<sub>“Mevrouw,” Langzaam draaide het roodharige meisje zich om bij het horen van die term, keek op naar de vreemdeling, “Heeft U daar hulp bij nodig?” Een paar tellen was het stil waarna ze haar neus ophaalde en een hand in haar zij zette, keek weg. ‘Waar zie je me voor aan? Een ziek, zwak meisjes-meisje?’ De woorden kwamen nog net niet sissend over haar lippen, maar het was genoeg om ervoor te zorgen dat de ander niet meer wist wat hij moest doen. Vervolgens haalde ze haar schouders op, pakte de beiden koffers – een in iedere hand – en gooide ze kundig op de wagen. ‘We zijn hier op Erd. Ik ben Erds en wat is kenmerkend voor Erdsen? Hun kracht. Bij deze een vriendelijke reminder.’ De blik die ze erbij gaf zou ervoor zorgen dat dit moment altijd bij hem zou blijven, brandde haar blik gewoon op zijn netvliezen.
Vervolgens haalde ze een hand door haar haren en liep ze weg. ‘Als je me nu wilt excuseren; er wacht een shuttle op mij.’ Het typische arrogante loopje werd ingezet. Eentje waarmee ze haar lichaam verkocht, maar het was valse advertentie want zodra ze ook maar iemand één tel naar haar zag kijken zou ze die persoon een klap verkopen en uitschelden voor viezerik – natuurlijk gold dit alleen maar voor mannen natuurlijk. Als vrouwen naar haar keken… Tja, de meesten konden haar automatisch niet uitstaan en stiekem kon haar dat weinig schelen – correctie: ze deed alsof het haar niets scheelde. Stiekem wilde ze vrienden zijn met de hele wereld, maar dat ging niet en vandaar dat ze nu een houding scheen te hebben alsof ze de hele wereld als haar vijand beschouwde.

Ze plaatste haar ellenboog op het tafeltje en rustte met haar kind op haar handpalm. Afwezig staarde ze uit het raam, zag hoe alles beneden haar steeds kleiner werd. Langzaam klemde ze haar kaken steeds harder op elkaar, voelde een naar gevoel naar boven komen. Ze had nu alweer heimwee, heimwee naar die planeet waar ze weigerde zichzelf te laten zien indien dat niet nodig was. Waar ze zichzelf het liefste wilde verstoppen bij haar vader en dan was alles goed, maar ze moest zo nodig talent hebben gehad in zijn ogen.
‘Het is geen leuke prijs…’ fluisterde ze zachtjes tegen zichzelf.
Het was de prijs die ze moest betalen voor haar “talent” en voor het feit dat ze geen zelfbeheersing had gehad vroeger. Het was bij lange na geen zondig leven, maar als ze beter op haar eetpatroon had gelet was ze nooit dik geworden. En ze had dan geen slecht zelfbeeld meer, maar de angst om afgewezen te worden vanwege een ander uiterlijk foutje was groots. Groter dan bij de gemiddelde mens althans. Vandaar dat ze er altijd tiptop wilde uitzien als ze buitenshuis was. De luxe mocht dan zijn afgepakt, al haar kleren had ze behouden – vandaar dat ze nu dan ook twee koffers had. Dus ze kon zich nog prima redden, gewoon origineel zijn en flexibel denken en dan kon ze iedere dag van het jaar een andere outfit dragen. Perfect.

Bij het horen van haar aankondiging schrok ze. Snel keek ze om zich heen of niemand haar had gezien en slaakte vervolgens een zucht: ze was alleen. Zonder dat ze het door had gehad was ze inslaap gedommeld en het was enkel dankzij die melding dat ze weer wakker was geworden.
Na een tijdje landde de shuttle en kon ze eindelijk uitstappen, kon ze de grond weer aan haar voeten voelen – wat een heerlijk gevoel was dat zeg. Met een bescheiden glimlachje pakte ze haar koffers aan en bedankte ze de man nog eventjes snel en abnormaal zachtjes. Hierna draaide ze zich om en liep al een paar meter van de shuttle vandaan, bleef uiteindelijk staan met de twee koffers in haar handen – redelijk grote koffers die nog maar een paar centimeter van de grond verwijderd waren.
Net op het moment dat ze haar gedachtestroom had gestart werd deze alweer onderbroken door het geluid van de shuttle die alweer opsteeg en wegvloog. Een windvlaag afkomstig van het voertuig zorgde ervoor dat haar haren wild opwaaien en het donkerpaarse barretje van haar hoofd af werd gerukt. Zwijgend staarde ze naar hoe het hoofddeksel danste in de wind en uiteindelijk weer op de grond terecht kwam, waarna ze werd getroffen met een naar gevoel wat de combinatie was tussen verloren en eenzaam.
Ze hoefde maar drie passen te zetten en ze was alweer bij het barretje, ging door haar knieën en pakte het vast om er vervolgens naar de staren. Misschien had ze toch beter op Erd kunnen blijven. Wie had verwacht dat iemand zoals zij, Alysia, zo’n erge last van heimwee zou hebben en dan ook al zo snel? Het antwoord was simpel:
Zijzelf.

WORDS: 799 || TAGGED: xx
NOTES: Yay, een soort van post sheet en een vreemde titel ~
Iedereen is welkom, maar ik heb wel het liefste een actieve poster en niet iemand die een of twee keer post enkel omdat het kan ^^'</sub>

<sub>Zwijgend staarde ze naar de baret in haar handen, de donkerpaarse stof strelend met haar duimen. Dit was het enige wat ze nog had van Erd: haar kleren en dan de koffers. Het waren alleen maar spullen die ze van haar moeder had gekregen, er zat niks bij van haar vader. De persoon die ze het meest koesterde en eigenlijk ook de enige die ze echt vertrouwde. Het was een grote, boze buitenwereld en de enige die ze had was hij – niemand anders.
Nu had ze niks meer, behalve de kleren dan. Was het wel zo’n goed idee geweest om hier naartoe te gaan? Het was waar dat ze hier opnieuw kon beginnen, een nieuwe start, maar of dat wel zo goed was voor haar… Het was waar dat ze op Erd waarschijnlijk alleen maar geplaagd en gepest zou worden, maar daar kende ze de mensen tenminste wel en was ze het gewend. Wat als het hier ook zo was? Wat als het hier geen haar beter was en ze dan ook niet eens zou weten waarom mensen gemeen tegen haar deden? Op Erd kwam het door het feit dat ze een lange tijd nogal flink was geweest en daar had ze aan gewerkt, maar alsnog was ze bang dat mensen erover zouden blijven zeuren. Dat ze nog teveel zou eten, want ze at in verhouding wel nog steeds meer dan de gemiddelde mens – maar ze compenseerde het door veel te sporten.

Er ging een schok door haar heen wanneer ze voelde dat iemand viel. Ze hoorde het ook wel, maar de trillingen overstemde het geluid gewoon. Met een ruk draaide ze haar hoofd en keek ze met grote ogen naar de ander. Een jongen, overduidelijk groter dan haar – maar wel een negatieve grote omdat het hem nogal slungelig maakte. Zijn bouw werd alleen nog maar accentueert wanneer hij iets schijnt te zoeken en dit ook nog vindt. Zijn manier van lopen, het zorgt ervoor dat ze een frons op haar gelaat krijgt en onbegrijpend naar hem kijkt. Wat een figuur zeg. Als iedereen op deze school ze was, dan hoefde ze niks te vrezen.
Hetgeen wat hij zocht lag vrij dichtbij haar. Het was niet perse verlegenheid, maar meer angst voor afwijzing dat ze het niet pakte en het aan hem gaf – had hem was zoek werk bespaard. Wat als hij het niet meer hoefde omdat zíj het had aangeraakt? Nee bedankt, ze wilde niet dat dingen gelijk alweer in elkaar zouden stortten wat haar leven betreft. Dus bleef ze gewoon in haar hurkhouding met de baret in haar handen, maar ze bleef wel naar hem kijken. Wellicht iets té opvallend naar hem kijken.
Misschien dat hij haar daarom ook wel had opgemerkt, dat hij haar blik had voelen brandden. Pas toen ze op ooghoogte waren, omdat hij dat zakje op had moeten pakken, kwam er een echte reactie van haar kant. Ze realiseerde zich dat ze had zitten staren en daarom keek ze snel weg, schaamde zich dat ze zo naar hem had zitten kijken. Alsof ze een onderzoeker was en hij een lab muis – rat durfde ze niet te zeggen – die ze onderzocht en daarom heel erg bestuderend bekeek.
Voorzichtig kijkt ze vanuit haar ooghoeken naar hem wanneer hij begint te praten. Zijn manier van praten past bij zijn manier van lopen. ”Gevallen en, zakje rolde hierheen… Um wil je er ook een?” Haar blik dwaalt af naar het zakje in zijn handen. Ze had de hele vlucht nog niks gegeten en een uur voor de vlucht ook niet, dus als ze eerlijk was had ze wel honger, maar ze kon geen ja zeggen. Ze kon zijn aanbod niet aannemen. Hij was het type dat altijd belachelijk gemaakt zou worden, als iemand haar vriendelijk zou zien doen tegenover iemand zoals hem… Dan was haar lot al vastgelegd. En dan kon je wel denken: dan bleef ze toch gewoon bij hem? Dan werd hij toch haar nieuwe vriend op deze plek? Nee. Ze vertrouwde hem niet. Iedereen zou haar vroeg of laat in de steek laten.
”Mijn vader heeft ze gemaakt en ik zwéér je: het is de beste mochi die je ooit zult eten!” Meneer wilde graag nog wat meer praten, maar het feit dat hij de zin normaal over zijn lippen kreeg gaf wel aan dat hij niet van plan was zichzelf nog meer voor gek te zetten. ’Mochi?... Wat is -’ begon ze zachtjes op een fluistertoon, waarna ze zichzelf afkapte. Nee, nee, nee! Ze had dingen al geanalyseerd en ze zou het dus goed doen ook! Ze kwam overeind. ’Wie denk je wel dat je bent? Mij een beetje vieze dingen, die nota bene op de grond zijn gevallen, aansmeren omdat je ze zelf niet meer hoeft? Ik ben geen zwerver, idioot.’ Met moeite wist ze een felle blik op te zetten, waarna ze de baret afklopte en deze weer keurig op haar hoofd plaatste.

Een paar tellen zweeg ze, waarna ze haar armen over elkaar sloeg. ’Waar wacht je nog op?’ siste ze tegen de jongen, terwijl ze op hem neerkeek, ’Verontschuldig je. Nu.’ Van buiten mocht ze dan een stalen blik en houding hebben, van binnen verscheurde dit haar.
De jongen was vriendelijk tegen haar geweest en zij wees zijn gebaar zo af – alsof het niet was en strooide vervolgens ook nog eens zout in de kraswonden die ze hem had aangebracht met haar klauwen. Ze wilde niet gemeen doen, maar ze moest sterk zijn. Image was alles! En als ze al slecht begon kon ze het wel schudden. Alles had offers en het offer dat ze nu moest brengen was deze jongen, ze moest en zou hem finaal de grond in boren. Ze zou hem zelfs laten huilen als het nodig was, om dan vervolgens zodra ze alleen was ook in tranen uit te barstten.

WORDS: 974 || TAGGED: Momochi ~
NOTES: I'm sorry >.<
Maar ze is en blijft nou eenmaal een raging bitch. Sommige punten hadden beter gekund, maar als ik geen goed liedje kan vinden gaat het allemaal nogal moeizaam ^^'</sub>

Natuurlijk had ze gehoopt dat ze nog niet zo snel voor de leeuwen zou worden gegooid, hoewel de jongen die nu naar haar werd gegooid – figuurlijk natuurlijk – meer een kitten was dan een echte machtige leeuw. En dan had ze toch liever weer een leeuw gehad, dan had ze zich vast minder slecht gevoeld over hoe ze zou moeten handelen volgens haar boekje: je moest geen angst uitstralen, dat konden ze ruiken, en je moest ook geen genade kennen. Zo kwam je erbij, zo werd geaccepteerd en gerespecteerd. Niemand zou haar nog oordelen over iets, het maakte niet uit welk detail. Zij het zo dat het meer door angst zou komen dat men niet durfde te praten over haar, in haar bijzijn; ze wist niet wat mensen allemaal achter haar rug om konden zeggen over haar. Roddelen was iets gevaarlijks, want meestal als die persoon waar je het over had erachter kwam… Dan waren de rapen gaar.
Ze wilde hem wel helpen, had hem met alle liefde dat zakje overhandigd en hem dat korte zoekwerk bespaard. Ze had hem zelfs overeind geholpen als het moest – maar ze deed niks. Het voelde net alsof ze aan de grond genageld stond, ze kon zich niet verroeren en enkel met grote ogen naar hem kijken. Ze wist dondersgoed dat de kans op contact erg groot was en ondanks dat ze het zakje van zichzelf af had kunnen gooien zodat ze niet vlak voor elkaars neus zouden eindigen – had ze niets gedaan. Stiekem wilde ze wel contact hebben met iemand, maar aan de andere hand was ze ook weer doodsbang. Vandaar dat haar systeem hetgeen had toegepast waar ze het bekendst mee was: being a bitch.

