Oke, ze was aan het valsspelen door hier te komen. De bibliotheek was nu net niet een plaats voor meisjes als zij. Meisjes die zich niets van de kou buiten aantrokken en dus nog vrolijk in T-shirts rondliepen, zonder zich iets aan te trekken van de sneeuw die buiten op de grond neerdaalde. Meisjes die zich eigenlijk niet in bibliotheken begaven omdat ze er niets te zoeken hadden; Er waren tenslotte maar bar weinig jongens in een schoolbibliotheek, naar Azure’s mening. En toch was ze hier gekomen, tegen haar eigen argumenten in. Maar zoals altijd had ze een réden om hier te zijn, om niet ergens anders een prooi op te pikken. Eigenlijk was het nog best logisch ook. Ze was klassenoudste, lid van de school council. Je moest tenminste proberen om je reputatie op te houden, zeker tegenover leraren en ander personeel. De gehele volwassen bevolking dus eigenlijk, uitgezonderd zesdeklassers. Dat was ook de reden dat er tijdens de les niets te merken was van haar “hobby”, zoals ze het zelf betitelde. Er was geen enkele kans dat ze in de les ook maar iets flirterigers deed dan een glimlach. Allemaal uit eigenbelang, en om Mitsu een béétje tevreden te houden. Ze betwijfelde niet dat als ze echt serieus tijdens een les begon te flikflooien, hij haar daarmee zou doen stoppen. Al was het dwars door een uitleg heen. Soms was het maar wat onhandig om bij je oudere broer in de klas te zitten, maar ze had er zelf om gevraagd. Langzaam streelden haar vingers langs de boeken, iets te langzaam naar de mening van de bibliothecaresse. Dat mens leek haar vanaf het begin af aan al te volgen. Zuchtend sloeg ze de volgende hoek van boekenkasten om, sloot haar ogen. Soms waren volwassenen nog irritanter dan jonge hondjes, ze volgden je overal. Ja hoor, daar was ze weer. Alsof korte rokjes en lange kousen aanduidden dat ze niet het type voor een bibliotheek was. Vooroordelen. Vlug stopte ze een korte pluk zwart haar achter haar oor, greep ze een willekeurig boek uit de kast. Zo, nu mocht dat mens een ander slachtoffer gaan zoeken.

Wat je al niet deed voor een rustig plekje in een bibliotheek, zeg. Idioot. Ontevreden was ze uiteindelijk neergezakt in een van de vormeloze, comfortabele leunstoelen bij de open haard, waarin het houtvuur knetterde. De geur van het vuur bleef bescheiden door de goede ventilatie van de bibliotheek, maar als je er vlak bij zat, kon je het duidelijk ruiken. Zoals Azure nu, bedacht ze geïrriteerd. Ze had niet echt een hekel aan vuur, maar om nu te zeggen dat ze er dol op was… Nee, niet bepaald. Daarvoor had ze haar vingers te vaak gebrand aan vuurmagie. Van alle vakken was ze waarschijnlijk in lichtmagie en vuurmagie het allerslechtst, dat laatste zelfs merkbaar in haar cijfers. Met moeite haalde het zwartharige meisje een zeven, terwijl ze voor de rest van de vakken moeiteloos achten haalde. Het was irritant, alsof ze net niet slim genoeg was. En laat vuurmagie nu net het vak zijn waarbij haar broer de leraar volkomen had verpest. Nu maakte ze ook geen kans meer op bijles, als ze daar over na zou willen denken. In feite twijfelde ze of ze haar trots daarvoor opzij kon zetten, normaal had ze nooit hulp nodig. En bovendien, nog een extra uur per week met die engerd in een lokaal zitten, alleen? Na wat er met Nina was gebeurd wilde Azure er niet eens meer over dénken. Ze leek in haar gedrag nogal op de vriendin van haar broer, wat als Savador dat ook vond? Rillingen liepen over haar rug bij de gedachte. Oke, nu was bijles voor vuurmagie dus officieel uitgesloten. Lichtmagie kon ze wel aan Mitsu vragen, alleen de praktijk vond ze onbegrijpelijk. Theorie was gewoon een heleboel stampen, kon niemand iets aan doen. Het was net als dit boek, saai en vast wel ergens nuttig, maar in het normale, dagelijkse leven niet. Haar ogen vlogen verveeld over de woorden, namen niet echt informatie op. Novaanse technologie, wauw. Ze had echt het meest saaie, irritante, nutteloze boek in deze hele bibliotheek te pakken gekregen, en was nu verplicht er minstens een half uur mee te zitten. Anders zou dat bibliotheekmens weer terugkomen, en daar had ze nu even geen behoefte aan. Verveeld sloeg ze haar ene been over het andere, wierp een blik op het haardvuur. Alsof ze daardoor de tijd sneller kon laten lopen

Kennelijk zat er ergens een lolly in een van haar zakken, want ze vond zichzelf op een gegeven moment, ongeveer drie doodsaaie hoofdstukken verder, met het ding in haar mond. Het was zo'n helrode kersenlolly, die je eigenlijk alleen nog maar op kermissen kon vinden. Niet zo'n plat geval dat zo groot was als je hoofd, eigenlijk gewoon een wijnbal op een stokje. Wat het ook was, waar ze het ook vandaan had getoverd, het maakte het boek een stuk draaglijker, zodat ze haar tijd niet hoefde te verdoen met patronen tekenen over haar bovenbeen, waarvan de helft nog ontbloot was. Het liet nare strepen na als je daar met je nagel in begon te tekenen, de reden waarom Azure het haatte om zich te vervelen. Omdat ze dan zoiets ging doen, iets nutteloos waar ze later last van kreeg. Terwijl haar linkerhand met het stokje van de lolly in haar mond speelde, sloeg haar rechterhand zonder veel enthousiasme de volgende pagina om. Als je dan al iets schreef over technologie, schrijf het dan goed. Dit was geschreven alsof de schrijver een dode koe was, en in feite kon Azure het hele boek samenvatten in een paar zinnen, maar nee, meneer de schrijver vond dat het absoluut nodig was om langdradig te doen. Verveeld nam ze de rode lolly even uit haar mond, staarde ernaar alsof het het meest interessante ding ter wereld was. Niet dat dat niet zo was, op het moment was de lolly het enige interessante ding in haar hele omgeving. En waarschijnlijk zou dat ook wel even zo blijven, gezien het weer buiten. Iedereen was sneeuwmannen aan het bouwen, of lag in de sneeuw engelen te maken. Sommige mensen organiseerden hele sneeuwballengevechten, maar Azure deed liever niet mee. Extreme kou en extreme hitte waren niets voor haar, ze had veel liever een gematigd klimaat. En daarvoor was de bibliotheek een perfecte plek, gezien de vuren en de constante temperatuur om de boeken goed te houden. Ze zou hier nog wel even zitten, saai boek of niet. Tot het minder sneeuwde en ze iets leuks kon gaan doen buiten, het liefst in Oak's Field. Dat kon ze in principe ook nu doen, maar dat zou hoogstwaarschijnlijk maar weinig zin hebben. Besluiteloos stopte ze de lolly weer terug in haar mond, richtte ze haar ogen weer op het boek.

Het moment dat het enige wat over was van de lolly een houten stokje was, was aangebroken. Dat was een van de momenten in het leven die ze het liefst niet meemaakte. Zat je net lekker een lolly te eten, was hij op. En langzamer eten hielp ook niet, dat at gewoon niet lekker volgens Azure. Dus nu zat ze met alleen dat stokje nog in haar mond. Je kon er in principe op kauwen, maar dat zorgde voor splinters en deed ze dus niet. Erg lekker was het niet, een stuk hout in je tong. Dat had ze wel eens ervaren, meerdere keren zelfs. Van fouten leerde je, bij die fout had ze gewoon net wat meer tijd nodig gehad. Anyway; Ze moest dat stokje kwijt. Geen idee hoe ze het ging doen zonder op te staan en naar de prullenbak bij de ingang van de bibliotheek te lopen, maar daar vond Azure wel wat op. Voor nu legde ze het maar even op het tafeltje vlak naast haar stoel, zodat ze er in ieder geval geen last meer van zou hebben. Uit een zacht gekuch van de bibliothecaresse bleek dat die vrouw het er niet mee eens was, dus pakte ze het -inmiddels droge- stokje weer op en speelde er voorzichtig mee door er een soort majorette mee uit te voeren tussen haar vingers. Het was minder vervelend dan het boek, maar echt helpen deed het niet. God, opluchting overheerste toen de vrouw besloot een andere leerling te gaan stalken. De enige reden dat ze hier nog zat, was dat mens. Nu zij weg was, kon ze toch wel snel het boek wegzetten en een ander pakken? Dit hield ze niet uit, in de doodse stilte. Ze draaide haar hoofd een kwartslag, daarna draaide ze haar bovenlichaam mee om beter te kijken. Goh, ze had gezelschap. Gezelschap dat naar haar keek, om precies te zijn. Niet dat dat erg nieuw was voor Azure, maar in de bibliotheek was een uitzondering. Had ze nog niet eerder meegemaakt, om eerlijk te zijn. Ergens was de jongen wel knap, maar na grofweg zes jaar flirten wist Azure in iedere jongen wel íets te vinden. Nee, deze jongen was volgens normale standaarden aantrekkelijk, meende het zwartharige meisje. Haar rode ogen gleden zonder schaamte over zijn hele lichaam, bleven uiteindelijk hangen op zijn gezicht. 'Hallo,' klonk haar stem door de doodstille bibliotheek, gericht tot de jongen. 'Is er iets?'

Tralalaladerp

Eigenlijk was ze niet altijd zo geweest, totaal niet. In de eerste jaren van haar leven was het zelfs het tegenovergestelde, totaal niet sociaal. Een klein meisje dat zich tegen haar oudere broer aandrukte, haar gezicht in zijn rug drukte. Toen was haar haar niet kort en zwart geweest, maar donkerblauw, zoals haar broer, en hing het golvend tot op haar heupen. Haar rode ogen hadden de wereld als eng en groot gezien, als een grote bedreiging die niets liever zou doen dan haar verpletteren. Haar ouders hadden een heleboel therapeuten bezocht, zo veel gesprekken gevoerd met artsen dat Azure het zich niet had kunnen herinneren. Iedere dokter leek op de ander, allemaal groot, dreigend in hun witte jas. Ze was enorm vaak gewoon in huilen uitgebarsten toen ze voor een dokter stond, had het niet gewild. In feite wilde het meisje op die leeftijd alleen maar een boek pakken, ergens in een hoekje gaan zitten lezen. Maar nu niet meer, nu konden boeken haar minder boeien. Niet dat haar liefde voor het voorwerp, voor de woorden op de pagina's weg was, ze had er gewoon nog amper tijd voor. Als klein meisje had ze er altijd tijd voor gehad, aan schoolwerk was ze toch maar een kwartier per dag bezig. Het meisje had zich zo snel ontwikkeld dat haar ouders zich daarover zorgen maakten, maar dat deden ze altijd. Azure was de beschermde dochter geworden, had zichzelf compleet weggecijferd achter haar broer. Niet gek ook dat ze meestal over hem vertelde als men iets vroeg over hoe het thuis ging. Mitsu had dit gedaan, Mitsu deed dat. Het ging nooit over haar, want wie was daar nu geïnteresseerd in, had het kleine meisje met de donkerblauwe haren gedacht. De hele basisschool had ze doorlopen voordat haar klasgenootjes haar naam eindelijk te weten kwamen. Azure was voor hen altijd een mysterie geweest, en dat had het onzekere kind niet eens doorgehad.

Hoe ze was omgeslagen, het was een raar verhaal geweest. Zelfs voor Azure was het haast onbegrijpelijk, maar wat gebeurd was, was nu eenmaal gebeurd. De middelbare school had Azure gewoon veranderd, van binnen en buiten. Het was begonnen met die keer dat er een hap haar uit haar donkere bos was geknipt, waardoor ze een korter kapsel moest nemen. Het had haar mooi gestaan, en dat werd opgemerkt. Door meer mensen dan alleen haar broer. Ook door de mensen uit haar klas, en dat was Azure's manier geworden om vrienden te worden. Iets in zichzelf vinden wat anderen leuk vonden. Zo was het begonnen, van haar donkerder haarkleur tot haar gedrag. En haar ouders deden niets anders dan het aanmoedigen, alles beter dan nog eens met een antisociale dochter. Dus toen het meisje was begonnen met voorzichtig een beetje geflirt met jongens, had de familie dat alleen maar aangemoedigd. Het meisje was het leuk gaan vinden, was te koppig om ermee te stoppen. Eerst was het wel meer dan een flirt, deed ze wel twee weken met een jongen, maar het werd steeds erger, steeds sneller. Verder dan een simpel kusje, en Azure paste zich moeiteloos aan. Het meisje was als een kameleon, ze ging op in haar omgeving. Het enige wat bleef, waren haar bizar hoge cijfers. Haar ouders hadden niets doorgehad van het gedrag van hun dochter, zelfs nu nog niet, en dat hield Azure zo. Ze leefde twee levens, dat van een perfecte dochter thuis, en dat van een ideaal populair meisje op school. De overschakeling naar Starshine was dan ook vreselijk ingewikkeld geweest voor Azure, haar hele vriendengroep en kennissenkring kwijt. Gelukkig kon ze haar klassenoudsteschap, verworven met een bizar goed rapport, weer iets nieuws opbouwen. Niet zo goed als op Gren, natuurlijk, maar wel goed genoeg.

Neutraal keek het meisje de jongen nog steeds aan, nam hem volledig in zich op. Donkere haren met witte plukken, hoewel dat ook sneeuw van de heftige sneeuwstorm zou kunnen zijn. Lichte ogen die ze niet helemaal kon plaatsen, maar die best geel konden zijn. Rare kleur, maar zij met haar helrood paste nu ook niet bepaald in dat plaatje. Ze waren altijd rood geweest, en de eerste opmerking die ze van een jongen kreeg was bijna standaard "Wat heb je mooie ogen" waarna zij die mooie ogen rolde en een ander slachtoffer zocht. Het was niet gemeend, haar ogen waren niet bijzonder mooi. De kleur was apart, niet direct mooi. En dat wist Azure maar al te goed. Toch was zijn gele kleur niet meteen lelijk, voor zover ze kon zien. Verder was hij groot, duister en onbekend terrein. Shadraans, zonder enige twijfel. En daarom meteen een stuk aantrekkelijker. Alles wat met duistere magie te maken had was voor Azure belangrijker dan de andere soorten magie, puur omdat ze het wilde beheersen. Het antwoord op haar vraag was negatief, maar hij vertrok niet. Integendeel, hij kwam dichterbij. Had ze absoluut niets op tegen, om eerlijk te zijn. Tegen haar vermoeden in was de bibliotheek minder saai dan eerst, ergens wel interessant nu. Op zijn eigen vraag gaf Azure nog geen antwoord, was te benieuwd naar wat de jongen ging doen. Zijn glimlach voorspelde weinig goeds, maar voor Azure was dat niets nieuws. Geamuseerd zette ze haar hand onder haar kin, leunde met haar elleboog op de leuning van haar stoel, met een al even charmante glimlach keek ze hem aan. 'Alles interesseert me, zeker als het gaat om nieuwe leerlingen. Klassenoudsteverplichting,' Ze gooide de woorden er makkelijk uit, op een toon die net wat warmer was dan de toon die ze normaal aansloeg tegen vreemden. 'Hoewel dat niet de enige reden is.' Zo, was dat ook meteen duidelijk, ze zat hier niet de oververantwoordelijke nerd uit te hangen. Ze nam hem nog een keer in zich op, en nam een beslissing. 'Azure,' stelde ze zich kort voor. 

Miep, geel op de ava >D

Zephyr was zeker interessant in haar ogen, het was gewoon zo. De jongen was geen ijskoude, zoals hij eruitzag, en ook niet echt een verlegen type. Voorlopig deelde Azure hem maar in bij de mensen die ze "haar soort" noemde. Mensen die doorhadden wat het zwartharige meisje deed, omdat ze het gedrag uit zichzelf herkenden. Meestal kon Azure het redelijk vinden met die mensen. Ze wisten wat ze van elkaar wilden, en meer was het ook niet. Op Gren had ze wel een aantal jongens gehad die ze vaker zag dan een keer, maar dat was puur uit wederzijdse gemakszucht. Op een gegeven moment zat je ook zonder nieuwe projecten, en dan moest Azure wel overschakelen naar een van de jongens die ze al langer kende. Niet dat ze daar aan dood zou gaan, integendeel. Soms was het wel makkelijk, met een bekende. Je wist wat de ander fijn vond, kon je daar makkelijk op instellen. Maar meer dan fysiek contact was het nooit geworden. Geen van de jongens had haar echt kunnen boeien zoals de onenighters dat deden, mysterieus en soms zelfs naamloos voor Azure. De enige uitzondering op de regel was Nezumi. De smaak van de lolly verdween uit haar mond, maakte plaats voor een bitterder, naardere smaak. Nezumi, bah. Ze kreeg de jongen wel uit haar hoofd, maar af en toe dook hij nog op. Ze moest gewoon van hem af zien te komen; Hem weg zien te werken. Maar daar was het nu niet de tijd voor, om Nezumi dwars te zitten. Zephyr voor haar verdiende op dit moment wel wat aandacht, terwijl zijn lippen kort haar hand raakten. 'Ach, het ligt eraan wat je veel noemt. Je bent gewoon interessant, voor mij.' Ze legde de nadruk op dat laatste woord, alsof ze wilde zeggen dat hij niet echt bijzonder was, maar op dit moment wel interessant genoeg om haar aandacht aan te besteden. Het was de harde werkelijkheid, die ging ze hem niet onthouden. Ze trok haar hand soepeltjes terug naar zich toe, staarde even naar haar perfect gemanicuurde nagels. Niet gelakt, wel goed verzorgd. Alles aan Azure was perfect verzorgd, ze had overal over nagedacht. Van het nét een tikje te korte rokje tot haar luchtige blouse met rood hemd eronder. Dat laatste was eigenlijk omdat de blouse zelfs voor Azure's doen behoorlijk doorscheen, en ze daar geen zin in had. Een beetje inkijk had ze geen problemen mee, maar om zoiets te doen, zou ze niet wagen op haar broers school. Mitsu maakte zich al genoeg zorgen om hun moeder, dan kon ze hem dit niet flikken. Dus ze balanceerde ergens op het randje tussen beschaafd en uitdagend. Iets wat de bibliotheekjuf niet leek te waarderen, omdat dat mens er nu nog steeds stond. Kennelijk waren er geen andere mensen in de bieb om te vervelen; Ze stond hier al een tijdje. 'Dus, Zephyr,' Ze ging verzitten, sloeg haar benen andersom over elkaar heen, leunde met een elleboog op haar knie en leunde met haar hoofd op die hand. 'Is er nog een specifieke reden dat je hier kwam binnenlopen of was het puur,' Ze leek even naar het woord te zoeken, keek hem met een charmante glimlach aan, 'Puur toeval, dat je hier terecht kwam?' Haar ogen flitsten kort terug naar de bibliothecaresse, vonden hun weg weer naar Zephyr. Eerst een gesprek, nieuw terrein aftasten, daarna pas handelen. Een heel normale methode voor Azure's doen.

Hijiszominiscuulvergelekenbijdejouwe

Normaliter speelde ze in op het karakter van haar slachtoffer, als je het zo kon noemen. Wat dominanter bij de jongens die zelf een ego hadden van redelijke proporties, en wat liever, verlegener bij de jongens die ze niet echt wilde kwetsen. De jongens die je het vaakst zag. Later drukte ze hen dan wel tegen de muur, maar ze had hen er eerst van verzekerd dat het goed was. Dat ze hen geen pijn ging doen, gaf ze in subtiele hints aan. Hints die jongens ook konden begrijpen, meestal in de vorm van gebaren. Jongens waren niet erg goed in woordspelingen, had Azure gemerkt toen ze nog maar net begonnen was. God, het klonk nu al als een carrière, terwijl ze het toch echt voor haar eigen plezier deed. En voor dat van de ander, maar eerder voor dat van haar. Anders voelde het sletterig, en dat was Azure niet. Er loopt een dunne lijn tussen een flirt en een slet, en Azure wist precies waar die lijn lag. Ze bleef er het liefst uit de buurt, maar was niet bang om de grens te naderen. Zolang ze hem maar niet overschreed, daar ging het om. Flirts hadden nog iets van stijl, klasse. Je moest je best doen, wilde je dat een flirterig meisje je benaderde. Je had wat aanzien nodig om een meisje als zij te krijgen, en je verkreeg er ook aanzien door. Iets wat Azure niet begreep, maar waarmee ze mensen kennelijk hielp. Ach, zolang er maar niet tegen leraren werd geklikt vond zij het best, er was niets mis met een beetje aanzien van anderen. Eigenlijk wel leuk. Maar Zephyr was een totaal ander verhaal, niet in een categorie te passen. Charmant, dat zeker, en hetzelfde type als zij. Maar toch, iets anders dan zij. Een uitdaging, net als Nezumi geweest was. Maar dit keer was het geen uitdaging omdat ze hem haatte, gewoon omdat ze hem niet kende. Haar vingers trommelden ritmisch op haar been, terwijl ze hem nog steeds half grijnzend aankeek. 'Altijd goed om dat te weten.' waren de woorden waarmee ze dat onderdeel afsloot. Het leek bijna op politiek, zo dubbelzinnig waren de woorden. God, ze had in geen tijden zin gehad in een spelletje als nu, maar het wilde niet vlotten door de bibliothecaresse. Ze bleef op haar been tikken met haar nagels, een ritme wat een bepaalde vogel zelfs vanaf een kilometer afstand zou moeten herkennen. Shameimaru kwam wel eens van pas, het was niet altijd een irritante raaf. 'Oh, je zocht iemand. En, als ik vragen mag.' Door de deuropening hoorde Azure het bekende klappen van vleugels al. 'Is het een belangrijk persoon, of zou het niet erg zijn als je... Opgehouden wordt?' Weer een politiek correcte vraag. Zonder om te kijken of de grijns van haar gezicht te vegen tikte ze een ander ritme, haar benen nog steeds over elkaar geslagen. De raaf kraste, maakte nu zijn aanwezigheid bekend. Verstoord keek de vrouw op, en zag nog half hoe de vogel met een boek in zijn klauwen verdween. Een dodelijke blik in Azure's rug, die ze bijna kon voelen steken, en het mens was weg. Achter Shameimaru aan, de domme vrouw. Een raaf hield je niet zo makkelijk bij, zeker niet als het een getraind beest was. 'Zo. Haar zijn we ook weer kwijt.'

Shameimaru -hoewel ze het beest veel liever Shamei of Maru noemde, meisjes van tien zijn nogal creatief met namen- en Azure hadden geen liefdeloze relatie, ze waren gewoon allebei geen plakpersonen. Niet het soort wat om het uur een praatje wilde maken. Azure had Shameimaru ooit gered, en het beest was bij haar gebleven. Niets dankbaarheid of liefde -die daarna wel was gegroeid, daar niet van- meer omdat beiden er profijt van hadden. Shamei kreeg voedsel, een warm thuis en af en toe een dankbare aai, en Azure had een persoonlijke postduif. Raaf. Whatever, het beest bezorgde haar brieven en kon haar helpen in situaties als deze. Ze had de biebjuf niet weggekregen zonder dat beetje hulp van haar raaf. Misschien kon ze hem later een aai geven, zou hij vast fijn vinden. Weer iets wat ze niet zeker wist. Was Maru mannelijk of vrouwelijk? Ze zei meestal jochie en hij, maar had het nooit echt onderzocht. Niet dat het veel uit zou maken, raaf was raaf. En een slimme raaf was een bijzonder nuttig huisdier. Haar gedachten gingen weer naar Zephyr, de jongen voor haar. Hij was een spelletje aan het spelen. Alsof hij schaakte en zij aan het dammen was, en ze dus geen van beiden aan het verliezen of winnen waren. Nu zou verliezen van iemand als Zephyr niet erg zijn, maar overwinning was natuurlijk haar doel. Ze kon hem op deze manier niet losjes in haar controle laten lopen, daar was hij te goed voor. Te ervaren, had waarschijnlijk meer gedaan dan zij op dit gebied. Ze schatte hem ongeveer een, twee jaar ouder dan zij. Hij was er lang genoeg voor. Maar ja, er waren een heleboel lange mensen in haar ogen, zo groot was ze nu ook niet. Zelfs als je hakken meetelde. Klein, daar had ze mee moeten leren leven. Het had geholpen bij ballet, omdat ondanks haar lengte de verhoudingen goed waren, haar benen mooi lang. Ze was makkelijk om mee rond te zwieren, om het maar zo te zeggen. Met die sensuele bewegingen kon ze doen wat ze wilde zonder dat iemand haar tegenhield. Het was immers een kunstvorm. Net zoals haar andere bezigheden. Dat was ook een kunst, hoewel men dat niet zo beschouwde. Azure wel, die wist wat voor een patronen er werden gespeeld in het eeuwige spel van verleiding. Van oogcontact tot het bijten op je lip, alles kon je leren als je je best deed. Maar alleen de besten, die hadden echt succes. Die kregen mensen meegesleurd in de dans, lieten ze op hun eigen ritme bewegen. Voordat ze het echt doorhad maakte Zephyr een zet, in hun figuurlijke dans en in zijn eigen spel. 'Hee,' protesteerde ze met zachte stem, waar geen enkele tegenstand in te vinden was, 'Dat boek las ik. Was erg nieuwsgierig naar de functies van röntgenstraling op het wapengebied, geef terug.' Het was een mengeling van sarcasme en verleidelijkheid, waarop ze de woorden uitsprak. 'Weet die persoon van je dat, dat je zomaar boeken van onschuldige meisjes in het haardvuur gooit?' Het doel was niet hem jennen, maar ze kon het wel gebruiken. Hij had tenslotte ook maar een echte beweging gemaakt, en die was miniem geweest. Een ademtocht tegen haar lippen, lippen die nu wat droger waren dan eerst. 'Of is dit de eerste keer?' Hah, kans verspeeld, op naar de volgende kans. Hij mocht blijven proberen, vond ze wel amusant. En daar ging het om, om dat zij er plezier in had. Meer was Zephyr niet, gewoon een leuk speeltje.

In een dans hoorde de vrouw geleid te worden door de man. Maar dat waren dansen met regels, geschreven wetten. Het spel wat ze nu speelden, de passen die ze nu maakten, waren geen regels. Ze kon zich aan geen regel houden en geen regel breken. De enige, ongeschreven, regel voor Azure was dat het maar een keer was, en niet meer dan dat. En als ze die regel moest breken, dan was het puur fysiek, kwam er geen emotie bij vrij. Maar dat was sowieso haar gewoonte. Ze hield niet van haar slachtoffers, niet meer als een klein kind van een lolly. Iets wat kort plezier gaf, maar de voor je het wist was de lolly op en moest je wachten op de volgende. Of een nieuwe vinden, om Azure’s manier meer te beschrijven. Ze zocht gewoon de beste uit, degene die ze goed genoeg vond. En die moest het er maar mee doen, zelfs als hij al een vriendinnetje had. Tegen de klassenoudste zeg je niet snel nee, zeker niet als het Azure was. Ze wist van iedereen wel een klein geheim, was er niet tegen om dat te gebruiken als het haar uitkwam. Dat leek haar wel heel erg slecht lijken, zeg. Zo erg was het nu ook weer niet. Ze was niet een of ander corrupt wezen, wist gewoon mensen te manipuleren. Ze was een eerlijke klassenoudste, deed haar taken voor de Council prima. Dit was gewoon haar scherpe randje, het kleine beetje verlangen naar meer wat er altijd aan macht hing. Ze was ook maar een mens, kon niet tegen alles weerstand bieden.
‘Er kwam iets veel interessanters tussen mij en het boek, als ik het zo mag zeggen.’ verklaarde Azure zich schouderophalend. Sja, een jongen was toch net iets interessanter dan leren over technologie die ze toch nooit zou gaan gebruiken. Met haar huidige cijfers ging ze waarschijnlijk door naar een universiteit op Shadra of Gren, en kon ze daarna makkelijk doen wat ze wilde. Wat dat dan ook was, want echte toekomstplannen had bijna niemand hier. Sommigen wilden wel iets duidelijks gaan doen, maar er waren een heleboel mensen die totaal niet wisten wat ze later gingen doen, als ze de school hadden afgemaakt. Zo ook Azure, die tot drie jaar geleden met het idee had rondgelopen om een fotografe te worden. Nu was dat niet meer dan een vage voorkeur. Er waren dingen tussengekomen. Dingen als Zephyr hier. Sja, ze was ook maar zestien. Dan waren er dingen belangrijker dan je toekomst. Jongens dus, in haar geval. ‘Wat heeft je er dan toe aangezet om ineens een boek in het haardvuur te gooien? Kon je het niet gewoon wegleggen, of was dat teveel moeite? Ik kan me voorstellen dat die persoon het niet leuk gaat vinden als ze het te weten komt.’ Ergens was dat best een logische vraag, als ze beiden niet het soort personen waren geweest die ze wel waren. Het boek was slechts een deel van het spel, deed er totaal niet toe. Was slechts een deur die naar een volgende kamer leidde, een handeling naar de volgende stap. En als ze de touwtjes in handen bleef houden, zou er niets veranderd zijn aan haar gewone werkmethode. Zephyr kon het makkelijk of moeilijk spelen in haar ogen, maar alle wegen leidden uiteindelijk naar Rome. Ze kwam er wel, goedschiks of kwaadschiks. Vroeg of laat.