Hij trok zijn benen onder zich in zodat hij in kleermakerszit op zijn bed zat. Hij had een pen tussen zijn tanden geklemd en keek verward naar wat hij nu opgeschreven had. Hij had geen idee meer hoe hij een B-akkord moest spelen, en toch had hij het net gedaan. Zuchtend nam hij de pen en smeet h'm de kamer door. De pen vloog tegen de muur en viel op de grond. Kai scheurde het papier met de akkoorden doormidden en maakte er een prop van om in de vuilbak te gooien. Dit ging het niet worden, hij was nog steeds even slecht in muziek schrijven als enkele jaren geleden. Hij kon enkel dingen spelen die een ander geschreven had. Mooie muzikant was hij. Hij speelde nog een akkoord maar gaf toen op en stond recht. Hij was moe, het was laat en hij was bang dat hij gefrustreerd zou raken en zijn gitaar zou laten vallen. De jongeman legde het instrument terug in de koffer en deed het deksel dicht. Met zijn voet schoof hij het tegen de muur op. Zijn vuilbak stak vol bekribbelde papieren met allerlei dingen op, maar ertussen piepte ook nog een hoekje van een brief die hij onopengemaakt weggegooid had. Een brief die van Puffoon kwam betekende nooit wat goed, het was altijd zijn moeder die hem schreef. Negen keren van de tien was het dan ook nog om neerbuigend te doen over iets. Kailee negeerde de brief en liep terug richting zijn bed, waar ook zijn kast in de buurt stond. Vermoeid haalde hij een pyjama uit die kast en trok die aan. Zijn kleren van die dag gooiden hij gewoon in de hoek, maar hij schrok van het geluid dat zijn riem maakte toen die tegen de deur kwam. Zijn blik gleed naar de deur en hij merkte dat er een beetje van de verf af was. In stilte vloekte Kai maar schonk verder geen aandacht meer aan de deur. Het was toch niet aan hem om de verf te betalen. Of de deur. Nadat hij zijn raam op een kier gezet had ging hij op zijn bed zitten, met zijn rug tegen de muur. De koude deed hem huiveren waardoor hij automatisch zijn rug van de muur haalde. De jongeman kroop terug van zijn bed af en liep weer richting de kast om uit een lade een sweater te halen. Het was dan wel zomer, maar toch had hij het fris. Het kwam niet in hem op om het raam dan dicht te doen, maar er moest frisse lucht zijn kamer in want het stonk er naar sigarettenrook en stof. Hij kon zich niet herinneren wanneer de laatste keer was dat hij zijn kamer opgeruimd had. Er lagen shirts van een week oud op de kast, in de kast, tegen de muur en onder het bed, en hetzelfde gold voor sokken, riemen en sweaters. Het enige wat hij wel opruimde was ondergoed en broeken. Behalve die van vandaag dan. Kailee ging nu terug op zijn bed zitten en kon nu wel de koude van de muur aan. Hij zuchtte nog een keer en begon een liedje te neuriën. Zijn ogen deden pijn doordat hij ze al zo lang open had. Hij had de afgelopen nachten nog slecht geslapen en dat had nu effect op hem. Zijn ogen voelden branderig en hij moest vaak knipperen om geen tranende ogen te krijgen. Kai wist niet hoe laat het was, maar hij wist wel dat hij eigenlijk best moe was. Hij wreef met de bovenkant van zijn hand door zijn ogen en liet zijn hoofd tegen de muur op vallen. Hij sloot zijn ogen en bleef verder neuriën. Hij vroeg zich af of Alyssa al sliet. Ze wou weer proberen om op haar eigen kamer te slapen, maar dat zorgde er wel voor dat Kai voor het eerst sinds een paar weken weer alleen was.

OOC: Ryan~ Kailee neuriede dit *click* niet dat het uitmaak maar okay

Hij bleef zitten met gesloten ogen, met zijn rug tegen de muur. Voor de zoveelste keer wenste hij dat hij net zoals iedereen gewoon kon gaan liggen en in slaap vallen maar hij wist dat het hem niet gegund was. Hij zou nooit gewoon kunnen slapen. En als het al lukte had hij toch nachtmerries of dromen waar op één of andere manier wel iets naars insloop. Meestal over zijn familie. Hij was begonnen met een liedje neuriën, dat kalmeerde hem en dan had hij wat te doen waardoor hij misschien in slaap zou vallen. Zijn vingers deden pijn van de gitaarsnaren maar hij klaagde er al niet meer over. Tegen wie dan wel? Hij had niemand om tegen te klagen. En hij was wel meer gewend, hij had al vaker tot bloedens toe gitaar gespeeld. Gewoon een prikkend gevoel kon hij wel aan. Gek genoeg vond hij het gevoel nog niet eens zo erg. Het gaf hem het gevoel dat hij toch nog iets kon voelen, want de laatste tijd had hij zich vaker en vaker gevoelloos gevonden. Wel vervloekte hij zichzelf halverwege het liedje dat hij aan het neuriën was al, het was het eerste liedje waaraan hij gedacht had, maar hij had wat vrolijk willen neuriën, niet iets zoals dit. Hij voelde hoe zijn ogen aan het rusten waren, het leek alsof hij ze voelden helen. Hij haalde een hand over zijn gesloten ogen en liet die ook door zijn haar gaan. Kai zou niet in slaap vallen, maar hij kon wel rusten, en dat was precies wat hij aan het doen was. Al was het moeilijk omdat hij het koud had, zelfs met de pull aan.

Hij schrok toen er geklop klonk op de deur. Hij hield op met neuriën en zijn ogen schoten open. Hij haalde zijn hoofd van de muur af en keek naar de deur. Wie kwam er zo laat nog langs? Hij hoopte dat het geen leerkracht was die kwam zeggen dat zijn geneurie of gitaarspel mensen had gewekt. De kerel kroop over zijn bed heen en ging op de grond staan. “Kai?” klonk er hees van aan de andere kant van de deur. Dat klonk niet als een leerkracht. Het klonk bekend. Plus leerkrachen zeiden -tot zijn ergernis- meestal Kailee en niet Kai. Hij deed de deur open en knipperde even verbaasd met zijn ogen. "Ryan?" Hij moest denken waarom hij hier was, maar toen besefte hij wat hij gezegd had in de gymzaal. Hij wachtte even en gebaarde toen dat Ryan mee binnen mocht komen als hij wou. Hij draaide zich terug om naar Ryan toen hij in het midden van het kamertje stond en beet op zijn lip toen hij besefte hoe rommelig het er wel niet uitzag. "Alles oké?" vroeg de kerel zonder moeite te doen om een bezorgde toon in zijn stem achterwege te laten. Als Ryan hem ook werkelijk in de nacht kwam opzoeken moest er wat zijn. Kai haalde moe nog een keer de rug van zijn hand door zijn ogen. Hij kon zich niet herinneren dat hij verteld had waar zijn kamer lag. Maar dat deed er niet toe, Ryan stond 's nachts aan zijn kamerdeur en Kai wou weten waarom.

Hij had zitten neuriën tot er een geklop op de deur geklonken had. De kerel was opgestaan van zijn bed en had verbaasd gekenen maar bij het horen van zijn naam wist hij dat het geen leerkracht was. Kai deed de deur open en keek verbaasd toen hij Ryan zag staan, ook al had hij gehoord dat hij het was toen hij zijn naam uitgesproken had. "Ryan?" vroeg hij en wenkte de kerel binnen.

