Zijn wekker ging en vlug stond hij op. Hij zette het piepende ding uit zodat hij geen andere mensen wakker zou maken. Vlug kleedde hij zich aan en keek naar buiten. Het was nogal mistig buiten en waarschijnlijk ook koud. Vlug pakte hij zijn dikke jas en een sjaal. Hij liep voorzichtig de kamer uit en moest telkens oppassen dat hij niet struikelde over een stapel boeken of andere zooi. In de badkamer pakte hij een stapel spierwitte plastic bekertjes. Hij wandelde door de verlaten gangen en het enige geluid was dat van zijn voetstappen. Het was zondagmorgen en iedereen lag natuurlijk nog te slapen. Hij duwde de zware deur open en stapte naar buiten. De wind gierde om hem heen en trok aan zijn sjaal. Zijn haren werden volkomen door de war geblazen en hij genoot van het gevoel van de koele wind in zijn gezicht. Het was vochtig en de dauw doorweekte zijn schoenen toen hij over het gras liep. Hij trok zijn sjaal nog iets omhoog en blies witte wolkjes lucht uit. Mineko floot een vrolijk liedje en keek blij om zich heen. Hij had goed geslapen en was vroeg opgestaan om op deze zondagmorgen zijn watermagie te oefenen. Het was een bijzondere ervaring om buiten te zijn terwijl iedereen nog sliep. De vroegste vogeltjes ontwaakten en zacht gekwetter voegde zich bij zijn gefloten melodie. Twee roodborstjes vlogen over hem heen en gingen op een tak zitten. Ze floten een vrolijke melodie en Mineko antwoordde door een aantal zuivere noten achter elkaar te zingen. Zo ontstond er een vraag en antwoord, een duet tussen hem en de vogels. Na een paar minuten vlogen de beestjes na een laatste toegift en verdwenen uit het zicht.

Mineko was hier al vaker gekomen om te oefenen en de dieren leken hem te herkennnen. Dus toen hij zich door het struikgewas wurmde vlogen de vogels even verschrikt op, maar landen daarna kwetterend op de takken. Hij naderde het meer en zag de sprookjesachtige mistflarden boven het water bewegen. Daaronder glansde het water donkerblauw en spookachtig. Hij liep tussen twee bomen door en kwam op een soort open plekje bij het water. Met zijn watermagie maakte hij een stukje gras droog en vrij van dauw en hij ging zitten. Het leek net alsof hij helemaal alleen in een paradijs was. Om hem heen ontwaakten allerlei dieren en een paar nieuwsgierige ogen staarden hem vanuit de bosjes aan. Mineko bleef doodstil zitten en floot zachtjes door. Langzaam kwam een jong hertje uit de bosrand tevoorschijn. De onwetende nieuwsgierigheid van een beestje dat nog nooit mensen had gezien. Heel even keken ze elkaar recht in de ogen en toen draaide het beest zich om en huppelde gracieus weg. Mineko zuchtte lichtjes, hij was onder de indruk van de schoonheid van het jonge dier. Even zat hij doodstil en luisterde naar de geluiden in het bos. Hij ademde rustig in en uit en richtte zijn aandacht op het water voor hem. Zijn gedachten liet hij op de achtergrond verdwijnen en hij dacht enkel aan het hier en nu. Hij voelde het water voor hem en de lucht om heen. Hij was gestopt met fluiten en ook de vogels waren weer stil geworden. Het leek wel alsof ze beseften dat hij zich moest concentreren en dat ze stil moesten zijn. Toen herinnerde hij zich het advies van Zuki en hij stond soepel op. Hij doopte zijn handen in het water en huiverde toen de ijskoude vloeistof zijn warme handen omsloot. Na een paar tellen waren zijn handen verkleumd en hij bewoog met zijn vingers om het gevoel weer terug te krijgen. Toen zijn handen weer een beetje warm waren zette hij de bekertjes voor zich neer. Hij had in het totaal 9 bekertjes en hij plaatste ze in een strikte orde. Drie naast elkaar met ongeveer tien centimeter tussenruimte en daarachter nog twee rijen. Als kleine plastic soldaatjes stonden de bekertjes daar, maar door een plotselinge windvlaag dreigden ze allemaal om te waaien. Hij creëerde een beschermende rustige windstroming en de rust keerde terug. Hij ging zitten en merkte dat het al een stuk minder koud was zonder al die kille wind. Hij liet de wind warm en loom om hem en de bekertjes heendraaien en deed zijn sjaal omlaag. Hij ademde rustig in en uit en voelde de connectie met het water. Een bol water kwam omhoog en bewoog zich langzaam in zijn richting. Met een geconcentreerde uitdrukking op zijn gezicht stuurde hij het naar de achterste rij bekers. Het water viel naar beneden en er schoten wat spetters in het rond toen het de bodem raakte. Het een stootje lucht voorkwam hij dat hij nat werd en begon het proces opnieuw. Uiteindelijk waren de achterste zes bekers gevuld. Mineko ontspande zich even en keek rond. Hij voelde zich nauw verbonden met de planten en dieren hier en het leek wel alsof de tijd stil had gestaan. De zon begon nu op te komen en brak door de wolken heen. Hij bracht een zo groot mogelijke bol water omhoog en zag hoe de zonnestralen het raakten en in een kleurig spectrum gebroken werden. Hij splitste het water in twee kleinere bollen en deed dat nog een keer. Vier middelgrote bollen hingen wiebelend en instabiel in de lucht. Het putte hem uit om zoveel water in een keer te besturen, maar hij wilde weten hoe ver hij kon gaan. Hij bracht nog een bol water omhoog en nog een. Er hingen nu zes ronde vormen in de lucht met een mooi regenboogkleurig licht er om heen. Mineko voelde dat dit iets te veel van het goede was en de bollen begonnen te trillen. Het was een kwestie van tijd voor ze naar beneden zouden storten en Mineko probeerde de bollen naar het meer en van hem af te sturen. De wind stond echter de andere kant op gericht en werkte hem tegen. Hij besloot de bollen met de wind mee te laten voeren en ze aan de andere kant los te laten. Hij kon nu niet zien wat hij deed, omdat hij met zijn gezicht naar het meer zat. Volledig op zijn eigen inschatting duwde hij de bollen zo ver mogelijk weg. Het werd nu echt te zwaar en met een zucht ontglipte hem de concentratie. Het water verloor zijn vaste vorm en stortte naar beneden. Mineko richtte een luchtbarricade op in de hoop zelf niet nat te worden en ademde jachtig in en uit. Het had hem vrij veel energie gekost om alle zes bollen omhoog te krijgen en daarna weg te sturen. Hij kwam langzaam weer op adem en hief zijn windschild op. Meteen floot de wind om zijn oren en hij pakte zijn sjaal weer op en deed die om.
[Master Kratos :3]

Langzaam voelde hij zich terugkomen naar de aarde. Hij voelde het omdat hij begon te dromen. Hij zat aan de waterkant zijn harp leunde tegen hem aan. Hij ondersteunde hem zo goed mogelijk terwijl de helderde klanken over het water gleden. Yadi haar kopje kwam boven water en aan de waterkant zat een oude man. Hij glimlachte naar Kratos, zijn ogen hadden een goedkeurende glans. Iets wat Kratos altijd had doen glimmen van trots, want als zijn leraar goedkeuring toonde, dan betekende het dat het echt goed was. Kratos deed zijn ogen open, omdat hij voelde dat Yadi bovenop hem geklommen was en boven op zijn hoofd was gaan zitten. Hij zuchtte zacht terwijl hij zijn handen onder de dekens vandaan haalde en de oude schildpad van zijn hoofd haalde. “Waarom moet dat altijd op die manier?” zijn stem klonk streng maar zijn bruine ogen lachten, iets wat aantoonde dat hij er niks van meende. Yadi klom ’s ochtends graag op zijn hoofd om de volgende dag aan te kondigen. Het was de normaalste zaak voor Kratos om vroeg op te staan, het liefste tegelijk met de zon. Dus hij vond het nooit erg dat Yadi hem wekte. Hij duwde zichzelf op zijn elle bogen omhoog en stapte uit bed. Hij tilde Yadi in beide handen en zette haar terug in haar bak. Hij wist nooit hoe ze het in hemelsnaam voor elkaar kreeg om uit de bak te komen en op het bed te klimmen. Hij zou niet ontkennen dat hij speciaal voor haar altijd een trappetje aan het voeteneinde van het bed zette, maar dan nog bleef ze hem verbazen. De behendigheid waarmee ze dat deed, ondanks haar schild. Hij liep naar de badkamer friste zich op en trok toen zijn kleren aan. Daarna liep hij weer naar Yadi toe die hem verwachtingsvol aan zat te kijken. Ze wist dat ze mee mocht en dat zag je duidelijk in haar kleine ogen. Kratos grinnikte even en pakte haar toen op. “Ja, kleine dame jij mag ook mee.” Zei hij toen vrolijk. Hij liep zacht fluitend zijn kamer uit en hield zich op de gang stil, om niemand wakker te maken.

