Met zijn handen in zijn zakken, zijn wit-blauwe shirt, zijn bruin-roodachtige spijkerbroek en zijn gele jackje, liep Soul, met een koffer achter zich aan, naar een shuttle. Hij zou vandaag naar Starshine gaan, een school waar blijkbaar een vriend van hem zat. Het bleek een goede school te zijn, dus hij zou eens gaan kijken. Nadat hij zijn trainingen om in een bijl te transformeren voltooid had, vond hij het eens tijd om wat meer met zijn magie te doen.
En daar stond hij dan, met een koffer in zijn ene hand en een of andere plattegrond in zijn andere hand zoekend naar een shuttle. Toen hij het ding dacht te hebben gevonden, liep hij er rustig op af. Hij zag het wel zitten. Hij had op deze planeet niet echt vrienden – hij was de laatste tijd met zijn transformaties bezig geweest en had zijn andere vrienden links laten liggen daardoor, hoe snugger van hem ook – en was sowieso wel wat toe aan iemand waarmee hij kon lachen.
Zijn witte haar, die piekerig op zijn kop zat, onder een bandje waar zijn naam opstond, stak vrolijk boven alle mensen uit. En dan had hij nog zijn nogal magere lichaam. Hij at wel genoeg en dan was zijn buik op dat moment altijd dik, maar een uur later was het weer normaal.
Soul rekte zich uit, ging toen een shuttle in en drukte op een knopje. Hij zou wel merken of hij de juiste shuttle had genomen of niet. Dan ging hij wel nog een keertje op en neer als hij toch niet de juiste had genomen. Een gaap onderdrukkend keek Soul uit het raampje en zag dat zijn planeet langzaam wat verderaf begon te liggen. Nova. Eerst was hij op Shadra, nu op Nova. Nova lag hem toch iets beter.
Oorspronkelijk was hij een Novaan. Nee, een Shadraan. Aagh. Zijn moeder was een Shadraan en zijn vader een Novaan, dus had hij eigenlijk twee magiën in zich. Hij rekte zich nog een keer uit en wreef toen over zijn hoofd. Maar zijn ouders waren dood, dus daar kon hij op school weinig over vertellen. Hij zuchtte even en wreef over zijn achterhoofd. Jeetje, wat had hij toch een jeuk!
Vroeg hem maar niet hoe het met de meiden zat. Nou ja, hij zou het allemaal wel even uitleggen. Aangezien hij dikwijls zijn mond open had – als hij sliep of als hij gewoon normaal rondliep – en zijn neus optrok in het bijzijn van een meisje, liepen ze vaak bij hem weg. Daarbij vonden ze hem er vast uitzien met zijn witte piekerige haar, puntige tanden en roodkleurige ogen, die telkens roder leken te worden. Maar het was ook gewoon zo dat hij geen aandacht aan ze besteedde en volgens hun dom uit de hoek kon komen als het om romantiek ging. Gelukkig was hij een jongen, dus gelukkig boeide het niemand wat!
‘Krijg nou wat, ik ben er al,’ mompelde Soul droog, waarna hij uitstapte en om zich heen keek. Hij had geen idee waar hij heen moest. ‘Hé, jij daar, help me eens even!’ riep hij naar iemand die toevallig voorbijkwam. Altijd fijn, iemand die voorbijkwam.

Vrolijk liep Mineko over het veld. In zijn hand had hij een brief voor zijn moeder. Hij had al een tijd niet meer geschreven en wilde niet dat zijn moeder het idee had dat hij haar vergeten was. Hij floot een opgewekt wijsje en had het gevoel dat hij zweefde. Hij voelde zich geweldig en had het gevoel dat niets hem kon stoppen. Sinds hij Mizuki had leren kennen ging alles zo veel makkelijker. Zijn humeur was fantastisch en voor hij het wist was hij bij het lanceringsplatform. Nu moest hij op zoek naar de postshuttle en dan wel naar de goede planeet. De vorige keer had hij zijn brief argeloos in een shuttle gegooid, aangezien er met grote letters POST op had gestaan. Die brief was met omwegen langs zo ongeveer alle planeten uiteindelijk thuis aangekomen. Maar dat zou hem nu niet weer gebeuren. Hij probeerde zich te focussen op het zoeken naar de juiste shuttle, maar zij gedachten dwaalden steeds af naar haar mooie haar, haar mooie ogen, haar stralende glimlach... Hij vond alles aan haar prachtig.
Hij liep een beetje doelloos rond hopend dat hij geluk zou hebben en zo tegen de goede shuttle aan zou lopen. ‘Hé, jij daar, help me eens even!’ hoorde hij opeens uit het niets een stem. Hij keek verward om zich heen en zag een jongen met wit slordig gepiekt haar met een soort band eromheen. Hij was eerst een beetje geïrriteerd dat hij zijn brief nog niet had afgeleverd, maar realiseerde zich toen dat hij toch niet wist waar hij hem op de bus kon doen. Hij zou het later wel aan Mizuki vragen, misschien wist zij het wel. Dan had hij meteen weer een reden om met haar af te spreken. Vrolijk lachte hij de jongen toe, blij bij de gedachte van hem en Mizuki die samen naar het lanceringsplatform liepen. Hij zag het al helemaal voor zich, de ondergaande zon en natuurlijk heerlijk weer ook al was het herfst. Hij herinnerde zich weer dat hij door iemand was aangesproken en lachte weer misschien een beetje onnozel, maar in ieder geval wel heel vrolijk en gemeend naar hem. ''Is goed hoor! Waarmee heb je hulp nodig?'' hij keek nog eens naar de haarband en zag een naam staan. ''Soul, nietwaar?'' Voegde hij er aan toe. Hij vond het altijd fijn om namen te weten en snapte niet waarom mensen die niet meteen vertelden. Maar je naam op je kleding was natuurlijk extra efficiënt, zo hoefde je niets te zeggen.

Nu hij antwoord had gegeven nam hij alle tijd om de jongen eens goed te bestuderen. Zijn witte haar was werkelijk een bende en daaronder twee haast felrode ogen. Een albino als hij zich niet vergiste. Hij dacht dat albino's zo zeldzaam waren, maar hier op SSA had hij er al een aantal rond zien lopen. Niet dat dat wat uitmaakte voor die jongen, Soul, tenzij hij lotgenoten zocht om een albino-praatgroepje op te richten. Mineko keek hem recht in zijn rode ogen en glimlachte. Zijn eigen zeegroene ogen blonken van plezier en hij was benieuwd wie de jongen precies was. Hij wilde hem allerlei dingen vragen, maar bedacht dat dat nogal vreemd zou overkomen en hield zich in. Rustig wachtte hij af waarmee de jongen hulp nodig had.

Soul had erg geluk toen hij aan de stem hoorde dat de jongen tegenover hem niet erg was. Hij was juist vriendelijk en daarmee maakte je bij Soul altijd wel een goede indruk. Maar ook met eten. Ja, vooral met eten, alhoewel dat ook weer iets meer voor een andere vriend van hem was, maar die was ergens anders. Helaas was die vriend niet hier, maar zijn andere vriend was hier wel ergens, alleen had hij geen idee waar. Het kon ook zijn dat hij inmiddels alweer vertrokken was.
Geduldig wachtte Soul tot hij alle nieuwsgierige vragen op zich afgevuurd had gekregen en besloot om ze een voor een gewoon te beantwoorden. ‘Ik kan de weg niet vinden. Ik ben nieuw hier, dus daarmee. En sowieso ben ik nooit echt goed geweest in oriënteren, als je begrijpt wat ik bedoel. En ja, zoals je al misschien hebt geraden en gezien, ben ik Soul. Mijn volledige naam is Soul Eater Evans, maar dat boeit niet.’
Grijnzend wreef Soul even over zijn achterhoofd. Hij was het wel gewend van Maka dat hij zoveel praatte. Maka praatte ook altijd veel, dus deed hij dat automatisch ook. Als iemand hem beschuldigde, kon hij haar beschuldigen. Wat had hij toch ook een heerlijk leven. Geen vervelende vrouw om zich heen, goede contacten leggen met iemand anders, zijn ouders naar de knoppen en hijzelf nog altijd een rustig, aardig persoon. Ja, heel goed.
Waarschijnlijk was het de jongen wel opgevallen dat hij wit haar had en roodkleurige ogen. Hij wist niet of hij zichzelf echt een albino moest noemen. Zo’n erg bleke huid had hij nu ook weer niet, maar dat kon ook gewoon komen omdat hij dat zelf zo vond. ‘Zeg, wat is jou naam eigenlijk? Kan ik jou ook meteen even aanspreken in plaats van je de hele tijd ‘jongen’ te noemen.’
Lachend keek Soul hem aan en pakte toen zijn koffer op en trok die wat meer naar zich doen. ‘Pff, pokkending,’ mompelde hij, toen hij het neerlegde. Hij had niet eens veel kleren en nog woog dat achterlijke ding meer kilo dan hij er ingestopt had. Nou ja, hij zou hier op Starshine wel een tijdje blijven, dus hoefde hij zich daar de komende dagen niet meer om te bekommeren. Hij had een hekel aan in- en uitpakken, dus liet hij dat liever over aan Maka of zo als ze weer eens ergens gingen logeren.
‘Tjees, het is hier groot,’ mompelde hij, terwijl hij om zich heenkeek. Hier zou hij wel aan kunnen wennen!

- Iets anders dan Alexis, like I said ;D -

‘Ik kan de weg niet vinden. Ik ben nieuw hier, dus daarmee. En sowieso ben ik nooit echt goed geweest in oriënteren, als je begrijpt wat ik bedoel. En ja, zoals je al misschien hebt geraden en gezien, ben ik Soul. Mijn volledige naam is Soul Eater Evans, maar dat boeit niet.’ Nog een nieuweling die de weg kwijt was. Maar hij was er zeker van dat het deze keer heel anders zou lopen. Soul klonk aardig en reageerde tenminste normaal op hem. Hijwas blij dat hij weer een nieuwe persoon had leren kennen, tot nu toe was iedereen die hij had ontmoet aardig geweest, op één na dan. Maar hij dacht liever niet aan haar.

‘Zeg, wat is jou naam eigenlijk? Kan ik jou ook meteen even aanspreken in plaats van de hele tijd ‘jongen’ te noemen.’ Mineko lachte toen hij bedacht dat hij zich inderdaad nog niet had voorgesteld. Meestal was dat een van de eerste dingen die hij zei als hij een onbekende ontmoette, maar hij was er met zijn gedachten niet helemaal bij. Wat een meisje al niet met je kon doen. Hij zuchtte en in zijn ogen was te zien dat hij aan iets dacht wat hem heel gelukkig maakte. ''Oja sorry. Ik ben niet helemaal gefocust geloof ik. Mijn naam is Mineko Nīsu de la Faiette.'' zei hij naar voorbeeld van de jongen zijn hele naam noemend. Hij zwaaide wat onhandig met de hand waarin hij de brief nog steeds vasthad. ''Maar noem me maar gewoon Mineko.'' zei hij met een lachje. De jongen versleepte zijn koffer een eindje. Het ding zag er vrij zwaar uit en de jongen mompelde dan ook iets over pokkending.
Mineko glimlachte licht geamuseerd, het was niet uit leedvermaak, maar gewoon omdat het zo herkenbaar was.

‘Tjees, het is hier groot,’ zei Soul en hij keek om zich heen. ''Ja je kunt hier gemakkelijk verdwalen als je de weg niet kent. Maar het is ook wel fijn zoveel ruimte, altijd een plek waar je alleen kan zijn en ook altijd mensen om mee te praten.'' Dit zei hij doelend op Soul, zodat die niet zou denken dat hij ongewenst was en dat Mineko liever alleen was. Niets was minder waar, Mineko hield van gezelschap en al helemaal als het iemand was die positief en vrolijk was. Soms zonderde hij zich af om muziek te luisteren, maar over het algemeen genoot hij van sociale interactie, als zijn gesprekspartner een beetje interessant was dan. En het leek erop dat Soul wel aan die eisen voldeed.

Hij had zijn koptelefoon rond zijn nek gedaan toen hij het lanceringsplatform, op was gegaan maar de muziek stond nog steeds aan, omdat hij midden in een lied had gezeten. Dat liedje was nu eindelijk afgelopen en Mineko greep zijn kans. Aangezien hij hier nog wel even zou staan praten reikte hij naar zijn mp3 en zette hem uit. Hij was blij dat hij het lied helemaal af had geluisterd en op de een of andere manier maakte het goed uitvoeren van zijn obsessie hem extra blij. Hij hoopte maar dat het de jongen niet was opgevallen, hij wist zelf ook wel dat het nergens op sloeg en schaamde zich er een beetje voor.
~Yeey obsessies! En yeey, anders dan Alexis xD~

‘Uhuh, dat kan ik wel begrijpen,’ mompelde Soul, terwijl hij weer om zich heenkeek. Het idee dat hij hier een paar maanden, misschien zelfs wel een paar jaren, zou verblijven, zorgde voor een goed gevoel bij hem. Hij had nu eindelijk een plaats om weer tot zichzelf te keren. Na de dood van zijn ouders en zijn missies op de planeet Nova, was hij wel toe aan wat rust en wat training voor zijn magie en welke school kon hem dat beter schenken dan Starshine?
Grijnzend keek Soul naar Mineko. Nou, als iedereen zo was als deze gast hier, dan zou hij met iedereen wel goed kunnen opschieten. Hij was blij dat hij Mineko tegen het lijf gelopen was. Die deed tenminste een beetje normaal. Als hij zo’n schreeuwlelijkerd tegen het lijf was gelopen of zo iemand die de gevoelens van zichzelf probeerde te verbergen door middel van snauwen, zou hij over deze school wel een ander ideetje hebben gehad.
Rustig wreef Soul over zijn achterhoofd. Hij had nu wel geen idee welke kant hij op kon gaan, maar zijn grote vriend Mineko ging hem de weg vast wel wijzen. Mineko leek niet zo eentje die eerst aardig deed, om je vervolgens te laten stikken. Kalm liep Soul wat dichter naar hem toe en keek om zich heen. Hij grijnsde even toen hij een meisje naar hem zag kijken. Hij was benieuwd hoeveel meisjes hij dit keer zou kunnen afschrikken. Hij vond het niet zo heel erg als meisjes bang waren voor zijn puntige tanden. Hij zou het eerder raar vinden als ze bevriend met hem wouden worden.
Ook op zijn andere school had hij veel jongensvrienden gehad en maar een meisjesvriend: Maka. Oké, twee als hij Tsubaki erbij zou tellen. Maar deze keer stond hij er alleen voor. Maka was waarschijnlijk ook naar een andere school, dus die zou hij niet meer zien. Ach ja, altijd tijd om nieuwe vrienden te maken, misschien een meisje erbij, misschien niet. Zo wanhopig was hij er ook weer niet naar opzoek.
‘Even tussen jou en mij, maar hoe zit het met de meisjes?’ vroeg hij en hij haalde een paar keer zijn wenkbrauwen achter elkaar op. Dadelijk had hij pech, was Mineko verliefd op iemand en moest hij de hele dag verhalen aanhoren over een of ander meisje waarvan Mineko zoveel hield. Daar had hij geen zin in, maar als Mineko echt verliefd was, kon hij daar door deze vragen al op voorhand mee rekening houden. Geen geheimen.
‘Stel die vraag maar niet aan mij, je zult je doodlachen als je mijn antwoord hoort,’ mompelde hij en hij grinnikte even als hij eraan dacht dat hij meisjes juist afschrikte met zijn roodachtige ogen en zijn witte haar, plus zijn witte, puntige tanden. Lachwekkend, niet?

- Wauw... Als ik Alexis bespeel, is dat zo anders dan als ik Soul bespeel ;D -

Soul kwam dichterbij en keek hem vertrouwelijk aan. Er liep een meisje langs en Soul lachte breed naar haar. Geschokt staarde het meisje naar zijn wat aparte verschijning en liep toen snel verder. Mineko snapte het wel, met zijn puntige tanden, rooie ogen en spierwitte piekerige haar was hij een eigenaardig figuur. Mineko keek haar een beetje medelijdend, maar ook geamuseerd na. Sommige mensen oordeelden zo snel op basis van iemands uiterlijk al over diegene, zelf had hij geleerd dat deze indruk helemaal verkeerd kon zijn en je beter eerst even kennis kon maken.
‘Even tussen jou en mij, maar hoe zit het met de meisjes?’ Mineko keek hem verbaasd aan, waar sloeg die vraag nou op? Hij hoorde aan Soul's stem dat hij de vraag niet letterlijk bedoelde, maar wat het dan wel betekende... Mineko had geen idee. Naïef staarde hij nietbegrijpend in Souls ogen. Hij dacht even na en uteindelijk besloot hij maar gewoon antwoord te geven op de vraag, wie weet was het serieus bedoeld.
''Hoe het met de meisjes zit? Nou.. gewoon...heel normaal eigenlijk...'' Mineko staarde dommig voor zich uit. ''Meisjes mogen ook gewoon hier op school zitten, maar er zijn wel aparte slaapzalen enzo. Waarom vraag je dat?''
Hij was een beetje moe en alle lessen hadden zijn energie opgeslorpt, dus scherp en oplettend blijven koste hem grote moeite.

Stel die vraag maar niet aan mij, je zult je doodlachen als je mijn antwoord hoort,’ zei Soul en hij grinnikte. Onnozel keek Mineko hem aan, waarom zou hij dat aan Soul vragen? Hijzelf wist het antwoord immers al en Soul was hier net nieuw. Niemand verwachtte van hem dat hij wist hoe alles geregeld was op SSA. Hij schudde niet begrijpend zijn hoofd. ''Waarom zou iemand van jou verwachten dat je weet hoe het hier geregeld is? Je bent pas net hier aangekomen... Maak je niet ongerust, niemand zal het je vragen.'' Stuntelig probeerde hij Soul duidelijk te maken wat zo voor de hand lag. Niemand zou hem dwingen om alles over SSA te vertellen, behalve Savador misschien, die was gemeen en tot alles in staat.

