"Wacht eens even." Charlie stak zijn voet uit zodat Allen erover zou struikelen en bekeek de plattegrond in zijn handen. Ze waren nog maar vijf minuten aan het lopen en nu al verdwaald. "Volgens mij moeten we nu nog even rechtdoor en dan de eerste deur aan de linkerkant." Charlie keek met tot spleetjes geknepen ogen de gang in, begon aan een stevig tempo verder verder te lopen en ging ervan uit dat Allen wel volgde. Mensen die hen nu zouden zien zouden in eerste instantie denken dat ze te diep in het glas gekeken hadden en later pas tot de conlusie komen dat die twee roodharige jongens een tweeling vormden. De jongens gebruikten het feit dat ze zo hard op elkaar leken om leraren of zelfs sommige leerlingen gek te maken, heel soms om elkaars toetsen te maken. Zonder op het opschrift naast de deur te letten duwde Charlie de deur open en liep naar binnen. Het eerste wat hem opviel was dat de kamer er redelijk donker uitzag en volgens hem hoorde een kunstlokaal er niet zo donker uit te zien, tenzij de Master het leuk vond om in een donker lokaal les te geven, maar dat leek hem sterk. Bovendien hoorde hij nergens geroezemoes die aangaf dat hier leerlingen zaten. De jongen boog zich naar zijn broer toe zonder zijn blik van de duisternis voor hem af te wenden. "Eum... Allen. Ik denk niet dat dit het lokaal is wat we zoeken." De stilte die in de kamer hing zorgde ervoor dat er een rilling over zijn rug liep en onbewust streek hij met zijn hand door zijn haar. Niet omdat hij bang was, maar meer omdat de stilte ervoor zorgde dat hij zich ongemakkelijk voelde.


Treiterkindjes aanwezig n_n

Hij kon zichzelf nog net overeind houden toen Charlie zijn voet uitstak. Hij keek een beetje chagrijnig om, om zijn bijna valpartij. Al was dat ook de insteek van zijn tweelingbroer geweest waarschijnlijk. Hij graaide de plattegrond uit Charlie zijn handen en keek er even naar, met gefronste wenkbrauwen alsof hij het kritisch deed. “Misschien moet je die kaart ook andersom houden,” zei hij toen en hij duwde de plattegrond andersom in Charlie zijn handen. Geen idee, of dat wel het geval was. Alleen het was vroeg op de ochtend en op een of andere manier kregen ze het al meteen voor elkaar om te verdwalen. Niet dat dat hem veel deed. Charlie begon een heel verhaal over welke deur ze moesten nemen maar hij luisterde maar half. Het zal allemaal wel. Hij liep zijn broer wel achterna, als ze maar ergens uitkwamen dan vond hij alles best. Hij duwde zijn handen in zijn broekzakken en sjouwde zijn broer achterna. Even bewoog hij zijn hoofd om het haar uit zijn gezicht te krijgen en keek toen even opzij naar Charlie die nog steeds stevig doorliep. Hij werd gek van die kronkelende gangen hier, al vormde zich ook alweer een idee in zijn hoofd hoe ze die konden gaan gebruiken. Als ze ze eenmaal kenden, zouden die gangen best nog wel eens van pas kunnen komen. Hij zou in ieder geval wel overal rond gaan neuzen en hij wist dat hij Charlie dat niet eens hoefde te vragen, die ging daar wel in mee.
Hij liep achter Charlie aan de kamer binnen die hij open duwde. Hij kneep even zijn ogen wat dicht om de kamer goed te kunnen onderscheiden. Volgens mij waren ze de kamer van het schoolhoofd binnen gelopen, in ieder geval niet de kunst les in. Hij schudde langzaam zijn hoofd toen Charlie zei dat het niet het goede lokaal was. “Nope, volgens mij is dit niet het kunstlokaal.” Beantwoorde hij Charlie zijn vraag, die eigenlijk niet als vraag bedoeld was maar meer als conclusie. Want hij wist dat zijn broer ook wist dat ze eigenlijk in de kamer van het schoolhoofd stonden. “Goh grappig,” mompelde hij even in zichzelf. Toen draaide hij zich om, om de kamer weer uit te lopen. Deze kamer was nou niet bepaald vrolijk ingericht en daar zouden ze echt een keer iets aan moeten gaan doen, maar het was nou niet echt de bedoeling om met het schoolhoofd te gaan babbelen. Hij had zich op de kunst les voorbereid en niet op zo’n gesprek.