Met moeite probeert Alysia zichzelf ervan te overtuigen dat hij erom vroeg. Erom vroeg om afgekat te worden, met zijn houding. Zijn woorden, de toon waarop hij spreekt; álles aan de jongen. Maar het lukt haar niet. Hij was een gewone jongen, een jongen die wellicht wat onhandig was omdat hij over zijn eigen voeten was gestruikeld. De perfecte prooi, maar stiekem was zijzelf ook een prooidier. Een prooidier dat zich wanhopig voordeed als een predator, iets wat ze totaal niet was. Een prooidier met een te groot geweten wat ze stug probeerde te negeren, maar de stem schreeuwde gewoon te luid in haar hoofd. Een stem die ze het liefst zou willen negeren, maar aan de ene kant ook weer niet omdat ze dan bang was om zichzelf te verliezen en voorgoed te veranderen in iemand die ze eigenlijk niet wilde zijn.
Het werd er niet gemakkelijker op wanneer ze opstond, alle spieren in haar lichaam schenen te protesteren tegen deze handeling. Het liefste wilde ze zich alleen nog maar kleiner maken, hopen dat de jongen haar niet zag en weg zou gaan – haar alleen zou laten zodat ze niks zou hoeven doen. Echter ging hij vrolijk verder, dus had ze een beslissing genomen: ze zou het snel doen. Een snelle en pijnloze dood. Ze zou hem bijten, zo snel als mogelijk was, en zo hard als mogelijk was zodat hij snel uit zijn lijden verlost zou zijn.
”Je weet niet wat mochi is?! Uwah, je hebt wat gemist. Hie-” Ze liet hem zijn zin niet eens afmaken, was gewoon opgestaan en had een bepaalde houding aangenomen. Eentje die ietwat arrogant was, alsof ze zichzelf beter inschatte dan hij – maar het was juist het tegenovergestelde. Zij kon niet eens zichzelf zijn omdat ze bang was en de jongen voor haar had haar niks misdaan en toch zou ze hem de grond in gaan boren – ze was geen haar beter, ze kwam niet eens in de buurt van het niveau waar de jongen zich bevond. Ze zat er ver onder.

”Z.. Zwerver?” komt er uiteindelijk langzaam over zijn lippen na het aanhoren van haar woorden. Zijn houding verandert, maar de situatie alleen nog maar erger. Het verscheurt haar van binnen, het doet haar meer dan je zou denken. Haar beet was niet goed, hij was niet stevig genoeg – dus dan nog maar eentje die het werkje af zou maken. Het zijn uiteindelijk maar drie woorden die over haar lippen komen, maar meer kan ze niet aan. Hopend dat hij zich snel zou verontschuldigen en daarna weg zou gaan blijft ze haar blik op hem gevestigd houden. Van de buitenkant is hij fel en lijkt het net alsof ze door hem heen kijkt, alsof ze hem niet eens ziet – maar van binnen smeekt ze hem om de hint te snappen en weg te gaan.
Toch schijnt de jongen niet van ophouden te geven en blijft hij. Hij biedt zelfs zijn excuses aan, geeft een uitleg waarom hij het had gedaan en het zorgde er alleen nog maar meer voor dat ze zich slecht voelde. Met moeite weet ze de felle blik op haar gelaat te houden, maar ze bijt wel op de binnenkant van haar wang. Het is gedeeltelijk frustratie, frustratie die is ontstaan door het feit dat hij niet weggaat en door het feit dat zij niet gewoon zichzelf had kunnen zijn.
Het feit dat hij een kop groter is helpt ook niet mee, ze wilt niet opkijken; ze wilt haar kin niet in de lucht steken. Het is een teken van trots, maar is ze is alles behalve trots op het moment. Ze schaamt zich eerder voor hoe ze zich opstelt tegenover hem. Dat ze hem een slecht gevoel geeft en -… Had hij haar hint misschien toch begrepen? Hij veranderde immers van onderwerp, de manier waarop hij het deed vond ze maar niks: maar hij deed het wel.
Haar mondhoeken een beetje uit elkaar trekkend, waardoor haar mond een rechte streep wordt, kijk ze naar hem wanneer hij op haar niveau komt. Ze krijgt nu echt gewoon het idee dat hij wilt dat ze hem bijt. Uiteindelijk knikt ze maar langzaam als antwoord op zijn vraag, weet niet zo goed wat ze er anders op moet doen. Van blinde jongen die haar hint niet eens snapt, schakelt de persoon voor haar over op iemand die zonder enige moeite connecties kan leggen: hij weet immers zo af te leidden dat ze nieuw is.