~Naïef rules the world ~

Met een rare blik keek Soul naar Mineko toen hij de uitleg hoorde. Hij barstte in lachen uit. Echt, meende hij dit, of was het een grapje? Was hij nu serieus zo naïef dat hij dacht dat Soul met die vraag dat bedoelde? Nee, nee, hij hoefde niet te weten wààr die meisjes waren, maar of Mineko er al zelf ervaringen mee had. Of een vriendin.
‘Volgens mij was ik niet zo duidelijk. Ik stel de vraag maar gewoon straight to the point, anders staan we hier morgen nog,’ mompelde Soul en hij grinnikte even, waarna hij zei: ‘Ik bedoelde eigenlijk of je zelf al een relatie had of niet. Je weet wel, hoe zit het met de meisjes? Niet dat ik dadelijk zo eentje heb die zijn mond niet kan houden over zijn vriendin.’
Grijnzend keek Soul naar Mineko en hij liep dichter naar de jongen en sloeg hem vriendschappelijk op zijn schouder. ‘Maar waarschijnlijk ben je, net als ik, happy single! Wij hebben geen meisjes nodig, wij maken het leven zelf wel leuk, vind je ook niet, gozer?’
Lachend en met een brede grijns keek Soul naar Mineko, waarna hij zich uitrekte. Over Mineko’s vriendin, die hij waarschijnlijk niet had, hoefde hij zich in elk geval geen zorgen te maken. Niet dat Mineko lelijk was of zo, nee, begreep Soul niet verkeerd, maar die als die gast de hele dag zou praten over een meisje bij hem, werd hij gewoon gestoord.
Toen Maka over Crona begon te praten – Crona was een jongen waarmee hij ook wel bevriend was, maar met wie hij meer praatte dankzij Maka’s aandringen – werd hij ook gewoon gek, omdat Maka zich elke dag afvroeg hoe het met Crona ging, in plaats van dat ze zelf niet even ging kijken hoe het met hem ging. Tenminste, hij veronderstelde toch dat Crona een jongen was. Als hij dat Maka zou zeggen, dan werd hij vermoord, aangezien Crona zelf al zo onzeker bleek te zijn.
Soul schudde zijn hoofd. Hij ging weer eens op in zijn gedachten en dat mocht hij niet doen.
‘Enig idee waar de slaapzalen van de Novaanse etage zijn?’

- Deze is wat slechter ;O -

Soul keek hem raar aan en barstte in lachen uit. Beteuterd stond Mineko te kijken, wat had hij nou weer verkeerd gedaan?
Volgens mij was ik niet zo duidelijk. Ik stel de vraag maar gewoon straight to the point, anders staan we hier morgen nog. Ik bedoelde eigenlijk of je zelf al een relatie had of niet. Je weet wel, hoe zit het met de meisjes? Niet dat ik dadelijk zo eentje heb die zijn mond niet kan houden over zijn vriendin.’
Mineko voelde het bloed naar zijn wangen stijgen, natuurlijk was dat wat Soul bedoelde. Dat hij dat niet had begrepen. Hij kon zichzelf wel voor zn kop staan. Stommeling, dacht hij woedend, waarom geef je nou zo'n dom antwoord. Stotterend wilde hij antwoord geven toen Soul op hem af liep en joviaal op zijn schouder sloeg. ‘Maar waarschijnlijk ben je, net als ik, happy single! Wij hebben geen meisjes nodig, wij maken het leven zelf wel leuk, vind je ook niet, gozer?’ Soul rekte zich tevreden uit en nam waarschijnlijk blij aan dat Mineko geen vriendin had. Aarzelend lachte Mineko terug en probeerde koortsachtig te bedenken wat hij moest doen. Even overwoog Mineko om glashard te liegen maar bedacht dat Soul zijn armzalige leugens hoogstwaarschijnlijk meteen zou doorzien.

Met een kop als een boei bracht hij stamelend uit: ''Ik...wel, een soort van... misschien... geen single... vriendin...denk ik, hoop ik... ik weet het eigenlijk niet zeker.'' Weifelend keek hij naar Soul, hopend dat hij hem nu niet zou haten omdat hij een vriendin had. Want al wist hij het niet helemaal zeker, als het aan hem lag hadden ze een relatie. Mizuki had hem toch zeker gekust en ze was zo lief geweest. Dat was wat een relatie inhield nietwaar. Soul was zo opgelucht en vrolijk geweest over dat Mineko geen meisje had en nu had hij het verpest. Waarom had hij niet gewoon gelogen en beweerd geen vriendin te hebben. Maar hij wist het antwoord al; hij hield niet van liegen en hij kon het niet. Hij probeerde altijd eerlijk te zijn en verlangde van zijn vrienden hetzelfde.
‘Enig idee waar de slaapzalen van de Novaanse etage zijn?’ Mineko durfde Soul niet aan te kijken en sprak zachtjes en verlegen terwijl hij naar zijn voeten staarde. ''Ehhhmm ja dat weet ik... zal ik...zal ik je erheen brengen? Of wil je liever alleen gaan.'' Hij durfde het nauwelijks te vragen, bang voor een snauw en een ''ik wil je nooit meer zien'' of andere hatelijke opmerkingen. Heel voorzichtig en onopvallend keek hij omhoog om Souls reactie te peilen. Misschien wilde die hem helemaal niet meer zien omdat hij geen single was.
Hij had in z'n ene hand nog steeds die brief en haalde met zijn ander hand uit zijn zak een kaart. Hij had er verscheidene liggen op de slaapzaal omdat hij ze steeds kwijtraakte of weggaf aan verdwaalde mensen als hij geen tijd had om ze te brengen. Uitnodigend stak hij Soul die toe. Als die hem niet meer wilde zien had hij liever dat hij meteen wegliep zonder allemaal geruzie.

Souls grijns verdween als sneeuw voor de zon toen hij Mineko’s antwoord hoorde en liet zowel zijn hoofd als zijn handen verslagen langs zijn lichaam hangen, waarna hij zich omdraaide en naar de grond keek, wat vast grappig over moest komen voor Mineko en waarbij Maka hem dubbel zou hebben uitgelachen of hem lachend op zijn rug zou hebben geklopt.
Mineko leek er echter wel mee te zitten. Dacht hij nu werkelijk dat Soul kwaad zou worden om zoiets? ‘Zolang je maar geen vierentwintig uur lange praat over haar hebt, is het goed,’ zei hij toen lachend en zich omdraaiend naar Mineko, waarna hij die een bemoedigend klopje op zijn schouder gaf. Hij wist al precies hoe hij zou reageren als hij verliefd was: hij zou het meisje in zijn hoofd houden, niet in zijn woorden. De hele tijd over iemand praten zorgde er alleen maar voor dat je op een gegeven moment zo hard naar die persoon verlangde, dat het zelfs onmogelijk was om nog normaal te leven. Aan de andere kant had hij dat alleen maar opgemaakt uit ervaringen met zijn andere vrienden, aangezien hij zelf nog nooit verliefd was geworden en dat van zichzelf ook niet echt verwachtte.
‘Ben jij gestoord? Samen uit, samen thuis! Je komt gewoon lekker mee, man,’ zei hij lachend tegen Mineko, om zijn vorige stommiteiten een beetje te omzeilen en gelijk ook de rode kop van Mineko weg te krijgen. ‘En word weer normaal, die rode kleur past niet bij je haar.’
Die opmerking was nogal droog, maar hij wou dat Mineko zich weer volledig op zijn gemak voelde bij Soul en niet de hele tijd zich zou ergeren aan het feit dat Soul zich verheugd had op dat Mineko single was, zodat Mineko niet de hele tijd zou praten over zijn vriendin. Soul slikte even en hield Mineko toen tegen. Meestal was hij mal, maar hij kon ook serieus zijn, alhoewel hij geen idee had hoe hij deze woorden terwege moest brengen.
‘Hé, joh, als je ooit ergens mee zit of zo over je vriendin, dan uh…’ Soul wreef even binnensmonds vloekend over zijn achterhoofd. Hij kon er echt niet mee omgaan, aangezien hij meestal een droogkloot was en niet zo heel vaak serieus, behalve in ernstige situaties. Misschien was hij gewoon zoals elke jongen. ‘… kan je er altijd met me over praten. Ik ben een mallerd, dat weet ik, maar ik kan ook een serieuze, goede vriend zijn.’
Zo, was dat echt zo moeilijk? Ja, eigenlijk wel. Nu was hij diegene die een rode kop had en het zweet in zijn rug had, maar goed. Hij kreeg weer eens brede grijns, gaf Mineko een paar schouderklopjes.
‘Kom je nog?’ riep hij over zijn schouder, terwijl hij al bij de uitgang stond en Mineko vragend aankeek.

‘Zolang je maar geen vierentwintig uur lange praat over haar hebt, is het goed,’ Nog een klopje op zijn schouder. Opgelucht lachte Mineko naar hem. ''Nou, ik kan niets beloven...''zei hij met een vrolijke grijns. Hij deed alsof hij helemaal afgeleid aan Mizuki dacht en begon :'' Oh Soul...Mizuki is zooo leuk en lief en...'' sprak hij op dromerige verliefde toon. Daarna keek hij Soul serieus aan en knipoogde vrolijk. ''Tuurlijk niet! Daar ga ik je toch niet mee vervelen man!''
‘Ben jij gestoord? Samen uit, samen thuis! Je komt gewoon lekker mee, man,’ zei Soul vrolijk ‘En word weer normaal, die rode kleur past niet bij je haar.’
Natuurlijk verbeterde deze opmerking de situatie niet en Mineko begon nog heftiger te blozen. Het was een reactie waar hij zelf geen invloed op had. Hij ademde rustig in en uit terwijl hij bedacht dat Soul alleen maar aardig deed en hem op zijn gemak probeerde te stellen. Toch was hij nog steeds een tomaatje met zn prachtige groene kruin als bladerdak.

‘Hé, joh, als je ooit ergens mee zit of zo over je vriendin, dan uh…’ Ongemakkelijk stond Soul te bedenken wat hij moest zeggen. ‘… kan je er altijd met me over praten. Ik ben een mallerd, dat weet ik, maar ik kan ook een serieuze, goede vriend zijn.’
Hij was ontzettend blij met deze toezegging, het leek erop dat Soul niet zo'n oppervlakkige mooiweer-vriend was die weg liep als het moeilijk werd. ''Dankje...Ik hou juist van gekke mensen.'' oprecht blij keek hij hem aan.
Hij voelde zich al niet echt meer opgelaten, de rode kleur begon langzaam maar zeker weg te zakken. Hij hield zijn koude handen tegen zijn wangen om dit proces nog iets te versnellen en met zn handen tegen zijn wangen glimlachte hij dankbaar naar Soul.
Het was een toffe gast en hij had absoluut niets tegen gekke mensen. Zelf was hij ook nogal vreemd met zn speciale dwangobsessie's en karaktertrekjes. en dat iemand gek was betekendebniet automatisch stom. Meestal waren gekke mensen veel gezelliger dan saaie normale strikte strakke mensen.

Hij zag dat Soul nu helemaal rood was en lachte. ''Jaja ik kom eraan. Het staat jou inderdaad stukken beter! Rood is echt je kleur, Soul!'' Snel rende hij hem achterna en remde af toen hij naast hem stond.
Hij pakte Souls handen en drukte die zachtjes tegen zijn gezicht. ''Dat helpt al een hoop!'' zei hij lachend en weer helemaal vrolijk nu hij doorhad dat Soul niet boos was.
''Niet blozen, dan zie je er angstaanjagend uit! En ik was trouwens al de shy guy hier''
zei hij op plagerige toon, niet te serieus lekker luchtig. Het was echt zo dat Soul er een beetje raar uitzag, zo met zijn rode kop onder die witte piekerige haren. Maar aan de andere kant ook heel schattig en Mineko wilde hem laten merken dat hij het waardeerde wat Soul allemaal deed. Hij had zo het gevoel dat hij een nieuwe goede vriend gemaakt had.

‘Ja, ja, klein bijdehandje! Past zeker goed bij mijn roodkleurige ogen?’ vroeg hij lachend en lachend knipperde Soul een paar keer zeer vrouwelijk met zijn ogen. Hij was soms echt gewoon mal. Maar blijkbaar had hij dus iemand gevonden met wie hij zijn malle buien kon delen. Hij zag het niet echt zitten om iemand te ontmoeten die chagrijnig van aard was en hem juist van zich wegduwde, maar als hij zo iemand tegen zou komen, zou hij zeker tot die persoon proberen heen te dringen. Hij wist zich ook altijd met het volle gemak door Maka heen te dringen als die chagrijnig was, maar nu Maka er niet meer was, zou hij een ander chagrijnig persoon moeten vinden waardoor hij heen kon dringen en die een goede vriend van hem kon worden.
‘Oké, nu heb je erom gevraagd,’ zei Soul toen met een gemaakte, kille stem. Lachend sprong Soul achterop Mineko’s rug, aangezien die dankzij het rennen een beetje voor hem was gaan staan en Soul nog maar bij de geopende deur was. Hij sloeg zijn armen gelijk rond de keel van Mineko, maar legde daar niet teveel druk op, aangezien hij nu ook weer niet wou dat Mineko zou stikken onder zijn kracht.
Doordat Soul iets teveel naar voren hing, verloor hij algauw zijn evenwicht. Daarbij hielp zijn koffer, die hij nog steeds in zijn hand had en die hij eigenlijk een beetje vergeten was, ook niet echt, dus viel Soul voorover op zijn koffer en viel daar dan weer vanaf op zijn gat. Een beetje versuft keek hij voor zich uit, waarna hij hard begon te lachen. Het was hem weer eens gelukt om op de meest gekke manier op zijn gezicht te gaan.
‘Je kan me lekker toch niet inhalen,’ zei hij lachend tegen Mineko, waarna hij opsprong en met zijn koffer achter zich aan rollend begon te springen richting een gang waarvan hij niet eens wist waar het naartoe zou leiden. Het was lang geleden dat hij een goede vriend achter zich aan had laten rennen, maar het voelde goed.
Eigenlijk gedroeg hij zich net als een meisje, maar goed. Nu hij eenmaal was overgenomen door zijn malle zelf, zou het ook wel even duren voordat hij weer normaal zou zijn!

‘Ja, ja, klein bijdehandje! Past zeker goed bij mijn roodkleurige ogen?'' Soul knipperde liefjes met zijn ogen. ''Zéér verleidelijk... Als je stylingadviseur heb ik de aanbeveling er groen bij te dragen!'' Hij zag het al helemaal voor zich, blozende Soul in een soort kerstmispakje. Hij gaf Soul een vriendschappelijk duwtje ''Dan mag je mijn kerstboom spelen.'' Breed lachend keek hij Soul aan.
‘Oké, nu heb je erom gevraagd,’ klonk het en op zijn rug opeens een gewicht. De jongen was niet zwaar en Mineko kon hem makkelijk houden. Helaas verloor Soul zijn evenwicht en viel op de grond. Even zat Soul Mineko vanaf daar versuft aan te kijken. Soul schoot in de lach en Mineko stond hikkend van het lachen en de schrik voorovergebogen met zijn hand in zijn zij. Soul sprong op en begon weg te rennen. Verbaasd keek Mineko hem even na.
‘Je kan me lekker toch niet inhalen,’ riep Soul lachend. ''Je weet de weg toch niet, schatje! Je hebt me nodig!'' riep Mineko plagerig terug. Hij begon te rennen en had een voordeel omdat hij geen koffer achter zich aan hoefde te slepen. langzaam haalde hij Soul in. Even bleef hij naast hem rennen en daarna sprintte hij vrolijk een stukje vooruit. Op de hoek stond hij stil en wachtte hij Soul op. Lachend keek hij toe hoe die zijn longen uit zijn lijf rende. ''Zo, dat gaat lekker zie ik! Je moet meer gaan trainen denk ik. Ga je een keer me sporten, hardlopen, slomerd?''
Plagerig stak hij zijn tong uit, maar de laatste vraag was serieus bedoeld. Hij zocht nog naar een sportief persoon als trainingsmaatje om mee hard te lopen of andere sporten te beoefenen. Hij wilde ook nog graag iets van zelfverdediging leren en hoopte dat Soul daar ervaring in had. Waarschijnlijk niet, hij zag er niet uit als een agressieveling, een vechter. maar sportief was hij wel, of in ieder geval had hij wel een goede conditie.''Koffers zijn toch wel zwaar, hé? Kom hier, dan zullen we hem samen dragen.'' blij keek hij Soul aan. Hij was blij met hun net ontstane vriendschap en was het lot heel dankbaar. Als hij meteen de juiste postshuttle had gevonden was hij Soul nooit tegengekomen. Van al het slechte kwam goeds. In dit geval dan, meestal werd het alleen maar erger tot er uiteindelijk een lichtpuntje verscheen aan het einde van de donkere tunnel. Mineko geloofde niet echt in karma of in voorbestemde dingen, maar was blij met de toevalligheden die tot deze samenloop van gebeurtenissen hadden geleid.

Lachend keek Soul naar Mineko. ‘Oké, die had ik verdiend,’ zei hij lachend op de woorden van Mineko. Hij was een goede gozer, maar hij was wel verschrikkelijk bijdehand! Maar dat maakte niet uit. Hij had graag vrienden die zich een beetje konden verweren tegen hem, ook al verpestte hij een aanval van zichzelf meestal omdat hij gewoon niet serieus kon blijven, of omdat hij – zoals daarnet het geval was – gewoon hard op de grond viel.
‘Joh, ik ga hier elke morgen trainen!’ zei Soul en ondanks dat hij in een lollige bui was, meende hij het. Hij keek naar zijn eigen gespierde armen. Oké, ze waren niet overdreven gespierd, maar ze mochten toch wel gezien worden. Hij had een jack aan en een trui met lange mouwen, dus kon Mineko hoogstwaarschijnlijk niet zien wat Soul bedoelde met zijn armen, maar goed.
Grijnzend gooide Soul zijn koffer in de lucht en pakte hem aan een handvat, waarna hij grinnikte toen hij het andere handvat richting Mineko zag vliegen. Hopelijk zou hij snel reageren, anders werd Soul naar onderen getrokken door zijn eigen koffer en dat zou nogal vervelend zijn. Ook zouden zijn spieren in zijn armen daarvan scheuren. Nee, echt. Hij had het al eens geprobeerd, had toen een scherp gevoel in zijn armen gevoeld, was naar de dokter gegaan en was erachter gekomen dat een van zijn armspieren gescheurd was.
Toen hij niks van pijn in zijn arm voelde en dus veronderstelde dat Mineko het handvat gauw gegrepen had, begon hij te lopen. Hij keek om zich heen en zag allemaal trappen voorbijkomen. Misschien was het eens een goed idee om bordjes neer te zetten, aangezien hij echt geen idee had welke trap hij moest nemen.
Toen hij een soort aantrekkingskracht voelde van binnen uit, wist hij dat dit de juiste trap was. ‘Hierin,’ meldde hij Mineko, terwijl hij zelf al naar rechts ging en daarmee dus de trap nam. Kalm begon hij de trappen op te lopen, zodat Mineko hem makkelijk kon volgen. Het leek echt een ongelooflijke, steile trap en Soul deed zijn best om niet naar beneden te kijken. Als hij dat deed, zou het echt weer typisch hem zijn dat hij een verkeerde trede nam en daarmee dus van de trap donderde.
Toen hij bovenkwam en keek of het nog ging met Mineko, grinnikte hij even. ‘Welke zaal? Ik zie hier zoveel deuren.’

‘Joh, ik ga hier elke morgen trainen!’ zei Soul en het klonk alsof hij het meende. ''Nou, dan ga je dus een keer met me mee! Je hebt geen keus...Ik dwing je gewoon om mee te gaan! Om zes uur 's morgens wel te verstaan.'' Zei hij op dreigende toon. Hij meende wel wat hij zei, het was heerlijk om vroeg op te staan en dan in de nog verlaten omgeving te trainen. Mineko zag er dan wel niet zo sterk uit, eerder mager, maar had toch aardig wat kracht. Opgetogen boorden zijn groene ogen zich in Soul's albino-oogjes. Hij verheugde zich er nu al op. Onaangekondigd vloog de koffer door de lucht en in een reflex greep Mineko naar het hengsel. Soul begon vastberaden te lopen, blijkbaar dacht hij te weten waar hij heen ging.

Braaf volgde Mineko hem zonder tegen te sputteren, hij was benieuwd of Soul het zou weten te vinden. Als ze toch verdwaalden zou hij hen er wel weer uit redden met zijn kaart. Tot zijn verbazing liep Soul echter in de goede richting en onder de indruk van zijn richtingsgevoel of zijn geluk volgde Mineko hem. Ze liepen langs de trap die naar de lightmagicians etage leidde en hij wilde Soul net vertellen dat ze hier omhoog moesten, toen die zelf al omhoog begon te lopen.''Hierin'' zei Soul en zonder op antwoord te wachten sloeg Soul af. Bovenaan de trap stond Soul stil. ''Loop eens even door jij. Je laat me toch niet op de trap staan, da´s onbeschoft.'' Lachend stond hij op de bovenste tree. Met een licht duwtje dreef hij Soul de ruimte in. Daarna stapte hij hem achterna en keek verbaasd naar alle deuren. Ook Soul verbaasde zich blijkbaar over de grote verscheidenheid aan mogelijkheden. ‘Welke zaal? Ik zie hier zoveel deuren.’ Verbluft keek mineko rond.

''Eerlijk gezegd...heb ik geen idee. Gewoon maar wat proberen zou ik zeggen.'' Met een lach liep hij naar een willekeurige deur en trok hem een stukje open. Het was de bezemkast. Mineko lachte en keek om naar Soul. ''Ik heb je kamer al gevonden!'' Hij opende de deur nu helemaal zodat Soul erin kon kijken en trok er een zwabber uit. ''Wat een leuke inrichting...echt design!'' Lachend stond hij daar bij de schoonmaakspullen toen hij een deur herkende. Het was dezelfde soort deur als die van de zijn slaapzaal. In plaats van het meteen te zeggen aan Soul keek hij snel weg van de deur. Hij zou Soul eerst nog even een deurtje of twee laten proberen.

‘Dat is mijn vrouw,’ zei Soul met grote ogen, waarna hij lachend naar de zwabber keek. Hij nam het in zijn hand en trok het naar voren, waarna hij een soort beweging deed zodat de zwabber onder hem kwam en hij die zo goed en zo romantisch mogelijk vasthield. ‘Oh darling, do you wanna marry me?’ zei hij en hij grijnsde, waarna hij de zwabber omhoogtilde en zijn stem verdraaide: ‘Yes, my love, of course.’
Soul slikte even en kuchte een paar keer. Zijn stem tot een vrouwelijke stem verdraaien deed immers verschrikkelijk veel pijn aan zijn keel. Hij keek naar Mineko en haalde zijn schouders op, alsof hij net geen show had gegeven voor hun tweeën. ‘Mijn instinct vertelt me dat het deze deur is,’ zei hij en hij liep straal langs de deur waar Mineko naar keek en opende die ernaast. ‘Voilà.’
Soul deed de deur wagenwijd open en liet Mineko kijken. Daarna keek hij zelf op en zijn wangen werden helemaal rood. In de kamer stond een meisje in alleen een broek en een bh, maar dat was nog niet zo erg. Onder haar, op het bed, lag een jongen met alleen nog zijn boxershort aan.
Allebei keken ze hem verbouwereerd aan. Het meisje sloeg haar armen voor zich heen en de jongen grijnsde schaapachtig en ongemakkelijk. Snel smeet Soul de deur dicht en grijnsde een beetje onbeholpen naar Mineko, waarna hij even over zijn achterhoofd wreef.
‘Oké, mijn instinct werkt dus nog niet zo goed, maar deze deur is het dan wel,’ zei hij gauw en hij opende de deur ernaast, waar Mineko de hele tijd naar had gekeken. ‘Yeah baby, this is the place!’ zei hij lachend, toen hij een muffe geur rook, gelijk met een deodorantgeur. Soul trok zijn neus op en ging toen meer in de zaal.
Met een kop nog steeds zo rood als een tomaat, liep Soul naar een bed en zette zijn koffer daar neer, waarna hij zijn spieren ontspande en keihard begon te lachen om wat er hem daarnet gebeurd was. ‘Serieus, zag je haar gezicht?’ vroeg hij lachend aan Mineko en hij zweeg toen hij geluid hoorde komen uit de kamer van daarnaast, waar hij net het meisje had gezien.
‘Die schamen zich, geloof ik,’ mompelde hij en hij besloot zich niet te lang meer te bekommeren over het voorval, waarna hij over zijn achterhoofd wreef, zijn koffer opende en de kleren in no time begon te verhuizen naar een van de kasten.
‘Zaten we daarnet op de meidenzaal?’ vroeg hij zich af, terwijl hij aan de kamer van daarnet dacht en het meisje weer in zijn hoofd haalde. Snel schudde hij zijn hoofd.

- Sorry, maar die scène van dat meisje moest er gewoon in!

Dat is mijn vrouw,’ zei Soul en hij pakte de zwabber romantisch vast. ‘Oh darling, do you wanna marry me?’ zei hij en hij grijnsde. Hij vervolgde met een hoog vrouwelijk piepstemmetje ‘Yes, my love, of course.’ Lachend keek Mineko toe, je hoefde je geen moment te vervelen wanneer Soul in de buurt was. ''Ik dacht dat jij de happy single was.'' zei Mineko met een grijns. Daarna trok hij een teleurgesteld gezicht en zielig wees hij naar de zwabber. ''En nu blijk je een vrouw te hebben...Mag ik dan tenminste het bruidsmeisje zijn?'' Lacherig danste hij een rondje en keek hoe Soul naar een deur toe liep. ‘Mijn instinct vertelt me dat het deze deur is.´ Met een zwaai trok die de deur open. Nieuwsgierig keek Mineko naar binnen, dat het niet de jongens slaapzaal was wist hij al, maar wat er wel zat wist hij niet. Achter de deur stond een meisje in BH en broek. Hij keek naar haar gezicht en zag dat ze zich beschaamd wegdraaide. Er lag een jongen op het bed met enkel een onderboek aan. Even stond Mineko met open mond verbaasd te kijken naar het belachelijke tafereel en barste toen in lachen uit. Soul stond oncomfortabel en blozend met de deur in zijn hand. Na een korte periode van ongemakkelijk staren slingerde Soul de deur weer dicht.

‘Oké, mijn instinct werkt dus nog niet zo goed, maar deze deur is het dan wel,’ Soul deed de deur ernaast open en zoals Mineko al verwacht had was dit de juiste zaal. Nog steeds lachend liep hij Soul achterna en plofte op een bed neer. ''Serieus, zag je haar gezicht?'' Een rumoer vanuit de andere kamer weerhield hem van antwoorden. ‘Die schamen zich, geloof ik,’ zei Soul en Mineko knikte. ''Je zwabber zal ook niet erg blij zijn als ze erachter komt dat je halfnaakte meiden begluurt Soul. Dan gaat jullie huwelijk toch niet door.'' Beteuterd keek hij Soul aan. ‘Zaten we daarnet op de meidenzaal?’ Mineko liet zich achterover vallen en ging languit op het bed liggen. Hij rekte zich uit en keek hoe Soul in rap tempo zijn kleren uit zijn koffer haalde. ''Yep, inderdaad. Ik hoop voor je dat je dat jochie niet meer tegen het lijf loot. Die was niet echt blij geloof ik.'' Hij gaapte en loom kwam hij overeind. ''T zou me niet verbazen als hij je nog een keer probeert aan te vallen'' Hij had wel medelijden met die jongen, maar het was zn eigen stomme schuld geweest. Als je zulke dingen van plan was kon je de deur toch wel even op het slot doen. Hij lachte en verplaatste naar Soul's bed. Het leek hem onbeleefd en nogal onbeschoft als hij op het bed van een vreemde bleef zitten. Opgewekt keek hij Soul aan. Hij nam het hem niet kwalijk dat hij die deur had opengerukt, hij wist immers de weg niet.Maar vermakelijk was het zeker geweest om Soul met zn suffe knalrode kop te zien staan. Hij wipte een paar keer op en neer op het bed en zuchtte gelukzalig. Het matras was heerlijk zacht en donzig en verend. ''Wat een lekker bed zeg! Je zult het nog moeilijk krijgen met opstaan morgenvroeg...om 6 uur...Want dan gaan we trainen!'' Enthousiast en lachend keek hij Soul aan. Hij hoefde niet persé morgenochtend te trainen, maar wilde wel graag een afspraak maken voor wanneer ze wel samen zouden gaan sporten.
~Ik zie het allemaal voor me Soul trouwt met sexy zwabber xD en Mineko in bruidsmeisjesoutfit...

Hidan zat op een ander bed, dat niet van hem was. Wat hem ook niet kon schelen. Hij was de weg kwijt en dus dacht hij maar eventjes op een ander bed te gaan zitten en dat maar voor even te 'claimen'. Je moest er niet al te veel van denken. Hij speelde met zijn ketting en keek op toen er twee jongens al gibberend binnenliepen. Hij keek eventjes op en strekte zich dan over het hele bed. Hij geeuwde en keek dan naar de twee jongens. ‘Zaten we daarnet op de meidenzaal?’ zei de ene jongen met het spierwitte haar die hij al eens eerder had gezien.
''Yep, inderdaad. Ik hoop voor je dat je dat jochie niet meer tegen het lijf loot. Die was niet echt blij geloof ik.'' De jongen met het groene haar gaapte en loom kwam hij overeind. ''T zou me niet verbazen als hij je nog een keer probeert aan te vallen''. Bloed! Hidan likte zijn lippen. Shit! Niet weer. Hij moest echt ophouden met die gedachten en hij luisterde aandachtig. De groenharige jongen wipte een paar keer op en neer op het bed en zuchtte gelukzalig. Het matras was heerlijk zacht en donzig en verend. ''Wat een lekker bed zeg! Je zult het nog moeilijk krijgen met opstaan morgenvroeg...om 6 uur...Want dan gaan we trainen!''. Het bed lag blijkbaar confortabel. Hidan had het zelfs nog niet opgemerkt. Hij was te druk bezig geweest met te bidden tot zijn god: Jashin.
Jashin had zijn gebed gehoord want hij voelde al de drang naar bloed minderen.
Hij zou zijn ritueel met dieren moeten uitvoeren. Dat was de enigste oplossing. Maar hij kon het niet laten om recht te staan en naar de twee jongens te lopen "Ik hoorde het woord trainen. Als jullie zin hebben, wil ik wel meedoen, een beetje oefening kan voor mij geen kwaad." Hij wees naar zijn wapen. Een scythe, een soort van zeis maar dan met drie vlijmscherpe messen, ook was er een touw aan bevestigd met als uiteinde een middelgrote dolk. "Trainen zou echt wel handig zijn. Ik ben Hidan trouwens." Hij glimlachte en stak zijn handen uit naar beiden. Ze konden ze schudden of niet. Geheel hun eigen keuze.

Hij keek beiden aan en ging op een deeltje zitten dat de groenharige jongen nog niet had ingepalmd. Hidan wreef door zijn iets donkerderwitte haar en hij keek dan naar de witharige jongen "Ik heb jou eerder gezien" zei hij tegen de jongen. "Bij het donkere bos, bij dat meisje." Hij dacht even terug aan waarom hij daar was. Ah ja, de bomen afkappen, allé ja, trainen, om te zien hoeveel krach hij had met zijn wapen dat hij van zijn vader had gekregen op zijn sterfbed. Hij grijnsde en keek dan richting zijn wapen. Zijn vader had hem alles uitgelegd over het wapen, dus hij wist hoe hij het moest gebruiken, alleen de ervaring was er niet. Hij greep naar zijn ketting en nam deze in de palm van zijn hand. Hij sloot zijn ogen. Na een paar seconden opende hij ze weer en keek hij beiden glimlachend aan. Ze zouden hem vast een rare kerel vinden. Maar misschien kon hij nu de kans hebben om eens serieuze vrienden te hebben.

Grijnzend keek Soul opzij naar Mineko. Dan hadden ze daarnet dus de meisjeszaal betreed! Dat was best wel grappig dan. Nou ja, het was niet zijn schuld als zo’n gozer de deur niet op slot deed als hij dingen met zijn meisje wou doen, maar goed. Soul was best goed in vechten, dus om die jongen hoefde hij zich echt niet druk te maken. Als die jongen ook maar een beetje volwassen was, zou hij wel beseffen dat hij zelf fout zat.
‘Joh, over dat joch maak ik me echt niet druk, het is immers zijn eigen schuld,’ zei Soul dan ook en hij haalde zijn schouders op, alsof het gedoe hem eigenlijk niet zoveel kon schelen. Hij grinnikte even. ‘Zorg jij nou maar dat jij uit je bed komt. Maar als ik van mijn wijffie nog moet blijven liggen, tja…’ zei hij en hij deed lachend een hoofdknik richting de kamer waar ze daarnet waren geweest, die met de zwabber. Mineko zou hem nog lang blijven plagen met die zwabber, maar dat kon hij wel hebben.
‘No ladies for me,’ zei hij op zijn beste Engels en hij sloeg daarbij op zijn borstkas, waarna hij zijn ogen sloot en zijn benen strak naast elkaar hield. ‘Ik, Soul Eater Evans, beloof dat ik op deze school, mijn hele leefjaren hier, geen vrouw, vriendin, relatie of whatever dan ook zal nemen.’
Soul stopte zijn plechtige woorden echter toen hij een stem hoorde. Hij keek opzij en nam de hand aan. ‘Hoi Hidan, ik ben Soul. Mijn tussennaam en achternaam wil je niet weten,’ zei hij en hij grijnsde breed. Hij had al genoeg mensen afgeschrikt met ‘Eater’. Het was zijn serieuze middelnaam. Zijn achternaam vond hij ook niet fijn. Hij haatte het dan ook als iemand die voluit gebruikte.
‘Wauw, welke wapens zei je daarnet? Die klonken best wel vet! Ik heb zelf geen wapens, ik creëer ze met mijn eigen magie,’ zei hij en hij grijnsde daarbij breed. Dit vond hij cool. Eindelijk iemand die een paar leuke wapens in petto had.
‘Joh, zeker mag je met ons gaan trainen! Mineko is toch een watje, dus die mag je wel wat extra bewerken met je wapens,’ zei Soul lachend en hij gaf Mineko een zet. Die kreeg hij nog voor het gedoe met de zwabber.
‘Gebruik je dan ook magie?’ vroeg hij en hij keek daarbij vragend naar Hidan, maar ook richtte hij zijn blik naar Mineko. Hij wou wel eens weten van welke planeet ze afkomstig waren en welke magie hun het meest lag.

- Het laatste deeltje van Hidans post is bewust genegeerd. Hidan, ik heb je een pb gestuurd met de reden

‘Joh, over dat joch maak ik me echt niet druk, het is immers zijn eigen schuld,’ zei Soul en hij haalde zijn schouders onverschillig op. ‘Zorg jij nou maar dat jij uit je bed komt. Maar als ik van mijn wijffie nog moet blijven liggen, tja…’ Mineko viel lachend achterover op het bed. Hij zou zorgen dat Soul die zwabber nooit meer vergat.

‘No ladies for me,’ Zei Soul en daarna ging hij op serieuze toon ‘Ik, Soul Eater Evans, beloof dat ik op deze school, mijn hele leefjaren hier, geen vrouw, vriendin, relatie of whatever dan ook zal nemen.’ Hij stond in een plechtige houding alsof hij een gelofte aflegde voor het leger ofzo. Mineko lachte vrolijk en duwde met zijn voet tegen Souls been. ''Geen beloftes maken die je misschien moet gaan verbreken, Soultje! We vinden samen wel een meisje voor je. Eentje die niet bang is voor je scherpe tanden en rode oogjes. Maak je maar niet druk, ergens op de wereld vinden we de perfecte partner voor je.'' Nog een vriendelijk zacht schopje tegen zijn been. Een andere jongen die blijkbaar in de slaapzaal had gezeten stond op en liep in hun richting.
''Ik hoorde het woord trainen. Als jullie zin hebben, wil ik wel meedoen, een beetje oefening kan voor mij geen kwaad." Op zijn rug had hij een groot wapen. Minachtend keek Mineko naar dat ding, hij hield niet van geweld, al was het soms de enige oplossing. "Trainen zou echt wel handig zijn. Ik ben Hidan trouwens."
‘Hoi Hidan, ik ben Soul. Mijn tussennaam en achternaam wil je niet weten,’ Mineko lachte en dacht aan de volledige naam die Soul hem wel had verteld. Als Soul zijn naam blijkbaar echt zo erg vond, zou hij de laatste zijn om erover te beginnen. Hij had Soul vandaag trouwens al genoeg geplaagd, bijna dan. en als een vriend iets echt vervelend vond zou hij hem daar niet mee voor schut zetten. Zonder overeind te komen stak hij zijn hand in de lucht als een soort groet. ''Ook hallo. De naam is Mineko en de rest van de namen boeien eigenlijk niet. tenzij je ze erg graag wil weten natuurlijk.'' Hij grijnsde spottend en kwam nu toch langzaam overeind om het gesprek te volgen. Hij merkte dat Hidan naast hem was komen zitten en lachte vriendelijk. Hij had daarnet misschien niet erg hartelijk gedaan maar dat was niet tegen Hidan als persoon bedoelt. Hij kende hem niet en had dus ook geen oordeel over hem klaar.

‘Wauw, welke wapens zei je daarnet? Die klonken best wel vet! Ik heb zelf geen wapens, ik creëer ze met mijn eigen magie,’ zei Soul enthousiast. ‘Joh, zeker mag je met ons gaan trainen! Mineko is toch een watje, dus die mag je wel wat extra bewerken met je wapens,’ Soul gaf hem een zet en hij liet zich lachend weer in slowmotion achterover vallen. ‘Gebruik je dan ook magie?’ vroeg Soul. Mineko kreunde en met een hoop gezucht kwam hij weer overeind. Zielig keek hij naar Hidan. ''Zo doet hij nou de hele tijd. De gemenerik!'' Er verscheen een lichte grijns op zijn gezicht en hij was benieuwd hoe de onbekende jongen zou reageren. ''Ik ben geen watje, ik heb alleen geen wapens dus kan ik met niet verdedigen.'' zei hij op zijn allerzieligste toon en hij kreunde alsof hij pijn had van de duw. Hij keek nog even heel meelijwekkend en droevig. Een licht snikje en hij deed alsof hij bijna moest huilen.

Nu had zijn act wel lang genoeg geduurd en hij liet zijn mistroostige houding varen. Nu nam zijn enthousiaste en altijd positieve persoonlijkheid weer de overhand en hij lachte breed. ''Dan mogen jullie mij leren te vechten met wapens! Waarschuwing,ik heb nog nooit zoiets gedaan... en ik ben een lastige leerling. Al heb ik wel eens een soort wervelstorm gebruikt om een groepje jongens die mij en mijn zusje lastigvielen en mij daarna aanvielen weg te blazen... Daarom heeft mijn vader ons naar SSA gestuurd, hij had het niet zo op magie.''
Een verdrietige glans was even in zijn ogen te zien, maar hij verbeet zich en deed zijn uiterste best om weer vrolijk te lijken. Waarschijnlijk had Soul het wel gezien, hij leek hem helemaal te begrijpen en te doorzien, maar hij hoopte dat het Hidan niet was opgevallen. Hij wilde het onderwerp liever luchtig en vrolijk houden en niet aan de negatieve dingen in zijn leven denken. Maar als Soul ernaar zou vragen zou hij wel antwoorden, hij had geen geheimen voor zijn vrienden. En hij hoopte dat zij ook niets voor hem achterhielden. Hij keek expres allen naar Soul zodat Hidan het verdriet en de pijn in zijn ogen niet zou zien. Het was niet dat hij Hidan niet mocht, maar Mineko wist dat Soul hem zou begrijpen.

‘Joh, over dat joch maak ik me echt niet druk, het is immers zijn eigen schuld,’ zei Soul dan ook en hij haalde zijn schouders op, alsof het gedoe hem eigenlijk niet zoveel kon schelen. Hij grinnikte even. ‘Zorg jij nou maar dat jij uit je bed komt. Maar als ik van mijn wijffie nog moet blijven liggen, tja…’ zei hij ‘No ladies for me,’ zei hij op zijn beste Engels en hij sloeg daarbij op zijn borstkas, waarna hij zijn ogen sloot en zijn benen strak naast elkaar hield. ‘Ik, Soul Eater Evans, beloof dat ik op deze school, mijn hele leefjaren hier, geen vrouw, vriendin, relatie of whatever dan ook zal nemen.’. Hidan grijnsde bij die uitspraak. Wat een hele boterham maar Hidan wist in zichzelf dat Soul waarschijnlijk wel een vriendin zou krijgen. ‘Wauw, welke wapens zei je daarnet? Die klonken best wel vet! Ik heb zelf geen wapens, ik creëer ze met mijn eigen magie,’ zei soul en hij grijnsde daarbij breed. "Ik creër de meeste ook met mijn magie maar deze heb ik van mijn pa gekregen waar ik een speciaal ritueel mee kan uitvoeren." zei Hidan en hij dacht aan zijn pa op zijn sterfbed die zijn wapen aan Hidan afgaf. Hij keek dan naar mineko toen Soul zei: 'Joh, zeker mag je met ons gaan trainen! Mineko is toch een watje, dus die mag je wel wat extra bewerken met je wapens,’ Hidan keek bestuderend naar Mineko, maar reageerde niet op wat Soul zei, hij zou helemaal gek worden als hij bloed zag. Dan zou hij zijn ritueel uitvoeren en dat was geen pretje voor de tegenstander. Mineko reageerde: "Dan mogen jullie mij leren te vechten met wapens! Waarschuwing,ik heb nog nooit zoiets gedaan... en ik ben een lastige leerling. Al heb ik wel eens een soort wervelstorm gebruikt om een groepje jongens die mij en mijn zusje lastigvielen en mij daarna aanvielen weg te blazen... Daarom heeft mijn vader ons naar SSA gestuurd, hij had het niet zo op magie.'' en Hidan zag de verdrietige glans van mineko een seconde voor hij zich naar soul draaide. "Ik leer je wel omgaan met wapens" zei Hidan dan, niet reagerend op de verdrietige glans van Mineko. Hij glimlachte en keek dan naar Soul "Een scythe, een soort van zeis maar met drie messen.". Hij haalde het wapen uit zijn schede en toonde het aan Soul. Hij wreef over de vlijmscherpe messen, hij mocht zich alleen niet snijden. Of hij zou door het lint gaan. Hij keek dan weer richting Mineko en stak zijn wapen weg. "Ik heb alleen een paar Shurikens en mijn Razen magie, alleen die gebruik ik niet zo vaak."

Soul liet zijn blik opzijglijden en keek oplettend naar Mineko. Mineko zag er niet meer zo vrolijk uit nadat hij over zijn vader gepraat had. Sommige onderwerpen lagen die jongen dus toch pijnlijk. Soul besloot het maar te negeren, maar hij zou er wel eens over willen praten als hij samen met Mineko was, alleen. Dan kon hij zijn vriend allemaal vragen stellen, maar hij kon zich voorstellen dat het met Hidan een beetje vervelend lag dan. Ze kenden Hidan nog niet zo goed, maar Soul vond hem nu al cool, met zijn wapens.
‘Zo hé, een scythe nog wel!’ zei hij en hij keek met grote ogen naar het wapen, waarna hij een brede grijns rond zijn lippen kreeg. Als hij zo’n ding had, zou hij er elke morgen mee trainen. Hij kon het wel kopiëren en met duistere magie er zelf eentje maken. Met zoveel kracht erin dat het gewoon pijn zou doen.
‘Je zou je magie juist wel moeten gebruiken. Niet alles kun je met wapens oplossen. Als je wapens je afgenomen worden voor een gevecht, kun je niks anders dan je magie gebruiken. Bovendien is vuur echt verschrikkelijk cool. Ik heb alleen duistere en lichte magie. Ik ben er wel redelijk trots op, maar ik zou vuur- en duistermagie veel leuker vinden, alhoewel mijn haar wel echt voor Nova geboren is, als je begrijpt wat ik bedoel.’
Nadat hij, met een paar duidelijke, hoorbare pauzes, zijn woorden gezegd had, keek hij naar Mineko.
‘Cool! Dit wordt zo cool! Als wij met ons allen morgen daar gaan trainen op zo’n veldje, redden we ons wel, hoor,’ zei Soul lachend en met twinkelende ogen keek hij richting Mineko en Hidan. Als het over training of wapens ging, was hij alerter dan als het over vrouwen en vriendinnen ging.
‘Nee, Mineko, serieus, ik wil geen vriendin. Die gaan alleen maar zeiken over mijn kleding, training en weet ik veel wat. Bovendien gaan dan al onze leuke dagen weg, alleen maar omdat ik dan die dag bij haar moet zijn. Daar heb ik dus echt geen zin in. Ik vind meiden nu niks en over een paar jaar ook niet,’ zei hij lachend tegen Mineko, waarna hij even voor zich uit keek.
Iedereen op de academie waar hij eerst had gezeten had gedacht dat hij Maka wel zag zitten en zij hem. De waarheid was dat ze gewoon hele goede vrienden waren. Maka was dan ook echt het enige meisje dat hem accepteerde om zijn looks. De meeste meiden gingen op zijn looks af en dat was ook de reden waarom hij geen partner wou. Hij wou zichzelf blijven, ook met kleding en dat kon niet als een of ander zeikwijf de hele tijd op zijn kleding en zijn looks aan het kijken was. Met zijn looks bedoelde hij zijn haarstijl en zijn witte kleur van zijn haren.
‘Jij hebt toch geen vriendin hè?’ vroeg hij aan Hidan. Misschien had Hidan er geen en waren ze dan met hun tweeën.

"Ik leer je wel omgaan met wapens" bood Hidan aan en dankbaar keek Mineko hem aan.
Hidan begon een uiteenzetting over allerlei wapens en Soul reageerde daar ontzettend enthousiast op. Mineko luisterde geamuseerd hoe er over echte wapens en wapens met magie gepraat werd. Over dit onderwerp wist hij haast niets, maar hij maakte zich geen zorgen. Soul en Hidan zouden hem helpen en ze leken hem niet de types om hem met zijn armzalige wapenkennis en kunde belachelijk te maken. ‘Cool! Dit wordt zo cool! Als wij met ons allen morgen daar gaan trainen op zo’n veldje, redden we ons wel, hoor,’ Blij knikte Mineko, hij had er zin in en was benieuwd of hij in staat zou zijn ook maar een vlieg te verslaan. Het was niet dat hij echt zo'n laffe wegloper was, maar hij vermeed gevechten zo veel mogelijk. Hij loste liever dingen met woorden op. Hij begon echter te beseffen dat praten niet altijd de oplossing was en wilde graag leren zichzelf beter te verdedigen. De belofte dat Hidan en Soul hem zouden helpen maakte hem blij en hij verheugde zich er nu al op.

‘Nee, Mineko, serieus, ik wil geen vriendin. Die gaan alleen maar zeiken over mijn kleding, training en weet ik veel wat. Bovendien gaan dan al onze leuke dagen weg, alleen maar omdat ik dan die dag bij haar moet zijn. Daar heb ik dus echt geen zin in. Ik vind meiden nu niks en over een paar jaar ook niet,’ zei Soul lachend. Lachend stak Mineko zijn handen op. ''Dat hoef je mij niet wijs te maken, jongen. Ik heb je gezien daarnet...'' Hij hield even stil en knipoogde naar Soul. ''met die supersexy zwabber.''

‘Jij hebt toch geen vriendin hè?’ vroeg Soul hoopvol aan Hidan. Lachend en nieuwsgierig keek Mineko naar Hidan. Als hij moest gokken zou dat een nee worden. De jongen zag er niet echt uit alsof hij behoefte had aan een meisje dat zich aan hem vastklampte. Hij kon zich ook goed voorstellen dat meiden afgeschrikt werden door dat wapen, een scythe noemden ze het blijkbaar, dat op zijn rug hing. Maar misschien had hij het volkomen mis en huppelde ergens een leuk vriendinnetje van hem rond. ''God begin je nou alweer Soul...waarom die obsessie met meiden?'' zei hij lachend. Hij maakte maar een grapje, al was hij wel benieuwd wat de reden was. Soul wilde geen vriendin en het was voor hem blijkbaar ontzettend belangrijk om te weten of anderen een relatie hadden. Daar zat waarschijnlijk meer achter, maar wat precies wist hij niet. Hij keek Soul aan en probeerde hem duidelijk te maken dat hij niet verplicht was antwoord te geven. Alle vragen die Mineko stelde waren gewoon uit nieuwsgierigheid. Antwoorden was wenselijk maar zeker facultatief. Hij vroeg vrij veel wat in hem op kwam volgens de zelf aangepaste motto's; ''wie niet vraagt, wie niet wint'' en ''niet gevraagd is altijd mis''.

‘Cool! Dit wordt zo cool! Als wij met ons allen morgen daar gaan trainen op zo’n veldje, redden we ons wel, hoor,’ Blij knikte Mineko en Hidan keek beiden met een glimlach aan en toen vroeg Soul: ‘Jij hebt toch geen vriendin hè?’ . Hidan schaterde het uit van het lachen. Hij? Een vriendin? Oeh, daar begon hij echt te lachen (Hidan's 'enge' lach). Hij gierde het uit van het lachen en hij klonk eigenlijk best eng. Hij stopte met lachen na ongeveer 2 minuten en hij veegde de prettraantjes weg. "Nee ik heb geen vriendin, heb ik geen nood aan, dan nog liever een mannelijke partner, alhoewel ik geen homo ben". Opnieuw begon hij haast te lachen. Maar hij hield zich gelukkig in. Hij keek Mineko met een grijns aan toen hij de vraag hoorde: ''God begin je nou alweer Soul...waarom die obsessie met meiden?'' zei Mineko lachend en Hidan grijnsde zo breed als menselijk mogelijk. Hij nam een shuriken en begon ermee te spelen. Hij draaide deze rond zijn duim en per ongeluk raakte deze zijn duim "SH*T!". Hij begon al te veranderen(http://www.blog-city.info/en/img3/3781_Hidan_by_Sven_da_man.jpg). Oh nee nee nee Hidan hou je in.. Het was te laat. Hij kreeg een zwarte huid met witte tekens. Hij likte het bloed van zijn duim op en hij gierde van het lachen. Hij was zichzelf niet meer, hij was zichzelf verloren door het bloed dat hij zag en oplikte. Hij stond op en ging in een open ruimte staan met geen bedden. Hij riep luid de naam van zijn god: Jashin en hij sneed zichzelf en begon dan met het bloed dat op de grond druppelde een cirkel te tekenen met een omgedraade driehoek in. Iemand moest hem nu stoppen. Zijn onsterfelijkheid was even in werking getreden. Hij werd namelijk onsterfelijk als hij in de cirkel stond. Maar erbuiten was hij sterfelijk. Maar niemand wist dit. Hij nam een speer en stak zichzelf neer. Hij lachte luid eenmaal hij op de grond lach. Hij ging niet dood. Hij haalde de speer uit zijn borst en de wonde heelde zichzelf weer. Er was namelijk geen doel dat hij dit deed, maar eenmaal als hij bloed zag, ging hij door het lint en deed hij dit, al was om zichzelf. Gelukkig lag hij nog in de cirkel. Anders was hij nu morsdood geweest. Hij grinnikte en werd weer zichzelf. De cirkel vervaagde en Hidan mankeerde niets. Alleen bleef hij gewoon op de grond liggen, en hij bleef lachen.

‘Obsessie?’ vroeg Soul lachend en hij keek opzij. ‘Dat vertel ik je later nog wel,’ zei hij toen en hij haalde zijn schouders op. Hij had wel een reden dat hij meiden niet mocht, maar dat zou hij wel eens vertellen als Hidan er niet bij was. Niet dat hij Hidan niet vertrouwde, eerder omdat hij Mineko wat meer wou vertellen over zichzelf en hij Mineko’s vragen wou beantwoorden.
‘Uh, dude, alles oké?’ vroeg hij en hij keek zwijgend naar Hidan. Hij voelde misselijkheid in zich opkomen toen Hidan zichzelf neerstak. Jeetje… Wat had hij? Ook die lach klonk gewoon verschrikkelijk. Misschien had hij die vraag aan Hidan beter niet kunnen stellen. Toen Hidan uitgeraasd leek te zijn met zijn rare figuurtjes, liep Soul snel op hem af en hurkte naast de jongen neer.
‘Jeetje, van alle rare figuren die ik op mijn vorige academie ben tegengekomen en van alle rare figuren die ik daarvan bevochten heb, ben jij wel het meest gestoord. Voel je maar vereerd, dat je op de eerste plek staat!’ Grijnzend keek hij richting Hidan, alhoewel het gedoe van daarnet misschien niet zo grappig was als dat Soul het liet overkomen.
Toen hij zijn blik van Hidan wendde, keek hij niet-begrijpend naar Mineko. Die zou vast ook wel zoiets hebben van: what the hell?
‘Gaat het voor de rest allemaal wel goed? Ben je niet teveel bloed verloren?’ vroeg hij toen aan Hidan en hij kon er niks aan doen dat een bezorgde klank in zijn stem kwam. Normaal was hij niet zo gauw bezorgd om mensen, maar deze gast trof echt alles, met zijn akelige lach en zijn rare cirkel. Hij had al vaker opgetrokken met rare gasten, maar deze sloeg echt alles. Rustig keek Soul hem aan.

- Slechte post, again :O

Hidan had duidelijk geen vriendin, hij barstte in lachen uit en leek dit de raarste vraag ooit te vinden. Zijn lach klonk...nogal vreemd en eng, maar Mineko was niet bang voor de jongen. Wel een beetje voor zijn wapen maar dat zou hij niet laten merken. Opeens veranderde Hidan echter in een soort grote versie van zichzelf en hij riep de naam Jashin. Vragend keek Mineko naar Soul, hij had werkelijk geen idee wat er hier gebeurde. Het figuur nam een speer en stak zichzelf neer. Hij lachte luid eenmaal hij op de grond lag. Hij haalde de speer uit zijn borst en de wonde heelde zichzelf weer. Met open mond stond Mineko te kijken.
‘Jeetje, van alle rare figuren die ik op mijn vorige academie ben tegengekomen en van alle rare figuren die ik daarvan bevochten heb, ben jij wel het meest gestoord. Voel je maar vereerd, dat je op de eerste plek staat!’ Mineko kon zichzelf niet inhouden en lachte zachtjes. ‘Gaat het voor de rest allemaal wel goed? Ben je niet teveel bloed verloren?’ vroeg soul daarna bezorgd en Mineko kwam weer bij zinnen.
''Gast, wat was dat en wie is Jashin in godsnaam?'' Hij begreep er helemaal niets van en Hidan mocht dit maar eens haarfijn gaan uitleggen. Als je hem zo liet schrikken mocht je daarna wel een verdomd goede verklaring hebben voor alle stampij. Vragend keek hij naar Hidan en daarna knipoogde hij naar Soul. Van alle gekken die hij had gezien, stond ook voor hem dit joch op nummer 1.