Het bruinharige meisje voor hem huppelde vrolijk rond. Haar haren gingen zachtjes op en neer en af en toe rustig met de wind mee. Vreemd, hij heeft nooit tegen haar sorry gezegd. Of iets wat daar op lijkt. Zijn handen gleden in zijn zakken en een pet overschaduwde zijn ogen. Die nu dus niet zichtbaar waren. Zijn groene haar zat in een staart en ging, net zoals het haar van het meisje voor hem zo af en toe ook heen en weer. Zij sprong op een hek en probeerde haar evenwicht te houden, terwijl hij haar zo rustig aan aan het inhalen was. Zij ging weer sneller lopen en zorgde ervoor dat ze samen naast elkaar liepen.
‘Zeg Dylan, waar gaan we eigenlijk heen.’ Zijn blik was op de grond gericht, en schoot toen naar de voeten naast hem. Hij wist het niet. Liep hier eigenlijk wel fijn. Buitenlucht deed hem altijd goed, het was een soort van opluchting dat er niet honderd duizend andere kinderen rondliepen. Anders was hij spontaan weggegaan. Een scheve grijns vormde zich rond zijn lippen en hoorde het meisje de vraag nog eens herhalen. Hij keek vanonder zijn pet naar hem meisje, haalde een hand uit zijn zak en greep naar zijn pet. Haalde die van zijn hoofd af en maakte die vast aan zijn broek. Met een soort touwtje. Hij gaf nog steeds geen antwoord. Wat maakte het eigenlijk uit waar ze naartoe gingen. Zolang er maar niemand was die hen lastig viel vond hij het allemaal maar best.
Terwijl hij zich door de bosjes wurmde zag hij een groot meer zijn gezichtsveld binnen komen. Zijn grijns op zijn gezicht werd nog breder, en zijn pas werd iets sneller. Al snel was hij bij de rand van het meer aangekomen en liet zichzelf in het gras vallen. De kleine grassprietjes kietelde in zijn nek terwijl hij zijn ogen dichtkneep voor de zon. Het meisje, genaamd Jennifer maakt een paar vreemde geluiden en liet zich vervolgens naast hem neervallen. Ze zat wat te ratelen over hoe mooi het hier wel niet was, en over dat ze hier zo graag wou zwemmen. Snel sloeg hij zijn hand voor zijn mond en maakte een sussend geluid. Jennifer keek hem zwijgend toe ging rechtop zitten en sloeg vervolgens kwaad haar handen over elkaar. Ze kon het best mokken van iedereen. Maar dat maakte niet uit, want hij had er geen last van, en de mensen om hen heen ook niet. Want die zagen haar toch niet. ‘Kom op Jennifer doe nou niet zo mokkig. Je mag er heus wel zwemmen, maar niet nu.’ Zei hij terwijl hij rustig overeind probeerde te komen en haar aankeek. Langzaam verscheen er weer een glimlach op het gezicht van Jennifer, en voor hij het wist was ze opgestaan en rende weer wat rondjes om hem heen. Trok aan zijn hand, liet per ongeluk los en belandde in het water. Kleine druppels vlogen in het rond, wat een sukkel was het soms.

Vreemd eigenlijk, dat ze bij hem bleef terwijl ze toch ook gewoon verder kon gaan. Niet met leven maar misschien kon ze naar de hemel gaan. Als er überhaupt zoiets zou bestaan. Of misschien zal iedereen wel zo’n soort iemand hebben als Jennifer hoewel dat haast onwaarschijnlijk zal zijn aangezien hij veel gepest werd toen hij op de basisschool zat. Met zijn vingers ging hij langs de rand van zijn pet, en haalde die toen van zijn hoofd af, legde die langs zich neer en keek naar de natte Jennifer. Haar kleding scheen wat door, en omdat ze nogal boos naar hem keek besloot hij om toch maar weg te kijken. Aangezien hij geen zin had om een mep in zijn gezicht te krijgen.
Wanneer ze haar kleding had uitgewringt, mocht hij weer kijken. Met een brede grijns keek hij haar aan, en zij liep naar met toe, en keek vervolgens met grote ogen naar iets of iemand. Misschien had ze een paardenbloem gezien, en plukt ze de blaadjes er weer af. Om erachter te komen of ze ooit haar vader of moeder nog te zien krijgt. Of misschien zag ze een eekhoorn. Met een ruk draaide hij zich om. Het zou toch geen mens zijn, dat achter hem stond. Met grote ogen keek hij de jongen aan die daar stond, zijn ogen waren rood bruin gekleurd, evenals zijn haren. Hij keek weer achter zich om te kijken of Jennifer er nog was, maar die had zich al verplaatst. Weer draaide hij zich om, en stond vlug op. Jennifer stond vol bewondering voor de jongen. Was helemaal blij om iemand anders te zien. Waarom realiseerde ze zich gewoon niet dat hij haar niet zien kon. Met een zucht keek hij weer weg van de jongen. Probeerde oogcontact te krijgen met Jennifer maar die was veel te druk om te kijken wat de jongen aan het doen was.
‘Kom op Dylan, het is een jongen! Maak je eerste vriend hier dat is een goed begin.’ Waren haar woorden. Met een lichte irritatie keek hij de jongen weer aan. Waarom moest ze toch altijd zo pushen als het ging om nieuwe mensen leren kennen. Hij kon heus wel zelf vrienden maken. Daar had hij haar niet voor nodig. En daarbij waar had hij vrienden voor nodig. De meeste mensen verklaarde hem toch wel voor gek. Hoe goed hij te ook kende. Dat was ook zo toen hij de oude leden van de Super Peace Busters wou opzoeken. Hij wou ze vertellen dat hij Jen nog kon zien. Maar stuk voor stuk verklaarde ze hem voor gek. En dan niet lief, maar meteen met grove woorden. Ze dachten dat hij gek geworden was.
Plots voelde hij een hand in zijn rug, die een harde druk op zijn rug uitoefende. En voor hij het wist werd hij naar voren geduwd, stond nu vlak voor de neus van de jonge. De jongen had al eerder hallo gezegd, en nu was het zijn beurd om hallo terug te zeggen. Wat vermoeiend probeerde hij hem aan te kijken. Maar zonder resultaat. Hij week van de jongen af en staarde wat naar de bosjes. ‘Hoi,’ sprak hij kortaf naar de jongen. Het klonk nou niet echt vrolijk, gezellig of vriendelijk. Het was haast toonloos. Hij keek weer naar de jongen en glimlachte vervolgens wat vaagjes. Enkel om te laten zien dat hij hem misschien wat beter moest leren kennen voordat hij uitbundig hoi zal zeggen.

Jennifer zat maar op en neer te springen, aan zijn mouwen te trekken en steeds maar rondjes te rennen. Was ze dan werkelijk zo blij dat ze iemand anders kon zien dan enkel en alleen maar hem. Vast wel. Hij zou ook niet steeds maar bij dezelfde persoon willen zijn. Maar om nou zo aan te dringen om vrienden te maken ging hem toch iets te ver. Hij mocht toch zeker wel zelf uitzoeken wie hij graag als vrienden wou en wie hij liever niet als vrienden wou hebben. Misschien was deze persoon toch minder aardig of leuk dan dat hij eruit zag. Daarbij maakte hij vast geen goede eerste indruk, aangezien hij op zijn minst 5 centimeter van hem afstond. Een stapje naar achteren zou vast niet verkeerd zijn. Rustig zette wou hij een stapje naar achteren doen, maar werd tegengehouden door een hand, die nog een keer in zijn rug werd gestoken. Fijn, Jennifer. Stond ze hem weer eens tegen te houden. ‘Dylan, ga je een keer met hem afspreken, pleaaaaase?’ waarom kon ze niet gewoon haar mond houden? Wat geërgerd keek hij naar Jennifer, zonder ook maar door te hebben dat de jongen überhaupt nog voor hem stond, wanneer hij zichzelf voorstelde als Takumi draaide hij zich met een ruk weer naar hem om, en zetten vlug een stap naar achteren. Takumi hé, dat was niet zo’n normale naam, een beetje anders dan normaal. Of gewoon ongewoon. Wat nonchalant legde hij zijn handen in zijn zakken en keek hem aan. Hij had nog nooit eerder iemand gezien die bruin/rood haar had. Ergens had het wel iets. Hij grijnsde wat kortaf en week toen zijn blik weer af naar Jennifer, die nog steeds druk bezig was met rondjes draaien om haar eigen as. Hij kende haar al zijn hele leven, ze was altijd bij hem gebleven, en toch bleef ze hem elke keer weer verbazen, met de dingen die ze deed. Of op de manier waarop ze weer eens vrolijk naar hem toekwam en hem vervolgens weer belachelijk zat te maken omdat hij nooit eens op tijd kwam. Het was elke keer weer eens gokken of ze vrolijk of bazig was. Maar hij zat er niet echt mee, aangezien hij dan altijd wel weer eens wat te doen had.
‘Dylan, waar denk je aan? Ga je hem nog hand geven, hij is toch zeker geen uithangbord!’ haar woorden schudde hem wakker, en voor hij het doorhad had ook hij zijn hand uitgestoken naar de jongen genaamd Takumi. Hij klemde licht zijn hand om de zijne en schudde die vervolgens wat heen en weer. Jennifer keek hem voldaan aan wanneer Dylan de hand van Takumi weer los liet. Mooi, die ook weer blij. Ook Takumi had een van zijn handen in zijn zakken zitten. Zodra beide handen van Dylan weer vrij waren stopte hij ze weer in zijn zakken. Waar ze warm en veilig waren. ‘Ik ben Dylan, en nee natuurlijk heb je me niet gestoord. Ik was toch met niets bezig. Beetje rondhangen hier bij het water.’ Hij glimlachte vriendelijk terwijl hij met zijn voet wat want aan het wegschuiven was. Rondhangen, hij moest eens weten wat hij eigenlijk aan het doen was. Aan het praten met een dood meisje. Dan zou hij nog eens een beetje opkijken. Dan zal hij vast niet zo kijken wanneer hij erachter kwam dat er altijd een dood meisje bij hem was. En eigenlijk mocht hij Jennifer niet zo noemen. Want ze was springleven, voor hem dan. Voor de andere om hem heen was ze morsdood, doder kon gewoon niet. Maar wanneer hij het haar vertelde, dan werd ze boos wou de ander duidelijk maken dat ze niet dood was, maar wat ze ook probeerde het lukte niet om contact te maken met de persoon die zei dat ze morsdood was.
En nog steeds blijf ik het schattig vinden, dat rechter plaatje in je os.

Takumi glimlachte naar hem, en zakte vervolgens naast hem in elkaar, ging op de grond zitten. Jennifer was op van geluk wanneer hij met zijn hand naast hem in het grap klopte. Jennifer dacht waarschijnlijk dat het voor haar bedoeld was, en ging er dan ook met plezier zitten. Hij kon haar nu moeilijk vertellen dat de plek niet voor haar bedoeld was, maar voor hem waarschijnlijk. Want het kon niet zo zijn dat hij Jennifer ook kon zien. Dat was gewoon onmogelijk. Enkel een paar sukkels dachten dat ze haar ook konden zien, maar bleken achteraf met hem te kloten en zo ook met zijn gevoel en zelfvertrouwen. Hij bijtte zachtjes in de binnenkant van mijn wang en keek de jongen even aan, en vervolgens weer naar het water. De zon weerkaatste het licht en liet het water glinsteren. Het was hier rustig het werd ook niet voor niets het ‘stille meer’ genoemd. Dat zag hij heel toevallig op een bordje staan dat hij tegenkwam wanneer hij naar het meer aan het lopen was. Dan was er toch nog iets logisch. Wanneer hij weer naam Jennifer keek klopte ook zij op het plekje naast haar in het gras. Wat twijfelend liep hij achter haar langs en ging vervolgens op de plek zitten die hij aangewezen kreeg door haar. Zakte door zijn knieën en ging in een kleermakers houding zitten. Hij hield zijn knieën vast om te voorkomen dat zijn benen als het ware terugschoten. Want hij was nou niet bepaald de lenigste van iedereen. Zeg maar gerust dan hij vast geroest was, en wat olie kon gebruiken. Hij liet zijn blik afdwalen naar Takumi wanneer hij begon te spreken en keek al snel weer weg van hem. Een lichte knik kon er vanaf, en zonder er ook maar bij na te denken liet hij zijn benen los, en schoten zijn benen weer naar voren. Lekker is dat. Heeft hij weer. Onhandig legde hij zijn handen achter zijn hoofd, in zijn nek om precies te zijn, en leunde vervolgens naar achteren. De kleine sprietjes gras kietelde in zijn nek en aan zijn armen. Maar hij schonk er geen aandacht aan.
Daar lag hij dan, wat onhandig in het gras. Hij keek opzij en zag dat Jennifer ondertussen alweer was verdwenen. Naar een ander plekje misschien gegaan? Hij wist het niet. Schonk er eigenlijk ook liever niet zijn aandacht aan want hij was nu in gesprek met een jongen. Nou een gesprek kon je het niet echt noemen aangezien ze nog niet echt veel zeiden. Ze hadden zichzelf voorgesteld en meer ook niet. Ja hij vroeg of hij stoorde, en vertelde hem vervolgens dat het weer nog redelijk goed was voor normaal. Dat zal wel hij wist eigenlijk nooit zo goed antwoord te geven op zulke dingen, maar hij was bang dat het gesprek zou doodlopen en dat hij dus zou weggaan om met iemand anders te gaan praten. Niet dat hij dat erg vond, hij was er eigenlijk wel aan gewend om dat soort dingen te doen. Nouja, jammer dan. Hij keek weer opzij naar de jongen. ‘Waar kom je eigenlijk vandaan.’ Zei hij, om van onderwerk te switchen. Waar hij altijd zo vreselijk goed in was. In het veranderen van onderwerken. Hij richtte zijn blik weer op de lucht en keek naar de wolken die langzaam voorbij gingen. Heel rustig. De wolken verborgen overigens ook nu de zon. Maar het was niet echt koud. In tegendeel het was, zoals Takumi al zei, redelijk goed weer. Zo af en toe kwam er een fris briesje voorbij maar meer ook eigenlijk niet.

Hij luisterde rustig naar de jongen die naast hen zat, ging weer voorover zitten en schoof wat dichter naar hem toe. Om de afstand tussen hen minder te maken, en eigenlijk ook omdat hij hem anders niet goed genoeg kon horen. Wanneer hij hem vertelde dat hij geboren en getogen was op Razen, schrok hij, maar verscheen er snel weer een glimlach op zijn gezicht. Vreemd, Cassianen en Razanen kunnen het van oorsprong niet met elkaar vinden, puur omdat het tegenpolen van elkaar zijn. Vuur en water heeft nooit samen kunnen werken. Maar om de een of andere reden har hij geen kwade bedoelingen bij Takumi, eigenlijk had hij helemaal geen bedoelingen. Zat daar maar een beetje te luisteren waar hij vandaan kwam, en waar zijn moeder vandaan kwam. Nova, hij was dus een halfbloedje. Half Novaans en half Razaans. Vervolgens keek hij naar de grond en plukte met zijn hand wat gras uit de grond, en trok dat vervolgens ook weer uit elkaar, en gooide dat dan weer op de grond neer. Keek er een beetje schaapachtig naar en draaide toen met een ruk zijn hoofd van Takumi weg. ‘DYLAN, DYLAAAN’ klonk de stem van Jennifer, die half rennend op het af kwam lopen. Haar rechterhand was uitgestrekt naar achteren terwijl ze met haar linkerhand op haar knie rustte om even op adem te komen. Ze had blijkbaar een stuk gerend aangezien ze zo buiten adem was. Al snel stond ze weer recht op en keek hem vrolijk aan. ‘Kijk eens wie ik meegenomen heb!’ spontaan wees ze met haar linkerhand naar een stuk lucht. Iets wat hij blijkbaar niet zien kon. Misschien een fantasie vriend van der? Of zat ze weer eens te kloten met hem. Hij keek haar vragend aan, en liet zijn oog vervolgens weer naar het stuk lucht vallen, waar ze nog steeds naar wees. ‘Dit is Yuu, je kunt hem toch wel zien?’ Verbaasd leunde ze voorover en liet vervolgens het stuk lucht los. Wie was Yuu? Hij kende geen Yuu, hij wist bijna zeker dat ze een grap met hem uithaalde. Het zal ook eens niet zo zijn. ‘Yuu zegt dat hij Takumi kent.’ Takumi? Zal het zo zijn. Hij draaide zijn hoofd weer naar rechts en keek Takumi aan. Hij zat te twijfelen, of hij nou eigenlijk wel moest vragen naar een stuk lucht. Zo vroeg hij erom en dan kende hij geen Yuu. ‘Hij heeft blond haar, en is ongeveer 10 jaar, vraag het maar aan hem!’ het klonk overtuigend, en ergens ook logisch. Misschien kon hij hem niet zien. Hij keek nog naar Takumi.
‘Ik kom van Cassia, geboren en getogen. Bestuurd dan ook water’ hij besloot het hem toch nog maar niet te vragen. Misschien moest hij maar even wachten. Want als het een dierbare was, zat hij misschien zometeen al half huilend hier. En als hij ergens geen trek ik had was het wel huilende mensen om hem heen, puur omdat hij er hoofdpijn van kreeg. Niet dat hij geen medelijden met hem hebben zal. Hij zou hem troosten, en waarschijnlijk over zijn rug wrijven en vertellen dat het goed ik om te huilen. Maar in werkelijkheid zou hij alles doen om ervoor te zorgen dat hij zou stoppen met huilen, zodat hij geen hoofdpijn meer had. Klinkt ergens enorm egoïstisch. ‘DYLAN, vraag het nou alsjeblieft, we hebben niet de hele dag de tijd. Schiet eens op, please vraag het hem nu!’ Opgelaten keek hij naar Jennifer. ‘OKE IK VRAAG HET AL’ riep hij uit, vlug draaide hij zijn hoofd weer om naar Takumi, die hem nu waarschijnlijk voor gek zou verklaren. Het zal er waarschijnlijk dan ook enorm stom uitzien. Hij schreeuwens tegen een stuk lucht. Ze kreeg het weer eens voor elkaar hoor. Hem voorschut zetten in het openbaar. Maar goed hij had het er voor over, want ze zal altijd zijn vriend blijven. ‘Zeg Takumi, ken- kende je misschien een blondharig jongetje van ongeveer 10 jaar oud?’ wat twijfelend keek hij hem aan, onder zijn groene lokken. Een vage glimlach was te zien op zijn gezicht, maar je kon al van ver af zien dat hij niet echt gemeend was.

Wat schuldig keek hij Takumi aan. Hij was dichter bij hem komen zitten, je kon wel zeggen dat ze bijna net zo dicht op elkaar zaten als toen hij voor hem stond. Hij wende zijn hoofd weg voor wat frisse lucht en schoof toen voorzichtig wat opzij. Hij vond het wat ongemakkelijk om zo dicht bij iemand te zitten die hij amper kende. Hij vond het altijd wat ongemakkelijk als hij dicht naast iemand zat. Om de een of andere reden voelde hij zich dan ongemakkelijk. En wou dan zo snel mogelijk weg. Om vervolgens naar frisse lucht te snakken. Op adem te kunnen komen. Dat deed hij ook wanneer hij Jennifer vertelde dat ze lelijk was, en dat nooit iemand haar leuk zou vinden. Hij draaide zijn hoofd naar haar toe, en keek vervolgens naast haar. Waar volgens haar een blondharig jongetje zou moeten staan. Waarom kon hij hem niet zien. Waarom nou niet, dat zou alles een stuk makkelijker maken. Dan kon hij het gewoon allemaal aan de jonge zelf vragen, en nu moest het via via gaan. Dat was zo vermoeiend, en niet makkelijk. Gewoon onlogisch. Hij draaide zijn hoofd weer om zo gauw hij doorhad dat Takumi weer ging praten. Het was een tijdje stil geweest. Ongemakkelijk moment. Stiltes waren bij hem meestal wel ongemakkelijk. Hij wist nooit zo goed waar hij over praten moest. En soms, wanneer het echt gewoon geen woord meer uitkwam begon hij spontaan over school. Alsof dat ook maar enige vruchten afwierp. Hij knikte rustig op en neer, om te laten zien dat hij luisterde al sloeg het helemaal nergens op dat hij knikte. Hoewel, het was waar wat hij zei. Takumi had er inderdaad nooit over verteld. Over een jongetje, dat waarschijnlijk vermoord was. ‘Hij heet inderdaad Yuu…’ zei Jennifer die plotseling naast Takumi stond, en haar hand op zijn schouder legde. Als vorm van medelijden misschien. Hij wist het niet, en hoefde het eigenlijk ook niet te weten.
Want wat belangrijker was momenteel was, hoe ging hij zich hier uitlullen. Takumi had nog nooit over een jongetje gepraat, dat dus Yuu heette. En nu moest Dylan plotseling doen alsof hij dat wel gedaan had. Of misschien kon hij gewoon domweg een smoes bedenken. ‘Ik had het ergens gelezen.’ Zei hij wat zwakjes en probeerde de blik van Takumi te ontwijken. Wou niet zien hoe hij zou reageren. Was bang dat hij erachter zou komen. Dat hij gek was, en eigenlijk loog. Want dat deed hij altijd. Liegen. Ofja, dat deed hij. Want hij is nu groot, hij is geen 6 meer, en hij heeft geen club meer waar hij elke dat mee ging buiten spelen. Nee hij was nu een grote man, een vent kon je bijna zeggen. En grote jongens logen niet. Misschien een keertje, voor hun eigen bestwil. Maar in het algemeen logen ze niet. En hij dus ook niet. Hij zal dat niet doen. Maar om de bestwil van Takumi moest hij het wel doen. Hij kon niet zeggen: Ja een dode vriendin van mij, die momenteel achter je staat, kan hem zien en ik weet niet eens of het wel echt zo is. Nee dat kon hij niet maken. Hij zal Takumi de stuipen op het lijf jagen. En hij zal nooit meer van zijn langzalzeleven met hem praten. ‘Toen ik net aankwam, ik kreeg ehh, het verkeerde document. En las er toevallig over. Wil je er misschien over praten?’ vroeg hij vriendelijk terwijl hij zich half omdraaide om hem beter aan te kunnen kijken. Want praten deed je via oogcontact. Dat was belangrijk. Je kon dan zien of degene hem geloofde. En hij hoopte werkelijkwaar dat Takumi hem geloven zal.
Slecht :c

---

Het leven. Bevatte leugens en mysteries. Zaken die nooit opgelost zouden worden. Dingen die onverklaarbaar waren. Die niemand ooit zou kunnen bevatten. Dingen die boven natuurlijk waren. In het leven waren er verschillende paden die bewandeld konden worden. Sommigen paden brachten je hogerop, leidden je naar het licht en ver weg van de duisternis. Andere paden daalden dieper en dieper. Cirkelden omlaag naar de donkerste dieptes. En eenmaal daar aangekomen werd je verzwolgen door duisternis en was er geen weg terug. Nooit meer. Hoe herkenbaar. Diezelfde duisternis had ook hij ervaren. Hij een halfbloedje. Half Raziaan, half Novaan. Planeet van het licht nog wel. Hoe was het dan mogelijk zo diep te zakken? Had je zijn moeder moeten vragen. Nee, die was niet meer voor antwoord vatbaar geweest. Wat er gebeurd was die nacht in hun villa? Niemand wist het. Alleen hij. Niemand had het overleefd. Alleen hij. Waarom? Was dat wat men het lot noemde? Was het zijn geluk geweest? Hij had nergens heen gekund. De enige oplossing was rennen. Rennen en rennen. Zonder na te denken had hij zich in een donkere steeg begeven. Om uiteindelijk dat donkere pad te volgen. Het pad dat hem bijna fataal geworden was. Dat bijna zijn eigen ondergang betekend had. Het enige lichtpuntje dat hij destijds had was Yuu. En ook dat werd hem afgenomen. Elke keer dat het leek alsof hij zichzelf weer hervonden had, leek het alsof er iets gebeurde waardoor hij weer in het diepe werd gegooid. Verdronk in de duisternis.

Kort schudde hij zijn hoofd. Was het een leugen. Was het een leugen van de ander naast hem? Speelde hij met hem? Nee. Op de een of andere manier gaf Dylan hem dat gevoel niet. Een warm gevoel bekroop hem ineens. Alsof er iemand een hand op zijn schouder legde. Alsof iemand hem geruststelde. Maar er was niemand. Niemand anders dan hij en Dylan. Toch? Het was niet dat hij niet in geesten geloofde. Het was sowieso allemaal een raadsel voor hen die hier achterbleven wanneer geliefden deze wereld verlaten hadden. Het leven na de dood. Wat hield dat eigenlijk in? Takumi klemde zijn kaken op elkaar. Het was niet bepaald een makkelijk onderwerp. Zeker geen onderwerp dat hij eigenlijk met een vreemde zou bespreken maar toch. Het lot zorgde er voor dat hij het toch met iemand deelde. Of hij het nou wilde of niet. Takumi slikte en richtte zijn vuurrode ogen op Dylan. Gelezen? Hij had het gelezen? Stond dat allemaal in zijn dossier? Hij wreef even door zijn haar, zonder zijn blik daarbij van Dylan af te wenden. Die wendde zijn blik echter af. Daardoor begon hij al helemaal te twijfelen. Toen Dylan zich half omdraaide naar hem en hem wel aan keek zag hij iets in zijn blik dat er op wees dat hij niet de waarheid sprak. Vroeg hem of hij er over wilde praten. Takumi beet even op zijn lip. Twijfelde wat hij moest zeggen. Door zijn leven op de straat had hij geleerd naar lichaamstaal te kijken. En als belangrijkste.. De ogen van een ander. Want die spraken boekdelen. Takumi wist dat Dylan loog. Maar waarom? Deed hij het om zichzelf of een ander te beschermen. Of om hem niet te kwetsen? Hij raakte even kort het puntje van zijn neus aan. Keek bedenkelijk. ”Dylan..” begon hij zacht. Ja. Hij wist hoe hij het hem het beste kon brengen. Wat Dylan hem achterhield wist hij niet. Als hij het niet wilde vertellen begreep hij dat zeker. Maar toch.. ”Ik vertel het je.. Maar alleen als je mij de waarheid verteld.” zei hij resoluut. Niet koud of gemeen. Met een bepaalde warmte. Dat Dylan hem kon vertrouwen. Ook al kenden ze elkaar net. Soms gaven je mensen je nou eenmaal een bepaald gevoel. Een gevoel dat hij niet kon verklaren.