A family reunion

Dieper het grote kasteel in was er niets meer wat je aan de buitenwereld herinnerde. De kou was niet merkbaar, hoewel de stenen muren iets afstandelijks hadden en geen warmte uitstraalde. Daarnaast kon je de wind ook niet meer rond het gebouw horen suizen, dat was vooral hoorbaar als je je dicht langs de buitenmuur bevond, dus in kamers met een raam, of gewoon langs een buitenmuur. Ook in de hal kon je het dikwijls horen. Maar nu was er niets merkbaars, helemaal niets. Daardoor kon de immense hal je het idee geven dat je een klein nietig wezen was terwijl je door de hal zwierf, maar het had ook iets warms. De koude winter was buiten gesloten. ’s Zomers drong de hitte ook niet tot het kasteel door, de dikke stenen muur hield ook die buiten. Echter lieten de ramen ook relatief weinig zonlicht door. Het gebrek aan zonlicht, zowel ’s zomers als ’s winters, kon bij sommige mensen een depressie opwekken. Simpelweg doordat het te donker was en ze het licht nodig hadden om alles de baas te kunnen. Als ze dat zonlicht niet kregen keerden ze in zichzelf en trokken zich zielig mokkend terug op hun kamer. Vroeger had Zephyr iemand gekend die aan zo’n depressie leed. In de vroege lente had hij de man ontmoet, ermee opgetrokken de hele zomer lang. Maar toen hij aan het eind van de herfst plots op de stoep stond trof hij een zielig hoopje aan. De eens zo stoere man waarmee de duistere Zephyr het had kunnen vinden bleek een zwakkeling, een mietje. En absoluut niet de moeite waard om nog tijd aan te besteden. Als een blok had hij de man laten vallen, achtergelaten om voor zijn eigen lot te zorgen. Hij gaf niet echt om anderen, alleen zijn eigen gevoelens waren belangrijk voor hem. Echter was er een uitzondering. Niemand moest tussen hem en zijn allerliefste zusje Yazuki komen. Het zou zijn dag echt grandioos verpesten als hij erachter kwam dat iemand anders dicht bij haar had weten te komen. Al jaren was een blik meer dan genoeg om gedachten te wisselen. Zonder moeite wist hij wat er in haar hoofd rond ging, wat ze van iemand vond en hoe ze ergens tegenaan keek. Hetzelfde was andersom. Op een of andere manier was hij de enige vrouw die hij kon waarderen, die zichzelf waardig gedroeg en dat ook daadwerkelijk was. De rest was er voor hem alleen maar voor zijn pleziertjes. Met een charmante stem en zijn masker op zorgde hij ervoor dat hij haast geen avond alleen doorbracht. En zo heel vreselijk was het ook niet wat hij met hen deed. Beide zouden ze ervan genieten, in elkaars warmte en niet alleen. Echter zouden de vrouwen ’s ochtends een leeg bed vinden, Zephyr bleef niet voor weken. Als het hem beviel kon het hoogstens voorkomen dat hij de desbetreffende vrouw, jongedame of meisje vaker zou versieren. Wie genoot er nu niet van wat aandacht, lieve woordjes en een charmante glimlach?

Sinds hij in het kasteel aan was gekomen had hij haar nog niet gesproken of maar gezien. Direct was hij naar het kantoor van de hoofdmeester gegaan, Master Savador had hem te woord gestaan. Daar had hij ook ontdekt dat deze man tevens ook zijn mentor zou zijn. Niet dat Zephyr zich vaak tot de man zou keren om zijn probleem uit te leggen. Zijn probleem was zijn probleem. En als het gedeeld moest worden zou dat met Yazuki zijn, de enige die zijn manier van denken begreep. Daarnaast wist hij dat als hij met haar zou spreken, niemand anders het ooit te horen kreeg. In dat opzicht vertrouwde hij haar voor de volle honderd procent. ”Yazuki..” mompelde hij zachtjes waarna een grijns zijn mondhoeken deed opkrullen. Altijd als hij aan zijn zusje dacht kon hij het niet voorkomen te grijnzen, ze gaf hem nu eenmaal een goed gevoel. Zo goed voelde hij zich niet eens als hij weer eens het bed deelde met de zoveelste. Toch waren het stuk voor stuk stoten die hij verleed, hij dook niet zomaar met alleman het bed in. Hetzelfde gold voor zijn lieftallige zuster. Hun aard was aardig hetzelfde, hoewel ze ook van elkaar verschilden. Alleen zocht Yazuki het gezelschap van zijn geslachtgenoten.
Zijn voetstappen galmden door de lange gang, dit was de etage waar de mensen van zijn planeet hun kamer hadden, waaronder zijn zusje. Van de headmaster had hij te horen gekregen in welke kamer ze verbleef en waar hij deze zo ongeveer kon vinden. Het immense gebouw zou nog wel even een dolhof zijn, maar Zephyr had geen haast en leefde daar ook niet naar. Echter zou hij blij zijn als hij Yazuki weer in zijn armen kon sluiten. Plots bleef hij voor een duur staan, enkele seconden keek hij voor zich uit de gang in, daarna draaide hij zich langzaam om, hief zijn hand en klopte twee maal luid op de duur. ”Yazuki?” klonk zijn stem opnieuw. Zijn stem was vrij normaal voor iemand van zijn leeftijd, niet bar zwaar en ook absoluut niet ligt. Maar zijn stem had een warm geluid nu hij tegen diegene sprak die hem van zijn allerbeste kant zag.

