Nee Siri, niet krabben, niet bijten, seinde Wren met haar voor sommigen angstaanjagende blik naar de kat die zich er niets van aantrok. Na een paar jaar met Wren wist je wel wat je verwachten kon. Ze was voorspelbaar in haar onvoorspelbaarheid. Toen Siri eindelijk wat rustiger werd keek ze naar het meisje. Nieuw, dus. Dat zag je zo; ze had een verloren uitdrukking op haar gezicht, en natuurlijk die overduidelijke tas volgepropt met spullen. En het kattenmandje. Wren had thuis nog ergens zo'n ding staan, maar ze gebruikte het niet. De laatste keer dat ze Siri daarin had willen krijgen, had het dier haar armen zowat opengekrabd. Nee, dank je vriendelijk. Het meisje zag er trouwens erg nerveus uit, al praatte ze wel gemakkelijk over haar kat. Zelda, ofzo. Vreemde naam, maar dat kon je natuurlijk ook van Siri zeggen. Maar hé, dat was Oud-Puffoons voor 'geheim', of iets dergelijks! Ze had erg haar best gedaan op die naam, hoor. Zo, het meisje was wel heel erg verlegen. Waren alle blondines die ze tegenkwam verlegen? Net als Luca, die was ook al zo verlegen. Maar wel schattig. En hij had haar van de verdrinkingsdood gered, dat zou ze niet vergeten.. Dat was wel heel knap geweest, vooral nadat ze zijn ijsje vermorzeld had toen hij het in haar gezicht geduwd had. Er zweefde een blaadje door de lucht, wat haar aandacht trok. Was het van het meisje? Ze had wel een spastische beweging gemaakt net, dus het kon.. Wren liet Siri met een hand los om haar Luchtmagie te gebruiken en het blaadje terug te krijgen. Ze ving het onhandig op, liet het bijna weer los maar het lukte haar met wat gedoe om het blaadje van haar zelfgemaakte luchtstroom te plukken. Zonder dat het uit de hand liep. Applaus! Amaranth, zo stelde het meisje zich voor. Wren stopte in haar beweging om het blaadje open te vouwen om even naar het meisje te glimlachen. Ze moest aardig zijn, vond ze zelf. Vanwege Siri. 'Plattegrond vergeten? O, die had ik ook niet bij op mijn eerste dag,' grinnikte Wren. Maar zij had hem gewoon niet meegenomen. 'Weet je wat, ik wil je wel wat van de school laten zien,' stelde Wren voor, die haar aandacht weer naar het blaadje verplaatste en het met een hand open probeerde te vouwen. 'Is deze van jou?' Nieuwsgierig als ze was, probeerde ze te weten te komen wat erop stond. Het meisje moest trouwens de rondleiding maar accepteren. 'Dus, Ama, waar kom je vandaan?' vroeg Wren, die haar blik nog niet oprichtte en direct de naam afkortte om het zichzelf gemakkelijker te maken. Kon ze haar gelijk uitleggen over de etages.

Nou, ze kreeg het papiertje niet opengevouwen met haar ene hand, moest het vasthouden en ontvouwen tegelijk. Ze zou Siri ook niet loslaten, wilde dat niet riskeren voor die kat van het meisje. Zelda van Ama. Goed, even namen onthouden. Ze vergat het feit even dat ze de volledige naam van het meisje al niet meer wist, maar daar kon ze vanzelf wel achter komen. Ooit. Als het echt nodig was. Wren was druk bezig met het zichzelf inprenten dat ze aardig en beleefd moest blijven, iets waar ze op de lange termijn alleen goed in was als de persoon bij wie ze stond een vriend van haar was. Maar dit meisje leek zo verlegen en was zo voorzichtig dat ze geen enkele reden had om tegen haar uit te vallen, eigenlijk. Ze maakte het zichzelf af en toe veel te moeilijk. 'Ja, is van mij,' klonk de stem van Ama. God, kon ze nog zachter praten? Wren hield abrupt op met peuteren en keek licht fronsend naar Ama. Cassia en Razen dus. Wren knikte. Dus ook wortels op Razen, had ze zelf ook. Ondanks haar onredelijke angst voor vuur. En water, van water hield ze wel; dus dit meisje zou geen direct gevaar zijn voor haar mentale veiligheid. Nou, was dat eens even fijn. Af en toe had ze heus wel geluk! Terug? Wren fronste even, maar Ama keek ze zielig dat ze het weer naar het meisje uitreikte en verder ging met haar uitleg, er direct vanuit gaand dat het meisje door te zwijgen over haar voorstel ermee ingestemd had. 'Als je van twee planeten komt, kan je kiezen of je op de etage voor Water Magicians of Fire Magicians wilt,' legde ze uit. 'Gewoon kiezen bij welk element je het best voelt of iets dergelijks.' Wren pakte Siri weer met twee handen vast en knikte even naar de school. 'O ja, en je moet je ooit melden bij de hoofdmeester voor een rooster enzo. Persoonlijk zou ik zeggen dat je er niet naartoe moet gaan, hij is echt een walgelijke vent. Altijd boos zonder reden en hij haat kinderen volgens mij. Maar goed, voor je rooster zal je daar wel naartoe moeten. We hebben ook nog een heel buitenterrein, dus je kunt, als je heel slecht bent met routes en dingen, om een kaart vragen volgens mij, maar met een beetje rondlopen leer je het wel.' Wren haalde even adem en keek weer naar Ama. 'Voordat ik direct helemaal ga praten,' grinnikte ze, 'heb je nog dringende vragen?' Anders zou ze Ama zo eens even de school rond gaan slepen. Ze vond het meisje wel grappig, omdat ze zo verlegen was. Dat soort mensen waren leuk om tegenaan te praten. En als je er genoeg van kreeg dumpte je ze gewoon ergens bij het een of andere lame onpopulaire groepje; ze deden je toch niets aan. 'Ik hoop dat je een beetje zin hebt in een nieuw schooljaar, Ama!' zei Wren vrolijk. Zij wel hoor, zolang ze leraren kon pesten was zij altijd in haar doen. Het was Luca's schuld dat haar gedrag 'verbeterd' was, de laatste tijd. Ze spijbelde minder en was veel liever. Dat ze zich zo liet beïnvloeden. Wren kreeg moeite om Siri vast te houden, die er genoeg van begon te krijgen. 'Goed dan,' verzuchtte Wren, waarna ze het kronkelende dier op de grond zette. 'Maar niets uithalen!'