gewoon zo opgelucht was dat hij niet eens meer blij kon klinken. Ze ondersteunde hem en begon toen te lopen. Ze liep behoorlijk snel en hij moest zijn best doen om haar bij te houden. Hij voelde hoe langzamerhand alle stoffen in zijn bloedbaan terecht kwamen en daar hun werk deden. De pijn verdween, zijn verslaving was weer even gesust. Hij had weer genoeg kracht om zelfstandig verder te lopen, maar dat liet hij niet merken. Het was wel prima zo, met zijn arm om haar heen door de gangen lopend. Ze stopte en hij keek rond. Ze waren bij een kruising aangekomen en hij moest de weg weer zoeken. ''Ehm..'' Hij pakte de kaart er weer bij. ''Hier links en dan rechtdoor tot we niet verder kunnen. En dan...Rechts tot je de trap ziet.'' Hij had haar losgelaten en vouwde de kaart nauwkeurig weer op. Hij kon er niet tegen wanneer zijn spullen rommelig of vies waren. Alles moest perfect zijn. Zijn cijfers, lager dan een 8 was slecht. Zijn spullen dus. En zijn toneelspel, zijn manipulatie. Zijn masker van vriendelijkheid. Met minder dan perfect nam hij geen genoegen. Hij streefde ernaar de beste te zijn en was dat dan ook. "Trouwens je hoefde niet te zeggen waarvoor die pillen waren, het zijn niet echt mijn zaken" zei het meisje vriendelijk. Hij glimlachte dankbaar. ''Het is niet erg. Ik weet dat ik je kan vertrouwen, Miya. Het is gewoon dat ik niet wil dat iedereen het weet, mensen behandelen je dan opeens zo anders. Terwijl ik nog steeds hetzelfde ben en ze me heus niet aan hoeven te kijken als een gevaarlijk beest. Zo ging het op mijn vorige school... Toen ik het aan iemand vertelde,'' Hij zuchtte en stopte met praten. Er gleed een waas van verdriet over zijn gezicht. Hij slikte kort, alsof hij het verdriet wegstopte en lachte toen dapper. De verdrietige glans was in zijn ogen expres nog aanwezig, maar hij leek al iets vrolijker. ''Laten we het er niet meer over hebben, ik wil er eigenlijk niet aan denken. Het maakt me alleen maar verdrietig.'' zei hij toen vastberaden en hij reikte voorzichtig naar haar pols. Hij kwam naast haar staan en hield haar hand kort vast als een kostbaar bezit. Hij kneep zachtjes in haar hand en begon toen weer te lopen. Hij bleef haar hand vasthouden, zou pas loslaten als zij aangaf dat dit niet de bedoeling was. Hij floot zachtjes een melodie. Verdrietig, maar hoopvol. Het was een liedje over iemand die in het verleden heel veel pijn heeft gehad, maar niet opgeeft en vol hoop en moed de toekomst tegemoet gaat en de problemen trotseert. Hun voetstappen galmden door de holle gangen en de echo van het liedje trok als een zachte fluistering door de ruimte.

Miya keek even opnieuw naar de verschillende wegen die ze kunnen nemen, ze wist niet wat ze moest denken van die aanval, ok het waren haar zaken niet. Maar ze wist dat hij had gelogen over de reden. Toch zweeg ze erover. Oké niet direct de bedoeling maar het was ook niet de bedoeling dat Dominic zou denken dat hij haar kon beliegen, want daar zat hij nu ook wel weer fout. Ja Tsukimiya is van naturel eigenlijk nog redelijk rustig en weet dat je bij sommige dingen er niet mee moet bemoeien, maar haar laten doen? Nee zo is ze nu ook weer niet. ''Dat hoop ik dan maar...'' Hoorde ze hem zeggen. Even trok ze stilletjes haar wenkbrauw op maar dat was niet goed te zien omdat er weer een paar lokken haar voor haar gezicht hangt. Miya had wel gehoord dat hij er bij lachte, maar toch kreeg ze op de één of andere manier een rilling. De dreiging was goed tot haar door gedrongen. Ze had nog niet echt veel last omdat hij op haar moest leunen, hij was nu ook gelukkig weer niet iemand die teveel eet. Niet dat ze dat erg vond maar ze zou dan wel het verschil hebben gevoeld. ''Hier links en dan rechtdoor tot we niet verder kunnen. En dan...Rechts tot je de trap ziet.'' Zwijgzaam knikte ze. Rustig keek Tsukimiya toe hoe hij de kaart weer netjes opvouwde en weer wegborg. Om eerlijk te zijn vond miya de school nog niet zo erg zoals ze had gedacht. Ze bleef goed uit de buurt van andere leerlingen die haar niet aanstonden. En dat lukte toch goed genoeg vond ze. . ''Het is niet erg. Ik weet dat ik je kan vertrouwen, Miya. Het is gewoon dat ik niet wil dat iedereen het weet, mensen behandelen je dan opeens zo anders. Terwijl ik nog steeds hetzelfde ben en ze me heus niet aan hoeven te kijken als een gevaarlijk beest. Zo ging het op mijn vorige school... Toen ik het aan iemand vertelde,'' Hoorde ze hem vertellen. Aandachtig luisterde ze naar wat hij haar vertelde. Bij hem was het moeilijk te schatten of hij loog of niet. Maar de beschrijving van hoe kinderen reageren als ze eenmaal ontdekken dat je iets vreemds hem klopt wel. Dus misschien had hij gewoon de meeste dingen verdraait. Maar waarom doet hij dat? Hij leek zo vriendelijk, en dat