Niet zo goed wetend wat ze moet doen laat ze haar blik langzaam afdwalen naar beneden, zijzelf kon niet weggaan want dan zou het overkomen alsof zij de zwakke was en dat durfde ze niet te laten gebeuren – maar als ze weer iets zou zeggen dan waren het vast wel weer gemene woorden en dat zou ze niet meer kunnen verdragen. Niet na het zien van de glimlach die de jongen weer op zijn gelaat had getoverd, ze wilde deze niet kapot maken. ”Ik ga je rondleiden! Ik zal je alles vertellen wat je moet weten, wat je wilt weten en zelfs meer.” Haar blik schoot omhoog bij het horen van die woorden, keek hem met grote ogen aan: overduidelijk half in shock. Hij ging wat?! Na haar gemene woorden en houding had hij besloten om haar…
Er was iets mis met hem, er klopte iets niet. Haar ogen werden nog een tikje groter, voor zover dat mogelijk was, wanneer ze zag een van die zo gehete mochi’s snel naar binnen werkt. Dat was zijn plan dus. Haar honger nog erger maken totdat ze flauw zou vallen, ze wist het wel! Nee, Alysia, nee; niet zo denken, zo bedoeld hij het vast niet. Zoals eerder geconcludeerd was de jongen nogal sloom als het op sommige punten aankwam, hij had vast niet zo’n perfect wraakplan kunnen verzinnen. Vast niet.
Ze knipperde tweemaal met haar ogen, waarna ze haar grip weer terugkreeg. ’Dat hoeft niet, ik heb de bro-’ Ze maakte haar zin niet af, wilde het gebaar eigenlijk helemaal niet afwijzen. Dat was weer zo gemeen en ze wist gewoon dat ze zijn houding van eerst niet weer zou kunnen verdragen. ”Dus… Waar eerst naartoe?”
’De slaapzaal, duh – daar moeten mijn koffers naartoe.’ Haar woorden waren niet echt gemeen, meer uit de hoogte en vandaar dat het haar was gelukt. Ze had zelfs de juiste houding erbij weten te maken. Voor ze het doorheeft heeft meneer al haar koffers voor haar neus weggepakt en loopt hij zelfs al een paar meter weg. ’Hey!’ Ze schreeuwde het haast, boos en geïrriteerd. Nee ze hield er niet van als mensen zomaar aan haar spullen kwamen, je kon haar haast hebberig noemen. ”Ik ben Momochi Sato maar je mag me ook Mo noemen.” Fel, boos zelfs, kijkt ze hem aan. Gewoon doen alsof er niks aan de hand is. Daar zou hij spijt van krijgen.
Ze zette een stap naar hem toe en pakte zijn pols terug. ’Mijn naam krijg je pas als je mij mijn koffers teruggeeft,’ beet ze hem toe, trok hard aan zijn pols – waarschijnlijk iets te hard, net zoals haar greep die te strak was. ’Geeft ze terug!’ Het was te danken aan haar ongelofelijke wantrouwen in de mensen om haar heen, wie weet zou hij er dadelijk wel vrolijk vandoor rennen met al haar spullen – zou hij toch een geniaal wraakplan hebben verzonnen. Mooi niet dat ze dat zou laten gebeuren; over haar lijk.

WORDS: 1521 || TAGGED: Momochi ~
NOTES: Sorry dat het zo lang duurde T-T
En voor het feit dat er waarschijnlijk duizend en een fouten in zitten, maar ik vond dat ik moest posten. Mijn pink leidde me af >:
Hopelijk kun je er wat mee, want het is meer onzin dan echt... Iets nuttigs ^^'