'Behoorlijk humoristisch,' vulde een bittere en sinistere stem plotseling die van één van de gestalten aan. Een donkere schim stond in de deuropening en versperde de weg voor het joch dat zich omdraaide om weer weg te lopen. Althans, hij veronderstelde dat het beide jongens waren. Onbezonnen tieners die weer eens met een typische laconieke houding de verkeerde kamer waren binnengelopen. Kennelijk met het idee dat hier op deze verlaten gang en op deze verlaten verdieping enkele klaslokalen bevonden. Dat hadden ze mis. Hij had een etage voor zich alleen. Natuurlijk waren er ook andere ruimtes, maar niemand had graag de intentie om zich in zijn buurt te begeven. En onmiskenbaar waren ze allebei ook zo laks om niet van tevoren even een blik op het goud vergulde naambordje op de deur te werpen, waar in koeienletters Hoofdmeester op stond vermeld. Koeienletters was misschien iets te overdreven. Het waren sierlijke, krullerige letters die voldeden aan zijn stijl van perfectie, maar toch groot en opvallend genoeg om niet te kunnen missen. De schim was redelijk lang en had zich zo breed in de deurpost opgesteld dat de jongen die zich had omgedraaid zowaar tegen hem aan botste. Er klonk een vingerknip, en het volgende moment baadde de duistere kamer in de spookachtige gloed van kaarslicht. De verschijning van de hoofdmeester zou al net zo spookachtig kunnen zijn; lang zwart haar, bleke huid, lange zwarte mantel, slangachtige ogen. En de venijnige blik in die goudkleurige nuances sprak boekdelen. Not pleased.
Savadors strenge blik die van de één naar de ander gleed ging goed samen met de verbeten trek om zijn smalle op elkaar geperste lippen. De trek verminderde, en zijn ogen knepen zich samen tot spleetjes. 'Wel wel..' Een tweeling, jongens. Zo zag je ze niet vaak meer. Roodharige duivels. Dat kon hij al zien zonder ook maar een woord met ze te wisselen. Hij wist van zulke houdingen, dat was typisch bij zo'n beeld; roodharige jongens met sproeten. Die renden rond op Razen met katapulten, waterballonnen en propjesschieters. In het portiek van zijn appartementje, daar hadden er ook altijd een paar gezeten om mensen opzettelijk lastig te gaan vallen. Belletje trekken. De weg versperren. Ziek werd hij er toen van. En deze vlegels, waarom zouden zij verschillen?
Savador legde een pakketje aan papieren op het lage tafeltje vlak naast de deur, verstevigde zijn grip om het handvat van zijn zwarte lederen herenkoffer die hij gebruikte voor het meenemen van opstellen, nakijkwerk en andere dingen in omvang van het lerarenvak. Nors keek hij weer naar de roodharige tweeling op, bracht met ontblootte tanden zijn arm omhoog en gebaarde ruw over zijn schouder naar de gang.
'Wegwezen!' snauwde hij sissend. Ze behoorden hier niet te zijn en hij kon hun aanwezigheid al helemaal niet gebruiken op het moment. En hij had zo'n gevoel dat hij ze niet eens wilde leren kennen.

'Behoorlijk humoristisch.' Het geluid van een stem deed Charlie als door een wesp gestoken omkijken en met iets verwijde ogen keek hij naar de schim in de deuropening. De jongen herstelde zich snel en kneep zijn ogen tot spleetjes zodat hij misschien een paar details van de persoon voor hem te onderscheiden, wat niet echt goed lukte omdat het gewoon te donker was. Door de toon waarop de man die twee woorden had gezegd, besefte hij dat ze wel degelijk verkeerd waren en dat de man daar niet zo gelukkig mee was. Met gewoon een vingerknip zorgde de man ervoor dat de kaarsen in de kamer begonnen te branden. Ze gaven wel maar een zwak licht af, maar het was tenminste iets. Charlie hield zijn hoofd een stukje schuin en bekeek de man van top tot teen. Lange zwarte haren, bleke huid, slangachtige ogen. Deze man voldeed helemaal aan de beschrijving van de hoofdmeester die ze van andere leerlingen gekregen hadden, dus moesten ze zich nu in zijn kantoor bevinden. Zijn mondhoeken krulden lichtjes omhoog toen de hoofdmeester hen op zijn beurt bekeek. Charlie kon zich nog net inhouden om zich terug tot zijn broer te wenden met demededeling dat Master Savador waarschijnlijk met het verkeerde been uit bed was gestapt, aan de uitdrukking op zijn gezicht te zien. De pretlichtjes dansden op en neer in zijn blauwe ogen en zijn glimlach werd wat breder toen de hoofdmeester met een ruw gebaar over zijn schouder naar de deur wees en duidelijk makte dat ze konden gaan. "Excuseer Master, maar we kunnen moeilijk 'wegwezen', zoals u het vriendelijk zegt, als u de weg verspert, niet?" De toon in zijn stem klonk serieus en onschuldig, maar zijn hele houding straalde gewoon uit dat hij geamuseerd was. Sommige mensen zouden misschien medelijden met de hoofdmeester hebben, maar je moest wel toegeven dat de man het zelf had gezocht: eerst even de weg versperren en dan doodleuk zeggen dat ze moesten maken dat ze wegkwamen.

Hij stopte met lopen en bleef met een schok stil staan. Toen een stem door de kamer heen klonk, eentje die niet zo blij klonk. Hij wist daarom ook meteen wie hij waarschijnlijk voor zich had, het schoolhoofd. Hij keek even om toen er overal kaarsen begonnen te branden en daarna keek hij weer naar de man voor zich. Eigenlijk moest hij bijna omhoog kijken aangezien hij daarnet bijna tegen hem opgebotst was, dus deed hij maar weer een stap achteruit om de man beter te kunnen bekijken. Het leek hem geen man die graag van grapjes hield, dat betekende waarschijnlijk dat ze straks ook echt niet met elkaar zouden kunnen opschieten. Niet dat hij dat überhaupt van plan was geweest, maar toch. Hij fronste even zijn wenkbrauwen alsof hij nadacht, maar kort daarna begonnen zijn ogen ondeugend te fonkelen. Ach hij zou zich niks van die strenge blikken aantrekken, dat was de bedoeling en daarom besloot hij dat dus zeker niet te gaan doen. Hij keek even opzij naar Charlie en toen weer naar het schoolhoofd die opeens schreeuwde dat ze weg moesten wezen. Hij trok zijn linkerwenkbrauw op en keek de man hoofdschuddend aan. “Ook een goedendag meneer,” zei hij toen. Hij grinnikte toen de stem van Charlie naast hem klonk en master Savador uitlegde dat ze moeilijk konden wegwezen. “Tjah daar zit wel wat in master,” vervolgde hij op zijn broer. Hij keek even van de deur weer naar het schoolhoofd die er nog steeds breed voor stond. “Aangenaam kennis te maken mijn naam is Allen,” hij stak zijn hand doodrustig naar het schoolhoofd toe om zich voor te stellen, alsof er niks gebeurt was. In zijn ooghoek keek hij even naar zijn broer die nog steeds naast hem stond. Hij vroeg zich af of het schoolhoofd altijd zo was, want dan konden ze nog wel eens straf gaan krijgen waarschijnlijk. Hij zou zich in ieder geval niet gaan inhouden,de reactie van master Savador maakte het alleen maar interessanter om iets uit te halen. Hij werd nieuwsgierig naar die vreemde man met zijn strenge blik. Hoe ver zouden ze bij hem kunnen gaan?

Als vanuit het niets onthulde hij zichzelf met die enkele spreuk die de kaarsen in het aardedonkere kantoor liet branden, misschien ook per intentie om de jongens met zijn verschijning alleen al schrik aan te jagen. Ze hadden hier niets te zoeken in zijn kantoor, zijn persoonlijke werkruimte. En dus moesten ze opsodemieteren. Vervaarlijk gleden zijn slangachtige ogen met de smalle pupillen van het ene besproette gezicht naar het andere. Eigenlijk durfde Savador geen conclusies te trekken op de vraag of het eraan toedeed als hij beide jongens aankeek. Ze waren als een kopie van elkaar, leken zelfs dezelfde uitdrukking en emoties te tonen. Hoe kon hij de vlegels bij Medusa uit elkaar houden? Om tweelingen niet als individuen te beschouwen omdat ze toch al teveel op elkaar leken was typisch, maar daar deed hij niet aan mee. Als er achter die blauwe ogen werkelijk jolige tirannen scholen, dan telden ze voor twee. Verdubbelde plagerijen, dubbele ergernis en dubbele haat. Hij werd doorgrondig van top tot teen bekeken alsof zij niet minder opmerkelijk waren, brutaal als het was. Zonder ook maar een woord met ze te wisselen stuurde Savador ze ruw de deur uit. Zo effectief leek het niet te zijn, ondanks dat zijn handelingen en waarschuwingen jegens leerlingen vaak zo intimederend waren dat de moeilijkste kinderen die last hadden van een grove opstandelijkheid zich er bij de eerste keer al braafjes bij neerlegden. Dat was nu niet het geval, al zo leek het. Eén van de twee stond zelfs naar hem te glimlachen, wat zijn irritatie des te erger maakte. Behalve dat meende hij zelfs geamuseerde twinkelingen in die blauwe starende ogen te zien dansen. Wat had hij nu weer op zijn school gelaten?
'Excuseer Master, maar we kunnen moeilijk 'wegwezen', zoals u het vriendelijk zegt, als u de weg verspert, niet?' sprak de één. 'Tjah daar zit wel wat in, master,' zei de ander. Met een onbeschaamde opmerking van de tweede vooraf die hij voor nu, al ging het gepaard met een diepe frons, door de bleke vingers zag. Met diezelfde onverzadigde frons liep Savador verder de kamer in, passeerde de twee jongens zo ferm dat als ze voor zijn neus hadden gestaan hij ze zonder pardon omver had gelopen, en beende naar zijn bureau. Daar legde hij, nog half omgedraaid naar de tweeling, een ander mapje aan papieren neer. 'Zo,' hij spuwde het woord zuur uit terwijl hij zijn herentas bovenop zijn bureau zette. 'Kennelijk vinden we het amusant om bijdehand te doen?' Zijn bleke handen verplaatsten zich naar zijn borst om de knopen van zijn mantel met trage handelingen één voor één los te maken, van helemaal boven bij zijn keel tot beneden bij zijn onderbuik. 'Aangenaam kennis te maken. Mijn naam is Allen,' één van de jongens stak bijna hoffelijk een hand naar hem uit, maar Savador die nog bezig was met de knopen op hoogte van zijn middenrif wierp er met zijn parmantig opgeheven hoofd alleen zijdelings een vuile blik op. Alsof de jongen - Allen - een enge ziekte had en hij niet graag besmet wilde raken. 'Ik betwijfel sterk of het aangenaam is,' sloeg Savador op norse wijze de poging tot kennismaking af. Wat kon hem het schelen dat het joch Allen heette. Al heette hij Hansworst Klaassen. Hij legde zijn mantel over de rugleuning van een stoel, drapeerde zijn lange zwarte lokken over een schouder en draaide de jongens met een resolute ruk de rug toe, de uitgestoken hand van Allen daarbij straal negerend. Alsof het nakijkwerk dat op hem lag te wachten op zijn bureau belangrijker was dan de aanwezigheid van de twee vlerken.

Hij grijnsde even achter de rug van het schoolhoofd maar wel zo dat de man het niet zag. Hij boog zich even naar zijn broer toe. “Volgens mij kan hij het niet zo goed hebben,” fluisterde hij in Charlie zijn oor. Toen boog hij zich weer terug naar het schoolhoofd, net op het moment dat hij zich weer naar hen omdraaide. Hij moest zich inhouden niet weer te grijnzen toen het schoolhoofd vroeg of ze bijdehand wilden doen. “Ik zie niet in wat er bijdehand is aan een simpele kwestie,” vervolgde hij toen alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hij had een serieus gezicht getrokken en keek het schoolhoofd kalmpjes aan. Ook al werd hij gek van die vreemde blik die het schoolhoofd in zijn ogen had. Alsof hij door hen heen kon kijken, maar hij wist dat dat niet het geval was, dus dwong hij zichzelf het schoolhoofd aan te blijven kijken. Hij keek toe toen het schoolhoofd de knopen van zijn jas open maakte en keek toen weer omhoog naar zijn gezicht, voordat hij naar voren stapte om zichzelf voor te stellen. Zijn poging tot beleefd doen werd zonder pardon de grond in geboord toen Savador begon te spreken. Hij trok zijn mond tot een grimas en deed weer een stap achteruit zodat hij naast zijn broer kwam te staan. Er glinsterde even iets van onbegrip in zijn blauwe ogen. Nou, dan moest die man het ook maar zelf weten. Hij vroeg er gewoon om, om hun streken. De hele houding van de man ergerde hem. Nou het is graag of niet hoor, schoot er door zijn hoofd. De man wist duidelijk niet wat hij over zichzelf aan het uitroepen was, want in Allen zijn hoofd vormde zich al allemaal manieren om die norse man dwars te bomen. Ook al zouden ze daar heel veel straf voor krijgen, dat kon hem niet zo veel schelen. Als die man hen als onkruid behandelde, dan zorgde hij er wel voor dat Savador het door kreeg dat hij hem daardoor niet bepaald aardig vond. Hij keek even opzij naar Charlie met een veel betekende blik in zijn ogen. Hij wist dat zijn broer ergens wel hetzelfde dacht. Op de een of andere manier was dat bijna altijd het geval. Ze kwamen ook heel vaak met dezelfde ideeën en daardoor maakte het het altijd nog leuker om ze uit te voeren. Hij haalde even zijn schouders op en keek het schoolhoofd weer aan. Als die man al zo nodig vooroordelen moest hebben, dan moesten ze die maar waar gaan maken toch? “U bent prettig gezelschap meneer,” vervolgde hij toen, als je niet op de onder klank in zijn stem lette zou je bijna denken dat hij het meende. “Maar ik ga in ieder geval naar de les,” Hij keek de man nog even strak aan voordat hij zich omdraaide. Hij sjouwde het kantoor uit en liet de deur open staan voor als zijn broer achter hem aan kwam. Wat dacht die man wel niet? Hij wist nou zeker dat die man een van zijn doelwitten zou worden en dat Charlie dat ook vond.

“Volgens mij kan hij het niet zo goed hebben,” Charlie proeste en deed geen moeite om de grijns van zijn gezicht te vegen toen de hoofdmeester zich naar hen toedraaide. Het lag gewoon niet in zijn aard om te verbergen dat hij een situatie redelijk amusant vond en deze was echt het toppunt. Na een tijdje liet hij de grijns van zijn gezicht verdwijnen en keek de man voor hem onschuldig aan terwijl hij naar de woordenwisseling luisterde. Hij kon het echt niet laten om er een opmerking tussen te gooien toen de man gewoon zijn rug naar hen toedraaide en Allens uitgestoken hand negeerde. "Meneer, het is onbeleefd om mensen die tegen u praten de rug toe te keren." Zijn mondhoeken krulden licht om en vormde een glimlach. Charlie vond dat mensen moesten kijken naar de persoon tegen wie ze spraken, maar aangezien dit niet echt een gesprek was, was dat niet echt nodig. De man vroeg er gewoon om dat ze hem wat pesten. De jongen ving de blik van zijn broer op en de glimlach werd een grijns. Er waren veel manieren om de hoofdmeester te sarren en allebei wilde ze die manieren wel uitproberen. Tergend langzaam knoopte de man zijn mantel los en even verscheen er een geïrriteerde blik in Charlie's ogen, maar de jongen herstelde zich snel. “U bent prettig gezelschap meneer,” Hij knikte instemmend na de woorden van zijn broer en keek serieus naar de hoofdmeester. “Maar ik ga in ieder geval naar de les,” Allen draaide zich om en liep de deur uit, maar Charlie kon, zoals gewoonlijk, het niet laten om er nog een schepje bovenop te doen. "Misschien moet u ook eens lessen nemen, meneer. Lessen in beleefdheid." Ook hij draaide zich om en liep naar de deuropening, klaar om toch eindelijk eens naar de les te gaan.



Sorry voor de laatheid