Zachtjes neuriënd liep de blonde jongen blij door het veld. Het was niet ver meer, het stille meer. Hij was er al één keer eerder geweest, als hij het zich goed herinnerde. En hij durfde te wedden dat het nu wel bevroren zou moeten zijn. Schaatsen die bungelden over zijn schouders, hield de veters ervan vast met een hand. Hij had kunstschaatsen, was nooit echt het type geweest om echt te gaan hockeyen, begon altijd gillend weg te schaatsen voor alles en iedereen en bang met zijn stick te slaan. En dan moest je hem nog niet in de goal zetten, dan gilde hij aan een stuk door. En dan zelfs nog als er niet eens een puck op hem afkwam zat hij al te gillen. Nee, het was echt geen sport voor hem. Schaatste liever voor de lol.
Zijn glimlach werd breder, glimlachte zijn tanden bloot. Prachtig was het gewoon… Het egale ijzige oppervlak. Hij rende erop af, bleef bij de rand staan. Hij ging door zijn knieën, wreef met zijn vrije hand over het gladde oppervlak. Net zoals vroeger… Hij hield van schaatsen, gewoonweg omdat hij een Cassiaan was. Hij hield van zwemmen, schaatsen en nog veel meer andere dingen die met water te maken hadden. Wat dan weer wel jongensachtig aan hem was, was dat hij altijd de beste was – en fanatiekste – wat waterballongevechten betreft.
Hij zorgde er eerst voor dat een plekje met sneeuw veranderde in ijs, ging er toen pas op zitten en trok zijn schoenen uit. Weer begon hij te neuriën, begon keurig de veters van de schaatsen te strikken. Eenmaal aangetrokken zette hij zijn schoenen keurig naast elkaar naast de waterkant. Hij had genoeg vertrouwen in de mensen hier dat niemand ze zou stelen. Want kom op… Welke jongen wilde nou in godsnaam zijn schoenen? Hij kwam overeind, had perfecte balans – was het zozeer gewend op de schaatsen.
Hij zette zijn eerste voet stevig neer op het ijs, maar tilde hem al snel weer op. Aan de kant was het nogal zwak… Dan maar wat aan sterker. Met een simpele spreuk was het zo gedaan. Hij zette opnieuw het ijzer van zijn schaats stevig in het ijs neer, zette zijn andere ernaast. En afzetten maar. De vaart… De wind die hijzelf creëerde die langs zijn wangen streek… Wat had hij dit gemist. Het beste aan de winter was dit wel, gewoon lekker schaatsen.

