Keurend keek Alice naar zichzelf in de spiegel. Ze had een strakke grijze broek aan met een donkerblauw shirtje. Ze had haar haren in een simpele knot op haar hoofd gedaan en droeg oorbellen van een duur merk. Het waren halve maantjes en net niet groot genoeg om ergens achter te blijven steken. Aan haar hals had ze een bijpassende ketting met ook een half maantje hangen. Het had niets symbolisch voor haar, ze vond het gewoon mooi. Om haar pols had ze dan nog een armbandje hangen. Dat was geen half maantje, maar gewoon een armbandje met enkele gouden steentjes erin verwerkt. Ze vond zelf dat ze er wel goed uitzag en snel deed ze nog een laagje mascara op. Ze draaide zich om na even goedkeurend te hebben geknikt, kuchte zachtjes en liep vervolgens de school uit op haar gympen. Het was de eerste keer sinds tijden dat ze weer eens gympen droeg en stiekem was ze blij dat ze haar voeten even een moment rust kon geven. De hele tijd pumps en ballerina’s dragen was echt zo vermoeiend, maar dat snapten die mensen hier natuurlijk niet. Tot nu toe was haar tijd hier rampzalig geweest. Bij haar aankomst had ze te maken gehad met een levensgrote spin, was ze een paar dagen daarna besnuffeld geweest door een vies beest en was een ongemanierde kerel tegengekomen in de discotheek. Zucht. Ze zuchtte dramatisch en besloot uiteindelijk om naar Oak’s Field te gaan. Ze had iets gehoord over een landhuid en wilde daar wel eens een kijkje nemen. Je zou het misschien niet denken van haar, maar stiekem was ze wel een beetje een avonturier. Een kantje die ze van haar oudere broer had geërfd. Dat was dan ook echt het énige dat ze van hem had geërfd. Het duurde niet lang voordat het meisje op weg was naar het oude landhuis en even gaapte ze. Ze had vannacht niet echt geweldig geslapen. Ze miste haar matras en de gewoonte om lang in bed te kunnen blijven liggen. Want hallo, ze had haar slaap goed nodig, hoor! Ze zuchtte nogmaals dramatisch, grinnikte toen ze het landhuis zag en besloot om naar binnen te gaan. Ze wierp een blik naar binnen, zag dat het er donker was en maakte wat licht aan dankzij haar Novaanse krachten. Ze liet de deur dichtvallen en begon vervolgens rond te lopen. Ze bescheen met het licht de verschillende objecten die in de donkere ruimte stonden. ‘NEE, NIET WEER!’ gilde ze toen ze een spin zag hangen. Ze bracht twee vingers naar voren en schoot een lichtstraal op het ding af zodat het zou verbranden van de schroeiende hitte. Rillend liep ze verder. Ze schrok op toen ze geluid hoorde en keek over haar schouder. Ze kon zich natuurlijk nog ergens gaan verbergen voor het geval dat het geesten waren, maar dan moest ze zich haasten en daar had ze geen zin in. ‘Ik ben gewapend!’ riep ze dus maar. Werkte altijd, toch?

Alice was er vrij zeker van dat er zich iemand in dezelfde ruimte bevond. Ze hoefde ook geen expert te zijn om te weten dat diegene die zich hier bevond ook diegene was die de enge geluiden maakte. Het maakte haar al iets minder bang dat het gewoon om een gozer of om een meisje ging die kinderachtige geluiden maakte om haar bang te maken. Ze dacht eerder aan een gozer, want meiden waren op dat vlak niet zo kinderachtig. Die waren weer kinderachtig als het om elkaar uitdagen ging en met dingen pronken. Ze schrok zich echter wel een ongeluk toen ze een luide knal hoorde. Ze draaide zich met een ruk om naar de knal, maar zag niet echt iets. Nijdig vergrootte ze haar lichtbolletje in haar hand wat zodat ze kon kijken. Aha. Het ging om een Raziaan of iemand die de fire magic ook wel kon beheersen. Ze draaide zich met een ruk om toen ze een stem hoorde. Ha! Ze wist wel dat het om een jongen ging! Ze sloeg haar armen over elkaar heen en keek de jongen nijdig aan. Het lichtbolletje ging dankzij haar over elkaar geslagen armen in het niets op en even werd ze in de duisternis gehuld. Toen besloot Alice dat ze het toch handiger vond als ze de pestkop kon zien en maakte het lichtbolletje weer aan. Ze liet haar ogen gauw over hem heen glijden. Zwart haar en bruine ogen die in de gloed van haar lichtbolletje wel rood leken. Een knap uiterlijk. Hij was zeker niet lelijk. Maar dat gaf hem nog altijd niet het recht om zo kinderachtig te doen en haar zo te laten schrikken. ‘Je mag geluk hebben dat ik geen zwak hart heb,’ zei ze kil tegen hem. Met wat handige lichtmagie creëerde ze een lichtstoel waar ze op ging zitten. Ze sloeg haar ene been elegant over het andere heen en liet haar lichtbolletje oplossen in het niets omdat er toch genoeg licht van haar stoel kwam nu. Dankzij het licht werd het duidelijk dat ze wit haar had en paarse ogen. Deze gleden trouwens nog snel keurend over de jongen, maar ze kon concluderen dat hij echt niet lelijk was. En waarschijnlijk ook best wel haar type. Niet dat ze daar nu aan wilde denken, niet nadat hij haar zo had laten schrikken. ‘Een beetje kinderachtig, niet?’ vroeg ze en ze hield haar hoofd schuin naar hem. Ze richtte haar blik weer op de omgeving en huiverde toen ze een dikke spin verderop zag wegkruipen. Dat was al een reden geweest voor haar om het op een gillen te zetten, maar ze wilde zich niet laten kennen tegenover deze knapperd. En dus beet ze haar kaken op elkaar terwijl haar ogen de spin bleven volgen. Die natuurlijk weer naar haar moest kruipen. Ze hoestte hard om de aandacht van de jongen af te leiden en schoot een lichtstraal naar de spin, maar miste natuurlijk weer waardoor het dier geschrokken nog sneller naar haar kroop. Met een gil spring ze gauw van haar stoel af en tuimelde half voorover naar de jongen toe. Ze stak haar armen uit om haar val te breken, welke op de zijkanten van de stoel waarin de jongen zat terechtkwamen. Haar knieën drukten tegen de zijne en haar gezicht zweefde voor de zijne. ‘Prachtig,’ was het droge antwoord wat ze uitbracht voordat haar armen het begaven en ze tegen hem zakte.