Zijn haar met een kam in het quasinonchalante kapsel gooien. Netjes, maar toch een beetje speels en aantrekkelijk. Hij was immers geen strenge leraar, maar een student. En als hij andere leerlingen voor de gek wilde houden, moest hij er niet al te stijf uitzien. Dan zou niemand meer in zijn verlegen jongen, die toch heel lief is-act trappen. Hij pakte een paar vellen beschreven papier van zijn geordende bureau. Alles was netjes. Alles lag precies waar het moest liggen. Samen met twee boeken verdwenen te papieren keurig in zijn tas. Hij pakte zijn zwarte jasje van een stoel en knoopte zijn overhemd grotendeels dicht. Net een knoopje liet hij open staan. Met zijn altijd nette verschijning viel hij wel op. Terwijl de andere jongens van zijn leeftijd in afzakkende broeken rondliepen. Kleuters. En terwijl die jongentjes dachten dat ze volwassen waren, dat ze stoer waren, had hij wel wat beters te doen dan straattaal praten en zijn toekomst vergooien. Hij wilde perfecte resultaten, met bijbehorende perfecte cijfers, halen. En daar moest ook hij wel moeite voor doen. Hij deed het graag. Hield van kennis. Kennis was immers macht, nietwaar? Met kennis kon je over de domme schapen op deze wereld heersen. Zonder dat zij het zelf doorhadden.

Doelgericht stapte Dominic door de gangen. Trok zich niets aan van de meisjes die hij al eerder had ontmoet en nu weer hun vriendinnen aanstoten. Zij waren slechts minderwaardige schepsels. Leuk om als tijdverdrijf te bespelen, maar daar had hij nu geen tijd voor. Geen tijd en geen zin. Sowieso was het aanbod op deze gang niet veel soeps. Na een paar vage kennissen begroet te hebben met een ontzettend fake glimlach, sloot hij zich af voor de saaie mensen hier.De leerlingen om hem heen gunde hij nauwelijks een blik waardig. Hij had een bestemming, een plaats waar hij nu naar op weg was. En daarom waren zelfs de leukste speeltjes die hier rondhuppelden niet interessant genoeg. Tenzij hij Yazuki tegen zou komen, met dat hatelijke kind wist je maar nooit waar ze op zou duiken. Alleen dan zou hij misschien een uitzondering kunnen maken. Maar deze hulpeloze prooien, die met hun naïeve wereldbeeld gewoon vroegen om problemen, moest hij maar voor later bewaren. Hij zou hier nog lang genoeg zijn. Zou zijn spelletje nog vaak genoeg kunnen spelen en winnen.

De grote deuren van de bibliotheek werden door een jongen voor hem opengehouden. Hij zond hem een warme glimlach toe en liep toen gauw door. Begroette de bibliothecaresse met een warme glimlach en een welgemeend klinkend goedemorgen. De vrouw knikte hem goedkeurend toe. Duidelijk blij dat er zo’n nette jongen in haar domein kwam. Hij zette de boeken zorgvuldig terug in de kast. Liep verder naar de volgende kast en trok een nieuw boek uit de rekken. Nam die mee naar een tafeltje en begon te lezen. Al snel vlogen zijn ogen snel over de bladzijdes. Hij sloeg het blad om en liet zijn ogen eens door de zaal glijden. Bij elke persoon die hij zag hield hij even stil. Sommigen kregen wat langer aandacht dan anderen. Aan hun bewegingen en uitdrukking kon Dominic al aardig goed aflezen of ze interessant genoeg waren. Helaas kreeg het grootste deel van de aanwezigen het etiket saai. En de rest was ook niet echt moeite waard. Maar weer terug naar zijn boek dan. Hij las het hoofdstuk uit. Af en toe schreef hij wat op in zijn nette handschrift. Dit boek ging over het veranderen van iemands schaduw, zodat je je bijvoorbeeld zonder schaduw kon voortbewegen. Ontzettend interessant natuurlijk… Maar nu de deuren weer krakend open gingen keek hij toch weer op van zijn werk. Een meisje met blauw haar. Zag er goed uit. En ook zeker interessanter dan de suffe mensen hier. Hij glimlachte vriendelijk naar het meisje. Soepel stond hij op en liep om zijn tafel heen. Hij leunde tegen de houten tafel aan en bleef ondertussen vriendelijk glimlachen. Eens even zien of dit meisje met zijn spelletje mee zou doen. Niet dat ze een keus had. Het was eerder dat hij moest beslissen of ze interessant genoeg was voor zijn aandacht. ‘Hallo, jongedame. Van plan druk te gaan studeren?’ De lichtelijk plagerige ondertoon klonk misschien natuurlijk en gemeend, maar alles was zoals altijd in scene gezet. ‘Wat is je naam, als ik vragen mag? Ikzelf heet Dominic Gabriël Fedelmid, tot uw dienst.’ Hij maakte een klein gebaar met zijn hand, alsof hij haar toestemming gaf zich ook voor te stellen. Eerst de vriendelijke manier proberen en het meisje de kans geven om hem te gehoorzamen en haar naam te noemen. Pas daarna kwam de dwang. Met woorden of met daden kon hij iemand prima dwingen te doen wat hij wilde. En hij schrok daar niet voor terug. Maar het was belangrijk bij zo veel mogelijk mensen zijn goede imago hoog te houden. Dus lief en charmant lachen naar dit meisje, oftewel zijn nieuwe speeltje. Als ze een beetje interessant was tenminste.
