You hit me once, I hit you back

Hij had haar gevraagd om hem naar de slaapzalen te brengen, dus had ze dat gedaan. Met een hoop tegenzin, en haar nodige trots. Over het algemeen had de jas in de gangen wel heel wat opschudding veroorzaakt. Meisjes die spontaan groepjes vormden langs de muren, jongens die jaloerse blikken wierpen. Ja, Azure’s reputatie was redelijk groot, hoewel niemand er ooit het fijne van wist. Niemand zou het fijne er ook van weten, omdat Azure erg precies was. Met alles eigenlijk, niet alleen in jongens. Ook met leren, huiswerk, school, Shameimaru, ruzie, emoties. Heel Azure functioneerde in een soepele beheerstheid, die ze alleen verbrak in de buurt van jongens waar ze iets mee wilde. Maar Nezumi was een ander geval. Hij was vreselijk irritant, brak door haar schild van onverschilligheid heen door haar compleet onverschillig te behandelen. Het was een aanslag op haar kwetsbare eer, als je het zo kon noemen. Echt eer was het namelijk niet. Het verleiden en gebruiken van jongens, wat het botweg kon worden genoemd, was niet echt een kunst ofzoiets. Ze waren zo simpel, die jongens. Als je ze niet gaf wat ze wilden, bleven ze komen. Gaf je ze wat ze wilden, beschouwden ze je als hun eigendom. En daar ging het vaak fout, want Azure was van niemand. Van zichzelf, van niemand anders. En dat moesten die jongens maar accepteren. Daar trapte Azure op hun ego, en geneerde ze. Vandaar dat niemand er het fijne van wist. Geen enkele jongen gaf zelf toe dat hij een meisje als Azure niet aan had gekund. Maar meisjes hadden het wel door, hoe de zwartharige schone zich telkens weer de leuksten en de besten voor zich wist te winnen. Misschien was dat de reden dat Azure van nature niet erg veel vrienden had. Niet dat het haar boeide. Met de jongens uit haar klas had ze het prima kunnen vinden, ondanks alles.
‘Nou, daar zijn we dan. Als je het niet erg vind,’ Ze trok zijn jas uit, gooide hem op de bank en schudde even met haar haren. De muisjes waren al weer in de zakken gekropen, en Shamei zat zich bij het haardvuur te warmen. Eigenlijk wilde ze dat ook doen, maar ze was doorweekt. Echt zeiknat van de regen, hoewel het niet eens zo erg had geleken. ‘Verdomme’ mompelde ze zachtjes, waarna ze zich met tegenzin naar Nezumi keerde. ‘Als je er geen problemen hebt, ik ga me even omkleden. Ik voel me echt belabberd in deze koude kleren.’ Met een zwiep van haar natte haren snelde ze de rechterdeur door, naar een van de meidenkamers. Ze had hier nog een paar kleren liggen, voor het geval dat ze hier ooit moest blijven slapen. Met Azure wist je het ook maar nooit. In een beweging trok ze haar shirt uit, schoot ze uit haar rok. Daarna haastte ze zich naar de badkamer, om even een handdoek voor haar haren te pakken. De deur was geopend toen ze terugkwam, maar daar lette ze niet op. Eerst aankleden.

-Nezumi only-

Met net zo veel tegenzin slofte Nezumi achter het zwartharige meisje aan, niet geïnteresseerd door die figuren die zich langs de muren van de gang verzamelden om het een en ander te gaan bespreken over de nieuweling, hijzelf dus. Hij hoorde zacht gegiechel, gedempt gemompel en voelde blikken die op hem gericht waren, nieuwsgierig en onwetend. Nezumi moest er niets van hebben, al die aandacht. Hij vond het ten eerste strontvervelend, ten tweede vond hij het niet eens nodig omdat hij niet zó interessant was (al gedroeg hij zich er niet naar. 'See something you like?' was nog wel zijn favoriete quote) en ten derde wou hij gewoon geen aandacht. Hij had het nooit gehad - wat je wel zou denken omdat hij vroeger een rijkaard was geweest - en had het ook niet nodig. Hij overleefde het prima in zijn eentje, onopgemerkt en afgezonderd. Als een rat in de nacht, zich bewegend door de schaduwen.
Helaas kon hij dat nu niet. Want niet alleen de meisjes schenen hem op te hebben gemerkt maar ook de jongens. Hij wierp een blik op een van de jongens uit zijn ooghoeken en zag ze met jaloerse blikken kijken terwijl hij achter Azure aan de gangen door struinde. Waarom waren die nou weer jaloers? Vast niet omdat hij met Azure door de gang liep... Azure had misschien wel de looks (dat moest Nezumi toch echt toegeven, als jongen) maar haar karakter was zo irritant als wat. Misschien zelfs nog irritanter dan zijn kwebbelende dienstmeid van vroeger die altijd zeurde over Nezumi's slechte gewoonte om zijn voeten op tafel te zetten. Nah, zelfs Azure was niet zo irritant als die vrouw. Al kwam ze wel in de buurt.
'Do as you like.' zei Nezumi kort voordat Azure weg ging en hem achterliet in de leerlingenkamer. Hij keek even rond, niet echt onder de indruk van de plek maar waar was hij eigenlijk wel onder de indruk van? Niks. Hij pakte zijn jas op en wachtte tot zijn muisjes uit de zakken waren gekropen om nieuwsgierig rond te snuffelen, voordat hij zijn koffer bij de hendel pakte en naar een willekeurige kamer ging. Hij had niet gezien waar Azure nou heen was gegaan, het boeide hem ook niet, maar hij had beter wel kunnen opletten. Want toen stond hij opeens in haar kamer... Terwijl zij daar in haar ondergoed stond...

---

Fuahahaha x'D

De bandjes van haar beha sneden licht in de kwetsbare huid van de littekens die haar rug nog steeds ontsierden. Natuurlijk genazen ze sneller dan normaal, maar het waren lelijke scheuren geweest. Ongeveer vijf centimeter van haar hals af, tot halverwege haar rug hadden de wonden gelopen. Niet alleen van deze keer, ook van andere keren dat haar vleugels mis waren gegaan. Dat ze niet op haar controle hadden gewacht, maar haar rug hadden uitgescheurd. Dat waren de enige keren geweest dat het meisje echt bijna had gehuild van de pijn. Dat ze het niet erg had gevonden om te huilen. Op dat soort momenten had het bloed toch meer aandacht getrokken dan de tranen op haar bleke gezicht. Gelukkig deed het na het genezen nog amper pijn, tenzij ze zoals nu met haar beha echt over de lijnen ging. Zonder achterom te kijken, zonder door te hebben dat Nezumi er stond, liep ze zachtjes naar de kledingkast. Er lag vast wel iets wat ze paste, wat niet te uitdagend was. Iets saais voor Azure's maatstaven. Geruisloos trok ze de deuren open, liet ze haar ogen over de donkere kleding glijden. Op de Grenaanse etage lagen al haar lichtere, vrolijker outfits. Hier lag eigenlijk alleen het hoognodige. Haar vingers klemden zich om een strak zwart T-shirt, zonder print of iets, een spijkerbroek en een simpel grijs vest. Geen gedoe. Daar had Azure even geen zin in.
Met tegenzin draaide ze zich om, gleed haar blik in een keer over Nezumi. Tergend langzaam trok ze haar wenkbrauw op. Oké. Dat was onverwacht. Maar onbeschaamd als ze was schoot ze niet in een keer in haar kleding, of verborg ze zich ergens, nee. Azure bleef stokstijf staan, al haar spieren gespannen. 'Zie je iets?' beet ze hem uiteindelijk toe, allesbehalve vriendelijk. Als hij nou eerder wat interesse had getoond, had ze waarschijnlijk iets anders, iets totaal anders, gedaan, maar nu niet. Nu was hij ongewenst, en hij zou het weten. Haar kleding had ze om haar onderarm gevouwen, als een ober met een theedoek. Die hield ze voor haar middel, waardoor er eigenlijk amper wat verborgen werd. Voor Azure hoefde dat niet zonodig. Ze had wel andere dingen om zich bezig mee te houden. Nezumi duidelijk maken dat hij dit niet kon maken, bijvoorbeeld. 'Of hoopte je dat je hier mocht slapen?'

Het eerste wat Nezumi was opgevallen was natuurlijk dat ze in haar ondergoed in de kamer stond. Wie kon dat immers missen? Maar het tweede wat hem op viel waren de littekens op haar rug, sinds ze met haar rug naar hem toe stond en hem blijkbaar niet opmerkte. Lange witte tekens die van haar hals over haar rug liepen, alsof ze bruut met een zweep was geslagen. Dat was het enige wat Nezumi zich kon bedenken. Menig mens zou ook niet gelijk denken dat het de sporen van haar vleugels waren die opeens uit haar rug waren gebarsten. In feite was dat wat Nezumi nooit verwachtte. Hij wist wel dat sommige personen vleugels hadden, maar op het moment kwam hij daar niet op en bleef denken dat het gewoon zweepslagen waren of iets dergelijks. Nezumi hield op met staren toen hij beweging in Azure zag, die zich omdraaide en niet eens hysterisch gilde zoals andere meiden zouden doen. Hij trok zijn wenkbrauwen wat op uit verbazing maar was er wel blij mee. Bespaarde hem ook zijn trommelvliezen. Kort daarna keek hij maar weg voor Azure dacht dat hij een of andere viespeuk was. Hij was geen vulgair typje dat continu naar borsten zou gaan staren, al was hij wel een voorstander van flirten en lichamelijke liefde. Van geestelijke liefde had hij nooit gehoord, wou het ook niet. Het was té ingewikkeld en hij zag het eigenlijk meer als een probleem dan als een gift.
'Als je karakter nou niet zo vervelend was, zou dat nog best een aantrekkelijk voorstel zijn. Maar dan nog zou ik nee zeggen.' zei hij spottend. Als ze moest huilen, best. Als ze kwaad werd, best. Het was haar eigen schuld dat ze de deur open had laten staan... vond hij.

Nu ze er toch stond, in haar ondergoed tegenover Nezumi, namen haar gewoontes het over. Puur reflexen zorgden ervoor dat ze haar shirt net dat beetje langzamer over haar hoofd trok, dat ze haar broek nog maar even liet voor wat het was. Het shirt reikte ver genoeg, tot net over haar kont, dus erg was het niet. Met nog een dodelijke blik op Nezumi glimlachte ze half. 'Ach, hoor wie het zegt.' Haar ogen glinsterden anders, het ontbreken van kleding was een duidelijke verandering. Haar stem was boos, maar had niet meer die ruwe toon erin. Eerder glad, maar niet gluiperig. Een meisjesstem, hoewel niet kinderlijk. Het was Azure's hele opbouw van een flirt, het hele plan. Eerst kleine dingen, van gebaren tot oogcontact, daarna haar stem en uiteindelijk gooide ze er wat echte ervaring doorheen. Azure was een natuurtalent geweest in dit soort dingen, had amper hoeven leren. Natuurlijk had ze wel wat afgekeken van meiden als Nina, maar niet al te veel. Ze had zo haar eigen manier van krijgen wat ze wilde, en als ze het niet kreeg, dan werkte ze net zo lang tot ze het wel kreeg. Onbegrijpelijk voor anderen wist Azure zich altijd in dit soort posities te wurmen, zich door vergissingen in situaties als dit te begeven. Nee, ze mocht Nezumi niet, had een frisse hekel aan hem, maar ze kreeg wat ze wilde. En bovendien was het geweldig om iemand op deze manier te pesten. Om iemand helemaal gek te krijgen met alleen wat woorden.
Toen hij wegkeek, werd de glimlach alleen maar breder. Nezumi was echt irritant, maar zo lang zou hij het niet volhouden. Hoopte ze. Hij had Azure in een van haar buien weten te krijgen, nu zou hij het weten ook. Hoe ze was met jongens. Hoe ze degene die ze gehad had wegwierp als tissues. Hoewel, ze brak geen harten. Maar na een keer was het wel echt over, en geen mens die haar ervan weerhield. Met lichte passen liep ze op hem af, nog steeds in alleen haar zwarte, strakke T-shirt. 'Maar alsnog bedankt voor het compliment wat je me net maakte.' Ergens kon je de irritatie nog wel vinden, maar die uitte zich meer door haar opgeheven hand. Ze deed niet eens de moeite om haar hand tot een vuist te ballen, liet hem gewoon hard op zijn wang neerkomen. 'Dat is voor het ongevraagd binnendringen van de meisjesslaapzaal. Er hadden hier wel anderen kunnen zijn, meiden die wat minder verdraagzaam zijn dan ik.' Ze was boos, maar de licht flirterige toon was niet uit haar stem. Iets dichter dan normaal stond ze op Nezumi, maar dat kon ook door de klap komen.

Het was niet erg moeilijk om haar plotselinge verandering in toon te merken. Het was gewoon aan haar te merken en te horen. Haar stem die gladjes en meisjesachtig klonk, de blik in haar ogen, zelfs de manier waarop ze liep. Nezumi herkende het uit duizenden, sinds veel meisjes het bij hem hadden geprobeerd. Hij moest wel zeggen dat Azure duidelijk wist wat ze deed en dat ze een moeilijke tegenstander was in het hele flirt-gedoe. En dan kwam ze net hém tegen... Nog een flirt-expert. Dit beloofde nog iets amusants te worden.
Toen Azure een shirt aan had, keek Nezumi weer naar haar, licht geheven kin en een kleine verandering in zijn hele gezichtsuitdrukking. Iets uitdagender, ietsje minder ijzig maar nog steeds met een flinke dosis irritatie, al werd dat half gedekt door de charmant-gemaakte blik op zijn gezicht. Als Azure het zo wou spelen, moest het ook serieus gaan. Bovendien was er niets leukers dan de geïrriteerde blik op haar gezicht, vooral nadat hij dit kleine spelletje had gewonnen. Ze liep op hem af, waarschijnlijk iets van plan al wist Nezumi niet wat. Hij deed een beetje met haar mee, zette een kleine stap naar voren om de afstand tussen hun in nóg kleiner te maken en merkte dat ze korter was dan hem, waardoor hij half naar beneden moest kijken. 'Geen dank.' zei hij met een kleine glimlach wat niet eens een glimlach te noemen was. Het was meer een grijns, een uitdagende grijns. Die was alleen als sneeuw voor de zon weer weg toen hij de vlakke hand van Azure tegen zijn wang voelde. Zijn hoofd draaide met de klap mee en in plaats van naar Azure te kijken, keek hij nu naar de grond, verbluft door wat ze had gedaan. Alsof hij zojuist was geslagen zonder dat iemand voor hem stond. Helaas voor haar was het spelletje nog niet afgelopen. Het spelletje heette namelijk ''Ik-doe-wat-jij-doet''. En ja, je raadde het al: Nezumi hief zijn hand en sloeg haar terug, recht tegen haar wang. Het boeide hem niet dat ze een meisje was. Bovendien leek ze wel op een persoon die tegen een paar klappen kon. 'Had jij de deur maar niet open moeten laten staan, Azzie.'

De verdwijning van zijn grijns wekte bij Azure een lichte tevredenheid op. Oké, hij wist waar ze mee bezig was. Hun soort mensen herkenden elkaar bijna altijd. Het vreemde was dat ze elkaar ook wel mochten, terwijl ze toch dezelfde prooi hadden. Maar ja, het was net een complot. Als de een wist waar een bepaald persoon voor viel, kon de ander daar gebruik van maken. Een netwerk, dat was het. Misschien wat vreemd, maar ja. Ieder zijn ding. En Azure deelde dingen nu eenmaal graag op haar manier in. Zo kon ze het bijhouden, hoefde ze niet iedere keer weer op zoek naar een zwakke plek of iets waar ze over kon praten als ze iemand nodig had. Maar met Nezumi wist ze voor het eerst in tijden niet waar te beginnen. Hij irriteerde haar, ze zag hem als een vijand. En wat deed je met vijanden? Je maakte er bondgenoten van, of wist ze tenminste op zwakke plekken te raken. En Azure wist dat jongens heel, heel onvoorzichtig waren als ze bij een meisje als zij waren. Het maakte ze laks, en hoewel dat woord niet bij Nezumi paste, besloot ze het toch te proberen. Bovendien had ze ergens wel behoefte aan iemand met wat meer ervaring. Zeker egoïstisch, maar zo was Azure nu eenmaal. Big deal, niet haar probleem. Als mensen iemand wilden zonder eigenbelang, zochten ze maar lekker verder.
Het gevoel van zijn nog vochtige wang van de regen tegen haar hand was fijn, gaf haar een gevoel van controle. Maar Nezumi reageerde totaal anders dan verwacht. In plaats van een verontwaardigde blik, kreeg ze een klap terug. Haar ogen verwijdden zich van verbazing, terwijl haar hoofd met de klap meebewoog. Verontwaardigd keek ze weer op, haar mond sluitend. De klap had haar wang tegen haar redelijk scherpe tanden aangedrukt, waardoor ze nu met haar tong langs de rafelige randen van een klein wondje ging. Niets dat niet snel zou genezen, maar dat was het niet. Hij had haar teruggeslagen. In alle jaren dat ze dit deed, was ze pas een of twee keer teruggeslagen. 'Ik heet geen Azzie. En dit is ook weer eens iets anders.' siste ze zacht tussen haar tanden door, waarna ze hem weer kwaad aankeek. 'But I think I like it.' vervolgde ze schouderophalend. Nee, het was geen leugen. Maar leuk om het toe te geven, was het niet.

De boze blik op Azure's gezicht gaf Nezumi een zelfvoldaan gevoel. Niemand mepte hem in zijn gezicht zonder terug gemept te worden. Veel mensen hadden dat al ervaren van hem, al ging het niet altijd even genadig. Hij hield wel van een beetje bloedvergieten, was hij ook absoluut niet vies van. Nou kon je hem misschien gek noemen maar dan zou het oneerlijk zijn. Hij was niet gek, hij zocht gewoon naar afleiding en iets om bezig mee te zijn. Als kind had hij nauwelijks wat uit kunnen voeren en elke dag was gevuld met verveling. De tijden van verveling probeerde hij nu op te vullen. En hij genoot ervan.
Nezumi grijnsde naar Azure toen ze hem boos commentaar gaf maar het was nou niet duidelijk of hij grijnsde uit triomf of uit iets anders. Er lag iets duisters aan. Zijn wang werd langzaam rood door Azure's mep. 'I like it too.' zei hij en ging wat naar voren. Hij wou het Azure zo ongemakkelijk mogelijk maken. Met 3 centimeter tussen hen in stond hij daar, kijkend naar Azure haar reactie op de nabijheid. Het was amusant om mensen te zien wanneer ze zich ongemakkelijk voelden. De manier waarop ze keken, naar achteren schoven of begonnen te stotteren. Hij zou er extra van genieten wanneer Azure zo zou doen, maar ze leek hem een moeilijke prooi. Toch zou hij het niet opgeven. Alles om dit spelletje zo leuk mogelijk te maken.

Voordat ze ook maar iets wilde doen, moest die deur dicht. En daar zorgde Azure met plezier voor. Een donkere vlaag duwde tegen het donkere hout aan, wat meegaf en met een klap in het slot viel. Haar boze blik was half overgegaan in een grijns toen ze zijn reactie aanhoorde. ‘Zijn we het tenminste over een ding eens.’ Een van de weinige dingen waar ze het waarschijnlijk eens over zouden zijn, en ooit over zouden worden. Hoe ze het ook probeerde, er was op het moment niet veel goeds te vinden aan Nezumi. Oke, hij was knap. Dat was een ding, en hij had wat ervaring. Vooral dat laatste was voor Azure de reden dat ze hem de kamer niet had uitgewerkt. Het was geweldig om iemand compleet te zien stuntelen in haar vaardige handen, maar zelf bewerkt worden was ook niet altijd erg. Dat het Nezumi was, was dan weer wat minder, maar dat nam ze maar voor lief. Ze kantelde haar hoofd iets naar achteren toen Nezumi besloot dichterbij te komen, keek hem recht in zijn ogen aan. Er was een mengeling van irritatie en interesse te lezen, ergens ook wat blijdschap. Ze had eindelijk iemand die wist wat hij deed. Maar terugwijken deed ze niet, niet meer sinds ze ervaring had. ‘Hm,’ mompelde ze afwezig, haar gedachten totaal ergens anders. ‘Anders dan gepland. Maar dat is niet erg.’ Haar hand danste ergens over zijn schouder heen, maar het initiatief lag toch echt bij hem. Ja, ze ging toch zeker haar eigen lol hierover niet verpesten? Zelf iets doen deed ze later wel. ‘Nooit verwacht dat jij er zo een was.’ Ze bracht haar gezicht iets dichterbij, en hoewel ze hem niet mocht, moest ze toegeven dat het niet erg was in welke situatie ze nu zat.

Bam. De deur was dicht. Hij wist wat dit betekende, hij had dit vaak meegemaakt. Hij en een meisje in één kamer, de deur achter hun gesloten die alles wat in de kamer zou gebeuren ook in de kamer zou houden. Die hun dirty little secrets ook echt secret zou houden. Nou ja, tenzij er een of andere flapuit was die aan de deur zou gaan luisteren maar wie wou dat nou? Het waren tenslotte hij en Azure. Azure, die de jongens om haar vinger wond als een marionette en Nezumi, de nieuweling waarbij de meiden stonden te popelen om hem te ontmoeten. Als ze dan geen jaloezie opwekten... Dan wist hij het ook niet meer. Maar goed, hij was hier niet voor die reden. Hij was hier voor de reden die nu vlak voor hem stond, haar hoofd naar achteren gekanteld en haar hand dansend over zijn schouder. Nezumi hield zich niet braaf en legde zijn ene hand op Azure's onderrug. De andere ging langzaam naar haar kin om haar gezicht vast te houden en hem zonodig ietsje te kantelen voor het volgende wat hij zou gaan doen. Hij hoorde haar laatste opmerking nog en grijnsde lichtjes. 'Echt niet?' zei hij, kwam nog iets dichterbij met zijn gezicht tot hun lippen op een paar centimeter afstand waren. Hij leek klaar te zijn om haar lippen te eigenen totdat zijn hand naar haar achterhoofd gleed, en ineens daar haar haren vastgreep. Hij trok haar hoofd ietsje naar achteren en keek haar aan met ijzige ogen. 'Now tell me one fucking good reason why I should do you right now. I'm not your everyday boytoy and you can't get me in bed unless you want to get bruised.'

*snickersnicker* >3

Haar vaardige handen gleden van zijn schouder naar achteren, naar zijn rug. Azure was gewend een jongen te reduceren tot een poel van lust en verlangen voordat ze zelf toegaf, maar met Nezumi leek het anders te liggen. Zijn hand gleed naar haar onderrug, gewillig drukte ze zich nog iets dichter tegen hem aan. Haar ogen niet zoals de meesten anderen glazig van verlangen, maar vurig van de mengeling van lust en woede die haar nog steeds ergens bezig hield, veranderde niet toen ze hem aanstaarde. 'Echt niet,' herhaalde ze, haar stem misschien een heel klein beetje heser dan normaal. Ze was een pro, haar eigen verlangen, wat ineens duidelijk aanwezig was, zou ze nog niet laten merken. Ergens irriteerde het haar dat Nezumi nog niet was begonnen, maar geduld was een schone zaak, vooral in deze situatie. Zijn hand op haar kin brandde bijna, een prettig soort warmte, die haar woede bijna deed wegsmelten. Niet helemaal natuurlijk, daar was ze te trots voor, maar er waren wel dingen belangrijker nu. Nezumi's lippen, bijvoorbeeld. Bij voorkeur op de hare, en wel nu. Maar nee, het ging nog niet. Zijn hand gleed weer weg, plaatste zich in haar haren. Het deed pijn dat hij eraan trok, maar op dit moment was de pijn allesbehalve storend, wekte alleen nog maar meer op. Haar handen gleden weer weg van zijn rug, en ze vlocht haar vingers snel door zijn haren, ruwer dan eigenlijk nodig. Ze trok hem naar zich toe, bracht haar mond naar zijn oor. 'I'll give you the damn reason why. This is your only chance to get me like this. If you don't do me now, you'll never get a chance like this again. Never.'Dreigend, maar nog steeds o zo verleidelijk. En Azure zou zich eraan houden. Ze liet zijn hoofd weer los, en grijnsde half. 'As if I would care for bruises. You're still a toy to me, whatever you say. Just prove me wrong.' Een uitdaging was waarschijnlijk alles wat ze nodig had om hem zover te krijgen. En dan zou hij waarschijnlijk nog beter zijn. Je vond hem een speeltje, en hij zou alles doen om een speler te worden, om het meisje de pion te laten zijn. En ergens dacht Azure dat Nezumi daar heel goed in zou zijn. 'Go on and bruise me. I'd like to see you try.'

Oh, dit was zo leuk... Haar pesten en plagen terwijl hij nu allang haar op het bed had kunnen duwen. Het was weer een van de vele spelletjes die hij speelde met sommige meisjes (of jongens) maar een tegenstander als Azure had hij nog nooit gehad. Het was een goede uitdaging voor hem en het voelde gewoon geweldig om met haar te sollen zoals hij nu deed. Het gaf een soort van kick en het maakte het hele spelletje alleen maar leuker. Als hij dit nou niet had gedaan, was het saai geweest. Ze wou zich blijkbaar al aan hem overgeven maar dan was er alleen het intieme momentje geweest. Niet erg avontuurlijk, vond hij. Het zou te simpel zijn en het zou hem half niet zoveel opwinden als nu.
Hij voelde hoe haar eigen hand langs zijn rug naar zijn haar gleed. Haar vingers verstrengelden zich in de plukken van donker haar en grepen het stevig vast. Hij moest toegeven dat hij haar bewonderde voor haar kracht. Ze was een pittig meisje, niet het soort meisje dat met zich liet sollen. Zijn hoofd werd dichter naar haar toe getrokken en haar warme adem raakte zijn oor, bezorgde hem lichte trillingen over zijn ruggegraat. ''I'll give you the damn reason why. This is your only chance to get me like this. If you don't do me now, you'll never get a chance like this again. Never.'' 'I can do you anytime I want... But I appreciate your stubbornness and your bravery.' zei hij met een lichte grijns. Hij verslapte zijn greep op haar haar iets en boog voorover. Hun lippen raakten elkaar bijna en hij kon haar ademhaling tegen zijn gezicht voelen. Warm en regelmatig. Hij vroeg zich af hoe het zou voelen wanneer die snel en ongecontroleerd ging. Helaas voor Azure was Nezumi een ware plaaggeest en wou hij zien in welke mate hij een speeltje voor haar was. 'But this is still my game... Show me how much you want me.' fluisterde hij in een lage seductieve toon. Hij was niet het speeltje hier. Voor hem was dat toch echt Azure.

>w<

Als een klein kind met een lolly, zo blij was Azure. Niet dat dat vanbuiten zichtbaar was, maar ze genoot van dit spelletje. Iemand die wat terug te zeggen had, haar op afstand wist te houden. Haar wist te boeien, zodat ze het bleef volgen. Normaal haakte ze na de eerste aanrakingen af, en kwam pas weer terug als ze echt bezig waren. Het hele voorspel boeide haar normaal niet echt, met onervaren stuntelaars, maar Nezumi was goed. Heel goed. Hij hield haar bezig, gaf haar absoluut niet wat ze wilde. Wat ze nodig had op dit moment. En dat was wat haar hier hield. Ondanks het feit dat ze hem niet mocht. Ondanks het feit dat ze hem regelrecht wilde slaan. Hij had de ervaring waar ze op dit moment behoefte aan had. Zijn stem deed haar haast naar adem happen, beseffend wat ze ook deed, ze hem nu nodig had. Haar woorden verlieten haar lippen haast fluisterend, sneller dan ze eigenlijk wilde. Niet gecontroleerd en beheerst, maar even zoals ze zich voelde. Ze wilde hem op dit moment veel te graag voor haar doen. ‘Just as I said. Bruise me. Try me. I don’t want you to go easy on me. Not at all. Just go on with whatever you’re doing.’ Haar lippen trilden bijna van het verlangen om ze op de zijne te drukken, maar dat ging ze niet doen. Ze zou niet toegeven aan een speeltje, hoe goed het ook was. Haar handen woelden ruw door zijn haar, gleden naar zijn schouders. Haar slanke vingers vlochten zich achter zijn nek in elkaar, hielden hem vast. Hij ging niet weg voordat hij gedaan had wat zij wilde, wanneer zij het wilde. Hoe zij het wilde. Azure was niet van plan de controle te verliezen, zelfs bij Nezumi niet. Dit was haar initiatief geweest, dus zij zou het mogen bepalen. Maar Nezumi liet dat nu niet toe. Een machtstrijd die ze aan het verliezen was. Ook nieuw. Maar ook niet erg.

*wbw*

Hij was pas blij toen hij aan Azure hoorde dat ze hem net zo graag wou als hij haar. Die ongecontroleerde toon in haar stem, de toon die toonde hoe ze zich echt voelde, het klonk hem als muziek in zijn oren. Hij realiseerde zich toen pas dat hij haar net zo graag wou als zij hem. Goed, hij had een hekel aan had en wou haar het liefst gewoon slaan of uitschelden, maar op dit moment was er een soort brandend verlangen in hem. Het was bijna beestelijk te noemen. En Nezumi wist niet of hij dát kon controleren.
'You want me real bad...' zei hij grijnzend en was weer eens trots op wat hij had gedaan: Het betoveren van de ander. Hij had haar zo ver gekregen dat ze naar hem verlangde. Hij wou haar eigenlijk meer plagen, maar hij kon niet meer wachten. Zijn geduld was op en het had geen nut meer om te plagen wanneer het duidelijk was wie er het spel aan het winnen was. 'Then I'll do what you say, your perverted majesty.' De afstand van een paar centimeters tussen hun lippen in, werd verbroken toen Nezumi naar voren leunde en zijn lippen op die van Azure drukte. Hij drukte het meisje tegen zich aan door middel van zijn handen waarvan de ene op haar onderrug lag en de andere onder haar nek. Een bloedheet gevoel vulde hem toen hun lippen elkaar raakten. Het was erg opwindend en deed hem verlangen naar meer. Meer en meer. Tot hij uiteen zou spatten van opwinding en alles weer zou zijn zoals het was. Door de extase schoot het tempo van zijn hartslag tot een hoogtepunt en zelfs zijn ademhaling werd beïnvloed. Het ging iets sneller, gejaagder en hij moest zijn best doen om zich in te houden en haar niet gelijk op het bed te duwen. Oh, ze had een vreselijke invloed op hem...

*wbw*

Haar felle blik begon al te verflauwen, maakte plaats voor iets zachters, meer meisjesachtig. Verlangende, rode ogen konden het niet volhouden om echt kwaad te zijn. Bijna schattig keek ze hem aan, slechts gericht op zijn lippen. Nu. Hier. En als hij het niet zou doen, zou zij het wel doen. Als dit Nezumi niet was geweest, had ze het al gedaan. ‘Yes, I do,’ was haar simpele antwoord. Niet op een manier van “Ja, ik wil” in het trouwen, nee bah. Meer op een toon alsof ze hem niet wilde willen, maar het toch deed. Wat eigenlijk exact was wat er aan de hand was. Ze wilde Nezumi niet als persoon, maar als speeltje was hij perfect. Net als zij waarschijnlijk perfect was in zijn ogen. Maar daar probeerde Azure nu even niet aan te denken, het feit dat zij ook als speeltje werd gezien. Dat moest nu niet, zou het helemaal verpesten. Haar ogen vergrootten zich licht toen hij eindelijk toegaf, maar toch stribbelde er iets tegen. ‘I am anything but a perv-’
Verder kwam ze niet, en verder hoefde ze niet te komen. Haar lippen vormden zich naar die van Nezumi. Ze brandden, op een prettige manier. Een kreun kwam er amper uit, verstoord door de kus. Haar handen gleden weer naar zijn haar, drukten zijn hoofd dichterbij. Niet hard, maar verlangend. Haar lichaam werd al tegen het zijne gedrukt, en als ze dat nog verder had kunnen doen, had ze het gedaan. Haar ademhaling ging net niet over de schreef, maar de adrenaline was al los in haar bloed. Het was geen tedere kus, geen zachte aanraking. Het was puur lust, niets anders. En Azure had het ook niet anders gewild. Haar hartkloppingen waren puur om alles van bloed te voorzien, hoewel ze nu wel drie keer sneller dan normaal gingen. Uiteindelijk verbrak ze de kus kort om adem te halen, hem tevreden aan te kijken. ‘So. You’re a pretty good kisser.’ Dat hij een van de beste was die ze was tegengekomen zou een te grote streling voor zijn ego zijn, dus drukte ze haar lippen maar weer op de zijne. Met haar, voor haar lengte, verassende kracht duwde ze hem tegen de rand van het bed, maar niet erop. Dat zou de hele lol verpesten. Bovendien wilde ze het contact van hun lippen allerminst verbreken, dus dat ging nog even niet.

Het was geen tedere of lieve kus. Dat was in dit geval ver te zoeken. De kus was puur uit lust en verlangen, veel liefs was er dus niet. Nezumi was sowieso niet erg zachtaardig met dingen zoals dit. Hij vond het saai wanneer het lief en rustig ging. Dat was geen wonder want zijn karakter was ook niet erg zoet. Hij ging eerder ruw met mensen om dan teder, dan kon je verwachten dat zijn kussen ook ruw waren. Als meisjes het niet fijn vonden hadden ze pech en konden gewoon op donderen. Azure was naast de anderen het enige meisje die hem bij kon houden. Zij zelf was ook niet slecht... Ze was goed, heel erg goed. Beter dan hij ooit had gehad en het was een eer om zo intiem met haar te doen, ookal hadden ze een bloedhekel aan elkaar. Haar lippen voelden heerlijk aan op de zijne. Hij wou niet dat de kus verbroken werd, maar door de behoefte aan zuurstof moest Azure zich toch terug trekken. Nezumi keek haar aan door halfopen ogen en grijnsde. 'You're pretty good yourself too.' zei hij en tegelijkertijd met Azure boog hij zich naar haar toe en eigende haar lippen weer. Hij voelde hoe hij achteruit werd geduwd, tegen de rand van het bed en kreeg hierdoor een idee. Hij trok zich niet terug uit de kus maar ging langzaam omlaag tot hij op het bed zat. Hij trok Azure de hele tijd met zich mee en het was maar aan haar of ze op zijn schoot ging zitten of gewoon gekromd bleef staan. Lustvol tikte hij met zijn tong tegen haar lippen voor het tussen haar lippen door gleed en haar mond begon te onderzoeken. En Nezumi kon het niet laten om zacht te kreunen.

Met genoegen ging ze mee met zijn bewegingen, bleef niet staan. In het begin voorzichtig, om niet om te vallen, maar al snel begon ze sneller te bewegen. Lust was iets wat ze normaal prima in de hand had, maar op het moment kon de controle haar niets schelen. Helemaal niets. Ze sloeg in een beweging haar benen om zijn middel, greep zijn haar nog iets steviger vast. Ze wilde hem, wilde hem nu. Geduld kwam later wel. Maar of ze dat nodig had wist ze niet. Nezumi wilde haar net zo graag als zij hem, dus wachten met haar verlangen stillen was niet nodig. Er kwam een zachte kreun over haar lippen toen hij ze met zijn tong aanraakte, wilde dat hij ophield met haar op die manier martelen. Haar tong begon zijn mond te verkennen, in een strijd om de overhand. Haar vingers wisten zijn haar uit de staart te krijgen, woelden nu echt door zijn haar. In een poging haar geduld te bewaren besloot ze te luisteren. Naar haar eigen onregelmatige ademhaling, het gekreun van beide kanten, en het geluid van de donder die op de meest toepasselijke momenten leek toe te slaan. Ja, het regende nog steeds. Het waaide en was koud buiten, de donder deed het bed licht schudden. Maar Azure trok zich er niets van aan. Er waren veel belangrijker dingen op het moment. Nezumi’s lippen, het probleem dat hij veel te veel kleding aanhad, en het probleem dat zij ook nog steeds gekleed was. Niet al te veel, maar alsnog. Kleding moest weg. Maar zoenen bleek toch overheersender te werken dan die constatering.

De zoen draaide uit tot een machtsstrijd waarin ze beiden vochten om dominantie over de andere. Nezumi werd getroffen door een heftig gevoel, iets wat hij bij andere meisjes niet had gevoeld omdat ze hem simpelweg niet bij hadden kunnen houden. Azure kon dat echter wel en hij moest zijn best doen om haar niet de overhand te laten nemen. Ook hij was het er inmiddels mee eens dat ze teveel droegen. Het eerste wat hij ook deed was zijn handen langs Azure's middel laten glijden en de onderkant van haar shirt laten vastpakken. Die trok hij omhoog, verbrak de zoen voor een paar seconden om haar shirt te verwijderen en startte opnieuw. Hij had het liefst niet willen stoppen maar die kleren moesten gewoon uit. Het voelde opwindender om het halfnaakte meisje op zijn schoot en tegen zich aan gedrukt te hebben. Zijn handen gleden over de blote huid op haar rug naar haar onderrug en weer omhoog. Haar huid voelde zacht aan en bezorgde hem tintels in zijn vingertoppen. Hij kreeg vreselijke zin om erin te bijten, erop te zuigen maar dat ging nu nog niet. Eerst de zoen, daarna pas andere dingen. Hij wist het gewoon zeker nu: Hij wou haar heel heel erg. Er was geen enkel persoon geweest die hij meer had gewild dan Azure, en het was vreemd doordat ze negatieve gevoelens voor elkaar hadden. Maar het was juist dat wat dit alleen maar leuker maakte, net zoals haar ervaring en haar gewelduge zoenkunsten.

'Mhhmm...' was Azure's enige protest tegen Nezumi's onderbreking van de kus. Voor ieder ander zou dit zwaar passioneel gedoe zijn, voor Azure was het pure lust. Het danste door haar glazige ogen, bleek duidelijk uit haar gejaagde ademhaling. Onregelmatig en oppervlakkig. Hij was goed. Zij was goed. Samen waren ze enorm goed. Zijn vingers krulden om haar T-shirt, ze liet het hem uittrekken. Haar hele lichaam tintelde toen hij zijn vingers over haar rug liet glijden, van boven naar beneden en terug. De rillingen liepen over haar rug, terwijl haar lippen weer naar de zijne hapten. Haar vingers gleden nu echt uit zijn haar, zonder ook maar te kijken vond ze de onderkant van zijn shirt. Moeizaam, zonder de kus echt te verbreken wist ze het shirt van zijn lichaam te krijgen, haalde haar lippen slechts van die van Nezimi om het shirt over zijn hoofd heen te trekken. Het kwam ergens achter haar neer, en ze hoopte maar dat er nu niemand besloot op de deur te kloppen. Of dat Mitsu nu kwam binnenvallen. Nee bedankt, dat zou echt de verkeerde timing zijn. Haar handen verkenden ondertussen zijn ontblootte huid, troffen daar niets aan waar ze ontevreden over was. Nezumi was niet abnormaal gespierd, maar leek haar redelijk sterk, wat wel spannend was. Normaal had haar ervaring de overhand. Nu had ze evenveel ervaring, en iemand die sterker was dan zij. Zonder er verder over na te denken duwde ze hem achterover op het bed, leunde ze op handen en knieën over hem heen. Ze verplaatste haar lippen bijna zonder zijn huid te raken naar zijn schouders, zijn hals, zijn nek. Het was als een streling, nooit echt een aanraking. En alles ging met die precisie die ze van zichzelf gewend was. Gewoon een stuk verlangender dan normaal.

Hij voelde dat hijzelf ook werd aangetast door de lust. Zijn ademhaling ging iets sneller, gejaagder. Zijn hart klopte snel en het voelde alsof het zo uit zijn borst kon springen. Hij verloor haast alle controle over hemzelf. De controle die hij normaal wel had, kon hij niet houden in de buurt van Azure. Hij vond het vreemd, maar erg vond hij het niet. Zij was goed, hij was goed. Samen was dat nóg beter.
Hij hief zijn armen om Azure te helpen met het uittrekken van zijn shirt. Haar vingers zonden tintels over zijn rug. Hij rilde even, alsof hij het koud had. Hij ging zelf ook verder met het strelen van Azure's ontblootte rug, pestte haar een beetje door aan haar beha-bandje te trekken. 'Jij bent goed...' benadrukte hij licht hijgend en werd op het bed geduwd. Haar lippen raakten zijn nek en hals net niet aan, wat hem vreselijke rillingen bezorgde. Ze was hem gewoon aan het pesten nu maar hierdoor groeide zijn verlangen juist meer. Hij gromde zachtjes, sloeg zijn armen om haar schouders en rolde om zodat Azure onderop lag. Hij grijnsde even naar haar voor hij zijn lippen tegen haar nek zette en op de gevoelige huid begon te zuigen. Zijn andere hand dwaalde over haar lichaam, ging van haar schouder recht over haar ene borst tot aan haar onderbuik. Vanaf daar ging zijn hand weer omhoog.

Wah, mijn posts worden steeds korter o.o

Normaal was zij degene die de jongen vertelde dat hij het dominante stuk over kon nemen, maar Nezumi deed het automatisch. Precies op het moment dat ze haar lippen weer op de zijne wilde drukken, draaide hij haar naar beneden. Haar rug werd op de zachtroze dekens gelegd, brandde. ‘Jij bent anders,’ Heel even sloot ze haar ogen en kreunde ze zacht, ‘Ook niet slecht.’ Het was verschrikkelijk om op deze manier haar controle te verliezen, bij iemand als Nezumi. Hem volledig in elkaar slaan, dat zou ze hierna waarschijnlijk doen. Hem dwingen hier niets over te vertellen aan de rest van de wereld, om haar reputatie een beetje hoog te houden. Ze was niet voor niets deel van de School Council, klassenoudste van een mentorklas. Ze moest zich wel een beetje degelijk gedragen, niet alsof ze iedere dag een ander had. Het was wel zo, maar dat mochten leraren en andere volwassenen niet weten. Niet ieder detail hoefde openbaar te worden, hoe graag ze ook aandacht ontving. En als er een persoon was die er echt niet van mocht weten, was het Mitsu wel. Hij was Nina vast wel gewend, maar zelfs hij wist niet dat ze geregeld zo ver ging. Het was soms wel vervelend, geheimen houden voor haar eigen broer, maar het moest. Anders zou ze het niet meer mogen doen, zou hij haar waarschijnlijk in de gaten gaan houden. Hopelijk wist Nina een manier om het een beetje te verbloemen. Misschien later toch maar vragen. Nadat ze hiermee klaar was. Haar handen gleden ongegeneerd over zijn bovenlichaam, haar ogen sloten zich toen zijn lippen haar huid raakten. Ze ontspande haar spieren, liet hem begaan. Haar armen echter klemden zich nog steeds om hem heen, lieten hem niet los. Niet voordat hij exact had gedaan waar ze om had gevraagd. Of het nu schrammen, rode plekken of blauwe plekken achterliet. Dat tweede had ze officieel al in haar nek, dus een sjaal dragen zou waarschijnlijk een goed idee zijn. Haar ogen gleden weer af naar het plafond, terwijl ze in een vlaag van verstand iets uit haar mond wist te krijgen wat niet kreunend was. ‘Ik mag je nog steeds niet, weet dat.’ Maar je bent veel te goed om nu te laten gaan, voegde ze er in gedachten aan toe. Daarna trok ze zijn hoofd weg van haar nek, met beide handen, en plaatste haar lippen op de zijne.

Een kwartier later

Met een zachte plof belandde Nezumi op het matras na hij van Azure afgerold was. Hij hijgde zwaar, zijn voorhoofd glom van het zweet en hij had nog lichte narillingen. Zo heftig had hij nog nooit zijn hoogtepunt bereikt. Hij verwachtte ook niet dat er iemand zou zijn die hem dit gevoel zou geven. Vooral niet van mensen die hij niet mocht, zoals de meid naast hem. Hij sloot zijn grijze ogen even, kwam weer op adem. Hij luisterde naar zijn gejaagde ademhaling die langzaam weer rustig en gecontroleert werd, net zoals zijn hartslag. Toen hij iets rustiger was, ging hij rechtop zitten en griste zijn shirt van het bed, die hij weer aantrok. 'Liked it?' vroeg hij kort en een beetje emotieloos. Hij wist niet hoe hij zich moest voelen. Triomfantelijk of misschien gelukkig of zelfvoldaan. Nee, geen van de gevoelens klopte bij wat hij dacht. Het was als een soort puzzel die hij maar niet kon oplossen. En het was frustrerend. Hij wist het niet en dat vond hij uitermate vervelend.
Hij besloot er niet teveel over na te denken en knoopte zijn broek weer dicht. Hij pakte het elastiekje op maar besloot zijn haar te laten voor wat het was, dus deed hij het elastiekje om zijn pols. Kort daarna keek hij even vanuit zijn ooghoeken naar Azure. 'Ik haat je nog steeds... dit brengt geen enkele verandering met zich mee.'

Ergens was de gedachte aanwezig dat ze over een uur les had, maar die was niet erg dringend. Ze moest zometeen maar uit bed komen, Nezumi de kamer uitwerken en dan haar bed verschonen. Er parelde licht zweet tussen haar wenkbrauwen, haar rode ogen stonden weer helder. Man, dat was goed geweest. Alles gewoon even laten gaan, en zelfs Nezumi had niet echt een probleem gevormd. Met haar linkerhand tastte ze het bed af naar haar shirt, waarna ze het loom over haar hoofd heentrok. Wat er exact was gebeurd de afgelopen vijftien minuten was ze niet helemaal zeker van, maar het was niet erg geweest. Integendeel, het was ongelooflijk fijn geweest. Heftig, maar fijn. En vermoeiend. Alles aan haar deed pijn, maar dat kon ook door de schrammen en blauwe plekken overal komen. 'I liked it, yes.' beantwoordde ze zijn vraag weer op haar normale toon, nog steeds half in kleermakerszit. 'Maar inderdaad, ik haat je waarschijnlijk ook nog steeds. Best jammer, want je bent best voor herhaling vatbaar.' Azure had ze wel vaker gehad, hoewel niet zo heftig als Nezumi. Jongens van haar soort, waarmee ze dan een afspraak maakte. Er was er een geweest die het drie maanden had uitgehouden, maar langer dan ook niet. Daarna interesseerden ze haar niet meer, werden ze saai. Met een hand ging ze door haar haren, die licht aan haar voorhoofd plakten. 'Hoewel je persoonlijkheid me niet zou moeten stoppen.' Natuurlijk had ze met die jongens een goede band gehad, waren het vrienden geweest. Maar dat hoefde niet altijd. Ze had zich net ook totaal over haar afkeer heengezet, wie zei dat dat geen tweede keer kon? Hij was het ergens vast wel waard. Haar benen sloeg ze ondertussen over de andere kant van het bed, maar het was haar teveel moeite om ook echt te gaan staan. In plaats daarvan gaf ze een korte draai met haar pols, en langzaam dwarrelde de broek en het vest op haar af. Er was geen reden om alleen in deze kleding te blijven zitten nu ze toch klaar waren. Elegant wist ze haar broek aan te trekken, snel gleden haar mouwen in het vest. Zo, niets gebeurd.

Voor herhaling vatbaar, he? Dit werd steeds maar interessanter. Ze hadden een gloeiende hekel aan elkaar maar ondanks die haat deden ze het met elkaar? Dat was niet erg logisch in Nezumi's ogen, ookal vond hij het zelf niet zo erg. Het was wel entertaining om deel te zijn in een interessante situatie zoals deze. Want wie wist wat er volgende keer ging gebeuren?
Hij stond op en gooide zijn leren jas over zijn schouder. 'Je moet ze echt beter verbergen als je niet wilt dat ze er achter komen.' zei hij toen hij even kort een blik op haar had geworpen en de blauwe plekken in haar nek had gezien. Hij keek weer weg en liep rustig naar de deur toe. Hij had wel gemerkt dat ze een hogere positie in de school had. Niet zozeer wat voor een positie maar wel een waarbij ze zich redelijk moest gedragen. Niet dat Nezumi daar echt om gaf of zo maar toch zou hij zich wel enigzins schuldig voelen wanneer ze er problemen van zou krijgen.
Hij stopte toen hij voor de deur stond en keek even achterom. 'It was a pleasure meeting you, your majesty.' zei hij met een grijns. Hij greep de deurknop vast, draaide de deur open en verliet de kamer met een neutraal gezicht, alsof er zojuist helemaal niks was gebeurd.

Rot-rot-rot-rot-rot post Stare

Hij had gelijk, de rode plekken in haar nek waren te duidelijk zichtbaar op deze manier. Op deze manier kwam ze ook helemaal nergens, bedacht ze zich terwijl ze achterover leunde. ‘Je hebt je er tenminste aan gehouden,’ Er waren inderdaad ook jongens die het niet voor elkaar kregen, wat ze ook zeiden. Al beloofden ze je dat je maar een blauwe plek zou krijgen, meestal kwam het er toch niet van. Sommige jongens hielden gewoon meer van zacht en lief. Niet erg, vond Azure, maar het mocht af en toe ook wel wat ruiger. Zoals met Nezumi net. Het hoefde niet altijd rozengeur en maneschijn te gaan, liever niet. Haar hele leven was al rozengeur en maneschijn geweest tot haar moeder ziek was geworden. Oke, rozengeur en maneschijn adult version, maar alsnog. Het was absoluut niet slecht geweest, heerlijk zelfs. Ze had er nooit over getwijfeld dat het anders misschien beter zou zijn geweest voor haar leven, maar ze deed het met wat ze had. En als Nezumi was wat ze had, dan zou ze het daarmee doen. Een kleine glimlach speelde om haar lippen toen ze de plek in haar nek aanraakte. ‘Ik doe wel een sjaal om. Kun je me meteen herkennen.’ Sarcastisch, maar gemeend. Net zoals ze meende dat hij voor herhaling vatbaar was. En zelfs al wilde hij het niet, ze zou haar zin toch wel krijgen. Azure kreeg uiteindelijk altijd haar zin, dat wist ze gewoon. De deur die zich opende en weer sloot zorgde ervoor dat ze opstond, het beddengoed van het bed haalde. Dat zou ze later wel in de was doen. Vlug verschoonde ze het bed, gooide alle was maar ergens neer. Ze sliep toch op de Grenaanse etage, iemand anders zou het hier wel even doen. Haar spullen bij elkaar graaiend, Shameimaru roepend en half glimlachend liep ze tevreden de kamer uit.
Topic uit~

PROFILE MAGICIAN

» Back
» We're back
» No way back
» Back again
» Back off. I'll take you on. ♡

You hit me once, I hit you back

You hit me once, I hit you back

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen