You don't see the sun anymore~

Trillende dunne benen staken onder de trui uit, want haar rokje was toch amper zichtbaar. Niet dat het kort was, de trui was gewoon drie maten te groot voor het tengere roodharige meisje. Kleiner hadden ze het in het weeshuis niet gehad, dus ze had het ermee moeten doen. Het had zo zijn voordelen, hij was warm en zacht. En hij rook naar Riley, omdat ze de trui stiekem onder zijn kussen had gelegd, een dag voordat ze vertrokken. Maar dat hoefde hij niet te weten. Absoluut niet. Ergens schaamde ze zich ervoor, zelfs tegenover Riley. Riley, in wiens buurt ze zich had uitgekleed, had gebloed, gehuild, geslapen in zijn armen. Ze hadden samen alles overleefd, en toch voelde ze zich zelfs niet bij hem helemaal op haar gemak. Zo ook nu was het nogal ongemakkelijk, licht vochtig van de regen voor het kantoor van de hoofdmeester. Of, beter gezegd, de gang ervoor. Haar stappen klonken onzeker naast Riley’s zware stappen, haar gewicht en snellere pas als oorzaak daarvan. Haar ene hand klemde zich om Riley heen, de ander had zich stevig om de papieren en de koffer gevouwen. Ze mocht niets kwijtraken nu, dit was belangrijk. Ze kreeg hier een toekomst aangeboden, en daar zou ze gebruik van maken. ze was doodsbang om alleen te zijn, en wist toch dat onafhankelijkheid een goede zaak zou zijn. Een verdomd goede zaak, als het om Nez ging. Want ze was het nog nooit geweest, alleen. Riley was er altijd, en als hij op missie was, dan was Jalina er geweest. Anders dan Riley, maar toch een soort van veiligheid. Dit was zo totaal anders, gescheiden worden van Riley. Want dat zou gebeuren. Ze zouden ergens anders slapen, niet meer dicht op elkaar om warmte te houden. Ze zouden in andere klassen zitten. Misschien kreeg Riley wel vrienden, liet hij haar vallen, bedacht ze zich ineens angstig. Het zou zomaar kunnen, ze zou het niet eens raar vinden. Bijtend op haar lip hield ze halt voor de deur van de hoofdmeester, keek ze naar Riley. ‘W-wil jij kloppen? I-i-ik durf niet zo goed.’ Meestal was dat duidelijk genoeg om te zeggen; Ik ben doodsbang voor wat er achter die deur zit, help me alsjeblieft.

-Riley, Savador. EN IN DE VOLGORDE >D-

Hij kon misschien heel dapper zeggen dat hij niet bang was voor veranderingen. Hij kon dapper kijken, een façade opzetten dat liet blijken dat hij dit alles niet eng vond. Maar eng vond hij het wel. Het was een onbekend territorium, een gebied wat hij niet op zijn duimpje kende. Uit elke hoek kon iets wegschieten en hem of Nez aanvallen, kon ze bespieden en openingen vinden in Riley's verdediging. En als hij niet zou oppassen, even niet zou omkijken, zou het gevaar ze om de keel vliegen en zou zijn hoofd er voor hij er erg in had af liggen...
Wanneer het aankwam op nieuwe plaatsen was Riley vreselijk paranoia. Op straat kende hij elk steegje, elk huis en elke brug en hij kon daar zo in zijn gebied op gaan. Hij wist welke plaatsen andere bendes konden gebruiken om de zijne schade aan te richten. Bovendien wist hij ook wel welke gebieden hun territoriun was en waar hij dus niet kon komen zonder opeens een hand te verliezen. Riley móést zijn omgeving door en door kennen om erin op te gaan en zich vertrouwd te voelen. En op dit moment voelde hij zich absoluut niet veilig. Terwijl hij met Nez naar het kantoor liep, bespeurde hij de gangen af op iets verdachts, beredeneerde de veiligheid en keek ook naar plaatsen waar vijanden zich konden verstoppen. Het was als een gewoonte geworden om zijn ongeving goed te onderzoeken. Maar ja, wat kon hij daar nou aan doen? Op straat moest je voorzichtig te werk, anders was je gewoon dood. Dat kon Riley dus echt niet laten gebeuren want wie zou Nez dan beschermen? Wie zou haar vriend zijn, haar gerustellen, omhelzen en haar veilig houden? Niemand. En dat terwijl Nez haast een engel was. Een gevallen engel.
Riley en Nez stonden nu voor de zware deur waarachter de hoofdmeester zat. Zijn nuchtere houding verraadde de gevoelens van nervositeit niet. Diep van binnen wou hij Nez gewoon meenemen naar een plek voor alleen hun twee, waar niemand ze zou storen. Helaas was er niet zo'n plek. Hij hief zijn hand, aarzelde heel even maar klopte toen toch krachtig op de deur. De Hoofdmeester moest te vertrouwen zijn anders zou hij de school niet leiden, toch?

Onderuitgezakt zat hij achter zijn bureau, de rugleuning van de leren bureaustoel een paar standjes naar achteren gekanteld zodat het nu eerder als fauteuil diende. Over zijn schoot lag Saethion gedrapeerd. De kolossale paarse slang was aan het vervellen en liet overal waar hij zich waagde stukjes doorzichtig vel achter. Het dier was altijd in een schijtchagrijnige bui wanneer het zoveel keer in de tijd plaatsvond, en leek daarmee ook zijn meester aan te steken. Savador had zo zijn andere redenen om schijtchagrijnig te zijn. Het was bijna kerst, vriendloos en zijn geld had hij nog niet binnen. Bovendien was het koud en nestelde de kilte zich diep in zijn al zo stijve gewrichten en spieren dat bewegen gewoon zeer deed. Slijmbeursontsteking hier, verzwikking daar. Een enkele keer uitglijden en hij liep al kans om een bot te breken, broos als zijn lichaam werd rond deze tijd van het jaar. Straks kon hij zijn loopstok weer uit de kast halen.
Nukkig pakte hij het wijnglas van de hoek van zijn bureau en nipte eraan terwijl hij een vermoeide blik naar buiten wierp. Het schoolterrein was geschonken met een klein laagje sneeuw, en er zou spoedig nog wel meer vallen. Dit gebied en Oak's Field waren geen laaglanden waar eens in de zoveel jaar een paar miezerige vlokjes op neerdwarrelden, dat niet eens echte sneeuw kon worden genoemd. Als het hier winter was, was het ook echt winter. De sneeuw waagde zich overal, kon zich in zoveel meters opstapelen dat inwoners niet door de voordeur naar buiten konden en in hun eigen huis moesten bivakeerden. De witte deken strekte zich mijlenver uit over de area, en vooral in het dal en de overige wildernis buiten het bewoonde gebied heerste hevige sneeuwval. Eer dat het de school bereikte wilde hij iemand geregeld hebben om de sneeuw te ruimen. Dat ging hij echt niet zelf doen. Zijn bleke vingers streelden Saethion zacht over zijn geschubde lijf. Hij moest er nu nog niet aan denken. Er waren zaken die nu belangrijker waren.
Savador liet zijn achterhoofd tegen de rugleuning zakken en draaide zijn hoofd met een barse uitdrukking richting de deur. Er werd krachtig op geklopt, en degene die er de oorzaak van was verstoorde er direct ook de heerlijke rust mee. Saethion siste brommerig en wendde zijn kop van de deur af. Alsof hij zijn roes uit wilde slapen en hij nu absoluut geen behoefte had om onbekende gasten te intimideren met zijn grootte en dreigende houding. Met tegenzin zette Savador zijn wijn neer en nam niet echt het initiatief een wat levendigere houding aan te nemen voor het bezoek achter de deur. In plaats daarvan sloeg hij een been over het andere en schoof zijn vingers in elkaar, zijn handen rustend op zijn schoot. 'Binnen,' gaf hij zuurtjes aan dat wie of wat het ook was, nu binnen mocht treden. Vanuit zijn luie stoel zou hij hem of haar direct kunnen verwelkomen met een bittere blik.

- Flutheid.
Excuses voor de iets latere reactie :3

Terwijl ze wachtten op de stem die hun zou toelaten om het kantoor te betreden, pakte Riley Nez' hand vast en kneep er bemoedigend maar zachtjes in. Hij wist dat ze bang was voor onbekende mensen, ook al was het schoolhoofd nou niet bepaald een persoon die je kon wantrouwen maar toch was er die wantrouwen bij elke persoon die ze tegenkwamen. Ze waren gewoon niet anders gewend, moesten altijd maar doorlopen en nooit iemand aankijken, of het nou een peuter of een oudere was want iedereen was in de ogen van de bende verdacht. En als ze dan een onbekende vertrouwden... Tja, dan volgde een preek plus een paar blauwe plekken.
Riley hoorde de norse stem van het schoolhoofd en keek op. Hij klonk niet al te gelukkig. Waarschijnlijk door teveel werk of zo... Misschien waren alle schoolhoofden zo en hoefde hij zich dus nog geen zorgen te maken. Hij keek even naar Nez, stapte toen naar voren en greep de deurknop die hij daarna omdraaide. De deur ging langzaam open. Hij stapte naar binnen, trok Nez met zich mee maar hield haar wel dichtbij zich, gewoon voor het geval dat. Zijn groene ogen keken vanonder zijn pet op naar het schoolhoofd, schrok door ten eerste de gigantische slang die bij hem was. En toen bleek dat de man zélf een slang was... Lijkbleke huid, gele slangenogen en een uiterst norse blik. Riley wou geen vooroordelen trekken, maar was dát het schoolhoofd...?

Flut.
En sorry voor de superlate reactie.

PROFILE MAGICIAN

» I don't even know anymore..
» I don't like it anymore
» can't take it anymore || Dante.
» I'm not safe anymore
» Train until you don't fail anymore

You don't see the sun anymore~

You don't see the sun anymore~

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen