Hoe lang zou ze weg geweest zijn van school? Ze had geen idee en eerlijk gezegd maakte het haar ook helemaal niets uit. Er zou vast toch niemand geweest zijn die haar gemist zou hebben. Maar wat moest ze zeggen als er toch iemand was die het gemerkt had en zich af vroeg waar ze geweest was? De waarheid kon ze niet vertellen, dat moest en zou een geheim blijven, haar geheim. Ze kon zeggen dat iemand in haar familie ernstig ziek geworden was, ja, dat zouden ze wel geloven. Zolang ze er maar niet achter kwamen dat het zegel gebroken was. Het zegel dat er voor gezorgd had dat ze niet in de demoon kon veranderen, het verschrikkelijke monster. Garu had er voor gezorgd dat ze het zich niet meer kan herinneren, maar dat was mislukt. Na verloop van tijd kwam alles weer terug. Toen ze het wist had ze besloten dat ze het beest wilde kunnen beheersen, in bedwang kunnen houden. Daarom was ze gevlucht van school, ’s nachts en had ze het getraind. Het ging al goed, ze kon het meestal in bedwang houden, had er meestal controle over. Maar soms ook niet. Af en toe nam het haar weer over en bestuurde het monster haar lichaam. Dan was ze een psychopaat die aan niets anders dacht dan bloed. Maar soms kwam ze ook goed met hem overeen. De demoon keek mee door haar ogen en af en toe hadden ze zelfs gesprekken, of toch vaak. Meestal in gedachten, maar als ze alleen was antwoordde ze vaak luidop. Wat best wel grappig was voor voorbijgangers, ze keken meestal vreemd op en dachten dat ze gek was. Wel, misschien was ze het ook een beetje maar dat was niet haar probleem.

De maan verlichtte haar pad. Het was lang geleden dat ze hier nog gewandeld had. Broccoli, haar border collie, trippelde achter haar aan. Ze had geprobeerd hem op de kamer te houden, maar hij was ontsnapt en haar gevolgd. Eigenlijk had ze dat wel kunnen verwachten van hem. Hoe die hond het deed bleef voor haar een groot vraagteken. Hij had heel wat afgezien in het begin, maar later begreep hij het en wist hij wanneer hij zich moest verstoppen. Ze was benieuwd of er nieuw vlees was aangekomen op school. Wie weet wat voor mensen er bij gekomen waren. Of nog beter, misschien is Savador wel ontslagen, dat zou pas zalig zijn. Maar dat was waarschijnlijk niet, jammer. Bij het meer bleef ze even staan en keek naar het water. Dit was de plaats waar ze Kana op de grond gewerkt had als reflex. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Wat was dat toch een aardige man. Ze besloot hier nog een tijdje te blijven. De nacht was nog jong dus ze had tijd zat. Ze ging in het gras zitten en keek naar de weerspiegeling. Dacht terug aan Sasuke. Hij was weg, verdwenen. Niemand wist waar hij naartoe gegaan was. Wat miste ze hem. Hij gaf haar zo’n goed gevoel. Net zoals Saturi, wel, hij was eigenlijk gewoon aardig. Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze terug dacht aan de trainingen. Haar glimlach verdween. Maar net zoals Sasuke was hij vertrokken. Ze miste hen. Het leek wel alsof de personen die ze lief had verdwenen. Wel, het waren er dan wel twee, maar het waren de enige twee mensen waar ze om gaf. De rest op de wereld boeide haar niets. Alhoewel, Kana misschien een beetje, maar daar had ze gewoon respect voor. Het leek wel een vloek, maar ze wist dat dat niet was. Misschien moest ze stoppen om om anderen te geven, ze wilde het geen derde keer meemaken. Ze wilde niet opnieuw die hartverscheurende pijn voelen. Maar het had haar wel harder gemaakt, ze was emotielozer dan tevoren. Maar natuurlijk was ze ook geen emotieloze robot. Emoties waren voor zwakkelingen, zag ze nu in. Het bezorgde je alleen maar pijn. Liefde was nog erger. Het maakte je gewoon zwakker. Daarom moest ze het verbannen, hoe hard het ook werd. Ze hoorde de schelle lach. De schelle lach die ze haatte, maar waar ze ook van ‘hield’. ”Iemand hier wordt sentimenteel zo te zien.” galmde een hoge stem door haar hoofd. Het was een scherpe, snijdende stem, maar zijzelf was het al zo gewoon dat ze er geen last meer van had. Lune zweeg, gaf de demoon geen antwoord. ”Hmmm, ook goed dan. Laten we lekker saai gaan doen.” Lune’s gezicht veranderde niet, was één en al kilte en doodsheid. Het leek misschien wat overdreven dat ze opeens zo veranderd was, maar het was gewoon de druppel. Sasuke die verdwijnt en te weten komen dat er een gevaarlijke demoon in je zit. Lune staarde nog steeds naar de weerspiegeling. Het water was zwart, maar de maan en sterren werden erin weerspiegeld. Ze zat net iets te ver om zichzelf erin te zien. Doordat ze niet oplette en zichzelf ook niet zag, merkte ze de persoon niet op die naar haar toe kwam.