Bijna twee weken waren voorbij gegaan. Dit was de twaalfde morgen waarop hij wakker werd met het besef dat ze weg was. Dat het voorbij was. Zou dat genoeg moeten zijn? Mocht hij volgens de normen van de huidige maatschappij nog verdriet hebben, zoals hij had? Mocht het horen van haar naam nog een diepe leegte in zijn borstkas teweeg brengen? Want dat was wel hoe hij zich voelde. Mineko was nog nooit zo depressief geweest. Alles in de wereld leek opeens twee graden duisterder en meters afstandelijker. Hij voelde zich alleen, rot en intens verdrietig. Deze jongen ervaarde emoties sterk, hij gaf te snel om dingen, al was dat voor mensen van zijn leeftijd misschien niet gebruikelijk. Maar als hij zich zo alleen en verlaten voelde, waarom ging hij dan niet naar buiten? Ach was het maar zo simpel. Hij was moe van verdriet. Lusteloos, futloos. Er waren slechts enkele dingen die hem nog op de been hielden. Zijn normaal gesproken positieve levenshouding die ergens diep in hem nog altijd aanwezig was. De overtuiging dat Miku vast nog leefde. Dat hij haar nog terug zou zien. En zijn viool. Het was niet veel, maar het hield hem gaande.

Hij stond op, plots vastbesloten om iets te gaan doen. Aan gezelschap had hij niet echt behoefte, maar misschien zou verandering van omgeving hem ietwat afleiden van zijn verdriet. Mizuki moest uit zijn hoofd verdwijnen, ze had hem laten zitten. Zonder enige spijt had ze dat gedaan. De winter kwam tot zijn einde, volgens de kalender dan. In werkelijkheid was het buiten ijskoud. Nog steeds. Hij had geen hekel aan winter, maar het was wel onhandig soms. Hij droeg een dik vest met gevoerde kraag, wat functioneerde als een jas en daaronder twee warme shirts. Een sjaal was losjes om zijn nek geslagen. Zijn oren werden warm gehouden door een koptelefoon, die zachte muziek afspeelde. Het was zeer stil zo vroeg in de morgen, dus veel volume was niet echt nodig. De kou maakte onmiddelijk kortemetten met het slaperige gevoel dat hij had gehad. Nu hij was alerter was kon hij eindelijk weer normaal denken, zo leek het wel. Alles wat hij had moeten doen was kort los te breken uit zijn verdriet, om zo een kettingreactie in gang te zetten. Mineko zuchtte zachtjes. Wat nu? Het was zo'n goed plan geweest, naar buiten gaan. Maar waarheen dan precies? Hij wandelde maar verder. Keek verwonderd rond. Het had vannacht duidelijk gevroren. IJspegeltjes hingen aan de takken van de bomen die hij passeerde. Hij kon het niet nalaten er ééntje af te breken en het voorzichtig te bekijken. De sierlijkheid en natuurlijkheid van het kleine bevroren beetje water werkte kalmerend. In de doodse stilte van een normale zaterdagochtend stapte hij over de verse sneeuwlaag die op de paden lag. Zou de winter dan nooit stoppen? In zijn hart verlangde hij naar de lente. Misschien dat samen met het ijs zijn verdriet weg zou smelten. En dan zou verdampen in de zon. Voor nu leek dat echter nog eindeloos ver weg, dooi. Hij bereikte de rand van het meer en besloot hier te stoppen. De laatste tonen van zijn liedje werden afgespeeld, waarna hij de pauzeknop indrukte en zijn koptelefoon rond zijn nek plaatste. Dan haalde hij zijn viool tevoorschijn. Het was rustgevend om met zijn vingers over de snaren te glijden. Hij keek even rond. Er was echt niemand te bekennen. Ok, dan durfde hij het aan. Zijn instrument was nog steeds nieuw. Hij had nooit les gehad in viool-spelen, waardoor hij het grotendeels op gevoel en gehoor speelde. Dat ging soms grandioos mis, maar dat wist niemand. Hij had namelijk nog nooit zijn vioolmuziek bij iemand ten gehore gebracht. Melancholisch als hij zich voelde begon hij een liedje te spelen wat hij zich vaag kon herinneren. De klanken vloeiden als natuurlijk voort. Zijn vingers gleden over de hals van de viool. Zijn luchtmagie zorgde voor een klankkast, waarin de tonen werden versterkt. Dit liedje gaf zelfs zonder tekst het gevoel weer wat hij nu had. Deels dan. Liefdesverdriet was nauwelijks te beschrijven of in één gat te vangen. De andere aanwezigheid merkte hij niet op, enkel over het meer starend. Ondertussen op zijn instrument spelend alsof hij daarmee de hele wereld weer goed kon maken en alle gebroken harten en gevoelens weer kon lijmen.

