De moeder van de achttien jarige jongen was nog steeds niet buiten levensgevaar. Dat was overduidelijk. Haar ogen waren nog steeds merendeel van de dag gesloten en de planten waren nog steeds over haar heen aan het woekeren. Echter genazen sommige er van. Een teken van genezing was dat de planten minder snel over een dergelijk persoon woekerde. Mitsu was iedere dag naar zijn moeder geweest. Hij had Nina ingelicht dat hij steeds in de avond naar zijn moeder ging. Overdag volgde hij gewoon de lessen. Hij zag haar echter minder dan normaal. En tijdens te lessen probeerde hij zich te focussen. Hij was soms tijdens tussenuren zoek. Hij zat dan in het bos, zijn gedachten leeg maken. Sinds de laatste date met Nina had hij 1 stap vol gehouden. Regelmatig de rust opzoeken en zijn gedachten legen. Het leek onmogelijk, maar naarmate hij het vaker deed, des te rustiger hij oogde. En op een dag kwam het moment dat genezing bij zin moeder zichtbaar was. Mitsu was uitgeruster iedere dag dat het beter ging. Zijn eetlust werd groter met de week en voor dat hij het wist zag hij er weer fit en gezond uit. Zoals hij altijd had gedaan.

Echter had hij Nina zo weinig gezien dat hij er spijt van had. Hij was misschien wel positief gebleven. Maar de relatie tussen hem en Nina moest hij weer opnieuw pijlen. Hij hoopte dat Nina niet boos zou zijn. In tegenstelling tot de laatste keer had hij nu laten weten wat de rede was dat hij zo afwezig was. Hij had haar ingelicht en niets geheim gehouden, zoals hij beloofd had. Maar of ze nou zo blij was met deze omstandigheden. Hij was voor hij zo regelmatig naar zijn moeder ging een aantal keer goed heftig uitgebarsten tegenover Savador. Zo heftig dat Nina hem niet meer herkende onder het emotionele wrak van verdriet en wanhoop. Regelmatig zijn gedachten een plek geven en zijn hoofd rust bieden deed hem goed en zijn emoties hield hij beter in bedwang.

Nu was het genoeg! Sprak Mitsu tot zichzelf in gedachten. Hij had zijn moeder lang genoeg op de eerste plaatst laten staan en hij had Nina naar zijn zeggen veel te veel achter gelaten. Hij had de gehele etage leeg geruimd. De etage, die soms als een dicht bos oogde wat een soort romantisch effect gaf. Mitsu vond het echter niet genoeg. Hij knipte in zijn vingers. De gordijnen vloegen dicht waardoor het verduisterd was. De ondergaande zon was bijna onder. Hij wees naar een magische muziekspeler waardoor deze aanschoot en een vrolijk en swingend rocknummer op kwam te staan. Terwijl hij dansend bewoog vloog een pen en papier de lucht in en schreef een brief, naar niemand minder dan Nina. Terwijl hij in zijn handen klapte schoten er per keer een drietal vuur vliegjes uit. Deze vuurvliegjes vlogen door alle ruimtes heen, zo af en toe opflikkerend zodat de sfeer nog meer rustgevend en romantisch was. Hij wees af en toe naar een willekeurig punt waar dan weer een lichtgevend paddestoel uit kwam. Niet de standaard rood met witte stippen, nee, een egaal aquablauwe paddenstoel die zwak licht gaf waardoor de ruimte een nog betere sfeer kreeg dan het al had. Inmiddels was de veer klaar met schrijven en vloog een envelop. Mitsu legde hem op zijn hand. "Naar....Nina..." fluisterde hij tegen de envelop die zich opvouwde als een vlinder en deze wegvloog richting Nina. Bij Nina zou de brief zich ontvouwen en openen voor haar. Mitsu glimlachte en bleef wachten. De brief vertelde haar toch wel waar ze moest zijn. Nu maar hopen dat ze zou komen. En toen sloeg de onzekerheid toe. Wat als Nina toch boos was en dat hij hier voor niets zat te wachten?

[Nina only]

Nina lag languit op haar bed. Gewoon omdat het kon. Gewoon omdat ze wilde. Gewoon omdat ze nergens zin in had. En daarbij zat ze gewoon in een dip. Nadat Mitsu's moeder ziek was geworden had ze hem haast niet meer gezien, ja in enkele lessen, maar zodra de dag voorbij was, was hij ook weg, naar zijn moeder. Tuurlijk snapte Nina dat hij naar zijn moeder wilde, maar ze had gewoon het idee gekregen dat zij niet meer bestond. En daarbij was ze bezorgd. Misschien kreeg hij het ook wel. Maar door dit dipje wist Nina dat ze dingen kon gaan doen die niet goed waren voor haar. Of voor haar relatie met Mitsu. En ze miste hem zo verdomde erg, als hij dat een wist. De laatste keer dat ze hem goed en wel had gezien en gesproken was bij haar verassings date. Het was super geweest, alleen sinds dien zag ze hem gewoon haast niet meer. En precies dat zelfde gevoel kwam naar boven wat er oog gebeurde nadat ze he de eerste keer kwijt raakte. Nina zuchtte. Het was al een aantal keer gebeurd dat ze daar op zijn etage stond, terwijl hij er weer niet was. Gelukkig had Nina in de tussentijd Wren nog een aantal keren gezien, wat het dan iets dragelijker maakte. Maar als het nu weer zo was dat er niks van kwam, kwam Nina er misschien niet meer boven op.
Daarbij gedroeg hij zich gewoon vreemd. Naast het feit dat zijn moeder ziek was geworden, had hij al meerdere keren een soort driftbuien gehad, van een niveau waar zelf Nina van schrok, en Nina is niet een meid die zich van dat soort dingen laat afschrikken. Maar die twee keer tegenover Savador, ze mocht die man ook niet, maar alleen van Mitsu op dat moment was ze banger, dan van die oetlul. Nina zuchtte even. Eigenlijk had ze zin om Wren op te zoeken, haar mening te vragen. Nina wist gewoon niet meer wat ze moest doen. En naar de weg grijpen die ze al kende, dat had ze stiekem al gedaan. Niet bewust, maar het was net zo gegaan als de vorige keer. Een drankje, werden er al gauw 4. En dat was idem met af en toe een joint. Nina was er toen naar gaan grijpen en ze zou het niet onder banken of stoelen schuiven, maar zelfs nu had ze het weer gedaan. Bij de oude ruïne, omdat ze hopeloos was. Geen idee wat ze moest doen. En naderhand, zo als nu, kon ze zichzelf wel verrot schelden omdat ze het had gedaan. Omdat ze te laf was. Toen der tijd vluchtte ze in dat gedrag, en de jongens, nu probeerde ze, en ze probeerde het ook echt, om er van weg te blijven. Maar ze was bang dat als er niks veranderde, ze in het zelfde verslaafde, jongens gekke, meisje veranderde.
Nina draaide zich om op het bed en keek het raam uit. Nee dit was niet helemaal wat ze zich had voorgesteld toen ze de relatie begon. Maar misschien moest ze het maar voor lief nemen. Misschien was dit wel het beste wat ze ooit in een relatie kon krijgen, iets intensief en dan het niks, achtergelaten. Goh, het zal allemaal wel. Een vlinder vloog via het raam naar binnen. Ergens had Nina al een vermoeden, een gewone vlinder zou niet snel naar binnen komen, ja bij de Gren etage en de Erd etage. En alleen al door de vorm kon Nina al raden van wie hij was. Ze zuchtte, ging recht op zitten en liet de vlinder in haar handen zich ontvouwen. Niet anders dan verwacht was haar vermoeden waar. Hij was van Mitsu, Iets wat haar hart een slag liet overslaan, maar tegelijkertijd kon ze ook wel boos worden. Gewoon om het feit dat hij niet de enige is die iemand nodig heeft. Ze was bijna overtuigd dat het bij hem alleen om de ik ging. Dus met de uitnodiging die ze kreeg kwam ze in een soort tweestrijd. Gaan tegen over niet gaan. Nina stond uiteindelijk op. Wist zich te fatsoeneren, trok een van haar gewaagde outfits aan, gewoon omdat het kon, en misschien wel om hem ergens te vervelen. Haar hoogste hakken en liep richting de Gren Etage. Eenmaal daar aangekomen bleef Nina zwijgend in de deuropening staan, met haar schouders tegen de deurpost aan geleund, zo stond ze er scheef tegen aan. Iet wat nonchalant, met de brief in een van haar handen. Zwijgzaam keek ze op de blauw harige jongen neer. Haar hart schreeuwde om naar hem toe te gaan, terwijl haar hoofd haar vertelde dat niet te doen. Een zelfde strijd die ze had voor ze in een relatie ging met hem, waarbij het hart won. Wie zou deze keer winnen, het koppige hoofd of het liefdevolle hart.

Mitsu stond in de midden van de kamer. Zijn ogen gericht op de open haard voor hem. Zijn ogen waren onzeker en zijn houden liet allerlei nerveusiteiten zien. Had hij een pen vast, zou hij deze ongetwijfeld snel aan en uit tikken. Zwijgzaam dacht hij na. Hoe ging hij het aanpakken. Nee, niet zo. Misschien? Nee ook niet. Het was gewoon zwaar om nu nog contact te leggen. Maar hij had meerdere malen in deze situatie gedacht dat hij het niet moest doen. En het had hem veel gekost. Tijd met Nina bijvoorbeeld. Nu was hij van plan niet weg te rennen. Hoe eng hij het ook vond. Ja zelfs onze blauwharige jongen die veel durfde had angsten. Het zwakke licht van de paddenstoelen op de gang lieten een beweging van een schaduw zien. Mitsu zijn hoofd richtte zich op en zijn houding werd weer wat zekerder. Ze was hier, hij voelde haar aanwezigheid en haar ogen brandden in zijn rug. Mitsu zijn ogen sloten zich. De eerste woorden? Wat zou hij zeggen? Ze was er iets te snel dan gepland. Of hij was te langzaam met zijn woorden op een rij zetten. Na een paar minuten had hij nog niets gezegd. Even zweeg hij nog maar daarna draaide hij zich om. Tegelijkertijd wreef hij met zijn rechterarm over zijn nek. Hij keek haar even hulpeloos aan. Daarna glimlachte hij. "Weer een van je outfits aangetrokken..." sprak hij zacht. Verkeerde woorden? Zeker! Idioot! Hij liep rustig wat dichterbij. En bleef vlak voor haar stilstaan. Hij streek een lok achter haar oor en keek haar in haar ogen aan. Daarna pakte hij met zijn hand haar schouder vast en trok haar naar zich toe in een omhelzing. Haar magie brandden van binnen. Witheet van woeden, en tegelijkertijd zo kalm als een kaarsje bij een tweepersoons etentje. Zwijgzaam sloot hij zijn ogen. Zijn hart ging als een gek tekeer en hij wist het niet in controle te houden. Mitsu glimlachte toen hij weer wat afstand had genomen. "Iedere keer dat ik je zie wordt je weer een stukje mooier..." sprak hij tevreden en je zag de glundering in zijn ogen toenemen.

Ergens vroeg Nina zich af waarom ze ging. Hij had haar weer in de steek gelaten. En dat nog wel in de leukste tijd van het jaar. Al hoewel, moest ze wel zo streng voor hem zijn, hij had een rede. Maar dan als nog was Nina het er niet mee eens. hij leek zich te hebben afgesloten voor de wereld, en boven al, van haar. En Nina was wel zo iemand die daar niet tegen kon. Mensen kregen haar te zien van de buiten kant, Mitsu echter van de binnenkant. Een binnenkant waar ze veel softer was, ze wilde dat alleen niet zo graag laten zien. Ze liet het eigenlijk nooit zien. Haar schild was dik en stevig genoeg. Zelf al kwam je met een bulldozer, het hield geen zak. Maar Mitsu was altijd anders, vanaf het begin, hoewel Nina daar niet aan toe wilde geven, maar vanaf het begin was het al zo. Nina was meteen verkocht, al meteen vanaf het moment dat hij zich op dat strand aan het uitsloven was, het was alleen opstandige Nina die er niet aan wilde geloven en haar zus die haar het deed geloven door haar het water in te duwen. Nina zuchtte even voor ze de etage op liep. Zichzelf afvragend of ze er wel degelijk goed aan deed. In de deur opening bleef ze staan. Nam het blauw harige hoofd in zich op, moest moeite doen om zich aan haar bedachte regels te houden. Ze zou hem zo graag in de armen vliegen. Maar haar verstand zei dat niet te doen, en Nina luisterde er naar. Zwijgzaam keek ze op hem neer. Terwijl hij een andere houding aan nam. Nina zag dat hij naar zijn woorden zocht, draaide zich uit eindelijk naar haar om, wreef in zijn nek en glimlachte. Nina kon niks doen, roerloos bleef ze staan, een gezicht haast emotieloos. Ze kon haast aftellen wanneer hij iets ging zeggen. "Weer een van je outfits aangetrokken..." Fout, gewoon het verkeerde zei hij. Nina trok een wenkbrauw op. Wilde iets terug zeggen, eerder katten, maar beet op haar lip om dat tegen te houden. Het liefst had ze iets gezegd als, is het niet goed genoeg dan? Vind je het lelijk? of zo iets in die buurt. Maar wijselijk hield ze haar mond, ook als een van de eerste keren. Nina zag hoe hij op haar af kwam. Ze kon hem wel degelijk ruiken nu.. En dat rook zo vertrouwd. Maar haar verstand hield koppig vol. En Nina luisterde al net zo koppig naar het verstand. Ook al schreeuwde haar hart om iets anders. Ze liet het wel toe dat hij een lok achter haar oor schoof. Liefjes, zoals elke keer dat hij dat deed. Echter had Nina een ontzettend dubbel gevoel. Ze hield zo veel van hem, maar haar ego was ook groot genoeg om zichzelf te beschermen daarvoor. Nina liet zich naar hem toe trekken. Drukte haar gezicht zachtjes in zijn nek. Snoof de geur op, liet haar hart even de baas zijn, maar het verstand nam al snel over, en zodra hij de afstand nam deed Nina dat ook. "Iedere keer dat ik je zie wordt je weer een stukje mooier..." Hoorde Nina hem zeggen. Ze kon werkelijk wel janken. Janken als een klein kind. Ze wist echt neit wat ze hier tegen moest doen. De twee strijd was zo extreem van binnen. Het verstand riep uit dat hij haar in de steek had gelaten, het hart schreeuwde dat ze van elkaar hielden, twee dingen waar Nina in een relatie ontzettend veel angst voor had. Dat was misschien wel een van de dingen waarmee je haar kon pakken. Haar angst voor de liefde en haar liefde voor een kind, haar kind. Nina zuchtte. "Ik ben niks veranderd." Zei ze haast kil. Het hart kon nu wel boos worden, het uitschreeuwen dat het niet zo was. Maar het verstand zou in dit geval erom lachen. Het was alsof er een duiveltje en een engeltje op haar schouders zaten. Het duiveltje vertegenwoordigde haar verstand, die tegen de liefde was. En het engeltje vertegenwoordigde het hart, die verlangde naar de liefde, en dan voornamelijk één liefde, die van de jongen die voor haar stond, Mitsu.

Mitsu wist het, voelde het aan, en zag het aan Nina's doen en laten. Ze had datzelfde dubbele gevoel. En al helemaal op het moment dat hij haar kort omhelzde en afstand nam. Ze deed hetzelfde. Mitsu zuchtte kort en draaide zich om. Hij liep waar een raam was die momenteel niet zo zichtbaar was. "Dus.....mam had gelijk...." sprak hij zacht. Gelijk aangeven dat zijn moeder bij gekomen was. Nina en Mitsu waren er heen geweest maar toen was zijn moeder bewusteloos. Mitsu keek schuin naar de grond en kneep een vuist samen. "Nina, mijn moeder kwam bij...." sprak zij. "Ze zei niet hoe het was of hoe het ging..." sprak hij. "Ze vroeg of ik hier iedere avond was geweest....thuis dus..." sprak hij. "Ik heb daar eerlijk antwoord op gegeven en ja gezegd." zei hij. "Het enige wat ze deed was haar hoofd schudden en me streng aankijken..." sprak hij. "Het duurde niet lang want ze legde gelijk uit waarom ze er niet tevreden mee was..." sprak hij. "Ze vond het wel prettig dat ik er voor haar was...." sprak hij. "Maar ze had gelijk door...." even stopte hij. "Dat het ten koste ging van jou. Ik had het op dat moment nog niet door, maar op het moment dat mam zei....." hij stopte opnieuw. Zijn houding onstpande wat en Mitsu liet zich op een bed vallen dat er stond. Hij keek naar het plafond en zuchtte. "Misschien kan ik het gewoon nog niet aan......misschien ben ik nog wel te onvolwassen..." sprak hij tegen Nina. "Iedere keer probeer ik het weer, en dan komt er iets tussen. Iets dat ten koste gaat van jou. Terwijl jij het absoluut niet verdient..." sprak hij zachtjes en meer teleurgesteld in zichzelf. "Als ik het niet verdien, Nina, zeg het me. Als ik je diep gekwetst heb, zeg het me dan alsjeblieft..." sprak hij en kwam weer overeind en keek haar aan. Hij wachtte kort maar wendde toen zijn blik af. "De gaten, mijn geheugen na de vloek, was beschadigd. Ik heb ze allemaal weten te dichten en weet weer precies wat we hebben uitgespookt. Ik wil nog meer van die momenten maken. Maar als ik je alleen maar kwets...." sprak hij. "Hoe ga je dat dan uberhaupt vol houden?" sprak hij en keek toen weer naar haar. Er was duidelijk een woede in zijn gezicht te herkennen. Maar niet jegens Nina, maar juist tegen zichzelf. Opnieuw faalde hij om er voor Nina te zijn wanneer het juist moest. Hij had weer teveel aan zijn kop en werd afgeleid van zijn werkelijke doel, er voor Nina zijn. Mitsu zuchtte en keek naar de grond. Hij had zijn handen verstrengeld en de gele kleur van zijn huid duidde op de druk die hij er op uitoefende. Hij zat opnieuw fout, en hij besefte het maar wat goed.

Nina genoot. Genoot van de geur die ze rook toen Mitsu dichterbij kwam. Echter wist ze het te verbergen, onder een masker, een masker die haast geen enkele emotie doorliet gaan. Enkel woede. Maar van binnen genoot ze dat ze hem weer zag. En elk vezeltje in haar lichaam stond op ontploffen. Maar dat ene deel genaamd verstand liet elk vezeltje weer afkoelen, en zo ook nam Mitsu afstand van haar. Hier liefst had ze hem nog een keer beetgepakt. Maar ze bleef roerloos staan. Keek hoe hij omdraaide en naar het raam liep. "Dus.....mam had gelijk...." Ze was bij gekomen. Nina ziet het vrouwtje nog in het bed liggen, net zo roerloos lag ze als Nina er nu bij stond. Alleen was Nina bij bewust zijn en de moeder van Mitsu was bewusteloos. Die vrouw was altijd zo warm, zo vriendelijk, zo Grenaans. Ergens gaf Nina al om haar, alsof het haar moeder was. En ooit hoopte ze dat ze bij die familie aan de tafel zou zitten. Maar op het moment dat Nina haar had gezien, had ze niet het idee dat dat ooit zou gebeuren. Maar nu was ze bij, zou het kunnen en dan gebeurde er dit. Nina zuchtte even zachtjes, ook geen benul hebbend waar Mitsu naar toe zou willen gaan. "Nina, mijn moeder kwam bij. Ze zei niet hoe het was of hoe het ging. Ze vroeg of ik hier iedere avond was geweest....thuis dus..." Nina keek naar zijn gebalde vuisten, ergens deden deze haar meteen denken aan een woede aanval, en hield ze haar mond stijf dicht. "Ik heb daar eerlijk antwoord op gegeven en ja gezegd." Nina voelde ergens een steek. Tuurlijk wist ze dat.. Hij was immers elke avond daar, en dat was logisch, het was zijn moeder. Maar ergens had Nina het idee dat hij ook wel een keer een avond bij haar kon zijn. Of was ze dan een hele grote egoïst omdat de denken. "Het enige wat ze deed was haar hoofd schudden en me streng aankijken. Het duurde niet lang want ze legde gelijk uit waarom ze er niet tevreden mee was. Ze vond het wel prettig dat ik er voor haar was. Maar ze had gelijk door...." Mitsu stopte even. Nina keek hem vragend aan. Waarschijnlijk had Mitsu het niet door. "Dat het ten koste ging van jou. Ik had het op dat moment nog niet door, maar op het moment dat mam zei....." Nina kreeg een brok in haar keel. Wat moest ze hier dan mee. Ze ziet de moeder het zo zeggen. Nina keek naar Mitsu die zich op een bed liet vallen. "Misschien kan ik het gewoon nog niet aan......misschien ben ik nog wel te onvolwassen. Iedere keer probeer ik het weer, en dan komt er iets tussen. Iets dat ten koste gaat van jou. Terwijl jij het absoluut niet verdient..." Nina schudde met haar hoofd, wat hij niet zou zien. Haar hart schreeuwde nu zo hard als het kon. Nina voelde de pijn al langzaam opkomen. Dit was het einde, omdat zij zo koppig was? Zo egoïstisch. Allemaal haar schuld. Een van haar grootste angsten was al uit gekomen, ze was tot over haar oren verliefd geworden, en nu ging die tweede angst ook nog uitkomen. Hij zal haar breken als het echt zo zijn. Ze zou wellicht terug gaan en nooit meer terug komen. Naast het verliezen van haar kind kon ze dit ook niet verliezen, het was haar leven geworden. "Als ik het niet verdien, Nina, zeg het me. Als ik je diep gekwetst heb, zeg het me dan alsjeblieft..." Nina staarde naar de grond. Wat moest ze nu. Ja, hij had haar gekwetst. "De gaten, mijn geheugen na de vloek, was beschadigd. Ik heb ze allemaal weten te dichten en weet weer precies wat we hebben uitgespookt. Ik wil nog meer van die momenten maken. Maar als ik je alleen maar kwets...." sprak hij. "Hoe ga je dat dan uberhaupt vol houden?" Nina zuchtte en moeizaam haalde ze adem om te gaan praten. "Omdat ik van je hou." Het eerste wat er aarzelend maar vriendelijk uit haar mond kwam. Nina keek op, haar ogen haast vol et vocht. "Omdat ik verdomme van je hou." kwam er nu haast boos uit. Boos omdat ze het niet snapte, boos omdat hij misschien wel boos was. "Ja je hebt me gekwetst." Zei ze er nog achter aan, om zijn 'vraag' te beantwoorden. "Maar ik wil bij je zijn, ik wil je zien en spreken." Nina zuchtte, liep de kamer in en ging op een stoel zitten. "Ik heb je zo vaak gezocht, tussen lessen door, voor school of tijdens school. Elke keer was je weg. Als ik na de les naar je toe wou komen om iets samen te doen, was je alweer weg." Nina friemelde wat zenuwachtig met haar vingers. "Ik wist dat je na schooltijd weg zou zijn, en dat maakte me niet zo zeer uit, ik snap best dat je naar je moeder gaat, dat is logisch. Maar was het zo moeilijk om tussen de lessen mij op te zoeken, of om gewoon niet te verdwijnen naar waar je ook heen ging." Nina veeg ruw een traan weg, die probeerde te ontsnappen door via haar wang naar beneden te glijden. "Je hebt me in de steek gelaten, tenminste zo voelde het voor mij. Ik zag je niet op school, ik heb je zelfs niet in de vakantie gezien." De emotie was haast in haar stem te horen. Nina draaide zich abrupt om. "Hoe ga jij het volhouden?" Haar stem haast niet hoorbaar, trillingen in haar stem en angst in haar blik. Terwijl de rest van haar gezicht neutraal stond. "Kan jij het wel aan? En wat als er weer zoiets gebeurt.. Vlucht je dan ook weer weg? Laat je me dan ook weer zo achter? Want als je het zelf al niet weet, of je dit, of je ons, aankunt? Wat heeft het dan nog voor zin. Het moet immers toch van twee kanten komen." Nina draaide haar hoofd weer om. Stond op en liep van hem vandaan, naar een raam, waar ze naar buiten keek. Bijtend op haar lip, om de tranen weg te laten. Echter lukte het niet en wreef Nina woest de tranen weg. "Dus als dat het is, moet je het me meteen zeggen.." Zei ze weer op de haast kille toon zoals die eerder had geklonken. "Ik hou niet van onduidelijkheid."

Mitsu had haar niet aangekeken meer na dat hij op het bed was gevallen. Sprak tegen haar maar durfde haar niet aan te kijken. Was bang dat het einde al in zicht was. Dat hij het gruwelijk verpest had. Zwijgzaam keek hij naar de grond. Hij was kwaad, op zichzelf, maar niets vergeleken met die woedeaanvallen die hij voor dit alles had gehad. Zonder een woord te zeggen hief hij zijn hoofd en keek haar aan toen ze begon dat ze van hem hield. Ze vloekte er nog bij. Zijn pupillen verwijdde zich, een moment van verbazing. Was haar liefde zo sterk om haar hier doorheen te kunnen slepen. Maar de stem was het gene wat hem meer verbaasde. Er zat meer woede in haar dan hij verwachtte. Dan dat hij kon zien van buiten af. Hij wendde opnieuw zijn blik af en luisterde zwijgzaam en aandachtig naar haar woorden. Hij had haar gekwetst hij had het al gedacht. De woorden sloegen toe als een zwaard door zijn schouder. Hij kneep zijn ogen dicht en beet zijn kaken op elkaar. Om zijn woede jegens hem te temperen. Het teken aan zijn oog bleef gewoon zoals was, en er was geen enkele teken van overdreven woede. Hij zag dat ze op een stoel ging zitten. In kleermakerszit draaide hij meer naar haar toe en haalde even diep adem. Hij wist dat dit een cruciaal moment was, iedere misstap kon gevolgen hebben voor beide. Gevolgen die ze beide niet wilde. Mitsu luisterde naar haar en zijn gebalde vuisten die op zijn benen lagen ontspande zich. Mitsu luisterde met ogen die op het punt stonden te tranen. Maar hij hield ze koppig weg. Hij zag dat Nina op stond en naar het raam liep. Beduusd keek hij naar zijn schoot. Hij kon er tegen in gaan, maar wat had het voor zin. Ze had niets meer dan gelijk. De momenten dat hij zijn gedachten leegde in het bos, hij kon net zo goed naar haar zijn gegaan. Nina was absoluut niet egoistisch. Ze had groot gelijk in het feit dat ze zich achtergesteld voelde. Mitsu had een tijdje niets gedaan maar voelde haar verdriet aan, zelfs door het masker heen. Hij stond op van het bed. Liep naar haar toe en bleef achter haar staan. "Als je zo bijt gaat je lip kapot..." sprak zijn stem zachtjes. Hij hoorde haar vragen aan maar wachtte voor hij reageerde. "Er zijn zaken waar ik meer vragen over heb dan antwoorden." sprak hij als eerste, kalm en beheerst. "Maar een ding ben ik zeker van, een ding is iets wat geen vragen op borrelt. Of uberhaupt twijfel brengt..." sprak hij. "En dat is mijn gevoel voor jou." sprak hij. "Mijn acties laten misschien denken dat je niets voor me betekend. Ik begrijp het volkomen, maar ik ben geen sprankje minder om je gaan geven, Nina..." sprak hij kalm. Hij legde een hand op haar schouder. "Ik weet niet hoe ik zal reageren in de komende situatie. Ik probeer van iedere stap die ik zet te leren. Net zoals deze stap..." sprak hij. "Ik ben bij lange na niet de perfecte persoon..." sprak hij. "En toch hou je van me...." sprak hij. "Ik doe mijn best. Ik weet niet hoe ik het zal uithouden in de volgende tegen slag. Ik weet niet hoe ik er op zal reageren." sprak hij kalm. "Hangt af van de situatie...." sprak hij zacht. Hij legde nog een hand op haar schouder. Trok haar naar zich toe en omhelsde haar. "Dus droog je tranen, ik kan het niet hebben dat je huilt..." sprak hij zacht. Hij draaide haar zachtjes om. Hij streek een lok achter haar oor en gaf haar daarna een kleine kus op haar mond. "Ik ga je niet vragen om de zoveelste kans. Die moet je me uit jezelf geven." sprak hij zacht en drukte haar toen tegen zich aan.

Nina had eerst bij de deur gestaan, geluisterd naar Mitsu. Een heel verhaal was er uit gekomen, waarna Nina ook haar woord nam. Ergens had ze al een vermoeden dat het best wel eens voorbij zou kunnen zijn. Hij zei toch immers dat hij het misschien wel niet aan kon, wat is dat dan voor iets. Als je het niet wist, dan moet je er ook niet aan beginnen. En als het aan Nina lag, kon dat niet gebeuren. Maar ook op haar moment had ze genomen. Het moment waarbij zei haar zegje deed. Het ene wat emotioneler en het andere weer met een kilheid die Nina zich eigen had gemaakt. Voornamelijk in de moeilijke situaties, waarbij ze haar emoties niet wilde laten zien. Al lukte het nu een stuk moeilijker. Ze was naar de stoel gelopen, had er enkele tellen op gezeten waarna ze was opgestaan en naar het raam gelopen. Terwijl ze de laatste woorden sprak, met de kilheid die bekend bij haar was, sloeg ze haar armen over elkaar. Kneep haar ogen tot spleetjes en staarde naar buiten, terwijl ze woedend op haar lip beet. Niet het beste maar goed. Inmiddels had ze Mitsu weg horen lopen van het bed, en voelde ze zijn warmte vlak achter haar. "Als je zo bijt gaat je lip kapot..." Hoorde ze hem vlak achter haar zeggen. "Wat kan mij die rot lip nou schelen." Kwam er bitter uit haar mond. Er waren immers toch andere dingen die meer pijn deden, niet waar? "Er zijn zaken waar ik meer vragen over heb dan antwoorden. Maar een ding ben ik zeker van, een ding is iets wat geen vragen op borrelt. Of uberhaupt twijfel brengt. En dat is mijn gevoel voor jou." Nina haalde haar kin omhoog. "Net wist je dat anders nog niet zo zeker." mompelde ze er nog even tussen neus en lippen door. "Mijn acties laten misschien denken dat je niets voor me betekend. Ik begrijp het volkomen, maar ik ben geen sprankje minder om je gaan geven, Nina..." Nina bleef even nors staan als ze al de hele tijd stond. Ze had zin om er van alles uit te gooien, maar ze beet haar kaken stevig op elkaar. Hij was niet de enige met gevoelens. Nina voelde zijn hand op haar schouder, en met een simpele beweging, zelfs maar een kleine beweging, gleed de hand van haar schouder af. "Ik weet niet hoe ik zal reageren in de komende situatie. Ik probeer van iedere stap die ik zet te leren. Net zoals deze stap. Ik ben bij lange na niet de perfecte persoon..." Nee dat winst Nina ook wel, niemand was perfect, Nina bij lange na niet. "En toch hou je van me...." BAM, daar had de goede snaar te pakken. "Ik doe mijn best. Ik weet niet hoe ik het zal uithouden in de volgende tegen slag. Ik weet niet hoe ik er op zal reageren. Hangt af van de situatie...." Niet het antwoord wat Nina verwachten. Ze voelde zijn handen weer op haar schouders, maar voor ze maar een houding kon aannemen en ze af te schudden, had hij haar al tegen zich aan getrokken. Nina, zo koppig als altijd, bleef in de zelfde houding staan. "Dus droog je tranen, ik kan het niet hebben dat je huilt..." Nina haalde haar schouders op. "Ik huil niet!" Mopperde ze chagrijnig. "Ik heb een vuiltje in mijn oog." Voegde ze er zachtjes aan toe. Ze voelde hoe hij haar liet omdraaien. Nina liet het toe. Voelde hoe hij een lok achter haar oor streek. Nina keek hem aan, zonder verder iets te zeggen. Ze voelde dat hij kort zijn lippen op de hare drukte. Nina was helemaal in de war. De boosheid was er, omdat ze in de steek gelaten was, maar de liefde was waarschijnlijk 10x groter dan de woede was. Maar op de een of andere manier had de woede overwicht, en bleef ze net zo nors als ze al was. Goed, zware tijden zorgen daar voor, en die attitude die ze daarbij had opgebouwd was sterker dan Nina kon verwachten. "Ik ga je niet vragen om de zoveelste kans. Die moet je me uit jezelf geven." Nina liet zicht tegen hem aan drukken. Voorzichtig sloeg ze haar armen om hem heen en begroef haar gezicht in zijn nek. "Ik wil je niet kwijt." Mompelde ze tegen hem aan, terwijl ze bleef staan zoals ze stond. Er biggelde wat tranen over haar wangen heen. Die vervolgens het shirt/ de trui van Mitsu bevochtigde. Nu pas kwamen de echte emoties los. Nu, op het moment dat het over kon zijn of niet. Het kon haar breken of helen.

Mitsu zijn ogen sloten zich en hij lag nog steeds op het bed. Staarde naar het plafond waar de vuurvliegjes af en toe voorbij kwamen. Hij zuchtte en ging weer overeind zitten. Hij zag Nina op een stoel gaan zitten en haar zegje doen. Vervolgens liep ze naar een raam en keek bars naar buiten. Mitsu knipte in zijn vingers. De vuurvliegjes verdwenen. De paddenstoelen namen plaats voor de gewone etage en de donkerte nam weer licht voor de zonsondergang die inmiddels gaande was. Spijtig van alles, maar het moment was er gewoon niet naar. Nina was boos, woedend en om dit vol te houden had nou ook niet echt zo'n zin. De woorden over haar lip deden hem zuchten. Inderdaad, er waren belangrijkere dingen dan die lip. De onzichtbare band tussen hun die bijna op breken leek te staan. Alsof hij aan het afbrokkelen was. Maar Mitsu wist dat in deze situatie hij koppig door moest gaan bij Nina. Gewoon doorspreken en dan had hij de meeste kans om haar masker weer te breken. Hij wist dat hij niet zou kunnen beloven hoe hij zou zijn in een volgende moeilijke situatie. Dat kon niemand voorzien. En zijn eerlijkheid daarin was misschien niet voldoende voor Nina. Maar Mitsu kon onmogelijk tegen haar liegen. Hij had het eenmalig gedaan en er zo veel spijt van gehad dat hij niet eens meer probeerde het te doen. Zwijgzaam trok hij naar zich toe en sprak met een klein glimlachje zijn woorden uit. Ik huil niet kwam bot van Nina's kant. Mitsu glimlachte zwakjes. Ergens grinnikte hij om de volgende woorden. "Tuurlijk, dat had ik wel door..." sprak hij vlak voor hij haar een kus gaf. Hij voelde dat ze haar armen voorzichtig om hem heen legde en als reactie daarop hield hij haar steviger vast. "Nina...." sprak hij kalm. "Je raakt me niet kwijt. Hoe ver, of hoe lang ik ook wel niet afwezig ben. Sinds die avond op het strand, met mijn vader en jou zussen. Het frisbee-ongelukje...." sprak hij kalm over hun eerste ontmoeting. "Ik heb nooit een dag gehad wanneer ik niet aan je gedacht heb. Zelfs toen Kori tevoorschijn kwam, bleef ik die momenten koesteren..." sprak hij. Kori, inmiddels een hoofdstuk die hij al een tijd geleden had afgesloten en hoopte nooit meer iets van hoeven te lezen. Nina was terug in zijn leven, en dat wilde hij zou houden. "Nina, ik twijfelde net niet aan mijn gevoelens voor je...." sprak hij. "Ik twijfelde aan het feit of dat ik het volhield als je zou vertrekken..." sprak hij kalm. "Maar ik beloof je. De komende maand heb ik school-arrest. Ik mag van mijn moeder een week niet thuis komen. En mijn vader had dat nog eens verviervoudigd..." sprak hij kalm alsof het een eitje was om dat vol te houden. "Ik ben de komende maand, en langer helemaal voor jou...." sprak hij. "En over een paar weken is het al weer vakantie..." sprak hij kalm en glimlachte. Hij streek over haar rug met een hand en met de andere hield hij haar vast. "Ik kan niet zonder je, Nina......nooit niet..." sprak hij zacht zodat het alleen haar oor zou kunnen bereiken.

"Ik huil niet!" Mopperde Nina chagrijnig. "Ik heb een vuiltje in mijn oog." Nina kon zich misschien wel slaan omdat ze dit had gezegd. Maar ze wist dat hij haar zo goed als zeker had. "Tuurlijk, dat had ik wel door..." Nina mopperde. "Ja, vast." Verdomme. Ze kon hier zo niet tegen. De enige die haar op wat voor manier ook weer tot rede wist te brengen, tot jankend aan toe. Iets wat ze zich altijd had beloofd. Niet janken voor een jongen. "Nina...." Nina keek niet op of om, bleef gewoon staan zoals ze stond, tegen Mitsu aan, haar gezicht tegen zijn schouder aan. "Je raakt me niet kwijt. Hoe ver, of hoe lang ik ook wel niet afwezig ben. Sinds die avond op het strand, met mijn vader en jou zussen. Het frisbee-ongelukje...." Ze voelde hem praten, ze voelde zijn hart kloppen. Ze concentreerde zich meer op de bewegingen, dan op wat hij zij. "Ik heb nooit een dag gehad wanneer ik niet aan je gedacht heb. Zelfs toen Kori tevoorschijn kwam, bleef ik die momenten koesteren..." Bonk, bonk, bonk. Het horen en voelen van zijn hart was al super. Ze zei niks, lette alleen daar op. "Nina, ik twijfelde net niet aan mijn gevoelens voor je.... Ik twijfelde aan het feit of dat ik het volhield als je zou vertrekken..." sprak hij kalm. De woorden kwamen haast niet binnen bij Nina. Op het moment genoot ze alleen maar van hem. "Maar ik beloof je. De komende maand heb ik school-arrest. Ik mag van mijn moeder een week niet thuis komen. En mijn vader had dat nog eens verviervoudigd... Ik ben de komende maand, en langer helemaal voor jou... En over een paar weken is het al weer vakantie..." Nina voelde zijn hand over haar rug gaan. Ze sloot haar ogen. waar de laatste tranen verdwenen in het shirt van Mitsu. "Ik kan niet zonder je, Nina......nooit niet..." Nina glimlachte. Het hele verhaal is haast niet blijven hangen. Maar de laatste woorden bleven hangen, dansten rondjes in haar hoofd. "Ik laat je nooit meer gaan." Zei ze zachtjes terwijl ze zich tegen hem aan drukte. "En als je gaat, ga ik met je mee." Nee ze liet hem niet meer gaan. Ze wilde niet nog eens door een hel als dat ze die de eerste keer had meegemaakt. Dat was een van haar angsten, hem kwijt te raken. Maar de eerste had ze al over wonnen. En dat was dat ze vanaf het moment op het stand al van hem was gaan houden. Ze had hem alleen bij het zien al leuk gevonden, al leek het toen voor haar meer een project geworden, zoals alle jongens waren geweest. Alleen deze was anders en speciaal. En nu helemaal alleen van haar.

Mitsu had zijn handen om haar heen geslagen op het moment dat ze haar gezicht tegen zijn schouder aan legde.Het was hem gelukt te laten zien dat hij zoals altijd nog steeds om haar gaf. Hoe ver hij wel niet van haar vandaan was. En het was niet anders, hij hield ontiegelijk veel van haar. Hij kon niet zonder haar. Ze was zijn drug, geneesmiddel, kers op de taart. Hij zweeg kort om haar woorden. "Okey, ik wist het niet helemaal..." gaf hij eerlijk toe. Hij merkte dat ze huilde. De woorden die ze sprak kwamen diep binnen. Ze was bang hem kwijt te raken? Waar was dat voor nodig? Dat zou nooit gebeuren? De ziekte die zijn moeder had was niet besmettelijk, hij was niet minder om haar gaan geven. Het was toch niets om je zorgen over te maken. Hij kon echter wel begrijpen dat ze bang was aangezien hij weinig bij haar was. Zijn ogen sloten zich en hij hield haar stevig vast. Liefdevol maar stevig. Hij glimlachte omdat ze niet reageerde, maar hij vertelde gewoon verder. Hij wist dat Nina koppig kon zijn, en juist door koppig terug te doen kon je dat masker doorboren. De enige die het echter gelukt was was Mitsu. Niemand anders was in staat Nina's masker af te zetten, dat had Mitsu door. Hij zag weinig mensen die Nina echt kende zoals ze was. Dat onder de harde schaal die ze liet zien, een zacht persoon zat. Mitsu glimlachte op het moment dat ze terug sprak. Hij hief haar hoofd zodat ze gedwongen was hem aan te kijken. Zwijgzaam gaf hij haar een klein kusje op haar mond. Langzaam liet hij deze over gaan in een zoen. Bijna onbewust duwde hij haar wat naar achteren en liet zich samen met Nina op een bed vallen. Hij ving zich op waardoor hij boven haar bleef hangen. De blauwe lokken van zijn haar hingen naast zijn gezicht, doordat deze geruime tijd waren gegroeid. Hij was regelmatig bij zijn moeder en was niet naar de kapper geweest. Zijn ogen keken in die van haar. Zwijgzaam vervolgde hij de zoen en zijn hand gleed naar haar zij. Zijn hart ging als een razende te keer. Hij voelde zich warm van binnen. Alsof hij in vuur stond door Nina's aanwezigheid. Na een tijdje onderbrak hij de zoen en keek hij haar aan. Liet zich naast haar op het bed vallen en draaide zich naar haar toe. "Je blijft mooi, hoe ik je ook bekijk. En iedere dag lijk je meer van die schoonheid te bemachtigen.." sprak hij glimlachend. Zijn hand gleed over haar arm naar haar heup en bleef daan hangen terwijl hij op zijn zij lag en naar haar keek.

Nina zou het niet snel toegeven, maar ze was wel degelijk door een hel gegaan, de dagen er voor. Ze was ook werkelijk bang geweest dat het weer zo zou lopen als de vorige keer. Dat hij uit het beeld verdween, op Gren was en geen contact meer zou zoeken. Naast het verlies van Alice, ondanks dat ze haar regelmatig te zien kreeg was het een verlies, zou ze dit niet kunnen. Ze zou dan het liefst nog zelfmoord plegen. Alles behalve alleen zijn. Maar hij was er. Nina was boos ja, maar hij was er en daar kon ze niet boos op zijn. Ze voelde hoe zijn greep zich wat verstevigde en Nina drukte haar gezicht meer tegen hem aan. Ze zou hem nooit meer laten gaan.. Hij kwam niet meer van haar af, maar dat was ook zijn eigen schuld. Als hij niet vanaf het begin zo leuk was geweest. Als hij, hier op SSA, niet zo zijn best had gedaan om haar voor zich te winnen en ze gewoon vrienden waren geweest, was dat dat geweest. Hadden ze hier ook niet zo gestaan, kon hij gaan en staan waar hij maar wilde. Hoewel, dan was Nina misschien nog wel losser geworden dan dat ze ooit was geweest, en Mitsu had haar wel redelijk laten dimmen. Nina zou er ook niet aan moeten denken om nu nog vreemd te gaan, om zich überhaupt te laten gaan, want dan wist ze vrijwel zeker dat ze hem kwijt was, en daar wilde ze niet mee leven. Haar ego was net niet groot genoeg om dat te laten gebeuren, hoewel ze best wel eens verlangde naar een sigaret, waar ze ook redelijk mee gestopt was, of een joint of de andere drugs en alcohol. Maar het lukte haar aardig, enkel af en toe een sigaretje kon geen kwaad.. Nina voelde dat zijn vingers haar kin op tilde waardoor ze met de grote waterige rode ogen hem aan moest kijken, hoewel ze eerst naar beneden probeerde kijken. Maar zijn ogen trokken haar meer. Ze voelde hoe zijn lippen op de hare belandde. Langzaam liet hij de kus over gaan in een zoen en sloot Nina in een reflex haar ogen. Liet het gebeuren, genoot. Dit had ze al die weken zo gemist. Al die weken droomde ze er van, maar niks was beter dan het daadwerkelijk voelen. En dus ging ze er vrij makkelijk in mee. Ze voelde dat hij haar dirigeerde naar een bepaalde kant. Nina liet hem leiden en uiteindelijk belandde ze op het bed. Zij onder, hij boven. Nina keek hem enigszins ondeugend aan, keek recht in zijn ogen en trok hem naar zich toe. Ze voelde hoe zijn hand richting haar zij ging. Het voelde heerlijk. Nina had haar armen om zijn nek geslagen en hield hem dichtbij, terwijl ze met een aantal vingers met zijn inmiddels lange lokken speelde. Iets eerder dan verwacht stopte Mitsu de zoen en keek haar aan. Nina glimlachte alleen. Draaide zichzelf van haar af en ging op zijn zij liggen. "Je blijft mooi, hoe ik je ook bekijk. En iedere dag lijk je meer van die schoonheid te bemachtigen.." Nina grinnikte, kwam overeind om vervolgens op hem te gaan zitten. "Weet ik toch." Grijnsde ze, terwijl ze zich voorover boog, zijn polsen beet pakte en haar lippen weer op de zijne plantte. Ze hadden echt nog wel wat uurtjes in te halen. Haar lange diep zwarte lokken vielen om hun gezicht heen, als een soort gordijntje. Hij zou de komende uren nog niet van haar af zijn. Gnagna.

-- Blabieblabiebloe (:

Hoewel Mitsu het niet direct toegaf, hij kon begrijpen dat Nina bang was geweest hem te verliezen. Dat hij zich weer aan Gren vast hield en niet meer kon vertrekken zonder diezelfde angst te krijgen. En juist op het moment dat zijn moeder zei dat hij voor een maand niet thuis mocht komen werd hij bang voor Nina. Zag hij pas in waarom ze het zei en wat voor effect zijn afwezigheid voor haar had kunnen betekenen. Hij had een intense leegte gevoeld een leegte die momenteel weer volledig was gevuld. Alsof hij zich nu pas werkelijk pas besefte wat belangrijk was. Niet zijn doodzieke moeder, die was wel belangrijk, maar wer was iets veel belangrijkers. Iemand die met smart op hem wachtte, iemand die van hem hield. Nina begroef haar gezicht nog dichter tegen hem aan en het voelde voor hem als een genot. Haar geur, haar aanwezigheid, haar alles. Hij besefte zich maar werkelijk goed wat voor kostbaars en breekbaars hij nu in zijn handen hield. Nina was een sterke meid, maar achter dat sterke masker schuilde een kwetsbaarder persoon. En dat werd al helemaal duidelijk na dit gebeuren. Hij was een tijdje afwezig en een belangrijke steun pilaar verdween voor Nina, eentje waardoor ze haar balans kwijt raakte en haast in het oude ritme terug zou vallen. Mitsu zou zijn best doen om dit nooit weer te doen, om dit gevoel wat hij nu had zelfs in de drastische tijden te herinneren en te koesteren. Hij zou het doen, met alles wat hij had. Mitsu glimlachte en gaf Nina een zoen. Zwijgzaam ging hij richting het bed en hield de zoen aan. Hij belande bovenop en keek haar kort aan terwijl hij de zoen hervatte, het genot te ondersteunen. Haar aanwezigheid, haar geur en ademhaling. Zijn hart ging als een gek te keer. Als een hardloper die zijn laatste marathon kon lopen en koste wat kost moest winnen. Hij glimlachte toen hij de zoen onderbrak. Zwijgzaam veegde hij het vocht voorzichtig van Nina's wangen af. Hij ging naast haar liggen en keek haar aan. Kalmpjes waarvan iedere woord met de volle honderd procent gemeend was gaf hij haar het compliment. Hij merkte dat ze op hem ging zitten en hij glimlachte toen hij haar zag grijnzen. Zo kende hij haar weer. De oude Nina kwam weer naar boven, degene die niet kwaad was op hem. Maar hij wist dat hij de komende uren bij lange na niet van haar af zou komen. En dat wilde hij ook niet, al zou hij het proberen te willen. Zwijgzaam voelde hij haar handen om zijn polsen die hij haast automatisch naast zijn hoofd neerlegde toen ze voorover boog. Haar zwarte lokken streelde zijn wangen en hij genoot van het gevoel. Gevolgd door de eerste aanval. Haar lippen belande om de zijne en hij zoende haar terug. Hij wist zich los te maken van haar greep op zijn polsen en legde zijn handen op haar rug die haar rug rustig streelde. Zijn hart sprong inmiddels zo snel dat als het een touw had dat je deze niet eens meer kon zien, zo snel dat het om het hart heen zou draaien. En hij kon haast zweren dat het hart zelfs slagen over sloeg. Zijn hand gleed over haar rug. Haast zonder dat hij het door had ging hij half onder het topje dat Nina aan had. zijn andere hand bleef rusten op haar heup en zwijgzaam zoende hij verder. Genoot van haar, van alles, van het moment.

Het voelde werkelijk heerlijk. Zijn lippen op die van haar. Het brandde door, maar zo fijn. Het leek uren te duren. En het mocht nog uren duren. Nina zou liegen als ze zou zeggen dat ze zit gemist had. Want ze had dit wel degelijk gemist, zijn lippen op de hare, zijn geur die in haar neus prikkelde en zijn handen die op elk plekje op haar lichaam waar hij kwam liet branden. Het was alleen maar fijn. En dat zelfde fijne gevoel overstroomde haar totaal. Ze voelde zich nu als het gelukkigste persoon op aarde. En ze was bij hem. Hij leidde haar naar het bed en Nina liet zich gemakkelijk meegaan. Ze voelde en hoorde haast zijn hard tekeer gaan, iets wat ze al lang niet meer had kunnen voelen en horen. Ze genoot werkelijk overal van. Ze had haar ogen gesloten om er optimaal van te genieten. Echter stopte Mitsu de zoen eerder dan dat Nina wilde, haar ogen gingen open en ze keek zo in het lachende gezicht van Mitsu. Iets wat haar hart een slag deed overslaan. Hij had liefdevol de laatste tranen weggeveegd en lag naast haar. Nina grijnsde even waarna ze zijn polsen greep, boven op hem kwam zitten en de zoen voortzette. Ze was nog niet klaar met hem. Ze voelde hoe hij zijn polsen bevrijdde. Nina's handen bleven bij zijn hoofd en ongestoord gingen ze door. Ze voelde zijn handen op haar rug, de handen die een spoor van warmte achter lieten op haar rug. De ene hand bleef hangen op haar heup, de ander schoot onder haar shirtje. Iets wat ze totaal niet erg vond. Ze glimlachte lichtjes, ging wat meer op haar knieën zitten, die naast zijn heupen lagen, zodat ze de steun van haar handen niet meer nodig had. Voorzichtig gleden haar handen over zijn borst heen waarna ze onder zijn shirt verdwenen. Ze stopte even en keek hem met een ondeugende blik aan. Ook vragend, want verder dan dit waren ze nog nooit geweest, en ergens wist Nina dat er meer ging gebeuren. Ze wilde alleen de reactie van Mitsu weten, ze wilde niets doen wat hij ook niet wilde. Dat zou alleen maar verkeerd zijn.

--blegger de bleg...

Haar lippen, zo zacht en warm. Het voelde gewoon zalig om haar enkel een kus te geven, laat staan dat hij haar zoende. Het voelde hemels en iedere keer dat hij het weer deed wilde hij het meer en meer. Mitsu voelde haar handen op zijn rug wat hem een tinteling gaf wat hij niet kon beschrijven. Het viel wel te beschrijven, maar hij zou eerst duidelijk naar woorden moeten zoeken om het uberhaupt goed duidelijk te kunnen maken. Het voelde gewoon goed, anders kon hij er niets van maken. Een totaal nieuw gevoel maakte zich van hem meester, het gevoel dat hij nog meer van haar wilde. Het resultaat volgde al snel want hij bracht haar langzaam naar het bed. Hij liet zich met beleid over haar heen vallen en hij keek haar glimlachend aan. Hij vervolgde de zoen die hij daarna weer onder brak De teleurstelling die Nina daardoor had kon hij niet direct zien, en voor hij het doorhad zat ze al weer boven op hem. Zijn polsen tegenhoudend en hem een zoen op de mond geven. Haar haren die langs zijn gezicht kietelde. Het was niet een kietelen waarin je in luid gekrijs uit zou lachen. Het was meer een strelende gevoel. En hij genoot er van. Hij reageerde op haar zoen en bracht zijn handen naar haar rug. Eerst ging hij over haar topje maar het duurde niet heel lang voor hij ook zijn weg daaronder vond. Voor het eerst ging zijn hand direct over de rug van Nina. Haar huid, voelde zacht aan alsof hij zijde streelde. Hij merkte dat ze ging verzitten. Zwijgzaam opende hij zijn ogen en glimlachte enkel. Nina zat boven op hem en ging met haar handen naar zijn borst. Haar handen verdwenen onder zijn shirt en hij voelde een golf van warmte door hem heen gaan. Nina, die als vuurmagier al wat meer warmte had dan een doorsnee magier zorgde er voor dat er een hitte golf door heel zijn lichaam stroomde. Ineens stopte ze en ze keek hem vragend maar ook ondeugend aan. Hij wist even niet wat ze er mee wilde vragen maar al snel werd het hem duidelijk en glimlachte hij enkel. Zonder enige moeite kwam hij wat overeind terwijl hij zijn shirt uittrok en naast het bed liet vallen. Hij boog zich nog verder naar voren waardoor Nina nu naar achteren gedwongen werd. Zijn lippen bereikte die van haar en zonder enige twijfel zette hij de zoen voort. zijn hand ging opnieuw onder haar shirtje maar nu gleed zijn hand zachtjes over haar buik. Bleef daar haar buik strelen. Zijn andere hand vond haar bovenbeen en gleed er zachtjes over. Zijn buik kreeg de kriebels van al dit. Desondanks dat Mitsu's uiterlijk en zijn ervaringen als het ging om dit bleef het spannend. Dit was de eerste keer dat hij zo ver ging bij Nina, en het voelde veel beter dan hij gewend was. Het voelde zalig, hemels, ronduit onbeschrijfelijk. Zwijgzaam ging zijn hand die over haar buik heen ging naar haar zij om daarna langzaam wat meer omhoog te gaan,om haar lichaam nog meer te verkennen.

Nina was wel eens verder gegaan, misschien wel vaker dan eens. Maar van Mitsu had ze geen enkel idee. Misschien was het wel eens gebeurt met Kori, maar Nina had geen enkel idee. Enkel dat ze het wilde. Maar misschien was hij nog niet zo ver. Veel meer van die gedachte kronkels gingen door Nina haar hoofd heen. Ze ging wat verzitten en plaatste haar handen op zijn borst. En schoof er uiteindelijk onder. Ze stopte de zoen, die nu al lang aan de gang was. Keek hem wat ondeugend en vragend aan. Ondeugend oom haar gevoel te laten zien en vragend omdat ze niet goed wist of hij ook zo ver was. Ook op dat moment wist Nina niet goed of ze er aan goed deed. Maar ze kreeg al vrij snel antwoord van hem. Een glimlach zei voor haar al genoeg. Meer dan genoeg, anders had hij wel iets gezegd. Nina haalde haast opgelucht adem. Dat ze niet alleen aan die kant stond. Nina moest grinnikten toen Mitsu wat omhoog kwam, om zo zijn shirt uit te trekken. Ze slaakte een klein gilletje toen hij haar naar achter duwde, waardoor ze languit op het bed kwam te liggen. Ze sloeg haar armen om zijn nek heen toen ze zijn lippen weer op de hare voelde. Haar vingers gleden zachtjes over zijn schouderbladen en zijn nek, om vervolgens met de kleine haartjes te spelen. En als Nina eerlijk was, voelde dit tig duizenden keren beter dan welke jongen dan ook. Nina voelde zijn handen over haar buik gaan, over haar been en weer terug over haar buik. Nina haalde haar handen uit zijn nek en wist haar shirt, op een of andere manier, liggend uit te krijgen. Het brandde van binnen, iets wat het normaal ook deed, dat vuur zat immers in haar, maar dit was veel heftiger, veel fijner. Alsof de vlinders die normaal gesproken in je maag zitten, ineens door heel haar lichaam fladderde. En overal zorgde ze voor een explosie. Bij elke cel en elke vezel. Overal waar hij kwam tintelde haar lichaam. Ze genoot letterlijk van elk moment, van elke zoen en van elke aanraking. Dit maakte alles zoveel beter. Dit maakte alles weer goed. Net als dat Mitsu's handen haar lichaam onderzocht, deden Nina's handen heb zelfde bij hem. Haar handen gleden over zijn boven lichaam, zachtjes maar beheerst. En eindigde bij zijn broek, waarna ze deze probeerde los te maken. Haar lippen schuurde zich van de zijne af, waarna ze hem een zoen gaf in zijn nek richting zijn oor. Waarna haar stem zachtjes in zijn oor klonk. "Weet je het zeker?" Misschien was het ook wel een beetje de onzekerheid van Nina zelf, die dit vroeg. Alsof ze zelf zeker wilde zijn. Immers ging dit hier nu om echte liefde, iets wat zoveel meer intenser was dan de keren die ze eerder had meegemaakt. Dit was zo veel heftiger. Op een hele goede manier.

--Zullen we een stukste skippen

Mitsu was net als Nina ook al eens verder geweest, waarschijnlijk in mindere mate maar hij had dit al eens vaker gedaan. Hij voelde ieder simpele cel de naam van Nina schreeuwen. Door zijn aders werden de hormonen sneller dan normaal rondgepomt en hij voelde zich door de aanwezigheid van Nina des te beter. De ondeugende blik beantwoorde hij enkel met een glimlachje en kwam overeind terwijl hij zijn shirt uittrok. Zijn redelijk gespierde lichaam kwam tevoorschijn. Zijn mond kwam op die van haar om de volgende zoen in te zetten. De deur van de slaapkamers viel met een zachte plof dicht die met lianen dichtgezegeld werd. Hij wilde niet gestoord worden meer, alleen door Nina. Zwijgzaam ging zijn hand onder haar shirtje en ging langzaam over haar buik. Ging langzaam steeds een stukje verder omhoog. Vermeed haar boezem nog net. Hij wist niet precies hoe ver Nina wilde dat hij ging. Ineens verdween een stuk stof. HIj opende zijn ogen kort en glimlachte. Nina had haar shirtje uitgetrokken. Hij sloot zijn ogen en ging met zijn handen naar zijn broekzak waar hij een portemonee tevoorschijn haalde. Hij gaf haar een zoen terwijl hij met zijn handen tussen zijn portemonee een zilverkleurig iets tevoorschijn haalde. Hij wilde het immers veilig doen, Nina kon dan wel van hem zijn. HIj kon het niet veroorloven dat hij haar zonder opzet nog eens door een hel van negen maanden moest laten gaan. Hij voelde dat haar handen over zijn rug streken en langzaam dichter bij zijn broek kwamen. Met zijn handen gleed hij langs haar zij naar haar broek om daar het knoopje los te maken. Zijn hand gleed meer naar haar bovenbeen en streelde het daar nog. Haar zachte stem kwam zijn oren binnen. Hij bracht zijn hoofd naast die van haar. "Zolang jij het zeker weet ben ik er klaar voor..." sprak hij zachtjes terug, alsof hij bang was dat deze gehele sfeer verpest werd wanneer hij te hard praatte. Hij zweeg kort en ging toen langzaam verder.

- Censuur (laten we verder maar even niets typen) -

Na een tijdje liet Mitsu zich hijgend naast Nina neer vallen. HIj glimlachte. Dit voelde vele male beter dan alles wat ze tot nu toe mee gemaakt hadden. Hoewel hun herrineringen al hemels waren was het gevoel dat hij nu had nog beter. Zijn ogen keken naar Nina en glimlachte. Hij hijgde nog lichtjes na en over zijn voorhoofd was een lichte zweetdruppel te bekennen. Met de dekens voer hun heen draaide hij zich wat naar Nina. Hij wist het zeker, hij hield van haar en haar alleen. Niemand anders zou hem van haar af kunnen halen, hoe hard die andere dames ook probeerde dat te doen. Arm kwam over haar buik heen richting haar heup. Hij gaf haar een kleine zoen op haar mond. Hij glimlachte en legde zichzelf tegen Nina aan. Haar huid leek op die van hem te branden, en liet brandwonden achter. Geen 1e, 2e of 3e brandwonden, nee. Brandwonden van liefde.

Nina had zich misschien echt nog nooit zo goed gevoelt. Heel het idee dat ze niet veel langer geleden boos op hem was geweest, omdat hij haar had laten stikken, was gewoon weg gevallen. Het bestond nu alleen maar uit hem en haar. Wat er ook was gebeurt, dit was het. Het moment dat het misschien nog wel echter dan echt werd. Een moment waar Nina de zenuwen van kreeg. Ze hoorde de deur zachtjes sluiten, en wist dat het nu echt het moment was. Ze schopte haar schoenen uit en schoof wat verder op het bed. Dit noemde Nina pas genieten. Puur genieten. Mitsu haalde inmiddels ook het ene dingetje te voorschijn wat Nina misschien wel het belangrijkste vond van alles. Al zou ze het in deze situatie niet al te erg missen. Ze zou echt wel kinderen willen met hem, hij was het voor haar. Maar natuurlijk wist ze dat dit niet het goede moment was. Pas later, als ze getrouwd waren, werkte en een eigen huis hadden, dan was er plek voor kinderen, een aantal, niet te veel. Nina wilde haar uiterlijk wel zo goed mogelijk behouden, veel kinderen paste niet in het plaatje. Maar het zou geweldig zijn, om kleine Mitsu'tjes en Ninatjes rond te hebben lopen. En niet vergeten, Alice zou er ook bij moeten horen. Nina raakte wat afgeleid door de gedachten, maar snel pakte ze het zilverkleurige verpakkingkje om er mee te doen waar het voor was bestemd.

~*~

Nina kroop wat dichter tegen Mitsu aan. Dit was geweldig geweest. Sensatie, ontiegelijk fijn en super lekker. Hier kon ze met veel gemak aan wennen, echt wel. Naast haar hoorde ze Mitsu wat hijgen. Nina liet ook een diepe zucht gaan. Haar hoofd lag op zijn arm, en bleef ook rustig liggen toen hij zich wat verdraaide. Met haar vingers haalde ze de zweetdruppels van zijn voorhoofd af. Ze gaf hem vlug een kus op zijn mond. Voelde zijn arm op haar buik terecht komen en voelde zijn hand over haar heup. Lichte kippenvel ontstond, mede omdat ze gewoon poedel naakt onder een deken lag, met de man waarvan ze hield. Ziels veel. "Dit mag je wel vaker doen hoor." Grijnsde ze terwijl ze zich nog iets dichter tegen hem aan kroop. "Vind ik echt niet erg." Fluisterde ze zachtjes in zijn oor, op een niet gewone manier, maar een zwoele manier. Dit was de man met wie ze oud zou worden, hoe dan ook, waarmee ze kleine Mitsu's en Nina's mee zou maken. En met dat idee in haar hoofd, zou ze zielsgelukkig zijn, hij was nu haar leven geworden. Haar alles en haar vent.

(:

Mitsu had zich net als Nina werkelijk nog nooit zo goed gevoeld. Hij had dit vaker meegemaakt, maar het leek allemaal maar een slap aftreksel van wat er nu gaande was. De onzichtbare spanning die o zo goed voelde was onbeschrijfelijk. En het liet hem schreeuwen naar meer. Iedere kledingstuk dat uitvloog deed hem meer van die spanning voelen. Het voelde goed, prachtig en werd met de minuut meer cryptischer en onbeschrijfelijker. Het was zalig zoals zijn huid direct tegen die van haar kwam. Het was ronduit genieten. Het zilverkleurige omhulsel vond Mitsu momenteel iets belangrijker dan al het genot dat er na kwam. Dat kwam toch wel, zonder dat hulseltje was Nina weer de dupe van een negen maanden lange straf en dat wilde Mitsu haar niet opnieuw aandoen. Hij wilde ongetwijfeld nog een zoontje of dochtertje op de wereld zetten. Zonder twijfel, met niemand minder dan Nina. Maar hij wilde dat niet direct, hij wilde eerst een veilig inkomen, eerst een vaste baan en dan kijken hoe ver ze kwamen. Hij wilde graag met zijn zoon naar het strand of andere leuke dingen doen. Of zoals de meeste zeggen, een balletje trappen. Mocht het een dochter worden wilde hij haar kostte wat kost beschermen. Hij wist dat dit echter voor latere zorg was. Nu was het zijn taak om Nina alles op dit aard te laten vergeten en alleen maar oog voor hem te latne hebben. Het was alleen hun tweeën in een witte ruimte vol genot.

#-----------------#

Mitsu voelde dat Nina tegen hem aan kroop. Haar huid tegen die van hem voelde het zelfde als een veertje tegen je wang. Het voelde zacht, teder en gaf je duizend kriebels. Hij hoorde haar woorden en een vals glilmachje kwam op zijn gezicht. "Dat beschouw ik als een compliment..." sprak hij plagend. Haar zwoele stem kwam zijn oren binnen. Het gaf hem de kriebels. Hij glimlachte en kwam met zijn hoofd dichter bij haar. Hij gaf haar een korte zoen op haar mond en ging met kleine kusjes langs haar nek richting haar oor waar hij stopte. Hij glimlachte enkel. "Dat wordt dus morgen, overmorgen, de dag daarna en..." sprak hij zachtjes en zweeg kort. "En voor ik het vergeet...." spra k hij zachtjes. "Happy valentine...." sprak hij zachtjes in haar oor. Het feit dat de etage er zo verlaten bij lag was te danken aan het rozenbal. Hij had Nina expres hier naartoe genomen om alleen met haar te zijn. Hij wilde met Valentijn absoluut niet met duizende mensen om hem heen naast Nina staan. Iedere man die met Valentijn naast Nina en hem in de ruimte was, was er eentje te veel. Met zijn hand nog steeds over haar huip gleed hij zachtjes naar haar rug en gaf hij haar nog een tedere en langere zoen op haar mond. Na een tijdje brak hij deze af. "Blijf je vanavond hier of ga je terug naar je etage..." sprak hij vragend. Hij hoopte vurig dat ze hier bleef. Het was misschien wel tegen de regels die Savador had opgesteld maar sinds wanneer luisterde deze twee personen naar die man. Hij wist dat iedereen die naar het rozenbal gingen toch op Gren bleven tot wist hij veel hoe laat in de ochtend. Tegen die tijd waren ze al wakker en voorbereid.

Nina kroop wat dichter tegen Mitsu aan. Dit was beter dan ze ooit had gevoeld, dan het ooit was gegaan. Elke vezel was ontploft in haar lichaam. Puur genot had ze gehad. En nu lag ze, onder de dekens, tegen hem aan. Haar normaal gesproken warme lichaam was nog warmer van de opwinding. "Dat beschouw ik als een compliment..." Nina glimlachte. "Dat mag je zeker." Zei ze wat dromerig. Ze was zojuist tot een hoogte punt geweest. Eentje op meerdere gebieden, zoals de liefde voor Mitsu. Die was nog hoger dan hoog. En dat terwijl ze zich ooit had beloofd nooit verliefd te worden. Alles voor de fun. Maar dan ook echt alles.. Die belofte had ze al verbroken sinds ze hem weer zag. De eerste dagen op Razen wist ze het al, maar hij verdween, liet niets meer van zich horen. Toen was ze pas los geslagen, iets wat ze nog wel zo zou kunnen, maar zou proberen niet te doen voor hem. Nina legde haar hoofd wat verder naar achter terwijl ze Mitsu's lippen in haar nek voelde. Dit was echt het perfecte vermaak. Zo kon ze nog wel even door gaan. "Dat wordt dus morgen, overmorgen, de dag daarna en..." Nina grinnikte. Ze zou er bijna uitgooien dat het zo weer zou gebeuren, maar hij ging al verder. "En voor ik het vergeet...." Nina keek naar de blauwe lokken naast haar gezicht. "Happy valentine...." Nina glimlachte en fluisterde in zijn oor terug. "Happy Valentine" Waarna ze nog net iets zachter, en haast opgewonder zei: "Ik hou van je." Het was werkelijk heerlijk dat iedereen, maar dan ook bijna iedereen, weg was naar Gren voor dat stomme bal. Nina had niet bepaald zin om er heen te gaan, als hij haar niet had gevraagd had ze op bed gezeten, de hele avond lang, en niks gedaan, misschien wat tranen gelaten, of misschien wel zichzelf volgooien met drank en drugs. Want dan zou het haar niks meer kunnen schelen. Maar dit was zo veel beter. "Blijf je vanavond hier of ga je terug naar je etage..." Nina grijnsde. "Aangezien ik al genoeg regeltjes heb overtreden, kan er vast nog wel eentje bij, nietwaar? Eentje die ik vast vaker ga overtreden." Grijnsde ze. Nina had bijna alle regels wel overtreden, dus deze ene heerlijke regel over trad ze met alle liefde! Nina wist zich onder hem vandaan te wringen en greep het sprei mee en sloeg hem om haar heen. Haar haar zat wild en stak ze daarom in een slordige knot. "Als een echte man, heb jij zeker nu wel honger of niet?!" Ze grijnsde. Om eerlijk te zijn had ze zelf ook wel honger gekregen. Maar misschien dacht hij er wel anders over, wat zij ook niet erg vond. "Zal ik anders een broodje maken?" Ze keek hem met haast twinkelende oogjes naar hem, al klaar om in alleen de sprei naar de gezamenlijke keuken te lopen, wie zou er nu zijn?

Mitsu had volle teugen genoten, maar genoot nog steeds enorm na toen ze dichter tegen ham aan kroop. Haar huid tegen die van hem, het voelde gewoon onbeschrijfelijk goed. En zelfs al zou je het proberen zou je er zonder woorden uit komen. Mitsu glimlachte toen hij hoorde dat hij dat zeker als een compliment mag beschouwen. Het punt met dit was dat sommige mannen veel te veel aan zichzelf dachten. De vrouw verdiende bij dit soort dingen net zo veel aandacht als jezelf. En kennelijk had hij het voldoende gedaan. Kennelijk had hij haar net zo goed laten voelen als hij zichzelf deed. En dat was maar goed, want dingen als dit konden een relatie net zo goed om zeep helpen als een relatie. En toch was zijn liefde voor Nina als een raket gestegen en verder gegaan naar een nieuw deel. Een veel intiemer deel dan dat hij ooit had mogen dromen. Mitsu glimlachte toen hij hetzelfde terug kreeg en glimlachte. Hij hield liever van valentijn met degene apart dan met een hoop mensen. Gelukkig kon hij dat nu, en was Nina niet naar Gren gegaan met de rest. Zwijgzaam gingen zijn ogen naar haar toen ze weer begon te praten. Hij merkte dat ze dit maar wat graag en meer wilde doen. Hij lachte kort om haar woorden. "Dan wordt dat dus nog een herhaling van dit..." sprak hij grinnikend. Hij vond het alles behalve erg. Hij genoot er van om alleen al bij Nina te zijn. En dit soort dingen maakte dat genot des te groter. Ze wrong zich onder hem vandaan en pakte een sprei. Hij glimlachte en hoorde haar woorden. Mitsu schoot nog harder in de lach als daarnet. "Nou ja, om te bekennen lijkt een broodje me wel zo lekker. Ik kan niet verder gaan op een lege maag..." sprak hij alsof hij het zo weer zou doen. Hij glimlachte en pakte zijn badjas. Rustig knoopte hij hem dicht en liep naar Nina. Hij gaf haar een kus op haar mond. "Als jij op avontuur gaat in enkel een sprei, laat dan op zijn minst de badjas-jongen je vergezellen..." sprak hij kalm en grinnikte kort. Hij sloeg zijn arm over Nina en liep samen met haar naar de gezamelijke keuken. Het was een lege bedoeling daar en dat maakte het des te minder 'akward' voor hun. Mitsu glimlachte en pakte twee bordjes. "Tenminste, ik neem aan dat jij ook wat lust..." sprak hij en pakte een zak met broodjes. Hij pakte uit de koelkast en een paar kasjes beleg en legde deze neer. "Ik weet niet wat je er op lust dus..." sprak hij. Hij had zijn zin nog niet afgemaakt of er stond iemand in de deuropening. Haar make-up was uitgelopen wat in zou houden dat ze gehuild had. Mitsu wreef over zijn achterhoofd. "Euh....ik kan het uitleggen..." sprak hij terwijl hij naar Nina in de sprei keek. "Okey, dat kan ik dus niet..." sprak hij. Het meisje kreeg spontaan weer tranen toen ze kon bedenken hoe de twee tegenover haar bij elkaar hoorde. Mitsu glimlachte zo vriendelijk mogelijk maar al snel rende ze weer weg. Ongetwijfeld in tranen. Mitsu zuchtte. "Dat ging niet als gepland..." sprak hij zachtjes en keek toen weer naar Nina.

"Dan wordt dat dus nog een herhaling van dit..." Nina grinnikte even. "Hhhhmm.. Misschien nog wel vaker.." Ze duwde hem even speels van haar vandaan terwijl ze het sprei pakte en om zich heen wikkelde. Haar haren deed ze in een hoge knot, boven op haar hoofd. "Als een echte man, heb jij zeker nu wel honger of niet?!" Oké, vaak waren het de mannen, zoals ze had meegemaakt, altijd de personen die na de vrij partij hoger hadden, maar eerlijk gezegd was het Nina, die haar maag bijna hoorde knorren. Van intensief samen zijn kreeg je nu eenmaal honger, dat was gewoon zo. Maar als hij het niet wilde, zo ze het ook niet erg vinden als hij haar terug zou trekken, het bed op. "Zal ik anders een broodje maken?" Ze trok de sprei even goed. "Nou ja, om te bekennen lijkt een broodje me wel zo lekker. Ik kan niet verder gaan op een lege maag..." Hij maakte het zichzelf wel gevaarlijk nu. Wie weet zou ze nu terug lopen en hem gewoon terug duwen. Maar de vlinders in haar buik verspreidde zich weer heerlijk door haar lichaam heen. Nina liep al richting de deur. Wilde net vragen wat hij op een broodje wilde, toen ze hem al naast het bed zag staan, en zijn badjas om zich heen sloeg. Ze grinnikte. Kuste hem terug. "Als jij op avontuur gaat in enkel een sprei, laat dan op zijn minst de badjas-jongen je vergezellen..." Nina voelde zijn arm om hem heen toen ze naar de keuken liepen. Ze kneep even in zijn bil, terwijl ze grijnsde. "Tenminste, ik neem aan dat jij ook wat lust..." Ze zag dat hij twee bordjes pakte, op het moment dat zij twee glazen pakte. "Had je mijn maag niet horen knorren dan?" Grijnsde ze. "Ik weet niet wat je er op lust dus..." Nina's hoofd draaide met een ruk om toen ze iets hoorde bij de deur. Een of ander kind stond in de deur opening, met doorgelopen mascara en wat nog meer. "Euh....ik kan het uitleggen..." Nina gaf hem een klein duwtje.. Geen idee wat het te betekenen had. "Okey, dat kan ik dus niet..." Nina had nu grote moeite om haar lach in te houden. Nu schoot Nina al helemaal in de lach. "Dat ging niet als gepland..." "En wie is dat dan? Dat ze nog harder ging krijsen als een baby.... toen ze ons zag. En waarvoor jij je verontschuldigde... Iets wat ik nog niet weet?." Nina fronste even, pakte een bordje bij zijn handen weg en begon het te smeren. Zonder boter, want dat was zo vies.

Mitsu grinnikte om haar woorden. "Veel vaker...." sprak hij corrigerend maar met een verlekkerde toon in zijn woorden. Hij glimlachte en wilde haar een kus geven maar hij werd speels weggeduwd. Ze pakte de sprei en hij gritste naar zijn badjas. Zwijgzaam bond hij deze om. "Deze echte man heeft inderdaad wel wat honger...." reageerde hij grinnikend. Hij maakte het zich juist express gevaarlijk. Dat eten was niets vergeleken met wat Nina hem vandaag heeft laten beleven. Zwijgzaam keek hij naar Nina en glimlachte. Hij liep met zijn arm over haar heen naar de keuken en pakte twee borden. Zijn vraag werd al snel beantwoord. "Om te bekennen dacht ik eerst dat er een shuttle op het lanceerplatform gecrashed was...." sprak hij grinnikend. "Maar het was dus jou maag..." vervolgde hij plagend. Mitsu draaide zich naar de koelkast en zag toen het meisje in de deuropening. Mitsu slikte moeizaam en keek even richting de borden. Hij wist wie ze was en dat maakte het des te erger. Zwijgzaam wreef hij over zijn achterhoofd. "Ik kan het uitleggen..." sprak hij zo kalm mogelijk. Hij kreeg een klein duwtje van Nina. "Dat kan ik dus niet..." vervolgde hij. Zwijgzaam keek hij toe hoe ze wegrende. Nina's verhoor vervolgde al snel. Mitsu draaide zich naar de koelkast en pakte er wat beleg uit. "Niets bijzonders...." sprak hij. "Ze wordt door de jongens gepest..." sprak hij kalm. "Ze hadden allemaal afgesproken dat ze haar niet zouden vragen voor het bal..." sprak hij zachtjes. "Ik ben opgestaan en ben er niet mee in gegaan. Ten eerste zou ik haar toch al niet vragen, ik wilde immers bij jou zijn. Maar ik wilde ook niet mee doen aan zulke pesterijen..." sprak hij kalm. "Ze kan soms wat vreemd over komen maar ze is een goed persoon...." sprak hij terwijl hij toekeek hoe Nina de broodjes smeerde. "Ik heb haar af en toe geholpen bij het huiswerk, vandaar dat ik me verontschuldigde." sprak hij. "Ik heb echter een paar dagen geleden te horen gekregen via vrienden dat ze iets meer in me zag..." sprak hij. "Het feit dat ze mij met jou nu zag, tja was het zelfde effect dat ik tegen haar zou zeggen dat ik niet hetzelfde voor haar voelde..." vervolgde hij. Hij bleef voorzichtig met zijn woorden. Zonder moeite liep hij naar Nina en kwam achter haar staan. Hij legde zijn armen om haar middel. "Maar het is niets waar jij je zorgen over moet maken. Ik ben helemaal van jou vanavond. Ik zal nog wel een keer met haar spreken om het haar duidelijk te maken..." sprak hij kalm. Mitsu hield enorm veel van Nina maar hij kon er niet tegen dat hij iemands hart brak. Het bleef altijd moeilijk voor hem om tegen iemand te zeggen dat hij geen zelfde gevoelens had. Het feit dat Nina nu bij hem had gestaan had het verraden en had het Mitsu alleen maar simpel gemaakt.

Nina zou het niet toegeven.. Maar ergens was ze wel jaloers. Een of ander kind komt binnen rennen, en meneer doet gelijk alsof hij een of andere verlegen verliefde puber is. Wat hij misschien ook wel is, maar niet naar dat kind toe. Op de manier hoe hij zich verontschuldigde. De onrust overspoelde Nina gewoon. Bang om hem misschien toch te verliezen, wat misschien wel onlogisch is aangezien ze net op een manier de liefde hadden bedreven. Maar het was gewoon zo. Het idee dat hij daar poedelnaakt onder dat lapje stof stond en dan een huilend kind dat voor hem kwam staan. "Ik kan het uitleggen..." Nina gaf hem enkel een duwtje omdat ze het niet wilde. Het was toch iets tussen hen geweest. "Dat kan ik dus niet..." Nina fronste even al had ze de moeite haar lach in te houden, als hij eens wist hoe knullig het er uit zag. Ze keek het meisje met rollende ogen na toen ze weg rende en ging driftig door met een boterham waar ze niet eens zoveel zin meer in had. En als dat kinderachtig was, dan was dat maar zo. "Niets bijzonders...." Nina's humeur had zo wel eens zijn omwentelingen. Van het vrolijke in een slag naar het chagrijnige. Zo ook nu dus. Van opperbeste stemming naar een humeur. "Ze wordt door de jongens gepest..." Nina smeerde nu nog driftiger de pindakaas op het stukje brood. Meneer was weer eens meneertje goedheiligman aan het spelen. Een karaktereigenschap die heel mooi was, andere helpen, maar soms had Nina het idee dat het dan toch net iets te ver ging. "Ze hadden allemaal afgesproken dat ze haar niet zouden vragen voor het bal..." Nina keek hem aan. "Dus ben je opgestaan om te zeggen dat jij haar wel mee wilde nemen en ben je vervolgens niet op komen dagen.." Het kwam er wat kill uit. Maar het was alsof het volledig dwars zat. "Ik ben opgestaan en ben er niet mee in gegaan. Ten eerste zou ik haar toch al niet vragen, ik wilde immers bij jou zijn. Maar ik wilde ook niet mee doen aan zulke pesterijen..." Mitsu verbeterde vrijwel meteen haar opmerking. En Nina draaide haar hoofd terug naar het bordje. Pakte het op en liep met het sprei goed tegen zichzelf aangeklemd naar de bank. "Ze kan soms wat vreemd over komen maar ze is een goed persoon...." Nina zette het bordje op het tafeltje. "Ja vast." Kwam er wat kattig uit. "Ik heb haar af en toe geholpen bij het huiswerk, vandaar dat ik me verontschuldigde." Nina keek zijn kant op. "Ken je van die films waar jongens ook wel eens helpen met huiswerk maken... Dat is niet bepaald huiswerk maken.. Maar ik zal het wel verkeerd zien." Ze nam een hap brood, die ze maar moeilijk weg kreeg. Dit had zo ontiegelijk het moment verpest! "Ik heb echter een paar dagen geleden te horen gekregen via vrienden dat ze iets meer in me zag..." "Ja, dat zou elk meisje hebben als de enige jongen die voor hen 'opkomt'.." Nina gebaarde overdreven met twee vingers, alsof het de aanhalingstekens waren. ".. hen ook helpt met huiswerk maken." "Het feit dat ze mij met jou nu zag, tja was het zelfde effect dat ik tegen haar zou zeggen dat ik niet hetzelfde voor haar voelde..." "Je zou het toen ook gewoon al tegen haar kunnen zeggen, had ze hier ook niet hoeven staan als een krijsende baby." Nina rolde nog eens over dreven met haar ogen bij het bedenken van dat beeld. Ze nam nog eens een hap. Alles ging moeizaam door haar keel heen. Maar het idee dat hij ooit op een ander zou kunnen vallen, beangstigde haar gewoon. En ze zou het niet jaloers noemen, totaal niet. Ze zou het meer hebben over een onprettige situatie. "Maar het is niets waar jij je zorgen over moet maken. Ik ben helemaal van jou vanavond. Ik zal nog wel een keer met haar spreken om het haar duidelijk te maken..." Nina legde haar brood weer op het bordje en stond op. "Doe je best jongen." Ze liep de kamer alweer in en greep haar kleding bij elkaar. "Als je me nodig hebt, ik ben op mijn eigen etage." Zei ze er nog wat kil achteraan, terwijl ze zich alweer in haar broek hees.

Mitsu stond bij Nina in de keuken en keek naar het dametje dat tegenover hun stond. Het meisje dat een zestal jaartjes jonger was als Mitsu stond in tranen toe te kijken. Trok haar conclusies en rende toen weer weg. Mitsu zijn woorden deden er niet toe bij haar. Mitsu keek opzij toen hij zijn uitleg begon. De manier waarop Nina de broodjes smeerde deden hem al vermoedden dat het goed dwars zat bij haar. Hij kreeg een felle reactie van Nina. Hij zuchtte. Hij ging rustig verder met uitleggen. Hij had niets verkeerds gedaan en keek haar met vragende blik aan toen ze nog driftiger haar broodjes smeerde. Mitsu zuchtte en liet zijn broodjes voor wat het was. Hij wilde haar omhelzen maar ze liep voor hij kon al weg en ging op de bank zitten. Hij liep langs haar heen naar de kamer en trok daar zijn broek aan. Zwijgzaam liep hij terug toen hij haar hoorde spreken. "Nina, het zijn films. Die films met clichés over jongens die meisjes helpen met huiswerk en daar iets mee krijgen zijn gespeeld..." sprak Mitsu bars maar kalm. Hij legde zijn handen over elkaar en keek haar even serieus aan. Was ze echt zo bang hem kwijt te raken dat ze hier groen van jaloezie tegenover hem stond. Mitsu had niets met haar uitgespookt. Ze zat verdorie in de eerste klas. Hij in de zesde. Omdat hij als enige voor haar op kwam durfde ze alleen aan hem hulp te vragen. Mitsu had hier vriendelijk op gereageerd maar had er verder niets achter gezocht. Ze was ten eerste te jong voor hem en hij had Nina. Hij had het niet over zijn hart kunnen verkrijgen om het haar te vertellen vlak voor Valentijnsdag. Hij wist het immers ook nog maar een tweetal dagen. Hij ging niet in op Nina's woorden. Hij merkte dat ze opstond en naar het bed liep. Ze greep haar kleding bijeen en hees haarzelf in haar broek. Mitsu zuchtte en duwde zich van de kast af waar hij tegenaan leunde. Hij liep naar Nina en pakte haar pols vast voor ze haar shirt kon pakken. Hij omhelsde haar en sloot zijn ogen. "Godverdorie, Nina...." sprak hij met enige kracht in zijn stem. "Ik help iemand die moeite heeft met woudmagie en je krijgt gelijk een andere stemming..." ging zijn stem door met dezelfde kracht. "Ik weet dat je bang bent om mij te verliezen aan een ander. Dat hoort bij verliefd zijn. Maar ik ben sterker dan dat! Ik kan emotioneel instabiel zijn als een kaartenhuis, maar mijn gevoelens staan als een vesting die niemand in kan nemen..." sprak hij verder. Zijn grip verstevigde zich wat Nina dwong zich er niet uit te wringen. "Ik hou van jou! Alleen van jou! Zij is enkel iemand die ik help bij het huiswerk, niets meer!" ging zijn krachtige stem over in geschreeuw dat gesmoord klonk doordat hij zijn mond half op haar schouder had. Hij wilde niet dat ze vanavond weg ging. Verdorie! Hij was hier eerlijk geweest omdat hij had geleerd van zijn eerste moment en nu dreigde het nog verkeerd uit te pakken. Hij kon niet liegen tegen Nina en hij vond dat ze het recht had om dit te weten. Maar hij wilde dat ze doorhad dat ze alles behalve zorgen hoefde te maken. Hij was voor haar en niet voor een ander. "Blijf alsjeblieft..." sprak zijn stem daarna zacht en zonder enige tonen van angst dat ze alsnog vertrok.