De eerste zonnestralen streelde zijn gezicht terwijl hij de ochtendlucht opsnoof. Het beloofde een mooie dag te worden, al was het zeker niet warm. Het was droog en hij hoorde de vogels vrolijk hun liet zingen. Het was weekend en ook dan moest hij zich voorbereiden op de volgende les, maar hij hield zich elke ochtend aan hun tochtjes. Dan nam hij Yadi mee naar het water en mocht ze zwemmen zoveel als ze wilde. Hij had minder tijd voor haar nou hij les op de Academy gaf, maar ze klaagde niet. Hij merkte aan haar als ze iets niet leuk vond, maar het leek haar totaal niet te deren. Ze leek het bijna wel te begrijpen en ergens dacht hij ook wel dat ze het begreep. Hij liep het bos in en de schaduwen leken hem gretig op te slokken. Hij floot zachtjes het deuntje verder die hij binnen begonnen was. Master Kratos leek altijd vrolijk te zijn. In zijn bruine ogen lag een kalme en vriendelijke uitdrukking en zijn gezicht sierde bijna altijd een glimlach. Alsof niks hem van zijn stuk kon brengen en er was ook weinig wat hem van zijn stuk kon brengen. Hij vond zijn rust in het water, begeleide haar. Daarom wist hij dat hij een taak had in het leven, een doel. Iets waarvoor hij leefde en wat hem goed deed. Hij stopte met fluiten en ging over in een zacht geneurie. Hij genoot van de ochtend, van het ontwaken van de natuur. Hij genoot er elke ochtend van, hij kon er geen genoeg van krijgen. Elke ochtend leek wel weer iets nieuws mee te brengen en het kondigde de beginnende dag aan. Een dag die weer allemaal ervaringen met zich meebracht. Na een tijdje kwam het meer in zicht en hij liep er heen terwijl hij stil werd. Hij ging in kleermakerszit voor het water zitten en strekte zijn armen voor zich uit om Yadi erin te laten glijden. De schildpad zwom meteen weg, de diepte in. Hij glimlachte toen hij haar zag verdwijnen, omdat hij wist dat ze altijd terug zou komen. Hij ging recht zitten en legde zijn handen in zijn schoot. Toen sloot hij zijn ogen en concentreerde hij zich op zijn ademhaling. Hij ontspande zichzelf totdat hij alles om zich heen in zijn opnam. Het kalme geluid van het water, de vogels, geritsel in de bosjes vlak bij hem. Alles bereikte zijn gehoor. Hij wist dat als je een zintuig afsloot je de andere versterkte, om je er volledig op te concentreren. Dat was een zwakte van het mensenlichaam, dat alle zintuigen te veel opvingen en niet alles konden verwerken. Opeens hoorde hij het geluid van iemand die zijn kant op kwam. Hij deed zijn ogen weer open en keek door de mist. Hij zag hoe een jongen aan de andere kant van de oever bekertjes neerzette. Hij glimlachte toen hij zag dat het Mineko was. De jongen had niet gelogen toen hij gezegd had, dat hij nog wilde oefenen. Niet dat dat zelfs maar bij Kratos was opgekomen. Hij keek toe hoe de jongen met het water bezig was. Hij ging duidelijk met sprongen vooruit en dat deed Kratos goed. Hij vroeg het water naar zich toe en liet zich zachtjes nog steeds in kleermakerszit over het water heen voeren. “Je doet het al heel goed Mineko,” zei hij terwijl het water hem naar de andere oever bracht. Hij sprong behendig op de kant terwijl hij Mineko glimlachend aankeek. “Heel goed zelfs,” vervolgde hij. Hij keek naar de bekertjes en toen weer naar Mineko. “Jij bent vroeg op,” er lag wat plagerigs in zijn stem. Het kwam niet vaak voor dat leerlingen zo vroeg op waren in het weekend, dat had hij al lang gemerkt. "Vraag niet te veel van jezelf Mineko," Hij knikte de jongen kalm toe, alleen er lag iets strengs in zijn ogen.

Mineko keek naar het meer en zag een zwarte gedaante over het water glijden. Hij probeerde te zien wat het was, dacht eerst aan een zwaan, maar hoorde toen een bekende stem. “Je doet het al heel goed Mineko.” Het was Master Kratos, die zich in kleermakerszit over het water had laten voeren. De man sprong soepel op de kant en Mineko glimlachte warm. “Heel goed zelfs,” vervolgde hij. ''Dankuwel, meneer,'' zei hij vrolijk, maar ook lichtelijk vermoeid, ''Ik had toch gezegd dat ik ging oefenen? Daar ben ik nu mee bezig.'' Het compliment deed hem goed, het was een teken dat zijn honderden pogingen wel zin hadden gehad. “Jij bent vroeg op.” De toon van Master Kratos was plagerig en Mineko glimlachte breed. Hij kon het zeker waarderen als leraren ook humor bleken te hebben. Mineko gaapte kort en grinnikte. Nu de man het zo zei voelde hij pas dat hij eigenlijk best moe was. Toen hij bezig was geweest had hij dat niet gemerkt. Hij was zo enthousiast en gefocust geweest dat hij zijn vermoeidheid pas na de val van het water had gemerkt. ''U bent anders ook aardig vroeg op. Doet u dat elk weekend?'' vroeg Mineko nieuwsgierig. Toen realiseerde hij zich dat hij dit aan een docent vroeg en niet met een andere leerling aan het praten was. Zijn wangen kleurden razendsnel lichtroze en hij keek beschaamd even weg. "Vraag niet te veel van jezelf Mineko," zei Master Kratos rustig. Hij knikte de jongen kalm toe, alleen er lag iets strengs in zijn ogen. ''Nee, meneer.. Ik bedoel, ja meneer... Ehm, u weet wat ik bedoel,'' stamelde hij en hij lachte verontschuldigend om zijn gestuntel. Hij was zoals altijd nieuwsgierig, maar deed deze keer zijn best om beleefd en netjes te zijn en niet meteen honderden vragen op de arme man af te vuren. Hij hield wijselijk zijn mond en wachtte af of de leraar nog iets te melden had.

Hij zag dat Mineko warm naar hem glimlachte en hij glimlachte terug. Hij meende elk woord wat hij zei. Dat deed hij eigenlijk altijd, hij loog nooit. Hij had daar een hekel aan dus zorgde hij er wel voor, dat het ook nooit nodig was. ''Dankuwel, meneer,'' De glimlach om zijn lippen werd nog breder en hij knikte Mineko even toe. “Eigenlijk moet je jezelf bedanken Mineko,” vervolgde hij toen. “Jij bent diegene die het goed doet. Ik niet.” Hij grijnsde even en keek toen weer serieus. Hij snapte wel waarom anderen hem bedanken voor complimentjes, maar die gaf hij ook alleen maar als hij het echt goed vond gaan. Hij zou niet ontkennen dat hij het leuk vond om bedankt te worden, maar het was nog altijd diegene die iets deed zoals Mineko nu, daarom vond hij altijd dat je dan jezelf ook mocht bedanken. Al zou dat een beetje vreemd klinken voor anderen die er omheen stonden. Toen begon Mineko er over dat hij toch gezegd had dat hij zou oefenen. Master Kratos knikte meteen. “Ja, ik zie het.” Hij glimlachte weer. “Dat bewijst jou doorzettingsvermogen en het werp duidelijk zijn vruchten af.” Vervolgde hij. Hij was even in gedachten verzonken toen er een korte stilte viel. ''U bent anders ook aardig vroeg op. Doet u dat elk weekend?'' Hij schrok op uit zijn overpeinzingen en keek Mineko weer aan. “Ja zeker, ik ben altijd graag vroeg op.” Hij grinnikte even. “En ook al zou ik het niet willen zou Yadi er mij wel toe dwingen, maar ik vind het helemaal geen verplichting. Ik hou van mijn ochtendwandelingen.” Hij keek Mineko aan. “Je kunt niet ontkennen dat het mooi is ’s ochtends toch?” Hij liet zich door zijn benen zakken en ging in kleermakerszit zitten, dat was een houding die hij bijna altijd aannam. Daar voelde hij zich goed bij. ''Nee, meneer.. Ik bedoel, ja meneer... Ehm, u weet wat ik bedoel,'' Hij keek omhoog met een kalme blik in zijn bruine ogen. “Ja, ik snap het Mineko.” Hij keek hem vriendelijk aan. “Als je het maar onthoudt,” Hij keek naar het water. Yadi kwam eruit kruipen. Op de een of andere manier wist ze altijd waar hij zich bevond, ook als hij zich verplaatst had. De schildpad klom op zijn schoot. “Ah, hallo meisje.” Hij aaide haar zacht over haar natte schild. “Welk seizoen vind jij het mooist?” zei hij toen uit het niets. Hij keek Mineko niet eens aan zijn blik bleef op Yadi gericht, maar hij had het wel degelijk tegen hem.

“Ja zeker, ik ben altijd graag vroeg op.” Master Kratos grinnikte even. “En ook al zou ik het niet willen zou Yadi er mij wel toe dwingen, maar ik vind het helemaal geen verplichting. Ik hou van mijn ochtendwandelingen.” Hij keek Mineko aan. “Je kunt niet ontkennen dat het mooi is ’s ochtends toch?” Mineko liet zijn blik over het meer glijden en knikte. ''Ja, het is haast betoverend,'' sprak Mineko instemmend. De witte mistflarden en het zachte vogelgezang maakten de sfeer sereen en bijna magisch. Hij zag hoe hoe de leraar naast hem kwam zitten en keek kort opzij. “Ja, ik snap het Mineko.” Hij keek hem vriendelijk aan. “Als je het maar onthoudt.” master Kratos wendde zijn blik af en keek naar het water. bijna automatisch volgde Mineko zijn blik en keek ook naar de waterkant. Uit het water kwam de schildpad naar boven. langzaam klom die op de kant en kwam in hun richting. Yadi klom op de schoot van de leraar. “Ah, hallo meisje.” Hij aaide haar zacht over haar natte schild. “Welk seizoen vind jij het mooist?” zei hij toen uit het niets. Omdat de leraar hem niet aankeek duurde het even voor Mineko volledig besefte dat het tegen hem was bedoeld. Hij dacht even diep na, dit was een onverwachte vraag. ''Als ik echt moet kiezen, de lente. Het is prachtig om te zien hoe alles weer opbloeit en groen wordt. Maar elk seizoen, elke dag heeft iets moois, iets wat dat moment bijzonder maakt... De natuur, hoe alles steeds vergaat en nieuw leven ontstaat, het is... gewoon prachtig om te zien.'' Sprak hij, het was lastig uit te leggen, maar in Mineko's ogen was de natuur iets wat altijd mooi was. In de winter als de planten tot geraamtes vergingen, in de lente als de blaadjes ontstonden en bloemen zich langzaam openvouwden. De zomer, gevuld met lome warme stiltes en de herfst als de bruine, oranje en gele kleuren de lucht vulden. Mineko vond het allemaal bijzonder, het was in zijn ogen ongelofelijk hoe de natuur zichzelf steeds vernieuwde alsof het zo geprogrammeerd was. Hij aarzelde even en stelde toen zijn tegenvraag, benieuwd naar het antwoord. ''En uw favoriete jaargetijde?'' vroeg hij beleefd. Ze zaten rustig naast elkaar en Mineko keek naar het druipnatte schild van Yadi. De grote schildpad was werkelijk prachtig en ze zag er zo wijs uit. Hij had de behoefte om zijn hand uit te steken en het beest aan te raken, maar moest zich inhouden. Tegenover een leraar kon je niet zomaar alles doen wat in je op kwam. Dus hij hield zijn handen naast zijn lichaam en keek slechts naar de schildpad.