hij was ook zo vriendelijk tegen haar dus ze begreep het niet echt helemaal. ”Ja sommige mensen zijn gewoon irritant als je ze hebt verteld wat er mis is ofzow.” Sprak ze bedenkelijk terwijl ze even weer over haar IPod wreef. . ''Laten we het er niet meer over hebben, ik wil er eigenlijk niet aan denken. Het maakt me alleen maar verdrietig.'' zei Dominic. Grinnikend schudde ze met haar hoofd. Heel even schoten haar ogen snel naar zijn hand toen ze merkte dat hij langzaam naar haar pols reikte nam toen haar hand voorzichtig vast en kneep er toen even er zachtjes in. Zou ze er iets moeten opzeggen of niet? Het was moeilijk. Uiteindelijk besloot ze er niets op te zeggen. Zo erg was het nu ook weer niet. Toen ze hoorde dat hij een zacht melodietje floot grijnsde even grappig. Dacht toen weer even na naar welke kan hij had gezegd dat ze op moesten, twijfelde toen even maar stapte toen naar links terwijl ze nog wat twijfelend hem met haar mee trok. Ondertussen luisterde ze naar zijn melodie. “Waarschijnlijk zijn we er wel bijna” sprak ze mompelend iets meer tegen haar zelf dan tegen Dominic. Maar ze had zo’n gevoel dat ze gelijk had, want ze voelde frissere wind, maar dat kom ook omdat ze dat had geleerd om dat te voelen. Voor Dominic zou dat waarschijnlijk wel moeilijker zijn. ”Weet je zeker dat je mee wilt naar de winkel” Vroeg ze toen maar om de stilte te verbreken terwijl ze nu rechts afsloeg zoals hij had gezegd. Dominic had gelijk gehad dacht ze opgelucht want wat verderop zag ze de trap die naar boven ging. Eindelijk waren ze er bijna. Even sloot ze haar ogen terwijl ze genoot van de wind die de kerkers binnen kwam geblazen. Het voelde gewoon weg heerlijk aan.

Tsukimiya begreep zijn routebeschrijving gelukkig in een keer. Anders zouden ze hier morgen nog staan, nutteloos pratend over links of rechts of rechtdoor. Hij wilde nu naar buiten, frisse lucht tegen zijn huid voelen. Hij hoopte maar dat het niet sneeuwde. Hij haatte het. Hoe het smolt in je nek. Hoe het een papperige koude substantie werd als het smolt. Hoe het alles bedekte met een deken van helderheid en gezelligheid bij mensen losmaakte. Sneeuwballen rond liet suizen. Hatelijk. Allerlei vrolijke mensen die in de sneeuw stonden te lachen. Afschuwelijk. ”Ja sommige mensen zijn gewoon irritant als je ze hebt verteld wat er mis is ofzow.” Sprak ze bedenkelijk terwijl ze even weer over haar IPod wreef. Ze leek het te snappen. Nee, ze dacht het te snappen. Of misschien had ze zoiets wel meegemaakt. Zelf had Dominic geen ervaring met het uitlekken van geheimen. Hij hield ze normaal gesproken goed verborgen. Niemand kwam iets van hem te weten, tenzij hij wilde dat ze het wisten. Zo was het tenminste geweest voor hij hier terecht kwam. En zo was het gebleven. Totdat hij Yazuki tegenkwam. Tot zij hem tegenkwam liever gezegd, hij had half bewusteloos op de grond gelegen. En ze wist nu meer van hem dan hij eigenlijk wilde. Haar ijsblauwe ogen hadden alles geregistreerd en al zijn zwaktes uitgebuit, genadeloos. Miya´s ogen hadden hem op de een of andere manier meteen aan haar terug doen denken. Ze dook telkens in zijn gedachten op, op de meest ongelegen momenten. En dat haatte hij, hij haatte haar. Maar hij bleef lief glimlachen, geen spoor van zijn echte gevoelens te zien. Meteen vroeg hij zich weer af hoe zij eruit zag als ze onder mensen was, als ze ook een toneelstukje moest spelen. Nee, nu moest hij zich op Miya blijven concentreren. Die was onwetend en blind voor zijn ware innerlijk. Die wist niets van hem, al dacht ze van wel. “Waarschijnlijk zijn we er wel bijna” mompelde Miya. Hij knikte kort, de lucht werd al minder bedompt. Het was nauwelijks merkbaar als je het niet wist, nu ze het zou zei begon hij erop te letten. Een zachte windvlaag streek langs zijn gezicht. Hij ademde diep in en merkte dat de schimmelige geur al minder werd. ”Weet je zeker dat je mee wilt naar de winkel?” vroeg ze. Ze arriveerden bij de juiste zijgang en zoals verwacht zag hij iets verderop een trap. ''Natuurlijk ga ik mee, Miya, doe niet zo stom.'' zei hij lachend. ''Ik moet je toch de weg wijzen en ik laat je heus niet in de steek. Dus hou maar op, je komt nu niet meer van me af.'' Het laatste was plagerig uitgesproken. Waarom probeerde ze hem de hele tijd te lozen? Hij was aardig, zogenaamd eerlijk geweest en had al die tijd charmant gelachen. Maar toch gaf ze telkens te kennen dat hij wel weg kon gaan. En dat moedigde hem alleen maar aan om te blijven, of ze het nou leuk vond of niet. Hij liep verder tot de bemoste trap. ''Pas op, het is glad,'' waarschuwde hij haar kalm en klom toen naar boven. Hij hield de leuning stevig vast, aan een valpartij had hij echt geen behoefte. Veilig kwam hij boven aan en hij stond rustig op haar te wachten.