Rustig liep ze de deuren uit, geen reden om zich te haastten. Ze had geen idee wat ze aan het doen was, omdat ze van plan was om niet naar buiten te gaan. Blijkbaar toch wel. Ze zag wel wat het ging brengen. Rustig liep ze de trappen en bleef even staan. waar zou ze naartoe gaan? Niet terug de Oude Ruines. Daar had ze nog even teveel herinneringen aan, en ze had zichzelf min of meer beloofd om daar de komende tijd niet meer langs te komen. Beetje pijnlijke herinnering. En ze was er natuurlijk gevallen met haar natuurlijke onhandigheid. Stom van haar. Maar ja, wat verwachtte je dan ook met haar evenwicht? Het trok nergens op, ze zou nog vallen op een egale vloer eens. En ze had geluk gehad dat ze haar nek niet gebroken had en dat er iemand in de buurt was. Gelukkig maar. Wie weet zou ze dat geluk deze keer allemaal niet hebben. Nee, ze waagde het er liever niet op vandaag. En zeker niet op zo'n prachtige dag. Ze hield toch zoveel van kerstmis en de vrolijkheid onder mensen, het was gewoon onvermijdelijk voor iedereen om niet blij te zijn. Zo zag zij het dan. Hm, anders liep ze maar gewoon even een rondje om het stille meer. Volgens iedereen was het bedekt met ijs. Niet dat zij zich zou wagen om erop te komen, maar het was leuk om mensen te zien schaatsen en lol zien te maken op het ijs. Tja, sommigen waren zelfs echte kunstschaatsers. Dat vond ze het mooist om te zien, de sierlijkheid enzo. Eillish zette zichzelf in gang, en zette een grote glimlach op haar gezicht. Ze had eigenlijk geen last van de koude door haar dikke jas en sjaal. En haar muts natuurlijk. Haar muts. Ze lachte even in zichzelf, hoe kon men een heel gesprek voeren over een muts om maar iets te zeggen? Het leek onwerkelijk, maar ze had het gedaan. Raar. Zij was gewoon raar. Lachend om zichzelf liep ze verder, eeuwig vrolijk bijna. Ze snoof de frisse lucht op en keek eens om zich heen. Wat hoorde ze daar toch? Iemand huilde? Verbaast keek ze om zich heen, zoekend naar de dader van dit jammerlijk geluid op deze dag. Ze zag plots in op de grond, en verbaast liep ze erheen. Het was een meisje, haar niet bekend. Ze was iemand of iets aan het roepen, een Nia? Nee, Naii! 'Hallo?' Vroeg ze zacht, om haar niet te laten schrikken. 'Gaat het wel?' Ze liep zich op haar knieën zakken zodat ze op ooghoogte was met het meisje. Ze mocht niet huilen, niemand mocht vandaag verdrietig zijn!

'It's the most wonderful time of the year,' murmelde Kijito zachtjes terwijl ze door de sneeuw liep, bijna danste. Als rasechte Cassiaan maakte dit haar altijd vrolijk, zo vrolijk.. Al had het ook gesneeuwd toen Roxas en zij bij de Waterval gezeten hadden, zolang geleden. Dat was te lang geleden, maar die tijd zou niet meer terugkomen. Ze had Roxas al zolang niet meer gezien, zou het nog wel goed met hem gaan? Contact zoeken zou geen zin hebben; hij reageerde nooit meer op wat dan ook, dus had ze het opgegeven. Ze wilde hem niet meer pijn doen. Zijn woorden kon ze nog steeds letterlijk zeggen maar als ze erover begon kwamen er zoveel tranen in haar ogen dat ze niet meer fatsoenlijk kon zien. Ze moest het vergeten.. En ze moest vrolijk zijn! Ze zette een nieuw kerstliedje in, al was kerst al voorbij, en liep verder, dwong zichzelf om aan vrolijke dingen te denken. Houdini, haar vosje, hupste vrolijk achter haar aan en dartelde door de sneeuw. Af en toe dwaalde hij af, maar hij kwam altijd weer terug. Na al die tijd waren ze wel gewend aan elkaar. Echt lief van Tomari, dat hij het diertje aan haar gegeven had.
Oh, ze was bijna bij het meer. En wat was dat betoverend! Kijito stond stil aan de rand van het meer, hield haar adem even in toen ze als betoverd naar het ijs keek dat zich over het meer verspreid had. Het was net een sprookje, een plaatje uit een prachtige film. Wat mooi! 'Zie je dat, Houdini,' fluisterde ze zachtjes, glimlachte opgewekt naar het vosje. Gelijk alles vergeten waar ze net aan had gedacht; een nieuw jaar, ze moest toch ook verder.. Hé, daar zaten mensen.. Haar blik was eroverheen gegleden, ze had hen bijna niet gezien. Het ene meisje knielde bij een ander meisje, ze meende die ene te kennen.. Voorzichtig liep Kijito naar hen toe, bewoog rustig om hen niet te laten schrikken. 'Uhm.. Kan ik ergens mee helpen?' Haar stem was ontzettend zacht en ze durfde niet harder te praten, straks verstoorde ze een gesprek. Maar dat meisje, met die bruine haren.. Die had ze al eens eerder gezien, echt. Kijito deed een paar stappen dichterbij en probeerde te zien wat er aan de hand was, maar ze kon er niet zoveel uit opmaken.

"Mijn beste vriendin is weg. Mijn blauwe baby Huskey is weg, bedoel ik." Eillish keek haar verwonderd aan. Haar blauwe husky? De betekenis drong even niet goed tot haar door, alsof ze nog slaapdronken was en nu pas het licht aan deed. 'Je blauwe husky?' Herhaalde ze zachtjes. Ze hoorde wat geritsel achter haar, en keek om. Een ander meisje was genaderd, wat haar redelijk bekend voor kwam. En dat was raar. . 'Uhm.. Kan ik ergens mee helpen?' Eillish ging terug rechtop staan, zodat het niet leek alsof zij er zoveel van af wist. Maar het andere, ze kende haar, en kon gewoon niet op de naam komen. 'Ik help wel met zoeken..?' Haar zin vragend, ze kende het huilende meisje haar naam niet. Ze zat daar zo verloren, wat haar een ander, ouder beeld opriep. Deze situatie, hij leek zoveel op de andere. Het was gewoon eng aan het worden. 'Ik ben Eillish btw.' Dan wisten ze dat maar. Ze had geen zin om er veel woorden aan vuil te maken, maar mekaars namen weten hielp een gesprek goed gaande te houden. 'Waar heb je je husky het laatst gezien?' Vroeg ze er meteen na. Zodra ze het diertje vonden, zou het meisje ophouden met huilen? Ze kon er niet tegen, huilende mensen. Het deed haar pijn ze zo te zien, en hou eerder het probleem opgelost was, hoe beter. Maar waar kende ze dit nu allemaal van? Ze pijnigde haar geheugen, kon zich de huidige flarden herinneren, maar niets meer. Nouw, ze zag dan wel, het kwam wel terug allemaal, het kwam gewoon altijd terug.Het zat haar dwars dat ze het niet meer wist, allemaal nutteloze feiten die ze zich herinnerde, maar dit nu juist niet. Het was irritant, en koppig bleef ze nadenken.

Kanhetnogvager? O.o"
Sawry :C

Kijito kwam langzaam dichterbij, vergat voor een moment haar eigen zorgen toen ze naar het meisje keek, dat op de grond gezakt zat. Kijito streek haar eigen blonde haren achter haar oor en stopte weer, vond dat ze nu dichtbij genoeg was. Het meisje stamelde iets over haar verloren blauwe husky. Een blauwe husky. Toe maar. Kijito was echter niet in een sarcastische bui - nooit eigenlijk. Dus ook nu niet. Het andere meisje stelde de vraag die op haar lippen hing gelukkig voor haar. Kijito keek even naar het meisje, met het bruine haar. 'Ik help ook wel zoeken,' bood ze aan, nog steeds stilletjes, maar wel van plan om het meisje te helpen. Hoe vaak had zijzelf wel niet huilend op de grond gezeten, wensend dat alles anders kon? Ze haatte haar jeugd, wilde dat haar ouders meer van haar gehouden hadden. Of het zelfs maar gespeeld hadden. Ze kon er nu echter niets meer aan veranderen, dus moest het maar zo blijven. Alsof alles wat met liefde te maken had, misliep in haar leven. Heel typisch allemaal. 'Ik ben Eillish, btw,' stelde het andere meisje zich voor. Eillish? Eillish.. Kijito keek haar fronsend aan, knipperde met haar ogen. 'Eillish?' herhaalde ze. 'Kan het dat ik jou ken? Ik ben Kijito,' zei ze haar naam erachteraan. Ja, die naam.. Die had ze nog nooit eerder gehoord, dus dit moest hetzelfde meisje wel zijn. Het was alleen dat haar geheugen zo slecht was, vooral omdat ze niet echt opgelet had toen. Houdini botste tegen haar op, had even geen rekening gehouden met het feit dat Kijito ook stil kon staan. Kijito pakte het vosje op, keek het recht aan. 'Houdini, ga jij eens zoeken of je een blauwe husky vinden kan?' Misschien kon het vosje het wel ruiken! Niet dat het zou antwoorden, maar goed. Je kon het altijd proberen. Houdini huppelde in ieder geval ergens naartoe. 'Hoe zouden we een husky het best kunnen vinden? Want blauw valt niet zo op bij sneeuw,' begon Kijito te speculeren. Ze was hier echt niet goed in..