Nieuw maar niet wetend.

Shemoa en haar blauwe baby Huskey, Shanira, liepen langs de waterkant. Haar hoofd zat vol vragen. Ze was nieuw hier en wist vrij weinig van de Academy... Waar moest ze heen? Waar moest ze nu zijn? Was er nu, les bezig? Waar kon ze haar spullen kwijt? Mocht ze Shanira wel mee nemen? Twijfelachtig stond ze stil en keek uit over het meer. Shanira huppelde vrolijk door het ondiepe water en hapte er vrolijk in. Shemoa was blij om haar hond een keer niet bang te zien. Ze liet haar maar ook haar gang gaan. Shemoa liep naar de dichtbezijdste boom. Ze zette haar koffer neer en haalde de tas, die over had rug zat, eraf. Voorzichtig ritste ze, de gitaar tas open en haalde haar gitaar eruit. Shemoa ging tegen de boom aan zitten en begon gitaar te spelen. Vrolijke gemengd met droevige noten, verlieten de snaren. Zingen kon ze niet, dus dat deed ze ook niet. Af en toe keek ze naar Shanira, die steeds dieper het water inging. 'Shanira... Pas je op...?' Riep ze door de klanken heen. Haar vingers gingen steeds sneller over de snaren, zo ontstond een vrolijk liedje met een droevige ondertoon. Ze ging helemaal op in haar gitaar spel, ze vergat waar ze was... De tijd... En Shanira... Toen ze klaar was, was het aan het schemeren... Snel keek ze op, maar... 'Shanira...?' Met een schok sprong ze overheid en liep haar gitaar vallen. Shanira was weg... Met een benauwde angstige stem riep ze luid: 'Shanira, waar ben je!!' Ze keek om zich heen, kleine tranen begonnen in haar ogen te prikken. Ze liep dichter naar de waterkant toe, maar zag nergens haar blauwe vriendin. 'Shanira, kom alsjeblieft tevoorschijn...' Ze zakte in elkaar en tranen vloeden over haar wangen. Haar beste vriendin... Was weg...

Sapphire rekte zich uit en stond op. Hèhè, weer een nieuwe dag! Sapphire trok een roze rok aan, met een roze trui die tot haar navel ging en een vest erover, omdat ze het redelijk koud vond. Ze deed haar roze sneakers met witte veters erop en rende toen, net als Lola, opgelaten naar buiten. Ze leek zelf wel op Lola. Sapphire besloot naar het stille meer te gaan, aangezien ze nog veel moest inhalen. Ze wou een goede Cassiaan worden. Lola blafte en rende door naar het stille meer, terwijl Sapphire haar bij probeerde te houden. Opeens begon Lola luid te janken en te blaffen. Sapphire stond stil bij Lola en zag een ander meisje met oranje haar wanhopig naar iets zoeken. Het meisje zakte in elkaar en Sapphire sprong gauw tot aan de rand van het stille meer. Ze keek tot diep in het water en zag iets spartelen. Snel liet ze het water in een golf omhoog komen en stuurde het naar de kant. Iets kwam tevoorschijn en Sapphire stopte gauw het overige water weer terug in het stille meer. Ze boog zich over het dier heen, dat een husky was, vele kleiner dan Lola en begon zachtjes op het buikje te drukken, hopend dat er water uitkwam.