W R E N

Vooruit, achteruit. Hij kon het allemaal. Rondjes draaien, springen. Heerlijke vrijheid, dat was wat hij voelde. Spreidde zijn armen, genoot ervan. Hij had zich zo eenzaam gevoel… De enige die hij had was Wren, en die leek niet echt gesteld te zijn op aanwezigheid. Dus in feiten was hij nog steeds alleen. Helemaal alleen. Het zat er ook niet meer in dat het meisje hem ook echt zou mogen, normaal met hem om zou gaan. Hij was een huilebalk en een… Nerd. En zij was het omgedraaide, dus waarom zou ze? Het was dom van hem om het ook maar te proberen. Maar grappig genoeg had ze voor zijn weten niet meer gespijbeld sinds hij er wat over had gezegd.
Hij werd uit zijn gedachtes getrokken door iets, voelde iets. Hij remde af, draaide zich om. Poes. Hij fronste, liet zijn blik verder afdwalen naar waar het geluid echt vandaan was gekomen. Wacht, was dat niet Wren? Wat deed zij nou weer hier? Ze had toch een hekel aan koude dingen? Een trauma was het eigenlijk, had ze zelf nog gezegd. Was die poes van haar? Wellicht, anders zou ze er niet voor op het ijs zijn gegaan. Nou, dan kon hij het diertje maar net zo goed voor haar pakken. Scheelde dat ook wat moeite voor haar. Rustig schaatste hij richting het dier, had zijn blik erop gericht.
Pas bij het horen van een kreet wendde hij zijn blik weer af, knipperde met zijn ogen – snapte het eerst niet echt. Maar pas toen het meisje in ene keer verdween stopte hij. Gleed nog een stukje door, maar bleef uiteindelijk stilstaan. Zijn armen die losjes langs zijn lichaam hingen, zijn abnormaal blauwe ogen die groter waren dan normaal. Wat was… Waar was… Hoe… Het leek allemaal een slechte herhaling van een eerdere situatie. Toen hij zo dom was geweest om zijn moeder mee te nemen naar een meer in Cassia. Het leek er zo verdomd veel op.
Hij bleef een paar tellen staren, tot het punt van realisatie kwam. Paniek sloeg toe. Hij wilde schreeuwen, maar er kwam geen geluid uit zijn keel. Was dom genoeg om een loop beweging te maken en viel daardoor. Hij ving zijn klap weliswaar op, maar wist niet zo goed wat hij moest doen. Rustig, rustig… Je moet rustig blijven Luca, je kunt dit. Hij sloot zijn ogen, haalde diep adem. Aanpak? Had hij niet. Gewoon zo snel mogelijk in het water komen. Hij liet het ijs waar hij op… Lag, veranderen in water.
Kon het niet helpen dat hij eventjes bevroor door het koude water dat zich om zijn lichaam sloot. Opende zonder enige moeite, zag ook nog eens scherp. Het meisje eenmaal gespot zwom hij ernaar toe, maar alles ging zo sloom. Zijn hartslag leek alles te overstemmen, klopte in zijn keel. Het bloed dat gonsde in zijn oren. Hij moest sneller zijn… Maar het ging niet, zwom al zo snel als hij kon. Het leek een eeuwigheid te duren voordat hij eindelijk de pols van het meisje vast kon pakken – in feiten waren het maar een paar tellen. Trok haar naar zich toe, richtte zijn blik omhoog. En… Nu? Hij had nog steeds geen plan.
Eenmaal dicht genoeg bij het ijs legde hij zijn vrije hand ertegen. Wat was het toch weer fijn dat hij goed was in fase overgangen. Zodra zijn mond boven het wateroppervlak was gekomen opende hij deze om zijn longen te vullen met lucht, pijnlijk – maar wel fijn. Klom uit het water, en trok het meisje met zich mee. Weg… Hij moest weg van het ijs. Zij moest er weg van. Hij sleepte haar aan haar pols met zich mee, durfde zelf niet op te staan en kroop maar wat.
Het voelde als een ware opluchting wanneer hij eindelijk weer op het vaste land was, en natuurlijk zij ook. Hij bleef eventjes zitten, keek naar haar. Weer sloeg die paniek toe. ‘Wren?’ fluisterde hij zachtjes, pakte haar schouders vast, begon er eerst rustig aan te schudden. Maar het werd steeds erger. ‘Wren?!’ Het leek allemaal teveel op die ene keer… Veel te veel. Te veel dan wat goed was voor de jongen. Hij bleef maar aan haar schudden, en dat zou hij ook blijven toen totdat ze haar ogen opende. Hij wist niet wat hij anders moest doen, hij wist het gewoon niet. Net zoals toen.

» Mijne is vager >3

Het verstikkende gevoel, het gevoel van onmacht. De paar seconden, waarin alles in slow motion leek te gaan. Waarin hij zijn hoofd zo sloom leek te draaien, zijn ogen langzamer leken te knipperen – er meer dan één seconde voor nodig leken te hebben. En hoe snel zij toch weer leek te verdwenen. Maar alles leek een slechte herhaling, een herhaling van een herinneringen die hij weg wilde bannen. Het was zijn schuld geweest, hij was dom geweest. Maar wat hij nu dan gedaan? Waarom moest het weer overnieuw beginnen? Wat had hij in godsnaam gedaan om dit te verdienen? Hij kon geen adem halen, al de adem die er nog was stokte in zijn keel. Hij kon zich niet bewegen, alles leek stil te staan. Staarde met glazige ogen naar de plek waar ze eerst nog had gestaan. Hij wist niet wat hij moest doen, kon niets doen. En toch moest hij iets doen. Het was zijn schuld, hij moest het rechtzetten. En het was ook half omdat zijn lichaam nog wist hoe het moest, de handelingen al eens eerder had uitgevoerd. Op dat val gedeelte na dan. Anders stond hij er nog, en had hij daar voor altijd gestaan. Of ja, tot iemand hem zou meenemen.

Hij was eventjes blijven liggen, was op zijn rug gerold en staarde naar de hemel. Maar kon zich er niet echt op concentreren. Ogen maar halfopen, en nog steeds glazig. Haar pols die hij gewoon niet los kon laten, bang dat ze alsnog weg zou zakken ergens in. Het water. Het was vreemd, dat hij er nog geen trauma’s aan had gekregen. Het liefst wilde hij gewoon zijn ogen sluiten, omdraaien en wegzakken. Gewoon, hij wilde er niets meer mee te maken hebben. Het beangstigde hem, en hij wist dan nooit wat hij moest doen. Het was zijn schuld geweest.
Opnieuw was het te danken aan het feit dat het allemaal een slechte herhaling leek. En alles leek pas te stoppen wanneer hij een andere reactie kreeg dan verwacht. Normaal zou hij een klap hebben gekregen, eentje die hij nog dagen had gevoeld. Nu hoorde hij enkel zijn naam, stopte abrupt met schudden. Hij knipperde met zijn ogen, staarde vervolgens naar het meisje. ‘Je rilt,’ prevelde hij zachtjes, niet instaat meer te zeggen. Moest een vrij domme opmerking zijn in de situatie. Zij die maar een beetje lach te kuchen, en hij die ergens anders scheen te zijn met zijn gedachtes.
Hij staarde met grote ogen in het niets bij het voelen van haar armen die hem tegen haar aandrukten, haar gesnik. Huilde… Ze? Wren kon huilen? Zijn reactie terug was nogal laat, leek nog steeds niet zoveel vat te hebben op de werkelijkheid. Met een hand aaide hij haar zachtjes, sloeg de andere om haar heen. Hij zei echter niets, wist niet zo goed wat hij moest zeggen. Sinds wanneer kon het meisje huilen? Sinds wanneer gaf ze mensen vrijwillig knuffels?
Uiteindelijk liet hij haar los, duwde haar een beetje van zich af. ‘Je… Je hebt het koud,’ merkte hij op, trok daarna zijn eigen jas uit – reikte hem uit naar het meisje, ‘Hier, hij is ook nat… Maar misschien helpt het een beetje?’ Hij ging er niet vanuit dat ze zich zorgen zou gaan maken om hem. Hij was trouwens ook wel wat gewend, hij kwam van Cassia. Kom op, dan moest je dit soort dingen gewend zijn. Hoewel het wel erg lang geleden was. Ach, het kwam wel goed. ‘M-Maar…’ begon hij zachtjes, ‘Sinds wanneer… Sinds wanneer huil jij?’ Nee, hij had haar er echt niet voor aangezien om te huilen. Daar was ze veel te trots voor in zijn ogen. Hoewel het haar wel nog schattiger maakte, wat hij natuurlijk beter niet kon zeggen.

» Meh, er kwam niets zinnigs uit :c

Het liefst zou hij zijn beiden armen om het meisje heen slaan en haar zo stevig vasthouden dat ze zichzelf niet zou kunnen bevrijdden uit zijn greep. Overspoeld door nare herinneringen… Hij wist niet wat hij ermee aan moest. Maar het zou geen zin hebben om alles wat hij had willen doen op dat moment nu te doen. Het was Wren… Ja, het was Wren. Hoewel de hele situatie zo verdomd veel had geleken op die andere. Die waarin het echt zijn schuld was geweest, en vandaar dat hij zichzelf nu weer de schuld gaf van het gebeuren. Hoewel het eigenlijk de schuld was van de witte kat, maar dat wist hij niet. Dus zou hij later wel zijn excuses gaan aanbieden.
Ze pakte zijn jas niet, maar hij bleef hem naar haar uitreiken, ooit zou ze hem wel moeten aanpakken. Want iedereen had toch wel een redelijke opvoeding gehad? Zijn ogen werden groter, hapte geschrokken één keer naar adem. Vreemd genoeg had hij haar reactie niet zien aankomen, maar toen ze met nogal grof en wild haar tranen begon weg te vegen drong het weer tot hem door hoe het meisje eigenlijk ook al weer was. Hij trok zijn hand terug, maar trok zijn jas niet aan. Hij zou hem later wel onopgemerkt in haar handen duwen of zo.
‘Maar Wren ik -’ Hij slikte de rest van zijn woorden in, bang dat ze boos op hem zou worden door zijn opmerking. Hij kwam van Cassia, had gewoon het bloed van een rasechte Cassiaan in zich, hij kon zo het verschil tussen wateren voelen. Zout, zoet, warm en koud. Hij voelde het gewoon, daar was ook zijn aanleg voor watermagie mee begonnen. En ook de reden dat hij uiteindelijk hier beland was. Half dan, zijn moeder had er ook aan bijgedragen: maar dat ontkende hij altijd.
Zijn ogen werden nog groter toen ze zijn kraag vastpakte, te dichtbij kwam naar zijn mening. Na haar sissende woorden slikte hij zachtjes, was meer een automatisme. Het voelde als een ware opluchting wanneer ze hem eindelijk losliet, leunde zelf zover naar achter als mogelijk. Hij twijfelde eventjes, keek vervolgens weer op. Hij pakte zijn jas met twee handen vast, en strekte zijn armen uit – legde hem met een vloeiende beweging over de schouders van het meisje. Realisatie punt dat hij zelf weer te dichtbij was gekomen door zijn beweging kwam pas een paar seconden; na een beetje zinloos staren. ‘J-Je vat nog kou als… Als je hier zo blijft zitten,’ merkte hij zachtjes op, leunde weer naar achter. Hij keek weg. ‘En ik beloof dat ik het tegen niemand zal zeggen,’ murmelde hij zachtjes. Niet dat iemand hem ooit zou geloven als hij het verhaal zou vertellen. Hij was meneertje huilebalk, huilde om werkelijk alles. Dus dat hij een held kon spelen? No way. Was meer het type voor held op sokken, en niet een echte dus.

Nou, hij was tenminste niet meer afwezig. Hoewel hij dat liever wel had willen zijn toen ze hem zo aankeek met die… Wrenblik, ja dat was het. De Wrenblik die hem bang maakte, hem deed rillen tot op zijn botten. Ervoor zorgde alsof het voelde dat een ijskoude druppel water – Nee, wacht… Dat klopte niet, want dat was gewoon zo. Hij was doorweekt en nat. Misschien zou hij het wegkunnen halen met zijn magie… Maar hij zou eerlijk gezegd niet weten hoe, en het meisje kennende met haar watervrees – kon hij maar beter zorgen dat hij precies wist wat hij deed met water voordat hij iets zou proberen. Wie weet zou hij haar nog een hartaanval geven, je wist het maar nooit.
De realisatie dat het om een ander persoon ging viel toch wel zwaar ergens. Maar aan de andere kant: hij had tenminste geen klap gekregen. Voorheen had hij een klap gekregen, een harde ook nog. Was weer een van die pijnlijke momenten dat hij niet herkend werd, wel een van de pijnlijkste omdat het in het openbaar was geweest. Mensen vreemd naar hun hadden gekeken, en hij daar gewoon niet tegen kon. Vandaar dat hij ook niet in het openbaar kon zingen, te bang voor de blikken van mensen. Hun meningen. Hij wilde enkel en alleen de mening horen van een expert, en dan ook nog maar eentje: eentje die hem kon helpen beter te worden. De rest mocht het niet horen, want het was nog niet perfect. Het was nog niet goed genoeg.
‘Geen probleem,’ fluisterde hij zachtjes, plaatste zijn handen op de grond. Hmn, die schaatsen begonnen irritant te worden zo. Ze waren alleen fijn op het ijs, hier niet. Een beetje onhandig begon hij aan de veters te peuteren, trok er een nogal ernstig gezicht bij. Het zou vast voor een komisch beeld moeten zorgen voor anderen, niet dat hij zich daar altijd zoveel mee bezig hield. Hij keek op, knipperde met zijn ogen. ‘Eh,’ kwam er zachtjes uit, wist niet echt hoe hij moest reageren op haar verontschuldiging. Uiteindelijk glimlachte hij weer, ietwat nerveus. ‘Het geeft niet! Je was een beetje… In paniek, denk ik. Maar ik houd me aan mijn belofte, niemand zal hier ooit van weten.’
Hij wendde zijn blik weer af, begon weer verder te peuteren aan zijn veters. Hij schudde langzaam zijn hoofd. ‘Nee, hoor. Maar ik je daar maar niet druk om: ik kom van Cassia, dan ben je dit gewend,’ grijnsde hij vaagjes. Nee, hij was het niet meer gewend. Als hij het echt gewend zou zijn, dan zou hij het nu niet koud hebben. Wat hij het dus wel had, maar hij ontkende het. Hij moest zich maar niet zo aanstellen. ‘Is er nog iets wat je moet doen?’ vroeg hij, keek op, ‘Want die kat is nu weer terug… En het is beter om maar terug te gaan.’ Hij keek eventjes om zich heen. Hij kon niet echt fatsoenlijk lopen op schaatsen, dus die zou hij eerst uit moeten doen. En dan weer zijn schoenen terugvinden, die hij eventjes niet kon vinden met zijn ogen alleen.

Het was niet dat hij het vervelend vond, nee; in tegendeel ze mocht zich vaker zo gedragen. Was ze tenminste niet zo eng, niet zoals met die enge blikken die ze hem altijd schonk. Die zorgden voor die koude rillingen die over zijn rug kropen, waardoor hij gelijk recht ging zitten – gewoon een automatisme dat hij had aangeleerd. Wist niet hoe en wanneer, maar het was gewoon zo. Het was gewoon dat hij het niet van haar gewend was, en dus niet echt wist hoe hij erop moest reageren. Normaal zou hij altijd bang wegkruipen of zo, maar nu zou dat vreemd overkomen. Ze bedankte hem, verontschuldigde zich zelfs voor dingen. Had water dan echt zo’n effect op haar? Niet dat hij het ging gebruiken, dat kon hij gewoon niet. Was van zijn aard altijd te behulpzaam en bezorgd om anderen: hij kon gewoon niemand iets aandoen. Zelfs al was het maar water over iemand heen gooien.
Dus de naam van de kat was Siri… En was duidelijk dat ze van Wren was. Of ja, dat de twee elkaar kende. Om te zeggen dat iets een eigenaar had was altijd zo grof in zijn ogen, alsof levende dingen echt als bezit beschouwd konden worden beschouwd. Nou waren planten een ander verhaal. Maar je wilde toch niet iemands vrijheid ontnemen enkel zodat je jezelf zijn of haar baas kon noemen? Vandaar dat hij ook nooit een huisdier had gehad, hij weigerde gewoon. Hij wist nooit zo goed waarom, maar in zijn ogen bleef er altijd iets verkeerd aan.
Hij kwam overeind, schaatsen uit – op zijn sokken dus, had ze vast in zijn handen. Hij keek haar nogal verloren aan toen ze de vraag stelde, kon enkel met moeite een mondhoek omhoog tillen. Hij kon moeilijk zo teruggaan. Het was niet dat het zijn lievelingspaar aan schoenen was, maar hij was wel erg gesteld op zijn spullen. Ze… Schopte… Tegen niets? Hij volgde de richting waarnaar ze toe schopte met zijn ogen, kreeg een nogal schaapachtige glimlach op zijn gelaat bij het zien van zijn schoenen. Want die kon je nou eenmaal niet missen in het wit van de sneeuw.
Zijn schoenen eenmaal aangetrokken, moest hij weer in een sukkelige rennetje terug naar het meisje. ‘Oké, ik ben klaar,’ glimlachte hij, ‘Dank je dat je hebt gewacht.’ Het laatste kwam er nogal zachtjes uit, wendde ook zijn blik af. Ergens had het iets verlegens, maar het was gewoon dat… De laatste blik die ze hem had geschonken was toch weer een hatelijke. En omdat hij er wel mee wilde leren leven, zij was tot nu toe de enige geweest niet hem niet gelijk zat was, was het enige wat hij kon doen om het te vermijden zijn blik af te wenden. Hij zette al een stap, wachtte toch nog eventjes totdat Wren in beweging zou komen. ‘Dus…’ begon hij maar weer te praten, omdat hij niet van stiltes hield, ‘Siri is van jou? Hoelang heb je haar al? Waar heb je haar gevonden, of hoe heeft zij jou gevonden? Luistert ze echt altijd zo goed naar je? Rent ze vaker weg, of was vandaag maar gewoon toeval?’ Vragenstroom a la Luca. Simpelweg omdat hij niet zo goed tegen stiltes kon, kon wel tien vragen achter elkaar stellen indien nodig.

Had hij iets verkeerds gezegd? Hij kon geen andere conclusie trekken dan dat hij iets verkeerd had gezegd. Hij had haar toch enkel en alleen bedankt? Waarom deed ze dan zo? Nou, ze deed als de hele tijd niet zoals de Wren die hij kende. Kon het moeilijk zijn Wren noemen, maar dit was een andere Wren. Het was moeilijk om uit te leggen, maar er was iets in haar gedrag veranderd… Natuurlijk, die enge blikken waren verdwenen. Maar dat kon ook als bedankje zijn, wie weet zou ze hem de volgende keer weer proberen te doden met die blikken van ‘r. Zoals ze dat normaal ook altijd zou doen. Hij durfde ook te wedden dat als ze niet door het ijs was gezakt – wat hij nog steeds vreemd vond ergens – ze hem nog steeds zo zou aankijken.
Hij had die vragen niet allemaal achter elkaar moeten stellen, en ook niet zo snel moeten praten. Ergens had hij gelijk weer spijt van wat hij had gedaan, en had hij medelijden met Wren dat ze nu een tijdje met hem zat opgescheept. Totdat ze bij de academie waren dan, dan kon ze weer weg. Ze kon nu ook weg, maar het zag er niet echt naar uit dat ze als een gek zou beginnen te rennen. Hij zou het waarschijnlijk toch niet in zich hebben om achter haar aan te gaan. Dan zou hij wel heel zielig alleen teruglopen, haar haar gang laten gaan. Maar ze bleef.
Ze probeerde zelfs zijn vragen te beantwoorden, haar houding maakte duidelijk dat ze eerst niet zo goed had geweten wat ze moest doen. Eveneens als haar stamelende begin, maar uiteindelijk antwoordde ze gewoon. Hij wilde bijna gelijk weer gaan vragen over wie Robin was, maar ze was hem voor. Hij moest zijn vragen herhalen. Meestal onthield hij ze nooit omdat het altijd een actie was uit pure paniek. Hij dacht eventjes na. ‘Ehm… Hoelang heb je Siri nou al?’ Hij aarzelde eventjes, dacht toen aan de zelfkennis die hij van zichzelf had; als hij het nu niet vroeg, zou hij het vergeten. Want hij was de rest van zijn vragen ook al vergeten. ‘Als ik het vragen mag, wie is Robin eigenlijk?’ Hij zou zelf uitgaan van familie of zo, maar je wist het maar nooit. Hij zat er wel vaker naast met zijn inschattingen, dus zoveel vertrouwen had hij niet meer in zichzelf op dat gebied.

» Sorry, hopelijk is hij bruikbaar c:

Ze deed zelfs de moeite om zijn vragen te beantwoorden. Misschien was dat ook als bedankje? Hij wist het niet, maar hij wist niet echt wat hij van haar gedrag moest vinden. Het kon ook zijn dat ze ze enkel beantwoordde omdat het anders als een soort van verlies zou aanvoelen. Dat was het waarschijnlijk, dat hij had gewonnen met zijn vraagjes. Die werkelijk nergens over gingen, maar hij kon niets beters. Want over zichzelf ratelen was nou ook weer niet zo’n goed plan, dan zou hij zo egoïstisch overkomen. Of ja, dat vond hij dan. Dus dan maar vragen stellen, kwam hij ook gelijk wat te weten over de ander. Niet dat hij daar bewust op doelde, maar het was wel leuk om dingen te weten te komen over de mensen om je heen. Dan kende je ze wat beter.
‘Geen wonder dat jullie zo goed met elkaar overweg kunnen,’ grijnsde hij. Ja, hij bewonderde het ergens. Gewoon om het feit dat hij een absolute ramp was met dieren. Hij wist nooit wat hij moest doen, werd soms zelfs al bang door een vogeltje dat hem te lang aanstaarde. En dan begon hij bang te gillen en joeg de dieren dan weer angst aan waardoor er chaos ontstond. Nee, je moest hem echt niet ergens in een kooi gevuld met dieren zetten. Dat vroeg gewoon om problemen.
Hij fronste eventjes, raakte licht in de war. Eerst had hij gewoon gedacht dat hij haar broer was, wilde enkel bevestiging hebben. Maar nu leek het net alsof die Robin haar… Vriendje was. Kon het zijn dat hij op een andere school zat? Maar hij had bij haar gewoond… Misschien in bepaalde appartementen of iets dergelijks? Hij wist niet meer wat hij ervan moest denken, durfde er niet meer over te vragen aangezien hij dan het gevoel kreeg dat hij op haar privacy inhakte en dat wilde hij niet. Dus zweeg hij maar en liet het voor wat het was.
Hij keek op. ‘W-Wren, je mag niemand slaan!’ ging hij zachtjes tegen haar in, had het niet in zich om echt een goed protest te leveren. ‘Zij weten toch ook niet dat je in het water bent gevallen? Ik mag het tegen niemand zeggen… En jij gaat het ook tegen niemand zeggen dus dan… Dan weet niemand het.’ Het duurde een tijdje voordat hij zijn tempo aanpaste aan haar versnelling. Dat hij dit ooit nog eens mee mocht maken: Wren die dolgraag terug wilde naar school. Lang kende hij haar niet, maar als hij één ding wist: dan was het dat het meisje een hekel had aan school. Wat koud water wel niet met haar kon doen, ergens leek ze een heel ander persoon.