Toen hij ongeveer in het midden van zijn kamertje stond draaide hij zich terug naar Ryan toe. Hij had gehoord dat Ryan de deur achter zich dicht gedaan had maar hij vroeg zich vooral af waarom de kerel hem ook effectief in de nacht op kwam zoeken. Hij had hem wel gezegd dat hij altijd welkom was maar hij had niet echt verwacht dat Ryan ook zou komen, omdat hij niet het gevoel gehad had dat hij het serieus genomen had. "Alles oké?" vroeg hij bezorgd. Hij was bang dat er wat mis was. Het antwoord was duidelijk nee want Ryan schudde zijn hoofd en liep naar Kai toe. Hij werd vastgenomen voor een knuffel. Automatisch sloeg hij zijn armen ook om hem heen. “Ik werd wakker en ik had slecht gedroomd en ik hoorde mijn ouders als geesten continu herhalen hoe’n waardeloze kerel ik ben en dan kwam Drake, die zei dat ik nooit had geboren mogen worden, dat ik ‘the hellspawn’ ben van Raymond Burned en dat hij wenstte dat ik dood was...” mompelde hij. Kai voelde hoe zijn shirt vastgegrepen werd en hij zuchtte even. Het was duidelijk dat er meerde slachtoffers waren die nare dromen toegestuurd kregen. "Wel, het was maar een droom", zei hij stil. "Je bent niet waardeloos. En dat weet je vast zelf ook. Hoop ik toch." Hij fronste kort en probeerde een geeuw in te houden. "En wat Drake betreft... Uh, fuck hem en wat hij van je denkt. Ook al droomde je dat. Wat maakt het uit wat hij denkt. Je bent niet 'the hellspawn' van je vader." Hij bleef Ryan vasthouden omdat die zijn shirt nog vasthield maar stilaan begon hij zich ongemakkelijk te voelen doordat zijn hartslag versneld was en hij wou niet dat dat opviel. Dan zou hij zich doodschamen. Echt doodschamen. "Wil je zitten?" vroeg hij aan de kerel zonder hem echt aan te kunnen kijken. Hij kon alleen de zijkant van zijn haar zien. Hij liet Ryan toen toch los en deed voorzichtig een stapje achteruit om hem aan te kunnen kijken. Hij had nog niet eens op antwoord gewacht voor de vraag of hij wou zitten voor hij de volgende vraag ging stellen, al dan niet met een blos op zijn kaken: "Wil je vannacht hier blijven?" Hij keek even vragend en was blij dat Ryan niet kon zien dat hij bloosde. Als hij het blozen wel kon zien dan had Kai echt een probleem.

Ryan stond aan zijn deur en Kai was verbaasd geweest dat hij echt gekomen was. Hij vroeg de jongen of hij oké was. Het antwoord had hij eigelijk al verwacht. Ryan schudde nee en liep op Kai af om hem te knuffelen. Hij sloeg zijn armen om Ryan heen. “Ik werd wakker en ik had slecht gedroomd en ik hoorde mijn ouders als geesten continu herhalen hoe’n waardeloze kerel ik ben en dan kwam Drake, die zei dat ik nooit had geboren mogen worden, dat ik ‘the hellspawn’ ben van Raymond Burned en dat hij wenstte dat ik dood was...” zei Ryan. "Wel, het was maar een droom", zei Kailee stil. "Je bent niet waardeloos. En dat weet je vast zelf ook. Hoop ik toch." Hij probeerde te zien of er reactie van Ryan op kwam, maar dat bleef uit. "En wat Drake betreft... Uh, fuck hem en wat hij van je denkt. Ook al droomde je dat. Wat maakt het uit wat hij denkt. Je bent niet 'the hellspawn' van je vader."

“Dat van Drake... hij had het ook echt gezegd, toen ik er open voor uitkwam... dat ik de zoon was van Raymond, maar hij is vast gezelliger tegen anderen, dus vorm hier je mening niet op”, hoorde Kai hem zeggen terwijl ze elkaar loslieten. "Urh", zei hij, teleurgesteld in Drake. Hij dacht dat hij het wel kon vinden met hem nadat hij hem geholpen had in de Jolly Jester. Maar toen hij Alyssa gekwets had, vond hij de kerel al meteen een stuk onsympathieker. "Gezellig? Hmm, dat weet ik zo niet." Hij lachtte wat gemaakt. "Wil je zitten?" vroeg hij toen aan Ryan. Het antwoord was dus precies een ja want hij ging op Kai's bed zitten. Hij twijfelde even maar vroeg toen of Ryan de nacht wou blijven. De ongelovige blik in Ryans ogen deed hem even denken dat het een slecht voorstel was, maar toen hij glimlachte haalde Kai ongemerkt opgelucht adem. “Dat zou awesome zijn dude, maar geen idee of ik wel kan pitten op dit moment met al deze shit”, zei Ryan en lachte even. Kai zag dat hij tegen de muur ging leunen, net zoals hij ook gedaan had voordat Ryan aankwam. “Ik voel me wel slecht omdat ik je uit je slaap haal dude, sorry.” De blauwharige kerel schudde zijn hoofd zacht en ging ook terug tegen de muur op zitten. Hij trok zijn benen een beetje op en nam zijn kussen vast. Hij leunde erop met zijn kin en klemde het tegen zijn borstkas. "Je moet je er niet slecht over voelen, ik sliep toch nog niet." Hij keek naar Ryan en glimlachte zwak. "Ik zat gewoon zoals jij nu tegen de muur, ik weet niet hoe lang, tot jij aanklopte." Hij staarde terug naar het kussen. "Ik weet dat ik er niet blij om zou moeten zijn, maar ik ben blij dat je naar mij bent gekomen in plaats van dat je alleen was blijven zitten met je shit", zei Kailee zonder op te kijken van het kussen. Hij knipperde langzaam met zijn ogen en voelde zich plots raar, misschien zelfs een beetje jaloers. Hij was blij dat Ryan hem genoeg vertrouwde om te vertellen wat er was, maar hij was jaloers dat de kerel ook werkelijk iemand had om bij langs te komen -zelfs al was het nacht- om zijn hart te luchten. Kai vertrouwde Ryan wel, maar hij zag zichzelf niet in staat om midden in de nacht op zijn deur te gaan kloppen. Bij Alyssa moest hij ook al niet zijn, zij had haar eigen problemen en hij wou niemand opzadelen met zijn eigen problemen en gedachten. Hij gooide het kussen van zijn bed af en wreef door zijn ogen om slaap en tranen weg te vegen. Hij keek Ryan aan en schoof een beetje dichter naar hem toe zodat hij hem nog een keer kon omhelzen. "Ik hoop echt dat je je gauw beter gaat voelen," verzuchtte hij, "Want je zo zien zorgt ervoor dat ik je wil helpen terwijl ik niets kan buiten je proberen te troosten." Hij klemde zijn kaken op elkaar bij het besef dat dat inderdaad zo was. Hij kon niets meer doen dan dat.

Hij had aangeboden dat Ryan de nacht zou blijven en het leek even alsof de kerel dat de debielste vraag ooit vond, waardoor Kai meteen spijt kreeg dat hij zijn mond open gedaan had, maar hij merkte dat hij mis dacht toen er een glimlach op het gezicht van de kerel verscheen. “Dat zou awesome zijn dude, maar geen idee of ik wel kan pitten op dit moment met al deze shit”, zei hij en lacht even, al had Kai het idee dat het verre van van harte was. Ryan ging met zijn rug tegen de muur zitten. “Ik voel me wel slecht omdat ik je uit je slaap haal dude, sorry.” Kailee schudde zijn hoofd licht en ging naast hem zitten in dezelfde houding, maar dan wel met een kussen tegen zijn borstkas geklemd. "Je moet je er niet slecht over voelen, ik sliep toch nog niet."Hij glimlachte zwak naar de kerel naast hem. "Ik zat gewoon zoals jij nu tegen de muur, ik weet niet hoe lang, tot jij aanklopte." Hij staarde terug naar het kussen om ergens anders heen te kunnen kijken. "Ik weet dat ik er niet blij om zou moeten zijn, maar ik ben blij dat je naar mij bent gekomen in plaats van dat je alleen was blijven zitten met je shit." Hij knipperde met zijn ogen en omhelsde Ryan weer. Hij voelde dat Ryan over zijn rug wreef, waardoor Kai nog meer moeite moest doen om tranen achter te houden. "Ik zou je moeten bedanken dat je hebt opengedaan man, anders was ik nu héél beschaamd weer naar mijn eigen kamer gelopen, sinds ik heb gevraagd aan random mensen waar je kamer was." Hij glimlachte kort, dat gaf ook antwoord op hoe Ryan wist waar zijn kamer was.

"Ik hoop echt dat je je gauw beter gaat voelen," zuchtte Kailee, "Want je zo zien zorgt ervoor dat ik je wil helpen terwijl ik niets kan buiten je proberen te troosten." Hij klemde zijn kaken op elkaar. Hij haatte het feit dat het waar was wat hij zei. “Dude, ik ben al blij dat je me wilt proberen te troosten, dat maakt het lijden draaglijker. Maar weet dat je ook met jouw shit naar mij mag komen, want het valt op dat je met iets zit, ik zag tranen daarnet. Ik mag dan misschien kleurenblind zijn, maar dat was echt te opvallend Kai, is er iets?” Hij haalde licht zijn schouders op en wreef met een hand over zijn wang om een traan weg te krijgen, voor zover dat ging zonder Ryan te verstikken. "Je snapt het toch niet", zei hij stil, maar wist niet waarom hij niet zou verzwijgen wat er was, Ryan had toch al gemerkt dat hij tranen in zijn ogen had staan. "Je zien huilen zorgt ervoor dat ik terugdenk aan hoe vaak ik heb gehuild toen ik mijn vader en broer verloor." Hij had geen reden om zijn tranen achter te houden. Hij opende zijn ogen en staarde voor zich uit terwijl hij zijn wangen nat voelde worden. "De dood van mijn broer is mijn fout." Zijn zicht werd troebel dus knipperde hij weer een paar keer met zijn ogen. "Toen ik vijftien was, is mijn vader is gestorven doordat hij ziek was. Ik had een brief op mijn bureau liggen dat hij overleden was, maar hij was al begraven toen ik op Puffoon kwam, i- ik.. Ik was er niet eens bij", zei Kai. "Ricky was vier jaar jongen maar hij was raar, soms leek het alsof hij vier jaar ouder was dan ik. Maar toen mijn vader gestorven was zaten we beide in de woonkamer. Hij zei dat mijn vader me haatte, at hij blij was dat hij overleden was zodat hij me niet meer moest zien, en toen bood hij aan om mij naar dezelfde plaats als mijn vader te helpen. Hij viel me aan en ik-," zei hij maar stopte. Hij kreeg een brok in zijn keel. "Ik heb... Ik heb hem verdomme vermoord om mijn eigen leven te redden." Hij beet of zijn lip om niet te gaan snikken. Keer op keer ging hij huilen als hij het vertelde en daar was hij klaar mee. Hij wou niet zwak zijn. "Het maakt niet uit." Hij haalde nogmaals een hand over zijn wangen om te droog te krijgen en durfde Ryan haast niet meer vast te houden. Hij was bang dat de kerel hem een moordenaar zou vinden. "Ik ben niet zwak, dat zweer ik", mompelde hij terwijl hij probeerde om te stoppen met huilen. Niet dat dat goed lukte. "Het spijt me."

OOC: En weer verontschuldigd hij zich~ xD

"Ik hoop echt dat je je gauw beter gaat voelen," zuchtte Kailee, "Want je zo zien zorgt ervoor dat ik je wil helpen terwijl ik niets kan buiten je proberen te troosten." Het was zo, en hij kon er niets aan doen. “Dude, ik ben al blij dat je me wilt proberen te troosten, dat maakt het lijden draaglijker. Maar weet dat je ook met jouw shit naar mij mag komen, want het valt op dat je met iets zit, ik zag tranen daarnet. Ik mag dan misschien kleurenblind zijn, maar dat was echt te opvallend Kai, is er iets?” Hij haalde zijn schouder op. "Je snapt het toch niet", zei hij stil. Het had nu toch geen zin om achter te houden wat er was, Ryan had al opgemerkt dat er wat mis was. "Je zien huilen zorgt ervoor dat ik terugdenk aan hoe vaak ik heb gehuild toen ik mijn vader en broer verloor", zei hij. “Dude, gecondoleerd man.” Hij voelde dat Ryan zijn greep verstevigde en hem korter naar zich dichtrok. Hij kreeg een soort inzakking in zijn maag. Voor een keer voelde hij zich beschermd. "De dood van mijn broer is mijn fout.” Hij moest weer met zijn ogen knipperen om het troebele zicht weg te krijgen.

"Toen ik vijftien was, is mijn vader is gestorven doordat hij ziek was. Ik had een brief op mijn bureau liggen dat hij overleden was, maar hij was al begraven toen ik op Puffoon kwam, i- ik.. Ik was er niet eens bij", zei Kailee. "Ricky was vier jaar jonger maar hij was raar, soms leek het alsof hij vier jaar ouder was dan ik. Maar toen mijn vader gestorven was zaten we beide in de woonkamer. Hij zei dat mijn vader me haatte, dat hij blij was dat hij overleden was zodat hij me niet meer moest zien, en toen bood hij aan om mij naar dezelfde plaats als mijn vader te helpen. Hij viel me aan en ik-," zei hij maar stopte doordat hij een brok in zijn keel had. Ryan had zijn kin op Kai's hoofd laten steunen. Nu had die laatste al helemaal zin om zich op te krullen en te vergeten wat hij had gedaan. "Ik heb... Ik heb hem verdomme vermoord om mijn eigen leven te redden." Zo, het was eruit. Hij hoopte dat Ryan hem geen moordenaar zou vinden, dat zou hij niet aankunnen. Hij wou hun vriendschap niet verpesten doordat hij zichzelf had moeten verdedigen tegen Ricky. Om het minder erg te maken besloot hij om nog wat te zeggen. "Het maakt niet uit.” Hij haalde een hand over zijn wangen. "Ik ben niet zwak, dat zweer ik", mompelde Kailee. "Het spijt me."

“Wel... Ik ben blij dat je nog leeft dude.” Kailee moest opkijken doordat Ryan zijn gezicht in zijn handen nam. Dat moest een mooi zicht zijn voor hem, zo iemand met behuilde ogen en opgedroogde tranen op zijn gezicht voor je hebben zitten. “Je broer was ziek, jij kon er niets aan doen dat hij je wilde doden en hij je haatte okay? Het was wettelijke zelfverdediging en het kan me geen ene reet schelen dat je iemand vermoord hebt”, zei hij. “Ik wou mijn vader laten boeten met de dood toen hij mijn moeder had laten sterven door z’n gif,  dus denk je dat het me veel kan schelen wat m’n beste buddy heeft gedaan? Nee, want het was zelfs geen moord, het was zelfverdediging, je moest hem laten stoppen en misschien was dat de enige manier Kai.” De blauwharige kerel veegde met de rug van zijn hand de tranen van zijn gezicht af en knikte zacht. “Serieus... je bent mijn makker, ik laat me niet zo snel afschrikken.” Hij werd weer omhelsd door Ryan en hij liet zijn hoofd tegen zijn schouder steunen terwijl hij zijn armen terug om de kerel heen sloeg. Normaal had hij het niet op lichaamscontact, maar dit troostte hem, en het was anders dan dat de eerste de beste persoon hem een knuffel gaf. Dit was Ryan, en hij vertrouwde Ryan. "Ik weet dat het wettelijk zelfverdediging was, maar dat maakt nog steeds het feit dat ik mijn broer gedood heb niet goed. Ik haat hem, maar ik kan schulgevoelens niet verhelpen. En ik kan het niet achter me laten", zei hij. "Want als ik eindelijk kan vergeten wat er gebeurd is, herinnerd mijn moeder me er wel aan." Hij haalde zijn neus op en zuchtte. "Bedankt om er zo positief op te reageren, Ryan", mompelde hij. "Ik vreesde even dat je me een moordenaar zou vinden." Zoals mijn moeder, voegde hij er in zijn gedachten aan toe.

"Maar het is goed", zei Kai toen en liet een arm los en een beetje achteruit leunde om zijn gezicht nog een keer droog te vegen. "Ik wil niet dat je je er wat van aantrekt. Je hebt genoeg shit van jezelf, die van mij hoef je er niet bij." Hij glimlachte waterachtig voor hij zijn arm terug om Ryan heen legde en terug zijn hoofd op zijn schouder liet rusten. "Ik zou je nu nog zo'n hondervijtig keer kunnen bedanken voor het luisteren, man", zei hij. "Er zijn niet veel mensen aan wie ik het durf te vertellen, want ik wil niemand wegjagen die ik vertrouw." De jongen slikte de brok in zijn keel weg. Hij trok zich terug uit hun omhelzing en ging terug met zijn rug tegen de muur zitten. Kai schraapte zijn keel. Zijn neus en ogen deden pijn. Daarom had hij ook al zo en hekel aan huilen, buiten dat hij zich zwak voelde, kreeg hij ook nog een pijn ervan. Hij staarde voor zich uit naar de overstaande muur van de kamer en een huivering kroop van zijn ruggengraat naar beneden. Hij had het nog steeds koud, zelfs met een pull aan. Hij kroop langzaam overeind en liep naar het raam toe. Hij duwde het dicht en bleef een seconde naar buiten kijken. Het leek hem fantastisch om één of ander vliegend dier te zijn, dan kon hij wegvliegen van deze plaats. 'I like birds, too'. 'Why do you like them?' 'Because they can fly away when things get too crazy, I guess.'
De kerel draaide zich weer om naar het bed en kon het niet laten om kort te lachen, al was het niet omdat hij iets grappig vond. Hij vond het gewoon lachwekkend hoe ze allebei jong waren en veel te veel zorgen aan hun hoofd hadden. "Zie ons hier nu zitten, het is na middernacht en ik heb net nog zitten huilen alsof ik nog een klein kind ben." Hij ging terug zitten. Misschien was hij ook nog wel een klein kind. Misschien had hij gewoon het gevoel nodig dat iemand hem begreep. En hij had het idee dat Ryan hem wel begreep.

“Wel... Ik ben blij dat je nog leeft dude”, zei Ryan. Hij nam Kai's gezicht in zijn handen. De blauwharige jongen vond het niet leuk dat de ander hem nu met behuilde ogen kon zien, hij vond zich er zo zwak uitzien dan. Hij zag dat Ryan fronste voor hij sprak. “Je broer was ziek, jij kon er niets aan doen dat hij je wilde doden en hij je haatte okay? Het was wettelijke zelfverdediging en het kan me geen ene reet schelen dat je iemand vermoord hebt”, zei hij. “Ik wou mijn vader laten boeten met de dood toen hij mijn moeder had laten sterven door z’n gif, dus denk je dat het me veel kan schelen wat m’n beste buddy heeft gedaan? Nee, want het was zelfs geen moord, het was zelfverdediging, je moest hem laten stoppen en misschien was dat de enige manier Kai." De blauwharige kerel veegde met de rug van zijn hand de tranen van zijn gezicht af en knikte zacht. Ryan bewoog zijn hoofd naar dat van Kailee toe. Die laatste voelde zijn hartslag versnellen en slikte. Ryan zat kort en het zorgde ervoor dat de kerel niet wist wat hij moest doen of waar hij heen moest kijken. Even voelde hij een raar gevoel in zijn buik, maar dat verdween toen Ryan zacht zijn hoofd schudde. “Serieus... je bent mijn makker, ik laat me niet zo snel afschrikken.” Hij werd weer omhelsd door Ryan bij zijn en hij liet zijn hoofd tegen zijn schouder steunen terwijl hij zijn armen terug om de kerel heen sloeg. Wat was Ryan net aan het doen dan? Had hij wat verkeerd bregrepen en was zijn hartslag zonder reden verhoogd? Normaal had hij het niet op lichaamscontact, maar dit troostte hem, en het was anders dan dat de eerste de beste persoon hem een knuffel gaf. Dit was Ryan, en hij vertrouwde Ryan. "Ik weet dat het wettelijk zelfverdediging was, maar dat maakt nog steeds het feit dat ik mijn broer gedood heb niet goed. Ik haat hem, maar ik kan schulgevoelens niet verhelpen. En ik kan het niet achter me laten", zei hij. "Want als ik eindelijk kan vergeten wat er gebeurd is, herinnerd mijn moeder me er wel aan." Hij haalde zijn neus op en zuchtte. "Bedankt om er zo positief op te reageren, Ryan", mompelde hij. "Ik vreesde even dat je me een moordenaar zou vinden."
"Dude je deed je verhaal en het was zelfverdediging, dus waarom je moordenaar vinden? Okay als je nu een random persoon op Oaks field bijvoorbeeld ging doodslaan met een baseballknuppel, dan had ik je wel een moordenaar gevonden, maar dat is niet het geval nu", reageerde Ryan. Kai knikte lichtjes. Het was inderdaad zelfverdediging, hij zou moeten stoppen met zijn schuldig blijven voelen.  

"Maar het is goed", zei Kai. Hij liet een arm los en leunde achteruit om zijn gezicht droog te vegen. "Ik wil niet dat je je er wat van aantrekt. Je hebt genoeg shit van jezelf, die van mij hoef je er niet bij." Hij glimlachte waterachtig en legde daarna de arm terug om Ryan heen. Hij leunde terug op zijn schouder met zijn hoofd. "Ik zou je nu nog zo'n hondervijftig keer kunnen bedanken voor het luisteren, man", zei hij.  "Als jij met shit zit, kom je naar mij, als ik met shit zit, kom ik naar jou. Simpel als dat dude, al moet ik zingen voor je en je van die voorhoofdkusjes geven zoals mijn ma altijd deed, dan fucking doe ik dat. Als ik je mijn grootste geheim moet vertellen om je blij te maken, doe ik dat." Kai glimlachte kort. "Daar houd ik je aan," zei hij, "Maar geheimen zijn geheim voor iets, ik hoef ze echt niet te horen als je ze met een reden niet verteld."
"Er zijn niet veel mensen aan wie ik het durf te vertellen, want ik wil niemand wegjagen die ik vertrouw." Hij trok zich terug uit de knuffel en bleef met zijn rug tegen de muur gedrukt zitten. Niet dat hij het niet leuk vond om Ryan te omhelzen, maar hij was bang dat hij awkward zou gaan doen, of erger. Lang bleef hij niet zitten, want hij had het koud en hij wou zich niet gaan concentreren op de pijn aan zijn neus en ogen. Hij liep naar het raam toe om dat dicht te doen.  "Dude, ik ben zoals onkruid, ik ga niet weg, ook al wil je me weg hebben. Heel vervelend onkruid, dat ben ik", hoorde hij van achter zich. Kailee lachtte en duwde het raam dicht. Daarna hield hij een hand voor zijn mond waarachter hij de lach deed verdwijnen, al bleef er een lichte glimlach om zijn lippen hangen. Hij draaide zich weer om naar Ryan en zag dat hij zijn tanktop uit gedaan had. Hij voelde zich rood kleuren maar al gauw haalde hij één keer diep adem en haalde bij zichzelf licht een schouder op. Hij moest niet flauw doen, al was dat verdomd moeilijk. "Zie ons hier nu zitten, het is na middernacht en ik heb net nog zitten huilen alsof ik nog een klein kind ben", lachte hij. "We zijn ook nog kids, Kai, de harde waarheid. Puberige kids met veel te veel shit om hun handen", lachte Ryan zacht. Kai was terug gaan zitten en keek de kerel aan, die naar een wonde aan het kijken was. "Ik en mijn gepulk ook, verdomme, heb je toevallig een papieren zakdoek voor me ofzo Kai? Dan besmeur ik je bed niet met mijn bloed, ik denk dat je dat alles behalve lekker vindt", zei hij. Kailee hees zich weer op. "Uhm, ja, heb ik vast wel", zei hij en krabde aan de achterkant van zijn hoofd. Hij voelde zijn litteken aan de linkerkant van zijn hoofd onder zijn vingers en haalde meteen zijn hand van zijn hoofd. Het was een litteken van het gepest op zijn vorige school, hij had geen zin om daar over na te gaan denken. In stilte vervloekte Kai zich ook voor het gevecht waarin hij zijn litteken aan zijn ip en wenkbrauw gekregen had. Zijn moeder was zo slechtgezind geweest doen ze ze zag. Hij herinnerde zich nog dat ze de kerels op wou zoeken. Hij moest even bij zchzelf lachen en kwam toen terug tot de realiteit. "Een zakdoek, ergens..." Hij trok de kastdeuren open en kneep huiverend een oog dicht toen de scharnieren piepten. Hij had een hekel aan het geluid van piepende scharnieren, een bloedhekel. Hij duwde een stapel shirts door de kast heen en moest moeite doen om in het halfdonker wat te vinden. Hij kwam vanalles tegen, maar niet direct een zakdoek. Een sjaal van zijn tante. Hoe kwam die hier? Uiteindelijk vond hij een zakdoek. Hij greep het en deed de kastdeuren weer dicht. Kai liep terug naar Ryan. Hij ging zitten en en keek fronsend naar de wonde. "Wat pulk je het nu ook open?" vroeg hij mompelend en schudde licht zijn hoofd terwijl hij weer opstond, nog steeds het zakdoekje vasthoudend. Wondes open pulken was een slechte gewoonte. "Blijf zitten", bevool Kailee en draaide zich om om in een rommelige kast te zoeken. Het was haast komisch, zijn kamer was verre van groot maar hij had er wel twee kasten in staan die plaats innamen en dan had jen og niet eens zijn bed, bureau en gitaarkoffer meegerekend als plaatsinnemende voorwerpen. Hij had nog ontsmettingsacohol staan en hij ging niet luisteren naar wat Ryan wou want hij moest zijn wonde ontsmetten. Wie weet wat voor vuil hij onder zijn nagels had, het was niet erg handig als dat in zijn wonde zou komen. Dan kon het nog gaan ontsteken en veel pijn doen. Hij rommelde nog even verder en vloekte toen er iets omviel, maar uiteindelijk vond hij het flesje dat hij zocht. Hij deed het open en de geur van de ontsmettingsalcohol bevestigde dat het het juiste flesje was. Hij goot wat op de zakdoek. De kerel zette het flesje terug in de kast en liep weer naar Ryan toe. "Ik ben dan wel geen dokter maar ik weet wel dat je dat moet ontsmetten", zei hij en keek even naar Ryan zijn gezicht. Voor hij kon protesteren (of instemmen) drukte hij de zakdoek op de wonde. Hij vouwde het zakdoekje dubbel en veegde het bloed weg. Plots haperde hij toen besefte dat hij haast aan Ryans broekband zat. "S-Sorry", hakelde hij. Kai wist dat zijn kaken nu ondertussen wel al helemaal rood moesten zijn. Hij liet de zakdoek op Ryans buik liggen en trok zijn handen terug. Wat was hij toch een idioot, hij wou alleen helpen en nu verpestte hij het weer door niet na te denken. Eerst denken, dan doen was iets wat bij Kai omgekeerd werkte. "Het was niet mijn bedoeling om... Ja", ging hij verder, nog steeds stamelend. Hij stond op en hoorde zijn hart in zijn oren kloppen. De kerel deed een stap achteruit en ging op zijn bureaustoel zitten terwijl hij zijn benen de stoel op trok. Hij keek Ryan gegeneerd aan en probeerde te glimlachen alsof er niets gebeurd was. Puberige kids had Ryan gezegd. Hij had helemaal gelijk. Puberige kids die te veel last hadden van hun gevoelens en hormonen. Kailee wreef zijn haar uit zijn gezicht en keek weg van Ryan. "Je mag het niet meer openkrabben, dan wordt het een litteken", zei hij kalm, proberend van onderwerp te wisselen, al voelde hij zich vanbinnen helemaal niet zo kalm als dat hij leek.