Shemoa zat nog steeds ingezakt op de grond. Ze maakte zich veel zorgen over Shanira. Waar is ze... Wat nou.. Als ze in het water is? Ze kan nog helemaal niet zwemmen. Ze heeft nog nooit grote wateren, zoals dit meer, gezien. Opeens hoorde ze een luid geblaf en gejank. Shemoa was zo in gedachten en dacht dat het haar eigen hond was. Ze draaide zich om, naar de richting van het geluid. 'Daar be...' Ze stopte acuuut met praten, toen ze de hond zag die geblaf had. Maar ze stopte vooral omdat er een meisje bij stond... Iemand die ze niet kende... Een vreemdeling. Ze was helemaal gekleed in het roze., een kleur die Shemoa niet zo geweldig mooi vond. Maar de meeste hadden ook een vooroordeel tegen mensen die zich helemaal zwart kleden. Wat het meisje daarna deed, vond Shemoa ongeloofelijk. Ze stuurde het water... Met haar armen en handen die ze op bepaalde manieren bewoog. Toen Shemoa beter naar het water keek... Zag ze een blauwe schim, hun kant op komen... Haar blauwe schim. 'Shanira!!' Schreeuwde ze luid. Shanira lag voor de voeten van het onbekende meisje, die het begon te reanimeren. 'Uhm.. Hoi.. Be - Bedankt' Kwam er stunteling uit Shemoa's mond. Shemoa ging zitten vlakbij Shanira. Kleine tranen rolde uit Shemoa's ogen. 'Is ze in orde..?' Vroeg ze met een overbezorgde stem. Shemoa keek naar het meisje, met een onderzoekende blik. Ze leek niet veel ouder dan haar... Ze leek zelf jonger. 'Even een onverwachtste vraag, maar... Zit je al lang op deze school?' Ze hoopte van wel... Dan kon dit meisje, haar wat informatie vertellen over de school...

Langzaam maar zeker kwam er water uit het bekje van de husky. Sapphire duwde nog zachtjes verder tot ze er zeker van was dat het diertje nog leefde en dat al het water er zeker uitwas. Want als dat niet zo was, had het kleine diertje kans op stikken. Sapphire opende zachtjes de bek en kon ook niks van gorgelen of iets dergelijks ontdekken. Ze duwde nog een keer, iets harder nu en een laatste spat kwam er nog uit. Ze streelde het hondje zachtjes en haar eigen husky, Lola, likte het diertje nieuwsgierig. Gelukkig reageerde het kleine hondje normaal en Sapphire glimlacht. 'Uhm... Hoi... Be-Bedankt', zei het meisje en Sapphire grinnikte even en knikte, ter teken dat het graag gedaan was. 'Is ze in orde..?', vroeg het meisje toen en Sapphire hoorde de overbezorgheid in haar stem. Sapphire glimlachte even. Dit meisje hield veel van haar hond. Mooi zo. 'Ja hoor. Ze is nog klein, maar al het water is eruit. Als ze rare geluiden maakt, onmiddellijk zachtjes op haar buikje drukken, want dan kan het nog zijn dat enkel water niet via haar plasbuis naar buiten is gegaan', antwoordde Sapphire glimlachend. Even een onverwachtste vraag, maar... Zit je al lang op deze school?', vroeg het meisje en Sapphire schudde haar hoofd. 'Dit is mijn eerste jaar.'

Het meisje bekeek Shanira nog eens goed. Shanira lag er niet echt levendig bij... Shemoa zag dat er water uit het bekje van Shanira liep. En langzaam bewoog haar buikje sneller op en neer. Toen Shanira, haar ogen openen en zich op haar poten draaide. Haalde Shemoa pas opgelucht adem. Ze leefde nog. Shanira keek verwildert uit haar ijsblauwe ogen. Haar blauwe vacht was doorweekt van het water. Shanira schrok van de onbekende hond, die haar likte. Shemoa lachte zacht in zichzelf. Ze was het nog steeds niet gewend, om geaait te worden door andere mensen. 'Ja hoor, ze is nog klein. Maar al het water is eruit. Als ze rare geluiden maakt, onmiddellijk zachtjes op haar buikje drukken, want dan kan het nog zijn dat enkel water niet via haar plasbuis naar buiten is gegaan' Kreeg ze als antwoord op haar vraag. Shemoa knikte aarzelend een 'ja'. 'Ik heet trouwens Shemoa... En dat is Shanira, waarvan je haar leven gered heb.' Ze knikte naar Shanira, en lachte. 'Ow... Oke... Ik ben net aangekomen, nieuw dus... Ennuh... Ik weet niet waar ik heen moet...' Kwam er stuntelig uit. Langzaam kleurde ze weer rood en keek naar de grond. Ze stond op en bekeek het meisje nogmaals. Zo gek groot was ze niet. Ook zij had een hond, een huskey. Shemoa liep naar de boom, waar haar koffer stond en haar gitaar op de grond lag. Ze raapte haar gitaar op en deed hem terug in de gitaar - tas. Ze gooide de gitaar - tas op haar rug en pakte de koffer op. Langzaam, haast aarzelend, liep ze terug naar het meisje. 'Hoe heet jij, eigenlijk?' Vroeg ze trillend.

Sapphire keek rustig naar het levendige hondje, die zo te zien weer helemaal naar zijn oorspronkelijke, gezonde, blije staat was veranderd en dat maakte Sapphire opgelucht. Zou geen leven verspillen. Het meisje had zichzelf als Shemoa voorgesteld en haar hondje heette blijkbaar Shanira. Sapphire keek even vriendelijk naar Shemoa en glimlachte. Ze vond het wel leuk om nieuwe vrienden te maken en zeker als zij zelf al aardig waren. 'Ow... Oke... Ik ben net aangekomen, nieuw dus... Ennuh... Ik weet niet waar ik heen moet...', zei het meisje en Sapphire knikte even glimlachend. 'Ik ken dat. Ik weet ondertussen ook nog niet helemaal hoe het zit, maar ik vind het wel', lachte ze. Het meisje had een gitaar bij blijkbaar. Sapphire deed vroeger wel is aan drummen. Helaas was ze ermee gestopt toen haar vader en moeder dood waren. 'Hoe heet jij, eigenlijk?', vroeg het meisje. 'Mijn naam is Sapphire.'

'Ik ken dat. Ik weet ondertussen ook nog niet helemaal hoe het zit, maar ik vind het wel' Shemoa dacht even na. 'Dus, je weet niet wanneer er les bezig is..? En waar zijn de slaapzalen? En hoe weet je in welke klas je zit...? Kun je me wat informatie vertellen? Of vertellen wat je weet?' Shemoa begon te waterval spreken. Ze had het fijn gevonden, als iemand haar vertelde hoe deze Academy, in zijn werking ging. Nu stond ze nog met al haar spullen bij de rivier... En het begon al donker te worden. Ze keek verwildert om zich heen... Waar kwam ze ook alweer vandaan? Ze zag dat Shanira aan het rillen was. Snel legde ze haar koffer neer, en klikte hem open. Al haar spullen lagen door elkaar. Snel zocht ze een handdoek, die ze gevonden had. Het was eigenlijk een zwembad handdoek. Ze vouwde de handdoek open en legde de handdoek op de grond neer. 'Kom maar, Shanira' Ze klopte met haar hand op de handdoek. Wat een dof geluid maakte, ook vormde er kreukels in de handdoek. Shanira kwam snel naar d'r toe gerend en ging op de handdoek liggen. Shemoa wikkelde Shanira in, klikte de koffer dicht. En tilte de koffer, in de rechter hand, en Shanira, onder de linkerarm, op. Het meisje stelde zichzelf voor als Sapphire. 'Aangenaam... Ik kan je nu moeilijk een hand geven.' Zei ze op een droge toon, en lachte. 'Kun je me, misschien, de weg wijzen naar de slaapzalen?' Met twee vermoeide ogen, keek ze Sapphire aan. De reis in de raket en dit avontuur maakte je wel moe.

Sapphire keek naar het meisje. Ze voelde zich schuldig. Ze kon het meisje niet echt helpen, omdat dit ook allemaal nieuw was. Het meisje studeerde andere dingen, dus kon ze haar ook niet het lokaal wijzen, omdat Sapphire er trouwens ook nog geen verstand van had waar het Water Magic lokaal was. 'Ik weet gelukkig wel de slaapzalen te zijn.' 'Aangenaam... Ik kan je nu moeilijk een hand geven', zei het meisje en Sapphire lachte even mee met het meisje. 'Kun je me, misschien, de weg wijzen naar de slaapzalen?', vroeg het meisje en Sapphire knikte. Ze merkte dat het meisje vermoeid was. 'Die weg weet ik toevallig wel, naar de slaapzalen. Volg me maar', glimlachte Sapphire en ze liep met snelle passen, maar net traag genoeg voor het meisje om haar bij te houden, naar de slaapzalen toe en wees toen een kant op. 'Volgens mij is het Shadra slaapzaal daar.'

-Even ter opmerking, alle etages bevatten mensen van een bepaalde planeet en de Shadra-etage bevat beide Shadraanse slaapzalen. Er is geen manier dat je bij 'de slaapzalen' kan zijn, aangezien ze zich op 7 verschillende etages bevinden-

Excuses hoor, maar even ter opmerking van jou, Ace:
Het staat dan wel niet in de regels, maar je bent een normaal lid en dan kunnen mensen het nogal hinderlijk vinden dat je je als een moderator gaat gedragen. Laat dat werk maar aan de mods over, daar zijn we inmiddels voor. Dit had je ook net zo goed via PB kunnen melden.

MVG Savador

Sapphire leek haar niet te kunnen helpen. Shemoa haalde haar schouders op en zei kalm. 'Het maakt niet uit. Ik... Het komt wel goed.' En glimlachte vrolijk. Sapphire was ze eeuwig dankbaar, voornamelijk, omdat ze Shanira van de dood gered had. Zonder Shanira, zou ze niet kunnnen... Maar ze was ook aardig. 'Ik weet, gelukkig, wel de slaapzalen te zijn.' Shemoa's glimlach werd breder. 'Okay dan! Ga jij dan maar voor...' Het eerste uurtje, als ze alleen was in de slaapzaal... Zou ze toch echt, haar ogen sluiten. 'Die weg weet ik toevallig wel, naar de slaapzalen. Volg me maar!' Shemoa haalde haar schouders opnieuw op, en liep snel achter Sapphire aan. Ze liep niet zo snel als Sapphire zelf. Zij had tenslotte geen baggage. Ookal was haar baggage niet zwaar, maar met een hond onder je arm en een grote koffer in je andere.. Thja.. Dat liep niet bepaald fijn. Na een paar minuten lopen, kwamen ze bij een groot kasteel, achtig, gebouw uit. Shemoa had nog nooit zo groot gebouw gezien. Ze stond te trappelen om naar binnen te gaan. Shemoa, voelde zelfs de staart van Shanira onder haar arm bewegen. 'Rustig, Shanira. Ik wil het ook graag zien.' Fluisterde ze naar haar hondje toe. Maar Shanira werd zo wild, dat ze onder Shemoa's arm vandaan schoot. Gelukkkig mankeerde ze niks, en liep.. Rende richting het grote, mooie gebouw toe. 'Wat een mooi gebouw...' Zei ze zacht, gericht voor Sapphire. De deuren gingen krakend open, en ze kwamen uit, in een hal. In de hoeken van de hal, stonden tafel, stoelen en planten. Ook waren er allemaal verschillende trappen, Sapphire wees naar een van hen. 'Nou... Dan neem ik nu afscheid van je. Zien we mekaar snel weer?' Ze stopte, en stond stil, recht voor Sapphire. Ze keek nu recht in haar ogen. Shemoa draaide zich om, floot Shanira bij zich, wuifde nog een keer naar Sapphire.. En liep toen de trap op die Sapphire aangewezen had.

[Topic uit.]
-Zo goed opgelost dan? -
@Sapphire: Zie maar wat je ermee doet. Razz

PROFILE MAGICIAN

» Niet wetend.
» Het is een dag, maar niet zomaar een dag!!
» Stilte maar niet alleen [ :o ]
» een-niet-zo-belangrijk-vraagje-maar-ik-stel-hem-toch
» Nieuw vak, nieuw lokaal, nieuwe leraar

Nieuw maar niet wetend.

Nieuw maar niet wetend.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen