Haar reactie was misschien wat overdreven. Kinderachtig misschien. Maar het feit was gewoon dat Nina nog nooit iemand in haar leven zo dicht bij haar had laten komen. Zich nog nooit zo open gesteld voor iemand dan voor Mitsu. Zelfs voor haar ouders hield ze zich afstandig. Ze was altijd al bang geweest om pijn gedaan te worden. Op welke manier ook mogelijk. Daarom was ze van buiten hard, zou zich nooit snel openstellen. Ging haar eigen gang, deed alles wat iedereen verboden had. Enkel om zichzelf op de een of andere manier te beschermen tegen kwaadaardige mensen, tegen mensen die haar hart zouden kunnen breken. Ze was vaak genoeg op het verkeerde pad geweest. Het liefst rookte ze nog elke avond een joint, zoop zich lam of ging ze uit. Maar om een reden deed ze het niet, en dat was een rede die het de moeite waard maakte: Mitsu. Inmiddels draaide alles bij haar om Mitsu. Bij elke kop blauw haar sloeg haar hart haast over, hopend dat hij he was. Dat blauwharige ventje was haar nieuwe drugs, haar nieuwe verslavende medicijn. En nu dreigde ze het zelf nog eens kapot te maken door haar gedrag. Haar jaloerse gedrag. Ze had nooit verwacht dat ze zo jaloers kon zijn. Het zou wellicht nog wel een probleem kunnen worden. Maar ze wilde hem niet kwijt. En als ze hem kwijt zou raken zou ze hoogstwaarschijnlijk zelfmoord plegen. Nog nooit had ze zoveel van iemaegoond gehouden, zichzelf helemaal bloot gegeven, nog nooit had ze zoiets zo intens ervaren. En nu gedroeg ze zich zo. Ze kon zich ergens wel voor haar kop slaan. De woorden die door de woede eruit vlogen, waren niet de beste woordkeuze. Ze rolde met haar ogen toen ze die van Mitsu als vervolg hoorde. Hij was al weg gelopen en liep in zijn normale broek weer rond.
Inmiddels had ze er nog meer woorden uit gegooid en liep ze boos naar de kamer. Waar ze her en der kleding van zichzelf opraapte. Ze hees zichzelf in roek, trok haar bh weer aan en werd, vlak voor ze haar shirt over haar hoofd kon trekken, bij haar polsen gegrepen. Met grote ogen keek ze in die van Mitsu. En twee tellen later zat ze vast in zijn omhelzing. "Godverdorie, Nina...." Nina bleef stil staan. Stokstijf, haar shirt nog in haar handen, haar armen slapjes langs haar lichaam en haar gezicht met een neutrale uitdrukking. "Ik help iemand die moeite heeft met woudmagie en je krijgt gelijk een andere stemming... Ik weet dat je bang bent om mij te verliezen aan een ander. Dat hoort bij verliefd zijn. Maar ik ben sterker dan dat! Ik kan emotioneel instabiel zijn als een kaartenhuis, maar mijn gevoelens staan als een vesting die niemand in kan nemen..." Geen woord, geen beweging. Tuurlijk wist ze dit. Natuurlijk klonk het fijn in haar oren, om te horen dat hij van haar hield. Het feit dat hij wist dat ze bang was om hem te verliezen gaf haar ergens ook rust, maar dat kind. De manier hoe ze naar hem keek. De manier hoe Nina zelf naar hem keek. Het was gewoon niet prettig om te weten dat er nog iemand is die deze gevoelens had voor hem. Misschien iets minder intens als die van Nina, maar het was er toch bij dat kind. Mitsu verstevigde nu zijn greep op haar "Ik hou van jou! Alleen van jou! Zij is enkel iemand die ik help bij het huiswerk, niets meer!" Zijn praten ging over in een gesmoord geschreeuw in haar oor. "Ik hoef niet doof te worden hoor." Kwam er wat bars uit. Maar in zichzelf wist ze dat dat het verkeerde antwoord was. Ze wilde zichzelf nu echt ook een klap voor haar kop geven. En in haar hoofd werd er alleen maar geroepen: Nina, domme domme domme domme Nina. "Blijf alsjeblieft..." Nina sloeg haar armen voorzichtig om hem heen. "Ik wil niets liever." Klonk haar stem zachtjes. "Sorry.." Haar stem steeds iets zachter klinkend. Ergens vol schaamte voor haar gedrag. "Domme stomme Nina is mijn naam." Vervolgde ze erachter aan. Met een heel klein lachje erbij. Ze legde haar hoofd nu op zijn schouder. "Hele domme stomme Nina."

En als er iemand die barrière van Nina begreep was het Mitsu wel. Soms was het beste wat je bij haar kon doen gewoon doordrammen. Gewoon aanhouden en ze zou van zelf toegeven dat ze mis had. En ook hier was dat zo. Hij had geen ding fout gedaan als alleen iemand meegeholpen. Nina's zelfverdediging nam de overhand en gaf haar allerlei theorieën over jongens die meisjes hielpen met huiswerk. Doodnormaal voor iemand die verliefd was en een menig jongen had zijn vriendin geschreeuwd. Ja Mitsu was tegenover Nina even uitgeschoten maar werd daarna weer kalm. Hij had geen rede boos te zijn. Ze wilde hem niet kwijt, en maar wat graag dat hij dat wilde horen of merken van haar. Mitsu had zijn broek weer aangetrokken en zag dat ze zichzelf ook aankleedde. Ze zei dat ze naar haar etage ging. Hij keek op toen Nina wat zei toen hij wat had geschreeuwd. Hij glimlachte en keek haar aan. Ineens kwamen haar armen om hem heen. Mitsu verstevigde kort zijn grip op haar. Hij glimlachte. Ineens zei ze dat ze stom was. Hij keek op. Ze wilde het opnieuw zeggen maar halverwege legde hij zijn vinger op haar lippen. "Ssssht....niets daarvan..." sprak hij. "Om je te verbeteren het is: Lieve vriendelijke aardige Nina..." sprak hij glimlachend. Hij sloeg zijn armen om haar heen en legde zijn hand op haar ahterhoofd. Hij gaf een kus op haar voor hoofd. Zijn hoofd legde hij op haar schouder. Deze positie was makkelijk vol te houden. Hij zweeg, alsof zijn praten nu de sfeer zou kapot slaan. De rust voelde prachtig. Haar ademhaling die tegen zijn borst duwde. Zijn ademhaling die er op reageerde. Haar hartslag die zowat gelijk liep met haar. Hij glimlachte en kwam toen weer recht staan. Hij keek naar de klok. "Al weer twaalf uur..." mompelde hij. "Tijd vliegt wanneer je plezier hebt..." sprak hij glimlachend. Hij pakte Nina's hand vast en trok haar naar zijn bed. Hij legde de dekens over hun heen en hij ging tegen haar aan liggen. "Het wordt eens tijd dat we even onze oogjes dicht doen en morgen vroeg onze 'ochtendgymnastiek' uitvoeren..." sprak hij glimlachend. Hij wist dat NIna hem wel door zou hebben als hij het had over enige gymnastiek in de ochtend.

-inspiloos-