Zijn hartslag was verhoogd toen Ryans gezicht korter naar dat van hem gekomen was, en hij kreeg zowat een hartverzakking toen hij in een knuffel vastgenomen werd. Hij had een raar gevoel in zijn buik maar dat verdween zodra Ryans gezicht niet meer zo kortbij was. Hij was opgelucht en terwijl teleurgesteld. Wat was er aan de hand? “Serieus... je bent mijn makker, ik laat me niet zo snel afschrikken.” Hij snapte niet was hij mis begrepen had, zijn hart was dus zonder reden versneld? Hij besloot dat het beter was als hij er niet meer te veel aandacht aan zou schenken, maar dat was moeilijker dan leek nu hij zich het gezicht van Ryan nog zo goed voor de geest kon halen. Misschien een beetje kwaad op zichzelf stelde hij vast dat hij Ryans ogen mooi vond en dat ze het eerste waren dat hij zag als hij zijn ogen sloot. Nee, hij probeerde aan wat anders te denken. In plaats daarvan dacht hij aan de woorden die hij net uitgesproken had. Hij was zijn makker, of had hij dat ook mis begrepen? Nee, dat had hij echt wel goed verstaan en hij glimlachte er kort om. Hij had eindelijk een vriend gevonden. Eéntje die hij ook echt kon vertrouwen. Wel, eentje op Alyssa na natuurlijk. Maar dat was anders, het bleef anders.

"Ik weet dat het wettelijk zelfverdediging was, maar dat maakt nog steeds het feit dat ik mijn broer gedood heb niet goed. Ik haat hem, maar ik kan schulgevoelens niet verhelpen. En ik kan het niet achter me laten", zei Kailee. "Want als ik eindelijk kan vergeten wat er gebeurd is, herinnerd mijn moeder me er wel aan." Hij haalde zijn neus op en zuchtte. "Bedankt om er zo positief op te reageren, Ryan", mompelde hij. "Ik vreesde even dat je me een moordenaar zou vinden." "Dude je deed je verhaal en het was zelfverdediging, dus waarom je moordenaar vinden? Okay als je nu een random persoon op Oaks field bijvoorbeeld ging doodslaan met een baseballknuppel, dan had ik je wel een moordenaar gevonden, maar dat is niet het geval nu", reageerde Ryan. Kai knikte. Hij zou ermee moeten leren leven. Maar zelfverdediging of niet, het bleef hem storen. Hij had op een andere manier kunnen handelen, maar dan had Ricky misschien levenslang naar de gevangenis gemoeten, en dat was bijna net hetzelfde in Kai's ogen. Het deed hem pijn, en hij voelde zich er nog steeds vreselijk schuldig over.

"Maar het is goed", zei Kai waarna hij een arm losliet en achteruit leunde om zijn gezicht droog te wrijven. Hij was klaar met huilen maar hij moest nog steeds zijn tranen opdrogen. "Ik wil niet dat je je er wat van aantrekt. Je hebt genoeg shit van jezelf, die van mij hoef je er niet bij." Hij glimlachte waterachtig en legde daarna de arm terug om Ryan heen. Hij leunde terug op zijn schouder met zijn hoofd. "Ik zou je nu nog zo'n hondervijftig keer kunnen bedanken voor het luisteren, man", zei hij.  "Als jij met shit zit, kom je naar mij, als ik met shit zit, kom ik naar jou. Simpel als dat dude, al moet ik zingen voor je en je van die voorhoofdkusjes geven zoals mijn ma altijd deed, dan fucking doe ik dat. Als ik je mijn grootste geheim moet vertellen om je blij te maken, doe ik dat", zei Ryan. Kai glimlachte. "Daar houd ik je aan," zei hij, "Maar geheimen zijn geheim voor iets, ik hoef ze echt niet te horen als je ze met een reden niet verteld."
"Er zijn niet veel mensen aan wie ik het durf te vertellen, want ik wil niemand wegjagen die ik vertrouw." Hij trok zich terug uit de knuffel. Hij ging met zijn rug tegen de muur zitten. Hij vond dat hij Ryan nu lang genoeg omhelsd had, hij had geen zin om zich moeilijk te gaan voelen als hij besefte dat hij nu toch al even tegen hem op gelegen had. Lang bleef hij niet zitten, want hij had het koud en hij wou zich niet gaan concentreren op de pijn aan zijn neus en ogen. Hij liep naar het raam toe om dat dicht te doen. "Dude, ik ben zoals onkruid, ik ga niet weg, ook al wil je me weg hebben. Heel vervelend onkruid, dat ben ik", hoorde hij achter zich. Kailee lachtte en duwde het raam dicht. Daarna hield hij een hand voor zijn mond waarachter hij de lach deed verdwijnen, al bleef er een lichte glimlach om zijn lippen hangen. Hij draaide zich weer om naar Ryan en zag dat hij zijn tanktop uit gedaan had. Kai haalde een keer diep adem om te kalmeren. Hij wist dat hij een blos op zijn wangen had. "Zie ons hier nu zitten, het is na middernacht en ik heb net nog zitten huilen alsof ik nog een klein kind ben", lachte hij. "We zijn ook nog kids, Kai, de harde waarheid. Puberige kids met veel te veel shit om hun handen", lachte Ryan zacht. Kai was terug gaan zitten en keek de kerel aan, die naar een wonde aan het kijken was. "Ik en mijn gepulk ook, verdomme, heb je toevallig een papieren zakdoek voor me ofzo Kai? Dan besmeur ik je bed niet met mijn bloed, ik denk dat je dat alles behalve lekker vindt", zei hij. Kailee hees zich weer op. "Uhm, ja, heb ik vast wel", zei hij en krabde aan de achterkant van zijn hoofd maar haalde zijn hand weg toen hij zijn litteken voelde. Achter zich hoorde hij het geluid van een slag, maar hij was te druk bezig met naar een stomme zakdoek zoeken, dus hij keek niet om. "Een zakdoek, ergens..." Hij trok de kastdeuren open en kneep huiverend een oog dicht toen de scharnieren piepten. Hij had een hekel aan het geluid van piepende scharnieren, een bloedhekel. Hij duwde een stapel shirts door de kast heen en moest moeite doen om in het halfdonker wat te vinden. Uiteindelijk vond hij een zakdoek. Hij greep het en deed de kastdeuren weer dicht. Kai liep terug naar Ryan. Hij ging zitten en en keek fronsend naar de wonde. "Wat pulk je het nu ook open?" vroeg hij mompelend en schudde licht zijn hoofd terwijl hij weer opstond, nog steeds het zakdoekje vasthoudend. Wondes open pulken was een slechte gewoonte. "Blijf zitten", bevool Kailee en draaide zich om om in een rommelige kast te zoeken. “Die zakdoek was prima genoeg geweest, ik ga het toch zo dichtbranden dude.” Kai keek gauw even om naar hem en schudde zijn hoofd. Hij zou er wel voor zorgen dat Ryan het niet dichtbrandde. Dat gaf lelijke littekens.
Hij had nog ontsmettingsacohol staan en hij ging niet luisteren naar wat Ryan wou want hij moest zijn wonde ontsmetten. Wie weet wat voor vuil hij onder zijn nagels had, het was niet erg handig als dat in zijn wonde zou komen. Dan kon het nog gaan ontsteken en veel pijn doen. Hij rommelde nog even verder en vloekte toen er iets omviel, maar uiteindelijk vond hij het flesje dat hij zocht. Hij deed het open en de geur van de ontsmettingsalcohol bevestigde dat het het juiste flesje was. Hij goot wat op de zakdoek. De kerel zette het flesje terug in de kast en liep weer naar Ryan toe. "Ik ben dan wel geen dokter maar ik weet wel dat je dat moet ontsmetten", zei Kai en drukte de zakdoek op Ryans wonde. Hij vouwde de zakdoek dubbel en begon het bloed weg te vegen, maar toen hij merkte wat hij deed trok hij zijn handen terug en liet de zakdoek op zijn buik liggen. "S-Sorry", stamelde hij. Hij keek Ryan aan die met een grijns de rest schoonveegde. “Thanks dude”, zei hij. Kai hoorde het bedankje amper. "Het was niet mijn bedoeling om... Ja", ging Kai verder. “Maak je niet druk man, je wilde alleen het bloed wegvegen of... was je wat anders van plan?” vroeg Ryan terwijl de kerel met het blauwe haar ongemakkelijk op zijn bureaustoel ging zitten. Hij zat nu echt op het punt dat je niet nog erger kon gaan blozen. "Nee, man, ik was helemaal niets van plan..." zei hij en keek Ryan aan met een serieus gezicht, al voelde hij vanbinnen angst, angst dat Ryan hem hiermee zou blijven irriteren, met het feit dat hij als een idioot ging stamelen doordat hij besefte wat hij deed. Maar hij ging je niet meer kwetsen, dus dat gaat ie echt niet tegen je gebruiken, dacht hij terwijl zijn andere kant zei dat Ryan dit wel tegen hem ging gebruiken. Bijna als zo'n engeltje en een duiveltje op zijn schouders. "Je mag het niet meer openkrabben, dan wordt het een litteken”, zei Kailee, wisselend van onderwerp. “Ik zal het proberen dokter”, lachte de kerel. Hij blies lucht tussen zijn lippendoor waardoor hij een 'pff'-geluid maakte. Hij had gezegd dat hij geen dokter was, hij had echt niet zo een bijnaam nodig.  “Dude, ga je daar blijven zitten of ga je er nog bij komen zitten? Ik ga je gewoon vertellen wat m’n geheim is, je hebt het recht om het te weten, maar dan moet je wel hier komen zitten." Kailee haalde zijn schouders op en overwoog zijn mogenlijkheden. Hij wou niet naast Ryan gaan zitten want hij was bang dat hij nog zo iets doms deed als net, zeker omdat Ryan verre van lelijk was en bovendien shirtless naast hem zou zitten. Langs de andere kant wou hij natuurlijk wel naast de kerel gaan zitten, zeker omdat hij wou vertellen wat zijn geheim was en hij er stiekem wel een beetje benieuwd naar was. "Ik zit hier wel goed", zei hij en bleef nog een tel zitten maar stond toen op om naast Ryan te gaan zitten. Hij zorgde ervoor dat hij genoeg afstand hield omdat hij zich nog steeds niet op zijn gemak voelde. Hij kreeg het koud in Ryans plaats toen het hem nog een keer binnendrong dat die geen shirt aanhad. Zelf had hij het wel koud, hij had zelfs een pull aan. Hij trok een stoffen zakdoek uit zijn zak en snoot zijn neus.