[&Yazuki]

Haar eigen kamer. Eindelijk. Rust. Gek werd ze. Gek van al die blije koppen. Al die vrolijke stemmen. Al de vrolijke, lieve gedoe. Moest dat nou werkelijk? Het bezorgde haat kotsneigingen. De meerderheid van het grut dat hier rond liep was niet veel meer waard dan stront. Deden maar waar ze zin in hadden. Kenden geen respect of discipline. Dat laatste dat was nog het ergste. Want respect was iets dat zij maar zeer zelden aan een ander gaf. Maar de discipline. Dat viel haar toch zwaar tegen. De meerderheid vond het zeer normaal tegen de leraar in kwestie in te gaan. Tegen te spreken, gek te maken of de les zo danig te verstoren dat er uiteindelijk niets meer van kwam. De jongens op deze school vielen haar tot nu toe nog zwaar tegen. Dat geen dat er nog een beetje fatsoenlijk uit zag had meestal een te vreselijk karakter dat ze er niet eens aan begon. Vroeger deed ze met haar broer altijd wedstrijdjes wie de meeste kon versieren binnen bepaalde tijd. En het was niet zo dat hij nou altijd won al was hij een jongen. Waarschijnlijk bleven de jongens de meisjes gewoon onderschatten. Grove, grove fout. Iemand die zo’n foute inschatting zou maken zou geluk hebben als hij óf haar het er levend af bracht. Een hekel had ze aan die jongens die haar wat konden flikken. Zij was degene met de regie in handen en niemand anders. Zei was het die de jongen dumpte. Niet andersom. Dat was tot dan toe nog nooit gebeurd. En dat hield ze graag zo. Want als iemand haar zou dumpen voordat hij hem had gedumpt was haar reputatie naar de maan. Niet dat ze hier al een reputatie had hoor. Amper iemand kende haar hier. En als ze haar al kenden dan was het als dat stille, te serieuze, nerdy meisje dat nooit kon lachen en waarschijnlijk nooit plezier had in haar leven. Wedden dat haar hele klas dacht dat ze nog maagd was. Een grijns verscheen op haar gezicht. Sukkels. Ze moest eens weten wat er onder dat strakke maskertje van haar zat. Meer dan ze zouden denken. Tot nu toe speelde ze haar toneelstukje zo ontzettend goed en overtuigend. Niemand zag er door heen. Niemand. Behalve Dominic. De enigste jongen die ze tot nu toe ontmoet had en haar interesse gewekt had. Die haar aandacht waardig was. Lang geleden dat dat was gebeurd.

De laatste keer was nog op Shadra. Toen ze nog thuis woonde bij haar geweldige familie. Haar familie kon haar niets schelen maar dat daar gelaten. Al moest ze toegeven dat er natuurlijk die ene uitzondering was van haar grote broer Zephyr. Soms vond ze hem dodelijk irritant. Wanneer hij haar schaduwde. Haar in de gaten hield en zich met haar problemen bemoeide. Maar ergens was het ook wel heel erg leuk. En stiekem waardeerde ze het wel. Hoewel ze heus wel voor zich zelf kon zorgen hoor. En dat zou ze hem nu laten zien ook. Dat ze hier op haar eigen benen kon staan. Aan brieven schrijven deed ze niet. Dat vond ze iets van zachte eitjes. Iets wat het meisje met de helblauwe ogen en het ravenzwarte haar absoluut niet was. In feite was ze bijna het evenbeeld van haar broer. Zij het in de vrouwelijke vorm natuurlijk. Beiden hadden haar zwarter dan de nacht. En twee helblauwe ogen die de wereld koud en vol haat aankeken. Waren absoluut niet lelijk en hadden een karakter dat aardig overeenkwam. Al hadden beiden hun eigenaardigheden. Maar ze was wel gek op hem. Dat ontkennen zou echt geen zin hebben maar toch. Toegeven deed ze het niet al te graag. Even terug naar het feit dat de laatste jongen die ze gehad had nog op Shadra was. Ze klemde haar kiezen op elkaar. In de tussentijd zou haar broerlief allang een aantal dames aan de haak geslagen hebben hem kennende. Een zachte grauw verliet haar keel. Sloeg haar vuisten op tafel en blies haar adem geërgerd uit. Ja, dat feit irriteerde haar want ze kwam te kort. Moest ook aan haar trekken komen. Het meest voornaamste slachtoffer zou Dominic kunnen zijn. Als hij niet te veel op haar had geleken. Durfde ze het aan om dat spel met hem te spelen? Of zou ze eerst iemand anders moeten zoeken? Yazuki liet haar achterover op haar hemelbed vallen. Haar armen gespreid en haar ogen op het plafond gericht. Door al dat studeren was het flirten er even buiten gevallen. En toch moest ze dat nerdy imago ook niet kwijt raken. Ergens moest ze gewoon een mix zien te maken van beiden. Hoe ze dat ging doen? Dat moest ze nog even overdenken. Ze zat dan ook net diep in haar overpijnzingen op het moment dat ze voetstappen hoorde. Voetstappen in de gang. Iemand van Shadra dus. Aangezien ze zich op de etage voor dark magicans bevond. Ongeïnteresseerd bleef ze liggen. Tot ze de voetstappen niet meer hoorde. Dondersgoed wist ze dat diegene die zojuist nog op de gang liep nu voor haar deur gestopt was. Wie was het die haar op wilde zoeken? Welke gek haalde het in zijn hoofd bij haar langs te gaan? Eigenlijk kon ze er maar één bedenken en dat was onmogelijk want hij was hier niet. Afwachtend bleef ze liggen. Bleef rustig liggen. Horende of de ander bewoog. Die bleef ook eerst even staan. Wat was er. Durfde hij of zij niet meer? Verstandig. Een valse grijns plooide haar lippen. Ontspannen sloot ze haar ogen en wilde haar gedachten net weer hervatten tot ze een stem hoorde. Eentje die ze uit miljoenen zou herkennen. No way. Haar mind was aan het trippen. Er was geen andere optie dan dat. Want hij kon hier niet nu zijn. In geen honderd jaar was dat mogelijk. ”Yazuki.” Meer werd er niet gezegd. Dus hoe kon ze er nu van uitgaan dat hij het werkelijk was? Nou, er zat maar één ding op. De deur openen. Met een zucht ging ze rechtop zitten. Rolde met haar ogen en gooide haar voeten over de rand van het bed. Haar blote voeten raakten de koele vloer en een huivering trok door haar lichaam. Heerlijk. Langzaam. Tergend langzaam liep ze naar de deur. Liet haar hand even op de deurklink rusten om te luisteren. Hoorde op het kloppen van een hart na niets anders. Een hart dat verdomd bekend leek te kloppen. Rustig drukte ze haar hand naar beneden. De deur kraakte in haar schanieren. En wat daar stond deed haar helblauwe ogen vergroten. Ze staarde vijf seconde om de deur daarna dicht te gooien. No way! Kneep zichzelf toen in haar bovenarm en opende de deur opnieuw. Nog steeds stond hij daar. Haar broer. Hij bloedeigen broer Zephyr stond nu gewoon voor haar neus! Enerzijds wilde ze hem omhelzen. Vooral na hun lange weerzien. Anderzijds wilde ze tegen hem uitvallen. Wat hij hier wel niet moest doen. Hmn. Ae besloot beiden te doen. Maakte een huppelpasje en vloog de ander om de hals. Drukte zich dicht tegen hem aan. Genoot van zijn lichaamswarmte. Ooh wat was dat lang geleden. Het bezorgde haar heimwee nu ze aan haar lege, koude bed terug dacht. Oh ze had zo erg iemand nodig. Het weerzien met Zephyr versterkte dat alleen maar. Nadat ze hem los had gelaten vouwde ze haar armen echter voor haar borst. ”Wat moet je hier eigenlijk? Als papa je gestuurd heeft vermoord ik hem… En jou erbij hoor.” Natuurlijk ging ze dat toch niet waarmaken maar nieuwsgierig was ze wel. Haar stem was niet lief. Niet vriendelijk. Gewoon laag en aangenaam. Zangerig. Op een koele afstandelijke manier. Hoewel ze tegenover haar broer toch wat warmere tonen liet doorschemeren.

Een lange poos had hij geen woord gehoord of gesproken. Hoe was dat ook mogelijk als je alleen een lange reis had gemaakt, van Shadra naar Starshine Academy en grotendeels te voet. Door enkele zachte, korte woorden had hij zijn reis zo beïnvloed dat het goed te doen was geweest. Echter had hij niets van zijn magie nodig om te voorkomen dat anderen hem lastig vielen terwijl hij stap voor stap voorwaarts bewoog. De koele, afstandelijke en zo nodig felle blik in zijn ogen was meer dan genoeg om anderen op afstand te houden. Hij kende maar één iemand die zich er niet door af liet schrikken, die er dwars doorheen keek. Maar hetzelfde gold andersom. Om de gelijkenissen viel niet heen te kijken. Ze hadden hetzelfde karakter, dezelfde blauwe ogen en hetzelfde donkere haar. Alleen had Zephyr er wat witte plukjes in zitten. Enkele jaren geleden waren die gewoon op komen zetten en sindsdien nooit meer weggegaan. Nooit had hij moeite gedaan om ze te verven of ze te verbergen, het paste perfect bij de afstandelijkheid die hij meestal uitstraalde. Zin in gebabbel zonder onderwerp had hij niet, hetzelfde gold voor zijn lieftallige zusje Yazuki. Op een of andere reden hadden ze altijd prima met elkaar gekund, terwijl de ene zich afzette tegen de oudere generatie steunde de ander hem, of haar natuurlijk. Beide hadden ze die periode gehad, de periode met rebelse stekels. Ondertussen was dat voor Zephyr al lang het geval niet meer, hij trok zich gewoon geen ene bal van zijn ouders meer aan, ze konden hoog en laag springen, maar hij gaf geen bal om ze. De enige die zijn oprechte liefde kende was zijn zusje. Woorden als houden van of liefhebben sprak hij gemakkelijk uit, tegen de meeste waren ze betekenis loos, gewoon een truckje samen met zijn charmante masker en warme stem om zijn doel te bereiken. Hij had zo zijn pleziertjes, waarin het draaide om zijn plezier, gewoon een nacht in een warm bed en haast nooit allee. Maar als hij tegen de woorden tegen Yazuki sprak had hij zijn masker niet op zijn gezicht, geen charmante stem opgezet, maar gewoon een warme stem met een kleine, warme glimlach. De woorden had hij zelf nooit uit Yazuki’s mond horen komen, hoewel ze beide op dezelfde manier met andere omgingen was zij toch de wat meer sadistische van hen twee. Toch gaf hij ook niets om anderen, het kon hem niet schelen wat ze wel of niet deden, zolang het maar niet van effect was op hemzelf. Of op Yazuki natuurlijk. Want wou je hem écht raken, dan was het via Yazuki. Maar dat was niet iets dat vanzelf ging. Ze kon op dat terrein prima voor zichzelf zorgen, zichzelf verdedigen –zowel met woorden als lichamelijk-, en was ook absoluut niet dom. Hij was een van de weinige die haar niet onderschatte, maar hij kende haar dan ook al haar hele leven. Toch zou hij inspringen als zijn grens bereikt was en wat Yazuki betreft lag die vrij laag.

Een al te enthousiaste, warme, lieve en gezellig hallo had hij niet verwacht. Daarvoor kende hij haar gewoon te goed. En dus keek hij niet raar op toen de deur open ging om daarna direct weer dicht gegooid te worden. Moeite om hem tegen te houden deed hij niet, zonder meer ging Zephyr er vanuit dat ze de deur toch weer open zou doen. Toen de deur weer open ging duurde het niet lang voordat ze aan zijn hals hing. Hij was toch een kop groter dan zijn donkerharige zusje, waardoor ze dus deels haar gewicht op de toppen van haar tenen droeg en zijn hals en schouders kregen ook een deel te verduren. Maar vervelend vond hij het absoluut niet. Lichtelijk sloeg hij zijn rechterarm rond haar middel, de grijns op zijn gezicht was niet te missen toen hij zijn hoofd boog en haar een kus op het hoofd drukte. Hij genoot duidelijk van het feit dat ze zich nu tegen hem aan nestelde, alsof ze te kort kwam aan mannelijke aandacht. Die gedachten deden hem zachtjes grinniken, maar het klonk niet vervelend en absoluut niet alsof hij haar uitlachte. En toch was dat wel het geval en hij wist dat ze er niet eens echt kwaad om zou kunnen worden. ”Mij doe je niets, dat weet je zelf ook Yazuki” antwoordde hij terwijl hij haar met en grijns aankeek. Hoe kon het ook anders? Hij was gek op haar, ze hoorden aan elkaars zijde, in ieder geval eens per week. Lang boos konden ze ook niet op elkaar zijn. ”Wat als ik je nu vertelde dat het vader wel was?” Afwachtend keek hij haar aan, de kleinste verandering op haar gezicht in de gaten houdend. Maanden hadden ze elkaar niet gezien, toch zou hun begroeting voor pottenkijkers en buitenstaanders koel lijken. Geen lieve woorden, geen lange en vele knuffels en kussen, geen ‘leuk dat je er bent’. En zo zou het ook niet moeten. ”Ik ben hier omdat ik het zelf wil, zusje lief. Maar ja, vader had er ook wel wat mee te maken” gaf hij haar uiteindelijk als een eerlijk antwoord. Haar, alleen haar, zou hij niet voorliegen. Elk ander zou zich moeten afvragen of zijn woorden wel de waarheid waren, maar Yazuki zou dat nooit hoeven doen. Natuurlijk grapte hij af en toe met haar, maar als hij een serieus antwoord gaf was het de waarheid. En meestal ook de volle waarheid, want hij wist dat hij haar meer pijn deed met het achterhouden van informatie dan als hij het haar zou vertellen. Toch zou hij als hij het zelf niet over zijn lippen kon krijgen niet tegen haar vertellen. In haar afwezigheid was er thuis van alles gebeurd, vandaar ook dat hij besloten had te komen. Al het gezeur thuis bezorgde hem meer hoofdpijn dan anderhalf jaar school in het vooruitzicht. Dat viel te overleven met het juiste gezelschap. Gezelschap dat niet alleen Yazuki zou zijn maar ook andere dames voor zijn eigen plezier. Op Shadra had hij zijn laatste pleziertje de avond van zijn vertrek nog gehad, met drie simpele woorden had hij, zoals hij altijd deed, gedag gezegd en de kamer verlaten zonder een blik over zijn schouder te werpen.

Met twee passen stond hij voor haar in de kamer, waarna hij zich omdraaide om de deur te sluiten. In zijn linkerhand droeg hij nog steeds het koffertje bij zich. Het ding leek kleiner dat het daadwerkelijk was, met een simpele spreuk had hij hetgeen dat mee moest verkleind, zo ook de spullen die hij niet voor hemzelf maar voor Yazuki mee had genomen. Zijn rechterhand drukte te klink omlaag en sloot de deur met een zachte bons. Op de bal van zijn voeten draaide Zephyr zich om, zijn ogen zochten die van haar direct op en een lichte glimlach deed zijn mondhoeken optrekken. ”Ik wil de je eerlijk bent; heb je behoefte aan mannelijk gezelschap?” vroeg hij haar zachtjes. Zijn stem klonk nog steeds aangenaam, wat richting haar niet gefaked was, maar het was ook duidelijk hoorbaar dat hij een antwoord wou. Hij was nog steeds haar oudere broer, oud genoeg om haar voogd te worden als hun ouders plots zouden overlijden. En voor haar had hij het gehele universum over. Daarnaast kon hij haar ook niets weigeren zodra ze haar grote blauwe ogen op hem richtte, alle koudheid uit haar gezicht weg trok en hem op haar allerliefste aankeek. Zephyr had er simpelweg niets tegenin te brengen. Meestal probeerde hij het ook niet eens, maar zodra ze dingen vroeg die hem niet bevielen kon ze wat hem betreft hoog en laag springen. Er zat wel overal een grens op. Nog steeds wachtte hij rustig op haar antwoord terwijl hij haar blik vasthield. Als ze het niet zou ontkennen zou hij, mits ze wilde, hier blijven. Een bed met haar delen deed hij zonder problemen, maar haar aanraken op een sexueel getinte manier deed hij niet en zou hij ook niet doen. Zelf had hij weinig zin om de nacht alleen door te brengen, zonder een warm lijf tegen hem aan. Haar hand op zijn buik, haar hoofd op zijn borst en haar geur overal om hem heen. Ja, dat zou en prettige eerste nacht zijn, gewoon in elkaars gezelschap zoals het vroeger ook wel eens had plaatsgevonden.

Vader en moeder. Het was lange tijd geleden dat hij hen voor het laatst gezien had. Een moeilijk afscheid was het zeker niet geweest. Niet eens de moeite hadden ze genomen haar gedag te komen zeggen. Haar broer was met haar mee gegaan naar het lanceringsplatform en hij was ook de enigste. In feite zorgde haar broer nog beter voor haar dan haar bloedeigen ouders. Ze was een kind van hen. Van vlees en bloed. Maar soms. Soms leek het alsof ze door haar heen keken. Alsof ze niet waardig genoeg was. En dan moest ze zichzelf alleen maar verbeteren en verbeteren. Nooit was ze echt tevreden. Er was namelijk altijd wel iemand op de wereld die beter was. Zo ook haar grote broer. Hij was beter in de duistere magie geweest dan haar. Tot dat ze vol op met haar neus in de boeken was gedoken. Moest en zou niet achterblijven. Iedereen zou ze nog wel eens even verassen. Zelfs haar hele verdomde familie, waar ze trouwens geen ruk om gaf hoor daar niet van. Toch scheen iedereen haar in te schatten als zo’n dom, leeghoofdig mokkel dat de wereld door een roze bril zag. Ver-schrik-ke-lijk! Dat werd ze zo kwaad van he. Nou ja. Eigenlijk werd Yazuki sowieso snel kwaad. Op alles en iedereen. Werkelijk alles waar ze ook maar kwaad op kon worden. Al was het een vlieg of een blaadje dat van de bomen viel. Dat alles. Op één iemand na. Haar bloedeigen broer Zephyr natuurlijk. In alle opzichten leken ze wel op elkaar. Het was dat hij van het mannelijke geslacht was en een paar witte plukken in zijn ravenzwarte haar had want anders zou je bijna kunnen zeggen dat ze tweeling hadden kunnen zijn. Close was ze wel met hem. Heel erg close. En ze wist gewoon uit het diepste van een hart. Ja het verbaasd je waarschijnlijk maar een hart had ze ook nog. Ze liet het alleen niet altijd merken dat ze in het bezit was van eentje. Natuurlijk kon ze uitstekend voor zichzelf zorgen. Had het niet nodig dat iemand haar bij haar handje vast hield. Haar hele leven had ze eigenlijk voor zichzelf moeten zorgen. De enigste steun die ze had was haar broer geweest. Want hoe interessant ze haar vader ook vond. Nooit. Nooit in haar hele leven had ze van hem gehouden, hield ze van hem en zou ze nooit van hem houden. In principe was hij een vreselijke vent. Dat ze het haar ouders niet altijd even makkelijk had gemaakt deed haar ook niets. Soms vroeg ze zich af waarom haar ouders ook voor kinderen gekozen hadden als ze er toch niet voor zorgden. Ach, je hoorde haar ook niet klagen hoor. Ze kreeg alles wat ze maar wenste. Vaak het beste van het beste. Want ja, haar ouders hadden status dus behoorden je kinderen dat blijkbaar ook te hebben was het niet. Yazuki haalde haar schouders op. Nog altijd tegenover haar broer staande.

