Voor even had ze wel weer genoeg gekregen van de koude buitenlucht. Sneeuw was leuk, mensen inpeperen met sneeuw was nog leuker, maar na een paar uur had zelfs Aislin het ook wel weer gezien. Zelfs zij had zo haar grenzen, hele dagen in de sneeuw rondrollen waren geweest voor haar. Na zo een dagje buiten gehangen te hebben kon het binnen bijzonder aangenaam zijn. Binnen, met je benen op de bank, onder het genot van een kop warme chocolademelk, koekjes (of cake) en dan wat vrienden erbij om stomme verhalen aan te vertellen en aan te horen. Verhalen waar je ze om kon toelachen, maar vooral ook uitlachen. Ja, binnen kon heel fijn zijn.

Terwijl het meisje met het groepje idioten door de gangen, richting de gezamenlijke ruimte op de luchtmagiërsetage liep, was ze ook weer bezig met een vreemd verhaal te vertellen. Een verhaal over hoe ze een keer op Puffoon haar buurjongen in de sneeuw had begraven, samen met haar broers en hoe ze dat oh zo tactisch voor elkaar gekregen hadden. Het verhaal includeerde een hoog stemvolume, veel armgebaren, slechte woordgrappen en veel gegrinnik van haar eigen kant. Zelf vond ze het verhaal nog steeds zeer komisch.
Maar plots hield de vrolijke voetganger halt en stak ze haar armen horizontaal naast zich uit, ervoor zorgend dat de mensen die met haar meeliepen ook gedwongen werden om stil te blijven staan. Haar ogen waren groot opgezet en haar mond bleef gesloten. Ze maakte haar verhaal niet eens af, daarvoor was ze te gefocust op wat ze in de kamer zag staan. Daar, op het tafeltje bij de bank, in prachtig, glimmend papier gehuld en helemaal afgemaakt met een strik die eromheen gebonden was. Het blauwe papier, met witte sneeuwvlokken erop, leek met zijn glinstering naar haar te roepen. Het kerstcadeau sprak. Het riep haar zoals de ring dat naar Frodo had gedaan. En de vrouwelijke Frodo zou haar ring gaan claimen, dat was haar plicht. Het was haar last om te dragen.
Haar groot opgezette ogen gleden over de personen die met haar meegelopen waren. Mensen die ze beschouwde als vrienden, maar die plots een hele andere rol konden krijgen, afhankelijk van de houding die ze hierbij zouden laten zien. “Die eh, die is denk ik voor mij bedoelt.” Haar woorden werden voorzichtig uitgesproken, behoedzaam, iets wat totaal niet bij het uitbundige meisje paste. Maar dit was anders. Nu moest ze wel voorzichtig zijn om de kans op succes te vergroten. Dit was haar plicht en de rest mocht hierbij niet in de weg gaan staan. Ze wilde het niet op zo een manier laten lopen, maar als het moest, zou ze ervoor vechten. Alles om haar plicht te kunnen vervullen. Trage passen werden richting de tafel gezet, voorzichtig alsof ze met een stel wilde beesten te maken had. “Ik pak hem wel even.”

---
She's my riot girl
She's no minor threat
She's been bruised and bled
She's hanging on by a thread

OOC: For zhe dorky dorks, you know who you are.~
Mochten andere mensen hier ook bij willen, gelieve eerst een pb hierover te sturen~

Ze was helemaal wit, op haar wangen en het puntje van haar neus na. Die waren helderrood. Zelfs geharde Cassianen kunnen niet op tegen ingepeperd worden door iemand die langer en sterker is dan zij. Zelfs Cassianen bevroren op een gegeven moment en Bree was nu een ijsklontje. Een heel tevreden, opgewekt ijsklontje, maar nog steeds een ijsklontje.
Tegen haar zin was het meisje meegesleept naar buiten, om daar door verscheidene mensen bekogeld te worden met sneeuwballen voordat ze erachter kwamen dat Bree, als watermagiër, meerdere sneeuwballen tegelijk kon afvuren. Vanaf dat moment was het tij een beetje gekeerd. Het was leuk geweest. Anders dan boeken lezen en anders dan voetballen, en zeker anders dan het constante leren waar ze haar kerstvakantie zo’n beetje mee vulde.
Want in plaats van cadeautjes had de Kerstman jongejuffrouw Kingston opgezadeld met een gigantische stapel huiswerk waar ze na een halve week constant werken nog steeds niet mee klaar was  - had dit stelletje dorks haar niet mee naar buiten getrokken, dan had ze nog steeds met haar hoofd in de boeken gezeten.

Maar dat zat ze niet, ze hobbelde met smeltende sneeuw in haar haar en haar handen in de zakken van haar trui achter Aislin aan. Aubree had geen idee wat het plan was, maar wist inmiddels dat het ook weinig zin had om daarnaar te vragen: vaak was er niet eens een plan. Ze kon alleen maar hopen dat het iets te maken had met haardvuur en chocolademelk en warme dekentjes, want daar had ze op dit moment best wel behoefte aan.
Hmm. Een deken om haar lichaam gewikkeld, alleen haar handen en hoofd die er onderuit staken, een boek in haar handen en dampende thee of choco naast haar. Een vormeloze, zachte stoel en een haardvuur en de afwezigheid van mannen zonder shirt die haar handdoeken stalen. Het was de droom. De droom die ervoor zorgde dat ze totaal niet oplette en vol tegen Aislin’s uitgestoken arm aan liep.

Tot dan toe had ze haar ogen op de grond gehouden terwijl ze met een half oor luisterde naar Aislin’s Avonturen, maar nu keek ze op. Oh. Een cadeau. Een kerstcadeau. Wat leuk. Weggedoken in haar capuchon keek ze toe hoe Aislin op de tafel afliep.
‘Maar…’ Ze fronste. Het was niet haar cadeau, dat wist ze zeker – dit was haar etage niet eens – maar het zou best het cadeau van een ander kunnen zijn. ‘Moet je niet kijken of er een naam op het pakje staat? Misschien is het wel voor iemand anders.’

<sub>Het begon allemaal leuk en aardig, maar het draaide altijd uit op een of andere oorlog. Gelukkig niet het ernstige soort, het kinderlijke soort met sneeuw. Het hield echter niet in dat hij met een maniakale lach als een gek met sneeuwballen had lopen gooien – lopend, rennend, duikend, hij was op het veld ineens in een atleet veranderd. Alsof hij door het helse gevecht ineens bovennatuurlijke atletische krachten had gekregen of zo. Zijn conditie was nooit beroerd geweest, maar zo goed was het nou ook weer niet. Het kwam waarschijnlijk gewoon door het feit dat hij zich teveel had laten meeslepen – wat hij wel vaker deed met dat soort dingen – waardoor niks hem meer uitmaakte. Mannen, vrouwen, kinderen; hij knalde ze allemaal af met sneeuw.
Toch komt aan alles een eind.
Nu liep hij met een blije grijns en nog steeds een blos van de frost (dat klinkt grappig, laat me) samen met een paar anderen terug naar de etage. Hij wist de namen, maar kende ze nou ook weer niet supergoed – maar wel goed genoeg om met ze te kunnen lachen en daar ging het toch om (en er zitten twee chicks bij deze groep and that’s all he’s ever going to accomplish here – ahum)? Aislin had het woord opgeëist om hun te amuseren met haar epische verhalen over… Nja, haarzelf. Hij kon er wel enigszins van lachen, maar het was niet zo dat hij er buikpijn van kreeg of moest huilen; ’t was een oké verhaal, misschien moest de climax nog komen?
 
Het was een climax die nooit kwam, maar er kwam iets anders. Iets dat vele malen interessanter was: een pakketje. Zij was de eerste die het opmerkte, zorgde ervoor dat iedereen stopte met lopen. Zelfs had hij het niet gezien omdat hij de gewoonte had mensen aan te kijken als ze praten en in dit geval dus een zijdelingse blik op de meid. Toch had hij nu enkel en alleen oog voor het cadeau.
Zijn ogen werden langzaam groter en zijn adem werd hem even ontnomen: het was gewoon zo prachtig. Niks kon hier tegenop, zelfs als er andere cadeaus waren geweest – zelfs als er duizend miljoen had gelegen als andere optie – dat cadeau was gewoon de mooiste van ze allemaal. Niet dat hij het zou delen met anderen, als er geld was geweest; dan had hij gewoon alles geclaimd. Nu ging het enkel maar om een cadeautje, wat de obsessie dus een beetje vergrootte.
“Ik pak hem wel even.”
Zijn blik schoot naar Aislin, die handelde alsof ze een bom moest ontmantelen – maar hij wist dondersgoed wat er in dat koppie van haar omging (wat niet echt veel is, riiiight :’D ?). Ze maakte echter wel de fout door te beweren dat het van haar was, iets wat ervoor zorgde dat hij een klein zenuwtrekje bij zijn oog kreeg. Het idee alleen al: Aislin die zijn cadeau aanraakte. Iets wat het bezitterige gevoel alleen nog maar erger maakte was de opmerking van Aubree, want ja, het was ook van iemand anders.
Van hem.
Hij ging achter de vijand aan, legde een hand op haar schouder en trok haar naar achteren. Zijn blik zei: blijf met je poten van dat cadeau af – maar zijn woorden zeiden: ‘Dit is een taak voor een man.’ Wat helemaal niet zo was, maar hij was toch niet meer voor reden vatbaar. Zo haalde hij haar in en kwam hij stapje voor stapje dichterbij… Zo dichtbij…

OOC; for some reason moest ik gewoon hiernaar luisteren tijdens het maken van deze post: https://www.youtube.com/watch?v=nbLRDozffOc</sub>