"Je weet dat je me geen van je geheimen moet vertellen als je dat niet wilt, huh?" vroeg hij, bedoelend dat Ryan hem niet noodzakelijk zijn geheim moest vertellen dat hij niet wou. Hij zou het helemaal begrijpen, hij had zelf ook geheimen die hij liefst met niemand deelde, maar de meerderheid van zijn 'geheimen' konden zo verteld worden zonder dat hij zich er echt erg voor zou schamen. Die bepaalde geheimen wou hij echt niet dat ooit bekend werden, dan zou hij zich voor altijd opsluiten op zijn kamer en nooit nog iemand onder ogen komen. Kailee wreef vermoeid door zijn ogen en staarde naar de klok om te weten hoe laat het was, maar doordat zijn ogen pijn deden en doordat hij een beetje wazig zag van vermoeidheid zag hij niet hoe laat het was. De wijzers stonden niet stil voor zijn ogen, en de klok hing te ver weg. Had hij een bril nodig? Nee, hij was vast gewoon heel erg moe. Hij kon enkel zien dat het al na middernacht was, maar hoe ver na middernacht was een raadsel voor hem. Zijn lichaam vertelde hem dat het toch al even na twaalf was, want het zeurde om slaap. "Niet dat je er later spijt van krijgt." Hij zette de kap van zijn pull op zijn hoofd en kroop erin weg. Hij ging terug tegen de muur leunen en keek de kerel aan. Hij zou zo in slaap kunnen vallen als dat niet zo vreselijk moeilijk was voor hem. "Maar nu heb je me wel nieuwsgierig gemaakt." Hij hield een hand voor zijn mond en geeuwde. Nu kwam het al helemaal niet over dat het hem nieuwsgierig gemaakt had, maar Ryan had wel kunnen verwachten dat Kai moe zou zijn, het was immers al laat.

OOC: 2008 woorden, whoo~

Hij vouwde de zakdoek dubbel en begon het bloed weg te vegen, maar toen hij merkte wat hij deed trok hij zijn handen terug en liet de zakdoek op zijn buik liggen. "S-Sorry", stamelde hij. “Thanks dude”, zei hij. Kai hoorde het bedankje amper. "Het was niet mijn bedoeling om... Ja", ging Kai verder. “Maak je niet druk man, je wilde alleen het bloed wegvegen of... was je wat anders van plan?” vroeg Ryan terwijl de kerel met het blauwe haar ongemakkelijk op zijn bureaustoel ging zitten. Hij zat nu echt op het punt dat je niet nog erger kon gaan blozen. "Nee, man, ik was helemaal niets van plan..." zei hij. "Je mag het niet meer openkrabben, dan wordt het een litteken”, zei Kailee, wisselend van onderwerp. “Ik zal het proberen dokter”, lachte de kerel. Hij blies lucht tussen zijn lippen door waardoor hij een 'pff'-geluid maakte. Hij had gezegd dat hij geen dokter was, hij had echt niet zo een bijnaam nodig. “Dude, ga je daar blijven zitten of ga je er nog bij komen zitten? Ik ga je gewoon vertellen wat m’n geheim is, je hebt het recht om het te weten, maar dan moet je wel hier komen zitten." Kailee haalde zijn schouders wat op. "Ik zit hier wel goed", antwoorde hij, maar bedacht zich al snel en ging naast Ryan weer op het bed zitten. Hij duwde al zijn gevolens en gedachten aan de kant en probeerde zijn hoofd leeg te krijgen.

"Je weet dat je me geen van je geheimen moet vertellen als je dat niet wilt, huh?" vroeg hij aan Ryan, die knikte. Nog steeds niet helemaal zeker besloot Kai om er nog wat aan toe te voegen: "Niet dat je er later spijt van krijgt." Dan zou hij zich zelf nog bijna schuldig gaan voelen, ook al was het niet zijn fout dat Ryan een geheim zou vertellen waar hij later spijt van zou gaan krijgen. De jongeman trok de kap van zijn pull over zijn hoofd en kroop wat weg in de pull. "Maar nu heb je me wel nieuwsgierig gemaakt." Hij keek naar de kerel en nog even bleef die stil. Het leek alsof hij moed bijeen moest rapen om te vertellen wat zijn geheim was. Ook had hij die eeuwige frons op zijn voorhoofd. Het zorgde ervoor dat Kai met zijn duim die van zijn voorhoofd wou wrijven. Hij was er zeker van dat dat ooit nog een keer een diepe rimpel zou worden. “Kai ik ben gay, niet straight of biseksueel, 100 procent homo. Ik val voor mannen, hopelijk schrik ik je daarmee niet af ofzo...” mompelde Ryan toen terwijl hij zich tegen Kailee aandrukte. Kai fronste licht, maar voor hij wat kon zeggen was Ryan al in slaap gevallen. Hij wist even niet waar hij het had. Hij wist niet wat een normale reactie geweest zou zijn, maar er verscheen spontaan een lach op het gezicht van de jongen. Het zou hem niet zo blij mogen maken, maar toch deed het dat. Ook het feit dat Ryan het aan hem toevertrouwde deed hem plezier. De jongen met het blauwe haar veegde Ryans haar voor zijn gezicht uit en hij gaf hem gauw een kus ergens bij zijn slaap. Wat was hij toch stoer, hij durfde het enkel omdat hij wist dat Ryan in slaap was. "Slaapwel, Ryan", zei hij en sloot na gezucht te hebben zelf zijn ogen ook. Hij was heel erg moe, dus hij hoopte dat hij ook gauw in slaap kon vallen. Voor een keer leek dat hem ook te lukken. Hij viel redelijk snel in slaap, waarschijnlijk met nog de schaduw van de glimlach op zijn gezicht.

De kerel werd opgewekt door een straal zonlicht die toch langs het gordijn heen gedrongen was. Hij opende zijn ogen maar kneep ze meteen weer dicht door dat beetje licht. Een geeuw ontsnapte aan zijn lippen en hij wou zich uitsrekken, maar dat ging niet door Ryans gewicht tegen zich aan. De jongeman wrong zich voorzichtig langs hem uit en probeerde hem te laten slapen. Hij bleef even op de rand van het bed zitten en glimlachte toen hij de slapende Ryan zag, maar stond toen op. Hij negeerde de duizeligheid van het opstaan en wreef over zijn gezicht, over de plaats tussen zijn jukbeenderen en de onderkant van zijn ogen. Stil liep hij naar het gordijn toe en twijfelde of hij dat juist beter dicht zou trekken zodat de zon helemaal niet meer binnen zou schijnen, of of hij het open zou trekken. nee, dat laatste zou hij ook niet leuk vinden als hij gewekt zou worden doordat een kamer in het licht baadde. Kailee besloot het gordijn gewoon te laten hoe het was en ging terug op de grond zitten. Hij strekte zijn rug tegen de muur op. Hij moest beter gaan slapen. Niet meer rechtzittend. Dan werd zijn rug zo'n bitch. Hij glimlachte in het duister. Als het niet door Alyssa kwam dat hij rechtzittend sliep, dan kwam het wel door slapeloze nachten die hem de hele nacht op hielden. Kailee was wel één of twee keer wakker geschoten in de nacht, en dan had hij nagedacht. Hij wist niet of Ryan liefst wou vergeten wat hij de dag ervoor gezegd had, maar of hij er nu spijt van had of niet, Kai wou er nog wat over zeggen. In afwachting tot Ryan wakker zou worden zou hij zich maar stil houden. Niets zo vervelend als wakker gemaakt worden door het lawaai van een ander. Hij keek van de ene kant van de kamer naar de overkant waar Ryan zat/lag. Opnieuw geeuwde hij, en sloot zijn ogen weer. Hij sliep niet helemaal, maar hij was ook niet compleet wakker. Het was meer iets daartussen.

“Kai ik ben gay, niet straight of biseksueel, 100 procent homo. Ik val voor mannen, hopelijk schrik ik je daarmee niet af ofzo...” mompelde Ryan toen terwijl hij zich tegen Kailee aandrukte. Kai fronste licht, maar voor hij wat kon zeggen was Ryan al in slaap gevallen. Hij wist even niet waar hij het had. Hij wist niet wat een normale reactie geweest zou zijn, maar er verscheen spontaan een lach op het gezicht van de jongen. Het zou hem niet zo blij mogen maken, maar toch deed het dat. Ook het feit dat Ryan het aan hem toevertrouwde deed hem plezier. De jongen met het blauwe haar veegde Ryans haar voor zijn gezicht uit en hij gaf hem gauw een kus ergens bij zijn slaap. "Slaapwel, Ryan", zei hij en sloot na gezucht te hebben zelf zijn ogen ook. Hij viel redelijk snel in slaap, waarschijnlijk met nog de schaduw van de glimlach op zijn gezicht.

Toen hij wakker geworden was, had hij geproneerd zo stil mogelijk op te staan om Ryan niet wakker te doen worden. Hij vond dat hem dat ook nog wel redelijk goed gelukt was. Zijn lichaam leek hem dankbaar te zijn voor de nachtrust, want buiten duizeligheid bij het opstaan had hij geen last van vermoeidheid. En de drang om terug in bed te kruipen had hij ook al helemaal niet. Honger had hij wel. Hij had zin in ontbijt. Kai had zo'n gevoel dat over het algemeen het wel een goede dag zou worden, als het al zo goed gestart was. In het duister was hij door zijn kamer heen gedwaald om bij het gordijn te besluiten het toch te laten hangen zoals het hing. De streep zonlicht die hem ontwaakt had, bleef dan maar gewoon schijnen. Hij was bang dat als hij het gordijn dicht zou trekken dat het Ryan zou doen wakker worden, en het open trekken was ook best gemeen want zonlicht als wekker zou hem zelf pissed maken. Vervolgens was hij op de grond gaan zitten, zijn rug tegen de muur drukkend. Hij kon zijn spieren voelen protesteren. Mensen waren niet echt gemaakt voor zittend slapen, vond hij. Kailee had zijn ogen terug gesloten en zweefde een beetje tussen slaap en wakker zijn in, maar toen hij beweging hoorde deed hij zijn ogen terug open. Zijn ogen moesten terug wennen aan de duisternis, maar hij wist dat Ryan wakker geworden was. “Goedemorgend...” zei die. Kai knipperde een paar keer met zijn ogen en fronste om helderder te zien. Het zwart om zich heen werd nu gewoon wat vervelend, maar hij kon weer goed zien. “Waarom... zit je daar?” vroeg de kerel, en Kai zou geantwoord hebben als Ryan niet plots van het bed af rolde met het deken om zich heen. Maar toen die zijn broek aanhad besefte de blauwharige kerel pas dat Ryan zijn kleding in zijn slaap uitgeflikkerd moest hebben. Hoe, dat zou hem waarschijnlijk een raadsel blijven, maar het zorgde er wel voor dat Kailee zijn kaken warm voelden worden. Maar niet lang, want toen schoot hij een beetje in de lach. "Wauw", zei hij hoofdschuddend en hij duwde zich weer recht. Kleding uitflikkeren in je slaap kon enkel Ryan weer overkomen. "Ik zat daar omdat je zwaar werd." Hij geeuwde, sloeg een hand voor zijn mond om die te verbergen en kwam weg van de plaats waar hij gezeten had. Nu Ryan wel wakker was had hij geen idee meer wat hij moest zeggen over zijn geheim dat hij bekend had. Kai wreef nog een keer door zijn ogen en ging bij zijn kast staan. Hij trok de deuren open en schonk al geen aandacht meer aan piepende scharnieren of half-uit-elkaar-vallende-laden. Hij haalde een T-shirt uit zijn schuif en keek Ryan aan. "Je zei dat je hoopte dat je me daar niet mee zou afschikken", zei hij toen. In plaats van eerst verder te spreken trok hij zijn pull en shirt waarin hij geslapen had uit en dropte het naast zich op de grond. Hij trok het nieuwe T-shirt aan en keek terug naar Ryan. "En dat doe je ook niet." Hij lachte half en keek naar de grond. Hij wiebelde even van links naar rechts op zijn benen en liep daarna verder door zijn kamer heen. Het was iets natuurlijks, hij liep graag rond als hij wat zei. "Want dan zou ik ook deels door mezelf afgeschrokken zijn en dat ben ik niet. En we zijn vrienden, man, zelfs al zou ik het raar vinden, dan zou ik je nog niet zomaar laten vallen als de eerste de beste idioot." Hij glimlachte even naar hem. "Zo iemand ben ik niet." Toen hij weer stond op de plaats waar hij ongeveer tegen de muur gezeten had draaide hij zich naar Ryan toe. "En inderdaad goedemorgen trouwens, ziet er uit als een goede dag", besloot hij. Het liep weer naar het gordijn en trok het deze keer wel open. Nu zag hij ook dat hij een broek op de vensterbank gedropt had. In plaats van zijn broek van de dag ervoor aan te trekken -die nog bij de deur lag, of zo- deed hij die van de vesnterbank maar aan. Zolang er geen vlekken op waren moest ie niet in de was.

Ryan was dan toch ontwaakt, maar Kai had niet echt een idee of hij lang tegen de muur gezeten had voor de kerel wakker geworden was. Nadat Ryan hem een goedemorgen gewenst had vroeg hij waarom Kai daar zat. Voordat hij antwoord kon geven was Ryan van het bed af gegaan. Hij schoot in de lach. "Wauw", zei hij hoofdschuddend en hij duwde zich weer recht. Kleding uitflikkeren in je slaap kon enkel Ryan weer overkomen. "Ik zat daar omdat je zwaar werd", gaf hij als antwoord voor hij geeuwde. Hij keek wat fronsend naar Ryan die aan zijn broek zat te zeulen, maar hij probeerde er niet te veel aandacht aan te schenken. Als hij die hele Burned wou begrijpen was hij vast nog een tijd bezig met nadenken en zichzelf vragen stellen. Dus liep hij verder naar zijn kast om kleding te zoeken om aan te doen. Het gepiep van de deuren viel hem al niet meer op, maar Ryan precies wel. “Gast heb jij toevallig iets van olie of reservescharnieren en een schroevendraaier? Dan fix ik het even.” Kailee negeerde het, niet omdat het hem niet interesseerde maar omdat hij wou spreken voor hij niet meer uit zijn woorden zou raken. "Je zei dat je hoopte dat je me daar niet mee zou afschikken," begon Kai. Ook begon hij zijn pull en shirt uit te trekken om het T-shit aan te trekken. "En dat doe je ook niet”, zei hij toen hij het nieuwe T-shirt aanhad. Hij keek even lachend naar de grond omdat hij het toch moeilijker vond dan hij gedacht had om over Ryans geaardheid te spreken. Misschien omdat hij nog steeds moest wennen aan die van zichzelf. En daarom dat hij altijd awkward deed. Het was een mooie verklaring voor zijn gedrag, maar hij wist dat het niet helemaal klopte. Hij was niet rond iedereen awkward, maar zeker wel rond Ryan. Na van het een been op het het ander gewiebeld te hebben liep hij verder door de kamer. "Want dan zou ik ook deels door mezelf afgeschrokken zijn en dat ben ik niet. En we zijn vrienden, man, zelfs al zou ik het raar vinden, dan zou ik je nog niet zomaar laten vallen als de eerste de beste idioot." Hij glimlachte naar hem. "Zo iemand ben ik niet." Hij dacht Ryan terug te zien glimlachen, maar hij was niet zeker. "En inderdaad goedemorgen trouwens, ziet er uit als een goede dag." Hij keek naar Ryan. “Yep, daar heb je gelijk in, het wordt een goede dag”, reageerde hij glimlachend, “Wat wil je gaan doen?” Kai haalde licht zijn schouders op en lachte half toen hij terugdacht aan de zin die hij genegeerd had om zijn woorden niet kwijt te raken, daarstraks. "Ik wil wel kijken hoe je die stomme kast fixt", antwoorde hij lachend en knikte schuin naar de kleerkast. "Er liggen reservescharnieren ergens in en een schroevendraaier waarschijnlijk ook wel." Over de schroevendraaier was hij niet helemaal zeker, maar hij hoopte dat er wel een was, anders zou hij nog een paar maanden een piepende kastdeur hebben vermits hij te lui was om het zelf te repareren. Terwijl hij de riem in zijn broek strakker trok liep hij naar de kast om daarin te zoeken naar de scharnieren. Het leek dat hij echt geluk had, want bij de scharnieren lag ook nog een schroevendraaier. Hij gaf het aan Ryan en liet zich terug op het bed neervallen. Hij kroop weer met zijn rug tegen de muur op en keek naar de kerel. "Ik ben wel blut, ik kan je er niet voor betalen", zei de jongeman, nog steeds een beetje lachend. Hij had geen idee waarom hij zo vrolijk aan het doen was. Overthinking kills your happiness, dus hij besloot om er gewoon blij mee te zijn dat hij een goede dag had en wou verder niet denken aan de gevolgen die het voor de volgende dagen zou hebben. "Vriendendienst?" vroeg hij toen hoopvol.

“Yep, daar heb je gelijk in, het wordt een goede dag”, glimlachte Ryan. “Wat wil je gaan doen?” Kai haalde licht zijn schouders op en lachte half toen hij terugdacht aan de zin die hij genegeerd had om zijn woorden niet kwijt te raken, daarstraks. "Ik wil wel kijken hoe je die stomme kast fixt", antwoorde hij lachend en knikte schuin naar de kleerkast. "Er liggen reservescharnieren ergens in en een schroevendraaier waarschijnlijk ook wel." Over de schroevendraaier was hij niet helemaal zeker, maar hij hoopte dat er wel een was, anders zou hij nog een paar maanden een piepende kastdeur hebben vermits hij te lui was om het zelf te repareren. Terwijl hij de riem in zijn broek strakker trok liep hij naar de kast om daarin te zoeken naar de scharnieren. Het leek dat hij echt geluk had, want bij de scharnieren lag ook nog een schroevendraaier. Hij gaf het aan Ryan en liet zich terug op het bed neervallen. Hij kroop weer met zijn rug tegen de muur op en keek naar de kerel. "Ik ben wel blut, ik kan je er niet voor betalen", zei de jongeman, nog steeds een beetje lachend. Hij had geen idee waarom hij zo vrolijk aan het doen was. Overthinking kills your happiness, dus hij besloot om er gewoon blij mee te zijn dat hij een goede dag had en wou verder niet denken aan de gevolgen die het voor de volgende dagen zou hebben. Hij keek naar Ryan die de kastdeur losgemaakt had "Vriendendienst?" vroeg hij toen hoopvol. Want ook al zou hij Ryan ervoor willen betalen, hij had op het moment echt geen geld meer over om dat te doen. Hij moest eigenlijk dringend wat gaan doen waarbij hij geld kon verdienen, in plaats van altijd alles uit te geven. Maar kleding en sigaretten waren niet goedkoop. En hij was niet van plan om te stoppen met dat te kopen. Hij had het allebei nodig, ook al vonden de meeste mensen niet dat hij dat tweede echt nodig had. Natuurlijk had hij het niet écht nodig, maar toch. Het was bijna een basisbehoefte geworden. Hij knipperde met zijn ogen om weer uit zijn gedachten te komen en keek naar Ryan. Had hij hem de tijd moeten geven om eerst een T-shirt aan te trekken? Nahh, hij vond het zo wel goed om hem daar bij de kast te zien staan. Want het was verre van saai om naar te kijken. Hij keek naar de littekens op Ryans schouders en vroeg zich af in hoe veel gevechten hij wel niet gezeten had. En hij vroeg zich af of ze allemaal van gevechten waren. Hij had zelf ook wel littekens, maar die waren niet allemaal van de pesters op school. Gelukkig waren ze met de jaren een beetje vervaagd, maar ze zouden nog steeds wel opvallen als je de tijd nam om zijn armen te bekijken. Niet dat hij dat echt iemand zag doen. Buiten Ryan en Alyssa was er amper iemand die korter dan meter tot halve meter in zijn buurt kwam. “Is goed man, vriendendienst is prima, het is niet dat ik de scharnieren heb moeten kopen ofzo”, zei Ryan terwijl hij met de andere kastdeur bewoog. Het gepiep deed Kai weer opschrikken uit zijn gedachten. Tsk, hij was van Ryans schouders weer afgedwaald. Hij knikte een beetje om Ryans woorden en keek hoe hij de kastdeur wegzette. Kailee sloeg een hand voor zijn mond om een geeuw weg te stoppen, en knipperde daarna mt zijn ogen om het laatste beetje slaap weg te krijgen. Zo. Hij kon het niet laten om een beetje te glimlachen bij het zicht van Ryan die zijn kast aan het repareren was. Het maakte zijn dag zowat nog beter, want buiten dat het vreselijke gepiep nu eindelijk een keer verdween kon hij ook een beetje ongegeneerd naar de kerel kijken. En hopen dat hij dat niet doorhad natuurlijk. Dat zou wat zijn, zou een mooie indruk van hem geven. Wel, als hij het al door zou hebben. Kai snapte niet hoe Ryan het niet leek te merken hoe idioot hij op werkelijk alles dat hij deed reageerde. Hij vond het niet erg hoor, hij zou het erger vinden als Ryan het wél doorhad. Dan zou de kerel met het blauwe haar waarschijnlijk nog meer blozen en nog vaker dan dat hij nu al deed. Kon dat zelfs nog? Met een zachte grinnik wreef hij door zijn ogen en hield daarna zijn blik gevestigd op Ryan die de onderste scharnieren aan het vervangen was. "He," begon hij toen, "Bedankt, Ryan." Hij had geen idee of de kerel door had dat het niet alleen een bedankje was voor de kast. Kai kennende had hij er dan geen 'he' voor gezegd. Het was meer bedankt voor de kast en voor de vriendschap en voor het uitzicht dat hij nu had. Hij was erg, hij wist het, maar hij kon er nu gewoonweg niets aan doen dat hij gevoelens ontwikkeld had voor Ryan. Het was niet dat hij daar zelf zo heel blij mee was. Maar daar wou hij niet aan denken, hij probeerde het altijd weg te stoppen en dan dacht hij er wel ooit een keer over na. Dan besloten zijn hersenen wel dat het leuk was om daar op belangerijke momenten over na te denken. In de les, of 's nachts, of als hij wat belangrijk moet doen. Handig. Hij schraapte zijn keel en leunde met zijn hoofd tegen de muur op. Op Ryan reageerde op het bedankje of niet maakte hem niet zo heel erg veel uit. "Heb je zin om straks naar het grasveld of het meer te gaan of zo?" vroeg hij terwijl hij weer naar de rug keek. "Ik flikker je er deze keer niet in, beloofd", lachte Kai half.