Nog altijd kon ze het niet bevatten dat hij gewoon voor haar neus stond. Zephyr. Gekomen vanaf Shadra. En waarom? Nieuwsgierig was ze wel. Naar de reden van zijn komst. En ze wist dat hij haar de waarheid zou vertellen. Ten eerste omdat ze het gewoon doorzag wanneer hij loog. Precies hetzelfde gold andersom trouwens. En ten tweede zou hij haar alleen maar kwaad maken als ze er achter kwam dat hij iets achter gehouden had. Niet zomaar kwaad. Nee, al was het haar broer dan kon ze ook een uitspatting krijgen. Vaak duurde dat maar een dag. In ernstige gevallen twee dagen maar langer kon ze nooit kwaad op hem blijven. Het was echt zo want daarvoor hield ze te veel van hem. Het was eigenlijk nog nooit voorgekomen dat ze dat openlijk tegen hem had gezegd. Maar ze voelde gewoon dat dat niet nodig was. Want ze begrepen elkaar zonder woorden ook wel. Een blik van de een kon al genoeg vertellen voor de ander. Daar hoefden geen woorden aan vuil gemaakt te worden. Toch was Zephyr degene die het meeste van haar wist. In feite zo’n beetje álles van haar wist. Of ze dat onprettig vond? Nee. Hem kon ze tenminste vertrouwen. Zo anders dan haar ouders. Die eigenlijk hun eigen kinderen niet eens kenden. Zou ze rouwen. Verdrietig zijn wanneer ze zouden komen te overlijden? Nee. De enigste voor wie ze ooit een traan zou laten zou Zephyr zijn. Dat zou de eerste en de laatste traan zijn die ze ooit zou verspillen. Eigenwijs richtte ze haar kin op om haar oudere broer aan te kunnen kijken. Ze moest haar hoofd omhoog brengen om hem recht aan te kunnen kijken. Echter was de blik in haar ogen alles behalve onderdanig. En hij wist het. Zelfde was andersom. Beiden leken gewoon zo ontzettend veel op elkaar. Dat het net leek of je jezelf een spiegel voorhield. In haar ogen dan. Yazuki genoot van zijn aandacht. Natuurlijk. Vooral omdat het haar broer was en zijn aandacht gewoon de beste was. Daarnaast omdat ze het gemist had. Mannelijke aandacht. Te weinig had ze gehad. Haar hoofd kantelde ze terwijl ze naar hem keek. De uitdrukking op zijn gezicht op nam. Hij had gelijk. Natuurlijk zou ze hem niets doen. De blik in haar ogen werd donkerder. Ze verachtte die man en tegelijk had ze ooit ontzag voor hem gehad. Klemde haar kaken op elkaar terwijl ze een stap opnieuw in zijn richting zette. Hun lichamen dicht bij elkaar. Ze voelde zijn warmte. Verlangde er naar. Bijna had ze haar mond geopend om een stortvloed aan verwensingen naar buiten te laten komen toen ze zijn aangename stem weer hoorde. Oké dat veranderde ze zaak al een beetje. Quasi boos keek ze hem aan. ”Papa kan naar de hel lopen ja. En jij. Jij..” Ja wat wilde ze nou eigenlijk zeggen? Boos kon ze toch niet op hem zijn. Een lach verscheen op haar gezicht. Dit was een ware glimlach. Eentje die niet gefaked werd om wat voor elkaar te krijgen. Nee, want waarom zou ze? Ze was nu in het bijzijn van haar broer. Met twee passen stond hij in haar kamer en draaide zich om, om de deur te sluiten. Haar ogen hield ze eerst op zijn rug gericht. Om daarna weer zijn helblauwe ogen te vinden. Onwillekeurig gleed haar blik eens naar het koffertje. Schudde toen lachend haar hoofd. Dat was Zephyr. Altijd wel een manier om het hem zelf zo makkelijk mogelijk te maken. De kamer die ze had deelde ze momenteel met niemand. Er was nog een kamer inclusief bed. Maar stiekem wilde ze gewoon dat Zephyr bij haar kwam liggen. Net zoals ze dat altijd deden. Yazuki hield niet van een leeg koud bed. Onschuldig keek ze hem dan ook aan toen ze zijn vraag hoorde. Niemand had een stem zo aangenaam als die van hem. Dat moest ze gewoon toegeven. Haar eigen stem was in verhouding met die van hem tamelijk hoog. Maar niet zo hoog en giechelig als de meeste grietjes hier. Voor een meisje was haar stem laag en zwoel. Bevatte zo haar eigen koele melodie wat zeker een bepaalde charme had. Yazuki beet eens op haar lip en keek onschuldig naar haar voeten om hem daarna met haar helblauwe ogen weer aan te kijken. Na haar volle lippen met haar tong bevochtigd te hebben sprak ze met haar eigen zangerige stemgeluid. Niet zo koud als gewoonlijk. Gewoon normaal. Bijna warm te noemen ook nog. Een vraag van hem kon ze gewoon niet ontwijken. Hoe onschuldig ze ook keek. Gelukkig lachte hij haar niet uit. Want anders.. ”Wel ik moet je toegeven dat dat klopt ja. Het is gewoon al lang geleden dus vind je het vreemd dat ik naar die mannelijke aandacht hunker? “ zei ze rustig. Nog altijd een glimlach rond haar goedgevormde lippen. Op haar tenen liep ze naar hem toe. Pakte met haar linkerhand zijn rechterhand vast. Pakte met haar rechterhand het koffertje uit zijn hand en zette het op de grond. Nam hem toen aan zijn hand mee. Liep richting de slaapkamer en keek hem lieflijk aan. Yazuki tuitte haar lippen en draaide Zephyr met zijn rug naar het bed toe en drukte hem toen zachtjes achterover. Niet dat ze iets van plan was maar ze zou hem gebieden hier te blijven. Niet dat ze dacht dat dat nodig was maar mocht hij zich bedenken. ”Vanavond blijf je lekker hier. Dan had je maar niet naar mijn kamer moeten komen.” zei ze lachend waarna ze haar tong uitstak en hem een knipoog gaf. Eindelijk zou ze weer heerlijk slapen. Heerlijk opgekruld naast zijn warme lichaam. Half op zijn borst rustend. Ze haalde het lintje los rond haar pols en bond haar lange ravenzwarte haar vast in de paardenstaart hoog op haar hoofd. Liep toen naar het bed toe en ging naast Zephyr zitten. Liet zich daarna ook achterovervallen en opnieuw staarde ze naar het plafon. Dit keer echter niet meer alleen.

Oops? [aa]

Hun ouderlijk thuis was een paradijs geweest, zou door velen ook zo bestempeld worden, maar als je niet beter wist kon je er gewoon niet omheen dat het normaal was. Opgegroeid met weelde, pracht en praal. Het huis, de gigantische villa, was qua grote zeker vergelijkbaar met het kasteel waar deze school in gevestigd was. En in dat gigantische huis, waar ze als kinderen van vier en vijf al hadden rondgetrippeld, hadden ze vaker de butlers, bedienden en schoonmakers hadden gezien dan hun eigen ouders. Aan tafel was het meestal ook vrij stil, of zijn vader moest gasten hebben die voor het bedrijf belangrijk waren. De familie Kuchiki bezat niet alleen oud geld, maar ook nieuw geld. Dat waren de verschillende termen voor het geld wat al eeuwen in de familie zat en van ouder op kind ging en dus geërfd werd. En nieuw geld stond voor het geld dat je als particulier zelf verdiende met een, of meerdere, bedrijven. Door het vele geld dat in het bezit van hun ouders was hadden ze het nooit slecht gehad, tenminste, ze hadden altijd voldoende eten gehad, genoeg speelgoed en alles waar ze als jonge kinderen naar verlangde. Op één ding na. Een klein beetje ouderlijke liefde had er niet echt af gekund, en hetgeen wat hun ouders gaven was altijd zonder meer naar Zephyr gehad. De oudste en enige zoon. Degene die het bedrijf over zou nemen zodra vader er genoeg van had, degene die de naam hoog moest en zou houden. Maar Yazuki, nee, daar stonden ze niet eens bij stil wat aandacht betreft. De aandacht waar ze naar verlangde zocht ze bij haar broer, en dat was nu nog steeds niet anders. Van jongs af aan hadden ze al ongelofelijk goed met elkaar overweg gekund, maar het scheelde natuurlijk ook een hoop dat ze maar een jaar in leeftijd verschilden. Na zijn geboorte was hun moeder vrijwel direct zwanger geraakt van Yazuki, maar gelukkig was het daarbij gebleven. Het idee van nog een zusje of broertje zorgde meestal voor een misprijsde uitdrukking op zijn gezicht. Nog een kind dat niet behandeld zou worden zoals het hoorde, wou je er niet om geven, zorg dan dat je ze niet kreeg, makkelijk zat. Zijn gedachten gleden terug naar verschillende herinneringen uit zijn jeugd. Ontzettend vaak hadden ze hand in hand over de dansvloer gezworven. In de meest prachtige outfits. Voor hem een nette smoking, elk feest wel een nieuwe, Yazuki iedere keer in prachtige jurken waarvan de prijs nooit hoog genoeg kon zijn. Een glimlach deed Zephyr’s mondhoeken optrekken. Het zou heerlijk zijn om weer een nacht voor hen twee te hebben. Want als ze samen waren, of het nu op een kamer of op de dansvloer van een groot bal was, dan leek het net alsof de rest van de wereld verdween. Dansen konden ze tot ze erbij neervielen, tot hun voeten onder de blaren zaten van niet goed ingelopen schoenen. Toch hield een beetje pijn hen niet tegen. Zephyr kon genieten van de avonden waarin hij zijn zusje begeleide, want als man had hij de leiding over de dansen die ze deden. Soms een wals, dan weer een tango of toch weer de chachacha. Vrijwel alles kende ze wel, als gevolg van hun opvoeding. Ze hadden altijd de beste dansleren gehad, choreografen die dansen speciaal voor hun had geschreven en ze die leerden om voor een fantastisch spektakel te zorgen als opening van het zoveelste bal van hun ouders. Muziekles was er ook nooit bij in geschoten. Hoewel muziek fantastisch was genoot hij toch meer van een dans, mits hij een goede danspartner had. Want als de ander constant op je tenen stond was de lol er ook snel af. Een dans moest sierlijk, goed gecoördineerd en een lust zijn om naar te kijken. En lang niet iedereen zou goed genoeg zijn om met hem over de dansvloer te zwaaien. Tot nu toe had hij eigenlijk maar met een stuk of vier meisjes gedanst, waarvan het meest met Yazuki. Natuurlijk had hij ook een vrij groot aantal keren met zijn moeder gedanst en de andere twee waren een vroegere dansdocent en een meisje dat zijn ouders goed genoeg hadden gevonden. Maar de keren dat hij met hen gedanst had was vele malen minder, hij had er gewoon geen lol in. Naast de fantastische ballen hadden zijn ouders ook talloze andere feesten georganiseerd, en vrijwel altijd waren hij en Yazuki het slachtoffer geweest. Toch moest hij ook bekennen dat hij genoot van de aandacht als iedereen naar hen stond te kijken en goedkeurend knikte en glimlachte. Als het goed was zou hij binnenkort weer de gelegenheid hebben om te laten zien hoe goed ze wel niet waren. De hoofdmeester was, na wat hij had horen zeggen, bezig met de organisatie van een kerst evenement. Waarvan de main attractie schaatsen op het bevroren meer zou zijn. Toeval of niet, dat konden ze beide ook. En Zephyr keek ernaar uit.

