Panisch liep Mineko heen en weer door de kamer. Hij pakte een bord en zette het weer neer toen een belletje afging. Hij rende naar de oven en trok die open. Hij keek rond op zoek naar de ovenhandschoenen. Hij griste het ding van de grond en pakte de schaal uit de oven. Het glas was gloeiend heet en vlug zette hij het neer op het fornuis. Hij zoog op zijn vinger en keek gejaagd om zich heen. Hij was rood van de spanning en de hitte en in de keuken heerste chaos. vanochtend had hij een briefje onder Mizuki's deur door geschoven en een roos op de drempel gelegd. Het was een uitnodiging om vanavond bij hem te komen eten, maar nu had hij spijt van die actie. Het zag er naar uit dat hij jammerlijk zou gaan falen. Hij roerde in de pan voor zich en wiste het zweet van zijn voorhoofd. Normaal gesproken was hij best in staat om zelf iets eetbaars te koken, maar alleen al de gedachte aan het feit dat Mizuki straks zou komen was genoeg om hem volkomen in de stress te laten schieten. De ovenschotel voor hem was nu al iets meer afgekoeld en hij nam een klein hapje om te proeven. De pasta uit de oven was licht aangebrand en hij was vergeten zout toe te voegen. De smaak was dan ook een beetje flauw en zeker niet zijn beste gerecht ooit. De deksel van de pan klepperde en water stroomde over de rand heen. Geschrokken draaide hij het gas lager en haalde de deksel van de pan. In de pan dreven allerlei netjes gesneden stukken groente. Hij wilde graag een tomatensoep maken, had de soep al vooraf in alle rust gemaakt. Op het laatste moment had hij besloten er echter ook stukken groente in te willen doen en die was hij nu aan het koken. Straks hoefde hij alleen nog de soep op te warmen met de groente erin, dus daar kon weinig meer fout gaan. Hij werd al iets kalmer, maar was nog steeds vrij zenuwachtig. Nerveus veegde hij zijn handen af aan zijn spijkerbroek. Voor de gelegenheid had hij een kreukelig overhemd uit zijn klerenkast getrokken en zelfs zijn haren netjes gekamd. Over een paar minuten zou Mizuki waarschijnlijk arriveren, het was niets voor haar om te laat te komen. Hij goot de groentes af en deed de soep in een pan. Op een laag vuurtje zou dat binnen 5 minuten warm genoeg zijn om te eten.
Hij deed de oven uit, dat was hij nog bijna vergeten en bleef rustig in de soep roeren. Het was een grote puinhoop geworden in het kleine keukentje, dat eigenlijk niet bedoeld was om een uitgebreide maaltijd op te koken. Hij had nauwelijks bewegingsruimte en alles stond helemaal vol met spullen. De soep borrelde zachtjes en hij zette het gas nog iets lager.
Mineko leunde tegen het kleine aanrecht en ging in zijn hoofd na of hij alles had gedaan. Hij dacht terug aan zijn berichtje. Lieve Mizuki, Ik zou vereerd zijn als je vanavond bij me kwam eten. Kom om 7 uur naar de woudetage , daar wacht ik op je. Liefs, Mineko. Een simpel, maar duidelijk bericht, geschreven in zijn slordige, maar wel leesbare handschrift met een groot hartje naast de korte tekst. Plotseling begon hij volkomen onredelijke rampscenario's te bedenken, wat als ze zijn kaartje niet had gezien? Misschien had ze er gewoon overheen gekeken en zat ze nu rustig in haar kamer. Paniekerig maalde zijn gedachten rondjes, terwijl hij zichzelf ervan probeerde te verzekeren dat alles goed zou komen. De volle geur van tomatensoep veranderde iets, er schemerde nu iets anders in door.

Hij ademde diep in door zijn neus en probeerde te achterhalen wat hij rook. Het rook alsof er iets aanbrandde, gestrest draaide Mineko zich om. De ovenhandschoen had hij in zijn haast te dicht bij het vuur laten liggen en het ding was licht geblakerd en een klein vlammetje vrat aan de dikke stof. Hij greep het ding vast en gooide het in de metalen wasbak. Snel zette hij de kraan aan en liet die aanstaan tot de stof volkomen doorweekt was. Er was een gat in gebrand en het ding was nu volkomen nutteloos. Met een zucht gooide hij het ding weg in de prullenbak. Het leek wel alsof alles wat mis kon gaan ook misging vandaag. Het lot was hem duidelijk niet gunstig gestemd en alles leek hem tegen te werken. Hij lette nu scherp op de soep in de hoop dat alles dan goed zou komen. De rest stond allemaal al klaar, de pasta stond warm te blijven in de oven en het toetje stond in de koelkast. Hij hoopte dat ze alles te eten zou vinden, dat ze het gebaar zou waarderen. Zij had gevraagd of hij voor haar wilde koken en dan zou hij dat doen ook.
[Mizuki only :3]

Mizuki grinnikte toen ze het briefje van Mineko opraapte van de grond. Ze las het zorgvuldig en grondig door: Lieve Mizuki, Ik zou vereerd zijn als je vanavond bij me kwam eten. Kom om 7 uur naar de woudetage , daar wacht ik op je. Liefs, Mineko. Een simpel, maar duidelijk bericht, geschreven in zijn slordige, maar wel leesbare handschrift met een groot hartje naast de korte tekst. Ze sloeg haar hand zachtjes voor haar mond maar de blijdschap was van haar gezicht af te lezen. En dit was dan nog eens gepland op oudejaarsavond. Ze voelde zich zo… Speciaal. Ze rende naar haar kleerkast en trok een speciale jurk aan die ze van haar moeder had gekregen vlak voor ze stierf. Het laatste cadeau dat ze van haar had gekregen, droeg Mizuki alleen op speciale gelegenheden. Eenmaal ze ook haar hakjes had aangedaan en haar haar mooi in een paardenstaart had gekregen. Ze liep door de deur en viel over een roos die op haar deurmat lag. Met een bloedneus en geschaafde knieën, met de roos in haar hand liep ze naar de woudmagie etage.
Eindelijk ze was er geraakt, één minuut voor zeven en ze klopte zachtjes aan. Geen reactie. Het werd zeven uur en ze draaide de klink van de deur naar beneden en een walm van verbrande stof blies recht in haar gezicht. Ze grinnikte “Wat een ontvangst schatje van me. “ Ze speurde de kamer af en liep rond, een beetje wankel omdat ze hakjes niet echt gewend was. Ze liep zo snel ze kon naar de plaats vanwaar de verbrandde geur vandaan kwam en ze zag een verbrandde handschoen liggen. Ze grijnsde breed en besloot dan maar eens wat te gaan doen aan haar bloedneus. Ze nam een tissue en veegde het bloed van haar neus en veegde haar knieën ook ineens proper. “Ik was gestruikeld over je roos” zei ze voor Mineko haar bezorgd zou aankijken. Ze keek hem verliefd aan: “Ik voel me vereerd dat je zoveel voor me doet. Tijd dat ik eens iets terugdoe voor jou”. Ze gaf hem een klein doosje, zorgvuldig verpakt met lekkere dingen. “Doe maar open. Je soep zal nog niet aanbranden op dit moment.”
(flutpost :'])

Hij hoorde een klop op de deur, maar wilde niet het risico lopen om dat er nog iets mis ging als hij open ging doen. Mineko bleef bij de pan staan en keek verwachtingsvol om. ''Kom binnen!'' riep hij vrolijk, maar ook lichtelijk gestrest. “Wat een ontvangst schatje van me.“ klonk de stem van Mizuki door de ruimte heen. Hij keek verliefd in haar richting en zag tot zijn verbazing dat er bloed op haar gezicht zat. ''Mizuki? Wat is er gebeurd?'' vroeg hij verontrust. “Ik was gestruikeld over je roos” zei ze en Mineko bloosde van woede die tegen zichzelf gericht was. Hij had haar pijn gedaan, had haar laten struikelen, terwijl hij alleen maar zijn liefde wilde tonen. “Ik voel me vereerd dat je zoveel voor me doet. Tijd dat ik eens iets terugdoe voor jou”. Ze gaf hem een klein doosje, zorgvuldig verpakt met lekkere dingen. “Doe maar open. Je soep zal nog niet aanbranden op dit moment.” Hij keek vlug even naar de pan met soep en roerde nog een stevig. Toen zette hij het gas iets lager en kwam dichterbij haar staan. ''Als ik je heb laten vallen verdien ik zoiets eigenlijk niet,'' sprak hij zachtjes. Hij legde zijn handen zachtjes op haar schouders en drukte een kus op haar kaak. Ze had het bloed verwijderd en Mineko probeerde zijn schuldgevoel van zich af te zetten. Deze avond moest gezellig en romantisch zijn en door zichzelf van alles kwalijk te nemen zou hij de sfeer alleen maar verpesten. ''Sorry, maar ik hou zoveel van je, Mizuki...'' fluisterde hij zachtjes in haar oor en hij hield haar dicht tegen zich aan. Voor het pakje had hij geen aandacht, nu zij er was had hij voor niets anders meer aandacht. Op de hoogste kast stond een kartonnen doos waaruit zacht gepiep kwam. Het was het kleine blauwe vogeltje dat Mineko verzorgde. Zodra het lente was zou hij het beestje vrijlaten, maar deze barre winter zou het magere bolletje veren niet overleven. Hij genoot van het zachte getjilp en de melodietjes die het beestje floot, maar nu konden ze zijn aandacht niet vasthouden. Hij bleef Mizuki stevig vasthouden en was niet van plan haar snel weer los te laten. tenzij er iets gebeurde met de soep waaraan hij zo hard had gewerkt natuurlijk. Heerlijke geuren vermengden zich met de verbrande geur en Mineko veroorzaakte een windstoot die de laatste restjes brandlucht verdreef. Even golfden zijn haren in de plotselinge wind, maar vielen daarna algauw weer in model. Het rook nu lekker naar tomatensoep, hij had zijn kostbaarste bezit in zijn armen en voelde zich intens gelukkig. ''Ik hou van je...'' zei hij zachtjes en helder.

''Kom binnen!'' riep Mineko vrolijk, maar ook lichtelijk gestrest toen Mizuki zachtjes op de deur klopte. “Wat een ontvangst schatje van me.“ klonk de stem van Mizuki door de ruimte heen. Hij keek verliefd in haar richting en ze glimlachte liefjes en toen keek hij weer bezorgd. ''Mizuki? Wat is er gebeurd?'' vroeg hij verontrust. “Ik was gestruikeld over je roos” zei ze en Mineko bloosde van woede, dat zag ze zo. Voorzichtig liep ze naar hem toe en gaf hem een kus op zijn lippen. ''Sorry, maar ik hou zoveel van je, Mizuki...'' fluisterde hij zachtjes in haar oor en hij hield haar dicht tegen zich aan. "Doe je pakje na de hoofdschotel open als je dat wilt doen voor me."
Ze had zich extra opgemaakt maar waarschijnlijk had hij niet eens het kleedje, de hoge hakjes waar ze op wankelde, de lange wimpers nog extra lang doen laten lijken. Ze deed voorzichtig haar haren los toen hij een windstoot veroorzaakte en ze sloot haar ogen, genietend van de frisse lucht die de laatste restjes brandlucht lieten verdwijnen. Ze opende haar ogen weer eenmaal het gedaan was en ze rook de heerlijke tomatensoep. Ze vroeg meteen: "Met groentjes en balletjes?"
Ze grinnikte, ze was dol op tomatensoep met gehaktballetjes. Ze werd vastgehouden door Mineko en ze omhelsde hem ook toen hij zei: ''Ik hou van je...''.
Ze hoorde de helderheid in zijn stem en dit maakte heel haar dag goed. "Ik hou ook van jou, ik zeg het alleen niet zo veel ik weet het."
Ze maakte zich voorzichtig los en ze wees naar de soep. "De soep is klaar, ik ruik het zo. Ik heb honger schatje". Ze keek beschaamd naar de grond en ze liep met muizenstapjes naar het tafeltje. Ze ging snel zitten en ze legde het bestek kaarsrecht. Net zoals het servetje.

"Doe je pakje na de hoofdschotel open als je dat wilt doen voor me." Mineko keurde het pakje nu voor het eerst een blik waardig. "Als jij er bent, wil ik geen tijd vrijmaken voor pakjes, Mizuki...'' zei hij met een zucht, ''Dan wil ik alleen maar bij jou zijn.'' Hij nam het pakje van haar over en zette het op het aanrecht. De soep was nu bijna klaar en zonder haar los te laten schuifelde Mineko iets achteruit om het gas nog lager te zetten. "Met groentjes en balletjes?" vroeg Mizuki hoopvol. Hij grinnikte en knikte blij. Zo te zien had hij iets goeds uitgekozen, bedacht hij verheugd. Hij bleef haar goed vasthouden en kon zichzelf niet meer stil houden. ''Ik hou van je,'' zei hij zachtjes. "Ik hou ook van jou, ik zeg het alleen niet zo veel ik weet het." antwoordde Mizuki en hij voelde zijn hart overstromen van liefde. haar woorden werkten als een warm bad en eindelijk ontspande Mineko een beetje. Hij haalde zijn hand voorzichtig door haar losse haar heen en schrok op toen hij haar stem weer hoorde. Ze maakte zich voorzichtig los en ze wees naar de soep. "De soep is klaar, ik ruik het zo. Ik heb honger schatje". Ze keek beschaamd naar de grond en ze liep met muizenstapjes naar het tafeltje. Ze ging snel zitten en legde alle spullen op tafel kaarsrecht. Met een grote lach keek hij toe hoe ze zorgvuldig alles goed positioneerde en liep daarna naar een kastje. Hij haalde er twee witte kommen uit en haastte zich terug naar de pan met soep. Hij zocht zorgvuldig door de lades heen, hier ergens moest een goede opscheplepel zijn, die had hij immers eergisteren nog gezien. Hij zag een stuk wit plastic en trok eraan. Met een triomfantelijk gebaar hief hij de lepel op en begon toen de soep in de kommen te scheppen. Voor Mizuki voegde hij extra veel stukjes groente en gehaktballetjes toe en liep toen met alleen haar kom naar de tafel. Hij was bang om iets te morsen en nam daarom geen risico. ''Pas op, het is nog heel warm,'' waarschuwde hij haar. Algauw stond ook zijn kom op tafel en hij trok zijn stoel naar achteren en nam plaats. ''Mizuki, je ziet er prachtig uit,'' zei hij toen hij haar mooie jurk opmerkte. Haar haar glansde en haar ogen straalden als sterren. Ja, voor hem was zij waarlijk de mooiste in het hele universum. Hij deed de kraag van zijn overhemd goed en keek verwachtingsvol haar richting in. Hij wachtte tot ze de soep zou proeven voor hijzelf zou gaan eten. Hij dipte zijn vinger voorzichtig in de soep en voelde dat het eigenlijk nog iets te warm was om te eten. Hij hield zijn hand boven de hete soep en liet de lucht versneld verversen om zo de soep tot een perfecte temperatuur te koelen.Hij stond op en boog naast Mizuki voorover. Hij stak aarzelend zijn hand uit en wilde voor haar hetzelfde doen. Hij keek opzij en lachte aarzelend. ''Zal ik je soep iets afkoelen, hij is nu nog erg heet,'' zei hij. Hij wilde haar niet betuttelen, heus niet, maar wilde wel graag helpen. Die neiging om iedereen waar mogelijk te hulp te schieten zat diep in zijn persoonlijkheid geworteld en hij kon en wilde die drang ook helemaal niet onderdrukken. Maar voor de zekerheid vroeg hij het eerst maar, om haar een kans te geven zelf te kiezen.

"Als jij er bent, wil ik geen tijd vrijmaken voor pakjes, Mizuki...'' zei hij met een zucht, ''Dan wil ik alleen maar bij jou zijn.'' Hij nam het pakje van haar over en zette het op het aanrecht. Het klonk zo niet Mineko vond Mizuki en ze keek hem bezorgd aan.
De soep was nu bijna klaar en zonder haar los te laten schuifelde Mineko iets achteruit om het gas nog lager te zetten. "Met groentjes en balletjes?" vroeg Mizuki hoopvol. Hij grinnikte en knikte blij.
"Mijn favoriet, hoe wist je dat?" Ze grinnikte zachtjes en begroef zich in zijn borstkas die warm aanvoelde. Voorzichtig haalde Mineko zijn hand door haar haar en ze sloot haar ogen, het voelde zo goed. Ze hoorde zijn hart tekeer gaan en ze vroeg zich af of hij echt zoveel voor haar voelde. Ze maakte zich voorzichtig los en ze wees naar de soep. "De soep is klaar, ik ruik het zo. Ik heb honger schatje". Ze keek beschaamd naar de grond en ze liep met muizenstapjes naar het tafeltje. Ze ging snel zitten en legde alle spullen op tafel kaarsrecht. Met een grote lach keek hij toe hoe ze zorgvuldig alles goed positioneerde en liep daarna naar een kastje. Hij haalde er twee witte kommen uit en haastte zich terug naar de pan met soep. Ze grinnikte toen ze zag hoe hard hij aan het zoeken was naar een opscheplepel. Met een triomfantelijk gebaar hief hij de lepel op en begon toen de soep in de kommen te scheppen. Voor Mizuki voegde hij extra veel stukjes groente en gehaktballetjes toe en liep toen met alleen haar kom naar de tafel. Ze nam zorgvuldig haar lepel en stak deze in de kom soep. Ze blaasde de soep die op haar lepel lag wat kouder. Toen hoorde hij wat hij zei: ''Zal ik je soep iets afkoelen, hij is nu nog erg heet,''
Ze schudde haar hoofd en stak de lepel in haar mond. Het viel nog best mee vond ze. Ze slikte de soep door. Eenmaal haar bord alleen nog vol lag met balletjes begon ze aan de balletjes. Ze lepelde ze een voor een op haar lepel en beet ze allemaal doormidden zodat nog een half balletje op haar lepel lag. Dat at ze dan daarna ook op. Na 5 minuten te genieten van de balletjes had ze haar bord leeg. Ze keek Mineko met een brede en gelukkige glimlach aan.

Mizuki vond de temperatuur waarschijnlijk niet te hoog en schudde haar hoofd. Ze begon vol smaak te eten en Mineko liep geruisloos terug naar de andere kant van de tafel. Met een brede glimlach hoe Mizuki genoot en stak ook langzaam een hap in zijn mond. Rustig genoot hij van de volle smaak en de warme vloeistof die door zijn keel gleed. Na vijf minuten was Mizuki klaar en Mineko at snel het laatste restje op. ''En? Hoe vond je het?'' vroeg hij met kinderlijk enthousiasme in zijn stem. Hij was gewoon zo blij dat zij er nu was, bij hem en dat ze van hem hield, dat hij het gevoel had te zweven. Hij stond soepel op en pakte de lege kommen van de tafel af. Het aardewerk rammelde zachtjes toen het met een klap de metalen bak raakte. Hij pakte twee schone borden uit het afdruiprek en haalde een theedoek te voorschijn. Zorgvuldig verwijderde hij al het water en zette toen de droge borden op tafel neer. Mineko opende een kastje en haalde er vlug een onderzetter uit. Toen opende hij de oven en haalde de dampende pasta eruit. Met een sierlijk gebaar zette hij de schaal neer op het midden van de tafel. Hij stak de opscheplepel in de ovenschotel en trok haar bord naar zich toe. ''Hoeveel wil je hebben? Het is pasta uit de oven, met kaas, spek en ehm...'' even was hij kwijt wat er allemaal in de pasta zat en hij kneep zijn ogen even dicht. Kom op, hij had het zojuist nog gemaakt en dan wist hij nu al niet meer wat er allemaal in z at. Het was dan wel een nieuw onbekend recept geweest en hij had het onder veel stress in elkaar gezet, maar toch. ''Ook nog tomaat geloof ik en... Nouja, je proeft het vanzelf wel.'' Hij liet alvast een schep op haar bord zakken tot het gemiddelde portie en grijnsde verliefd naar haar. ''Ik hoop dat je het lekker vind, Mizuki,'' wenste hij hardop. Hij had al peper en zout op tafel gezet, omdat hij had geproefd dat het een beetje flauw was. Ook had hij een schaaltje verse basilicum gepakt en dat zette hij nu uitnodigend naast haar bord. Hij schepte ook wat pasta voor zichzelf op en schonk haar glas toen vol met water uit een mooie karaf.

Na vijf minuten was Mizuki klaar en Mineko at snel het laatste restje op. ''En? Hoe vond je het?'' vroeg hij met kinderlijk enthousiasme in zijn stem. "Ik vond het heel lekker schatje" zei ze met een zachte stem die haar enthousiasme onderdrukte voor het hoofdgerecht. Hij stond soepel op en pakte de lege kommen van de tafel af. Het aardewerk rammelde zachtjes toen het met een klap de metalen bak raakte. Hij pakte twee schone borden uit het afdruiprek en haalde een theedoek te voorschijn. Zorgvuldig verwijderde hij al het water en zette toen de droge borden op tafel neer. Mineko opende een kastje en haalde er vlug een onderzetter uit. Toen opende hij de oven en haalde de dampende pasta eruit. Met een sierlijk gebaar zette hij de schaal neer op het midden van de tafel. Hij stak de opscheplepel in de ovenschotel en trok haar bord naar zich toe. ''Hoeveel wil je hebben? Het is pasta uit de oven, met kaas, spek en ehm...''
"Lekker! Macaroni met kaas spek, tomaatjes, hmmm..." ze rook alle ingrediënten die er in zaten en ze pasten goed bij elkaar, ze had geen zout nodig door het gezouten spek dat Mineko er in had gedaan. Ook nog tomaat geloof ik en... Nouja, je proeft het vanzelf wel.'' Hij liet alvast een schep op haar bord zakken tot het gemiddelde portie en grijnsde verliefd naar haar. ''Ik hoop dat je het lekker vind, Mizuki,''
Ze knikte enthousiast en liet de geuren in haar neus dringen. "Tomaat, heerlijk!".
Ze begon te eten en proefde de licht aangebrande smaak van de pasta en ze grinnikte zachtjes. Ze stond op en zocht in de koelkast naar geraspte kaas. Ze nam het uit de koelkast en deed heel veel kaas op haar pasta zodat alles aan elkaar ging plakken. Zo had ze haar macaroni met kaas en spek het liefste. Ze zette de geraspte kaas weer in de koelkast en ze ging weer verder met eten eenmaal de kaas gesmolten was. Ze genoot overduidelijk van het gerecht en na 10 minuten puur genot had ze het opgekregen. Ze grinnikte en legde haar vork en mes naast elkaar op het bord, zoals het hoorde, kaarsrecht en evenwijdig met elkaar. Ze keek Mineko met een brede verliefde glimlach aan.

Ze vond het heerlijk, ze vond het lekker. Hij straalde van trots. Hij voelde zich een klein kind dat een complimentje kreeg van de leraar. Mizuki wist beter dan hij wat er allemaal inzat, hoorde hij met een enorme grijns. Ze liep naar de koelkast en pakte de kaas die hij al klaar had gezet. Maar hij was glad vergeten om die ook nog op tafel te zetten. Hij strooide zelf wat basilicum over zijn pasta en begon te eten. Ondanks de wat aangebrande smaak was het toch vrij goed gelukt en hij besloot dit recept vaker te maken. Het was simpel, maar toch smaakvol en door de tomaten ook gezond. Mizuki genoot muisstil van het eten en Mineko deed geen poging om nu een gesprek op gang te brengen. In plaats daarvan keek hij met een heel gelukkige lach hoe zijn schat aan het eten was. Hij was blij dat ze er was en met hem was. Woorden waren niet nodig om te laten zien hoeveel hij van haar hield. Hij nam ieder gebaar in zich op, bekeek haar nog nauwkeuriger. Hoewel hij haar nu al een tijd kende bleef hij maar nieuwe dingen aan haar ontdekken. Een moedervlekje op haar huid, de schattige kuiltjes in haar wangen, haar ontzettende eigenwijsheid. Hij hield van haar en genoot ervan om alleen maar in haar buurt te zijn. Ze was net klaar met eten en legde met een simpel gebaar haar bestek kaarsrecht op het bord. Hij smolt bijna toen hij haar lieve glimlach zag en bloosde van geluk. ''Ehm, ik heb ook nog ijs als je een toetje lust...'' Hij wilde haar niet dwingen om meer te eten dan ze op kon, maar moest het toch even aanbieden. ''Dus ik kan een bananasplit maken of een dame blanche, als je dat lekker vind.'' Zelf kon hij nog wel een toetje op, maar als zij niet wilde zou dat ook goed zijn. Hij wilde niet ongezellig in zijn eentje zitten eten.

''Ehm, ik heb ook nog ijs als je een toetje lust...'' zei Mineko en Mizuki knikte opgetogen. Ze stond op en trok Mineko recht. ''Dus ik kan een bananasplit maken of een dame blanche, als je dat lekker vind.'' en hij babbelde maar verder. "Ik zal jou een heerlijk toetje maken en jij eentje voor mij, heb je veel smaken van ijs?".
Ze wachtte niet op antwoord en kwam langzaamaan dichter bij Mineko. Ze omarmde hem en zette haar lippen tegen zijn mond. Haar handen gingen over zijn hemdje en ze knoopte snel en met twee vingers zijn hemdje los. Ze legde haar oor op zijn borstkas en glimlachte. Ze gaf daar dan kusjes, voorzichtig, ietwat teruggetrokken, ze was wel een verlegen meid. Ze hield abrupt op en ging naar de diepvriezer en zag aardbeienijs staan. Ze had in het doosje frambozen zitten en ze maakte er een coulis van, een stroperige saus met veel suiker. Ze schepte het ijs op een bordje en deed daar de coulis over. Ze had in de koelkast nog witte chocolade gevonden, die raspte ze helemaal over het aarbeienijs en ze zette het op tafel, waar Mineko zat. Ze keek hem met een enorm rood aangelopen gezicht aan, want ze kreeg door wat ze daarnet had gedaan. "Sorry" mompelde ze zachtjes en ze zette zich neer en begon hypernerveus met haar lepel vanalles te doen. Ze werd enorm zenuwachtig, op een positieve manier. ze keek mineko met een verliefde maar verlegen en beschaamde glimlach aan. Waarom had ze dat gedaan?

"Ik zal jou een heerlijk toetje maken en jij eentje voor mij, heb je veel smaken van ijs?" vroeg Mizuki en hij keek verbaasd toe hoe ze dichterbij kwam. Ze omarmde hem en kuste hem. Vol liefde kuste hij kort terug, maar stopte even toen hij voelde hoe zijn kleren vakkundig werden geopend. Zijn overhemd hing open en Mizuki had haar hoofd tegen zijn borstkas gelegd. Hij genoot van het gevoel van haar tegen zich aan, maar kon het eigenlijk nog steeds niet geloven. Mizuki, zijn lieve Mizuki, was normaal gesproken eerder verlegen en een beetje afwachtend en nooit waren ze zo ver gegaan. Maar het beviel hem wel en zolang zij het allemaal ook fijn bleef vinden zou hij zeker geen bezwaar maken. De eerste kus die op zijn blote huid geplaatst werd zorgde voor een huivering van genot. Hij stak zijn hand uit, wilde haar tegen zich aan trekken, maar het meisje stopte abrupt en draaide zich weg van hem. Had hij iets verkeerd gedaan? Was ze boos op hem? Mizuki begon op hoge snelheid een toetje te produceren en was helemaal rood geworden. Hij liep naar de tafel, niet goed wetend wat hij moest zeggen omdat hij niet precies wist wat er aan de hand was. Dacht ze soms dat hij het erg had gevonden, dat hij het vervelend had gevonden? Want dat zou hij dan wel even snel uit haar koppige hoofd krijgen, Mineko genoot van iedere aanraking, van ieder lief woord dat ze zei. Ze mompelde een verontschuldiging, ze schaamde zich dus echt,dacht dat ze hier sorry voor moest zeggen. Hij schudde langzaam zijn hoofd. ''Nee, Mizuki, geen sorry zeggen...Ik hou van je, hoor je me?'' Ze zat nerveus met haar lepel te spelen en lachte beschaamd en verlegen. Hij kwam achter haar staan en sloeg zijn armen om haar heen. ''Ik hou van je en wil zo dicht mogelijk bij je zijn,'' fluisterde hij in haar oor, zijn vingers streken langs haar gezicht. Het toetje op tafel zag er lekker uit, echt weer iets wat zijn bijzondere schatje in een paar seconde in elkaar zette en dan oneindig veel beter was dan wat hij kon maken. Hij draaide een lok van haar haar om zijn vinger en hield haar lichaam dicht tegen zich aan gedrukt. Ze was zijn kostbare bezit en hij zou haar het liefste voor altijd vasthouden. Hij wilde hier blijven staan met haar in zijn armen, gelukkig en warm. Voor eeuwig met haar zo dichtbij, geen eten of drinken nodig als hij haar maar had. Ze moest zich niet schamen, dat mocht niet, hij verbood het. Hij wilde juist weer terug naar dat moment, wilde het ijs laten smelten en haar tegen zich aan voelen.
<3

(uh-oh :'D)

Mizuki voelde hoe Mineko zich dicht tegen haar aandrukte. Ze liet het lepeltje vallen en stond op. Ze draaide zich naar hem toe en ze aarzelde eerst maar toen deed ze voorzichtig het hemdje van Mineko uit. Ze streek haar hand door zijn haren en drukte toen weer haar lippen tegen de zijne. Ze kuste zijn kaak en dan zijn oor. Ze ging met haar handen over zijn rug en streelde met haar vingertoppen zijn rug. Ze had haar ogen nog altijd gesloten terwijl ze dat deed. Ze kuste zijn borstkas en ging er dan met haar handen heel voorzichtig over "Je bent prachtig." zei ze zachtjes "Ik dacht dat je het niet leuk vond"
Ze schuifelde langzaam met Mineko in haar armen naar een muur en ze duwde hem er zachtjes tegen. Ze kuste hem nog eens, wilder dit keer, gewaagder. Ze ging met haar handen over zijn borstkas en aaide het. "Ik ben nu zo dicht als je wilt."
Ze grijnsde, en ze bloosde nog steeds. Ze duwde zichzelf tegen hem aan en haar handen gingen naar zijn kaken. Ze kuste hem weer, dit keer liet ze haar tong langs zijn lippen gaan. Ze was haar verleden met Deidara vergeten, want dat was hetgene wat haar tegenhield. Ze dacht dat Mineko hetzelfde ging doen. Daar had ze schrik van, maar nu had ze geen schrik meer, ze vertrouwde Mineko. Ze kuste hem passievol vol liefde, wat ze nog nooit had gedaan. Maar Mineko was haar ware liefde, dat voelde ze nu, haar hart brandde van liefde. Ze ging met haar handen lager maar opeens stopte ze "Jouw beurt" zei ze speels en al grinnikend.

Zachtjes rinkelend viel het lepeltje op de grond, maar Mineko deed geen enkele poging om het op te rapen. Wie dacht er nou aan lepels als iemand van wie je zo veel hield bij je was? Hij niet in ieder geval, Mizuki kreeg al zijn aandacht, voor de volle honderd procent was hij op haar gericht.Ze streek haar hand door zijn haren en drukte toen weer haar lippen tegen de zijne. Ze kuste zijn kaak en dan zijn oor. Ze ging met haar handen over zijn rug en streelde met haar vingertoppen zijn rug. Ze had haar ogen nog altijd gesloten terwijl ze dat deed. Mizuki's warme handen gingen over zijn huid heen. "Je bent prachtig." zei ze zachtjes "Ik dacht dat je het niet leuk vond" Haar woorden brachten een ongelovige lach op zijn gezicht. ''Mizuki, niet prettig?'' was dat wat ze dacht, dat hij het niet fijn vond als ze hem aanraakte? Nee, Mineko was altijd voorzichtig geweest met haar, wist van haar verleden met Deidara. Wilde alles rustig aan doen, op zijn tijd, haar niet pushen om iets te doen waar ze nog niet klaar voor was. Maar hij genoot van haar aanrakingen op zijn zachte huid.
Ze schuifelde langzaam met Mineko in haar armen naar een muur en ze duwde hem er zachtjes tegen. Ze kuste hem nog eens, wilder dit keer, gewaagder. "Ik ben nu zo dicht als je wilt," zei ze zachtjes. ''En ik laat je niet meer gaan,'' fluisterde hij zachtjes. Ze duwde zichzelf tegen hem aan en haar handen gingen naar zijn kaken. Ze kuste hem weer, dit keer liet ze haar tong langs zijn lippen gaan. Ze ging met haar handen lager maar opeens stopte ze "Jouw beurt" zei ze speels en al grinnikend. Hij zuchtte verlangend en legde zijn handen laag op haar rug. ''Hmmm, het ijs smelt...'' zei Mineko zachtjes, plagerig. Hij keek naar het bakje waar nu treurig framboosjes dreven in een zoet roze plasje. Er was nog maar een klein beetje ijs over en ook dat zou snel smelten. ''Maar ik had toch al niet zo'n trek meer.'' Met een grote verliefde lach keek hij haar aan. Zijn handen gleden door haar haren, speelden ermee. Hij legde zijn ene hand op haar rug en de ander in haar nek en kuste haar vol terug. Hij begon zachtjes, maar werd langzaamaan iets wilder en kuste haar net zo passievol terug. Zijn hand liet haar nek los en gleed over haar rug langzaam naar beneden. Hij volgde een onzichtbaar spoor met zijn vingers, voelde de gladde stof van haar jurkje. Hij stopte even en verliet haar lippen kort om adem te halen. Na een lange ademteug zoende hij haar weer terug, niet van plan om te stoppen tot hij weer zuurstoftekort had. Hij bleef met de ene hand met haar haar spelen en met de andere reikte hij naar het kastje naast hem. Hij drukte op de playknop en zachte muziek vulde de ruimte. ''Wil je met me dansen?'' vroeg hij onzeker. Hij bleef onophoudelijk haar rug strelen en kuste haar op haar kaak. Toen greep hij haar hand zachtjes vast en trok haar naar het midden van de ruimte. Hij hield haar vast bij haar heupen en begon heen en weer te schuifelen terwijl hij verliefd in haar diepe ogen keek.

Ze streek haar hand door zijn haren en drukte toen weer haar lippen tegen de zijne. Ze kuste zijn kaak en dan zijn oor. Ze ging met haar handen over zijn rug en streelde met haar vingertoppen zijn rug. Ze had haar ogen nog altijd gesloten terwijl ze dat deed. Mizuki's warme handen gingen over zijn huid heen. "Je bent prachtig." zei ze zachtjes "Ik dacht dat je het niet leuk vond" Haar woorden brachten een ongelovige lach op zijn gezicht. ''Mizuki, niet prettig?''
"Ik ben nu zo dicht als je wilt," zei ze zachtjes. ''En ik laat je niet meer gaan,'' fluisterde hij zachtjes. Ze duwde zichzelf tegen hem aan en haar handen gingen naar zijn kaken. Ze kuste hem weer, dit keer liet ze haar tong langs zijn lippen gaan. Ze ging met haar handen lager maar opeens stopte ze "Jouw beurt" zei ze speels en al grinnikend.
''Hmmm, het ijs smelt...'' zei Mineko zachtjes, plagerig. Mizuki grinnikte "maakt niet uit, in mijn doosje zit lekkers voor later."
Ze ging met haar handen over zijn broeksriem maar deed niets want toen kuste Mineko haar, eerst zachtjes en dan wilder. Zijn hand liet haar nek los en gleed over haar rug langzaam naar beneden. Hij bleef met de ene hand met haar haar spelen en met de andere reikte hij naar het kastje naast hem. Hij drukte op de playknop en zachte muziek vulde de ruimte. ''Wil je met me dansen?'' vroeg hij onzeker. Hij bleef onophoudelijk haar rug strelen en kuste haar op haar kaak. Toen greep hij haar hand zachtjes vast en trok haar naar het midden van de ruimte. Hij hield haar vast bij haar heupen en begon heen en weer te schuifelen terwijl hij verliefd in haar diepe ogen keek.
Mizuki knikte en zong zachtjes mee met het liedje dat opstond en ze heupwiegde mee terwijl ze haar ene hand om zijn middel sloeg en de andere hand verstrengelde ze met de zijne. Ze kuste hem weer en danste met hem. Haar hand ging een beetje lager en daar hield ze halt en danste ze verder met hem. Ze keek hem verliefd aan en danste terwijl ze zijn nek zachtjes kuste. Ze draaide een pirouette en zei dan "Ik heb ballet gevolgd schat dus ik kan dansen" zei ze met een grijns en ze kuste hem weer.

Hij keek haar plagerig aan, dit as verder dan ze ooit waren gegaan. Het was nieuw, spannend en Mineko had lichte blosjes van opwinding. "Maakt niet uit, in mijn doosje zit lekkers voor later." Hij grinnikte, knikte. Hij was het er mee eens dat het niet uitmaakte wat er met het ijs gebeurde, het was maar een klompje bevroren vocht. Met aarbeiensmaak, dat dan weer wel. Maar nog steeds niet belangrijk genoeg om zijn aandacht van Mizuki af te leiden. Alleen een aardbeving zou hem kunnen stoppen nu hij zo dicht bij haar was. Of zijn zusje, als zij hulp nodig had was dat het enige waar hij aan dacht. Natuurlijk, hij hield zielsveel van Mizuki, maar zijn zusje had hulp nodig, kon niet alles alleen. En hij was gewend om haar te hulp te schieten als hij merkte dat ze het moeilijk had, had dat al zijn hele leven gedaan. Het was een reflex, een van de belangrijkste dingen in zijn leven. Miku was gewoon zijn zon en Mizuki zijn sterren. Allebei prachtig en voor hem onmisbaar. Zijn hart was gevuld met liefde voor hen beide. Elke keer als hij een van hen zag, hield hij nog meer van hen. Dan had hij telkens het gevoel dat zijn hart zou overlopen, het niet meer aankon, te vol was. Maar telkens groeide zijn hart een stukje, rekte op en bleek nog veel meer ruimte te bevatten. ZO had hij zich ook gevoeld toen hij Mizuki voor het eerst kuste. Opeens was zijn hart twee keer zo groot geworden om ruimte te bieden aan alle liefde die hij voelde.

Mizkuki zong zachtjes mee met het liedje en ook hij neuriede het melodie mee. Hij leidde haar door de kamer op het ritme van de muziek. Ze draaide een pirouette en hij tilde zijn arm op zodat ze daar onder haar rondje kon draaien. "Ik heb ballet gevolgd schat dus ik kan dansen" zei ze met een grijns en ze kuste hem weer. Hij ksute haar terug en lachte gelukzalig. Het nummer liep tot zijn einde en een sneller nummer volgde het op. Hij begon wilder met haar te dansen, de muziek leidde hem en hij leidde haar. Ze bewogen met elkaar mee in een natuurlijk ritme en alles voelde zo vanzelfsprekend en perfect. ''Natuurlijk kan je dansen, jij kan alles. Je bent perfect. Je bent van mij en ik laat je nooit meer gaan,'' fluisterde hij. Een traan van geluk liep over zijn wang, zocht eenzaam zijn weg langs zijn kaak en bleef daar even trillend hangen. Toen liet hij haar met een hand even los en veegde de zoute druppel weg.

Mineko neuriëde mee met het liedje en Mizuki kuste hem nogmaals. Hij leidde haar door de kamer op het ritme van de muziek. Ze draaide een pirouette en hij tilde zijn arm op zodat ze daar onder haar rondje kon draaien. "Ik heb ballet gevolgd schat dus ik kan dansen" zei ze met een grijns en ze kuste hem weer. Hij ksute haar terug en lachte gelukzalig. Het nummer liep tot zijn einde en een sneller nummer volgde het op. Hij begon wilder met haar te dansen, de muziek leidde hem en hij leidde haar. Ze bewogen met elkaar mee in een natuurlijk ritme en alles voelde zo vanzelfsprekend en perfect. ''Natuurlijk kan je dansen, jij kan alles. Je bent perfect. Je bent van mij en ik laat je nooit meer gaan,'' fluisterde hij. Een traan liep over zijn wang en Mizuki keek hem aan en ving de traan op met de nagel van haar vinger. Ze aaide dan zachtjes over zijn wang en ze kuste hem teder vol liefde op de mond. Dan zocht ze met haar mond de weg naar zijn nek en begon daar zachte kusjes te geven. Ze ging met haar handen over zijn bovenlichaam en streelde het zachtjes. "B-ben ik echt perfect?" stamelde ze zachtjes.
"Ik ben helemaal niet perfect, ik ben arrogant, irritant, koppig... Vanalles wat niet deugd"
Ze zuchte zachtjes en keek Mineko aan. Met tranen in haar ogen keek ze hem aan "Ik ben helemaal niet perfect" herhaalde ze en ze snikte zachtjes.

De zachte handpalm van Mizuki aaide over zijn wang en haar warme lippen raakten zijn mond. Hij hield haar stevig vast, liet zijn handen langzaam over haar rug zwerven. Zijn vingers streelden haar schouders en haar nek. Haar ravenzwarte haar voelde zacht aan toen zijn handen erdoorheen kamden. Met rustige halen bleef hij haar lange haar kammen met zijn vingers. Deze vaste beweging bracht hem tot rust en een gelukzalige glimlach. "B-ben ik echt perfect?" stamelde ze zachtjes. Hij knikte langzaam, maar vastbesloten. Zijn ogen keken haar met oneindig veel liefde aan en hij koesterde haar warme lichaam tegen zich aan. "Ik ben helemaal niet perfect, ik ben arrogant, irritant, koppig... Vanalles wat niet deugd" Tranen stonden in haar prachtige ogen, ze zuchtte zachtjes. Hij liet haar met een hand los en haalde zijn hand door zijn haar. Hij keek haar verward aan, moest zijn best doen om haar niet heel boos aan te kijken. Niemand mocht zijn geliefde beledigen. Dat ze het zelf was die al deze onzin vol overtuiging opnoemde maakte niets uit. Een klein zuchtje ontsnapte aan zijn lippen, hij kneep zijn ogen even dicht om zijn tranen te onderdrukken. Met huilen schoot hij niets op, hij moest de juiste woorden vinden om haar te overtuigen van haar ongelijk. Want ze was perfect, in zijn ogen althans. Ze had vast wel mindere puntjes, maar op de een of andere manier maakten die haar juist compleet. Zonder zou ze slechts een hol, leeg lichaam zijn, maar ze leefde, ademde en hij hield van haar. "Ik ben helemaal niet perfect," herhaalde ze en ze snikte zachtjes. Het klopte niet, was gewoon niet waar. Hoe kon ze die leugen geloven, hoe kon iemand haar ook maar niet perfect vinden. ''Nee... nee, nee, nee! Mizuki, zeg dat nooit meer... Want dat is een leugen, je bent perfect. Je bent niet arrogant, anders zou je wel zeggen dat je perfect was.'' Hij haalde ven kort adem en ging toen weer verder met zijn opsomming, ''Je bent niet irritant, anders zou ik niet bij je zijn. En je bent dan wel koppig, anders zou je de waarheid wel gewoon van me aannemen en accepteren dat je perfect bent. Maar dat je koppig bent, maakt je niet minder perfect, echt niet. Dus zeg het nooit meer, of in ieder geval alleen als ik je niet kan horen, want ik kan niet tegen leugens. Moet ik soms aan je broer vertellen wat je mij allemaal voor een onzin op de mouw probeert te spelden?'' Dat laatste kwam er plagerig uit, zijn positieve geest kwam weer naar boven. Hij hoopte dat ze weer zou lachen, de tranen in haar ogen leken te branden op zijn eigen huid. En hij hoopte dat ze zijn woorden, zijn honderd procent gemeende, pure woorden zou geloven. Dat ze zou accepteren dat ze zijn perfecte schat was. En dat hij haar voor eeuwig zou koesteren. En hij zou niet opgeven tot ze ophield met huilen, ophield met vertellen wat er allemaal mis was met haar persoonlijkheid. Want dat was allemaal onzin, onzin die hij niet wilde horen.

''Nee... nee, nee, nee! Mizuki, zeg dat nooit meer... Want dat is een leugen, je bent perfect. Je bent niet arrogant, anders zou je wel zeggen dat je perfect was.'' Hij haalde ven kort adem en ging toen weer verder met zijn opsomming en Mizuki keek hem geschrokken aan ''Je bent niet irritant, anders zou ik niet bij je zijn. En je bent dan wel koppig, anders zou je de waarheid wel gewoon van me aannemen en accepteren dat je perfect bent. Maar dat je koppig bent, maakt je niet minder perfect, echt niet. Dus zeg het nooit meer, of in ieder geval alleen als ik je niet kan horen, want ik kan niet tegen leugens. Moet ik soms aan je broer vertellen wat je mij allemaal voor een onzin op de mouw probeert te spelden?''
Mizuki glimlachte en tranen van verdriet maakten plaats voor tranen van geluk. Ze keek hem aan en keek dan eventjes in het rond.
Ze keek hem dan weer aaan en zei "Ik kan niet meer zonder je, het klinkt misschien nogal... Vreemd maar het is zo. Mijn leven is oncompleet zonder je."
Ze omarmde hem en kuste hem, ze had natte wangen van het huilen maar toch kuste ze hem verder zonder enige stop. Ze hield van hem, dat zag je zo, anders deed ze dit allemaal niet. Had ze Mineko nooit zo vol zelfvertrouwen vastgepakt en gekust. Ze hield hem stevig tegen zichzelf aan en keek hem na de kus aan. "Mineko, wat vond je van me toen je me de eerste keer zag?" vroeg ze met een zachte aarzeling in haar stem, ze wou het weten, ze had haar gedachtenlezen niet gebruikt die dag en zou het niet meer doen in zijn bijzijn.

Zijn woorden hadden de goede uitwerking en een glimlach sierde Mizuki's gezicht. Hij lachte, was blij dat ze hem geloofde. Want elk woord wat hij zei was de waarheid. Hij had haar precies verteld wat hij van haar vond en in zijn ogen was dat dan ook de waarheid. Mizuki had misschien ergens heel ver weg een klein minpuntje, maar die maakten haar juist compleet als mens. Zonder enige negatieve karaktertrekjes zou een persoon vlak en inhoudloos zijn en dus ook helemaal niet zo interessant. Tranen stroomden nog steeds over haar wangen, maar het leek erop dat verdriet plaats had gemaakt voor vreugde en vrolijkheid. "Ik kan niet meer zonder je, het klinkt misschien nogal... Vreemd maar het is zo. Mijn leven is oncompleet zonder je." Haar woorden gaven hem vleugels, nieuwe energie. Hij hoorde haar laatste zin en niets kon hem nog vrolijker maken, zo voelde hij zich in ieder geval. De liefde die hij voelde als hij alleen maar aan haar dacht verwarmde hem vanbinnen. Ze kuste hem en haar tranen bevochtigden zijn gezicht. Ze hield hem stevig vast en keek hem recht in zijn ogen. "Mineko, wat vond je van me toen je me de eerste keer zag?" Twijfel, aarzeling klonk door in haar stem. Alsof ze bang was voor wat zijn antwoord zou zijn. Hij lachte geruststellend, veegde met een vinger over haar wang om alle tranen te verwijderen. ''De eerste keer dat ik je zag...'' Hij zweeg even en dacht terug aan het moment om een zo eerlijk mogelijk antwoord te geven. ''Je was boos op je vader en toen had je een groot gat in de grond geslagen'' Hij glimlachte bij de herinnering aan de vernietigde aarde. ''Ik zag je zo alleen zitten en ik kwam op je af. Je zong een of ander liedje, ik kan me niet herinneren wat... En nadat je het gras had mishandeld ging je doodleuk een broodje zitten eten. En toen zag je er zo lief en onschuldig uit, die tegenstelling maakte me nieuwsgierig. Toen liet ik je volgens mij heel erg schrikken, nietwaar?'' Hij kon zich haar geschrokken gezicht nog goed herinneren. ''Ik was in de war, wist eigenlijk niet precies wat ik nou voelde. Ik vond je leuk en lief, maar dat ik je zo ontzettend geweldig, super en fantastisch vond begreep ik toen nog niet helemaal. Eerst moest ik alles even rustig verwerken en mijn gevoelens op een rijtje zetten.'' Hij staarde even naar haar lange haren en streelde zachtjes over de blote huid van haar schouder. ''En nu ben ik zo ontzettend blij dat ik naar je toe ben gegaan die dag. Ik kan me niet voorstellen hoe mijn leven zonder jou zou zijn nu... Zo leeg waarschijnlijk.'' Hij wilde haar vragen wat zij had gedacht, gevoeld. Hoe zij alles had ervaren. Maar hij wilde haar niet dwingen oer dingen te praten waar ze niet over wilde spreken. ''Wil je misschien zelf je eigen vraag ook beantwoorden...? Alleen als je het wil hoor...'' Hij bloosde, maar wist ook wel dat het nergens op sloeg dat hij zich schaamde.

"Ik kan niet meer zonder je, het klinkt misschien nogal... Vreemd maar het is zo. Mijn leven is oncompleet zonder je."
Ze kuste hem en haar tranen bevochtigden zijn gezicht. Ze hield hem stevig vast en keek hem recht in zijn ogen. "Mineko, wat vond je van me toen je me de eerste keer zag?" Twijfel, aarzeling klonk door in haar stem. Alsof ze bang was voor wat zijn antwoord zou zijn. Hij lachte geruststellend, veegde met een vinger over haar wang om alle tranen te verwijderen. ''De eerste keer dat ik je zag...'' Hij zweeg even en Mizuki keek hem bang aan. Je was boos op je vader en toen had je een groot gat in de grond geslagen'' Hij glimlachte bij de herinnering aan de vernietigde aarde. ''Ik zag je zo alleen zitten en ik kwam op je af. Je zong een of ander liedje, ik kan me niet herinneren wat... En nadat je het gras had mishandeld ging je doodleuk een broodje zitten eten. En toen zag je er zo lief en onschuldig uit, die tegenstelling maakte me nieuwsgierig. Toen liet ik je volgens mij heel erg schrikken, nietwaar?''
"Ik heb vreemde trekjes weet je dat?" zei ze met een grijns.
''Ik was in de war, wist eigenlijk niet precies wat ik nou voelde. Ik vond je leuk en lief, maar dat ik je zo ontzettend geweldig, super en fantastisch vond begreep ik toen nog niet helemaal. Eerst moest ik alles even rustig verwerken en mijn gevoelens op een rijtje zetten.'' Hij staarde even naar haar lange haren en streelde zachtjes over de blote huid van haar schouder. ''En nu ben ik zo ontzettend blij dat ik naar je toe ben gegaan die dag. Ik kan me niet voorstellen hoe mijn leven zonder jou zou zijn nu... Zo leeg waarschijnlijk.''
"Schat toch" zei ze zachtjes en ze knuffelde hem vol liefde.
''Wil je misschien zelf je eigen vraag ook beantwoorden...? Alleen als je het wil hoor...'' Hij bloosde
"Je leek zo lief. Je was zo schattig en je troostte me, je was de eerste buiten Sasori die zo om me gaf. En... Ik werd verliefd op je, je bent zo mooi, je bent zo lief..." ze keek hem blozend aan.

"Schat toch" zei ze zachtjes en ze knuffelde hem vol liefde. Hij sloeg zijn armen ook om haar heen en streelde zachtjes haar rug. De stof van haar jurk was zacht en glad en gleed soepel onder zijn vingers door. Ze had zich zo mooi aangekleed speciaal voor hem, bedacht hij met een grote lach. Hij had zelf ook zijn nette kleren aangetrokken. Zijn overhemd hing open en was gekreukeld, al had hij het de vorige dag nog gestreken. Hij bloosde zachtjes en luisterde met gloeiende wangen naar haar antwoord.
"Je leek zo lief. Je was zo schattig en je troostte me, je was de eerste buiten Sasori die zo om me gaf. En... Ik werd verliefd op je, je bent zo mooi, je bent zo lief..." ze keek hem blozend aan. Een grote glimlach brak door zijn gezicht als de zon door een dichte bewolking. Zijn ogen glommen en waren vochtig van alle emotie. Hij pakte haar hand zachtjes vast en begeleidde haar naar de tafel. Hij trok de stoel achteruit zodat Mizuki kon gaan zitten. Zijn handen sloten zich om haar schouders en hielden haar daar kort vast. Toen gleed een hand naar beneden in een krullerig spoor over haar rug. Hij roerde kort door de stroperige vloeistof in het bakje voor hen. Hij trok het met een vlug gebaar dichterbij. Toen leunde hij naar voren en grijnsde ondeugend. Hij nam een beetje van het gesmolten ijs op de lepel en zorgde dat het ding niet ging druipen. Hij stak de lepel in zijn mond en genoot van de suikerachtige zoetheid. Dit was gewoon honderd procent suiker, iets wat anderen misschien negatief vonden, maar voor Mineko was dat helemaal niet slecht. Hij vulde de lepel weer en keek Mizuki aan. Langzaam bracht hij de lepel naar haar toe. ''Kom, proef het...'T is echt lekker...'' De lepel was nu bijna bij haar gezicht. Hij wilde dat ze het opat, daar zou hij dan ook persoonlijk voor gaan zorgen. Als ze weigerde kon hij heel kinderachtig gaan smeken of mokken. Of hij zou haar met zijn allergrootste puppyoogjes en een zielig gezicht aankijken. Als ze zou weigeren werd het alleen maar leuker voor Mineko. De suiker gaf hem een energiekick en hij had de neiging om wild rond te dansen of te rennen. Maar eerst zou hij haar kennis laten maken met de stroperige mierzoete vloeistof. Hij sloot kort zijn ogen en met een beetje luchtmagie bracht hij een framboos omhoog uit de vloeistof. Het roze vruchtje zweefde naar de lepel en lande precies in het midden. Door de plotselinge extra inhoud liep de lepel bijna over. Ze moest nu snel beslissen. Opeten of wegduwen. In dat geval zou hij de lepel snel boven het bakje moeten houden, anders zou de hele tafel plakkerig en vies worden.

"Schat toch" zei ze zachtjes en ze knuffelde hem vol liefde.
Hij sloeg zijn armen ook om haar heen en streelde zachtjes haar rug. "Je leek zo lief. Je was zo schattig en je troostte me, je was de eerste buiten Sasori die zo om me gaf. En... Ik werd verliefd op je, je bent zo mooi, je bent zo lief..." ze keek hem blozend aan. Hij begeleidde haar naar de tafel en ze moest gaan zitten. Ze keek hem smoorverliefd aan, hij was zo mooi... Ze grinnikte toen hij naar voren boog en een lepel van het gesmolten ijs in zijn mond stopte. Natuurlijk 98,2% suiker en de rest was wat fruitsmaak die nog restte van het aardbeienijs. Hij vulde de lepel weer en keek Mizuki aan. Langzaam bracht hij de lepel naar haar toe. ''Kom, proef het...'T is echt lekker...''
De lepel was nu bijna bij haar gezicht. Ze deed haar mond open, open genoeg om de lepel er in te doen laten verdwijnen. Ze glimlachtte en slikte de vloeistof door. Dan stak ze de lepel in de vloeistof en stond ze op. Ze zei zachtjes "Ik ben smoorverliefd op jou geloof ik"
Ze dacht na over haar woorden, ze moest ze zorgvuldig uitkiezen. "Je bent de beste die ik ooit heb leren kennen en je hebt mooie ogen, een perfecte glimlach, en ik wil je bedanken... Met al het gedult dat je met mij hebt gehad, ik ben niet gemakkelijk."
Ze nam zijn armen vast en wreef er zachtjes met haar vingertoppen over. "Ik zal je bedanken. Nu."
Ze kuste hem en ze had nog nooit zo'n gevoel van liefde gevoeld zoals ze bij hem voelde. Het was misschien inderdaad vreemd. Maar het voelde fantastisch. Ze wou echt bij hel blijven, als hij dat wou tenminste.

Ze had geen andere keus dan de zoete siroop op te eten en dat deed ze dan dus ook. Toen ze de lepel uit zijn hand nam liet hij meteen los en keek hoe ze de lepel netjes in het bakje plaatste. "Ik ben smoorverliefd op jou geloof ik" zei ze nadat ze op was gestaan. Zijn lach werd nog breder, nog blijer bij het horen van deze woorden. Al zou de wereld om hen heen nu vergaan, hij zou blijven lachen. Hij zou blij zijn zolang hij maar bij haar kon zijn, al was het dan zijn laatste moment. Nee, hij wilde heus niet dood, maar dit moment voelde gewoonweg perfect aan. Het zou wat hem betreft eeuwig mogen duren, maar helaas was dat niet mogelijk. "Je bent de beste die ik ooit heb leren kennen en je hebt mooie ogen, een perfecte glimlach, en ik wil je bedanken... Met al het gedult dat je met mij hebt gehad, ik ben niet gemakkelijk."
Ze nam zijn armen vast en wreef er zachtjes met haar vingertoppen over. "Ik zal je bedanken. Nu." Ze kuste hem en gretig kuste hij haar terug. Hij wilde haar vragen wat ze bedoelde, maar was niet van plan deze kus te verbreken. Op een gegeven moment moest hij toch terugtrekken om adem te halen. Hij keek haar vragend aan en toen hij weer op adem was gekomen stelde hij zijn vraag. ''Wat...Wat bedoel je, Mizuki?'' vroeg hij aarzelend. Het klonk zo vreemd, bedanken? Waarvoor zou dat nodig zijn? ''Je hoeft me niet te bedanken, ik hou van je...'' zei hij en voor ze antwoord kon geven kuste hij haar weer. Na ongeveer tien seconde verlieten zijn lippen de hare om haar een kans te geven om te antwoorden. Toen keek hij naar de klok en zag dat het al behoorlijk laat was. Hij aarzelde om haar daarop te wijzen, wilde niet dat ze weg zou gaan. Maar deze droom zou ooit eindigen, hoe erg hij het ook vond. En hij wilde niet dat ze straks problemen zou krijgen omdat ze te laat nog op de gangen liep en werd betrapt. ''Ehm..Mizuki? Het ehm..het is al bijna elf uur...'' Hij stopte met praten en werd knalrood. Hij had zo het idee dat hij iets heel doms had gezegd, maar wist niet precies wat het was.
haha naïeve Mineko xD

"Ik zal je bedanken. Nu." Ze kuste hem en gretig kuste hij haar terug.
Hij keek haar vragend aan en toen hij weer op adem was gekomen stelde hij zijn vraag. ''Wat...Wat bedoel je, Mizuki?'' vroeg hij aarzelend.
''Je hoeft me niet te bedanken, ik hou van je...'' zei hij en voor ze antwoord kon geven kuste hij haar weer. Na ongeveer tien seconde verlieten zijn lippen de hare om haar een kans te geven om te antwoorden.
"Ik bedoel... Dat je zoveel geduld met me hebt, en dat maakt dat je me helemaal voor jezelf hebt." zei ze al grinnikend en Mineko keek naar de tijd. "Wil je slapen?" ze keek beteuterd maar ze kreeg een idee, maar het zou vast te vreemd overkomen.
''Ehm..Mizuki? Het ehm..het is al bijna elf uur...'' Hij stopte met praten en werd knalrood.
"Ik wou je iets vragen" zei ze en ze wees naar de zak "Ik kan hier stiekem verblijven, op de zetel wel als je wilt, want ze betrappen me toch op de gangen dus... Mag ik hier blijven?" ze keek hem met grote zielige ogen aan.
Ze zou vast betrapt worden op de gang en dat wou ze niet, dus ze kon hier toch blijven? Ze bleef hem aankijken en keek dan weg. "Sorry... Ik zal wel weggaan."
In haar stem hoorde je de droefheid echt. Zou Mineko er aan weerstaan?

"Ik bedoel... Dat je zoveel geduld met me hebt, en dat maakt dat je me helemaal voor jezelf hebt." zei ze en ze grinnikte zachtjes. Mineko bloosde lichtjes en glimlachte verlegen naar haar. "Wil je slapen?" vroeg Mizuki beteuterd aan hem. Mineko legde zijn handen in zijn nek en wreef door zijn haar. Hij wilde niet dat ze wegging, heus niet. Maar hij wilde ook niet dat ze problemen zou krijgen door hem. "Ik wou je iets vragen" zei ze en ze wees naar de zak "Ik kan hier stiekem verblijven, op de zetel wel als je wilt, want ze betrappen me toch op de gangen dus... Mag ik hier blijven?" Haar ogen groot en smekend, haast onweerstaanbaar. Twijfelend stond hij alle opties af te gaan, probeerde de risico's tegen elkaar af te wegen. Hij had de neiging om meteen toe te geven, hij kon haar gewoonweg niets weigeren. Maar was dit wel verstandig, fluisterde een stemmetje in zijn achterhoofd. Moest hij haar niet gewoon naar haar eigen kamer brengen? "Sorry... Ik zal wel weggaan." Ze klonk zo ontzettend verdrietig, bedacht hij. Hij maakte haar verdrietig, terwijl hij het beste met haar voor had. ''Nee, nee Mizuki... Zo bedoelde ik het niet, je hoeft niet weg... Behalve als je het zelf wil,'' fluisterde hij zachtjes. ''Maar...ehm...Je slaapt dus niet op de sofa, hoor je me? We vinden wel een andere oplossing.'' Hij greep haar arm vast en trok haar rustig dichterbij en kuste haar kort. ''Laten we eerst maar opruimen, dan zorg ik daarna dat alles in orde komt.'' Hij begon rustig alle borden in de gootsteen te zetten en deed de stop dicht. ''Droog jij af?'' vroeg hij met een lieve lach. Het water vulde langzaam de gootsteen en Mineko begon af te wassen.
Whaah inspiratie, waar zit je??