[ Viool~
Liedje~]
[LIE ONLY]

Een stem verstoorde de harmonische klanken van zijn instrument. 'Je moet je viool rechter houden.' Wat? Midden in een noot stopte Mineko met spelen. Had hij dat goed gehoord? Hij bleef stijf stil staan en controleerde zijn houding. Ergens moest hij de stem wel gelijk geven. Hij rechtte zijn rug en dacht kort na. Wacht.. Een stem dat betekende een persoon. Ja, Mineko was er niet echt bij met zijn hoofd. Ergens anders met zijn gedachten en afgeleid door zijn verdriet. Verbaasd draaide hij zich om en knipperde hij een paar keer verdwaasd met zijn ogen. Dat was ook een lekkere binnenkomer zeg. ''O...'' sprak hij aarzelend. De man- of was het nog een jongen?- zag er niet echt bepaald vriendelijk uit. Maar het advies was wel waar geweest. Door zijn emotie had hij niet goed op zijn houding gelet. Hij bloosde lichtjes, maar voor een buitenstaander kon het ook lijken alsof dat door de koude wind kwam, die op zijn wangen blies. ''Bedankt voor de tip.'' zei de jongen met een kleine, maar welgemeende lach. Hij was altijd bereid te verbeteren. Van advies kon je enkel sterker worden. ''Speel je zelf viool?'' vroeg hij dan nieuwsgierig. De ijzige blik wijtte hij maar aan het weer of het persoonlijke humeur van de ander. Waarom leunde die trouwens op een soort stok? Vreemd. De jongen die hem gestoord had met een kil advies was een mix tussen zowel de kenmerken van een tiener en een hoop volwassen, haast oude trekjes. Mineko had zijn viool laten zakken en keek met zijn groene ogen tegen de ander op. In de ogen van de ander stond kilheid, in de zijne kon je zowel verbazing als een achterliggende treurigheid lezen. ''Ik ben trouwens Mineko.'' stelde hij zich rustig voor.
[Flut, maar moet gaan xD]

''Speel je zelf viool?'' Dat was de meest logische verklaring voor een advies als deze. Immers zou een viool-speler het sneller wagen commentaar te hebben dan een andere random dude. Al waren er uiteraard meer dan genoeg mensen die dat met plezier deden, commentaar hebben op dingen waar ze niets vanaf wisten. Maar dan was het meestal enkel negatief en vaag, niet iets specifieks zoals dit. Dus hij vermoedde wel dat de kalme man een muzikant was. Woops. Dat was blijkbaar een verkeerd onderwerp. Gesnuif en een hard gezicht waren de directe gevolgen. Hoe kon een simpele vraag over viool spelen zo'n effect hebben? Vreemd. 'Nee. Mijn...broer.' Dat klonk haast alsof die broer dood was nu. Zo te zien had de ander het hoe je het ook wendde of keerde het er erg lastig mee. Dus hij liet het maar gaan. Hij was niet hierheen gekomen om mensen te herinneren aan dingen die ze wilden vergeten. Sinds kort wist hij zelf hoe dat voelde. ''Ik ben trouwens Mineko.'' was de logische afleiding. 'Lie.' Gelukkig was Lie al een beetje minder gespannen, zo leek in elk geval. 'Je speelde trouwens wel goed, maar pas op dat je niet teveel in je spel opgaat en je omgeving vergeet, dat kan schadelijk zijn.' Het eerste deel deed hem dankbaar en een beetje trots grijnzen. Dat hij niet op mocht gaan in zijn spel, daarover was hij het niet geheel eens. Juist dán kon je echt emotie in je spel gieten. Wellicht moest Mineko gewoon een mix vinden tussen beiden. ''Bedankt. Ik waardeer de kritiek, het is stukken beter dan inhoudsloos gezeur.'' Hij glimlachte warm om aan te geven dat hij het absoluut niet erg vond dat Lie hem niet enkel de hemel in prees. ''Mag ik vragen wat er met je broer gebeurd is? Of praat je er liever niet over...'' Hij wist eigenlijk niet goed welke houding hij zichzelf moest geven, prutste dus maar wat aan de strijkstok in zijn hand. Gleed met een vinger over de gladde bovenkant en de strakgespannen draden.

Mineko bleef kalm staan. Of in elk geval, dat probeerde hij. Toch maakte het hem lichtelijk nerveus, omdat hij aanvoelde dat de vraag een gevoelige kwestie was. 'Er is niets met hem gebeurd.' De kilheid deed hem al wensen dat hij niets had gevraagd. Mineko kon soms heel nieuwsgierig zijn, maar op zulke momenten kon hij dat wellicht beter inhouden. Lie legde hem uit dat de relatie met zijn broer niet geweldig was geweest. Ok. Dat kon. Voor Mineko klonk het vreemd. Je broers en zussen waren toch het meest kostbaar, stonden het dichtst bij je. Daarmee had je ondanks onderlinge verschillen haast automatisch een goede band. Een bloedband. Maar zoals het voor hem vreemd klonk dat je ie broer niet mocht waren er vast ook genoeg anderen die zijn haat voor zijn vader niet begrepen. Het lag allemaal gevoelig en was persoonlijk. Wie weet wat die broer en Lie door hadden gemaakt. Er waren vast redenen genoeg voor. Haat, jaloezie. Diefstal, een zeer groot misverstand. Het had in elk geval de sfeer zwaar verpest. ''Dat spijt me.'' mompelde Mineko. Zowel doelend op het feit dat hij het vervelend vond om te horen over de slechte band van de broers en ook dat hij niet gewild had dat Lie er nu aan terug moest denken.
Of hijzelf broers of zussen had. Dat leidde zijn gedachten in elk geval een beetje af. Een blik met gemengde gevoelens richtte zich naar Lie's ogen. 'Ja, ik heb een zusje, Miku. Ze zat hier op school.' Zei hij. Aan de ene kant maakte denken aan Miku hem blij, kalm en trots. Ze was werkelijk zo geweldig. Maar haar verdwijnen was weer een zeer groot minpunt. Hij aas bezorgd om haar. Zou ze in orde zijn? Zorgde hun vader wel dat Miku het goed had? Want technisch gezien had hij haar enkel naar huis laten ontvoeren om Mineko erheen te lokken. Een lage streek, ingewikkeld en pijnlijk om uit te leggen. 'Maar gezien het feit dat ze blind was zit ze nu op een andere school.' O hij wensde dat dat waar was. Controleren kon hij het niet. Hoop was het enige wat hij had voor Miku. Zijn ogen vielen dan op de stok, staf, wat het dan ook was. Lie leunde erop, alsof hij een oude man was. Maar qua uiterlijk was hij toch slechts een adolescent. 'Waarom heb je die stok nodig, Lie? Ben je gewond?' Waarom hij maar door bleef vragen wist hij niet. Misschien wilde ook Mineko het onderwerp familie zo spoedig mogelijk achter zich laten. Zoals het voor Lie gevoelig lag gold dat ook voor deze jongen. Vandaar deze vraag, met een onhandig glimlachje.

Er was iets vreemd aan deze hele situatie. Wat het was wist Mineko bij god niet, dus hij liet het maar los. Erover peinzen had toch geen zin. Hij moest juist blij zijn dat er eindelijk een beetje afleiding geboden werd. Mizuki, mizuki. Die naam zoemde eindelijk eventjes niet door zijn hoofd. De bruine ogen vol haat en woede. Die waren even, even vergeten. Alles lag even ver achter hem. 'Waarom heb je die stok nodig, Lie? Ben je gewond?' Hij hoopte het gesprek zo voort te zetten op iets neutraler terrein. Want praten wilde hij wel, maar liever niet over Miku. 'Ik ben tijdens de drukte tussen de leswisselingen omver geduwd en ben van de trap afgevallen, ik heb daarbij mijn been bezeerd.' Dat schokte Mineko wel. Soms was het druk op de gangen, dat was waar. Maar zó druk dat er iemand verwond werd? Het verbaasde hem en schokte hem. De jongen had sowieso een hekel aan geweld, dus dit was iets wat hem een hoop sympathie voor Lie deed voelen. 'Het is niets ergs.Over een paar weken is het alweer geheeld.' Mineko glimlachte warm. ''Ik hoop het voor je, het klinkt best naar.'' De oprechte vriendelijkheid in zijn stem deed terugdenken aan de jongen die hij maanden geleden altijd was geweest. Vrolijk, zorgzaam en zorgeloos. Een nieuw onderwerp werd door Lie naar voren gebracht. Ondanks de mysterieuze sfeer, dat éne onbenoembare dingetje dat er mis was bij deze jongen, mocht Mineko hem wel. 'Het is een geweldige dag nietwaar? Heerlijk de kilte die hier zo in de lucht hangt.' Nadenkend knikte Mineko. ''Het is inderdaad mooi zo, die laatste winterdagen.'' stemde hij met Lie in. Mineko had het gevoel gekregen dat Lie hier de leiding had. Waarom wist hij niet zo goed, maar de jongen was bijna een man en een stuk overheersender dan hijzelf. Maar niet op een bedreigende manier, dus Mineko glimlachte kalm. ''Heb jij toevallig enig idee hoe laat het is?'' De jongen had werkelijk geen tijdsbesef meer en ook de zon boodt achter de wolken geen antwoord.
[Sorry voor de laatheid ^w^]