Haar reactie op zijn plotse verschijnen krikte zijn ego enerzijds flink op, aan de andere kant was hij toch teleurgesteld dat ze hem niet verwacht had. Had ze dan daadwerkelijk gedacht dat hij de kerst door wou brengen met alleen hun ouders en de huishouding als gezelschap? Zonder haar was er voor hem niets aan. Kerst bracht je door met dierbare, ook als niets om het feest gaf, en de enige waar hij echt om gaf was zijn allerliefste zusje. Tenminste, ze kon lief zijn tegenover hem, alle anderen moeste nog maar zien hoe ze haar te vriend konden houden terwijl hij vrijwel alles kon flikken. Als ze boos werd zou het toch niet voor lang zijn, maar ondanks dat hield hij Yazuki liever te vriend. Dan was ze een veel prettigere gezelschap. Het was nu eenmaal een feit dat zijn zusje een kreng kon zijn als ze wilde, en zo nodig ook tegen hem. Als ze echt wilde in haar boze bui kon ze hem nog raken ook, ze kende hem als geen ander en dus ook alle gevoelige gebieden. En daar begaf ze zich op als ze vond dat hij het verdiende. Dan behandelde ze hem zoals alle anderen. Omgekeerd was dat maar deels het geval. Hij kon ontzettend kwaad op haar worden, maar haar écht pijn doen? Nee, dat zat er waarschijnlijk niet in. Maar zoals eerder gezegd; Yazuki was de sadistische van hen twee. En dat zou ze ook blijven. Van leedvermaak konden ze beide genieten, maar pijn van diegene die het dichts bij stond vond Zephyr toch wel ontzettend moeilijk. Echter was er niets wat tussen hen stond op dit moment. Beiden waren blij elkaar weer te zien en van elkaar te genieten. Toch waren ze elkaar speeltje niet. Dat wouden alle twee niet, het idee alleen al. Daarnaast zou het alleen maar kunnen verpesten wat ze nu hadden. ”En ik?” vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw na het horen van haar licht dreigende woorden. Ze imponeerden hem niet, maar wat de eerste zin betreft was hij het met haar eens. Vaderslief mocht naar de hell lopen, wat hem betreft ook. Maar de blik die erbij op haar gezicht stond was gewoon geweldig, zeker wat Zephyr betreft. Maar meer dan een lichte trek van zijn mondhoeken was niet te zien. Al voordat ze zijn vraag beantwoordde wist hij het antwoord al. Gewoon de manier waarop ze haar voeten bewoog en vervolgens naar hem opkeek. Alsof ze hem smeekte te blijven. Een simpele ‘nee’ als antwoord was voldoende geweest, dat zou hem al doen blijven. Waar hij kon en wilde gaf hij haar wat ze wou, en op dit moment sloot het volledig aan bij hetgeen wat hij wilde. Haar lichaam tegen de zijne in een warm bed. Zachtjes snoof hij eens, liet zijn blik de kamer doorglijden voordat hij haar weer aankeek. Nadat ze gesproken had pakte ze zijn hand vast en gewillig liet hij zich door haar naar het bed begeleiden en zonder protest liet hij zich op het bed duwen. Hij had geen zin om tegen haar in te gaan, maar hij wist dat Yazuki ook begreep dat hij haar op dit moment liet doen wat ze wou, maar dat ze nooit zomaar de baas over hem zou kunnen spelen. Zodra de nacht voorbij was, een nacht waarin hij niet spoorloos zou vertrekken met drie simpele woorden, zou hij niet als een hondje achter haar aan lopen of zich laten meetrekken. ”Dacht je dat ik me zou laten wegsturen? Een leeg bed is ook zo saai” klonk zijn antwoord plagend, en een plagerige grijns deed Zephyr’s mondhoeken opkrullen. Heerlijk om haar eens lekker te stangen, alsof hij de keus had tussen een leeg bed of met haar en dat hij dus koos voor het warme bed. Maar ze kon donders goed weten dat hij er niet zo tegenaan keek. Hij genoot van haar bijzijn, haar hoofd op zijn borst, zijn hand door haar haren. En toch zou het niet intiem zijn zoals ze beide met anderen waren. Niet veel later lagen ze samen languit op hun rug met hun blik naar het plafond. Als kinderen hadden ze vaker zo gelegen, genietend van de rust en hun samenzijn, zonder gekibbel van beneden te horen. Onbewust streelde zijn linkerhand, Yazuki lag rechts van hem, door haar haren heen. Op dit moment was er een geur die hij rook boven alle anderen uit en dat was háár geur. Langzaam draaide Zephyr zich op zijn zij, zodat hij wat op haar neer keek doordat hij hoofd hoger was dan de hare gezien hij zijn hoofd ondersteunde met zijn arm. ”Vertel me eens, bevalt het je hier? Valt er hier wat te beleven..?” opnieuw onwillekeurig bedoelde hij meer dan wat hij gesproken had. Hij was onbewust benieuwd naar haar mening van mogelijke slachtoffers, hoewel hij ze zelf niet echt zo zag. Ze waren zijn pleziertjes, maar ze kregen er zelf ook een hoop voor terug. Het enige nadeel voor hen was dat ze ’s ochtends een leeg bed zouden vinden terwijl hij zich alweer klaar maakte voor de volgende dag. Maar ook wou hij weten naar wat ze zelf de afgelopen maanden had meegemaakt, hoe ze de school, docenten, lessen, mede leerlingen en het leven zo vond. Zat er wat haar betreft een verbetering in? In vergelijking met Shadra dan.

[1.719 woorden (A)]

PROFILE MAGICIAN

» [GZ] Family
» [GZ] Family
» [GZ] Family
» [GZ] Big family
» Loving Family~ [C L O S E D]

A family reunion

A family reunion

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen