Roselle was net het spookhuis binnen gegaan toen er gekraak hoorbaar was. Duidelijk kwam iemand in de buurt, iets wat ze duidelijk niet had verwacht en gewild. Ze wou enkel alleen zijn, haar grijzige bijna stormachtige ogen keken leeg naar de langere jongen. 'Ben jij een geest?' Vroeg hij met een brede glimlach nadat hij waarschijnlijk door het stof gekucht had. Het meisje keek hem beledigd aan, zag ze er echt zo vreselijk uit? In haar grijze ogen kwam al een regenachtige storm op komst. 'Nee,' besloot ze uiteindelijk met een warrige blik. Waarom was de jongen hier, hij kwam haar duidelijk niet bekend voor. 'Wie ben jij?' Vroeg ze zachtjes met haar meisjesachtige maar toch ruwe stem, ze trok haar rode mantel recht. Waarschijnlijk was hij nieuw op de Academy, zou ze hem moeten waarschuwen voor Master Savador? Hmm, waarschijnlijk. Een rilling schoot door haar ruggengraat bij een piepend geluid van een van de verwaarloosde oude deuren. Ze kneep haar ogen tot spleetjes terwijl ze zich langzaam omdraaide. 'Ze zeggen dat het hier spookt.' Haar grijze ogen stonden verveeld maar nog steeds stonden ze stormachtig alsof ze elk moment kon breken. Ze leunde tegen de oude stoffige muur aan en wreef met een hand over haar voorhoofd. Ze was benieuwd wat de jongenman hier deed. 'Ik ben Roselle,' begon ze voorzichtig en onwennig. Ze zat al een poosje hier op school enkel had ze nog weinig vrienden, eigen helemaal geen vrienden gemaakt. Ze was bang dat het mis zou gaan, dat haar herinneringen haar te veel in de greep zouden houden. Haar handen vouwde ze onhandig om haar middel heen terwijl ze ineens nieste, stof prikte in haar neus. 'Waarneer hebben ze voor het laast dit huis uitgestoft?' Murmelde ze tegen niemand in het speciaal. Haar ogen gleden al vermoeid dicht terwijl ze een beetje wankelde. Ze mocht geen zwakte bij vreemde tonen, dat eindigde nooit goed.

Haar ogen werden groot toen ze weer in de gebruikelijke kamer stond. Het was een koude, kille ruimte, donker en grauw. Ze was bang dat een van de gevreeste Razianen weer binnen zou komen. De deur vloog open en ze verstopte zich in een hoekje. Haar stoel stond altijd midden in de bijna vierkante kamer en een glas water stond altijd voor haar klaar. Het uur van de waarheid was aangekomen, haar ouders zouden haar niet te hulp schieten. Ze zouden haar niet beschermen, trillend bleef ze zonder geluid zitten terwijl haar grootste nachtmerrie startte.

Haar grote nietsziende ogen keken naar de jongen, alsof ze dwars door hem heen keek. Alsof ze een spook had gezien, haar gezicht was lijkbleek en ze slikte ongemakkelijk voordat ze haar gezicht afwende. Ze zette wankel een stap richting de voordeur van het oude gebouw. Ze had echt wat frisse lucht nodig. Ze was allang blij dat ze haar flashback onder controle had kunnen houden. Voor deze keer...

Het was moeilijker dan ze eerst had gedacht om de andere leerling te overtuigen dat ze echt niet het spook was dat in het huis rondzwierf. Ze wist niet zeker of ze wel duidelijk en eerlijk genoeg over kwam. Had hij te veel films gezien of zo? Haar grijze ogen stonden redelijk boos, maar ze was te moe om er echt een probleem van te maken. 'Ik ben Aksel' Was zijn antwoord geweest op haar vraag, Aksel dat was een naam die ze niet zo vaak gehoord had. Een waterig glimlachje stond op haar gezicht zodra hij zich ook had voorgesteld. Waarschijnlijk inderdaad een nieuwe leerling. De frons op zijn gezicht deed haar nadenken, ze had toch niets geks gezegd, of gedaan. 'Misschien ben jij het spook wel.' Klonk er opgewekt. Het meisje kreunde innerlijk, was ze echt zo onverzorgd? Was ze echt zo bleek, het zou toch nog wel meevallen? 'Urgh, natuurlijk niet!' Riep ze vermoeid uit, haar toon was lichtelijk geërgerd. Haar flashback was te heftig om nog te kunnen concentreren op wat de jongen zei of deed. Ze wist dat het wel op zou vallen en dacht onbewust al na over een leugen of andere mogelijkheid om onder zijn vragen uit te komen. Laat nooit je zwakte zien! Was een van haar belangrijkste lessen geweest, die ze nog steeds probeerde te beoefenen. Dat ze er niet al te goed in was bleek maar weer. Ze strompelde uiteindelijk maar zwakjes de deur uit waarna ze diep adem haalde. Haar blik was nog steeds niet geconcentreerd gericht op een plek maar zwierf meer onrustig rond. Ze was duidelijk op haar hoede. Aksel volgde haar naar buiten en bleef op een klein afstandje tegen de deurpost aan staan. Zijn bezorgde blik deed Roselle grimassen. 'Is alles oke, moet ik iets halen ofzo?' Vroeg de jongen uiteindelijk terwijl hij gelukkig op afstand bleef. Het meisje sloot haar ogen met een zachte zucht. Fronsend werd ze aangekeken terwijl zijn bezorgdheid duidelijk voelbaar was. Ze hield niet van bezorgde mensen waardoor ze onbewust hen altijd op afstand hield. Roselle schudde haar hoofd terwijl ze vermoeid ging zitten. 'Ik betwijfel of je de weg wel terug kan vinden,' begon ze met een geniepig glimlachje.

De jongeman leek door te hebben dat ze niet echt in staat van gezondheid was. Aksel beet op zijn lip terwijl hij haar bezorgd aan keek, toch leken haar opmerkingen hem iets gerust te stellen. Haar karakter was vurig, en dat vuur verdween niet zomaar. 'Ik kan er misschien iets langer over doen, maar iets halen kan altijd. Iets van suiker misschien? Ik had op de heenweg een klein snoepwinkeltje gezien, geïnteresseerd?' Langzaam probeerde Roselle hem aan te kijken, haar ogen stonden vermoeid en verward. Ze wist niet hoe ze moest reageren, maar wist wel dat wat suiker haar op kon peppen. Daarbij wist ze ook dat ze niet al te slim was geweest om naar dit spookhuis te gaan. Ze kon al niet tegen het donker. Met een zucht probeerde ze een flashback terug te dringen. Haar houding werd onzeker en angstig terwijl ze beschermend haar handen voor haar gezicht bracht en zich iets opkrulde. 'Oké, het klinkt als een goed plan,' begon ze nadenkend en onzeker. Zolang ze maar weg gingen van het huis dat enkel flashbacks en onrustigheid bij haar opbracht. 'Of kun je als spook je plek niet verlaten?' Geinde de jongen. Roselle schudde met een moeizame lach haar hoofd, voordat ze wankel opstond en een paar stappen richting hem zette. Enkel haar blik gaf aan dat ze hem niet durfde te vertrouwen. Hij moest op gepaste afstand blijven. 'Waar was die snoepwinkel? Ik heb die nergens gezien nog,' zei ze op zachte toon, terwijl ze ongemakkelijk, over haar armen wreef.

Haar grijze ogen werden groot en afstandig, haar houding was stijf waarna ze dwars door hem heen leek te kijken. De flashbacks die ze had weg gedrukt kwamen ineens naar boven toe, ze beangstigde haar. Toch waren ze meestal minder erg als haar nachtmerries. Die hielden haar hele nachten wakker en als ze sliep werd ze zwetend en hijgend wakker om dan alles her te beleven. Haar grijze ogen hadden nog géén een keer geknipperd. Ze probeerde diep adem te halen al was het nog steeds gejaagd. Haar ouders, waarom hadden ze haar in de steek gelaten? Wat had ze fout gedaan? Onbewust wreef ze over haar pols waar een blauwe plek op zat, eentje die niet goed zichtbaar was en als ze er niet over wreef niet op viel. Daarbij kon het van een val komen, enkel deed dat het niet. Mensen vonden het leuk haar als de zwarte schaap van de gemeenschap te behandelen. Het was altijd haar fout. Ook dat het was gebeurd. Naar een paar minuten wist ze haar ademhaling goed te kalmeren en controleren waarna ze knipperde en hem verdwaasd aan keek. 'Z-zullen we gaan?' Vroeg ze moeizaam en bijna stotterend.