[&Alexis]

Met een verbeten gezicht wikkelde Alexis een windel rond haar knokkels. Het bot, dat daarnet nog zichtbaar was onder al dat opengereten vel, was nu niet meer zichtbaar. De spiegel voor haar lag aan diggelen, maar ze wist zeker dat er hier mensen waren die daar wel iets aan zouden doen. Ze had immers geen tijd om de zelfgemaakte rotzooi op te gaan ruimen. Ze was weer eens woedend geworden, deze keer om het besef dat ze Kid kwijt was. Zowel als vriendje en als gewone vriend. De enige die door haar muur had weten te dringen en de echte haar had weten te zien vinden. Hij had haar laten zitten nadat zij hem had laten zitten. God, wat wou ze haar lippen toch weer gauw de zijne laten vinden, maar dat kon nu niet meer. Ze had het verpest bij hem. Deze keer waren het niet de jongens die het verpestten bij haar, maar zij verpestte het bij een jongen, iets wat haar wel vaker voorgekomen was als ze een jongen afsnauwde. Maar Kid was iemand die ze niet wou missen. Ook al had hij haar muur verdrongen en had hij haar aangeraakt, ze vond hem lief. Ze hield van zijn aanrakingen en genoot dan ook ten volle teugen als hij haar een van zijn lieve blikken schonk. Alleen leek hij nu volledig veranderd te zijn. Was dat voor haar vertrek ook al zo of had het gewoon met een ander meisje te maken? Ze wist het niet. Ze had ook geen zin om er langer over na te denken. Ze wreef door haar blauwe haar en keek opnieuw in de spiegel. Haar gezicht was niet verminkt, maar de kleine, bijna niet zichtbare littekentjes op haar schouder, waar ooit eens met een zweep geslagen was, waren wel zichtbaar. Ze zuchtte en schikte het lapje stof dat zich vanaf haar borsten tot aan haar heupen wond rond haar lichaam, goed. Ze keek naar haar jeans en trok die ook goed, waarna ze haar sneakers aandeed en even haar haren modelleerde. Goedkeurend knikte ze naar haar spiegelbeeld, waarna ze haar ogen naar haar eigen fonkelende blauwe ogen liet glijden. Ze zuchtte. Ze dacht aan de goudkleurige ogen en dat gevoel van gemis, die ze al een tijdje had, kwam op. Ze had hem verteld over het kamp waar ze geweest was. Het was niet haar schuld geweest. Ze hadden haar gewoon meegenomen.
De deur sloeg met een klap achter zich dicht. Het duurde even totdat iedereen die daar op de gang stond besefte dat zij dat had gedaan. Sommigen keken geïrriteerd, anderen deden een stap achteruit wanneer zij voorbij kwam. Ze had haar attitude als ellendige bitch weer volledig opgesteld. De muur, waar ze eerst van plan was geweest om die te laten zakken, was weer feller terug opgekomen dan eerder. Ze mochten nu niks meer tegen haar zeggen en als een of andere goedgehumeurde kwal het ook maar waagde om een schunnige opmerking te maken, verkocht ze die een klap tegen zijn wang. Niemand haalde het meer in zijn hoofd om tegen haar te praten en sommige meisjes sliepen zelfs een paar uur later om haar te ontlopen. Het kon haar niets schelen. Ze was voor niets of niemand bang en deinsde ook zeker niet terug om te vechten. Ze wist dat ze eerst van plan was geweest om haar vervelende attitude gewoon te laten zakken, maar heel dat gedoe met Kid maakte dat moeilijker dan het in het eerste geval leek te zijn. Ze was woedend op hem, maar ook op zichzelf. Zou ze Kid ook afwimpelen als die contact met haar wou maken? Haar blik bleef strak en fel, maar ze voelde de twijfel al opkomen in haar hart. Ze schudde haar hoofd gauw even en keek om naar de anderen, die een beetje verderop in de gang stonden. Sommigen keken even afwachtend naar haar. Een jongen die ze gisteren nog uitgescholden had, liep gauw een andere gang in. Een tevreden grijns vormde zich rond haar lippen, maar bleef daar slechts een paar luttele seconden. Het genot wat het met zich meebracht om anderen meer pijn te doen dan zij zelf ooit gevoeld had, was maar van korte duur, iets wat haar niet verbaasde. Ze hield er sowieso niet van om zelf pijn te voelen, laat staan het anderen aan te doen. Maar haar attitude maakte het haar er gewoon naar dat ze anderen wou kwetsen. Ze schudde haar hoofd even en trok wat aan de riem, die het lapje stof rond haar lichaam goed op zijn plaats hield. Haar ijsblauwe ogen keken weer lijzig naar voren, alsof ze zelf nooit twijfels gevoeld had. Ze zuchtte toen ze de bibliotheek in het oog kreeg. Daar dan maar even zitten. Bovendien moest ze nog een of ander stom boek halen voor haar huiswerk.
Terwijl ze klapdeuren opende en daarmee een hoop geluid maakte omdat er blijkbaar nog een jongen dichtbij de deur stond die de volle laag tegen zijn achterhoofd kreeg, liet ze haar ogen rond glijden in de ruimte. Haar blik bleef even hangen bij een jongen die verderop aan het lezen was, maar ze sloeg geen acht op zijn interesse in haar. De bibliothecaresse keek haar boos aan. Alexis haalde haar schouders op, keek de vrouw terug fel aan en gooide de deur toen achteloos achter zich dicht. ‘Had je wat?’ snauwde ze zacht naar de jongen, die met een boos gezicht over zijn achterhoofd aan het wrijven was. Woedend keek hij naar haar, maar voordat hij haar iets kon zeggen, liep ze alweer weg. Ze had echt geen zin in een bruggertje die om zijn mama zou gaan schreeuwen als ze hem afzeikte. Het jongetje was waarschijnlijk dertien jaar geweest of zo. Arm klein ventje. Zo jong, net op school en meteen al in aanraking komen met een pijnlijke deur, gemaakt van glas. Ze grijnsde even om haar eigen gedachten en het genot dat het opleverde om de boze blik van de jongen te zien. Haar glimlach gleed echter algauw weg toen een stem haar aandacht trok. Ze trok haar wenkbrauw nijdig op bij het zien van de nette attitude die de jongen uitstraalde. Player, was het eerste wat in haar hoofd schoot. Ze zette haar hand nijdig in haar zij en draaide zich naar de jongen toe. De bibliothecaresse, die haar kende en wist dat ze soms flink kon snauwen, keek haar extra waarschuwend aan, maar Alexis stak haar tong naar het mens uit, zodat die een beetje geagiteerd voor zich uit bleef kijken. ‘Nee, ik ben niet zo’n nerd als jij,’ snauwde ze de jongen gelijk toe bij zijn eerste woorden. De attitude ‘bitch’ en ‘muur’ beviel haar verschrikkelijk goed. Ook nu leverde het al het genot in haar hart op bij het idee hoe erg de jongen kon schrikken van haar houding. Een klein grijnsje vormde zich rond haar lippen, maar die vervloog algauw weer toen de jongen praatte. ‘Doe me een lol en flikker een eind op. Ik hoef niet te weten wie je bent,’ snauwde ze de jongen boos toe. Haar lichaam draaide zich naar hem toe en haar felblauwe ogen keken hem boos aan. Ging hij niet weg? Dan kende hij haar nog niet.
Haar hand, die in haar zij lag, verschoof zich langzaam naar haar heup en haar heup drukte op diens beurt weer naar haar hand toe. Ze wou haar uitstraling heel erg bitchig maken. De meeste jongens knapten daar wel op af. Hopelijk zou hij ook gewoon oprotten en kon ze weer verder kijken naar de boeken die ze nodig had. Het laatste wat ze nodig had was een of andere gladjanus die haar probeerde op te winden met een van zijn domme verhaaltjes. Daar zag ze de persoon, ‘Dominic’, echt wel voor. Haar andere hand plantte ze algauw ook in haar zij. Ze deed een stapje achteruit en priemde met haar vinger tegen zijn borstkas. ‘Denk je nou echt dat ik haar intrap? Sukkeltje. Ga andere meisjes zoeken voor mee te spelen,’ siste ze tegen hem. Oh nee, ze zou hem nog niet vernederen voor alle meisjes hier. Maar als hij zo door bleef gaan, zou ze hem eens duidelijk maken wat ze van hem dacht. Ze zou ervoor zorgen dat alle meisjes hem zouden uitlachen en hij bij niemand meer een kans kon maken. Haar vinger tintelde van de plek waar ze hem niet aangeraakt had en ze trok haar hand terug, terwijl ze hem fel bleef aankijken. Haar blik veranderde niet, ook niet toen het gezicht van Kid ineens als een soort opwelling voor haar ogen kwam. Jeetje, wat zou hij teleurgesteld zijn als hij wist met wat voor bitch hij samen geweest was. Ze wist bijna zeker dat hij al spijt van haar had. Nu moest ze haar eigen pijn voor hem nog een beetje onderdrukken. Ze wou hem vermijden en hem het slechtste toewensen, maar ze kon het niet. Ze schudde haar hoofd even en keek Dominic toen weer kwaad aan.

- Speciaal lang postje voor jou ;D mdat jij ook zo je best gedaan hebt ^^

Het meisje had zijn vriendelijke blik genegeerd. Zijn irritatie was misschien niet zichtbaar, maar vanbinnen kookte hij. Dat kind had zojuist de deur wijd open gesmeten en nog steeds stond er een jongentje te huilen om zijn pijnlijke hoofd. Dat was dan weer een pluspunt voor haar. Ze draaide zich om en schonk hem de meest vriendelijke glimlach. Not. Het kind staarde hem doodeenvoudig aan met opgetrokken wenkbrauw. Arrogant en bitchy meisje, dat was al meteen duidelijk. Was wat ze wilde uitstralen tenminste. Een schattige act van een klein meisje. Kijk mij eens stoer en eng zijn. Prima. Hij kon het beter uithouden bij mensen die niet meteen vrolijk begonnen te babbelen over de eenhoorns en suikerspinnen. Over rozen en madeliefjes. Bloemen en vrolijkheid. Als hij zei beter, was dat nog steeds niet goed. Nog steeds wekte dit blauwharige meisje al in de eerste minuut ontzettend veel haat in hem op. Maar ook interesse en hij besloot haar een kansje te geven. Niet iets waar je blij mee moest zijn, een kans van hem was een kans op heel veel pijn. Lichamelijk of geestelijk, dat was hem om het even. Ze had een verband om haar hand, dus lichamelijke pijn was al aanwezig. Of dat express was, je had immers van die afschuwelijke emo's of per ongeluk, omdat ze gewoon onhandig was wist hij niet. Zijn blik gleed even naar beneden, de hand die haar attitude kracht bij moest zetten door op haar heup te steunen. Zielig. Mensen die zulke clichés nodig hadden om hun innerlijk te laten zien, dat was gewoon triest.

Ze stak zelfs haar tong uit naar de bibliothecaresse. Hoe kinderachtig. Wat een triest gevalletje had hij er weer uitgepikt. Serieus, je tong uitsteken. Hij was toch in de bibtliotheek? Niet per ongeluk in een of andere peuterspeelzaal terechtgekomen en op de afdeling vijfjarigen terecht gekomen? Hij keek haar aan, nog steeds vriendelijk. Ze kon hem niet gek maken. Volgens mensen was hij al gek. Mensen die daar ''voor gestudeerd'' hadden en het echt beter wisten dan iedereen. En zich toch door zijn lieve lach en mooie woorden lieten overtuigen van het feit dat hij veranderd was en zich kon beheersen. Ze beweerde dat hij een nerd was en zij dus absoluut niet. Hij grijnsde geamuseerd, absoluut niet geraakt door haar woorden. Wat deed ze dan in de bibltiotheek? De weg kwijt geraak tijdens haar zondagse wandelingetje? Haar kleine lachje vervloog snel weer, maar de zijne bleef op zijn gezicht geplakt. Met een lieve glimlach luisterde hij naar haar gesnauw. ‘Doe me een lol en flikker een eind op. Ik hoef niet te weten wie je bent.' Woedend meisje. Hoe gezellig. Duidelijk een manier om hem weg te jagen. Mission failed. Als het de bedoeling was dat hij nu bang werd, moest ze echt harder haar best gaan doen. Want met een beetje snauwen en boos kijken was je er nog niet. Daarmee boezemde ze zijn ijskoude hart geen vrees in. Tweede hand op haar heup. Jeetje zeg, nu werd hij toch wel heel erg bang. Hij lachte spottend toen ze haarvinger in zijn borst prikte.

''Hmm, nou... Ik wil wel óntzettend graag weten wie jij bent, interessant meisje, dus ga je gang.'' Nog een keer het handgebaar. Je naam niet willen vertellen was wel erg beneden de maat. Door zijn ervaringen met Yazuki was hij nu wel beter gewend dan dit. Teleurgesteld in dit nutteloze figuurtje die zo veel dacht te zijn. Die nu tegen hem begon te sissen over spelen met meisjes. Hij sperde zijn ogen verbaasd en onschuldig open. Alsof hij niet wist waar ze het over had. Alsof ze hem niet net had verbaasd door blijkbaar ergens toch nog een greintje scherpzinnigheid had bewaard. Ze had hem een sukkeltje genoemd. Maar dat raakte hem niet. Wat wist zij nou van de wereld. Met haar suffe gedrag, alsof ze was blijven steken op een leeftijd tussen vijf en twaalf. Hij lachte medelevend. ''Slechte ervaringen met mensen die tegen je praten? Of met bibliotheken? Och, ben je soms bang? Bang voor mij?'' Het was nog niet echt op veel feiten gebaseerd, maar hij had het gevoel, of eerder het vermoeden, hij had geen gevoelens, dat zij zichzelf voor iedereen afsloot. Dan was het melden dat iemand ergens bang voor was een goede optie, mensen reageerden instinctief en je kon zien wat ze verborgen. Zoiets lag bij de meeste mensen gevoelig. Angst was iets waarvoor ze zich schaamden. Hij kende niet echt angst. Sowieso geen echte emoties, naast haat en verachting. Deed wel alsof, maar de laatste keer dat hij werkelijke vreugde of liefde had gevoeld was lang geleden. Hij kantelde zijn hoofd een tikkeltje en keek haar onderzoekend aan. Waarom was ze zo bitchy, zodra hij tegen haar praatte? Hij had toch niets misdaan? Ze had haar hand teruggetrokken, maar de plek waar ze hem had aangeraakt was iets warmer dan de rest. Het voelde bijna alsof Yazuki het had gedaan.

Hij zuchtte even, duwde Yazuki's ogen weg uit zijn gedachten en sprak weer verder op belerende toontje. ''En nu: Je. Naam. Zo moeilijk is het niet.'' Langzaam en op een rustige toon. Pauzes achter de verschillende zinsdelen. Extra nadruk op belangrijke woorden en daarna trok hij vragend en afwachtend zijn wenkbrauwen op. Alsof je les gaf aan een achterlijk kind. Zo zag hij haar ook. Achterlijk. Verwerpelijk. Bijna saaier dan zijn boek. Maar misschien dat het toch nog vermakelijk kon worden. Domme mensen zoals zij waren ook interessant, soms. Het spelletje was nu even gericht op haar naam. Hij keek opzij en zond de bibliothecaresse nog een warme lach toe. Die leek nog steeds bezorgd, alsof het blauwharige naamloze kind hem zou gaan bijten. Het deed hem denken aan Wren, die hem ook niet wilde vertellen hoe ze heette. Daar had hij het ook uitgekregen, met een luchtig grapje. Maar bij dit meisje zou humor niet werken, vermoedde hij. De naam zou hij krijgen. Zoals altijd met de opties goedschiks of kwaadschiks. En ze begon nu echt te neigen naar kwaadschiks. Slechte keuze. Op eigen risico.

Geïrriteerd liet Alexis haar blik opzij glijden naar Dominic. Wat dacht hij wel niet? Dat ze soms bang was voor hem? Ze voelde zich echt niet geïntimideerd door een of andere aap met zwart haar en blauwe ogen, die ook nog eens volop van zichzelf leek te genieten. Nee, met zulke types had ze het wel gehad. Ze haatte dat soort types. Altijd maar denken dat zij de besten waren, terwijl ze ondertussen gevoelens kwetsten. En bovendien leek hij ook gewoon een player die meisjes als speeltje zag. Nee, voor hem was ze niet bang, daar hoefde hij zichzelf niet om te bekommeren. ‘Ik, bang voor jou? Bang m’n reet, ja!’ snauwde ze hem boos toe. Dat hij maar lekker geagiteerd van haar werd. Ze had het gehad met hem. Al sinds ze die rotkop zag, wou ze hem het liefst uit haar buurt hebben. Dat er een jongetje dankzij haar toedoen verderop stond te huilen, kon haar echt geen reet schelen. Ze wou alleen maar dat Dominic wegging en dat hij nooit meer terugkwam. Er was geen enkele jongen die ze nog in haar hart zou sluiten, behalve Kid, als hij haar een tweede kans zou geven. Maar gezien dat ze het verpest leek te hebben bij hem en het zelf niet meer kon goedmaken, was die hoop vervlogen. Haar ogen gleden naar de bibliothecaresse, die ontzettend bezorgd van Dominc naar haar keek. Steeds als ze Alexis blik ontmoette, verhardden haar ogen, maar dat kon Alexis niks schelen. Het mens mocht zo veel doen als ze wou, zij zou er toch geen aandacht aan schenken. Bovendien voelde ze zich zowel door Dominic, als door het wijf niet geïntimideerd. Dat mens had vast heel veel medelijden met Dominic, aangezien zij er zo boos uitzag. Nee, ze had een hekel aan mensen die medelijden hadden, zonder al echt te weten wat er aan de hand was. Haar blik gleed opnieuw naar Dominics blik. Haar ogen fixeerden zich in zijn blauwe ogen. Haar kleur was ook zijn kleur ogen, merkte ze op. Daarna schudde ze haar hoofd even en probeerde een nieuwe, ontzagwekkende attitude te bedenken, maar haar hoofd bleef leeg. Ze zuchtte even en wreef over haar achterhoofd, waarna ze geïrriteerd haar armen over elkaar heen sloeg. Het gebeurde zelden dat ze zich geen houding wist te geven en ze hoopte dan ook dat Dominic snel met een opmerking kwam waaraan ze zich kon vasthouden.
‘Zo, zo, worden we geïrriteerd?’ vroeg Alexis spottend, toen Dominic voor de tweede maal achter haar naam vroeg. Ze kantelde haar hoofd lichtjes, wat er best schattig uitzag, maar dat kon zij natuurlijk niet weten. Ze merkte op dat het op hun conversatie na doodstil was. Dominic moest zijn stem wel heel erg verlagen, mocht hij zijn attitude als nette, lieve jongen behouden. Een ongelooflijke drang kwam in haar op. De drang om haar hand op zijn achterhoofd te leggen, hem tegen een van die boekenkasten te smijten en hem te laten zwijgen op een hardhandige manier. Het idee bezorgde haar de rillingen en liet haar een spijtig gevoel tegenover Kid krijgen. Nee, het was maar een gevoel, het werd niet werkelijkheid. Bovendien was Dominic het niet waard om zo behandeld te worden door een meisje. Eigenlijk was hij gewoon grof vuil die ze aan de kant moest zetten. Ze zuchtte zachtjes en liet haar blik naar zijn ogen gaan. De drang vaarde gelukkig weg, waardoor ze zichzelf al iets meer opgelucht voelde. Ze had ook een drang gehad bij Kid en die had ze toen vervuld. Ze had haar lippen op de zijne gedrukt nadat hij dat had gedaan. Het idee er al aan bezorgde haar pijnlijke steken in de streek van haar hart, als dat tenminste mogelijk was. Het gevoel dat ze Kid kwijtwas, werd extra benadrukt door alle herinneringen aan hem. Ze wou dat ze de tijd kon terugdraaien, evenals de tijd voor ze naar de bibliotheek ging. Dan zat ze nu tenminste niet opgeschept met een of andere leipo die van zichzelf vond dat hij blijkbaar heel veel waard was. Ze rolde met haar ogen en keek hem opnieuw scherp aan. ‘Verder nog iets te zeggen? Ik heb wel iets belangrijke r te doen dan praten met een sukkel.’ Ze keek hem nog een keer achteloos aan en liep hem toen zomaar voorbij.

- Iets korter, moet zo eten :3

Het was allemaal weer geweldig amusant. Zoals verwacht reageerde het meisje fel op zijn beschuldiging. Natuurlijk was ze niet bang. Waarom zou zij, in haar ogen zo te zien de beste persoon op aarde, immers bang zijn voor hem? Hij was slechts een sukkeltje, een ongelofelijk stomme nerd. Ze werkte op zijn zenuwen. Het was niet echt lastig om hem boos te maken, al zou je er meestal niet echt meteen iets van merken. Pas als het te laat was, als je al in de val zat merkte je op dat je in een toneelstukje was getrapt. Het bitchy kind zag er behoorlijk goed uit, op het verband na dan. Dat moest hij haar nageven, als ze nou anders was geweest zou het spel zo heerlijk simpel zijn. Maar haar arrogante houding en kinderachtige gedrag waren dingen waar hij werkelijk een hekel aan had. Ze keek hem zo kwaad aan, dacht dat ze alles kon maken. Dacht dat de wereld van haar was. Naïef kind. Te grote attitude. Arrogantie die van haar gezicht afdroop. Ze verdiende zijn aandacht niet. Maar toch bleef hij met haar spelen, uit gewoonte en om zichzelf te amuseren. Zijn blik verkilde en liet even alle haat zien. Momenteel gefocust op haar, maar ook tegen de mensheid in zijn geheel. Tegen de hele wereld. Tegen alles en iedereen. Tegen alle misselijkmakend vrolijke meisjes, de naïeve trutten die je overal vond en de jongens die ze als makke schapen het hof maakten. Tegen de leraren. Tegen de bloemen. Tegen kleine kinderen met knuffelbeesten.

De houding van het meisje veranderde even en hij keek nieuwsgierig toe. Eerst staarde ze hem diep in zijn ogen, hij schermde zijn emoties af. Ze zuchtte en begon spottend te spreken. Of hij geïrriteerd was. Misschien lichtelijk, maar dat ging haar niets aan. Hij knipperde een paar keer en bracht een zoete lach op zijn gezicht. ''Hoe kom je daar nou bij, lieverd?'' Ze had zichzelf een schattig gezichtje aangemeten. Maar het leek hem niet bewust, eerder per ongeluk. Normaal gesproken onderdrukte dit meisje haar ware innerlijk en bedekte haar persoonlijkheid met een deken van arrogantie en afstandelijkheid. Maar nu was ze door iets uit het veld geslagen en was dit tijdelijk verdwenen. ''Jij zou mij toch nooit kunnen irriteren.'' zei hij, de zoete stem nog steeds duidelijk aanwezig. Maar hij lachte neerbuigend en koel naar haar. Iets wat je van een afstand niet kon zien. Daar zorgde hij wel voor. Zijn masker van braaf schattig jongetje bleef op. En alleen hij besliste waar en wanneer hij dat af liet glijden en zijn toneelstukje stopzette om iemand zijn haat te tonen. Dat zou dus nooit in een menigte als hier zijn.

Het meisje rolde met haar ogen. Vond hem duidelijk een minderwaardig persoon. Moest zij weten. Als ze maar niet dacht dat ze hem kon raken. Als ze maar niet dacht dat ze ook maar iets waard was. Waardeloos kind. Irritante kleuter. Een zoemende vlieg op een lome zomerdag, nog passender. Weer de ontzettend kwetsende benaming sukkel. Ze wist hem werkelijk elke keer recht in zijn hart te raken. Echt een begaafd persoon met grote retorische talenten. ''Hmm, nee hoor. Ga jij maar op zoek naar interessante boeken, studiebolletje van me.'' Hij knikte vrolijk en wuifde rchting een boekenplank vol met onderwerpen als ''Magische stoelen door de jaren heen'' en ''Zelfportretten in steen voor beginners.'' Echt onderwerpen waarvan hij vermoede dat ze erin geïnteresseerd was. ''Misschien heb je zandstormen en hun gevaren nog niet gelezen. Een echte aanrader.'' zei hij, terwijl hij onopvallend over haar schouder naar een boek keek en de titel enthousiast oplas. Hij keek haar vrolijk na toen ze van hem wegwandelde. Bleef staan en sloeg zijn armen over elkaar heen. Zo staarde hij haar even na en draaide zich dan om naar de tafel waar zijn spullen nog lagen. Hij klapte het boek dicht en veegde zorgvuldig wat viezigheid van de kaft. Wetend dat de bibliothecaresse elke beweging nauwgezet volgde en nu waarschijnlijk vergenoegd lachte tegen zijn rug. Hij wandelde met soepele tred naar de boekenkasten en begon tussen de rijen door te lopen. Hij plaatste voorzichtig zijn boek terug en liep verder. Aan de andere kant van de kast waar het meisje zich bevond hield hij stil. Hij reikte omhoog en begon zachtjes iets te mompelen. Door het geklets en geroezemoes zou het geluid van zijn spreuk verloren moeten gaan. De kast trilde lichtjes en hij deed tevreden een stap achteruit. De boeken zouden er nu bij de lichtste aanraking van de kast uitvallen. Slechts een paar op de hoogste plank, hij wilde het hier immers niet vernietigen. Maar wel dikke pillen, niet zomaar dunne tijdschriften. Hij stond nu op veilige afstand, zodat hij ten eerste niet beschuldigd kon worden en als er iets fout ging met zijn geïmproviseerde bezwering hij niet bedolven werd onder de boeken. Gerommel weerklonk en toen een paar doffe dreunen. Hij draaide zich met een minzame grijns om en nam de schade van zijn werk op. Niet slecht. Zeker niet slecht. De schaduwen hadden de boeken langzaam naar voren geduwd en die waren nu de plank af gevlogen. ''Gaat het wel, meisje?'' vroeg hij met geschrokken opengesperde ogen en een schijnheilig lachje op zijn gezicht. Net niet overtuigend voor haar, met een duidelijke zweem haat. Maar van een afstand o zo lieflijk. Hij was slechts een klein bezorgd engeltje. De leerlingen die verschikt op hadden gekeken na de knal, waren schijnbaar gerustgesteld door zijn aanwezigheid. Nu het enge bitchy meisje niet meer alleen was zou alles goed komen. Die jongen zou de rust wel bewaren, haar in toom houden. Terwijl hij haar juist uit de kast probeerde te lokken. elke beweging daagde haar onzichtbaar uit. Val me aan, vertelde hij haar met zijn ogen. bega een misstap, kom in de problemen. Hij plaatste zijn hand kort iets boven zijn heup. Een satire op haar arrogante houding van daarstraks. Rolde met zijnogen om daarna schattig te lachen. Een gezichtje om van te houden. Grote blauwe ogen, waarin je kon verdwalen. Een lach die in combinatie met zijn zoete stem zelfs de hatelijkste woorden lief en hartelijk kon laten overkomen. ''Sommige mensen zeggen dat kennis gevaarlijk of zelfs dodelijk kan zijn. You just proved them right, sweetheart.'' Hij had een boek in zijn handen en keek vlug even naar beneden. Lichtmagie. Bah. Meteen duwde hij het boek in de kast. Misschien iets te hardhandig, want een klein boekje viel naar beneden en voegde zich bij zijn grote broers. Hij lachte geamuseerd en keek met nog steeds zijn brave masker op in haar richting. Ze had misschien gedacht dat hij weg was, af was gedropen. Maar zo snel gaf hij niet op. Correctie, hij gaf nooit op. Ging door tot hij won of zijn interesse verloor, andere mogelijkheden voor het einde van zijn spel waren er niet.