Het was als een droom. Nee eerder als een nachtmerrie. Een vreselijke nachtmerrie waar ik nooit meer uit zou ontwaken. Duisternis… Een schok ging door mijn lichaam. Twee armen tilden me op. Iemand sprak tegen me op een zachte, geruststellende toon. Een vrouw met koperbruin haar en helblauwe ogen keek me teder aan. “Wees niet bang Yazuki. Ik ben bij je, alles komt goed.” Haar warme stem leidde me af van de omgeving. Leidde me af van de angstige blik in haar ogen.. Haar zware ademhaling. Haar ene hand hield ze achter mijn hoofd en hield me zo dicht tegen haar borst aan gedrukt. Zacht fluisterde ze tegen me. Zong zacht een liedje waarvan ik enkel het deuntje kon onthouden. Ik merkte hoe haar passen ruimer werden, versnelden. Ze rende. Keek zo nu en dan vluchtig achter om tot er iemand voor ons stond. Zijn lange haar was ravenzwart en wapperde mee in de wind. Wat meteen op viel waren zijn ogen. Beiden bloedrood. Met een grijns keek hij naar haar. Nee. Hij keek niet naar háár. Hij keek naar mij! Met grote ogen keek ik naar hem en pakte mijn twee ravenzwarte staartjes vast en sloeg ze allebei voor mijn ogen. “Geef me het kind.” Sprak hij op een koele, bevelende manier. Hij zei het op zo’n manier waar je amper een weerwoord tegen kon vinden. Waar je geen nee tegen kon zeggen. Maar zij kon het. “NOOIT!” riep ze uit. Tranen liepen over haar wangen en ze drukte me nog steviger tegen zich aan. Ik hoorde hem lachen en zijn voeten die zich in onze richting verplaatsen. “Hallo Yazuki” klonk zijn stem dichtbij. Voorzichtig keek ik omhoog. De man streelde het haar uit mijn gezicht maar de vrouw sloeg zijn arm weg. “RAAK HAAR NIET AAN!” Schreeuwde ze hysterisch. Tranen hadden haar make-up doen uitlopen. Er was een donkere flits. Zwart en Paars leken samen tot één geheel gemengd te zijn. Leegte. Kou.. Wat er daarna gebeurde weet ik niet meer want alles werd zwart…

Het bleef een vage droom. Als het wel een droom was geweest. Het leek eerder een vage herinnering waar ze vaak aan terug dacht. Wie was de man geweest? Even als de vrouw? Ongeïnteresseerd haalde ze haar schouders op. Vragen. Alsmaar die vragen. Het geen waar het om draaide waren de antwoorden. Die zouden tenminste wat opbrengen. Verveeld speelde ze met een lok van haar ravenzwarte haar en tuurde uit het raam naar buiten. Naar een oeroude eikenboom die er al eeuwen moest staan. Zachtjes deed de wind de laatste paar inmiddels bruin gekleurde bladeren dansen. Liet ze hun laatste wals dansen. Een laatste ruk aan de tak waar de bladeren aan hingen en daar gingen ze. Zo vrij als een vogel, gedragen op de wind. Dwarrelden traag naar beneden naar een plaats die ze nooit meer verruilen konden. Alles wat ooit zo vertrouwd was geweest zouden ze achter zich laten. Een compleet nieuwe toekomst stond hen te wachten. Echter zou het niet zijn zoals ze zouden verwachten. In het voorjaar zouden hun plaatsen simpelweg vervangen worden. En diegenen die hun vertrouwde plaats hadden verlaten. Die zouden eindigend op de grond. In het donker, nat, koud. Rottend tot er niets meer van hen over zou blijven. Niemand die ooit nog aan hen denken zou.. Met een zucht draaide ze haar hoofd weg. Ze zat in een raamkozijn in de grote hal. Verscheidene mensen kwam langs. Verschillende leeftijden. Zo veel gezichten. Haar weg begon ze al wel te vinden hier. Alleen ergerde ze zich aan zo velen. Aan leerlingen die zich niet hielden aan regels. Die de orde niet handhaafden. Die maar deden waar ze zin in hadden. Haar vader zou ontploffen. Zou krankzinnig worden als hij sommigen hier zag. De enige manier om te overleven was enkel en alleen op je zelf te vertrouwen. De mensheid was onbetrouwbaar. Een goede vriend die je al van baby af aan zou kennen zou de volgende je vijand kunnen zijn. En waarom? Om de meest kleine akkefietjes. In feite om helemaal niets. Nada. Noppes. Waar het heen ging met de mensheid? De verkeerde kant op. Ze konden haar raar noemen. Gemeen. Koud. Het kon haar allemaal niets schelen. Ze stond tenminste op haar eigen benen. Hoefde niet op anderen te leunen. Hoefde geen steun van anderen. Die je vroeg of laat toch wel weer zouden laten vallen. In haar jaren op de lage school had ze al nooit vrienden gehad. Haar vader zei dat zoiets alleen maar voor narigheid zorgde. Dat het een teken van zwakte was. De anderen moesten je aanbidden alsof je een god was. Ze moest boven alle anderen staan. Als ze toch eens naar een ander glimlachte dan kreeg ze het thuis te horen. Etiquette was wel zeer belangrijk thuis. Maar de manier waarop. Ze moest zich reserveer gedragen. Geen emoties tonen. Zelfs geen blijk van waardering. Yazuki moest hard zijn. Niet gewoon hard maar keihard. Het zat er nou eenmaal van kinds af aan in. En aangezien haar vader zeer streng was had ze hem maar te volgen. Aangezien haar moeder niets deed. Die was veel drukker met haar broertje en zusje die een tweeling waren. Zijzelf daar in tegen was de oudste. Het beste in magie. Het leek wel alsof ze er een zeer natuurlijke aanleg voor had. Maar had het ook het zwaarste en stond dan ook het meeste in de belangstelling. Laat dat nou net iets zijn waar ze totaal niet op stond te wachten. Liever was ze op de achtergrond. Alleen. De aanwezigheid van anderen irriteerde haar mateloos. Vooral. Omdat ze niet beter wist. Nee. Ze zou nooit zo worden. Een zekere afstand zou ze bewaren met een ieder hier. Langzaam stond ze op. Dat deed haar herinneren aan dat geen dat nog gebeuren moest. Gooide haar lange, ravenzwarte haar naar achter en beende met sierlijke passen richting de kamers van de leraren. Haar vader had meteen gezegd dat Master Savador zeer geschikt was als mentor. Wel. We zouden het zien. Eerst zien. Dan pas geloven. Voor de grote deur bleef ze staan. Knikte toen en klopte eens kort op de deur..


-Master Savador.

In een wit overhemd en een bijpassende zwarte pantalon stond hij voor het raam. Zijn ene arm opgericht, de elleboog steunend tegen het raamkozijn, en de bleke hand ervan peinzend onder zijn lange zwarte lokken in zijn nek gelegd. Zijn andere hield een halfvol gevuld glas wijn op zijn plaats op de vensterbank. Voor de verandering niet in zijn zwarte kledij. Zijn lange mantel lag gedrapeerd over zijn bureaustoel. Het haardvuur was opgestookt en het was te warm voor dikke kledij. In tegenstelling tot de kille temperatuur buiten. Nog zoveel werk te doen. Nog zoveel voor te bereiden. Maar zijn belang en behoefte voor vrije tijd was ook belangrijk. Hoeveel weken tot kerst? Traag haalde hij een kleine zwarte agenda tevoorschijn, gebonden in leer en met geharde kaft. Op de voorkaft stond het jaartal in goudachtige letters in het leer gedrukt. Een rood lintje dwaalde tussen de vergeelde pagina's en diende als bladwijzer. Met een bleke vinger sloeg hij de knisperende bladzijdes om, keek even bedenkelijk maar figuurlijk enkele weken vooruit en draaide zich toen om, om naar zijn bureau te lopen en zijn schrijfveer erbij te pakken. Die was effen zwart met gerafelde penveren, een blauwe glans en met opschriften in het Shadraans die in lengte over de veer liepen. Boven het schrijfpunt zat een zilver verguldigde greep met slangachtige en emboss geschubde slangen. Daar krulden zijn vingers zich om heen terwijl hij iets in de agenda noteerde, licht gefronsd alsof hij in diepe concentratie zat. Kerst; ook weer zoiets. Klauwen met geld en eigenlijk teveel om voor te bereiden. Maar alles voor de school. Jazeker, alles voor de school.
Verstoord keek hij op toen de serene rust van licht knappend vuur op de achtergrond en verder de serene stilte werd onderbroken door kort geklop op de deur. Langzaam richtte hij zich op, zijn slangachtige ogen strikt gericht op de deur. De agenda sloeg hij dicht, de schrijfveer legde hij met de punt perfectionistisch rustend op het randje van het inktpotje neer. Zo morste hij geen permanente inktdruppels op het bureaublad. Met een veeg drapeerde hij zijn lange sluike lokken achter een schouder en beende op de deur af, die hij bijna schandalig tegenstellend tot zijn bekwame handelingen ruw opentrok. Nors keek hij neer op de persoon die hem durfde te storen, de deur zover opengetrokken dat enkel zijn hoofd en borst en een stuk van zijn zwarte herenschoen onthuld waren. Er stond een onbekend meisje. Net zulke lange en zwarte haren als hij had, opvallend blauwe ogen. Zijn eigen ogen knepen zich even samen, want al om al deed ze hem een beetje aan Diva denken, zijn overleden vrouw. Niet van plan om zijn stijve masker zo eenvoudig af te laten brokkelen bleef hij fronsend, bijna parmantig op haar neerstaren, zijn kin iets opgericht. 'Ja?' vroeg Savador op norse toon, geërgerd om het feit dat hij hoogstwaarschijnlijk zijn tijd weer moest verdoen aan iemand die hem ongetwijfeld toch weer zou haten.

Het was haar geleerd altijd respectvol en beleefd tegenover haar meerderen te zijn. Hoezeer ze iemand ook haatte. Met degene in een ruimte zijn die je het liefste wilde vermoorden was zwaar. En vergde veel energie van je. Toch was ze voldaan als het haar gelukt was de ander niet te doden. Iets waar ze hier heel erg haar best op moest gaan doen wilde ze niet net zo snel naar huis gestuurd wilde worden. Want moorden waren zeker niet toegestaan. Hoe leuk was het om het leven van een ander in je hand te hebben. Dat je je oppermachtig voelde omdat jij diegene was die de keuze tussen leven en dood kon maken? Dat was nou iets dat haar nog een beetje voldoening in het leven kon geven. Al het andere, alles waar ‘normale’ mensen van konden genieten. Dat miste ze. Nou ja. Alles? Er was toch wel iets anders dat haar deed genieten. Puur uit lust en genot. En zelfs dat moest gebeuren. Of ze hier aan haar ‘trekken’ zou komen? Misschien. Voor een kort moment krulde haar linkermondhoek omhoog. Haar tong bevochtigde haar lippen toen ze voetstappen hoorde. Met haar twee ijskoude ogen keek ze omhoog in het bleke gezicht dat omlijst werd met lang, ravenzwart haar. Twee slangachtige ogen keken op haar neer. Onverschrokken keek ze terug. Wachtte een kort moment met antwoorden. Ze had hem overduidelijk gestoord aan het horen van zijn norse stemgeluid. Ja, ze moest haar hoofd iets kantelen om hem recht aan te kunnen kijken omdat hij groter dan haar was. Oneerbiedig was ze niet. Maar zich zo laag dunkend aan laten kijken. Alsof hij dacht dat ze een of ander miezerig scharminkel was? Hmn, dan kende hij haar nog niet. Iets wat inderdaad zo was. Hij kende haar ook nog niet. Met een korte beweging van haar hoofd zorgde ze ervoor dat haar haar achter haar schouders viel. Kort knikte ze haar hoofd. Iemand zijn of hand schudden deed ze niet aan. Een gepaste afstand vond ze meer dan genoeg. ”Ik neem aan dat u Master Savador bent?” Voor een kort moment sloot ze haar ogen. Haalde luchtjes adem en blies de adem weer ontspannen uit. Kantelde haar hoofd toen iets naar links terwijl ze zijn gezicht bestudeerde. ”Het spijt me dat ik u stoor. Maar mij werd verteld dat een gesprek met mijn nieuwe mentor zeer bevorderlijk zou zijn.” Haar stem weerklonk als een aangename melodie. Echter niet warm en vriendelijk maar koel en gereserveerd. Een gemaakte glimlach verscheen op haar gezicht terwijl haar ogen ijskoud bleven. Respect. Maar vriendelijk? Nooit. Toch voldeed het haar dat de man die zojuist de deur geopend zo te zien geen halve zachte was. Eentje die de leerlingen die aan deze deur kwamen om zijn tijd te verdoen glimlachend toe sprak. Alsof hij het echt leuk vond ook nog. Nee. Master Savador was gelukkig anders. Dat beviel haar wel.

Twee ijskoude blauwe ogen die hem recht en doordringend aan bleven kijken, als reflecterende spiegels van zijn eigen strikte houding. Onverschrokken, maar niet op zo'n manier dat het onbehoorlijk werd. Dat waren de meeste leerlingen die hier binnenkwamen, brutale vlegels die het nooit bij het rechte eind hadden en die dachten hem de baas te kunnen zijn. Nee, allerminst. Het meisje moest ietsjes omhoog kijken om recht oogcontact te blijven maken. Geen angstvallige, terughoudende of arrogante indruk, en dat zinde hem. Het enige wat hem niet beviel was dat ze hem geen hand toereikte. Veelal zou hij die in het minste geval niet eens aanraken, een overduidelijk bewijs dat het eerste beeld van de desbetreffende leerling hem al in het verkeerde keelgat was geschoten. Je moest het verdienen om op die wijze reactie terug te krijgen, dat hij daadwerkelijk ook jouw hand zou schudden. Alleen dan viel je bij hem in de smaak. In de meeste andere gevallen had je al geen kansen meer om het tot perfecte leerling te schoppen. Eerste fout, maar hij wilde zijn oordeel over dit meisje niet alleen op dit aspect vellen. Ze was er pas net; nog vele andere dingen waar hij haar indirect op zou testen. Afwachten was nu alleen van belang, want een goede indruk bepaalde hij niet voor haar.
'Ik neem aan dat u Master Savador bent?' sprak het meisje vragend. Zijdelings bestudeerde ze zijn bleke gezicht, haar hoofd daarbij iets naar links gedraaid. Ze was niet met haar naam begonnen, ook niet met zichzelf voor te stellen. In plaats daarvan vroeg ze allereerst naar hem. Daarom wist hij zozeer nu niet of hij dit als fout moest berekenen of niet. Savador richtte zijn kin ietsjes op zodat hij bijna hooghartig op haar neerstaarde. 'Dat ben ik zeker,' antwoordde hij pril. Hij stond dwars naast de deuropening, hield de deur met een hand open zodat het bijna uitnodigend overkwam maar behield onder alle omstandigheden zijn stijve en strikte houding. 'Het spijt me dat ik u stoor,' ging het meisje verder. 'Maar mij werd verteld dat een gesprek met mijn nieuwe mentor zeer bevorderlijk zou zijn.' Er gleed een respectvol glimlachje op haar gelaat, iets dat hij wel kon waarderen. Er was haar verteld dat een gesprek met haar nieuwe mentor zeer bevorderlijk zou zijn. Zeer bevorderlijk. Welke andere leerling sprak uit zichzelf zo op respecterende wijze met een passende woordkeuze? De bleke hand klemde zich steviger om de deur. Zijn slangachtige ogen knepen zich voor even tot spleetjes, maar hij leek uit die bijna minachtende houding los te komen toen hij al vrij snel daarna nauwelijks zichtbaar op en neer wiegde op de hakken van zijn herenschoenen en zijn hoofd met een zuinig glimlachje terug in de hoogte richtte. Behoorlijk in zijn sas. Het was immers al heel wat om überhaupt een glimlach terug te krijgen, al oogde de zijne nog iets aan de zure kant en was het meer een halve grimas dan een echte glimlach. Maar hij bleef in zijn normale structuur. Hij was en bleef immers iemand van de oude tijd. Eén toning van genegenheid betekende nog niet dat hij vanaf dat moment met een blijvende warme glimlach gehoor zou geven op al haar vragen. 'Uiteraard,' klonk Savadors antwoord uiteindelijk. 'Dan moet jij juffrouw Kuchiki zijn. Nietwaar?' Hij trok even vragend zijn wenkbrauwen op na zijn getrokken conclusie, niet helemaal zeker van zijn zaak. Hij had nu zovelen leerlingen die zich op zijn school aanmeldden, van wiens ouders hij aankondigende brieven kreeg van een bezoek en dossiers van tieners wie hier wel of niet toegelaten werden. Vandaag had hij geen gesprekken verwacht, maar er stond er eentje voor morgen gepland. Of het was verkeerd in zijn agenda gezet. Savador wachtte niet op antwoord van het meisje van wie hij tot nu toe alleen de achternaam wist als zijn conclusie juist was. Hij zette een kleine stap zijwaarts om de deur zachtjes te sluiten, draaide zich om en liep wrijvend in zijn handen richting zijn bureau.
'Neem plaats.' Zijn hand gebaarde naar de stoel die langs de muur stond, zonder daarbij op of om te kijken of zijn pas naar zijn bureau te onderbreken. Daarachter nam hij plaats in de zwarte comfortabele fauteuil. Handen ineen geslagen, zijn hoofd iets voorover gebogen, zijn kin op zijn knokkels rustend en iets achterover geleund voor zijn zwakke rug. De gebruikelijke houding als hij tot zaken moest komen.

Lichamelijk contact. Sinds heugenis was het al iets dat ze liever vermeed. Mocht het nodig zijn dan zou ze het doen. Maar als het niet nodig was. Dan moest je ook zeker niets verwachten. Of het wijs was haar toekomstige mentor geen hand te geven. Tja, daar zou een ieder zijn eigen mening over kunnen vellen. Wat de meesten van haar vonden boeide haar niet zo veel. Toch had ze naast deze koude, afstandelijk kant ook een zeer aangename en op haar eigen manier vriendelijke kant. Echter was het alleen al vreemd om daar aan te denken want god mocht weten hoe lang het geleden was dat ze ooit aan iemand die kant getoond had. Ja. Er was ooit een tijd geweest. Puppie liefdde. Bah. Nu ze er aan terug dacht walgde ze van haarzelf. Dat ze zich zo open kon stellen. Zo open kon stellen aan een persoon als hem. Iets wat ze vandaag de dag ook niet zo goed kon begrijpen aan de mensheid. Waarom was iedereen zo aardig tegen elkaar. Waarom zou je überhaupt aardig tegen een ander doen? Het ene moment waren ze je vriendjes en de volgende dag konden ze je grootste vijand zijn. Door ze op afstand te houden en nou niet bepaald vriendelijk te zijn probeerde ze daar zelf voor te zorgen. Niemand moest iets van haar en zij moest niets van iemand anders. Alleen, daar kwma het al. Ze zat nu op een school met wie wist hoe veel leerlingen precies. In ieder geval waren het er veel meer dan tweehonderd. Wat dus inhield dat ze grote delen van de dagen hier niet alleen zou zijn. Even knarste ze haar kiezen op elkaar. Volgens haar vader zou het haar meer inzicht over Shadra geven. Zou het haar leren over de verschillende mensen en culturen van de andere planeten. Iets wat haar later allemaal nog goed toe zou komen. Waarom? Tja dat moest je hem vragen. Volgens de beste man was het beter voor haar eigen ontwikkelingen. En aangezien tegen hem in gaan geen zin had.. Volgde ze zijn bevelen op. Om het beeld van de “perfecte” dochter niet te verpesten. Of ze van haar vader hield? Nee. Ze hield van niets. Van niemand. Het gezegde een hard van ijs kwam haar zeer ten goede. Twee paar ogen die haar hart vertolkten. Noch vriendelijk. Noch warm. Maar noch onrespectvol. De woorden van de man voor haar hadden weerklonken en bevestigd dat ze met de juiste persoon te maken had. Met een hand hield hij de deur open zodat zijn houding bijna uitnodigend was. Daarbij verloor hij echter niet zijn stijve en strikte houding. Dat zag ze graag in mensen. Een eerste indruk was vaak erg belangrijk. Toch zou het altijd blijken hoe mensen werkelijk waren naarmate de tijd verstreek. Je had er van die zwakkelingen tussen zitten die naarmate ze langer tussen bepaalde mensen zaten hun werkelijke aard verloren. Die zelfs vriendelijk en aardig werden. Voor haar allemaal zeer vreemd overkomend. Wie deed er tegenwoordig nou nog aardig tegen een ander? Waarom zou je zoiets überhaupt doen? Dat kon gewoon niet helemaal tot het donkerharige meisje doordringen. Een schampere glimlach werd haar geschonken. Ietwat zuur en niet zeer opvallend maar het was iets. Iets wat haar in een voor haar doen goed humeur was. Blijkbaar waren er wel dergelijk mensen hier die haar op zouden kunnen leiden. Ze moest het haar vader toegeven. Hier had hij toch wel zeker gelijk over gehad. Bij het horen van haar naam knikte ze kort haar hoofd. ”Dat klopt meneer.” Waarna ze haar ogen weer op hem richtte en de uitnodiging aan nam. Rustig. Niet twijfelend maar ook niet aburpt nam ze plaats in de stoel aan de andere zijde van het bureau tegenover master Savador. Het zou niet zijn dat ze als een hondje achter hem aan zou rennen zo was ze gewoon niet en ze hoopte niet dat hij daar op zat te wachten. Op of een of andere slijmbal. Echter voelde ze zich niet beter dan hem. Voelde niet de neiging om tegen hem in te gaan. Nee waarom zou ze? Dat zou bovendien ook nog eens ongehoord zijn. Misschien was ze niet vriendelijk maar een fatsoenlijke opleiding en etiquette had ze wel gehad. Hoewel ze ook daar wel haar eigen kleine eigenaardigheden in had.

-Sorry sorry sorry dat hij zo laat is! [aa]

Vanaf het allereerste ogenblik had hij al kunnen zien dat dit zekere meisje geen opstandig en puberaal persoon was die zich door de sleur van de rest van die hyperactieve, levensgenietende jeugd liet meetrekken. Alleen aan haar houding en de respectvolle kilte die ze uitstraalde durfde Savador te beweren dat ze er misschien zelfs wel een grote hekel aan had. Dat zag hij graag in leerlingen; volwassen adolescenten die hun tijd en plezier liever in hun strekte houding en hun ijver voor het studeerwerk stopten, in plaats voor het plezier en vertier dat het grootschalige deel van de jeugd uit schooltijden haalde. En daaronder viel het opstoken van elkaar, het dwarsbomen van leraren die hun stinkende best voor hen stond te doen, een brutale mond geven en onverschillig zijn in het behalen van hun diploma dat voor de rest van hun leven hun toekomst bepaalde. Deed er in hun geval allemaal niet toe. Als ze maar konden lachen. Hij hoopte vurig dat dit meisje dan ook geen maskertje opzette omdat dit haar eerste gesprek was, en de duivel in haarzelf losliet zodra ze wat contacten onder de leerlingen hier had gemaakt. Ergens vond hij die gedachte te sterk. Zelfs als het voorkwam dat leerlingen een valse, zogenaamd respecterende houding aannamen - enkel en alleen in de hoop te worden toegelaten - wisten ze nog niet de perfecte houding aan te nemen die hem bezinde. Kuchiki kon dat wel.
Savador hield nog ietwat stijfjes de deur voor haar open, maar schonk haar een mager glimlachje dat het woord glimlachje eigenlijk nog niet eens waardig was. Ze mocht weten dat haar anier van doen meer dan welkom was op zijn school, dat het hem verzadigde en dat hij eigenlijk tot verveling toe zat te wachten tot er weer een fatsoenlijk kind bij zijn deur aan zou kloppen. Want zoveel van dat onder hem geliefde soort waren er niet hier, tot zijn grootste teleurstelling. 'Dat klopt meneer,' antwoordde het meisje zijn vraag kalm. Niet te overhaast en al zeker niet te toegevend nam ze vervolgens op zijn uitnodiging plaats op de stoel tegenover zijn bureau. Goed. Precies goed. In dat respecterende soort was nog wel een ondersoort dat hem ergerde; het type iets te ijverige, uitbundige leerling die zich bij alles en iedereen direct onderdanig neerlegde. Kuchiki was het soort leerling dat het dichtst bij zijn voldaningsfactor in de buurt kwam; nog steeds de leerling met respect, maar wel eentje die ook een eigen wil had en zich misschien alleen onderdanig zou opstellen als het moest. Zwijgzaam had Savador plaatsgenomen in de grote stoel achter het bureau, in zijn zakelijke houding, en wachtte geduldig af tot het meisje ook zat.
'Goed,' kwam hij uiteindelijk maar ten zake. 'Juffrouw Kuchiki..' Voor zolang bleef hij haar zo maar noemen. Eigenlijk was dat ook wat hij altijd al had gedaan - leerlingen bij hun achternaam noemen. Ze moesten het eerst maar eens wisten te verdienen om bij hun voornaam aangesproken te worden. Daarbij had hij nog geen tijd gehad om Kuchiki's dossier volledig door te lezen. 'Ik neem aan dat je gekomen bent om jezelf op officiele wijze te laten registreren op mijn school?' Een logische vraag voor degenen die niet wisten dat hij het antwoord erop al wel wist, en de vraag enkel stelde als een nieuwe vorm om haar te testen. Savador ging iets verzitten, de stoel kraakte er zachtjes door. 'Mag ik vragen wie je heeft gestuurd, of je uit eigen wil gekomen bent?' Een beetje doordringend staarden zijn intimiderende slangenogen haar aan, eveneens iets ijzig. Al zat er symbolisch een soort bruin en goudgekleurde steensoort achter zijn ogen. IJs ging niet samen met zijn oogkleur. Savador zweeg om een nieuwe stilte te laten ontstaan en in die stilte het antwoord af te wachten. Hij zou de beurt nu aan haar geven om aan het woord te komen.

- No matter

Ondanks dat ze een kalm en beschaafd voorkomen had. Had ze toch ook wel een zekere andere kant. Een kant die echter nooit te zien was maar die er wel was. Een kant die boven kwam op momenten dat het nodig was. Op zulke momenten was ze niet bang haar kracht te gebruiken. Om de kennis te gebruiken die ze had vergaard van al die boeken die ze verslonden had. Ze kon soms wel dagen lang in de bibliotheek zitten. Verschillende boeken lezende. Boeken over het verleden, over andere planeten. En boeken die verboden waren om te lezen. Want soms. Soms was het ook eens goed een regel te overtreden. Zolang niemand het ooit te weten kwam. Een korte grijns trok over haar gezicht. Heel even maar om daarna weer als sneeuw voor de zon te verdwijnen. Kort wierp ze een blik naar buiten waar sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelden. Volgde ze met haar helblauwe ogen. Ging toen iets verzitten om haar ogen daarna weer op Master Savador te richten. Echter, aan het feit dat je een regel overtrad zat wel een belangrijke voorwaarde. Je moest het in stijl doen. En om een geldige reden. Niet alleen omdat je rebels wilde zijn. Tegen je meerdere in wilde gaan of gewoon omdat je toch niets anders te doen had. Yazuki had bewust die regel overtreden. Juist, om nog meer kennis te vergaren. En ze was nog maar net begonnen. In het begin had ze getwijfeld. Getwijfeld of ze naar deze school zou moeten gaan zoals haar vader dat zo graag wilde. Het was immers een uitgerekende kans om nog meer en meer kennis te verkrijgen. Ja, ze wilde leren. Zou haar zwaktes bijspijkeren. Haar sterke punten op peil houden. Beter worden. Elke maand. Elke week. Elke dag. Elk uur en elke minuut. Elke seconde die voorbij tikte. Alles zou bijdragen aan het groeiproces.
Kort raakte ze het topje van haar neus aan. Haar grote helblauwe ogen bleven op hem gericht. Ze luisterde aandachten naar de woorden van de man tegenover haar. Zijn ogen die haar aan die van een slang deden denken. Fascinerend. Zelf had ze een zwak voor de reptielachtige dieren. Met name de draak. Ook een van de redenen dat ze zelf in het bezit was van een drakenei. Een ei dat, hoe toevallig, nu tekenen begon te verkrijgen dat het op het punt van uitkomen stond. Niet voor niets droeg ze het paarsgekleurde ei altijd zorgzaam bij zich. Groot zou het dier waarschijnlijk nooit echt worden. Des te handiger was het geweest hem mee naar school te krijgen toch? Zolang ze hem zelf maar opvoedde was er geen enkel probleem. Was die er wel.. Tja. Ze glimlachte even kort en knikte weer eens met haar hoofd toen hij uitgesproken was. Liet haar linkerhand op de heuptas rusten waar zich het ei in bevond. De andere hand lag op haar bovenbenen. Sinds heugenis was ze altijd al in het bezit geweest van al dan niet een draak dan was het wel een slang. Bij hen thuis was het heel normaal geweest. Dat anderen haar huisdieren eng, glibberig en vies noemden kon haar niets schelen. Het kon haar echter wel kwaad maken. Even kneep ze haar ogen tot spleetjes voordat ze sprak. ”Dat klopt.” sprak ze beleefd met haar zangerige, ijselijke stemgeluid. Vouwde toen beide handen ineen zonder zijn blik los te laten. ”Mijn vader heeft me deze school aangeraden. Hij had er zeer hoge verwachtingen van meneer.” Yazuki haalde een hand door haar ravenzwarte haar om te vervolgen. ”Maar het was mijn eigen keuze om hier heen te gaan. Omdat ik denk dat ik hier nog zeer veel kan leren.” Aandachtig keek ze naar de man tegenover haar. Met reserveerde afstandelijkheid maar toch respectvol zat ze tegenover de ander. Hij zou haar uitproberen. Geheid. Van binnen was er een glimlach rond haar lippen gekruld die ze aan de buitenkant niet liet merken.